ໃນລະຫວ່າງການພົບປະກັນຄັ້ງກ່ອນຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາໄດ້ສົນທະນາກັນກ່ຽວກັບຫົວຂໍ້ທີ່ສຳຄັນຫຼາຍ. ພວກເຈົ້າຈື່ບໍ່ວ່າ ມັນແມ່ນຫຍັງ? ເຮົາຈະຂໍເວົ້າມັນຄືນໃໝ່. ຫົວຂໍ້ຂອງການສົນທະນາຄັ້ງກ່ອນຂອງພວກເຮົາແມ່ນ: ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະເຈົ້າເອງ. ນີ້ແມ່ນຫົວຂໍ້ສຳຄັນສໍາລັບພວກເຈົ້າບໍ? ສ່ວນໃດຂອງມັນສຳຄັນທີ່ສຸດຕໍ່ພວກເຈົ້າ? ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ວ່າພຣະເຈົ້າເອງ? ອັນໃດທີ່ພວກເຈົ້າສົນໃຈຫຼາຍທີ່ສຸດ? ສ່ວນໃດທີ່ພວກເຈົ້າຕ້ອງການໄດ້ຍິນຫຼາຍທີ່ສຸດ? ເຮົາຮູ້ວ່າມັນຍາກທີ່ຈະໃຫ້ພວກເຈົ້າຕອບຄຳຖາມນັ້ນ, ຍ້ອນອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າສາມາດເຫັນໄດ້ໃນທຸກລັກສະນະຂອງພາລະກິດຂອງພຣະອົງ ແລະ ອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງແມ່ນຖືກເປີດເຜີຍໃນພາລະກິດຂອງພຣະອົງຢູ່ສະເໝີ ແລະ ຢູ່ທຸກແຫ່ງຫົນ ແລະ ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ, ສິ່ງນີ້ເປັນຕົວແທນໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າເອງ; ໃນແຜນການຄຸ້ມຄອງໂດຍລວມຂອງພຣະເຈົ້າ, ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະເຈົ້າເອງລ້ວນແລ້ວແຕ່ບໍ່ສາມາດແຍກອອກຈາກກັນໄດ້.

ເນື້ອຫາຂອງການສົນທະນາຄັ້ງກ່ອນຂອງພວກເຮົາທີ່ກ່ຽວກັບພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າປະກອບມີເລື່ອງລາວຈາກພຣະຄຳພີທີ່ກ່ຽວກັບເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນເປັນເວລາດົນນານມາແລ້ວ. ພວກມັນລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນເລື່ອງທີ່ກ່ຽວກັບມະນຸດ ແລະ ພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກມັນກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບມະນຸດ ພ້ອມນັ້ນກໍຍັງກ່ຽວພັນເຖິງການມີສ່ວນຮ່ວມ ແລະ ການສະແດງອອກຂອງພຣະເຈົ້າ, ສະນັ້ນເລື່ອງລາວເຫຼົ່ານີ້ຈຶ່ງມີຄຸນຄ່າ ແລະ ຄວາມໝາຍໂດຍສະເພາະໃນການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ສ້າງມະນຸດຊາດ, ພຣະເຈົ້າກໍເລີ່ມພົວພັນກັບມະນຸດ ແລະ ສົນທະນາກັບມະນຸດ ແລະ ອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງກໍເລີ່ມຖືກສະແດງອອກຕໍ່ມະນຸດ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ນັບຕັ້ງແຕ່ເວລາທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ພົວພັນກັບມະນຸດຊາດເປັນຄັ້ງທຳອິດ ພຣະອົງກໍເລີ່ມເປີດເຜີຍແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະອົງມີ ແລະ ເປັນຕໍ່ມະນຸດຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ບໍ່ວ່າຜູ້ຄົນກ່ອນໜ້ານີ້ ຫຼື ຜູ້ຄົນໃນປັດຈຸບັນຈະສາມາດເຫັນ ຫຼື ເຂົ້າໃຈມັນໄດ້ ຫຼື ບໍ່, ພຣະເຈົ້າກໍເວົ້າກັບມະນຸດ ແລະ ປະຕິບັດພາລະກິດທ່າມກາງມະນຸດ, ເປີດເຜີຍອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງ ແລະ ສະແດງອອກເຖິງແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງ, ນີ້ແມ່ນຂໍ້ແທ້ຈິງ ແລະ ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດປະຕິເສດໄດ້. ນີ້ຍັງໝາຍຄວາມວ່າ ອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ, ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະອົງມີ ແລະ ເປັນແມ່ນປາກົດອອກຢູ່ສະເໝີ ແລະ ຖືກເປີດເຜີຍໃນຂະນະທີ່ພຣະອົງປະຕິບັດພາລະກິດ ແລະ ມີສ່ວນຮ່ວມກັບມະນຸດ. ພຣະອົງບໍ່ເຄີຍປິດບັງ ຫຼື ເຊື່ອງສິ່ງໃດໆຈາກມະນຸດ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ພຣະອົງສະແດງອອກສູ່ສາທາລະນະ ແລະ ເປີດເຜີຍອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງເອງໂດຍບໍ່ປິດບັງສິ່ງໃດໄວ້. ສະນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຫວັງວ່າມະນຸດຈະສາມາດຮູ້ຈັກພຣະອົງ ແລະ ເຂົ້າໃຈອຸປະນິໄສ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງບໍ່ປາຖະໜາທີ່ຈະໃຫ້ມະນຸດປະຕິບັດຕໍ່ອຸປະນິໄສ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງດັ່ງຄວາມເລິກລັບຕະຫຼອດໄປ ຫຼື ພຣະອົງບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ມະນຸດຖືວ່າພຣະອົງເປັນປິດສະໜາທີ່ບໍ່ສາມາດອະທິບາຍໄດ້ຈັກເທື່ອ. ມີແຕ່ເມື່ອມະນຸດຊາດຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ, ມະນຸດຈຶ່ງສາມາດຮູ້ຈັກເສັ້ນທາງຂ້າງໜ້າ ແລະ ຍອມຮັບເອົາການນໍາພາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມີພຽງມະນຸດຊາດໃນລັກສະນະນີ້ຈຶ່ງສາມາດດຳລົງຊີວິດພາຍໃຕ້ອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ດຳລົງຊີວິດໃນແສງສະຫວ່າງ ທ່າມກາງພອນຂອງພຣະເຈົ້າ.

ພຣະທຳ ແລະ ອຸປະນິໄສທີ່ປາກົດອອກ ແລະ ເປີດເຜີຍໂດຍພຣະເຈົ້າຄືຕົວແທນຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງ ແລະ ພວກມັນຍັງເປັນຕົວແທນໃຫ້ກັບແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າພົວພັນກັບມະນຸດ, ບໍ່ວ່າພຣະອົງຈະເວົ້າ ຫຼື ເຮັດຫຍັງ ຫຼື ພຣະອົງຈະເປີດເຜີຍອຸປະນິໄສໃນລັກສະນະໃດກໍຕາມ ແລະ ບໍ່ວ່າມະນຸດຈະເຫັນແກ່ນແທ້ຫຍັງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະອົງມີ ແລະ ເປັນ, ພວກມັນກໍລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນຕົວແທນໃຫ້ກັບຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບມະນຸດ. ບໍ່ວ່າມະນຸດຈະສາມາດຮູ້, ຢັ່ງເຖິງ ຫຼື ເຂົ້າໃຈໄດ້ຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ມັນກໍລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນຕົວແທນໃຫ້ກັບຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ, ມັນຄືຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບມະນຸດ. ສິ່ງນີ້ແມ່ນນອກເໜືອຂໍ້ສົງໄສໃດໆ! ຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບມະນຸດຊາດຄືວິທີທີ່ພຣະອົງຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຜູ້ຄົນເປັນ, ສິ່ງທີ່ພຣະອົງຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພວກເຂົາເຮັດ, ວິທີທີ່ພຣະອົງຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພວກເຂົາດຳລົງຊີວິດຕາມ ແລະ ວິທີທີ່ພຣະອົງຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພວກເຂົາສາມາດປະຕິບັດຕາມຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ສາມາດຖືກແຍກອອກຈາກແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ບໍ? ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື, ພຣະເຈົ້າເປີດເຜີຍອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງ, ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງມີ ແລະ ເປັນໃນເວລາດຽວກັບທີ່ພຣະອົງຮຽກຮ້ອງຈາກມະນຸດ. ບໍ່ມີການເວົ້າຕົວະ, ບໍ່ມີການທຳທ່າ, ບໍ່ມີການປິດບັງ ແລະ ບໍ່ມີການເຕີມແຕ່ງໃດໆ. ແຕ່ເປັນຫຍັງມະນຸດຈຶ່ງບໍ່ສາມາດຮູ້ ແລະ ເປັນຫຍັງມະນຸດຈຶ່ງບໍ່ສາມາດຮັບຮູ້ເຖິງອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນຈັກເທື່ອ? ເປັນຫຍັງມະນຸດຈຶ່ງບໍ່ຮູ້ຈັກຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າຈັກເທື່ອ? ສິ່ງທີ່ຖືກເປີດເຜີຍ ແລະ ເຮັດໃຫ້ປາກົດອອກໂດຍພຣະເຈົ້າແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເອງມີ ແລະ ເປັນ; ມັນຄືທຸກສິ່ງ ແລະ ທຸກດ້ານຂອງອຸປະນິໄສທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະອົງ, ແລ້ວເປັນຫຍັງມະນຸດຈຶ່ງບໍ່ສາມາດເຫັນໄດ້? ເປັນຫຍັງມະນຸດຈຶ່ງບໍ່ສາມາດມີຄວາມຮູ້ຢ່າງຖີ່ຖ້ວນໄດ້? ມັນມີເຫດຜົນສຳຄັນສຳລັບສິ່ງນີ້. ແລ້ວເຫດຜົນນີ້ແມ່ນຫຍັງ? ຕັ້ງແຕ່ເວລາແຫ່ງການເນລະມິດສ້າງ, ມະນຸດບໍ່ເຄີຍປະຕິບັດຕໍ່ພຣະເຈົ້າດັ່ງພຣະເຈົ້າ. ໃນເວລາເລີ່ມຕົ້ນ, ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະເຮັດຫຍັງກັບມະນຸດ, ມະນຸດທີ່ຫາກໍຖືກສ້າງ, ມະນຸດກໍບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດຕໍ່ພຣະເຈົ້ານອກເໜືອໄປກວ່າເພື່ອນ, ເປັນຄົນທີ່ສາມາດເພິ່ງພາໄດ້ ແລະ ມະນຸດບໍ່ມີຄວາມຮູ້ ຫຼື ຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ມະນຸດບໍ່ຮູ້ຈັກວ່າ ສິ່ງທີ່ຖືກເປີດເຜີຍໂດຍພຣະເຈົ້າອົງນີ້ ນັ້ນກໍຄືພຣະເຈົ້າອົງນີ້ທີ່ເຂົາເພິ່ງພາ ແລະ ເຫັນວ່າເປັນເພື່ອນຂອງເຂົາ ຄືແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ເຂົາບໍ່ຮູ້ຈັກວ່າພຣະເຈົ້າອົງນີ້ເປັນຜູ້ທີ່ປົກຄອງສັບພະສິ່ງທັງປວງ. ເວົ້າງ່າຍໆກໍຄື ຜູ້ຄົນໃນເວລານັ້ນບໍ່ຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າເລີຍ. ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ຈັກວ່າ ສະຫວັນ ແລະ ແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ສິ່ງທັງປວງຖືກສ້າງໂດຍພຣະອົງ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ວ່າພຣະອົງມາຈາກໃສ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນກໍຄື ບໍ່ຮູ້ວ່າພຣະອົງແມ່ນຫຍັງ. ແນ່ນອນ, ໃນຕອນນັ້ນ ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມະນຸດຮູ້ ຫຼື ຢັ່ງເຖິງພຣະອົງ ຫຼື ເຂົ້າໃຈທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຮັດ ຫຼື ຮູ້ຈັກກ່ຽວກັບຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງ, ຍ້ອນນີ້ຄືເວລາເລີ່ມຕົ້ນຂອງການສ້າງມະນຸດຊາດ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າເລີ່ມຕົ້ນຈັດແຈງສຳລັບພາລະກິດຂອງຍຸກແຫ່ງພຣະບັນຍັດ, ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ເຮັດບາງສິ່ງໃຫ້ແກ່ມະນຸດ ແລະ ເລີ່ມຕົ້ນຮຽກຮ້ອງບາງຢ່າງຈາກມະນຸດ ໂດຍບອກມະນຸດກ່ຽວກັບວິທີການຖວາຍເຄື່ອງບູຊາ ແລະ ການນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ. ມີພຽງເມື່ອນັ້ນ ມະນຸດຈຶ່ງໄດ້ຮັບແນວຄິດພື້ນຖານສອງສາມຢ່າງກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ມີແຕ່ເມື່ອນັ້ນ ເຂົາຈຶ່ງຮູ້ຈັກຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງມະນຸດ ແລະ ພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະເຈົ້າເປັນຜູ້ທີ່ສ້າງມະນຸດຊາດ. ເມື່ອມະນຸດຮູ້ຈັກວ່າພຣະເຈົ້າຄືພຣະເຈົ້າ ແລະ ມະນຸດຄືມະນຸດ, ໄລຍະຫ່າງໃດໜຶ່ງກໍເກີດຂຶ້ນລະຫວ່າງເຂົາ ແລະ ພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ເຖິງຢ່າງນັ້ນ ພຣະເຈົ້າກໍຍັງບໍ່ໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມະນຸດມີຄວາມຮູ້ທີ່ຫຼວງຫຼາຍ ຫຼື ຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບພຣະອົງ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງມີເງື່ອນໄຂທີ່ແຕກຕ່າງກັນສຳລັບມະນຸດ ໂດຍອີງຕາມຂັ້ນຕອນ ແລະ ສະຖານະການຂອງພາລະກິດຂອງພຣະອົງເອງ. ພວກເຈົ້າເຫັນຫຍັງໃນສິ່ງນີ້ບໍ່? ພວກເຈົ້າໄດ້ເຫັນລັກສະນະໃດຂອງອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່? ພຣະເຈົ້າເປັນຈິງບໍ່? ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຮຽກຮ້ອງຈາກມະນຸດເໝາະສົມບໍ່? ໃນໄລຍະເລີ່ມຕົ້ນໃໝ່ ຫຼັງຈາກທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງມະນຸດຊາດ, ເມື່ອພຣະເຈົ້າຍັງບໍ່ທັນໄດ້ປະຕິບັດພາລະກິດແຫ່ງການເອົາຊະນະ ແລະ ການເຮັດໃຫ້ມະນຸດສົມບູນ ແລະ ບໍ່ໄດ້ເວົ້າພຣະທຳຫຼາຍຂໍ້ຕໍ່ເຂົາ, ພຣະອົງພຽງຮຽກຮ້ອງເລັກໆນ້ອຍໆຈາກມະນຸດເທົ່ານັ້ນ. ບໍ່ວ່າມະນຸດຈະເຮັດຫຍັງກໍຕາມ ແລະ ເຂົາຈະປະພຶດແນວໃດກໍຕາມ, ເຖິງແມ່ນເຂົາໄດ້ເຮັດບາງສິ່ງທີ່ທ້າທາຍພຣະເຈົ້າ, ພຣະເຈົ້າກໍໃຫ້ອະໄພ ແລະ ເບິ່ງຂ້າມມັນທັງໝົດ. ນີ້ກໍຍ້ອນວ່າ ພຣະເຈົ້າຮູ້ຈັກສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ມອບໃຫ້ແກ່ມະນຸດ ແລະ ສິ່ງທີ່ຢູ່ພາຍໃນມະນຸດ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພຣະອົງຈຶ່ງຮູ້ຈັກມາດຕະຖານຂອງເງື່ອນໄຂທີ່ພຣະອົງຮຽກຮ້ອງຈາກມະນຸດ. ເຖິງແມ່ນມາດຕະຖານຂອງເງື່ອນໄຂຂອງພຣະອົງຕໍ່າຫຼາຍໃນເວລານັ້ນ, ນີ້ກໍບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງບໍ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ຫຼື ສະຕິປັນຍາ ແລະ ຄວາມຊົງລິດທານຸພາບອັນສູງສຸດຂອງພຣະອົງເປັນພຽງພຣະທຳທີ່ວ່າງເປົ່າ. ສຳລັບມະນຸດແລ້ວ, ມີພຽງທາງດຽວທີ່ຈະຮູ້ຈັກອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະເຈົ້າເອງ ນັ້ນກໍຄື: ໂດຍການຕິດຕາມບາດກ້າວຂອງພາລະກິດແຫ່ງການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມລອດພົ້ນຂອງມະນຸດຊາດ ແລະ ຍອມຮັບພຣະທຳທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວຕໍ່ມະນຸດຊາດ. ຫຼັງຈາກທີ່ມະນຸດຮູ້ຈັກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າມີ ແລະ ເປັນ ແລະ ຮູ້ຈັກອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຂົາຈະຍັງຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພຣະເຈົ້າສະແດງຕົວຕົນທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະອົງຢູ່ບໍ? ບໍ່, ມະນຸດຈະບໍ່ຮຽກຮ້ອງ ແລະ ເຖິງກັບບໍ່ກ້າທີ່ຈະຮຽກຮ້ອງ, ຍ້ອນວ່າ ເມື່ອໄດ້ເຂົ້າໃຈອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະອົງມີ ແລະ ເປັນ, ມະນຸດກໍໄດ້ເຫັນພຣະເຈົ້າທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ຕົວຕົນທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະອົງແລ້ວ. ນີ້ແມ່ນຜົນຕາມມາທີ່ບໍ່ສາມາດຫຼີກເວັ້ນໄດ້.

ໃນຂະນະທີ່ພາລະກິດ ແລະ ແຜນການຂອງພຣະເຈົ້າຄືບໜ້າຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ ແລະ ຫຼັງຈາກທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງພຣະສັນຍາແຫ່ງສາຍຮຸ້ງກັບມະນຸດ ເຊິ່ງເປັນສັນຍາລັກບົ່ງບອກວ່າພຣະອົງຈະບໍ່ທຳລາຍແຜ່ນດິນໂລກດ້ວຍນໍ້າຖ້ວມອີກຈັກເທື່ອ, ພຣະເຈົ້າມີຄວາມປາຖະໜາອັນຮີບດ່ວນຂຶ້ນເລື້ອຍໆທີ່ຈະຮັບເອົາຄົນທີ່ສາມາດມີແນວຄິດທີ່ສອດຄ່ອງກັບພຣະອົງ. ສະນັ້ນ ພຣະອົງຍິ່ງມີຄວາມປາຖະໜາອັນຮີບດ່ວນຫຼາຍຂຶ້ນເພື່ອຮັບເອົາຄົນທີ່ສາມາດປະຕິບັດຕາມຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງເທິງແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນກໍຄືຮັບເອົາກຸ່ມຄົນທີ່ສາມາດເປັນອິດສະຫຼະຈາກອໍານາດແຫ່ງຄວາມມືດ ແລະ ບໍ່ຖືກຜູກມັດໂດຍຊາຕານ, ເຊິ່ງເປັນກຸ່ມທີ່ຈະສາມາດເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະອົງເທິງແຜ່ນດິນໂລກ. ການຮັບເອົາກຸ່ມຄົນດັ່ງກ່າວຄືຄວາມປາຖະໜາທີ່ພຣະເຈົ້າມີເປັນເວລາດົນນານແລ້ວ, ມັນຄືສິ່ງທີ່ພຣະອົງລໍຖ້ານັບຕັ້ງແຕ່ເວລາການເນລະມິດສ້າງ. ສະນັ້ນ ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະໃຊ້ນໍ້າຖ້ວມເພື່ອທຳລາຍແຜ່ນດິນໂລກ ຫຼື ໃຊ້ພຣະສັນຍາຂອງພຣະອົງກັບມະນຸດ, ຄວາມປະສົງ, ຂອບເຂດຄວາມຄິດ, ແຜນການ ແລະ ຄວາມຫວັງຂອງພຣະເຈົ້າກໍລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນຄືເກົ່າ. ສິ່ງທີ່ພຣະອົງຕ້ອງການເຮັດ, ສິ່ງທີ່ພຣະອົງປາຖະໜາເປັນເວລາດົນນານກ່ອນການເນລະມິດສ້າງ ຄືການຮັບເອົາຄົນທີ່ຢູ່ທ່າມກາງມະນຸດຊາດ ທີ່ພຣະອົງປາຖະໜາຈະຮັບເອົາ, ຮັບເອົາກຸ່ມຄົນທີ່ສາມາດຢັ່ງເຖິງ ແລະ ຮູ້ຈັກອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງ ແລະ ເຂົ້າໃຈຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງ, ກຸ່ມທີ່ສາມາດນະມັດສະການພຣະອົງ. ກຸ່ມຄົນດັ່ງກ່າວຈະສາມາດເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະອົງຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ມັນສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ພວກເຂົາຈະເປັນເພື່ອນສະໜິດຂອງພຣະອົງ.

ມື້ນີ້, ໃຫ້ພວກເຮົາຢ້ອນຄືນຮອຍພຣະບາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕິດຕາມບາດກ້າວໃນພາລະກິດຂອງພຣະອົງ, ເພື່ອວ່າພວກເຮົາອາດຈະເປີດເຜີຍຄວາມຄິດ ແລະ ແນວຄິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼາກຫຼາຍລາຍລະອຽດທຸກຢ່າງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບພຣະເຈົ້າ, ທຸກສິ່ງທີ່ຖືກ “ປິດຕາຍ” ເປັນເວລາດົນນານ. ຜ່ານສິ່ງຕ່າງໆເຫຼົ່ານີ້, ພວກເຮົາຈະມາຮູ້ຈັກອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຂົ້າໃຈແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຮົາຈະຍອມໃຫ້ພຣະເຈົ້າເຂົ້າມາຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຮົາ ແລະ ພວກເຮົາແຕ່ລະຄົນຈະຫຍັບເຂົ້າໃກ້ພຣະເຈົ້າຢ່າງຊ້າໆ, ຫຼຸດຜ່ອນໄລຍະຫ່າງຂອງພວກເຮົາຈາກພຣະເຈົ້າ.

ສ່ວນໜຶ່ງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ສົນທະນາກັນໃນຄັ້ງກ່ອນແມ່ນກ່ຽວພັນກັບເຫດຜົນທີ່ວ່າເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງສ້າງພຣະສັນຍາກັບມະນຸດ. ບັດນີ້, ພວກເຮົາຈະສົນທະນາກ່ຽວກັບຂໍ້ຄວາມໃນພຣະຄຳພີດັ່ງລຸ່ມນີ້. ໃຫ້ພວກເຮົາມາເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການອ່ານຈາກຂໍ້ພຣະຄຳພີຕ່າງໆ.

I. ອັບຣາຮາມ

1. ພຣະເຈົ້າສັນຍາຈະປະທານລູກຊາຍໃຫ້ອັບຣາຮາມ

“ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວຕໍ່ອັບຣາຮາມວ່າ ສຳລັບເມຍຂອງເຈົ້າ ຊາຣາຍ ເຈົ້າຕ້ອງບໍ່ເອີ້ນຊື່ຂອງນາງວ່າ ຊາຣາຍ ແຕ່ຊາຣາຈະເປັນຊື່ຂອງນາງ. ເຮົາຈະອວຍພອນນາງ ແລະ ຍັງຈະມອບລູກຊາຍໃຫ້ກັບເຈົ້າທີ່ເກີດຈາກນາງ, ແມ່ນແລ້ວ ເຮົາຈະອວຍພອນນາງ ແລະ ນາງຈະເປັນມານດາແຫ່ງປະຊາຊາດ; ກະສັດຂອງຜູ້ຄົນຈະເກີດຈາກນາງ. ແລ້ວອັບຣາຮາມກົ້ມຫົວຂາບລົງພື້ນ ຫົວຂວັນຂຶ້ນ ແລະ ເວົ້າຢູ່ໃນໃຈວ່າ ລູກຈະເກີດຈາກຊາຍທີ່ມີອາຍຸຮ້ອຍປີໄດ້ແນວໃດ? ແລະ ຊາຣາ ທີ່ມີອາຍຸເກົ້າສິບປີແລ້ວຈະໃຫ້ກຳເນີດລູກໄດ້ບໍ?” (ປະຖົມມະການ 17:15-17).

“ແຕ່ເຮົາຈະສ້າງພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາກັບອີຊາກ ແລ້ວໃຫ້ຊາຣາຈະເກີດອີຊາກກັບເຈົ້າໃນເວລານີ້ຂອງປີໜ້າ. ຫຼັງຈາກລົມກັນກັບລາວ ແລ້ວພຣະອົງກໍຈາກອັບຣາຮາມໄປ” (ປະຖົມມະການ 17:21-22).

ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດຂັດຂວາງພາລະກິດທີ່ພຣະເຈົ້າຕັ້ງໃຈຈະເຮັດ

ພວກເຈົ້າທຸກຄົນຫາກໍໄດ້ຍິນເລື່ອງລາວຂອງອັບຣາຮາມ, ແມ່ນບໍ? ເພິ່ນຖືກເລືອກໂດຍພຣະເຈົ້າຫຼັງຈາກທີ່ນໍ້າຖ້ວມໄດ້ທຳລາຍແຜ່ນດິນໂລກ, ຊື່ຂອງເພິ່ນຄືອັບຣາຮາມ ແລະ ເມື່ອເພິ່ນອາຍຸໄດ້ໜຶ່ງຮ້ອຍປີ ແລະ ເມຍຂອງເພິ່ນ ຊາຣາ ກໍອາຍຸເກົ້າສິບປີ, ສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າກໍມາເຖິງເພິ່ນ. ພຣະເຈົ້າສັນຍາຫຍັງກັບເພິ່ນ? ພຣະເຈົ້າສັນຍາສິ່ງທີ່ໄດ້ກ່າວໄວ້ໃນຂໍ້ພຣະຄຳພີວ່າ: “ແລ້ວເຮົາຈະອວຍພອນນາງ ແລະ ຍັງຈະມອບລູກຊາຍໃຫ້ກັບເຈົ້າທີ່ເກີດຈາກນາງ”. ແມ່ນຫຍັງຄືເບື້ອງຫຼັງໃນຄໍາສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຈະໃຫ້ລູກຊາຍແກ່ເພິ່ນ? ຂໍ້ພຣະຄຳພີໄດ້ລະບຸເລື່ອງລາວດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້ວ່າ: “ແລ້ວອັບຣາຮາມກົ້ມຫົວຂາບລົງພື້ນ ຫົວຂວັນຂຶ້ນ ແລະ ເວົ້າຢູ່ໃນໃຈວ່າ ລູກຈະເກີດຈາກຊາຍທີ່ມີອາຍຸຮ້ອຍປີໄດ້ແນວໃດ? ແລະ ຊາຣາ ທີ່ມີອາຍຸເກົ້າສິບປີແລ້ວຈະໃຫ້ກຳເນີດລູກໄດ້ບໍ?” ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ຄູ່ຜົວເມຍທີ່ສູງອາຍຸນີ້ກໍເຖົ້າເກີນໄປທີ່ຈະໃຫ້ກຳເນີດລູກ. ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືສິ່ງທີ່ອັບຣາຮາມໄດ້ເຮັດຫຼັງຈາກທີ່ພຣະເຈົ້າໃຫ້ຄໍາສັນຍາຂອງພຣະອົງກັບເພິ່ນ? ອັບຣາຮາມກົ້ມຫົວຂາບລົງພື້ນ ຫົວຂວັນຂຶ້ນ ແລະ ເວົ້າຢູ່ໃນໃຈວ່າ “ລູກຈະເກີດຈາກຊາຍທີ່ມີອາຍຸຮ້ອຍປີໄດ້ແນວໃດ?” ອັບຣາຮາມເຊື່ອວ່າມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າ ເພິ່ນເຊື່ອວ່າສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ເພິ່ນນັ້ນແມ່ນເປັນເລື່ອງຕະຫຼົກ. ຈາກທັດສະນະຂອງມະນຸດ, ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ມະນຸດບໍ່ສາມາດບັນລຸໄດ້ ແລະ ເຊັ່ນດຽວກັນພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ສາມາດບັນລຸໄດ້ ແລະ ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ສຳລັບພຣະເຈົ້າ. ບາງເທື່ອ ສຳລັບອັບຣາຮາມແລ້ວ, ມັນເປັນຕາຫົວ: “ພຣະເຈົ້າສ້າງມະນຸດ, ແຕ່ຢ່າງໃດ ພຣະອົງກໍເບິ່ງຄືກັບບໍ່ຮູ້ວ່າ ບຸກຄົນທີ່ເຖົ້າຂະໜາດນີ້ແມ່ນບໍ່ສາມາດເກີດລູກໄດ້; ພຣະເຈົ້າຄິດວ່າພຣະອົງສາມາດເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍມີລູກ, ພຣະອົງເວົ້າວ່າ ພຣະອົງຈະມອບລູກຊາຍໃຫ້ແກ່ຂ້ານ້ອຍ, ແນ່ນອນ ມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້!” ແລ້ວອັບຣາຮາມກໍກົ້ມຫົວຂາບລົງພື້ນ ແລະ ຫົວຂຶ້ນ, ຄິດກັບຕົນເອງວ່າ: “ເປັນໄປບໍ່ໄດ້, ພຣະເຈົ້າກຳລັງຢອກຫຼິ້ນກັບຂ້ານ້ອຍ, ເລື່ອງນີ້ບໍ່ສາມາດເປັນຈິງໄດ້!” ອັບຣາຮາມບໍ່ໄດ້ຈິງຈັງກັບພຣະທຳຂອງພຣະອົງ. ສະນັ້ນ ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ ອັບຣາຮາມເປັນມະນຸດແບບໃດ? (ຊອບທຳ.) ມັນຖືກລະບຸໄວ້ຢູ່ໃສວ່າເພິ່ນເປັນມະນຸດທີ່ຊອບທຳ? ພວກເຈົ້າຄິດວ່າ ທຸກຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າເອີ້ນຫາແມ່ນຊອບທຳ ແລະ ສົມບູນ, ພວກເຂົາລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນຄົນທີ່ຍ່າງກັບພຣະເຈົ້າ. ພວກເຈົ້າປະຕິບັດຕາມຄຳສັ່ງສອນ! ພວກເຈົ້າຕ້ອງເຫັນຢ່າງຊັດເຈນວ່າ ເມື່ອພຣະເຈົ້າກຳນົດຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງ, ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ເຮັດຕາມອຳເພີໃຈ. ໃນນີ້, ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເວົ້າວ່າ ອັບຣາຮາມຊອບທຳ. ໃນຫົວໃຈຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຈົ້າມີມາດຕະຖານໃນການວັດແທກທຸກຄົນ. ເຖິງແມ່ນພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເວົ້າວ່າອັບຣາຮາມເປັນຄົນປະເພດໃດ, ແຕ່ໃນເລື່ອງປະພຶດຂອງເພິ່ນ, ອັບຣາຮາມແມ່ນມີຄວາມເຊື່ອແບບໃດໃນພຣະເຈົ້າ? ມັນເປັນຂໍ້ສະຫຼຸບເລັກນ້ອຍບໍ? ຫຼື ເພິ່ນມີຄວາມເຊື່ອທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ບໍ? ບໍ່, ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ມີ! ສຽງຫົວ ແລະ ຄວາມຄິດຂອງເພິ່ງສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າເພິ່ນເປັນຄົນແບບໃດ, ສະນັ້ນ ຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຈົ້າທີ່ວ່າເພິ່ນຊອບທຳກໍເປັນພຽງຄວາມນຶກຝັນໃນຈິນຕະນາການຂອງພວກເຈົ້າ, ມັນເປັນການນໍາໃຊ້ທິດສະດີຢ່າງລັບຫູລັບຕາ ແລະ ມັນເປັນການຕີລາຄາທີ່ບໍ່ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບ. ພຣະເຈົ້າເຫັນສຽງຫົວຂອງອັບຣາຮາມ ແລະ ການສະແດງອອກເລັກໆນ້ອຍໆຂອງເພິ່ນບໍ? ພຣະອົງຮູ້ຈັກພວກມັນບໍ? ພຣະເຈົ້າຮູ້. ແຕ່ພຣະເຈົ້າຈະປ່ຽນແປງສິ່ງທີ່ພຣະອົງຕັ້ງໃຈເຮັດບໍ? ບໍ່! ເມື່ອພຣະເຈົ້າວາງແຜນ ແລະ ຕັ້ງໃຈວ່າພຣະອົງຈະເລືອກເອົາມະນຸດຄົນນີ້, ມັນກໍຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດແລ້ວ. ຄວາມຄິດຂອງມະນຸດ ຫຼື ຄວາມປະພຶດຂອງເຂົາບໍ່ມີອິດທິພົນ ຫຼື ແຊກແຊງພຣະເຈົ້າໄດ້ແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ; ພຣະເຈົ້າຈະບໍ່ປ່ຽນແຜນການຂອງພຣະອົງຕາມອຳເພີໃຈ ຫຼື ພຣະອົງຈະບໍ່ປ່ຽນແປງ ຫຼື ກັງວົນກັບແຜນການຂອງພຣະອົງໂດຍບໍ່ມີການໄຕ່ຕອງ ຍ້ອນການປະພຶດຂອງມະນຸດ, ແມ່ນແຕ່ການປະພຶດທີ່ອາດໂງ່ຈ້າ. ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຖືກຂຽນໄວ້ໃນປະຖົມມະການ 17:21-22? “ແຕ່ເຮົາຈະສ້າງພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາກັບອີຊາກ ແລ້ວໃຫ້ຊາຣາຈະເກີດອີຊາກກັບເຈົ້າໃນເວລານີ້ຂອງປີໜ້າ. ຫຼັງຈາກລົມກັນກັບລາວ ແລ້ວພຣະອົງກໍຈາກອັບຣາຮາມໄປ”. ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ສົນໃຈໃນສິ່ງທີ່ອັບຣາຮາມຄິດ ຫຼື ເວົ້າແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ. ແມ່ນຫຍັງຄືເຫດຜົນສຳລັບການບໍ່ສົນໃຈຂອງພຣະອົງ? ມັນແມ່ນຍ້ອນ ໃນເວລານັ້ນ ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມະນຸດມີຄວາມເຊື່ອທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ຫຼື ໃຫ້ເຂົາສາມາດມີຄວາມຮູ້ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ ຫຼື ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ໃຫ້ເຂົາສາມາດເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ຖືກເຮັດ ແລະ ຖືກເວົ້າໂດຍພຣະເຈົ້າ. ສະນັ້ນ ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ຂໍໃຫ້ມະນຸດເຂົ້າໃຈຢ່າງສົມບູນໃນສິ່ງທີ່ພຣະອົງຕັ້ງໃຈເຮັດ ຫຼື ຜູ້ຄົນທີ່ພຣະອົງຕັ້ງໃຈເລືອກ ຫຼື ຫຼັກການແຫ່ງການກະທຳຂອງພຣະອົງ, ຍ້ອນວຸດທິພາວະຂອງມະນຸດແມ່ນບໍ່ພຽງພໍ. ໃນເວລານັ້ນ ພຣະເຈົ້າຖືວ່າແມ່ນຫຍັງກໍຕາມທີ່ອັບຣາຮາມເຮັດ ແລະ ບໍ່ວ່າເພິ່ນຈະປະພຶດແນວໃດກໍຕາມ ມັນກໍເປັນສິ່ງປົກກະຕິ. ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ກ່າວໂທດ ຫຼື ຕໍານິ, ພຽງແຕ່ເວົ້າວ່າ: “ຊາຣາຈະເກີດອີຊາກກັບເຈົ້າໃນເວລານີ້ຂອງປີໜ້າ”. ສຳລັບພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ຫຼັງຈາກທີ່ພຣະອົງໄດ້ປະກາດພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້, ເລື່ອງນີ້ກໍເປັນຈິງເທື່ອລະກ້າວ; ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ, ສິ່ງທີ່ຈະຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດໂດຍແຜນການຂອງພຣະອົງແມ່ນໄດ້ຖືກບັນລຸແລ້ວ. ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ສຳເລັດການຈັດແຈງສຳລັບສິ່ງນີ້, ພຣະເຈົ້າກໍຈາກໄປ. ສິ່ງທີ່ມະນຸດເຮັດ ຫຼື ຄິດ, ສິ່ງທີ່ມະນຸດເຂົ້າໃຈ, ແຜນການຂອງມະນຸດ, ບໍ່ມີສິ່ງໃດໃນສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບພຣະເຈົ້າ. ທຸກສິ່ງດຳເນີນໄປຕາມແຜນການຂອງພຣະເຈົ້າ ໂດຍເປັນໄປຕາມເວລາ ແລະ ຂັ້ນຕອນທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກຳນົດໄວ້. ສິ່ງດັ່ງກ່າວແມ່ນຫຼັກການແຫ່ງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ແຊກແຊງໃນສິ່ງໃດກໍຕາມທີ່ມະນຸດຄິດ ຫຼື ຮູ້ຈັກ, ແຕ່ພຣະອົງກໍບໍ່ໄດ້ຖິ້ມແຜນການຂອງພຣະອົງ ຫຼື ປະຖິ້ມພາລະກິດຂອງພຣະອົງ ພຽງແຕ່ຍ້ອນມະນຸດບໍ່ເຊື່ອ ຫຼື ເຂົ້າໃຈ. ສະນັ້ນ ຂໍ້ແທ້ຈິງຈຶ່ງຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດຕາມແຜນການ ແລະ ຄວາມຄິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາເຫັນໄດ້ໃນພຣະຄຳພີແທ້ຈິງ: ພຣະເຈົ້າເຮັດໃຫ້ອີຊາກເກີດໃນເວລາທີ່ພຣະອົງໄດ້ກຳນົດໄວ້. ຂໍ້ແທ້ຈິງຕ່າງໆໄດ້ພິສູດໃຫ້ເຫັນວ່າພຶດຕິກຳ ແລະ ຄວາມປະພຶດຂອງມະນຸດຂັດຂວາງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ພວກມັນບໍ່ໄດ້ຂັດຂວາງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ! ຄວາມເຊື່ອເລັກນ້ອຍທີ່ມະນຸດມີໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ແນວຄິດ ແລະ ຈິນຕະນາການຂອງເຂົາກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າມີຜົນກະທົບຕໍ່ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ບໍ່, ພວກມັນບໍ່ມີ. ບໍ່ມີແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ! ແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຈາກມະນຸດ, ເຫດການ ຫຼື ສະພາບແວດລ້ອມໃດໜຶ່ງ. ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງຕັ້ງໃຈປະຕິບັດຈະຖືກເຮັດໃຫ້ສົມບູນ ແລະ ສຳເລັດໃຫ້ທັນເວລາ ແລະ ຕາມແຜນການຂອງພຣະອົງ ແລະ ບໍ່ມີມະນຸດຄົນໃດສາມາດແຊກແຊງພາລະກິດຂອງພຣະອົງໄດ້. ພຣະເຈົ້າເບິ່ງຂ້າມລັກສະນະສະເພາະໃດໜຶ່ງຂອງຄວາມໂງ່ຈ້າ ແລະ ຄວາມບໍ່ຮູ້ຂອງມະນຸດ ແລະ ແມ່ນແຕ່ລັກສະນະສະເພາະໃດໜຶ່ງຂອງການຕໍ່ຕ້ານ ແລະ ແນວຄິດຂອງມະນຸດທີ່ມີຕໍ່ພຣະອົງ ແລະ ບໍ່ວ່າຫຍັງກໍຕາມ ພຣະອົງກໍປະຕິບັດພາລະກິດທີ່ພຣະອົງຕ້ອງປະຕິບັດ. ນີ້ແມ່ນອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມັນເປັນການສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນເຖິງອຳນາດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະອົງ.

2. ອັບຣາຮາມຖວາຍອີຊາກ

“ແລະ ພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ ຈົ່ງນໍາເອົາລູກຊາຍຂອງເຈົ້າ ອີຊາກ ເຊິ່ງເປັນລູກຊາຍຄົນດຽວຂອງເຈົ້າ ຜູ້ທີ່ເຈົ້າຮັກ ແລະ ເຈົ້າຈົ່ງໄປໃນດິນແດນແຫ່ງໂມຣີຢາ ແລ້ວຖວາຍລາວໃນທີ່ນັ້ນເພື່ອເປັນເຄື່ອງເຜົາບູຊາຢູ່ເທິງພູເຂົາທີ່ເຮົາຈະບອກເຈົ້າ ແລະ ໃນຕອນເຊົ້າຂອງມື້ນັ້ນ ອັບຣາຮາມກໍລຸກຂຶ້ນແຕ່ເຊົ້າ ແລ້ວໃສ່ອານເທິງລາຂອງລາວ ແລະ ນໍາຊາຍໜຸ່ມສອງຄົນໄປກັບລາພ້ອມດ້ວຍອີຊາກ ເຊິ່ງເປັນລູກຊາຍຂອງລາວ ແລະ ຫັກເອົາໄມ້ສຳລັບເຄື່ອງເຜົາບູຊາ ແລະ ຂຶ້ນໄປ ເທິງສະຖານທີ່ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ບອກລາວ” (ປະຖົມມະການ 22:2-3).

“ແລະ ພວກເຂົາມາເຖິງສະຖານທີ່ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ບອກລາວ ແລະ ອັບຣາຮາມກໍສ້າງແທ່ນບູຊາຂຶ້ນໃນທີ່ນັ້ນ ແລະ ວາງໄມ້ໄວ້ເປັນລະບຽບ ແລະ ມັດອີຊາກ ເຊິ່ງເປັນລູກຊາຍຂອງລາວ ແລະ ວາງລາວລົງເທິງແທ່ນບູຊາເທິງໄມ້. ແລ້ວອັບຣາຮາມໄດ້ເດ່ມືຂອງລາວອອກ ແລະ ເອົາມີດເພື່ອຂ້າລູກຊາຍຂອງລາວ” (ປະຖົມມະການ 22:9-10).

ພາລະກິດແຫ່ງການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມລອດພົ້ນຂອງມະນຸດເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍອັບຣາຮາມຖວາຍອີຊາກ

ເມື່ອໄດ້ມອບລູກຊາຍໃຫ້ແກ່ອັບຣາຮາມ, ພຣະທຳທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວຕໍ່ອັບຣາຮາມກໍໄດ້ຖືກບັນລຸ. ນີ້ບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ແຜນການຂອງພຣະເຈົ້າຢຸດຢູ່ພຽງສໍ່ານີ້; ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ ແຜນການທີ່ວິເສດຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບການຄຸ້ມຄອງ ແລະ ຄວາມລອດພົ້ນຂອງມະນຸດຊາດຫາກໍເລີ່ມຕົ້ນຂຶ້ນ ແລະ ການທີ່ພຣະອົງອວຍພອນລູກຊາຍໃຫ້ແກ່ອັບຣາຮາມເປັນພຽງບົດເລີ່ມຕົ້ນສູ່ແຜນການຄຸ້ມຄອງໂດຍລວມຂອງພຣະອົງ. ໃນຊ່ວງເວລານັ້ນ, ຜູ້ໃດຈະຮູ້ວ່າການສູ້ຮົບຂອງພຣະເຈົ້າກັບຊາຕານແມ່ນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຂຶ້ນຢ່າງງຽບໆໃນຊ່ວງເວລາທີ່ອັບຣາຮາມຖວາຍອີຊາກ?

ພຣະເຈົ້າບໍ່ສົນໃຈວ່າມະນຸດໂງ່ຈ້າ, ພຣະອົງພຽງແຕ່ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມະນຸດເປັນຈິງ

ຕໍ່ໄປ, ໃຫ້ພວກເຮົາມາເບິ່ງໃນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດຕໍ່ອັບຣາຮາມ. ໃນປະຖົມມະການ 22:2, ພຣະເຈົ້າໄດ້ມອບຄຳສັ່ງດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້ກັບອັບຣາຮາມ: “ຈົ່ງນໍາເອົາລູກຊາຍຂອງເຈົ້າ ອີຊາກ ເຊິ່ງເປັນລູກຊາຍຄົນດຽວຂອງເຈົ້າ ຜູ້ທີ່ເຈົ້າຮັກ ແລະ ເຈົ້າຈົ່ງໄປໃນດິນແດນແຫ່ງໂມຣີຢາ ແລ້ວຖວາຍລາວໃນທີ່ນັ້ນເພື່ອເປັນເຄື່ອງເຜົາບູຊາຢູ່ເທິງພູເຂົາທີ່ເຮົາຈະບອກເຈົ້າ”. ຄວາມໝາຍຂອງພຣະເຈົ້າກໍຊັດເຈນ: ພຣະອົງກຳລັງບອກໃຫ້ອັບຣາຮາມມອບລູກຊາຍຄົນດຽວຂອງເພິ່ນ ຊື່ອີຊາກ ຜູ້ທີ່ເພິ່ນຮັກໃຫ້ເປັນເຄື່ອງເຜົາບູຊາ. ເມື່ອເບິ່ງເຫດການນີ້ຈາກປັດຈຸບັນ, ຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າຍັງຂັດກັບແນວຄິດຂອງມະນຸດບໍ? ແມ່ນແລ້ວ! ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃນເວລານັ້ນກໍກົງກັນຂ້າມກັບແນວຄິດຂອງມະນຸດ; ມະນຸດບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈມັນໄດ້ເລີຍ. ໃນແນວຄິດຂອງພວກເຂົາ, ຜູ້ຄົນເຊື່ອດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: ເມື່ອມະນຸດບໍ່ເຊື່ອ ແລະ ຄິດວ່າມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້, ພຣະເຈົ້າກໍມອບລູກຊາຍໃຫ້ແກ່ເຂົາ ແລະ ຫຼັງຈາກທີ່ເຂົາໄດ້ຮັບເອົາລູກຊາຍ, ພຣະເຈົ້າກໍຮຽກຮ້ອງໃຫ້ເຂົາຖວາຍລູກຊາຍຂອງເຂົາ. ເລື່ອງນີ້ຊ່າງເປັນຕາເຫຼືອເຊື່ອແທ້ໆ! ພຣະເຈົ້າເຈດຕະນາທີ່ຈະເຮັດຫຍັງແທ້? ແມ່ນຫຍັງຄືເຈດຕະນາທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຈົ້າ? ພຣະອົງມອບລູກຊາຍໃຫ້ແກ່ອັບຣາຮາມໂດຍບໍ່ມີເງື່ອນໄຂ, ແຕ່ພຣະອົງກໍຍັງຮຽກຮ້ອງໃຫ້ອັບຣາຮາມຖວາຍໂດຍບໍ່ມີເງື່ອນໄຂເຊັ່ນກັນ. ການຮຽກຮ້ອງນີ້ຫຼາຍເກີນໄປບໍ? ຈາກທັດສະນະຂອງບຸກຄົນທີສາມ, ສິ່ງນີ້ບໍ່ພຽງເປັນການຮຽກຮ້ອງທີ່ຫຼາຍເກີນໄປເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ມັນຍັງຂ້ອນຂ້າງເປັນກໍລະນີທີ່ “ສ້າງບັນຫາໂດຍບໍ່ມີເຫດຜົນ”. ແຕ່ອັບຣາຮາມເອງກໍບໍ່ໄດ້ເຊື່ອວ່າພຣະເຈົ້າຮຽກຮ້ອງຫຼາຍເກີນໄປ. ເຖິງແມ່ນເພິ່ນເອງມີຄວາມຄິດເຫັນເລັກນ້ອຍກ່ຽວກັບສິ່ງນັ້ນ ແລະ ເຖິງແມ່ນເພິ່ນສົງໄສພຣະເຈົ້າຢູ່ໜ້ອຍໜຶ່ງ, ເພິ່ນກໍຍັງກະກຽມເພື່ອຖວາຍບູຊາ. ໃນຈຸດນີ້, ເຈົ້າໄດ້ເຫັນຫຍັງທີ່ພິສູດໃຫ້ເຫັນວ່າອັບຣາຮາມເຕັມໃຈທີ່ຈະຖວາຍລູກຊາຍຂອງເພິ່ນ? ແມ່ນຫຍັງທີ່ຖືກເວົ້າເຖິງໃນປະໂຫຍກເຫຼົ່ານີ້? ຂໍ້ຄວາມຕົ້ນສະບັບໄດ້ກ່າວເຖິງເລື່ອງລາວດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: “ແລະ ໃນຕອນເຊົ້າຂອງມື້ນັ້ນ ອັບຣາຮາມກໍລຸກຂຶ້ນແຕ່ເຊົ້າ ແລ້ວໃສ່ອານເທິງລາຂອງລາວ ແລະ ນໍາຊາຍໜຸ່ມສອງຄົນໄປກັບລາພ້ອມດ້ວຍອີຊາກ ເຊິ່ງເປັນລູກຊາຍຂອງລາວ ແລະ ຫັກເອົາໄມ້ສຳລັບເຄື່ອງເຜົາບູຊາ ແລະ ຂຶ້ນໄປ ເທິງສະຖານທີ່ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ບອກລາວ” (ປະຖົມມະການ 22:3). “ແລະ ພວກເຂົາມາເຖິງສະຖານທີ່ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ບອກລາວ ແລະ ອັບຣາຮາມກໍສ້າງແທ່ນບູຊາຂຶ້ນໃນທີ່ນັ້ນ ແລະ ວາງໄມ້ໄວ້ເປັນລະບຽບ ແລະ ມັດອີຊາກ ເຊິ່ງເປັນລູກຊາຍຂອງລາວ ແລະ ວາງລາວລົງເທິງແທ່ນບູຊາເທິງໄມ້. ແລ້ວອັບຣາຮາມໄດ້ເດ່ມືຂອງລາວອອກ ແລະ ເອົາມີດເພື່ອຂ້າລູກຊາຍຂອງລາວ” (ປະຖົມມະການ 22:9-10). ເມື່ອອັບຣາຮາມເດ່ມືຂອງເພິ່ນອອກ ແລະ ຈັບມີດມາເພື່ອຂ້າລູກຊາຍຂອງເພິ່ນ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຫັນການກະທຳຂອງເພິ່ນບໍ? ແມ່ນແລ້ວ. ຂະບວນການທັງໝົດ ຕັ້ງແຕ່ຕອນເລີ່ມຕົ້ນ ເມື່ອພຣະເຈົ້າຮຽກຮ້ອງໃຫ້ອັບຣາຮາມຖວາຍອີຊາກ ຈົນເຖິງຕອນທີ່ອັບຣາຮາມຍົກມີດຂອງເພິ່ນເພື່ອຂ້າລູກຊາຍຂອງເພິ່ນ ກໍໄດ້ສະແດງໃຫ້ພຣະເຈົ້າເຫັນເຖິງຫົວໃຈຂອງອັບຣາຮາມ ແລະ ໂດຍບໍ່ຄຳນຶງເຖິງຄວາມໂງ່ຈ້າ, ຄວາມບໍ່ຮູ້ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດທີ່ຜ່ານມາຂອງເພິ່ນກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ, ໃນເວລານັ້ນ ຫົວໃຈຂອງອັບຣາຮາມສຳລັບພຣະເຈົ້າກໍເປັນຈິງ ແລະ ຊື່ສັດ ແລະ ເພິ່ນກຳລັງຈະມອບອີຊາກ ເຊິ່ງລູກຊາຍທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ມອບໃຫ້ແກ່ເພິ່ນນັ້ນ ຄືນໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ. ໃນຕົວເພິ່ນ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຫັນເຖິງຄວາມເຊື່ອຟັງ, ຄວາມເຊື່ອຟັງແທ້ຈິງທີ່ພຣະອົງປາຖະໜາ.

ສຳລັບມະນຸດແລ້ວ ພຣະເຈົ້າເຮັດຫຼາຍສິ່ງທີ່ບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້ ແລະ ເຖິງກັບບໍ່ເປັນຕາເຊື່ອ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າປາຖະໜາທີ່ຈະປັ້ນແຕ່ງຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງ, ການປັ້ນແຕ່ງນີ້ກໍມັກຈະຂັດກັບແນວຄິດຂອງມະນຸດ ແລະ ເຂົາກໍບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້, ແຕ່ມັນແມ່ນຄວາມບໍ່ສອດຄ່ອງກັນ ແລະ ຄວາມບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈນີ້ ທີ່ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າທົດລອງ ແລະ ທົດສອບມະນຸດ. ໃນຂະນະດຽວກັນ, ອັບຣາຮາມກໍສາມາດສະແດງຄວາມເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະເຈົ້າພາຍໃນຕົວເພິ່ນເອງ ເຊິ່ງເປັນສະພາບພື້ນຖານຂອງການທີ່ເພິ່ນສາມາດບັນລຸເງື່ອນໄຂຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້. ມີແຕ່ເມື່ອນັ້ນ, ເມື່ອອັບຣາຮາມສາມາດເຊື່ອຟັງເງື່ອນໄຂຂອງພຣະເຈົ້າ, ເມື່ອເພິ່ນຖວາຍອີຊາກ, ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງຮູ້ສຶກໝັ້ນໃຈ ແລະ ພໍໃຈໃນມະນຸດຊາດ, ພໍໃຈໃນອັບຣາຮາມ ຜູ້ທີ່ພຣະອົງໄດ້ເລືອກໄວ້ ຢ່າງແທ້ຈິງ. ມີແຕ່ເມື່ອນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງໝັ້ນໃຈວ່າບຸກຄົນນີ້ທີ່ພຣະອົງໄດ້ເລືອກແມ່ນຜູ້ນໍາທີ່ຈຳເປັນຕ້ອງມີ ຜູ້ທີ່ຈະສາມາດຮັບເອົາສັນຍາຂອງພຣະອົງ ແລະ ໃນທີ່ສຸດກໍຮັບເອົາແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງ. ເຖິງແມ່ນມັນເປັນພຽງການທົດລອງ ແລະ ການທົດສອບ, ພຣະເຈົ້າຮູ້ສຶກພໍໃຈ, ພຣະອົງຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກຂອງມະນຸດທີ່ມີຕໍ່ພຣະອົງ ແລະ ພຣະອົງຮູ້ສຶກວ່າຖືກປອບໂຍນໂດຍມະນຸດດັ່ງທີ່ບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກມາກ່ອນ. ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ອັບຣາຮາມຍົກມີດຂອງເພິ່ນຂຶ້ນເພື່ອຂ້າອີຊາກນັ້ນ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ຫ້າມເພິ່ນບໍ? ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ປ່ອຍໃຫ້ອັບຣາຮາມຖວາຍອີຊາກ, ຍ້ອນພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ມີເຈດຕະນາທີ່ຈະເອົາຊີວິດຂອງອີຊາກເລີຍ. ສະນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງຫ້າມອັບຣາຮາມໄດ້ທັນເວລາ. ສຳລັບພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ຄວາມເຊື່ອຟັງຂອງອັບຣາຮາມໄດ້ຜ່ານການທົດສອບແລ້ວ, ສິ່ງທີ່ເພິ່ນເຮັດກໍພຽງພໍ ແລະ ພຣະເຈົ້າກໍໄດ້ເຫັນຜົນຕາມມາຂອງສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຈດຕະນາຈະເຮັດແລ້ວ. ຜົນຕາມມານີ້ເປັນທີ່ພໍໃຈຕໍ່ພຣະເຈົ້າບໍ? ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ຜົນຕາມມານີ້ເປັນທີ່ພໍໃຈຕໍ່ພຣະເຈົ້າຫຼາຍ, ມັນຄືສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການ ແລະ ເປັນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າປາຖະໜາຢາກເຫັນ. ນີ້ເປັນຄວາມຈິງບໍ? ເຖິງແມ່ນ ໃນບໍລິບົດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ພຣະເຈົ້າໃຊ້ວິທີການທີ່ແຕກຕ່າງກັນເພື່ອທົດສອບແຕ່ລະຄົນ, ສໍາລັບອັບຣາຮາມນັ້ນ ພຣະເຈົ້າເຫັນສິ່ງທີ່ພຣະອົງຕ້ອງການ, ພຣະອົງເຫັນວ່າຫົວໃຈຂອງອັບຣາຮາມເປັນຈິງ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຟັງຂອງເພິ່ນແມ່ນບໍ່ມີເງື່ອນໄຂ. ມັນແມ່ນການ “ບໍ່ມີເງື່ອນໄຂ” ນີ້ທີ່ພຣະເຈົ້າປາຖະໜາ. ຜູ້ຄົນມັກເວົ້າວ່າ “ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຖວາຍສິ່ງນີ້ແລ້ວ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ປະຖິ້ມສິ່ງນັ້ນແລ້ວ, ເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງຍັງບໍ່ພໍໃຈກັບຂ້ານ້ອຍ? ເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງສືບຕໍ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຕົກຢູ່ໃນການທົດລອງ? ເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງສືບຕໍ່ທົດສອບຂ້ານ້ອຍ?” ສິ່ງນີ້ສະແດງເຖິງຂໍ້ແທ້ຈິງຢ່າງໜຶ່ງ: ພຣະເຈົ້າບໍ່ເຫັນຫົວໃຈຂອງເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຮັບເອົາຫົວໃຈຂອງເຈົ້າ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ເຫັນຄວາມຈິງໃຈດັ່ງກ່າວ ຄືກັບຕອນທີ່ອັບຣາຮາມສາມາດຍົກມີດຂອງເພິ່ນຂຶ້ນເພື່ອຂ້າລູກຊາຍຂອງເພິ່ນດ້ວຍມືຂອງເພິ່ນເອງ ແລະ ຖວາຍລູກຊາຍຂອງເພິ່ນໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າ. ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ເຫັນຄວາມເຊື່ອຟັງທີ່ບໍ່ມີເງື່ອນໄຂຂອງເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຖືກປອບໃຈໂດຍເຈົ້າ. ແລ້ວມັນກໍເປັນເລື່ອງທຳມະຊາດທີ່ພຣະເຈົ້າຈະສືບຕໍ່ທົດລອງເຈົ້າ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງບໍ? ສໍາລັບກ່ຽວກັບຫົວຂໍ້ນີ້, ພວກເຮົາຈະປະມັນໄວ້ນີ້ກ່ອນ. ຕໍ່ໄປ, ພວກເຮົາຈະອ່ານກ່ຽວກັບ “ສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ອັບຣາຮາມ”.

3. ສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ອັບຣາຮາມ

“ເຮົາໄດ້ສາບານດ້ວຍຕົວເຮົາເອງ ພຣະເຢໂຮວາກ່າວ, ຍ້ອນເຈົ້າໄດ້ເຮັດສິ່ງນີ້ ແລະ ບໍ່ໄດ້ກັກລູກຊາຍຂອງເຈົ້າໄວ້ ເຊິ່ງເປັນລູກຊາຍຄົນດຽວຂອງເຈົ້າ: ເຮົາຈະອວຍພອນເຈົ້າດ້ວຍການອວຍພອນນີ້, ໃນການເພີ່ມຄູນທະວີ ເຮົາຈະເພີ່ມຄູນທະວີເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າດັ່ງດາວໃນທ້ອງຟ້າ ດັ່ງເມັດຊາຍຢູ່ເທິງແຄມທະເລ; ເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າຈະຄອບຄອງປະຕູຂອງສັດຕູຂອງເຂົາ ແລະ ບັນດາປະຊາຊາດແຫ່ງແຜ່ນດິນໂລກຈະໄດ້ຮັບພອນຜ່ານເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າ ຍ້ອນເຈົ້າໄດ້ເຊື່ອຟັງເຮົາ” (ປະຖົມມະການ 22:16-18).

ນີ້ຄືເລື່ອງລາວທັງໝົດກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າອວຍພອນອັບຣາຮາມ. ເຖິງວ່າຈະສັ້ນ, ເນື້ອຫາຂອງມັນກໍອຸດົມສົມບູນ: ມັນລວມເຖິງເຫດຜົນ ແລະ ເບື້ອງຫຼັງຂອງການໃຫ້ພອນຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ອັບຣາຮາມ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະອົງມອບໃຫ້ກັບອັບຣາຮາມ. ພ້ອມນັ້ນ ມັນຍັງເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມປິຕິຍິນດີ ແລະ ຄວາມຕື່ນເຕັ້ນທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ ພ້ອມທັງຄວາມຮີບດ່ວນທີ່ພຣະອົງປາຖະໜາຈະຮັບເອົາຄົນທີ່ສາມາດຟັງພຣະທຳຂອງພຣະອົງໄດ້. ໃນສິ່ງນີ້, ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນເຖິງຄວາມຊື່ນຊົມຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເມດຕາຕໍ່ຜູ້ຄົນທີ່ເຊື່ອຟັງພຣະທຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ປະຕິບັດຕາມຄຳສັ່ງຂອງພຣະອົງ. ພວກເຮົາຍັງໄດ້ເຫັນລາຄາທີ່ພຣະອົງຈ່າຍເພື່ອຮັບເອົາຜູ້ຄົນເຊັ່ນກັນ ແລະ ຄວາມຫ່ວງໃຍ ແລະ ຄວາມນຶກຄິດຂອງພຣະອົງເພື່ອຮັບເອົາພວກເຂົາ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ຂໍ້ຄວາມນີ້ ເຊິ່ງປະກອບມີພຣະທຳທີ່ວ່າ: “ເຮົາໄດ້ສາບານດ້ວຍຕົວເຮົາເອງ” ໄດ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາມີຄວາມຮູ້ສຶກວ່າພຣະເຈົ້າແບກຫາບຄວາມຂົມຂື່ນ ແລະ ຄວາມເຈັບປວດຢ່າງແຮງ ແລະ ພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ຢູ່ ໃນເບື້ອງຫຼັງເຫດການຂອງພາລະກິດແຫ່ງແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງ. ມັນເປັນຂໍ້ຄວາມທີ່ເຮັດໃຫ້ຄິດ ແລະ ຂໍ້ຄວາມທີ່ມີຄວາມໝາຍທີ່ພິເສດສຳລັບຄົນທີ່ມາພາຍຫຼັງ ແລະ ມີຜົນກະທົບຢ່າງກວ້າງຂວາງໃນພວກເຂົາ.

ມະນຸດຮັບເອົາພອນຂອງພຣະເຈົ້າ ຍ້ອນຄວາມຈິງໃຈ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຟັງຂອງເຂົາ

ພອນທີ່ພຣະເຈົ້າມອບໃຫ້ແກ່ອັບຣາຮາມທີ່ພວກເຮົາໄດ້ອ່ານໃນນີ້ຍິ່ງໃຫຍ່ບໍ? ແລ້ວມັນຍິ່ງໃຫຍ່ສໍ່າໃດ? ມີປະໂຫຍກໜຶ່ງທີ່ສຳຄັນໃນນີ້: “ແລະ ບັນດາປະຊາຊາດແຫ່ງແຜ່ນດິນໂລກຈະໄດ້ຮັບພອນຜ່ານເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າ”. ປະໂຫຍກນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ອັບຣາຮາມໄດ້ຮັບພອນທີ່ຜູ້ຄົນບໍ່ເຄີຍໄດ້ຮັບມາກ່ອນ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າຮຽກຮ້ອງ, ອັບຣາຮາມກໍມອບລູກຊາຍຄົນດຽວຂອງເພິ່ນ ເຊິ່ງເປັນລູກຊາຍອັນເປັນທີ່ຮັກພຽງຄົນດຽວຂອງເພິ່ນ ຄືນໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ (ໃນນີ້ ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດໃຊ້ຄຳວ່າ “ຖວາຍ”; ພວກເຮົາຄວນເວົ້າວ່າ ເພິ່ນມອບລູກຊາຍຂອງເພິ່ນຄືນໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ), ພຣະເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ບໍ່ໃຫ້ອັບຣາຮາມຖວາຍອີຊາກເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ພຣະອົງຍັງອວຍພອນເພິ່ນ. ພຣະອົງອວຍພອນອັບຣາຮາມດ້ວຍສັນຍາຫຍັງແດ່? ພຣະອົງອວຍພອນເພິ່ນດ້ວຍການໃຫ້ສັນຍາວ່າຈະເພີ່ມທະວີເຊື້ອສາຍຂອງເພິ່ນ. ແລ້ວພວກເຂົາຈະຖືກເພີ່ມທະວີໃຫ້ຫຼາຍສໍ່າໃດ? ພຣະຄຳພີໄດ້ບັນທຶກໄວ້ດັ່ງນີ້: “ດັ່ງດາວໃນທ້ອງຟ້າ ດັ່ງເມັດຊາຍຢູ່ເທິງແຄມທະເລ; ເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າຈະຄອບຄອງປະຕູຂອງສັດຕູຂອງເຂົາ ແລະ ບັນດາປະຊາຊາດແຫ່ງແຜ່ນດິນໂລກຈະໄດ້ຮັບພອນຜ່ານເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າ”. ແມ່ນຫຍັງຄືບໍລິບົດທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້? ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າ ອັບຣາຣາມຮັບເອົາພອນຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ? ເພິ່ນຮັບເອົາພອນເຫຼົ່ານັ້ນຕາມທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວໃນຂໍ້ພຣະຄຳພີທີ່ວ່າ: “ຍ້ອນເຈົ້າໄດ້ເຊື່ອຟັງເຮົາ”. ນັ້ນກໍຄື ຍ້ອນອັບຣາຮາມໄດ້ປະຕິບັດຕາມຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ, ຍ້ອນເພິ່ນໄດ້ເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວ, ຮຽກຮ້ອງ ແລະ ສັ່ງ ໂດຍບໍ່ມີຄຳຕໍ່ວ່າແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ, ສະນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງໃຫ້ຄໍາສັນຍາດັ່ງກ່າວກັບເພິ່ນ. ມີປະໂຫຍກໜຶ່ງທີ່ສຳຄັນໃນສັນຍານີ້ທີ່ສະແດງເຖິງຄວາມຄິດຂອງພຣະເຈົ້າໃນເວລານັ້ນ. ພວກເຈົ້າໄດ້ເຫັນມັນບໍ? ພວກເຈົ້າອາດບໍ່ໃຫ້ຄວາມສົນໃຈຫຼາຍກັບຂໍ້ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ວ່າ: “ເຮົາໄດ້ສາບານດ້ວຍຕົວເຮົາເອງ”. ສິ່ງທີ່ຂໍ້ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ໝາຍເຖິງກໍຄື ເມື່ອພຣະເຈົ້າກ່າວພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້, ພຣະອົງກຳລັງສາບານດ້ວຍຕົວພຣະອົງເອງ. ຜູ້ຄົນສາບານຕໍ່ຫຍັງເມື່ອພວກເຂົາປະຕິຍານຕົນ? ພວກເຂົາສາບານຕໍ່ສະຫວັນ ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ພວກເຂົາປະຕິຍານຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ສາບານຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ຜູ້ຄົນອາດບໍ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບປາກົດການທີ່ພຣະເຈົ້າສາບານດ້ວຍຕົວພຣະອົງເອງ, ແຕ່ພວກເຈົ້າຈະສາມາດເຂົ້າໃຈເມື່ອເຮົາໃຫ້ຄຳອະທິບາຍທີ່ຖືກຕ້ອງແກ່ພວກເຈົ້າ. ເມື່ອພົບກັບມະນຸດທີ່ພຽງແຕ່ສາມາດໄດ້ຍິນພຣະທຳຂອງພຣະອົງ ແຕ່ບໍ່ເຂົ້າໃຈຫົວໃຈຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຈົ້າກໍຮູ້ສຶກໂດດດ່ຽວ ແລະ ເວົ້າຫຍັງບໍ່ອອກອີກຄັ້ງ. ດ້ວຍຄວາມສິ້ນຫວັງ ແລະ ມັນສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ໃນຈິດໃຕ້ສຳນຶກ ພຣະເຈົ້າເຮັດບາງສິ່ງທີ່ເປັນໄປຕາມທຳມະຊາດຫຼາຍ: ພຣະເຈົ້າວາງມືຂອງພຣະອົງໃສ່ຫົວໃຈຂອງພຣະອົງ ແລະ ກ່າວເຖິງພຣະອົງເອງເມື່ອປະທານສັນຍານນີ້ໃຫ້ແກ່ອັບຣາຮາມ ແລະ ຈາກສິ່ງນີ້ ມະນຸດກໍໄດ້ຍິນພຣະເຈົ້າເວົ້າວ່າ: “ເຮົາໄດ້ສາບານດ້ວຍຕົວເຮົາເອງ”. ຜ່ານການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຈົ້າອາດຄິດກັບຕົນເອງ. ເມື່ອເຈົ້າວາງມືຂອງເຈົ້າໃສ່ຫົວໃຈຂອງເຈົ້າ ແລະ ເວົ້າກັບຕົນເອງ, ເຈົ້າມີແນວຄິດທີ່ຊັດເຈນບໍວ່າເຈົ້າກຳລັງເວົ້າຫຍັງ? ທ່າທີຂອງເຈົ້າຈິງໃຈບໍ? ເຈົ້າເວົ້າແບບກົງໄປກົງມາ, ດ້ວຍຫົວໃຈຂອງເຈົ້າບໍ? ສະນັ້ນ ພວກເຮົາເຫັນໃນນີ້ວ່າ ເມື່ອພຣະເຈົ້າເວົ້າຕໍ່ອັບຣາຮາມ, ພຣະອົງກໍຈິງຈັງ ແລະ ຈິງໃຈ. ໃນຂະນະທີ່ເວົ້າ ແລະ ອວຍພອນອັບຣາຮາມນັ້ນ, ພຣະເຈົ້າກໍເວົ້າກັບຕົວພຣະອົງເອງເຊັ່ນກັນ. ພຣະອົງກຳລັງບອກຕົນເອງວ່າ: ເຮົາຈະອວຍພອນອັບຣາຮາມ ແລະ ເຮັດໃຫ້ລູກຫຼານຂອງເຂົາມີຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍດັ່ງດາວໃນທ້ອງຟ້າ ແລະ ຫຼາຍສໍ່າກັບເມັດຊາຍທີ່ຢູ່ເທິງແຄມທະເລ, ຍ້ອນເຂົາເຊື່ອຟັງພຣະທຳຂອງເຮົາ ແລະ ເຂົາເປັນຄົນທີ່ເຮົາໄດ້ເລືອກ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າເວົ້າວ່າ: “ເຮົາໄດ້ສາບານດ້ວຍຕົວເຮົາເອງ”, ພຣະເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງໃຈແລ້ວວ່າ ໃນອັບຣາຮາມ ພຣະອົງຈະເຮັດໃຫ້ເກີດປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນທີ່ຖືກເລືອກ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພຣະອົງຈຶ່ງຈະນໍາພາຜູ້ຄົນເຫຼົ່ານີ້ໄປທາງໜ້າຢ່າງໄວວາ ດ້ວຍພາລະກິດຂອງພຣະອົງ. ນັ້ນກໍຄື ພຣະເຈົ້າຈະເຮັດໃຫ້ເຊື້ອສາຍຂອງອັບຣາຮາມຮັບພາລະກິດແຫ່ງການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າສະແດງອອກມາກໍຈະເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍອັບຣາຮາມ ແລະ ຈະສືບຕໍ່ໃນເຊື້ອສາຍຂອງອັບຣາຮາມ, ແລ້ວກໍຈະບັນລຸຄວາມປາຖະໜາຂອງພຣະເຈົ້າໃນການຊ່ວຍມະນຸດໃຫ້ລອດພົ້ນ. ແລ້ວພວກເຈົ້າຈະວ່າແນວໃດ, ນີ້ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ຖືກອວຍພອນບໍ? ສຳລັບມະນຸດແລ້ວ, ບໍ່ມີພອນໃດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ໄປກວ່ານີ້ອີກແລ້ວ; ມັນສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ນີ້ຄືການໄດ້ຮັບພອນຫຼາຍທີ່ສຸດ. ພອນທີ່ອັບຣາຮາມໄດ້ຮັບນັ້ນບໍ່ແມ່ນການເພີ່ມທະວີເຊື້ອສາຍຂອງເພິ່ນ, ແຕ່ເປັນການທີ່ພຣະເຈົ້າບັນລຸການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງ, ການຝາກຝັງຂອງພຣະອົງ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະອົງໃນເຊື້ອສາຍຂອງອັບຣາຮາມ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ພອນທີ່ອັບຣາຮາມໄດ້ຮັບບໍ່ແມ່ນພຽງຊົ່ວຄາວ, ແຕ່ສືບຕໍ່ໃນຂະນະທີ່ແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າດຳເນີນຕໍ່ໄປ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າເວົ້າ, ເມື່ອພຣະເຈົ້າສາບານດ້ວຍຕົວພຣະອົງເອງ, ພຣະອົງກໍໄດ້ຕັ້ງໃຈໄວ້ແລ້ວ. ການຕັ້ງໃຈນີ້ເປັນຈິງບໍ? ມັນເປັນຈິງບໍ? ພຣະເຈົ້າຕັ້ງໃຈແລ້ວວ່າ ຕັ້ງແຕ່ເວລານັ້ນເປັນຕົ້ນໄປ, ຄວາມພະຍາຍາມຂອງພຣະອົງ, ລາຄາທີ່ພຣະອົງໄດ້ຈ່າຍ, ສິ່ງທີ່ພຣະອົງມີ ແລະ ເປັນ, ທຸກສິ່ງທີ່ກ່ຽວກັບພຣະອົງ ແລະ ແມ່ນແຕ່ຊີວິດຂອງພຣະອົງກໍຈະຖືກມອບໃຫ້ແກ່ອັບຣາຮາມ ແລະ ເຊື້ອສາຍຂອງອັບຣາຮາມ. ແລ້ວພຣະເຈົ້າຍັງຕັ້ງໃຈວ່າ ເລີ່ມຕົ້ນຈາກຄົນກຸ່ມນີ້, ພຣະອົງຈະເປີດເຜີຍການກະທຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ເຮັດໃຫ້ມະນຸດເຫັນເຖິງສະຕິປັນຍາ, ສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ.

ການຮັບເອົາຄົນທີ່ຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ ແລະ ສາມາດເປັນພະຍານໃຫ້ແກ່ພຣະອົງຄືຄວາມປາຖະໜາທີ່ບໍ່ປ່ຽນແປງຂອງພຣະເຈົ້າ

ໃນຂະນະທີ່ພຣະອົງກ່າວຕໍ່ຕົນເອງ, ພຣະເຈົ້າຍັງໄດ້ເວົ້າຕໍ່ອັບຣາຮາມອີກດ້ວຍ, ແຕ່ນອກຈາກທີ່ໄດ້ຍິນພອນທີ່ພຣະເຈົ້າມອບໃຫ້ເພິ່ນ, ອັບຣາຮາມສາມາດເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມປາຖະໜາທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຈົ້າໃນພຣະທຳທຸກຂໍ້ຂອງພຣະອົງໃນເວລານັ້ນບໍ? ເພິ່ນບໍ່ເຂົ້າໃຈ! ແລ້ວໃນຊ່ວງເວລານັ້ນ ເມື່ອພຣະເຈົ້າສາບານດ້ວຍຕົວພຣະອົງເອງ, ຫົວໃຈຂອງພຣະອົງກໍຍັງໂດດດ່ຽວ ແລະ ໂສກເສົ້າ. ຍັງບໍ່ມີແມ່ນແຕ່ຄົນດຽວທີ່ສາມາດເຂົ້າໃຈ ຫຼື ຢັ່ງເຖິງສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຈດຕະນາ ແລະ ວາງແຜນໄວ້. ໃນຊ່ວງເວລານັ້ນ, ບໍ່ມີຜູ້ໃດ ລວມເຖິງອັບຣາຮາມ ທີ່ສາມາດເວົ້າຕໍ່ພຣະອົງດ້ວຍຄວາມໝັ້ນໃຈ, ແຮງໄກທີ່ຈະມີຜູ້ໃດທີ່ສາມາດຮ່ວມມືກັບພຣະອົງໃນການປະຕິບັດພາລະກິດທີ່ພຣະອົງຕ້ອງປະຕິບັດ. ໃນທາງຜິວເຜີນແລ້ວ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ຮັບເອົາອັບຣາຮາມ ເຊິ່ງເປັນຄົນທີ່ສາມາດເຊື່ອຟັງພຣະທຳຂອງພຣະອົງ. ແຕ່ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ, ຄວາມຮູ້ຂອງບຸກຄົນນີ້ທີ່ກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າແມ່ນໜ້ອຍທີ່ສຸດ. ເຖິງແມ່ນພຣະເຈົ້າອວຍພອນອັບຣາຮາມ, ຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າກໍຍັງບໍ່ພໍໃຈ. ແມ່ນຫຍັງຄືຄວາມໝາຍຂອງການທີ່ພຣະເຈົ້າບໍ່ພໍໃຈ? ມັນໝາຍຄວາມວ່າ ການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າຫາກໍເລີ່ມຕົ້ນ, ມັນໝາຍຄວາມວ່າ ຜູ້ຄົນທີ່ພຣະອົງຕ້ອງການຮັບເອົາ, ຜູ້ຄົນທີ່ພຣະອົງປາຖະໜາຈະເຫັນ, ຜູ້ຄົນທີ່ພຣະອົງຮັກນັ້ນ ຍັງຢູ່ຫ່າງໄກຈາກພຣະອົງຫຼາຍ; ພຣະອົງຕ້ອງການເວລາ, ພຣະອົງຕ້ອງລໍຖ້າ, ພຣະອົງຕ້ອງອົດທົນ. ຍ້ອນໃນເວລານັ້ນ, ນອກຈາກພຣະເຈົ້າເອງແລ້ວ, ບໍ່ມີຜູ້ໃດທີ່ຮູ້ຈັກສິ່ງທີ່ພຣະອົງຕ້ອງການ ຫຼື ສິ່ງທີ່ພຣະອົງປາຖະໜາຈະໄດ້ຮັບ ຫຼື ສິ່ງທີ່ພຣະອົງປາຖະໜາ. ສະນັ້ນ ໃນຂະນະທີ່ພຣະເຈົ້າກຳລັງຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນນັ້ນ, ພຣະເຈົ້າຮູ້ສຶກໜັກໃຈເຊັ່ນກັນ. ແຕ່ພຣະອົງກໍບໍ່ໄດ້ຢຸດບາດກ້າວຂອງພຣະອົງ, ພຣະອົງສືບຕໍ່ວາງແຜນບາດກ້າວຕໍ່ໄປໃນສິ່ງທີ່ພຣະອົງຕ້ອງການເຮັດ.

ພວກເຈົ້າເຫັນຫຍັງໃນສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ອັບຣາຮາມບໍ່? ພຣະເຈົ້າປະທານພອນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ໃຫ້ແກ່ອັບຣາຮາມຍ້ອນເພິ່ນເຊື່ອຟັງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ. ເຖິງແມ່ນວ່າ, ໃນດ້ານຜິວເຜີນແລ້ວ ສິ່ງນີ້ເບິ່ງຄືກັບວ່າທຳມະດາ ແລະ ເປັນເລື່ອງປົກກະຕິ, ແຕ່ໃນນັ້ນ ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ: ພຣະເຈົ້າເຊີດຊູຄວາມເຊື່ອຟັງຂອງມະນຸດທີ່ມີຕໍ່ພຣະອົງເປັນພິເສດ ແລະ ຖະໜຸຖະໜອມຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ມະນຸດມີກ່ຽວກັບພຣະອົງ ແລະ ຄວາມຈິງໃຈຕໍ່ພຣະອົງ. ພຣະເຈົ້າຖະໜອມຄວາມຈິງໃຈນີ້ຫຼາຍສໍ່າໃດ? ພວກເຈົ້າອາດບໍ່ເຂົ້າໃຈວ່າພຣະອົງຖະໜອມມັນຫຼາຍສໍ່າໃດ ແລະ ອາດບໍ່ມີຜູ້ໃດທີ່ເຂົ້າໃຈມັນເລີຍ. ພຣະເຈົ້າມອບລູກຊາຍໃຫ້ແກ່ອັບຣາຮາມ ແລະ ເມື່ອລູກຊາຍນັ້ນໄດ້ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ, ພຣະເຈົ້າກໍຮຽກຮ້ອງໃຫ້ອັບຣາຮາມຖວາຍລູກຊາຍຂອງເພິ່ນໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າ. ອັບຣາຮາມປະຕິບັດຕາມຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າທຸກຕົວອັກສອນ, ເພິ່ນເຊື່ອຟັງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຈິງໃຈຂອງເພິ່ນໄດ້ດົນໃຈພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະເຈົ້າກໍເຫັນເຊີດຊູສິ່ງນັ້ນ. ພຣະເຈົ້າເຊີດຊູມັນຫຼາຍສໍ່າໃດ? ແລ້ວເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງເຊີດຊູມັນ? ໃນເວລາທີ່ບໍ່ມີຜູ້ໃດຢັ່ງເຖິງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ເຂົ້າໃຈຫົວໃຈຂອງພຣະອົງ, ອັບຣາຮາມກໍເຮັດສິ່ງທີ່ສັ່ນສະເທືອນສະຫວັນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ແຜ່ນດິນໂລກສະທ້ານ ແລະ ສິ່ງນັ້ນເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າຮູ້ສຶກພໍໃຈທີ່ບໍ່ເຄີຍມີມາກ່ອນ ແລະ ນໍາຄວາມປິຕິຍິນມາສູ່ພຣະອົງທີ່ພຣະອົງໄດ້ຮັບຄົນທີ່ສາມາດເຊື່ອຟັງພຣະທຳຂອງພຣະອົງ. ຄວາມພໍໃຈ ແລະ ຄວາມປິຕິຍິນດີນີ້ມາຈາກສິ່ງມີຊີວິດທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນໂດຍມືຂອງພຣະເຈົ້າເອງ ແລະ ເປັນ “ການຖວາຍ” ຄັ້ງທຳອິດທີ່ມະນຸດໄດ້ຖວາຍໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຊີດຊູທີ່ສຸດ ນັບຕັ້ງແຕ່ທີ່ສ້າງມະນຸດຂຶ້ນມາ. ພຣະເຈົ້າລໍຖ້າການຖວາຍນີ້ດ້ວຍຄວາມລໍາບາກ ແລະ ພຣະອົງປະຕິບັດຄືກັບວ່າມັນເປັນຂອງຂວັນທຳອິດທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຈາກມະນຸດ, ຜູ້ທີ່ພຣະອົງໄດ້ສ້າງຂຶ້ນ. ມັນສະແດງໃຫ້ພຣະເຈົ້າເຫັນເຖິງໝາກຜົນທຳອິດແຫ່ງຄວາມພະຍາຍາມຂອງພຣະອົງ ແລະ ລາຄາທີ່ພຣະອົງໄດ້ຈ່າຍ ແລະ ມັນເຮັດໃຫ້ພຣະອົງເຫັນຄວາມຫວັງໃນມະນຸດຊາດ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພຣະເຈົ້າກໍຍິ່ງມີຄວາມປາຖະໜາຫຼາຍຂຶ້ນໃຫ້ກຸ່ມຄົນດັ່ງກ່າວມາຢູ່ເປັນເພື່ອນກັບພຣະອົງ, ເພື່ອປະຕິບັດຕໍ່ພຣະອົງດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ ແລະ ເພື່ອດູແລພຣະອົງດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ. ພຣະເຈົ້າເຖິງກັບຫວັງວ່າ ອັບຣາຮາມຈະດຳລົງຊີວິດຕໍ່ໄປ, ຍ້ອນພຣະອົງປາຖະໜາຢາກມີຫົວໃຈທີ່ຄືກັບຫົວໃຈຂອງອັບຣາຮາມຢູ່ເປັນເພື່ອນພຣະອົງ ແລະ ຢູ່ຮ່ວມກັບພຣະອົງໃນເວລາທີ່ພຣະອົງສືບຕໍ່ໃນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງ. ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຕ້ອງການຫຍັງກໍຕາມ, ມັນກໍເປັນພຽງຄວາມປາຖະໜາ, ເປັນພຽງແນວຄິດ, ຍ້ອນອັບຣາຮາມເປັນພຽງມະນຸດທີ່ສາມາດເຊື່ອຟັງພຣະອົງ ແລະ ບໍ່ໄດ້ມີຄວາມເຂົ້າໃຈ ຫຼື ຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ. ອັບຣາຮາມເປັນຄົນທີ່ຢູ່ຕໍ່າກວ່າມາດຕະຖານທີ່ພຣະເຈົ້າຮຽກຮ້ອງສຳລັບມະນຸດຫຼາຍ ເຊິ່ງນັ້ນກໍຄື: ການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ, ການສາມາດເປັນພະຍານໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ການມີແນວຄິດທີ່ສອດຄ່ອງກັບພຣະເຈົ້າ. ສະນັ້ນ ອັບຣາຮາມຈຶ່ງບໍ່ສາມາດຍ່າງຮ່ວມກັບພຣະເຈົ້າໄດ້. ໃນການທີ່ອັບຣາຮາມຖວາຍອີຊາກ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຫັນເຖິງຄວາມຈິງໃຈ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຟັງຂອງອັບຣາຮາມ ແລະ ໄດ້ເຫັນວ່າ ເພິ່ນໄດ້ອົດທົນຕໍ່ການທົດສອບຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນພຣະເຈົ້າໄດ້ຍອມຮັບເອົາຄວາມຈິງໃຈ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຟັງຂອງເພິ່ນ, ເພິ່ນກໍຍັງບໍ່ເໝາະສົມທີ່ຈະກາຍມາເປັນເພື່ອນສະໜິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ກາຍມາເປັນຄົນທີ່ຮູ້ຈັກ ແລະ ເຂົ້າໃຈພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄົນທີ່ຮູ້ຈັກກ່ຽວກັບອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ; ເພິ່ນບໍ່ມີຈິດໃຈທີ່ສອດຄ່ອງກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ສາມາດປະຕິບັດຕາມຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້. ສະນັ້ນ ໃນຫົວໃຈຂອງພຣະອົງ ພຣະເຈົ້າກໍຍັງໂດດດ່ຽວ ແລະ ກັງວົນໃຈຢູ່. ຍິ່ງພຣະເຈົ້າໂດດດ່ຽວ ແລະ ກັງວົນໃຈຫຼາຍສໍ່າໃດ, ພຣະອົງກໍຈຳເປັນຕ້ອງສືບຕໍ່ການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງໃຫ້ໄວເທົ່າທີ່ຈະໄວໄດ້ ແລະ ສາມາດເລືອກ ແລະ ຮັບເອົາກຸ່ມຄົນເພື່ອສຳເລັດແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງ ແລະ ບັນລຸຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງໃຫ້ໄວເທົ່າທີ່ຈະໄວໄດ້. ນີ້ແມ່ນຄວາມປາຖະໜາທີ່ຮ້ອນຮົນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມັນເປັນດັ່ງນັ້ນຕັ້ງແຕ່ຕອນເລີ່ມຕົ້ນຈົນເຖິງປັດຈຸບັນ. ຕັ້ງແຕ່ພຣະອົງໄດ້ສ້າງມະນຸດໃນເບື້ອງຕົ້ນມາ, ພຣະເຈົ້າແມ່ນປາຖະໜາຢາກໄດ້ກຸ່ມຜູ້ຊະນະ, ກຸ່ມທີ່ຈະຍ່າງຮ່ວມກັບພຣະອົງ ແລະ ສາມາດເຂົ້າໃຈ, ຮູ້ ແລະ ເຂົ້າໃຈອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງ. ຄວາມປາຖະໜານີ້ຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນບໍ່ເຄີຍປ່ຽນແປງຈັກເທື່ອ. ບໍ່ວ່າພຣະອົງຍັງຕ້ອງລໍຖ້າອີກດົນສໍ່າໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າຫົນທາງທີ່ຢູ່ເບື້ອງໜ້າອາດລໍາບາກຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ ແລະ ບໍ່ວ່າຈຸດປະສົງທີ່ພຣະອົງປາຖະໜານັ້ນອາດຢູ່ໄກສໍ່າໃດກໍຕາມ, ພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ເຄີຍປ່ຽນແປງ ຫຼື ປະຖິ້ມຄວາມຄາດຫວັງຂອງພຣະອົງທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດ. ບັດນີ້ເຮົາໄດ້ເວົ້າເຖິງສິ່ງນີ້ແລ້ວ, ພວກເຈົ້າຮູ້ຈັກບາງສິ່ງທີ່ເປັນຄວາມປາຖະໜາຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ບາງເທື່ອ ສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າຮູ້ແມ່ນບໍ່ເລິກເຊິ່ງປານໃດ, ແຕ່ມັນຈະເລີ່ມເລິກເຊິ່ງຂຶ້ນເທື່ອລະໜ້ອຍ!

ໃນສະໄໝທີ່ອັບຣາຮາມດຳລົງຊີວິດຢູ່, ພຣະເຈົ້າແມ່ນໄດ້ທຳລາຍເມືອງແຫ່ງໜຶ່ງ. ເມືອງແຫ່ງນີ້ແມ່ນຖືກເອີ້ນວ່າ ເມືອງໂຊໂດມ. ແນ່ນອນ, ຫຼາຍຄົນຄຸ້ນເຄີຍກັບເລື່ອງລາວຂອງເມືອງໂຊໂດມ, ແຕ່ບໍ່ມີຜູ້ໃດເຂົ້າໃຈຄວາມຄິດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງໃນການທຳລາຍເມືອງດັ່ງກ່າວ.

ສະນັ້ນ, ມື້ນີ້ ຜ່ານການສົນທະນາລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າກັບອັບຣາຮາມໃນຂ້າງລຸ່ມນີ້, ພວກເຮົາຈະໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງໃນເວລານັ້ນ, ໃນຂະນະດຽວກັນກໍຈະໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງອີກດ້ວຍ. ຕໍ່ໄປ, ໃຫ້ພວກເຮົາມາອ່ານຂໍ້ຄວາມດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້ຈາກພຣະຄຳພີ.

II. ພຣະເຈົ້າຕ້ອງທຳລາຍເມືອງໂຊໂດມ

“ແລະ ພຣະເຢໂຮວາກ່າວວ່າ ຖ້າເຮົາພົບຄົນຊອບທຳຫ້າສິບຄົນພາຍໃນເມືອງໂຊໂດມ ເພື່ອເຫັນແກ່ພວກເຂົາ ເຮົາຈະບໍ່ທໍາລາຍເມືອງນັ້ນ” (ປະຖົມມະການ 18:26).

“ແລະ ລາວກໍກ່າວກັບພຣະອົງອີກຄັ້ງ ວ່າ ບາງເທື່ອອາດຈະມີສີ່ສິບຄົນຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ພຣະອົງກໍກ່າວວ່າ ເຮົາກໍຈະບໍ່ທຳລາຍມັນ” (ປະຖົມມະການ 18:29).

“ແລະ ລາວກໍເວົ້າກັບພຣະອົງວ່າ ບາງເທື່ອອາດມີສາມສິບຄົນຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ພຣະອົງກໍກ່າວວ່າ ເຮົາກໍຈະບໍ່ທຳລາຍມັນ” (ປະຖົມມະການ 18:30).

“ແລະ ລາວກໍເວົ້າວ່າ ບາງເທື່ອອາດມີຊາວຄົນຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ພຣະອົງກໍກ່າວວ່າ ເຮົາກໍຈະບໍ່ທຳລາຍມັນ” (ປະຖົມມະການ 18:31).

“ແລະ ລາວກໍເວົ້າວ່າ ບາງເທື່ອອາດມີສິບຄົນຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ພຣະອົງກໍກ່າວວ່າ ເຮົາກໍຈະບໍ່ທຳລາຍມັນ” (ປະຖົມມະການ 18:32).

ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນບົດຄັດຕອນຈຳນວນເລັກນ້ອຍທີ່ເຮົາໄດ້ເລືອກຈາກພຣະຄຳພີ. ພວກມັນບໍ່ແມ່ນຕົ້ນສະບັບທີ່ສົມບູນ. ຖ້າພວກເຈົ້າປາຖະໜາທີ່ຈະເຫັນພຣະທຳເຫຼົ່ານັ້ນ, ພວກເຈົ້າສາມາດຄົ້ນຫາໄດ້ໃນພຣະຄຳພີດ້ວຍຕົວພວກເຈົ້າເອງ; ເພື່ອຮັກສາເວລາ ເຮົາໄດ້ຕັດບາງສ່ວນຂອງເນື້ອຫາຕົ້ນສະບັບອອກ. ໃນນີ້ ເຮົາພຽງແຕ່ຄັດເລືອກເອົາສອງສາມຂໍ້ຄວາມ ແລະ ປະໂຫຍກທີ່ສຳຄັນ, ຕັດສອງສາມປະໂຫຍກທີ່ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການສົນທະນາຂອງພວກເຮົາໃນມື້ນີ້ອອກ. ໃນທຸກຂໍ້ຄວາມ ແລະ ເນື້ອຫາທີ່ພວກເຮົາສົນທະນາ, ຈຸດສຸມຂອງພວກເຮົາຈະບໍ່ເນັ້ນລາຍລະອຽດຕ່າງໆຂອງເລື່ອງລາວ ແລະ ຄວາມປະພຶດຂອງມະນຸດທີ່ຢູ່ໃນບົດເລື່ອງຕ່າງໆ; ກົງກັນຂ້າມ ພວກເຮົາຈະເວົ້າເຖິງສະເພາະແຕ່ຄວາມຄິດ ແລະ ແນວຄິດຂອງພຣະເຈົ້າໃນເວລານັ້ນ. ໃນຄວາມຄິດ ແລະ ແນວຄິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຮົາຈະເຫັນເຖິງອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຈາກທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຮັດ, ພວກເຮົາຈະເຫັນເຖິງພຣະເຈົ້າທີ່ແທ້ຈິງ, ໃນນີ້ ພວກເຮົາຈະບັນລຸຈຸດປະສົງຂອງພວກເຮົາ.

ພຣະເຈົ້າພຽງແຕ່ສົນໃຈຄົນທີ່ສາມາດເຊື່ອຟັງພຣະທຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ປະຕິບັດຕາມຄຳສັ່ງຂອງພຣະອົງ

ຂໍ້ຄວາມຂ້າງເທິງປະກອບມີຄຳເວົ້າສອງສາມຄຳທີ່ສຳຄັນ: ຈຳນວນຄົນ. ກ່ອນອື່ນ, ພຣະເຢໂຮວາເວົ້າວ່າ ຖ້າພຣະອົງພົບຫ້າສິບຄົນທີ່ຊອບທຳພາຍໃນເມືອງແຫ່ງນັ້ນ, ແລ້ວພຣະອົງກໍຈະປ່ອຍເມືອງໄວ້ທັງໝົດ ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ພຣະອົງຈະບໍ່ທຳລາຍເມືອງແຫ່ງນັ້ນ. ແລ້ວໃນຄວາມເປັນຈິງ ມີຜູ້ຊອບທຳຫ້າສິບຄົນຢູ່ພາຍໃນເມືອງໂຊໂດມບໍ? ບໍ່ມີ. ຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ, ອັບຣາຮາມເວົ້າຫຍັງກັບພຣະເຈົ້າ? ເພິ່ນເວົ້າ ບາງເທື່ອອາດມີສີ່ສິບຄົນຢູ່ທີ່ນັ້ນເດ? ແລ້ວພຣະເຈົ້າເວົ້າວ່າ ເຮົາກໍຈະບໍ່ທຳລາຍມັນ. ຕໍ່ມາ, ອັບຣາຮາມເວົ້າວ່າ ບາງເທື່ອອາດມີສາມສິບຄົນຢູ່ທີ່ນັ້ນເດ? ແລ້ວພຣະເຈົ້າເວົ້າວ່າ ເຮົາກໍຈະບໍ່ທຳລາຍມັນ. ແລ້ວບາງເທື່ອມີຊາວຄົນເດ? ເຮົາກໍຈະບໍ່ທຳລາຍມັນ. ສິບຄົນເດ? ເຮົາກໍຈະບໍ່ທຳລາຍມັນ. ໃນຄວາມເປັນຈິງ ມີຄົນຊອບທຳສິບຄົນພາຍໃນເມືອງແຫ່ງນັ້ນບໍ? ບໍ່ມີສິບຄົນ, ແຕ່ມີໜຶ່ງຄົນ. ແລ້ວຜູ້ໃດແມ່ນໜຶ່ງຄົນນີ້? ນັ້ນຄືໂລດ. ໃນເວລານັ້ນ ມີພຽງຄົນຊອບທຳໜຶ່ງຄົນທີ່ຢູ່ໃນເມືອງໂຊໂດມ, ແຕ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຂັ້ມງວດ ຫຼື ເຄັ່ງຄັດຫຼາຍບໍ ເມື່ອເວົ້າເຖິງຈຳນວນຕົວເລກນີ້? ບໍ່, ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ເຂັ້ມງວດ! ແລ້ວສະນັ້ນ ເມື່ອມະນຸດສືບຕໍ່ຖາມວ່າ “ສີ່ສິບຄົນເດ?” “ສາມສິບຄົນເດ?” ຈົນໄປເຖິງ “ສິບຄົນ?” ພຣະເຈົ້າເວົ້າວ່າ “ເຖິງແມ່ນມີພຽງແຕ່ສິບຄົນເທົ່ານັ້ນ, ເຮົາກໍຈະບໍ່ທຳລາຍເມືອງດັ່ງກ່າວ; ເຮົາຈະປ່ອຍມັນໄວ້ ແລະ ໃຫ້ອະໄພຄົນອື່ນໆ ນອກຈາກສິບຄົນເຫຼົ່ານີ້”. ຖ້າມີພຽງແຕ່ສິບຄົນ, ກໍພຽງພໍທີ່ຈະໄດ້ຮັບຄວາມເມດຕາ, ແຕ່ມັນກັບກາຍເປັນວ່າ ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ ບໍ່ມີຄົນຊອບທຳໃນເມືອງໂຊໂດມໃນຈຳນວນນັ້ນເລີຍ. ເຈົ້າເຫັນໄດ້ວ່າ ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄວາມບາບ ແລະ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຜູ້ຄົນໃນເມືອງແຫ່ງນັ້ນແມ່ນເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າບໍ່ມີທາງເລືອກອື່ນ ນອກຈາກຈະທຳລາຍພວກເຂົາ. ພຣະເຈົ້າໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດເມື່ອພຣະອົງເວົ້າວ່າພຣະອົງຈະບໍ່ທຳລາຍເມືອງດັ່ງກ່າວ ຖ້າມີຄົນຊອບທຳຫ້າສິບຄົນ? ຈຳນວນເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ໄດ້ສຳຄັນສຳລັບພຣະເຈົ້າ. ສິ່ງທີ່ສຳຄັນກໍຄືເມືອງດັ່ງກ່າວຈະມີຄົນຊອບທຳທີ່ພຣະອົງຕ້ອງການ ຫຼື ບໍ່. ຖ້າເມືອງດັ່ງກ່າວມີພຽງຄົນຊອບທຳແຕ່ຄົນດຽວ, ພຣະເຈົ້າກໍຈະບໍ່ຍອມໃຫ້ພວກເຂົາຮັບບາດເຈັບ ຍ້ອນພຣະອົງທຳລາຍເມືອງແຫ່ງນັ້ນ. ຄວາມໝາຍຂອງສິ່ງນີ້ກໍຄື ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະທຳລາຍເມືອງ ຫຼື ບໍ່ ແລະ ບໍ່ວ່າຈະມີຄົນຊອບທຳເທົ່າໃດຄົນພາຍໃນເມືອງແຫ່ງນັ້ນ, ສຳລັບພຣະເຈົ້າແລ້ວ ເມືອງທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມບາບແຫ່ງນີ້ແມ່ນຖືກສາບແຊ່ງ ແລະ ຊົ່ວຊ້າ ແລະ ຄວນຖືກທຳລາຍ, ຄວນຫາຍໄປຈາກສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ, ໃນຂະນະທີ່ຄົນຊອບທຳຄວນຍັງຢູ່. ບໍ່ວ່າຈະຍຸກໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນຂັ້ນຕອນໃດກໍຕາມໃນການພັດທະນາຂອງມະນຸດຊາດ, ທ່າທີຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງ: ພຣະອົງກຽດຊັງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຫ່ວງໃຍຄົນທີ່ຊອບທຳໃນສາຍຕາຂອງພຣະອົງ. ທັດສະນະຄະຕິຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຊັດເຈນນີ້ຍັງເປັນການເປີດເຜີຍທີ່ແທ້ຈິງເຖິງແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ. ຍ້ອນມີຄົນຊອບທຳພຽງຄົນດຽວຢູ່ພາຍໃນເມືອງແຫ່ງນັ້ນ, ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ລັງເລອີກຕໍ່ໄປ. ຜົນຕາມມາໃນທີ່ສຸດກໍຄືເມືອງໂຊໂດມກໍຈະຖືກທຳລາຍຢ່າງຫຼີກເວັ້ນບໍ່ໄດ້. ພວກເຈົ້າໄດ້ເຫັນຫຍັງໃນນີ້? ໃນຍຸກນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈະບໍ່ທຳລາຍເມືອງໃດໜຶ່ງ ບໍ່ວ່າຈະມີຄົນຊອບທຳຫ້າສິບຄົນ ຫຼື ສິບຄົນໃນເມືອງນັ້ນ ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າພຣະເຈົ້າຈະຕັດສິນໃຈໃຫ້ອະໄພ ແລະ ອົດກັ້ນຕໍ່ມະນຸດຊາດ ຫຼື ຈະປະຕິບັດພາລະກິດແຫ່ງການນໍາພາ, ຍ້ອນມີຜູ້ຄົນຈຳນວນໜ້ອຍທີ່ສາມາດເຄົາລົບ ແລະ ນະມັດສະການພຣະອົງໄດ້. ພຣະເຈົ້າໃສ່ໃຈໃນການກະທຳທີ່ຊອບທຳຂອງມະນຸດ, ພຣະອົງໃສ່ໃຈໃນຄົນທີ່ສາມາດນະມັດສະການພຣະອົງ ແລະ ພຣະອົງໃສ່ໃຈໃນຄົນທີ່ສາມາດເຮັດການກະທຳດີຕໍ່ໜ້າພຣະອົງ.

ນັບຕັ້ງແຕ່ເວລາເລີ່ມຕົ້ນຈົນເຖິງປັດຈຸບັນ, ພວກເຈົ້າເຄີຍໄດ້ອ່ານໃນພຣະຄຳພີຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ສື່ສານເຖິງຄວາມຈິງ ຫຼື ເວົ້າກ່ຽວກັບວິທີທາງຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ບຸກຄົນໃດໜຶ່ງບໍ? ບໍ່, ບໍ່ເຄີຍ. ຂໍ້ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ມະນຸດທີ່ພວກເຮົາໄດ້ອ່ານແມ່ນພຽງແຕ່ບອກຜູ້ຄົນໃຫ້ເຮັດສິ່ງຕ່າງໆ. ບາງຄົນໄປ ແລະ ເຮັດສິ່ງນັ້ນ, ບາງຄົນກໍບໍ່ໄດ້ເຮັດ; ບາງຄົນເຊື່ອ ແລະ ບາງຄົນກໍບໍ່ເຊື່ອ. ນັ້ນແມ່ນທັງໝົດທີ່ມີຢູ່. ສະນັ້ນ ຄົນຊອບທຳໃນຍຸກນັ້ນ, ຄົນທີ່ຊອບທຳໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ ຈຶ່ງເປັນພຽງຄົນທີ່ສາມາດໄດ້ຍິນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ປະຕິບັດຕາມຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຂົາເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ປະຕິບັດຕາມພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໃນທ່າມກາງມະນຸດ. ຜູ້ຄົນດັ່ງກ່າວສາມາດຖືກເອີ້ນວ່າ ເປັນຄົນທີ່ຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າໄດ້ບໍ? ພວກເຂົາສາມາດຖືກເອີ້ນວ່າເປັນຄົນທີ່ຖືກເຮັດໃຫ້ສົມບູນໂດຍພຣະເຈົ້າໄດ້ບໍ? ບໍ່, ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດຖືກເອີ້ນແບບນັ້ນໄດ້. ສະນັ້ນ ບໍ່ວ່າຈຳນວນຈະມີໜ້ອຍຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ ຄົນຊອບທຳເຫຼົ່ານີ້ສົມຄວນໃຫ້ຖືກເອີ້ນວ່າເປັນເພື່ອນສະໜິດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ພວກເຂົາສາມາດຖືກເອີ້ນວ່າເປັນພະຍານຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ບໍ? ບໍ່ໄດ້ຢ່າງແນ່ນອນ! ພວກເຂົາບໍ່ສົມຄວນຖືກເອີ້ນວ່າເປັນເພື່ອນສະໜິດ ແລະ ເປັນພະຍານຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງແນ່ນອນ. ແລ້ວພຣະເຈົ້າເອີ້ນຜູ້ຄົນດັ່ງກ່າວວ່າແນວໃດ? ໃນພຣະຄຳພີພາກພຣະສັນຍາເດີມ, ມີຫຼາຍກໍລະນີທີ່ພຣະເຈົ້າເອີ້ນພວກເຂົາວ່າ “ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາ”. ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າ ໃນເວລານັ້ນ ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ ຜູ້ຄົນທີ່ຊອບທຳເຫຼົ່ານີ້ເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາເປັນຄົນທີ່ຮັບໃຊ້ພຣະອົງເທິງແຜ່ນດິນໂລກ. ແລ້ວພຣະເຈົ້າຄິດແນວໃດກ່ຽວກັບຕໍາແໜ່ງນີ້? ເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງເອີ້ນພວກເຂົາວ່າແນວນັ້ນ? ພຣະເຈົ້າມີມາດຕະຖານໃນຫົວໃຈຂອງພຣະອົງສຳລັບຕໍາແໜ່ງທີ່ພຣະອົງເອີ້ນຜູ້ຄົນບໍ? ພຣະອົງມີຢ່າງແນ່ນອນ. ພຣະເຈົ້າມີມາດຕະຖານ ບໍ່ວ່າພຣະອົງຈະເອີ້ນຜູ້ຄົນວ່າຊອບທຳ, ສົມບູນ, ຊື່ສັດ ຫຼື ເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ກໍຕາມ. ເມື່ອພຣະອົງເອີ້ນຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງວ່າຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ, ພຣະອົງມີຄວາມເຊື່ອຢ່າງໜັກແໜ້ນວ່າ ບຸກຄົນນີ້ສາມາດຍອມຮັບເອົາຜູ້ສົ່ງຂ່າວຂອງພຣະອົງ, ສາມາດປະຕິບັດຕາມຄຳສັ່ງຂອງພຣະອົງ ແລະ ສາມາດປະຕິບັດຕາມຄໍາສັ່ງຂອງຜູ້ສົ່ງຂ່າວ. ບຸກຄົນນີ້ປະຕິບັດຫຍັງ? ພວກເຂົາປະຕິບັດສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສັ່ງໃຫ້ມະນຸດເຮັດ ແລະ ປະຕິບັດເທິງແຜ່ນດິນໂລກ. ໃນເວລານັ້ນ ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມະນຸດເຮັດ ແລະ ປະຕິບັດເທິງແຜ່ນດິນໂລກສາມາດຖືກເອີ້ນວ່າ ຫົນທາງຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ບໍ່, ມັນບໍ່ສາມາດຖືກເອີ້ນໄດ້. ຍ້ອນໃນເວລານັ້ນ, ພຣະເຈົ້າພຽງແຕ່ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມະນຸດເຮັດບາງສິ່ງເລັກນ້ອຍເທົ່ານັ້ນ; ພຣະອົງກ່າວຄຳສັ່ງເລັກນ້ອຍ, ບອກໃຫ້ມະນຸດພຽງແຕ່ເຮັດສິ່ງນີ້ ຫຼື ເຮັດສິ່ງນັ້ນ ແລະ ບໍ່ມີຫຍັງຫຼາຍກວ່ານັ້ນ. ພຣະເຈົ້າກຳລັງປະຕິບັດພາລະກິດຕາມແຜນການຂອງພຣະອົງ. ຍ້ອນໃນເວລານັ້ນ ມີຫຼາຍສະພາບການທີ່ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ປາກົດຂຶ້ນ, ເວລາກໍຍັງບໍ່ທັນເຖິງກຳນົດເທື່ອ ແລະ ມັນຍາກສຳລັບມະນຸດຊາດທີ່ຈະແບກຮັບເອົາຫົນທາງຂອງພຣະເຈົ້າ, ສະນັ້ນ ຫົນທາງຂອງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງຍັງບໍ່ທັນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນປາກົດອອກມາຈາກຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າເທື່ອ. ພຣະເຈົ້າເຫັນຄົນຊອບທຳທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວເຖິງ ຜູ້ທີ່ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນໃນນີ້ວ່າເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ ບໍ່ວ່າຈະມີສາມສິບ ຫຼື ຊາວຄົນກໍຕາມ. ເມື່ອຜູ້ສົ່ງຂ່າວຂອງພຣະເຈົ້າມາເຖິງຜູ້ຮັບໃຊ້ເຫຼົ່ານີ້, ພວກເຂົາກໍຈະສາມາດຮັບເອົາຜູ້ສົ່ງຂ່າວເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະ ເຮັດຕາມຄຳສັ່ງຂອງພວກເຂົາ ແລະ ປະຕິບັດຕາມຄຳເວົ້າຂອງພວກເຂົາ. ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ຄວນຖືກປະຕິບັດຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ຖືກບັນລຸໂດຍຄົນທີ່ເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າຮອບຄອບໃນການທີ່ພຣະອົງກຳນົດຕໍາແໜ່ງໃຫ້ແກ່ຜູ້ຄົນ. ພຣະອົງເອີ້ນພວກເຂົາວ່າຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ ບໍ່ແມ່ນຍ້ອນພວກເຂົາເປັນຄືກັບທີ່ພວກເຈົ້າເປັນໃນຕອນນີ້, ບໍ່ແມ່ນຍ້ອນພວກເຂົາໄດ້ຍິນການເທດສະໜາຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ຮູ້ຈັກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຈະເຮັດ, ເຂົ້າໃຈຫຼາຍຢ່າງໃນຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຢັ່ງເຖິງແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງ, ແຕ່ຍ້ອນພວກເຂົາຊື່ສັດໃນຄວາມເປັນມະນຸດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ພວກເຂົາສາມາດປະຕິບັດຕາມພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ; ເມື່ອພຣະເຈົ້າສັ່ງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາກໍສາມາດປະວາງສິ່ງທີ່ພວກເຂົາກຳລັງເຮັດ ແລະ ປະຕິບັດສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສັ່ງໄວ້. ສະນັ້ນສຳລັບພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ຄວາມໝາຍອີກດ້ານໜຶ່ງໃນຕໍາແໜ່ງຂອງຜູ້ຮັບໃຊ້ກໍຄື ພວກເຂົາຮ່ວມມືກັບພາລະກິດຂອງພຣະອົງເທິງແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ເຖິງແມ່ນພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນຜູ້ສົ່ງຂ່າວຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາກໍເປັນຜູ້ດຳເນີນການ ແລະ ຜູ້ປະຕິບັດພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເທິງແຜ່ນດິນໂລກ. ພວກເຈົ້າໄດ້ເຫັນແລ້ວວ່າ ຜູ້ຮັບໃຊ້ ຫຼື ຄົນຊອບທຳເຫຼົ່ານີ້ມີຄວາມສຳຄັນຫຼາຍໃນຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ. ພາລະກິດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນເທິງແຜ່ນດິນໂລກແມ່ນບໍ່ສາມາດປາສະຈາກການຮ່ວມມືຂອງຜູ້ຄົນ ແລະ ບົດບາດທີ່ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະເຈົ້າຮັບຜິດຊອບກໍບໍ່ສາມາດແທນທີ່ໂດຍຜູ້ສົ່ງຂ່າວຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້. ໜ້າທີ່ແຕ່ລະຢ່າງທີ່ພຣະເຈົ້າສັ່ງຕໍ່ຜູ້ຮັບໃຊ້ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນມີຄວາມສຳຄັນສຳລັບພຣະອົງຫຼາຍ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພຣະອົງຈຶ່ງບໍ່ສາມາດສູນເສຍພວກເຂົາ. ຫາກປາສະຈາກການຮ່ວມມືຂອງຜູ້ຮັບໃຊ້ເຫຼົ່ານີ້ກັບພຣະເຈົ້າ, ພາລະກິດຂອງພຣະອົງທ່າມກາງມະນຸດຊາດກໍຈະບໍ່ສາມາດດໍາເນີນຕໍ່ໄປໄດ້, ຜົນຕາມມາກໍຄື ແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຫວັງຂອງພຣະເຈົ້າກໍຈະສູນເປົ່າ.

ພຣະເຈົ້າເມດຕາຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຕໍ່ຄົນທີ່ພຣະອົງຫ່ວງໃຍ ແລະ ໂກດຮ້າຍຢ່າງຮຸນແຮງຕໍ່ຄົນທີ່ພຣະອົງກຽດຊັງ ແລະ ປະຕິເສດ

ໃນການບັນທຶກຂອງພຣະຄຳພີ, ມີຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ຢູ່ໃນເມືອງໂຊໂດມຮອດສິບຄົນບໍ? ບໍ່, ບໍ່ມີ! ເມືອງດັ່ງກ່າວສົມຄວນແກ່ການຖືກລະເວັ້ນໂດຍພຣະເຈົ້າບໍ? ມີພຽງແຕ່ຄົນດຽວຢູ່ໃນເມືອງ ນັ້ນກໍຄືໂລດ ທີ່ຍອມຮັບເອົາຜູ້ສົ່ງຂ່າວຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄວາມໝາຍຂອງສິ່ງນີ້ກໍຄື ມີພຽງແຕ່ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະເຈົ້າຄົນດຽວທີ່ຢູ່ໃນເມືອງແຫ່ງນັ້ນ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ມີທາງເລືອກອື່ນ ນອກຈາກຈະຊ່ວຍໂລດໃຫ້ລອດພົ້ນ ແລະ ທຳລາຍເມືອງໂຊໂດມ. ການສົນທະນາລະຫວ່າງອັບຣາຮາມ ແລະ ພຣະເຈົ້າທີ່ຍົກຂຶ້ນມາເວົ້າຂ້າງເທິງນັ້ນອາດເບິ່ງຄືທຳມະດາ, ແຕ່ພວກມັນສະແດງໃຫ້ເຫັນບາງສິ່ງທີ່ເລິກເຊິ່ງຫຼາຍ: ມັນສະແດງໃຫ້ເຫັນຫຼັກການໃນການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ກ່ອນທີ່ຈະຕັດສິນໃຈ ພຣະອົງໄດ້ໃຊ້ເວລາຍາວນານເພື່ອສັງເກດ ແລະ ພິຈາລະນາຢ່າງຮອບຄອບ; ພຣະອົງຈະບໍ່ຕັດສິນໃຈຫຍັງ ຫຼື ດ່ວນສະຫຼຸບກ່ອນເວລາທີ່ເໝາະສົມຢ່າງແນ່ນອນ. ການສົນທະນາລະຫວ່າງອັບຣາຮາມ ແລະ ພຣະເຈົ້າສະແດງໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນວ່າ ການຕັດສິນໃຈທໍາລາຍເມືອງໂຊໂດມຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນບໍ່ຜິດພາດແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ, ຍ້ອນພຣະເຈົ້າຮູ້ແລ້ວວ່າ ໃນເມືອງດັ່ງກ່າວແມ່ນບໍ່ມີຄົນຊອບທຳຮອດສີ່ສິບຄົນ ຫຼື ຄົນຊອບທຳຮອດສາມສິບຄົນ ຫຼື ຮອດຊາວຄົນ. ບໍ່ມີແມ່ນແຕ່ສິບຄົນ. ຄົນຊອບທຳພຽງຄົນດຽວຢູ່ໃນເມືອງນັ້ນກໍຄືໂລດ. ທຸກສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນເມືອງໂຊໂດມ ແລະ ສະຖານະການຂອງມັນແມ່ນຖືກສັງເກດການໂດຍພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະເຈົ້າຄຸ້ນເຄີຍກັບມັນຄືກັບຫຼັງມືຂອງພຣະອົງເອງ. ສະນັ້ນ ການຕັດສິນໃຈຂອງພຣະອົງຈຶ່ງບໍ່ສາມາດຜິດພາດໄດ້. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ເມື່ອປຽບທຽບກັບຄວາມຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ມະນຸດແມ່ນດ້ານຊາ, ໂງ່ຈ້າ, ຂາດຄວາມຮູ້ ແລະ ສາຍຕາສັ້ນຫຼາຍ. ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນໃນການສົນທະນາລະຫວ່າງອັບຣາຮາມ ແລະ ພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ເປີດເຜີຍອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງຕັ້ງແຕ່ເລີ່ມຕົ້ນຈົນເຖິງປັດຈຸບັນ. ໃນທຳນອງດຽວກັນ ໃນນີ້ ພວກເຮົາກໍໄດ້ເຫັນອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າເຊັ່ນກັນ. ຈຳນວນແມ່ນບໍ່ສໍາຄັນ, ພວກມັນບໍ່ໄດ້ສະແດງເຖິງຫຍັງເລີຍ, ແຕ່ໃນນີ້ ມີການສະແດງອອກທີ່ສຳຄັນຫຼາຍເຖິງອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າຈະບໍ່ທຳລາຍເມືອງ ຍ້ອນມີຄົນຊອບທຳຫ້າສິບຄົນ. ນີ້ແມ່ນເນື່ອງຈາກຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ມັນແມ່ນຍ້ອນຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະອົງບໍ? ພວກເຈົ້າໄດ້ເຫັນດ້ານນີ້ຂອງອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ເຖິງແມ່ນມີພຽງແຕ່ຄົນຊອບທຳສິບຄົນເທົ່ານັ້ນ, ພຣະເຈົ້າກໍຈະບໍ່ທຳລາຍເມືອງນັ້ນ ຍ້ອນຄົນຊອບທຳສິບຄົນເຫຼົ່ານີ້. ນີ້ແມ່ນຄວາມອົດທົນ ແລະ ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ບໍ່? ຍ້ອນຄວາມເມດຕາ, ຄວາມອົດກັ້ນ ແລະ ຄວາມຫ່ວງໃຍຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ຄົນຊອບທຳເຫຼົ່ານັ້ນ, ພຣະອົງຈຶ່ງບໍ່ທຳລາຍເມືອງ. ນີ້ແມ່ນຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະເຈົ້າ. ແລ້ວໃນທີ່ສຸດ ແມ່ນຫຍັງຄືຜົນຕາມມາທີ່ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນ? ເມື່ອອັບຣາຮາມເວົ້າວ່າ: “ບາງເທື່ອອາດມີສິບຄົນຢູ່ທີ່ນັ້ນ”, ພຣະເຈົ້າກໍກ່າວວ່າ: “ເຮົາກໍຈະບໍ່ທຳລາຍມັນ”. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ອັບຣາຮາມຈຶ່ງບໍ່ເວົ້າຕໍ່, ຍ້ອນຢູ່ພາຍໃນເມືອງໂຊໂດມ ບໍ່ມີຄົນຊອບທຳຮອດສິບຄົນທີ່ເພິ່ນກ່າວເຖິງ ແລະ ເພິ່ນບໍ່ມີຫຍັງຈະເວົ້າອີກ ແລະ ໃນເວລານັ້ນ ເພິ່ນກໍເຂົ້າໃຈວ່າເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງຕັ້ງໃຈທີ່ຈະທຳລາຍເມືອງໂຊໂດມ. ໃນນີ້, ເຈົ້າໄດ້ເຫັນອຸປະນິໄສຫຍັງຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່? ພຣະເຈົ້າມີຄວາມຕັ້ງໃຈແບບໃດ? ພຣະເຈົ້າຕັ້ງໃຈວ່າ ຖ້າເມືອງນີ້ບໍ່ມີຄົນຊອບທຳຮອດສິບຄົນ, ພຣະອົງກໍຈະບໍ່ປ່ອຍເມືອງດັ່ງກ່າວໃຫ້ຢູ່ລອດ ແລະ ຈະທຳລາຍມັນຢ່າງບໍ່ມີການຫຼີກເວັ້ນ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ຄວາມໂກດຮ້າຍນີ້ເປັນຕົວແທນໃຫ້ກັບອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ອຸປະນິໄສນີ້ຄືການເປີດເຜີຍແກ່ນແທ້ອັນບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ມັນຄືການເປີດເຜີຍແກ່ນແທ້ອັນຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມະນຸດຕ້ອງບໍ່ທ້າທາຍບໍ? ເມື່ອໄດ້ຮັບການຢືນຢັນວ່າບໍ່ມີຄົນຊອບທຳຮອດສິບຄົນໃນເມືອງໂຊໂດມ, ພຣະເຈົ້າກໍແນ່ໃຈທີ່ຈະທຳລາຍເມືອງແຫ່ງນັ້ນ ແລະ ຈະລົງໂທດຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ພາຍໃນເມືອງນັ້ນຢ່າງຮຸນແຮງ, ຍ້ອນພວກເຂົາຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍ້ອນພວກເຂົາສົກກະປົກ ແລະ ເສື່ອມຊາມຫຼາຍ.

ເປັນຫຍັງພວກເຮົາຈຶ່ງວິເຄາະຂໍ້ຄວາມເຫຼົ່ານີ້ໃນລັກສະນະນີ້? ນັ້ນກໍຍ້ອນວ່າ ສອງສາມປະໂຫຍກທຳມະດາເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ສະແດງອອກຢ່າງສົມບູນກ່ຽວກັບອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມີຄວາມເມດຕາຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ແລະ ຄວາມໂກດຮ້າຍຢ່າງຮຸນແຮງ. ໃນຂະນະທີ່ພຣະເຈົ້າເຊີດຊູຄົນຊອບທຳ ແລະ ມີຄວາມເມດຕາ, ຄວາມອົດກັ້ນ ແລະ ຄວາມຫ່ວງໃຍສຳລັບພວກເຂົາ, ໃນຫົວໃຈຂອງພຣະອົງກໍ ມີຄວາມກຽດຊັງຢ່າງເລິກໆສຳລັບທຸກຄົນທີ່ຢູ່ໃນເມືອງໂຊໂດມ ຜູ້ທີ່ຖືກເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມ. ນີ້ແມ່ນຄວາມເມດຕາຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ແລະ ຄວາມໂກດຮ້າຍຢ່າງຮຸນແຮງ ຫຼື ບໍ່? ພຣະເຈົ້າທຳລາຍເມືອງດ້ວຍວິທີໃດ? ດ້ວຍໄຟ. ແລ້ວເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງທຳລາຍມັນດ້ວຍໄຟ? ເມື່ອເຈົ້າເຫັນບາງສິ່ງກຳລັງຖືກເຜົາໄໝ້ດ້ວຍໄຟ ຫຼື ເມື່ອເຈົ້າກຳລັງຈະເຜົາບາງສິ່ງ, ເຈົ້າມີຄວາມຮູ້ສຶກແນວໃດຕໍ່ສິ່ງນັ້ນ? ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງຕ້ອງການເຜົາມັນຖິ້ມ? ເຈົ້າຮູ້ສຶກບໍວ່າ ເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງການມັນອີກຕໍ່ໄປ, ເຈົ້າບໍ່ປາຖະໜາທີ່ຈະຫຼຽວເບິ່ງມັນອີກຕໍ່ໄປ? ເຈົ້າຕ້ອງການປະຖິ້ມມັນບໍ? ການທີ່ພຣະເຈົ້າໃຊ້ໄຟກໍໝາຍເຖິງການປະຖິ້ມ ແລະ ຄວາມກຽດຊັງ ແລະ ພຣະອົງບໍ່ປາຖະໜາທີ່ຈະເຫັນເມືອງໂຊໂດມນັ້ນອີກຕໍ່ໄປ. ນີ້ຄືຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າເຜົາເມືອງໂຊໂດມດ້ວຍໄຟ. ການໃຊ້ໄຟແມ່ນສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພຣະເຈົ້າໄດ້ໃຈຮ້າຍສໍ່າໃດກັນແທ້. ຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນແມ່ນມີຢູ່ຈິງແນ່ນອນ, ແຕ່ຄວາມບໍລິສຸດ ແລະ ຄວາມຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ເມື່ອເວລາພຣະອົງປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ ມັນກໍຍັງສະແດງໃຫ້ມະນຸດເຫັນອີກດ້ານຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ພຣະອົງບໍ່ຍອມອົດທົນຕໍ່ການທ້າທາຍຂອງມະນຸດ. ເມື່ອມະນຸດສາມາດເຊື່ອຟັງຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງສົມບູນ ແລະ ປະຕິບັດຕາມເງື່ອນໄຂຂອງພຣະເຈົ້າ, ພຣະເຈົ້າກໍມີຄວາມເມດຕາຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃຫ້ແກ່ມະນຸດ; ເມື່ອມະນຸດເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເສື່ອມຊາມ, ຄວາມກຽດຊັງ ແລະ ເປັນສັດຕູກັບພຣະອົງ, ພຣະເຈົ້າກໍໃຈຮ້າຍຢ່າງຮຸນແຮງ. ພຣະອົງໃຈຮ້າຍຢ່າງຮຸນແຮງຈົນຮອດລະດັບໃດ? ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງຈະຄົງຢູ່ຈົນພຣະເຈົ້າບໍ່ເຫັນການຕໍ່ຕ້ານ ແລະ ການກະທຳທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງມະນຸດອີກຕໍ່ໄປ, ຈົນກວ່າສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນຈະບໍ່ຢູ່ຕໍ່ຕາພຣະອົງອີກຕໍ່ໄປ. ມີແຕ່ເມື່ອນັ້ນ ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງຈະຫາຍໄປ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ບໍ່ວ່າບຸກຄົນນັ້ນຈະແມ່ນຜູ້ໃດກໍຕາມ, ຖ້າຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາຫ່າງໄກອອກຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫັນໜີຈາກພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ຫັນກັບຄືນມາຈັກເທື່ອ, ບໍ່ວ່າໃນລັກສະນະໃດ ຫຼື ໃນເລື່ອງຄວາມປາຖະໜາສ່ວນຕົວຂອງພວກເຂົາກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າພວກເຂົາປາຖະໜາທີ່ຈະນະມັດສະການ ແລະ ຕິດຕາມ ແລະ ເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າທີ່ຢູ່ໃນຮ່າງກາຍຂອງພວກເຂົາ ຫຼື ໃນຄວາມຄິດຂອງພວກເຂົາແນວໃດກໍຕາມ, ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າຈະຖືກປ່ອຍອອກຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ. ມັນຈະເປັນຄືກັບ ເມື່ອພຣະເຈົ້າປ່ອຍຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງຢ່າງຮຸນແຮງ, ໄດ້ມອບໂອກາດຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃຫ້ແກ່ມະນຸດ, ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ປ່ອຍມັນອອກມາ ມັນກໍບໍ່ມີທາງທີ່ຈະເອົາມັນກັບຄືນມາ ແລະ ພຣະອົງຈະບໍ່ເມດຕາ ແລະ ອົດກັ້ນຕໍ່ມະນຸດຊາດດັ່ງກ່າວອີກ. ນີ້ແມ່ນໜຶ່ງດ້ານໃນອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ບໍ່ອົດກັ້ນຕໍ່ການທ້າທາຍ. ໃນນີ້, ມັນເບິ່ງຄືປົກກະຕິທີ່ພຣະເຈົ້າຈະທຳລາຍເມືອງໃດໜຶ່ງ, ຍ້ອນໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ ເມືອງໃດທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຜິດບາບແມ່ນບໍ່ສາມາດມີຢູ່ໄດ້ ແລະ ສືບຕໍ່ຄົງຢູ່ ແລະ ມັນກໍເໝາະສົມທີ່ຈະຖືກທຳລາຍໂດຍພຣະເຈົ້າ. ແຕ່ໃນເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນກ່ອນ ແລະ ຫຼັງ ທີ່ພຣະອົງທຳລາຍເມືອງໂຊໂດມ, ພວກເຮົາກໍໄດ້ເຫັນເຖິງອຸປະນິໄສທັງໝົດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະອົງອົດກັ້ນ ແລະ ເມດຕາຕໍ່ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ມີຄວາມກະລຸນາ, ສວຍງາມ ແລະ ດີ; ຕໍ່ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ, ຜິດບາບ ແລະ ຊົ່ວຊ້າ, ພຣະອົງໂກດຮ້າຍຢ່າງແຮງ ຈົນພຣະອົງບໍ່ສາມາດຢຸດຢັ້ງຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງໄດ້. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນລັກສະນະສອງຢ່າງທີ່ສຳຄັນ ແລະ ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດໃນອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ພຣະເຈົ້າໄດ້ເປີດເຜີຍພວກມັນຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນຈົນເຖິງຈຸດຈົບ: ຄວາມເມດຕາທີ່ອຸດົມສົມບູນ ແລະ ຄວາມໂກດຮ້າຍຢ່າງຮຸນແຮງ. ພວກເຈົ້າສ່ວນໃຫຍ່ໄດ້ຜະເຊີນກັບຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ມີໜ້ອຍຄົນຫຼາຍທີ່ໄດ້ເຫັນຄຸນຄ່າຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄວາມກະລຸນາ ແລະ ຄວາມຮັກຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນສາມາດເຫັນໄດ້ໃນທຸກຄົນ; ນັ້ນກໍຄື ພຣະເຈົ້າມີຄວາມເມດຕາຕໍ່ທຸກຄົນຢ່າງຫຼາຍ. ແຕ່ຫາຍາກ ຫຼື ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ບໍ່ມີເລີຍ ທີ່ພຣະເຈົ້າຈະໃຈຮ້າຍຢ່າງຮຸນແຮງຕໍ່ບຸກຄົນໃດໜຶ່ງ ຫຼື ກຸ່ມຄົນໃດໜຶ່ງທີ່ຢູ່ທ່າມກາງພວກເຈົ້າ. ສະບາຍໃຈໄດ້ເລີຍ! ອີກບໍ່ດົນ ທຸກຄົນກໍຈະໄດ້ເຫັນ ແລະ ຜະເຊີນກັບຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ໃນຕອນນີ້ ມັນບໍ່ແມ່ນເວລາເທື່ອ. ເປັນຫຍັງຈຶ່ງເປັນແບບນີ້? ມັນເປັນຍ້ອນເມື່ອພຣະເຈົ້າໃຈຮ້າຍຕໍ່ຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ນັ້ນກໍຄື ເມື່ອພຣະອົງປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍຢ່າງຮຸນແຮງຂອງພຣະອົງໃສ່ພວກເຂົາ, ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າ ພຣະອົງໄດ້ລັງກຽດ ແລະ ປະຕິເສດບຸກຄົນດັ່ງກ່າວຕັ້ງແຕ່ດົນແລ້ວ, ພຣະອົງກຽດຊັງການເປັນຢູ່ຂອງພວກເຂົາ ແລະ ພຣະອົງບໍ່ສາມາດອົດທົນຕໍ່ການເປັນຢູ່ຂອງພວກເຂົາໄດ້; ທັນທີທີ່ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງມາເຖິງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາກໍຈະຫາຍໄປ. ໃນປັດຈຸບັນ, ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າຍັງບໍ່ໄດ້ໄປເຖິງຈຸດນັ້ນເທື່ອ. ບໍ່ມີຜູ້ໃດທ່າມກາງພວກເຈົ້າທີ່ຈະສາມາດແບກຮັບມັນໄດ້ ເມື່ອພຣະເຈົ້າໃຈຮ້າຍຢ່າງຮຸນແຮງ. ພວກເຈົ້າໄດ້ເຫັນແລ້ວວ່າ ໃນເວລານີ້ ພຣະເຈົ້າມີພຽງແຕ່ຄວາມກະລຸນາຕໍ່ພວກເຈົ້າທຸກຄົນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ແລະ ພວກເຈົ້າຍັງບໍ່ໄດ້ເຫັນເຖິງຄວາມໃຈຮ້າຍຢ່າງຮຸນແຮງຂອງພຣະອົງເທື່ອ. ຖ້າໃຜທີ່ຍັງບໍ່ເຊື່ອ, ພວກເຈົ້າກໍສາມາດຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍໃສ່ພວກເຈົ້າລອງເບິ່ງ, ເພື່ອວ່າ ພວກເຈົ້າຈະໄດ້ຜະເຊີນກັບຂໍ້ແທ້ຈິງທີ່ວ່າ ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ບໍ່ຍອມທົນຕໍ່ການທ້າທາຍໂດຍມະນຸດນັ້ນມີຢູ່ຈິງ ຫຼື ບໍ່. ພວກເຈົ້າກ້າບໍ?

ຜູ້ຄົນໃນຍຸກສຸດທ້າຍພຽງແຕ່ເຫັນຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າໃນພຣະທຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຜະເຊີນກັບຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ

ສອງດ້ານຂອງອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ເຫັນໃນຂໍ້ຄວາມຂອງຂໍ້ພຣະຄຳພີເຫຼົ່ານີ້ສົມຄວນແກ່ການສົນທະນາບໍ? ເມື່ອໄດ້ຍິນເລື່ອງລາວນີ້ແລ້ວ, ພວກເຈົ້າມີຄວາມເຂົ້າໃຈຄືນໃໝ່ກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າບໍ? ພວກເຈົ້າມີຄວາມເຂົ້າໃຈແບບໃດ? ມັນສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ນັບຕັ້ງແຕ່ເວລາແຫ່ງການເນລະມິດສ້າງຈົນເຖິງປັດຈຸບັນ, ບໍ່ມີກຸ່ມໃດໄດ້ຮັບຄວາມກະລຸນາ ຫຼື ຄວາມເມດ ແລະ ຄວາມຮັກຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຫຼາຍສໍ່າກຸ່ມສຸດທ້າຍນີ້. ເຖິງແມ່ນໃນຂັ້ນຕອນສຸດທ້າຍ ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະຕິບັດພາລະກິດແຫ່ງການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີ ແລະ ໄດ້ປະຕິບັດພາລະກິດຂອງພຣະອົງດ້ວຍຄວາມສະຫງ່າຜ່າເຜີຍ ແລະ ຄວາມໂກດຮ້າຍ, ສ່ວນໃຫຍ່ແລ້ວ ພຣະເຈົ້າພຽງແຕ່ໃຊ້ພຣະທຳເພື່ອສຳເລັດພາລະກິດຂອງພຣະອົງ; ພຣະອົງໃຊ້ພຣະທຳເພື່ອສັ່ງສອນ ແລະ ຫົດນໍ້າ, ເພື່ອສະໜອງ ແລະ ລ້ຽງດູ. ໃນຂະນະດຽວກັນ, ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຖືກເກັບເຊື່ອງໄວ້ຢູ່ສະເໝີ ແລະ ນອກຈາກຈະຜະເຊີນກັບອຸປະນິໄສອັນໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າໃນພຣະທຳຂອງພຣະອົງແລ້ວ, ມີໜ້ອຍຄົນຫຼາຍທີ່ໄດ້ຜະເຊີນກັບຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງເປັນການສ່ວນຕົວ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ໃນລະຫວ່າງພາລະກິດແຫ່ງການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຖິງແມ່ນຄວາມໂກດຮ້າຍທີ່ຖືກເປີດເຜີຍໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຜະເຊີນກັບຄວາມສະຫງ່າຜ່າເຜີຍຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມບໍ່ອົດກັ້ນຕໍ່ການທ້າທາຍຂອງພຣະອົງ, ຄວາມໂກດຮ້າຍນີ້ບໍ່ໄດ້ຢູ່ເໜືອພຣະທຳຂອງພຣະອົງ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ພຣະເຈົ້າໃຊ້ພຣະທຳເພື່ອຕໍານິມະນຸດ, ເປີດໂປງມະນຸດ, ພິພາກສາມະນຸດ, ຂ້ຽນຕີມະນຸດ ແລະ ແມ່ນແຕ່ປະນາມມະນຸດ, ແຕ່ພຣະເຈົ້າຍັງບໍ່ໄດ້ໃຈຮ້າຍຕໍ່ມະນຸດຢ່າງຮຸນແຮງເທື່ອ ແລະ ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງໃສ່ມະນຸດເລີຍ ນອກຈາກໃນພຣະທຳຂອງພຣະອົງ. ສະນັ້ນ ຄວາມກະລຸນາ ແລະ ຄວາມຮັກຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມະນຸດໄດ້ຜະເຊີນໃນຍຸກນີ້ຈຶ່ງເປັນການສະແດງເຖິງອຸປະນິໄສທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຈົ້າ, ໃນຂະນະທີ່ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມະນຸດໄດ້ຜະເຊີນນັ້ນເປັນພຽງຜົນສະທ້ອນຈາກນໍ້າສຽງ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກເຖິງຖ້ອຍຄຳຂອງພຣະອົງ. ຫຼາຍຄົນຮັບເອົາຜົນສະທ້ອນນີ້ເປັນການຜະເຊີນທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ຄວາມຮູ້ທີ່ແທ້ຈິງກ່ຽວກັບຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງຜິດໆ. ສະນັ້ນ ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຈຶ່ງເຊື່ອວ່າພວກເຂົາໄດ້ເຫັນຄວາມກະລຸນາ ແລະ ຄວາມຮັກຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າໃນພຣະທຳຂອງພຣະອົງ, ພວກເຂົາຍັງໄດ້ເຫັນຄວາມບໍ່ອົດກັ້ນຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ການທ້າທາຍຂອງມະນຸດ ແລະ ພວກເຂົາສ່ວນໃຫຍ່ໄດ້ເຫັນຄຸນຄ່າຄວາມກະລຸນາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດ. ແຕ່ບໍ່ວ່າພຶດຕິກຳຂອງມະນຸດຈະຊົ່ວສໍ່າໃດກໍຕາມ ຫຼື ອຸປະນິໄສຂອງເຂົາຈະເສື່ອມຊາມສໍ່າໃດກໍຕາມ, ພຣະເຈົ້າກໍອົດທົນຢູ່ສະເໝີ. ໃນການອົດທົນນັ້ນ, ຈຸດປະສົງຂອງພຣະອົງກໍຄືລໍຖ້າໃຫ້ພຣະທຳທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວ, ຄວາມພະຍາຍາມທີ່ພຣະອົງໄດ້ເຮັດ ແລະ ລາຄາທີ່ພຣະອົງໄດ້ຈ່າຍນັ້ນບັນລຸຜົນໃນຄົນທີ່ພຣະອົງປາຖະໜາຈະຮັບເອົາ. ການລໍຖ້າຜົນຕາມມາເຊັ່ນນີ້ແມ່ນໃຊ້ເວລາ ແລະ ຈຳເປັນຕ້ອງສ້າງສະພາບແວດລ້ອມທີ່ແຕກຕ່າງກັນສຳລັບມະນຸດ, ໃນລັກສະນະດຽວກັນກັບຜູ້ຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ເປັນຜູ້ໃຫຍ່ໃນທັນທີໃດທີ່ພວກເຂົາເກີດມາ; ມັນໃຊ້ເວລາສິບແປດ ຫຼື ສິບເກົ້າປີ ແລະ ບາງຄົນເຖິງກັບຕ້ອງໃຊ້ເວລາຊາວ ຫຼື ສາມສິບປີກ່ອນທີ່ພວກເຂົາຈະກາຍເປັນຜູ້ໃຫຍ່ທີ່ແທ້ຈິງ. ພຣະເຈົ້າລໍຖ້າໃຫ້ສຳເລັດຂະບວນການນີ້, ພຣະອົງລໍຖ້າການມາເຖິງຂອງເວລາດັ່ງກ່າວ ແລະ ພຣະອົງລໍຖ້າການມາເຖິງຂອງຜົນຕາມມານີ້. ຕະຫຼອດເວລາທີ່ພຣະອົງລໍຖ້າ, ພຣະເຈົ້າມີຄວາມເມດຕາຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ໃນລະຫວ່າງຊ່ວງເວລາພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ມີຄົນຈຳນວນໜ້ອຍຫຼາຍທີ່ຖືກໂຈມຕີ ແລະ ບາງຄົນຖືກລົງໂທດຍ້ອນພວກເຂົາຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າຢ່າງຮ້າຍແຮງ. ຕົວຢ່າງດັ່ງກ່າວຍິ່ງເປັນເຄື່ອງພິສູດເຖິງອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ບໍ່ທົນຕໍ່ການທ້າທາຍຂອງມະນຸດ ແລະ ເປັນສິ່ງທີ່ຢືນຢັນຢ່າງແທ້ຈິງເຖິງການມີຢູ່ຂອງຄວາມອົດກັ້ນ ແລະ ຄວາມອົດທົນຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ຜູ້ຄົນທີ່ຖືກເລືອກ. ແນ່ນອນ ໃນຕົວຢ່າງປົກກະຕິເຫຼົ່ານີ້, ການເປີດເຜີຍພາກສ່ວນໃດໜຶ່ງຂອງອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າໃນຜູ້ຄົນເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ໄດ້ກະທົບຕໍ່ແຜນການຄຸ້ມຄອງໂດຍລວມຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ, ໃນຂັ້ນຕອນສຸດທ້າຍນີ້ຂອງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ອົດທົນຕະຫຼອດໄລຍະເວລາທີ່ພຣະອົງໄດ້ລໍຖ້າ ແລະ ພຣະອົງໄດ້ແລກປ່ຽນຄວາມອົດທົນຂອງພຣະອົງ ແລະ ຊີວິດຂອງພຣະອົງກັບຄວາມລອດພົ້ນຂອງຄົນທີ່ຕິດຕາມພຣະອົງ. ພວກເຈົ້າເຂົ້າໃຈສິ່ງນີ້ບໍ? ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໂກດຮ້າຍຕໍ່ແຜນການຂອງພຣະອົງໂດຍບໍ່ມີເຫດຜົນ. ພຣະອົງສາມາດປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ ແລະ ພຣະອົງຍັງສາມາດມີຄວາມເມດຕາ; ນີ້ແມ່ນການເປີດເຜີຍສອງດ້ານທີ່ສຳຄັນຂອງອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ. ສິ່ງນີ້ຊັດເຈນຫຼາຍ ຫຼື ບໍ່? ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ສໍາລັບກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ຄວາມຖືກຕ້ອງ ແລະ ຄວາມຜິດພາດ, ຄວາມຍຸຕິທຳ ແລະ ອະຍຸຕິທຳ, ການຄິດບວກ ແລະ ການຄິດລົບ, ທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຖືກສະແດງຕໍ່ມະນຸດຢ່າງຊັດເຈນ. ສິ່ງທີ່ພຣະອົງຈະເຮັດ, ສິ່ງທີ່ພຣະອົງມັກ, ສິ່ງທີ່ພຣະອົງກຽດຊັງ, ທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ສາມາດສະທ້ອນເຖິງອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າໂດຍກົງ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວຍັງສາມາດເຫັນໄດ້ໃນພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງຊັດເຈນ ແລະ ແຈ່ມແຈ້ງ ແລະ ພວກມັນບໍ່ໄດ້ເລື່ອນລອຍ ຫຼື ທົ່ວໄປ; ກົງກັນຂ້າມ ພວກມັນເຮັດໃຫ້ທຸກຄົນເບິ່ງເຫັນອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະອົງມີ ແລະ ເປັນ ໃນລັກສະນະທີ່ມີຕົວຕົນ, ແທ້ຈິງ ແລະ ເປັນຈິງໂດຍພິເສດ. ນີ້ແມ່ນພຣະເຈົ້າທີ່ແທ້ຈິງ.

ອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຖືກລີ້ລັບຈາກມະນຸດ, ຫົວໃຈຂອງມະນຸດໄດ້ຫັນເຫຈາກພຣະເຈົ້າ

ຖ້າເຮົາບໍ່ໄດ້ສົນທະນາກ່ຽວກັບສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ຈະບໍ່ມີຜູ້ໃດທ່າມກາງພວກເຈົ້າຈະສາມາດເບິ່ງເຫັນອຸປະນິໄສທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຈົ້າໃນເລື່ອງລາວໃນພຣະຄຳພີ. ນີ້ຄືຄວາມຈິງ. ນັ້ນກໍຍ້ອນວ່າ ເຖິງແມ່ນເລື່ອງລາວໃນພຣະຄຳພີເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ບັນທຶກສິ່ງຕ່າງໆທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຮັດ, ພຣະເຈົ້າພຽງກ່າວພຣະທຳເລັກນ້ອຍ ແລະ ບໍ່ໄດ້ແນະນຳອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງໂດຍກົງ ຫຼື ເປີດເຜີຍຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງຕໍ່ມະນຸດຢ່າງເປີດເຜີຍ. ຄົນຮຸ່ນຕໍ່ມາຖືວ່າການບັນທຶກເຫຼົ່ານີ້ເປັນເລື່ອງເລົ່າຂານ ແລະ ສະນັ້ນ ມັນຈຶ່ງປາກົດຕໍ່ຜູ້ຄົນວ່າ ພຣະເຈົ້າເຊື່ອງຊ້ອນພຣະອົງເອງຈາກມະນຸດ, ມັນບໍ່ແມ່ນຕົວຕົນຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ລີ້ລັບຈາກມະນຸດ, ແຕ່ເປັນອຸປະນິໄສ ແລະ ຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງ. ຫຼັງຈາກການສົນທະນາຂອງເຮົາໃນມື້ນີ້, ພວກເຈົ້າຍັງຮູ້ສຶກວ່າພຣະເຈົ້າລີ້ລັບຈາກມະນຸດຢູ່ບໍ? ພວກເຈົ້າຍັງເຊື່ອວ່າອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າລີ້ລັບຈາກມະນຸດບໍ?

ຕັ້ງແຕ່ເວລາແຫ່ງການເນລະມິດສ້າງ, ອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າກໍສອດຄ່ອງກັບພາລະກິດຂອງພຣະອົງ. ມັນບໍ່ເຄີຍລິ້ລັບຈາກມະນຸດຈັກເທື່ອ, ແຕ່ຖືກເປີດເຜີຍຢ່າງສົມບູນ ແລະ ຖືກເຮັດໃຫ້ເປັນທີ່ປະຈັກຕໍ່ມະນຸດ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ເມື່ອເວລາທີ່ຜ່ານໄປ ຫົວໃຈຂອງມະນຸດກໍເລີ່ມອອກຫ່າງຈາກພຣະເຈົ້າຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ໃນຂະນະທີ່ຄວາມເສື່ອມຊາມຂອງມະນຸດກໍຮຸນແຮງຍິ່ງຂຶ້ນ, ມະນຸດ ແລະ ພຣະເຈົ້າກໍຍິ່ງຫ່າງໄກກັນໄປເລື້ອຍໆ. ມະນຸດຄ່ອຍໆຫາຍໄປຈາກສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ. ມະນຸດບໍ່ສາມາດ “ເຫັນ” ພຣະເຈົ້າ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ເຂົາປາສະຈາກ “ຂ່າວສານ” ກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ; ສະນັ້ນ ເຂົາຈຶ່ງບໍ່ຮູ້ວ່າພຣະເຈົ້າເປັນຈິງ ຫຼື ບໍ່ ແລະ ເຖິງກັບປະຕິເສດການເປັນຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າໂດຍສິ້ນເຊີງ. ສະນັ້ນ ການທີ່ມະນຸດບໍ່ເຂົ້າໃຈອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະອົງມີ ແລະ ເປັນ ກໍບໍ່ແມ່ນຍ້ອນພຣະເຈົ້າລີ້ລັບຈາກມະນຸດ, ແຕ່ຍ້ອນຫົວໃຈຂອງເຂົາໄດ້ຫັນໜີຈາກພຣະເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນມະນຸດເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ຫົວໃຈຂອງມະນຸດກໍປາສະຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຂົາບໍ່ຮູ້ກ່ຽວກັບການຮັກພຣະເຈົ້າ ຫຼື ເຂົາບໍ່ຕ້ອງການທີ່ຈະຮັກພຣະເຈົ້າ, ຍ້ອນຫົວໃຈຂອງເຂົາບໍ່ເຄີຍຫຍັບເຂົ້າໃກ້ພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຂົາຫຼີກເວັ້ນພຣະເຈົ້າຢູ່ສະເໝີ. ຜົນຕາມມາກໍຄື ຫົວໃຈຂອງມະນຸດຫ່າງໄກຈາກພຣະເຈົ້າ. ແລ້ວຫົວໃຈຂອງເຂົາຢູ່ໃສ? ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ ຫົວໃຈຂອງມະນຸດບໍ່ໄດ້ໄປໃສເລີຍ: ແທນທີ່ຈະມອບມັນໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ ຫຼື ເປີດເຜີຍມັນໃຫ້ພຣະເຈົ້າເຫັນ, ເຂົາເກັບມັນໄວ້ສຳລັບຕົນເອງ. ເຖິງແມ່ນວ່າບາງຄົນມັກອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ ແລະ ເວົ້າວ່າ: “ໂອ ພຣະເຈົ້າ, ຫຼຽວເບິ່ງຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍດ້ວຍເທີ້ນ, ພຣະອົງຮູ້ທຸກສິ່ງທີ່ຂ້ານ້ອຍຄິດ” ແລະ ບາງຄົນເຖິງກັບສາບານຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າຫຼຽວເບິ່ງຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ ແລ້ວຂໍໃຫ້ພວກເຂົາຖືກລົງໂທດ ຖ້າພວກເຂົາເຮັດຜິດຄຳສາບານຂອງພວກເຂົາ. ເຖິງແມ່ນມະນຸດຍອມໃຫ້ພຣະເຈົ້າຫຼຽວເບິ່ງຫົວໃຈຂອງເຂົາ, ນີ້ກໍບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ມະນຸດຈະສາມາດເຊື່ອຟັງການປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ເຂົາຍອມໃຫ້ໂຊກຊະຕາ ແລະ ຄວາມຄາດຫວັງຂອງເຂົາ ແລະ ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງຂອງເຂົາຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງພຣະເຈົ້າ. ສະນັ້ນ ຄຳສາບານທີ່ເຈົ້າໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ ຫຼື ສິ່ງທີ່ເຈົ້າປະກາດຕໍ່ພຣະອົງແມ່ນບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງ, ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ ຫົວໃຈຂອງເຈົ້າກໍຍັງປິດຕໍ່ພຣະອົງຢູ່, ຍ້ອນເຈົ້າພຽງແຕ່ຍອມໃຫ້ພຣະເຈົ້າຫຼຽວເບິ່ງຫົວໃຈຂອງເຈົ້າ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ພຣະອົງຄວບຄຸມມັນ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ມອບຫົວໃຈຂອງເຈົ້າໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າເລີຍ ແລະ ພຽງແຕ່ເວົ້າຄຳເວົ້າທີ່ອ່ອນຫວານໃຫ້ພຣະເຈົ້າໄດ້ຍິນ; ໃນຂະນະດຽວກັນ, ເຈົ້າກໍເຊື່ອງເຈດຕະນາຫຼອກລວງຕ່າງໆຈາກພຣະເຈົ້າ, ພ້ອມກັບເລ່ລ່ຽມ, ກົນອຸບາຍ ແລະ ແຜນການຂອງເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າກຳຄວາມຄາດຫວັງ ແລະ ໂຊກຊະຕາຂອງເຈົ້າໄວ້ໃນມືຂອງເຈົ້າຢ່າງແໜ້ນ ໂດຍຢ້ານຢູ່ເລິກໆວ່າ ພວກມັນຈະຖືກພຣະເຈົ້າເອົາໄປ. ສະນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ເຄີຍຫຼຽວເຫັນຄວາມຈິງໃຈຂອງມະນຸດທີ່ມີຕໍ່ພຣະອົງເລີຍ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ພຣະເຈົ້າສັງເກດເຫັນຄວາມເລິກຂອງຫົວໃຈມະນຸດ ແລະ ສາມາດເຫັນວ່າມະນຸດກຳລັງຄິດຫຍັງ ແລະ ຫົວໃຈຂອງເຂົາຕ້ອງການເຮັດຫຍັງ ແລະ ສາມາດເຫັນສິ່ງຕ່າງໆທີ່ເກັບໄວ້ພາຍໃນຫົວໃຈຂອງເຂົາ, ຫົວໃຈຂອງມະນຸດກໍບໍ່ໄດ້ເປັນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຂົາກໍບໍ່ໄດ້ມອບມັນໃຫ້ຢູ່ໃນການຄວບຄຸມຂອງພຣະເຈົ້າ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ພຣະເຈົ້າມີສິດສັງເກດ, ແຕ່ພຣະອົງບໍ່ມີສິດຄວບຄຸມ. ໃນຄວາມຮູ້ສຶກສ່ວນຕົວຂອງມະນຸດ, ມະນຸດບໍ່ຕ້ອງການ ຫຼື ມີເຈດຕະນາທີ່ຈະຍອມໃຫ້ຕົນເອງຢູ່ໃນການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ. ບໍ່ພຽງແຕ່ມະນຸດປິດກັ້ນຕົນເອງຈາກພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ເຖິງກັບມີຄົນທີ່ຄິດຫາວິທີຕ່າງໆເພື່ອຫຸ້ມຫໍ່ຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ, ໂດຍໃຊ້ການເວົ້າແບບນິ້ມນວນ ແລະ ການປະຈົບປະແຈງເພື່ອສ້າງຄວາມປະທັບໃຈທີ່ຜິດ ແລະ ຮັບເອົາຄວາມໄວ້ວາງໃຈຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ປິດບັງໃບໜ້າທີ່ແທ້ຈິງຂອງພວກເຂົາໃຫ້ອອກຈາກສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ. ເປົ້າໝາຍຂອງພວກເຂົາໃນການບໍ່ຍອມໃຫ້ພຣະເຈົ້າເຫັນ ກໍຄືການບໍ່ຍອມໃຫ້ພຣະເຈົ້າຮັບຮູ້ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເປັນ. ພວກເຂົາບໍ່ຕ້ອງການມອບຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ເກັບຮັກສາມັນໄວ້ສໍາລັບຕົວພວກເຂົາເອງ. ຄວາມໃນຂອງເລື່ອງນີ້ກໍຄື ສິ່ງທີ່ມະນຸດເຮັດ ແລະ ສິ່ງທີ່ເຂົາຕ້ອງການແມ່ນຖືກວາງແຜນ, ຄຳນວນ ແລະ ກຳນົດໂດຍມະນຸດເອງທັງໝົດ; ເຂົາບໍ່ຕ້ອງການການມີສ່ວນຮ່ວມ ຫຼື ການແຊກແຊງຂອງພຣະເຈົ້າ, ແຮງໄກທີ່ເຂົາຈະຕ້ອງການໆປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ. ສະນັ້ນ ບໍ່ວ່າຈະກ່ຽວຂ້ອງກັບຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ, ການຝາກຝັງຂອງພຣະອົງ ຫຼື ເງື່ອນໄຂທີ່ພຣະເຈົ້າຮຽກຮ້ອງຈາກມະນຸດ, ການຕັດສິນໃຈຂອງມະນຸດກໍອີງຕາມເຈດຕະນາ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດຂອງເຂົາເອງ, ອີງຕາມສະພາວະ ແລະ ສະຖານະການຂອງເຂົາເອງໃນເວລານັ້ນ. ມະນຸດໃຊ້ຄວາມຮູ້ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ເຂົາຄຸ້ນເຄີຍສະເໝີ ແລະ ຄວາມສະຫຼາດຂອງເຂົາເອງເພື່ອຕັດສິນ ແລະ ເລືອກເອົາເສັ້ນທາງທີ່ເຂົາຄວນຍ່າງ ແລະ ບໍ່ຍອມໃຫ້ມີການແຊກແຊງ ຫຼື ການຄວບຄຸມຂອງພຣະເຈົ້າ. ນີ້ແມ່ນຫົວໃຈຂອງມະນຸດທີ່ພຣະເຈົ້າເບິ່ງເຫັນ.

ນັບຕັ້ງແຕ່ເລີ່ມຕົ້ນຈົນເຖິງປັດຈຸບັນ, ມີພຽງແຕ່ມະນຸດເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດສົນທະນາກັບພຣະເຈົ້າໄດ້. ນັ້ນກໍຄື ໃນບັນດາສິ່ງທີ່ມີຊີວິດທັງປວງ ແລະ ບັນດາສິ່ງທີ່ຖືກສ້າງຂອງພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ມີສິ່ງໃດນອກຈາກມະນຸດທີ່ຈະສາມາດສົນທະນາກັບພຣະເຈົ້າໄດ້. ມະນຸດມີຫູທີ່ເຮັດໃຫ້ເຂົາສາມາດໄດ້ຍິນ ແລະ ຕາທີ່ເຮັດໃຫ້ເຂົາໄດ້ເຫັນ; ເຂົາມີພາສາ ແລະ ຄວາມຄິດຂອງເຂົາເອງ ແລະ ຄວາມປະສົງທີ່ເປັນອິດສະຫຼະ. ເຂົາມີທຸກສິ່ງທີ່ຈຳເປັນເພື່ອໄດ້ຍິນພຣະເຈົ້າກ່າວ ແລະ ເຂົ້າໃຈຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍອມຮັບເອົາການຝາກຝັງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງສົນທະນາກ່ຽວກັບຄວາມປາຖະໜາທັງໝົດຂອງພຣະອົງກັບມະນຸດ, ຕ້ອງການເຮັດໃຫ້ມະນຸດເປັນເພື່ອນສະໜິດທີ່ມີຈິດໃຈດຽວກັນກັບພຣະອົງ ແລະ ທີ່ສາມາດຍ່າງກັບພຣະອົງ. ຕັ້ງແຕ່ພຣະອົງເລີ່ມຄຸ້ມຄອງ, ພຣະເຈົ້າກໍລໍຖ້າໃຫ້ມະນຸດມອບຫົວໃຈຂອງເຂົາໃຫ້ກັບພຣະອົງ, ຍອມໃຫ້ພຣະເຈົ້າຊໍາລະ ແລະ ສະໜອງມັນ, ເຮັດໃຫ້ເຂົາເປັນທີ່ພໍໃຈພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນທີ່ຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຮັດໃຫ້ເຂົາເຄົາລົບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ. ພຣະເຈົ້າຖ້າເບິ່ງ ແລະ ລໍຖ້າຜົນຕາມມານີ້. ມີຜູ້ຄົນດັ່ງກ່າວຢູ່ໃນທ່າມກາງການບັນທຶກຂອງພຣະຄຳພີບໍ? ນັ້ນກໍຄື ມີຜູ້ໃດທີ່ຢູ່ໃນພຣະຄຳພີທີ່ສາມາດມອບຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າບໍ? ມີເຫດການແບບນີ້ເກີດຂຶ້ນກ່ອນໜ້າຍຸກນີ້ບໍ? ໃນມື້ນີ້, ໃຫ້ພວກເຮົາສືບຕໍ່ອ່ານເລື່ອງລາວໃນພຣະຄຳພີ ແລະ ເບິ່ງວ່າສິ່ງທີ່ບຸກຄົນນີ້ ນັ້ນກໍຄືໂຢບ ໄດ້ເຮັດນັ້ນມີຫຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບຫົວຂໍ້ “ການມອບຫົວໃຈຂອງເຈົ້າໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າ” ທີ່ພວກເຮົາກຳລັງລົມກັນໃນມື້ນີ້ ຫຼື ບໍ່. ໃຫ້ພວກເຮົາມາເບິ່ງວ່າໂຢບເປັນທີ່ພໍໃຈພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນທີ່ຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ບໍ່.

ແມ່ນຫຍັງຄືຄວາມປະທັບໃຈຂອງພວກເຈົ້າກ່ຽວກັບໂຢບ? ອ້າງອີງຈາກຂໍ້ພຣະຄຳພີຕົ້ນສະບັບ ບາງຄົນເວົ້າວ່າໂຢບ ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. “ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ”: ສິ່ງດັ່ງກ່າວແມ່ນການປະເມີນຂອງພຣະເຈົ້າກ່ຽວກັບໂຢບ. ຖ້າພວກເຈົ້າໃຊ້ຄຳເວົ້າຂອງພວກເຈົ້າເອງ, ພວກເຈົ້າຈະສະຫຼຸບກ່ຽວກັບໂຢບວ່າແນວໃດ? ບາງຄົນເວົ້າວ່າໂຢບເປັນບຸກຄົນທີ່ດີ ແລະ ມີເຫດຜົນ; ບາງຄົນເວົ້າວ່າ ເພິ່ນມີຄວາມເຊື່ອທີ່ແທ້ຈິງໃນພຣະເຈົ້າ; ບາງຄົນເວົ້າວ່າໂຢບເປັນບຸກຄົນທີ່ຊອບທຳ ແລະ ມີມະນຸດສະທຳ. ພວກເຈົ້າໄດ້ເຫັນຄວາມເຊື່ອຂອງໂຢບ ເຊິ່ງເວົ້າໄດ້ວ່າ ໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າໃຫ້ຄວາມສຳຄັນເປັນຢ່າງຍິ່ງ ແລະ ອິດສາຄວາມເຊື່ອຂອງໂຢບ. ສະນັ້ນ ໃນມື້ນີ້ ໃຫ້ພວກເຮົາມາເບິ່ງສິ່ງທີ່ໂຢບມີທີ່ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈໃນຕົວເພິ່ນແບບນັ້ນ. ຕໍ່ໄປ, ໃຫ້ພວກເຮົາອ່ານຂໍ້ພຣະຄຳພີຢູ່ຂ້າງລຸ່ມນີ້.

III. ໂຢບ

1. ການປະເມີນໂຢບໂດຍພຣະເຈົ້າ ແລະ ຢູ່ໃນພຣະຄຳພີ

“ມີຊາຍຄົນໜຶ່ງໃນດິນແດນອູເຊ ມີຊື່ວ່າໂຢບ, ຊາຍຄົນນັ້ນເປັນຄົນທີ່ສົມບູນ, ຊື່ສັດ, ເປັນຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ” (ໂຢບ 1:1).

“ມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ ໃນແຕ່ລະມື້ຫລັງຈາກການກິນລ້ຽງຂອງພວກເຂົາເລີກແລ້ວ ໂຢບກໍໄປ ຊໍາລະລ້າງບາບໃຫ້ພວກເຂົາ ແລະ ລຸກຂຶ້ນແຕ່ເຊົ້າ ເພື່ອຖວາຍເຄື່ອງເຜົາບູຊາຕາມຈຳນວນຂອງພວກເຂົາທັງໝົດ ຍ້ອນໂຢບເວົ້າວ່າ ມັນອາດເປັນຍ້ອນບຸດຊາຍຂອງຕົນທີ່ໄດ້ເຮັດບາບ ແລະ ສາບແຊ່ງພຣະເຈົ້າໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ. ສະນັ້ນ ໂຢບກໍເຮັດແບບນັ້ນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ” (ໂຢບ 1:5).

“ພຣະເຢໂຮວາກໍກ່າວກັບຊາຕານວ່າ ເຈົ້າເຄີຍຄຳນຶງເຖິງໂຢບຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາບໍ ບໍ່ມີໃຜທີ່ຄືກັບລາວໃນແຜ່ນດິນໂລກ ເຊິ່ງເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ, ຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ?” (ໂຢບ 1:8).

ແມ່ນຫຍັງຄືປະເດັນສຳຄັນທີ່ພວກເຈົ້າໄດ້ເຫັນໃນຂໍ້ຄວາມເຫຼົ່ານີ້? ສາມຂໍ້ຄວາມສັ້ນໆເຫຼົ່ານີ້ລ້ວນແລ້ວແຕ່ກ່ຽວພັນກັບໂຢບ. ເຖິງວ່າຈະສັ້ນ, ຂໍ້ຄວາມເຫຼົ່ານີ້ກໍໄດ້ລະບຸໃຫ້ເຫັນຢ່າງຊັດເຈນວ່າເພິ່ນເປັນຄົນແບບໃດ. ຜ່ານການບັນຍາຍເຖິງພຶດຕິກຳປະຈຳວັນຂອງໂຢບ ແລະ ການກະທໍາຂອງເພິ່ນ, ຂໍ້ຄວາມເຫຼົ່ານີ້ບອກໃຫ້ທຸກຄົນຮູ້ວ່າ ແທນທີ່ຈະຂາດເຫດຜົນ ແຕ່ການປະເມີນຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ໂຢບແມ່ນມີເຫດຜົນຢ່າງດີ. ຂໍ້ຄວາມເຫຼົ່ານັ້ນບອກພວກເຮົາວ່າ ບໍ່ວ່າ ຈະເປັນການທີ່ມະນຸດປະເມີນລາຄາຂອງໂຢບ (ໂຢບ 1:1), ຫຼື ການທີ່ພຣະເຈົ້າປະເມີນລາຄາຂອງເພິ່ນ (ໂຢບ 1:8), ທັງສອງຂໍ້ຄວາມແມ່ນເປັນຜົນມາຈາກການກະທຳຂອງໂຢບທີ່ຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ ແລະ ມະນຸດ (ໂຢບ 1:5).

ກ່ອນອື່ນ, ໃຫ້ພວກເຮົາອ່ານຂໍ້ຄວາມທຳອິດ: “ມີຊາຍຄົນໜຶ່ງໃນດິນແດນອູເຊ ມີຊື່ວ່າໂຢບ, ຊາຍຄົນນັ້ນເປັນຄົນທີ່ສົມບູນ, ຊື່ສັດ, ເປັນຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ”. ນີ້ຄືການປະເມີນໂຢບເປັນຄັ້ງທຳອິດໃນພຣະຄຳພີ ແລະ ປະໂຫຍກນີ້ແມ່ນການທີ່ຜູ້ຂຽນປະເມີນລາຄາຂອງໂຢບ. ໂດຍທຳມະຊາດແລ້ວ, ມັນຍັງເປັນການປະເມີນລາຄາທີ່ມະນຸດປະເມີນຕໍ່ໂຢບວ່າ: “ຊາຍຄົນນັ້ນເປັນຄົນທີ່ສົມບູນ, ຊື່ສັດ, ເປັນຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ”. ຕໍ່ໄປ, ໃຫ້ພວກເຮົາອ່ານການປະເມີນທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະເມີນໂຢບ: “ບໍ່ມີໃຜທີ່ຄືກັບລາວໃນແຜ່ນດິນໂລກ ເຊິ່ງເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ, ຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ”. ຈາກທັງສອງຂໍ້ຄວາມເຫຼົ່ານີ້, ຂໍ້ຄວາມໜຶ່ງແມ່ນມາຈາກມະນຸດ ແລະ ອີກຂໍ້ຄວາມແມ່ນມາຈາກພຣະເຈົ້າ; ມັນຄືການປະເມີນທີ່ມີເນື້ອຫາແບບດຽວກັນ. ສະນັ້ນມັນສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າ ພຶດຕິກຳ ແລະ ການກະທໍາຂອງໂຢບເປັນທີ່ຮູ້ຈັກຕໍ່ມະນຸດ ແລະ ນອກຈາກນັ້ນຍັງຖືກຍົກຍ້ອງໂດຍພຣະເຈົ້າ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄືຄວາມປະພຶດຂອງໂຢບຕໍ່ໜ້າມະນຸດ ແລະ ຄວາມປະພຶດຂອງເພິ່ນຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າເປັນສິ່ງດຽວກັນ; ເພິ່ນວາງພຶດຕິກຳ ແລະ ແຮງຈູງໃຈຂອງເພິ່ນຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ, ເພື່ອວ່າພຣະເຈົ້າຈະສາມາດສັງເກດເຫັນສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະ ເພິ່ນເປັນຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ສະນັ້ນ ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂອງຜູ້ຄົນເທິງແຜ່ນດິນໂລກ ຈຶ່ງມີພຽງແຕ່ໂຢບທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ, ທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ.

ການສະແດງອອກໂດຍສະເພາະກ່ຽວກັບການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍໃນຊີວິດປະຈຳວັນຂອງໂຢບ

ຕໍ່ໄປ, ໃຫ້ພວກເຮົາມາເບິ່ງການສະແດງອອກທີ່ສະເພາະເຈາະຈົງກ່ຽວກັບການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍຂອງໂຢບ. ນອກຈາກຂໍ້ຄວາມກ່ອນ ແລະ ຫຼັງແລ້ວ, ໃຫ້ພວກເຮົາອ່ານ ໂຢບ 1:5 ເຊັ່ນກັນ ເຊິ່ງເປັນໜຶ່ງໃນການສະແດງອອກໂດຍສະເພາະການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍຂອງໂຢບ. ມັນກ່ຽວພັນກັບວິທີທີ່ເພິ່ນຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍໃນຊີວິດປະຈຳວັນຂອງເພິ່ນ; ສິ່ງທີ່ສັງເກດເຫັນໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນທີ່ສຸດກໍຄື, ເພິ່ນບໍ່ພຽງແຕ່ເຮັດຕາມທີ່ເພິ່ນຄວນເຮັດໂດຍເຫັນແກ່ການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍຂອງເພິ່ນເອງ, ແຕ່ຍັງຖວາຍເຄື່ອງເຜົາບູຊາເປັນປະຈຳຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າແທນລູກຊາຍຂອງເພິ່ນ. ເພິ່ນຢ້ານວ່າພວກເຂົາຈະ “ເຮັດບາບ ແລະ ສາບແຊ່ງພຣະເຈົ້າໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ” ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາພາກັນກິນລ້ຽງສະຫຼອງ. ຄວາມຢຳເກງນີ້ສະແດງອອກໃນໂຢບດ້ວຍວິທີໃດ? ຂໍ້ຄວາມຕົ້ນສະບັບໄດ້ບອກເລົ່າເລື່ອງລາວດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: “ມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ ໃນແຕ່ລະມື້ຫລັງຈາກການກິນລ້ຽງຂອງພວກເຂົາເລີກແລ້ວ ໂຢບກໍໄປ ຊໍາລະລ້າງບາບໃຫ້ພວກເຂົາ ແລະ ລຸກຂຶ້ນແຕ່ເຊົ້າ ເພື່ອຖວາຍເຄື່ອງເຜົາບູຊາຕາມຈຳນວນຂອງພວກເຂົາທັງໝົດ”. ຄວາມປະພຶດຂອງໂຢບສະແດງໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນວ່າ ແທນທີ່ຈະສະແດງອອກໃນພຶດຕິກຳພາຍນອກຂອງເພິ່ນ, ການຢຳເກງພຣະເຈົ້າຂອງເພິ່ນແມ່ນມາຈາກຂ້າງໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ ແລະ ການຢຳເກງພຣະເຈົ້າຂອງເພິ່ນແມ່ນສາມາດຄົ້ນພົບໄດ້ໃນທຸກດ້ານຂອງຊີວິດປະຈຳວັນຂອງເພິ່ນຕະຫຼອດເວລາ, ຍ້ອນເພິ່ນບໍ່ພຽງແຕ່ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍຂອງເພິ່ນເອງ, ແຕ່ມັກຖວາຍເຄື່ອງເຜົາບູຊາແທນລູກຊາຍຂອງເພິ່ນອີກດ້ວຍ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ໂຢບບໍ່ພຽງແຕ່ຢ້ານຢ່າງເລິກໆທີ່ຈະເຮັດບາບຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ປະຕິເສດພຣະເຈົ້າໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ເພິ່ນຍັງກັງວົນວ່າ ລູກຊາຍຂອງເພິ່ນອາດເຮັດບາບຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ປະຕິເສດພຣະອົງໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາອີກດ້ວຍ. ຈາກນີ້ ມັນສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າ ຄວາມຈິງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າຂອງໂຢບຢືນຢັນຕໍ່ການກວດສອບໄດ້ ແລະ ຢູ່ເໜືອຂໍ້ສົງໄສຂອງມະນຸດໃດໆ. ແລ້ວເພິ່ນເຮັດແບບນັ້ນເປັນບາງຄັ້ງບາງຄາວບໍ ຫຼື ເຮັດຢູ່ເລື້ອຍໆ? ປະໂຫຍກສຸດທ້າຍຂອງຂໍ້ຄວາມຄື: “ສະນັ້ນ ໂຢບກໍເຮັດແບບນັ້ນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ”. ຄວາມໝາຍຂອງພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຄື ໂຢບບໍ່ໄດ້ໄປ ແລະ ເບິ່ງລູກຊາຍຂອງເພິ່ນເປັນບາງຄັ້ງບາງຄາວ ຫຼື ໃນເວລາທີ່ເພິ່ນພໍໃຈ ຫຼື ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ສາລະພາບຕໍ່ພຣະເຈົ້າຜ່ານຄຳອະທິຖານ. ກົງກັນຂ້າມ, ເພິ່ນໃຫ້ລູກຊາຍຂອງເພິ່ນຊໍາລະລ້າງບາບ ແລະ ຖວາຍເຄື່ອງເຜົາບູຊາສຳລັບພວກເຂົາ. ຄຳວ່າ “ຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ” ໃນນີ້ບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ເພິ່ນເຮັດເປັນເວລາໜຶ່ງ ຫຼື ສອງມື້ ຫຼື ໃນຊ່ວງເວລາໃດໜຶ່ງ. ມັນໝາຍຄວາມວ່າ ການສະແດງອອກເຖິງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າຂອງໂຢບບໍ່ແມ່ນຊົ່ວຄາວ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຢຸດທີ່ຄວາມຮູ້ ຫຼື ຄຳເວົ້າທີ່ກ່າວອອກມາ; ກົງກັນຂ້າມ ວິທີການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍໄດ້ນໍາພາຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ, ມັນບົ່ງບອກເຖິງພຶດຕິກຳຂອງເພິ່ນ ແລະ ໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ ມັນຄືພື້ນຖານຂອງການເປັນຢູ່ຂອງເພິ່ນ. ການທີ່ເພິ່ນເຮັດຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນນັ້ນ ເພິ່ນຢ້ານສະເໝີວ່າເພິ່ນເອງຈະເຮັດບາບຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍັງຢ້ານວ່າ ລູກຊາຍ ແລະ ລູກສາວຂອງເພິ່ນຈະເຮັດບາດຕໍ່ພຣະເຈົ້າເຊັ່ນກັນ. ມັນສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ວິທີການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍທີ່ມີຢູ່ພາຍໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນນັ້ນໜັກແໜ້ນຫຼາຍສໍ່າໃດ. ດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງເຮັດຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ຍ້ອນໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ ເພິ່ນຕົກໃຈ ແລະ ຢ້ານ, ຢ້ານວ່າເພິ່ນຈະເຮັດສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ເຮັດບາບຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ເພິ່ນຈະຫັນເຫອອກຈາກຫົນທາງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເພິ່ນຈະບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈໄດ້. ໃນເວລາດຽວກັນ, ເພິ່ນຍັງກັງວົນໃຈກ່ຽວກັບລູກຊາຍ ແລະ ລູກສາວຂອງເພິ່ນ, ຢ້ານວ່າພວກເຂົາຈະເຮັດຜິດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ນັ້ນແມ່ນຄວາມປະພຶດໂດຍປົກກະຕິຂອງໂຢບໃນຊີວິດປະຈຳວັນຂອງເພິ່ນ. ມັນແມ່ນຄວາມປະພຶດທຳມະດານີ້ທີ່ພິສູດໃຫ້ເຫັນວ່າ ການທີ່ໂຢບຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍນັ້ນບໍ່ແມ່ນຄຳເວົ້າທີ່ວ່າງເປົ່າ, ແຕ່ໂຢບດຳລົງຊີວິດຕາມຄວາມເປັນຈິງນັ້ນໂດຍແທ້. “ສະນັ້ນ ໂຢບກໍເຮັດແບບນັ້ນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ”: ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ບອກພວກເຮົາເຖິງການກະທຳໃນແຕ່ລະມື້ຂອງໂຢບທີ່ຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອເພິ່ນເຮັດແບບນັ້ນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ, ພຶດຕິກຳຂອງເພິ່ນ ແລະ ຫົວໃຈຂອງເພິ່ນໄດ້ໄປຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າບໍ? ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ພຣະເຈົ້າພໍໃຈກັບຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ ແລະ ພຶດຕິກຳຂອງເພິ່ນຢູ່ເລື້ອຍໆບໍ? ແລ້ວໂຢບເຮັດແບບນັ້ນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງໃນສະພາວະຫຍັງ ແລະ ໃນບໍລິບົດຫຍັງ? ບາງຄົນເວົ້າວ່າ “ມັນເປັນຍ້ອນພຣະເຈົ້າປາກົດຕໍ່ໂຢບຢູ່ເລື້ອຍໆ ເພິ່ນຈຶ່ງກະທຳແບບນັ້ນ”. ບາງຄົນເວົ້າວ່າ “ເພິ່ນເຮັດແບບນັ້ນຢູ່ເລື້ອຍໆ ຍ້ອນເພິ່ນມີຄວາມປະສົງທີ່ຈະຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ”. ບາງຄົນເວົ້າວ່າ “ບາງເທື່ອ ເພິ່ນຄິດວ່າຊັບສິນອັນມະຫາສານຂອງເພິ່ນບໍ່ໄດ້ມາຢ່າງງ່າຍດາຍ ແລະ ເພິ່ນຮູ້ວ່າ ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະທານມັນໃຫ້ກັບເພິ່ນ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງຢ້ານຢູ່ເລິກໆທີ່ຈະສູນເສຍຊັບສິນຂອງເພິ່ນຍ້ອນການເຮັດບາບ ຫຼື ການເຮັດຜິດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ”. ຂໍ້ອ້າງເຫຼົ່ານີ້ເປັນຈິງບໍ? ບໍ່ເປັນຈິງແນ່ນອນ. ເພາະວ່າໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຍອມຮັບ ແລະ ຊື່ນຊົມຫຼາຍທີ່ສຸດກ່ຽວກັບໂຢບບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ເພິ່ນໄດ້ເຮັດຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ; ສຳຄັນໄປກວ່ານັ້ນ ແມ່ນຄວາມປະພຶດຂອງເພິ່ນຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ, ຕໍ່ໜ້າມະນຸດ ແລະ ຊາຕານເມື່ອເພິ່ນຖືກມອບໃຫ້ກັບຊາຕານ ແລະ ຖືກລໍ້ລວງ. ພາກສ່ວນຂ້າງລຸ່ມນີ້ໄດ້ໃຫ້ຫຼັກຖານທີ່ເປັນຕາເຊື່ອທີ່ສຸດ, ຫຼັກຖານທີ່ສະແດງໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນເຖິງຄວາມຈິງໃນການປະເມີນຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ໂຢບ. ຕໍ່ໄປ, ໃຫ້ພວກເຮົາອ່ານຂໍ້ຄວາມດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້ຈາກຂໍ້ພຣະຄຳພີ.

2. ຊາຕານລໍ້ລວງໂຢບເປັນຄັ້ງທຳອິດ (ສັດລ້ຽງຂອງເພິ່ນຖືກລັກ ແລະ ໄພພິບັດຕ່າງໆເກີດຂຶ້ນກັບລູກໆຂອງເພິ່ນ)

ກ. ພຣະທຳທີ່ກ່າວໂດຍພຣະເຈົ້າ

“ພຣະເຢໂຮວາກໍກ່າວກັບຊາຕານວ່າ ເຈົ້າເຄີຍຄຳນຶງເຖິງໂຢບຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາບໍ ບໍ່ມີໃຜທີ່ຄືກັບລາວໃນແຜ່ນດິນໂລກ ເຊິ່ງເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ, ຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ?” (ໂຢບ 1:8).

“ແລະ ພຣະເຢໂຮວາກ່າວກັບຊາຕານວ່າ ເບິ່ງແມ ທຸກສິ່ງທີ່ລາວມີນັ້ນແມ່ນຢູ່ໃນລິດອຳນາດຂອງເຈົ້າແລ້ວ; ພຽງແຕ່ເຈົ້າຢ່າເດ່ມືລົງໃສ່ລາວ. ສະນັ້ນ ຊາຕານຈຶ່ງອອກໄປຈາກທີ່ສະຖິດຂອງພຣະເຢໂຮວາ” (ໂຢບ 1:12).

ຂ. ຄຳຕອບຂອງຊາຕານ

“ແລ້ວຊາຕານກໍຕອບພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ເວົ້າວ່າ ໂຢບຢຳເກງພຣະເຈົ້າຍ້ອນບໍ່ຫວັງຜົນຫຍັງບໍ? ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ປົກປ້ອງລາວ, ປົກປ້ອງເຮືອນຂອງລາວ ແລະ ປົກປ້ອງທຸກຢ່າງທີ່ລາວມີບໍ? ພຣະອົງອວຍພອນວຽກງານທີ່ເຮັດຈາກມືຂອງລາວ ແລະ ຊັບສິນໃນທີ່ດິນຂອງລາວກໍເພີ່ມຂຶ້ນ. ແຕ່ຈົ່ງເດ່ມືຂອງພຣະອົງໄປແຕະຕ້ອງທຸກສິ່ງທີ່ລາວມີຕອນນີ້ເບິ່ງ ແລະ ລາວຈະສາບແຊ່ງພຣະອົງຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະອົງເລີຍລະ” (ໂຢບ 1:9-11).

ພຣະເຈົ້າອະນຸຍາດໃຫ້ຊາຕານລໍ້ລວງໂຢບເພື່ອວ່າຄວາມເຊື່ອຂອງໂຢບຈະຖືກເຮັດໃຫ້ສົມບູນ

ຂໍ້ຄວາມໃນ ໂຢບ 1:8 ແມ່ນການບັນທຶກຄັ້ງທຳອິດທີ່ພວກເຮົາເຫັນໃນພຣະຄຳພີ ທີ່ກ່ຽວກັບການສົນທະນາລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ ແລະ ຊາຕານ. ແລ້ວພຣະເຈົ້າເວົ້າແນວໃດ? ຂໍ້ຄວາມຕົ້ນສະບັບໄດ້ເລົ່າເລື່ອງລາວດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: “ພຣະເຢໂຮວາກໍກ່າວກັບຊາຕານວ່າ ເຈົ້າເຄີຍຄຳນຶງເຖິງໂຢບຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາບໍ ບໍ່ມີໃຜທີ່ຄືກັບລາວໃນແຜ່ນດິນໂລກ ເຊິ່ງເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ, ຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ?” ນີ້ຄືການທີ່ພຣະເຈົ້າປະເມີນໂຢບຕໍ່ໜ້າຊາຕານ; ພຣະເຈົ້າເວົ້າວ່າເພິ່ນເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ, ເປັນຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ກ່ອນຈະມີການສົນທະນາລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຊາຕານ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງໃຈວ່າ ພຣະອົງຈະໃຊ້ຊາຕານເພື່ອລໍ້ລວງໂຢບ, ພຣະອົງຈະມອບໂຢບໃຫ້ກັບຊາຕານ. ໃນລັກສະນະໜຶ່ງ, ສິ່ງນີ້ຈະໄດ້ພິສູດວ່າ ການທີ່ພຣະເຈົ້າສັງເກດ ແລະ ປະເມີນໂຢບແມ່ນຖືກຕ້ອງ ແລະ ບໍ່ມີຂໍ້ຜິດພາດ ແລະ ຈະເຮັດໃຫ້ຊາຕານອັບອາຍຜ່ານຄຳພະຍານຂອງໂຢບ; ອີກລັກສະນະໜຶ່ງ, ມັນຈະເຮັດໃຫ້ຄວາມເຊື່ອຂອງໂຢບໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້ານັ້ນສົມບູນ. ສະນັ້ນ ເມື່ອຊາຕານມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ, ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ເວົ້າແບບອ້ອມຄ້ອມ. ພຣະອົງເຂົ້າສູ່ປະເດັນ ແລະ ຖາມຊາຕານວ່າ: “ເຈົ້າເຄີຍຄຳນຶງເຖິງໂຢບຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາບໍ ບໍ່ມີໃຜທີ່ຄືກັບລາວໃນແຜ່ນດິນໂລກ ເຊິ່ງເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ, ຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ?” ໃນຄຳຖາມຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນມີຄວາມໝາຍດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: ພຣະເຈົ້າຮູ້ວ່າຊາຕານໄດ້ຊັດເຊໄປທົ່ວທຸກບ່ອນ ແລະ ມັກຄອຍສອດແນມໂຢບ ເຊິ່ງເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະເຈົ້າ. ມັນມັກລໍ້ລວງ ແລະ ໂຈມຕີໂຢບ, ພະຍາຍາມຄົ້ນຫາວິທີເພື່ອນໍາຄວາມຫາຍະນະມາໃຫ້ເພິ່ນເພື່ອພິສູດວ່າຄວາມເຊື່ອຂອງເພິ່ນໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າບໍ່ສາມາດຍຶດໝັ້ນໄດ້. ຊາຕານຍັງພ້ອມທີ່ຈະສະແຫວງຫາໂອກາດເພື່ອທຳລາຍໂຢບ ເພື່ອວ່າໂຢບອາດຈະປະຕິເສດພຣະເຈົ້າ ແລະ ເພື່ອມັນຈະໄດ້ຄວ້າເອົາໂຢບໄປຈາກມືຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ພຣະເຈົ້າຫຼຽວເບິ່ງພາຍໃນຫົວໃຈຂອງໂຢບ ແລະ ເຫັນວ່າເພິ່ນສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ ແລະ ເພິ່ນຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງໃຊ້ຄຳຖາມເພື່ອບອກໃຫ້ຊາຕານຮູ້ວ່າ ໂຢບເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ ທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ, ໂຢບຈະບໍ່ປະຕິເສດພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕິດຕາມຊາຕານຈັກເທື່ອ. ເມື່ອໄດ້ຍິນພຣະເຈົ້າປະເມີນລາຄາໂຢບດັ່ງນັ້ນ ຊາຕານກໍເກີດໃຈຮ້າຍຍ້ອນເສຍໜ້າ. ມັນຍິ່ງມີຄວາມໃຈຮ້າຍ ແລະ ຍິ່ງໃຈຮ້ອນທີ່ຈະຍາດເອົາໂຢບໄປ, ຍ້ອນຊາຕານບໍ່ເຄີຍເຊື່ອວ່າຈະມີຜູ້ໃດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ ຫຼື ພວກເຂົາຈະສາມາດຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ໃນເວລານັ້ນ, ຊາຕານຍັງລັງກຽດຄວາມສົມບູນ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດໃນມະນຸດ ແລະ ກຽດຊັງຜູ້ຄົນທີ່ສາມາດຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ສະນັ້ນ ມັນຈຶ່ງຖືກລະບຸໃນໂຢບ 1:9-11 ວ່າ: “ແລ້ວຊາຕານກໍຕອບພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ເວົ້າວ່າ ໂຢບຢຳເກງພຣະເຈົ້າຍ້ອນບໍ່ຫວັງຜົນຫຍັງບໍ? ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ປົກປ້ອງລາວ, ປົກປ້ອງເຮືອນຂອງລາວ ແລະ ປົກປ້ອງທຸກຢ່າງທີ່ລາວມີບໍ? ພຣະອົງອວຍພອນວຽກງານທີ່ເຮັດຈາກມືຂອງລາວ ແລະ ຊັບສິນໃນທີ່ດິນຂອງລາວກໍເພີ່ມຂຶ້ນ. ແຕ່ຈົ່ງເດ່ມືຂອງພຣະອົງໄປແຕະຕ້ອງທຸກສິ່ງທີ່ລາວມີຕອນນີ້ເບິ່ງ ແລະ ລາວຈະສາບແຊ່ງພຣະອົງຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະອົງເລີຍລະ”. ພຣະເຈົ້າຄຸ້ນເຄີຍກັບທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານເປັນຢ່າງດີ ແລະ ຮູ້ເປັນຢ່າງດີວ່າຊາຕານວາງແຜນທີ່ຈະນໍາຄວາມຫາຍະນະມາສູ່ໂຢບຕັ້ງແຕ່ດົນແລ້ວ. ສະນັ້ນ, ໃນນີ້ ການບອກຊາຕານອີກຄັ້ງວ່າໂຢບສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ ແລະ ເພິ່ນຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ, ພຣະອົງປາຖະໜາທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຊາຕານມາຢູ່ໃນເສັ້ນທາງການທົດລອງ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຊາຕານເປີດເຜີຍໃບໜ້າທີ່ແທ້ຈິງຂອງມັນ ແລະ ໂຈມຕີ ແລະ ລໍ້ລວງໂຢບ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ພຣະເຈົ້າຕັ້ງໃຈເນັ້ນວ່າ ໂຢບສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ ແລະ ເພິ່ນຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ດ້ວຍວິທີນີ້ ພຣະອົງຈະໄດ້ເຮັດໃຫ້ຊາຕານໂຈມຕີໂຢບ ຍ້ອນຄວາມກຽດຊັງ ແລະ ຄວາມໂມໂຫຂອງມັນທີ່ວ່າໂຢບເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ, ເປັນຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ຜົນຕາມມາກໍຄື ພຣະເຈົ້າຈະນໍາຄວາມອັບອາຍມາສູ່ຊາຕານໂດຍຜ່ານຂໍ້ແທ້ຈິງທີ່ວ່າ ໂຢບເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ, ຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ໃນທີ່ສຸດຊາຕານກໍຈະຖືກເຮັດໃຫ້ອັບອາຍ ແລະ ພ່າຍແພ້ຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຊາຕານກໍຈະບໍ່ສົງໄສ ຫຼື ກ່າວຫາກ່ຽວກັບຄວາມສົມບູນ, ຄວາມຊື່ສັດ, ຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍຂອງໂຢບອີກຕໍ່ໄປ. ດ້ວຍວິທີນີ້, ການທົດລອງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານຈຶ່ງບໍ່ມີທາງຫຼີກເວັ້ນໄດ້. ຄົນດຽວທີ່ສາມາດທົນຕໍ່ການທົດລອງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານໄດ້ກໍຄືໂຢບ. ຫຼັງຈາກການສົນທະນານີ້, ຊາຕານຈຶ່ງໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ລໍ້ລວງໂຢບ. ສະນັ້ນຈຶ່ງເກີດການໂຈມຕີຮອບທຳອິດຂອງຊາຕານ. ເປົ້າໝາຍຂອງການໂຈມຕີເຫຼົ່ານີ້ຄືຊັບສິນຂອງໂຢບ, ຍ້ອນຊາຕານໄດ້ກ່າວຫາໂຢບດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: “ໂຢບຢຳເກງພຣະເຈົ້າຍ້ອນບໍ່ຫວັງຜົນຫຍັງບໍ? ... ພຣະອົງອວຍພອນວຽກງານທີ່ເຮັດຈາກມືຂອງລາວ ແລະ ຊັບສິນໃນທີ່ດິນຂອງລາວກໍເພີ່ມຂຶ້ນ”. ຜົນຕາມມາກໍຄື ພຣະເຈົ້າອະນຸຍາດໃຫ້ຊາຕານເອົາທຸກສິ່ງທີ່ໂຢບມີ, ນີ້ແມ່ນຈຸດປະສົງແທ້ຈິງທີ່ວ່າເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງລົມກັບຊາຕານ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ພຣະເຈົ້າຮຽກຮ້ອງສິ່ງໜຶ່ງຈາກຊາຕານ ນັ້ນກໍຄື: “ທຸກສິ່ງທີ່ລາວມີນັ້ນແມ່ນຢູ່ໃນລິດອຳນາດຂອງເຈົ້າແລ້ວ; ພຽງແຕ່ເຈົ້າຢ່າເດ່ມືລົງໃສ່ລາວ” (ໂຢບ 1:12). ນີ້ຄືເງື່ອນໄຂທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງຂຶ້ນຫຼັງຈາກທີ່ພຣະອົງອະນຸຍາດໃຫ້ຊາຕານລໍ້ລວງໂຢບ ແລະ ວາງໂຢບໄວ້ໃນກໍາມືຂອງຊາຕານ ແລະ ນີ້ຄືຂໍ້ຈຳກັດທີ່ພຣະອົງໄດ້ກຳນົດໃຫ້ກັບຊາຕານ: ພຣະອົງສັ່ງໃຫ້ຊາຕານບໍ່ທຳຮ້າຍໂຢບ. ຍ້ອນພຣະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ໂຢບສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ ແລະ ຍ້ອນພຣະອົງມີຄວາມເຊື່ອວ່າ ຄວາມສົມບູນ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງໂຢບທີ່ຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະອົງແມ່ນຢູ່ເໜືອຂໍ້ສົງໄສໃດໆ ແລະ ສາມາດທົນຕໍ່ການທົດສອບ, ສະນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງຍອມໃຫ້ຊາຕານລໍ້ລວງໂຢບ, ແຕ່ກຳນົດຂໍ້ຈຳກັດໃຫ້ແກ່ຊາຕານ: ຊາຕານໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ເອົາຊັບສິນທຸກຢ່າງຂອງໂຢບ, ແຕ່ມັນບໍ່ສາມາດແຕະຕ້ອງເພິ່ນໄດ້. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າຫຍັງ? ມັນໝາຍຄວາມວ່າ ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ມອບໂຢບໃຫ້ກັບຊາຕານຢ່າງສົມບູນໃນຊ່ວງເວລານັ້ນ. ຊາຕານສາມາດລໍ້ລວງໂຢບດ້ວຍວິທີການໃດກໍໄດ້ທີ່ມັນຕ້ອງການ, ແຕ່ມັນບໍ່ສາມາດທຳຮ້າຍໂຢບ, ບໍ່ທຳຮ້າຍແມ່ນແຕ່ຜົມເສັ້ນດຽວທີ່ຢູ່ເທິງຫົວຂອງເພິ່ນ, ຍ້ອນທຸກສິ່ງຂອງມະນຸດແມ່ນຖືກຄວບຄຸມໂດຍພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ວ່າມະນຸດຈະມີຊີວິດ ຫຼື ຕາຍກໍຖືກກຳນົດໂດຍພຣະເຈົ້າ. ຊາຕານບໍ່ມີສິດໃນສິ່ງນີ້. ຫຼັງຈາກທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວຖ້ອຍຄໍາເຫຼົ່ານີ້ຕໍ່ຊາຕານ, ຊາຕານກໍບໍ່ລໍຖ້າ ແລະ ເລີ່ມຕົ້ນລົງມືທັນທີ. ມັນໃຊ້ທຸກວິທີການເພື່ອລໍ້ລວງໂຢບ ແລະ ບໍ່ດົນຕໍ່ມາ ໂຢບກໍໄດ້ສູນເສຍແກະ ແລະ ງົວທີ່ມີຄ່າສໍ່າກັບພູເຂົາໜ່ວຍໜຶ່ງໄປ ແລະ ຊັບສິນທັງໝົດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ມອບໃຫ້ແກ່ເພິ່ນ... ແລ້ວໃນທີ່ສຸດການທົດລອງຂອງພຣະເຈົ້າກໍມາຮອດເພິ່ນ.

ເຖິງແມ່ນພຣະຄຳພີບອກພວກເຮົາກ່ຽວກັບຈຸດກຳເນີດຂອງການລໍ້ລວງຂອງໂຢບ, ແຕ່ໂຢບເອງເຊິ່ງເປັນຄົນທີ່ຕົກຢູ່ໃນການລໍ້ລວງເຫຼົ່ານີ້ ຮູ້ຈັກວ່າກຳລັງເກີດຫຍັງຂຶ້ນບໍ? ໂຢບເປັນພຽງມະນຸດທຳມະດາ; ແນ່ນອນ ເພິ່ນບໍ່ຮູ້ຫຍັງເລີຍກ່ຽວກັບເລື່ອງລາວທີ່ປາກົດຂຶ້ນອ້ອມຂ້າງຕົວເພິ່ນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການທີ່ເພິ່ນຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມສົມບູນ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງເພິ່ນເຮັດໃຫ້ເພິ່ນເຂົ້າໃຈວ່າການທົດລອງຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ມາຮອດເພິ່ນ. ເພິ່ນບໍ່ຮູ້ຈັກສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນໂລກຝ່າຍວິນຍານ ຫຼື ເຈດຕະນາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງການທົດລອງເຫຼົ່ານີ້. ແຕ່ເພິ່ນກໍຮູ້ວ່າ ບໍ່ວ່າແມ່ນຫຍັງຈະເກີດຂຶ້ນກັບເພິ່ນ, ເພິ່ນກໍຍຶດໝັ້ນຢ່າງແທ້ຈິງກັບຄວາມສົມບູນ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄວນປະຕິບັດຕາມວິທີການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຫັນທ່າທີ ແລະ ປະຕິກິລິຍາຂອງໂຢບຕໍ່ເລື່ອງເຫຼົ່ານີ້ຢ່າງຊັດເຈນ. ພຣະເຈົ້າເຫັນຫຍັງ? ພຣະອົງໄດ້ເຫັນຫົວໃຈຂອງໂຢບທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ, ຍ້ອນວ່າຕັ້ງແຕ່ຕອນເລີ່ມຕົ້ນຕະຫຼອດຈົນເຖິງຕອນທີ່ໂຢບຖືກທົດລອງ, ຫົວໃຈຂອງໂຢບຍັງຄົງເປີດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ມັນຖືກວາງໄວ້ຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ ແລະ ໂຢບບໍ່ໄດ້ປະຖິ້ມຄວາມສົມບູນ ຫຼື ຄວາມຊື່ສັດຂອງເພິ່ນ ຫຼື ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ໂຍນຖິ້ມ ຫຼື ຫັນໜີຈາກວິທີການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ, ບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈໄປຫຼາຍກວ່າສິ່ງນີ້ອີກແລ້ວ. ຕໍ່ໄປ, ໃຫ້ພວກເຮົາມາເບິ່ງການລໍ້ລວງທີ່ໂຢບໄດ້ຜະເຊີນ ແລະ ວິທີທີ່ເພິ່ນຈັດການກັບການທົດລອງເຫຼົ່ານີ້. ໃຫ້ພວກເຮົາອ່ານຈາກຂໍ້ພຣະຄຳພີ.

ຄ. ປະຕິກິລິຍາຂອງໂຢບ

“ແລ້ວໂຢບກໍລຸກຂຶ້ນ ແລະ ຈີກເສື້ອຄຸມຂອງລາວອອກ ແລະ ໂກນຫົວຂອງລາວ ແລະ ລົ້ມລົງກັບພື້ນ ແລະ ນະມັດສະການ ພ້ອມກັບເວົ້າວ່າ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເປືອຍອອກມາຈາກທ້ອງຂອງແມ່ຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍກໍຈະກັບຄືນໄປຍັງບ່ອນນັ້ນຢ່າງເປືອຍກາຍ: ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ມອບໃຫ້ ແລະ ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ເອົາຄືນໄປ; ພອນປະເສີດຈົ່ງມີແກ່ພຣະນາມຂອງພຣະເຢໂຮວາເທີ້ນ” (ໂຢບ 1:20-21).

ການທີ່ໂຢບຄືນທຸກສິ່ງທີ່ເພິ່ນມີດ້ວຍຕົວເພິ່ນເອງແມ່ນເກີດມາຈາກການທີ່ເພິ່ນຢຳເກງພຣະເຈົ້າ

ຫຼັງຈາກທີ່ພຣະເຈົ້າເວົ້າຕໍ່ຊາຕານວ່າ: “ທຸກສິ່ງທີ່ລາວມີນັ້ນແມ່ນຢູ່ໃນລິດອຳນາດຂອງເຈົ້າແລ້ວ; ພຽງແຕ່ເຈົ້າຢ່າເດ່ມືລົງໃສ່ລາວ”, ຊາຕານກໍຈາກໄປ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ ໂຢບກໍຖືກໂຈມຕີທັນທີ ແລະ ຢ່າງຮຸນແຮງ: ກ່ອນອື່ນ, ງົວ ແລະ ລາຂອງເພິ່ນຖືກປຸ້ນສະດົມ ແລະ ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງເພິ່ນບາງຄົນຖືກຂ້າຕາຍ; ຕໍ່ມາ, ແກະຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄົນຮັບໃຊ້ອີກບາງຄົນກໍຖືກໄຟເຜົາຕາຍ; ຫຼັງຈາກນັ້ນ ອູດຂອງເພິ່ນກໍຖືກເອົາໄປ ແລະ ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງເພິ່ນກໍຖືກຂ້າຕາຍເພີ່ມອີກ; ສຸດທ້າຍ ຊີວິດລູກຊາຍ ແລະ ລູກສາວຂອງເພິ່ນກໍຖືກເອົາໄປ. ການໂຈມຕີຊຸດນີ້ຄືຄວາມທໍລະມານທີ່ໂຢບໄດ້ທົນທຸກໃນລະຫວ່າງການທົດລອງຄັ້ງທຳອິດ. ດັ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສັ່ງການໄວ້, ໃນລະຫວ່າງການໂຈມຕີເຫຼົ່ານີ້ ຊາຕານພຽງແຕ່ແນໃສ່ຊັບສິນຂອງໂຢບ ແລະ ລູກໆຂອງເພິ່ນ ແລະ ບໍ່ໄດ້ທຳຮ້າຍໂຢບເອງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ທັນທີໃດ ໂຢບກໍປ່ຽນຈາກຄົນຮັ່ງມີທີ່ມີຊັບສິນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍກາຍເປັນຄົນທີ່ບໍ່ມີຫຍັງເລີຍ. ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດທົນຕໍ່ການໂຈມຕີກະທັນຫັນທີ່ຕື່ນຕົກໃຈແບບນີ້ ຫຼື ມີປະຕິກິລິຍາຢ່າງເໝາະສົມຕໍ່ເຫດການນີ້ໄດ້, ແຕ່ໂຢບກໍໄດ້ສະແດງດ້ານພິເສດຂອງເພິ່ນອອກມາ. ຂໍ້ພຣະຄຳພີໄດ້ເລົ່າເລື່ອງລາວດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: “ແລ້ວໂຢບກໍລຸກຂຶ້ນ ແລະ ຈີກເສື້ອຄຸມຂອງລາວອອກ ແລະ ໂກນຫົວຂອງລາວ ແລະ ລົ້ມລົງກັບພື້ນ ແລະ ນະມັດສະການ”. ນີ້ຄືປະຕິກິລິຍາທຳອິດຂອງໂຢບຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຍິນວ່າເພິ່ນໄດ້ສູນເສຍລູກໆຂອງເພິ່ນ ແລະ ຊັບສິນທັງໝົດຂອງເພິ່ນ. ແຕ່ນອກເໜືອສິ່ງອື່ນໃດ, ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເບິ່ງຄືກັບວ່າຕື່ນຕົກໃຈ ຫຼື ຕົກໃຈຢ້ານ, ແຮງໄກທີ່ເພິ່ນຈະສະແດງຄວາມໃຈຮ້າຍ ຫຼື ຄວາມກຽດຊັງ. ຈາກສິ່ງນີ້ເຈົ້າກໍເຫັນແລ້ວວ່າ ໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ ເພິ່ນເຂົ້າໃຈວ່າໄພພິບັດເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ແມ່ນອຸປະຕິເຫດ ຫຼື ເກີດຈາກມືຂອງມະນຸດ, ແຮງໄກທີ່ສິ່ງນີ້ຈະເປັນຜົນກຳສະໜອງ ຫຼື ການລົງໂທດ. ກົງກັນຂ້າມ ການທົດລອງຂອງພຣະເຢໂຮວາໄດ້ມາຮອດເພິ່ນ; ແມ່ນພຣະເຢໂຮວາທີ່ປາຖະໜາເອົາຊັບສິນ ແລະ ລູກໆຂອງເພິ່ນ. ດັ່ງນັ້ນ ໂຢບຈຶ່ງໃຈເຢັນຫຼາຍ ແລະ ມີສະຕິ. ຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດຂອງເພິ່ນເຮັດໃຫ້ເພິ່ນຕັດສິນຢ່າງຖືກຕ້ອງ ແລະ ຕັດສິນໃຈຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນ ແລະ ຢ່າງເປັນທຳມະຊາດກ່ຽວກັບໄພພິບັດທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນກັບເພິ່ນ ແລະ ຜົນຕາມມາກໍຄື ເພິ່ນປະພຶດດ້ວຍຄວາມໃຈເຢັນຢ່າງຜິດປົກກະຕິ: “ແລ້ວໂຢບກໍລຸກຂຶ້ນ ແລະ ຈີກເສື້ອຄຸມຂອງລາວອອກ ແລະ ໂກນຫົວຂອງລາວ ແລະ ລົ້ມລົງກັບພື້ນ ແລະ ນະມັດສະການ”. ຄໍາວ່າ: “ຈີກເສື້ອຄຸມຂອງລາວອອກ” ໝາຍຄວາມວ່າ ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ນຸ່ງເຄື່ອງ ແລະ ບໍ່ມີຫຍັງເລີຍ; “ໂກນຫົວຂອງລາວ” ໝາຍຄວາມວ່າ ເພິ່ນໄດ້ກັບຄືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າດັ່ງເດັກທາລົກທີ່ເກີດໃໝ່; “ລົ້ມລົງກັບພື້ນ ແລະ ນະມັດສະການ” ໝາຍຄວາມວ່າ ເພິ່ນໄດ້ເຂົ້າມາສູ່ໂລກໂດຍເປືອຍກາຍ ແລະ ກໍຍັງບໍ່ມີຫຍັງໃນປັດຈຸບັນ, ເພິ່ນໄດ້ກັບຄືນຫາພຣະເຈົ້າຄືກັບເດັກທາລົກທີ່ເກີດໃໝ່. ທັດສະນະຄະຕິຂອງໂຢບຕໍ່ທຸກສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບເພິ່ນບໍ່ສາມາດຖືກບັນລຸໄດ້ໂດຍສິ່ງຖືກສ້າງໃດໆຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄວາມເຊື່ອໃນພຣະເຢໂຮວາຂອງເພິ່ນແມ່ນຢູ່ເໜືອຂອບເຂດຄວາມເຊື່ອ; ນີ້ແມ່ນການທີ່ເພິ່ນຢຳເກງພຣະເຈົ້າ, ການທີ່ເພິ່ນເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າ; ເພິ່ນບໍ່ພຽງແຕ່ສາມາດຂອບຄຸນພຣະເຈົ້າທີ່ມອບສິ່ງນັ້ນໃຫ້ກັບເພິ່ນ, ແຕ່ຍັງຂອບຄຸນທີ່ພຣະອົງເອົາສິ່ງນັ້ນໄປຈາກເພິ່ນໄປ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ເພິ່ນສາມາດຄືນທຸກສິ່ງທີ່ເພິ່ນມີໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າດ້ວຍຕົວເພິ່ນເອງ, ລວມເຖິງຊີວິດຂອງເພິ່ນ.

ການທີ່ໂຢບຢຳເກງ ແລະ ເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າຄືຕົວຢ່າງໃຫ້ກັບມະນຸດຊາດ ແລະ ຄວາມສົມບູນ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງເພິ່ນຄືຈຸດສູງສຸດຂອງຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ມະນຸດຄວນມີ. ເຖິງແມ່ນເພິ່ນບໍ່ເຫັນພຣະເຈົ້າ, ເພິ່ນກໍຮູ້ວ່າພຣະເຈົ້າມີຢູ່ຈິງແທ້ ແລະ ຍ້ອນຄວາມເປັນຈິງນີ້ ເພິ່ນຈຶ່ງຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍ້ອນວ່າເພິ່ນຢຳເກງພຣະເຈົ້າ, ເພິ່ນຈຶ່ງສາມາດເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າ. ເພິ່ນໃຫ້ອິດສະຫຼະກັບພຣະເຈົ້າເພື່ອເອົາຫຍັງກໍໄດ້ທີ່ເພິ່ນມີ, ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຈົ່ມວ່າ ແລະ ລົ້ມລົງກັບພື້ນຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ ແລະ ບອກພຣະອົງວ່າ ໃນຊ່ວງເວລານີ້ ເຖິງແມ່ນພຣະເຈົ້າຈະເອົາເນື້ອໜັງຂອງເພິ່ນໄປ, ເພິ່ນກໍຈະຍອມໃຫ້ພຣະອົງເຮັດແບບນັ້ນຢ່າງເຕັມໃຈ ໂດຍບໍ່ຈົ່ມວ່າຫຍັງເລີຍ. ຄວາມປະພຶດທັງໝົດຂອງເພິ່ນແມ່ນຍ້ອນຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດຂອງເພິ່ນ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ຍ້ອນຄວາມໄຮ້ດຽງສາ, ຄວາມຊື່ສັດ ແລະ ຄວາມກະລຸນາຂອງເພິ່ນ, ໂຢບຈຶ່ງໝັ້ນຄົງໃນຄວາມເປັນຈິງຂອງເພິ່ນ ແລະ ປະສົບການກ່ຽວກັບການເປັນຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າ. ບົນພື້ນຖານນີ້ ເພິ່ນໄດ້ບັງຄັບຕົນເອງ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຄວາມຄິດ, ພຶດຕິກຳ, ຄວາມປະພຶດ ແລະ ຫຼັກການແຫ່ງການກະທຳຂອງເພິ່ນເປັນມາດຕະຖານຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ ຕາມການທີ່ພຣະເຈົ້ານໍາພາເພິ່ນ ແລະ ການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ເພິ່ນໄດ້ເຫັນໃນທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງ. ຕະຫຼອດເວລາ, ປະສົບການຂອງເພິ່ນເຮັດໃຫ້ເພິ່ນເກີດມີການຢຳເກງພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ນີ້ແມ່ນແຫຼ່ງກຳເນີດຂອງຄວາມຊື່ສັດທີ່ໂຢບໄດ້ຍຶດໝັ້ນ. ໂຢບມີຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ຊື່ສັດ, ໄຮ້ດຽງສາ ແລະ ກະລຸນາ ແລະ ເພິ່ນມີປະສົບການທີ່ແທ້ຈິງໃນການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ, ການເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ, ພ້ອມທັງຮູ້ວ່າ: “ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ມອບໃຫ້ ແລະ ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ເອົາຄືນໄປ”. ພຽງແຕ່ຍ້ອນສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ເພິ່ນກໍສາມາດຍຶດໝັ້ນໃນຄຳພະຍານຂອງເພິ່ນເມື່ອຕົກຢູ່ໃນທ່າມກາງການໂຈມຕີທີ່ຮ້າຍກາດຂອງຊາຕານ ແລະ ພຽງແຕ່ຍ້ອນສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ ເພິ່ນກໍສາມາດບໍ່ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າຜິດຫວັງ ແລະ ໃຫ້ຄຳຕອບອັນເປັນທີ່ພໍໃຈແກ່ພຣະເຈົ້າ ເມື່ອການທົດລອງຂອງພຣະເຈົ້າເກີດຂຶ້ນກັບເພິ່ນ. ເຖິງແມ່ນຄວາມປະພຶດຂອງໂຢບໃນລະຫວ່າງການລໍ້ລວງຄັ້ງທຳອິດກົງໄປກົງມາທີ່ສຸດກໍຕາມ, ແຕ່ຄົນຮຸ່ນຕໍ່ມາກໍບໍ່ແນ່ໃຈວ່າຈະບັນລຸຄວາມກົງໄປກົງມາດັ່ງກ່າວນັ້ນໄດ້ ແມ່ນແຕ່ຫຼັງຈາກທີ່ໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມຕະຫຼອດຊີວິດ ຫຼື ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດມີຄວາມປະພຶດຂອງໂຢບດັ່ງທີ່ບັນຍາຍໄວ້ຂ້າງເທິງຢ່າງແທ້ຈິງ. ໃນປັດຈຸບັນ ເມື່ອຜະເຊີນກັບຄວາມປະພຶດທີ່ກົງໄປກົງມາຂອງໂຢບ ແລະ ເມື່ອປຽບທຽບມັນກັບສຽງຮ້ອງໄຫ້ ແລະ ຄວາມຕັ້ງໃຈໃນ “ຄວາມເຊື່ອຟັງທີ່ສຸດ ແລະ ຄວາມຈົງຮັກພັກດີຈົນຕາຍ” ທີ່ສະແດງໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າໂດຍຜູ້ທີ່ອ້າງວ່າ ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າຮູ້ສຶກອັບອາຍຢ່າງແຮງ ຫຼື ບໍ່?

ເມື່ອເຈົ້າອ່ານໃນຂໍ້ພຣະຄຳພີກ່ຽວກັບທຸກສິ່ງທີ່ໂຢບ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເພິ່ນທົນທຸກ, ແມ່ນຫຍັງຄືປະຕິກິລິຍາຂອງເຈົ້າ? ເຈົ້າສັບສົນໃນຄວາມຄິດຂອງເຈົ້າບໍ? ເຈົ້າປະຫຼາດໃຈບໍ? ການທົດລອງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບໂຢບຈະສາມາດບັນຍາຍໄດ້ວ່າເປັນ “ຕາຢ້ານຫຼາຍ” ບໍ? ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ມັນຂ້ອນຂ້າງເປັນຕາຕົກໃຈເມື່ອອ່ານກ່ຽວກັບການທົດລອງຂອງໂຢບຕາມທີ່ໄດ້ບັນຍາຍໄວ້ໃນຂໍ້ພຣະຄຳພີ, ແລ້ວບໍ່ຕ້ອງເວົ້າເຖິງວ່າ ພວກມັນຈະເປັນແນວໃດໃນຊີວິດທີ່ແທ້ຈິງເລີຍ. ເຈົ້າກໍເຫັນແລ້ວວ່າ ສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບໂຢບບໍ່ແມ່ນ “ການຝຶກຊ້ອມ”, ແຕ່ເປັນ “ການສູ້ຮົບ” ທີ່ແທ້ຈິງ, ໂດຍມີການໃຊ້ “ປືນ” ແລະ “ລູກປືນ” ແທ້ຈິງ. ແຕ່ມັນແມ່ນມືຂອງຜູ້ໃດທີ່ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນຕົກຢູ່ໃນການທົດລອງເຫຼົ່ານີ້? ແນ່ນອນ ມັນແມ່ນການກະທໍາຂອງຊາຕານ ແລະ ຊາຕານເປັນຜູ້ເຮັດສິ່ງຕ່າງໆເຫຼົ່ານີ້ດ້ວຍມືຂອງມັນເອງ. ແຕ່ວ່າ ສິ່ງຕ່າງໆເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນໄດ້ຮັບອະນຸຍາດຈາກພຣະເຈົ້າເອງ. ພຣະເຈົ້າບອກຊາຕານເຖິງວິທີທີ່ຈະລໍ້ລວງໂຢບບໍ? ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ບອກ. ພຣະເຈົ້າພຽງແຕ່ສ້າງເງື່ອນໄຂດຽວທີ່ຊາຕານຕ້ອງປະຕິບັດຕາມ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ການລໍ້ລວງຈຶ່ງເກີດຂຶ້ນກັບໂຢບ. ເມື່ອການລໍ້ລວງເກີດຂຶ້ນກັບໂຢບ, ມັນເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຄວາມຂີ້ຮ້າຍຂອງຊາຕານ, ເຖິງຄວາມໂຫດຮ້າຍ ແລະ ຄວາມລັງກຽດຂອງມັນທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດ ແລະ ເຖິງຄວາມເປັນສັດຕູຂອງມັນທີ່ມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ໃນນີ້ ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນວ່າ ຄຳເວົ້າບໍ່ສາມາດບັນຍາຍໄດ້ວ່າ ການລໍ້ລວງນີ້ໂຫດຮ້າຍສໍ່າໃດ. ມັນສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍທີ່ຊາຕານຂົ່ມເຫັງມະນຸດ ແລະ ໃບໜ້າທີ່ຂີ້ຮ້າຍຂອງມັນ ແມ່ນຖືກເປີດໂປງອອກໃນຊ່ວງເວລານີ້ຢ່າງສົມບູນ. ຊາຕານໃຊ້ໂອກາດນີ້, ໂອກາດທີ່ໄດ້ຈາກການອະນຸຍາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ເພື່ອເຮັດໃຫ້ໂຢບຕົກຢູ່ໃນການຂົ່ມເຫັງທີ່ຮຸນແຮງ ແລະ ໄຮ້ປານີທີ່ສຸດ, ເຊິ່ງຜູ້ຄົນໃນປັດຈຸບັນບໍ່ສາມາດຈິນຕະນາການ ແລະ ອົດກັ້ນຕໍ່ວິທີການ ແລະ ລະດັບຂອງຄວາມໂຫດຮ້າຍນັ້ນໄດ້ເລີຍ. ແທນທີ່ຈະເວົ້າວ່າໂຢບຖືກລໍ້ລວງໂດຍຊາຕານ ແລະ ເພິ່ນຍຶດໝັ້ນໃນຄຳພະຍານຂອງເພິ່ນໃນລະຫວ່າງການລໍ້ລວງນີ້, ມັນດີກວ່າທີ່ຈະເວົ້າວ່າ ໃນການທົດລອງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກຳນົດໄວ້ໃຫ້ກັບເພິ່ນນັ້ນ, ໂຢບເລີ່ມຕົ້ນຕໍ່ສູ້ກັບຊາຕານເພື່ອປົກປ້ອງຄວາມສົມບູນ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງເພິ່ນ ແລະ ເພື່ອປ້ອງກັນວິທີການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ໃນການຕໍ່ສູ້ນີ້, ໂຢບໄດ້ສູນເສຍແກະ ແລະ ງົວຄວາຍທີ່ມີຄ່າສໍ່າກັບພູເຂົາໜ່ວຍໜຶ່ງ, ເພິ່ນໄດ້ສູນເສຍຊັບສິນທັງໝົດຂອງເພິ່ນ ແລະ ເພິ່ນໄດ້ສູນເສຍລູກຊາຍ ແລະ ລູກສາວຂອງເພິ່ນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ປະຖິ້ມຄວາມສົມບູນ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງເພິ່ນ ຫຼື ການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ໃນການຕໍ່ສູ້ກັບຊາຕານນີ້ ໂຢບເລືອກທີ່ຈະສູນເສຍຊັບສິນ ແລະ ລູກໆຂອງເພິ່ນຫຼາຍກວ່າທີ່ຈະສູນເສຍຄວາມສົມບູນ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງເພິ່ນ ແລະ ການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ. ເພິ່ນເລືອກທີ່ຈະຍຶດໝັ້ນກັບມູນເຄົ້າຂອງຄວາມໝາຍຂອງການເປັນມະນຸດ. ຂໍ້ພຣະຄຳພີໄດ້ເລົ່າເລື່ອງລາວໂດຍຫຍໍ້ກ່ຽວກັບຂະບວນການທັງໝົດທີ່ໂຢບໄດ້ສູນເສຍຊັບສິນຂອງເພິ່ນ ແລະ ຍັງບັນທຶກຄວາມປະພຶດ ແລະ ທັດສະນະຄະຕິຂອງໂຢບ. ເລື່ອງລາວທີ່ສັ້ນ ແລະ ແຈ່ມແຈ້ງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ໃຫ້ຄວາມຮູ້ສຶກວ່າ ໂຢບເກືອບບໍ່ກັງວົນໃຈເລີຍເມື່ອຜະເຊີນກັບການລໍ້ລວງນີ້, ແຕ່ຖ້າສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນແທ້ນັ້ນຕ້ອງເກີດຂຶ້ນອີກ, ພ້ອມກັບ ເມື່ອພິຈາລະນາເບິ່ງຂໍ້ແທ້ຈິງຂອງທຳມະຊາດອັນຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານແລ້ວ ສິ່ງຕ່າງໆຈະບໍ່ທຳມະດາ ຫຼື ງ່າຍຄືດັ່ງທີ່ໄດ້ບັນຍາຍໄວ້ໃນປະໂຫຍກເຫຼົ່ານີ້. ຄວາມເປັນຈິງໂຫດຮ້າຍກວ່ານີ້. ນັ້ນຄືລະດັບຄວາມເສຍຫາຍ ແລະ ຄວາມກຽດຊັງທີ່ຊາຕານປະຕິບັດຕໍ່ມະນຸດຊາດ ແລະ ຄືທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຫັນດີເຫັນພ້ອມ. ຖ້າພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຂໍໃຫ້ຊາຕານທຳຮ້າຍໂຢບ, ຊາຕານກໍຈະຂ້າເພິ່ນຢ່າງແນ່ນອນ ໂດຍບໍ່ມີຄວາມເສຍໃຈເລີຍ. ຊາຕານບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ຜູ້ໃດກໍຕາມນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ ຫຼື ມັນບໍ່ປາຖະໜາທີ່ຈະໃຫ້ຄົນທີ່ຊອບທຳໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄົນທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດນັ້ນສາມາດສືບຕໍ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ຍ້ອນວ່າການທີ່ຜູ້ຄົນຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍໝາຍຄວາມວ່າ ພວກເຂົາຫຼີກເວັ້ນ ແລະ ປະຖິ້ມຊາຕານ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ຊາຕານຈຶ່ງສວຍໂອກາດຈາກການອະນຸຍາດຂອງພຣະເຈົ້າເພື່ອໂຍນຄວາມໃຈຮ້າຍ ແລະ ຄວາມກຽດຊັງຂອງມັນໃສ່ໂຢບຢ່າງໄຮ້ຄວາມເມດຕາ. ເຈົ້າໄດ້ເຫັນແລ້ວວ່າ ໂຢບຕ້ອງທົນທຸກກັບຄວາມທໍລະມານຫຼາຍສໍ່າໃດ, ນັບຕັ້ງແຕ່ຈິດໃຈຈົນເຖິງເນື້ອໜັງ ແລະ ຈາກພາຍນອກສູ່ພາຍໃນ. ມື້ນີ້, ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ເຫັນໃນສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນວ່າມັນເປັນແນວໃດໃນເວລານັ້ນ ແລະ ພວກເຮົາພຽງແຕ່ສາມາດໄດ້ເຫັນເລັກນ້ອຍເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງໂຢບຈາກເລື່ອງລາວໃນພຣະຄຳພີ ເມື່ອເພິ່ນຕົກຢູ່ໃນຄວາມທໍລະມານໃນເວລານັ້ນ.

ຄວາມຊື່ສັດທີ່ໝັ້ນຄົງຂອງໂຢບໄດ້ນໍາຄວາມອັບອາຍມາສູ່ຊາຕານ ແລະ ເຮັດໃຫ້ມັນແລ່ນໜີໄປດ້ວຍຄວາມຕື່ນຕົກໃຈ

ແລ້ວພຣະເຈົ້າເຮັດແນວໃດເມື່ອໂຢບຕົກຢູ່ໃນການທໍລະມານນີ້? ພຣະເຈົ້າສັງເກດ ແລະ ເຝົ້າເບິ່ງ ແລະ ລໍຖ້າຜົນຕາມມາ. ໃນຂະນະທີ່ພຣະເຈົ້າສັງເກດ ແລະ ເຝົ້າເບິ່ງ, ພຣະອົງຮູ້ສຶກແນວໃດ? ແນ່ນອນ ພຣະອົງຮູ້ສຶກໂສກເສົ້າເສຍໃຈ. ແຕ່ມັນເປັນໄປໄດ້ບໍວ່າພຣະເຈົ້າຈະເສຍໃຈທີ່ພຣະອົງອະນຸຍາດໃຫ້ຊາຕານລໍ້ລວງໂຢບ ດັ່ງນັ້ນພຣະອົງຈຶ່ງຮູ້ສຶກໂສກເສົ້າ? ຄຳຕອບກໍຄື ບໍ່, ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ຮູ້ສຶກເສຍໃຈເລີຍ. ຍ້ອນພຣະອົງເຊື່ອຢ່າງໜັກແໜ້ນວ່າ ໂຢບສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ ແລະ ເພິ່ນຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ພຣະເຈົ້າພຽງແຕ່ໃຫ້ໂອກາດຊາຕານເພື່ອພິສູດຄວາມຊອບທຳຂອງໂຢບຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ ແລະ ເພື່ອເປີດໂປງຄວາມຊົ່ວຊ້າ ແລະ ຄວາມຕໍ່າຊ້າຂອງມັນເອງ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ມັນເປັນໂອກາດທີ່ຈະໃຫ້ໂຢບໄດ້ເປັນພະຍານເຖິງຄວາມຊອບທຳຂອງເພິ່ນ ແລະ ເປັນພະຍານຕໍ່ການທີ່ເພິ່ນຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍຕໍ່ໜ້າຜູ້ຄົນເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ຕໍ່ຊາຕານ ແລະ ແມ່ນແຕ່ຕໍ່ໜ້າທຸກຄົນທີ່ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າ. ຜົນຕາມມາສຸດທ້າຍດັ່ງກ່າວໄດ້ພິສູດວ່າການທີ່ພຣະເຈົ້າປະເມີນໂຢບນັ້ນຖືກຕ້ອງ ແລະ ປາສະຈາກຂໍ້ຜິດພາດບໍ? ໂຢບໄດ້ເອົາຊະນະຊາຕານແທ້ບໍ? ໃນນີ້ ພວກເຮົາໄດ້ອ່ານຄຳເວົ້າຕົ້ນສະບັບຂອງໂຢບ ເຊິ່ງເປັນຄຳເວົ້າທີ່ພິສູດວ່າ ເພິ່ນໄດ້ເອົາຊະນະຊາຕານແລ້ວ. ເພິ່ນເວົ້າວ່າ: “ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເປືອຍອອກມາຈາກທ້ອງຂອງແມ່ຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍກໍຈະກັບຄືນໄປຍັງບ່ອນນັ້ນຢ່າງເປືອຍກາຍ”. ນີ້ຄືທ່າທີແຫ່ງຄວາມເຊື່ອຟັງຂອງໂຢບທີ່ມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ຕໍ່ມາ, ເພິ່ນເວົ້າວ່າ: “ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ມອບໃຫ້ ແລະ ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ເອົາຄືນໄປ; ພອນປະເສີດຈົ່ງມີແກ່ພຣະນາມຂອງພຣະເຢໂຮວາເທີ້ນ”. ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ທີ່ໂຢບກ່າວໄດ້ພິສູດໃຫ້ເຫັນວ່າ ພຣະເຈົ້າສັງເກດເຖິງສ່ວນເລິກໃນຫົວໃຈຂອງມະນຸດ, ພຣະອົງສາມາດຫຼຽວເບິ່ງເຂົ້າໄປໃນຄວາມຄິດຂອງມະນຸດ ແລະ ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານັ້ນກໍໄດ້ພິສູດວ່າ ການທີ່ພຣະເຈົ້າເຫັນດີເຫັນພ້ອມກັບໂຢບແມ່ນປາສະຈາກຂໍ້ຜິດພາດ ແລະ ມະນຸດຄົນນີ້ທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມເຫັນດີຈາກພຣະເຈົ້າກໍເປັນຄົນຊອບທຳແທ້. “ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ມອບໃຫ້ ແລະ ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ເອົາຄືນໄປ; ພອນປະເສີດຈົ່ງມີແກ່ພຣະນາມຂອງພຣະເຢໂຮວາເທີ້ນ”. ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຄຳພະຍານຂອງໂຢບເຖິງພຣະເຈົ້າ. ມັນແມ່ນຄຳເວົ້າທຳມະດາເຫຼົ່ານີ້ທີ່ເຮັດໃຫ້ຊາຕານຢ້ານ, ທີ່ນໍາຄວາມອັບອາຍມາສູ່ມັນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ມັນແລ່ນໜີໄປດ້ວຍຄວາມຕື່ນຕົກໃຈ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນກໍຄື ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ລ່າມໂສ້ຊາຕານ ແລະ ປ່ອຍໃຫ້ມັນຂາດຊັບພະຍາກອນ. ພ້ອມນັ້ນ ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ຍັງເຮັດໃຫ້ຊາຕານຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມມະຫັດສະຈັນ ແລະ ລິດທານຸພາບແຫ່ງການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ ແລະ ເຮັດໃຫ້ມັນໄດ້ຮັບຮູ້ເຖິງສະເໜ່ພິເສດຂອງຄົນທີ່ມີຫົວໃຈປົກຄອງໂດຍເສັ້ນທາງຂອງພຣະເຈົ້າ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານັ້ນຍັງສະແດງໃຫ້ຊາຕານໄດ້ຮູ້ເຖິງອໍານາດອັນແຮງກ້າທີ່ບຸກຄົນເລັກນ້ອຍ ແລະ ບໍ່ສຳຄັນໄດ້ສະແດງອອກໃນການຍຶດຕິດກັບວິທີການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ຊາຕານຈຶ່ງພ່າຍແພ້ໃນການຕໍ່ສູ້ຄັ້ງທຳອິດ. ເຖິງແມ່ນຈະໄດ້ “ຮຽນຮູ້ຈາກສິ່ງນີ້” ແລ້ວ, ຊາຕານກໍຍັງບໍ່ມີເຈດຕະນາທີ່ຈະປ່ອຍໃຫ້ໂຢບໄປ ຫຼື ບໍ່ມີການປ່ຽນແປງໃນທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນ. ຊາຕານພະຍາຍາມສືບຕໍ່ໂຈມຕີໂຢບ ແລະ ດັ່ງນັ້ນ ມັນຈຶ່ງມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າອີກຄັ້ງ...

ຕໍ່ໄປ, ໃຫ້ພວກເຮົາອ່ານຈາກຂໍ້ພຣະຄຳພີກ່ຽວກັບຄັ້ງທີສອງທີ່ໂຢບຖືກລໍ້ລວງ.

3. ຊາຕານລໍ້ລວງໂຢບອີກຄັ້ງ (ບາດແຜລາມໄປທົ່ວຮ່າງກາຍຂອງໂຢບ)

ກ. ພຣະທຳທີ່ກ່າວໂດຍພຣະເຈົ້າ

“ພຣະເຢໂຮວາກໍກ່າວກັບຊາຕານນັ້ນວ່າ ເຈົ້າເຄີຍຄຳນຶງເຖິງໂຢບ ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາບໍ ບໍ່ມີໃຜທີ່ຄືກັບລາວໃນແຜ່ນດິນໂລກ ເຊິ່ງເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ, ຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ? ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາຕໍ່ຕ້ານລາວ ແລະ ທຳລາຍລາວໂດຍບໍ່ມີເຫດຜົນຫຍັງກໍຕາມ ລາວກໍຍັງຍຶດໝັ້ນຢ່າງໜຽວແໜ້ນໃນຄວາມຊື່ສັດຂອງລາວ” (ໂຢບ 2:3).

“ແລະ ພຣະເຢໂຮວາເວົ້າກັບຊາຕານວ່າ ເບິ່ງແມ ລາວຢູ່ໃນມືຂອງເຈົ້າແລ້ວ; ແຕ່ຈົ່ງໄວ້ຊີວິດຂອງລາວ” (ໂຢບ 2:6).

ຂ. ຄຳເວົ້າທີ່ກ່າວໂດຍຊາຕານ

“ຊາຕານກໍຕອບພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ກ່າວວ່າ ຜິວໜັງຕໍ່ຜິວໜັງ ແມ່ນແລ້ວ ທຸກສິ່ງທີ່ມະນຸດມີ ເຂົາຈະຍອມສະລະເພື່ອຊີວິດຂອງເຂົາ. ແຕ່ຈົ່ງເດ່ມືພຣະອົງອອກໄປແຕະຕ້ອງກະດູກ ແລະ ເນື້ອໜັງຂອງລາວຕອນນີ້ເບິ່ງ ແລະ ລາວຈະສາບແຊ່ງພຣະອົງຕໍ່ໜ້າພຣະອົງເລີຍລະ” (ໂຢບ 2:4-5).

ຄ. ວິທີທີ່ໂຢບຈັດການກັບການທົດລອງ

“ແລ້ວເມຍຂອງລາວເວົ້າກັບລາວວ່າ ເຈົ້າຍັງມີຄວາມຊື່ສັດຢູ່ບໍ? ສາບແຊ່ງພຣະເຈົ້າ ແລ້ວຕາຍໄປສະ. ແຕ່ລາວເວົ້າກັບເມຍຂອງລາວວ່າ ເຈົ້າເວົ້າຄືກັບຜູ້ຍິງທີ່ໂງ່ຈ້າເວົ້າແທ້. ພວກເຮົາຄວນຮັບເອົາແຕ່ສິ່ງທີ່ດີຈາກມືຂອງພຣະອົງບໍ? ແລ້ວສິ່ງທີ່ບໍ່ດີເດພວກເຮົາຈະບໍ່ຮັບເອົາບໍ? ເຖິງແມ່ນໄດ້ຮັບຄວາມຍາກລໍາບາກທັງໝົດ ໂຢບກໍບໍ່ໄດ້ເວົ້າໃນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ລາວເປັນບາບ” (ໂຢບ 2:9-10).

“ຂໍໃຫ້ມື້ທີ່ຂ້ານ້ອຍເກີດນັ້ນດັບສູນເທີ້ນ ແລະ ກາງຄືນຂອງມື້ທີ່ວ່າຈະມີການຕັ້ງທ້ອງເດັກຊາຍນັ້ນ. ຂໍໃຫ້ມື້ນັ້ນມີແຕ່ຄວາມມືດມົວ. ຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າຢ່າສົນໃຈເລື່ອງນີ້ຈາກເບື້ອງເທິງ ຫຼື ສ່ອງແສງສະຫວ່າງລົງມາເລີຍ” (ໂຢບ 3:3-4).

ຄວາມຮັກຂອງໂຢບໃນເສັ້ນທາງຂອງພຣະເຈົ້າເໜືອທຸກສິ່ງ

ຂໍ້ພຣະຄຳພີໄດ້ບັນທຶກບົດສົນທະນາລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຊາຕານດັ່ງລຸ່ມນີ້ວ່າ: “ພຣະເຢໂຮວາກໍກ່າວກັບຊາຕານນັ້ນວ່າ ເຈົ້າເຄີຍຄຳນຶງເຖິງໂຢບ ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາບໍ ບໍ່ມີໃຜທີ່ຄືກັບລາວໃນແຜ່ນດິນໂລກ ເຊິ່ງເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ, ຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ? ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາຕໍ່ຕ້ານລາວ ແລະ ທຳລາຍລາວໂດຍບໍ່ມີເຫດຜົນຫຍັງກໍຕາມ ລາວກໍຍັງຍຶດໝັ້ນຢ່າງໜຽວແໜ້ນໃນຄວາມຊື່ສັດຂອງລາວ” (ໂຢບ 2:3). ໃນການສົນທະນານີ້, ພຣະເຈົ້າໄດ້ຖາມຊາຕານດ້ວຍຄຳຖາມເດີມອີກຄັ້ງ. ມັນເປັນຄຳຖາມທີ່ສະແດງໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນເຖິງການປະເມີນຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາເພື່ອຢືນຢັນກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ໂຢບໄດ້ສະແດງອອກ ແລະ ການດຳລົງຊີວິດໃນລະຫວ່າງການທົດລອງຄັ້ງທຳອິດ ແລະ ເປັນການປະເມີນທີ່ບໍ່ໄດ້ແຕກຕ່າງຈາກການທີ່ພຣະເຈົ້າປະເມີນໂຢບກ່ອນທີ່ເພິ່ນຈະໄດ້ຜະເຊີນກັບການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ກ່ອນການລໍ້ລວງຈະເກີດຂຶ້ນກັບເພິ່ນ ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ ໂຢບສົມບູນ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງປົກປ້ອງເພິ່ນ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເພິ່ນ ແລະ ອວຍພອນເພິ່ນ; ເພິ່ນສົມຄວນທີ່ຈະໄດ້ຮັບພອນໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ. ຫຼັງຈາກການລໍ້ລວງ, ໂຢບກໍບໍ່ໄດ້ເຮັດບາບດ້ວຍປາກຂອງເພິ່ນຍ້ອນການສູນເສຍຊັບສິນ ແລະ ລູກໆຂອງເພິ່ນ, ແຕ່ສືບຕໍ່ສັນລະເສີນນາມຂອງພຣະເຢໂຮວາ. ຄວາມປະພຶດຕົວຈິງຂອງເພິ່ນເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າສັນລະເສີນເພິ່ນ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງໃຫ້ຄະແນນເພິ່ນເຕັມ. ຍ້ອນໃນສາຍຕາຂອງໂຢບ, ລູກຫຼານຂອງເພິ່ນ ຫຼື ຊັບສິນຂອງເພິ່ນແມ່ນບໍ່ພຽງພໍທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ເພິ່ນປະຖິ້ມພຣະເຈົ້າໄດ້. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ຕໍາແໜ່ງຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນບໍ່ສາມາດຖືກແທນທີ່ໄດ້ໂດຍລູກໆຂອງເພິ່ນ ຫຼື ຊັບສິນສ່ວນໃດສ່ວນໜຶ່ງໄດ້. ໃນລະຫວ່າງການລໍ້ລວງຄັ້ງທຳອິດຂອງໂຢບ, ເພິ່ນໄດ້ສະແດງໃຫ້ພຣະເຈົ້າເຫັນວ່າ ຄວາມຮັກຂອງເພິ່ນສຳລັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຮັກຂອງເພິ່ນສຳລັບວິທີການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍແມ່ນຢູ່ເໜືອສິ່ງອື່ນໃດ. ການທົດລອງນີ້ແມ່ນພຽງແຕ່ເຮັດໃຫ້ໂຢບມີປະສົບການໃນການຮັບເອົາລາງວັນຈາກພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ ແລະ ການຖືກພຣະອົງເອົາຊັບສິນ ແລະ ລູກໆຂອງເພິ່ນໄປ.

ສຳລັບໂຢບແລ້ວ, ນີ້ແມ່ນປະສົບການແທ້ຈິງທີ່ໄດ້ລ້າງຈິດວິນຍານຂອງເພິ່ນໃຫ້ສະອາດ; ມັນຄືການຮັບບັບຕິດສະມາແຫ່ງຊີວິດທີ່ສະໜອງການເປັນຢູ່ຂອງເພິ່ນ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ມັນຄືງານລ້ຽງສະຫຼອງຢ່າງຫຼູຫຼາທີ່ທົດສອບຄວາມເຊື່ອຟັງຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າຂອງເພິ່ນ. ການລໍ້ລວງນີ້ໄດ້ປ່ຽນແປງຖານະຂອງໂຢບຈາກຜູ້ຊາຍທີ່ລໍ້າລວຍໃຫ້ກາຍເປັນຄົນທີ່ບໍ່ມີຫຍັງເລີຍ ແລະ ມັນຍັງເຮັດໃຫ້ເພິ່ນໄດ້ຜະເຊີນກັບການທີ່ຊາຕານຂົ່ມເຫັງມະນຸດຊາດ. ຄວາມທຸກຍາກຂອງເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນກຽດຊັງຊາຕານ; ກົງກັນຂ້າມ ໃນການກະທຳທີ່ຊົ່ວຊ້າຂອງຊາຕານ ເພິ່ນໄດ້ເຫັນເຖິງຄວາມຂີ້ຮ້າຍ ແລະ ຄວາມເປັນຕາດູຖູກຊາຕານ ພ້ອມທັງຄວາມເປັນສັດຕູ ແລະ ຄວາມກະບົດຂອງຊາຕານຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ສິ່ງນີ້ດົນໃຈໃຫ້ເພິ່ນຍຶດໝັ້ນໃນວິທີການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍຕະຫຼອດໄປ. ເພິ່ນສາບານວ່າເພິ່ນຈະບໍ່ປະຖິ້ມພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫັນຫຼັງຂອງເພິ່ນໃຫ້ກັບຫົນທາງຂອງພຣະເຈົ້າ ຍ້ອນປັດໄຈພາຍນອກ ເຊັ່ນ: ຊັບສິນ, ລູກໆ ຫຼື ຍາດພີ່ນ້ອງ ຫຼື ເພິ່ນຈະບໍ່ເປັນຂ້າທາດໃຫ້ກັບຊາຕານ, ຊັບສິນ ຫຼື ບຸກຄົນໃດໜຶ່ງ; ນອກຈາກພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາແລ້ວ ບໍ່ມີຜູ້ໃດທີ່ຈະສາມາດເປັນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຂອງເພິ່ນ ຫຼື ພຣະເຈົ້າຂອງເພິ່ນ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວແມ່ນຄວາມປາຖະໜາຂອງໂຢບ. ໃນອີກດ້ານໜຶ່ງ, ໂຢບຍັງໄດ້ຮັບບາງສິ່ງຈາກການລໍ້ລວງນີ້. ເພິ່ນໄດ້ຮັບເອົາຄວາມຮັ່ງມີຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃນທ່າມກາງການທົດລອງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ມອບໃຫ້ກັບເພິ່ນ.

ໃນລະຫວ່າງຊີວິດຂອງໂຢບຕະຫຼອດສອງສາມທົດສະວັດທີ່ຜ່ານມາ, ເພິ່ນໄດ້ເຫັນການກະທຳຂອງພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ໄດ້ຮັບເອົາພອນຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາທີ່ປະທານໃຫ້ເພິ່ນ. ພວກມັນແມ່ນພອນທີ່ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍໃຈ ແລະ ເປັນໜີ້ບຸນຄຸນຫຼາຍ, ຍ້ອນເພິ່ນເຊື່ອວ່າ ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງສຳລັບພຣະເຈົ້າເລີຍ, ແຕ່ໄດ້ຮັບມໍລະດົກດ້ວຍພອນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ດັ່ງກ່າວ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມກະລຸນາຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ. ຍ້ອນເຫດຜົນນີ້, ເພິ່ນຈຶ່ງມັກອະທິຖານໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ, ຫວັງວ່າເພິ່ນຈະສາມາດຕອບແທນພຣະເຈົ້າ, ຫວັງວ່າເພິ່ນຈະມີໂອກາດໄດ້ເປັນພະຍານເຖິງການກະທຳ ແລະ ຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫວັງວ່າພຣະເຈົ້າຈະທົດສອບຄວາມເຊື່ອຟັງເພິ່ນ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນແມ່ນເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄວາມເຊື່ອຟັງຂອງເພິ່ນບໍລິສຸດ, ຈົນຄວາມເຊື່ອຟັງຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຂອງເພິ່ນຈະໄດ້ຮັບຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມຈາກພຣະເຈົ້າ. ແລ້ວເມື່ອການທົດລອງມາເຖິງໂຢບ, ເພິ່ນກໍເຊື່ອວ່າພຣະເຈົ້າໄດ້ຍິນຄຳອະທິຖານຂອງເພິ່ນ. ໂຢບໄດ້ຊື່ນຊົມໂອກາດນີ້ຫຼາຍກວ່າສິ່ງອື່ນໃດ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງບໍ່ກ້າປະຕິບັດຕໍ່ໂອກາດນີ້ຢ່າງຖືເບົາ, ຍ້ອນວ່າ ຄວາມປາຖະໜາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຕະຫຼອດຊີວິດຂອງເພິ່ນຈະສາມາດຖືກເຮັດໃຫ້ກາຍເປັນຈິງ. ການໄດ້ຮັບໂອກາດນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ຄວາມເຊື່ອຟັງຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າສາມາດນໍາເຂົ້າສູ່ການທົດສອບ ແລະ ສາມາດເຮັດໃຫ້ບໍລິສຸດໄດ້. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ມັນໝາຍຄວາມວ່າ ໂຢບມີໂອກາດທີ່ຈະໄດ້ຮັບຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວໃນທີ່ສຸດກໍນໍາພາເພິ່ນເຂົ້າໃກ້ພຣະເຈົ້າຍິ່ງຂຶ້ນ. ໃນລະຫວ່າງການທົດລອງ, ຄວາມເຊື່ອ ແລະ ການສະແຫວງຫາດັ່ງກ່າວເຮັດໃຫ້ເພິ່ນສົມບູນຫຼາຍຍິ່ງຂຶ້ນ ແລະ ຮັບເອົາຄວາມເຂົ້າໃຈຫຼາຍຍິ່ງຂຶ້ນກ່ຽວກັບຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ. ໂຢບຍັງໄດ້ຮູ້ບຸນຄຸນຫຼາຍຂຶ້ນສຳລັບການໃຫ້ພອນ ແລະ ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າ, ໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ, ເພິ່ນໄດ້ຖອກເທການສັນລະເສີນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ກ່ຽວກັບການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເພິ່ນຢຳເກງ ແລະ ເຄົາລົບນັບຖືພຣະເຈົ້າຫຼາຍຍິ່ງຂຶ້ນ ແລະ ປາຖະໜາຫາຄວາມເປັນຕາຮັກ, ຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າຫຼາຍຍິ່ງຂຶ້ນ. ໃນເວລານີ້ ເຖິງແມ່ນໂຢບຍັງເປັນຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ, ເມື່ອເວົ້າເຖິງປະສົບການຂອງເພິ່ນ, ຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມຮູ້ຂອງໂຢບກໍໄດ້ກ້າວໜ້າຢ່າງໄວວາ. ຄວາມເຊື່ອຂອງເພິ່ນໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນ, ຄວາມເຊື່ອຟັງຂອງເພິ່ນໄດ້ມີຫຼັກໝັ້ນ ແລະ ການຢຳເກງພຣະເຈົ້າຂອງເພິ່ນຍິ່ງເລິກເຊິ່ງຫຼາຍຂຶ້ນ. ເຖິງແມ່ນການທົດລອງນີ້ໄດ້ປ່ຽນແປງຈິດໃຈ ແລະ ຊີວິດຂອງໂຢບ, ການປ່ຽນແປງດັ່ງກ່າວກໍບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ໂຢບພໍໃຈ ຫຼື ຊັກຊ້າຄວາມກ້າວໄປທາງໜ້າຂອງເພິ່ນ. ໃນຂະນະທີ່ຄຳນວນເຖິງສິ່ງທີ່ເພິ່ນໄດ້ຮັບເອົາຈາກການທົດລອງນີ້ ແລະ ພິຈາລະນາຈາກຂໍ້ບົກຜ່ອງຂອງເພິ່ນເອງ, ເພິ່ນອະທິຖານຢ່າງງຽບໆ, ລໍຖ້າໃຫ້ການທົດລອງຄັ້ງຕໍ່ໄປມາເຖິງເພິ່ນ, ຍ້ອນເພິ່ນປາຖະໜາໃຫ້ຄວາມເຊື່ອ, ຄວາມເຊື່ອຟັງ ແລະ ຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າຂອງເພິ່ນໄດ້ຮັບການສະໜອງໃນລະຫວ່າງການທົດລອງຄັ້ງຕໍ່ໄປຂອງພຣະເຈົ້າ.

ພຣະເຈົ້າສັງເກດເຫັນຄວາມຄິດໃນສ່ວນເລິກສຸດຂອງມະນຸດ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ມະນຸດເວົ້າ ແລະ ກະທຳ. ຄວາມຄິດຂອງໂຢບໄດ້ໄປເຖິງຫູຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ຟັງຄຳອະທິຖານຂອງເພິ່ນ ແລະ ດ້ວຍເຫດນີ້ ການທົດລອງຄັ້ງຕໍ່ໄປຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບໂຢບຈຶ່ງມາເຖິງດັ່ງທີ່ຄາດຫວັງໄວ້.

ໃນທ່າມກາງການທົນທຸກຢ່າງຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດ, ໂຢບເຂົ້າໃຈຄວາມຫ່ວງໃຍຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບມະນຸດຊາດຢ່າງແທ້ຈິງ

ຫຼັງຈາກພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາຖາມຊາຕານ, ຊາຕານກໍມີຄວາມສຸກຢ່າງລັບໆ. ນີ້ກໍຍ້ອນວ່າ ຊາຕານຮູ້ຈັກວ່າ ມັນຈະໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ໂຈມຕີມະນຸດທີ່ສົມບູນໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າອີກຄັ້ງ, ສຳລັບຊາຕານແລ້ວ ນີ້ແມ່ນໂອກາດທີ່ຫາຍາກ. ຊາຕານໃຊ້ໂອກາດນີ້ເພື່ອທຳລາຍຄວາມເຊື່ອໝັ້ນຂອງໂຢບຢ່າງສິ້ນເຊີງ, ເພື່ອເຮັດໃຫ້ເພິ່ນສູນເສຍຄວາມເຊື່ອໝັ້ນຂອງເພິ່ນໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ສັນລະເສີນນາມຂອງພຣະເຢໂຮວາອີກຕໍ່ໄປ. ນີ້ເປັນການໃຫ້ໂອກາດແກ່ຊາຕານ: ບໍ່ວ່າຈະບ່ອນໃດ ຫຼື ເວລາໃດກໍຕາມ, ມັນສາມາດເຮັດໃຫ້ໂຢບເປັນເຄື່ອງຫຼິ້ນທີ່ເປັນໜີ້ບຸນຄຸນຕໍ່ຄຳສັ່ງຂອງມັນ. ຊາຕານເຊື່ອງເຈດຕະນາທີ່ຊົ່ວຊ້າຂອງມັນໂດຍບໍ່ປະຮ່ອງຮອຍໄວ້ເລີຍ, ແຕ່ມັນບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນໄດ້. ຄວາມຈິງນີ້ແມ່ນເຊື່ອງຊ້ອນຢູ່ໃນຄຳຕອບຂອງມັນຕໍ່ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ ດັ່ງທີ່ໄດ້ບັນທຶກໃນຂໍ້ພຣະຄຳພີດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: “ຊາຕານກໍຕອບພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ກ່າວວ່າ ຜິວໜັງຕໍ່ຜິວໜັງ ແມ່ນແລ້ວ ທຸກສິ່ງທີ່ມະນຸດມີ ເຂົາຈະຍອມສະລະເພື່ອຊີວິດຂອງເຂົາ. ແຕ່ຈົ່ງເດ່ມືພຣະອົງອອກໄປແຕະຕ້ອງກະດູກ ແລະ ເນື້ອໜັງຂອງລາວຕອນນີ້ເບິ່ງ ແລະ ລາວຈະສາບແຊ່ງພຣະອົງຕໍ່ໜ້າພຣະອົງເລີຍລະ” (ໂຢບ 2:4-5). ມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະບໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຈໍາເປັນເຖິງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານຈາກການສົນທະນານີ້ລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຊາຕານ. ເມື່ອໄດ້ຍິນການຫຼອກລວງເຫຼົ່ານີ້ຂອງຊາຕານ, ທຸກຄົນທີ່ຮັກຄວາມຈິງ ແລະ ກຽດຊັງສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍກໍຈະມີຄວາມກຽດຊັງທີ່ຮຸນແຮງຂຶ້ນຕໍ່ຄວາມຕໍ່າຊ້າ ແລະ ຄວາມບໍ່ມີຢາງອາຍຂອງຊາຕານຢ່າງແນ່ນອນ, ຈະຮູ້ສຶກເປັນຕາໜ່າຍ ແລະ ເບື່ອໜ່າຍການຫຼອກລວງຂອງຊາຕານ ແລະ ໃນເວລາດຽວກັນ ພວກເຂົາກໍຈະອະທິຖານຢ່າງເລິກເຊິ່ງ ແລະ ປາຖະໜາຢ່າງຈິງຈັງສຳລັບໂຢບ ໂດຍອະທິຖານວ່າບຸກຄົນທີ່ຊື່ສັດນີ້ຈະສາມາດບັນລຸຄວາມສົມບູນໄດ້, ປາຖະໜາວ່າບຸກຄົນນີ້ທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍຈະເອົາຊະນະການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານ ແລະ ດຳລົງຊີວິດໃນແສງສະຫວ່າງ, ໃນທ່າມກາງການນໍາພາ ແລະ ການໃຫ້ພອນຂອງພຣະເຈົ້າ; ພ້ອມນັ້ນ ຜູ້ຄົນດັ່ງກ່າວຍັງຈະປາຖະໜາຂໍໃຫ້ການກະທຳທີ່ຊອບທຳຂອງໂຢບສາມາດກະຕຸ້ນ ແລະ ໜູນໃຈທຸກຄົນທີ່ສະແຫວງຫາຫົນທາງແຫ່ງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍຕະຫຼອດໄປ. ເຖິງແມ່ນເຈດຕະນາທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານສາມາດເຫັນໄດ້ໃນການປະກາດນີ້, ພຣະເຈົ້າກໍຍິນຍອມຕໍ່ “ຄຳຮ້ອງຂໍ” ຂອງຊາຕານຢ່າງສະບາຍໃຈ, ແຕ່ພຣະອົງຍັງມີເງື່ອນໄຂໜຶ່ງຂໍ້: “ລາວຢູ່ໃນມືຂອງເຈົ້າແລ້ວ; ແຕ່ຈົ່ງໄວ້ຊີວິດຂອງລາວ” (ໂຢບ 2:6). ຍ້ອນໃນຄັ້ງນີ້ ຊາຕານຂໍເດ່ມືຂອງມັນເພື່ອທຳຮ້າຍເນື້ອໜັງ ແລະ ກະດູກຂອງໂຢບ, ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງເວົ້າວ່າ: “ແຕ່ຈົ່ງໄວ້ຊີວິດຂອງລາວ”. ຄວາມໝາຍຂອງພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ກໍຄື ພຣະອົງໄດ້ມອບເນື້ອໜັງຂອງໂຢບໄວ້ກັບຊາຕານ, ແຕ່ຊີວິດຂອງໂຢບແມ່ນເປັນຂອງພຣະເຈົ້າ. ຊາຕານບໍ່ສາມາດເອົາຊີວິດຂອງໂຢບ, ແຕ່ນອກນັ້ນ ຊາຕານສາມາດນໍາໃຊ້ທຸກຮູບແບບ ຫຼື ທຸກວິທີການກັບໂຢບໄດ້.

ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຮັບເອົາອະນຸຍາດຈາກພຣະເຈົ້າ, ຊາຕານກໍຟ້າວໄປຫາໂຢບ ແລະ ເດ່ມືຂອງມັນເພື່ອເຮັດໃຫ້ຜິວໜັງຂອງເພິ່ນເຈັບປວດ, ເຮັດໃຫ້ເກີດຕຸ່ມເຕັມຮ່າງກາຍຂອງເພິ່ນ ແລະ ໂຢບກໍຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມເຈັບປວດໃນຜິວໜັງຂອງເພິ່ນ. ໂຢບສັນລະເສີນຄວາມມະຫັດສະຈັນ ແລະ ຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຊາຕານຍິ່ງໜ້າດ້ານຢ່າງບໍ່ມີຢາງອາຍຫຼາຍຂຶ້ນ. ຍ້ອນມັນຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມດີໃຈໃນການທຳຮ້າຍມະນຸດ, ຊາຕານເດ່ມືຂອງມັນ ແລະ ຂູດເນື້ອໜັງຂອງໂຢບ, ເຮັດໃຫ້ຕຸ່ມເທິງຜີວໜັງຂອງເພິ່ນກາຍເປັນໜອງ. ທັນທີທັນໃດ ໂຢບກໍຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຄວາມທໍລະມານເທິງເນື້ອໜັງຂອງເພິ່ນໂດຍບໍ່ມີຫຍັງປຽບໄດ້ ແລະ ເພິ່ນບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ ນອກຈາກບີບນວດຕົນເອງຕັ້ງແຕ່ຫົວຮອດຕີນດ້ວຍມືຂອງເພິ່ນ, ຄືກັບວ່າການເຮັດແບບນີ້ຈະບັນເທົາຄວາມທໍລະມານໃນຈິດໃຈຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄວາມເຈັບປວດຂອງເນື້ອໜັງຂອງເພິ່ນ. ເພິ່ນຮູ້ວ່າພຣະເຈົ້າເຝົ້າເບິ່ງເພິ່ນຢູ່ທາງຂ້າງ ແລະ ເພິ່ນພະຍາຍາມສຸດຄວາມສາມາດຂອງເພິ່ນເພື່ອເຮັດໃຫ້ຕົນເອງເຂັ້ມແຂງ. ອີກຄັ້ງ ເພິ່ນໄດ້ຄຸເຂົ່າລົງພື້ນດິນ ແລະ ເວົ້າວ່າ: “ພຣະອົງຫຼຽວເບິ່ງຂ້າງໃນຫົວໃຈຂອງມະນຸດ, ພຣະອົງສັງເກດຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງເຂົາ; ເປັນຫຍັງຄວາມອ່ອນແອຂອງເຂົາຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ພຣະອົງກັງວົນໃຈ? ສັນລະເສີນພຣະນາມຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ”. ຊາຕານເຫັນຄວາມເຈັບປວດທີ່ບໍ່ສາມາດທົນໄດ້ຂອງໂຢບ, ແຕ່ມັນຍັງບໍ່ເຫັນໂຢບປະຖິ້ມນາມຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ. ສະນັ້ນ ມັນຈຶ່ງຟ້າວເດ່ມືຂອງມັນເພື່ອຫັກກະດູກຂອງໂຢບ, ມັນຕັ້ງໃຈຈະດຶງກະແຂນຂາອອກເປັນຊິ້ນໆ. ທັນທີທັນໃດ, ໂຢບກໍຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມທໍລະມານທີ່ບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກມາກ່ອນ; ມັນຄືກັບວ່າເນື້ອໜັງຂອງເພິ່ນໄດ້ຖືກຈີກອອກຈາກກະດູກ ແລະ ຄືກັບວ່າກະດູກຂອງເພິ່ນກໍາລັງຖືກທຸບມຸ່ນອອກເປັນຕ່ອນໆ. ຄວາມທໍລະມານທີ່ແສນເຈັບປວດນີ້ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນຄິດວ່າ ມັນດີກວ່າທີ່ຈະຕາຍ... ຄວາມສາມາດໃນການທົນຕໍ່ຄວາມເຈັບປວດນີ້ຂອງເພິ່ນໄດ້ເຖິງຂີດຈຳກັດ... ເພິ່ນຢາກຮ້ອງອອກດັງໆ, ເພິ່ນຢາກຈີກຜິວໜັງຢູ່ເທິງຮ່າງກາຍຂອງເພິ່ນນັ້ນອອກເພື່ອບັນເທົາຄວາມເຈັບປວດ, ແຕ່ເພິ່ນກໍບໍ່ຍອມຮ້ອງ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຈີກຜິວໜັງຢູ່ເທິງຮ່າງກາຍຂອງເພິ່ນ, ຍ້ອນເພິ່ນບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ຊາຕານເຫັນຄວາມອ່ອນແອຂອງເພິ່ນ. ສະນັ້ນ ໂຢບຈຶ່ງຄຸເຂົ່າລົງອີກຄັ້ງ, ແຕ່ໃນຄັ້ງນີ້ ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງການສະຖິດຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ. ເພິ່ນຮູ້ວ່າພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາມັກຢູ່ຕໍ່ໜ້າເພິ່ນ ແລະ ຢູ່ຂ້າງຫຼັງເພິ່ນ ແລະ ຢູ່ທາງຂ້າງເພິ່ນ. ແຕ່ໃນລະຫວ່າງຄວາມເຈັບປວດນີ້, ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຝົ້າເບິ່ງ; ພຣະອົງປິດໜ້າຂອງພຣະອົງ ແລະ ລີ້ຢູ່, ຍ້ອນຄວາມໝາຍຂອງການເນລະມິດສ້າງມະນຸດຂອງພຣະອົງບໍ່ແມ່ນເພື່ອນໍາຄວາມທົນທຸກມາສູ່ມະນຸດ. ໃນຄັ້ງນີ້ ໂຢບຮ້ອງໄຫ້ ແລະ ເຮັດສຸດຄວາມສາມາດຂອງເພິ່ນເພື່ອອົດທົນກັບຄວາມເຈັບປວດທາງຮ່າງກາຍນີ້, ແຕ່ເພິ່ນບໍ່ສາມາດສືບຕໍ່ຂອບໃຈພຣະເຈົ້າອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ເວົ້າວ່າ: “ມະນຸດລົ້ມລົງໃນການໂຈມຕີຄັ້ງທຳອິດ, ເຂົາອ່ອນແອ ແລະ ບໍ່ມີກຳລັງ, ເຂົາໜຸ່ມນ້ອຍ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມຮູ້, ເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງປາຖະໜາທີ່ຈະຫ່ວງໃຍ ແລະ ອ່ອນໂຍນຕໍ່ເຂົາ? ພຣະອົງໂຈມຕີຂ້ານ້ອຍ, ແຕ່ມັນກໍເຮັດໃຫ້ພຣະອົງເຈັບປວດໃນການເຮັດແບບນັ້ນ. ແລ້ວມັນມີຫຍັງໃນຕົວມະນຸດທີ່ສົມຄວນແກ່ຄວາມຫ່ວງໃຍ ແລະ ຄວາມສົນໃຈຂອງພຣະອົງ?” ຄຳອະທິຖານຂອງໂຢບໄປເຖິງຫູຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະເຈົ້າກໍມິດງຽບ, ພຽງແຕ່ເຝົ້າເບິ່ງໂດຍບໍ່ສົ່ງສຽງຫຍັງ... ເມື່ອໄດ້ໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມທຸກກົນອຸບາຍໃນໜັງສືຈົນໝົດແລ້ວ, ຊາຕານກໍຈາກໄປຢ່າງງຽບໆ, ແຕ່ນີ້ກໍບໍ່ໄດ້ສິ້ນສຸດການທົດລອງຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ໂຢບ. ຍ້ອນລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ໄດ້ຖືກເປີດເຜີຍໃນໂຢບບໍ່ໄດ້ຖືກເປີດເຜີຍສູ່ສາທາລະນະ, ເລື່ອງລາວຂອງໂຢບຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ຈົບລົງດ້ວຍການຈາກໄປຂອງຊາຕານ. ເມື່ອມີຕົວລະຄອນອື່ນເລີ່ມເຂົ້າມາ ກໍມີອີກຫຼາຍສາກທີ່ເປັນຕາຕື່ນເຕັ້ນທີ່ຍັງບໍ່ທັນມາເຖິງເທື່ອ.

ການສະແດງອອກອີກຢ່າງເຖິງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍຂອງໂຢບຄືການສັນລະເສີນນາມຂອງພຣະເຈົ້າໃນທຸກສິ່ງ

ໂຢບໄດ້ທົນທຸກຕໍ່ການທຳລາຍລ້າງຂອງຊາຕານ, ແຕ່ເພິ່ນກໍຍັງບໍ່ໄດ້ປະຖິ້ມນາມຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ. ເມຍຂອງເພິ່ນເປັນຄົນທຳອິດທີ່ກ້າວອອກມາ ແລະ ໂຈມຕີໂຢບ ໂດຍຫຼິ້ນບົດບາດຂອງຊາຕານໃນຮູບຮ່າງທີ່ສາມາດເຫັນໄດ້ຕໍ່ສາຍຕາຂອງມະນຸດ. ຂໍ້ຄວາມຕົ້ນສະບັບໄດ້ບັນຍາຍໄວ້ດັ່ງລຸ່ມນີ້: “ແລ້ວເມຍຂອງລາວເວົ້າກັບລາວວ່າ ເຈົ້າຍັງມີຄວາມຊື່ສັດຢູ່ບໍ? ສາບແຊ່ງພຣະເຈົ້າ ແລ້ວຕາຍໄປສະ” (ໂຢບ 2:9). ນີ້ແມ່ນຄຳເວົ້າຂອງຊາຕານພາຍໃຕ້ໜ້າກາກບັງໜ້າຂອງມະນຸດ. ມັນຄືການໂຈມຕີ ແລະ ຄຳກ່າວຫາ, ພ້ອມທັງການລໍ້ໃຈ, ການລໍ້ລວງ ແລະ ການກ່າວຮ້າຍ. ເມື່ອລົ້ມເຫຼວໃນການໂຈມຕີເນື້ອໜັງຂອງໂຢບ, ຊາຕານກໍໂຈມຕີຄວາມຊື່ສັດຂອງໂຢບໂດຍກົງ, ປາຖະໜາທີ່ຈະໃຊ້ສິ່ງນີ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ໂຢບຍອມຖິ້ມຄວາມຊື່ສັດຂອງເພິ່ນ, ປະຕິເສດພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ມີຊີວິດຢູ່ອີກຕໍ່ໄປ. ພ້ອມນັ້ນ ຊາຕານຍັງປາຖະໜາທີ່ຈະໃຊ້ຄຳເວົ້າດັ່ງກ່າວເພື່ອລໍ້ລວງໂຢບ: ຖ້າໂຢບປະຖິ້ມນາມຂອງພຣະເຢໂຮວາ, ແລ້ວເພິ່ນຈະບໍ່ອົດທົນຕໍ່ຄວາມທໍລະມານດັ່ງກ່າວ; ເພິ່ນສາມາດເຮັດໃຫ້ຕົນເອງຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກຄວາມທໍລະມານທາງເນື້ອໜັງ. ເມື່ອຜະເຊີນກັບຄຳແນະນຳຂອງເມຍຂອງເພິ່ນ, ໂຢບກໍຕໍານິຕິເຕືອນນາງໂດຍເວົ້າວ່າ: “ເຈົ້າເວົ້າຄືກັບຜູ້ຍິງທີ່ໂງ່ຈ້າເວົ້າແທ້. ພວກເຮົາຄວນຮັບເອົາແຕ່ສິ່ງທີ່ດີຈາກມືຂອງພຣະອົງບໍ? ແລ້ວສິ່ງທີ່ບໍ່ດີເດພວກເຮົາຈະບໍ່ຮັບເອົາບໍ?” (ໂຢບ 2:10). ໂຢບຮູ້ຈັກຖ້ອຍຄໍາຫຼົ່ານີ້ເປັນເວລາດົນນານແລ້ວ, ແຕ່ໃນເທື່ອນີ້ ຄວາມຮູ້ທີ່ແທ້ຈິງຂອງໂຢບກ່ຽວກັບຖ້ອຍຄໍາເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຖືກພິສູດ.

ເມື່ອເມຍຂອງເພິ່ນໄດ້ແນະນໍາໃຫ້ເພິ່ນສາບແຊ່ງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕາຍ, ຄວາມໝາຍຂອງນາງກໍຄື: “ພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າປະຕິບັດຕໍ່ເຈົ້າແບບນີ້, ແລ້ວເປັນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ສາບແຊ່ງພຣະອົງ? ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງຕ້ອງຍັງມີຊີວິດຢູ່? ພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າບໍ່ຍຸຕິທຳຕໍ່ເຈົ້າ, ແຕ່ເຈົ້າກໍຍັງເວົ້າວ່າ: ‘ພອນປະເສີດຈົ່ງມີແກ່ພຣະນາມຂອງພຣະເຢໂຮວາເທີ້ນ’. ພຣະອົງສາມາດນໍາໄພພິບັດມາສູ່ເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ ໃນເມື່ອເຈົ້າອວຍພອນພຣະນາມຂອງພຣະອົງແບບນີ້? ຈົ່ງຮີບຟ້າວ ແລະ ປະຕິເສດພຣະນາມຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ຕິດຕາມພຣະອົງອີກຕໍ່ໄປ. ແລ້ວຄວາມລຳບາກຂອງເຈົ້າກໍຈະໝົດໄປ”. ໃນຊ່ວງເວລານີ້, ມີຄຳພະຍານທີ່ພຣະເຈົ້າປາຖະໜາຈະໄດ້ເຫັນໃນໂຢບ. ບໍ່ມີບຸກຄົນທຳມະດາຄົນໃດສາມາດເປັນພະຍານດັ່ງກ່າວໄດ້ ຫຼື ພວກເຮົາໄດ້ອ່ານກ່ຽວກັບຄຳພະຍານດັ່ງກ່າວໃນເລື່ອງລາວໃດເລີຍໃນພຣະຄຳພີ, ແຕ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຫັນມັນແລ້ວ ກ່ອນທີ່ໂຢບຈະກ່າວຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້. ພຣະເຈົ້າພຽງແຕ່ປາຖະໜາທີ່ຈະໃຊ້ໂອກາດນີ້ເພື່ອໃຫ້ໂຢບພິສູດຕໍ່ທຸກຄົນວ່າ ພຣະເຈົ້າຖືກຕ້ອງ. ເມື່ອໄດ້ຟັງຄຳແນະນຳຂອງເມຍຂອງເພິ່ນ, ໂຢບບໍ່ພຽງແຕ່ບໍ່ຍອມສະຫຼະຄວາມຊື່ສັດຂອງເພິ່ນ ຫຼື ປະຕິເສດພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ເພິ່ນຍັງເວົ້າຕໍ່ເມຍຂອງເພິ່ນວ່າ: “ພວກເຮົາຄວນຮັບເອົາແຕ່ສິ່ງທີ່ດີຈາກມືຂອງພຣະອົງບໍ? ແລ້ວສິ່ງທີ່ບໍ່ດີເດພວກເຮົາຈະບໍ່ຮັບເອົາບໍ?” ຄໍາເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ມີຄວາມໜັກແໜ້ນຫຼາຍບໍ? ໃນນີ້, ມີພຽງຂໍ້ແທ້ຈິງໜຶ່ງດຽວທີ່ສາມາດພິສູດຄວາມໜັກແໜ້ນຂອງຄໍາເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ໄດ້. ຄວາມໜັກແໜ້ນຂອງຄໍາເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ກໍຄື ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຫັນດີເຫັນພ້ອມກັບຄໍາເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ ໃນຫົວໃຈຂອງພຣະອົງ, ພວກມັນແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າປາຖະໜາ, ພວກມັນແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການໄດ້ຍິນ ແລະ ພວກມັນເປັນຜົນຕາມມາທີ່ພຣະເຈົ້າປາຖະໜາຢາກເຫັນ; ຄໍາເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ຍັງເປັນແກ່ນແທ້ຂອງຄຳພະຍານຂອງໂຢບ. ໃນນີ້, ຄວາມສົມບູນ, ຄວາມຊື່ສັດ, ການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍຂອງໂຢບແມ່ນໄດ້ຖືກພິສູດ. ຄວາມລໍ້າຄ່າຂອງໂຢບແມ່ນນອນຢູ່ໃນວິທີການ ແລະ ເວລາທີ່ເພິ່ນຖືກລໍ້ລວງ ແລະ ແມ່ນແຕ່ເວລາທີ່ທົ່ວຮ່າງກາຍຂອງເພິ່ນເຕັມໄປດ້ວຍບາດແຜທີ່ເຈັບປວດ ເມື່ອເພິ່ນຖືກລໍ້ລວງ, ເມື່ອເພິ່ນອົດກັ້ນກັບຄວາມທໍລະມານທີ່ສຸດ ແລະ ເມື່ອເມຍຂອງເພິ່ນ ແລະ ຍາດພີ່ນ້ອງຂອງເພິ່ນແນະນໍາເພິ່ນ, ເພິ່ນກໍຍັງກ່າວຄຳເວົ້າດັ່ງກ່າວ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ, ເພິ່ນເຊື່ອວ່າ ບໍ່ວ່າການລໍ້ລວງຈະແມ່ນຫຍັງກໍຕາມ ຫຼື ຄວາມລຳບາກຍາກແຄ້ນ ຫຼື ຄວາມທໍລະມານຈະຮຸນແຮງສໍ່າໃດກໍຕາມ, ເຖິງແມ່ນຄວາມຕາຍຕ້ອງມາເຖິງເພິ່ນ, ເພິ່ນກໍຈະບໍ່ປະຕິເສດພຣະເຈົ້າ ຫຼື ປະຕິເສດຫົນທາງແຫ່ງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ເຈົ້າໄດ້ເຫັນແລ້ວວ່າ ພຣະເຈົ້າມີບ່ອນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ ແລະ ມີພຽງແຕ່ພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ. ມັນເປັນຍ້ອນສິ່ງນີ້ ພວກເຮົາຈຶ່ງໄດ້ອ່ານການບັນຍາຍດັ່ງກ່າວໃນຂໍ້ພຣະຄຳພີກ່ຽວກັບເພິ່ນ ເຊັ່ນ: ເຖິງແມ່ນໄດ້ຮັບຄວາມຍາກລໍາບາກທັງໝົດ ໂຢບກໍບໍ່ໄດ້ເວົ້າໃນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ລາວເປັນບາບ. ບໍ່ພຽງແຕ່ວ່າ ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເຮັດບາບດ້ວຍປາກຂອງເພິ່ນ, ແຕ່ໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ, ເພິ່ນກໍບໍ່ໄດ້ຈົ່ມຕໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າ. ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເວົ້າຄຳເວົ້າທີ່ເຈັບປວດກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ ຫຼື ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເຮັດບາບຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ບໍ່ພຽງແຕ່ປາກຂອງເພິ່ນອວຍພອນນາມຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ, ເພິ່ນຍັງອວຍພອນນາມຂອງພຣະເຈົ້າ; ປາກ ແລະ ຫົວໃຈຂອງເພິ່ນເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນ. ນີ້ແມ່ນໂຢບຕົວຈິງທີ່ພຣະເຈົ້າເຫັນ ແລະ ນີ້ຄືສາເຫດແທ້ຈິງທີ່ພຣະເຈົ້າເຊີດຊູໂຢບ.

ຜູ້ຄົນເຂົ້າໃຈຜິດຫຼາຍຢ່າງກ່ຽວກັບໂຢບ

ຄວາມລຳບາກທີ່ໂຢບໄດ້ທົນທຸກບໍ່ແມ່ນພາລະກິດຂອງຜູ້ສົ່ງຂ່າວທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສົ່ງມາ ຫຼື ມັນບໍ່ແມ່ນເກີດຂຶ້ນໂດຍມືຂອງພຣະເຈົ້າເອງ. ກົງກັນຂ້າມ, ມັນເກີດຈາກຊາຕານເອງ ເຊິ່ງເປັນສັດຕູຂອງພຣະເຈົ້າ. ສະນັ້ນ, ລະດັບຂອງຄວາມລຳບາກທີ່ໂຢບໄດ້ທົນທຸກຈຶ່ງຮຸນແຮງ. ແຕ່ໃນຊ່ວງເວລານີ້ ໂຢບກໍໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າທີ່ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ, ຫຼັກການໆປະຕິບັດໃນແຕ່ລະມື້ຂອງເພິ່ນ ແລະ ທ່າທີຂອງເພິ່ນຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ໂດຍບໍ່ມີຂໍ້ຈໍາກັດ, ນີ້ຄືຄວາມຈິງ. ຖ້າໂຢບບໍ່ໄດ້ຖືກລໍ້ລວງ, ຖ້າພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ນໍາການທົດລອງມາສູ່ໂຢບ ເມື່ອໂຢບເວົ້າວ່າ: “ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ມອບໃຫ້ ແລະ ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ເອົາຄືນໄປ; ພອນປະເສີດຈົ່ງມີແກ່ພຣະນາມຂອງພຣະເຢໂຮວາເທີ້ນ” ເຈົ້າກໍຈະເວົ້າວ່າ ໂຢບເປັນຄົນໜ້າຊື່ໃຈຄົດ; ຍ້ອນພຣະເຈົ້າໄດ້ມອບຊັບສິນຫຼາຍຢ່າງໃຫ້ແກ່ເພິ່ນ, ສະນັ້ນແນ່ນອນເພິ່ນກໍຕ້ອງອວຍພອນນາມຂອງພຣະເຢໂຮວາ. ກ່ອນທີ່ຈະຕົກຢູ່ໃນການທົດລອງ, ຖ້າໂຢບເວົ້າວ່າ: “ພວກເຮົາຄວນຮັບເອົາແຕ່ສິ່ງທີ່ດີຈາກມືຂອງພຣະອົງບໍ? ແລ້ວສິ່ງທີ່ບໍ່ດີເດພວກເຮົາຈະບໍ່ຮັບເອົາບໍ?” ເຈົ້າກໍຈະເວົ້າວ່າ ໂຢບກຳລັງເວົ້າເກີນຄວາມເປັນຈິງ ແລະ ເພິ່ນບໍ່ປະຖິ້ມນາມຂອງພຣະເຈົ້າ ກໍຍ້ອນເພິ່ນໄດ້ຮັບການອວຍພອນດ້ວຍມືຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ເລື້ອຍໆ. ເຈົ້າຈະເວົ້າວ່າ ຖ້າພຣະເຈົ້ານໍາໄພພິບັດມາສູ່ເພິ່ນ, ແລ້ວເພິ່ນກໍຈະປະຖິ້ມນາມຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງແນ່ນອນ. ແຕ່ເມື່ອໂຢບພົບວ່າຕົນເອງຢູ່ໃນສະຖານະການທີ່ບໍ່ມີຜູ້ໃດຕ້ອງການ ຫຼື ປາຖະໜາເຫັນ, ສະຖານະການທີ່ບໍ່ມີຜູ້ໃດປາຖະໜາໃຫ້ເກີດຂຶ້ນກັບພວກເຂົາ, ສະຖານະການທີ່ພວກເຂົາຢ້ານວ່າຈະເກີດຂຶ້ນກັບພວກເຂົາ, ສະຖານະການທີ່ແມ່ນແຕ່ພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ສາມາດທົນເບິ່ງໄດ້, ໂຢບກໍຍັງສາມາດຍຶດໝັ້ນຕໍ່ຄວາມຊື່ສັດຂອງເພິ່ນ: “ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ມອບໃຫ້ ແລະ ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ເອົາຄືນໄປ; ພອນປະເສີດຈົ່ງມີແກ່ພຣະນາມຂອງພຣະເຢໂຮວາເທີ້ນ” ແລະ “ພວກເຮົາຄວນຮັບເອົາແຕ່ສິ່ງທີ່ດີຈາກມືຂອງພຣະອົງບໍ? ແລ້ວສິ່ງທີ່ບໍ່ດີເດພວກເຮົາຈະບໍ່ຮັບເອົາບໍ?” ເມື່ອໄດ້ເຫັນຄວາມປະພຶດຂອງໂຢບໃນເວລານີ້, ຄົນທີ່ມັກເວົ້າດ້ວຍຄຳເວົ້າທີ່ອວດດີ ແລະ ຄົນທີ່ມັກເວົ້າຕາມຕົວອັກສອນ ແລະ ທິດສະດີກໍລ້ວນແລ້ວແຕ່ປາກບໍ່ອອກ. ຄົນທີ່ຍົກຍ້ອງສັນລະເສີນນາມຂອງພຣະເຈົ້າໃນຄຳເວົ້າເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ບໍ່ເຄີຍຍອມຮັບເອົາການທົດລອງຂອງພຣະເຈົ້າ ແມ່ນຖືກປະນາມໂດຍຄວາມຊື່ສັດທີ່ໂຢບຍຶດໝັ້ນ ແລະ ຄົນທີ່ບໍ່ເຄີຍເຊື່ອວ່າ ມະນຸດສາມາດຍຶດໝັ້ນຫົນທາງຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ ແມ່ນຈະຖືກພິພາກສາໂດຍຄຳພະຍານຂອງໂຢບ. ເມື່ອໄດ້ເຫັນເຖິງຄວາມປະພຶດຂອງໂຢບໃນລະຫວ່າງການທົດລອງເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ຄຳເວົ້າທີ່ເພິ່ນໄດ້ເວົ້າ, ບາງຄົນຈະຮູ້ສຶກສັບສົນ, ບາງຄົນຈະຮູ້ສຶກອິດສາ, ບາງຄົນຈະຮູ້ສຶກສົງໄສ ແລະ ບາງຄົນຈະເຖິງກັບເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ສົນໃຈ, ສະແດງປະຕິກິລິຍາດູຖູກຄຳພະຍານຂອງໂຢບ ຍ້ອນພວກເຂົາບໍ່ພຽງແຕ່ເຫັນເຖິງຄວາມທໍລະມານທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບໂຢບໃນລະຫວ່າງການທົດລອງ ແລະ ອ່ານຄຳເວົ້າທີ່ໂຢບໄດ້ກ່າວ, ແຕ່ຍັງເຫັນ “ຄວາມອ່ອນແອ” ຂອງມະນຸດທີ່ໂຢບໄດ້ສະແດງອອກ ເມື່ອການທົດລອງມາເຖິງເພິ່ນ. ພວກເຂົາເຊື່ອວ່າ “ຄວາມອ່ອນແອ” ນີ້ຄືຄວາມບໍ່ສົມບູນທີ່ສົມມຸດຂຶ້ນໃນຄວາມສົມບູນຂອງໂຢບ, ມັນຄືຮອຍດ່າງໃນມະນຸດທີ່ສົມບູນໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ມັນມີຄວາມເຊື່ອວ່າຄົນທີ່ສົມບູນແມ່ນບໍ່ມີຂໍ້ບົກຜ່ອງ, ບໍ່ມີຮອຍເປື້ອນ ຫຼື ມົນທິນ, ພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມອ່ອນແອ, ບໍ່ມີຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບຄວາມເຈັບປວດ, ພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກເປັນທຸກ ຫຼື ທໍ້ຖອຍໃຈ ແລະ ປາສະຈາກຄວາມກຽດຊັງ ຫຼື ພຶດຕິກຳທີ່ຮຸນແຮງຢູ່ພາຍນອກ; ຜົນຕາມມາກໍຄື ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ບໍ່ເຊື່ອວ່າ ໂຢບສົມບູນແທ້ຈິງ. ຜູ້ຄົນບໍ່ເຫັນດີເຫັນພ້ອມກັບພຶດຕິກຳຂອງເພິ່ນໃນລະຫວ່າງການທົດລອງຂອງເພິ່ນ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ເມື່ອໂຢບສູນເສຍຊັບສິນ ແລະ ລູກໆຂອງເພິ່ນ, ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຮ້ອງໄຫ້ຕາມທີ່ຜູ້ຄົນໄດ້ຈິນຕະນາການ. “ການຂາດກິລິຍາ” ຂອງເພິ່ນເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຄິດວ່າເພິ່ນເຢືອກເຢັນ, ຍ້ອນເພິ່ນບໍ່ມີນໍ້າຕາ ຫຼື ຄວາມຮັກໄຄ່ສຳລັບຄອບຄົວຂອງເພິ່ນ. ນີ້ແມ່ນຄວາມບໍ່ປະທັບໃຈທໍາອິດທີ່ຜູ້ຄົນມີກ່ຽວກັບໂຢບ. ພວກເຂົາພົບວ່າພຶດຕິກຳຂອງເພິ່ນໃນເຫດການຍິ່ງເປັນຕາງົງຫຼາຍ: ຜູ້ຄົນຕີຄວາມໝາຍວ່າ “ຈີກເສື້ອຄຸມຂອງລາວອອກ” ແມ່ນການທີ່ເພິ່ນສະແດງຄວາມບໍ່ໃຫ້ກຽດພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຊື່ອຢ່າງຜິດໆວ່າ “ໂກນຫົວຂອງລາວ” ໝາຍເຖິງການທີ່ໂຢບໝິ່ນປະໝາດ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ. ນອກຈາກຄຳເວົ້າຂອງໂຢບທີ່ວ່າ “ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ມອບໃຫ້ ແລະ ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ເອົາຄືນໄປ; ພອນປະເສີດຈົ່ງມີແກ່ພຣະນາມຂອງພຣະເຢໂຮວາເທີ້ນ” ຜູ້ຄົນບໍ່ສາມາດເຫັນເຖິງຄວາມຊອບທຳໃນຕົວໂຢບທີ່ພຣະເຈົ້າຍົກຍ້ອງ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ການທີ່ພວກເຂົາສ່ວນໃຫຍ່ໄດ້ປະເມີນໂຢບຈຶ່ງເປັນພຽງຄວາມບໍ່ເຂົ້າໃຈ, ຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດ, ຄວາມສົງໄສ, ການປະນາມ ແລະ ຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມແຕ່ໃນທິດສະດີເທົ່ານັ້ນ. ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດເຂົ້າໃຈ ແລະ ເຫັນຄຸນຄ່າພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາທີ່ວ່າ ໂຢບເປັນບຸກຄົນທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ, ຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍຢ່າງແທ້ຈິງ.

ອີງຕາມຄວາມປະທັບໃຈຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບໂຢບທີ່ໄດ້ກ່າວຂ້າງເທິງ, ຜູ້ຄົນຍິ່ງສົງໄສຄວາມຊອບທຳຂອງເພິ່ນຂຶ້ນອີກ, ຍ້ອນການກະທຳຂອງໂຢບ ແລະ ຄວາມປະພຶດຂອງເພິ່ນທີ່ຖືກບັນທຶກໃນຂໍ້ພຣະຄຳພີບໍ່ໄດ້ສະທ້ານໂລກດັ່ງທີ່ຜູ້ຄົນຈິນຕະນາການ. ບໍ່ພຽງແຕ່ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດຄວາມສຳເລັດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ແຕ່ເພິ່ນຍັງເອົາເສດໝໍ້ແຕກມາຂູດຕົນເອງ ໃນຂະນະທີ່ນັ່ງຢູ່ໃນຂີ້ເທົ່າ. ການກະທຳນີ້ຍັງເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນງຶດງໍ້ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາສົງໄສ ແລະ ແມ່ນແຕ່ປະຕິເສດຄວາມຊອບທຳຂອງໂຢບ, ຍ້ອນໃນຂະນະທີ່ເພິ່ນກຳລັງຂູດຕົນເອງ ໂຢບບໍ່ໄດ້ອະທິຖານ ຫຼື ສັນຍາຫຍັງກັບພຣະເຈົ້າ; ຫຼື ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນແມ່ນບໍ່ໄດ້ເຫັນວ່າເພິ່ນເຊັດນໍ້າຕາແຫ່ງຄວາມເຈັບປວດ. ໃນເວລານີ້ ຜູ້ຄົນພຽງແຕ່ເຫັນຄວາມອ່ອນແອນຂອງໂຢບ ແລະ ບໍ່ໄດ້ເຫັນສິ່ງອື່ນເລີຍ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ແມ່ນແຕ່ເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ຍິນໂຢບເວົ້າວ່າ: “ພວກເຮົາຄວນຮັບເອົາແຕ່ສິ່ງທີ່ດີຈາກມືຂອງພຣະອົງບໍ? ແລ້ວສິ່ງທີ່ບໍ່ດີເດພວກເຮົາຈະບໍ່ຮັບເອົາບໍ?” ພວກເຂົາກໍຍັງບໍ່ຖືກດົນໃຈຢ່າງສິ້ນເຊີງ ແລະ ຍັງລັງເລໃຈ ແລະ ຍັງບໍ່ສາມາດແຍກແຍະຄວາມຊອບທຳຂອງໂຢບຈາກຄຳເວົ້າຂອງເພິ່ນ. ຄວາມປະທັບໃຈເບື້ອງຕົ້ນທີ່ໂຢບໄດ້ມອບໃຫ້ຜູ້ຄົນໃນລະຫວ່າງການທໍລະມານໃນການທົດລອງຂອງເພິ່ນກໍຄື ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ປະຈົບປະແຈງ ຫຼື ອວດດີ. ຜູ້ຄົນບໍ່ເຫັນເລື່ອງລາວທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງພຶດຕິກຳຂອງເຂົາທີ່ສະແດງອອກຢູ່ໃນສ່ວນເລິກໃນຫົວໃຈຂອງເຂົາ ຫຼື ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເຫັນເຖິງຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າທີ່ຢູ່ພາຍໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ ຫຼື ການທີ່ເພິ່ນຍຶດຕິດກັບຫຼັກການແຫ່ງຫົນທາງການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ຄວາມສະຫງົບໃຈຂອງເພິ່ນເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຄິດວ່າ ຄວາມສົມບູນ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງເພິ່ນເປັນພຽງຄຳເວົ້າທີ່ວ່າງເປົ່າ, ຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າຂອງເພິ່ນເປັນພຽງເລື່ອງເລົ່າລື; ໃນເວລາດຽວກັນ, “ຄວາມອ່ອນແອ” ທີ່ເພິ່ນເປີດເຜີຍຢູ່ພາຍນອກກໍເຮັດໃຫ້ເກີດມີຄວາມນຶກຄິດໃນໃຈຢ່າງເລິກໆໃນພວກເຂົາ, ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາມີ “ທັດສະນະຄະຕິໃໝ່” ແລະ ແມ່ນແຕ່ “ຄວາມເຂົ້າໃຈໃໝ່” ຕໍ່ມະນຸດທີ່ພຣະເຈົ້າໃຫ້ນິຍາມວ່າສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ. “ທັດສະນະຄະຕິໃໝ່” ແລະ “ຄວາມເຂົ້າໃຈໃໝ່” ດັ່ງກ່າວຖືກພິສູດ ເມື່ອໂຢບອ້າປາກຂອງເພິ່ນ ແລະ ສາບແຊ່ງມື້ທີ່ເພິ່ນເກີດ.

ເຖິງແມ່ນມະນຸດບໍ່ສາມາດຈິນຕະນາການ ແລະ ເຂົ້າໃຈເຖິງລະດັບຄວາມທໍລະມານທີ່ເພິ່ນທົນທຸກໄດ້, ເພິ່ນກໍບໍ່ໄດ້ເວົ້າດ້ວຍຄຳເວົ້າທີ່ນອກຮີດນອກທາງ, ແຕ່ບັນເທົາຄວາມເຈັບປວດໃນຮ່າງກາຍຂອງເພິ່ນດ້ວຍວິທີການຂອງເພິ່ນເອງເທົ່ານັ້ນ. ດັ່ງທີ່ໄດ້ບັນທຶກໄວ້ໃນຂໍ້ພຣະຄຳພີ, ເພິ່ນໄດ້ກ່າວໄວ້ວ່າ: “ຂໍໃຫ້ມື້ທີ່ຂ້ານ້ອຍເກີດນັ້ນດັບສູນເທີ້ນ ແລະ ກາງຄືນຂອງມື້ທີ່ວ່າຈະມີການຕັ້ງທ້ອງເດັກຊາຍນັ້ນ” (ໂຢບ 3:3). ບາງເທື່ອ ບໍ່ມີຜູ້ໃດໄດ້ພິຈາລະນາວ່າຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ສຳຄັນ ແລະ ບາງເທື່ອມີຄົນທີ່ສົນໃຈກັບຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້. ໃນມຸມມອງຂອງພວກເຈົ້າ, ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ໝາຍຄວາມວ່າໂຢບຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າບໍ? ພວກມັນເປັນຄໍາຕໍ່ວ່າຕໍ່ພຣະເຈົ້າບໍ? ເຮົາຮູ້ວ່າ ພວກເຈົ້າຫຼາຍຄົນມີແນວຄິດບາງຢ່າງກ່ຽວກັບຄຳເວົ້າທີ່ໂຢບໄດ້ກ່າວ ແລະ ເຊື່ອວ່າ ຖ້າໂຢບສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ, ເພິ່ນບໍ່ຄວນສະແດງຄວາມອ່ອນແອນ ຫຼື ຄວາມໂສກເສົ້າເສຍໃຈ ແລະ ກົງກັນຂ້າມ ເພິ່ນຄວນຜະເຊີນກັບການໂຈມຕີຈາກຊາຕານດ້ວຍຄວາມຄິດບວກ ແລະ ແມ່ນແຕ່ຍິ້ມເມື່ອຜະເຊີນກັບການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານ. ເພິ່ນບໍ່ຄວນມີປະຕິກິລິຍາແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວກ່ຽວກັບຄວາມທໍລະມານທີ່ຊາຕານໄດ້ນໍາມາສູ່ເນື້ອໜັງຂອງເພິ່ນ ຫຼື ເພິ່ນບໍ່ຄວນສະແດງຄວາມຮູ້ສຶກໃດໜຶ່ງທີ່ຢູ່ພາຍໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ. ເພິ່ນຄວນຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພຣະເຈົ້າເຮັດໃຫ້ການທົດລອງເຫຼົ່ານີ້ຮຸນແຮງຍິ່ງຂຶ້ນ. ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ຄວນສະແດງອອກ ແລະ ຜູ້ທີ່ບໍ່ຫວັ່ນໄຫວຄວນມີ ແລະ ຜູ້ທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍຢ່າງແທ້ຈິງຄວນມີ. ໃນທ່າມກາງຄວາມທໍລະມານທີ່ຮຸນແຮງນີ້, ໂຢບພຽງແຕ່ສາບແຊ່ງມື້ທີ່ເພິ່ນເກີດ. ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຈົ່ມຕໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າ, ແຮງໄກທີ່ເພິ່ນຈະມີເຈດຕະນາຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ. ສິ່ງນີ້ເວົ້າງ່າຍກວ່າເຮັດຫຼາຍ, ຍ້ອນຕັ້ງແຕ່ເວລາບູຮານຈົນເຖິງປັດຈຸບັນ, ບໍ່ມີຜູ້ໃດໄດ້ຜະເຊີນກັບການລໍ້ລວງດັ່ງກ່າວ ຫຼື ທົນທຸກກັບສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບໂຢບ. ແລ້ວເປັນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ມີຜູ້ໃດຕົກຢູ່ໃນການລໍ້ລວງແບບດຽວກັນກັບໂຢບ? ມັນເປັນຍ້ອນວ່າ ດັ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຂົ້າໃຈ ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດແບກຮັບຄວາມຮັບຜິດຊອບ ຫຼື ການຝາກຝັງດັ່ງກ່າວນັ້ນໄດ້, ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດເຮັດດັ່ງທີ່ໂຢບເຮັດ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາບແຊ່ງມື້ເກີດຂອງພວກເຂົາ ແລ້ວຍັງສາມາດບໍ່ປະຖິ້ມນາມຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສືບຕໍ່ອວຍພອນນາມຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ ດັ່ງທີ່ໂຢບໄດ້ເຮັດເມື່ອຄວາມທໍລະມານດັ່ງກ່າວເກີດຂຶ້ນກັບເພິ່ນ. ມີຜູ້ໃດສາມາເຮັດສິ່ງນີ້ບໍ? ເມື່ອພວກເຮົາເວົ້າສິ່ງນີ້ກ່ຽວກັບໂຢບ, ພວກເຮົາກຳລັງຍ້ອງຍໍພຶດຕິກຳຂອງເພິ່ນບໍ? ເພິ່ນເປັນຄົນຊອບທຳ ແລະ ສາມາດເປັນພະຍານດັ່ງກ່າວໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ ແລະ ສາມາດເຮັດໃຫ້ຊາຕານແລ່ນໜີໄປດ້ວຍເອົາມືປົກຄຸມຫົວ, ເພື່ອວ່າມັນຈະບໍ່ມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າເພື່ອກ່າວຫາເພິ່ນອີກ, ແລ້ວມີຫຍັງຜິດກັບການຍົກຍ້ອງເພິ່ນບໍ? ມັນເປັນໄປໄດ້ບໍວ່າ ພວກເຈົ້າມີມາດຕະຖານທີ່ສູງກວ່າພຣະເຈົ້າ? ມັນເປັນໄປໄດ້ບໍວ່າ ພວກເຈົ້າຈະເຮັດໄດ້ດີກວ່າໂຢບ ເມື່ອການທົດລອງເກີດຂຶ້ນກັບພວກເຈົ້າ? ໂຢບໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງຈາກພຣະເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າມີຂໍ້ຂັດຂ້ອງຫຍັງບໍ່?

ໂຢບສາບແຊ່ງມື້ເກີດຂອງເພິ່ນ ຍ້ອນເພິ່ນບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ພຣະເຈົ້າເຈັບປວດຍ້ອນເພິ່ນ

ເຮົາມັກເວົ້າວ່າ ພຣະເຈົ້າຫຼຽວເບິ່ງພາຍໃນຫົວໃຈຂອງຜູ້ຄົນ, ໃນຂະນະທີ່ຜູ້ຄົນຫຼຽວເບິ່ງພາຍນອກຂອງຜູ້ຄົນ. ຍ້ອນພຣະເຈົ້າຫຼຽວເບິ່ງພາຍໃນຫົວໃຈຂອງຜູ້ຄົນ, ພຣະອົງຈຶ່ງເຂົ້າໃຈແກ່ນແທ້ຂອງພວກເຂົາ, ໃນຂະນະທີ່ຜູ້ຄົນກຳນົດແກ່ນແທ້ຂອງຄົນອື່ນໂດຍອີງຕາມພາຍນອກຂອງພວກເຂົາ. ເມື່ອໂຢບອ້າປາກຂອງເພິ່ນ ແລະ ສາບແຊ່ງມື້ເກີດຂອງເພິ່ນ, ການກະທຳນີ້ໄດ້ເຮັດໃຫ້ບຸກຄົນຝ່າຍວິນຍານທຸກຄົນຕົກຕະລຶງ ລວມເຖິງໝູ່ເພື່ອນສາມຄົນຂອງໂຢບ. ມະນຸດມາຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວນຂອບຄຸນສຳລັບຊີວິດ ແລະ ເນື້ອໜັງ ພ້ອມທັງມື້ເກີດຂອງເຂົາ ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະທານໃຫ້ແກ່ເຂົາ ແລະ ເຂົາບໍ່ຄວນສາບແຊ່ງສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ. ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ຄົນທຳມະດາສາມາດເຂົ້າໃຈ ແລະ ຄິດໄດ້. ສຳລັບຄົນໃດກໍຕາມທີ່ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າ, ຄວາມເຂົ້າໃຈນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ສັກສິດ ແລະ ບໍ່ສາມາດລະເມີດໄດ້ ແລະ ມັນຄືຄວາມຈິງທີ່ບໍ່ປ່ຽນແປງຈັກເທື່ອ. ໃນອີກດ້ານໜຶ່ງ ໂຢບໄດ້ລະເມີດກົດລະບຽບນັ້ນ: ເພິ່ນສາບແຊ່ງມື້ເກີດຂອງເພິ່ນ. ນີ້ແມ່ນການກະທຳທີ່ທຳມະດາຄິດວ່າເປັນການຂ້າມໄປສູ່ເຂດຫວງຫ້າມ. ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ໂຢບບໍ່ໄດ້ຮັບເອົາຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຂອງຜູ້ຄົນ, ເພິ່ນຍັງບໍ່ໄດ້ຮັບເອົາການອະໄພໂທດຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນເວລາດຽວກັນ, ຍິ່ງມີຫຼາຍຄົນທີ່ສົງໄສຕໍ່ຄວາມຊອບທຳຂອງໂຢບ, ຍ້ອນມັນເບິ່ງຄືກັບວ່າ ຄວາມກະລຸນາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມີຕໍ່ເພິ່ນນັ້ນເຮັດໃຫ້ໂຢບຕາມໃຈຕົນເອງ; ມັນເຮັດໃຫ້ເພິ່ນອວດດີ ແລະ ປະໝາດ ເຊິ່ງບໍ່ພຽງແຕ່ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຂອບໃຈພຣະເຈົ້າທີ່ອວຍພອນເພິ່ນ ແລະ ຫ່ວງໃຍເພິ່ນໃນຊົ່ວຊີວິດເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ເພິ່ນສາບແຊ່ງມື້ເກີດຂອງເພິ່ນໃຫ້ພິນາດ. ແລ້ວນີ້ແມ່ນຫຍັງ ຖ້າບໍ່ແມ່ນການຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ? ການກະທຳຜິວເຜີນດັ່ງກ່າວສ້າງຫຼັກຖານພິສູດໃຫ້ຜູ້ຄົນໄດ້ປະນາມການກະທຳນີ້ຂອງໂຢບ, ແຕ່ຜູ້ໃດສາມາດຮູ້ວ່າໂຢບຄິດຫຍັງແທ້ໆໃນເວລານັ້ນ? ຜູ້ໃດສາມາດຮູ້ເຖິງເຫດຜົນທີ່ໂຢບກະທຳແບບນັ້ນ? ມີພຽງແຕ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ໂຢບເອງເທົ່ານັ້ນທີ່ຮູ້ເລື່ອງລາວພາຍໃນ ແລະ ເຫດຜົນໃນນີ້.

ເມື່ອຊາຕານເດ່ມືຂອງມັນເພື່ອຫັກກະດູກຂອງໂຢບ, ໂຢບກໍຕົກລົງສູ່ກຳມືຂອງມັນ ໂດຍບໍ່ມີທາງຫຼົບໜີ ຫຼື ກຳລັງໃຫ້ຕໍ່ຕ້ານ. ຮ່າງກາຍ ແລະ ວິນຍານຂອງເພິ່ນໄດ້ທົນທຸກກັບຄວາມເຈັບປວດຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ ແລະ ຄວາມເຈັບປວດນີ້ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນຮູ້ສຶກຢ່າງເລິກເຊິ່ງເຖິງຄວາມບໍ່ສຳຄັນ, ຄວາມອ່ອນແອ ແລະ ຄວາມໄຮ້ກຳລັງຂອງມະນຸດທີ່ດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນເນື້ອໜັງ. ໃນເວລາດຽວກັນ, ເພິ່ນຍັງໄດ້ຮູ້ຄຸນຄ່າ ແລະ ມີຄວາມເຂົ້າໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງວ່າເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງມີຈິດໃຈຫ່ວງໃຍ ແລະ ດູແລມະນຸດຊາດ. ໃນກຳມືຂອງຊາຕານ, ໂຢບຮູ້ວ່າ ມະນຸດທີ່ມີເນື້ອໜັງ ແລະ ເລືອດແມ່ນໄຮ້ກຳລັງ ແລະ ອ່ອນແອຫຼາຍແທ້ໆ. ເມື່ອເພິ່ນຄຸເຂົ່າລົ້ມລົງ ແລະ ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ, ເພິ່ນຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າພຣະເຈົ້າກຳລັງປິດບັງໃບໜ້າຂອງພຣະອົງ ແລະ ລີ້ຢູ່, ຍ້ອນພຣະເຈົ້າໄດ້ມອບເພິ່ນໄວ້ໃນກໍາມືຂອງຊາຕານໝົດແລ້ວ. ໃນເວລາດຽວກັນ, ພຣະເຈົ້າຍັງຮ້ອງໄຫ້ຍ້ອນເພິ່ນ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນກໍຄື ພຣະອົງເສຍໃຈຍ້ອນເພິ່ນ; ພຣະເຈົ້າເຈັບປວດຍ້ອນຄວາມເຈັບປວດຂອງເພິ່ນ ແລະ ເສຍໃຈຍ້ອນຄວາມເສຍໃຈຂອງເພິ່ນ... ໂຢບຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມເຈັບປວດຂອງພຣະເຈົ້າ ພ້ອມທັງຮູ້ວ່າມັນເຫຼືອທົນສໍ່າໃດສຳລັບພຣະເຈົ້າ... ໂຢບບໍ່ໄດ້ຕ້ອງການນໍາຄວາມໂສກເສົ້າມາໃຫ້ພຣະເຈົ້າອີກ ຫຼື ເພິ່ນບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ພຣະເຈົ້າຮ້ອງໄຫ້ຍ້ອນເພິ່ນ, ແຮງໄກທີ່ເພິ່ນຈະຕ້ອງການເຫັນພຣະເຈົ້າເຈັບປວດຍ້ອນເພິ່ນ. ໃນຊ່ວງເວລານີ້ ໂຢບຕ້ອງການພຽງແຕ່ຖອດຕົວເອງອອກຈາກເນື້ອໜັງຂອງເພິ່ນ, ເພື່ອຈະບໍ່ໄດ້ອົດກັ້ນກັບຄວາມເຈັບປວດທີ່ເນື້ອໜັງນີ້ໄດ້ນໍາມາສູ່ເພິ່ນອີກຕໍ່ໄປ, ຍ້ອນການເຮັດແບບນີ້ຈະເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າເຊົາທໍລະມານຍ້ອນຄວາມເຈັບປວດຂອງເພິ່ນ, ແຕ່ເພິ່ນກໍບໍ່ສາມາດເຮັດໄດ້ ແລະ ເພິ່ນຕ້ອງອົດທົນບໍ່ແມ່ນແຕ່ກັບຄວາມເຈັບປວດທາງເນື້ອໜັງ, ແຕ່ຍັງເປັນຄວາມທໍລະມານທີ່ບໍ່ປາຖະໜາຢາກໃຫ້ພຣະເຈົ້າກັງວົນໃຈນໍາ. ຄວາມເຈັບປວດສອງຢ່າງນີ້, ຢ່າງໜຶ່ງແມ່ນມາຈາກເນື້ອໜັງ ແລະ ອີກຢ່າງແມ່ນມາຈາກວິນຍານໄດ້ນໍາຄວາມເຈັບປວດທີ່ຊໍ້າໃຈ ແລະ ບີບຫົວໃຈມາສູ່ໂຢບ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນຮູ້ສຶກວ່າ ຂໍ້ຈຳກັດຂອງມະນຸດທີ່ມີເນື້ອໜັງ ແລະ ເລືອດສາມາດເຮັດໃຫ້ຄົນໆໜຶ່ງຮູ້ສຶກທໍ້ຖອຍໃຈ ແລະ ໝົດຫົນທາງໄດ້ແນວໃດ. ພາຍໃຕ້ສະຖານະການເຫຼົ່ານີ້, ຄວາມປາຖະໜາຂອງເພິ່ນຫາພຣະເຈົ້າຈຶ່ງຍິ່ງສູງຂຶ້ນ ແລະ ຄວາມກຽດຊັງຂອງເພິ່ນທີ່ມີຕໍ່ຊາຕານກໍຍິ່ງຮຸນແຮງຂຶ້ນ. ໃນເວລານີ້, ໂຢບຄິດວ່າເພິ່ນບໍ່ຄວນເກີດໃນໂລກຂອງມະນຸດເລີຍ, ມັນຈະດີກວ່າຖ້າເພິ່ນບໍ່ມີຊີວິດຢູ່ ແທນທີ່ຈະມາເຫັນພຣະເຈົ້າຮ້ອງໄຫ້ເສຍນໍ້າຕາ ຫຼື ຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມເຈັບປວດຍ້ອນເຫັນແກ່ເພິ່ນແບບນີ້. ເພິ່ນເລີ່ມຕົ້ນກຽດຊັງເນື້ອໜັງຂອງເພິ່ນຢ່າງແຮງ, ເບື່ອໜ່າຍ ແລະ ເມື່ອຍກັບຕົນເອງ, ກັບມື້ເກີດຂອງເພິ່ນ ແລະ ແມ່ນແຕ່ກັບທຸກສິ່ງທີ່ກ່ຽວພັນກັບເພິ່ນ. ເພິ່ນບໍ່ປາຖະໜາທີ່ຈະກ່າວເຖິງມື້ເກີດຂອງເພິ່ນອີກ ຫຼື ແມ່ນຫຍັງກໍຕາມທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບມັນ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງອ້າປາກຂອງເພິ່ນ ແລະ ສາບແຊ່ງມື້ເກີດຂອງເພິ່ນວ່າ: “ຂໍໃຫ້ມື້ທີ່ຂ້ານ້ອຍເກີດນັ້ນດັບສູນເທີ້ນ ແລະ ກາງຄືນຂອງມື້ທີ່ວ່າຈະມີການຕັ້ງທ້ອງເດັກຊາຍນັ້ນ. ຂໍໃຫ້ມື້ນັ້ນມີແຕ່ຄວາມມືດມົວ. ຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າຢ່າສົນໃຈເລື່ອງນີ້ຈາກເບື້ອງເທິງ ຫຼື ສ່ອງແສງສະຫວ່າງລົງມາເລີຍ” (ໂຢບ 3:3-4). ຄຳເວົ້າຂອງໂຢບແບກຫາບຄວາມກຽດຊັງແກ່ເພິ່ນເອງ “ຂໍໃຫ້ມື້ທີ່ຂ້ານ້ອຍເກີດນັ້ນດັບສູນເທີ້ນ ແລະ ກາງຄືນຂອງມື້ທີ່ວ່າຈະມີການຕັ້ງທ້ອງເດັກຊາຍນັ້ນ” ພ້ອມທັງຄວາມຜິດທີ່ເພິ່ນຮູ້ສຶກຕໍ່ຕົນເອງ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກເປັນໜີ້ບຸນຄຸນຂອງເພິ່ນ ຍ້ອນເພິ່ນເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມເຈັບປວດແກ່ພຣະເຈົ້າ “ຂໍໃຫ້ມື້ນັ້ນມີແຕ່ຄວາມມືດມົວ. ຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າຢ່າສົນໃຈເລື່ອງນີ້ຈາກເບື້ອງເທິງ ຫຼື ສ່ອງແສງສະຫວ່າງລົງມາເລີຍ”. ຂໍ້ຄວາມສອງຂໍ້ເຫຼົ່ານີ້ຄືການສະແດງອອກເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຢ່າງທີ່ສຸດທີ່ໂຢບມີໃນຕອນນັ້ນ ແລະ ສະແດງເຖິງຄວາມສົມບູນ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງເພິ່ນທັງໝົດຕໍ່ທຸກຄົນ. ໃນເວລາດຽວກັນ, ດັ່ງທີ່ໂຢບປາຖະໜາ, ຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຟັງຂອງເພິ່ນຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ພ້ອມທັງຄວາມຢຳເກງຂອງເພິ່ນຕໍ່ພຣະເຈົ້າກໍຖືກຍົກລະດັບຂຶ້ນຢ່າງແທ້ຈິງ. ແນ່ນອນ ການຍົກລະດັບຂຶ້ນນີ້ແມ່ນຜົນທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຄາດຫວັງໄວ້ແທ້ໆ.

ໂຢບເອົາຊະນະຊາຕານ ແລະ ກາຍມາເປັນມະນຸດທີ່ແທ້ຈິງໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ

ເມື່ອໂຢບໄດ້ຜ່ານການທົດລອງຂອງເພິ່ນເປັນຄັ້ງທຳອິດ, ເພິ່ນກໍໄດ້ສູນເສຍຊັບສິນທຸກຢ່າງຂອງເພິ່ນ ແລະ ລູກໆທຸກຄົນຂອງເພິ່ນ, ແຕ່ເພິ່ນກໍບໍ່ໄດ້ລົ້ມລົງ ຫຼື ກ່າວສິ່ງໃດທີ່ເປັນຜົນບາບຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ເພິ່ນໄດ້ເອົາຊະນະການທົດລອງຂອງຊາຕານ ແລະ ເພິ່ນໄດ້ເອົາຊະນະວັດຖຸທີ່ເປັນຊັບສິນຂອງເພິ່ນ, ເຊື້ອສາຍຂອງເພິ່ນ ແລະ ການທົດລອງໃນການສູນເສຍຊັບສິນທາງໂລກຂອງເພິ່ນ, ເຊິ່ງເວົ້າໄດ້ວ່າ ເພິ່ນສາມາດເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າໃນຂະນະທີ່ພຣະອົງເອົາສິ່ງຕ່າງໆໄປຈາກເພິ່ນ ແລະ ເພິ່ນຍັງສາມາດຂອບຄຸນ ແລະ ສັນລະເສີນພຣະເຈົ້າຍ້ອນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຮັດ. ນັ້ນແມ່ນຄວາມປະພຶດຂອງໂຢບໃນລະຫວ່າງການລໍ້ລວງຄັ້ງທຳອິດຂອງຊາຕານ ແລະ ນີ້ຍັງເປັນຄຳພະຍານຂອງໂຢບໃນລະຫວ່າງການທົດລອງຄັ້ງທຳອິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນການທົດລອງຄັ້ງທີສອງ, ຊາຕານເດ່ມືຂອງມັນອອກເພື່ອທໍາຮ້າຍໂຢບ ແລະ ເຖິງແມ່ນໂຢບໄດ້ຜະເຊີນກັບຄວາມເຈັບປວດຢ່າງຮຸນແຮງທີ່ເພິ່ນບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກມາກ່ອນ, ຄຳພະຍານຂອງເພິ່ນກໍຍັງພຽງພໍທີ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຕົກຕະລຶງ. ເພິ່ນໃຊ້ຄວາມອົດທົນຂອງເພິ່ນ, ຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ພ້ອມທັງຄວາມຢຳເກງຂອງເພິ່ນຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ເພື່ອເອົາຊະນະຊາຕານອີກຄັ້ງ ແລະ ຄວາມປະພຶດຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄຳພະຍານຂອງເພິ່ນກໍໄດ້ຮັບຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມ ແລະ ຄວາມນິຍົມຊົມຊອບຈາກພຣະເຈົ້າອີກຄັ້ງ. ໃນລະຫວ່າງການລໍ້ລວງ, ໂຢບໃຊ້ຄວາມປະພຶດທີ່ແທ້ຈິງຂອງເພິ່ນເພື່ອປະກາດຕໍ່ຊາຕານວ່າ ຄວາມເຈັບປວດຂອງເນື້ອໜັງບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງຄວາມເຊື່ອຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ຫຼື ເອົາຄວາມອຸທິດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າໄປໄດ້; ເພິ່ນຈະບໍ່ປະຕິເສດພຣະເຈົ້າ ຫຼື ຍອມສະຫຼະຄວາມສົມບູນ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງເພິ່ນ ຍ້ອນເພິ່ນໄດ້ຜະເຊີນກັບຄວາມຕາຍ. ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງໂຢບເຮັດໃຫ້ຊາຕານຢ້ານກົວ, ຄວາມເຊື່ອຂອງເພິ່ນເຮັດໃຫ້ຊາຕານຢ້ານ ແລະ ສັ່ນເຊັນ, ຄວາມຕັ້ງໝັ້ນທີ່ເພິ່ນຕໍ່ສູ້ກັບຊາຕານໃນລະຫວ່າງການສູ້ຮົບດ້ວຍຄວາມເປັນຄວາມຕາຍຂອງພວກເຂົາໄດ້ກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມກຽດຊັງ ແລະ ຄວາມແຄ້ນໃຈຢ່າງຮຸນແຮງໃນຊາຕານ; ຄວາມສົມບູນ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງເພິ່ນໄດ້ເຮັດໃຫ້ຊາຕານບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງເພິ່ນໄດ້, ຈົນໃນທີ່ສຸດ ຊາຕານກໍປະຖິ້ມການໂຈມຕີຂອງມັນ ແລະ ຍອມປະຖິ້ມຄຳກ່າວຫາຂອງມັນຕໍ່ກັບໂຢບທີ່ມັນໄດ້ວາງໄວ້ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ໂຢບໄດ້ເອົາຊະນະໂລກ, ເພິ່ນໄດ້ເອົາຊະນະເນື້ອໜັງ, ເພິ່ນໄດ້ເອົາຊະນະຊາຕານ ແລະ ເພິ່ນໄດ້ເອົາຊະນະຄວາມຕາຍ; ເພິ່ນເປັນຄົນຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງສົມບູນ ແລະ ຢ່າງແທ້ຈິງ. ໃນລະຫວ່າງການທົດລອງສອງຄັ້ງນີ້, ໂຢບຍຶດໝັ້ນໃນຄຳພະຍານຂອງເພິ່ນ, ດຳລົງຊີວິດຕາມຄວາມສົມບູນ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງເພິ່ນຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ຂະຫຍາຍຂອບເຂດຫຼັກການດຳລົງຊີວິດຂອງເພິ່ນໃນການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ຜ່ານການທົດລອງສອງຄັ້ງນີ້ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເກີດມີປະສົບການທີ່ອຸດົມສົມບູນຂຶ້ນ ແລະ ປະສົບການນີ້ກໍເຮັດໃຫ້ເພິ່ນເປັນຜູ້ໃຫຍ່ຂຶ້ນ ແລະ ມີປະສົບການຫຼາຍຂຶ້ນ, ມັນເຮັດໃຫ້ເພິ່ນເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ ແລະ ມີຄວາມເຊື່ອທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂຶ້ນ ແລະ ມັນເຮັດໃຫ້ເພິ່ນໝັ້ນໃຈໃນຄວາມຖືກຕ້ອງ ແລະ ຄຸນຄ່າຂອງຄວາມຊື່ສັດທີ່ເພິ່ນຍຶດໝັ້ນຫຼາຍຂຶ້ນ. ການທີ່ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາທົດລອງໂຢບໄດ້ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນມີຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບຄວາມຫ່ວງໃຍຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມລໍ້າຄ່າຂອງຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ເຊິ່ງໄດ້ເພີ່ມຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແລະ ຄວາມຮັກສຳລັບພຣະເຈົ້າເຂົ້າໃນຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າຂອງເພິ່ນ. ການທົດລອງຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາບໍ່ພຽງແຕ່ບໍ່ເຮັດໃຫ້ໂຢບບາດໝາງຕໍ່ພຣະອົງ, ແຕ່ຍັງນໍາຫົວໃຈຂອງເພິ່ນເຂົ້າໃກ້ພຣະເຈົ້າຍິ່ງຂຶ້ນ. ເມື່ອຄວາມເຈັບປວດຝ່າຍເນື້ອໜັງທີ່ໂຢບອົດກັ້ນນັ້ນໄດ້ໄປເຖິງຈຸດສູງສຸດ, ຄວາມເປັນຫ່ວງທີ່ເພິ່ນຮູ້ສຶກຈາກພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາເຮັດໃຫ້ເພິ່ນສາບແຊ່ງມື້ເກີດຂອງເພິ່ນ. ຄວາມປະພຶດດັ່ງກ່າວບໍ່ໄດ້ກະກຽມໄວ້ມາກ່ອນ, ແຕ່ເປັນການເປີດເຜີຍໂດຍທຳມະຊາດເຖິງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແລະ ຄວາມຮັກຈາກພາຍໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນທີ່ມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ມັນເປັນການເປີດເຜີຍໂດຍທຳມະຊາດທີ່ມາຈາກຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄວາມຮັກສຳລັບພຣະເຈົ້າ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ຍ້ອນເພິ່ນກຽດຊັງຕົນເອງ ແລະ ເພິ່ນບໍ່ເຕັມໃຈ ແລະ ບໍ່ສາມາດທົນຕໍ່ການທໍລະມານພຣະເຈົ້າ, ສະນັ້ນຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແລະ ຄວາມຮັກຂອງເພິ່ນຈຶ່ງໄປເຖິງຈຸດທີ່ບໍ່ມີຂອບເຂດ. ໃນເວລານີ້, ໂຢບໄດ້ຍົກການເຄົາລົບບູຊາເປັນເວລາດົນນານ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາຫາພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມອຸທິດແກ່ພຣະເຈົ້າຂຶ້ນສູ່ລະດັບເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແລະ ຄວາມຮັກ. ໃນເວລາດຽວກັນ, ເພິ່ນຍັງໄດ້ຍົກລະດັບຄວາມເຊື່ອຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າໄປເຖິງລະດັບທີ່ເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແລະ ຮັກ. ເພິ່ນບໍ່ຍອມໃຫ້ຕົນເອງເຮັດຫຍັງທີ່ຈະກໍ່ຄວາມເສຍຫາຍແກ່ພຣະເຈົ້າ, ເພິ່ນບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ຕົນປະພຶດຫຍັງກໍຕາມທີ່ຈະທຳຮ້າຍພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ຍອມໃຫ້ຕົນເອງນໍາຄວາມໂສກເສົ້າ, ຄວາມເສຍໃຈ ຫຼື ແມ່ນແຕ່ຄວາມທຸກໃຈມາສູ່ພຣະເຈົ້າຍ້ອນເຫດຜົນຂອງເພິ່ນເອງ. ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຖິງແມ່ນໂຢບຍັງເປັນໂຢບຄືເກົ່າ, ຄວາມເຊື່ອ, ຄວາມເຊື່ອຟັງ ແລະ ຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າຂອງໂຢບໄດ້ນໍາຄວາມພໍໃຈ ແລະ ຄວາມສຸກມາໃຫ້ພຣະເຈົ້າຢ່າງສົມບູນ. ໃນເວລານີ້, ໂຢບໄດ້ຮັບເອົາຄວາມສົມບູນທີ່ພຣະເຈົ້າຄາດຫວັງໃຫ້ເພິ່ນໄດ້ຮັບ; ເພິ່ນໄດ້ກາຍມາເປັນຄົນທີ່ສົມຄວນແກ່ການຖືກເອີ້ນວ່າ “ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ” ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ. ການກະທຳທີ່ຊອບທຳຂອງເພິ່ນເຮັດໃຫ້ເພິ່ນໄດ້ເອົາຊະນະຊາຕານ ແລະ ຍຶດໝັ້ນໃນຄຳພະຍານຂອງເພິ່ນຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ພ້ອມນັ້ນ ການກະທຳທີ່ຊອບທຳຂອງເພິ່ນຍັງເຮັດໃຫ້ເພິ່ນສົມບູນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຄຸນຄ່າໃນຊີວິດຂອງເພິ່ນຖືກຍົກຂຶ້ນ ແລະ ດີກວ່າແຕ່ກ່ອນ ແລະ ພວກມັນຍັງເຮັດໃຫ້ເພິ່ນເປັນຄົນທຳອິດທີ່ຈະບໍ່ຖືກໂຈມຕີ ແລະ ລໍ້ລວງໂດຍຊາຕານອີກຕໍ່ໄປ. ຍ້ອນໂຢບຊອບທຳ, ເພິ່ນຈຶ່ງຖືກຊາຕານກ່າວໂທດ ແລະ ລໍ້ລວງ; ຍ້ອນໂຢບຊອບທຳ, ເພິ່ນຈຶ່ງຖືກມອບໃຫ້ແກ່ຊາຕານ; ແລະ ຍ້ອນໂຢບຊອບທຳ, ເພິ່ນຈຶ່ງໄດ້ເອົາຊະນະ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຊາຕານປະລາໄຊ ແລະ ຍຶດໝັ້ນໃນຄຳພະຍານຂອງເພິ່ນ. ຕັ້ງແຕ່ນີ້ເປັນຕົ້ນໄປ ໂຢບຈຶ່ງກາຍມາເປັນມະນຸດຄົນທຳອິດທີ່ບໍ່ຖືກມອບໃຫ້ແກ່ຊາຕານອີກຈັກເທື່ອ, ເພິ່ນມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າບັນລັງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ດຳລົງຊີວິດໃນແສງສະຫວ່າງຢ່າງແທ້ຈິງ, ພາຍໃຕ້ພອນຂອງພຣະເຈົ້າ ໂດຍປາສະຈາກການສອດແນມ ຫຼື ຄວາມພິນາດຂອງຊາຕານ... ເພິ່ນກາຍມາເປັນມະນຸດທີ່ແທ້ຈິງໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ; ເພິ່ນຖືກປ່ອຍໃຫ້ເປັນອິດສະຫຼະ...

ກ່ຽວກັບໂຢບ

ເມື່ອໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບວິທີທີ່ໂຢບຜ່ານການທົດລອງ, ພວກເຈົ້າສ່ວນໃຫຍ່ກໍເບິ່ງຄືກັບວ່າຢາກຮູ້ຈັກລາຍລະອຽດເພີ່ມເຕີມກ່ຽວກັບໂຢບເອງ, ໂດຍສະເພາະແລ້ວແມ່ນກ່ຽວກັບຄວາມລັບທີ່ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນໄດ້ຮັບຄຳຍົກຍ້ອງຂອງພຣະເຈົ້າ. ສະນັ້ນ ໃນມື້ນີ້ ພວກເຮົາມາເວົ້າກ່ຽວກັບໂຢບກັນເທາະ!

ໃນຊີວິດປະຈຳວັນຂອງໂຢບ ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນຄວາມສົມບູນ, ຄວາມຊື່ສັດ, ຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍຂອງເພິ່ນ

ຖ້າພວກເຮົາຈະສົນທະນາກ່ຽວກັບໂຢບ, ແລ້ວພວກເຮົາກໍຕ້ອງເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການປະເມີນເພິ່ນທີ່ກ່າວອອກຈາກປາກຂອງພຣະເຈົ້າເອງ: “ບໍ່ມີໃຜທີ່ຄືກັບລາວໃນແຜ່ນດິນໂລກ ເຊິ່ງເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ, ຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ”.

ກ່ອນອື່ນ ພວກເຮົາມາຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບຄວາມສົມບູນ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງໂຢບກ່ອນ.

ແມ່ນຫຍັງຄືຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງພວກເຈົ້າກ່ຽວກັບຄຳວ່າ “ສົມບູນ” ແລະ “ຊື່ສັດ”? ພວກເຈົ້າເຊື່ອວ່າໂຢບບໍ່ມີບ່ອນຕໍານິ ແລະ ເພິ່ນເປັນຕາເຄົາລົບນັບຖືບໍ? ແນ່ນອນ ສິ່ງນີ້ຈະເປັນການຕີຄວາມໝາຍ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈຕາມຕົວອັກສອນກ່ຽວກັບຄຳວ່າ “ສົມບູນ” ແລະ “ຊື່ສັດ”. ແຕ່ບໍລິບົດຂອງຊີວິດທີ່ແທ້ຈິງແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ແທ້ຈິງຂອງໂຢບ, ຄຳເວົ້າ, ໜັງສື ແລະ ທິດສະດີພຽງຢ່າງດຽວແມ່ນຈະບໍ່ໃຫ້ຄຳຕອບໃດເລີຍ. ພວກເຮົາຈະເລີ່ມຕົ້ນໂດຍເບິ່ງຊີວິດໃນເຮືອນຂອງໂຢບ, ເບິ່ງຄວາມປະພຶດປົກກະຕິຂອງເພິ່ນໃນຊີວິດປະຈໍາວັນຂອງເພິ່ນ. ສິ່ງນີ້ຈະບອກໃຫ້ພວກເຮົາຮູ້ກ່ຽວກັບຫຼັກການ ແລະ ຈຸດປະສົງໃນຊີວິດຂອງເພິ່ນ, ພ້ອມທັງກ່ຽວກັບບຸກຄະລິກ ແລະ ການສະແຫວງຫາຂອງເພິ່ນ. ບັດນີ້ ໃຫ້ພວກເຮົາອ່ານພຣະທຳສຸດທ້າຍໃນໂຢບ 1:3. “ໃນບັນດາຜູ້ຊາຍຈາກທິດຕາເວັນອອກ ຊາຍຄົນນີ້ເປັນຄົນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດ”. ສິ່ງທີ່ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ໝາຍເຖິງກໍຄື ສະຖານະ ແລະ ຕໍາແໜ່ງຂອງໂຢບແມ່ນສູງຫຼາຍ ແລະ ເຖິງແມ່ນພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຮູ້ເຖິງເຫດຜົນທີ່ວ່າເພິ່ນເປັນບຸກຄົນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນບັນດາມະນຸດທັງປວງໃນທິດຕາເວັນອອກ ຍ້ອນຊັບສິນອັນອຸດົມສົມບູນຂອງເພິ່ນ ຫຼື ຍ້ອນເພິ່ນສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ ແລະ ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ໃນຂະນະທີ່ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ, ແຕ່ໂດຍລວມແລ້ວ ພວກເຮົາຮູ້ວ່າສະຖານະ ແລະ ຕໍາແໜ່ງຂອງໂຢບມີຄ່າສູງຫຼາຍ. ດັ່ງທີ່ໄດ້ບັນທຶກໄວ້ໃນພຣະຄຳພີ, ສິ່ງທໍາອິດທີ່ຜູ້ຄົນປະທັບໃຈກ່ຽວກັບໂຢບກໍຄື ໂຢບສົມບູນ, ເພິ່ນຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ເພິ່ນມີຄວາມຮັ່ງມີຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ແລະ ມີສະຖານະທີ່ເປັນຕາເຄົາລົບນັບຖື. ການທີ່ບຸກຄົນປົກກະຕິດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມດັ່ງກ່າວ ແລະ ພາຍໃຕ້ເງື່ອນໄຂດັ່ງກ່າວ, ອາຫານຂອງໂຢບ, ຄຸນນະພາບຊີວິດ ແລະ ຫຼາກຫຼາຍລັກສະນະຂອງຊີວິດສ່ວນຕົວຂອງເພິ່ນຈະເປັນຈຸດສົນໃຈຂອງຜູ້ຄົນສ່ວນໃຫຍ່; ສະນັ້ນ ພວກເຮົາຕ້ອງສືບຕໍ່ອ່ານຂໍ້ພຣະຄຳພີທີ່ວ່າ: “ແລະ ລູກຊາຍຂອງລາວກໍຈັດງານກິນລ້ຽງໃນບ້ານຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາຈັດໃນແຕ່ລະມື້ຕາມຜຽນຂອງຕົນ ແລ້ວກໍເອີ້ນເອື້ອຍນ້ອງຂອງພວກເຂົາທັງສາມຄົນມາກິນ ແລະ ດື່ມກັບພວກເຂົາ. ມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ ໃນແຕ່ລະມື້ຫລັງຈາກການກິນລ້ຽງຂອງພວກເຂົາເລີກແລ້ວ ໂຢບກໍໄປ ຊໍາລະລ້າງບາບໃຫ້ພວກເຂົາ ແລະ ລຸກຂຶ້ນແຕ່ເຊົ້າ ເພື່ອຖວາຍເຄື່ອງເຜົາບູຊາຕາມຈຳນວນຂອງພວກເຂົາທັງໝົດ ຍ້ອນໂຢບເວົ້າວ່າ ມັນອາດເປັນຍ້ອນບຸດຊາຍຂອງຕົນທີ່ໄດ້ເຮັດບາບ ແລະ ສາບແຊ່ງພຣະເຈົ້າໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ. ສະນັ້ນ ໂຢບກໍເຮັດແບບນັ້ນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ” (ໂຢບ 1:4-5). ຂໍ້ຄວາມນີ້ໄດ້ບອກພວກເຮົາໃຫ້ຮູ້ເຖິງສອງສິ່ງ: ສິ່ງທຳອິດກໍຄື ລູກຊາຍ ແລະ ລູກສາວຂອງໂຢບກິນລ້ຽງຢ່າງເປັນປະຈຳ ໂດຍກິນ ແລະ ດື່ມຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ; ສິ່ງທີສອງກໍຄື ໂຢບຖວາຍເຄື່ອງເຜົາບູຊາຢູ່ເລື້ອຍໆ ຍ້ອນເພິ່ນກັງວົນໃຈກັບລູກຊາຍ ແລະ ລູກສາວຂອງເພິ່ນຢູ່ສະເໝີ, ຢ້ານວ່າພວກເຂົາຈະເຮັດຜິດ, ໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາແລ້ວ ພວກເຂົາປະຕິເສດພຣະເຈົ້າ. ສິ່ງນີ້ໄດ້ບັນຍາຍເຖິງຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນສອງປະເພດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ປະເພດທຳອິດກໍຄືລູກຊາຍ ແລະ ລູກສາວຂອງໂຢບ ແມ່ນມັກກິນລ້ຽງ ຍ້ອນຄວາມມັ່ງຄັ່ງຂອງພວກເຂົາ, ດຳລົງຊີວິດຢ່າງຟຸມເຟືອຍ, ດື່ມ ແລະ ກິນຈົນພວກເຂົາພໍໃຈ ແລະ ເພີດເພີນກັບຄຸນນະພາບທີ່ດີແຫ່ງຊີວິດທີ່ນໍາມາໂດຍຄວາມຮັ່ງມີທາງດ້ານວັດຖຸ. ເມື່ອດຳລົງຊີວິດແບບນັ້ນ, ມັນກໍຫຼີກເວັ້ນບໍ່ໄດ້ທີ່ພວກເຂົາຈະເຮັດບາບ ແລະ ທ້າທາຍພຣະເຈົ້າຢູ່ເລື້ອຍໆ, ແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຊໍາລະລ້າງບາບຕົນເອງ ຫຼື ຖວາຍເຄື່ອງເຜົາບູຊາ. ເຈົ້າໄດ້ເຫັນແລ້ວວ່າ ພຣະເຈົ້າບໍ່ມີພື້ນທີ່ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາບໍ່ຄຳນຶງເຖິງພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ບໍ່ຢ້ານທີ່ຈະເຮັດຜິດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ແຮງໄກທີ່ພວກເຂົາຈະຢ້ານການປະຕິເສດພຣະເຈົ້າໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ. ແນ່ນອນ, ຈຸດສຸມຂອງພວກເຮົາບໍ່ແມ່ນຢູ່ທີ່ລູກໆຂອງໂຢບ, ແຕ່ຢູ່ທີ່ສິ່ງທີ່ໂຢບເຮັດ ເມື່ອຜະເຊີນກັບເຫດການດັ່ງກ່າວ; ນີ້ແມ່ນອີກສິ່ງໜຶ່ງທີ່ບັນຍາຍໄວ້ໃນຂໍ້ພຣະທໍາ ເຊິ່ງກ່ຽວພັນກັບຊີວິດປະຈຳວັນຂອງໂຢບ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງຄວາມເປັນມະນຸດຂອງເພິ່ນ. ເມື່ອພຣະຄຳພີບັນຍາຍເຖິງການກິນລ້ຽງຂອງລູກຊາຍ ແລະ ລູກສາວຂອງໂຢບ, ບໍ່ໄດ້ມີການເວົ້າເຖິງໂຢບ; ມີພຽງແຕ່ເວົ້າວ່າ ລູກຊາຍ ແລະ ລູກສາວຂອງເພິ່ນກິນ ແລະ ດື່ມຮ່ວມກັນຢູ່ເລື້ອຍໆ. ເວົ້າອີກຢ່າງກໍຄື ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຈັດງານກິນລ້ຽງ ຫຼື ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມກັບລູກຊາຍ ແລະ ລູກສາວຂອງເພິ່ນເພື່ອກິນຢ່າງຟຸມເຟືອຍ. ເຖິງແມ່ນຈະມັ່ງຄັ່ງ ແລະ ມີຊັບສິນ ແລະ ຄົນຮັບໃຊ້ຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ຊີວິດຂອງໂຢບກໍບໍ່ແມ່ນຊີວິດທີ່ຫຼູຫຼາ. ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເພີດເພີນກັບສະພາບແວດລ້ອມໃນການດຳລົງຊີວິດທີ່ດີເລີດທີ່ສຸດຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄວາມຮັ່ງມີຂອງເພິ່ນກໍບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນຍຶດຕິດກັບຄວາມສຸກຝ່າຍເນື້ອໜັງຢ່າງໂລພາ ຫຼື ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນລືມຖວາຍເຄື່ອງເຜົາບູຊາ ແລະ ແຮງໄກທີ່ມັນຈະເຮັດໃຫ້ເພິ່ນຫຼີກເວັ້ນພຣະເຈົ້າໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນເທື່ອລະໜ້ອຍ. ນີ້ເຫັນໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າ ໂຢບມີວິໄນໃນວິທີໃຊ້ຊີວິດຂອງເພິ່ນ, ບໍ່ໄດ້ໂລພາ ຫຼື ສຳລານຍ້ອນພອນທີ່ພຣະເຈົ້າປະທານໃຫ້ເພິ່ນ ແລະ ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຍຶດຕິດກັບຄຸນນະພາບຊີວິດ. ກົງກັນຂ້າມ, ເພິ່ນຖ່ອມຕົນ ແລະ ບໍ່ອວດໂອ້, ເພິ່ນບໍ່ອວດດີ ແລະ ເພິ່ນລະມັດລະວັງ ແລະ ບໍ່ປະໝາດຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ. ເພິ່ນຄຳນຶງເຖິງພຣະຄຸນ ແລະ ພອນຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ສະເໝີ ແລະ ຢຳເກງພຣະເຈົ້າຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ໃນຊີວິດປະຈຳວັນຂອງເພິ່ນ, ໂຢບມັກຕື່ນເຊົ້າເພື່ອຖວາຍເຄື່ອງເຜົາບູຊາສຳລັບລູກຊາຍ ແລະ ລູກສາວຂອງເພິ່ນ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ບໍ່ພຽງແຕ່ໂຢບຢຳເກງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ເພິ່ນຍັງຫວັງວ່າ ລູກໆຂອງເພິ່ນຈະຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ເຮັດບາບຕໍ່ພຣະເຈົ້າເຊັ່ນກັນ. ຄວາມຮັ່ງມີດ້ານວັດຖຸຂອງໂຢບບໍ່ໄດ້ມີພື້ນທີ່ພາຍໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ ຫຼື ມັນບໍ່ໄດ້ແທນທີ່ຕໍາແໜ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າມີ; ບໍ່ວ່າຈະເພື່ອເພິ່ນເອງ ຫຼື ລູກໆຂອງເພິ່ນ, ການກະທຳປະຈຳວັນຂອງໂຢບກໍລ້ວນແລ້ວແຕ່ເຊື່ອມໂຍງກັບການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ການທີ່ເພິ່ນຢຳເກງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຢຸດທີ່ປາກຂອງເພິ່ນ, ແຕ່ມັນແມ່ນສິ່ງທີ່ເພິ່ນນໍາເຂົ້າສູ່ການປະຕິບັດ ແລະ ສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນໃນທຸກສ່ວນຂອງຊີວິດປະຈຳວັນຂອງເພິ່ນ. ຄວາມປະພຶດຕົວຈິງຂອງໂຢບນີ້ສະແດງໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນວ່າ ເພິ່ນຊື່ສັດ ແລະ ມີແກ່ນແທ້ທີ່ຮັກຄວາມຍຸຕິທຳ ແລະ ສິ່ງທີ່ເປັນບວກ. ການທີ່ໂຢບໄປ ແລະ ຊໍາລະລ້າງບາບໃຫ້ແກ່ລູກຊາຍ ແລະ ລູກສາວຂອງເພິ່ນໝາຍຄວາມວ່າ ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເຫັນພ້ອມ ຫຼື ເຫັນດີກັບພຶດຕິກຳຂອງລູກໆຂອງເພິ່ນ; ກົງກັນຂ້າມ ໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນນັ້ນ ເພິ່ນບໍ່ພໍໃຈກັບພຶດຕິກຳຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຕໍານິພວກເຂົາ. ເພິ່ນໄດ້ສະຫຼຸບວ່າ ພຶດຕິກຳຂອງລູກຊາຍ ແລະ ລູກສາວຂອງເພິ່ນບໍ່ພໍໃຈພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງເອີ້ນໃຫ້ພວກເຂົາໄປຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ ແລະ ສາລະພາບຄວາມຜິດບາບຂອງພວກເຂົາ. ການກະທຳຂອງໂຢບສະແດງໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນເຖິງອີກດ້ານຂອງຄວາມເປັນມະນຸດຂອງເພິ່ນ, ດ້ານທີ່ເພິ່ນບໍ່ເຄີຍຍ່າງກັບຄົນທີ່ເຮັດບາບ ແລະ ເຮັດຜິດຕໍ່ພຣະເຈົ້າຢູ່ເລື້ອຍໆ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ເພິ່ນຫຼີກເວັ້ນ ແລະ ຫຼີກຫຼ່ຽງຜູ້ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນ. ເຖິງແມ່ນວ່າຜູ້ຄົນເຫຼົ່ານີ້ຈະເປັນລູກຊາຍ ແລະ ລູກສາວຂອງເພິ່ນກໍຕາມ, ເພິ່ນກໍຈະບໍ່ໄດ້ປະຖິ້ມຫຼັກການແຫ່ງຄວາມປະພຶດຂອງເພິ່ນ ຍ້ອນພວກເຂົາເປັນຍາດພີ່ນ້ອງຂອງເພິ່ນເອງ ຫຼື ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຕາມໃຈຄວາມຜິດບາບຂອງພວກເຂົາ ຍ້ອນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເພິ່ນເອງ. ກົງກັນຂ້າມ ເພິ່ນສົ່ງເສີມໃຫ້ພວກເຂົາສາລະພາບ ແລະ ຮັບເອົາຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ ແລະ ເພິ່ນເຕື່ອນພວກເຂົາບໍ່ໃຫ້ປະຖິ້ມພຣະເຈົ້າ ຍ້ອນເຫັນແກ່ຄວາມສຸກທີ່ໂລພາຂອງພວກເຂົາເອງ. ຫຼັກການທີ່ໂຢບປະຕິບັດຕໍ່ຄົນອື່ນແມ່ນບໍ່ສາມາດແຍກອອກຈາກຫຼັກການແຫ່ງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍໄດ້. ເພິ່ນຮັກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຍອມຮັບ ແລະ ກຽດຊັງສິ່ງທີ່ກຽດຊັງພຣະເຈົ້າ; ເພິ່ນຮັກຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ ແລະ ກຽດຊັງຄົນທີ່ເຮັດການຊົ່ວຮ້າຍ ຫຼື ເຮັດບາບຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມກຽດຊັງດັ່ງກ່າວຖືກສະແດງອອກໃນຊີວິດປະຈຳວັນຂອງເພິ່ນ ແລະ ເປັນຄວາມຊື່ສັດທີ່ແທ້ຈິງຂອງໂຢບ ທີ່ເຫັນດ້ວຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ. ແນ່ນອນ ນີ້ຍັງເປັນການສະແດງອອກ ແລະ ການດຳລົງຊີວິດຕາມຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ແທ້ຈິງຂອງໂຢບ ໃນຄວາມສຳພັນກັບຄົນອື່ນໆໃນຊີວິດປະຈຳວັນຂອງເພິ່ນ, ເຊິ່ງເປັນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງຮຽນຮູ້.

ການສະແດງອອກເຖິງຄວາມເປັນມະນຸດຂອງໂຢບໃນລະຫວ່າງການທົດລອງຂອງເພິ່ນ (ການເຂົ້າໃຈຄວາມສົມບູນຂອງໂຢບ, ຄວາມຊື່ສັດ, ຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍໃນລະຫວ່າງການທົດລອງຂອງເພິ່ນ)

ສິ່ງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ແບ່ງປັນຂ້າງເທິງແມ່ນດ້ານຕ່າງໆຂອງຄວາມເປັນມະນຸດຂອງໂຢບ ເຊິ່ງຖືກສະແດງອອກໃນຊີວິດປະຈຳວັນຂອງເພິ່ນກ່ອນການທົດສອບ. ແນ່ນອນ, ການສະແດງອອກທີ່ແຕກຕ່າງກັນເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ສ້າງຄວາມລຶ້ງເຄີຍໃນເບື້ອງຕົ້ນ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມຊື່ສັດຂອງໂຢບ, ຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ສະໜອງການຢືນຢັນເບື້ອງຕົ້ນໂດຍທຳມະຊາດ. ເຫດຜົນທີ່ເຮົາເວົ້າວ່າ “ເບື້ອງຕົ້ນ” ກໍຍ້ອນຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຍັງບໍ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ແທ້ຈິງກ່ຽວກັບບຸກຄະລິກຂອງໂຢບ ແລະ ລະດັບທີ່ເພິ່ນສະແຫວງຫາຫົນທາງການເຊື່ອຟັງ ແລະ ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງຄົນສ່ວນໃຫຍ່ກ່ຽວກັບໂຢບບໍ່ໄດ້ເລິກຫຼາຍໄປກວ່າຄວາມປະທັບໃຈທີ່ຂ້ອນຂ້າງນິຍົມກ່ຽວກັບເພິ່ນ ທີ່ສະໜອງໂດຍຂໍ້ຄວາມສອງຂໍ້ໃນພຣະຄຳພີ ທີ່ມີຄຳເວົ້າຂອງເພິ່ນວ່າ: “ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ມອບໃຫ້ ແລະ ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ເອົາຄືນໄປ; ພອນປະເສີດຈົ່ງມີແກ່ພຣະນາມຂອງພຣະເຢໂຮວາເທີ້ນ” ແລະ “ພວກເຮົາຄວນຮັບເອົາແຕ່ສິ່ງທີ່ດີຈາກມືຂອງພຣະອົງບໍ? ແລ້ວສິ່ງທີ່ບໍ່ດີເດພວກເຮົາຈະບໍ່ຮັບເອົາບໍ?” ສະນັ້ນ ພວກເຮົາຈຶ່ງຈຳເປັນຕ້ອງເຂົ້າໃຈວິທີທີ່ໂຢບດຳລົງຊີວິດຕາມຄວາມເປັນມະນຸດຂອງເພິ່ນ ໃນຂະນະທີ່ເພິ່ນໄດ້ຮັບເອົາການທົດລອງຂອງພຣະເຈົ້າ; ດ້ວຍວິທີນີ້, ຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ແທ້ຈິງຂອງໂຢບຈຶ່ງຈະຖືກສະແດງອອກຢ່າງສົມບູນໃຫ້ແກ່ທຸກຄົນ.

ເມື່ອໂຢບໄດ້ຍິນວ່າ ຊັບສິນຂອງເພິ່ນຖືກລັກ, ລູກຊາຍ ແລະ ລູກສາວຂອງເພິ່ນໄດ້ສູນເສຍຊີວິດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງເພິ່ນຖືກຂ້າຕາຍ, ເພິ່ນກໍມີປະຕິກິລິຍາດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: “ແລ້ວໂຢບກໍລຸກຂຶ້ນ ແລະ ຈີກເສື້ອຄຸມຂອງລາວອອກ ແລະ ໂກນຫົວຂອງລາວ ແລະ ລົ້ມລົງກັບພື້ນ ແລະ ນະມັດສະການ” (ໂຢບ 1:20). ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ບອກພວກເຮົາໃຫ້ຮູ້ເຖິງຂໍ້ແທ້ຈິງຢ່າງໜຶ່ງຄື: ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຍິນຂ່າວນີ້, ໂຢບກໍບໍ່ໄດ້ວິຕົກກັງວົນໃຈ, ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຮ້ອງໄຫ້ ຫຼື ໂທດຄົນຮັບໃຊ້ທີ່ໄດ້ໃຫ້ຂ່າວດັ່ງກ່າວແກ່ເພິ່ນ, ແຮງໄກທີ່ເພິ່ນຈະກວດສອບສະຖານທີ່ເກີດຄາດຕະກຳເພື່ອສືບສວນ ແລະ ພິສູດລາຍລະອຽດ ແລະ ຄົ້ນຫາວ່າແມ່ນຫຍັງເກີດຂຶ້ນກັນແທ້. ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ສະແດງອອກເຖິງຄວາມເຈັບປວດ ຫຼື ຄວາມເສຍໃຈໃນການສູນເສຍຊັບສິນຂອງເພິ່ນ ຫຼື ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຮ້ອງໄຫ້ອອກມາ ຍ້ອນການສູນເສຍລູກໆຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄົນຮັກຂອງເພິ່ນ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ເພິ່ນຈີກເສື້ອຄຸມຂອງເພິ່ນອອກ ແລະ ໂກນຫົວຂອງເພິ່ນ, ລົ້ມລົງກັບພື້ນ ແລະ ນະມັດສະການ. ການກະທຳຂອງໂຢບບໍ່ຄືກັນກັບຂອງມະນຸດປົກກະຕິ. ການກະທຳເຫຼົ່ານັ້ນເຮັດໃຫ້ຫຼາຍຄົນສັບສົນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຕໍານິໂຢບໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາສຳລັບ “ຄວາມເລືອດເຢັນ” ຂອງເພິ່ນ. ໃນການສູນເສຍຊັບສິນຢ່າງກະທັນຫັນ, ຄົນປົກກະຕິຈະປາກົດຄືກັບອົກຫັກ ຫຼື ໝົດຫວັງ ຫຼື ໃນກໍລະນີຂອງບາງຄົນ ພວກເຂົາອາດເຖິງກັບຕົກຢູ່ໃນຄວາມເສົ້າໃຈຢ່າງຮຸນແຮງ. ນີ້ກໍຍ້ອນວ່າ ໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົານັ້ນ ຊັບສິນຂອງຜູ້ຄົນສະແດງເຖິງຄວາມພະຍາຍາມຊົ່ວຊີວິດ, ມັນຄືຄວາມຢູ່ລອດຂອງພວກເຂົາ, ມັນຄືຄວາມຫວັງທີ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາສືບຕໍ່ດຳລົງຊີວິດຢູ່; ການສູນເສຍຊັບສິນຂອງພວກເຂົາໝາຍເຖິງຄວາມຍະຍາມຂອງພວກເຂົາໄດ້ສູນເປົ່າ, ພວກເຂົາປາສະຈາກຄວາມຫວັງ ແລະ ພວກເຂົາເຖິງກັບບໍ່ມີອະນາຄົດ. ນີ້ຄືທ່າທີຂອງຄົນປົກກະຕິຕໍ່ຊັບສິນຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຄວາມສຳພັນອັນໃກ້ຊິດທີ່ພວກເຂົາມີກັບຊັບສິນນັ້ນ ແລະ ນີ້ຍັງເປັນຊັບສິນທີ່ສຳຄັນໃນສາຍຕາຂອງຜູ້ຄົນ. ເມື່ອເປັນດັ່ງນັ້ນ, ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຈຶ່ງຮູ້ສຶກສັບສົນທີ່ໂຢບມີທ່າທີເສີຍເມີຍຕໍ່ການສູນເສຍຊັບສິນຂອງເພິ່ນ. ມື້ນີ້, ພວກເຮົາຈະລົບລ້າງຄວາມສັບສົນທີ່ທຸກຄົນເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຮູ້ສຶກ ໂດຍອະທິບາຍເຖິງສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນພາຍໃນຫົວໃຈຂອງໂຢບ.

ສາມັນສຳນຶກບົ່ງບອກວ່າ ເມື່ອພຣະເຈົ້າໄດ້ມອບຊັບສິນອັນອຸດົມສົມບູນເຊັ່ນນັ້ນ, ໂຢບຄວນຮູ້ສຶກລະອາຍໃຈຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ ຍ້ອນໄດ້ສູນເສຍຊັບສິນເຫຼົ່ານີ້, ຍ້ອນເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເບິ່ງແຍງ ຫຼື ດູແລສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ; ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຮັກສາຊັບສິນທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ມອບໃຫ້ແກ່ເພິ່ນນັ້ນໄວ້. ສະນັ້ນ ເມື່ອເພິ່ນໄດ້ຍິນວ່າ ຊັບສິນຂອງເພິ່ນຖືກລັກ, ປະຕິກິລິຍາທຳອິດຂອງເພິ່ນກໍຄວນໄປທີ່ບ່ອນມີການຄາດຕະກຳ ແລະ ປະເມີນສະຖານະການທີ່ໄດ້ສູນເສຍ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍສາລະພາບຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ເພື່ອວ່າເພິ່ນອາດໄດ້ຮັບພອນຂອງພຣະເຈົ້າໃໝ່ອີກຄັ້ງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໂຢບບໍ່ໄດ້ເຮັດແບບນີ້ ແລະ ແນ່ນອນ ເພິ່ນມີເຫດຜົນຂອງເພິ່ນເອງທີ່ຈະບໍ່ເຮັດແບບນັ້ນ. ໃນຫົວໃຈຂອງໂຢບ, ໂຢບເຊື່ອຢ່າງເລິກເຊິ່ງວ່າ ທຸກສິ່ງທີ່ເພິ່ນມີແມ່ນພຣະເຈົ້າໄດ້ປະທານໃຫ້ແກ່ເພິ່ນ ແລະ ບໍ່ແມ່ນຜົນຜະລິດຈາກແຮງງານຂອງເພິ່ນເອງ. ສະນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງບໍ່ເຫັນວ່າພອນເຫຼົ່ານີ້ເປັນສິ່ງທີ່ຄວນຍຶດຕິດ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ເພິ່ນຍຶດຕິດກັບຫຼັກການແຫ່ງຄວາມຢູ່ລອດຂອງເພິ່ນ ໂດຍຍຶດຕິດຕໍ່ຫົນທາງທີ່ຄວນຍຶດໝັ້ນດ້ວຍກຳລັງທັງໝົດຂອງເພິ່ນ. ເພິ່ນຊື່ນຊົມພອນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂອບໃຈສຳລັບສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ, ແຕ່ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຍຶດຕິດກັບພອນເຫຼົ່ານັ້ນ ຫຼື ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ສະແຫວງຫາສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນເພີ່ມເຕີມເລີຍ. ນັ້ນແມ່ນທ່າທີຂອງເພິ່ນຕໍ່ຊັບສິນ. ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງເພື່ອເຫັນແກ່ການໄດ້ຮັບພອນ ຫຼື ບໍ່ໄດ້ກັງວົນໃຈ ຫຼື ເສົ້າໂສກກັບການບໍ່ມີ ຫຼື ການສູນເສຍພອນຂອງພຣະເຈົ້າ; ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ມີຄວາມສຸກຢ່າງບ້າປ່ວງຍ້ອນພອນຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ເມີນເສີຍຕໍ່ຫົນທາງຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ລືມພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າຍ້ອນພອນທີ່ເພິ່ນໄດ້ຮັບຢູ່ເລື້ອຍໆ. ທ່າທີຂອງໂຢບຕໍ່ຊັບສິນຂອງເພິ່ນເປີດເຜີຍຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ແທ້ຈິງຂອງເພິ່ນໃຫ້ແກ່ຜູ້ຄົນ: ຢ່າງທຳອິດ, ໂຢບບໍ່ແມ່ນຜູ້ຊາຍທີ່ໂລພາ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຮຽກຮ້ອງຫຍັງໃນຊີວິດຝ່າຍວັດຖຸຂອງເພິ່ນ. ຢ່າງທີສອງ, ໂຢບບໍ່ເຄີຍກັງວົນໃຈ ຫຼື ຢ້ານວ່າພຣະເຈົ້າຈະເອົາທຸກສິ່ງທີ່ເພິ່ນມີ, ເຊິ່ງເປັນທ່າທີແຫ່ງຄວາມເຊື່ອຟັງທີ່ເພິ່ນມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ; ນັ້ນກໍຄື ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຮຽກຮ້ອງ ຫຼື ຕໍ່ວ່າກ່ຽວກັບວ່າ ເມື່ອໃດພຣະເຈົ້າຈະເອົາສິ່ງນັ້ນໄປຈາກເພິ່ນ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຖາມເຫດຜົນວ່າເປັນຫຍັງ, ແຕ່ສະແຫວງຫາເພື່ອເຊື່ອຟັງການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ. ຢ່າງທີສາມ, ເພິ່ນບໍ່ເຄີຍເຊື່ອວ່າຊັບສິນຂອງເພິ່ນມາຈາກກແຮງງານຂອງເພິ່ນເອງ, ແຕ່ແມ່ນພຣະເຈົ້າທີ່ປະທານສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນໃຫ້ກັບເພິ່ນ. ນີ້ຄືຄວາມເຊື່ອຂອງໂຢບໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນການບົ່ງບອກເຖິງຄວາມເຊື່ອໝັ້ນຂອງເພິ່ນ. ຄວາມເປັນມະນຸດຂອງໂຢບ ແລະ ການສະແຫວງຫາໃນຊີວິດປະຈຳວັນທີ່ແທ້ຈິງຂອງເພິ່ນຊັດເຈນໃນຂໍ້ສະຫຼຸບກ່ຽວກັບເພິ່ນໃນສາມປະເດັນນີ້ບໍ? ຄວາມເປັນມະນຸດ ແລະ ການສະແຫວງຫາຂອງໂຢບແມ່ນສໍາຄັນຕໍ່ຄວາມປະພຶດຢ່າງສະຫງົບໃຈຂອງເພິ່ນ ເມື່ອຜະເຊີນກັບການສູນເສຍຊັບສິນຂອງເພິ່ນ. ມັນແມ່ນຍ້ອນການສະແຫວງຫາໃນປະຈຳວັນຂອງເພິ່ນໂດຍແທ້ໆ, ໂຢບຈຶ່ງໄດ້ມີວຸດທິພາວະ ແລະ ມີຄວາມເຊື່ອໝັ້ນທີ່ຈະເວົ້າວ່າ: “ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ມອບໃຫ້ ແລະ ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ເອົາຄືນໄປ; ພອນປະເສີດຈົ່ງມີແກ່ພຣະນາມຂອງພຣະເຢໂຮວາເທີ້ນ” ໃນລະຫວ່າງການທົດລອງຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ແມ່ນໄດ້ຮັບພຽງຂ້າມຄືນ ຫຼື ມັນບໍ່ແມ່ນຫາກໍປາກົດໃນຫົວຂອງໂຢບ. ມັນແມ່ນສິ່ງທີ່ເພິ່ນໄດ້ເຫັນ ແລະ ໄດ້ຮັບເປັນເວລາຫຼາຍປີໃນການຜະເຊີນກັບຊີວິດ. ເມື່ອປຽບທຽບກັບທຸກຄົນທີ່ພຽງແຕ່ສະແຫວງຫາພອນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄົນທີ່ຢ້ານວ່າພຣະເຈົ້າຈະເອົາທຸກສິ່ງໄປຈາກພວກເຂົາ ແລະ ຄົນທີ່ກຽດຊັງສິ່ງນັ້ນ ແລະ ຕໍ່ວ່າກ່ຽວກັບສິ່ງນັ້ນ, ຄວາມເຊື່ອຟັງຂອງໂຢບບໍ່ໄດ້ເປັນຈິງແທ້ບໍ? ເມື່ອປຽບທຽບກັບທຸກຄົນທີ່ເຊື່ອວ່າມີພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ບໍ່ເຄີຍເຊື່ອວ່າພຣະເຈົ້າປົກຄອງຢູ່ເໜືອສິ່ງທັງປວງ, ໂຢບບໍ່ມີຄວາມຊື່ສັດ ແລະ ຄວາມບໍລິສຸດໃຈຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງບໍ?

ຄວາມມີເຫດຜົນຂອງໂຢບ

ປະສົບການຕົວຈິງຂອງໂຢບ ແລະ ຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ທ່ຽງກົງ ແລະ ຊື່ສັດຂອງເພິ່ນໝາຍຄວາມວ່າ ເພິ່ນໄດ້ຕັດສິນ ແລະ ເລືອກຢ່າງມີເຫດຜົນທີ່ສຸດ ເມື່ອເພິ່ນສູນເສຍຊັບສິນຂອງເພິ່ນ ແລະ ລູກໆຂອງເພິ່ນ. ທາງເລືອກທີ່ມີເຫດຜົນດັ່ງກ່າວບໍ່ສາມາດແຍກອອກຈາກການສະແຫວງຫາປະຈຳວັນຂອງເພິ່ນ ແລະ ການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ເພິ່ນໄດ້ຮູ້ໃນຊີວິດປະຈໍາວັນຂອງເພິ່ນ. ຄວາມຊື່ສັດຂອງໂຢບໄດ້ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນສາມາດເຊື່ອວ່າ ມືຂອງພຣະເຢໂຮວາປົກຄອງເໜືອສິ່ງທັງປວງ; ຄວາມເຊື່ອຂອງເພິ່ນເຮັດໃຫ້ເພິ່ນຮູ້ຈັກຂໍ້ແທ້ຈິງກ່ຽວກັບອຳນາດການປົກຄອງສູງສຸດຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາເໜືອສິ່ງທັງປວງ; ຄວາມຮູ້ຂອງເພິ່ນເຮັດໃຫ້ເພິ່ນເຕັມໃຈ ແລະ ສາມາດເຊື່ອຟັງອຳນາດການປົກຄອງສູງສຸດ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ; ຄວາມເຊື່ອຟັງຂອງເພິ່ນເຮັດໃຫ້ເພິ່ນສາມາດເປັນຈິງຫຼາຍຍິ່ງຂຶ້ນໃນການຢຳເກງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ; ຄວາມຢຳເກງຂອງເພິ່ນເຮັດໃຫ້ເພິ່ນເປັນຈິງຫຼາຍຍິ່ງຂຶ້ນໃນການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ; ໃນທີ່ສຸດ, ໂຢບກໍໄດ້ກາຍເປັນຄົນສົມບູນ ຍ້ອນເພິ່ນຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ; ຄວາມສົມບູນຂອງເພິ່ນເຮັດໃຫ້ເພິ່ນສະຫຼາດ ແລະ ມອບຄວາມມີເຫດຜົນທີ່ສຸດໃຫ້ແກ່ເພິ່ນ.

ພວກເຮົາຄວນເຂົ້າໃຈຄຳວ່າ “ມີເຫດຜົນ” ແນວໃດ? ການຕີຄວາມໝາຍຕາມຕົວກໍຄື ມັນໝາຍເຖິງການມີສຳນຶກທີ່ດີ, ມີເຫດຜົນ ແລະ ມີໄຫວພິບໃນການຄິດຂອງຄົນໆໜຶ່ງ, ການມີຄຳເວົ້າ, ການກະທຳ ແລະ ການຕັດສິນທີ່ດີ ແລະ ມີມາດຕະຖານດ້ານສິນທຳທີ່ດີ ແລະ ປົກກະຕິ. ແຕ່ຄວາມມີເຫດຜົນຂອງໂຢບບໍ່ສາມາດອະທິບາຍໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍ. ເມື່ອມີການເວົ້າໃນນີ້ວ່າ ໂຢບມີເຫດຜົນທີ່ສຸດ, ສິ່ງນີ້ແມ່ນເວົ້າເຖິງຄວາມເປັນມະນຸດຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄວາມປະພຶດຂອງເພິ່ນຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ. ຍ້ອນໂຢບຈິງຈັງ, ເພິ່ນຈຶ່ງສາມາດເຊື່ອ ແລະ ເຊື່ອຟັງອຳນາດການປົກຄອງສູງສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ເພິ່ນມີຄວາມຮູ້ທີ່ຄົນອື່ນບໍ່ສາມາດມີໄດ້ ແລະ ຄວາມຮູ້ນີ້ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນສາມາດແຍກແຍະ, ຕັດສິນ ແລະ ນິຍາມສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບເພິ່ນຢ່າງຖືກຕ້ອງຍິ່ງຂຶ້ນ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ເພິ່ນເລືອກສິ່ງທີ່ຈະເຮັດ ແລະ ສິ່ງທີ່ຈະຍຶດໝັ້ນໄດ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງ ແລະ ຢ່າງຫຼັກແຫຼມຍິ່ງຂຶ້ນ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ຄຳເວົ້າຂອງເພິ່ນ, ພຶດຕິກຳ, ຫຼັກການທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງການກະທຳຂອງເພິ່ນ ແລະ ມາດຕະການທີ່ເພິ່ນປະຕິບັດ ແມ່ນປົກກະຕິ, ຊັດເຈນ ແລະ ສະເພາະເຈາະຈົງ ແລະ ບໍ່ໄດ້ລັບຫູລັບຕາເຮັດ, ເຮັດໂດຍບໍ່ຄິດ ຫຼື ເຮັດຕາມອາລົມ. ເພິ່ນຮູ້ຈັກວິທີປະຕິບັດຕໍ່ທຸກສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບເພິ່ນ, ເພິ່ນຮູ້ຈັກວິທີເຮັດໃຫ້ສົມດຸນ ແລະ ຈັດການກັບເຫດການທີ່ສະຫຼັບຊັບຊ້ອນ, ເພິ່ນຮູ້ຈັກວິທີຍຶດໝັ້ນກັບຫົນທາງທີ່ຄວນຍຶດໝັ້ນ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ເພິ່ນຮູ້ຈັກວິທີການປະຕິບັດຕໍ່ການມອບ ແລະ ການເອົາຄືນຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ. ນີ້ຄືຄວາມມີເຫດຜົນທີ່ແທ້ຈິງຂອງໂຢບ. ມັນເປັນຍ້ອນໂຢບປະກອບດ້ວຍຄວາມມີເຫດຜົນດັ່ງກ່າວໂດຍແທ້, ເມື່ອເພິ່ນສູນເສຍຊັບສິນຂອງເພິ່ນ ແລະ ລູກຊາຍ ແລະ ລູກສາວຂອງເພິ່ນ, ເພິ່ນຈຶ່ງເວົ້າວ່າ: “ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ມອບໃຫ້ ແລະ ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ເອົາຄືນໄປ; ພອນປະເສີດຈົ່ງມີແກ່ພຣະນາມຂອງພຣະເຢໂຮວາເທີ້ນ”.

ເມື່ອໂຢບຜະເຊີນກັບຄວາມເຈັບປວດໃນຮ່າງກາຍຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ ແລະ ການຄັດຄ້ານຂອງຍາດຕິພີ່ນ້ອງ ແລະ ໝູ່ເພື່ອນຂອງເພິ່ນ ແລະ ເມື່ອເພິ່ນຜະເຊີນກັບຄວາມຕາຍ, ຄວາມປະພຶດຕົວຈິງຂອງເພິ່ນກໍໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນໃບໜ້າອັນແທ້ຈິງຂອງເພິ່ນກັບທຸກຄົນອີກຄັ້ງ.

ໃບໜ້າທີ່ແທ້ຈິງຂອງໂຢບ: ແທ້ຈິງ, ບໍລິສຸດ ແລະ ປາສະຈາກຄວາມບໍ່ຈິງໃຈ

ໃຫ້ພວກເຮົາອ່ານໂຢບ 2:7-8: “ແລ້ວຊາຕານກໍອອກໄປຈາກທີ່ສະຖິດຂອງພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ໂຈມຕີໂຢບໂດຍເຮັດໃຫ້ຮ່າງກາຍຂອງລາວເປັນບາດແຜໜອງຕັ້ງແຕ່ຝ່າຕີນຂອງລາວຈົນເຖິງຫົວຂອງລາວ. ລາວກໍເອົາເສດໝໍ້ແຕກມາເພື່ອຂູດຕົວລາວເອງ ແລະ ລາວກໍນັ່ງໃນກອງຂີ້ເທົ່າ”. ນີ້ຄືຄຳອະທິບາຍຂອງຄວາມປະພຶດຂອງໂຢບ ເມື່ອບາດແຜໜອງເກີດຂຶ້ນຢ່າງໄວໃນຮ່າງກາຍຂອງເພິ່ນ. ໃນເວລານີ້, ໂຢບນັ່ງໃນກອງຂີ້ເທົ່າ ໃນຂະນະທີ່ເພິ່ນອົດກັ້ນກັບຄວາມເຈັບປວດ. ບໍ່ມີຜູ້ໃດປະຕິບັດຕໍ່ເພິ່ນ ແລະ ບໍ່ມີຜູ້ໃດຊ່ວຍເພິ່ນໃຫ້ບັນເທົາຄວາມເຈັບປວດໃນຮ່າງກາຍຂອງເພິ່ນ; ກົງກັນຂ້າມ, ເພິ່ນໃຊ້ເສດໝໍ້ແຕກມາຂູດຜິວທີ່ເປັນບາດແຜນັ້ນ. ໃນທາງຜິວເຜີນ, ນີ້ເປັນພຽງແຕ່ຂັ້ນຕອນໜຶ່ງໃນຄວາມທໍລະມານຂອງໂຢບ ແລະ ບໍ່ມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມເປັນມະນຸດຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າ, ຍ້ອນໂຢບບໍ່ໄດ້ກ່າວຄຳເວົ້າເພື່ອສະແດງເຖິງອາລົມ ແລະ ມຸມມອງຂອງເພິ່ນໃນເວລານີ້. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການກະທຳ ແລະ ຄວາມປະພຶດຂອງໂຢບກໍຍັງເປັນການສະແດງອອກທີ່ແທ້ຈິງເຖິງຄວາມເປັນມະນຸດຂອງເພິ່ນ. ໃນການບັນທຶກຂອງບົດທີ່ຜ່ານມາ, ພວກເຮົາໄດ້ອ່ານວ່າ ໂຢບເປັນຜູ້ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນບັນດາມະນຸດທັງປວງທີ່ຢູ່ໃນທິດຕາເວັນອອກ. ໃນຂະນະດຽວກັນ ຂໍ້ຄວາມຈາກບົດທີສອງນີ້ກໍສະແດງໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນວ່າ ຜູ້ຊາຍທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຈາກທິດຕາເວັນອອກຄົນນີ້ໄດ້ເອົາເສດໝໍ້ແຕກມາຂູດຕົນເອງແທ້ໆ ໃນຂະນະທີ່ກຳລັງນັ່ງໃນກອງຂີ້ເທົ່າ. ມັນບໍ່ມີຄວາມແຕກຕ່າງຢ່າງຊັດເຈນລະຫວ່າງຄຳອະທິບາຍສອງຢ່າງເຫຼົ່ານີ້ບໍ? ມັນຄືຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ສະແດງໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນເຖິງຕົວຕົນທີ່ແທ້ຈິງຂອງໂຢບ: ໂດຍບໍ່ຄຳນຶງເຖິງຕໍາແໜ່ງ ແລະ ສະຖານະທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງເພິ່ນ, ເພິ່ນບໍ່ເຄີຍຮັກ ຫຼື ສົນໃຈກັບສິ່ງຕ່າງໆເຫຼົ່ານີ້; ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ສົນໃຈກັບປະໂຫຍດຂອງສະຖານະ ຫຼື ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ກັງວົນວ່າ ການກະທຳ ຫຼື ຄວາມປະພຶດຂອງເພິ່ນຈະມີຜົນດ້ານລົບຕໍ່ຖານະຂອງເພິ່ນ ຫຼື ບໍ່; ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຍຶດຕິດຢູ່ກັບພອນຂອງສະຖານະ ຫຼື ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຮັບສະຫງ່າລາສີທີ່ມາພ້ອມກັບສະຖານະ ແລະ ຕໍາແໜ່ງ. ເພິ່ນພຽງແຕ່ສົນໃຈກ່ຽວກັບຄຸນຄ່າຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄວາມໝາຍຂອງການດຳລົງຊີວິດຂອງເພິ່ນຢູ່ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ. ຕົວຕົນທີ່ແທ້ຈິງຂອງໂຢບກໍຄືແກ່ນແທ້ຂອງເພິ່ນໂດຍແທ້: ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຮັກຊື່ສຽງ ແລະ ຊັບສິນ ແລະ ບໍ່ໄດ້ດຳລົງຊີວິດຕາມຊື່ສຽງ ແລະ ຊັບສິນ; ເພິ່ນເປັນຈິງ ແລະ ບໍລິສຸດ ແລະ ປາສະຈາກຄວາມບໍ່ຈິງໃຈ.

ການທີ່ໂຢບແຍກຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມກຽດຊັງ

ອີກດ້ານຂອງຄວາມເປັນມະນຸດຂອງໂຢບແມ່ນຖືກສະແດງອອກໃນການສົນທະນານີ້ລະຫວ່າງເພິ່ນ ແລະ ເມຍຂອງເພິ່ນ: “ແລ້ວເມຍຂອງລາວເວົ້າກັບລາວວ່າ ເຈົ້າຍັງມີຄວາມຊື່ສັດຢູ່ບໍ? ສາບແຊ່ງພຣະເຈົ້າ ແລ້ວຕາຍໄປສະ. ແຕ່ລາວເວົ້າກັບເມຍຂອງລາວວ່າ ເຈົ້າເວົ້າຄືກັບຜູ້ຍິງທີ່ໂງ່ຈ້າເວົ້າແທ້. ພວກເຮົາຄວນຮັບເອົາແຕ່ສິ່ງທີ່ດີຈາກມືຂອງພຣະອົງບໍ? ແລ້ວສິ່ງທີ່ບໍ່ດີເດພວກເຮົາຈະບໍ່ຮັບເອົາບໍ?” (ໂຢບ 2:9-10). ເມື່ອເຫັນເຖິງຄວາມທໍລະມານທີ່ເພິ່ນກາລັງໄດ້ຮັບ, ເມຍຂອງໂຢບກໍພະຍາຍາມໃຫ້ຄຳແນະນຳແກ່ໂຢບເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ເພິ່ນຫຼຸດພົ້ນຈາກຄວາມທໍລະມານຂອງເພິ່ນ, ແຕ່ “ເຈດຕະນາດີ” ຂອງນາງກໍບໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມຈາກໂຢບ; ກົງກັນຂ້າມ, ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນເຮັດໃຫ້ໂຢບໃຈຮ້າຍຂຶ້ນ, ຍ້ອນນາງປະຕິເສດຄວາມເຊື່ອຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ ແລະ ຍັງປະຕິເສດການເປັນຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ. ໂຢບບໍ່ສາມາດອົດກັ້ນຕໍ່ສິ່ງນີ້ໄດ້, ຍ້ອນເພິ່ນບໍ່ຍອມໃຫ້ຕົນເອງເຮັດສິ່ງໃດກໍຕາມທີ່ຕໍ່ຕ້ານ ຫຼື ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າເຈັບປວດ, ແຮງໄກທີ່ເພິ່ນຈະຍອມໃຫ້ຄົນອື່ນເຮັດໃນສິ່ງດັ່ງກ່າວ. ເພິ່ນຈະຍັງເສີຍເມີຍໄດ້ແນວໃດ ເມື່ອເພິ່ນເຫັນຄົນອື່ນກ່າວຄຳເວົ້າທີ່ໝິ່ນປະໝາດ ແລະ ດູຖູກພຣະເຈົ້າ? ສະນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງເອີ້ນເມຍຂອງເພິ່ນວ່າ “ຍິງໂງ່”. ທ່າທີຂອງໂຢບຕໍ່ເມຍຂອງເພິ່ນແມ່ນທ່າທີແຫ່ງຄວາມໃຈຮ້າຍ ແລະ ຄວາມກຽດຊັງ ພ້ອມທັງເປັນການຕໍານິຕິເຕືອນ ແລະ ການລົງໂທດຕັກເຕືອນ. ນີ້ຄືການສະແດງອອກໂດຍທຳມະຊາດຂອງຄວາມເປັນມະນຸດຂອງໂຢບ, ແຍກແຍະລະຫວ່າງຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມກຽດຊັງ ແລະ ມັນຄືການສະແດງທີ່ແທ້ຈິງເຖິງຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ຊື່ສັດຂອງເພິ່ນ. ໂຢບມີຄວາມສຳນຶກຍຸຕິທຳ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ເພິ່ນກຽດຊັງລົມ ແລະ ກະແສແຫ່ງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ລັງກຽດ, ປະນາມ ແລະ ປະຕິເສດຄວາມຄິດນອກຮີດທີ່ໄຮ້ປະໂຫຍດ, ການໂຕ້ຖຽງທີ່ເປັນຕາໜ່າຍ ແລະ ຂໍ້ຢືນຢັນທີ່ເປັນຕາຫົວ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນຍຶດໝັ້ນຢ່າງແທ້ຈິງຕໍ່ຫຼັກການ ແລະ ທັດສະນະຄະຕິທີ່ຖືກຕ້ອງຂອງເພິ່ນເອງ ເມື່ອເພິ່ນຖືກປະຕິເສດໂດຍຝູງຊົນ ແລະ ຖືກປະຖິ້ມໂດຍຄົນທີ່ໃກ້ຊິດກັບເພິ່ນ.

ຄວາມເມດຕາຈິດ ແລະ ຄວາມຈິງໃຈຂອງໂຢບ

ຍ້ອນຄວາມປະພຶດຂອງໂຢບ ພວກເຮົາສາມາດເຫັນການສະແດງອອກຂອງລັກສະນະທີ່ແຕກຕ່າງກັນຂອງຄວາມເປັນມະນຸດຂອງເພິ່ນ, ແລ້ວພວກເຮົາເຫັນຫຍັງຈາກຄວາມເປັນມະນຸດຂອງໂຢບ ເມື່ອເພິ່ນອ້າປາກຂອງເພິ່ນເພື່ອສາບແຊ່ງມື້ເກີດຂອງເພິ່ນ? ນີ້ຄືຫົວຂໍ້ທີ່ພວກເຮົາຈະສົນທະນາກັນຢູ່ຂ້າງລຸ່ມ.

ຂ້າງເທິງນັ້ນ, ເຮົາໄດ້ລົມເຖິງຕົ້ນຕໍຂອງການທີ່ໂຢບສາບແຊ່ງມື້ເກີດຂອງເພິ່ນ. ພວກເຈົ້າເຫັນຫຍັງໃນສິ່ງນີ້? ຖ້າໂຢບໂຫດຮ້າຍ ແລະ ປາສະຈາກຄວາມຮັກ, ຖ້າເພິ່ນເຢືອກເຢັນ ແລະ ໄຮ້ຄວາມຮູ້ສຶກ ແລະ ປາສະຈາກຄວາມເປັນມະນຸດ, ເພິ່ນຈະສາມາດເອົາໃຈໃສ່ຄວາມປາຖະໜາໃນຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ບໍ? ເພິ່ນຈະສາມາດກຽດຊັງມື້ເກີດຂອງເພິ່ນເອງ ຍ້ອນເພິ່ນເອົາໃຈໃສ່ຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ບໍ? ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ຖ້າໂຢບໂຫດຮ້າຍ ແລະ ປາສະຈາກຄວາມເປັນມະນຸດ, ເພິ່ນຈະສາມາດເປັນທຸກຍ້ອນຄວາມເຈັບປວດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ເພິ່ນຈະສາມາດສາບແຊ່ງມື້ເກີດຂອງເພິ່ນ ຍ້ອນເພິ່ນເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າເສົ້າເສຍໃຈບໍ? ແນ່ນອນ ຄຳຕອບກໍຄືບໍ່! ຍ້ອນເພິ່ນມີຄວາມກະລຸນາ, ໂຢບຈຶ່ງເອົາໃຈໃສ່ຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ; ຍ້ອນເພິ່ນເອົາໃຈໃສ່ຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ, ໂຢບຈຶ່ງຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມເຈັບປວດຂອງພຣະເຈົ້າ; ຍ້ອນເພິ່ນມີຄວາມກະລຸນາ, ເພິ່ນຈຶ່ງໄດ້ຮັບຄວາມທໍລະມານຢ່າງໜັກຍ້ອນເພິ່ນຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມເຈັບປວດຂອງພຣະເຈົ້າ; ຍ້ອນເພິ່ນຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມເຈັບປວດຂອງ ພຣະເຈົ້າ, ເພິ່ນຈຶ່ງເລີ່ມກຽດຊັງມື້ເກີດຂອງເພິ່ນ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງສາບແຊ່ງມື້ເກີດຂອງເພິ່ນ. ສຳລັບຄົນນອກແລ້ວ, ຄວາມປະພຶດທັງໝົດຂອງໂຢບໃນລະຫວ່າງການທົດລອງຂອງເພິ່ນແມ່ນເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີ. ມີພຽງການສາບແຊ່ງມື້ເກີດຂອງເພິ່ນເທົ່ານັ້ນ ທີ່ເຮັດໃຫ້ມີຄໍາຖາມກ່ຽວກັບຄວາມສົມບູນ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງເພິ່ນ ຫຼື ໃຫ້ການປະເມີນແຕກຕ່າງ. ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ, ນີ້ຄືການສະແດງອອກທີ່ແທ້ຈິງທີ່ສຸດເຖິງແກ່ນແທ້ແຫ່ງຄວາມເປັນມະນຸດຂອງໂຢບ. ແກ່ນແທ້ຂອງຄວາມເປັນມະນຸດຂອງເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຖືກປິດບັງ ຫຼື ຖືກຫຸ້ມຫໍ່ ຫຼື ຖືກດັດແປງໂດຍຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງ. ເມື່ອເພິ່ນສາບແຊ່ງມື້ເກີດຂອງເພິ່ນ, ເພິ່ນສະແດງເຖິງຄວາມກະລຸນາ ແລະ ຄວາມຈິງໃຈທີ່ຢູ່ເລິກພາຍໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ; ເພິ່ນເປັນຄືກັບນໍ້າພຸທີ່ມີນໍ້າບໍລິສຸດ ແລະ ໃສຈົນເຫັນເຖິງພື້ນນໍ້າ.

ເມື່ອໄດ້ຮຽນຮູ້ທຸກສິ່ງນີ້ກ່ຽວກັບໂຢບ, ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຈະມີການປະເມີນທີ່ຂ້ອນຂ້າງຖືກຕ້ອງ ແລະ ບໍ່ມີອະຄະຕິກ່ຽວກັບແກ່ນແທ້ຂອງຄວາມເປັນມະນຸດຂອງໂຢບຢ່າງແນ່ນອນ. ພວກເຂົາຄວນມີຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ຮູ້ຄຸນຄ່າຢ່າງເລິກເຊິ່ງ, ເປັນຈິງ ແລະ ກ້າວໜ້າຫຼາຍຂຶ້ນກ່ຽວກັບຄວາມສົມບູນ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງໂຢບ ຕາມທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວ. ຫວັງວ່າ ຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ການເຫັນເຖິງຄຸນຄ່ານີ້ຈະຊ່ວຍໃຫ້ຜູ້ຄົນເລີ່ມຕົ້ນຫົນທາງແຫ່ງຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ.

ຄວາມກ່ຽວພັນລະຫວ່າງການທີ່ພຣະເຈົ້າສົ່ງມອບໂຢບໃຫ້ກັບຊາຕານ ແລະ ຈຸດປະສົງຂອງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ

ເຖິງແມ່ນໃນຕອນນີ້ ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຮູ້ຈັກວ່າໂຢບສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ ແລະ ເພິ່ນຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ, ຄວາມຮັບຮູ້ນີ້ກໍບໍ່ໄດ້ໃຫ້ພວກເຂົາມີຄວາມເຂົ້າໃຈຫຼາຍຂຶ້ນກ່ຽວກັບເຈດຕະນາຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນຂະນະທີ່ອິດສາຄວາມເປັນມະນຸດ ແລະ ການສະແຫວງຫາຂອງໂຢບ, ພວກເຂົາຖາມຄໍາຖາມດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້ກັບພຣະເຈົ້າ: ໂຢບສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດຫຼາຍ, ຜູ້ຄົນເຄົາລົບບູຊາເພິ່ນຫຼາຍ, ແລ້ວເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງມອບເພິ່ນໃຫ້ແກ່ຊາຕານ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນຕົກຢູ່ໃນຄວາມທໍລະມານຢ່າງຮຸນແຮງເຊັ່ນນັ້ນ? ຄຳຖາມດັ່ງກ່າວແມ່ນມັກຈະມີຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງຫຼາຍຄົນ ຫຼື ຂໍ້ສົງໄສນີ້ເປັນຄຳຖາມທີ່ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງຫຼາຍຄົນ. ຍ້ອນມັນໄດ້ເຮັດໃຫ້ຫຼາຍຄົນສັບສົນ, ພວກເຮົາຈຶ່ງຕ້ອງຕອບຄໍາຖາມນີ້ ແລະ ອະທິບາຍມັນຢ່າງເໝາະສົມ.

ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດແມ່ນຈຳເປັນ ແລະ ມີຄວາມໝາຍພິເສດ, ຍ້ອນທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງປະຕິບັດໃນມະນຸດແມ່ນກ່ຽວພັນກັບການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງ ແລະ ຄວາມລອດພົ້ນຂອງມະນຸດຊາດ. ແນ່ນອນ ພາລະກິດທີ່ພຣະເຈົ້າປະຕິບັດໃນໂຢບກໍບໍ່ໄດ້ແຕກຕ່າງ, ເຖິງແມ່ນໂຢບສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື, ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະເຮັດຫຍັງ ຫຼື ພຣະອົງຈະເຮັດມັນດ້ວຍວິທີໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າລາຄາຈະເທົ່າໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າຈຸດປະສົງຂອງພຣະອົງຈະແມ່ນຫຍັງກໍຕາມ, ເປົ້າໝາຍແຫ່ງການກະທຳຂອງພຣະອົງແມ່ນບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງ. ເປົ້າໝາຍຂອງພຣະອົງແມ່ນເພື່ອປະຕິບັດພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໃສ່ໃນມະນຸດ, ພ້ອມທັງເງື່ອນໄຂ ແລະ ຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບມະນຸດ; ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ມັນແມ່ນເພື່ອປັ້ນມະນຸດໃນທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຊື່ອວ່າເປັນບວກຕາມບາດກ້າວຂອງພຣະອົງ, ເຮັດໃຫ້ມະນຸດສາມາດເຂົ້າໃຈຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຢັ່ງເຖິງແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຮັດໃຫ້ມະນຸດເຊື່ອຟັງອຳນາດການປົກຄອງສູງສຸດ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວກໍເຮັດໃຫ້ມະນຸດບັນລຸຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ, ທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນດ້ານໜຶ່ງຂອງເປົ້າໝາຍຂອງພຣະເຈົ້າໃນທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກະທຳ. ອີກດ້ານໜຶ່ງກໍຄື ຍ້ອນຊາຕານເປັນຜູ້ສ້າງຄວາມແຕກຕ່າງ ແລະ ເປົ້າໝາຍການຮັບໃຊ້ໃນພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ມະນຸດຈຶ່ງຖືກມອບໃຫ້ແກ່ຊາຕານຢູ່ເລື້ອຍໆ; ນີ້ຄືວິທີທີ່ພຣະເຈົ້າໃຊ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເຫັນໃນການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານ ແລະ ໂຈມຕີຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ, ຄວາມຂີ້ຮ້າຍ ແລະ ຄວາມເປັນຕາລັງກຽດຂອງຊາຕານ, ໃນທີ່ສຸດກໍເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນກຽດຊັງຊາຕານ ແລະ ສາມາດຮູ້ຈັກ ແລະ ເຂົ້າໃຈເຖິງສິ່ງທີ່ຢູ່ໃນດ້ານລົບ. ຂະບວນການນີ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາປົດປ່ອຍຕົນເອງເທື່ອລະໜ້ອຍຈາກການຄວບຄຸມ ແລະ ການກ່າວຫາ, ການແຊກແຊງ ແລະ ການໂຈມຕີຂອງຊາຕານ, ຈົນກວ່າ ຍ້ອນພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄວາມຮູ້ຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາຈຶ່ງໄດ້ເອົາຊະນະເໜືອການໂຈມຕີ ແລະ ການກ່າວຫາຂອງຊາຕານ; ມີພຽງເມື່ອນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຈະຖືກໄຖ່ຈາກອິດທິພົນຂອງຊາຕານຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ການລອດພົ້ນຂອງຜູ້ຄົນກໍໝາຍຄວາມວ່າ ຊາຕານໄດ້ຖືກເອົາຊະນະ, ມັນໝາຍຄວາມວ່າ ພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນອາຫານໃນປາກຂອງຊາຕານອີກຕໍ່ໄປ, ແທນທີ່ຈະກືນກິນພວກເຂົາ, ຊາຕານໄດ້ສະຫຼະຖິ້ມພວກເຂົາ. ນີ້ກໍຍ້ອນຜູ້ຄົນດັ່ງກ່າວຊື່ສັດ, ຍ້ອນພວກເຂົາມີຄວາມເຊື່ອ, ຄວາມເຊື່ອຟັງ ແລະ ຄວາມຢຳເກງຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍ້ອນພວກເຂົາແຕກຫັກຈາກຊາຕານຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ພວກເຂົານໍາຄວາມອັບອາຍມາສູ່ຊາຕານ, ພວກເຂົາເຮັດໃຫ້ຊາຕານເປັນຄົນຂີ້ຢ້ານ ແລະ ພວກເຂົາເອົາຊະນະຊາຕານຢ່າງເດັດຂາດ. ຄວາມເຊື່ອໝັ້ນຂອງພວກເຂົາໃນການຕິດຕາມພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຟັງ ແລະ ຄວາມຢຳເກງຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ເອົາຊະນະຊາຕານ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຊາຕານຍອມປ່ອຍພວກເຂົາຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ມີແຕ່ຜູ້ຄົນແບບນີ້ຈຶ່ງຈະຖືກຮັບເອົາໂດຍພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ມັນແມ່ນສິ່ງນີ້ທີ່ເປັນຈຸດປະສົງສຸດທ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າໃນການຊ່ວຍມະນຸດໃຫ້ລອດພົ້ນ. ຖ້າພວກເຂົາປາຖະໜາທີ່ຈະຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນ ແລະ ປາຖະໜາທີ່ຈະຮັບເອົາໂດຍພຣະເຈົ້າຢ່າງສິ້ນເຊີງ, ທຸກຄົນທີ່ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າຕ້ອງຜະເຊີນກັບການລໍ້ລວງ ແລະ ການໂຈມຕີທັງໃຫຍ່ ແລະ ນ້ອຍຈາກຊາຕານ. ຄົນທີ່ໄດ້ຫຼຸດພົນອອກຈາກການລໍ້ລວງ ແລະ ການໂຈມຕີເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ສາມາດເອົາຊະນະຊາຕານໄດ້ຢ່າງສົມບູນແມ່ນຄົນທີ່ຖືກພຣະເຈົ້າຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ຄົນທີ່ຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນໃນພຣະເຈົ້າແມ່ນຄົນທີ່ໄດ້ຜະເຊີນກັບການທົດລອງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄົນທີ່ຖືກລໍ້ລວງ ແລະ ໂຈມຕີໂດຍຊາຕານຫຼາຍຄັ້ງຈົນນັບບໍ່ໄດ້. ຄົນທີ່ຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນໃນພຣະເຈົ້າກໍຈະເຂົ້າໃຈຄວາມປະສົງ ແລະ ເງື່ອນໄຂຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສາມາດເຮັດຕາມອຳນາດການປົກຄອງສູງສຸດ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກເຂົາຈະບໍ່ປະຖິ້ມຫົນທາງແຫ່ງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍເມື່ອຢູ່ທ່າມກາງການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານ. ຄົນທີ່ຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນໃນພຣະເຈົ້າມີຄວາມຊື່ສັດ, ພວກເຂົາມີຄວາມເມດຕາ, ພວກເຂົາຮູ້ຈັກແຍກແຍະລະຫວ່າງຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມກຽດຊັງ, ພວກເຂົາມີຄວາມສຳນຶກຍຸຕິທຳ ແລະ ມີເຫດຜົນ ແລະ ພວກເຂົາສາມາດເອົາໃຈໃສ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຊີດຊູທຸກສິ່ງທີ່ມາຈາກພຣະເຈົ້າ. ຜູ້ຄົນດັ່ງກ່າວບໍ່ໄດ້ຖືກຜູກມັດ, ບໍ່ໄດ້ຖືກສອດແນມ, ຖືກກ່າວໂທດ ຫຼື ຖືກຂົ່ມເຫັງໂດຍຊາຕານ; ພວກເຂົາເປັນອິດສະຫຼະຢ່າງສິ້ນເຊີງ, ພວກເຂົາຖືກປົດປ່ອຍ ແລະ ຫຼຸດພົ້ນຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ໂຢບເປັນມະນຸດທີ່ເປັນອິດສະຫຼະ ແລະ ນີ້ຄືຄວາມໝາຍຢ່າງແທ້ຈິງທີ່ວ່າເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງມອບເພິ່ນໃຫ້ແກ່ຊາຕານ.

ໂຢບຖືກຊາຕານຂົ່ມເຫັງ, ແຕ່ເພິ່ນຍັງໄດ້ຮັບເສລີພາບ ແລະ ຄວາມເປັນອິດສະຫຼະຊົ່ວນິລັນດອນ ແລະ ເພິ່ນໄດ້ຮັບສິດທີ່ຈະບໍ່ຕົກຢູ່ໃນຄວາມເສື່ອມຊາມ, ຕົກຢູ່ໃນການຂົ່ມເຫັງ ແລະ ການກ່າວຫາຂອງຊາຕານອີກ, ກົງກັນຂ້າມ ເພິ່ນຈະດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນແສງສະຫວ່າງແຫ່ງໃບໜ້າຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ເປັນອິດສະຫຼະ ແລະ ບໍ່ມີພາລະ ແລະ ດຳລົງຊີວິດທ່າມກາງພອນຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ໄດ້ມອບໃຫ້ແກ່ເພິ່ນ. ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດເອົາໄປ ຫຼື ທຳລາຍ ຫຼື ຍຶດເອົາສິດຂອງເພິ່ນ. ມັນຖືກມອບໃຫ້ແກ່ໂຢບເປັນການຕອບແທນຄວາມເຊື່ອຂອງເພິ່ນ, ຄວາມຕັ້ງໃຈ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຟັງ ແລະ ຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າ; ໂຢບໄດ້ຈ່າຍລາຄາຊີວິດຂອງເພິ່ນເພື່ອໄດ້ຮັບຄວາມຍິນດີ ແລະ ຄວາມສຸກເທິງແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ໄດ້ຮັບສິດ ແລະ ບັນດາສັກ ດັ່ງທີ່ໄດ້ກຳນົດໄວ້ໂດຍສະຫວັນ ແລະ ຮັບຮູ້ໂດຍແຜ່ນດິນໂລກ ເພື່ອນະມັດສະການພຣະຜູ້ສ້າງ ໂດຍບໍ່ມີການແຊກແຊງ ໃນຖານະສິ່ງທີ່ຖືກສ້າງແທ້ຈິງຂອງພຣະເຈົ້າເທິງແຜ່ນດິນໂລກ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວຄືຜົນໄດ້ຮັບອັນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຈາກການລໍ້ລວງທີ່ໂຢບໄດ້ທົນທຸກ.

ເມື່ອຜູ້ຄົນຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນ, ຊີວິດຂອງພວກເຂົາກໍຖືກແຊກແຊງຢູ່ເລື້ອຍໆ ແລະ ເຖິງກັບຖືກຄວບຄຸມໂດຍຊາຕານ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ຜູ້ຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນແມ່ນນັກໂທດຂອງຊາຕານ, ພວກເຂົາບໍ່ມີອິດສະຫຼະພາບ, ພວກເຂົາຖືກຄວບຄຸມໂດຍຊາຕານ, ພວກເຂົາບໍ່ມີຄຸນສົມບັດ ຫຼື ມີສິດນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກເຂົາຖືກຕິດຕາມຢ່າງໃກ້ຊິດ ແລະ ໂຈມຕີຢ່າງໂຫດຮ້າຍໂດຍຊາຕານ. ຜູ້ຄົນດັ່ງກ່າວບໍ່ມີຄວາມສຸກທີ່ຈະເວົ້າເຖິງ, ພວກເຂົາບໍ່ມີສິດໃນການເປັນຢູ່ປົກກະຕິທີ່ຈະເວົ້າເຖິງ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ພວກເຂົາບໍ່ມີສັກສີທີ່ຈະເວົ້າເຖິງເລີຍ. ມີພຽງແຕ່ຖ້າເຈົ້າລຸກຂຶ້ນ ແລະ ຕໍ່ສູ້ກັບຊາຕານ ໂດຍໃຊ້ຄວາມເຊື່ອຂອງເຈົ້າໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຟັງ ແລະ ຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າເປັນອາວຸດເພື່ອຕໍ່ສູ້ເອົາເປັນເອົາຕາຍກັບຊາຕານ ຈົນເຈົ້າໄດ້ເອົາຊະນະຊາຕານຢ່າງສົມບູນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ມັນແລ່ນໜີ ແລະ ກາຍເປັນຄົນຂີ້ຢ້ານເມື່ອໃດກໍຕາມທີ່ມັນເຫັນເຈົ້າ, ເພື່ອວ່າມັນຈະປະຖິ້ມການໂຈມຕີ ແລະ ການກ່າວຫາເຈົ້າຢ່າງສິ້ນເຊີງ, ມີແຕ່ເມື່ອນັ້ນ ເຈົ້າຈຶ່ງຈະຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນ ແລະ ມີອິດສະຫຼະ. ຖ້າເຈົ້າຕັ້ງໃຈທີ່ຈະແຕກຫັກກັບຊາຕານຢ່າງສົມບູນ, ແຕ່ບໍ່ປະກອບມີອາວຸດທີ່ຈະຊ່ວຍເຈົ້າເອົາຊະນະຊາຕານ, ແລ້ວເຈົ້າກໍຈະຍັງຢູ່ໃນອັນຕະລາຍ; ເວລາຜ່ານໄປ ເມື່ອເຈົ້າຖືກຊາຕານທໍລະມານຫຼາຍ ຈົນບໍ່ມີກຳລັງແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວຫຼົງເຫຼືອໃນຕົວເຈົ້າ, ແລ້ວເຈົ້າບໍ່ສາມາດເປັນພະຍານ, ບໍ່ສາມາດປົດປ່ອຍຕົນເອງຈາກການກ່າວຫາ ແລະ ການໂຈມຕີຂອງຊາຕານຕໍ່ເຈົ້າທັງໝົດ, ເຈົ້າກໍຈະມີຄວາມຫວັງພຽງເລັກນ້ອຍໃນຄວາມລອດພົ້ນ. ໃນທີ່ສຸດ, ເມື່ອການສິ້ນສຸດພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າຖືກປະກາດ, ເຈົ້າກໍຈະຍັງຢູ່ໃນກຳມືຂອງຊາຕານ, ບໍ່ສາມາດປົດປ່ອຍຕົນເອງ ແລະ ສຸດທ້າຍ ເຈົ້າກໍຈະບໍ່ມີໂອກາດ ຫຼື ຄວາມຫວັງຫຍັງເລີຍ. ຄວາມໝາຍກໍຄື ຄົນດັ່ງກ່າວຈະຕົກເປັນສະເລີຍຂອງຊາຕານຢ່າງສິ້ນເຊີງ.

ການຮັບເອົາການທົດສອບຂອງພຣະເຈົ້າ, ເອົາຊະນະການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານ ແລະ ຍອມໃຫ້ພຣະເຈົ້າຮັບເອົາການເປັນຢູ່ທັງໝົດຂອງເຈົ້າ

ໃນລະຫວ່າງພາລະກິດທີ່ພຣະເຈົ້າສະໜອງ ແລະ ຊ່ວຍເຫຼືອຕະຫຼອດໄປຕໍ່ມະນຸດ, ພຣະອົງໄດ້ບອກເຖິງຄວາມປະສົງ ແລະ ເງື່ອນໄຂທັງໝົດຂອງພຣະອົງໃຫ້ແກ່ມະນຸດ ແລະ ສະແດງເຖິງການກະທຳ, ອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະອົງມີ ແລະ ເປັນໃຫ້ແກ່ມະນຸດ. ຈຸດປະສົງກໍຄືເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດມີວຸດທິພາວະ ແລະ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດຮັບເອົາຄວາມຈິງຕ່າງໆຈາກພຣະເຈົ້າ ໃນຂະນະທີ່ຕິດຕາມພຣະອົງ ເຊິ່ງເປັນຄວາມຈິງທີ່ເປັນອາວຸດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ມອບໃຫ້ແກ່ມະນຸດ ເພື່ອຕໍ່ສູ້ກັບຊາຕານ. ສະນັ້ນເມື່ອປະກອບມີອາວຸດແລ້ວ, ມະນຸດກໍຕ້ອງຜະເຊີນກັບການທົດສອບຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າມີຮູບແບບ ແລະ ວິທີການຫຼາຍຢ່າງເພື່ອທົດສອບມະນຸດ, ແຕ່ທຸກຢ່າງຈຳເປັນຕ້ອງມີ “ການຮ່ວມມື” ຂອງສັດຕູຂອງພຣະເຈົ້າ: ຊາຕານ ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ເມື່ອໄດ້ມອບອາວຸດໃຫ້ແກ່ມະນຸດເພື່ອຕໍ່ສູ້ກັບຊາຕານ, ພຣະເຈົ້າກໍມອບມະນຸດໃຫ້ແກ່ຊາຕານ ແລະ ຍອມໃຫ້ຊາຕານ “ທົດສອບ” ວຸດທິພາວະຂອງມະນຸດ. ຖ້າມະນຸດສາມາດໜີລອດອອກຈາກຮູບແບບຂະບວນຮົບຂອງຊາຕານ, ຖ້າເຂົາສາມາດຫຼົບໜີຈາກວົງລ້ອມຂອງຊາຕານ ແລະ ຍັງມີຊີວິດຢູ່, ແລ້ວມະນຸດກໍໄດ້ຜ່ານບົດທົດສອບແລ້ວ. ແຕ່ຖ້າມະນຸດລົ້ມເຫຼວທີ່ຈະຫຼົບໜີອອກຈາກຮູບແບບຂະບວນຮົບຂອງຊາຕານ ແລະ ຍອມຈຳນົນຕໍ່ຊາຕານ, ແລ້ວເຂົາກໍບໍ່ໄດ້ຜ່ານບົດທົດສອບ. ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະກວດສອບດ້ານໃດກໍຕາມຂອງມະນຸດ, ມາດຕະເກນສຳລັບການກວດສອບຂອງພຣະອົງກໍຄື ມະນຸດຈະຍຶດໝັ້ນໃນຄຳພະຍານຂອງເຂົາ ຫຼື ບໍ່ເມື່ອຖືກໂຈມຕີໂດຍຊາຕານ ແລະ ບໍ່ວ່າເຂົາໄດ້ປະຖິ້ມພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍອມຈຳນົນ ແລະ ຍອມຕໍ່ຊາຕານ ຫຼື ບໍ່ໃນຂະນະທີ່ຖືກກັບດັກຂອງຊາຕານ. ມັນອາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ບໍ່ວ່າມະນຸດຈະສາມາດຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນໄດ້ ຫຼື ບໍ່ແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບວ່າເຂົາຈະສາມາດເອົາຊະນະ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຊາຕານພ່າຍແພ້ໄດ້ ຫຼື ບໍ່ ແລະ ບໍ່ວ່າເຂົາຈະສາມາດຮັບເອົາອິດສະຫຼະພາບໄດ້ ຫຼື ບໍ່ແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ວ່າເຂົາຈະສາມາດຍົກອາວຸດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ມອບໃຫ້ແກ່ເຂົາຂຶ້ນດ້ວຍຕົນເອງເພື່ອເອົາຊະນະພັນທະນາການຂອງຊາຕານໄດ້ ຫຼື ບໍ່, ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຊາຕານປະຖິ້ມຄວາມຫວັງ ແລະ ປ່ອຍເຂົາໄປຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ຖ້າຊາຕານປະຖິ້ມຄວາມຫວັງ ແລະ ປ່ອຍຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງໄປ, ນີ້ກໍໝາຍຄວາມວ່າ ຊາຕານຈະບໍ່ພະຍາຍາມຮັບເອົາຄົນນີ້ໄປຈາກພຣະເຈົ້າອີກ, ຈະບໍ່ກ່າວຫາ ແລະ ແຊກແຊງກັບບຸກຄົນນີ້ອີກ, ຈະບໍ່ທໍລະມານ ຫຼື ໂຈມຕີພວກເຂົາຢ່າງມົວເມົາອີກ; ມີພຽງຄົນທີ່ເປັນແບບນີ້ເທົ່ານັ້ນຈຶ່ງຈະຖືກຮັບເອົາໂດຍພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ. ນີ້ຄືຂະບວນການທັງໝົດທີ່ພຣະເຈົ້າຮັບເອົາຜູ້ຄົນ.

ຄຳເຕືອນ ແລະ ແສງສະຫວ່າງທີ່ສະໜອງໃຫ້ກັບຄົນຮຸ່ນຕໍ່ມາໂດຍຄຳພະຍານຂອງໂຢບ

ໃນເວລາດຽວກັນກັບການເຂົ້າໃຈຂະບວນການທີ່ພຣະເຈົ້າຮັບເອົາຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງຢ່າງສິ້ນເຊີງ, ຜູ້ຄົນຈະຍັງເຂົ້າໃຈເຖິງຈຸດປະສົງ ແລະ ຄວາມສຳຄັນຂອງການທີ່ພຣະເຈົ້າສົ່ງມອບໂຢບໃຫ້ແກ່ຊາຕານ. ຜູ້ຄົນບໍ່ສັບສົນຍ້ອນການທໍລະມານຂອງໂຢບອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ເຫັນຄຸນຄ່າໃໝ່ໃນຄວາມໝາຍຂອງມັນ. ພວກເຂົາບໍ່ກັງວົນໃຈອີກຕໍ່ໄປວ່າ ພວກເຂົາຈະຕົກຢູ່ໃນການລໍ້ລວງຄືກັນກັບໂຢບ ຫຼື ບໍ່ ແລະ ບໍ່ຕໍ່ຕ້ານ ຫຼື ປະຕິເສດການມາເຖິງຂອງການທົດລອງຂອງພຣະເຈົ້າອີກຕໍ່ໄປ. ຄວາມເຊື່ອ, ຄວາມເຊື່ອຟັງຂອງໂຢບ ແລະ ຄຳພະຍານຂອງເພິ່ນເພື່ອເອົາຊະນະຊາຕານແມ່ນແຫຼ່ງທີ່ມາຂອງຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ ແລະ ການດົນໃຈທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຕໍ່ຜູ້ຄົນ. ໃນໂຢບ, ພວກເຂົາໄດ້ເຫັນຄວາມຫວັງສຳລັບຄວາມລອດພົ້ນຂອງພວກເຂົາເອງ ແລະ ເຫັນສິ່ງນັ້ນຜ່ານຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຟັງ ແລະ ຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າ, ມັນເປັນໄປໄດ້ທີ່ຈະເອົາຊະນະຊາຕານທັງໝົດ ແລະ ມີອຳນາດເໜືອຊາຕານ. ພວກເຂົາເຫັນວ່າ ຕາບໃດທີ່ພວກເຂົາຍອມຕໍ່ອຳນາດການປົກຄອງສູງສຸດ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕາບໃດທີ່ພວກເຂົາມີຄວາມຕັ້ງໃຈ ແລະ ຄວາມເຊື່ອທີ່ຈະບໍ່ປະຖິ້ມພຣະເຈົ້າ ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ສູນເສຍທຸກສິ່ງ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍສາມາດນໍາຄວາມອັບອາຍ ແລະ ຄວາມພ່າຍແພ້ມາສູ່ຊາຕານ ແລະ ພວກເຂົາເຫັນວ່າ ພວກເຂົາຈຳເປັນຕ້ອງມີແຕ່ຄວາມຕັ້ງໃຈ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນເພື່ອຍຶດໝັ້ນໃນຄຳພະຍານຂອງພວກເຂົາ ເຖິງແມ່ນວ່າ ມັນໝາຍເຖິງການສູນເສຍຊີວິດຂອງພວກເຂົາກໍຕາມ ເພື່ອຊາຕານຕ້ອງຖືກຂົ່ມຂູ່ ແລະ ຖືກຕີໃຫ້ຖອຍຢ່າງກະທັນຫັນ. ຄຳພະຍານຂອງໂຢບແມ່ນຄຳເຕືອນຕໍ່ຄົນຮຸ່ນຕໍ່ມາ ແລະ ຄຳເຕືອນນີ້ໄດ້ບອກພວກເຂົາວ່າ ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ເອົາຊະນະຊາຕານ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍຈະບໍ່ສາມາດປົດປ່ອຍຕົນເອງອອກຈາກການກ່າວຫາ ແລະ ການແຊກແຊງຂອງຊາຕານໄດ້ຈັກເທື່ອ ຫຼື ພວກເຂົາຈະບໍ່ສາມາດຫຼົບໜີຈາກການຂົ່ມເຫັງ ແລະ ການໂຈມຕີຂອງຊາຕານໄດ້ຈັກເທື່ອ. ຄຳພະຍານຂອງໂຢບໄດ້ສ່ອງແສງສະຫວ່າງໃຫ້ແກ່ຄົນຮຸ່ນຕໍ່ມາ. ແສງສະຫວ່າງນີ້ໄດ້ສັ່ງສອນຜູ້ຄົນວ່າ ມີພຽງຖ້າພວກເຂົາສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດເທົ່ານັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຈະສາມາດຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ; ມັນສັ່ງສອນພວກເຂົາວ່າ ມີພຽງຖ້າພວກເຂົາຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍເທົ່ານັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຈະສາມາດເປັນພະຍານທີ່ເຂັ້ມແຂງ ແລະ ກຶກກ້ອງໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າ; ມີພຽງຖ້າພວກເຂົາເປັນພະຍານທີ່ເຂັ້ມແຂງ ແລະ ກຶກກ້ອງໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຈະບໍ່ຖືກຄວບຄຸມໂດຍຊາຕານ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃຕ້ການນໍາພາ ແລະ ການປົກປ້ອງຂອງພຣະເຈົ້າ, ມີພຽງເມື່ອນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຈະຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນຢ່າງແທ້ຈິງ. ບຸກຄະລິກຂອງໂຢບ ແລະ ການສະແຫວງຫາຊີວິດຂອງເພິ່ນຄວນຖືກຮຽນແບບໂດຍທຸກຄົນທີ່ສະແຫວງຫາຄວາມລອດພົ້ນ. ສິ່ງທີ່ເພິ່ນດຳລົງຊີວິດທັງຊີວິດຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄວາມປະພຶດຂອງເພິ່ນໃນລະຫວ່າງການທົດລອງແມ່ນຊັບສົມບັດອັນລໍ້າຄ່າຕໍ່ທຸກຄົນທີ່ສະແຫວງຫາຫົນທາງແຫ່ງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ.

ຄຳພະຍານຂອງໂຢບນໍາຄວາມປອບໂຍນມາສູ່ພຣະເຈົ້າ

ຖ້າເຮົາບອກພວກເຈົ້າໃນຕອນນີ້ວ່າ ໂຢບເປັນຜູ້ຊາຍທີ່ໜ້າຮັກ, ພວກເຈົ້າອາດຈະບໍ່ສາມາດເຫັນຄຸນຄ່າເຖິງຄວາມໝາຍໃນພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ອາດຈະບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງວ່າເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງກ່າວທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້; ແຕ່ໃຫ້ລໍຖ້າຈົນເຖິງມື້ທີ່ພວກເຈົ້າໄດ້ຜະເຊີນກັບການທົດລອງແບບດຽວກັນ ຫຼື ຄ້າຍຄືກັບການທົດລອງຂອງໂຢບ, ເມື່ອພວກເຈົ້າໄດ້ຜະເຊີນກັບຄວາມທຸກ, ເມື່ອພວກເຈົ້າໄດ້ຜະເຊີນກັບການທົດລອງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຈັດແຈງເປັນການສ່ວນຕົວສຳລັບພວກເຈົ້າ, ເມື່ອເຈົ້າໄດ້ມອບທຸກຢ່າງຂອງເຈົ້າ ແລະ ອົດກັ້ນກັບຄວາມອັບອາຍ ແລະ ຄວາມລໍາບາກເພື່ອມີອຳນາດເໜືອຊາຕານ ແລະ ເປັນພະຍານໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າໃນທ່າມກາງການລໍ້ລວງ, ແລ້ວເຈົ້າກໍຈະສາມາດເຫັນຄຸນຄ່າຄວາມໝາຍຂອງພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ທີ່ເຮົາໄດ້ເວົ້າ. ໃນເວລານັ້ນ, ເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກວ່າເຈົ້າດ້ອຍກວ່າໂຢບຫຼາຍ, ເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກວ່າໂຢບເປັນຕາຮັກສໍ່າໃດ ແລະ ເພິ່ນສົມຄວນແກ່ການເອົາເປັນແບບຢ່າງ. ເມື່ອເວລານັ້ນມາເຖິງ, ເຈົ້າຈະຮູ້ວ່າຄຳເວົ້າພື້ນຖານເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ໂຢບໄດ້ກ່າວສຳຄັນສໍ່າໃດສຳລັບຄົນທີ່ເສື່ອມຊາມ ແລະ ຄົນທີ່ດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນເວລານີ້ ແລະ ເຈົ້າຈະຮູ້ວ່າມັນຍາກສໍ່າໃດສຳລັບຜູ້ຄົນໃນປັດຈຸບັນທີ່ຈະບັນລຸສິ່ງທີ່ໂຢບໄດ້ບັນລຸ. ເມື່ອເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າມັນຍາກ, ເຈົ້າຈະເຫັນວ່າຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນກະວົນກະວາຍ ແລະ ກັງວົນໃຈສໍ່າໃດ, ເຈົ້າຈະເຫັນວ່າລາຄາທີ່ພຣະເຈົ້າຈ່າຍນັ້ນສູງສໍ່າໃດເພື່ອຮັບເອົາຜູ້ຄົນດັ່ງກ່າວ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດ ແລະ ໄດ້ເສຍສະຫຼະສຳລັບມະນຸດຊາດນັ້ນລໍ້າຄ່າສໍ່າໃດ. ບັດນີ້ເມື່ອພວກເຈົ້າໄດ້ຍິນຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້, ພວກເຈົ້າມີຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ການປະເມີນທີ່ຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບໂຢບບໍ? ໃນສາຍຕາຂອງພວກເຈົ້າ, ໂຢບເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍແທ້ບໍ? ເຮົາເຊື່ອວ່າຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຈະເວົ້າຢ່າງແນ່ນອນທີ່ສຸດວ່າ ແມ່ນແລ້ວ. ຍ້ອນຂໍ້ແທ້ຈິງກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ໂຢບໄດ້ກະທຳ ແລະ ເປີດເຜີຍນັ້ນແມ່ນບໍ່ສາມາດປະຕິເສດໄດ້ໂດຍມະນຸດຄົນໃດ ຫຼື ຊາຕານ. ພວກມັນຄືເຄື່ອງພິສູດທີ່ມີພະລັງທີ່ສຸດເຖິງການເອົາຊະນະຂອງໂຢບເໜືອຊາຕານ. ເຄື່ອງພິສູດນີ້ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນໂຢບ ແລະ ເປັນຄຳພະຍານທຳອິດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຮັບ. ສະນັ້ນ ເມື່ອໂຢບເອົາຊະນະການຫຼອກລວງຂອງຊາຕານ ແລະ ເປັນພະຍານໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າ, ພຣະເຈົ້າກໍເຫັນຄວາມຫວັງໃນໂຢບ ແລະ ຫົວໃຈຂອງພຣະອົງແມ່ນຖືກປອບໂຍນໂດຍໂຢບ. ຕັ້ງແຕ່ເວລາແຫ່ງການເນລະມິດສ້າງຈົນເຖິງເວລາຂອງໂຢບ, ນີ້ແມ່ນຄັ້ງທຳອິດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຜະເຊີນຢ່າງແທ້ຈິງວ່າການປອບໂຍນແມ່ນຫຍັງ ແລະ ການຖືກປອບໂຍນໂດຍມະນຸດແມ່ນຫຍັງ. ມັນແມ່ນຄັ້ງທຳອິດທີ່ພຣະອົງໄດ້ເຫັນ ແລະ ໄດ້ຮັບຄຳພະຍານທີ່ແທ້ຈິງທີ່ເກີດຂຶ້ນສຳລັບພຣະອົງ.

ເຮົາເຊື່ອວ່າ ເມື່ອໄດ້ຍິນຄຳພະຍານຂອງໂຢບ ແລະ ເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບດ້ານຕ່າງໆຂອງໂຢບ, ຜູ້ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຈະມີແຜນການສຳລັບເສັ້ນທາງທີ່ຢູ່ຕໍ່ໜ້າພວກເຂົາ. ສະນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງເຊື່ອເຊັ່ນກັນວ່າ ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມກະວົນກະວາຍ ແລະ ຄວາມຢ້ານກົວກໍຈະເລີ່ມຜ່ອນຄາຍໃນຮ່າງກາຍ ແລະ ຄວາມຄິດຢ່າງຊ້າໆ ແລະ ເລີ່ມຮູ້ສຶກສະບາຍໃຈເທື່ອລະໜ້ອຍ...

ຂໍ້ຄວາມຂ້າງລຸ່ມນີ້ແມ່ນເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບໂຢບເຊັ່ນກັນ. ໃຫ້ພວກເຮົາສືບຕໍ່ອ່ານ.

4. ໂຢບໄດ້ຍິນກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າໂດຍການຟັງດ້ວຍຫູ

“ເບິ່ງແມ ພຣະອົງຜ່ານຂ້ານ້ອຍໄປ ແລະ ຂ້ານ້ອຍກໍບໍ່ເຫັນພຣະອົງ, ພຣະອົງເດີນກາຍໄປ ແຕ່ຂ້ານ້ອຍກໍບໍ່ໄດ້ຮັບຮູ້ພຣະອົງ” (ໂຢບ 9:11).

“ເບິ່ງແມ ຂ້ອຍໄປຂ້າງໜ້າ ແຕ່ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ຢູ່ທີ່ນັ້ນ; ແລະ ຂ້ອຍໄປທາງຫຼັງ ແຕ່ກໍບໍ່ສາມາດຮັບຮູ້ພຣະອົງໄດ້, ຢູ່ເບື້ອງຊ້າຍ ທີ່ເປັນບ່ອນພຣະອົງດໍາເນີນການ ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ເຫັນພຣະອົງ; ພຣະອົງລີ້ຢູ່ເບື້ອງຂວາ ແຕ່ຂ້ອຍກໍບໍ່ສາມາດເຫັນພຣະອົງເລີຍ” (ໂຢບ 23:8-9).

“ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າ ພຣະອົງສາມາດເຮັດໄດ້ທຸກຢ່າງ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມຄິດໃດທີ່ພຣະອົງບໍ່ສາມາດຮູ້ໄດ້. ແມ່ນໃຜຈະເຊື່ອງປັນຍາໂດຍບໍ່ມີຄວາມຮູ້? ສະນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເວົ້າໃນສິ່ງທີ່ຂ້ານ້ອຍບໍ່ເຂົ້າໃຈ; ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຮູ້ຈັກສິ່ງທີ່ເປັນມະຫັດສະຈັນຕໍ່ຂ້ານ້ອຍເລີຍ. ຟັງແມ ຂ້ານ້ອຍອ້ອນວອນພຣະອົງ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຈະເວົ້າວ່າ ຂ້ານ້ອຍຈະຮຽກຮ້ອງຈາກພຣະອົງ ແລະ ປະກາດຕໍ່ພຣະອົງວ່າ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຍິນຈາກພຣະອົງດ້ວຍການຟັງ ແຕ່ບັດນີ້ ຕາຂອງຂ້ານ້ອຍເຫັນພຣະອົງແລ້ວ. ເປັນຫຍັງຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງກຽດຊັງຕົນເອງ ແລະ ສຳນຶກຜິດຢູ່ກັບຝຸ່ນດິນ ແລະ ຂີ້ເທົ່າ” (ໂຢບ 42:2-6).

ເຖິງແມ່ນພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເປີດເຜີຍພຣະອົງເອງຕໍ່ໂຢບ, ໂຢບກໍເຊື່ອໃນອຳນາດປົກຄອງສູງສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ

ແມ່ນຫຍັງຄືແຮງຜັກດັນຂອງຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້? ມີຜູ້ໃດໃນພວກເຈົ້າຮູ້ບໍວ່າມີຂໍ້ແທ້ຈິງໃນນີ້? ກ່ອນອື່ນ, ໂຢບຮູ້ໄດ້ແນວໃດວ່າມີພຣະເຈົ້າ? ແລ້ວເພິ່ນຮູ້ໄດ້ແນວໃດວ່າສະຫວັນ ແລະ ແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ສິ່ງທັງປວງແມ່ນຖືກປົກຄອງໂດຍພຣະເຈົ້າ? ມີຂໍ້ພຣະຄໍາພີທີ່ຕອບຄຳຖາມສອງຂໍ້ເຫຼົ່ານີ້: “ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຍິນຈາກພຣະອົງດ້ວຍການຟັງ ແຕ່ບັດນີ້ ຕາຂອງຂ້ານ້ອຍເຫັນພຣະອົງແລ້ວ. ເປັນຫຍັງຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງກຽດຊັງຕົນເອງ ແລະ ສຳນຶກຜິດຢູ່ກັບຝຸ່ນດິນ ແລະ ຂີ້ເທົ່າ”. ຈາກຖ້ອຍຄໍາເຫຼົ່ານັ້ນ ພວກເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າ ແທນທີ່ຈະໄດ້ເຫັນພຣະເຈົ້າດ້ວຍຕາຂອງເພິ່ນເອງ, ໂຢບໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າຈາກຕຳນານ. ມັນຢູ່ພາຍໃຕ້ສະຖານະການເຫຼົ່ານີ້ ທີ່ເພິ່ນເລີ່ມຕົ້ນຍ່າງໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງຢືນຢັນການເປັນຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າໃນຊີວິດຂອງເພິ່ນ ແລະ ທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງ. ມີຂໍ້ແທ້ຈິງທີ່ບໍ່ສາມາດປະຕິເສດໄດ້ໃນນີ້, ແມ່ນຫຍັງຄືຂໍ້ແທ້ຈິງນັ້ນ? ເຖິງແມ່ນຈະສາມາດປະຕິບັດຕາມເສັ້ນທາງແຫ່ງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ, ໂຢບແມ່ນບໍ່ເຄີຍໄດ້ເຫັນພຣະເຈົ້າ. ໃນນີ້, ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຄືກັນກັບຜູ້ຄົນໃນປັດຈຸບັນບໍ? ໂຢບບໍ່ເຄີຍໄດ້ເຫັນພຣະເຈົ້າ, ຄວາມໝາຍຂອງມັນກໍຄື ເຖິງແມ່ນເພິ່ນໄດ້ຍິນກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ, ເພິ່ນບໍ່ຮູ້ຈັກວ່າພຣະເຈົ້າຢູ່ໃສ ຫຼື ພຣະເຈົ້າເປັນແນວໃດ ຫຼື ພຣະເຈົ້າກຳລັງເຮັດຫຍັງ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນປັດໄຈສ່ວນຕົວ; ເວົ້າລວມກໍຄື ເຖິງແມ່ນເພິ່ນໄດ້ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າ, ພຣະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍປາກົດຕໍ່ເພິ່ນ ຫຼື ເວົ້າຕໍ່ເພິ່ນ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນຂໍ້ແທ້ຈິງບໍ? ເຖິງແມ່ນພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກ່າວຕໍ່ໂຢບ ຫຼື ມອບຄຳສັ່ງໃດໜຶ່ງໃຫ້ແກ່ເພິ່ນ, ໂຢບກໍໄດ້ເຫັນເຖິງການເປັນຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຫັນເຖິງອຳນາດປົກຄອງສູງສຸດຂອງພຣະອົງເໜືອສິ່ງທັງປວງ ແລະ ໃນຕໍານານທີ່ໂຢບໄດ້ຍິນກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງເລີ່ມຕົ້ນຊີວິດແຫ່ງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວແມ່ນຈຸດກຳເນີດ ແລະ ຂະບວນການທີ່ໂຢບຕິດຕາມພຣະເຈົ້າ. ແຕ່ບໍ່ວ່າເພິ່ນຈະຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າເພິ່ນຈະໄດ້ຍຶດໝັ້ນຕໍ່ຄວາມຊື່ສັດຂອງເພິ່ນສໍ່າໃດກໍຕາມ, ພຣະເຈົ້າກໍຍັງບໍ່ປາກົດຕໍ່ເພິ່ນຈັກເທື່ອ. ໃຫ້ພວກເຮົາອ່ານຂໍ້ຄວາມນີ້. ພຣະອົງກ່າວວ່າ: “ເບິ່ງແມ ພຣະອົງຜ່ານຂ້ານ້ອຍໄປ ແລະ ຂ້ານ້ອຍກໍບໍ່ເຫັນພຣະອົງ, ພຣະອົງເດີນກາຍໄປ ແຕ່ຂ້ານ້ອຍກໍບໍ່ໄດ້ຮັບຮູ້ພຣະອົງ” (ໂຢບ 9:11). ສິ່ງທີ່ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ກຳລັງກ່າວເຖິງກໍຄື ໂຢບອາດຮູ້ສຶກເຖິງພຣະເຈົ້າທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງເພິ່ນ ຫຼື ເພິ່ນອາດບໍ່ຮູ້ສຶກ, ແຕ່ເພິ່ນບໍ່ສາມາດເຫັນພຣະເຈົ້າໄດ້. ມີຫຼາຍຄັ້ງທີ່ເພິ່ນຈິນຕະນາການວ່າພຣະເຈົ້າຜ່ານເພິ່ນໄປ ຫຼື ປະຕິບັດ ຫຼື ນໍາພາມະນຸດ, ແຕ່ເພິ່ນບໍ່ເຄີຍຮູ້ຈັກເທື່ອ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ມາຫາມະນຸດໃນເວລາທີ່ເຂົາບໍ່ໄດ້ຄາດຫວັງເຖິງສິ່ງນັ້ນ; ມະນຸດບໍ່ຮູ້ຈັກເມື່ອເວລາພຣະເຈົ້າມາຫາເຂົາ ຫຼື ພຣະອົງມາຫາເຂົາຢູ່ໃສ, ຍ້ອນມະນຸດບໍ່ສາມາດເຫັນພຣະເຈົ້າ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ສຳລັບມະນຸດແລ້ວ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງລີ້ລັບຈາກເຂົາ.

ຄວາມເຊື່ອຂອງໂຢບໃນພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຖືກສັ່ນຄອນໂດຍຂໍ້ແທ້ຈິງທີ່ວ່າພຣະເຈົ້າລີ້ລັບຈາກເພິ່ນ

ໃນຂໍ້ພຣະຄຳພີດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້, ໂຢບໄດ້ກ່າວວ່າ: “ເບິ່ງແມ ຂ້ອຍໄປຂ້າງໜ້າ ແຕ່ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ຢູ່ທີ່ນັ້ນ; ແລະ ຂ້ອຍໄປທາງຫຼັງ ແຕ່ກໍບໍ່ສາມາດຮັບຮູ້ພຣະອົງໄດ້, ຢູ່ເບື້ອງຊ້າຍ ທີ່ເປັນບ່ອນພຣະອົງດໍາເນີນການ ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ເຫັນພຣະອົງ; ພຣະອົງລີ້ຢູ່ເບື້ອງຂວາ ແຕ່ຂ້ອຍກໍບໍ່ສາມາດເຫັນພຣະອົງເລີຍ” (ໂຢບ 23:8-9). ໃນເລື່ອງນີ້, ພວກເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າ ໃນປະສົບການຂອງໂຢບນັ້ນ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ລີ້ລັບຈາກເພິ່ນຕະຫຼອດເວລາ; ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ປາກົດຕໍ່ເພິ່ນຢ່າງເປີດເຜີຍ ຫຼື ພຣະອົງໄດ້ບໍ່ກ່າວພຣະທຳໃດຕໍ່ເພິ່ນຢ່າງເປີດເຜີຍ, ແຕ່ໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ, ໂຢບກໍເຊື່ອໝັ້ນໃນການເປັນຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະອົງເຊື່ອຢູ່ສະເໝີວ່າ ພຣະເຈົ້າອາດກຳລັງຍ່າງຕໍ່ໜ້າເພິ່ນ ຫຼື ອາດກຳລັງປະຕິບັດຢູ່ອ້ອມຂ້າງເພິ່ນ ແລະ ເຖິງແມ່ນເພິ່ນບໍ່ສາມາດເຫັນພຣະເຈົ້າໄດ້, ພຣະເຈົ້າກໍຢູ່ຄຽງຂ້າງເພິ່ນ, ປົກຄອງທຸກສິ່ງທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງເພິ່ນ. ໂຢບບໍ່ເຄີຍເຫັນພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ເພິ່ນສາມາດຕັ້ງໝັ້ນຕໍ່ຄວາມເຊື່ອຂອງເພິ່ນ ເຊິ່ງບໍ່ມີບຸກຄົນໃດທີ່ສາມາດເຮັດໄດ້. ເປັນຫຍັງຄົນອື່ນຈຶ່ງບໍ່ສາມາດເຮັດສິ່ງນັ້ນໄດ້? ມັນເປັນຍ້ອນພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກ່າວຕໍ່ໂຢບ ຫຼື ປາກົດຕໍ່ເພິ່ນ ແລະ ຖ້າເພິ່ນບໍ່ເຊື່ອຢ່າງແທ້ຈິງ, ເພິ່ນກໍບໍ່ສາມາດດຳເນີນຕໍ່ໄປໄດ້ ຫຼື ເພິ່ນບໍ່ສາມາດຍຶດໝັ້ນຕໍ່ຫົນທາງແຫ່ງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ສິ່ງນີ້ບໍ່ເປັນຈິງບໍ? ເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກແນວໃດເມື່ອເຈົ້າອ່ານຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ຂອງໂຢບ? ເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າຄວາມສົມບູນ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງໂຢບ ແລະ ຄວາມຊອບທຳຂອງເພິ່ນຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້ານັ້ນເປັນຈິງ ແລະ ບໍ່ແມ່ນການເວົ້າເກີນຄວາມຈິງໃນສ່ວນຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ເຖິງແມ່ນພຣະເຈົ້າປະຕິບັດຕໍ່ໂຢບຄືກັບຄົນອື່ນໆ ແລະ ບໍ່ໄດ້ປາກົດ ຫຼື ເວົ້າຕໍ່ເພິ່ນ, ໂຢບຍັງຍຶດໝັ້ນຕໍ່ຄວາມຊື່ສັດຂອງເພິ່ນ, ຍັງເຊື່ອໃນອຳນາດປົກຄອງສູງສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ເພິ່ນຖວາຍເຄື່ອງເຜົາບູຊາຢູ່ເລື້ອຍໆ ແລະ ອະທິຖານຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ ເຊິ່ງເປັນຜົນມາຈາກການທີ່ເພິ່ນຢ້ານກະທໍາຜິດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ໂຢບສາມາດຢຳເກງພຣະເຈົ້າໂດຍບໍ່ເຄີຍເຫັນພຣະເຈົ້າ, ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນວ່າເພິ່ນຮູ້ສິ່ງທີ່ເປັນບວກຫຼາຍສໍ່າໃດ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຂອງເພິ່ນໝັ້ນຄົງ ແລະ ເປັນຈິງສໍ່າໃດ. ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ປະຕິເສດການເປັນຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າ ຍ້ອນພຣະເຈົ້າລີ້ລັບຈາກເພິ່ນ ຫຼື ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ສູນເສຍຄວາມເຊື່ອຂອງເພິ່ນ ແລະ ປະຖິ້ມພຣະເຈົ້າຍ້ອນເພິ່ນບໍ່ເຄີຍເຫັນພຣະອົງ. ກົງກັນຂ້າມ, ໃນທ່າມກາງພາລະກິດອັນລີ້ລັບຂອງພຣະເຈົ້າໃນການປົກຄອງສິ່ງທັງປວງ, ເພິ່ນໄດ້ຮູ້ຈັກການເປັນຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮູ້ສຶກເຖິງອຳນາດປົກຄອງສູງສຸດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເຊົາຊື່ສັດ ຍ້ອນພຣະເຈົ້າລີ້ລັບ ຫຼື ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ປະຖິ້ມຫົນທາງແຫ່ງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ ຍ້ອນພຣະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍປາກົດຕໍ່ເພິ່ນ. ໂຢບບໍ່ເຄີຍຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພຣະເຈົ້າປາກົດຕໍ່ເພິ່ນຢ່າງເປີດເຜີຍເພື່ອພິສູດການມີຢູ່ຂອງພຣະອົງ, ຍ້ອນເພິ່ນໄດ້ເຫັນເຖິງອຳນາດປົກຄອງສູງສຸດຂອງພຣະເຈົ້າໃນທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງ ແລະ ເພິ່ນເຊື່ອວ່າເພິ່ນໄດ້ຮັບເອົາພອນ ແລະ ຄວາມກະລຸນາທີ່ຄົນອື່ນບໍ່ໄດ້ຮັບ. ເຖິງແມ່ນພຣະເຈົ້າຍັງຄົງລີ້ລັບຕໍ່ເພິ່ນ, ຄວາມເຊື່ອຂອງໂຢບໃນພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ເຄີຍສັ່ນຄອນ. ສະນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງໄດ້ເກັບກ່ຽວໃນສິ່ງທີ່ຄົນອື່ນບໍ່ມີ: ນັ້ນກໍຄື ການເຫັນດີເຫັນພ້ອມຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ພອນຂອງພຣະເຈົ້າ.

ໂຢບອວຍພອນນາມຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ຄິດເຖິງພອນ ຫຼື ໄພພິບັດ

ມີຂໍ້ແທ້ຈິງທີ່ບໍ່ເຄີຍຖືກອ້າງເຖິງໃນເລື່ອງລາວຂອງໂຢບທີ່ຢູ່ໃນຂໍ້ພຣະຄຳພີ ແລະ ຂໍ້ແທ້ຈິງນີ້ຈະເປັນຈຸດສຸມຂອງພວກເຮົາໃນມື້ນີ້. ເຖິງແມ່ນໂຢບບໍ່ເຄີຍເຫັນພຣະເຈົ້າ ຫຼື ໄດ້ຍິນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າດ້ວຍຫູຂອງເພິ່ນເອງ, ພຣະເຈົ້າກໍມີພື້ນທີ່ໃນຫົວໃຈຂອງໂຢບ. ແມ່ນຫຍັງຄືທ່າທີຂອງໂຢບຕໍ່ພຣະເຈົ້າ? ດັ່ງທີ່ໄດ້ອ້າງເຖິງກ່ອນໜ້ານີ້ວ່າ: “ພອນປະເສີດຈົ່ງມີແກ່ພຣະນາມຂອງພຣະເຢໂຮວາເທີ້ນ”. ການອວຍພອນຂອງເພິ່ນຕໍ່ນາມຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນບໍ່ມີເງື່ອນໄຂ, ບໍ່ຄຳນຶງເຖິງບໍລິບົດ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຜູກມັດກັບເຫດຜົນໃດໆ. ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນວ່າ ໂຢບໄດ້ມອບຫົວໃຈຂອງເພິ່ນໃຫ້ພຣະເຈົ້າ, ຍອມໃຫ້ພຣະເຈົ້າຄວບຄຸມ; ທຸກສິ່ງທີ່ເພິ່ນຄິດ, ທຸກສິ່ງທີ່ເພິ່ນຕັດສິນໃຈ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ເພິ່ນວາງແຜນໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນຖືກເປີດອອກໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຖືກປິດບັງຈາກພຣະເຈົ້າເລີຍ. ຫົວໃຈຂອງເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ ແລະ ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພຣະເຈົ້າເຮັດສິ່ງໃດເພື່ອເພິ່ນ ຫຼື ມອບສິ່ງໃດໆໃຫ້ເພິ່ນ ແລະ ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ມີຄວາມປາຖະໜາເກີນຂອບເຂດໃນສິ່ງທີ່ເພິ່ນຈະໄດ້ຮັບຈາກການນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ. ໂຢບບໍ່ໄດ້ເວົ້າເຖິງການແລກປ່ຽນກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຂໍຮ້ອງ ຫຼື ຮຽກຮ້ອງຈາກພຣະເຈົ້າ. ການທີ່ເພິ່ນຍົກຍ້ອງນາມຂອງພຣະເຈົ້າກໍແມ່ນຍ້ອນລິດອຳນາດ ແລະ ສິດອຳນາດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະເຈົ້າໃນການປົກຄອງສິ່ງທັງປວງ ແລະ ມັນບໍ່ຂຶ້ນກັບວ່າເພິ່ນໄດ້ຮັບພອນ ຫຼື ຖືກໂຈມຕີໂດຍໄພພິບັດ. ເພິ່ນເຊື່ອວ່າ ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະອວຍພອນຜູ້ຄົນ ຫຼື ນໍາໄພພິບັດມາສູ່ພວກເຂົາ, ລິດອຳນາດ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າຈະບໍ່ປ່ຽນແປງ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ບໍ່ວ່າສະຖານະການຂອງບຸກຄົນຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ, ນາມຂອງພຣະເຈົ້າຄວນໄດ້ຮັບການສັນລະເສີນ. ການທີ່ມະນຸດຖືກພຣະເຈົ້າອວຍພອນກໍຍ້ອນອຳນາດປົກຄອງສູງສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເມື່ອໄພພິບັດເກີດຂຶ້ນກັບມະນຸດ, ມັນກໍຍ້ອນອຳນາດການປົກຄອງສູງສຸດຂອງພຣະເຈົ້າເຊັ່ນກັນ. ລິດອຳນາດ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າປົກຄອງ ແລະ ຈັດແຈງທຸກສິ່ງທີ່ກ່ຽວກັບມະນຸດ; ຄວາມແຕກຕ່າງຂອງໂຊກຊະຕາຂອງມະນຸດຄືການສະແດງອອກເຖິງລິດອຳນາດ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ວ່າມຸມມອງຂອງຜູ້ຄົນຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ, ນາມຂອງພຣະເຈົ້າຄວນໄດ້ຮັບການສັນລະເສີນ. ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ໂຢບໄດ້ຜະເຊີນ ແລະ ມາຮູ້ຈັກໃນລະຫວ່າງການດໍາລົງຊີວິດຂອງເພິ່ນ. ທຸກຄວາມຄິດ ແລະ ທຸກການກະທຳຂອງໂຢບໄດ້ໄປເຖິງຫູຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະເຈົ້າກໍເຫັນວ່າສຳຄັນ. ພຣະເຈົ້າຊື່ນຊົມຄວາມຮູ້ນີ້ຂອງໂຢບ ແລະ ເຊີດຊູໂຢບທີ່ມີຫົວໃຈແບບນັ້ນ. ຫົວໃຈນີ້ໄດ້ລໍຄອຍຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ສະເໝີ ແລະ ໃນທຸກແຫ່ງຫົນ ແລະ ບໍ່ວ່າຈະເປັນເວລາໃດ ຫຼື ສະຖານທີ່ໃດກໍຕາມ, ມັນຕ້ອນຮັບທຸກສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບເພິ່ນ. ໂຢບບໍ່ໄດ້ຮຽກຮ້ອງຈາກພຣະເຈົ້າ. ສິ່ງທີ່ເພິ່ນຮຽກຮ້ອງກັບຕົນເອງກໍເພື່ອລໍຖ້າ, ຍອມຮັບ, ຜະເຊີນ ແລະ ເຊື່ອຟັງການຈັດແຈງທັງໝົດທີ່ມາຈາກພຣະເຈົ້າ; ໂຢບເຊື່ອວ່ານີ້ຄືໜ້າທີ່ຂອງເພິ່ນ ແລະ ມັນແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການຢ່າງແທ້ຈິງ. ໂຢບບໍ່ເຄີຍເຫັນພຣະເຈົ້າ ຫຼື ບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນພຣະອົງກ່າວພຣະທຳໃດໆ, ອອກຄຳສັ່ງໃດໆ, ໃຫ້ຄຳສັ່ງສອນໃດໆ ຫຼື ສັ່ງສອນເພິ່ນກ່ຽວກັບສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງ. ໃນຄຳເວົ້າປັດຈຸບັນ, ເພື່ອເພິ່ນຈະສາມາດມີຄວາມຮູ້ ແລະ ທ່າທີດັ່ງກ່າວຕໍ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ ເມື່ອພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ມອບແສງສະຫວ່າງ, ການນໍາພາ ຫຼື ການສະໜອງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຈິງໃຫ້ແກ່ເພິ່ນ, ສິ່ງນີ້ລໍ້າຄ່າ ແລະ ເພື່ອເພິ່ນຈະສະແດງສິ່ງດັ່ງກ່າວກໍພຽງພໍສຳລັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄຳພະຍານຂອງເພິ່ນແມ່ນໄດ້ຮັບການຊົມເຊີຍ ແລະ ຊື່ນຊົມໂດຍພຣະເຈົ້າ. ໂຢບບໍ່ເຄີຍເຫັນພຣະເຈົ້າ ຫຼື ໄດ້ຍິນພຣະເຈົ້າກ່າວຄຳສັ່ງສອນໃດໜຶ່ງໃຫ້ແກ່ເພິ່ນເປັນການສ່ວນຕົວ, ແຕ່ສຳລັບພຣະເຈົ້າແລ້ວ ຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ ແລະ ເພິ່ນເອງແມ່ນລໍ້າຄ່າຫຼາຍກວ່າຄົນທີ່ ສາມາດພຽງແຕ່ເວົ້າໃນເລື່ອງທິດສະດິຢ່າງເລິກເຊິ່ງເມື່ອຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ, ຄົນທີ່ພຽງແຕ່ສາມາດເວົ້າໂອ້ອວດ ແລະ ເວົ້າເຖິງການຖວາຍເຄື່ອງບູຊາ ແຕ່ບໍ່ເຄີຍມີຄວາມຮູ້ທີ່ແທ້ຈິງກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ເຄີຍຢຳເກງພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ. ຍ້ອນຫົວໃຈຂອງໂຢບແມ່ນບໍລິສຸດ ແລະ ບໍ່ໄດ້ລີ້ລັບຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເປັນມະນຸດຂອງເພິ່ນແມ່ນຊື່ສັດ ແລະ ກະລຸນາຄຸນ ແລະ ເພິ່ນຮັກຄວາມຍຸຕິທຳ ແລະ ສິ່ງທີ່ເປັນບວກ. ມີແຕ່ມະນຸດແບບນີ້ທີ່ມີຫົວໃຈ ແລະ ຄວາມເປັນມະນຸດດັ່ງກ່າວຈຶ່ງສາມາດຕິດຕາມຫົນທາງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສາມາດຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍໄດ້. ມະນຸດດັ່ງກ່າວສາມາດເຫັນອຳນາດປົກຄອງສູງສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ສາມາດເຫັນສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ສາມາດບັນລຸຄວາມເຊື່ອຟັງຕໍ່ອຳນາດການປົກຄອງສູງສຸດ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະອົງ. ມີແຕ່ມະນຸດແບບນີ້ຈຶ່ງສາມາດສັນລະເສີນນາມຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ. ນັ້ນກໍຍ້ອນເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເບິ່ງວ່າພຣະເຈົ້າຈະອວຍພອນເພິ່ນ ຫຼື ນໍາໄພພິບັດມາສູ່ເພິ່ນ, ຍ້ອນເພິ່ນຮູ້ວ່າ ທຸກສິ່ງແມ່ນຖືກຄວບຄຸມໂດຍມືຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການທີ່ມະນຸດກັງວົນໃຈຄືສັນຍານແຫ່ງຄວາມໂງ່ຈ້າ, ຄວາມບໍ່ຮູ້ ແລະ ຄວາມບໍ່ມີເຫດຜົນ, ຄວາມສົງໄສຕໍ່ຂໍ້ແທ້ຈິງແຫ່ງອຳນາດປົກຄອງສູງສຸດຂອງພຣະເຈົ້າເໜືອສິ່ງທັງປວງ ແລະ ການບໍ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ. ຄວາມຮູ້ຂອງໂຢບແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການຢ່າງແທ້ຈິງ. ສະນັ້ນ ໂຢບມີຄວາມຮູ້ທາງທິດສະດີກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າຫຼາຍກວ່າພວກເຈົ້າບໍ? ຍ້ອນພາລະກິດ ແລະ ພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າໃນເວລານັ້ນມີໜ້ອຍ, ມັນບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍທີ່ຈະບັນລຸຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ. ຄວາມສຳເລັດດັ່ງກ່າວຂອງໂຢບບໍ່ແມ່ນຄວາມດີຄວາມຊອບຢ່າງແນ່ນອນ. ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຜະເຊີນກັບພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນພຣະເຈົ້າກ່າວ ຫຼື ເຫັນໃບໜ້າຂອງພຣະເຈົ້າ. ການທີ່ເພິ່ນສາມາດມີທ່າທີດັ່ງກ່າວຕໍ່ພຣະເຈົ້າກໍເປັນຜົນມາຈາກຄວາມເປັນມະນຸດຂອງເພິ່ນ ແລະ ການສະແຫວງຫາສ່ວນຕົວຂອງເພິ່ນ, ຄວາມເປັນມະນຸດ ແລະ ການສະແຫວງຫາທີ່ຜູ້ຄົນໃນປັດຈຸບັນບໍ່ມີ. ສະນັ້ນ ໃນຍຸກນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງເວົ້າວ່າ: “ບໍ່ມີໃຜທີ່ຄືກັບລາວໃນແຜ່ນດິນໂລກ ເຊິ່ງເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ”. ໃນຍຸກນັ້ນ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ກະທໍາການປະເມີນກ່ຽວກັບເພິ່ນແລ້ວ ແລະ ໄດ້ໃຫ້ຂໍ້ສະຫຼຸບດັ່ງກ່າວ. ແລ້ວໃນປັດຈຸບັນ ມັນຍິ່ງຈະເປັນຈິງຫຼາຍສໍ່າໃດ?

ເຖິງແມ່ນພຣະເຈົ້າລີ້ລັບຈາກມະນຸດ, ການກະທຳຂອງພຣະອົງທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງແມ່ນພຽງພໍສຳລັບມະນຸດທີ່ຈະຮູ້ຈັກພຣະອົງ

ໂຢບບໍ່ໄດ້ເຫັນໃບໜ້າຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ໄດ້ຍິນພຣະທຳທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວ ແລະ ແຮງໄກທີ່ເພິ່ນຈະຜະເຊີນກັບພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າເປັນການສ່ວນຕົວ, ແຕ່ຄວາມຢຳເກງຂອງເພິ່ນຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄຳພະຍານຂອງເພິ່ນໃນລະຫວ່າງການທົດລອງແມ່ນໄດ້ປະຈັກໂດຍທຸກຄົນ ແລະ ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນໄດ້ຖືກຮັກ, ປິຕິຍິນດີ ແລະ ຍ້ອງຍໍໂດຍພຣະເຈົ້າ ແລະ ຜູ້ຄົນອິດສາ ແລະ ຍົກຍ້ອງສັນລະເສີນສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ພວກເຂົາຍັງໄດ້ຮ້ອງເພງສັນລະເສີນ. ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ຫຼື ພິເສດກ່ຽວກັບຊີວິດຂອງເພິ່ນ: ຄືກັບຄົນທຳມະດາຄົນໜຶ່ງ, ເພິ່ນດຳລົງຊີວິດແບບທໍາມະດາ, ອອກໄປເຮັດວຽກເມື່ອຕາເວັນຂຶ້ນ ແລະ ກັບເຮືອນເພື່ອພັກຜ່ອນເມື່ອຕາເວັນຕົກ. ຄວາມແຕກຕ່າງກໍຄື ໃນລະຫວ່າງສອງສາມທົດສະວັດໃນຊີວິດທໍາມະດາຂອງເພິ່ນ, ເພິ່ນໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບຫົນທາງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮູ້ຈັກ ແລະ ເຂົ້າໃຈລິດອຳນາດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ອຳນາດປົກຄອງສູງສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ ໃນຂະນະທີ່ບໍ່ມີຄົນອື່ນເຮັດໄດ້. ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ສະຫຼາດກວ່າຄົນທົ່ວໄປ, ຊີວິດຂອງເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຍຶດຕິດສິ່ງໃດເປັນພິເສດ ຫຼື ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ມີທັກສະພິເສດທີ່ບໍ່ສາມາດເຫັນໄດ້. ແຕ່ສິ່ງທີ່ເພິ່ນມີຄືບຸກຄະລິກທີ່ຊື່ສັດ, ມີຄວາມກະລຸນາ ແລະ ທ່ຽງກົງ, ບຸກຄະລິກທີ່ຮັກຄວາມຍຸຕິທຳ, ຄວາມຊອບທຳ ແລະ ສິ່ງທີ່ເປັນບວກ, ບໍ່ມີຫຍັງໃນບັນດາສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ຄົນທຳມະດາສ່ວນໃຫຍ່ມີ. ເພິ່ນແຍກແຍະລະຫວ່າງຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມກຽດຊັງ, ມີຄວາມຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຍຸຕິທຳ, ບໍ່ຍອມຈໍານົນ ແລະ ບໍ່ຢຸດຢັ້ງ ແລະ ໃສ່ໃຈຢ່າງລະອຽດໃນຄວາມຄິດຂອງເພິ່ນ. ສະນັ້ນ ໃນໄລຍະເວລາທີ່ບໍ່ໂດດເດັ່ນຂອງເພິ່ນເທິງແຜ່ນດິນໂລກນັ້ນ ເພິ່ນໄດ້ເຫັນທຸກສິ່ງທີ່ພິເສດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກະທຳ ແລະ ເພິ່ນໄດ້ເຫັນຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່, ຄວາມບໍລິສຸດ ແລະ ຄວາມຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ເພິ່ນໄດ້ເຫັນເຖິງຄວາມຫ່ວງໃຍ, ຄວາມກະລຸນາ ແລະ ການປົກປ້ອງມະນຸດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເພິ່ນໄດ້ເຫັນເຖິງຄວາມມີກຽດ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າອົງສູງສຸດ. ເຫດຜົນທຳອິດທີ່ວ່າເປັນຫຍັງໂຢບຈຶ່ງສາມາດຮັບເອົາສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ຢູ່ເໜືອບຸກຄົນທຳມະດາກໍຍ້ອນເພິ່ນມີຫົວໃຈທີ່ບໍລິສຸດ ແລະ ຫົວໃຈຂອງເພິ່ນເປັນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຖືກນໍາພາໂດຍພຣະຜູ້ສ້າງ. ເຫດຜົນທີສອງກໍຄືການສະແຫວງຫາຂອງເພິ່ນ: ການສະແຫວງຫາຂອງເພິ່ນທີ່ບໍ່ມີຂໍ້ບົກຜ່ອງ ແລະ ສົມບູນ ແລະ ເປັນຄົນທີ່ປະຕິບັດຕາມຄວາມປະສົງຂອງສະຫວັນ, ຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າຮັກ ແລະ ຄົນທີ່ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ໂຢບມີ ແລະ ສະແຫວງຫາສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ໃນຂະນະທີ່ບໍ່ສາມາດເຫັນພຣະເຈົ້າ ຫຼື ໄດ້ຍິນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ; ເຖິງແມ່ນເພິ່ນບໍ່ເຄີຍໄດ້ເຫັນພຣະເຈົ້າ, ເພິ່ນກໍໄດ້ມາຮູ້ຈັກວິທີການທີ່ພຣະເຈົ້າປົກຄອງເໜືອສິ່ງທັງປວງ ແລະ ເພິ່ນເຂົ້າໃຈສະຕິປັນຍາທີ່ພຣະເຈົ້າໃຊ້ເພື່ອກະທໍາສິ່ງນັ້ນ. ເຖິງແມ່ນເພິ່ນບໍ່ເຄີຍຮູ້ຈັກພຣະທຳທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວ, ໂຢບກໍຮູ້ວ່າການກະທຳເພື່ອໃຫ້ລາງວັນແກ່ມະນຸດ ແລະ ການເອົາທຸກສິ່ງໄປຈາກມະນຸດແມ່ນລ້ວນແລ້ວແຕ່ມາຈາກພຣະເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນຊ່ວງເວລາໃນຊີວິດຂອງເພິ່ນບໍ່ໄດ້ແຕກຕ່າງຈາກຄົນທຳມະດາ, ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຍອມໃຫ້ຄວາມບໍ່ໂດດເດັ່ນໃນຊີວິດຂອງເພິ່ນສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ຄວາມຮູ້ຂອງເພິ່ນກ່ຽວກັບອຳນາດປົກຄອງສູງສຸດເໜືອສິ່ງທັງປວງຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ການທີ່ເພິ່ນປະຕິບັດຕາມຫົນທາງແຫ່ງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ໃນສາຍຕາຂອງເພິ່ນນັ້ນ, ກົດເກນຂອງສິ່ງທັງປວງແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ອຳນາດປົກຄອງສູງສຸດຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນສາມາດເຫັນໄດ້ໃນສ່ວນໃດໜຶ່ງໃນຊີວິດຂອງຄົນ. ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເຫັນພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ເພິ່ນກໍສາມາດຮູ້ຈັກວ່າ ການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ທຸກຫົນແຫ່ງ ແລະ ໃນໄລຍະເວລາທີ່ບໍ່ໂດດເດັ່ນຂອງເພິ່ນເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ໃນທຸກມຸມຂອງຊີວິດເພິ່ນ, ເພິ່ນກໍສາມາດເຫັນ ແລະ ຮູ້ຈັກການກະທຳທີ່ພິເສດ ແລະ ມະຫັດສະຈັນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເພິ່ນສາມາດເຫັນການຈັດແຈງທີ່ມະຫັດສະຈັນຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄວາມລີ້ລັບ ແລະ ຄວາມມິດງຽບຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກີດຂວາງຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງໂຢບທີ່ກ່ຽວກັບການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ພວກມັນບໍ່ໄດ້ສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ຄວາມຮູ້ຂອງເພິ່ນກ່ຽວກັບອຳນາດປົກຄອງສູງສຸດເໜືອສິ່ງທັງປວງຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນລະຫວ່າງຊີວິດປະຈຳວັນຂອງເພິ່ນ, ຊີວິດຂອງເພິ່ນຄືຄວາມເຂົ້າໃຈເຖິງອຳນາດປົກຄອງສູງສຸດ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ ຜູ້ເຊິ່ງລີ້ລັບທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງ. ໃນຊີວິດປະຈຳວັນຂອງເພິ່ນ, ເພິ່ນຍັງໄດ້ຍິນ ແລະ ເຂົ້າໃຈສຽງຂອງຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຜູ້ເຊິ່ງມິດງຽບໃນທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງ ແຕ່ສະແດງສຽງແຫ່ງຫົວໃຈຂອງພຣະອົງ ແລະ ພຣະທຳຂອງພຣະອົງ ໂດຍປົກຄອງກົດເກນແຫ່ງທຸກສິ່ງທັງປວງ. ເຈົ້າໄດ້ເຫັນແລ້ວວ່າ ຖ້າຜູ້ຄົນມີຄວາມເປັນມະນຸດ ແລະ ການສະແຫວງຫາແບບດຽວກັບໂຢບ, ພວກເຂົາກໍຈະສາມາດຮັບເອົາຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ຄວາມຮູ້ແບບດຽວກັບໂຢບ ແລະ ສາມາດຮັບເອົາຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບອຳນາດປົກຄອງສູງສຸດເໜືອສິ່ງທັງປວງຂອງພຣະເຈົ້າແບບດຽວກັບໂຢບ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ປາກົດຕໍ່ໂຢບ ຫຼື ກ່າວຕໍ່ເພິ່ນ, ແຕ່ໂຢບກໍສາມາດສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ ແລະ ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ເວົ້າອີກຢ່າງກໍຄື ໂດຍປາສະຈາກການປາກົດຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ມະນຸດ, ການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງ ແລະ ອຳນາດປົກຄອງສູງສຸດຂອງພຣະອົງເໜືອສິ່ງທັງປວງແມ່ນພຽງພໍສຳລັບມະນຸດທີ່ຈະຮູ້ຈັກເຖິງການເປັນຢູ່, ລິດອຳນາດ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ລິດອຳນາດ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າກໍພຽງພໍທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ມະນຸດປະຕິບັດຕາມຫົນທາງແຫ່ງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ໃນເມື່ອມະນຸດທຳມະດາເຊັ່ນໂຢບຍັງສາມາດບັນລຸຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ, ແລ້ວຄົນທຳມະດາທຸກຄົນທີ່ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າກໍຄວນສາມາດເຮັດໄດ້ເຊັ່ນກັນ. ເຖິງແມ່ນວ່າຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ອາດຟັງຄືຂໍ້ສະຫຼຸບຢ່າງມີເຫດຜົນ, ສິ່ງນີ້ບໍ່ໄດ້ຝ່າຝືນກົດເກນຂອງສິ່ງຕ່າງໆ. ຂໍ້ແທ້ຈິງບໍ່ໄດ້ເປັນດັ່ງທີ່ຄາດຫວັງໄວ້: ມັນປາກົດວ່າ ການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍແມ່ນສະຫງວນໄວ້ສໍາລັບໂຢບ ແລະ ໂຢບຜູ້ດຽວ. ເມື່ອກ່າວເຖິງ “ການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ”, ຜູ້ຄົນຄິດວ່າ ສິ່ງນີ້ຄວນຖືກປະຕິບັດໂດຍໂຢບເທົ່ານັ້ນ, ຄືກັບວ່າຫົນທາງແຫ່ງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍແມ່ນຖືກຕີສະຫຼາກດ້ວຍຊື່ຂອງໂຢບ ແລະ ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງຫຍັງກັບຄົນອື່ນໆ. ເຫດຜົນສຳລັບສິ່ງນີ້ແມ່ນຊັດເຈນ: ຍ້ອນມີພຽງແຕ່ໂຢບທີ່ມີບຸກຄະລິກທີ່ຊື່ສັດ, ມີຄວາມກະລຸນາ ແລະ ທ່ຽງກົງ ແລະ ຮັກຄວາມຍຸຕິທຳ ແລະ ຄວາມຊອບທຳ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ເປັນບວກ, ສະນັ້ນຈຶ່ງມີພຽງໂຢບທີ່ສາມາດປະຕິບັດຕາມຫົນທາງແຫ່ງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນຈາກສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ພວກເຈົ້າທຸກຄົນຕ້ອງເຂົ້າໃຈຄວາມໝາຍໃນນີ້, ຍ້ອນບໍ່ມີຜູ້ໃດມີຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ຊື່ສັດ, ມີຄວາມກະລຸນາ ແລະ ທ່ຽງກົງ ແລະ ທີ່ຮັກຄວາມຍຸຕິທຳ ແລະ ຄວາມຊອບທຳ ແລະ ສິ່ງທີ່ເປັນບວກ, ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ຜູ້ຄົນຈຶ່ງບໍ່ສາມາດຮັບເອົາຄວາມປິຕິຍິນດີຈາກພຣະເຈົ້າ ຫຼື ຍຶດໝັ້ນໃນທ່າມກາງການທົດລອງໄດ້. ສິ່ງນີ້ຍັງໝາຍຄວາມວ່າ ຍົກເວັ້ນໂຢບແລ້ວ ທຸກຄົນແມ່ນຍັງຖືກຜູກມັດ ແລະ ຕິດດາງແຫຂອງຊາຕານ; ພວກເຂົາທຸກຄົນແມ່ນຖືກມັນກ່າວໂທດ, ໂຈມຕີ ແລະ ຂົ່ມເຫັງ. ພວກເຂົາເປັນຄົນທີ່ຊາຕານພະຍາຍາມກືນກິນ ແລະ ພວກເຂົາທຸກຄົນປາສະຈາກອິດສະຫຼະພາບ, ເປັນນັກໂທດທີ່ຖືກຊາຕານຈັບເປັນຊະເລີຍ.

ຖ້າຫົວໃຈຂອງມະນຸດຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ, ມະນຸດຈະສາມາດຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍໄດ້ແນວໃດ?

ໃນເມື່ອຜູ້ຄົນໃນປັດຈຸບັນບໍ່ມີຄວາມເປັນມະນຸດຄືກັບໂຢບ, ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືແກ່ນແທ້ ແລະ ທຳມະຊາດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ທ່າທີຂອງພວກເຂົາຕໍ່ພຣະເຈົ້າ? ພວກເຂົາຢຳເກງພຣະເຈົ້າບໍ? ພວກເຂົາຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍບໍ? ຄົນທີ່ບໍ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍສາມາດສະຫຼຸບໄດ້ດ້ວຍສາມຄຳ: “ສັດຕູຂອງພຣະເຈົ້າ”. ຜູ້ຄົນເວົ້າສາມຄຳເຫຼົ່ານີ້ຢູ່ສະເໝີ, ແຕ່ພວກເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຮູ້ຈັກຄວາມໝາຍທີ່ແທ້ຈິງຂອງມັນ. ຄຳວ່າ “ສັດຕູຂອງພຣະເຈົ້າ” ມີແກ່ນແທ້ຄື: ບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ພຣະເຈົ້າເຫັນມະນຸດເປັນສັດຕູ, ແຕ່ເປັນມະນຸດທີ່ເຫັນພຣະເຈົ້າເປັນສັດຕູ. ກ່ອນອື່ນ, ເມື່ອຜູ້ຄົນເລີ່ມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ຜູ້ໃດໃນບັນດາພວກເຂົາທີ່ບໍ່ມີຈຸດປະສົງ, ແຮງຜັກດັນ ແລະ ຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງພວກເຂົາເອງ? ເຖິງແມ່ນມີແຕ່ສ່ວນໜຶ່ງຂອງພວກເຂົາທີ່ເຊື່ອໃນການເປັນຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຊິ່ງໄດ້ເຫັນເຖິງການເປັນຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາໃນພຣະເຈົ້າກໍຍັງມີແຮງຜັກດັນເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະ ຈຸດປະສົງສູງສຸດຂອງພວກເຂົາໃນການເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າກໍຄືການຮັບເອົາພອນຂອງພຣະອົງ ແລະ ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການ. ໃນປະສົບການຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນ, ພວກເຂົາຄິດກັບຕົນເອງຢູ່ສະເໝີວ່າ “ຂ້ານ້ອຍໄດ້ສະຫຼະຄອບຄົວ ແລະ ອາຊີບຂອງຂ້ານ້ອຍເພື່ອພຣະເຈົ້າ ແລ້ວພຣະອົງໄດ້ສະຫຼະຫຍັງແດ່ແກ່ຂ້ານ້ອຍ? ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງບວກມັນ ແລະ ຢືນຢັນວ່າ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຮັບພອນຢ່າງໃດຢ່າງໜຶ່ງເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ບໍ? ຂ້ານ້ອຍໄດ້ມອບຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃນໄລຍະເວລານີ້, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ແລ່ນ ແລະ ແລ່ນ ແລະ ໄດ້ທົນທຸກຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ແລ້ວພຣະເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ສັນຍາແກ່ຂ້ານ້ອຍເປັນການຕອບແທນບໍ? ພຣະອົງຈະຈົດຈໍາການກະທຳດີຂອງຂ້ານ້ອຍບໍ? ແລ້ວຈຸດຈົບຂອງຂ້ານ້ອຍຈະເປັນແນວໃດ? ຂ້ານ້ອຍຈະສາມາດຮັບເອົາພອນຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ...”. ທຸກຄົນຄຳນວນສິ່ງດັ່ງກ່າວຢູ່ພາຍໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາຢູ່ເລື້ອຍໆ ແລະ ພວກເຂົາຮຽກຮ້ອງພຣະເຈົ້າໃຫ້ແບກຮັບເອົາແຮງຈູງໃຈຂອງພວກເຂົາ, ຄວາມທະເຍີທະຍານ ແລະ ຄວາມຄິດແບບເຫັນແກ່ຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວຂອງພວກເຂົາ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ໃນຫົວໃຈຂອງເຂົາ ມະນຸດກຳລັງທົດສອບພຣະເຈົ້າຢູ່ເລື້ອຍໆ, ຄິດວາງແຜນກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າຢູ່ເລື້ອຍໆ, ໂຕ້ຖຽງກັບພຣະເຈົ້າເພື່ອຜົນໄດ້ຮັບຂອງເຂົາເອງ ແລະ ພະຍາຍາມຖອດຖອນຄຳເວົ້າຂອງພຣະເຈົ້າ, ເບິ່ງວ່າພຣະເຈົ້າຈະສາມາດມອບສິ່ງທີ່ເຂົາຕ້ອງການໃຫ້ແກ່ເຂົາ ຫຼື ບໍ່. ໃນຂະນະທີ່ສະແຫວງຫາພຣະເຈົ້າ, ມະນຸດບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດຕໍ່ພຣະເຈົ້າຄືກັບພຣະເຈົ້າ. ມະນຸດພະຍາຍາມທີ່ຈະເຮັດຂໍ້ຕົກລົງຕໍ່ກັບພຣະເຈົ້າຢູ່ສະເໝີ, ຮຽກຮ້ອງຈາກພຣະອົງຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ ແລະ ເຖິງກັບກົດດັນພຣະອົງໃນທຸກດ້ານ, ພະຍາຍາມເອົາສອກຫຼັງຈາກໄດ້ຄືບ. ໃນຂະນະທີ່ພະຍາຍາມຕົກລົງກັບພຣະເຈົ້າ, ມະນຸດໂຕ້ຖຽງກັບພຣະອົງ ແລະ ຍັງມີຄົນທີ່ອ່ອນແອ, ຂີ້ຄ້ານ ແລະ ເມີນເສີຍໃນວຽກງານຂອງພວກເຂົາຢູ່ສະເໝີ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍການຕໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າ ເມື່ອການທົດລອງເກີດຂຶ້ນກັບພວກເຂົາ ຫຼື ພວກເຂົາຜະເຊີນກັບສະຖານະການໃດໜຶ່ງ. ຕັ້ງແຕ່ເວລາທີ່ມະນຸດເລີ່ມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າຄັ້ງທຳອິດ, ເຂົາໄດ້ພິຈາລະນາໃຫ້ພຣະເຈົ້າເປັນເຂົາແກະແຫ່ງອຸດົມສົມບູນ, ເປັນມີດຂອງກອງທັບສະວິດເຊີແລນ ແລະ ເຂົາໄດ້ພິຈາລະນາຕົນເອງໃຫ້ເປັນເຈົ້າໜີ້ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄືກັບວ່າການພະຍາຍາມຮັບເອົາພອນ ແລະ ສັນຍາຈາກພຣະເຈົ້າຄືສິດ ແລະ ພັນທະໂດຍທຳມະຊາດຂອງເຂົາ, ໃນຂະນະທີ່ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນເພື່ອປົກປ້ອງ ແລະ ດູແລມະນຸດ ແລະ ສະໜອງໃຫ້ແກ່ເຂົາ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວຄືຄວາມເຂົ້າໃຈພື້ນຖານກ່ຽວກັບ “ຄວາມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ” ຂອງທຸກຄົນທີ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ສິ່ງດັ່ງກ່າວຄືຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ເລິກເຊິ່ງທີ່ສຸດກ່ຽວກັບແນວຄິດແຫ່ງຄວາມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ. ນັບຕັ້ງແຕ່ແກ່ນແທ້ ແລະ ທຳມະຊາດຂອງມະນຸດຈົນເຖິງການສະແຫວງຫາສ່ວນຕົວຂອງເຂົາ, ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ກ່ຽວພັນກັບຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າ. ເປົ້າໝາຍຂອງມະນຸດໃນການເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າບໍ່ສາມາດເປັນໄປໄດ້ທີ່ຈະກ່ຽວຂ້ອງກັບການນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ. ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າ ມະນຸດບໍ່ເຄີຍພິຈາລະນາ ຫຼື ເຂົ້າໃຈວ່າ ຄວາມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າຮຽກຮ້ອງການຢຳເກງ ແລະ ການນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ. ອີງຕາມສະຖານະການດັ່ງກ່າວແລ້ວ, ແກ່ນແທ້ຂອງມະນຸດແມ່ນຊັດເຈນ. ແມ່ນຫຍັງຄືແກ່ນແທ້ນີ້? ມັນກໍຄື ຫົວໃຈຂອງມະນຸດມີເຈດຕະນາຮ້າຍ, ມີການທໍລະຍົດ ແລະ ການຫຼອກລວງ, ບໍ່ຮັກຄວາມຍຸຕິທຳ ແລະ ຄວາມຊອບທຳ ແລະ ສິ່ງທີ່ເປັນບວກ ແລະ ມັນເປັນຕາລັງກຽດ ແລະ ເປັນຄົນໂລບມາກໂລພາ. ຫົວໃຈຂອງມະນຸດບໍ່ສາມາດປິດຕໍ່ພຣະເຈົ້າໄປຫຼາຍກວ່ານີ້ອີກແລ້ວ; ເຂົາບໍ່ໄດ້ມອບມັນໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າເລີຍ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍເຫັນຫົວໃຈທີ່ແທ້ຈິງຂອງມະນຸດ ຫຼື ມະນຸດບໍ່ເຄີຍນະມັດສະການພຣະອົງ. ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະຈ່າຍລາຄາຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ ຫຼື ພຣະອົງຈະປະຕິບັດພາລະກິດຫຼາຍສໍ່າໃດ ຫຼື ພຣະອົງຈະສະໜອງແກ່ມະນຸດຫຼາຍສໍ່າໃດ, ມະນຸດກໍຍັງຄົງຕາບອດ ແລະ ເສີຍເມີຍຕໍ່ທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ. ມະນຸດບໍ່ເຄີຍມອບຫົວໃຈຂອງເຂົາໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າ, ເຂົາພຽງແຕ່ຕ້ອງການເອົາດູແລຫົວໃຈຂອງເຂົາເອງ, ຕັດສິນໃຈດ້ວຍຕົນເອງ, ຄວາມເປັນຈິງກໍຄືມະນຸດບໍ່ຕ້ອງການປະຕິບັດຕາມຫົນທາງແຫ່ງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ ຫຼື ເຊື່ອຟັງອຳນາດປົກຄອງສູງສຸດ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ເຂົາບໍ່ຕ້ອງການນະມັດສະການພຣະເຈົ້າເປັນພຣະເຈົ້າ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວຄືສະພາວະຂອງມະນຸດໃນປັດຈຸບັນ. ບັດນີ້ ໃຫ້ພວກເຮົາກັບມາເບິ່ງໂຢບອີກຄັ້ງ. ກ່ອນອື່ນໝົດ, ເພິ່ນໄດ້ເຮັດຂໍ້ຕົກລົງກັບພຣະເຈົ້າບໍ? ເພິ່ນມີແຮງຈູງໃຈແຝງໃນການຍຶດໝັ້ນຕໍ່ຫົນທາງແຫ່ງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍບໍ? ໃນເວລານັ້ນ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວຕໍ່ຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງກ່ຽວກັບຜົນຕາມມາທີ່ຈະມາເຖິງບໍ? ໃນເວລານັ້ນ, ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຮັດສັນຍາກັບຜູ້ໃດກ່ຽວກັບຜົນຕາມມາ ແລະ ມັນແມ່ນກົງກັບຂ້າມກັບສິ່ງນີ້ທີ່ໂຢບສາມາດຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ເຊິ່ງຜູ້ຄົນໃນປັດຈຸບັນສາມາດປຽບທຽບກັບໂຢບໄດ້ບໍ? ມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍຢ່າງ; ພວກເຂົາຢູ່ໃນຂອບເຂດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ເຖິງແມ່ນໂຢບບໍ່ມີຄວາມຮູ້ຫຼາຍກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ, ເພິ່ນກໍໄດ້ມອບຫົວໃຈຂອງເພິ່ນໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫົວໃຈເພິ່ນກໍເປັນຂອງພຣະເຈົ້າ. ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເຮັດຂໍ້ຕົກລົງກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມປາຖະໜາເກີນຂອບເຂດ ຫຼື ຮຽກຮ້ອງຕໍ່ພຣະເຈົ້າ; ກົງກັນຂ້າມ ເພິ່ນເຊື່ອວ່າ: “ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ມອບໃຫ້ ແລະ ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ເອົາຄືນໄປ”. ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ເພິ່ນໄດ້ເຫັນ ແລະ ໄດ້ຮັບຈາກການຍຶດໝັ້ນຕໍ່ຫົນທາງແຫ່ງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍໃນຊີວິດຂອງເພິ່ນ. ໃນທຳນອງດຽວກັນ, ເພິ່ນຍັງໄດ້ຮັບຜົນຕາມມາທີ່ສະແດງອອກໃນຂໍ້ພຣະທຳດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: “ພວກເຮົາຄວນຮັບເອົາແຕ່ສິ່ງທີ່ດີຈາກມືຂອງພຣະອົງບໍ? ແລ້ວສິ່ງທີ່ບໍ່ດີເດພວກເຮົາຈະບໍ່ຮັບເອົາບໍ?” ປະໂຫຍກສອງຂໍ້ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ເພິ່ນໄດ້ເຫັນ ແລະ ຮູ້ຈັກ ຍ້ອນທ່າທີຂອງເພິ່ນໃນການເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າ ໃນລະຫວ່າງປະສົບການຊີວິດຂອງເພິ່ນ ແລະ ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນຍັງເປັນອາວຸດທີ່ມີພະລັງທີ່ສຸດຂອງເພິ່ນ ເຊິ່ງເພິ່ນໃຊ້ເພື່ອເອົາຊະນະໃນລະຫວ່າງການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານ ແລະ ພວກມັນເປັນພື້ນຖານຂອງການຍຶດໝັ້ນໃນການເປັນພະຍານໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າ. ໃນຈຸດນີ້, ພວກເຈົ້າຈະພິຈາລະນາວ່າໂຢບເປັນບຸກຄົນທີ່ເປັນຕາຮັກບໍ? ພວກເຈົ້າຫວັງທີ່ຈະເປັນບຸກຄົນດັ່ງກ່າວບໍ? ພວກເຂົາຢ້ານໄດ້ຜະເຊີນກັບການຫຼອກລວງຂອງຊາຕານບໍ? ພວກເຈົ້າຕັ້ງໃຈທີ່ຈະອະທິຖານໃຫ້ພຣະເຈົ້າມອບພວກເຈົ້າສູ່ການທົດລອງແບບດຽວກັບໂຢບບໍ? ແນ່ນອນ, ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຈະບໍ່ກ້າອະທິຖານສຳລັບສິ່ງດັ່ງກ່າວ. ມັນຊັດເຈນແລ້ວວ່າ ຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຈົ້າແມ່ນໜ້າເວດທະນາຫຼາຍ; ເມື່ອປຽບທຽບກັບໂຢບແລ້ວ, ຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຈົ້າບໍ່ສົມຄວນທີ່ຈະກ່າວເຖິງເລີຍ. ພວກເຈົ້າເປັນສັດຕູຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າບໍ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າບໍ່ສາມາດຍຶດໝັ້ນໃນຄຳພະຍານຂອງພວກເຈົ້າຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກເຈົ້າບໍ່ສາມາດເອົາຊະນະການໂຈມຕີ, ການກ່າວຫາ ແລະ ການຫຼອກລວງຂອງຊາຕານ. ແມ່ນຫຍັງເຮັດໃຫ້ພວກເຈົ້າມີຄຸນສົມບັດທີ່ຈະຮັບເອົາສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ? ເມື່ອໄດ້ຍິນເລື່ອງລາວຂອງໂຢບ ແລະ ເຂົ້າໃຈເຈດຕະນາຂອງພຣະເຈົ້າໃນການຊ່ວຍມະນຸດໃຫ້ລອດພົ້ນ ແລະ ຄວາມໝາຍຂອງຄວາມລອດພົ້ນຂອງມະນຸດ, ບັດນີ້ ພວກເຈົ້າມີຄວາມເຊື່ອທີ່ຈະຍອມຮັບການທົດລອງແບບດຽວກັບໂຢບບໍ? ພວກເຈົ້າບໍ່ຄວນມີຄວາມຕັ້ງໃຈພຽງເລັກນ້ອຍທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຕົນເອງປະຕິບັດຕາມຫົນທາງແຫ່ງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍບໍ?

ບໍ່ມີຄວາມສົງໄສກ່ຽວກັບການທົດລອງຂອງພຣະເຈົ້າ

ພາຍຫຼັງທີ່ໄດ້ຮັບຄຳພະຍານຈາກໂຢບຫຼັງຈາກການທົດລອງຂອງເພິ່ນສິ້ນສຸດລົງ, ພຣະເຈົ້າຕັ້ງໃຈແລ້ວວ່າ ພຣະອົງຈະຮັບເອົາຄົນກຸ່ມໜຶ່ງ ຫຼື ຫຼາຍກຸ່ມທີ່ຄືກັບໂຢບ, ແຕ່ພຣະອົງຕັ້ງໃຈທີ່ຈະບໍ່ຍອມໃຫ້ຊາຕານໂຈມຕີ ຫຼື ຂົ່ມເຫັງບຸກຄົນໃດໜຶ່ງດ້ວຍວິທີທີ່ມັນໄດ້ລໍ້ລວງ, ໂຈມຕີ ແລະ ຂົ່ມເຫັງໂຢບ, ໂດຍພະນັນກັບພຣະເຈົ້າ; ພຣະເຈົ້າບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ຊາຕານເຮັດສິ່ງດັ່ງກ່າວກັບມະນຸດ ຜູ້ທີ່ອ່ອນແອ, ໂງ່ຈ້າ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມຮູ້ອີກ, ມັນພຽງພໍແລ້ວທີ່ຊາຕານໄດ້ລໍ້ລວງໂຢບ! ການບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ຊາຕານຂົ່ມເຫັງຜູ້ຄົນບໍ່ວ່າດ້ວຍວິທີໃດກໍຕາມທີ່ມັນປາຖະໜາແມ່ນຄວາມກະລຸນາຂອງພຣະເຈົ້າ. ສຳລັບຕົວພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ມັນພຽງພໍທີ່ໂຢບໄດ້ທົນທຸກກັບການລໍ້ລວງ ແລະ ການຂົ່ມເຫັງຂອງຊາຕານ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ຊາຕານເຮັດສິ່ງດັ່ງກ່າວອີກ, ຍ້ອນຊີວິດ ແລະ ທຸກສິ່ງຂອງຜູ້ຄົນທີ່ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າແມ່ນຖືກປົກຄອງ ແລະ ຖືກປັ້ນແຕ່ງໂດຍພຣະເຈົ້າ ແລະ ຊາຕານບໍ່ມີສິດໃຊ້ອຸບາຍລໍ້ລວງຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ເລືອກໄວ້ຕາມອຳເພີໃຈ, ພວກເຈົ້າຄວນຊັດເຈນກ່ຽວກັບປະເດັນນີ້! ພຣະເຈົ້າສົນໃຈກ່ຽວກັບຄວາມອ່ອນແອຂອງມະນຸດ ແລະ ເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມດື້ດ້ານ ແລະ ຄວາມບໍ່ຮູ້ຂອງເຂົາ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ກ່ອນທີ່ມະນຸດຈະສາມາດຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນຢ່າງສົມບູນ, ພຣະເຈົ້າຕ້ອງມອບເຂົາໃຫ້ແກ່ຊາຕານ, ພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະເຫັນມະນຸດຖືກລໍ້ຫຼິ້ນເໝືອນກັບຄົນໂງ່ ແລະ ຖືກຂົ່ມເຫັງໂດຍຊາຕານ ແລະ ພຣະອົງບໍ່ຕ້ອງການເຫັນມະນຸດທົນທຸກຢູ່ສະເໝີ. ມະນຸດຖືກສ້າງໂດຍພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະເຈົ້າກໍປົກຄອງ ແລະ ຈັດແຈງທຸກຢ່າງກ່ຽວກັບມະນຸດໄດ້ຮັບແຕ່ງຕັ້ງຈາກສະຫວັນ ແລະ ໂລກຍອມຮັບ; ນີ້ຄືຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມັນເປັນສິດອຳນາດທີ່ພຣະເຈົ້າປົກຄອງສິ່ງທັງປວງ! ພຣະເຈົ້າບໍ່ອະນຸຍາດຊາຕານໃຫ້ຂົ່ມເຫັງ ແລະ ປະຕິບັດຕໍ່ມະນຸດຢ່າງຜິດໆຕາມອຳເພີໃຈ, ພຣະອົງບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ຊາຕານນໍາໃຊ້ວິທີຕ່າງໆເພື່ອນໍາພາໃຫ້ມະນຸດຫຼົງທາງ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ພຣະອົງບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ຊາຕານແຊກແຊງອຳນາດການປົກຄອງມະນຸດຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ພຣະອົງບໍ່ຍອມໃຫ້ຊາຕານຢຽບຢໍ້າ ແລະ ທຳລາຍກົດເກນທີ່ພຣະເຈົ້າປົກຄອງສິ່ງທັງປວງ, ນີ້ຍັງບໍ່ໄດ້ເວົ້າເຖິງກ່ຽວກັບພາລະກິດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະເຈົ້າໃນການຄຸ້ມຄອງ ແລະ ຊ່ວຍມະນຸດຊາດໃຫ້ລອດພົ້ນເລີຍ! ຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າປາຖະໜາຈະຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນ ແລະ ຄົນທີ່ສາມາດເປັນພະຍານໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າ ແມ່ນແກ່ນສຳຄັນ ແລະ ຜະລຶກຂອງພາລະກິດແຫ່ງແຜນການຄຸ້ມຄອງຫົກພັນປີຂອງພຣະເຈົ້າ ພ້ອມທັງລາຄາຂອງຄວາມພະຍາຍາມຂອງພຣະອົງໃນຫົກພັນປີແຫ່ງພາລະກິດຂອງພຣະອົງ. ພຣະເຈົ້າຈະສາມາດມອບຄົນເຫຼົ່ານີ້ໃຫ້ແກ່ຊາຕານຢ່າງບໍ່ສົນໃຈໄດ້ແນວໃດ?

ຜູ້ຄົນກັງວົນໃຈ ແລະ ຢ້ານການທົດລອງຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ສະເໝີ, ແຕ່ຕະຫຼອດເວລາ ທີ່ພວກເຂົາກຳລັງດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນດາງແຫຂອງຊາຕານ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນເຂດອັນຕະລາຍ ເຊິ່ງພວກເຂົາຖືກໂຈມຕີ ແລະ ຂົ່ມເຫັງໂດຍຊາຕານ, ແຕ່ພວກເຂົາກໍບໍ່ຮູ້ຈັກຢ້ານກົວ ແລະ ບໍ່ກັງວົນໃຈເລີຍ. ກຳລັງເກີດຫຍັງຂຶ້ນ? ຄວາມເຊື່ອຂອງມະນຸດທີ່ມີໃນພຣະເຈົ້າພຽງແຕ່ຖືກຈຳກັດໃນສິ່ງທີ່ເຂົາສາມາດເຫັນໄດ້. ເຂົາບໍ່ໄດ້ເຫັນຄຸນຄ່າຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຫ່ວງໃຍສຳລັບມະນຸດແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ ຫຼື ເຫັນຄຸນຄ່າຄວາມອ່ອນໂຍນຂອງພຣະອົງ ແລະ ຄວາມຄຳນຶງຕໍ່ມະນຸດ. ແຕ່ສຳລັບຄວາມກັງວົນໃຈ ແລະ ຄວາມຢ້ານກ່ຽວກັບການທົດລອງ, ການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມສະຫງ່າຜ່າເຜີຍ ແລະ ຄວາມໂກດຮ້າຍ, ມະນຸດບໍ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວກ່ຽວກັບເຈດຕະນາດີຂອງພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອກ່າວເຖິງການທົດລອງ, ຜູ້ຄົນຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າພຣະເຈົ້າມີແຮງຈູງໃຈແອບແຝງ ແລະ ບາງຄົນເຖິງກັບເຊື່ອວ່າພຣະເຈົ້າມີຈຸດປະສົງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ, ບໍ່ຮູ້ຈັກວ່າພຣະເຈົ້າຈະເຮັດຫຍັງຕໍ່ພວກເຂົາແທ້ໆ; ສະນັ້ນ ໃນຂະນະທີ່ພາກັນຮ້ອງໂຮ່ເຊື່ອຟັງຕໍ່ອຳນາດປົກຄອງສູງສຸດ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາກໍເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ພວກເຂົາສາມາດເຮັດໄດ້ເພື່ອຕ້ານທານ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານອຳນາດປົກຄອງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຈັດແຈງສຳລັບມະນຸດ, ຍ້ອນພວກເຂົາເຊື່ອວ່າ ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ລະມັດລະວັງ ພວກເຂົາກໍຈະຖືກພຣະເຈົ້ານໍາພາຢ່າງຜິດໆ, ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ກຳໂຊກຊະຕາຂອງພວກເຂົາເອງ ແລ້ວທຸກສິ່ງທີ່ພວກເຂົາມີ ພຣະເຈົ້າກໍສາມາດເອົາໄປຈາກພວກເຂົາໄດ້ ແລະ ຊີວິດຂອງພວກເຂົາກໍອາດເຖິງຈົບລົງໄດ້. ມະນຸດຢູ່ໃນຄ້າຍຂອງຊາຕານ, ແຕ່ເຂົາບໍ່ເຄີຍກັງວົນກ່ຽວກັບການຖືກຊາຕານຂົ່ມເຫັງ ແລະ ແມ່ນແຕ່ເຂົາຖືກຊາຕານຂົ່ມເຫັງ ແຕ່ເຂົາກໍບໍ່ເຄີຍຢ້ານທີ່ຈະຖືກຊາຕານຈັບເປັນຊະເລີຍ. ເຂົາສືບຕໍ່ເວົ້າວ່າ ເຂົາຍອມຮັບຄວາມລອດພົ້ນຂອງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ບໍ່ເຄີຍໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະເຈົ້າ ຫຼື ເຊື່ອວ່າພຣະເຈົ້າຈະຊ່ວຍມະນຸດໃຫ້ລອດພົ້ນຈາກເລັບມືຂອງຊາຕານໄດ້. ເຊັ່ນດຽວກັບໂຢບ ຖ້າມະນຸດສາມາດຍອມຕໍ່ການປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສາມາດມອບການເປັນຢູ່ທັງໝົດໄວ້ໃນກໍາມືຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວຈຸດຈົບຂອງມະນຸດກໍຈະບໍ່ເປັນຄືກັບໂຢບບໍ, ໄດ້ຮັບພອນຈາກພຣະເຈົ້າ? ຖ້າມະນຸດສາມາດຍອມຮັບ ແລະ ຍອມຕໍ່ການປົກຄອງຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວມີຫຍັງຕ້ອງສູນເສຍ? ສະນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງແນະນຳວ່າ ພວກເຈົ້າລະວັງໃນການກະທຳຂອງພວກເຈົ້າ ແລະ ລະມັດລະວັງຕໍ່ທຸກສິ່ງທີ່ກຳລັງຈະມາເຖິງພວກເຈົ້າ. ຢ່າໃຈຮ້ອນ ຫຼື ເຮັດຢ່າງບໍ່ຄິດ ແລະ ຢ່າປະຕິບັດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ຜູ້ຄົນ, ເຫດການ ແລະ ວັດຖຸທີ່ພຣະອົງໄດ້ຈັດແຈງໃຫ້ກັບພວກເຈົ້າ ໂດຍອີງໃສ່ເລືອດຮ້ອນຂອງພວກເຈົ້າ ຫຼື ຄວາມເປັນທຳມະຊາດຂອງພວກເຈົ້າ ຫຼື ຕາມຈິນຕະນາການ ແລະ ແນວຄິດຂອງພວກເຈົ້າ; ພວກເຈົ້າຕ້ອງລະມັດລະວັງໃນການກະທຳຂອງພວກເຈົ້າ ແລະ ຕ້ອງອະທິຖານ ແລະ ສະແຫວງຫາຫຼາຍຂຶ້ນ ເພື່ອຫຼີກເວັ້ນການຍຸຍົງຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃຫ້ຈື່ສິ່ງນີ້ໄວ້!

ຕໍ່ໄປ ພວກເຮົາຈະເບິ່ງວ່າໂຢບເປັນແນວໃດຫຼັງຈາກການທົດລອງຂອງເພິ່ນ.

5. ໂຢບຫຼັງຈາກການທົດລອງຂອງເພິ່ນ

“ແລະ ມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ ຫຼັງຈາກທີ່ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ກ່າວພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຕໍ່ໂຢບ ພຣະເຢໂຮວາກໍກ່າວກັບເອລີຟັດຊາວເຕມານວ່າ ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງເຮົາໄດ້ລຸກໄໝ້ໃສ່ເຈົ້າ ແລະ ໃສ່ໝູ່ທັງສອງຄົນຂອງເຈົ້າ ຍ້ອນພວກເຈົ້າບໍ່ເວົ້າເຖິງເຮົາໃນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງຄືກັບໂຢບທີ່ເປັນຄົນຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາໄດ້ກ່າວ. ສະນັ້ນ ບັດນີ້ ພວກເຈົ້າຈົ່ງເອົາງົວຕອນເຈັດໂຕ ແລະ ແກະຜູ້ເຈັດໂຕ ແລະ ໄປຫາໂຢບທີ່ເປັນຄົນຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາ ແລະ ຖວາຍເຄື່ອງເຜົາບູຊາເພື່ອຕົວພວກເຈົ້າເອງ; ແລະ ໂຢບທີ່ເປັນຄົນຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາຈະອາທິຖານເພື່ອພວກເຈົ້າ ຍ້ອນເຮົາຈະຍອມຮັບແຕ່ລາວເທົ່ານັ້ນ ບໍ່ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈະຈັດການກັບພວກເຈົ້າຕາມຄວາມໂງ່ຂອງພວກເຈົ້າ ຍ້ອນພວກເຈົ້າບໍໄດ້ເວົ້າເຖິງເຮົາໃນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ ຄືກັບທີ່ໂຢບທີ່ເປັນຄົນຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາໄດ້ເຮັດ. ສະນັ້ນ ເອລີຟັດຊາວເຕມານ ແລະ ບິນດັດຊາວຊູອາ ແລະ ໂຊຟາຊາວນາອາມາກໍໄດ້ໄປ ແລະ ເຮັດຕາມທີ່ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ສັ່ງພວກເຂົາ, ພຣະເຢໂຮວາຈຶ່ງຍອມຮັບເອົາຈາກໂຢບ” (ໂຢບ 42:7-9).

“ແລະ ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ຕອບຄຳອະທິຖານຂອງໂຢບ ເມື່ອລາວອະທິຖານເພື່ອໝູ່ຂອງລາວ, ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ມອບສິ່ງທີ່ໂຢບເຄີຍມີມາກ່ອນເປັນສອງເທົ່າ” (ໂຢບ 42:10).

“ແລ້ວພຣະເຢໂຮວາໄດ້ອວຍພອນໂຢບໃນຕອນສຸດທ້າຍຂອງໂຢບຫຼາຍກວ່າຕອນເລີ່ມຕົ້ນຂອງລາວ ຍ້ອນລາວມີແກະສິບສີ່ພັນໂຕ ແລະ ອູດຫົກພັນໂຕ ແລະ ງົວຜູ້ໃສ່ແອກໜຶ່ງພັນໂຕ ແລະ ລາໂຕແມ່ໜຶ່ງພັນໂຕ” (ໂຢບ 42:12).

“ແລ້ວໂຢບກໍຕາຍໄປ ໂດຍແກ່ເຖົ້າທີ່ມີອາຍຸຍືນທີ່ສຸດ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍຊີວິດຊີວາ” (ໂຢບ 42:17).

ຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍແມ່ນຖືກເບິ່ງດ້ວຍຄວາມຖະໜອມໂດຍພຣະເຈົ້າ, ໃນຂະນະທີ່ຄົນໂງ່ຈ້າຖືກເບິ່ງຢ່າງຕໍ່າຕ້ອຍໂດຍພຣະເຈົ້າ

ໃນໂຢບ 42:7-9, ພຣະເຈົ້າກ່າວວ່າ ໂຢບຄືຄົນຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ. ການທີ່ພຣະອົງໃຊ້ຄຳສັບ “ຄົນຮັບໃຊ້” ເມື່ອກ່າວເຖິງໂຢບສະແດງເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງໂຢບໃນຫົວໃຈຂອງພຣະອົງ; ເຖິງແມ່ນພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເອີ້ນໂຢບຢ່າງໜ້ານັບຖືຫຼາຍກວ່ານີ້, ນາມມະຍົດນີ້ກໍບໍ່ໄດ້ຢັ້ງຢືນເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງໂຢບພາຍໃນຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ. “ຄົນຮັບໃຊ້” ໃນນີ້ຄືຊື່ຫຼິ້ນຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບໂຢບ. ການທີ່ພຣະເຈົ້າອ້າງວ່າ “ໂຢບ ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາ” ຫຼາຍຄັ້ງນັ້ນສະແດງວ່າພຣະອົງພໍໃຈກັບໂຢບ. ເຖິງແມ່ນພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກ່າວເຖິງຄວາມໝາຍຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຄຳວ່າ “ຄົນຮັບໃຊ້”, ນິຍາມຂອງພຣະເຈົ້າກ່ຽວກັບຄຳວ່າ “ຄົນຮັບໃຊ້” ສາມາດເຫັນໄດ້ຈາກພຣະທຳຂອງພຣະອົງທີ່ຢູ່ໃນຂໍ້ພຣະຄຳພີນີ້. ທໍາອິດ ພຣະເຈົ້າເວົ້າກັບເອລີຟັດຊາວເຕມານວ່າ: “ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງເຮົາໄດ້ລຸກໄໝ້ໃສ່ເຈົ້າ ແລະ ໃສ່ໝູ່ທັງສອງຄົນຂອງເຈົ້າ ຍ້ອນພວກເຈົ້າບໍ່ເວົ້າເຖິງເຮົາໃນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງຄືກັບໂຢບທີ່ເປັນຄົນຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາໄດ້ກ່າວ”. ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຄັ້ງທຳອິດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ບອກຜູ້ຄົນຢ່າງເປີດເຜີຍວ່າ ພຣະອົງຍອມຮັບທຸກສິ່ງທີ່ໂຢບໄດ້ກ່າວ ແລະ ໄດ້ກະທຳຫຼັງຈາກທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ທົດລອງເພິ່ນ ແລະ ເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ພຣະອົງໄດ້ຢືນຢັນຢ່າງເປີດເຜີຍເຖິງຄວາມແນ່ນອນ ແລະ ຄວາມຖືກຕ້ອງຂອງທຸກສິ່ງທີ່ໂຢບໄດ້ກະທຳ ແລະ ກ່າວ. ພຣະເຈົ້າໃຈຮ້າຍໃສ່ເອລີຟັດຊາວເຕມານ ແລະ ຄົນອື່ນໆ ຍ້ອນການເວົ້າທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ໄຮ້ເຫດຜົນຂອງພວກເຂົາ, ຍ້ອນວ່າ ຄືກັບໂຢບ ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດເຫັນການປາກົດຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ໄດ້ຍິນພຣະທຳທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວໃນຊີວິດຂອງພວກເຂົາ, ແຕ່ໂຢບກໍມີຄວາມຮູ້ດັ່ງກ່າວຢ່າງຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ, ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາພຽງແຕ່ສາມາດຄາດເດົາຢ່າງຫຼັບຫູຫຼັບຕາກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ, ລະເມີດຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ທົດລອງຄວາມອົດທົນຂອງພຣະອົງໃນທຸກຢ່າງທີ່ພວກເຂົາໄດ້ກະທຳ. ຕໍ່ມາ, ໃນຂະນະທີ່ຍອມຮັບທຸກສິ່ງທີ່ໂຢບໄດ້ກະທຳ ແລະ ກ່າວ, ພຣະເຈົ້າກໍເລີ່ມໂກດຮ້າຍຕໍ່ຄົນອື່ນໆ, ຍ້ອນໃນພວກເຂົານັ້ນ ພຣະອົງບໍ່ພຽງບໍ່ສາມາດເຫັນຄວາມເປັນຈິງແຫ່ງຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ຍັງບໍ່ໄດ້ຍິນຫຍັງກ່ຽວກັບຄວາມຢຳເກງຂອງພຣະເຈົ້າໃນສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເວົ້າ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງຮຽກຮ້ອງສິ່ງຕໍ່ໄປນີ້ຈາກພວກເຂົາ: “ສະນັ້ນ ບັດນີ້ ພວກເຈົ້າຈົ່ງເອົາງົວຕອນເຈັດໂຕ ແລະ ແກະຜູ້ເຈັດໂຕ ແລະ ໄປຫາໂຢບທີ່ເປັນຄົນຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາ ແລະ ຖວາຍເຄື່ອງເຜົາບູຊາເພື່ອຕົວພວກເຈົ້າເອງ; ແລະ ໂຢບທີ່ເປັນຄົນຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາຈະອາທິຖານເພື່ອພວກເຈົ້າ ຍ້ອນເຮົາຈະຍອມຮັບແຕ່ລາວເທົ່ານັ້ນ ບໍ່ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈະຈັດການກັບພວກເຈົ້າຕາມຄວາມໂງ່ຂອງພວກເຈົ້າ”. ໃນຂໍ້ຄວາມນີ້ ພຣະເຈົ້າກຳລັງບອກໃຫ້ເອລີຟັດ ແລະ ຄົນອື່ນໆເຮັດບາງສິ່ງທີ່ຈະໄຖ່ຄວາມຜິດບາບຂອງພວກເຂົາ, ຍ້ອນຄວາມໂງ່ຂອງພວກເຂົາທີ່ເຮັດຜິດບາບຕໍ່ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ ແລະ ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຕ້ອງຖວາຍເຄື່ອງເຜົາບູຊາເພື່ອແກ້ຄວາມຜິດພາດຂອງພວກເຂົາ. ເຄື່ອງເຜົາບູຊາແມ່ນຖືກຖວາຍໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າຢູ່ເລື້ອຍໆ, ແຕ່ສິ່ງທີ່ຜິດປົກກະຕິກ່ຽວກັບເຄື່ອງເຜົາບູຊາເຫຼົ່ານີ້ກໍຄື ພວກມັນຖວາຍໃຫ້ກັບໂຢບ. ພຣະເຈົ້າຍອມຮັບເອົາຈາກໂຢບ ຍ້ອນວ່າເພິ່ນເປັນພະຍານໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າໃນລະຫວ່າງການທົດລອງຂອງເພິ່ນ. ໃນຂະນະດຽວກັນ, ໝູ່ເພື່ອນເຫຼົ່ານີ້ຂອງໂຢບຖືກເປີດໂປງໃນລະຫວ່າງການທົດລອງຂອງເພິ່ນ; ຍ້ອນຄວາມໂງ່ຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາຈຶ່ງຖືກພຣະເຈົ້າຕໍານິ ແລະ ພວກເຂົາຍຸຍົງຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວນຖືກພຣະເຈົ້າລົງໂທດ, ລົງໂທດໂດຍການຖວາຍເຄື່ອງເຜົາບູຊາຕໍ່ໜ້າໂຢບ, ແລ້ວໂຢບກໍອະທິຖານໃຫ້ກັບພວກເຂົາ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຖືກລົງໂທດ ແລະ ປາສະຈາກຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມີຕໍ່ພວກເຂົາ. ເຈດຕະນາຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນເພື່ອນໍາຄວາມອັບອາຍມາສູ່ພວກເຂົາ, ຍ້ອນພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ປະ ນາມຄວາມຊື່ສັດຂອງໂຢບ. ໃນດ້ານໜຶ່ງ, ພຣະເຈົ້າກຳລັງບອກພວກເຂົາວ່າ ພຣະອົງບໍ່ຍອມຮັບການກະທຳຂອງພວກເຂົາ, ແຕ່ຍອມຮັບ ແລະ ຍິນດີໃນໂຢບຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ; ໃນອີກດ້ານ, ພຣະເຈົ້າກຳລັງບອກພວກເຂົາວ່າ ການຖືກຍອມຮັບໂດຍພຣະເຈົ້າໄດ້ຍົກໃຫ້ມະນຸດສູງຂຶ້ນຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ, ມະນຸແມ່ນຖືກກຽດຊັງໂດຍພຣະເຈົ້າ ຍ້ອນຄວາມໂງ່ຂອງພວກເຂົາທີ່ເຮັດຜິດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ຍ້ອນສິ່ງນັ້ນ ມັນຈຶ່ງຕໍ່າຕ້ອຍ ແລະ ຊົ່ວຮ້າຍໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນນິຍາມທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ກ່ຽວກັບຜູ້ຄົນສອງປະເພດດັ່ງກ່າວ, ມັນຄືທັດສະນະຄະຕິຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ຜູ້ຄົນສອງປະເພດເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ມັນຄືຄຳອະທິບາຍຂອງພຣະເຈົ້າກ່ຽວກັບ ຄຸນຄ່າ ແລະ ຖານະຂອງຜູ້ຄົນສອງປະເພດເຫຼົ່ານີ້. ເຖິງແມ່ນພຣະເຈົ້າໄດ້ເອີ້ນໂຢບວ່າຄົນຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ, ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ ຄົນຮັບໃຊ້ຄົນນີ້ແມ່ນເປັນທີ່ຮັກ ແລະ ໄດ້ຮັບສິດອຳນາດໃຫ້ອະທິຖານເພື່ອຄົນອື່ນ ແລະ ໃຫ້ອະໄພພວກເຂົາສຳລັບຄວາມຜິດພາດຂອງພວກເຂົາ. ຄົນຮັບໃຊ້ຄົນນີ້ສາມາດເວົ້າກັບພຣະເຈົ້າໂດຍກົງ ແລະ ມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າໂດຍກົງ ແລະ ສະຖານະຂອງເພິ່ນກໍສູງສົ່ງ ແລະ ມີກຽດຫຼາຍກວ່າຂອງຄົນອື່ນ. ນີ້ຄືຄວາມໝາຍທີ່ແທ້ຈິງຂອງຄຳວ່າ “ຄົນຮັບໃຊ້” ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວ. ໂຢບໄດ້ຮັບກຽດພິເສດນີ້ ຍ້ອນເພິ່ນຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ດ້ວຍເຫດຜົນທີ່ວ່າເປັນຫຍັງຄົນອື່ນຈຶ່ງບໍ່ຖືກເອີ້ນວ່າຄົນຮັບໃຊ້ຂອງພຣະເຈົ້າ ກໍຍ້ອນພວກເຂົາບໍ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ. ສອງທ່າທີຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ແຕກຕ່າງກັນຢ່າງຊັດເຈນເຫຼົ່ານີ້ຄືທ່າທີຂອງພຣະອົງຕໍ່ຜູ້ຄົນສອງປະເພດ: ຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍແມ່ນຖືກຍອມຮັບໂດຍພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຫັນວ່າລໍ້າຄ່າໃນສາຍຕາຂອງພຣະອົງ, ໃນຂະນະທີ່ຄົນທີ່ໂງ່ຈ້າບໍ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ສາມາດຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ບໍ່ສາມາດຮັບເອົາຄວາມພໍໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ; ພວກເຂົາກໍຈະຖືກລັງກຽດ ແລະ ຖືກຕໍານິໂດຍພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນຄົນຕໍ່າຕ້ອຍໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ສະເໝີ.

ພຣະເຈົ້າປະທານສິດອຳນາດໃຫ້ແກ່ໂຢບ

ໂຢບອະທິຖານເພື່ອໝູ່ເພື່ອນຂອງເພິ່ນ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຍ້ອນຄຳອະທິຖານຂອງໂຢບ, ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ຈັດການພວກເຂົາຕາມທີ່ເໝາະສົມກັບຄວາມໂງ່ຂອງພວກເຂົາ, ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ລົງໂທດພວກເຂົາ ຫຼື ນໍາຜົນກຳມາສູ່ພວກເຂົາ. ເປັນຫຍັງຈຶ່ງເປັນແບບນັ້ນ? ນັ້ນກໍຍ້ອນວ່າ ຄຳອະທິຖານຂອງໂຢບ ຜູ້ທີ່ເປັນຄົນຮັບໃຊ້ຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ໄປເຖິງຫູຂອງພຣະອົງ; ພຣະເຈົ້າໃຫ້ອະໄພພວກເຂົາ ຍ້ອນພຣະອົງຍອມຮັບເອົາຄຳອະທິຖານຂອງໂຢບ. ແລ້ວພວກເຮົາເຫັນຫຍັງໃນສິ່ງນີ້? ເມື່ອພຣະເຈົ້າອວຍພອນຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງ, ພຣະອົງມອບລາງວັນຫຼາຍຢ່າງໃຫ້ແກ່ພວກເຂົາ ແລະ ບໍ່ແມ່ນພຽງລາງວັນທີ່ເປັນວັດຖຸ: ພຣະເຈົ້າຍັງໄດ້ມອບສິດອຳນາດໃຫ້ແກ່ພວກເຂົາ, ມອບສິດໃຫ້ພວກເຂົາໄດ້ອະທິຖານເພື່ອຄົນອື່ນ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນພຣະເຈົ້າກໍລືມ ແລະ ເບິ່ງຂ້າມການກະທຳຜິດຂອງຜູ້ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນ, ຍ້ອນພຣະອົງໄດ້ຍິນຄຳອະທິຖານເຫຼົ່ານີ້. ນີ້ຄືສິດອຳນາດແທ້ຈິງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ມອບໃຫ້ແກ່ໂຢບ. ຜ່ານຄຳອະທິຖານຂອງໂຢບເພື່ອຢຸດການປະນາມຂອງພວກເຂົາ, ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາໄດ້ນໍາຄວາມອັບອາຍມາສູ່ຜູ້ຄົນທີ່ໂງ່ຈ້າເຫຼົ່ານີ້ ເຊິ່ງແນ່ນອນ ມັນເປັນການລົງໂທດພິເສດຂອງພຣະອົງສຳລັບເອລີຟັດ ແລະ ຄົນອື່ນໆ.

ໂຢບໄດ້ຮັບການອວຍພອນຈາກພຣະເຈົ້າອີກຄັ້ງ ແລະ ບໍ່ເຄີຍຖືກກ່າວຫາໂດຍຊາຕານອີກຈັກເທື່ອ

ໃນບັນດາພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາມີພຣະທຳທີ່ວ່າ: “ພວກເຈົ້າບໍ່ເວົ້າເຖິງເຮົາໃນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງຄືກັບໂຢບທີ່ເປັນຄົນຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາໄດ້ກ່າວ”. ແມ່ນຫຍັງຄືສິ່ງທີ່ໂຢບໄດ້ເວົ້າ? ມັນແມ່ນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ສົນທະນາກ່ອນໜ້ານີ້, ພ້ອມທັງພຣະທຳຫຼາຍໜ້າທີ່ຢູ່ໃນໜັງສືຂອງໂຢບ ເຊິ່ງໂຢບຖືກບັນທຶກໄວ້ຕາມທີ່ໄດ້ກ່າວ. ໃນບັນດາພຣະທຳຫຼາຍໜ້າເຫຼົ່ານີ້, ໂຢບບໍ່ເຄີຍມີຄຳຕໍ່ວ່າ ຫຼື ຂໍ້ສົງໄສກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າເລີຍ. ເພິ່ນພຽງແຕ່ລໍຄອຍຜົນຕາມມາ. ມັນຄືການລໍຖ້ານີ້ທີ່ເປັນທ່າທີແຫ່ງຄວາມເຊື່ອຟັງຂອງເພິ່ນ, ເຊິ່ງດ້ວຍເຫດນີ້ ແລະ ດ້ວຍຄຳເວົ້າທີ່ເພິ່ນກ່າວຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ໂຢບຈຶ່ງຖືກຮັບເອົາໂດຍພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອເພິ່ນອົດກັ້ນກັບການທົດລອງ ແລະ ທົນທຸກກັບຄວາມລໍາບາກ, ພຣະເຈົ້າຢູ່ຂ້າງເພິ່ນ ແລະ ເຖິງແມ່ນຄວາມລໍາບາກຂອງເພິ່ນຖືກບັນເທົາໂດຍການສະຖິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ພຣະເຈົ້າກໍໄດ້ເຫັນສິ່ງທີ່ພຣະອົງປາຖະໜາຢາກເຫັນ ແລະ ໄດ້ຍິນສິ່ງທີ່ພຣະອົງປາຖະໜາຢາກໄດ້ຍິນ. ທຸກການກະທຳ ແລະ ທຸກຄຳເວົ້າຂອງໂຢບໄດ້ໄປເຖິງຕາ ແລະ ຫູຂອງພຣະເຈົ້າ; ພຣະເຈົ້າໄດ້ຍິນ ແລະ ໄດ້ເຫັນ, ນີ້ຄືຂໍ້ແທ້ຈິງ. ຄວາມຮູ້ຂອງໂຢບກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຄິດຂອງເພິ່ນກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າທີ່ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນໃນເວລານັ້ນ, ໃນລະຫວ່າງຊ່ວງເວລານັ້ນ ເຊິ່ງບໍ່ໄດ້ສະເພາະເຈາະຈົງເທົ່າກັບຜູ້ຄົນໃນປັດຈຸບັນ, ແຕ່ໃນບໍລິບົດຂອງເວລາ, ພຣະເຈົ້າຍັງຮັບຮູ້ທຸກສິ່ງທີ່ເພິ່ນໄດ້ກ່າວ, ຍ້ອນພຶດຕິກຳຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄວາມຄິດທີ່ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ, ພ້ອມທັງສິ່ງທີ່ເພິ່ນໄດ້ສະແດງອອກ ແລະ ໄດ້ເປີດເຜີຍແມ່ນພຽງພໍສຳລັບເງື່ອນໄຂຂອງພຣະອົງ. ໃນລະຫວ່າງເວລາທີ່ໂຢບຕົກຢູ່ໃນການທົດລອງ, ສິ່ງທີ່ເພິ່ນຄິດໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ ແລະ ສິ່ງທີ່ເພິ່ນຕັ້ງໃຈເຮັດໄດ້ສະແດງໃຫ້ພຣະເຈົ້າເຫັນເຖິງຜົນຕາມມາ ເຊິ່ງເປັນທີ່ພໍໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ໃນທີ່ສຸດ ພຣະເຈົ້າກໍຢຸດການທົດລອງໂຢບ, ໂຢບກໍໄດ້ຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກບັນຫາຂອງເພິ່ນ ແລະ ການທົດລອງຂອງເພິ່ນກໍຫາຍໄປ ແລະ ບໍ່ເກີດຂຶ້ນກັບເພິ່ນອີກຕໍ່ໄປ. ຍ້ອນໂຢບໄດ້ຕົກຢູ່ໃນການທົດລອງຕ່າງໆແລ້ວ ແລະ ໄດ້ຍຶດໝັ້ນໃນລະຫວ່າງການທົດລອງເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ໄດ້ເອົາຊະນະຊາຕານຢ່າງສິ້ນເຊີງ, ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ມອບພອນນັ້ນທີ່ເພິ່ນສົມຄວນໄດ້ຮັບໂດຍຊອບທຳໃຫ້ແກ່ເພິ່ນ. ດັ່ງທີ່ໄດ້ບັນທຶກໄວ້ໃນໂຢບ 42:10, 12, ໂຢບໄດ້ຮັບການອວຍພອນອີກຄັ້ງ ແລະ ໄດ້ຮັບການອວຍພອນຫຼາຍກວ່າທີ່ເພິ່ນໄດ້ຮັບຄັ້ງທຳອິດ. ໃນເວລານີ້ ຊາຕານໄດ້ຖອຍ ແລະ ບໍ່ເວົ້າ ຫຼື ເຮັດຫຍັງອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ຈາກນັ້ນເປັນຕົ້ນມາ ໂຢບກໍບໍ່ໄດ້ຖືກແຊກແຊງ ຫຼື ຖືກໂຈມຕີໂດຍຊາຕານອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ຊາຕານກໍບໍ່ກ່າວຫາໃນເລື່ອງພຣະເຈົ້າອວຍພອນໂຢບອີກຕໍ່ໄປ.

ໂຢບໃຊ້ຊີວິດບັ້ນທ້າຍຂອງເພິ່ນທ່າມກາງພອນຂອງພຣະເຈົ້າ

ເຖິງແມ່ນພອນຂອງພຣະອົງໃນເວລານັ້ນພຽງແຕ່ຈຳກັດສະເພາະເປັນແກະ, ງົວຄວາຍ, ອູດ, ຊັບສິນວັດຖຸ ແລະ ອື່ນໆ, ພອນທີ່ພຣະເຈົ້າປາຖະໜາທີ່ຈະປະທານໃຫ້ແກ່ໂຢບໃນຫົວໃຈຂອງພຣະອົງກໍມີຫຼາຍກວ່າສິ່ງນີ້. ໃນເວລານັ້ນ, ໄດ້ມີການບັນທຶກບໍ່ວ່າ ສັນຍາຊົ່ວນິລັນດອນປະເພດໃດທີ່ພຣະເຈົ້າປາຖະໜາຈະມອບໃຫ້ແກ່ໂຢບ? ໃນການທີ່ເພິ່ນອວຍພອນໂຢບ, ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກ່າວເຖິງ ຫຼື ແຕະຕ້ອງຈຸດຈົບຂອງເພິ່ນ ແລະ ບໍ່ວ່າໂຢບຈະມີຄວາມສຳຄັນ ຫຼື ຕໍາແໜ່ງຫຍັງຢູ່ພາຍໃນຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ, ສະຫຼຸບແລ້ວ ພຣະເຈົ້າກໍລະມັດລະວັງຫຼາຍໃນການໃຫ້ພອນຂອງພຣະອົງ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ປະກາດຈຸດຈົບຂອງໂຢບ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ? ໃນເວລານັ້ນ, ເມື່ອແຜນການຂອງພຣະເຈົ້າຍັງບໍ່ທັນໄດ້ໄປເຖິງຈຸດທີ່ປະກາດຈຸດຈົບຂອງມະນຸດ, ແຜນການຍັງບໍ່ທັນໄດ້ເຂົ້າສູ່ຂັ້ນຕອນສຸດທ້າຍຂອງພາລະກິດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກ່າວເຖິງຈຸດຈົບ, ພຽງແຕ່ປະທານພອນຝ່າຍວັດຖຸໃຫ້ແກ່ມະນຸດ. ຄວາມໝາຍຂອງສິ່ງນີ້ກໍຄືຊີວິດບັ້ນທ້າຍຂອງໂຢບໄດ້ຜ່ານໄປໃນທ່າມກາງພອນຂອງພຣະເຈົ້າ ເຊິ່ງເປັນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນແຕກຕ່າງຈາກຄົນອື່ນ, ແຕ່ຄືກັບພວກເຂົາ ເພິ່ນກໍຊະລາ ແລະ ຄືກັບຄົນປົກກະຕິ ທົ່ວໄປມື້ທີ່ເພິ່ນຕ້ອງລາໂລກກໍມາເຖິງ. ສະນັ້ນ ມັນຈຶ່ງຖືກບັນທຶກໄວ້ວ່າ: “ແລ້ວໂຢບກໍຕາຍໄປ ໂດຍແກ່ເຖົ້າທີ່ມີອາຍຸຍືນທີ່ສຸດ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍຊີວິດຊີວາ” (ໂຢບ 42:17). ແມ່ນຫຍັງຄືຄວາມໝາຍຂອງ “ຕາຍໂດຍເຕັມໄປດ້ວຍຊີວິດຊີວາ” ໃນນີ້? ໃນຍຸກກ່ອນທີ່ພຣະເຈົ້າຈະປະກາດຈຸດຈົບຂອງຜູ້ຄົນ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ກຳນົດຊ່ວງອາຍຸຂອງຊີວິດສຳລັບໂຢບ ແລະ ເມື່ອອາຍຸນັ້ນໄດ້ມາເຖິງ ພຣະອົງກໍຍອມໃຫ້ໂຢບຈາກໂລກນີ້ໄປຕາມທຳມະຊາດ. ນັບຕັ້ງແຕ່ທີ່ພອນຄັ້ງທີສອງຂອງໂຢບຈົນເຖິງຄວາມຕາຍຂອງເພິ່ນ, ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເພິ່ມຄວາມລໍາບາກຫຍັງອີກ. ສຳລັບພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ຄວາມຕາຍຂອງໂຢບຈຶ່ງເປັນທຳມະຊາດ ແລະ ຍັງຈຳເປັນ; ມັນເປັນສິ່ງທີ່ປົກກະຕິຫຼາຍ ແລະ ບໍ່ແມ່ນການພິພາກສາ ຫຼື ການລົງໂທດ. ໃນຂະນະທີ່ເພິ່ນມີຊີວິດຢູ່, ໂຢບນະມັດສະການ ແລະ ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ; ສໍາລັບປະເພດຂອງຈຸດຈົບທີ່ເພິ່ນໄດ້ຮັບຫຼັງຈາກຄວາມຕາຍຂອງເພິ່ນນັ້ນ, ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກ່າວຫຍັງ ຫຼື ສະແດງຄວາມຄິດເຫັນຫຍັງກ່ຽວກັບສິ່ງນັ້ນ. ພຣະເຈົ້າມີຄວາມຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຖືກຕ້ອງຢ່າງໜັກແໜ້ນໃນສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວ ແລະ ກະທຳ; ເນື້ອຫາ ແລະ ຫຼັກການຂອງພຣະທຳ ແລະ ການກະທຳຂອງພຣະອົງກໍສອດຄ່ອງກັບຂັ້ນຕອນຂອງພາລະກິດຂອງພຣະອົງ ແລະ ສອດຄ່ອງກັບຊ່ວງເວລາທີ່ພຣະອົງປະຕິບັດພາລະກິດ. ຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງທີ່ເປັນຄືກັບໂຢບຈະມີຈຸດຈົບແບບໃດໃນຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ? ພຣະເຈົ້າໄດ້ມີການຕັດສິນໃຈບາງຢ່າງໃນຫົວໃຈຂອງພຣະອົງແລ້ວບໍ? ແນ່ນອນ ພຣະອົງໄດ້ເຮັດແລ້ວ! ມັນພຽງແຕ່ວ່າ ມະນຸດບໍ່ຮູ້ຈັກສິ່ງນີ້ເທົ່ານັ້ນ; ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຕ້ອງການທີ່ຈະບອກມະນຸດ ຫຼື ພຣະອົງບໍ່ມີເຈດຕະນາທີ່ຈະບອກມະນຸດ. ສະນັ້ນ ເມື່ອເວົ້າຢ່າງຜິວເຜີນແລ້ວ, ໂຢບແມ່ນຕາຍໂດຍມີຊີວິດຍືນຍາວ ແລະ ນີ້ຄືຊີວິດຂອງໂຢບ.

ລາຄາທີ່ໂຢບໄດ້ດຳລົງຊີວິດໃນລະຫວ່າງຊົ່ວຊີວິດຂອງເພິ່ນ

ໂຢບໄດ້ດຳລົງຊີວິດທີ່ມີຄຸນຄ່າບໍ? ຄຸນຄ່າດັ່ງກ່າວຢູ່ໃສ? ເປັນຫຍັງຈຶ່ງມີການເວົ້າວ່າ ເພິ່ນດຳລົງຊີວິດທີ່ມີຄຸນຄ່າ? ສຳລັບມະນຸດແລ້ວ, ແມ່ນຫຍັງຄືຄຸນຄ່າຂອງເພິ່ນ? ຈາກມຸມມອງຂອງມະນຸດ, ເພິ່ນຄືຕົວແທນໃຫ້ກັບມະນຸດຊາດທີ່ພຣະເຈົ້າປາຖະໜາຈະຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນ, ເປັນພະຍານທີ່ກຶກກ້ອງໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າຕໍ່ໜ້າຊາຕານ ແລະ ຜູ້ຄົນໃນແຜ່ນດິນໂລກ. ເພິ່ນໄດ້ປະຕິບັດຕາມໜ້າທີ່ຂອງສິ່ງທີ່ຖືກສ້າງຂອງພຣະເຈົ້າຄວນປະຕິບັດ, ເປັນແບບຢ່າງ ແລະ ເຮັດໜ້າທີ່ເປັນແບບຢ່າງສຳລັບທຸກຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າປາຖະໜາຈະຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນ, ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນໄດ້ເຫັນວ່າ ມັນເປັນໄປໄດ້ທີ່ຈະເອົາຊະນະເໜືອຊາຕານໂດຍການເພິ່ງພາພຣະເຈົ້າ. ແມ່ນຫຍັງຄືຄຸນຄ່າຂອງເພິ່ນຕໍ່ພຣະເຈົ້າ? ສຳລັບພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ຄຸນຄ່າໃນຊີວິດຂອງໂຢບແມ່ນນອນຢູ່ໃນຄວາມສາມາດຂອງເພິ່ນທີ່ຈະຢຳເກງພຣະເຈົ້າ, ນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ, ເປັນພະຍານເຖິງການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສັນລະເສີນການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ນໍາຄວາມປອບໃຈ ແລະ ບາງສິ່ງມາໃຫ້ພຣະເຈົ້າຍິນດີ; ສຳລັບພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ຄຸນຄ່າໃນຊີວິດຂອງໂຢບຍັງຢູ່ໃນວິທີທີ່ໂຢບໄດ້ຜະເຊີນກັບການທົດລອງ ແລະ ເອົາຊະນະເໜືອຊາຕານກ່ອນທີ່ເພິ່ນຈະຕາຍ ແລະ ເປັນພະຍານທີ່ກຶກກ້ອງໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າຕໍ່ໜ້າຊາຕານ ແລະ ຜູ້ຄົນເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ເພື່ອວ່າພຣະເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບສະຫງ່າລາສີທ່າມກາງມະນຸດຊາດ, ປອບໂຍນຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈທີ່ກະຕືລືລົ້ນຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຫຼຽວເຫັນຜົນຕາມມາ ແລະ ເຫັນຄວາມຫວັງ. ຄຳພະຍານຂອງເພິ່ນໄດ້ເປັນແບບຢ່າງທີ່ບໍ່ເຄີຍມີມາກ່ອນສຳລັບຄວາມສາມາດຍຶດໝັ້ນໃນຄຳພະຍານຂອງຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ສຳລັບຄວາມສາມາດທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຊາຕານອັບອາຍແທນພຣະເຈົ້າ, ໃນພາລະກິດແຫ່ງການຄຸ້ມຄອງມະນຸດຊາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຊິ່ງນີ້ບໍ່ແມ່ນຄຸນຄ່າໃນຊີວິດຂອງໂຢບບໍ? ໂຢບໄດ້ນໍາຄວາມປອບໂຍນມາສູ່ຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຊິ່ງເພິ່ນໄດ້ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າຊີມລົດຊາດເຖິງຄວາມເບີກບານໃນການໄດ້ຮັບສະຫງ່າລາສີ ແລະ ເພິ່ນໄດ້ສະໜອງການເລີ່ມຕົ້ນຢ່າງອັດສະຈັນຕໍ່ແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າ. ຈາກຈຸດນີ້ເປັນຕົ້ນໄປ, ຊື່ຂອງໂຢບໄດ້ກາຍມາເປັນສັນຍາລັກຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຮັບສະຫງ່າລາສີ ແລະ ເປັນສັນຍາລັກເຖິງໄຊຊະນະຂອງມະນຸດຊາດເໜືອຊາຕານ. ສິ່ງທີ່ໂຢບດຳລົງຊີວິດຕາມໃນລະຫວ່າງຊົ່ວຊີວິດຂອງເພິ່ນ, ພ້ອມທັງໄຊຊະນະທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງເພິ່ນເໜືອຊາຕານຈະຖືກຖະໜອມໂດຍພຣະເຈົ້າຕະຫຼອດໄປ ແລະ ຄວາມສົມບູນ, ຄວາມຊື່ສັດ ແລະ ຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າຂອງເພິ່ນຈະເປັນທີ່ເຄົາລົບ ແລະ ເປັນແບບຢ່າງໃຫ້ແກ່ຄົນຮຸ່ນຕໍ່ໄປ ຕະຫຼອດໄປ. ເຂົາຈະຖືກຖະໜອມໂດຍພຣະເຈົ້າຕະຫຼອດໄປ ຄືກັບໄຂ່ມຸກທີ່ແຈ່ມໃສ, ມີແສງແວວວາວ ແລະ ເຂົາກໍສົມຄວນແກ່ການເຊີດຊູໂດຍມະນຸດເຊັ່ນກັນ!

ຕໍ່ໄປ, ໃຫ້ພວກເຮົາມາເບິ່ງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າໃນລະຫວ່າງຍຸກແຫ່ງພຣະບັນຍັດ.

IV. ກົດລະບຽບໃນຍຸກແຫ່ງພຣະບັນຍັດ

ພຣະບັນຍັດສິບປະການ

ຫຼັກການໃນການສ້າງແທ່ນບູຊາ

ກົດລະບຽບສຳລັບການປະຕິບັດຕໍ່ຄົນຮັບໃຊ້

ກົດລະບຽບສຳລັບການຂີ້ລັກ ແລະ ການຊົດເຊີຍ

ຮັກສາວັນຊະບາໂຕ ແລະ ບຸນສະຫຼອງທັງສາມ

ກົດລະບຽບສຳລັບວັນຊະບາໂຕ

ກົດລະບຽບສຳລັບການຖວາຍ

ການຖວາຍເຄື່ອງເຜົາບູຊາ

ການຖວາຍຜົນລະປູກ

ການຖວາຍເພື່ອສັນຕິສຸກ

ການຖວາຍຄວາມຜິດບາບ

ການຖວາຍການລະເມີດ

ກົດລະບຽບສຳລັບການຖວາຍໂດຍປະໂລຫິດ (ອາໂຣນ ແລະ ລູກຊາຍຂອງເພິ່ນແມ່ນຖືກສັ່ງໃຫ້ປະຕິບັດຕາມ)

ການຖວາຍເຄື່ອງເຜົາບູຊາໂດຍປະໂລຫິດ

ການຖວາຍຜົນລະປູກໂດຍປະໂລຫິດ

ການຖວາຍຄວາມຜິດບາບໂດຍປະໂລຫິດ

ການຖວາຍການລະເມີດໂດຍປະໂລຫິດ

ການຖວາຍເພື່ອສັນຕິສຸກໂດຍປະໂລຫິດ

ກົດລະບຽບສຳລັບການຮັບປະທານເຄື່ອງຖວາຍໂດຍປະໂລຫິດ

ສັດທີ່ບໍ່ມີມົນທິນ ແລະ ມີມົນທິນ (ສັດທີ່ສາມາດກິນໄດ້ ແລະ ບໍ່ສາມາດກິນໄດ້)

ກົດລະບຽບສຳລັບການຊໍາລະຜູ້ຍິງໃຫ້ບໍລິສຸດຫຼັງຈາກເກີດລູກ

ມາດຕະຖານສຳລັບການກວດພະຍາດຂີ້ທູດ

ກົດລະບຽບສຳລັບຄົນທີ່ຖືກຮັກສາຈາກພະຍາດຂີ້ທູດ

ກົດລະບຽບສຳລັບການຊໍາລະເຮືອນທີ່ຕິດເຊື້ອພະຍາດໃຫ້ສະອາດ

ກົດລະບຽບສຳລັບຄົນທີ່ມີອາການຖ່າຍຜິດປົກກະຕິ

ວັນລຶບລ້າງບາບທີ່ຕ້ອງຖືກປະຕິບັດໜຶ່ງຄັ້ງຕໍ່ປີ

ກົດລະບຽບສຳລັບການຂ້າງົວຄວາຍ ແລະ ແກະ

ການເກືອດຫ້າມສຳລັບການປະຕິບັດທີ່ເປັນຕາລັງກຽດຂອງຕ່າງຊາດ (ບໍ່ສົມສູ່ກັບຍາດຕິພີ່ນ້ອງ ແລະ ອື່ນໆ)

ກົດລະບຽບທີ່ຜູ້ຄົນຕ້ອງປະຕິບັດ (“ພວກເຈົ້າຕ້ອງບໍລິສຸດ ຍ້ອນວ່າເຮົາ ພຣະເຢໂຮວາທີ່ເປັນພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າແມ່ນບໍລິສຸດ” (ກົດລະບຽບການເລວີ 19:2))

ການປະຫານຊີວິດຂອງຄົນທີ່ຖວາຍລູກຂອງພວກເຂົາໃຫ້ແກ່ພະໂມເລັກ

ກົດລະບຽບສຳລັບການລົງໂທດອາຊະຍາກຳໃນການທໍາມິດສາຈານ

ກົດລະບຽບທີ່ປະໂລຫິດຄວນປະຕິບັດ (ກົດລະບຽບສຳລັບພຶດຕິກຳປະຈຳວັນຂອງພວກເຂົາ, ກົດລະບຽບສຳລັບການກິນສິ່ງທີ່ບໍລິສຸດ, ກົດລະບຽບສຳລັບການຖວາຍ ແລະ ອື່ນໆ)

ບຸນສະຫຼອງທີ່ຄວນປະຕິບັດ (ວັນຊະບາໂຕ, ປັດສະຄາ, ວັນເພັນເຕຄໍສະເຕ, ວັນລຶບລ້າງບາບ ແລະ ອື່ນໆ)

ກົດລະບຽບອື່ນໆ (ການເຜົາຕະກຽງ, ປີແຫ່ງການສະເຫຼີມສະຫຼອງ, ການໄຖ່ດິນຄືນ, ການປະຕິຍານ, ການຖວາຍໜຶ່ງສ່ວນສິບ ແລະ ອື່ນໆ)

ກົດລະບຽບໃນຍຸກແຫ່ງພຣະບັນຍັດແມ່ນເຄື່ອງພິສູດທີ່ແທ້ຈິງເຖິງການນໍາພາຂອງພຣະເຈົ້າແຫ່ງມະນຸດຊາດທັງປວງ

ພວກເຈົ້າໄດ້ອ່ານກົດລະບຽບ ແລະ ຫຼັກການເຫຼົ່ານີ້ໃນຍຸກແຫ່ງພຣະບັນຍັດ, ແມ່ນບໍ? ກົດລະບຽບເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ປົກຄຸມຂອບເຂດຢ່າງກວ້າງຂວາງບໍ? ກ່ອນອື່ນ, ພວກມັນປົກຄຸມພຣະບັນຍັດສິບປະການ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ ກໍແມ່ນກົດລະບຽບສຳລັບການສ້າງແທ່ນບູຊາ ແລະ ອື່ນໆ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຕາມມາດ້ວຍກົດລະບຽບສຳລັບການຮັກສາວັນຊະບາໂຕ ແລະ ການຮັກສາບຸນສະຫຼອງທັງສາມ, ຫຼັງຈາກນັ້ນແມ່ນກົດລະບຽບສຳລັບການຖວາຍ. ພວກເຈົ້າໄດ້ເຫັນບໍວ່າມີການຖວາຍຈັກປະເພດ? ມີການຖວາຍເຜົາບູຊາ, ການຖວາຍຜົນລະປູກ, ການຖວາຍເພື່ອສັນຕິສຸກ, ການຖວາຍຄວາມຜິດບາບ ແລະ ອື່ນໆ. ພວກມັນແມ່ນຕາມດ້ວຍກົດລະບຽບສຳລັບການຖວາຍຂອງປະໂລຫິດ, ລວມເຖິງການຖວາຍເຜົາບູຊາ ແລະ ການຖວາຍຜົນລະປູກໂດຍປະໂລຫິດ ແລະ ການຖວາຍປະເພດອື່ນໆ. ຂໍ້ທີ່ແປດຂອງກົດລະບຽບແມ່ນສຳລັບການກິນເຄື່ອງຖວາຍໂດຍປະໂລຫິດ. ແລ້ວກໍມີກົດລະບຽບທີ່ຄວນຖືກປະຕິບັດໃນລະຫວ່າງຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນ. ມີຂໍ້ກຳນົດຕ່າງໆສຳລັບລັກສະນະຫຼາຍຢ່າງໃນຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນ, ເຊັ່ນ: ກົດລະບຽບສຳລັບສິ່ງທີ່ພວກເຂົາອາດ ຫຼື ບໍ່ອາດກິນ, ສຳລັບການຊໍາລະລ້າງແມ່ຍິງໃຫ້ບໍລິສຸດຫຼັງຈາກເກີດລູກ ແລະ ສຳລັບຄົນທີ່ຖືກຮັກສາຈາກພະຍາດຂີ້ທູດ. ໃນກົດລະບຽບເຫຼົ່ານີ້, ພຣະເຈົ້າເຖິງກັບກ່າວເຖິງພະຍາດ ແລະ ແມ່ນແຕ່ກົດລະບຽບສຳລັບການຂ້າແກະ ແລະ ງົວຄວາຍ ແລະ ອື່ນໆ. ແກະ ແລະ ງົວຄວາຍແມ່ນຖືກສ້າງໂດຍພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າຄວນຂ້າພວກມັນຕາມທີ່ພຣະເຈົ້າບອກໃຫ້ເຈົ້າເຮັດ; ແນ່ນອນ ມີເຫດຜົນໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ; ມັນເປັນການປະຕິບັດທີ່ຖືກຕ້ອງຢ່າງແນ່ນອນທີ່ບັນຍັດໂດຍພຣະເຈົ້າ ແລະ ມີປະໂຫຍດຕໍ່ຜູ້ຄົນຢ່າງແນ່ນອນ! ຍັງມີບຸນສະຫຼອງ ແລະ ກົດລະບຽບໃຫ້ປະຕິບັດ ເຊັ່ນ: ວັນຊະບາໂຕ, ປັດສະຄາ ແລະ ອື່ນໆອີກ, ພຣະເຈົ້າກ່າວເຖິງທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້. ໃຫ້ພວກເຮົາເບິ່ງສິ່ງສຸດທ້າຍ: ກົດລະບຽບອື່ນໆ ເຊັ່ນ: ການເຜົາຕະກຽງ, ປີແຫ່ງການສະເຫຼີມສະຫຼອງ, ການໄຖ່ດິນຄືນ, ການປະຕິຍານ, ການຖວາຍໜຶ່ງສ່ວນສິບ ແລະ ອື່ນໆ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ປົກຄຸມຂອບເຂດຢ່າງກວ້າງຂວາງບໍ? ສິ່ງທຳອິດທີ່ຈະເວົ້າເຖິງກໍຄືບັນຫາຂອງການຖວາຍຂອງຜູ້ຄົນ. ນອກນັ້ນກໍມີກົດລະບຽບສຳລັບການຂີ້ລັກ ແລະ ການຊົດເຊີຍ ແລະ ການຮັກສາວັນຊະບາໂຕ... ເຊິ່ງກ່ຽວພັນກັບລາຍລະອຽດຂອງຊີວິດທຸກປະການ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ເມື່ອພຣະເຈົ້າເລີ່ມພາລະກິດແຫ່ງການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງຢ່າງເປັນທາງການ, ພຣະອົງໄດ້ກຳນົດກົດລະບຽບຫຼາຍຢ່າງທີ່ມະນຸດຕ້ອງປະຕິບັດຕາມ. ກົດລະບຽບເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດມີຊີວິດປົກກະຕິເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ຊີວິດທີ່ປົກກະຕິຂອງມະນຸດທີ່ບໍ່ສາມາດຕັດຂາດຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ການນໍາພາຂອງພຣະອົງໄດ້. ກ່ອນອື່ນ ພຣະເຈົ້າບອກມະນຸດເຖິງວິທີສ້າງແທ່ນບູຊາ ແລະ ວິທີການສ້າງແທ່ນບູຊາ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ພຣະອົງກໍບອກມະນຸດເຖິງວິທີການຖວາຍ ແລະ ຈັດຕັ້ງວິທີການທີ່ມະນຸດຕ້ອງດຳລົງຊີວິດຕາມ, ສິ່ງທີ່ເຂົາຕ້ອງໃສ່ໃຈໃນຊີວິດ, ສິ່ງທີ່ເຂົາຕ້ອງປະຕິບັດຕາມ ແລະ ສິ່ງທີ່ເຂົາຄວນ ແລະ ບໍ່ຄວນເຮັດ. ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າກຳນົດອອກໃຫ້ແກ່ມະນຸດແມ່ນປົກຄຸມທຸກສິ່ງ ແລະ ດ້ວຍທຳນຽມ, ກົດລະບຽບ ແລະ ຫຼັກການເຫຼົ່ານີ້ ພຣະອົງໄດ້ເຮັດໃຫ້ພຶດຕິກຳຂອງຜູ້ຄົນມີມາດຕະຖານ, ພຣະອົງນໍາພາຊີວິດຂອງພວກເຂົາ, ນໍາພາພວກເຂົາເລີ່ມຕົ້ນເຂົ້າສູ່ກົດລະບຽບຂອງພຣະເຈົ້າ, ນໍາພາພວກເຂົາໃຫ້ມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າແທ່ນບູຊາຂອງພຣະເຈົ້າ, ນໍາພາພວກເຂົາໃນການມີຊີວິດທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງສຳລັບມະນຸດ ເຊິ່ງມີລະບຽບ, ມີຄວາມເປັນປົກກະຕິ ແລະ ຄວາມພໍປະມານ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ກົດລະບຽບ ແລະ ຫຼັກການທີ່ງ່າຍດາຍເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອກຳນົດຂອບເຂດສຳລັບມະນຸດ, ເພື່ອວ່າຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ ມະນຸດຈະມີຊີວິດເປັນປົກກະຕິໃນການນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ, ຈະມີຊີວິດປົກກະຕິຂອງມະນຸດ; ສິ່ງດັ່ງກ່າວແມ່ນເນື້ອຫາສະເພາະຂອງການເລີ່ມຕົ້ນແຜນການຄຸ້ມຄອງຫົກພັນປີຂອງພຣະອົງ. ຂໍ້ກຳນົດ ແລະ ກົດລະບຽບປົກຄຸມເນື້ອຫາຢ່າງກວ້າງຂວາງ, ພວກມັນຄືກົດລະບຽບຂອງການນໍາພາມະນຸດຊາດໃນລະຫວ່າງຍຸກແຫ່ງພຣະບັນຍັດ, ພວກມັນຕ້ອງຖືກຍອມຮັບ ແລະ ເຊື່ອຟັງໂດຍຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ໃນຍຸກແຫ່ງພຣະບັນຍັດ, ພວກມັນຄືການບັນທຶກເຖິງພາລະກິດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະຕິບັດໃນລະຫວ່າງຍຸກແຫ່ງພຣະບັນຍັດ ແລະ ພວກມັນເຄື່ອງພິສູດແທ້ຈິງເຖິງຄວາມເປັນຜູ້ນໍາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການນໍາພາມະນຸດຊາດທັງປວງ.

ມະນຸດຊາດແມ່ນບໍ່ສາມາດຕັດຂາດຈາກຄຳສັ່ງສອນ ແລະ ການສະໜອງຂອງພຣະເຈົ້າຕະຫຼອດໄປ

ໃນກົດລະບຽບເຫຼົ່ານີ້ ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນເຖິງ ທ່າທີຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ພາລະກິດຂອງພຣະອົງ, ຕໍ່ການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງ ແລະ ຕໍ່ມະນຸດຊາດແມ່ນຈິງຈັງ, ຮອບຄອບ, ເຂັ້ມງວດ ແລະ ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບ. ພຣະອົງປະຕິບັດພາລະກິດທີ່ພຣະອົງຕ້ອງເຮັດທ່າມກາງມະນຸດຊາດ ຕາມບາດກ້າວຂອງພຣະອົງ, ໂດຍບໍ່ມີຄວາມຂັດກັນ, ກ່າວພຣະທໍາທີ່ພຣະອົງຕ້ອງກ່າວຕໍ່ມະນຸດຊາດໂດຍບໍ່ມີຂໍ້ຜິດພາດ ຫຼື ການລະເວັ້ນແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ, ເຮັດໃຫ້ມະນຸດໄດ້ເຫັນວ່າເຂົາບໍ່ສາມາດຕັດຂາດຈາກຄວາມເປັນຜູ້ນໍາຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ ແລະ ສະແດງໃຫ້ເຂົາເຫັນວ່າ ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດ ແລະ ເວົ້ານັ້ນສໍາຄັນສໍ່າໃດກັບມະນຸດຊາດ. ບໍ່ວ່າມະນຸດຈະເປັນແນວໃດໃນຍຸກຕໍ່ໄປ, ໃນການເລີ່ມຕົ້ນທຳອິດ, ໃນລະຫວ່າງຍຸກແຫ່ງພຣະບັນຍັດ, ພຣະເຈົ້າເຮັດສິ່ງທຳມະດາເຫຼົ່ານີ້. ສຳລັບພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ແນວຄິດຂອງຜູ້ຄົນກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ, ໂລກ ແລະ ມະນຸດຊາດໃນຍຸກນັ້ນແມ່ນບໍ່ມີນາມມະທໍາ ແລະ ຄຸມເຄືອ ແລະ ເຖິງແມ່ນພວກເຂົາມີແນວຄິດ ແລະ ເຈດຕະນາທີ່ມີຈິດສຳນຶກບາງຢ່າງ, ພວກເຂົາທັງໝົດບໍ່ຊັດເຈນ ແລະ ບໍ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ມະນຸດຊາດຈຶ່ງບໍ່ສາມາດຕັດຂາດຈາກການສັ່ງສອນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການສະໜອງສຳລັບພວກເຂົາ. ໃນໄລຍະເບື້ອງຕົ້ນ, ມະນຸດຊາດບໍ່ຮູ້ຈັກຫຍັງ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຕ້ອງເລີ່ມສັ່ງສອນມະນຸດຈາກຫຼັກການທີ່ຜິວເຜີນ ແລະ ພື້ນຖານທີ່ສຸດສຳລັບຄວາມຢູ່ລອດ ແລະ ກົດລະບຽບທີ່ຈຳເປັນສຳລັບການດຳລົງຊີວິດ, ເຮັດໃຫ້ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຝັງເລິກເຂົ້າໃນຫົວໃຈຂອງມະນຸດເທື່ອລະໜ້ອຍ. ໂດຍຜ່ານກົດລະບຽບເຫຼົ່ານີ້ ເຊິ່ງມາຈາກພຣະທຳ ແລະ ຜ່ານກົດເກນເຫຼົ່ານີ້, ພຣະອົງມອບຄວາມເຂົ້າໃຈເທື່ອລະໜ້ອຍກ່ຽວກັບພຣະອົງໃຫ້ແກ່ມະນຸດ, ເຮັດໃຫ້ຮູ້ເຖິງຄຸນຄ່າ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈເທື່ອລະໜ້ອຍກ່ຽວກັບຄວາມເປັນຜູ້ນໍາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ແນວຄິດພື້ນຖານກ່ຽວກັບຄວາມສຳພັນລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມະນຸດ. ເມື່ອນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງສາມາດປະຕິບັດພາລະກິດທີ່ພຣະອົງຈະເຮັດໃນອະນາຄົດເທື່ອລະໜ້ອຍ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ກົດລະບຽບເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ພາລະກິດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະຕິບັດໃນລະຫວ່າງຍຸກແຫ່ງພຣະບັນຍັດຄືຮາກຖານຂອງພາລະກິດຂອງພຣະອົງໃນການຊ່ວຍມະນຸດຊາດໃຫ້ລອດພົ້ນ ແລະ ເປັນຂັ້ນຕອນທຳອິດຂອງພາລະກິດໃນແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ກ່ອນພາລະກິດຂອງຍຸກແຫ່ງພຣະບັນຍັດ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວແກ່ອາດາມ, ເອວາ ແລະ ເຊື້ອສາຍຂອງພວກເຂົາ, ຄຳສັ່ງ ແລະ ຄຳສັ່ງສອນເຫຼົ່ານັ້ນບໍ່ໄດ້ເປັນລະບົບ ຫຼື ບໍ່ໄດ້ວາງອອກເທື່ອລະຢ່າງແບບສະເພາະເຈາະຈົງໃຫ້ກັບມະນຸດ ແລະ ພວກມັນບໍ່ໄດ້ຖືກບັນທຶກໄວ້ ຫຼື ພວກມັນບໍ່ໄດ້ກາຍມາເປັນກົດລະບຽບ. ນັ້ນກໍຍ້ອນວ່າ ໃນເວລານັ້ນ ແຜນການຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໄປໄກສໍ່ານັ້ນ; ມີພຽງເມື່ອພຣະເຈົ້າໄດ້ນໍາພາມະນຸດໄປສູ່ບາດກ້າວນີ້ ພຣະອົງຈຶ່ງເລີ່ມກ່າວກົດລະບຽບເຫຼົ່ານີ້ກ່ຽວກັບຍຸກແຫ່ງພຣະບັນຍັດ ແລະ ເລີ່ມເຮັດໃຫ້ມະນຸດປະຕິບັດກົດລະບຽບເຫຼົ່ານັ້ນ. ມັນຄືຂະບວນການທີ່ຈຳເປັນ ແລະ ຜົນຕາມມາແມ່ນຫຼີກເວັ້ນບໍ່ໄດ້. ທຳນຽມ ແລະ ກົດລະບຽບທຳມະດາເຫຼົ່ານີ້ສະແດງໃຫ້ມະນຸດເຫັນເຖິງຂັ້ນຕອນພາລະກິດແຫ່ງການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສະຕິປັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຖືກເປີດເຜີຍໃນແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງ. ພຣະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ເນື້ອຫາ ແລະ ວິທີໃດທີ່ຈະໃຊ້ເພື່ອເລີ່ມຕົ້ນ, ວິທີໃດທີ່ຈະໃຊ້ເພື່ອສືບຕໍ່ ແລະ ວິທີໃດທີ່ຈະໃຊ້ເພື່ອສິ້ນສຸດ ເພື່ອວ່າພຣະອົງຈະສາມາດໄດ້ຮັບກຸ່ມຜູ້ຄົນທີ່ເປັນພະຍານໃຫ້ແກ່ພຣະອົງ ແລະ ພຣະອົງຈະສາມາດຮັບເອົາກຸ່ມຄົນທີ່ມີຈິດໃຈດຽວກັນກັບພຣະອົງ. ພຣະອົງຮູ້ຈັກສິ່ງທີ່ຢູ່ພາຍໃນມະນຸດ ແລະ ຮູ້ຈັກສິ່ງທີ່ມະນຸດຂາດ. ພຣະອົງຮູ້ຈັກສິ່ງທີ່ພຣະອົງຕ້ອງສະໜອງ ແລະ ວິທີທີ່ພຣະອົງຄວນນໍາພາມະນຸດ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພຣະອົງຈຶ່ງຮູ້ຈັກສິ່ງທີ່ມະນຸດຄວນ ແລະ ບໍ່ຄວນເຮັດ. ມະນຸດເປັນຄືກັບຫຸ່ນຕຸກກະຕາ: ເຖິງແມ່ນມະນຸດບໍ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຂົາກໍບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ ນອກຈາກຖືກນໍາພາໂດຍພາລະກິດແຫ່ງການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າເທື່ອລະບາດກ້າວຈົນເຖິງປັດຈຸບັນ. ບໍ່ມີຄວາມສັບສົນໃນຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ພຣະອົງຕ້ອງເຮັດ; ໃນຫົວໃຈຂອງພຣະອົງແມ່ນມີແຜນການທີ່ຊັດເຈນ ແລະ ແຈ່ມແຈ້ງຫຼາຍ ແລະ ພຣະອົງປະຕິບັດພາລະກິດທີ່ພຣະອົງເອງປາຖະໜາທີ່ຈະເຮັດຕາມບາດກ້າວຂອງພຣະອົງ ແລະ ແຜນການຂອງພຣະອົງ, ພັດທະນາຈາກຄວາມຜິວເຜີນໄປສູ່ຄວາມເລິກເຊິ່ງ. ເຖິງແມ່ນພຣະອົງບໍ່ໄດ້ລະບຸພາລະກິດທີ່ພຣະອົງຈະປະຕິບັດໃນອະນາຄົດ, ພາລະກິດຕໍ່ມາຂອງພຣະອົງຍັງສືບຕໍ່ປະຕິບັດ ແລະ ກ້າວໜ້າຢ່າງເຂັ້ມງວດຕາມແຜນການຂອງພຣະອົງ ເຊິ່ງເປັນການສະແດງອອກເຖິງສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າມີ ແລະ ເປັນ ແລະ ຍັງເປັນສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ບໍ່ວ່າແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງທີ່ພຣະອົງປະຕິບັດນັ້ນຈະຢູ່ໃນຂັ້ນຕອນໃດກໍຕາມ, ອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງແມ່ນເປັນຕົວແທນໃຫ້ກັບພຣະອົງເອງ. ສິ່ງນີ້ຄືຄວາມເປັນຈິງ. ບໍ່ວ່າຈະເປັນອາຍຸ ຫຼື ຂັ້ນຕອນໃດຂອງພາລະກິດ, ຈະມີສິ່ງທີ່ບໍ່ປ່ຽນແປງຈັກເທື່ອ ເຊັ່ນ: ຜູ້ຄົນປະເພດໃດທີ່ພຣະເຈົ້າຮັກ, ຜູ້ຄົນປະເພດໃດທີ່ພຣະອົງລັງກຽດ, ອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງມີ ແລະ ເປັນ. ເຖິງແມ່ນກົດລະບຽບ ແລະ ຫຼັກການເຫຼົ່ານີ້ທີ່ພຣະເຈົ້າຈັດຕັ້ງໃນລະຫວ່າງພາລະກິດໃນຍຸກແຫ່ງພຣະບັນຍັດເບິ່ງຄຶງງ່າຍ ແລະ ຜິວເຜີນຕໍ່ຜູ້ຄົນໃນປັດຈຸບັນ ແລະ ເຖິງແມ່ນຈະເຂົ້າໃຈ ແລະ ບັນລຸໄດ້ງ່າຍ, ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນຍັງມີສະຕິປັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍັງມີອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະອົງມີ ແລະ ເປັນ. ເພາະວ່າ ຢູ່ໃນກົດລະບຽບທີ່ປາກົດວ່າທຳມະດາເຫຼົ່ານີ້ສະແດງເຖິງຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຫ່ວງໃຍຕໍ່ມະນຸດຊາດ ພ້ອມດ້ວຍແກ່ນແທ້ອັນງົດງາມແຫ່ງຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງ, ສະນັ້ນ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ມະນຸດເຂົ້າໃຈຂໍ້ແທ້ຈິງຢ່າງແທ້ຈິງວ່າ ພຣະເຈົ້າປົກຄອງເໜືອສິ່ງທັງປວງ ແລະ ສິ່ງທັງປວງແມ່ນຖືກຄວບຄຸມດ້ວຍມືຂອງພຣະອົງ. ບໍ່ວ່າມະນຸດຊາດຈະຊ່ຽວຊານໃນຄວາມຮູ້ຫຼາຍສໍ່າໃດ ຫຼື ເຂົາເຂົ້າໃຈທິດສະດີ ຫຼື ຄວາມເລິກລັບຫຼາຍສໍ່າໃດ, ສຳລັບພຣະເຈົ້າແລ້ວ ບໍ່ມີຫຍັງໃນສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ສາມາດທົດແທນການສະໜອງຂອງພຣະອົງ ແລະ ຄວາມເປັນມະນຸດຂອງມະນຸດຊາດ; ມະນຸດຊາດຈະບໍ່ສາມາດຕັດຂາດອອກຈາກການນໍາພາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພາລະກິດສ່ວນຕົວຂອງພຣະເຈົ້າຕະຫຼອດໄປ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວຄືຄວາມສຳພັນທີ່ບໍ່ສາມາດຕັດຂາດລະຫວ່າງມະນຸດ ແລະ ພຣະເຈົ້າ. ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະມອບພຣະບັນຍັດ ຫຼື ກົດລະບຽບ ຫຼື ສະໜອງຄວາມຈິງໃຫ້ເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າໃຈຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງ, ບໍ່ວ່າພຣະອົງຈະເຮັດຫຍັງກໍຕາມ, ເປົ້າໝາຍຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນເພື່ອນໍາພາມະນຸດໄປສູ່ອະນາຄົດທີ່ສວຍງາມ. ພຣະທຳທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວ ແລະ ພາລະກິດທີ່ພຣະອົງປະຕິບັດຄືການເປີດເຜີຍດ້ານໜຶ່ງຂອງແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງ ແລະ ອີກດ້ານຄືການເປີດເຜີຍເຖິງອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງ ແລະ ສະຕິປັນຍາຂອງພຣະອົງ; ພວກມັນແມ່ນບາດກ້າວທີ່ບໍ່ສາມາດຕັດຂາດໄດ້ໃນແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງ. ສິ່ງນີ້ຕ້ອງບໍ່ຖືກເບິ່ງຂ້າມ! ຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າປາກົດໃນທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຮັດ; ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຢ້ານຄວາມຄິດເຫັນແບບຜິດໆ ຫຼື ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ຢ້ານແນວຄິດ ຫຼື ຄວາມຄິດໃດໜຶ່ງຂອງມະນຸດທີ່ກ່ຽວກັບພຣະອົງ. ພຣະອົງພຽງແຕ່ປະຕິບັດພາລະກິດຂອງພຣະອົງ ແລະ ສືບຕໍ່ການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງຕາມແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງ ໂດຍບໍ່ຖືກຈຳກັດໂດຍບຸກຄົນ, ເຫດການ ຫຼື ວັດຖຸໃດໜຶ່ງ.

ດີແລ້ວ. ສໍາລັບມື້ນີ້ຂໍຈົບພຽງເທົ່ານີ້. ພົບກັນໃໝ່ເທື່ອໜ້າ!

ວັນທີ 9 ພະຈິກ 2013