ຫຼັງຈາກທີ່ຜູ້ຄົນໄດ້ຂ້າມຜ່ານໄວເດັກ ແລະ ໄວໜຸ່ມ ແລະ ສຸດທ້າຍກໍກ້າວເຂົ້າສູ່ການເປັນຜູ້ໃຫຍ່ຢ່າງຫຼີກເວັ້ນບໍ່ໄດ້, ຂັ້ນຕອນຕໍ່ໄປແມ່ນສໍາລັບພວກເຂົາປະຖິ້ມໄວໜຸ່ມຂອງພວກເຂົາຢ່າງສົມບູນ, ບອກລາພໍ່ແມ່ນ ແລະ ຜະເຊີນກັບເສັ້ນທາງຂ້າງໜ້າໃນຖານະຜູ້ໃຫຍ່ທີ່ເປັນອິດສະຫຼະ. ໃນຈຸດນີ້ ພວກເຂົາຕ້ອງຜະເຊີນກັບທຸກຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຜູ້ໃຫຍ່ຄົນໜຶ່ງຕ້ອງຜະເຊີນ, ຜະເຊີນກັບທຸກພາກສ່ວນຂອງໂຊກຊະຕາຂອງພວກເຂົາ ເຊິ່ງສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນຈະປະກົດຕໍ່ພວກເຂົາບໍ່ໄວກໍຊ້າ. ນີ້ແມ່ນຊ່ວງເວລາທີສາມທີ່ຜູ້ຄົນຕ້ອງໄດ້ຜ່ານ.

1. ຫຼັງຈາກໄດ້ເປັນອິດສະຫຼະ, ຄົນເລີ່ມປະສົບກັບອໍານາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ

ຖ້າການເກີດ ແລະ ການເຕີບໃຫຍ່ຂອງຄົນໃດໜຶ່ງແມ່ນ “ໄລຍະການກະກຽມ” ສຳລັບການເດີນທາງໃນຊີວິດຂອງເຂົາ, ເພື່ອວາງເສົາຫຼັກແຫ່ງໂຊກຊະຕາຂອງຄົນໆນັ້ນ ຄວາມເປັນອິດສະຫຼະຂອງເຂົາກໍຄືການເປີດຄໍາບັນຍາຍຕໍ່ໂຊກຊະຕາຊີວິດຂອງເຂົາ. ຖ້າການເກີດ ແລະ ການເຕີບໃຫຍ່ຂອງຄົນໆໜຶ່ງຄືຄວາມຮັ່ງມີທີ່ພວກເຂົາໄດ້ສະສົມໄວ້ເພື່ອຕຽມຮັບຊະຕາກຳໃນຊີວິດ ແລ້ວຄວາມເປັນອິດສະຫຼະຂອງຄົນໆນັ້ນກໍຄືເວລາທີ່ພວກເຂົາເລີ້ມໃຊ້ຈ່າຍ ຫຼື ເພີ່ມພູນຄວາມຮັ່ງມີນັ້ນ. ເມື່ອຄົນໆໜຶ່ງໜີຈາກພໍ່ແມ່ຂອງເຂົາ ແລະ ກາຍເປັນຄົນອິດສະຫຼະ, ສະພາບທາງສັງຄົມທີ່ເຂົາຜະເຊີນ ແລະ ປະເພດວຽກງານ ແລະ ອາຊີບທີ່ເຂົາມີ, ທັງສອງຢ່າງແມ່ນຖືກກຳນົດໂດຍໂຊກຊະຕາ ແລະ ບໍ່ໄດ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບພໍ່ແມ່ຂອງເຂົາເລີຍ. ບາງຄົນເລືອກວິຊາຮຽນທີ່ດີໃນວິທະຍາໄລ ແລະ ຫຼັງຈາກຮຽນຈົບກໍມີວຽກງານເຮັດທີ່ໜ້າພໍໃຈ, ສ້າງຄວາມສໍາເລັດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ໃນບາດກ້າວທຳອິດຂອງການເດີນທາງແຫ່ງຊີວິດຂອງພວກເຂົາ. ບາງຄົນຮຽນ ແລະ ໄດ້ຮັບທັກສະຕ່າງໆຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ແຕ່ບໍ່ເຄີຍຊອກວຽກທີ່ເໝາະສົມກັບພວກເຂົາໄດ້ຈັກເທື່ອ ຫຼື ບໍ່ເຄີຍໄດ້ຮັບຕຳແໜ່ງຂອງພວກເຂົາ ແລ້ວແຮງໄກທີ່ພວກເຂົາຈະມີອາຊີບ; ໃນການເລີ່ມຕົ້ນຊີວິດການເດີນທາງຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາພົບວ່າຕົວເອງຖືກຂັດຂວາງທຸກດ້ານ, ອ້ອມລ້ອມດ້ວຍບັນຫາ, ຄວາມຄາດຫວັງຂອງພວກເຂົາມືດມົວ ແລະ ຊີວິດຂອງພວກເຂົາກໍບໍ່ແນ່ນອນ. ບາງຄົນບຸກບືນຢ່າງພາກພຽນໃສ່ການສຶກສາຂອງພວກເຂົາ ແຕ່ກໍພາດທຸກໂອກາດທີ່ຈະໄດ້ຮັບການສຶກສາສູງ; ເບິ່ງຄືກັບວ່າໂຊກຊະຕາຂອງພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍປະສົບຜົນສຳເລັດ, ຄວາມປາດຖະໜາທໍາອິດໃນການເດີນທາງແຫ່ງຊີວິດຂອງພວກເຂົາໄດ້ຖືກທໍາລາຍໄປໃນອາກາດ. ບໍ່ຮູ້ວ່າຫົນທາງຂ້າງໜ້ານັ້ນລາບລື້ນ ຫຼື ຍາກລຳບາກ, ພວກເຂົາຮູ້ສຶກເປັນຄັ້ງທຳອິດເຖິງຊະຕາກໍາມະນຸດທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຫຼາກຫຼາຍອົງປະກອບພຽງໃດ ແລະ ດັງນັ້ນ ຈຶ່ງເຫັນວ່າຊີວິດເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຄາດຫວັງ ແລະ ຄວາມຢ້ານກົວ. ບາງຄົນ ເຖິງແມ່ນບໍ່ໄດ້ຮັບການສຶກສາສູງກໍຕາມ ແຕ່ສາມາດຂຽນປຶ້ມຕ່າງ ແລະ ມີຊື່ສຽງໂດ່ງດັງໃນລະດັບໃດໜຶ່ງໄດ້; ບາງຄົນ ເຖິງແມ່ນວ່າເກືອບບໍ່ຮູ້ໜັງສືເລີຍ ແຕ່ກໍສາມາດຫາເງິນຈາກທຸລະກິດ ແລະ ສາມາດຊ່ວຍເຫຼືອຕົວເອງໄດ້... ອາຊີບທີ່ຜູ້ຄົນເລືອກ, ວິທີການທຳມາຫາກິນ: ພວກເຂົາກໍານົດໄດ້ບໍ່ວ່າ ພວກເຂົາໄດ້ເລືອກທາງທີ່ດີ ຫຼື ເລືອກທາງທີ່ບໍ່ດີໃນສິ່ງເຫຼົ່ານີ້? ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ສອດຄ່ອງກັບຄວາມປາດຖະໜາ ແລະ ການຕັດສິນໃຈຂອງຜູ້ຄົນບໍ? ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ມີຄວາມປາດຖະໜາດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: ເຮັດວຽກໜ້ອຍລົງ ແຕ່ມີລາຍຮັບຫຼາຍຂຶ້ນ, ບໍ່ຕ້ອງເຮັດວຽກຕາກແດດຕາກຝົນ, ນຸ່ງເຄື່ອງຈົບງາມ, ມີແສງສີ ແລະ ເປັ່ງປະກາຍຢູ່ທຸກບ່ອນ, ຢູ່ເໜືອຄົນອື່ນ ແລະ ນໍາເອົາກຽດຕິຍົດມາສູ່ບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຂົາ. ຜູ້ຄົນຄາດຫວັງຄວາມສົມບູນແບບ ແຕ່ເມື່ອພວກເຂົາເລີ້ມຕົ້ນບາດກ້າວທຳອິດໃນການເດີນທາງແຫ່ງຊີວິດຂອງພວກເຂົາ ພວກເຂົາຈຶ່ງໄດ້ເຂົ້າໃຈວ່າໂຊກຊະຕາທີ່ບໍ່ສົມບູນແບບຂອງມະນຸດເປັນແນວໃດ, ແລະ ເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ພວກເຂົາເຂົ້າໃຈຢ່າງແທ້ຈິງວ່າ ຄວາມຈິງແລ້ວ ເຖິງແມ່ນວ່າຄົນໃດໜຶ່ງສາມາດສ້າງແຜນການຢ່າງດີສຳລັບອະນາຄົດຂອງເຂົາ ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າຄົນໃດໜຶ່ງອາດມີຈິນຕະນາການທີ່ງົດງາມ, ບໍ່ມີໃຜມີຄວາມສາມາດ ຫຼື ອຳນາດທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຝັນຂອງພວກເຂົາເປັນຈິງໄດ້ ແລະ ບໍ່ມີໃຜສາມາດຄວບຄຸມອະນາຄົດຂອງຕົນເອງໄດ້. ມັນຈະມີຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງຄວາມຝັນຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຄວາມຈິງທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງຜະເຊີນຢູ່ສະເໝີ; ທຸກສິ່ງຈະບໍ່ເຄີຍເປັນດັ່ງທີ່ຜູ້ຄົນຕ້ອງການໃຫ້ມັນເປັນ ແລະ ເມື່ອຜະເຊີນກັບຄວາມຈິງດັ່ງກ່າວ, ພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍໄດ້ຮັບຄວາມເພິ່ງພໍໃຈ ຫຼື ຄວາມພໍໃຈເລີຍ. ບາງຄົນຈະເຮັດທຸກວິທີທາງເທົ່າທີ່ຈະເຮັດໄດ້, ຈະພະຍາຍາມຢ່າງໜັກ ແລະ ເສຍສະຫຼະຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງເພື່ອຊີວິດການເປັນຢູ່ ແລະ ອະນາຄົດຂອງພວກເຂົາ ໂດຍພະຍາຍາມທຸກຢ່າງເພື່ອປ່ຽນແປງໂຊກຊະຕາຂອງຕົນ. ແຕ່ສຸດທ້າຍແລ້ວ, ເຖິງແມ່ນວ່າ ພວກເຂົາຈະສາມາດເຮັດໃຫ້ຄວາມຝັນ ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາຂອງພວກເຂົາເປັນຈິງໂດຍຄວາມພະຍາມຢ່າງໜັກຂອງພວກເຂົາ ແຕ່ພວກເຂົາກໍບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງໂຊກຊະຕາຂອງຕົນເອງໄດ້ ແລະ ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະພະຍາຍາມຢ່າງໜັກພຽງໃດ, ພວກເຂົາກໍຈະບໍ່ສາມາດເຮັດເໜືອສິ່ງທີ່ໂຊກຊະຕາໄດ້ກໍານົດໄວ້ໃຫ້ພວກເຂົາ. ເຖິງແມ່ນວ່າຈະມີຄວາມແຕກຕ່າງດ້ານຄວາມສາມາດ, ສະຕິປັນຍາ ແລະ ເຈດຈຳນົງ, ທຸກຄົນແມ່ນເທົ່າທຽມກັນຕໍ່ໜ້າໂຊກຊະຕາ ເຊິ່ງບໍ່ໄດ້ຈຳແນກລະຫວ່າງໃຫຍ່ ແລະ ນ້ອຍ, ສູງ ແລະ ຕ່ຳ, ສູງສົ່ງ ແລະ ຕ່ຳຕ້ອຍ. ອາຊີບໃດທີ່ຜູ້ຄົນສະແຫວງຫາ, ສິ່ງໃດທີ່ຜູ້ຄົນເຮັດເພື່ອລ້ຽງຊີບ ແລະ ຜູ້ຄົນມີຊັບສົມບັດຫຼາຍປານໃດໃນຊີວິດຂອງເຂົາ ບໍ່ໄດ້ຕັດສິນໂດຍພໍ່ແມ່ຂອງເຂົາ, ໂດຍພອນສະຫວັນຂອງເຂົາ, ໂດຍຄວາມພະຍາຍາມ ຫຼື ໂດຍຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງຕົນເອງ ແຕ່ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າໂດຍພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ.

2. ການໜີຈາກພໍ່ແມ່ຂອງຄົນໆໜຶ່ງ ແລະ ເລີ່ມຕົ້ນຢ່າງຈິງຈັງເພື່ອຫຼິ້ນບົດບາດໃນເວທີແຫ່ງຊີວິດ

ເມື່ອຄົນໆໜຶ່ງບັນລຸນິຕິພາວະ, ບຸກຄົນນັ້ນສາມາດໜີຈາກພໍ່ແມ່ຂອງຕົນ ແລະ ໃຊ້ຊີວິດດ້ວຍຕົວເອງ ແລະ ມັນແມ່ນໃນຈຸດນີ້ທີ່ເຂົາເລີ່ມຫຼິ້ນບົດບາດຂອງຕົນຢ່າງແທ້ຈິງ, ຈຸດທີ່ໝອກຮື້ອອກ ແລະ ພາລະກິດໃນຊີວິດຂອງເຂົາກໍຄ່ອຍໆຊັດເຈນຂຶ້ນ. ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ ຄົນໃດໜຶ່ງຍັງຄົງຢູ່ຢ່າງໃກ້ຊິດກັບພໍ່ແມ່ຂອງຕົນ ແຕ່ຍ້ອນພາລະກິດ ແລະ ບົດບາດທີ່ເຂົາຫຼິ້ນໃນຊີວິດບໍ່ມີຫຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບພໍ່ແມ່ຂອງເຂົາ, ໃນຄວາມເປັນຈິງ ຄວາມສຳພັນຢ່າງໃກ້ຊິດນີ້ຈະຈາງຫາຍໄປເມື່ອເຂົາຄ່ອຍໆກາຍເປັນຄົນອິດສະຫຼະ. ຈາກທາງດ້ານຊີວະພາບ, ຜູ້ຄົນບໍ່ສາມາດຊ່ວຍໄດ້ທີ່ຍັງຂຶ້ນຢູ່ກັບພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາໃນທາງຈິດສຳນຶກ ແຕ່ເວົ້າຢ່າງແທ້ຈິງແລ້ວ ເມື່ອພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຢ່າງເຕັມທີ່ ພວກເຂົາກໍມີຊີວິດທີ່ແຍກອອກຈາກພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາຢ່າງສິ້ນເຊີງ ແລະ ປະຕິບັດພາລະບົດບາດຂອງພວກເຂົາຢ່າງເປັນອິດສະຫຼະ. ນອກຈາກການເກີດ ແລະ ການລ້ຽງລຸກ, ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງພໍ່ແມ່ຕໍ່ຊີວິດລູກໆຂອງພວກເຂົາແມ່ນພຽງສະໜອງສິ່ງແວດລ້ອມທາງການໃຫ້ພວກເຂົາໄດ້ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ ຍ້ອນວ່າ ບໍ່ມີສິ່ງໃດ ນອກຈາກການກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງທີ່ມີຜົນຕໍ່ໂຊກຊະຕາຂອງຄົນ. ບໍ່ມີໃຜສາມາດຄວບຄຸມໄດ້ວ່າຄົນໃດໜຶ່ງຈະມີອະນາຄົດແບບໃດ; ມັນໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າເປັນເວລາດົນນານແລ້ວ ແລະ ແມ່ນແຕ່ພໍ່ແມ່ກໍບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງໂຊກຊະຕາຂອງພວກເຂົາໄດ້. ສໍາລັບໂຊກຊະຕາແລ້ວ ທຸກຄົນແມ່ນເປັນອິດສະຫຼະ ແລະ ທຸກຄົນມີໂຊກຊະຕາເປັນຂອງຕົນເອງ. ດັ່ງນັ້ນ, ບໍ່ມີພໍ່ແມ່ຂອງບຸກຄົນໃດທີ່ສາມາດຂັດຂວາງຊະຕາກຳຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນ ຫຼື ແມ່ນແຕ່ມີອິດທິພົນເລັກນ້ອຍຕໍ່ບົດບາດໃນຊີວິດທີ່ພວກເຂົາຫຼິ້ນ. ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ໃນຄອບຄົວທີ່ຄົນໃດໜຶ່ງຖືກກຳນົດໃຫ້ເກີດມາ ແລະ ສະພາບແວດລ້ອມທີ່ພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ ແມ່ນບໍ່ມີຫຍັງນອກຈາກການກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າເພື່ອປະຕິບັດພາລະກິດໃນຊີວິດຂອງພວກເຂົາ. ພວກມັນບໍ່ໄດ້ກຳນົດຊະຕາຊີວິດຂອງຄົນໃດໜຶ່ງ ຫຼື ປະເພດຂອງໂຊກຊະຕາທີ່ບຸກຄົນໃດໜຶ່ງປະຕິບັດພາລະກິດຂອງເຂົາ. ດັ່ງນັ້ນ, ບໍ່ມີພໍ່ແມ່ຂອງໃຜທີ່ສາມາດຊ່ວຍເຂົາໃນການປະຕິບັດພາລະກິດໃນຊີວິດຂອງເຂົາໄດ້, ເຊັ່ນດຽວກັນ ບໍ່ມີຍາດຕິພີ່ນ້ອງຄົນໃດສາມາດຊ່ວຍເຂົາຮັບພາລະບົດບາດໃນຊີວິດຂອງເຂົາໄດ້. ວິທີການຂອງຄົນໃດໜຶ່ງປະຕິບັດພາລະກິດຂອງເຂົາ ແລະ ໃນສະພາບແວດລ້ອມຂອງການດໍາລົງງຊີວິດປະເພດໃດທີ່ເຂົາດໍາລົງຢູ່ ແມ່ນລ້ວນແລ້ວແຕ່ຖືກກຳນົດໄວ້ໂດຍຊະຕາຊີວິດຂອງເຂົາ. ເວົ້າອີກຢ່າໜຶ່ງຄື ບໍ່ມີເງື່ອນໄຂໃດໆທັງສິ້ນທີ່ມີອິດທິພົນຕໍ່ພາລະກິດຂອງພວກເຂົາ ເຊິ່ງທຸກສິ່ງໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າໂດຍພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ທຸກຄົນກາຍເປັນຜູ້ໃຫຍ່ຢູ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນໂດຍສະເພາະ; ຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຄ່ອຍໆອອກເດີນທາງໄປຕາມເສັ້ນທາງຊີວິດຂອງຕົນເອງເທື່ອລະກ້າວ ແລະ ປະຕິບັດຕາມໂຊກຊະຕາທີ່ໄດ້ຖືກວາງໄວ້ສຳລັບພວກເຂົາໂດຍພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ໂດຍທຳມະຊາດແລ້ວ, ພວກເຂົາແມ່ນເຂົ້າສູ່ທະເລອັນກວ້າງໃຫຍ່ແຫ່ງມະນຸດຊາດ ແລະ ຮັບຕຳແໜ່ງໃນຊີວິດຂອງພວກເຂົາ ບ່ອນທີ່ພວກເຂົາເລີ່ມປະຕິບັດຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຕົນໃນຖານະທີ່ເປັນສິ່ງມີຊີວິດທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນຢ່າງບໍ່ມີທາງເລືອກ, ທັງໝົດນີ້ແມ່ນເພື່ອເຫັນແກ່ການກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ເພື່ອເຫັນແກ່ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະອົງ.

(ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III).