ຢ່າງທີສີ່ແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງກັບຕາຂອງຜູ້ຄົນ: ແສງ. ສິ່ງນີ້ກໍສຳຄັນຫຼາຍເຊັ່ນດຽວກັນ. ເມື່ອເຈົ້າເຫັນແສງທີ່ສະຫວ່າງ ແລະ ຄວາມສະຫວ່າງຂອງມັນໄປຮອດລະດັບໃດໜຶ່ງ, ມັນກໍສາມາດເຮັດໃຫ້ຕາມະນຸດບອດໄດ້. ບໍ່ວ່າຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຕາມະນຸດກໍແມ່ນຕາຂອງເນື້ອໜັງ. ພວກມັນບໍ່ສາມາດທົນຕໍ່ການລະຄາຍເຄືອງໄດ້. ຜູ້ໃດກ້າຈ້ອງເບິ່ງດວງຕາເວັນໂດຍກົງບໍ? ບາງຄົນໄດ້ລອງມັນແລ້ວ ແລະ ຖ້າພວກເຂົາສວມໃສ່ແວ່ນຕາກັນແດດ ມັນກໍຈະບໍ່ເປັນຫຍັງ, ແຕ່ນັ້ນກໍຈຳເປັນຕ້ອງມີການນໍາໃຊ້ເຄື່ອງມື. ຫາກປາສະຈາກເຄື່ອງມື, ຕາເປົ່າຂອງມະນຸດແມ່ນບໍ່ມີຄວາມສາມາດທີ່ຈະຜະເຊີນກັບດວງຕາເວັນ ແລະ ຈ້ອງເບິ່ງມັນໂດຍກົງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ເນລະມິດສ້າງດວງຕາເວັນເພື່ອສ່ອງແສງໃຫ້ແກ່ມະນຸດຊາດ ແລະ ແສງນີ້ກໍແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະອົງເອົາໃຈໃສ່ເຊັ່ນກັນ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ສຳເລັດການເນລະມິດສ້າງດວງຕາເວັນເທົ່ານັ້ນ, ວາງມັນໄວ້ໃນບ່ອນໃດບ່ອນໜຶ່ງ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍບໍ່ສົນໃຈມັນ; ນັ້ນບໍ່ແມ່ນວິທີທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດສິ່ງຕ່າງໆ. ພຣະອົງລະມັດລະວັງໃນການກະທຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ຄິດເຖິງພວກມັນຢ່າງລະອຽດລະອໍ. ພຣະເຈົ້າສ້າງຕາສຳລັບມະນຸດຊາດ ເພື່ອວ່າພວກເຂົາຈະໄດ້ເຫັນ ແລະ ພຣະອົງຍັງກຳນົດຂອບເຂດຂອງແສງທີ່ມະນຸດເຫັນສິ່ງຕ່າງໆໄວ້ລ່ວງໜ້າ. ມັນຈະບໍ່ເປັນການດີ ຖ້າແສງດັ່ງກ່າວມົວເກີນໄປ. ເມື່ອມັນມືດເກີນໄປຈົນຜູ້ຄົນບໍ່ສາມາດເຫັນນິ້ວມືຂອງພວກເຂົາທີ່ຢູ່ຕໍ່ໜ້າພວກເຂົາໄດ້, ຕາຂອງພວກເຂົາກໍຈະສູນເສຍໜ້າທີ່ຂອງພວກມັນ ແລະ ບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງ. ແຕ່ແສງທີ່ສະຫວ່າງເກີນໄປກໍເຮັດໃຫ້ຕາມະນຸດບໍ່ສາມາດເຫັນສິ່ງຕ່າງໆໄດ້ພໍໆກັນ ຍ້ອນຄວາມສະຫວ່າງແມ່ນເປັນສິ່ງທີ່ຄົນເຮົາບໍ່ສາມາດທົນໄດ້. ສະນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງຕົບແຕ່ງສະພາບແວດລ້ອມຂອງການເປັນຢູ່ຂອງມະນຸດຊາດດ້ວຍຈຳນວນແສງທີ່ເໝາະສົມສຳລັບຕາມະນຸດ ເຊິ່ງເປັນຈຳນວນທີ່ຈະບໍ່ເປັນໄພ ຫຼື ທຳລາຍຕາຂອງຜູ້ຄົນ ແລ້ວແຮງໄກທີ່ຈະ ເຮັດໃຫ້ພວກມັນສູນເສຍສະມັດຕະພາບຂອງພວກມັນ. ນີ້ຄືເຫດຜົນທີ່ພຣະເຈົ້າເພີ່ມຊັ້ນເມກອ້ອມດວງຕາເວັນ ແລະ ແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ເຫດຜົນທີ່ຄວາມໜາແໜ້ນຂອງອາກາດສາມາດກັ່ນຕອງປະເພດຂອງແສງທີ່ສາມາດທຳຮ້າຍຕາ ຫຼື ຜິວໜັງຂອງຜູ້ຄົນໄດ້, ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຖືກຕ້ອງ ແລະ ເໝາະສົມ. ອີກຢ່າງ, ສີຂອງແຜ່ນດິນໂລກທີ່ພຣະເຈົ້າເນລະມິດສ້າງກໍສະທ້ອນແສງຕາເວັນ ແລະ ແສງທຸກປະເພດ ແລະ ສາມາດກຳຈັດຮູບແບບຂອງແສງທີ່ສະຫວ່າງເກີນໄປທີ່ຈະໃຫ້ຕາມະນຸດປັບຕົວໄດ້. ສະນັ້ນ ຜູ້ຄົນຈຶ່ງສາມາດຍ່າງຢູ່ຂ້າງນອກ ແລະ ໃຊ້ຊີວິດຂອງພວກເຂົາໂດຍບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງສວມໃສ່ແວ່ນຕາກັນແດດທີ່ມືດຫຼາຍຢູ່ເລື້ອຍໆ. ພາຍໃຕ້ສະຖານະການປົກກະຕິ, ຕາມະນຸດສາມາດເຫັນສິ່ງຕ່າງໆພາຍໃນຂອບເຂດສາຍຕາຂອງພວກເຂົາໄດ້ ໂດຍທີ່ບໍ່ຖືກແສງລົບກວນ. ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າ ມັນຈະບໍ່ເປັນການດີ ຖ້າແສງຮຸນແຮງເກີນໄປ ຫຼື ມັນມົວເກີນໄປ. ຖ້າມັນມົວເກີນໄປ, ຕາຂອງຜູ້ຄົນຈະເສຍຫາຍ ແລະ ຫຼັງຈາກທີ່ໃຊ້ໃນເວລາອັນສັ້ນໆ ມັນກໍຈະຖືກທຳລາຍ; ຖ້າມັນສະຫວ່າງເກີນໄປ, ຕາຂອງຜູ້ຄົນກໍຈະບໍ່ສາມາດທົນຕໍ່ມັນໄດ້. ແສງນີ້ທີ່ຜູ້ຄົນມີຕ້ອງເໝາະສົມທີ່ຈະໃຫ້ຕາມະນຸດເຫັນໄດ້ ແລະ ຜ່ານວິທີການຕ່າງໆ ພຣະເຈົ້າໄດ້ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມເສຍຫາຍທີ່ແສງຈະກໍ່ໃຫ້ເກີດແກ່ຕາມະນຸດ; ແລະ ເຖິງແມ່ນແສງນີ້ອາດມີຜົນປະໂຫຍດ ຫຼື ສ້າງຄວາມເດືອດຮ້ອນໃຫ້ແກ່ຕາມະນຸດ, ມັນກໍພຽງພໍທີ່ຈະໃຫ້ຜູ້ຄົນໄປເຖິງບັ້ນປາຍຊີວິດຂອງພວກເຂົາ ໃນຂະນະທີ່ບໍາລຸງຮັກສາການນໍາໃຊ້ຕາຂອງພວກເຂົາ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ລະອຽດລະອໍໃນການພິຈາລະນາສິ່ງນີ້ບໍ? ແຕ່ຜີຮ້າຍ ເຊິ່ງກໍຄື ຊາຕານ ກໍກະທຳໂດຍບໍ່ມີການພິຈາລະນາດັ່ງກ່າວໄຫຼ່ຜ່ານຄວາມຄິດຂອງມັນເລີຍ. ຫາກມີຊາຕານ, ແສງກໍຈະສະຫວ່າງເກີນໄປ ຫຼື ມົວເກີນໄປຢູ່ສະເໝີ. ນີ້ແມ່ນວິທີທີ່ຊາຕານກະທຳ.

ພຣະເຈົ້າເຮັດສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຕໍ່ທຸກລັກສະນະຂອງຮ່າງກາຍມະນຸດ ເຊິ່ງກໍຄື ຕໍ່ສາຍຕາ, ການໄດ້ຍິນ, ການຊີ່ມລົດຊາດ, ການຫາຍໃຈ, ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງມັນ ແລະ ອື່ນໆອີກ ເພື່ອເພີ່ມທະວີການປັບຕົວເພື່ອຢູ່ລອດຂອງມະນຸດຊາດໃຫ້ໄດ້ສູງສຸດ, ເພື່ອວ່າພວກເຂົາຈະສາມາດດຳລົງຊີວິດໄດ້ຢ່າງເປັນປົກກະຕິ ແລະ ສືບຕໍ່ດຳລົງຊີວິດ. ເວົ້າອີກຢ່າງກໍຄື ສະພາບແວດລ້ອມໃນປັດຈຸບັນສຳລັບຊີວິດທີ່ພຣະເຈົ້າເນລະມິດສ້າງຂຶ້ນແມ່ນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ເໝາະສົມ ແລະ ເປັນປະໂຫຍດທີ່ສຸດສຳລັບຄວາມຢູ່ລອດຂອງມະນຸດຊາດ. ບາງຄົນອາດຄິດວ່າ ສິ່ງນີ້ບໍ່ໄດ້ສຳຄັນຫຼາຍ ແລະ ມັນລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນສິ່ງທີ່ທຳມະດາຫຼາຍ. ສຽງ, ແສງ ແລະ ອາກາດແມ່ນສິ່ງທີ່ຜູ້ຄົນຮູ້ສຶກວ່າ ເປັນສິດຂອງພວກເຂົາທີ່ໄດ້ໃຊ້ຕັ້ງແຕ່ຊ່ວງເວລາທີ່ພວກເຂົາເກີດ. ແຕ່ເບື້ອງຫຼັງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ເຈົ້າສາມາດໄດ້ໃຊ້ກໍຄືການທີ່ ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະຕິບັດພາລະກິດ; ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ມະນຸດຕ້ອງເຂົ້າໃຈ ແລະ ແມ່ນ ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຈຳເປັນຕ້ອງຮູ້. ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກວ່າ ບໍ່ມີຄວາມຈຳເປັນທີ່ຈະເຂົ້າໃຈສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ຫຼື ຮູ້ຈັກພວກມັນ ຫຼື ບໍ່, ສະຫຼຸບແລ້ວກໍຄື ເມື່ອພຣະເຈົ້າໄດ້ຊົງສ້າງພວກມັນ, ພຣະອົງໄດ້ຄິດກ່ຽວກັບພວກມັນຫຼາຍ, ພຣະອົງມີແຜນການ ແລະ ພຣະອົງມີແນວຄິດທີ່ແນ່ນອນ. ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ພຽງແຕ່ວາງມະນຸດຊາດໄວ້ໃນສະພາບແວດລ້ອມສຳລັບຊີວິດດັ່ງກ່າວຢ່າງຫຼິ້ນໆ ຫຼື ງ່າຍດາຍ ໂດຍບໍ່ຄິດຫຍັງເລີຍ. ພວກເຈົ້າອາດຄິດວ່າເຮົາເວົ້າໃຫຍ່ເກີນໄປກ່ຽວກັບແຕ່ລະຢ່າງທີ່ເລັກນ້ອຍເຫຼົ່ານີ້ ແຕ່ໃນມຸມມອງຂອງເຮົາ, ແຕ່ລະສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າສະໜອງໃຫ້ແກ່ມະນຸດຊາດແມ່ນຈຳເປັນຕໍ່ຄວາມຢູ່ລອດຂອງມະນຸດຊາດ. ມີການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໃນສິ່ງນີ້.

(ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ VIII).