ສອງສາມທົດສະວັດທີ່ປະກອບໃນຊີວິດມະນຸດນັ້ນບໍ່ຍາວ ແລະ ກໍບໍ່ສັ້ນ. ຊາວປີລະຫວ່າງການເກີດ ແລະ ການເປັນຜູ້ໃຫຍ່ຜ່ານໄປໃນຊົ່ວພິບຕາ ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າໃນຈຸດນີ້ຖືວ່າຜູ້ຄົນໄດ້ເປັນຜູ້ໃຫຍ່ແລ້ວ, ຄົນໃນກຸ່ມອາຍຸນີ້ບໍ່ຮູ້ຫຍັງເລີຍກ່ຽວກັບຊີວິດມະນຸດ ແລະ ໂຊກຊະຕາມະນຸດ. ເມື່ອພວກເຂົາມີປະສົບການຫຼາຍຂຶ້ນ, ພວກເຂົາຈຶ່ງຄ່ອຍໆກ້າວເຂົ້າສູ່ໄວກາງຄົນ. ຄົນໃນໄວສາມສິບ ແລະ ສີ່ສິບປີໄດ້ຮັບປະສົບການຊີວິດ ແລະ ໂຊກຊະຕາໃໝ່ໆ ແຕ່ຄວາມຄິດຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຍັງເລື່ອນລອຍຢູ່. ຈົນຮອດອາຍຸສີ່ສິບປີທີ່ບາງຄົນເລີ່ມເຂົ້າໃຈມະນຸດ ແລະ ໂລກຈັກກະວານທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຊົງສ້າງ ແລະ ເຂົ້າໃຈວ່າແມ່ນຫຍັງຄືຊີວິດມະນຸດ, ເຂົ້າໃຈວ່າ ແມ່ນຫຍັງຄືໂຊກຊະຕາມະນຸດ. ບາງຄົນ ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາເປັນຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະເຈົ້າມາເປັນເວລາດົນນານແລ້ວ ແລະ ຕອນນີ້ກໍເຂົ້າສູ່ໄວກາງຄົນແລ້ວ ແຕ່ກໍຍັງບໍ່ສາມາດມີຄວາມຮູ້ ແລະ ສາມາດນິຍາມກ່ຽວກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໄດ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງ, ແລ້ວແຮງໄກທີ່ຈະຍອມຮັບຢ່າງແທ້ຈິງ. ບາງຄົນບໍ່ສົນໃຈຫຍັງ ນອກຈາກການສະແຫວງຫາທີ່ຈະໄດ້ຮັບພອນ ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາມີຊີວິດຢູ່ມາເປັນເວລາຫຼາຍປີແລ້ວ ພວກເຂົາກໍບໍ່ຮູ້ ຫຼື ບໍ່ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງແຫ່ງອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງເໜືອໂຊກຊະຕາມະນຸດແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ ແລະ ບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດແມ່ນແຕ່ບາດກ້າວດຽວກ່ຽວກັບບົດຮຽນຕົວຈິງແຫ່ງການຍອມຮັບເອົາການປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ຄົນເຊັ່ນນີ້ເປັນຄົນໂງ່ຕະຫຼອດໄປ ແລະ ຊີວິດຂອງພວກເຂົາກໍຢູ່ໄປຢ່າງໄຮ້ຄ່າ.

ຖ້າຊ່ວງເວລາຂອງຊີວິດມະນຸດຖືກແບ່ງຕາມລະດັບປະສົບການຊີວິດ ແລະ ຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບໂຊກຊະຕາມະນຸດ, ພວກມັນສາມາດແຍກອອກເປັນສາມໄລຍະ. ໄລຍະທີໜຶ່ງແມ່ນໄວໜຸ່ມ ເຊິ່ງແມ່ນປີລະຫວ່າງການເກີດ ແລະ ໄວກາງຄົນ ຫຼື ແຕ່ເກີດຈົນຮອດອາຍຸສາມສິບປີ. ໄລຍະທີສອງແມ່ນຄວາມເປັນຜູ້ໃຫຍ່, ແຕ່ໄວກາງຄົນຈົນຮອດໄວເຖົ້າ ຫຼື ແຕ່ອາຍຸສາມສິບຈົນຮອດຫົກສິບປີ. ໄລຍະທີສາມແມ່ນຊ່ວງເວລາຂອງການເປັນຜູ້ໃຫຍ່ ເຊິ່ງເລີ່ມຕົ້ນເຂົ້າສູ່ໄວຊະລາ, ເລີ່ມແຕ່ອາຍຸຫົກສິບປີຈົນກວ່າຄົນນັ້ນຈະຈາກໂລກນີ້ໄປ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງວ່າ ແຕ່ເກີດຈົນຮອດໄວກາງຄົນ, ຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບໂຊກຊະຕາ ແລະ ຊີວິດຂອງຄົນສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນມີຂີດຈຳກັດຢູ່ທີ່ການຮຽນແບບຄວາມຄິດຂອງຄົນອື່ນ ແລະ ເກືອບວ່າບໍ່ມີແກ່ນສານແທ້ຈິງ ແລະ ເປັນຈິງເລີຍ. ໃນໄລຍະນີ້, ທັດສະນະກ່ຽວກັບຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນ ແລະ ວິທີທີ່ຜູ້ຄົນສ້າງເສັ້ນທາງຂອງຕົວເອງຢູ່ໃນໂລກແມ່ນຂ້ອນຂ້າງໃນຮູບແບບຜິວເຜີນ ແລະ ໄຮ້ດຽງສາ. ນີ້ແມ່ນຊ່ວງເວລາເຍົາໄວຂອງຜູ້ຄົນ. ຫຼັງຈາກທີ່ຜູ້ຄົນໄດ້ຊິມລົດຊາດຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມໂສກເສົ້າທັງໝົດຂອງຊີວິດເທົ່ານັ້ນ ເຂົາຈິ່ງຈະໄດ້ຮັບຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ແທ້ຈິງກ່ຽວກັບໂຊກຊະຕາ ແລະ ໃນທີ່ສຸດ ສ່ວນເລິກໆໃນຫົວໃຈຂອງເຂົາກໍຈະຄ່ອຍໆເຫັນຄຸນຄ່າຄວາມບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງຂອງໂຊກຊະຕາ ແລະ ເຂົ້າໃຈວ່າ ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງເໜືອໂຊກຊະຕາມະນຸດຢ່າງແທ້ຈິງ. ນີ້ແມ່ນຊ່ວງເວລາແຫ່ງຄວາມເປັນຜູ້ໃຫຍ່ຂອງຜູ້ຄົນ. ຜູ້ຄົນເຂົ້າສູ່ໄລຍະຄວາມເປັນຜູ້ໃຫຍ່ຂອງຕົນເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ເຊົາຝືນໂຊກຊະຕາ ແລະ ເມື່ອພວກເຂົາບໍ່ຕ້ອງການທີ່ຈະຖືກລາກເຂົ້າໄປສູ່ການຜິດຖຽງກັນອີກຕໍ່ໄປ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ຮູ້ຊະຕາກຳຊີວິດຂອງຕົນ, ຍອມຮັບຄວາມປະສົງແຫ່ງສະຫວັນ, ສະຫຼຸບຄວາມສຳເລັດ ແລະ ຂໍ້ຜິດພາດໃນຊີວິດຂອງຕົນເອງ ແລະ ຄອງຖ້າການພິພາກສາຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຕໍ່ຊີວິດຂອງພວກເຂົາ. ພິຈາລະນາປະສົບການ ແລະ ການຄອບຄອງຕ່າງໆທີ່ຄົນໄດ້ຮັບໃນຊ່ວງສາມໄລຍະນີ້, ພາຍໃຕ້ສະຖານະພາບປົກກະຕິ ປ່ອງຢ້ຽມແຫ່ງໂອກາດທີ່ຈະຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງຜູ້ຄົນນັ້ນບໍ່ໄດ້ກວ້າງປານໃດ. ຖ້າຜູ້ຄົນມີຊີວິດຢູ່ຮອດຫົກສິບປີ ເຂົາມີເວລາພຽງແຕ່ສາມສິບປີ ຫຼື ປະມານນັ້ນເພື່ອຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ; ຖ້າຜູ້ຄົນຕ້ອງການເວລາຍາວກວ່ານັ້ນ, ມີທາງດຽວກໍຄືຜູ້ຄົນຕ້ອງມີຊີວິດຍືນຍາວພໍສົມຄວນ ແລະ ຖ້າຜູ້ຄົນສາມາດຢູ່ໄດ້ຮອດສັດຕະວັດໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈິ່ງເວົ້າວ່າ, ອີງຕາມກົດເກນທົ່ວໄປແຫ່ງການດຳລົງຢູ່ຂອງມະນຸດ, ເຖິງແມ່ນວ່າມັນເປັນຂະບວນການທີ່ຍາວນານເລີ່ມຈາກເວລາຜູ້ຄົນຜະເຊີນກັບການຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າຈົນຮອດເວລາທີ່ເຂົາສາມາດຮັບຮູ້ຄວາມຈິງແຫ່ງອຳນາດອະທິປະໄຕນັ້ນ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນຈົນເຖິງຈຸດທີ່ຜູ້ຄົນສາມາດຍອມຮັບມັນໄດ້, ແທ້ຈິງແລ້ວ ຖ້າພວກເຂົານັບຈຳນວນປີ ແມ່ນບໍ່ເກີນສາມສິບ ຫຼື ສີ່ສິບປີໃນຊ່ວງເວລາທີ່ພວກເຂົາມີໂອກາດທີ່ຈະໄດ້ຮັບລາງວັນເຫຼົ່ານີ້. ຜູ້ຄົນມັກຈະຫຼົງໄຫຼກັບຄວາມປາດຖະໜາ ແລະ ຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງຕົນໃນການຮັບພອນສະເໝີ ດັ່ງນັ້ນພວກເຂົາຈິ່ງບໍ່ສາມາດແຍກແຍະວ່າທາດແທ້ຊີວິດມະນຸດຢືນຢູ່ຈຸດໃດ ແລະ ບໍ່ເຂົ້າໃຈຄວາມສຳຄັນໃນການຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ຄົນເຊັ່ນນັ້ນບໍ່ຖະໜຸຖະໜອມໂອກາດອັນລ້ຳຄ່ານີ້ເພື່ອເຂົ້າສູ່ໂລກມະນຸດ ເພື່ອປະສົບກັບຊີວິດມະນຸດ ແລະ ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ຮັບຮູ້ວ່າມັນລ້ຳຄ່າພຽງໃດສຳລັບສິ່ງມີຊີວິດທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນທີ່ຈະໄດ້ຮັບການຊີ້ນຳສ່ວນຕົວຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ດັ່ງນ້ນ ເຮົາຈິ່ງເວົ້າວ່າ ບັນດາຜູ້ທີ່ຢາກໃຫ້ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າຈົບລົງໂດຍໄວ, ຜູ້ທີ່ປາດຖະໜາໃຫ້ພຣະເຈົ້າຈັດແຈງຈຸດຈົບຂອງມະນຸດໄວເທົ່າທີ່ຈະໄວໄດ້ ເພື່ອວ່າພວກເຂົາອາດຈະໄດ້ເຫັນຕົວຕົນທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະອົງທັນທີ ແລະ ໄດ້ຮັບພອນໄວເທົ່າທີ່ຈະໄວໄດ້. ພວກເຂົາມີຄວາມຜິດແຫ່ງການບໍ່ເຊື່ອຟັງທີ່ຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດ ແລະ ພວກເຂົາຍັງເປັນຄົນໂງ່ຈ້າທີ່ສຸດອີກດ້ວຍ. ໃນຂະນະດຽວກັນ, ບັນດາຄົນສະຫຼາດ, ບັນດາຜູ້ທີ່ມີຄວາມສະຫຼາດຫຼັກແຫຼມທາງແນວຄິດ ແມ່ນພາກັນປາດຖະໜາຢາກເຂົ້າໃຈໂອກາດທີ່ເປັນເອກະລັກນີ້ ເພື່ອຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໃນຊ່ວງເວລາທີ່ຈຳກັດຂອງພວກເຂົາ. ຄວາມປາດຖະໜາທີ່ແຕກຕ່າງກັນທັງສອງນີ້ເຜີຍໃຫ້ເຫັນສອງມຸມມອງ ແລະ ການສະແຫວງຫາທີ່ແຕກຕ່າງກັນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ: ບັນດາຜູ້ທີ່ສະແຫວງຫາພອນເປັນຄົນເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຄຳນຶງເຖິງຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ເຄີຍສະແຫວງຫາເພື່ອຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ເຄີຍປາດຖະໜາທີ່ຈະຍອມຮັບມັນ, ພຽງແຕ່ຢາກມີຊີວິດຕາມໃຈພວກເຂົາ. ພວກເຂົາແມ່ນຄົນເສື່ອມໂຊມທີ່ບໍ່ສົນໃຈຫຍັງ ແລະ ຄົນປະເພດນີ້ແມ່ນຈະຖືກທຳລາຍ. ບັນດາຜູ້ທີ່ສະແຫວງຫາຢາກຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ ສາມາດປ່ອຍວາງຄວາມປາດຖະໜາຂອງຕົນໄດ້, ເຕັມໃຈທີ່ຈະຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກເຂົາພະຍາຍາມທີ່ຈະເປັນຄົນປະເພດທີ່ຍອມຮັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນຜູ້ທີ່ປະຕິບັດຕາມຄວາມປາດຖະໜາຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄົນແບບນີ້ດຳລົງຢູ່ໃນແສງສະຫວ່າງ ແລະ ຢູ່ທ່າມກາງພອນຕ່າງໆຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກເຂົາຈະໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງຈາກພຣະເຈົ້າຢ່າງແນ່ນອນ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ທາງເລືອກຂອງມະນຸດນັ້ນໄຮ້ປະໂຫຍດ ແລະ ມະນຸດບໍ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນຈະໃຊ້ເວລາດົນປານໃດ. ສຳລັບຜູ້ຄົນ ມັນຈະເປັນການດີກວ່າທີ່ຈະຍອມຢູ່ພາຍໃຕ້ການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະອົງ. ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຍອມຢູ່ໃຕ້ການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ ເຈົ້າຈະເຮັດຫຍັງໄດ້ແດ່? ທ້າຍທີ່ສຸດ ພຣະເຈົ້າຈະປະສົບກັບການສູນເສຍໃດໆບໍ່? ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຍອມຢູ່ໃຕ້ການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ເຈົ້າພະຍາຍາມທີ່ຈະຄວບຄຸມດ້ວຍຕົວເຈົ້າເອງ, ແລ້ວເຈົ້າແມ່ນກຳລັງເລືອກເສັ້ນທາງທີ່ໂງ່ທີ່ສຸດ ແລະ ໃນທີ່ສຸດເຈົ້າຈະເປັນຄົນທີ່ປະສົບກັບການສູນເສຍ. ມີພຽງຜູ້ຄົນຮ່ວມມືກັບພຣະເຈົ້າໄວເທົ່າທີ່ຈະໄວໄດ້ເທົ່ານັ້ນ, ມີພຽງພວກເຂົາເລີ່ມຍອມຮັບການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະອົງ ແລະ ຮູ້ຈັກສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ເຂົ້າໃຈທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກະທໍາເພື່ອພວກເຂົາເທົ່ານັ້ນ ພວກເຂົາຈິ່ງຈະມີຄວາມຫວັງ. ມີພຽງວິທີນີ້ເທົ່ານັ້ນ ຊີວິດຂອງພວກເຂົາຈິ່ງຈະບໍ່ໄຮ້ປະໂຫຍດ ແລະ ພວກເຂົາຈະບັນລຸຄວາມລອດພົ້ນ.

(ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III).