ຄວາມເຊື່ອທີ່ບໍ່ສາມາດທຳລາຍໄດ້

19 ເດືອນກຸມພາ 2022

ໂດຍ ເມີງຢົງ, ຈີນ

ຄວາມເຊື່ອທີ່ບໍ່ສາມາດທຳລາຍໄດ້

ໃນເດືອນທັນວາຂອງປີ 2012, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຫຼາຍຄົນ ແລະ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຂັບລົດໄປສະຖານທີ່ແຫ່ງໜຶ່ງເພື່ອເຜີຍແຜ່ຂ່າວປະເສີດ ແລະ ໄດ້ຖືກລາຍງານໂດຍຄົນຊົ່ວຮ້າຍ. ຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ, ລັດຖະບານປະຈຳເຂດປົກຄອງໄດ້ລະດົມເຈົ້າໜ້າທີ່ຈາກກອງບັນຊາການຕຳຫຼວດຄະດີອາຍາ, ກອງກຳລັງປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບແຫ່ງຊາດ, ກອງຕໍ່ຕ້ານກຸ່ມຄ້າຢາເສບຕິດ, ກອງຕຳຫຼວດທີ່ຕິດອາວຸດ ແລະ ສະຖານີຕຳຫຼວດປະຈຳທ້ອງຖິ່ນ ໂດຍມີລົດຕຳຫຼວດຫຼາຍກວ່າ 10 ຄັນເພື່ອມາຈັບກຸມພວກເຮົາ. ເມື່ອອ້າຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍກຳລັງຈະຂັບລົດອອກໄປ, ຕຳຫຼວດສີ່ຄົນໄດ້ແລ່ນເຂົ້າມາຢ່າງໄວ ແລະ ຕັດໜ້າລົດຂອງພວກເຮົາ. ໜຶ່ງໃນພວກເຂົາໄດ້ດຶງເອົາກະແຈລົດອອກໄປ ແລະ ສັ່ງໃຫ້ພວກເຮົາຢູ່ໃນລົດ ແລະ ບໍ່ໃຫ້ໄປໃສ. ໃນຕອນນັ້ນ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນວ່າຕໍາຫຼວດເຈັດ ຫຼື ແປດຄົນທີ່ຖືກະບອງກຳລັງຕີອ້າຍອີກຄົນໜຶ່ງຢ່າງໂຫດຮ້າຍ ແລະ ອ້າຍຄົນນັ້ນໄດ້ຖືກທຸບຕີຈົນເຖິງຂັ້ນທີ່ລາວບໍ່ສາມາດເໜັງຕີງໄດ້. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ນອກຈາກເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຄຽດແຄ້ນທີ່ຊອບທໍາ ແລະ ໄດ້ຟ້າວແລ່ນອອກຈາກລົດ, ພະຍາຍາມຢຸດຄວາມຮຸນແຮງຂອງພວກເຂົາ, ແຕ່ຕໍາຫຼວດໄດ້ຈັບຂ້ານ້ອຍໄວ້. ຕໍ່ມາ, ພວກເຂົາໄດ້ພາພວກເຮົາໄປທີ່ສະຖານີຕຳຫຼວດ ແລະ ລົດຂອງພວກເຮົາຍັງຖືກຍຶດໄວ້.

ຫຼັງຈາກເວລາເກົ້າໂມງໃນຄືນນັ້ນ, ຕຳຫຼວດຄະດີອາຍາສອງຄົນໄດ້ມາສອບສວນຂ້ານ້ອຍ. ເມື່ອພວກເຂົາເຫັນວ່າພວກເຂົາບໍ່ສາມາດເອົາຂໍ້ມູນຫຍັງທີ່ເປັນປະໂຫຍດຈາກຂ້ານ້ອຍ, ພວກເຂົາກໍ່ເລີ່ມຫງຸດຫງິດ ແລະ ໃຈຮ້າຍຫຼາຍ, ກັດແຂ້ວຂອງພວກເຂົາດ້ວຍຄວາມໃຈຮ້າຍໃນຂະນະທີ່ເຂົາສາບແຊ່ງ: “ຫ່າມັນນີ້, ພວກກູຈະຈັດການກັບມຶງໃນພາຍຫຼັງ!” ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ພວກເຂົາໄດ້ຂັງຂ້ານ້ອຍໄວ້ໃນຫ້ອງລໍຖ້າການສອບສວນ. ໃນເວລາ 11:30 ແລງ, ພວກເຂົາພາຂ້ານ້ອຍເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງທີ່ບໍ່ມີກ້ອງວົງຈອນປິດ. ຂ້ານ້ອຍມີຄວາມຮູ້ສຶກວ່າພວກເຂົາຈະໃຊ້ຄວາມຮຸນແຮງກັບຂ້ານ້ອຍ, ສະນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງເລີ່ມອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າອີກຢູ່ໃນຫົວໃຈ, ຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າປົກປ້ອງຂ້ານ້ອຍ. ໃນເວລານີ້, ເຈົ້າໜ້າທີ່ຕໍາຫຼວດທີ່ມີນາມສະກຸນວ່າ ເຈຍ ໄດ້ມາສອບສວນຂ້ານ້ອຍ: “ເຈົ້າໄດ້ຂັບລົດຫຍີ່ຫໍ້ໂວນສະວາເກັນຮຸ່ນເຈັດຕາໃນສອງສາມມື້ທີ່ຜ່ານມານີ້ບໍ?” ຂ້ານ້ອຍຕອບວ່າບໍ່ ແລະ ລາວໄດ້ຮ້ອງຂຶ້ນຢ່າງໃຈຮ້າຍວ່າ: “ຄົນອື່ນໄດ້ເຫັນເຈົ້າແລ້ວ, ແຕ່ເຈົ້າກໍ່ຍັງປະຕິເສດມັນບໍ?” ຫຼັງຈາກທີ່ເວົ້າແລ້ວ, ລາວໄດ້ຕົບຂ້ານ້ອຍຢ່າງໂຫດຮ້າຍທົ່ວໃບໜ້າ. ສິ່ງທີ່ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກເປັນພຽງຄວາມເຈັບປວດທີ່ເຜົາໄໝ້ເທິງແກ້ມຂອງຂ້ານ້ອຍ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ລາວກໍ່ໄດ້ຮ້ອງອອກມາດ້ວຍສຽງດັງວ່າ: “ລອງເບິ່ງວ່າເຈົ້າຈະເຂັ້ມແຂງສໍ່າໃດ!” ລາວຈັບເອົາສາຍແອວທີ່ກວ້າງເມື່ອລາວເວົ້າ ແລະ ສືບຕໍ່ຕີມັນທົ່ວໃບໜ້າຂອງຂ້ານ້ອຍ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຂ້ານ້ອຍຖືກຂ້ຽນຕີຈັກຄັ້ງ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ນອກຈາກຮ້ອງອອກມາດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດຄັ້ງແລ້ວຄັ້ງເລົ່າ. ເມື່ອເຫັນແນວນີ້, ພວກເຂົາກໍ່ດຶງສາຍແອວມາຮັດອ້ອມປາກຂອງຂ້ານ້ອຍ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຕຳຫຼວດສອງສາມຄົນໄດ້ເອົາຜ້າຫົ່ມປົກຄຸມຕົວຂອງຂ້ານ້ອຍກ່ອນທີ່ຈະຕີຂ້ານ້ອຍຢ່າງໃຈຮ້າຍດ້ວຍກະບອງຂອງພວກເຂົາ, ພຽງແຕ່ຢຸດເມື່ອພວກເຂົາເມື່ອຍເກີນໄປທີ່ຫາຍໃຈທັນ. ຂ້ານ້ອຍຖືກທຸບຕີຢ່າງໂຫດແຮງຫຼາຍຈົນຫົວຂອງຂ້ານ້ອຍໝູນ ແລະ ຮ່າງກາຍຂອງຂ້ານ້ອຍເຈັບປວດຄືກັບວ່າກະດູກແຕ່ລະສ່ວນໄດ້ແຫຼກສະຫຼາຍອອກຈາກກັນ. ໃນເວລານັ້ນ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງຕີຂ້ານ້ອຍແບບນີ້, ແຕ່ຕໍ່ມາ ຂ້ານ້ອຍກໍ່ພົບວ່າພວກເຂົາເອົາຜ້າຫົ່ມມາປົກຄຸມຂ້ານ້ອຍໄວ້ເພື່ອປ້ອງກັນບໍ່ມີການທຸບຕີປະຖິ້ມຮອຍໄວ້ເທິງເນື້ອໜັງຂອງຂ້ານ້ອຍ. ການປະຂ້ານ້ອຍໄວ້ໃນຫ້ອງທີ່ບໍ່ມີກ້ອງວົງຈອນປິດ, ການປິດປາກຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ການປົກຄຸມຂ້ານ້ອຍດ້ວຍຜ້າຫົ່ມ, ມັນລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນເພາະພວກເຂົາຢ້ານວ່າການກະທໍາທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາຈະຖືກເປີດໂປງ. ຕຳຫຼວດຂອງພັກກອມມູນິດຈີນຫຼອກລວງ ແລະ ຊົ່ວຮ້າຍຫຼາຍ! ເມື່ອພວກເຂົາທັງສີ່ຄົນອິດເມື່ອຍຈາກການຕີຂ້ານ້ອຍ, ພວກເຂົາກໍ່ໄດ້ປ່ຽນໄປໃຊ້ວິທີອື່ນເພື່ອທໍລະມານຂ້ານ້ອຍ: ຕຳຫຼວດສອງຄົນໄດ້ບິດແຂນເບື້ອງໜຶ່ງຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ກະຊາກມັນຂຶ້ນຢ່າງແຮງ, ໃນຂະນະທີ່ຕໍາຫຼວດອີກສອງຄົນຍົກແຂນອີກເບື້ອງໜຶ່ງຂອງຂ້ານ້ອຍໃສ່ບ່າໄຫຼ່ພາດໄປທາງຫຼັງ ແລະ ດຶງມັນລົງຢ່າງແຮງ. (ພວກເຂົາເອີ້ນວິທີການທໍລະມານປະເພດນີ້ວ່າ “ການຖືດາບຢູ່ຂ້າງຫຼັງ” ເຊິ່ງຄົນທົ່ວໄປຈະບໍ່ສາມາດອົດທົນໄດ້ເລີຍ.) ແຕ່ມືທັງສອງຂ້າງຂອງຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດຖືກດຶງເຂົ້າກັນໄດ້ບໍ່ວ່າຈະເຮັດແນວໃດກໍ່ຕາມ, ສະນັ້ນ ພວກເຂົາແທງຫົວເຂົ່າຢ່າງໂຫດຮ້າຍໃສ່ແຂນຂອງຂ້ານ້ອຍ. ສິ່ງທີ່ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຍິນແມ່ນ “ກ໊ອກ” ແລະ ແຂນທັງສອງເບື້ອງຂອງຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າພວກມັນຖືກຈີກອອກ. ມັນເຈັບຫຼາຍຈົນຂ້ານ້ອຍເກືອບຕາຍ. ມັນບໍ່ໄດ້ໃຊ້ເວລາດົນທີ່ຂ້ານ້ອຍຈະສູນເສຍຄວາມຮູ້ສຶກຢູ່ໃນມືທັງສອງເບື້ອງຂອງຂ້ານ້ອຍ. ສິ່ງນີ້ຍັງບໍ່ພຽງພໍສໍາລັບພວກເຂົາທີ່ຈະຍອມຜ່າຍແພ້, ສະນັ້ນ ພວກເຂົາໄດ້ສັ່ງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍນັ່ງຢ່ອງຢໍ້ເທິງພື້ນເພື່ອເພີ່ມການທົນທຸກໃຫ້ກັບຂ້ານ້ອຍ. ຂ້ານ້ອຍເຈັບປວດຫຼາຍຈົນທົ່ວຮ່າງກາຍຂອງຂ້ານ້ອຍແຕກອອກດ້ວຍເຫື່ອທີ່ເຢັນ, ຫົວຂອງຂ້ານ້ອຍອື້ໄປ ແລະ ສະຕິຂອງຂ້ານ້ອຍເລີ່ມມືດມົວໜ້ອຍໜຶ່ງ. ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າ: “ຕະຫຼອດເວລາຫຼາຍປີໃນຊີວິດຂອງຂ້ານ້ອຍ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ເຄີຍມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຈະບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມສະຕິຂອງຂ້ານ້ອຍເອງໄດ້. ຂ້ານ້ອຍກຳລັງຈະຕາຍບໍ?” ຕໍ່ມາ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດອົດທົນໄດ້ອີກຕໍ່ໄປ, ສະນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງຄິດຫາທີ່ຈະສະແຫວງຫາການບັນເທົາຜ່ານຄວາມຕາຍ. ໃນຊ່ວງເວລານັ້ນ, ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ສ່ອງແສງແກ່ຂ້ານ້ອຍຈາກພາຍໃນ: “ໃນປັດຈຸບັນນີ້, ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ບໍ່ມີຄວາມຮູ້ແບບນັ້ນ. ພວກເຂົາເຊື່ອວ່າ ການທົນທຸກແມ່ນບໍ່ມີຄຸນຄ່າ... ການທົນທຸກຂອງບາງຄົນໄປເຖິງຈຸດສູງສຸດ ແລະ ຄວາມຄິດຂອງພວກເຂົາກໍຄິດເຖິງແຕ່ຄວາມຕາຍ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນການຮັກພຣະເຈົ້າທີ່ແທ້ຈິງ; ຄົນປະເພດດັ່ງກ່າວແມ່ນຄົນຂີ້ຢ້ານ, ພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມບາກບັ່ນ, ພວກເຂົາອ່ອນແອ ແລະ ບໍ່ມີພະລັງ!(ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອເຈົ້າປະສົບກັບການທົດລອງທີ່ເຈັບປວດເທົ່ານັ້ນ ເຈົ້າຈຶ່ງສາມາດຮູ້ຈັກຄວາມເປັນຕາຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຕື່ນຂຶ້ນໃນທັນທີ ແລະ ຮູ້ວ່າວິທີການຄິດຂອງຂ້ານ້ອຍບໍ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຈະພຽງແຕ່ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າໂສກເສົ້າ ແລະ ຜິດຫວັງ. ເພາະໃນທ່າມກາງຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຄວາມຍາກລໍາບາກນີ້, ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການເຫັນບໍ່ແມ່ນໃຫ້ຂ້ານ້ອຍສະແຫວງຫາຄວາມຕາຍ, ແຕ່ໃຫ້ຂ້ານ້ອຍສາມາດເພິ່ງພາການຊີ້ນໍາຂອງພຣະເຈົ້າເພື່ອຕໍ່ສູ້ກັບຊາຕານ, ເພື່ອເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຊາຕານອັບອາຍ ແລະ ຜ່າຍແພ້. ການສະແຫວງຫາຄວາມຕາຍຈະເປັນການຕົກລົງສູ່ແຜນການຂອງຊາຕານໃນທັນທີ ແລະ ມັນບໍ່ສາມາດຖືວ່າເປັນການເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ຈະກາຍເປັນເຄື່ອງໝາຍແຫ່ງຄວາມອັບອາຍແທນ. ຫຼັງຈາກເຂົ້າໃຈເຈດຕະນາຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງງຽບໆວ່າ: “ໂອ ພຣະເຈົ້າ! ຄວາມເປັນຈິງໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າທຳມະຊາດຂອງຂ້ານ້ອຍອ່ອນແອເກີນໄປ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີຄວາມຕັ້ງໃຈ ແລະ ຄວາມກ້າຫານທີ່ຈະທົນທຸກເພື່ອພຣະອົງ ແລະ ຕ້ອງການຕາຍພຽງແຕ່ຍ້ອນຄວາມເຈັບປວດທາງຮ່າງກາຍທີ່ເລັກນ້ອຍ. ຕອນນີ້, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຕ້ອງການໜີຈາກມັນ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງຢືນເປັນພະຍານ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພຣະອົງພໍໃຈ ບໍ່ວ່າຂ້ານ້ອຍຈະຕ້ອງອົດທົນກັບການທົນທຸກຫຼາຍສໍ່າໃດ. ແຕ່ໃນເວລານີ້, ຮ່າງກາຍຂອງຂ້ານ້ອຍເຈັບປວດ ແລະ ອ່ອນເພຍຢ່າງທີ່ສຸດ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າມັນຍາກຫຼາຍທີ່ຈະເອົາຊະນະການທຸບຕີຂອງມານຮ້າຍເຫຼົ່ານີ້ດ້ວຍຕົວຂອງຂ້ານ້ອຍເອງ. ໄດ້ໂປດມອບຄວາມໝັ້ນໃຈ ແລະ ຄວາມເຂັ້ມແຂງຫຼາຍກວ່ານີ້ໃຫ້ແກ່ຂ້ານ້ອຍ ເພື່ອວ່າຂ້ານ້ອຍຈະສາມາດເພິ່ງພາພຣະອົງເພື່ອເອົາຊະນະຊາຕານ. ຂ້ານ້ອຍສາບານດ້ວຍຊີວິດຂອງຂ້ານ້ອຍວ່າຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ທໍລະຍົດພຣະອົງ ຫຼື ຂາຍອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ານ້ອຍ”. ເມື່ອຂ້ານ້ອຍອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າຊໍ້າແລ້ວຊໍາ້ອີກ, ຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍກໍ່ຄ່ອຍສະບາຍໃຈຂຶ້ນ. ຕຳຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍເຫັນວ່າຂ້ານ້ອຍເກືອບຈະຫາຍໃຈບໍ່ໄດ້ ແລະ ຢ້ານວ່າພວກເຂົາຈະຕ້ອງຮັບຜິດຊອບຖ້າຂ້ານ້ອຍຕາຍ, ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງມາປົດກະແຈມືຂອງຂ້ານ້ອຍ. ແຕ່ແຂນຂອງຂ້ານ້ອຍໄດ້ແຂງໄປແລ້ວ ແລະ ກະແຈມືກໍ່ແໜ້ນຫຼາຍຈົນວ່າພວກມັນຍາກທີ່ຈະປົດອອກ. ຕໍາຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍສີ່ຄົນໄດ້ໃຊ້ເວລາຫຼາຍນາທີເພື່ອປົດກະແຈມືອອກກ່ອນທີ່ຈະລາກຂ້ານ້ອຍກັບໄປຫ້ອງລໍຖ້າການສອບສວນ.

ໃນຕອນບ່າຍຂອງມື້ຕໍ່ມາ, ຕໍາຫຼວດໄດ້ກ່າວຫາໂດຍພາລະການວ່າຂ້ານ້ອຍ “ກະທຳຜິດທາງອາຍາ” ແລະ ພາຂ້ານ້ອຍກັບໄປເຮືອນຂອງຂ້ານ້ອຍເພື່ອຮື້ຄົ້ນ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ສົ່ງຂ້ານ້ອຍໄປເຮືອນກັກຂັງ. ທັນທີທີ່ຂ້ານ້ອຍເຂົ້າໄປໃນເຮືອນກັກຂັງ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ດັດສ້າງສີ່ຄົນໄດ້ຍຶດເສື້ອແຂນຍາວທີ່ເປັນແຜ່ນຝ້າຍ, ໂສ້ງຂາຍາວ, ເກີບ ແລະ ໂມງຂອງຂ້ານ້ອຍ, ພ້ອມທັງເງິນສົດ 1.300 ຢວນທີ່ຂ້ານ້ອຍມີຕິດຕົວ. ພວກເຂົາເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍປ່ຽນໃສ່ເຄື່ອງແບບນັກໂທດມາດຕະຖານຂອງພວກເຂົາ ແລະ ບັງຄັບໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຈ່າຍເງິນ 200 ຢວນເພື່ອຊື້ຜ້າຫົ່ມຈາກພວກເຂົາ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ດັດສ້າງໄດ້ຂັງຂ້ານ້ອຍໄວ້ກັບຄົນຂີ້ລັກ, ຄາດຕະກອນ, ຜູ້ຂົ່ມຂືນ ແລະ ຜູ້ຄ້າຢາເສບຕິດ. ເມື່ອຂ້ານ້ອຍເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງຂັງຂອງຂ້ານ້ອຍ, ຂ້ານ້ອຍເຫັນນັກໂທດຫົວລ້ານສິບສອງຄົນແນມເບິ່ງຂ້ານ້ອຍດ້ວຍຄວາມເປັນສັດຕູ. ບັນຍາກາດມືດມົວ ແລະ ເປັນຕາຢ້ານ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍໂດດຂຶ້ນມາຢູ່ໃນຮູຄໍຂອງຂ້ານ້ອຍຢ່າງກະທັນຫັນ. ຫົວໜ້າຫ້ອງຂັງສອງຄົນໄດ້ຍ່າງມາຫາຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຖາມວ່າ: “ເຈົ້າມາຢູ່ໃນທີ່ນີ້ໄດ້ແນວໃດ” ຂ້ານ້ອຍເວົ້າວ່າ: “ການເຜີຍແຜ່ຂ່າວປະເສີດ”. ໂດຍບໍ່ມີຄໍາເວົ້າອີກຈັກຄຳ, ໜຶ່ງໃນພວກເຂົາໄດ້ຕົບໜ້າຂ້ານ້ອຍສອງຄັ້ງ ແລະ ເວົ້າວ່າ: “ເຈົ້າເປັນຫົວໜ້າຂອງສາສະໜາ, ແມ່ນບໍ?” ນັກໂທດຄົນອື່ນກໍ່ລ້ວນແລ້ວແຕ່ຫົວຂວັນ ແລະ ເຍາະເຍີ້ຍຂ້ານ້ອຍໂດຍຖາມວ່າ: “ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ໃຫ້ພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າຊ່ວຍເຈົ້າອອກຈາກທີ່ນີ້?” ທ່າມກາງການສຽດສີ ແລະ ການເຍາະເຍີ້ຍ, ຫົວໜ້າຫ້ອງຂັງໄດ້ຕົບໜ້າຂ້ານ້ອຍອີກສອງສາມຄັ້ງ. ນັບຕັ້ງແຕ່ນັ້ນເປັນຕົ້ນມາ, ພວກເຂົາຕັ້ງຊື່ຫຼິ້ນໃຫ້ຂ້ານ້ອຍວ່າ “ຫົວໜ້າຂອງສາສະໜາ” ແລະ ມັກເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍອັບອາຍ ແລະ ເຍາະເຍີ້ຍຂ້ານ້ອຍ. ຫົວໜ້າຫ້ອງຂັງອີກຄົນໜຶ່ງເຫັນເກີບແຕະທີ່ຂ້ານ້ອຍກຳລັງໃສ່ຢູ່ ແລະ ຮ້ອງຂຶ້ນດ້ວຍຄວາມຈອງຫອງວ່າ: “ເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຈັກຕໍາແໜ່ງຂອງເຈົ້າເລີຍ. ເຈົ້າສົມຄວນທີ່ຈະໃສ່ເກີບເຫຼົ່ານີ້ບໍ? ຖອດພວກມັນອອກ!” ໃນຂະນະທີ່ລາວເວົ້າ, ລາວກໍ່ບັງຄັບໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຖອດເກີບເຫຼົ່ານັ້ນອອກ ແລະ ປ່ຽນເປັນເກີບແຕະທີ່ຈີກຂາດຂອງພວກເຂົາ. ລາວຍັງໄດ້ເອົາຜ້າຫົ່ມຂອງຂ້ານ້ອຍໄປໃຫ້ນັກໂທດຄົນອື່ນ. ນັກໂທດເຫຼົ່ານັ້ນໄດ້ຕໍ່ສູ້ກັນໄປມາເພື່ອເອົາຜ້າຫົ່ມຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ໃນທີ່ສຸດກໍ່ປະຜ້າຫົ່ມເກົ່າທີ່ບາງ, ຂາດ, ເປື້ອນ ແລະ ມີກິ່ນເໝັນໃຫ້ກັບຂ້ານ້ອຍ. ເມື່ອຖືກເຈົ້າໜ້າທີ່ດັດສ້າງຍຸຍົງ, ນັກໂທດເຫຼົ່ານີ້ກໍ່ໃຫ້ເຮັດຂ້ານ້ອຍຕົກຢູ່ໃນຄວາມລຳບາກ ແລະ ຄວາມທໍລະມານທຸກປະເພດ. ແສງໄຟເປີດຢູ່ສະເໝີໃນຫ້ອງຂັງໃນເວລາກາງຄືນ, ແຕ່ຫົວໜ້າຫ້ອງຂັງເວົ້າກັບຂ້ານ້ອຍດ້ວຍຮອຍຍິ້ມທີ່ຊົ່ວຮ້າຍວ່າ: “ປິດໄຟນັ້ນໃຫ້ຂ້ານ້ອຍແດ່”. ເມື່ອຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດປິດໄດ້ (ມັນບໍ່ມີແມ່ນແຕ່ສະວິດໄຟ), ພວກເຂົາກໍ່ເລີ່ມຫົວຂວັນຂ້ານ້ອຍ ແລະ ເຍາະເຍີ້ຍຂ້ານ້ອຍອີກຄັ້ງ. ໃນມື້ຕໍ່ມາ, ນັກໂທດເຍົາວະຊົນສອງສາມຄົນໄດ້ບັງຄັບໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຢືນຢູ່ໃນມຸມ ແລະ ທ່ອງຈຳກົດລະບຽບໃນຄຸກ ໂດຍຂົ່ມຂູ່ວ່າ: “ເຈົ້າຈະຖືກລົງໂທດ ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຈື່ມັນພາຍໃນສອງມື້!” ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ນອກຈາກຢ້ານກົວ ແລະ ຍິ່ງຂ້ານ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຜ່ານມາໃນສອງສາມມື້ຜ່ານມາຫຼາຍສໍ່າໃດ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຢ້ານຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງສືບຕໍ່ຮ້ອງຫາພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂໍໃຫ້ພຣະອົງປົກປ້ອງຂ້ານ້ອຍເພື່ອວ່າຂ້ານ້ອຍຈະສາມາດເອົາຊະນະມັນໄດ້. ໃນຊ່ວງເວລານີ້, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຄິດເຖິງເພງສັນລະເສີນກ່ຽວກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ: “ເມື່ອການທົດສອບມາເຖິງ, ເຈົ້າຍັງຈະສາມາດຮັກພຣະເຈົ້າໄດ້; ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະຜະເຊີນໜ້າກັບການຖືກຈໍາຄຸກ, ການເຈັບປ່ວຍ, ການເຍາະເຍີ້ຍ ຫຼື ການໃສ່ຮ້າຍປ້າຍສີຈາກຄົນອື່ນ ຫຼື ເບິ່ງຄືຈະບໍ່ມີທາງອອກ, ເຈົ້າຍັງສາມາດຮັກພຣະເຈົ້າໄດ້. ສິ່ງນີ້ໝາຍຄວາມວ່າຫົວໃຈຂອງເຈົ້າໄດ້ຫັນໄປຫາພຣະເຈົ້າ(ຈາກບົດເພງ “ຫົວໃຈຂອງເຈົ້າໄດ້ຫັນໄປຫາພຣະເຈົ້າບໍ?” ໃນໜັງສືເພງຕິດຕາມລູກແກະ ແລະ ຮ້ອງເພງໃໝ່). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າມອບພະລັງໃຫ້ແກ່ຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຊີ້ໃຫ້ຂ້ານ້ອຍເຫັນທາງໃນການປະຕິບັດ ນັ້ນກໍ່ຄື ການສະແຫວງຫາເພື່ອຮັກພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫັນຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍໄປຫາພຣະເຈົ້າ! ໃນຊ່ວງເວລານັ້ນ, ມັນຊັດເຈນຫຼາຍໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍຢ່າງກະທັນຫັນ: ການທີ່ພຣະເຈົ້າອະນຸຍາດໃຫ້ການທົນທຸກນີ້ເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ານ້ອຍບໍ່ແມ່ນການທໍລະມານຂ້ານ້ອຍ ຫຼື ຕັ້ງໃຈເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍທົນທຸກ, ແຕ່ເພື່ອຝຶກຝົນຂ້ານ້ອຍໃຫ້ຫັນຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍໄປຫາພຣະເຈົ້າໃນສະພາບແວດລ້ອມດັ່ງກ່າວ, ເພື່ອວ່າຂ້ານ້ອຍຈະສາມາດຕໍ່ຕ້ານການຄວບຄຸມຈາກອິດທິພົນທີ່ມືດມົວຂອງຊາຕານ ແລະ ສະນັ້ນ ຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍຍັງສາມາດຢູ່ໃກ້ກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮັກພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ເຄີຍຈົ່ມຕໍ່ວ່າ, ຍອມຮັບ ແລະ ເຊື່ອຟັງການປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ສະເໝີ. ໂດຍມີສິ່ງນີ້ໃນຄວາມຄິດຂອງຂ້ານ້ອຍ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຢ້ານອີກຕໍ່ໄປ. ບໍ່ວ່າຕໍາຫຼວດ ແລະ ນັກໂທດຈະປະຕິບັດຕໍ່ຂ້ານ້ອຍແນວໃດກໍ່ຕາມ, ສິ່ງທີ່ຂ້ານ້ອຍໃສ່ໃຈເປັນພຽງການມອບຕົນເອງໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ; ຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ຍອມຈຳນົນຕໍ່ຊາຕານຈັກເທື່ອ.

ຊີວິດໃນຄຸກເປັນນະຮົກຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກແທ້ໆ. ນັກໂທດຖືກຊັກຈູງໂດຍຜູ້ຄຸມຄຸກໃຫ້ໃຊ້ວິທີຕ່າງໆເພື່ອທໍລະມານຂ້ານ້ອຍ: ເມື່ອຂ້ານ້ອຍນອນໃນຕອນກາງຄືນ, ພວກເຂົາຈະຈັບກຸ່ມກັນຕໍ່ສູ້ກັບຂ້ານ້ອຍ ເພື່ອວ່າຂ້ານ້ອຍເກືອບຈະບໍ່ສາມາດຫັນກັບຄືນໄດ້ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍນອນໃກ້ກັບໂຖສ້ວມ. ຫຼັງຈາກຖືກຈັບກຸມແລ້ວ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ນອນເປັນເວລາຫຼາຍມື້ ແລະ ຢາກນອນຫຼາຍຈົນຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດທົນມັນໄດ້ ແລະ ຈະຫຼັບໄປໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ. ນັກໂທດທີ່ປະຈໍາການຢູ່ເຊິ່ງກໍາລັງຢືນຍາມກໍ່ຈະມາກໍ່ກວນຂ້ານ້ອຍ, ເຈດຕະນາຟາດຫົວຂອງຂ້ານ້ອຍຈົນຂ້ານ້ອຍຕື່ນຂຶ້ນກ່ອນທີ່ພວກເຂົາຈະອອກໄປ. ມີນັກໂທດຄົນໜຶ່ງທີ່ຕັ້ງໃຈປຸກຂ້ານ້ອຍ ແລະ ພະຍາຍາມເອົາໂສ້ງຂາຍາວຂອງຂ້ານ້ອຍ. ຫຼັງຈາກທີ່ຮັບປະທານອາຫານເຊົ້າໃນມື້ຕໍ່ມາ, ຫົວໜ້າຫ້ອງຂັງໄດ້ສັ່ງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຖູພື້ນທຸກໆມື້. ນີ້ແມ່ນມື້ທີ່ໜາວທີ່ສຸດຂອງປີ ແລະ ບໍ່ມີນໍ້າຮ້ອນ, ສະນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງສາມາດໃຊ້ພຽງນໍ້າເຢັນສໍາລັບຜ້າເຊັດ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂີ້ລັກທີ່ຖືກຕັດສິນລົງໂທດຫຼາຍຄົນເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍທ່ອງຈຳກົດລະບຽບຄຸກ. ຖ້າຂ້ານ້ອຍທ່ອງຈຳບໍ່ໄດ້, ພວກເຂົາກໍ່ຈະຊົກ ແລະ ເຕະຂ້ານ້ອຍ; ການຖືກຕົບໜ້າເປັນເລື່ອງປົກກະຕິຫຼາຍຂຶ້ນ. ເມື່ອຜະເຊີນໜ້າກັບສະພາບແວດລ້ອມດັ່ງກ່າວ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກໂສກເສົ້າຫຼາຍ. ໃນຕອນກາງຄືນ, ຂ້ານ້ອຍດຶງຜ້າຫົ່ມຂອງຂ້ານ້ອຍເພື່ອມາປົກຫົວຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ອະທິຖານຢ່າງງຽບໆ: “ໂອ ພຣະເຈົ້າ, ພຣະອົງອະນຸຍາດໃຫ້ສະພາບແວດລ້ອມນີ້ເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ານ້ອຍ, ສະນັ້ນ ເຈດຕະນາທີ່ດີຂອງພຣະອົງຕ້ອງຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ. ໄດ້ໂປດເປີດເຜີຍເຈດຕະນາຂອງພຣະອົງໃຫ້ກັບຂ້ານ້ອຍ”. ໃນຊ່ວງເວລານັ້ນ, ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ສ່ອງແສງໃຫ້ແກ່ຂ້ານ້ອຍ: “ເຮົາຊື່ນຊົມດອກລິລີ້ທີ່ບານຢູ່ເນີນພູ; ດອກໄມ້ ແລະ ຫຍ້າແຜ່ໄປທົ່ວເນີນ ແຕ່ດອກລິລີ້ເພີ່ມແສງສະຫວ່າງໃຫ້ກັບລັດສະໝີຂອງເຮົາເທິງແຜ່ນດິນໂລກກ່ອນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງຈະມາຮອດ. ມະນຸດສາມາດບັນລຸສິ່ງດັ່ງກ່າວໄດ້ບໍ? ເຂົາສາມາດເປັນພະຍານໃຫ້ເຮົາເທິງແຜ່ນດິນໂລກກ່ອນການກັບມາຂອງເຮົາໄດ້ບໍ? ເຂົາສາມາດອຸທິດຕົນເອງເພື່ອນາມຂອງເຮົາໃນປະເທດຂອງມັງກອນແດງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ໄດ້ບໍ?(ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ກັບຈັກກະວານທັງໝົດ, ບົດທີ 34). ເມື່ອຂ້ານ້ອຍກໍາລັງໄຕ່ຕອງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຄິດກັບຕົນເອງວ່າ: “ດອກໄມ້ ແລະ ຫຍ້າ ແລະ ຂ້ານ້ອຍລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນສິ່ງຖືກສ້າງຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງພວກເຮົາເພື່ອໄຂສຳແດງໃຫ້ກັບພຣະອົງ, ຖວາຍສະຫງ່າລາສີໃຫ້ກັບພຣະອົງ. ດອກລິນລີ້ສາມາດເພີ່ມລັດສະໝີໃສ່ສະຫງ່າລາສີຂອງພຣະເຈົ້າເທິງແຜ່ນດິນໂລກກ່ອນທີ່ລະດູໃບໄມ້ປົ່ງຈະມາເຖິງ ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າພວກເຂົາໄດ້ບັນລຸຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງພວກເຂົາໃນຖານະສິ່ງຖືກສ້າງຂອງພຣະເຈົ້າ. ໜ້າທີ່ຂອງຂ້ານ້ອຍໃນມື້ນີ້ຄືເຊື່ອຟັງການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າຕໍ່ໜ້າຊາຕານ. ມື້ນີ້, ຂ້ານ້ອຍຖືກຂົ່ມເຫັງ ແລະ ຖືກເຮັດໃຫ້ອັບອາຍຍ້ອນຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ານ້ອຍ, ແຕ່ນີ້ເປັນການທົນທຸກເພື່ອເຫັນແກ່ຄວາມຊອບທໍາ ແລະ ມັນມີສະຫງ່າລາສີ. ຍິ່ງຊາຕານເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍອັບອາຍຫຼາຍສໍ່າໃດ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຍິ່ງຕ້ອງຢືນຂ້າງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮັກພຣະເຈົ້າຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ. ດ້ວຍວິທີນັ້ນ, ພຣະເຈົ້າສາມາດໄດ້ຮັບສະຫງ່າລາສີ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຈະໄດ້ບັນລຸໜ້າທີ່ທີ່ຂ້ານ້ອຍຄວນຈະເຮັດໃຫ້ສໍາເລັດ. ຕາບໃດທີ່ພຣະເຈົ້າມີຄວາມສຸກ ແລະ ພໍໃຈ, ຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍກໍ່ຈະໄດ້ຮັບຄວາມສະບາຍໃຈ. ຂ້ານ້ອຍເຕັມໃຈທີ່ຈະອົດທົນກັບການທົນທຸກໃນທີ່ສຸດເພື່ອເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈ ແລະ ຍອມຕໍ່ການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະເຈົ້າໃນທຸກສິ່ງ”. ເມື່ອຂ້ານ້ອຍເລີ່ມຄິດໃນລັກສະນະນີ້, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກຖືກດົນບັນດານໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍເປັນພິເສດ ແລະ ບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມນໍ້າຕາຂອງຂ້ານ້ອຍໄດ້ອີກຄັ້ງໜຶ່ງ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງງຽບໆວ່າ: “ໂອ ພຣະເຈົ້າ, ພຣະອົງສົມຄວນໄດ້ຮັບຄວາມຮັກຢ່າງແທ້ຈິງ! ຂ້ານ້ອຍຕິດຕາມພຣະອົງມາເປັນເວລາຫຼາຍປີແລ້ວ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກທີ່ອ່ອນໂຍນຂອງພຣະອົງຄືກັບທີ່ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກໃນມື້ນີ້ ຫຼື ຮູ້ສຶກໃກ້ຊິດກັບພຣະອົງຄືກັບທີ່ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກໃນມື້ນີ້”. ຂ້ານ້ອຍລືມການທົນທຸກຂອງຂ້ານ້ອຍເອງຢ່າງສິ້ນຊີງ ແລະ ຈົມຢູ່ໃນຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ດົນບັນດານນີ້ເປັນເວລາດົນນານຫຼາຍ...

ອຸນຫະພູມຕໍ່າຫຼາຍໃນມື້ທີຫົກໃນເຮືອນກັກຂັງ. ເມື່ອຕຳຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍໄດ້ຍຶດເສື້ອແຂນຍາວທີ່ມີແຜ່ນຝ້າຍຂອງຂ້ານ້ອຍ, ຂ້ານ້ອຍພຽງແຕ່ໃສ່ເສື້ອຜ້າແຂນຂາຍາວໜຶ່ງຊຸດ ແລະ ຈົບລົງດ້ວຍການເປັນຫວັດ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ມີໄຂ້ສູງ ແລະ ໄອບໍ່ຢູດ. ໃນຕອນກາງຄືນ, ຂ້ານ້ອຍຫໍ່ຕົນເອງດ້ວຍຜ້າຫົ່ມທີ່ຂາດ, ອົດທົນກັບຄວາມທໍລະມານຈາກຄວາມເຈັບປ່ວຍໃນຂະນະທີ່ຍັງຄິດກ່ຽວກັບການປະຕິບັດຢ່າງໂຫດຮ້າຍທີ່ບໍ່ສິ້ນສຸດ ແລະ ການທາລຸນທີ່ນັກໂທດມີຕໍ່ຂ້ານ້ອຍ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກໂດດດ່ຽວ ແລະ ສິ້ນຫວັງຫຼາຍ. ເມື່ອຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງຂ້ານ້ອຍໄປເຖິງຈຸດສູງສຸດ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຄິດເຖິງຄໍາອະທິຖານທີ່ເປັນຈິງ ແລະ ຈິງໃຈຂອງເປໂຕຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າວ່າ: “ຖ້າພຣະອົງມອບຄວາມເຈັບປ່ວຍໃຫ້ກັບຂ້ານ້ອຍ ແລະ ເອົາອິດສະຫຼະພາບຂອງຂ້ານ້ອຍໄປ, ຂ້ານ້ອຍສາມາດສືບຕໍ່ດຳລົງຊີວິດໄດ້, ແຕ່ຖ້າການຕີສອນ ແລະ ການພິພາກສາຂອງພຣະອົງຕ້ອງຈາກຂ້ານ້ອຍໄປ, ຂ້ານ້ອຍກໍຈະບໍ່ມີທາງດຳລົງຊີວິດຕໍ່ໄປໄດ້. ຖ້າຂ້ານ້ອຍປາສະຈາກການຕີສອນ ແລະ ການພິພາກສາຂອງພຣະອົງ, ຂ້ານ້ອຍກໍຈະສູນເສຍຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ ເຊິ່ງເປັນຄວາມຮັກທີ່ເລິກເຊິ່ງເກີນກວ່າຂ້ານ້ອຍຈະພັນລະນາໄດ້. ຫາກປາສະຈາກຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ, ຂ້ານ້ອຍກໍຈະດຳລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄອບງຳຂອງຊາຕານ ແລະ ຈະບໍ່ສາມາດເຫັນໃບໜ້າອັນສະຫງ່າລາສີຂອງພຣະອົງ. ແລ້ວຂ້ານ້ອຍຈະສາມາດສືບຕໍ່ດຳລົງຊີວິດໄດ້ແນວໃດ?(ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ປະສົບການຂອງເປໂຕ: ຄວາມຮູ້ຂອງເພິ່ນກ່ຽວກັບການຕີສອນ ແລະ ການພິພາກສາ). ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ມອບຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ກັບຂ້ານ້ອຍ. ເປໂຕບໍ່ຄິດຫຍັງເລີຍກ່ຽວກັບການທົນທຸກທາງຮ່າງກາຍ. ສິ່ງທີ່ລາວຫວງແຫນ, ສິ່ງທີ່ລາວສົນໃຈແທ້ໆ ແມ່ນການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຂອງພຣະເຈົ້າ. ສິ່ງທີ່ລາວສະແຫວງຫາແມ່ນການຜະເຊີນໜ້າກັບການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຂອງພຣະເຈົ້າ, ເພື່ອວ່າລາວຈະສາມາດຖືກຊໍາລະລ້າງ ແລະ ບັນລຸຄວາມເຊື່ອຟັງໃນທີ່ສຸດ ເຖິງແມ່ນຈະຕາຍ ແລະ ຄວາມຮັກທີ່ສູງສຸດສຳລັບພຣະເຈົ້າ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ານ້ອຍຕ້ອງນໍາໃຊ້ການສະແຫວງຫາແບບດຽວກັນກັບເປໂຕ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຢູ່ໃນສະຖານະການນັ້ນ. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ານ້ອຍກຳລັງຜະເຊີນໜ້າກັບການທົນທຸກທາງຮ່າງກາຍ, ມັນເປັນຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ກຳລັງມາສູ່ຂ້ານ້ອຍ. ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການເຮັດໃຫ້ຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍສົມບູນເມື່ອຜະເຊີນໜ້າກັບການທົນທຸກ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຮັບການດົນບັນດານແທ້ໆຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ານ້ອຍເຂົ້າໃຈເຈດຕະນາທີ່ຈິງຈັງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂ້ານ້ອຍກຽດຊັງວ່າຂ້ານ້ອຍຂາດຄວາມເດັດດ່ຽວແນວໃດ, ຂ້ານ້ອຍເຫັນແກ່ຕົວແນວໃດ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ານ້ອຍເປັນໜີ້ພຣະເຈົ້າຢ່າງມະຫາສານທີ່ບໍ່ໄດ້ຄຳນຶງເຖິງຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງ ແລະ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ສາບານວ່າ ບໍ່ວ່າການທົນທຸກຂອງຂ້ານ້ອຍຈະຮຸນແຮງສໍ່າໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຈະຢືນເປັນພະຍານ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈ. ມື້ຕໍ່ມາ, ໄຂ້ສູງຂອງຂ້ານ້ອຍໄດ້ຫຼຸດລົງຢ່າງມະຫັດສະຈັນ. ຂ້ານ້ອຍຂອບໃຈພຣະເຈົ້າຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍ.

ຄືນໜຶ່ງ, ຜູ້ຂາຍຄົນໜຶ່ງໄດ້ມາທີ່ປ່ອງຢ້ຽມ ແລະ ຫົວໜ້າຫ້ອງຂັງໄດ້ຊື້ຊີ້ນຂາໝູ, ຊີ້ນໝາ, ຂາໄກ່ ແລະ ອື່ນໆອີກຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ. ໃນທີ່ສຸດ, ລາວກໍ່ສັ່ງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຈ່າຍ. ຂ້ານ້ອຍເວົ້າວ່າຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີເງິນ, ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງເວົ້າຢ່າງຊົ່ວຮ້າຍວ່າ: “ຖ້າເຈົ້າບໍ່ມີເງິນ, ຂ້ອຍຈະທໍລະມານເຈົ້າຊ້າໆ!” ມື້ຕໍ່ມາ, ລາວສັ່ງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຊັກຜ້າປູບ່ອນ, ເສື້ອຜ້າ ແລະ ຖົງຕີນ. ເຈົ້າໜ້າທີ່ດັດສ້າງໃນເຮືອນກັກຂັງຍັງສັ່ງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຊັກຖົງຕີນຂອງພວກເຂົາ. ໃນເຮືອນກັກຂັງ, ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງອົດທົນກັບການທຸບຕີຂອງພວກເຂົາເກືອບທຸກມື້. ເມື່ອໃດກໍ່ຕາມທີ່ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດອົດທົນໄດ້ອີກຕໍ່ໄປ, ຂ້ານ້ອຍຈະຄິດຫາພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ວ່າ: “ໃນຊ່ວງເວລາຂອງເຈົ້າຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ເຈົ້າຕ້ອງເຮັດໜ້າທີ່ສຸດທ້າຍຂອງເຈົ້າເພື່ອພຣະເຈົ້າ. ໃນອະດີດ, ເປໂຕຖືກຄຶງໃສ່ໄມ້ກາງແຂນທາງປີ້ນເພື່ອພຣະເຈົ້າ; ແຕ່ໃນທີ່ສຸດແລ້ວ ເຈົ້າກໍຄວນເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈ ແລະ ໃຊ້ເຫື່ອແຮງຂອງເຈົ້າທັງໝົດເພື່ອພຣະເຈົ້າ. ສິ່ງມີຊີວິດທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ແທນພຣະເຈົ້າແດ່? ສະນັ້ນ, ເຈົ້າຄວນມອບຕົວເອງໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າໂດຍໄວເທົ່າທີ່ຈະໄວໄດ້ ເພື່ອໃຫ້ພຣະອົງໂຍນເຈົ້າຖິ້ມຕາມທີ່ພຣະອົງປາຖະໜາ. ຕາບໃດທີ່ມັນຈະເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າມີຄວາມສຸກ ແລະ ພໍໃຈ, ເຈົ້າກໍຄວນປ່ອຍໃຫ້ພຣະອົງເຮັດກັບເຈົ້າຕາມທີ່ພຣະອົງຕ້ອງການ. ມະນຸດມີສິດຫຍັງໃນການກ່າວຄໍາຕໍ່ວ່າ?(ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ການຕີຄວາມໝາຍຄວາມລຶກລັບແຫ່ງ “ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ກັບຈັກກະວານທັງໝົດ”, ບົດທີ 41). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າມອບພະລັງໃຫ້ແກ່ຂ້ານ້ອຍ. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ານ້ອຍຈະຍັງຖືກໂຈມຕີ, ທາລຸນ, ປະນາມ ແລະ ທຸບຕີຈາກນັກໂທດເປັນບາງຄັ້ງຄາວ, ໂດຍມີການຊີ້ນໍາຈາກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍສະບາຍໃຈຢູ່ພາຍໃນ ແລະ ບໍ່ຮູ້ສຶກເຈັບປວດອີກຕໍ່ໄປ.

ຄັ້ງໜຶ່ງ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ດັດສ້າງໄດ້ພາຂ້ານ້ອຍໄປຫ້ອງການຂອງພວກເຂົາ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນຄົນຫຼາຍກວ່າສິບຄົນກຳລັງຈ້ອງເບິ່ງຂ້ານ້ອຍດ້ວຍລັກສະນະທີ່ແປກປະຫຼາດ. ໜຶ່ງໃນພວກເຂົາຖືກ້ອງວິດີໂອຢູ່ຂ້າງໜ້າຂ້ານ້ອຍຫາເບື້ອງຊ້າຍຂອງຂ້ານ້ອຍ, ໃນຂະນະທີ່ອີກຄົນໜຶ່ງຍ່າງມາຫາຂ້ານ້ອຍດ້ວຍໄມໂຄຣໂຟນ ແລ້ວຖາມວ່າ: “ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ?” ນັ້ນເປັນເວລາທີ່ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່ານີ້ແມ່ນການສໍາພາດຈາກສື່ມວນຊົນ, ສະນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງຕອບດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົວທີ່ພາກພູມໃຈ: “ນັບຕັ້ງແຕ່ທີ່ຂ້ານ້ອຍຍັງນ້ອຍ, ຂ້ານ້ອຍມັກຈະຖືກຄົນອື່ນຂົ່ມເຫັງ ແລະ ປະຕິເສດຢູ່ເລື້ອຍໆ ແລະ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນຄົນຫຼອກລວງກັນ ແລະ ສວຍໂອກາດຈາກກັນ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າສັງຄົມນີ້ມືດເກີນໄປ, ອັນຕະລາຍເກີນໄປ; ປະຊາຊົນກຳລັງດຳລົງຊີວິດຢ່າງວ່າງເປົ່າ ແລະ ຢ່າງສິ້ນຫວັງ ໂດຍບໍ່ມີຫຍັງໃຫ້ຄອຍຖ້າ ແລະ ບໍ່ມີເປົ້າໝາຍໃນຊີວິດ. ຕໍ່ມາ, ເມື່ອມີຄົນເທດສະໜາຂ່າວປະເສີດກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດໃຫ້ກັບຂ້ານ້ອຍ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ເລີ່ມເຊື່ອ. ຫຼັງຈາກທີ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກວ່າຜູ້ເຊື່ອຄົນອື່ນໆປະຕິບັດຕໍ່ຂ້ານ້ອຍຄືກັບຄອບຄົວ. ບໍ່ມີຜູ້ໃດໃນຄຣິດຕະຈັກຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດທີ່ວາງແຜນຕໍ່ຕ້ານຂ້ານ້ອຍ. ທຸກຄົນມີຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ເປັນຫ່ວງກັນ. ພວກເຂົາເບິ່ງແຍງກັນ ແລະ ບໍ່ຢ້ານທີ່ຈະເວົ້າສິ່ງທີ່ຢູ່ໃນຄວາມຄິດຂອງພວກເຂົາ. ໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຄົ້ນພົບຈຸດປະສົງ ແລະ ຄຸນຄ່າຂອງຊີວິດ. ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າການເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າເປັນສິ່ງທີ່ດີພໍສົມຄວນ”. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ນັກຂ່າວກໍ່ຖາມວ່າ: “ເຈົ້າຮູ້ບໍວ່າເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງຢູ່ທີ່ນີ້?” ຂ້ານ້ອຍຕອບວ່າ: “ນັບຕັ້ງແຕ່ທີ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນວ່າພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າສາມາດຊ່ວຍ ແລະ ຊໍາລະລ້າງຜູ້ຄົນຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ນໍາພາພວກເຂົາສູ່ເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງໃນຊີວິດ. ສະນັ້ນ, ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງຕັດສິນໃຈທີ່ຈະບອກຂ່າວດີນີ້ໃຫ້ກັບຄົນອື່ນ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍບໍ່ເຄີຍຮູ້ວ່າການກະທໍາທີ່ດີແບບນັ້ນຈະຖືກຫ້າມໃນປະເທດຈີນ. ແລ້ວດ້ວຍເຫດນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງຖືກຈັບກຸມ ແລະ ນໍາມາທີ່ນີ້”. ນັກຂ່າວເຫັນວ່າຄຳຕອບຂອງຂ້ານ້ອຍບໍ່ເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ພວກເຂົາ, ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງຢຸດການສຳພາດໃນທັນທີ ແລະ ຈາກໄປ. ໃນຊ່ວງເວລານັ້ນ, ຮອງຫົວໜ້າກອງບັນຊາການປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບແຫ່ງຊາດໃຈຮ້າຍຫຼາຍຈົນລາວກະທືບຕີນຂອງລາວ. ລາວຈ້ອງເບິ່ງຂ້ານ້ອຍຢ່າງໂຫດຮ້າຍ, ກັດແຂ້ວຂອງລາວ ແລະ ເວົ້າວ່າ: “ເຈົ້າພຽງແຕ່ລໍຖ້າ ແລະ ເບິ່ງ!” ແຕ່ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຢ້ານການຂົ່ມຂູ່ ຫຼື ການເຮັດໃຫ້ຢ້ານຂອງລາວເລີຍ. ໃນທາງກັບກັນ, ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກເປັນກຽດຢ່າງເລິກເຊິ່ງທີ່ໄດ້ສາມາດເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າໃນໂອກາດດັ່ງກ່າວ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ມອບສະຫງ່າລາສີໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າເພື່ອຍົກຍ້ອງນາມຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຊາຕານຜ່າຍແພ້.

ຕໍ່ມາ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ຕຳຫຼວດທີ່ຮັບຜິດຊອບຄະດີຂອງຂ້ານ້ອຍໄດ້ສອບສວນຂ້ານ້ອຍອີກຄັ້ງ. ຄັ້ງນີ້, ລາວບໍ່ໄດ້ໃຊ້ການທໍລະມານເພື່ອພະຍາຍາມບັງຄັບໃຫ້ສາລະພາບ ແລະ ກົງກັນຂ້າມ ລາວປ່ຽນໄປໃຊ້ໃບໜ້າ “ທີ່ເມດຕາ” ເພື່ອຖາມຂ້ານ້ອຍວ່າ: “ຜູ້ໃດເປັນຜູ້ນໍາຂອງເຈົ້າ? ຂ້ອຍຈະໃຫ້ໂອກາດເຈົ້າອີກຄັ້ງ. ຖ້າເຈົ້າບອກພວກເຮົາ, ເຈົ້າຈະບໍ່ເປັນຫຍັງເລີຍ. ຂ້ອຍຈະສະແດງຄວາມອ່ອນໂຍນທີ່ໃຫຍ່ຫຼວງໃຫ້ແກ່ເຈົ້າ. ເຈົ້າເປັນຄົນໄຮ້ດຽງສາແທ້ໆ, ແຕ່ຄົນອື່ນຂົ່ມຂູ່ເຈົ້າ. ສະນັ້ນ ເປັນຫຍັງຈຶ່ງປົກປ້ອງພວກເຂົາ? ເຈົ້າເບິ່ງຄືວ່າເປັນຄົນທີ່ດີຫຼາຍ. ເປັນຫຍັງຈຶ່ງມອບຊີວິດຂອງເຈົ້າໃຫ້ກັບພວກເຂົາ? ຖ້າເຈົ້າບອກພວກເຮົາ, ເຈົ້າກໍ່ສາມາດກັບເຮືອນໄດ້. ເປັນຫຍັງຈຶ່ງຢູ່ໃນທີ່ນີ້ ແລະ ທົນທຸກ?” ຄົນໜ້າຊື່ໃຈຄົດທີ່ຕີສອງໜ້າເຫຼົ່ານີ້ເຫັນວ່າວິທີການທີ່ໃຊ້ຄວາມຮຸນແຮງບໍ່ໄດ້ຜົນ, ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຕັດສິນໃຈລອງໃຊ້ວິທີການທີ່ອ່ອນໂຍນ. ພວກເຂົາເຕັມໄປດ້ວຍກົນອຸບາຍທີ່ມີເລ່ຫຼ່ຽມ ແລະ ຊ່ຽວຊານດ້ານການວາງກົນອຸບາຍ ແລະ ການວາງແຜນ! ໃບໜ້າແບບໜ້າຊື່ໃຈຄົດນັ້ນຂອງລາວເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມກຽດຊັງສຳລັບກຸ່ມມານຮ້າຍນີ້. ຂ້ານ້ອຍເວົ້າກັບລາວວ່າ: “ຂ້ານ້ອຍໄດ້ບອກເຈົ້າທຸກຢ່າງທີ່ຂ້ານ້ອຍຮູ້. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຮູ້ຫຍັງອີກ”. ລາວເຫັນທ່າທີ່ໆເດັດດ່ຽວຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ລາວບໍ່ສາມາດໄດ້ຮັບຫຍັງຈາກຂ້ານ້ອຍ; ລາວຈຶ່ງຍ່າງໜີໄປດ້ວຍຄວາມໝົດຫວັງ.

ຫຼັງຈາກໄດ້ຖືກຈັບໄວ້ຢູ່ທີ່ເຮືອນກັກຂັງເປັນເວລາເຄິ່ງເດືອນ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຖືກປ່ອຍຕົວຫຼັງຈາກທີ່ຕຳຫຼວດຂໍໃຫ້ຄອບຄົວຂອງຂ້ານ້ອຍຈ່າຍເງິນ 8.000 ຢວນເປັນພັນທະບັດ. ແຕ່ພວກເຂົາໄດ້ເຕືອນຂ້ານ້ອຍບໍ່ໃຫ້ໄປໃສ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງຢູ່ເຮືອນ ແລະ ຮັບປະກັນວ່າຈະຕອບໂທລະສັບ. ຕໍ່ມາ, ດ້ວຍການກ່າວຫາໂດຍບໍ່ມີຫຼັກຖານວ່າ “ລົບກວນຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍໃນສັງຄົມ”, ພັກກອມມູນິດຈີນໄດ້ຕັດສິນລົງໂທດຂ້ານ້ອຍໃຫ້ຕິດຄຸກເປັນເວລາຄົງທີ່ໜຶ່ງປີ, ລໍຖ້າລົງອາຍາເປັນເວລາສອງປີ.

ຫຼັງຈາກທີ່ປະສົບກັບການຂົ່ມເຫັງ ແລະ ຄວາມຍາກລໍາບາກນີ້, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ສາມາດແຍກແຍະໃບໜ້າແບບມານຮ້າຍ ແລະ ແກ່ນແທ້ທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງພັກກອມມູນິດຈີນທີ່ບໍ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ເລີ່ມມີຄວາມກຽດຊັງທີ່ຝັງເລິກຕໍ່ມັນ. ມັນໃຊ້ຄວາມຮຸນແຮງ ແລະ ຄຳເວົ້າຕົວະເພື່ອປົກປ້ອງຕໍາແໜ່ງອຳນາດຂອງມັນເອງ; ມັນປາບປາມ ແລະ ຂົ່ມເຫັງຜູ້ຄົນທີ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າຢ່າງບ້າປ່ວງ. ມັນໃຊ້ກົນອຸບາຍທຸກຢ່າງຢູ່ໃນໜັງສືເພື່ອກີດກັນ ແລະ ຂັດຂວາງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າເທິງແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ກຽດຊັງຄວາມຈິງຢ່າງທີ່ສຸດ. ມັນເປັນສັດຕູທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນສັດຕູຂອງພວກເຮົາທີ່ເປັນຜູ້ເຊື່ອ. ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຜ່ານຄວາມທຸກຍາກລຳບາກນີ້, ຂ້ານ້ອຍສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າມີພຽງແຕ່ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດນຳຊີວິດມາສູ່ຜູ້ຄົນ. ເມື່ອຂ້ານ້ອຍໝົດຫວັງທີ່ສຸດ ຫຼື ໃກ້ຈະຕາຍ, ມັນຄືພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມອບຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມກ້າຫານໃຫ້ກັບຂ້ານ້ອຍ ແລະ ອະນຸຍາດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຍຶດໝັ້ນກັບຊີວິດຢ່າງໜຽວແໜ້ນ. ຂອບໃຈພຣະເຈົ້າທີ່ປົກປ້ອງຂ້ານ້ອຍຜ່ານບັນດາມື້ເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ມືດມົນ ແລະ ລໍາບາກທີ່ສຸດ. ຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງສຳລັບຂ້ານ້ອຍໃຫຍ່ຫຼວງແທ້!

ໄພພິບັດຕ່າງໆເກີດຂຶ້ນເລື້ອຍໆ ສຽງກະດິງສັນຍານເຕືອນແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍໄດ້ດັງຂຶ້ນ ແລະຄໍາທໍານາຍກ່ຽວກັບການກັບມາຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນຈີງ ທ່ານຢາກຕ້ອນຮັບການກັບຄືນມາຂອງພຣະເຈົ້າກັບຄອບຄົວຂອງທ່ານ ແລະໄດ້ໂອກາດປົກປ້ອງຈາກພຣະເຈົ້າບໍ?

ເນື້ອຫາທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ

ຄວາມລຳບາກໃນຄຸກ

ໂດຍ ສຽວຟານ, ຈີນມື້ໜຶ່ງ ຍ້ອນກັບໄປໃນເດືອນພຶດສະພາຂອງປີ 2004, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມການເຕົ້າໂຮມກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງບາງຄົນ...

ການທໍລະມານໃນຫ້ອງສອບສວນ

ໂດຍ ສຽວມິນ, ຈີນໃນປີ 2012 ໃນລະຫວ່າງຊ່ວງການປະກາດຂ່າວປະເສີດ, ຂ້ອຍໄດ້ຖືກຈັບກຸມໂດຍພັກກອມມູນິດຈີນ. ຈົນຮອດຕອນແລງຂອງວັນທີ 13 ກັນຍາ,...