ພຣະເຈົ້າສ້າງທຸກສິ່ງ ແລະ ສ້າງຕັ້ງເຂດແດນສຳລັບພວກມັນ; ທ່າມກາງພວກມັນ ພຣະອົງໄດ້ບຳລຸງລ້ຽງສິ່ງມີຊີວິດທຸກຊະນິດ. ໃນຂະນະດຽວກັນ, ພຣະອົງຍັງໄດ້ກະກຽມວິທີການເອົາຊີວິດລອດທີ່ແຕກຕ່າງກັນໃຫ້ມວນມະນຸດ ເພື່ອເຈົ້າຈະສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າມະນຸດຊາດບໍ່ພຽງແຕ່ມີວິທີດຽວໃນການເອົາຊີວິດລອດ ຫຼື ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ມີພຽງສະພາບແວດລ້ອມແບບດຽວເພື່ອຄວາມຢູ່ລອດ. ກ່ອນໜ້ານີ້ພວກເຮົາໄດ້ເວົ້າກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າກະກຽມອາຫານປະເພດຕ່າງໆ ແລະ ແຫຼ່ງນ້ຳສຳລັບມະນຸດ ເຊິ່ງເປັນສິ່ງສຳຄັນສຳລັບການເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງມະນຸດໃນເນື້ອໜັງດຳເນີນຕໍ່ໄປ. ແນວໃດກໍຕາມ, ທ່າມກາງມວນມະນຸດນີ້, ບໍ່ແມ່ນທຸກຄົນທີ່ຈະມີຊີວິດຢູ່ດ້ວຍທັນຍະພືດ. ຜູ້ຄົນມີວິທີການເອົາຊີວິດລອດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ນັ້ນກໍຍ້ອນຄວາມແຕກຕ່າງດ້ານສະພາບແວດລ້ອມທາງພູມີສາດ ແລະ ພູມສັນຖານ. ວິທີການເອົາຊີວິດລອດທັງໝົດເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຖືກຈັດຕຽມໄວ້ໂດຍພຣະເຈົ້າ. ດັ່ງນັ້ນ ບໍ່ແມ່ນມະນຸດທຸກຄົນທີ່ຈະເຮັດການປູກຝັງເປັນຫຼັກ. ໝາຍຄວາມວ່າ ບໍ່ແມ່ນທຸກຄົນທີ່ຈະໄດ້ອາຫານຂອງພວກເຂົາຈາກການປູກພືດ. ນີ້ແມ່ນຫົວຂໍ້ທີສາມທີ່ພວກເຮົາຈະເວົ້າເຖິງ: ເຂດແດນໄດ້ເກີດຂຶ້ນກໍຍ້ອນວິຖີຊີວິດທີ່ແຕກຕ່າງກັນຂອງມວນມະນຸດ. ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືວິຖີຊີວິດຢ່າງອື່ນທີ່ມະນຸດມີ? ໃນດ້ານແຫຼ່ງອາຫານທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ມີຄົນປະເພດອື່ນອີກບໍ່? ມັນມີສອງສາມປະເພດຫຼັກໆ.

ປະເພດທຳອິດແມ່ນວິຖີຊີວິດການລ່າສັດ. ທຸກຄົນຮູ້ວ່ານັ້ນແມ່ນຫຍັງ. ຄົນທີ່ດຳລົງຊີວິດໂດຍການລ່າສັດກິນຫຍັງ? (ສັດປ່າ). ພວກເຂົາກິນນົກ ແລະ ສັດໃນປ່າ. “ສັດປ່າ” ແມ່ນຄຳສັບທີ່ທັນສະໄໝ. ນັກລ່າບໍ່ໄດ້ຄິດວ່າມັນເປັນສັດປ່າ; ພວກເຂົາຄິດວ່າມັນເປັນອາຫານ, ເປັນສະບຽງອາຫານປະຈຳວັນຂອງພວກເຂົາ. ຕົວຢ່າງ: ພວກເຂົາໄດ້ກວາງ. ເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ກວາງດັ່ງກ່າວ, ມັນກໍຄືກັບຊາວນາທີ່ໄດ້ຮັບອາຫານຈາກດິນ. ຊາວນາຄົນໜຶ່ງໄດ້ຮັບອາຫານຈາກດິນ ແລະ ເມື່ອເຂົາເຫັນອາຫານນີ້, ເຂົາກໍມີຄວາມສຸກ ແລະ ຮູ້ສຶກສະບາຍໃຈ. ຄອບຄົວຈະບໍ່ຫິວເຂົ້າຍ້ອນມີພືດພັນກິນ. ຫົວໃຈຂອງຊາວນາກໍບໍ່ມີຄວາມກັງວົນໃຈ ແລະ ພວກເຂົາຮູ້ສຶກພໍໃຈ. ນາຍພານກໍຮູ້ສຶກສະບາຍໃຈ ແລະ ພໍໃຈເມື່ອຫຼຽວເບິ່ງສິ່ງທີ່ເຂົາຈັບມາໄດ້ ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາບໍ່ຕ້ອງກັງວົນເລື່ອງອາຫານອີກຕໍ່ໄປ. ມີສິ່ງທີ່ຈະກິນໃນຄາບຕໍ່ໄປ ແລະ ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຫິວອີກ. ນີ້ຄືຄົນທີ່ລ່າສັດເພື່ອຫາລ້ຽງຊີບ. ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ດຳລົງຊີວິດດ້ວຍການລ່າສັດອາໄສຢູ່ໃນພູຜາປ່າດົງ. ພວກເຂົາບໍ່ເຮັດການປູກຝັງ. ມັນບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍທີ່ຈະຫາພື້ນທີ່ດິນປູກຝັງຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈິ່ງເອົາຊີວິດລອດດ້ວຍອາໄສສິ່ງມີຊີວິດຕ່າງໆ ແລະ ເຍື່ອປະເພດຕ່າງໆ. ນີ້ແມ່ນວິຖີຊີວິດປະເພດທຳອິດທີ່ແຕກຕ່າງຈາກຜູ້ຄົນທົ່ວໄປ.

ປະເພດທີສອງແມ່ນວິຖີຊີວິດຂອງຜູ້ລ້ຽງສັດ. ຄົນທີ່ລ້ຽງສັດເພື່ອຄວາມຢູ່ລອດກໍເຮັດໄຮ່ເຮັດນາຄືກັນບໍ? (ບໍ່). ແລ້ວພວກເຂົາເຮັດຫຍັງ? ພວກເຂົາດໍາລົງຊີວິດຢ່າງໃດ? (ສ່ວນໃຫຍ່ແລ້ວ, ພວກເຂົາລ້ຽງງົວ ແລະ ແກະເພື່ອການຢູ່ລອດ ໂດຍບໍ່ໄດ້ເຮັດການປູກຝັງ ແລະ ໃນລະດູໜາວພວກເຂົາຂ້າ ແລະ ກິນສັດລ້ຽງຂອງພວກເຂົາ. ອາຫານຫຼັກຂອງພວກເຂົາແມ່ນຊີ້ນງົວ ແລະ ຊີ້ນແກະ ແລະ ພວກເຂົາດື່ມຊານົມ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ຜູ້ລ້ຽງສັດຫຍຸ້ງຢູ່ຕະຫຼອດສີ່ລະດູການ, ພວກເຂົາກໍກິນດີຢູ່ດີ. ພວກເຂົາມີນ້ຳນົມຫຼາຍ, ມີຜະລິດຕະພັນນົມ ແລະ ຊີ້ນ). ຄົນທີ່ລ່າສັດເພື່ອການດໍາລົງຊີວິດຫຼັກໆແລ້ວກິນຊີ້ນງົວ ແລະ ຊີ້ນແກະ, ດື່ມນົມແກະ ແລະ ນົມງົວ, ຂີ່ງົວ ແລະ ມ້າເພື່ອລ້ຽງສັດຂອງພວກເຂົາຢູ່ໃນທົ່ງໂດຍມີລົມພັດຜົມ ແລະ ແດດສ່ອງໜ້າຂອງພວກເຂົາ. ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຜະເຊີນກັບຄວາມກົດດັນຂອງຊີວິດທີ່ທັນສະໄໝ. ພວກເຂົາແນມເບິ່ງທ້ອງຟ້າສີຟ້າ ແລະ ທົ່ງຫຍ້າອັນກວ້າງໃຫຍ່ໄພສານໝົດມື້. ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ດຳລົງຊີວິດດ້ວຍການລ້ຽງສັດອາໄສຢູ່ທົ່ງຫຍ້າ ແລະ ພວກເຂົາສາມາດສານຕໍ່ວິຖີຊີວິດພະເນຈອນຂອງພວກເຂົາໄປໄດ້ຫຼາຍເຊັ່ນຄົນ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ຊີວິດຢູ່ໃນທົ່ງຫຍ້າອາດຈະໂດດດ່ຽວເລັກໜ້ອຍ, ແຕ່ກໍເປັນຊີວິດທີ່ມີຄວາມສຸກ. ມັນບໍ່ແມ່ນວິຖີຊີວິດທີ່ບໍ່ດີ!

ປະເພດທີ່ສາມແມ່ນວິຖີຊີວິດການປະມົງ. ມີພຽງມະນຸດສ່ວນໜ້ອຍທີ່ດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນມະຫາສະໝຸດ ຫຼື ເທິງເກາະນ້ອຍຕ່າງໆ. ພວກເຂົາຖືກອ້ອມລ້ອມດ້ວຍນ້ຳ, ຜະເຊີນໜ້າກັບມະຫາສະໝຸດ. ຄົນເຫຼົ່ານີ້ຫາປາເພື່ອລ້ຽງຊີບ. ແມ່ນຫຍັງຄືແຫຼ່ງອາຫານສຳລັບຄົນທີ່ຫາປາເພື່ອລ້ຽງຊີບ? ແຫຼ່ງອາຫານຂອງພວກເຂົາປະກອບດ້ວຍປາທຸກຊະນິດ, ອາຫານທະເລ ແລະ ຜະລິດຕະພັນອື່ນໆຈາກທະເລ. ຍ້ອນກັບໄປໃນສະໄໝທີ່ຮົງກົງເປັນພຽງບ້ານຊາວປະມົງນ້ອຍໆ, ຄົນທີ່ອາໄສຢູ່ທີ່ນັ້ນຈະຫາປາເພື່ອລ້ຽງຊີບ. ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເຮັດການປູກຝັງ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ພວກເຂົາໃຊ້ເວລາທຸກມື້ໃນການຫາປາ. ອາຫານຫຼັກຂອງພວກເຂົາປະກອບດ້ວຍປາຊະນິດຕ່າງໆ ແລະ ຜະລິດຕະພັນຈາກທະເລ. ພວກເຂົາຈະແລກປ່ຽນສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເອົາເຂົ້າ, ແປ້ງ ແລະ ສິ່ງຈຳເປັນໃນຊີວິດປະຈຳວັນເປັນບາງຄັ້ງຄາວ. ນີ້ແມ່ນວິຖີຊີວິດທີ່ແຕກຕ່າງຂອງຜູ້ຄົນອາໄສຢູ່ໃກ້ນ້ຳ. ການອາໄສຢູ່ໃກ້ນ້ຳ, ພວກເຂົາເພິ່ງພານໍ້າໃນການດໍາລົງຊີວິດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ໃຊ້ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງພວກເຂົາຈາການຫາປາ. ການຫາປາບໍ່ພຽງແຕ່ໃຫ້ແຫຼ່ງອາຫານແກ່ພວກເຂົາເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງເປັນວິທີທາງໃນການທຳມາຫາກິນຂອງພວກເຂົາອີກດ້ວຍ.

ນອກຈາກການປູກຝັງແລ້ວ, ມະນຸດຊາດສ່ວນໃຫຍ່ດຳລົງຊີວິດຕາມສາມວິຖີຊີວິດທີ່ກ່າວມາຂ້າງເທິງນີ້. ແນວໃດກໍຕາມ, ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນປູກຝັງເພື່ອລ້ຽງຊີບ, ມີພຽງຄົນກຸ່ມນ້ອຍເທົ່ານັ້ນທີ່ດຳລົງຊີວິດດ້ວຍການລ້ຽງສັດ, ຫາປາ ແລະ ລ່າສັດ. ແລ້ວຄົນທີ່ດຳລົງຊີວິດດ້ວຍການປູກຝັງຕ້ອງການຫຍັງ? ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການຄືທີ່ດິນ. ຈາກຮຸ່ນສູ່ຮຸ່ນ ພວກເຂົາມີຊີວິດຢູ່ດ້ວຍການປູກພືດໃນດິນ ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າ ພວກເຂົາປູກຜັກ, ໝາກໄມ້ ຫຼື ພືດພັນຕ່າງໆ, ມັນແມ່ນຈາກພື້ນດິນທີ່ພວກເຂົາໄດ້ຮັບອາຫານ ແລະ ສິ່ງຈຳເປັນສຳລັບຊີວິດປະຈຳວັນຂອງພວກເຂົາ.

ແມ່ນຫຍັງຄືເງື່ອໄຂພື້ນຖານທີ່ສະໜັບສະໜູນວິຖີຊີວິດທີ່ແຕກຕ່າງກັນເຫຼົ່ານີ້ຂອງມະນຸດ? ມັນບໍ່ຈຳເປັນແທ້ບໍທີ່ສະພາບແວດລ້ອມທີ່ພວກເຂົາສາມາດຢູ່ລອດໄດ້ຖືກສະຫວງນໄວ້ໃນຂັ້ນພື້ນຖານ? ໝາຍຄວາມວ່າ, ຖ້າຜູ້ໃດດໍາລົງຊີວິດດ້ວຍການລ່າສັດກໍສູນເສຍພູຜາປ່າດົງ ຫຼື ນົກ ແລະ ສັດປ່າ, ແຫຼ່ງຫາລ້ຽງຊີບຂອງພວກເຂົາກໍຈະຫາຍໄປ. ທິດທາງທີ່ຊົນຊາດນີ້ ແລະ ຜູ້ຄົນປະເພດນີ້ຄວນໄປກໍຈະບໍ່ແນ່ນອນ ແລະ ພວກເຂົາອາດເຖິງກັບຈະສູນຫາຍໄປຈາກແຜ່ນດິນໂລກ. ແລ້ວຜູ້ທີ່ລ້ຽງສັດເພື່ອລ້ຽງຊີບຂອງພວກເຂົາເດ? ພວກເຂົາເພິ່ງພາຫຍັງ? ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເພິ່ງພາຢ່າງແທ້ຈິງບໍ່ແມ່ນສັດລ້ຽງຂອງພວກເຂົາ ແຕ່ແມ່ນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ສັດລ້ຽງຂອງພວກເຂົາສາມາດຢູ່ລອດໄດ້ ນັ້ນກໍຄືທົ່ງຫຍ້າ. ຖ້າບໍ່ມີທົ່ງຫຍ້າ, ຜູ້ລ້ຽງສັດຈະລ້ຽງສັດຂອງພວກເຂົາຢູ່ໃສ? ງົວ ແລະ ແກະຈະກິນຫຍັງ? ປາດສະຈາກສັດລ້ຽງ, ຄົນພະເນຈອນເຫຼົ່ານີ້ກໍຈະບໍ່ມີການທຳມາຫາກິນ. ປາດສະຈາກແຫຼ່ງທຳມາຫາກິນຂອງພວກເຂົາ, ຄົນເຫຼົ່ານີ້ຈະພາກັນໄປໃສ? ມັນຈະເປັນການຍາກຫຼາຍສຳລັບພວກເຂົາທີ່ຈະມີຊີວິດຢູ່ລອດຕໍ່ໄປ; ພວກເຂົາຈະບໍ່ມີອະນາຄົດ. ຖ້າບໍ່ມີແຫຼ່ງນ້ຳ, ທັງແມ່ນ້ຳ ແລະ ທະເລສາບກໍຈະແຫ້ງໝົດ, ປາທຸກໂຕທີ່ອາໄສນ້ຳເພື່ອການດຳລົງຊີວິດຈະຍັງມີຢູ່ອີກບໍ? ພວກມັນຈະບໍ່ມີອີກ. ແລ້ວຄົນເຫຼົ່ານີ້ທີ່ເພິ່ງພາອາໄສນ້ຳ ແລະ ປາເພື່ອການດຳລົງຊີວິດຂອງພວກເຂົາຈະມີຊີວິດລອດຕໍ່ໄປໄດ້ບໍ? ເມື່ອພວກເຂົາບໍ່ມີອາຫານອີກຕໍ່ໄປ, ເມື່ອພວກເຂົາບໍ່ມີແຫຼ່ງທຳມາຫາກິນຂອງພວກເຂົາອີກຕໍ່ໄປ ຄົນເຫຼົ່ານີ້ກໍຈະບໍ່ສາມາດມີຊີວິດຢູ່ລອດຕໍ່ໄປໄດ້. ນັ້ນກໍຄື ຖ້າເຜົ່າພັນໃດກໍ່ຕາມທີ່ກຳລັງປະສົບບັນຫາກັບຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງພວກເຂົາ ຫຼື ຄວາມຢູ່ລອດຂອງພວກເຂົາ, ເຜົ່າພັນນັ້ນກໍຈະບໍ່ສາມາດຢູ່ລອດ ແລະ ພວກເຂົາອາດຈະຫາຍສາບສູນຈາກແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ສູນພັນໄປເລີຍ. ຖ້າບັນດາຄົນທີ່ປູກຝັງເພື່ອລ້ຽງຊີບສູນເສຍທີ່ດິນຂອງພວກເຂົາ, ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ສາມາດປູກພືດຕ່າງໆ ແລະ ໄດ້ຮັບອາຫານຈາກພືດເຫຼົ່ານັ້ນ, ແລ້ວຜົນໄດ້ຮັບຈະເປັນແນວໃດ? ປາດສະຈາກອາຫານ, ຄົນຈະບໍ່ອຶດຢາກຈົນເຖິງແກ່ຄວາມຕາຍບໍ? ຖ້າຄົນອຶດຢາກຈົນເຖິງແກ່ຄວາມຕາຍ, ມະນຸດຊາດຈະບໍ່ຖືກລຶບລ້າງໄປໝົດບໍ? ດັ່ງນັນ, ນີ້ແມ່ນຈຸດປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າໃນການຮັກສາສະພາບແວດລ້ອມປະເພດຕ່າງໆ. ພຣະເຈົ້າມີພຽງຈຸດປະສົງດຽວໃນການຮັກສາສະພາບແວດລ້ອມ, ຮັກສາລະບົບນິເວດປະເພດຕ່າງໆ ແລະ ສິ່ງທີ່ມີຊີວິດຕ່າງໆທັງໝົດທີ່ອາໄສໃນສະພາບແວດລ້ອມເຫຼົ່ານັ້ນ; ແລະ ນັ້ນກໍເພື່ອບຳລຸງລ້ຽງຄົນທຸກປະເພດ ແລະ ເພື່ອບຳລຸງລ້ຽງຄົນທີ່ອາໄສຢູ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມທາງພູມີສາດຕ່າງໆ.

ຖ້າທຸກສິ່ງຈາກການຊົງສ້າງສູນເສຍກົດເກນຂອງພວກມັນເອງ, ພວກມັນກໍຈະບໍ່ດຳລົງຢູ່ອີກຕໍ່ໄປ; ຖ້າກົດເກນຂອງທຸກສິ່ງສູນເສຍໄປ, ແລ້ວສິ່ງມີຊີວິດທີ່ຢູ່ທ່າມກາງທຸກສິ່ງກໍຈະບໍ່ສາມາດສືບຕໍ່ຢູ່ໄດ້. ມະນຸດຊາດກໍຈະສູນເສຍສະພາບແວດລ້ອມທີ່ພວກເຂົາເພິ່ງພາເພື່ອຄວາມຢູ່ລອດເຊັ່ນດຽວກັນ. ຖ້າມະນຸດຊາດສູນເສຍທັງໝົດນັ້ນ, ພວກເຂົາກໍຈະບໍ່ສາມາດສືບຕໍ່ຈະເລີນເຕີບໂຕ ແລະ ອອກແມ່ແຜ່ລູກຈາກຮຸ່ນສູ່ຮຸ່ນ ດັ່ງທີ່ພວກເຂົາໄດ້ກະທຳຜ່ານມາ. ເຫດຜົນທີ່ມະນຸດຢູ່ລອດມາຈົນເຖິງປັດຈຸບັນນີ້ແມ່ນຍ້ອນພຣະເຈົ້າໄດ້ສະໜອງທຸກສິ່ງຂອງການຊົງສ້າງເພື່ອບຳລຸງລ້ຽງພວກເຂົາ, ເພື່ອບຳລຸງລ້ຽງມວນມະນຸດຊາດໃນຮູບແບບທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ຍ້ອນພຣະເຈົ້າບຳລຸງລ້ຽງມວນມະນຸດໃນຮູບແບບທີ່ແຕກຕ່າງກັນເທົ່ານັ້ນ ມວນມະນຸດຊາດຈິ່ງຢູ່ລອດໄດ້ມາເຖິງປັດຈຸບັນນີ້, ຮອດທຸກວັນນີ້. ດ້ວຍສະພາບແວດລ້ອມຕາຍໂຕເພື່ອຄວາມຢູ່ລອດທີ່ເອື້ອອຳນວຍ ແລະ ກົດເກນທຳມະຊາດທີ່ເປັນລະບຽບ, ຄົນທຸກປະເພດໃນແຜ່ນດິນໂລກ, ທຸກຊົນຊາດສາມາດຢູ່ລອດໄດ້ໃນພື້ນທີ່ຂອງຕົນທີ່ໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້. ບໍ່ມີໃຜສາມາດອອກນອກພື້ນທີ່ເຫຼົ່ານີ້ ຫຼື ເຂດແດນລະຫວ່າງພວກມັນຍ້ອນວ່າ ພຣະເຈົ້າເປັນຜູ້ກຳນົດພວກມັນ.

(ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ IX).