ຄົນໃດໜຶ່ງປະຕິບັດພາລະກິດເພື່ອຕອບສະໜອງຕໍ່ເຈດຕະນາຂອງພຣະເຈົ້າ, ເພື່ອນໍາຜູ້ຄົນທີ່ສອດຄ່ອງກັບເຈດຕະນາຂອງພຣະເຈົ້າມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະອົງ, ເພື່ອນໍາມະນຸດມາຫາພຣະເຈົ້າ ແລະ ເພື່ອແນະນຳພາລະກິດຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ແລະ ຄໍາແນະນໍາຂອງພຣະເຈົ້າໃຫ້ກັບມະນຸດ, ແລ້ວສຸດທ້າຍກໍເຮັດໃຫ້ໝາກຜົນຂອງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າສົມບູນ. ຍ້ອນເຫດຜົນນີ້, ມັນຈຳເປັນທີ່ສຸດທີ່ພວກເຈົ້າຈະເຂົ້າໃຈແກ່ນແທ້ຂອງພາລະກິດຢ່າງຄົບຖ້ວນ. ດັ່ງທີ່ຄົນໜຶ່ງຖືກພຣະເຈົ້າໃຊ້, ມະນຸດທຸກຄົນກໍສົມຄວນຄ່າໃນການປະຕິບັດພາລະກິດເພື່ອພຣະເຈົ້າ ນັ້ນກໍຄື ທຸກຄົນມີໂອກາດທີ່ຈະຖືກພຣະວິນຍານບໍລິສຸດໃຊ້. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ມີປະເດັນໜຶ່ງທີ່ພວກເຈົ້າຕ້ອງເຂົ້າໃຈ: ເມື່ອມະນຸດປະຕິບັດພາລະກິດທີ່ຖືກມອບໝາຍໂດຍພຣະເຈົ້າ, ມະນຸດມີໂອກາດທີ່ຈະຖືກພຣະເຈົ້າໃຊ້ ແຕ່ສິ່ງທີ່ມະນຸດເວົ້າ ແລະ ຮູ້ຈັກບໍ່ແມ່ນວຸດທິພາວະຂອງມະນຸດທັງໝົດ. ພວກເຈົ້າພຽງແຕ່ສາມາດມາຮູ້ຈັກຄວາມບົກຜ່ອງຂອງພວກເຈົ້າໃນລະຫວ່າງການປະຕິບັດພາລະກິດຂອງພວກເຈົ້າ ແລະ ຮັບເອົາແສງສະຫວ່າງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າຈາກພຣະວິນຍານບໍລິສຸດເທົ່ານັ້ນ, ໃນທາງນີ້ ເຈົ້າຈະສາມາດຮັບທາງເຂົ້າທີ່ດີຂຶ້ນໃນພາລະກິດຂອງພວກເຈົ້າ. ຖ້າມະນຸດເຫັນວ່າການນໍາພາຂອງພຣະເຈົ້າເປັນທາງເຂົ້າຂອງມະນຸດເອງ ແລະ ເປັນສິ່ງທີ່ມີໂດຍກໍາເນີດພາຍໃນພວກເຂົາ, ແລ້ວມັນກໍເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະໃຫ້ວຸດທິພາວະຂອງມະນຸດເຕີບໃຫຍ່. ແສງສະຫວ່າງທີ່ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດປະຕິບັດໃນມະນຸດແທນທີ່ເມື່ອພວກເຂົາຢູ່ໃນສະພາວະປົກກະຕິ; ໃນເວລານັ້ນ, ມະນຸດເຂົ້າໃຈຜິດຢູ່ເລື້ອຍໆວ່າແສງສະຫວ່າງທີ່ພວກເຂົາໄດ້ຮັບແມ່ນວຸດທິພາວະໃນຄວາມເປັນຈິງຂອງພວກເຂົາເອງ, ຍ້ອນທາງທີ່ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດສ່ອງແສງສະຫວ່າງແມ່ນທຳມະດາທີ່ສຸດ ແລະ ພຣະອົງກໍນໍາໃຊ້ສິ່ງທີ່ມະນຸດມີໂດຍກໍາເນີດໃຫ້ເກີດຜົນປະໂຫຍດ. ເມື່ອມະນຸດປະຕິບັດພາລະກິດ ແລະ ເວົ້າ ຫຼື ເມື່ອພວກເຂົາອະທິຖານຫຼື ເຮັດການອຸທິດຝ່າຍວິນຍານຂອງພວກເຂົາ, ຄວາມຈິງຈະຍິ່ງຊັດເຈນຂຶ້ນກັບພວກເຂົາທັນທີ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ໃນຄວາມເປັນຈິງ ສິ່ງທີ່ມະນຸດເຫັນກໍເປັນພຽງແສງສະຫວ່າງຈາກພຣະວິນຍານບໍລິສຸດເທົ່ານັ້ນ (ໂດຍທຳມະຊາດແລ້ວ ແສງສະຫວ່າງນີ້ແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງກັບການຮ່ວມມືຂອງມະນຸດ) ແລະ ບໍ່ໄດ້ແທນວຸດທິພາວະທີ່ແທ້ຈິງຂອງມະນຸດ. ຫຼັງຈາກຊ່ວງເວລາແຫ່ງປະສົບການທີ່ມະນຸດຜະເຊີນກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ການທົດລອງບາງຢ່າງ, ວຸດທິພາວະທີ່ແທ້ຈິງຂອງມະນຸດກໍຈະຖືກເຮັດໃຫ້ຈະແຈ້ງພາຍໃຕ້ສະຖານະການດັ່ງກ່າວ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ມະນຸດຈຶ່ງຈະໄດ້ຄົ້ນພົບວ່າ ວຸດທິພາວະຂອງຕົນເອງບໍ່ໄດ້ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະຄວາມເຫັນແກ່ຕົວ, ການຄຳນຶງເຖິງແຕ່ຕົນເອງ ແລະ ຄວາມໂລບຂອງມະນຸດຈະປະກົດຂຶ້ນທັງໝົດ. ພຽງແຕ່ຫຼັງຈາກໄດ້ຮັບປະສົບການດັ່ງກ່າວສອງສາມຄັ້ງແບບນີ້ ຫຼາຍຄົນທີ່ໄດ້ຕື່ນຂຶ້ນພາຍໃນວິນຍານຂອງພວກເຂົາຈະເຂົ້າໃຈວ່າ ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາໄດ້ປະສົບໃນອະດີດບໍ່ແມ່ນຄວາມເປັນຈິງຂອງພວກເຂົາເອງ, ແຕ່ເປັນແສງເຍືອງທາງຊົ່ວຄາວຈາກພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ແລະ ມະນຸດພຽງແຕ່ໄດ້ຮັບແສງສະຫວ່າງນັ້ນ. ເມື່ອພຣະວິນຍານບໍລິສຸດສ່ອງແສງສະຫວ່າງໃສ່ມະນຸດເພື່ອໃຫ້ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງ, ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນໃນລັກສະນະທີ່ຊັດເຈນ ແລະ ແຕກຕ່າງໂດຍບໍ່ອະທິບາຍວ່າ ສິ່ງຕ່າງໆເກີດຂຶ້ນໄດ້ແນວໃດ ຫຼື ພວກມັນກຳລັງຈະໄປໃສ. ນັ້ນກໍຄື ແທນທີ່ຈະລວມເອົາຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຂອງມະນຸດເຂົ້າໃນການເປີດເຜີຍນີ້ ພຣະອົງເປີດເຜີຍຄວາມຈິງໂດຍກົງ. ເມື່ອມະນຸດພົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນທາງເຂົ້າ ແລະ ແລ້ວກໍຮັບເອົາແສງສະຫວ່າງຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, ສິ່ງນີ້ກໍກາຍມາເປັນປະສົບການຕົວຈິງຂອງມະນຸດ. ຕົວຢ່າງ: ເອື້ອຍນ້ອງທີ່ບໍ່ໄດ້ແຕ່ງດອງກ່າວລະຫວ່າງການສົນທະນາວ່າ: “ພວກຂ້ານ້ອຍບໍ່ສະແຫວງຫາສະຫງ່າລາສີ ແລະ ຄວາມຮັ່ງມີ ຫຼື ອິດສາຄວາມສຸກແຫ່ງຄວາມຮັກລະຫວ່າງສາມີ ແລະ ພັນລະຍາ; ພວກຂ້ານ້ອຍພຽງແຕ່ສະແຫວງຫາເພື່ອອຸທິດຫົວໃຈທີ່ບໍລິສຸດ ແລະ ໃຈດຽວໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ”. ລາວສືບຕໍ່ເວົ້າວ່າ: “ຫຼັງຈາກທີ່ຜູ້ຄົນແຕ່ງດອງ, ມີຫຼາຍສິ່ງທີ່ລົບກວນພວກເຂົາ ແລະ ຫົວໃຈທີ່ຮັກພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຂົາກໍບໍ່ເປັນຈິງອີກຕໍ່ໄປ. ຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາໝົກມຸ້ນຢູ່ກັບຄອບຄົວຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຜົວເມຍຂອງພວກເຂົາຢູ່ສະເໝີ ແລະ ສະນັ້ນ ໂລກພາຍໃນຂອງພວກເຂົາຈຶ່ງຍິ່ງສັບສົນຂຶ້ນຫຼາຍກວ່າເກົ່າ...”. ເມື່ອລາວເວົ້າ, ມັນຄືກັບວ່າຄຳເວົ້າທີ່ລາວເວົ້າອອກມານັ້ນ ເປັນສິ່ງທີ່ລາວກຳລັງຄິດຢູ່ໃນໃຈຂອງລາວ; ຄຳເວົ້າຂອງລາວກຶກກ້ອງ ແລະ ມີພະລັງ, ຄືກັບວ່າລາວເວົ້າອອກມາຈາກສ່ວນເລິກໃນຫົວໃຈຂອງລາວ ແລະ ຄືກັບວ່າ ຄວາມປາຖະໜາອັນແຮງກ້າຂອງລາວແມ່ນການອຸທິດຕົນທັງໝົດໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫວັງວ່າອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ເປັນຄືກັບລາວຈະມີຄວາມຕັ້ງໃຈແບບດຽວກັນ. ມັນສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຖືກສຳຜັດໄດ້ໃນຊ່ວງເວລານີ້ແມ່ນມາຈາກພາລະກິດຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດທັງສິ້ນ. ເມື່ອວິທີການແຫ່ງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າປ່ຽນແປງ, ເຈົ້າກໍເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນເປັນສອງສາມປີ; ເຈົ້າເຫັນວ່າເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງຂອງເຈົ້າ ແລະ ໝູ່ເພື່ອນທຸກຄົນທີ່ອາຍຸສໍ່າກັບເຈົ້າມີສາມີ ຫຼື ເຈົ້າໄດ້ຍິນວ່າ ຫຼັງຈາກທີ່ຄົນນັ້ນຄົນນີ້ແຕ່ງດອງ, ຄູ່ສົມລົດຂອງລາວກໍພາລາວໄປຢູ່ໃນເມືອງ ແລະ ລາວໄດ້ເຮັດວຽກຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ເມື່ອເຈົ້າເຫັນລາວ, ເຈົ້າກໍຈະເລີ່ມຮູ້ສຶກອິດສາ, ເມື່ອເຫັນວ່າ ລາວມີສະເໜ່ ແລະ ສະຫງ່າງາມຕັ້ງແຕ່ຫົວຮອດຕີນ ແລະ ວິທີທີ່ລາວມີລົດສະນິຍົມຂອງຄົນໃນເມືອງ ເມື່ອລາວເວົ້າກັບເຈົ້າ ໂດຍບໍ່ມີຮ່ອງຮອຍຂອງຄວາມບ້ານນອກກ່ຽວກັບລາວ. ສິ່ງນີ້ບັນດານຄວາມຮູ້ສຶກໃນຕົວເຈົ້າ. ເມື່ອໄດ້ໃຊ້ເວລາເພື່ອພຣະເຈົ້າຕະຫຼອດມາ, ເຈົ້າບໍ່ມີຄອບຄົວ ຫຼື ອາຊີບ ແລະ ເຈົ້າໄດ້ອົດທົນກັບການລິຮານຫຼາຍຢ່າງ; ດົນນານມາແລ້ວ ເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າສູ່ໄວກາງຄົນ ແລະ ຄວາມເປັນໄວໜຸ່ມຂອງເຈົ້າກໍຫາຍໄປຢ່າງງຽບໆ ຄືກັນກັບວ່າເຈົ້າຢູ່ໃນຄວາມຝັນ. ບັດນີ້, ເຈົ້າໄດ້ເດີນທາງມາເຖິງປັດຈຸບັນ, ແຕ່ເຈົ້າກໍບໍ່ຮູ້ວ່າຈະຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ໃສ. ໃນຂະນະນີ້ ເຈົ້າຢູ່ໃນສາຍລົມແຫ່ງຄວາມຄິດ ຄືກັນກັບວ່າເຈົ້າໝົດປັນຍາ. ຢູ່ຄົນດຽວ ແລະ ບໍ່ສາມາດນອນຫຼັບໄດ້ເປັນປົກກະຕິ, ພົບວ່າມັນຍາກທີ່ຈະນອນຫຼັບໝົດຄືນ, ກ່ອນທີ່ເຈົ້າຈະຮູ້ເຖິງສິ່ງນັ້ນ ເຈົ້າກໍເລີ່ມຄິດເຖິງຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງເຈົ້າ ແລະ ຄຳສາບານຂອງເຈົ້າທີ່ມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນຫຍັງ ເຖິງຢ່າງນັ້ນ ເຈົ້າກໍຍັງຕົກລົງສູ່ສະພາວະທີ່ໂສກເສົ້າເສຍໃຈດັ່ງກ່າວ? ນໍ້າຕາກໍໄດ້ຫລັ່ງໄຫຼອອກມາຢ່າງງຽບໆໂດຍບໍ່ຮູ້ສຶກຕົວ ແລະ ເຈົ້າກໍເຈັບປວດຢ່າງແຮງ. ເຈົ້າມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າເພື່ອອະທິຖານ ແລະ ເຈົ້າຄິດເຖິງຄວາມສະໜິດ ແລະ ຄວາມໃກ້ຊິດທີ່ບໍ່ສາມາດແຍກອອກຈາກກັນໄດ້ ໃນລະຫວ່າງມື້ທີ່ເຈົ້າມີຄວາມສຸກກັບພຣະເຈົ້າ. ແຕ່ລະສາກປະກົດຂຶ້ນຕໍ່ໜ້າຂອງເຈົ້າ ແລະ ຄຳສາບານທີ່ເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ໄວ້ໃນມື້ນັ້ນກໍດັງຢູ່ໃນຫູຂອງເຈົ້າອີກຄັ້ງ: “ພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນມິດສະຫາຍຜູ້ດຽວຂອງຂ້ານ້ອຍບໍ?” ໃນເວລານັ້ນ ເຈົ້າກໍຮ້ອງໄຫ້ສະອຶກສະອື້ນວ່າ “ພຣະເຈົ້າເອີຍ! ພຣະເຈົ້າຜູ້ເປັນທີ່ຮັກເອີຍ! ຂ້ານ້ອຍໄດ້ມອບຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍໃຫ້ກັບພຣະອົງທັງສິ້ນແລ້ວ. ຂ້ານ້ອຍປາຖະໜາທີ່ຈະເປັນຄົນໃຫ້ຄໍາໝັ້ນສັນຍາຕໍ່ພຣະອົງຕະຫຼອດໄປ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຈະຮັກພຣະອົງໂດຍບໍ່ປ່ຽນແປງຕະຫຼອດຊີວິດທັງໝົດຂອງຂ້ານ້ອຍ...”. ມີແຕ່ເມື່ອເຈົ້າພະຍາຍາມໃນຄວາມທົນທຸກທີ່ຮຸນແຮງແບບນັ້ນ ເຈົ້າຈຶ່ງຈະຮູ້ສຶກຢ່າງແທ້ຈິງວ່າ ພຣະເຈົ້າເປັນຕາຮັກຫຼາຍສໍ່າໃດ ແລະ ມີແຕ່ເມື່ອນັ້ນ ເຈົ້າຈຶ່ງເຂົ້າໃຈຢ່າງຊັດເຈນວ່າ: ຂ້ານ້ອຍມອບທັງໝົດຂອງຂ້ານ້ອຍຕໍ່ພຣະເຈົ້າດົນນານມາແລ້ວ. ຫຼັງຈາກໄດ້ຮັບຜົນກະທົບດັ່ງກ່າວ, ເຈົ້າຈຶ່ງຍິ່ງມີປະສົບການໃນເລື່ອງນີ້ຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ເຫັນວ່າພາລະກິດຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດໃນເວລານັ້ນບໍ່ແມ່ນບາງຢ່າງທີ່ມະນຸດຄອບຄອງ. ໃນປະສົບການຂອງເຈົ້າຫຼັງຈຸດນີ້, ເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ຖືກຈຳກັດໃນທາງເຂົ້ານີ້ອີກຕໍ່ໄປ; ມັນເປັນຄືກັບວ່າຮອຍບາດແຜຂອງເຈົ້າໄດ້ສົ່ງຜົນປະໂຫຍດຕໍ່ທາງເຂົ້າຂອງເຈົ້າຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ. ເມື່ອໃດກໍຕາມທີ່ເຈົ້າຜະເຊີນກັບສະຖານະການແບບນີ້, ເຈົ້າຈະຈື່ຈໍານໍ້າຕາທີ່ເຈົ້າຫລັ່ງໄຫຼມື້ນັ້ນທັນທີ, ຄືກັບວ່າເຈົ້າກຳລັງຢູ່ຮ່ວມກັບພຣະເຈົ້າອີກຄັ້ງຫຼັງຈາກການແຍກຫ່າງກັນ ແລະ ຢູ່ໃນຄວາມຢ້ານກົວຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງວ່າ ຄວາມສຳພັນຂອງເຈົ້າກັບພຣະເຈົ້າຈະໂຫດຮ້າຍ ແລະ ມີອາລົມທາງຄວາມຜູກພັນຂຶ້ນຫຼາຍກວ່າເດີມ (ຄວາມສຳພັນປົກກະຕິ) ລະຫວ່າງເຈົ້າ ແລະ ພຣະເຈົ້າຖືກທໍາລາຍ. ນີ້ແມ່ນພາລະກິດຂອງເຈົ້າ ແລະ ທາງເຂົ້າຂອງເຈົ້າ. ສະນັ້ນ ເມື່ອພວກເຈົ້າໄດ້ຮັບພາລະກິດຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, ໃນເວລາດຽວກັນ ພວກເຈົ້າກໍຄວນໃຫ້ຄວາມສໍາຄັນແກ່ທາງເຂົ້າຂອງພວກເຈົ້າຂຶ້ນຕື່ມ, ເບິ່ງວ່າພາລະກິດຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດແມ່ນຫຍັງແທ້ ແລະ ແມ່ນຫຍັງຄືທາງເຂົ້າຂອງພວກເຈົ້າ ພ້ອມທັງເອົາພາລະກິດຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດເຂົ້າໃນທາງເຂົ້າຂອງພວກເຈົ້າ ເພື່ອວ່າພວກເຈົ້າອາດຖືກພຣະວິນຍານບໍລິສຸດເຮັດໃຫ້ສົມບູນໃນຫຼາຍທາງເພີ່ມຂຶ້ນ ແລະ ເພື່ອວ່າແກ່ນແທ້ຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດຈະເກີດຂຶ້ນໃນຕົວພວກເຈົ້າ. ໃນລະຫວ່າງເສັ້ນທາງແຫ່ງປະສົບການຂອງພວກເຈົ້າກ່ຽວກັບພາລະກິດຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, ພວກເຈົ້າຈະມາຮູ້ຈັກພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ພ້ອມທັງຕົນເອງ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນໃນທ່າມກາງຂອງຄົນທີ່ຮູ້ວ່າຊ່ວງເວລາແຫ່ງຄວາມທົນທຸກທໍລະມານມີຫຼາຍປານໃດ, ພວກເຈົ້າຈະພັດທະນາຄວາມສໍາພັນປົກກະຕິກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມສຳພັນລະຫວ່າງພວກເຈົ້າ ແລະ ພຣະເຈົ້າກໍເລີ່ມໃກ້ຊິດກັນຫຼາຍຂຶ້ນໃນແຕ່ລະມື້. ຫຼັງຈາກທີ່ຖືກລິຮານ ແລະ ຫຼໍ່ຫຼອມຈົນນັບບໍ່ຖ້ວນ, ພວກເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ສ້າງຄວາມຮັກທີ່ແທ້ຈິງສຳລັບພຣະເຈົ້າ. ນັ້ນຄືເຫດຜົນທີ່ວ່າເປັນຫຍັງພວກເຈົ້າຕ້ອງເຂົ້າໃຈຄວາມທົນທຸກ, ການຂ້ຽນຕີ ແລະ ຄວາມລຳບາກຍາກແຄ້ນບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຫວາດຫວັ່ນ; ສິ່ງທີ່ເປັນຕາຢ້ານກໍຄືການມີພຽງແຕ່ພາລະກິດຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ແຕ່ບໍ່ແມ່ນທາງເຂົ້າຂອງພວກເຈົ້າ. ເມື່ອມື້ນັ້ນມາເຖິງ ເຊິ່ງເປັນມື້ທີ່ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າສຳເລັດລົງ, ພວກເຈົ້າກໍຈະປະຕິບັດພາລະກິດໂດຍສູນເປົ່າ; ເຖິງແມ່ນພວກເຈົ້າຜະເຊີນກັບພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າກໍຈະບໍ່ໄດ້ມາຮູ້ຈັກພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ຫຼື ມີທາງເຂົ້າຂອງພວກເຈົ້າເອງ. ແສງສະຫວ່າງທີ່ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດເຮັດພາລະກິດໃນມະນຸດ ບໍ່ແມ່ນເພື່ອສະໜັບສະໜູນຄວາມຫຼົງໄຫຼຂອງມະນຸດ, ແຕ່ເພື່ອເປີດຫົນທາງສຳລັບທາງເຂົ້າຂອງມະນຸດ ພ້ອມທັງເຮັດໃຫ້ມະນຸດມາຮູ້ຈັກພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ແລະ ຈາກສິ່ງນັ້ນ ມະນຸດກໍຈະເກີດມີຫົວໃຈທີ່ຢໍາເກງ ແລະ ມີຄວາມຮັກຕໍ່ພຣະເຈົ້າ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພາລະກິດ ແລະ ທາງເຂົ້າ (2)