ພວກເຮົາຫາກໍສົນທະນາກັນກ່ຽວກັບວົງຈອນຊີວິດ ແລະ ຄວາມຕາຍຂອງຄົນໃນກຸ່ມທຳອິດ, ຜູ້ທີ່ບໍເຊື່ອ. ບັດນີ້, ໃຫ້ພວກເຮົາມາສົນທະນາກັນກ່ຽວກັບກຸ່ມທີສອງ, ຄົນທີ່ມີຄວາມເຊື່ອຕ່າງໆ. “ວົງຈອນຊີວິດ ແລະ ຄວາມຕາຍຂອງຄົນທີ່ມີຄວາມເຊື່ອຕ່າງໆ” ແມ່ນເປັນຫົວຂໍ້ທີ່ສຳຄັນຫຼາຍ ແລະ ມັນມີຄວາມຈຳເປັນຢ່າງຍິ່ງສຳລັບພວກເຈົ້າທີ່ຕ້ອງມີຄວາມເຂົ້າໃຈບາງຢ່າງກ່ຽວກັບມັນ. ກ່ອນອື່ນ, ມາເວົ້າເຖິງຄວາມເຊື່ອ ເຊິ່ງ “ຄວາມເຊື່ອ” ໃນ ”ຄົນທີ່ມີຄວາມເຊື່ອຕ່າງໆ” ໝາຍເຖິງຫ້າສາດສະໜາໃຫຍ່ໆຄື: ຢິວ, ຄຣິສຕຽນ, ຄາໂທລິກ, ອິດສະລາມ ແລະ ພຸດ. ນອກຈາກຜູ້ທີ່ບໍ່ເຊື່ອ, ຄົນທີ່ເຊື່ອໃນຫ້າສາດສະໜານີ້ນັບວ່າເປັນສ່ວນໃຫຍ່ຂອງປະຊາກອນໂລກ. ທ່າມກາງຫ້າສາດສະໜານີ້, ບັນດາຜູ້ທີ່ມີອາຊີບຈາກຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາແມ່ນມີໜ້ອຍ, ແຕ່ສາດສະໜາເຫຼົ່ານີ້ມີຜູ້ຕິດຕາມເປັນຈຳນວນຫຼາຍ. ພວກເຂົາຈະໄປບ່ອນອື່ນເມື່ອພວກເຂົາຕາຍ. “ບ່ອນອື່ນຕ່າງ” ຈາກໃຜ? ຈາກຜູ້ທີ່ບໍ່ເຊື່ອ, ຄົນທີ່ບໍ່ມີຄວາມເຊື່ອ ຜູ້ທີ່ພວກເຮົາຫາກໍເວົ້າເຖິງ. ຫຼັງຈາກທີ່ພວກເຂົາຕາຍ, ຜູ້ທີ່ເຊື່ອຂອງຫ້າສາດສະໜານີ້ຈະໄດ້ໄປບ່ອນອື່ນ, ເປັນບ່ອນທີ່ແຕກຕ່າງຈາກຜູ້ທີ່ບໍ່ເຊື່ອ. ແຕ່ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມັນຍັງເປັນຂະບວນການອັນດຽວກັນຢູ່; ໂລກຝ່າຍວິນຍານກໍຈະຕັດສິນພວກເຂົາຕາມທຸກສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເຮັດກ່ອນຕາຍ, ຫຼັງຈາກນັ້ນພວກເຂົາກໍຈະຖືກດຳເນີນການຕາມຄວາມເໝາະສົມ. ແລ້ວເປັນຫຍັງຄົນເຫຼົ່ານີ້ຈຶ່ງຖືກສົ່ງໄປບ່ອນອື່ນເພື່ອຖືກດຳເນີນການ? ມີເຫດຜົນທີ່ສຳຄັນສຳລັບເລື່ອງນີ້. ມັນແມ່ນຫຍັງ? ເຮົາຈະອະທິບາຍມັນໃຫ້ພວກເຈົ້າຟັງດ້ວຍຕົວຢ່າງ. ແນວໃດກໍຕາມ, ກ່ອນເຮົາຈະອະທິບາຍ, ພວກເຈົ້າອາດຄິດກັບຕົວເອງວ່າ: “ອາດເປັນຍ້ອນພວກເຂົາມີຄວາມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າເລັກນ້ອຍ! ພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນຜູ້ທີ່ບໍ່ເຊື່ອທັງໝົດ”. ແຕ່ນີ້ບໍ່ແມ່ນເຫດຜົນ. ມັນມີເຫດຜົນທີ່ສຳຄັນຫຼາຍກວ່ານັ້ນທີ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຖືກແຍກອອກຈາກຄົນອື່ນໆ.

ຕົວຢ່າງ: ສາດສະໜາພຸດ. ເຮົາຈະບອກຄວາມຈິງກັບພວກເຈົ້າ. ກ່ອນອື່ນໝົດ, ຊາວພຸດແມ່ນຄົນທີ່ຫັນປ່ຽນມານັບຖືສາດສະໜາພຸດ ແລະ ນີ້ແມ່ນບຸກຄົນທີ່ຮູ້ວ່າແມ່ນຫຍັງຄືຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາ. ເມື່ອຊາວພຸດແຖຫົວ ແລະ ບວດເປັນຄູບາ ຫຼື ແມ່ຊີ, ໝາຍຄວາມວ່າ ພວກເຂົາໄດ້ຕັດອອກຈາກທາງໂລກ ແລະ ປ່ອຍວາງຄວາມວຸ້ນວາຍຂອງໂລກໄວ້ເບື້ອງຫຼັງ. ແຕ່ລະມື້, ພວກເຂົາຈະທ່ອງບົດສູດມົນ ແລະ ສູດມົນຫາຊື່ຂອງພຣະພຸດທະເຈົ້າ, ກິນອາຫານເຈ, ໃຊ້ຊີວິດຖືສິນ, ຢູ່ໄປວັນໆຜ່ານຄວາມໜາວເຢັນ ແລະ ພາຍໃຕ້ແສງຕະກຽງອ່ອນໆເທົ່ານັ້ນ. ພວກເຂົາໃຊ້ຊີວິດທັງໝົດຂອງພວກເຂົາແບບນີ້. ເມື່ອຊີວິດຝ່າຍຮ່າງກາຍຂອງພວກເຂົາຈົບສິ້ນລົງ, ພວກເຂົາກໍຈະປະສົບຜົນສໍາເລັດໃນຊີວິດຂອງພວກເຂົາ, ແຕ່ໃນໃຈຂອງພວກເຂົາ ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ວ່າພວກເຂົາຈະໄປໃສຫຼັງຈາກພວກເຂົາຕາຍ, ພວກເຂົາຈະພົບໃຜ ຫຼື ຜົນໄດ້ຮັບຂອງພວກເຂົາຈະເປັນແນວໃດ: ໃນສ່ວນເລິກ, ພວກເຂົາຈະບໍ່ມີແນວຄິດທີ່ຊັດເຈນກ່ຽວກັບສິ່ງດັ່ງກ່າວ. ພວກເຂົາຈະບໍ່ເຮັດຫຍັງຫຼາຍໄປກວ່າການປະຕິບັດຄວາມເຊື່ອແບບຕາບອດນີ້ຕະຫຼອດຊີວິດຂອງພວກເຂົາ ເຊິ່ງໃນສຸດທ້າຍພວກເຂົາກໍຈາກໂລກມະນຸດໄປພ້ອມກັບຄວາມປາດຖະໜາ ແລະ ອຸດົມຄະຕິແບບຕາບອດຂອງພວກເຂົາ. ນັ້ນແມ່ນຈຸດສິ້ນສຸດຂອງຊີວິດຝ່າຍຮ່າງກາຍຂອງຄູບາ ເມື່ອພວກເຂົາຈາກໂລກຂອງສິ່ງມີຊີວິດໄປ; ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາກໍກັບຄືນສູ່ສະຖານທີ່ເດີມຂອງພວກເຂົາໃນໂລກຝ່າຍວິນຍານ. ບໍ່ວ່າຄົນໆນີ້ຈະກັບຊາດມາເກີດ ຫຼື ບໍ່ໃນແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ສືບຕໍ່ຝຶກຝົນຕົນເອງນັ້ນແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບພຶດຕິກຳ ແລະ ການປະຕິບັດຕົວກ່ອນຕາຍ. ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງຜິດໃນເວລາທີ່ມີຊີວິດຢູ່, ພວກເຂົາກໍຈະກັບຊາດມາເກີດໂດຍໄວ ແລະ ຖືກສົ່ງກັບມາສູ່ແຜ່ນດິນໂລກອີກ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍຈະກາຍເປັນຄູບາ ຫຼື ແມ່ຊີອີກຄັ້ງ. ນັ້ນກໍຄື ພວກເຂົາຈະຖືສິນ ແລະ ຝຶກຝົນຕົນເອງໃນຊ່ວງຊີວິດຝ່າຍຮ່າງກາຍຂອງພວກເຂົາແບບຄັ້ງທຳອິດ ແລະ ກັບຄືນສູ່ໂລກຝ່າຍວິນຍານຫຼັງຈາກຈົບສິ້ນຊີວິດຝ່າຍຮ່າງກາຍຂອງພວກເຂົາ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍຈະຖືກກວດສອບ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຖ້າບໍ່ພົບບັນຫາຫຍັງ, ພວກເຂົາກໍສາມາດກັບມາໂລກມະນຸດອີກຄັ້ງ ແລະ ຫັນປ່ຽນມານັບຖືສາດສະໜາພຸດອີກ, ແລ້ວກໍສືບຕໍ່ການຖືສິນ ແລະ ບໍາເພັນຂອງພວກເຂົາ. ຫຼັງຈາກກັບຊາດມາເກີດສາມຫາເຈັດເທື່ອ, ພວກເຂົາກໍຈະກັບຄືນສູ່ໂລກຝ່າຍວິນຍານອີກຄັ້ງ ເຊິ່ງເປັນບ່ອນທີ່ພວກເຂົາໄປຫຼັງຈາກຊີວິດຝ່າຍຮ່າງກາຍຂອງພວກເຂົາຈົບລົງ. ຖ້າຄຸນສົມບັດຕ່າງໆ ແລະ ພຶດຕິກຳຂອງພວກເຂົາໃນໂລກມະນຸດໄດ້ດຳເນີນໄປຕາມກົດສະຫວັນຂອງໂລກຝ່າຍວິນຍານ, ຈາກຈຸດນີ້ເປັນຕົ້ນໄປ ພວກເຂົາຈະຢູ່ທີ່ນັ້ນ; ພວກເຂົາຈະບໍ່ກັບຊາດມາເກີດເປັນມະນຸດອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ຈະບໍ່ມີຄວາມສ່ຽງໃດໆຕໍ່ພວກເຂົາທີ່ຈະຖືກລົງໂທດສຳລັບການເຮັດຊົ່ວຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ. ພວກເຂົາຈະບໍ່ຜ່ານຂະບວນການນີ້ອີກ. ກົງກັນຂ້າມ, ຂຶ້ນຢູ່ກັບສະຖານະການຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາຈະເຂົ້າຮັບຕຳແໜ່ງໃນອານາຈັກຝ່າຍວິນຍານ. ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ຊາວພຸດໝາຍເຖິງ “ການບັນລຸພຸດທະສາສະໜາ”. ການບັນລຸພຸດທະສາສະໜະນາສ່ວນໃຫຍ່ໝາຍເຖິງການບັນລຸຜົນໄດ້ເປັນເຈົ້າໜ້າທີ່ຂອງໂລກຝ່າຍວິນຍານ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍບໍ່ຕ້ອງກັບຊາດມາເກີດ ຫຼື ມີຄວາມສ່ຽງທີ່ຈະຖືກລົງໂທດອີກຕໍ່ໄປ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ໝາຍເຖິງບໍ່ຕ້ອງທົນທຸກກັບຄວາມທໍລະມານຂອງການເກີດເປັນມະນຸດຫຼັງຈາກການກັບຊາດມາເກີດອີກຕໍ່ໄປ. ແລ້ວພວກເຂົາຍັງຈະມີໂອກາດທີ່ຈະກັບຊາດມາເກີດເປັນສັດອີກບໍ? (ບໍ່). ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າພວກເຂົາຈະຢູ່ເພື່ອຮັບບົດບາດໃນໂລກຝ່າຍວິນຍານ ແລະ ຈະບໍ່ກັບຊາດມາເກີດອີກຕໍ່ໄປ. ນີ້ແມ່ນຕົວຢ່າງໜຶ່ງຂອງການບັນລຸຜົນໃນພຸດທະສາສະໜາຂອງສາສະໜາພຸດ. ສ່ວນບັນດາຜູ້ທີ່ບໍ່ບັນລຸຜົນ, ເມື່ອພວກເຂົາກັບມາສູ່ໂລກຝ່າຍວິນຍານ, ພວກເຂົາກໍຈະຖືກກວດສອບ ແລະ ຢືນຢັນໂດຍເຈົ້າໜ້າທີ່ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ ຜູ້ທີ່ຄົ້ນພົບວ່າໃນຂະນະທີ່ມີຊີວິດຢູ່, ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຖືສິນ ແລະ ບໍາເພັນຕົນເອງຢ່າງພາກພຽນ ຫຼື ມີສະມາທິໃນການທ່ອງບົດສູດມົນ ແລະ ສູດມົນຫາຊື່ຂອງພະພຸດທະເຈົ້າຕາມທີ່ສາສະໜາພຸດກຳນົດໄວ້, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ພວກເຂົາໄດ້ກະທຳການຊົ່ວຮ້າຍຫຼາຍປະການ ແລະ ມີສ່ວນຮ່ວມໃນການປະພຶດຊົ່ວຫຼາຍຢ່າງ. ດັ່ງນັ້ນ ໃນໂລກຝ່າຍວິນຍານຈຶ່ງມີການພິພາກສາຕໍ່ການເຮັດຊົ່ວຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາກໍຈະຖືກລົງໂທດຢ່າງແນ່ນອນ. ໃນນີ້, ບໍ່ມີຂໍ້ຍົກເວັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ, ແລ້ວເມື່ອໃດຄົນເຊັ່ນນັ້ນຈຶ່ງຈະສາມາດບັນລຸຜົນໄດ້? ໃນຕະຫຼອດຊີວິດຖ້າພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເຮັດຊົ່ວ, ຫຼັງຈາກກັບຄືນສູ່ໂລກຝ່າຍວິນຍານ ແລ້ວເມື່ອເຫັນວ່າ ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງຜິດກ່ອນພວກເຂົາຕາຍ, ພວກເຂົາກໍຈະສືບຕໍ່ກັບຊາດມາເກີດ, ສານຕໍ່ດ້ວຍການທ່ອງບົດສູດມົນ ແລະ ສູດມົນຫາຊື່ຂອງພະພຸດທະເຈົ້າ, ຢູ່ໄປວັນໆກັບຄວາມໜາວເຢັນ ແລະ ພາຍໃຕ້ແສງໄຟອ່ອນໆຈາກຕະກຽງ, ລະເວັ້ນຈາກການຂ້າສັດຕັດຊີວິດ ຫຼື ກິນຊີ້ນ. ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ປະກອບສ່ວນໃນໂລກຂອງມະນຸດ, ປ່ອຍວາງບັນຫາຕ່າງໆໄວ້ເບື້ອງຫຼັງ ແລະ ບໍ່ມີຂໍ້ຂັດແຍ້ງກັບຄົນອື່ນ. ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ບໍາເພັນ ແລະ ຖືສິນນີ້, ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເຮັດຄວາມຊົ່ວ, ເມື່ອພວກເຂົາກັບຄືນສູ່ໂລກຝ່າຍວິນຍານ ແລະ ຫຼັງຈາກການກະທຳ ແລະ ການປະພຶດຂອງພວກເຂົາທັງໝົດໄດ້ຖືກກວດສອບແລ້ວ, ພວກເຂົາກໍຈະຖືກສົ່ງໄປສູ່ໂລກມະນຸດອີກຄັ້ງ, ສີບຕໍ່ດໍາເນີນໃນວົງຈອນສາມຫາເຈັດຄັ້ງ. ຖ້າບໍ່ມີການກະທຳຜິດທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຊ້ວງນີ້, ແລ້ວການບັນລຸພຸດທະສາດສະໜາພວກເຂົາກໍຈະບໍ່ໄດ້ຮັບຜົນກະທົບໃດໆ ແລະ ຈະບໍ່ຖືກເຮັດໃຫ້ຊັກຊ້າ. ນີ້ແມ່ນຄຸນລັກສະນະຂອງວົງຈອນຊີວິດ ແລະ ຄວາມຕາຍຂອງທຸກຄົນທີ່ມີຄວາມເຊື່ອ: ພວກເຂົາສາມາດ “ບັນລຸຜົນ” ໄດ້ ແລະ ເຂົ້າຮັບຕຳແໜ່ງໃນໂລກຝ່າຍວິນຍານ; ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາແຕກຕ່າງຈາກຜູ້ທີ່ບໍ່ເຊື່ອ. ກ່ອນອື່ນໝົດ, ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາຍັງມີຊີວິດຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ບັນດາຜູ້ທີ່ສາມາດດຳລົງຕຳແໜ່ງໃນໂລກຝ່າຍວິນຍານປະຕິບັດໂຕແນວໃດ? ພວກເຂົ້າຕ້ອງໝັ້ນໃຈວ່າຈະບໍ່ເຮັດສິ່ງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍໃດໆ: ພວກເຂົາຕ້ອງບໍ່ຄາດຕະກຳ, ລັກຈູດເຜົາ, ຂົ່ມຂືນ ຫຼື ການລັກຊັບ; ຖ້າພວກເຂົາມີສ່ວນຮ່ວມໃນການສໍ້ໂກງ, ການຫຼອກລວງ, ການລັກ ຫຼື ປຸ້ນຈີ້, ແລ້ວພວກເຂົາກໍຈະບໍ່ສາມາດບັນລຸຜົນນີ້ໄດ້. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ຖ້າພວກເຂົາມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງ ຫຼື ມີສ່ວນພົວພັນກັບການກະທຳຊົ່ວໃດໆກໍຕາມ, ພວກເຂົາກໍຈະບໍ່ສາມາດຫຼົບໜີການລົງໂທດທີ່ຖືກຈັດໄວ້ໃຫ້ພວກເຂົາໂດຍໂລກຝ່າຍວິນຍານ. ໂລກຝ່າຍວິນຍານໄດ້ຈັດແຈງຢ່າງເໝາະສົມສຳລັບຊາວພຸດຜູ້ທີ່ບັນລຸພຸດທະສາດສະໜາ: ພວກເຂົາອາດຈະຖືກແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ບໍລິຫານບັນດາຜູ້ທີ່ອາດເຊື່ອສາສະໜາພຸດ ແລະ ເຊື່ອໃນຊາຍຊະລາທີ່ຢູ່ເທິງຟ້າ, ພວກເຂົາອາດໄດ້ຮັບການຈັດສັນອຳນາດດ້ານການຕັດສິນ. ພວກເຂົາອາດຍັງຈະໄດ້ຮັບຜິດຊອບສະເພາະຜູ້ທີ່ບໍ່ເຊື່ອ ຫຼື ມີຕຳແໜ່ງທີ່ມີໜ້າທີ່ເລັກນ້ອຍ. ການຈັດສັນດັ່ງກ່າວເກີດຂຶ້ນຕາມລັກສະນະຕ່າງໆຂອງດວງວິນຍານພວກເຂົາ, ນີ້ແມ່ນຕົວຢ່າຂອງສາສະໜາພຸດ.

ໃນບັນດາຫ້າສາສະໜາເຊິ່ງພວກເຮົາໄດ້ເວົ້າເຖິງ, ສາສະໜາຄຣິສຕຽນນັ້ນຂ້ອນຂ້າງພິເສດ. ແມ່ນຫຍັງເຮັດໃຫ້ຊາວຄຣິສຕຽນພິເສດຫຼາຍກວ່າໝູ່? ຄົນເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຜູ້ທີ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າທີ່ແທ້ຈິງ. ແລ້ວບັນດາຜູ້ທີ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າທີ່ແທ້ຈິງຖືກເອົາມາປຽບທຽບໃນນີ້ໄດ້ແນວໃດ? ໃນການເວົ້າວ່າສາສະໜາຄຣິສຕຽນແມ່ນຄວາມເຊື່ອປະເພດໜຶ່ງ, ແລ້ວແນ່ນອນມັນກໍຈະຕ້ອງກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມເຊື່ອເທົ່ານັ້ນ; ມັນຈະເປັນພຽງພິທີກຳປະເພດໜຶ່ງ, ເປັນສາສະໜາປະເພດໜຶ່ງ ແລະ ເປັນສິ່ງທີ່ແຕກຕ່າງກັນຢ່າງສິ້ນເຊີງຈາກຄວາມເຊື່ອຂອງບັນດາຜູ້ທີ່ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ. ເຫດຜົນທີ່ເຮົານໍາເອົາສາສະໜາຄຣິສຕຽນມາປະປົນກັບບັນດາຫ້າ “ສາສະໜາ” ສຳຄັນນີ້ກໍຄື ມັນໄດ້ຖືກຫຼຸດລະດັບລົງຢູ່ກັບສາສະໜາຢິວ, ສາສະໜາພຸດ ແລະ ອິດສະລາມ. ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຢູ່ນີ້ບໍ່ເຊື່ອວ່າມີພຣະເຈົ້າ ຫຼື ວ່າພຣະອົງປົກຄອງເໜືອທຸກສິ່ງ; ແຮງໄກທີ່ພວກເຂົາຈະເຊື່ອໃນການດຳລົງຢູ່ຂອງພຣະອົງ. ກົງກັນຂ້າມ, ພວກເຂົາພຽງແຕ່ໃຊ້ພຣະຄຳພີເພື່ອສົນທະນາເຖິງທິດສະດີ ແລະ ໃຊ້ທິດສະດີເພື່ອສອນຄົນໃຫ້ເປັນຄົນດີ, ອົດທົນຕໍ່ຄວາມທຸກ ແລະ ເຮັດໃນສິ່ງທີ່ດີ. ນັ້ນແມ່ນປະເພດຂອງສາສະໜາທີ່ສາສະໜາຄຣິສຕຽນໄດ້ກາຍມາເປັນ: ມັນພຽງແຕ່ສຸມໃສ່ທິດສະດີທາງເທວະວິທະຍາເທົ່ານັ້ນ ເຊິ່ງແນ່ນອນວ່າບໍ່ມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງຫຍັງກັບພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າໃນການຄຸ້ມຄອງ ແລະ ຊ່ວຍມະນຸດໃຫ້ລອດພົ້ນ. ມັນໄດ້ກາຍເປັນສາສະໜາຂອງຄົນທີ່ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າ ແຕ່ຄວາມຈິງແລ້ວເປັນຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ຖືກຮັບໂດຍພຣະເຈົ້າ. ແນວໃດກໍຕາມ, ພຣະເຈົ້າມີຫຼັກການໃນການປະຕິບັດຕໍ່ຄົນປະເພດນີ້. ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດ ຫຼື ຈັດການກັບພວກເຂົາຕາມໃຈດັ່ງທີ່ພຣະອົງເຮັດກັບຜູ້ທີ່ບໍ່ເຊື່ອ. ພຣະອົງປະຕິບັດຕໍ່ພວກເຂົາແບບດຽວກັນກັບທີ່ພຣະອົງປະຕິບັດກັບຊາວພຸດ: ໃນຂະນະທີ່ດຳລົງຊີວິດຢູ່, ຖ້າຊາວຄຣິສຕຽນສາມາດຝຶກຝົນວິໄນດ້ວຍຕົວເອງ, ປະຕິບັດຕາມພຣະບັນຍັດສິບປະການຢ່າງເຂັ້ມງວດ ແລະ ປະພຶດຕົນເອງໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບກົດລະບຽບ ແລະ ພຣະບັນຍັດ ແລະ ຍຶດໝັ້ນຕໍ່ກົດດັ່ງກ່າວຕະຫຼອດຊີວິຂອງພວກເຂົາ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍຕ້ອງໄດ້ໃຊ້ເວລາເທົ່າກັນໃນການກ້າວຜ່ານວົງຈອນຊີວິດ ແລະ ຄວາມຕາຍກ່ອນທີ່ພວກເຂົາຈະສາມາດບັນລຸສິ່ງທີ່ເອີ້ນວ່າ: “ການຍົກຂຶ້ນສູ່ສະຫວັນ” ໄດ້ຢ່າງແທ້ຈິງ. ຫຼັງຈາກບັນລຸການຍົກຂຶ້ນສູ່ສະຫວັນນີ້, ພວກເຂົາຢູ່ໃນໂລກຝ່າຍວິນຍານ ບ່ອນທີ່ພວກເຂົາເຂົ້າຮັບຕຳແໜ່ງ ແລະ ກາຍເປັນເຈົ້າໜ້າໃດໜຶ່ງ. ໃນທຳນອງດຽວກັນ, ຖ້າພວກເຂົາເຮັດຊົ່ວຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ຖ້າພວກເຂົາເປັນຄົນບາບ ແລະ ເຮັດບາບຫຼາຍເກີນໄປ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍຈະຖືກລົງໂທດ ແລະ ຖືກລົງວິໄນຢ່າງຮຸນແຮງໂດຍບໍ່ສາມາດຫຼີກເວັ້ນໄດ້. ໃນສາສະໜາພຸດ, ການບັນລຸຜົນ ໝາຍເຖິງການຜ່ານເຂົ້າສູ່ດິນແດນແຫ່ງຄວາມສຸກອັນບໍລິສຸດ, ແຕ່ໃນສາສະໜາຄຣິສຕຽນ ພວກເຂົາເອີ້ນສິ່ງນັ້ນວ່າຫຍັງ? ສິ່ງນັ້ນເອີ້ນວ່າ: “ການເຂົ້າສູ່ສະຫວັນ” ແລະ ໄດ້ຮັບ “ການຍົກຂຶ້ນສູ່ສະຫວັນ”. ບັນດາຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບການຍົກຂຶ້ນສູ່ສະຫວັນຢ່າງແທ້ຈິງກໍຕ້ອງໄດ້ກ້າວຜ່ານວົງຈອນຊີວິດ ແລະ ຄວາມຕາຍສາມຫາເຈັດຄັ້ງເຊັ່ນດຽວກັນ, ຫຼັງຈາກທີ່ຕາຍໄປແລ້ວ, ພວກເຂົາກໍຈະມາໃນໂລກຝ່າຍວິນຍານຄືກັບວ່າພວກເຂົາໄດ້ນອນຫຼັບ. ຖ້າພວກເຂົາໄດ້ເຮັດຕາມມາດຕະຖານ, ພວກເຂົາກໍຈະສາມາດຢູ່ບ່ອນນັ້ນເພື່ອຮັບເອົາຕຳແໜ່ງ ແລະ ຈະບໍ່ກັບຊາດມາເກີດດ້ວຍວິທີງ່າຍໆ ຫຼື ຕາມແບບແຜນທົ່ວໄປ, ບໍ່ຄືກັບຄົນເທິ່ງແຜ່ນດິນໂລກ.

ໃນບັນດາສາສະໜາທັງໝົດເຫຼົ່ານີ້, ຈຸດຈົບທີ່ພວກເຂົາເວົ້າເຖິງ ແລະ ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາພະຍາຍາມຄົ້ນຫາແມ່ນຄືກັນກັບການບັນລຸໝາກຜົນໃນສາສະໜາພຸດ; ພຽງແຕ່ວ່າ “ໝາກຜົນ” ນີ້ສາມາດບັນລຸໄດ້ດ້ວຍຫຼາຍວິທີ. ພວກເຂົາທັງໝົດເປັນນົກທີ່ມີຂົນ. ສຳລັບຜູ້ຕິດຕາມສ່ວນນີ້ຂອງສາສະໜາ, ຜູ້ທີ່ສາມາດປະຕິບັດຕາມກົດທາງສາສະໜາໃນຄວາມປະພຶດຂອງພວກເຂົາຢ່າງເຂັ້ມງວດ, ພຣເຈົ້າຈະສະໜອງຈຸດໝາຍປາຍທາງທີ່ເໝາະສົມ, ສະຖານທີ່ທີ່ເໝາະສົມທີ່ຈະໄປ ແລະ ປະຕິບັດຕໍ່ພວກເຂົາຢ່າງເໝາະສົມ. ທັງໝົດນີ້ແມ່ນສົມເຫດສົມຜົນ, ແຕ່ມັນບໍ່ໄດ້ເປັນຄືດັ່ງຄົນຈິນຕະນາການແມ່ນບໍ? ຕອນນີ້, ເມື່ອໄດ້ຍິນກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ໃນສາສະໜາຄຣິສແລ້ວ, ພວກເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດ? ພວກເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າຄຳສັນຍາຂອງພວກເຂົາບໍ່ຍຸດຕິທຳບໍ? ພວກເຈົ້າເຫັນອົກເຫັນໃຈພວກເຂົາບໍ? (ໜ້ອຍໜຶ່ງ). ບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້; ພວກເຂົາຕ້ອງຕຳໜິຕົວເອງເທົ່ານັ້ນ. ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງເວົ້າແບບນີ້? ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນຈິງແທ້; ພຣະອົງມີຊີວິດຢູ່ ແລະ ເປັນຈິງ, ພາລະກິດຂອງພຣະອົງແມ່ນແນໃສ່ມະນຸດຊາດທັງມວນ ແລະ ທຸກຄົນ. ແລ້ວເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ຍອມຮັບເລື່ອງນີ້? ເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງຕໍ່ຕ້ານ ແລະ ຂົ່ມເຫັງພຣະເຈົ້າຢ່າງໂຫດຮ້າຍ? ພວກເຂົາຄວນພິຈາລະນາວ່າຕົວເອງໂຊກດີແລ້ວທີ່ໄດ້ຮັບຜົນແບບນີ້, ແລ້ວເປັນຫຍັງພວກເຈົ້າຈຶ່ງຮູ້ສຶກເສຍໃຈກັບພວກເຂົາ? ການທີ່ພວກເຂົາຖືກປະຕິບັດໃນທາງນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມອົດທົນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່. ໃນລະດັບທີ່ພວກເຂົາຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາຄວນຖືກທຳລາຍ, ແຕ່ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຮັດສິ່ງນີ້; ກົງກັນຂ້າມ, ພຣະອົງພຽງແຕ່ປະຕິບັດກັບຊາວຄຣິສຕຽນຄືກັນກັບສາສະໜາທຳມະດາທົ່ວໄປ. ສະນັ້ນ, ມີຄວາມຈຳເປັນທີ່ຈະຕ້ອງອະທິບາຍລາຍລະອຽດເພີ່ມເຕີມກ່ຽວກັບສາສະໜາອື່ນໆບໍ? ລັກສະນະຂອງສາສະໜາເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນເພື່ອໃຫ້ຄົນມີຄວາມອົດທົນຫຼາຍຂຶ້ນ, ບໍ່ເຮັດຄວາມຊົ່ວ, ເຮັດຄວາມດີ, ບໍ່ສາບແຊ່ງຄົນອື່ນ, ບໍ່ພິພາກສາຄົນອື່ນ, ອອກຫ່າງຈາກຄວາມຂັດແຍ້ງ ແລະ ເປັນຄົນດີ; ການສິດສອນທາງສາສະໜາສ່ວນຫຼາຍແມ່ນເປັນແບບນີ້. ເພາະສະນັ້ນ, ຖ້າຄົນທີ່ມີຄວາມສັດທາເຫຼົ່ານີ້, ຜູ້ຕິດຕາມຂອງສາສະໜາ ແລະ ນິກາຍຕ່າງໆເຫຼົ່ານີ້ ສາມາດປະຕິບັດຕາມຫຼັກທໍາທາງສາສະໜາຂອງພວກເຂົາໄດ້ຢ່າງເຂັ້ມງວດ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍຈະບໍ່ເຮັດຜິດພາດ ຫຼື ເຮັດບາບຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງໃນເວລາທີ່ພວກເຂົາຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ; ແລະ ຫຼັງຈາກກັບຊາດມາເກີດສາມຫາເຈັດເທື່ອແລ້ວ, ຄົນເຫຼົ່ານີ້ ຜູ້ທີ່ສາມາດປະຕິບັດຕາມຫຼັກທໍາທາງສາສະໜາຢ່າງເຂັ້ມງວດ ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ ກໍຈະໄດ້ຮັບຕຳແໜ່ງໃນໂລກຝ່າຍວິນຍານ. ຄົນແບບນີ້ມີຫຼາຍບໍ? (ບໍ່, ບໍ່ມີຫຼາຍ). ເຈົ້າອີງໃສ່ຫຍັງໃນຄຳຕອບຂອງເຈົ້າ? ມັນບໍ່ງ່າຍທີ່ຈະເຮັດດີ ແລະ ປະຕິບັດຕາມກົດລະບຽບ ແລະ ກົດທາງສາສະໜາ. ສາສະໜາພຸດບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ຄົນກິນຊີ້ນ, ເຈົ້າເຮັດໄດ້ບໍ? ຖ້າເຈົ້າຕ້ອງໃສ່ເສື້ອຄຸມສີເທົາ ແລະ ທ່ອງບົດສູດມົນ ແລະ ສູດມົນຫາຊື່ພະພຸດທະເຈົ້າໃນວັດໝົດມື້, ເຈົ້າເຮັດໄດ້ບໍ? ມັນບໍ່ງ່າຍເລີຍ. ສາສະໜາຄຣິສຕຽນມີພຣະບັນຍັດສິບປະການ, ບົດບັນຍັດ ແລະ ກົດລະບຽບ; ທັງໝົດນີ້ສາມາດປະຕິບັດຕາມໄດ້ງ່າຍບໍ? ມັນບໍ່ງ່າຍ! ຍົກຕົວຢ່າງ: ຢ່າສາບແຊ່ງຄົນອື່ນ, ຜູ້ຄົນບໍ່ສາມາດປະຕິບັດາຕາມກົດນີ້ໄດ້ເລີຍ. ບໍ່ສາມາດຢຸດຕົວເອງໄດ້, ພວກເຂົາສາບແຊ່ງ ແລະ ຫຼັງຈາກໄດ້ສາບແຊ່ງແລ້ວ, ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດຄືນຄຳໄດ້, ແລ້ວພວກເຂົາເຮັດຫຍັງ? ຕອນກາງຄືນ, ພວກເຂົາກໍສາລະພາບບາບຂອງຕົວເອງ. ບາງຄັ້ງ ຫຼັງຈາກທີ່ພວກເຂົາສາບແຊ່ງຄົນອື່ນ, ພວກເຂົາຍັງຍຶດຖືຄວາມກຽດຊັງຢູ່ໃນໃຈຂອງພວກເຂົາ ແລະ ພວກເຂົາຍັງເຖິງກັບຂັ້ນວາງແຜນທີ່ຈະທຳຮ້າຍຄົນເຫຼົ່ານັ້ນເພີ່ມເຕີມອີກດ້ວຍ. ສະຫຼຸບກໍຄື, ສຳລັບຜູ້ທີ່ອາໄສຢູ່ທ່າມກາງຫຼັກຄວາມເຊື່ອທີ່ຕາຍແລ້ວນີ້, ມັນບໍ່ງ່າຍທີ່ຈະລະເວັ້ນການເຮັດບາບ ຫຼື ການເຮັດຄວາມຊົ່ວ. ເພາະສະນັ້ນ, ໃນທຸກໆສາສະໜາ, ມີພຽງແຕ່ຄົນຈຳນວນໜ້ອຍເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດບັນລຸໝາກຜົນນີ້ໄດ້. ເຈົ້າຄິດເອງວ່າ ຍ້ອນຄົນຈຳນວນຫຼາຍປະຕິບັດຕາມສາສະໜາເຫຼົ່ານີ້, ຈະມີບາງສ່ວນທີ່ດີທີ່ສາມາດໄດ້ຮັບບົບບາດໃນໂລກຝ່າຍວິນຍານ. ຄວາມຈິງແລ້ວ ບໍ່ໄດ້ມີຫຼາຍປານນັ້ນ; ມີພຽງໜ້ອຍຄົນເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດບັນລຸສິ່ງນີ້ໄດ້. ນັ້ນເປັນເລື່ອງທົ່ວໄປສຳລັບວົງຈອນຊີວິດ ແລະ ຄວາມຕາຍຂອງຄົນທີ່ມີຄວາມເຊື່ອ. ສິ່ງທີ່ແຕກຕ່າງກໍຄືພວກເຂົາສາມາດບັນລຸໝາກຜົນໄດ້ ແລະ ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ແຕກຕ່າງລະຫວາງພວກເຂົາກັບຜູ້ທີ່ບໍ່ເຊື່ອ.

(ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ X).