ໂດຍ ສຽວ ລານ, ປະເທດຈີນ

ໃນປີ 2014, ພັກຄອມມູນິດໄດ້ເລີ່ມເຮັດໃຫ້ຄຣິດຕະຈັກຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດແປດເປື້ອນດ້ວຍຄະດີຂອງ ເຈົາຍວນ ໃນວັນທີ 28 ພຶດສະພາ ແລະ ການຈັບກຸມບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຊ້າຍ ແລະ ຂວາ. ຜູ້ນໍາຄຣິດຕະຈັກສ່ວນໃຫຍ່ຢູ່ໃນເຂດຂອງພວກເຮົາໄດ້ຖືກຈັບ ແລະ ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຍອມຮັບຄວາມເຊື່ອໃໝ່ຫຼາຍຄົນໄດ້ດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນຄວາມຢ້ານກົວ ແລະ ຄວາມຄິດລົບ. ມັນເປັນເວລາທີ່ສໍາຄັນນີ້ທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຮັບການສົ່ງເສີມໃຫ້ຮັບຜິດຊອບວຽກງານຂອງຄຣິສຕະຈັກຫຼາຍແຫ່ງ. ຂ້ອຍຄິດກັບຕົວເອງວ່າ: “ການເປັນຜູ້ຊ່ວຍໃນຊ່ວງວິກິດການແມ່ນຄວາມຮັບຜິດຊອບອັນໃຫຍ່ຫຼວງ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າຕົກຕໍ່າໄດ້”. ສະນັ້ນ, ຂ້ອຍ ຈິ່ງໄດ້ທຸ້ມເທໃຫ້ກັບໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ, ປະເຊີນໜ້າກັບອັນຕະລາຍທີ່ຂ້ອຍສາມາດຖືກຈັບໄດ້ໃນເວລາໃດກໍ່ໄດ້. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າພຣະເຈົ້າຈະເຫັນຊອບໃຫ້ຂ້ອຍປົກປ້ອງວຽກງານຂອງຄຣິດຕະຈັກຜ່ານເວລາອັນຕະລາຍເຊັ່ນນັ້ນ ແລະ ຂ້ອຍຈະສົມຄວນໄດ້ຮັບການຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນໂດຍພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກຂອງພຣະອົງ. ຈາກນັ້ນ, ຂ້ອຍກໍ່ເຈັບປ່ວຍໜັກໂດຍທີ່ບໍ່ມີສາເຫດ.

ແລງຄືນໜຶ່ງໃນເດືອນຕຸລາ 2014, ທັນທີທັນໃດ ຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ເຮັດຖ້ວຍເຂົ້າຂອງຂ້ອຍຕົກລົງພື້ນ ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍກໍາລັງກິນເຂົ້າແລງ. ຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍເຮັດມັນຕົກພື້ນດ້ວຍຄວາມບໍ່ລະມັດລະວັງ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຟ້າວຈັບຖ້ວຍຂຶ້ນມາ ແລະ ພະຍາຍາມເອົາແຜ່ນທິດຊູມາເຊັດມືຂ້ອຍເມື່ອຂ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມມືຂອງຂ້ອຍເອງໄດ້ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຈັບແຜ່ນທິດຊູໄດ້. ບໍ່ດົນກ່ອນໜ້ານີ້, ຂ້ອຍໄດ້ສູນເສຍຄວາມຮູ້ສຶກທັງໝົດຢູ່ໃນມື ແລະ ຕີນຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍໄດ້ແຕ່ນັ່ງຢູ່ທີ່ຕັ່ງອີ້ເທົ່ານັ້ນ, ບໍ່ສາມາດເໜັງຕີງໄດ້ເລີຍ. ຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍໄດ້ກວດຄວາມດັນເລືອດຂອງຂ້ອຍ, ເຊິ່ງຜົນແມ່ນຫຼາຍກວ່າ 200. ຂ້ອຍກິນຢາບາງຊະນິດເພື່ອຫຼຸດຄວາມດັນເລືອດ, ແຕ່ສິ່ງນີ້ບໍ່ໄດ້ຜົນຫຍັງເລີຍ. ຂ້ອຍສັບສົນຫຼາຍ ແລະ ສົງໄສວ່າ: “ເຫດການນີ້ເກີດຂຶ້ນໄດ້ແນວໃດ? ສິ່ງນີ້ສາມາດເປັນສິ່ງທີ່ຮ້າຍແຮງບໍ?” ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍໄດ້ທຸ້ມເທໃສ່ໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍຫຼາຍພໍສົມຄວນຕະຫຼອດຫຼາຍປີຂອງຄວາມເຊື່ອ, ສະນັ້ນຂ້ອຍໝັ້ນໃຈວ່າຂ້ອຍຈະໄດ້ຮັບພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມັນບໍ່ສາມາດເປັນອັນໃດທີ່ຮ້າຍແຮງໄດ້. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍເຈັບປ່ວຍ, ຂ້ອຍຄິດວ່າພຣະເຈົ້າຈະປົກປ້ອງຂ້ອຍ ແລະ ປິ່ນປົວຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກສະຫງົບຫຼາຍຫຼັງຈາກທີ່ສິ່ງນັ້ນເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ອຍ. ເມື່ອຂ້ອຍຕື່ນຂຶ້ນໃນຕອນເຊົ້າມື້ຕໍ່ມາ, ຂ້ອຍເລີ່ມຄ່ອຍໆພະຍາຍາມທີ່ຈະຍ້າຍມື ແລະ ຕີນຂອງຂ້ອຍ ແລະ ກໍ່ພົບວ່າທຸກຢ່າງຮູ້ສຶກປົກກະຕິຢູ່ເບື້ອງຂວາຂອງຮ່າງກາຍຂອງຂ້ອຍ, ແຕ່ວ່າແຂນ ແລະ ຂາເບື້ອງຊ້າຍຂອງຂ້ອຍຍັງມືນຊາຢູ່ ແລະ ຂ້ອຍເກືອບບໍ່ຮູ້ສຶກຫຍັງເລີຍ. ຂ້ອຍເຄັ່ງຄຽດຂຶ້ນທັນທີ, ຄິດວ່າ: “ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຄືບໍ່ດີຂຶ້ນຢ່າງເຕັມທີ່ກວ່ານີ້? ຂ້ອຍຈະເປັນອຳມະພາດບາງສ່ວນບໍ? ຖ້າເປັນແນວນັ້ນ, ມັນຄົງບໍ່ມີທາງທີ່ຈະເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍອີກຕໍ່ໄປ. ຂ້ອຍຈະກາຍເປັນຄົນບໍ່ມີປະໂຫຍດ ແລະ ຖືກກໍາຈັດບໍ? ຂ້ອຍຍັງຈະມີໂອກາດລອດພົ້ນໄດ້ຢູ່ບໍ?” ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ອຍຄິດວ່າສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນແມ່ນຮ້າຍແຮງຫຼາຍ ແລະ ການຟື້ນຕົວຄືນເຄິ່ງທາງໃນຄືນດຽວຕ້ອງເປັນພອນຈາກພຣະເຈົ້າ. ຖ້າພຣະເຈົ້າປິ່ນປົວຂ້ອຍ, ການຟື້ນຕົວຂອງຂ້ອຍຄວນເປັນສິ່ງທີ່ລຽບງ່າຍ, ແມ່ນບໍ? ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ອຍໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ຕ້ອງກັງວົນຫຼາຍເກີນໄປ.

ຂ້ອຍໄປຫາທ່ານໝໍໃນຕອນເຊົ້າມື້ນັ້ນ ແລະ ຫຼັງຈາກການເຮັດ CT ສະແກນ, ທ່ານໝໍໄດ້ກ່າວດ້ວຍໃບໜ້າອັນໜັກໜ່ວງຂອງລາວວ່າ: “ເຈົ້າມີເລືອດອອກໃນສະໝອງຂ້າງຂວາພ້ອມກັບເລືອດປະມານ 10 ມລ. ຖ້າບ່ອນທີ່ມີເລືອດໄຫຼອອກມາແມ່ນສູງກວ່າເລັກນ້ອຍ, ນັ້ນອາດຈະເປັນບ່ອນສໍາລັບເວົ້າ. ເຈົ້າອາດຈະສູນເສຍຄວາມສາມາດໃນການເວົ້າ ແລະ ອາດຈະກາຍເປັນຄົນທີ່ບໍ່ມີລະບົບການເຮັດວຽກຂອງຈິດໃຈ. ການເບິ່ງເຫັນວ່າສິ່ງນີ້ເກີດຂຶ້ນໃນຄືນແລ້ວແນວໃດ, ເຈົ້າໂຊກດີຫຼາຍທີ່ເຈົ້າເຮັດໄດ້ໄກຂະໜາດນີ້. ເຈົ້າຕ້ອງການການປິ່ນປົວໃນທັນທີ”. ລາວສືບຕໍ່ເວົ້າວ່າພວກມັນຈະເລີ່ມດ້ວຍການສີດຢາເຂົ້າໃນເສັ້ນເລືອດ ແລະ ເລີ່ມວິທີການປິ່ນປົວແບບອະນຸລັກ ແລະ ຖ້າລິ່ມເລືອດໃນສະໝອງຂອງຂ້ອຍບໍ່ລະລາຍ, ພວກເຂົາຈະຕ້ອງໄດ້ຜ່າຕັດສະໝອງ. ຈິດໃຈຂອງຂ້ອຍຫວ່າງເປົ່າໂດຍສິ້ນເຊິງໃນຕອນທີ່ກ່າວເຖິງອາການເລືອດໄຫຼໃນສະໝອງ. ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍກ້າທີ່ຈະຈິນຕະນາການວ່າມັນສາມາດເປັນສິ່ງທີ່ຮ້າຍແຮງຫຼາຍ. “ຂ້ອຍຍັງບໍ່ເຖິງ 50 ປີ”, ຂ້ອຍຄິດກັບຕົວເອງວ່າ: “ຖ້າການປິ່ນປົວບໍ່ປະສົບຜົນສໍາເລັດ ແລະ ຂ້ອຍເປັນອໍາມະພາດບາງສ່ວນ ຫຼື ກາຍເປັນຜີດິບທີ່ເປັນອໍາມະພາດຢ່າງສົມບູນ, ປະເພດຂອງຊີວິດທີ່ໜ້າຢ້ານນັ້ນຈະເປັນຫຍັງ? ການຜ່າຕັດສະໝອງມີຄວາມສ່ຽງຫຼາຍ, ມັນຍັງສາມາດມີລາຄາຄືຊີວິດຂອງຂ້ອຍ. ຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍຍັງຈະໄດ້ຮັບການຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນ ແລະ ເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຢູ່ບໍ? ຂ້ອຍໄດ້ໃຫ້ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງຂອງຂ້ອຍຕໍ່ກັບຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍມາຕະຫຼອດຫຼາຍປີ, ສະນັ້ນເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈິ່ງມີບັນຫາສຸຂະພາບທີ່ຮ້າຍແຮງແບບນີ້? ເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າບໍ່ປົກປ້ອງຂ້ອຍ?” ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເສຍໃຈຫຼາຍຂຶ້ນເມື່ອຂ້ອຍຍິ່ງຄິດຫຼາຍກ່ຽວກັບມັນ ແລະ ບໍ່ສາມາດກິນຫຍັງໄດ້. ປະມານມື້ທີຫ້າທີ່ຂ້ອຍຢູ່ໃນໂຮງໝໍ, ແມ່ເຖົ້າຜູ້ໜຶ່ງທີ່ຢູ່ເທິງຕຽງຂ້າງຂ້ອຍກໍ່ມີອາການຮ້າຍແຮງຂຶ້ນຫຼາຍຢ່າງກະທັນຫັນ ແລະ ຕ້ອງໄດ້ຖືກຍ້າຍໄປໂຮງໝໍອື່ນ. ການໄດ້ເຫັນສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຂວັນອ່ອນອີກຄັ້ງ ແລະ ຂ້ອຍຄິດວ່າ: “ພວກເຮົາໄດ້ຖືກຮັບເຂົ້າໃນມື້ດຽວກັນ ແລະ ລາວໄດ້ຍ່າງໄປທົ່ວ, ແຕ່ດຽວນີ້ພວກເຂົາກໍາລັງເຂັນລາວອອກໄປ. ມັນເບິ່ງຄືວ່າເຈົ້າບໍ່ສາມາດບອກໄດ້ຖ້າໃຜຈະມີຊີວິດລອດຈາກບາງຢ່າງຄືສິ່ງນີ້ ຫຼື ບໍ່. ຂ້ອຍຈະປ່ຽນໄປໃນທາງທີ່ຮ້າຍແຮງກວ່ານີ້ຢ່າງກະທັນຫັນ ຄືກັນບໍ?”

ເຖິງແມ່ນວ່າຫຼັງຈາກຢູ່ໂຮງໝໍໄດ້ເກືອບໜຶ່ງອາທິດ, ຂ້ອຍຍັງບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແທ້ຈິງອັນໃດເລີຍຢູ່ຂາຊ້າຍຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ: “ເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າບໍ່ເບິ່ງແຍງຂ້ອຍ? ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ໃນເວລາທີ່ຫຍຸ້ງຍາກເຊັ່ນນັ້ນ, ຂ້ອຍໄດ້ສູນເສຍໂອກາດຂອງຂ້ອຍໃນຄວາມລອດພົ້ນບໍ?” ຄວາມຄິດນີ້ໄດ້ສົ່ງຄວາມຮູ້ສຶກອັນເຢັນເຢືອກແທ້ຜ່ານຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍເລີ່ມຮ້ອງໄຫ້ ແລະ ບໍ່ສາມາດຢຸດໄດ້. ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດວຽກໜັກຫຼາຍໃນຕະຫຼອດເກົ້າປີຂອງການເຊື່ອຂອງຂ້ອຍ, ບໍ່ເຄີຍປ່ອຍໃຫ້ສິ່ງໃດຢືນຢູ່ໃນທາງຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍລັງເລທີ່ຈະຮັບເອົາຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ຫຼື ບັນຫາປະເພດໃດໜຶ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ໃນຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຫົດຕົວກັບແມ້ແຕ່ຕອນທີ່ຂ້ອຍກໍາລັງປະເຊີນໜ້າກັບອັນຕະລາຍທີ່ແທ້ຈິງຂອງການຖືກຈັບ. ຂ້ອຍສືບຕໍ່ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ. ຕະຫຼອດຫຼາຍປີທີ່ຂ້ອຍເປັນຜູ້ນໍາ, ຂ້ອຍທົນທຸກທໍລະມານຫຼາຍກວ່າ ແລະ ໄດ້ທຸ້ມເທໃສ່ໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍຫຼາຍກວ່າອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຄົນອື່ນ. ຂ້ອຍຄິດວ່າໂດຍການໃຫ້ຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ແລະ ກັບການເສຍສະຫຼະປະເພດນັ້ນ, ພຣະເຈົ້າຄວນອວຍພອນຂ້ອຍ. ຂ້ອຍສາມາດມີຄວາມເຈັບປ່ວຍຮ້າຍແຮງຫຼາຍຢ່າງກະທັນຫັນໄດ້ແນວໃດ? ພຣະເຈົ້າບໍ່ປົກປ້ອງຂ້ອຍໄດ້ແນວໃດ? ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ດີຂຶ້ນ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດປະຕິບັດໜ້າທີ່ໄດ້, ຂ້ອຍຍັງສາມາດຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນໄດ້ບໍ? ຖ້າບໍ່ແມ່ນ, ຕະຫຼອດຫຼາຍປີຂອງການເສຍສະລະ ແລະ ການເຮັດວຽກໜັກທັງໝົດແມ່ນສູນເປົ່າບໍ? ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ອຍຈະບໍ່ໄດ້ທຸ້ມເທໃສ່ຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຖ້າຂ້ອຍຮູ້ວ່າສິ່ງນີ້ຈະເກີດຂຶ້ນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກໂສກເສົ້າຫຼາຍກວ່າເກົ່າເມື່ອຂ້ອຍຍິ່ງຄິດກ່ຽວກັບມັນ. ຂ້ອຍບໍ່ຕ້ອງການອະທິຖານ ຫຼື ໄຕ່ຕອງພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າອີກຕໍ່ໄປ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຮ້ອນຮົນແທ້ໆ ແລະ ໂດຍປາສະຈາກການເຂົ້າໃຈມັນ ຂ້ອຍໄດ້ວາງແຂນຂອງຂ້ອຍເພື່ອຮັບການສັກຢາຢູ່ກ້ອງຫົວຂອງຂ້ອຍ, ຖອດເຂັມອອກ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ມືຂອງຂ້ອຍໂພງຂຶ້ນ. ການທີ່ເຫັນມືຂອງຂ້ອຍໃຄ່ບວມຂຶ້ນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກໂສກເສົ້າ. ຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຢູ່ຂ້າງນອກນັ້ນທີ່ລະເບີດພະລັງງານ, ແບ່ງປັນຂ່າວປະເສີດ ແລະ ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງພວກເຂົາ, ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍພຽງແຕ່ນອນຢູ່ໃນໂຮງໝໍ, ບໍ່ສາມາດເຮັດໜ້າທີ່ໃດໆເລີຍ. ບໍ່ແມ່ນຂ້ອຍບໍ່ມີປະໂຫຍດທັງໝົດບໍ? ມັນເປັນເວລາທີ່ຈະເຜີຍແຜ່ຂ່າວປະເສີດຂອງອານາຈັກ, ຄົນອື່ນໆທັງໝົດສາມາດປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເຮັດຄວາມດີໄດ້ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍອາດຈະຖືກກໍາຈັດໄປ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ອຍຈະບໍ່ໄດ້ຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນໂດຍພຣະເຈົ້າໃນທີ່ສຸດ. ຄືນນັ້ນ, ຂ້ອຍນອນດິ້ນໄປມາຢູ່ເທິງຕຽງ ແລະ ບໍ່ສາມາດນອນຫຼັບໄດ້ເລີຍ. ໂດຍການຢູ່ໃນຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງຂ້ອຍຢ່າງສິ້ນເຊິງ, ຂ້ອຍໄດ້ມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າດ້ວຍນໍ້າຕາ ແລະ ອະທິຖານວ່າ: “ໂອ້ພຣະເຈົ້າ, ດຽວນີ້ຂ້ານ້ອຍທົນທຸກທໍລະມານແທ້ໆ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າພຣະອົງຍອມໃຫ້ສິ່ງນີ້ເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຄວນເຂົ້າໃຈຜິດພຣະອົງ. ກະລຸນາແນະນໍາຂ້ານ້ອຍໃຫ້ເຂົ້າໃຈຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງ, ສະນັ້ນຂ້ານ້ອຍສາມາດອ່ອນນ້ອມຕໍ່ການປົກຄອງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະອົງ”.

ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍຢູ່ໃນໂຮງໝໍ, ເອື້ອຍຄົນໜຶ່ງໄດ້ສົ່ງເຄື່ອງຫຼິ້ນ MP5 ມາໃຫ້ຂ້ອຍ ແລະ ເມື່ອທຸກຄົນນອນຫຼັບຢູ່, ຂ້ອຍໃສ່ຫູຟັງ ແລະ ຟັງພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ. ໜຶ່ງໃນບົດຄວາມແມ່ນເປັນປະໂຫຍດຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອສຳລັບຂ້ອຍ. ພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າກ່າວວ່າ, “ສຳລັບທຸກຄົນ, ການຫຼໍ່ຫຼອມແມ່ນເຈັບປວດຫຼາຍ ແລະ ຍາກທີ່ຈະຮັບໄດ້, ແຕ່ໃນລະຫວ່າງການຫຼໍ່ຫຼອມນີ້ ທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດໃຫ້ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງຊັດເຈນຕໍ່ມະນຸດ ແລະ ເປີດເຜີຍສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຮຽກຮ້ອງຈາກມະນຸດ ແລະ ໃຫ້ຄວາມສະຫວ່າງຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ດຳເນີນການລິຮານ ແລະ ການຈັດການຢ່າງແທ້ຈິງຫຼາຍຂຶ້ນ; ຜ່ານການປຽບທຽບລະຫວ່າງຂໍ້ມູນ ແລະ ຄວາມຈິງ, ພຣະອົງມອບຄວາມເຂົ້າໃຈຫຼາຍຂຶ້ນກ່ຽວກັບມະນຸດເອງ ແລະ ຄວາມຈິງໃຫ້ກັບພວກເຂົາ ແລະ ມອບຄວາມເຂົ້າໃຈຫຼາຍຂຶ້ນກ່ຽວກັບຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ, ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ມະນຸດມີຄວາມຮັກທີ່ເປັນຈິງ ແລະ ບໍລິສຸດຫຼາຍຂຶ້ນສໍາລັບພຣະເຈົ້າ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວແມ່ນເປົ້າໝາຍຂອງພຣະເຈົ້າໃນການດໍາເນີນການຫຼໍ່ຫຼອມ. ພາລະກິດທຸກຢ່າງທີ່ພຣະເຈົ້າກະທຳໃນມະນຸດ ແມ່ນມີເປົ້າໝາຍ ແລະ ຄວາມສຳຄັນຂອງມັນເອງ; ພຣະເຈົ້າບໍ່ປະຕິບັດພາລະກິດທີ່ບໍ່ມີຄວາມໝາຍ ຫຼື ພຣະອົງບໍ່ປະຕິບັດພາລະກິດທີ່ບໍ່ເປັນປະໂຫຍດໃຫ້ກັບມະນຸດ. ການຫຼໍ່ຫຼອມບໍ່ໄດ້ໝາຍເຖິງການກຳຈັດຜູ້ຄົນອອກຈາກການຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ ຫຼື ມັນບໍ່ໄດ້ໝາຍເຖິງການທຳລາຍພວກເຂົາໃນນະຮົກ. ກົງກັນຂ້າມ ມັນໝາຍເຖິງການປ່ຽນແປງອຸປະນິໄສຂອງມະນຸດໃນລະຫວ່າງການຫຼໍ່ຫຼອມ, ປ່ຽນແປງເຈດຕະນາຂອງເຂົາ, ທັດສະນະດັ່ງເດີມຂອງເຂົາ, ປ່ຽນແປງຄວາມຮັກທີ່ເຂົາມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ປ່ຽນແປງຊີວິດທັງໝົດຂອງເຂົາ. ການຫຼໍ່ຫຼອມແມ່ນການທົດສອບທີ່ແທ້ຈິງຂອງມະນຸດ ແລະ ເປັນແບບຟອມຂອງການຝຶກຝົນທີ່ເປັນຈິງ ແລະ ໃນລະຫວ່າງການຫຼໍ່ຫຼອມເທົ່ານັ້ນ ຄວາມຮັກຂອງເຂົາຈຶ່ງສາມາດປະຕິບັດໜ້າທີ່ຕາມທຳມະຊາດຂອງມັນ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອປະສົບກັບການຫຼໍ່ຫຼອມເທົ່ານັ້ນ ມະນຸດຈຶ່ງສາມາດມີຄວາມຮັກຢ່າງແທ້ຈິງ). ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍຄິດສິ່ງນີ້, ຂ້ອຍຮູ້ວ່າເມື່ອພຣະເຈົ້າທົດສອບ ແລະ ຊໍາລະລ້າງຜູ້ຄົນ, ມັນບໍ່ແມ່ນເພື່ອກໍາຈັດພວກເຂົາ, ແຕ່ເພື່ອເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາບໍລິສຸດ ແລະ ຫັນປ່ຽນພວກເຂົາ. ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ສະແຫວງຫາຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ພະຍາຍາມເຂົ້າໃຈພາລະກິດຂອງພຣະອົງ. ຕັ້ງແຕ່ເສັ້ນເລືອດອຸດຕັນຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍພຽງແຕ່ເຂົ້າໃຈຜິດ ແລະ ຕໍານິຕິຕຽນພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍເປັນຄົນໂງ່ຫຼາຍ! ສະນັ້ນຂ້ອຍໄດ້ກ່າວຄໍາອະທິຖານຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍເຕັມໃຈທີ່ຈະອ່ອນນ້ອມ, ອ່ານພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າເພື່ອທົບທວນ ແລະ ຮູ້ຈັກຕົວເອງ ແລະ ຮຽນຮູ້ບົດຮຽນ.

ຂ້ອຍໄດ້ອ່ານສິ່ງນີ້ໃນພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ: “ສິ່ງທີ່ໜ້າເສົ້າໃຈທີ່ສຸດກ່ຽວກັບຄວາມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າກໍຄື ມະນຸດດໍາເນີນການຄຸ້ມຄອງຂອງເຂົາເອງໃນທ່າມກາງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ສົນໃຈກັບການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄວາມລົ້ມເຫຼວຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງຂອງມະນຸດແມ່ນນອນຢູ່ກັບວິທີທີ່ມະນຸດສ້າງຈຸດໝາຍປາຍທາງຕາມອຸດົມຄະຕິຂອງເຂົາເອງ ແລະ ວາງແຜນຫາວິທີທີ່ຈະຮັບພອນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດ ແລະ ຈຸດໝາຍປາຍທາງທີ່ດີທີ່ສຸດ ໃນເວລາດຽວກັນກັບທີ່ສະແຫວງຫາເພື່ອຍອມອ່ອນນ້ອມຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ນະມັດສະການພຣະອົງ. ເຖິງແມ່ນຄົນໆໜຶ່ງຈະເຂົ້າໃຈວ່າ ພວກເຂົາເປັນຕາສັງເວດ, ໜ້າລັງກຽດ ແລະ ໜ້າເວດທະນາພຽງໃດ, ມີຈັກຄົນພ້ອມທີ່ຈະສາມາດປະຖິ້ມອຸດົມຄະຕິ ແລະ ຄວາມຫວັງຂອງຂອງພວກເຂົາ? ແລ້ວຜູ້ໃດສາມາດຢຸດບາດກ້າວຂອງພວກເຂົາເອງ ແລະ ຢຸດຄິດພຽງແຕ່ຜົນປະໂຫຍດຂອງຕົນເອງ? ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການຜູ້ຄົນທີ່ຈະຮ່ວມມືກັບພຣະອົງຢ່າງໃກ້ຊິດເພື່ອສໍາເລັດການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງຕ້ອງການຄົນທີ່ຈະຍອມຕໍ່ພຣະອົງໂດຍການອຸທິດຄວາມຄິດ ແລະ ຮ່າງກາຍທັງໝົດຂອງພວກເຂົາໃຫ້ກັບພາລະກິດແຫ່ງການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງບໍ່ຕ້ອງການຜູ້ຄົນທີ່ແບມືຂໍທານຈາກພຣະອົງທຸກວັນ, ແຮງໄກທີ່ຈະຕ້ອງການຄົນທີ່ໃຫ້ໜ້ອຍດຽວ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍລໍຖ້າຮັບເອົາລາງວັນ. ພຣະເຈົ້າກຽດຊັງຄົນທີ່ປະກອບສ່ວນພຽງໜ້ອຍດຽວ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍນອນຢູ່ກັບກຽດຕິຍົດຂອງພວກເຂົາ. ພຣະເຈົ້າກຽດຊັງຜູ້ຄົນເລືອດເຢັນເຫຼົ່ານີ້ທີ່ບໍ່ພໍໃຈກັບພາລະກິດແຫ່ງການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງ ແລະ ມີແຕ່ຢາກເວົ້າກ່ຽວກັບການໄປສະຫວັນ ແລະ ການຮັບພອນ. ພຣະອົງມີຄວາມກຽດຊັງທີ່ຫຼາຍຂຶ້ນສຳລັບຄົນທີ່ສວຍໂອກາດທີ່ຖືກນຳສະເໜີໂດຍພາລະກິດທີ່ພຣະອົງປະຕິບັດເພື່ອຊ່ວຍມະນຸດຊາດໃຫ້ລອດພົ້ນ. ນັ້ນກໍຍ້ອນວ່າ ຜູ້ຄົນເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ເຄີຍສົນໃຈໃນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າປາຖະໜາຈະບັນລຸ ແລະ ໄດ້ຮັບຜ່ານພາລະກິດແຫ່ງການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງ. ພວກເຂົາພຽງເປັນຫ່ວງກັບວິທີທີ່ພວກເຂົາສາມາດໃຊ້ໂອກາດທີ່ສະໜອງໃຫ້ໂດຍພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າເພື່ອການຮັບພອນ. ພວກເຂົາບໍ່ສົນໃຈຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ, ໝົກມຸ້ນຢູ່ກັບເລື່ອງອະນາຄົດ ແລະ ຊະຕາກໍາຂອງພວກເຂົາເອງທັງສິ້ນ. ຄົນທີ່ບໍ່ພໍໃຈກັບພາລະກິດແຫ່ງການຄຸ້ມຄອງຂອງເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ເຄີຍສົນໃຈແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວໃນວິທີທີ່ພຣະເຈົ້າຊ່ວຍມະນຸດຊາດໃຫ້ລອດພົ້ນ ແລະ ຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງ ແມ່ນລ້ວນແລ້ວແຕ່ເຮັດໃນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາເອງພໍໃຈ ໃນລັກສະນະທີ່ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບພາລະກິດແຫ່ງການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຶດຕິກຳຂອງພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຖືກຈົດຈໍາ ຫຼື ເຫັນດີເຫັນພ້ອມໂດຍພຣະເຈົ້າ, ແຮງໄກທີ່ພຣະອົງຈະເບິ່ງພຶດຕິກຳນັ້ນຢ່າງເພິ່ງພໍໃຈ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພາກພະໜວກ 3: ມະນຸດພຽງແຕ່ສາມາດໄດ້ຮັບຄວາມລອດພົ້ນທ່າມກາງການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ). ພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ເປີດເຜີຍສະພາວະທີ່ຂ້ອຍເປັນຢູ່ຢ່າງຊັດເຈນ. ທໍາອິດເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ເຊື່ອ, ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າສັນຍາກັບມະນຸດ ແລະ ຂ້ອຍຄິດວ່າຕາບໃດທີ່ພວກເຮົາເຮັດວຽກໜັກ ແລະ ເສຍສະລະເພື່ອພຣະເຈົ້າ ແລະ ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ, ພວກເຮົາສາມາດຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນໄດ້ ແລະ ເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ. ສະນັ້ນຂ້ອຍໄດ້ໂຍນຕົວຂ້ອຍເອງເຂົ້າໃສ່ໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍຢ່າງສຸດຫົວໃຈ, ໂດຍຜ່ານສະຖານະການທີ່ບໍ່ດີໃດໆທີ່ເຂົ້າມາສູ່ເສັ້ນທາງຂອງຂ້ອຍ. ເມື່ອອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຄົນອື່ນປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຕ່າງໆ, ຂ້ອຍຕ້ອງຟ້າວສະໜັບສະໜູນ ແລະ ຊ່ວຍພວກເຂົາ. ຂ້ອຍຍັງສືບຕໍ່ປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍເມື່ອຂ້ອຍຜະເຊີນໜ້າກັບອັນຕະລາຍທີ່ແທ້ຈິງຂອງການຖືກຈັບ. ຂ້ອຍຄິດວ່າການເສຍສະຫຼະປະເພດນີ້ຈະເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງ ແລະ ພອນຈາກພຣະເຈົ້າຢ່າງແນ່ນອນ ແລະ ຂ້ອຍຈະມີບ່ອນຢູ່ໃນອານາຈັກສະຫວັນ. ເມື່ອຂ້ອຍເຈັບປ່ວຍ ແລະ ຂ້ອຍກໍາລັງຜະເຊີນກັບຄວາມເປັນໄປໄດ້ຂອງການເປັນອໍາມະພາດບາງສ່ວນ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ປົກປ້ອງ ຫຼື ອວຍພອນຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍຈະສູນເສຍໂອກາດຂອງຂ້ອຍໃນອະນາຄົດ ແລະ ຈຸດໝາຍປາຍທາງທີ່ດີ. ຂ້ອຍແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍຄຳຮ້ອງທຸກ, ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈຜິດ ແລະ ຂັດແຍ້ງກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ແມ່ນແຕ່ຕ້ອງການສະສາງບັນຊີຕ່າງໆ, ຄິດໄລ່ທຸກຢ່າງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດ. ດ້ວຍຄວາມພະຍາຍາມທັງໝົດທີ່ຂ້ອຍໄດ້ທຸ້ມເທໃສ່, ຂ້ອຍໄດ້ໃຫ້ເຫດຜົນກັບພຣະເຈົ້າ, ໂຕ້ຖຽງກັບພຣະອົງ, ຮ້ອງໄຫ້ອອກມາຕໍ່ຕ້ານພຣະອົງ. ຂ້ອຍບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໝາຍເຖິງຢ່າງຊັດເຈນເມື່ອພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ: “ຄົນທີ່ໃຫ້ໜ້ອຍດຽວ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍລໍຖ້າຮັບເອົາລາງວັນ” ແລະ “ຄົນທີ່ປະກອບສ່ວນພຽງໜ້ອຍດຽວ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍນອນຢູ່ກັບກຽດຕິຍົດຂອງພວກເຂົາ”? ໃນຕໍ່ໜ້າຂອງການເຈັບປ່ວຍໜັກ, ແຮງຈູງໃຈທີ່ເຊື່ອງຊ້ອນຂອງຂ້ອຍທີ່ຈະໄດ້ຮັບພອນ ແລະ ທັດສະນະການແລກປ່ຽນທີ່ນອນຢູ່ຫຼັງການເສຍສະຫຼະຂອງຂ້ອຍໃນຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍທັງໝົດມາກ່ອນ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບຄວາມຈິງ ແລະ ຂັບໄລ່ຄວາມເສື່ອມຊາມອອກໄປ, ແທນທີ່ຈະເປັນແນວນັ້ນ, ຂ້ອຍຕ້ອງການທີ່ຈະໃຊ້ການເສຍສະຫຼະແບບຜິວເຜີນເພື່ອແລກກັບພຣະຄຸນ ແລະ ພອນຂອງພຣະເຈົ້າ, ເພື່ອແລກກັບພອນຂອງອານາຈັກ. ຂ້ອຍກໍາລັງເຮັດຂໍ້ຕົກລົງກັບພຣະເຈົ້າ, ໃຊ້ພຣະອົງ ແລະ ໂກງພຣະອົງ. ຜູ້ສວຍໂອກາດຄືຂ້ອຍສາມາດເໝາະສົມກັບອານາຈັກສະຫວັນໄດ້ແນວໃດ? ຖ້າມັນບໍ່ແມ່ນສໍາລັບເສັ້ນເລືອດອຸດຕັນນັ້ນ, ຂ້ອຍຈະຖືກຫຼອກລວງຢ່າງສົມບູນໂດຍຄວາມພະຍາຍາມອັນຜິວເຜີນທັງໝົດຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍຈະບໍ່ເຄີຍຮັບຮູ້ແຮງຈູງໃຈທີ່ເປັນຕາລັງກຽດຕ່າງໆຂອງຂ້ອຍເພື່ອຈະໄລ່ນໍາພອນຕ່າງໆ ຫຼື ການເຈືອປົນໃນຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຈະສືບຕໍ່ການຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າໃນຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍ, ໂດຍບໍ່ຮູ້ວ່າຂ້ອຍກໍາລັງເຮັດຫຍັງຢູ່.

ຂ້ອຍສືບຕໍ່ກ່ຽວກັບການທົບທວນຕໍ່ກັບຕົວເອງຫຼັງຈາກນັ້ນ ແລະ ກ່ຽວກັບເຫດໃດຂ້ອຍຈິ່ງພະຍາຍາມທີ່ຈະເຮັດຂໍ້ຕົກລົງກັບພຣະເຈົ້າຢູ່ຕະຫຼອດເວລາໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍໄດ້ອ່ານສິ່ງນີ້ໃນພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າໃນການສະແຫວງຫາຂອງຂ້ອຍ: “ມະນຸດທີ່ເສື່ອມຊາມທຸກຄົນມີຊີວິດຢູ່ເພື່ອຕົນເອງ. ມະນຸດທຸກຄົນເຮັດເພື່ອຕົນເອງ ແລະ ເຫັນແກ່ຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ, ນີ້ແມ່ນການສະຫຼຸບທຳມະຊາດຂອງມະນຸດ. ຜູ້ຄົນເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າຍ້ອນເຫັນແກ່ຕົນເອງ; ພວກເຂົາປະຖິ້ມສິ່ງຕ່າງໆ, ເສຍສະຫຼະຕົນເອງເພື່ອພຣະອົງ ແລະ ຊື່ສັດຕໍ່ພຣະອົງ, ແຕ່ພວກເຂົາຍັງເຮັດສິ່ງທັງໝົດເຫຼົ່ານີ້ຍ້ອນເຫັນແກ່ຕົນເອງ. ສະຫຼຸບແລ້ວ, ທີ່ເຮັດໄປທັງໝົດແມ່ນເພື່ອວັດຖຸປະສົງຂອງການໄດ້ຮັບພອນເພື່ອຕົນເອງ. ໃນສັງຄົມ, ທຸກສິ່ງທີ່ເຮັດແມ່ນເພື່ອຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ; ການເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າແມ່ນເຮັດພຽງແຕ່ເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບພອນ. ເພື່ອທີ່ຈະໄດ້ຮັບພອນຜູ້ຄົນເຖິງກັບປະຖິ້ມທຸກສິ່ງ ແລະ ສາມາດທົນຕໍ່ຄວາມທົນທຸກໄດ້ຫຼາຍ: ນີ້ແມ່ນຫຼັກຖານທີ່ຊັດເຈນທັງໝົດຂອງທຳມະຊາດອັນເສື່ອມຊາມຂອງມະນຸດ” (ຄັດຈາກບົດ “ຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງການປ່ຽນແປງພາຍນອກ ແລະ ການປ່ຽນແປງໃນອຸປະນິໄສ” ໃນໜັງສືການບັນທຶກບົດສົນທະນາຂອງພຣະຄຣິດກ່ຽວກັບຍຸກສຸດທ້າຍ). ພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ສະແດງໃຫ້ຂ້ອຍເຫັນຮາກເຫງົ້າຂອງທັດສະນະຄະຕິການແລກປ່ຽນຂອງຂ້ອຍໃນຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍ. ການເວົ້າເຊັ່ນ “ມະນຸດທູກຄົນເຮັດເພື່ອຕົນເອງ ແລະ ເຫັນແກ່ຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ” ແລະ “ຢ່າຍົກນິ້ວມືໂດຍປາສະຈາກລາງວັນ” ແມ່ນແນວຄວາມຄິດຂອງຊາຕານທີ່ຢັ່ງຮາກຂອງພວກມັນລົງເລິກຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ ແລະ ໄດ້ກາຍເປັນກົດການຢູ່ລອດສໍາລັບຂ້ອຍ. ໃນທຸກສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດ, ຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວຂອງຂ້ອຍແມ່ນທີໜຶ່ງ ແລະ ມາກ່ອນອື່ນໝົດ, ສະນັ້ນຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍຄວນໄດ້ຮັບລາງວັນສຳລັບສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ປະກອບສ່ວນ. ແມ່ນແຕ່ຢູ່ໃນວຽກຂອງຂ້ອຍເພື່ອພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍພຽງແຕ່ພະຍາຍາມເຮັດຂໍ້ຕົກລົງກັບພຣະອົງ ແລະ ຂ້ອຍຄິດວ່າການໄດ້ຮັບພອນໃນຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍແມ່ນທໍາມະຊາດຢ່າງສົມບູນແບບ. ເມື່ອຂ້ອຍມີເສັ້ນເລືອດອຸດຕັນຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ເຮັດວຽກໜັກຫຼາຍ ແລະ ເສຍສະລະຫຼາຍຢ່າງ ແລະ ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ອຍສາມາດຕາຍໄດ້ໃນທຸກເວລາ ແລະ ຂ້ອຍສູນເສຍຄວາມຫວັງທັງໝົດຂອງການຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນ, ຂອງການມີຜົນໄດ້ຮັບ ແລະ ຈຸດໝາຍປາຍທາງທີ່ດີ, ສະນັ້ນຂ້ອຍຈຶ່ງຢືນຂຶ້ນຕໍ່ຕ້ານກັບພຣະເຈົ້າທັນທີ ແລະ ກ່າວໂທດພຣະອົງ. ຂ້ອຍກໍາລັງຄິດໄລ່ທຸກສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດ, ໂຕ້ຖຽງກັບພຣະເຈົ້າ, ຕໍ່ຕ້ານກັບພຣະອົງ. ຂ້ອຍດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໂດຍສານພິດຂອງຊາຕານ, ໂດຍປາສະຈາກລັກສະນະຂອງມະນຸດບໍ່ວ່າປະເພດໃດເລີຍ. ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ກັບໃຈ, ຂ້ອຍຈະຖືກກຳຈັດ ແລະ ຖືກລົງໂທດບໍ່ໄວກໍ່ຊ້າ.

ມີອີກສອງສາມບົດຄວາມຈາກພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຂ້ອຍໄດ້ອ່ານຕໍ່ມາເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມເຂົ້າໃຈທັດສະນະທີ່ຜິດພາດກ່ຽວກັບການສະແຫວງຫາຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍ. ພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດຊົງກ່າວວ່າ: “ເມື່ອມະນຸດວັດແທກຄົນອື່ນ, ແມ່ນອີງຕາມການປະກອບສ່ວນຂອງພວກເຂົາ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າວັດແທກມະນຸດ, ແມ່ນອີງຕາມທຳມະຊາດຂອງເຂົາ. ທ່າມກາງຄົນທີ່ສະແຫວງຫາຊີວິດ, ໂປໂລເປັນຄົນທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກທາດແທ້ຂອງຕົນເອງ. ລາວບໍ່ມີທາງຖ່ອມຕົນ ຫຼື ເຊື່ອຟັງ ຫຼື ລາວບໍ່ຮູ້ຈັກທາດແທ້ຂອງລາວເອງ ເຊິ່ງກົງກັນຂ້າມກັບພຣະເຈົ້າ. ແລ້ວດ້ວຍເຫດນັ້ນ ລາວຈຶ່ງເປັນຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ຜ່ານປະສົບການຢ່າງລະອຽດ ແລະ ເປັນຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ນໍາຄວາມຈິງເຂົ້າສູ່ການປະຕິບັດ. ເປໂຕແມ່ນແຕກຕ່າງ. ລາວຮູ້ຈັກຄວາມບໍ່ສົມບູນ ແລະ ຄວາມບົກຜ່ອງຂອງຕົນເອງ ແລະ ອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງຕົງເອງໃນຖານະທີ່ເປັນສິ່ງຖືກສ້າງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ລາວຈຶ່ງມີເສັ້ນທາງແຫ່ງການປະຕິບັດເພື່ອປ່ຽນແປງອຸປະນິໄສຂອງລາວ; ລາວບໍ່ແມ່ນຄົນທີ່ມີພຽງແຕ່ທິດສະດີ ແຕ່ບໍ່ມີຄວາມຈິງ. ຄົນທີ່ປ່ຽນແປງແມ່ນຄົນໃໝ່ທີ່ໄດ້ຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນ, ພວກເຂົາເປັນຄົນທີ່ມີຄຸນສົມບັດໃນການສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ. ຄົນທີ່ບໍ່ປ່ຽນແປງແມ່ນເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄົນທີ່ຫຼ້າສະໄໝໂດຍທຳມະຊາດ; ພວກເຂົາເປັນຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນ ນັ້ນກໍຄື ຄົນທີ່ຖືກພຣະເຈົ້າກຽດຊັງ ແລະ ປະຕິເສດ. ພຣະເຈົ້າຈະບໍ່ຈົດຈຳພວກເຂົາ ບໍ່ວ່າພາລະກິດຂອງພວກເຂົາຈະຍິ່ງໃຫຍ່ສໍ່າໃດກໍຕາມ. ເມື່ອເຈົ້າປຽບທຽບສິ່ງນີ້ກັບການສະແຫວງຫາຂອງເຈົ້າເອງ, ໃນທີ່ສຸດແລ້ວ ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະເປັນຄົນປະເພດດຽວກັນກັບເປໂຕ ຫຼື ໂປໂລ ກໍຄວນຊັດເຈນໃນຕົວເອງ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄວາມສຳເລັດ ຫຼື ຄວາມລົ້ມເຫຼວແມ່ນຂຶ້ນກັບເສັ້ນທາງມະນຸດຍ່າງ). “ຖ້າສິ່ງທີ່ເຈົ້າສະແຫວງຫາແມ່ນຄວາມຈິງ, ສິ່ງທີ່ເຈົ້ານໍາເຂົ້າສູ່ການປະຕິບັດກໍແມ່ນຄວາມຈິງ ແລະ ສິ່ງທີ່ເຈົ້າບັນລຸກໍຄືການປ່ຽນແປງໃນອຸປະນິໄສຂອງເຈົ້າ, ແລ້ວເສັ້ນທາງທີ່ເຈົ້າຍ່າງກໍເປັນເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ. ຖ້າສິ່ງທີ່ເຈົ້າສະແຫວງຫາຄືຄວາມສຸກທາງເນື້ອໜັງ ແລະ ສິ່ງທີ່ເຈົ້ານໍາເຂົ້າສູ່ການປະຕິບັດແມ່ນຄວາມຈິງຈາກແນວຄິດຂອງເຈົ້າເອງ ແລະ ຖ້າບໍ່ມີການປ່ຽນແປງໃນອຸປະນິໄສຂອງເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າບໍ່ເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າທີ່ສະຖິດຢູ່ໃນເນື້ອໜັງເລີຍ ແລະ ເຈົ້າຍັງດຳລົງຊີວິດຢູ່ກັບຄວາມເລື່ອນລອຍ, ແລ້ວສິ່ງທີ່ເຈົ້າສະແຫວງຫາກໍຈະນໍາພາເຈົ້າໄປສູ່ນະຮົກຢ່າງແນ່ນອນ, ຍ້ອນວ່າເສັ້ນທາງທີ່ເຈົ້າຍ່າງນັ້ນເປັນເສັ້ນທາງແຫ່ງຄວາມລົ້ມເຫຼວ. ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະຖືກເຮັດໃຫ້ສົມບູນ ຫຼື ຖືກລົບລ້າງ ແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບການສະແຫວງຫາຂອງເຈົ້າເອງ ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ຄວາມສຳເລັດ ຫຼື ຄວາມລົ້ມເຫຼວແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບເສັ້ນທາງທີ່ມະນຸດຍ່າງ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄວາມສຳເລັດ ຫຼື ຄວາມລົ້ມເຫຼວແມ່ນຂຶ້ນກັບເສັ້ນທາງມະນຸດຍ່າງ). ເມື່ອຂ້ອຍຄິດຫຼາຍຂຶ້ນຕໍ່ກັບສິ່ງນີ້, ມັນເປັນການສ່ອງສະຫວ່າງແທ້ໆສຳລັບຂ້ອຍ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າວັດແທກບຸກຄົນໃດໜຶ່ງ, ມັນບໍ່ໄດ້ອີງໃສ່ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາໄດ້ປະກອບສ່ວນຢູ່ທາງພາຍນອກ, ແທນທີ່ຈະເປັນແນວນັ້ນ, ການວັດແທກນີ້ແມ່ນອີງໃສ່ທັດສະນະຄະຕິ, ມຸມມອງ ແລະ ຈຸດຢືນຂອງພວກເຂົາຕໍ່ໜ້າສິ່ງຕ່າງໆ ແລະ ພວກເຂົາສາມາດນໍາເອົາຄວາມຈິງໄປປະຕິບັດ ແລະ ອ່ອນນ້ອມຕໍ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ ຫຼື ບໍ່. ແຕ່ຂ້ອຍຄິດວ່າຕາບໃດທີ່ບາງຄົນເສຍສະລະ ແລະ ເຮັດວຽກໜັກ, ພຣະເຈົ້າຈະປິຕິຍິນດີໃນສິ່ງນີ້ ແລະ ອວຍພອນພວກເຂົາ, ຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາຈະມີຈຸດໝາຍປາຍທາງທີ່ດີ. ສິ່ງນັ້ນບໍ່ໄດ້ຂັດກັບພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງຈະແຈ້ງບໍ? ໃນຍຸກແຫ່ງພຣະຄຸນ, ໂປໂລໄດ້ໄປເກືອບທົ່ວເອີຣົບເພື່ອແບ່ງປັນຂ່າວປະເສີດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ລາວໄດ້ທົນທຸກທໍລະມານຫຼາຍ, ສໍາເລັດວຽກງານຫຼາຍຢ່າງ ແລະ ສ້າງຕັ້ງຄຣິດຕະຈັກຫຼາຍແຫ່ງ. ແຕ່ທຸກສິ່ງທີ່ລາວເຮັດບໍ່ໄດ້ເປັນການອ່ອນນ້ອມຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ຫຼື ເພື່ອເຮັດໜ້າທີ່ຂອງສິ່ງມີຊີວິດທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນມາເລີຍ. ມັນແມ່ນເພື່ອທີ່ວ່າລາວຈະໄດ້ຮັບພອນ ແລະ ລາງວັນເປັນການສ່ວນຕົວ. ນັ້ນແມ່ນເຫດຜົນ, ຫຼັງຈາກການເດີນທາງໜັກຫຼາຍ ແລະ ເຮັດວຽກຢ່າງໜັກໜ່ວງ, ລາວເວົ້າວ່າ: “ເຮົາໄດ້ຕໍ່ສູ່ຢ່າງກ້າຫານ, ເຮົາໄດ້ສຳເລັດການແຂ່ງຂັນ, ເຮົາໄດ້ຕັ້ງໝັ້ນໃນຄວາມເຊື່ອ: ຈາກນີ້ເປັນຕົ້ນໄປ ມີການຈັດກຽມມົງກຸດແຫ່ງຄວາມຊອບທຳໄວ້ໃຫ້ກັບເຮົາແລ້ວ” (2 ຕີໂມທຽວ 4:7-8). ໂປໂລຕ້ອງການເອົາມົງກຸດຈາກພຣະເຈົ້າຢ່າງເປີດເຜີຍ. ການເສຍສະລະຂອງລາວບໍ່ຈິງໃຈ ແລະ ພວກມັນບໍ່ໄດ້ມາຈາກການອ່ອນນ້ອມຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ໃນທີ່ສຸດ, ລາວບໍ່ພຽງແຕ່ບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ລາວໄດ້ຖືກລົງໂທດ. ໃນຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເບິ່ງສິ່ງຕ່າງໆຈາກຄວາມຈິງ ແລະ ພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ຂ້ອຍກໍາລັງວັດແທກວຽກຂອງພຣະເຈົ້າອີງຕາມເຫດຜົນຂອງຊາຕານ ແລະ ກັບທັດສະນະຄະຕິຂອງການແລກປ່ຽນ. ສິ່ງນັ້ນແມ່ນເລື່ອງໄຮ້ສາລະທັງໝົດຂອງຂ້ອຍ. ພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າກ່າວວ່າ: “ຖ້າສິ່ງທີ່ເຈົ້າສະແຫວງຫາແມ່ນຄວາມຈິງ, ສິ່ງທີ່ເຈົ້ານໍາເຂົ້າສູ່ການປະຕິບັດກໍແມ່ນຄວາມຈິງ ແລະ ສິ່ງທີ່ເຈົ້າບັນລຸກໍຄືການປ່ຽນແປງໃນອຸປະນິໄສຂອງເຈົ້າ, ແລ້ວເສັ້ນທາງທີ່ເຈົ້າຍ່າງກໍເປັນເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄວາມສຳເລັດ ຫຼື ຄວາມລົ້ມເຫຼວແມ່ນຂຶ້ນກັບເສັ້ນທາງມະນຸດຍ່າງ). ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ອຍຕ້ອງສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແລະ ສຸມໃສ່ການຮູ້ຈັກຕົວເອງຜ່ານຂັ້ນຕອນຂອງການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ, ເພື່ອແກ້ໄຂທັດສະນະຕ່າງໆທີ່ຜິດຂອງຂ້ອຍ, ແຮງຈູງໃຈທີ່ຜິດຂອງຂ້ອຍ ແລະ ອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງຂ້ອຍ, ບັນລຸການເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍໂດຍຄຳນຶງເຖິງຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ມີຫຍັງຕື່ມອີກ. ສິ່ງນັ້ນເປັນວິທີດຽວທີ່ຈະໄດ້ຮັບການຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນໂດຍພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອຂ້ອຍຮູ້ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ທັງໝົດແລ້ວ, ຂ້ອຍໄດ້ກ່າວຄໍາອະທິຖານວ່າ: “ບໍ່ວ່າຈະເກີດຫຍັງຂຶ້ນກັບສຸຂະພາບຂອງຂ້ານ້ອຍ, ຂ້ານ້ອຍພ້ອມທີ່ຈະອ່ອນນ້ອມ. ຖ້າຂ້ານ້ອຍມີຊີວິດຢູ່ ແລະ ອອກຈາກໂຮງໝໍ, ຂ້ານ້ອຍຈະເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ານ້ອຍເພື່ອຕອບແທນຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າຈົນເຖິງລົມຫາຍໃຈສຸດທ້າຍຂອງຂ້ານ້ອຍ!”

ໃນມື້ທີ 12 ຂອງການຂ້ອຍຢູ່ໃນໂຮງໝໍ, ຂ້ອຍຖາມຖ້າຂ້ອຍສາມາດຖືກກວດເບິ່ງສໍາລັບການປ່ອຍອອກຈາກໂຮງໝໍທີ່ເປັນໄປໄດ້ ແລະ ຫຼັງຈາກການກວດ, ທ່ານໝໍເວົ້າວ່າ: “ເລືອດໄຫຼໄດ້ຢຸດເຊົາແລ້ວ, ແຕ່ລິ່ມເລືອດຍັງບໍ່ໄດ້ລະລາຍທັງໝົດ. ສິ່ງນີ້ແມ່ນເບິ່ງດີຫຼາຍສໍາລັບ 12 ມື້ເທົ່ານັ້ນຂອງການປິ່ນປົວ”. ຂ້ອຍຕື່ນເຕັ້ນທີ່ໄດ້ຍິນສິ່ງນີ້ ແລະ ຂ້ອຍຂອບໃຈພຣະເຈົ້າສໍາລັບການປົກປ້ອງຂ້ອຍ. ທ່ານໝໍໍຍັງບອກຂ້ອຍອີກວ່າເມື່ອຂ້ອຍອອກຈາກໂຮງໝໍ, ຂ້ອຍຈໍາເປັນຕ້ອງສຸມໃສ່ການຟື້ນຕົວຂອງຂ້ອຍ ແລະ ບໍ່ເຮັດໃຫ້ຕົວເອງເສື່ອມສະພາບ ແລະ ເສັ້ນເລືອດໃນສະໝອງຂອງຂ້ອຍແມ່ນບອບບາງແທ້ໆ, ສະນັ້ນຂ້ອຍຕ້ອງແນ່ໃຈວ່າບໍ່ລົ້ມ, ບໍ່ດັ່ງນັ້ນ, ຜົນສະທ້ອນຕ່າງໆຂອງເສັ້ນເລືອດອຸດຕັນຄັ້ງທີສອງຈະເປັນອັນຕະລາຍຢ່າງແນ່ນອນ. ມື້ທີ່ຂ້ອຍກັບມາບ້ານ, ຂ້ອຍໄດ້ຮັບຂໍ້ຄວາມບອກວ່າເອື້ອຍ ຊັງ, ເອື້ອຍທີ່ຂ້ອຍເຮັດວຽກນໍາ, ໄດ້ອອກໄປສີ່ມື້ກ່ອນແລ້ວ ແຕ່ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ກັບໄປເຮືອນເຈົ້າພາບຂອງລາວເທື່ອ. ມັນເປັນໄປໄດ້ຫຼາຍວ່າລາວໄດ້ຖືກຈັບ. ການທີ່ໄດ້ຍິນສິ່ງນີ້ແມ່ນເປັນສິ່ງທີ່ໜ້າເປັນຫ່ວງແທ້ໆ. ມັນໝາຍຄວາມວ່າສະຖານທີ່ເຕົ້າໂຮມຕ່າງໆທີ່ລາວເຄີຍໄປ ແລະ ເຮືອນທີ່ເຄື່ອງບູຊາຂອງຄຣິດຕະຈັກທີ່ໄດ້ເກັບຮັກສາໄວ້ແມ່ນຢູ່ໃນອັນຕະລາຍທັງໝົດ, ສະນັ້ນພວກເຂົາຕ້ອງໄດ້ຮັບການແຈ້ງເຕືອນເພື່ອໃຫ້ມີການລະມັດລະວັງທັນທີ. ແຕ່ນັ້ນລວມມີຫຼາຍບ່ອນ ແລະ ການທີ່ຫາກໍ່ອອກຈາກໂຮງໝໍ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຈັດການກັບສິ່ງທັງໝົດທາງຮ່າງກາຍທີ່ວຸ້ນວາຍທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງໄດ້. ເປັນຫຍັງສິ່ງນີ້ບໍ່ສາມາດເກີດຂຶ້ນກ່ອນໜ້ານີ້ ຫຼື ຫຼັງຈາກອັນນີ້? ເປັນຫຍັງມັນຕ້ອງເກີດຂຶ້ນໃນຊ່ວງເວລາທີ່ຫົວລ້ຽວຫົວຕໍ່ທີ່ສໍາຄັນແບບນີ້? ຖ້າຂ້ອຍມີເສັ້ນເລືອດອຸດຕັນອີກເທື່ອ, ມັນອາດຈະເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຢືນໄດ້ເລີຍ ແລະ ການອອກໄປແຈ້ງໃຫ້ຄົນທັງໝົດເຫຼົ່ານັ້ນຮູ້ແມ່ນອັນຕະລາຍແທ້ໆ. ຖ້າຂ້ອຍຖືກຈັບ, ຂ້ອຍຈະສາມາດທົນຕໍ່ກັບການທໍລະມານທາງຮ່າງກາຍທີ່ໂຫດຮ້າຍຂອງຕຳຫຼວດໄດ້ບໍ? ມັນອາດຈະເປັນຈຸດຈົບຂອງຂ້ອຍ. ແຕ່ວ່າມີພຽງແຕ່ເອື້ອຍ ຊັງ ແລະ ຂ້ອຍເທົ່ານັ້ນທີ່ຮູ້ວ່າບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງເຫຼົ່ານີ້ອາໄສຢູ່ໃສ, ສະນັ້ນຖ້າຂ້ອຍບໍ່ໄປບອກພວກເຂົາ ແລະ ພວກເຂົາກໍ່ຈະຖືກຈັບໃນທີ່ສຸດ ແລະ ຂອງຖວາຍຕ່າງໆຖືກເອົາໄປໂດຍຕໍາຫຼວດ, ມັນຈະເປັນການສູນເສຍທີ່ຮ້າຍແຮງ. ໃນທາງຂັດແຍ້ງກັນ, ຂ້ອຍຄິດເຖິງຄໍາອະທິຖານທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດກ່ອນອອກຈາກໂຮງໝໍ: “ຖ້າຂ້ານ້ອຍມີຊີວິດເພື່ອອອກຈາກໂຮງໝໍ, ຂ້ານ້ອຍຈະອຸທິດຕົວເອງໃຫ້ກັບໜ້າທີ່ຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຕອບແທນຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າຈົນເຖິງລົມຫາຍໃຈສຸດທ້າຍຂອງຂ້ານ້ອຍ”. ດຽວນີ້ບາງສິ່ງບາງຢ່າງນັ້ນກຳລັງເກີດຂຶ້ນ, ຂ້ອຍຈະສາມາດລືມກ່ຽວກັບຄຳສັນຍາຂອງຂ້ອຍແບບນັ້ນໄດ້ແນວໃດ? ຂ້ອຍກົ້ມຂາບຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ ແລະ ອະທິຖານວ່າ: “ພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າພຣະອົງກຳລັງສັງເກດເບິ່ງຂ້ານ້ອຍ, ເຫັນວ່າຂ້ານ້ອຍມີທັດສະນະຄະຕິອັນໃດ. ຂ້ານ້ອຍເຕັມໃຈທີ່ຈະສະໜັບສະໜູນວຽກງານຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຮັດຫນ້າທີ່ຂອງຂ້ານ້ອຍ”. ຂ້ອຍຍັງຄິດກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນເມື່ອອົງພຣະເຢຊູເຈົ້າຖືກຕະປູຄຶງໄວ້ເທິງໄມ້ກາງແຂນ, ເຊິ່ງມັນເປັນການດົນບັນດານສໍາລັບຂ້ອຍແທ້ໆ. ອົງພຣະເຢຊູເຈົ້າໄດ້ໄປທີ່ສະຖານທີ່ຂອງການຖືກຄຶງທີ່ໄມ້ກາງແຂນຂອງພຣະອົງໂດຍປາສະຈາກການຫຼຽວຄືນຫຼັງເລີຍ, ທັງໝົດເພື່ອກູ້ໄຖ່ມະນຸດຊາດ ແລະ ປະສົບກັບຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຄວາມອັບອາຍທີ່ບໍ່ສາມາດຈິນຕະນາການໄດ້. ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າສໍາລັບມະນຸດນັ້ນຍິ່ງໃຫຍ່ຫຼາຍ. ພຣະອົງໄດ້ສະລະຊີວິດຂອງພຣະອົງເພື່ອພວກເຮົາ, ສະນັ້ນເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ສາມາດປ່ອຍຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວຂອງຂ້ອຍ ແລະ ປົກປ້ອງວຽກງານຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າເພື່ອຕອບແທນຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ໃນຖານະເປັນສິ່ງມີຊີວິດທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດພຽງແຕ່ເພີດເພີນກັບພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ຄິດເຖິງຫຍັງ ນອກຈາກພອນຂອງຂ້ອຍເອງ. ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ສົມຄວນທີ່ຈະຖືກເອີ້ນວ່າມະນຸດເລີຍ. ໄດ້ຮັບກຳລັງໃຈຈາກພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນເຮັດການຈັດແຈງຕ່າງໆເພື່ອຮັບຜິດຊອບເລື່ອງຕ່າງໆ. ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍກໍາລັງເດີນທາງໄປເຮືອນຂອງເຈົ້າພາບຜູ້ທີສອງ, ຂ້ອຍພົບວ່າເອື້ອຍ ຊັງ ບໍ່ໄດ້ຖືກຈັບຕົວແທ້. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກປຶ້ມປິຕິຫຼາຍຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍຍັງຮູ້ສຶກສະຫງົບໃຈຫຼາຍຂຶ້ນ ເພາະວ່າຂ້ອຍສາມາດແກ້ໄຂແຮງຈູງໃຈຕ່າງໆ ແລະ ທັດສະນະຂອງຂ້ອຍ ແລະ ນໍາເອົາຄວາມຈິງໄປປະຕິບັດໄດ້.

ຫົກປີເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຜ່ານໄປໄວແທ້ໆ. ຂ້ອຍບໍ່ດີຂຶ້ນຢ່າງເຕັມທີ່, ມື ແລະ ຕີນຊ້າຍຂອງຂ້ອຍຍັງມີອາການມືນຊາຢູ່ບາງເທື່ອ, ແຕ່ຂ້ອຍຮູ້ວ່າສຸຂະພາບຂອງຂ້ອຍແມ່ນຢູ່ໃນພຣະຫັດຂອງພຣະເຈົ້າ. ການບໍ່ຟື້ນຕົວຢ່າງເຕັມທີ່ເປັນການປົກປ້ອງສໍາລັບຂ້ອຍ, ເປັນການເຕືອນບໍ່ໃຫ້ເຮັດຄວາມພະຍາຍາມຂອງຂ້ອຍກ່ຽວກັບການໄດ້ຮັບພອນຕ່າງໆ, ບໍ່ໃຫ້ໄປຢູ່ໃນທາງທີ່ຜິດຄືກັບໂປໂລ. ຂ້ອຍໄດ້ທົນທຸກທໍລະມານໂດຍຜ່ານສິ່ງທັງໝົດນີ້, ແຕ່ມັນຊ່ວຍໃຫ້ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈຄວາມເສື່ອມຊາມ ແລະ ການເຈືອປົນຂອງຂ້ອຍດີຂຶ້ນ ແລະ ແກ້ໄຂທັດສະນະຕ່າງໆທີ່ຜິດພາດຂອງຂ້ອຍກ່ຽວກັບການໄດ້ຮັບພອນ. ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈວ່າໃນຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຄວນຈະສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແລະ ອ່ອນນ້ອມຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງສິ່ງມີຊີວິດທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນ. ດຽວນີ້ ຂ້ອຍມີເປົ້າໝາຍທີ່ຖືກຕ້ອງໃນການສະແຫວງຫາຂອງຂ້ອຍ ນັ້ນກໍ່ຄື ຄວາມເຈັບປ່ວຍນີ້ໄດ້ເປັນພອນທີ່ປອມຕົວມາ! ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍໄດ້ຮັບສິ່ງທັງໝົດນີ້ໃນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ສະດວກສະບາຍເລີຍ. ຂອບໃຈພຣະເຈົ້າສໍາລັບຄວາມລອດພົ້ນຂອງພຣະອົງ!