ໂດຍ ສຽວຟານ, ຈີນ

ມື້ໜຶ່ງ ຍ້ອນກັບໄປໃນເດືອນພຶດສະພາຂອງປີ 2004, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມການເຕົ້າໂຮມກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງບາງຄົນ ເມື່ອເຈົ້າໜ້າທີ່ຕຳຫຼວດຫຼາຍກວ່າ 20 ຄົນໄດ້ບຸກເຂົ້າມາ. ພວກເຂົາເວົ້າວ່າພວກເຂົາມາຈາກກອງບັນຊາການປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບແຫ່ງຊາດປະຈຳເທດສະບານ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ຕິດຕາມໂທລະສັບຂອງຂ້ານ້ອຍສຳລັບສີ່ເດືອນທີ່ຜ່ານມາ. ພວກເຂົາເວົ້າວ່າພວກເຂົາເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງການປາບປາມທົ່ວແຂວງ ແລະ ຜູ້ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດຫຼາຍຄົນໄດ້ຖືກຈັບ. ພວກເຂົາພາຂ້ານ້ອຍໄປໂຮງຮຽນພັກກອມມູນິດໃນເມືອງສຳລັບການສອບສວນ. ທັນທີທີ່ຂ້ານ້ອຍໄປຮອດ, ພວກເຂົາໄດ້ສັ່ງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍປົດເກີບຂອງຂ້ານ້ອຍອອກ ແລະ ນັ່ງຢ່ອງຢໍ້. ຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ, ຂາຂອງຂ້ານ້ອຍກໍ່ມຶນ, ແຕ່ເມື່ອໃດກໍ່ຕາມທີ່ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການປ່ຽນທ່ານັ່ງ, ຕໍາຫຼວດກໍ່ຈະຮ້ອງໃສ່ຂ້ານ້ອຍ ໂດຍເວົ້າວ່າຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ເຄື່ອນຍ້າຍກ້າມຊີ້ນ. ພວກເຂົາເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍນັ່ງຢ່ອງຢໍ້ເປັນເວລາສອງຊົ່ວໂມງກ່ອນທີ່ພວກເຂົາຈະເລີ່ມຖາມຂ້ານ້ອຍ. “ຜູ້ໃດເປັນຜູ້ນຳຂອງເຈົ້າ? ເງິນຂອງຄຣິດຕະຈັກຖືກເກັບໄວ້ຢູ່ໃສ?” ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ເວົ້າຫຍັງ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຫົວໜ້າກອງພັນປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບແຫ່ງຊາດໄດ້ເຂົ້າມາພ້ອມກັບກະແຈມືຄູ່ໜຶ່ງ ແລະ ເວົ້າຢ່າງຮຸນແຮງວ່າ, “ຢ່າເສຍເວລາຂອງເຈົ້າກັບລາວ. ໃຫ້ລາວຊີ່ມລົດຊາດຂອງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້!” ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ລາວກໍ່ເວົ້າກັບຂ້ານ້ອຍວ່າ “ໄດ້ຍິນສຽງຈາກຫ້ອງຖັດໄປບໍ?” ຂ້ານ້ອຍສາມາດໄດ້ຍິນເອື້ອຍຄົນໜຶ່ງໃນຫ້ອງຕໍ່ໄປກຳລັງຮ້ອງ ແລະ ຮູ້ສຶກກະວົນກະວາຍ ແລະ ຢ້ານກົວໃນທັນທີ ໂດຍຄິດວ່າ, “ຕຳຫຼວດເຫຼົ່ານີ້ກຳລັງຈະທໍລະມານຂ້ານ້ອຍແບບນັ້ນ. ຂ້ານ້ອຍຈະທົນກັບມັນໄດ້ແນວໃດ?” ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ກ່າວຄໍາອະທິຖານຢ່າງງຽບໆຫາພຣະເຈົ້າ ໂດຍຂໍຄວາມເຂັ້ມແຂງຈາກພຣະອົງ ແລະ ເວົ້າວ່າຂ້ານ້ອຍເຕັມໃຈທີ່ຈະເພິ່ງພາພຣະອົງ ແລະ ຢືນເປັນພະຍານ. ໃນເວລານັ້ນເອງ, ຫົວໜ້າໄດ້ເຕະຂ້ານ້ອຍໃຫ້ລົ້ມລົງພື້ນ, ໃສ່ກະແຈມືໃສ່ມືຂອງຂ້ານ້ອຍໄວ້ຢູ່ທາງຫຼັງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ກະຊາກພວກມັນຂຶ້ນໆລົງໆ. ຫຼັງຈາກທີ່ລາກ ແລະ ດຶງຂ້ານ້ອຍແບບນີ້ສອງສາມຄັ້ງ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ມີຄວາມເຈັບປວດຫຼາຍຈົນເຫື່ອໄຫຼອອກຈາກຂ້ານ້ອຍ. ພວກເຂົາສືບຕໍ່ເຮັດແບບນີ້ຫຼາຍກວ່າສິບນາທີກ່ອນທີ່ຈະປ່ອຍໄປໃນທີ່ສຸດ. ເມື່ອເຫັນວ່າສິ່ງນີ້ບໍ່ເປັນຜົນ, ພວກເຂົາກໍ່ຕັດສິນໃຈລອງສິ່ງອື່ນແທນ. ພວກເຂົາໄດ້ພາຕຳຫຼວດບາງຄົນຈາກເຂດອື່ນ ແລະ ຕຳຫຼວດປາບປາມຈະລາຈົນບາງຄົນຈາກເມືອງ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາກໍ່ເລີ່ມສອບສວນຂ້ານ້ອຍເທື່ອລະກຸ່ມ. ມີສີ່ຄົນໃນແຕ່ລະກຸ່ມ ແລະ ພວກເຂົາປ່ຽນຜຽນກັນເຝົ້າເບິ່ງຂ້ານ້ອຍທັງກາງເວັນກາງຄືນ, ທໍລະມານຂ້ານ້ອຍໂດຍຫ້າມບໍ່ໃຫ້ຂ້ານ້ອຍນອນຫຼັບ. ເມື່ອຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດເປີດຕາຂອງຂ້ານ້ອຍອີກຕໍ່ໄປເທົ່ານັ້ນ ແລະ ເຊືອບຫຼັບ, ຕໍາຫຼວດຈະດີດນໍ້າເຢັນໃສ່ໜ້າຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ດຶງຜົມຂອງຂ້ານ້ອຍເພື່ອພະຍາຍາມທໍາລາຍຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຂາຍອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າ. ໃນທຸກມື້, ເສັ້ນປະສາດຂອງຂ້ານ້ອຍຖືກຍືດໄປເຖິງຈຸດແຕກ, ຢ້ານວ່າຖ້າຂ້ານ້ອຍສູນເສຍສະມາທິໄປຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງ, ຂ້ານ້ອຍອາດຈະເປີດເຜີຍຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບຄຣິດຕະຈັກ. ຂ້ານ້ອຍສືບຕໍ່ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍ, ຂໍໃຫ້ພຣະອົງນໍາພາຂ້ານ້ອຍຜ່ານຊ່ວງເວລາທີ່ໂຫດຮ້າຍເຫຼົ່ານັ້ນ. ຕຳຫຼວດຕັ້ງໃຈເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍອັບອາຍເຊັ່ນກັນ. ພວກເຂົາຈະບໍ່ຍອມໃຫ້ຂ້ານ້ອຍປິດປະຕູ ເມື່ອຂ້ານ້ອຍຕ້ອງໃຊ້ຫ້ອງນໍ້າ ໂດຍມີເຈົ້າໜ້າທີ່ຕໍາຫຼວດຜູ້ຊາຍຍ່າງວົນໄປມາຢູ່ຂ້າງນອກ. ພວກເຂົາບາງຄົນຕັ້ງໃຈແນມເບິ່ງ ແລະ ຫຼາຍຄັ້ງ ພວກເຂົາພຽງແຕ່ຢືນຢູ່ໜ້າທາງປະຕູເພື່ອເບິ່ງຂ້ານ້ອຍໄປຫ້ອງນໍ້າ. ຂ້ານ້ອຍຖືກສອບສວນ ແລະ ຖືກທໍລະມານດ້ວຍວິທີນີ້ເປັນເວລາ 12 ມື້. ເພາະຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ນອນເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າ 10 ມື້ ແລະ ເສັ້ນປະສາດຂອງຂ້ານ້ອຍອ່ອນເພຍ, ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງມີອາການທ້ອງຜູກຢ່າງຮ້າຍແຮງ. ການທໍລະມານຂອງພວກເຂົາເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍສູນເສຍນໍ້າໜັກຈາກ 58 ເປັນ 52 ກກ. ຂ້ານ້ອຍສູນເສຍນ້ຳໜັກ 6 ກກ ພາຍໃນ 12 ມື້ເທົ່ານັ້ນ.

ໃນວັນທີສິບສາມ, ຕໍາຫຼວດໄດ້ພາຂ້ານ້ອຍໄປເຮືອນກັກຂັງຢູ່ໃນເມືອງ. ຕໍ່ມາບໍ່ຮອດໜຶ່ງເດືອນ, ພວກເຂົາພາຂ້ານ້ອຍໄປໂຮງແຮມລະດັບສູງເພື່ອຕິດຕາມ. ພວກເຂົານໍາເອົາຜົວຂອງຂ້ານ້ອຍເຂົ້າມາ ແລະ ປ່ອຍໃຫ້ລາວຢູ່ຫ້ອງຄົນດຽວກັບຂ້ານ້ອຍເພື່ອວ່າລາວຈະສາມາດຊຸກຍູ້ໃຫ້ຂ້ານ້ອຍເປີດເຜີຍຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບຄຣິດຕະຈັກ. ຂ້ານ້ອຍເລີ່ມໃຈອ່ອນລົງໃນຕອນທໍາອິດ ແລະ ຂ້ານ້ອຍປາຖະໜາວ່າຂ້ານ້ອຍສາມາດອອກຈາກຂຸມນະຮົກນັ້ນພ້ອມກັບຜົວຂອງຂ້ານ້ອຍໃຫ້ໄວເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້. ແຕ່ເພື່ອອອກໄປ, ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂາຍອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ານ້ອຍ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ປາກົດເຂົ້າມາໃນຄວາມຄິດ: “ພວກເຈົ້າຕ້ອງຕື່ນຕົວ ແລະ ລໍຖ້າຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ, ພວກເຈົ້າຕ້ອງອະທິຖານຫາເຮົາຫຼາຍຂຶ້ນ. ພວກເຈົ້າຕ້ອງຮັບຮູ້ແຜນການຕ່າງໆ ແລະ ແຜນການອັນສະຫຼາດຫຼັກແຫຼມຂອງຊາຕານ, ຮັບຮູ້ວິນຍານ, ຮູ້ຈັກຄົນ ແລະ ສາມາດແຍກແຍະຄົນທຸກປະເພດ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະຄຳຂອງພຣະຄຣິດໃນຕົ້ນເດີມ, ບົດທີ 17). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເຕືອນຂ້ານ້ອຍວ່າຕໍາຫຼວດໄດ້ນໍາເອົາຜົວຂອງຂ້ານ້ອຍເຂົ້າມາເພື່ອເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍອ່ອນລົງ ເພື່ອວ່າຂ້ານ້ອຍຈະທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າ. ນີ້ແມ່ນແຜນການທີ່ມີເລ່ຫຼ່ຽມຂອງຊາຕານ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຢູ່ໃນອັນຕະລາຍທີ່ຈະຕົກລົງສູ່ກັບດັງຂອງມັນ. ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າ ເມື່ອຕໍາຫຼວດກໍາລັງສອບສວນຂ້ານ້ອຍ ພວກເຂົາໄດ້ເອົາລາຍຊື່ຂອງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ຮູບພາບຈໍານວນໜຶ່ງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂໍໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຊີ້ມືໃສ່ຄົນທີ່ຂ້ານ້ອຍຮູ້ຈັກ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍປະຕິເສດ. ຂ້ານ້ອຍຍັງຈື່ໄດ້ວ່າຜົວຂອງຂ້ານ້ອຍສະໜັບສະໜູນຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ານ້ອຍຢູ່ສະເໝີ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າຂ້ານ້ອຍສາມາດໃຊ້ໂອກາດນີ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຜົວຂອງຂ້ານ້ອຍໄປເຕືອນອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງເຫຼົ່ານັ້ນ ເພື່ອວ່າພວກເຂົາຈະສາມາດລົງໃຕ້ດິນ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນຈາກການຖືກຈັບ. ສະນັ້ນ, ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງທຳທ່າຮ້ອງໄຫ້ໃສ່ບ່າໄຫຼ່ຂອງຜົວຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຊິ່ມແຜນການຂອງຂ້ານ້ອຍໃສ່ໃນຫູຂອງລາວ. ລາວຕົກລົງທີ່ຈະເຮັດມັນ. ດ້ວຍຄວາມປະຫຼາດໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ຍິງຄົນໜຶ່ງໄດ້ບຸກເຂົ້າມາໃນຫ້ອງທັນທີ ແລະ ເວົ້າກັບຜົວຂອງຂ້ານ້ອຍວ່າ, “ພວກເຮົາໄດ້ນຳເຈົ້າມາທີ່ນີ້ເພື່ອຊ່ວຍພວກເຮົາ. ເຈົ້າກຳລັງເວົ້າເຖິງຫຍັງ? ອອກໄປຈາກບ່ອນນີ້!” ຕຳຫຼວດຕ້ອງການໃຫ້ຜົວຂອງຂ້ານ້ອຍກະຕຸ້ນຂ້ານ້ອຍເພື່ອເປີດເຜີຍຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ເມື່ອເຈົ້າໜ້າທີ່ຍິງຄົນນີ້ເຫັນວ່າກົນອຸບາຍຂອງພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຜົນ, ລາວກໍ່ໃຈຮ້າຍແຮງ ແລະ ໄລ່ໃຫ້ຜົວຂອງຂ້ານ້ອຍອອກໄປ. ຕຳຫຼວດເຫຼົ່ານີ້ຊ່າງໂຫດຮ້າຍ ແລະ ຊົ່ວຮ້າຍຫຼາຍ! ຂອບໃຈການຊີ້ນໍາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຕົກຢູ່ໃນກົນອຸບາຍທີ່ມີເລ່ຫຼ່ຽມຂອງຊາຕານ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຕຳຫຼວດໄດ້ພາຂ້ານ້ອຍກັບໄປໂຮງຮຽນພັກກອມມູນິດເພື່ອສອບສວນ. ພວກເຂົາລ່າມໂສ້ຂ້ານ້ອຍໃສ່ຕັ່ງທໍລະມານ ແລະ ເຈົ້າໜ້າທີ່ຍິງຄົນໜຶ່ງໄດ້ບຸກເຂົ້າມາໃນຫ້ອງ ແລະ ເລີ່ມຕົບຂ້ານ້ອຍທົ່ວໃບໜ້າດ້ວຍເກີບແຕະຢ່າງ. ທຸກສິ່ງມືດໄປ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍກໍ່ເອນຕົວນອນຂວ້ຳລົງຢູ່ເທິງຕັ່ງ. ລາວເວົ້າວ່າຂ້ານ້ອຍທຳທ່າເຮັດ, ສະນັ້ນ ລາວກະຊາກຜົມຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ສືບຕໍ່ຕີຂ້ານ້ອຍ ພ້ອມທັງດ່າສາບແຊ່ງ. ໃບໜ້າຂອງຂ້ານ້ອຍບວມຂຶ້ນຄືກັບໝາກເຂືອສີມ່ວງ ແລະ ມີເລືອດຢອດອອກມາຈາກຕາຂອງຂ້ານ້ອຍ. ເຈົ້າໜ້າທີ່ຊາຍຄົນໜຶ່ງໄດ້ເຂົ້າມາ ແລະ ປົດລັອກຂ້ານ້ອຍອອກຈາກຕັ່ງທໍລະມານ, ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ດຶງຜົມຂອງຂ້ານ້ອຍຢ່າງແຮງ ແລະ ພະຍາຍາມຍັດຂ້ານ້ອຍເຂົ້າກ້ອງຕັ່ງທໍລະມານ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ພໍດີທີ່ຈະຖືກຍັດເຂົ້າ, ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງເຕະຂ້ານ້ອຍ ແລະ ສາບແຊ່ງຂ້ານ້ອຍ ໂດຍເວົ້າວ່າຂ້ານ້ອຍຊົ່ວກວ່າໝາ. ພວກເຂົາໄດ້ຍູ້ຂ້ານ້ອຍໃຫ້ຢູ່ກ້ອງຕັ່ງ ແລະ ບອກຂ້ານ້ອຍບໍ່ໃຫ້ຍັບໃນເມື່ອກ່ອນ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ຍັດຂ້ານ້ອຍເຂົ້າໃນຕັ່ງ ແລະ ລ່າມໂສ້ຂ້ານ້ອຍອີກຄັ້ງ. ການຖືກທຸບຕີຢ່າງໂຫດຮ້າຍ ແລະ ຖືກເຮັດໃຫ້ອັບອາຍແບບນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກວຸ້ນວາຍດ້ວຍຄວາມຢ້ານ ແລະ ຂ້ານ້ອຍເລີ່ມອ່ອນແອລົງ. ຂ້ານ້ອຍຄິດກັບຕົນເອງວ່າ: “ພວກເຂົາຈະບໍ່ລົ້ມເລີກການທໍລະມານຂ້ານ້ອຍ. ເມື່ອໃດມັນຈະສິ້ນສຸດລົງຈັກເທື່ອ?” ໃນຄວາມເຈັບປວດທີ່ສຸດນີ້, ຂ້ານ້ອຍເລີ່ມປາຖະໜາຢາກຕາຍ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຖືກລ່າມໂສ້ໃສ່ຕັ່ງທໍລະມານ, ສະນັ້ນບໍ່ມີໂອກາດທີ່ຈະເຮັດແນວນັ້ນ. ສະນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງສືບຕໍ່ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຄິດຫາໄພ່ພົນທັງໝົດຕະຫຼອດປະຫວັດສາດທີ່ຖືກຂົ່ມເຫັງຍ້ອນການປະກາດຂ່າວປະເສີດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ບາງຄົນຖືກມ້າຈີກຮ່າງກາຍອອກ, ບາງຄົນຖືກແກວ່ງກ້ອນຫີນໃສ່ຈົນຕາຍ ແລະ ບາງຄົນຖືກເລື່ອຍເປັນເສດໆ. ພວກເຂົາທັງໝົດໄດ້ຜ່ານການທໍລະມານທີ່ຄົນປົກກະຕິບໍ່ສາມາດອົດທົນໄດ້ ແລະ ພວກເຂົາທຸກຄົນກໍ່ເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າດ້ວຍຊີວິດຂອງພວກເຂົາ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດຮັບເອົາຄວາມເຈັບປວດທີ່ເລັກນ້ອຍນີ້ໄດ້ ແລະ ແມ່ນແຕ່ປາຖະໜາຢາກຕາຍເພື່ອເປັນຫົນທາງໃນການຫຼົບໜີ. ຂ້ານ້ອຍອ່ອນແອຫຼາຍ ແລະ ບໍ່ໄດ້ເປັນພະຍານເລີຍ. ເມື່ອຄິດຫາສິ່ງເຫຼົ່ານີ້, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ໄດ້ເຕັມລົ້ນດ້ວຍຄວາມສຳນຶກຜິດ ແລະ ຄວາມເຈັບປວດ, ສະນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງຟ້າວເຂົ້າຫາພຣະເຈົ້າເພື່ອອະທິຖານ ແລະ ກັບໃຈ. ໃນຕອນນັ້ນເອງ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ສັງເກດເຫັນນົກນ້ອຍໂຕໜຶ່ງນັ່ງຢູ່ຂ້າງນອກປ່ອງຢ້ຽມໃກ້ຄຽງ. ຂົນຂອງມັນເປັນສີເທົາ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຈື່ໄດ້ວ່າມີຝົນຕົກຄ່ອຍໆໃນມື້ນັ້ນ. ມັນສືບຕໍ່ຮ້ອງ ແລະ ສຳລັບຂ້ານ້ອຍ ມັນຟັງຄືກັບວ່ານົກກຳລັງເວົ້າວ່າ, “ຢືນເປັນພະຍານ, ຢືນເປັນພະຍານ...”. ສຽງຮ້ອງຂອງນົກໄດ້ໄວຂຶ້ນ ແລະ ໄວຂຶ້ນ ຈົນມັນເກືອບຈະສຽງແຫບ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າພຣະເຈົ້າກຳລັງໃຊ້ນົກນີ້ເພື່ອເຮັດໜ້າທີ່ເປັນເຄື່ອງເຕືອນໃຈສຳລັບຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຖືກດົນບັນດານຢ່າງເລິກເຊິ່ງ. ຂ້ານ້ອຍຮ້ອງໄຫ້ໃນຂະນະທີ່ຂ້ານ້ອຍອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ ໂດຍເວົ້າວ່າ, “ຂ້າແຕ່ພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຢາກຕາຂາວ ຫຼື ຂີ້ຢ້ານ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຢາກຕາຍໃນລັກສະນະທີ່ອ່ອນແອ ແລະ ເປັນຕາຢ້ານແບບນັ້ນ. ໄດ້ໂປດໃຫ້ຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມເຂັ້ມແຂງແກ່ຂ້ານ້ອຍ. ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການຢືນເປັນພະຍານ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຊາຕານອັບອາຍ”. ໃນເມື່ອນັ້ນເອງ, ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ປາກົດຂຶ້ນໃນຄວາມຄິດ: “ບາງເທື່ອ ພວກເຈົ້າທຸກຄົນຈະຈົດຈໍາພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້: ‘ສຳລັບຄວາມຍາກລໍາບາກອັນເລັກນ້ອຍຂອງພວກເຮົານັ້ນ ເປັນພຽງຊົ່ວຄາວ ທີ່ຫຼໍ່ຫຼອມໃຫ້ພວກເຮົາໄດ້ຮັບລັດສະໝີຢ່າງຫຼວງຫຼາຍເກີນຄຳບັນຍາຍ ແລະ ເປັນນິດນິລັນ’. ໃນອະດີດ, ພວກເຈົ້າທຸກຄົນໄດ້ຍິນຖ້ອຍຄຳເຫຼົ່ານີ້ ແຕ່ບໍ່ມີໃຜເຂົ້າໃຈຄວາມໝາຍທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະທຳ. ໃນມື້ນີ້ພວກເຈົ້າໄດ້ຮູ້ດີເຖິງຄວາມໝາຍແທ້ຈິງຢູ່ໃນພຣະທໍາ. ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຈະເຮັດໃຫ້ສຳເລັດໃນຍຸກສຸດທ້າຍ. ພວກມັນຈະຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດກັບຜູ້ຄົນທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມໂຫດຮ້າຍຈາກມັງກອນແດງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ໃນດິນແດນທີ່ມັນອາໄສຢູ່. ມັງກອນແດງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂົ່ມເຫັງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນສັດຕູຂອງພຣະເຈົ້າ, ສະນັ້ນ, ໃນດິນແດນແຫ່ງນີ້ ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າກໍຈະຖືກເຍາະເຍີ້ຍ ແລະ ຖືກຂົມເຫັງ. ນີ້ຄືເຫດຜົນທີ່ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຈະກາຍເປັນຄວາມຈິງໃນກຸ່ມຄົນຂອງພວກເຈົ້າ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າງ່າຍດາຍສໍ່າກັບທີ່ມະນຸດຈິນຕະນາການບໍ?). “ໃນລະຫວ່າງຍຸກສຸດທ້າຍນີ້ ພວກເຈົ້າຕ້ອງເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ. ບໍ່ວ່າການທົນທຸກຂອງພວກເຈົ້າຈະຍິ່ງໃຫຍ່ສໍ່າໃດກໍຕາມ, ພວກເຈົ້າຄວນດຳເນີນຕໍ່ໄປຈົນເຖິງເວລາສຸດທ້າຍແທ້ໆ ແລະ ແມ່ນແຕ່ໃນລົມຫາຍໃຈສຸດທ້າຍຂອງເຈົ້າເອງ, ເຈົ້າຍັງຕ້ອງຊື່ສັດກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍອມຢູ່ພາຍໃຕ້ການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ; ມີພຽງສິ່ງນີ້ເທົ່ານັ້ນທີ່ເປັນການຮັກພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ມີພຽງສິ່ງນີ້ເທົ່ານັ້ນທີ່ເປັນຄຳພະຍານທີ່ໝັ້ນຄົງ ແລະ ກຶກກ້ອງ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອເຈົ້າປະສົບກັບການທົດລອງທີ່ເຈັບປວດເທົ່ານັ້ນ ເຈົ້າຈຶ່ງສາມາດຮູ້ຈັກຄວາມເປັນຕາຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໜູນໃຈ ແລະ ໃຫ້ກຳລັງໃຈຂ້ານ້ອຍ. ພຣະທຳເຫຼົ່ານັ້ນໄດ້ສະແດງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍເຫັນວ່າມັນຫຼີກເວັ້ນບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະຖືກຂົ່ມເຫັງ ແລະ ຖືກທໍາຮ້າຍໂດຍພັກຄອມມູນິດຈີນ ໃນຊ່ວງທີ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ານ້ອຍ ຍ້ອນພັກກອມມູນິດຈີນຄືຊາຕານທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ, ສັດຕູຂອງພຣະເຈົ້າ. ແຕ່ສະຕິປັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຖືກນໍາໃຊ້ໄດ້ໂດຍອີງໃສ່ກົນອຸບາຍທີ່ມີເລ່ຫຼ່ຽມຂອງຊາຕານ ແລະ ພຣະເຈົ້າໃຊ້ການຂົ່ມເຫັງ ແລະ ການທໍລະມານທີ່ໂຫດຮ້າຍທີ່ຊາຕານກໍ່ໃຫ້ເກີດເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄວາມເຊື່ອ ແລະ ການເຊື່ອຟັງຂອງພວກເຮົາສົມບູນ ແລະ ໃນການເຮັດແບບນັ້ນ ພຣະອົງໄດ້ສ້າງກຸ່ມຜູ້ຊະນະ. ຂ້ານ້ອຍກຳລັງທົນທຸກຍ້ອນເຫັນແກ່ການໄດ້ຮັບຄວາມຈິງ ແລະ ການທົນທຸກນີ້ທັງມີຄວາມໝາຍ ແລະ ຄຸ້ມຄ່າ. ໃນຕອນນັ້ນເອງ, ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າພຣະເຈົ້າເອງໄດ້ກາຍເປັນເນື້ອໜັງແນວໃດເພື່ອຊ່ວຍພວກເຮົາໃຫ້ລອດພົ້ນ ແລະ ອົດທົນກັບການປະຕິເສດ ແລະ ການໃສ່ຮ້າຍປ້າຍສີ ແລະ ຖືກຕາມລ່າ ແລະ ຂົ່ມເຫັງໂດຍພັກກອມມູນິດຈີນ, ບໍ່ສາມາດຊອກຫາທີ່ພັກອາໄສໄດ້. ພຣະເຈົ້າໄດ້ທົນທຸກກັບຄວາມອັບອາຍ ແລະ ຄວາມເຈັບປວດທີ່ຮຸນແຮງດັ່ງນັ້ນ, ສະນັ້ນ ໃນຖານະເປັນມະນຸດທີ່ເສື່ອມຊາມ, ຄວາມທົນທຸກທີ່ເລັກນ້ອຍຂອງຂ້ານ້ອຍເທົ່າກັບຫຍັງ? ມັນເປັນກຽດສັກສີທີ່ສາມາດທົນທຸກຄຽງຄູ່ກັບພຣະຄຣິດ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດຜະເຊີນໜ້າກັບຄວາມຕາຍຢ່າງຢ້ານກົວ; ບໍ່ວ່າຊາຕານຈະທໍລະມານຂ້ານ້ອຍແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຕັດສິນໃຈວ່າຂ້ານ້ອຍຈະຢືນເປັນພະຍານເພື່ອເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈຈົນລົມຫາຍໃຈສຸດທ້າຍຂອງຂ້ານ້ອຍ! ຕໍ່ມາ, ຫົວໜ້າກອງບັນຊາການປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບແຫ່ງຊາດໄດ້ກ່າວດ້ວຍຮອຍຍິ້ມທີ່ຊົ່ວຮ້າຍວ່າ, “ເຈົ້າເບິ່ງຄືວ່າເຈົ້າທົນໄດ້ຂ້ອນຂ້າງດີ. ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ວາງແຜນທີ່ຈະປະຕິບັດຕໍ່ເຈົ້າໃນລັກສະນະນີ້. ຕາບໃດທີ່ເຈົ້າບອກພວກເຮົາທຸກຢ່າງ ແລະ ໃຫ້ຄວາມຮ່ວມມືກັນ, ຂ້ອຍຮັບປະກັນວ່າເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ກັບບ້ານໂດຍໄວ ເພື່ອເຈົ້າຈະໄດ້ພົບກັບຄອບຄົວຂອງເຈົ້າອີກ”. ພວກເຂົາຊື້ຂາໄກ່ ແລະ ເຂົ້າຈີ່ຈຳນວນໜຶ່ງມາໃຫ້ຂ້ານ້ອຍກິນ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າ ສິ່ງນີ້ເປັນພຽງອີກກົນອຸບາຍທີ່ຈະລໍ້ລວງຂ້ານ້ອຍໃຫ້ທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າ. ຂ້ານ້ອຍເບິ່ງພວກເຂົາ ແລະ ເວົ້າດ້ວຍເງື່ອນໄຂທີ່ແນ່ນອນວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ຂອບໃຈທ່າທາງຂອງເຈົ້າ, ສະນັ້ນຢ່າລຳບາກເລີຍ. ຂ້ານ້ອຍເປັນພຽງຊີ້ນຢູ່ເທິງຂຽງເພື່ອໃຫ້ເຈົ້າຕັດຕາມທີ່ເຈົ້າເຫັນວ່າເໝາະສົມ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ໄດ້ອອກຈາກທີ່ນີ້ໂດຍທີ່ມີຊີວິດຢູ່ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຍອມຮັບຂໍ້ແທ້ຈິງນັ້ນ, ສະນັ້ນ ເຈົ້າພຽງແຕ່ເຮັດໃນສິ່ງທີ່ເຈົ້າຕ້ອງການ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ບອກເຈົ້າແລ້ວວ່າ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຮູ້ຄໍາຕອບສຳລັບຄໍາຖາມຂອງເຈົ້າ!” ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວກໍ່ເວົ້າດ້ວຍຮອຍຍິ້ມທີ່ເຢືອກເຢັນວ່າ, “ຢ່າຄຽດຫຼາຍ. ເບົາລົງໜ້ອຍໜຶ່ງ. ພຽງແຕ່ບອກພວກເຮົາໃນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງການຮູ້ ແລະ ເຈົ້າກໍ່ສາມາດກັບເຮືອນໄດ້”. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວກໍ່ຫັນຫຼັງ ແລະ ຍ່າງຫາຍໄປຊ້າໆ. ຕຳຫຼວດເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍນັ່ງເທິງຕັ່ງທໍລະມານຕໍ່ໄປຫຼັງຈາກນັ້ນ. ສອງອາທິດຕໍ່ມາ, ພວກເຂົາພາຂ້ານ້ອຍໄປເຮືອນກັກຂັງ. ເມື່ອພະນັກງານຢູ່ທີ່ນັ້ນເຫັນຂ້ານ້ອຍຢູ່ໃນອາການທີ່ບາດເຈັບສາຫັດ, ພວກເຂົາກໍ່ປະຕິເສດທີ່ຈະຮັບເອົາຂ້ານ້ອຍ. ຕຳຫຼວດຂອງກອງບັນຊາການປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບແຫ່ງຊາດບັງຄັບໃຫ້ຂ້ານ້ອຍເວົ້າວ່າຂ້ານ້ອຍທຳຮ້າຍຕົນເອງໂດຍການລົ້ມລົງ, ສະນັ້ນ ຕຳຫຼວດໃນເຮືອນກັກຂັງຈຶ່ງບໍ່ມີທາງເລືອກອື່ນ ນອກຈາກຍອມຮັບຂ້ານ້ອຍ.

ຂ້ານ້ອຍຢູ່ທີ່ເຮືອນກັກຂັງເປັນເວລາໜຶ່ງເດືອນກ່ອນທີ່ຕຳຫຼວດຈະພາຂ້ານ້ອຍກັບມາທີ່ໂຮງຮຽນພັກກອມມູນິດເພື່ອສອບສວນເພີ່ມເຕີມ. ພວກເຂົາບັງຄັບໃຫ້ຂ້ານ້ອຍນັ່ງຢູ່ເທິງຕັ່ງທໍລະມານເປັນເວລາ 24 ຊົ່ວໂມງຕໍ່ມື້, ນັ່ງຫຼັງຊື່ ແລະ ໂດຍທີ່ຂາຂອງຂ້ານ້ອຍງໍທີ່ 90 ອົງສາ. ສິ່ງນີ້ດົນນານເປັນເວລາໜຶ່ງເດືອນ. ຄໍຂອງຂ້ານ້ອຍເລີ່ມເຈັບປວດຈົນທົນບໍ່ໄດ້ ແລະ ຂາຂອງຂ້ານ້ອຍໄດ້ບວມຂຶ້ນຢ່າງຮ້າຍແຮງ. ຕຳຫຼວດເຍາະເຍີ້ຍ, ດູຖູກ ແລະ ຕີຂ້ານ້ອຍຢູ່ສະເໝີ ແລະ ພາຍໃນ ຂ້ານ້ອຍໃຈຮ້າຍຫຼາຍ. ໂດຍສະເພາະ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຍິນພວກເຂົາເວົ້າກ່ຽວກັບວ່າພວກເຂົາໄດ້ຈັບກຸ່ມຜູ້ເຊື່ອຫຼາຍຄົນໃນພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ ໂດຍເວົ້າວ່າບໍ່ວ່າຄົນທີ່ພວກເຂົາຈັບເປັນຜູ້ຊາຍ ຫຼື ແມ່ຍິງກໍ່ຕາມ, ເຖົ້າ ຫຼື ໜຸ່ມ, ພວກເຂົາຈະທໍລະມານຜູ້ເຊື່ອເຫຼົ່ານັ້ນກ່ອນເພື່ອເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຢ້ານ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາທຸກຄົນກໍ່ຈະໃຫ້ຄວາມຮ່ວມມືໃນທີ່ສຸດ. ພວກເຂົາເວົ້າວ່ານີ້ເປັນວິທີກີດຂວາງ. ເມື່ອໄດ້ຍິນສັດປະຫຼາດເຫຼົ່ານີ້ເວົ້າໂອ້ອວດຢ່າງຕື່ນເຕັ້ນກ່ຽວກັບວິທີການທີ່ພວກເຂົາທໍາຮ້າຍອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ເມື່ອເຫັນພວກເຂົາຫົວຂວັນຢ່າງເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາເອງພໍໃຈ ແລະ ຢ່າງໂຫດຮ້າຍປ່າເຖື່ອນ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ກັດແຂ້ວດ້ວຍຄວາມກຽດຊັງຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ພັກກອມມູນິດຈີນຄືກຸ່ມຂອງມານຮ້າຍທີ່ທຳຮ້າຍຜູ້ຄົນເພື່ອຄວາມມ່ວນຊື່ນຢ່າງແທ້ຈິງ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຢ່າງງຽບໆ, ສາບແຊ່ງສັດປະຫຼາດເຫຼົ່ານີ້. ຕໍ່ມາ, ຕຳຫຼວດເຫັນວ່າພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຮັບຂໍ້ມູນທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການຈາກຂ້ານ້ອຍ, ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຍ້າຍຂ້ານ້ອຍໄປສູນກັກຂັງ, ໄປເຮືອນກັກຂັງອາຊະຍາກອນ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ໄປບ່ອນໜຶ່ງເພື່ອລ້າງສະໝອງຂ້ານ້ອຍ. ໃນທີ່ສຸດ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຖືກນໍາກັບໄປທີ່ເຮືອນກັກຂັງໃນເມືອງ ເຊິ່ງເປັນບ່ອນທີ່ຂ້ານ້ອຍຖືກຂັງໄວ້ເປັນເວລາໜຶ່ງປີ ແລະ ສາມເດືອນ. ຕຳຫຼວດເຮັດທັງໝົດນີ້ເພື່ອທຳລາຍຈິດວິນຍານຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າ ແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ປະສົບຜົນສຳເລັດ. ຕໍ່ມາ, ພວກເຂົາໄດ້ກ່າວຫາຂ້ານ້ອຍວ່າ “ໃຊ້ຄວາມເຊື່ອງົມງວາຍແບບສັກດິນາເພື່ອແຊກແຊງກັບການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດກົດໝາຍ” ແລະ ຕັດສິນລົງໂທດຂ້ານ້ອຍເປັນເວລາສີ່ປີ.

ໃນຄຸກ, ຂ້ານ້ອຍຮູ້ອີກຄັ້ງໜຶ່ງວ່າຕົກນະຮົກທັງເປັນມັນຮູ້ສຶກແນວໃດ. ຂ້ານ້ອຍຖືກກຳນົດໃຫ້ຜະລິດເຄື່ອງນຸ່ງໃນສາຍງານການຜະລິດ ເຊິ່ງເປັນບ່ອນທີ່ທຸກຄົນມີໜ້າທີ່ຂອງພວກເຂົາເອງໃຫ້ປະຕິບັດ. ຜູ້ໃດກໍ່ຕາມທີ່ບໍ່ສາມາດປະຕິບັດຕາມຂະບວນການ ຫຼື ບໍ່ສາມາດສຳເລັດໜ້າທີ່ຂອງພວກເຂົາໄດ້ຈະຖືກບັງຄັບໃຫ້ຢືນເປັນເວລາ 30 ນາທີຫາ 1 ຊົ່ວໂມງ ຫຼັງຈາກທີ່ພວກເຂົາສໍາເລັດວຽກໃນເວລາ 11 ໂມງແລງ. ໃນຊ່ວງເວລານັ້ນ, ນອກຈາກອາຫານແລ້ວ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ໃຊ້ເວລາທັງໝົດຂອງຂ້ານ້ອຍໃນຫ້ອງເຮັດວຽກ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດເສຍເວລາເພື່ອດື່ມນໍ້າໃນເວລາທີ່ຂ້ານ້ອຍຫິວນໍ້າ ແລະ ຂ້ານ້ອຍເຖິງກັບຕ້ອງແລ່ນໄປຫ້ອງນ້ຳ ແລະ ຟ້າວກັບມາ. ຂ້ານ້ອຍຈົບລົງດ້ວຍອາການທ້ອງຜູກຢ່າງຮ້າຍແຮງ. ຍ້ອນຂ້ານ້ອຍໃຊ້ເວລາໝົດມື້ໃນແຕ່ລະມື້ເພື່ອນັ່ງ ແລະ ເຮັດວຽກ ແລະ ເພາະມີວຽກໃຫ້ເຮັດຫຼາຍຢູ່ສະເໝີ, ບວກກັບການທໍລະມານທີ່ຂ້ານ້ອຍທົນທຸກຈາກມືຂອງຕໍາຫຼວດ, ຖືກບັງຄັບໃຫ້ນັ່ງຢູ່ເທິງຕັ່ງທໍລະມານເປັນເວລາດົນກວ່າສອງເດືອນ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຈົບລົງດ້ວຍອາການປວດຄໍຢ່າງຮ້າຍແຮງອີກຄັ້ງ ແລະ ມັກທົນທຸກຈາກອາການເຈັບຫົວ ແລະ ອາການປວດຮາກ. ຄັ້ງໜຶ່ງ, ຂ້ານ້ອຍມື່ນ ແລະ ລົ້ມລົງໃນບ່ອນອາບນໍ້າ ແລະ ກະແທກຫົວຂອງຂ້ານ້ອຍໃສ່ພື້ນຢ່າງແຮງ. ຫຼັງຂອງຂ້ານ້ອຍກະແທກກັບຂັ້ນໄດ ແລະ ຂ້ານ້ອຍເລີ່ມຮູ້ສຶກມຶນງົງ ແລະ ບໍ່ສາມາດເຄື່ອນໄຫວໄດ້ເລີຍ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຫຼັງຂອງຂ້ານ້ອຍໄດ້ຫັກ ແລະ ມັນເຈັບປວດຫຼາຍ. ແມ່ນແຕ່ນັກໂທດຄົນອື່ນກໍ່ເວົ້າວ່າຂ້ານ້ອຍຕ້ອງຕາຍແນ່ນອນ ຫຼື ຕອນນີ້ ຂ້ານ້ອຍພິການແລ້ວ. ພວກເຂົາທຸກຄົນໄດ້ຮ້ອງຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ ແລະ ສົ່ງສຽງກະດິ່ງເຕືອນ, ແຕ່ບໍ່ມີໃຜມາ. ໃນທີ່ສຸດ, ນັກໂທດບາງຄົນໄດ້ແບກຂ້ານ້ອຍໄປຫາຕຽງນອນຂອງຂ້ານ້ອຍ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຮ່າງກາຍຂອງຂ້ານ້ອຍຫັກ ແລະ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດຢຸດຮ້ອງໄຫ້ຈາກຄວາມເຈັບປວດໄດ້. ຄືນນັ້ນ, ມັນເຈັບຫຼາຍຈົນຂ້ານ້ອຍນອນບໍ່ຫຼັບເລີຍ. ໃນທີ່ສຸດ, ຜູ້ຄຸມຄົນໜຶ່ງໄດ້ມາຫາຫ້ອງຂັງຂອງຂ້ານ້ອຍໃນເວລາ 8 ໂມງເຊົ້າຂອງມື້ຕໍ່ມາ. ດ້ວຍຄວາມໃຈຮ້າຍ, ລາວຕ້ອງການຮູ້ວ່າຂ້ານ້ອຍເຈັບປວດຫຼາຍສໍ່າໃດ. ຂ້ານ້ອຍເວົ້າວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າຫຼັງຂອງຂ້ານ້ອຍຫັກ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດເຄື່ອນເໜັງໄດ້ເລີຍ ແລະ ຫົວຂອງຂ້ານ້ອຍກໍ່ເຈັບປວດແທ້ໆ”. ແຕ່ລາວພຽງແຕ່ເຍາະເຍີ້ຍ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ບໍ່ແມ່ນບັນຫາໃຫຍ່. ເຈົ້າຕ້ອງຍົກຕົນເອງຂຶ້ນຂັ້ນໄດເພື່ອໄປເຮັດວຽກ, ເຈົ້າມີຫຼາຍຢ່າງທີ່ຕ້ອງເຮັດ. ຖ້າເຈົ້າບໍ່ສາມາດເຄື່ອນໄຫວໄດ້, ເຈົ້າຈະຕ້ອງຊອກຫາຄົນມາແບກເອົາເຈົ້າ. ຖ້າບໍ່ມີໃຜຊ່ວຍ, ເຈົ້າພຽງແຕ່ຕ້ອງຄານໄປບ່ອນນັ້ນດ້ວຍຕົວເຈົ້າເອງ!” ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ລາວກໍ່ຫັນຫຼັງ ແລະ ຍ່າງໜີໄປ. ສະນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງອົດທົນກັບຄວາມເຈັບປວດທີ່ຮ້າຍແຮງນັ້ນ ແລະ ຂໍໃຫ້ນັກໂທດຄົນອື່ນຊ່ວຍຂ້ານ້ອຍອອກຈາກຕຽງຢ່າງຊ້າໆ. ມັນໃຊ້ເວລາ 30 ຫຼື 40 ນາທີ ພຽງແຕ່ເພື່ອໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຢູ່ໃນທ່ານັ່ງ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຍ່າງຊ້າໆໄປທີ່ທາງຂັ້ນໄດ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ຂຶ້ນຂັ້ນໄດ. ມັນເປັນການດີ້ນລົນແທ້ໆທີ່ຈະໄປຮອດບ່ອນເຮັດວຽກຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ພະຍາຍາມນັ່ງລົງ, ແຕ່ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ພະຍາຍາມຫຼາຍສິບຄັ້ງ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ບໍ່ສາມາດເຮັດໄດ້ແທ້ໆ. ໃນທີ່ສຸດ, ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງຈັບເຄື່ອງຈັກຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມທັງໝົົດຂອງຂ້ານ້ອຍເພື່ອເຮັດໃຫ້ຕົນເອງນັ່ງລົງ ໂດຍທີ່ກັດແຂ້ວຂອງຂ້ານ້ອຍເພື່ອຕໍ່ສູ້ກັບຄວາມເຈັບປວດ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າມີບາງຢ່າງແຕກໃນຫຼັງຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ອາການເຈັບປວດກໍ່ຮ້າຍແຮງຫຼາຍ. ມັນຍາກແທ້ໆທີ່ຈະອົດທົນຈົນໃຫ້ທ່ານໝໍມາເຮັດໜ້າທີ່, ແຕ່ສິ່ງທີ່ລາວເຮັດມີພຽງແຕ່ຖູທາດໄອໂອດິນໃສ່ຂ້ານ້ອຍ ແລະ ເອົາຢາເມັດໂສມຊານຊີສາມເມັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍ. ລາວບອກຂ້ານ້ອຍໃຫ້ກືນພວກມັນ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ກັບໄປເຮັດວຽກ. ແລ້ວດ້ວຍເຫດນັ້ນ, ຄວາມເຈັບປວດທີ່ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກໃນຮ່າງກາຍຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດມີຊີວິດຕໍ່ໄປອີກ. ຂ້ານ້ອຍກຽດຊັງຕໍາຫຼວດເຫຼົ່ານີ້ຫຼາຍທີ່ປະຕິບັດຕໍ່ຂ້ານ້ອຍໂດຍບໍ່ມີມະນຸດສະທໍາ. ໃນສາຍຕາຂອງພວກເຂົາ, ນັກໂທດຊົ່ວກວ່າໝາ, ພວກເຮົາເປັນພຽງເຄື່ອງຈັກທີ່ຫາເງິນໃຫ້ກັບພວກເຂົາ. ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າຂ້ານ້ອຍຢູ່ໃນຄຸກບໍ່ຮອດໜຶ່ງປີ, ໃນຂະນະທີ່ຄຳຕັດສິນຂອງຂ້ານ້ອຍແມ່ນສີ່ປີ. ຂ້ານ້ອຍຈະຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກໄດ້ດົນແບບນັ້ນໄດ້ແນວໃດແທ້ໆ? ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຮູ້ແທ້ໆວ່າຂ້ານ້ອຍຈະຢູ່ລອດ ຫຼື ບໍ່. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກໂດດດ່ຽວ ແລະ ຫົດຫູ່ຫຼາຍເມື່ອຄິດເຖິງສິ່ງນີ້. ໂດຍທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວເລີຍ, ຂ້ານ້ອຍເລີ່ມຮ້ອງເພງສັນລະເສີນກ່ຽວກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຂ້ານ້ອຍມັກຢ່າງຄ່ອຍໆ: “ເມື່ອເຈົ້າພົບກັບການທົນທຸກ ເຈົ້າຕ້ອງສາມາດປະຖິ້ມຄວາມກັງວົນຫາເນື້ອໜັງ ແລະ ບໍ່ຕໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າເຊື່ອງພຣະອົງເອງຈາກເຈົ້າ, ເຈົ້າຕ້ອງສາມາດມີຄວາມເຊື່ອທີ່ຈະຕິດຕາມພຣະອົງ, ຮັກສາຄວາມຮັກທີ່ຜ່ານມາຂອງເຈົ້າ ໂດຍບໍ່ເຮັດໃຫ້ຄວາມຮັກນັ້ນສະດຸດ ຫຼື ຫາຍໄປ. ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະກະທຳຫຍັງກໍຕາມ, ເຈົ້າຕ້ອງຍອມຢູ່ພາຍໃຕ້ແບບແຜນຂອງພຣະອົງ ແລະ ກຽມພ້ອມທີ່ຈະສາບແຊ່ງເນື້ອໜັງຂອງເຈົ້າເອງ ແທນທີ່ຈະຕໍ່ວ່າພຣະອົງ. ເມື່ອເຈົ້າຜະເຊີນກັບການທົດລອງ ເຈົ້າຕ້ອງເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈ ເຖິງແມ່ນວ່າເຈົ້າອາດຮ້ອງໄຫ້ຢ່າງຂົມຂືນ ຫຼື ຮູ້ສຶກລັງເລທີ່ຈະຈາກບາງສິ່ງທີ່ຮັກ. ສິ່ງນີ້ເທົ່ານັ້ນຈຶ່ງຈະເອີ້ນວ່າ ຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເຊື່ອທີ່ແທ້ຈິງ. ບໍ່ວ່າວຸດທິພາວະຕົວຈິງຂອງເຈົ້າຈະແມ່ນຫຍັງກໍຕາມ, ເຈົ້າຕ້ອງມີຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຈະທົນທຸກກັບຄວາມລໍາບາກນີ້ກ່ອນ ແລະ ຄວາມເຊື່ອທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ເຈົ້າຕ້ອງມີຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຈະປະຖິ້ມເນື້ອໜັງ. ເຈົ້າຄວນເຕັມໃຈທີ່ຈະອົດທົນຕໍ່ຄວາມຍາກລໍາບາກສ່ວນຕົວ ແລະ ທົນທຸກຕໍ່ການສູນເສຍຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວຂອງເຈົ້າ ເພື່ອປະຕິບັດຕາມຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຈົ້າຍັງຕ້ອງສາມາດຮູ້ສຶກສຳນຶກຜິດກ່ຽວກັບຕົນເອງໃນຫົວໃຈຂອງເຈົ້າ: ໃນອະດີດ, ເຈົ້າບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈ ແລະ ຕອນນີ້ ເຈົ້າສາມາດສໍານຶກຜິດຕົນເອງ. ເຈົ້າຕ້ອງບໍ່ຂາດໃນສິ່ງໃດໜຶ່ງ, ມັນແມ່ນຜ່ານສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າສົມບູນ. ຖ້າເຈົ້າບໍ່ສາມາດບັນລຸເງື່ອນໄຂເຫຼົ່ານີ້, ແລ້ວເຈົ້າກໍບໍ່ສາມາດຖືກເຮັດໃຫ້ສົມບູນໄດ້” (ຈາກບົດເພງ “ວິທີເຮັດໃຫ້ສົມບູນ” ໃນໜັງສືເພງຕິດຕາມລູກແກະ ແລະ ຮ້ອງເພງໃໝ່). ຂ້ານ້ອຍຮ້ອງເພງສັນລະເສີນນີ້ຢ່າງງຽບໆ ແລະ ຍິ່ງຂ້ານ້ອຍຮ້ອງຫຼາຍສໍ່າໃດ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຍິ່ງຮູ້ສຶກໄດ້ຮັບການດົນບັນດານຫຼາຍສ່ຳນັ້ນ. ຂ້ານ້ອຍເລີ່ມຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມເຂັ້ມແຂງບາງຢ່າງທີ່ຢູ່ພາຍໃນ ແລະ ຮູ້ສຶກວ່າເຖິງແມ່ນຕອນນີ້ ຂ້ານ້ອຍອາດຈະທົນທຸກຢູ່ໃນຖໍ້າຂອງມານຮ້າຍນີ້, ໃນສະພາວະທີ່ອ່ອນແອຂອງຂ້ານ້ອຍ ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າກໍ່ຍັງຊີ້ນໍາຂ້ານ້ອຍຢູ່, ໃຫ້ຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມເຂັ້ມແຂງແກ່ຂ້ານ້ອຍ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍປະຖິ້ມຂ້ານ້ອຍ ແລະ ດ້ວຍພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ໂດດດ່ຽວ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກສະບາຍໃຈຫຼາຍໂດຍຄວາມຄິດນີ້ ແລະ ເສຍໃຈທີ່ຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຈະອົດທົນກັບການທົນທຸກ. ເມື່ອຜະເຊີນໜ້າກັບຄວາມລຳບາກ ແລະ ການທົດລອງເຫຼົ່ານີ້, ຂ້ານ້ອຍຕົກຢູ່ໃນຄວາມຄິດລົບ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຮັບບາດເຈັບ. ຂ້ານ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຜ່ານຜ່າມາຕັ້ງແຕ່ການຈັບກຸມຂອງຂ້ານ້ອຍ. ຂ້ານ້ອຍຖືກທຳຮ້າຍ ແລະ ຖືກທໍລະມານໂດຍຕຳຫຼວດເປັນເວລາດົນນານ ແລະ ຖ້າບໍ່ແມ່ນຍ້ອນການຊີ້ນຳຈາກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການທີ່ພຣະເຈົ້າເຝົ້າເບິ່ງຂ້ານ້ອຍ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຄົງຈະຕາຍຫຼາຍເທື່ອແລ້ວໃນຕອນນີ້. ຕອນນີ້ ເມື່ອກຳລັງປະສົບກັບຄວາມທໍລະມານທີ່ບໍ່ມີມະນຸດສະທຳນີ້ອີກຄັ້ງ, ຂ້ານ້ອຍມີຄວາມເຊື່ອວ່າ ຕາບໃດທີ່ຂ້ານ້ອຍຍັງເພິ່ງພາພຣະເຈົ້າ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຈະຜ່ານຜ່າສິ່ງນີ້ເຊັ່ນກັນ. ພຣະເຈົ້າກຳລັງໃຊ້ສະຖານະການນີ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ານ້ອຍສົມບູນ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ພຣະອົງເຈັບປວດອີກຕໍ່ໄປ; ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງເພິ່ງພາພຣະອົງ ແລະ ເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ, ດໍາລົງຊີວິດຕໍ່ໄປ ແລະ ເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະອົງ. ເມື່ອຄິດເຖິງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້, ຄວາມກັງວົນໃຈທີ່ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກກໍ່ເລີ່ມຫາຍໄປ. ມັນຄືພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຊີ້ນໍາຂ້ານ້ອຍຜ່ານອັນຕະລາຍ ແລະ ການທໍລະມານທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ານ້ອຍໃນລະຫວ່າງເວລານັ້ນ. ໃນທີ່ສຸດ, ຄຳຕັດສິນຂອງຂ້ານ້ອຍກໍ່ມາເຖິງຈຸດສິ້ນສຸດ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຢູ່ລອດມາດົນພໍທີ່ຈະຍ່າງອອກຈາກນະຮົກນັ້ນທີ່ຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ.

ເມື່ອຂ້ານ້ອຍກັບມາເຮືອນ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຍິນວ່າຕຳຫຼວດຫຍຸ້ງຢູ່ກັບການເຜີຍແຜ່ຂ່າວລືວ່າຂ້ານ້ອຍເປັນນັກຫຼອກລວງ. ຜົວຂອງຂ້ານ້ອຍຈຳເປັນຕ້ອງໄປຊອກຫາວຽກຢູ່ບ່ອນອື່ນເພື່ອຫຼີກເວັ້ນຈາກການນິນທາ ແລະ ການກ່າວໂທດທັງໝົດຈາກເພື່ອນບ້ານ ແລະ ລາວເວົ້າວ່າລາວຕ້ອງການການຢ່າຮ້າງ. ແມ່ຂອງລາວມີຄວາມອັບອາຍຫຼາຍທີ່ຂ້ານ້ອຍຖືກສົ່ງໄປຕິດຄຸກຈົນລາວເກືອບທີ່ຈະບໍ່ເບິ່ງຂ້ານ້ອຍໄດ້. ລູກສາວຂອງຂ້ານ້ອຍຍັງຖືກເຍາະເຍີ້ຍຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງໂດຍທັງຄູອາຈານ ແລະ ເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງຈົນບໍ່ໃຫ້ມີເດັກນ້ອຍແມ່ນແຕ່ຄົນດຽວໃນບ້ານທີ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະຫຼິ້ນກັບລາວອີກຕໍ່ໄປ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດກັ້ນນໍ້າຕາໄວ້ໄດ້ເມື່ອຂ້ານ້ອຍເຫັນສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນ. ພວກເຮົາເຄີຍເປັນຄອບຄົວທີ່ມີຄວາມສຸກຫຼາຍ, ຕອນນີ້ໄດ້ຖືກຫຼຸດລົງມາເປັນແບບນີ້ ເພາະການຂົ່ມເຫັງຂອງພັກກອມມູນິດຈີນ. ຂ້ານ້ອຍກຽດຊັງພັກກອມມູນິດຈີນຈົນເຂົ້າກະດູກດຳຂອງຂ້ານ້ອຍ! ຂໍ້ຄວາມຈາກພຣະເຈົ້າໄດ້ປາກົດຂຶ້ນໃນຄວາມຄິດຂອງຂ້ານ້ອຍ. ພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດຊົງກ່າວວ່າ: “ນີ້ແມ່ນບັນພະບຸລຸດຂອງຄົນສະໄໝບູຮານບໍ? ຜູ້ນໍາທີ່ເປັນທີ່ຮັກບໍ? ພວກເຂົາທຸກຄົນຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ! ການກ້າວກ່າຍຂອງພວກເຂົາໄດ້ເຮັດໃຫ້ທຸກຄົນທີ່ຢູ່ກ້ອງສະຫວັນຕ້ອງຕົກຢູ່ໃນສະພາບແຫ່ງຄວາມມືດ ແລະ ຄວາມສົນລະວົນ! ນີ້ແມ່ນອິດສະຫຼະທາງສາສະໜາບໍ? ນີ້ແມ່ນສິດທີ່ຖືກຕ້ອງຕາມກົດໝາຍ ແລະ ສິດຜົນປະໂຫຍດຂອງປະຊາຊົນບໍ? ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນກົນລວງເພື່ອປົກປິດບາບ! ... ເປັນຫຍັງຈິ່ງສ້າງອຸປະສັກທີ່ບໍ່ສາມາດແກ້ໄຂຕໍ່ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ? ເປັນຫຍັງຈິ່ງໃຊ້ເລ່ກົນເພື່ອຫຼອກລວງຄົນຂອງພຣະເຈົ້າ? ອິດສະຫຼະທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ສິດ ແລະ ສິດຜົນປະໂຫຍດທີ່ຖືກຕ້ອງມີຢູ່ໃສ? ຄວາມຍຸຕິທໍາຢູ່ໃສ? ຄວາມສຸກສະບາຍຢູ່ໃສ? ຄວາມອົບອຸ່ນຢູ່ໃສ? ເປັນຫຍັງຈິ່ງໃຊ້ອຸບາຍຫຼອກລວງເພື່ອຕົວະຄົນຂອງພຣະເຈົ້າ? ເປັນຫຍັງຈິ່ງໃຊ້ກໍາລັງເພື່ອຢັບຢັ້ງການສະເດັດມາຂອງພຣະເຈົ້າ? ເປັນຫຍັງຈິ່ງບໍ່ຍອມໃຫ້ພຣະເຈົ້າຄະເນຈອນຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກທີ່ພຣະອົງຊົງສ້າງຂຶ້ນຢ່າງເປັນອິດສະຫຼະ? ເປັນຫຍັງຈິ່ງລົບກວນພຣະເຈົ້າຈົນພຣະອົງບໍ່ມີບ່ອນທີ່ຈະພັກຫົວຂອງພຣະອົງລົງ? ຄວາມອົບອຸ່ນໃນທ່າມກາງມະນຸດຢູ່ໃສ? ການຕ້ອນຮັບໃນທ່າມກາງມະນຸດຢູ່ໃສ? ເປັນຫຍັງຈິ່ງສະແຫວງຫາພຣະເຈົ້າແບບບໍ່ມີຫວັງ? ເປັນຫຍັງຈິ່ງເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າຮ້ອງອອກມາຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າອີກ? ເປັນຫຍັງຈິ່ງເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າກັງວົນກັບບຸດຊາຍທີ່ເປັນທີ່ຮັກຂອງພຣະອົງ? ໃນສັງຄົມມືດນີ້ ເປັນຫຍັງໝາເຝົ້າຍາມທີ່ເປັນຕາສົມເພດຂອງມັນບໍ່ຍອມໃຫ້ພຣະເຈົ້າສະເດັດໄປໆມາໆຢ່າງອິດສະຫຼະທົ່ວໂລກທີ່ພຣະອົງຊົງສ້າງ?” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພາລະກິດ ແລະ ທາງເຂົ້າ (8)). ເມື່ອຂ້ານ້ອຍຕຶກຕອງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍເຂົ້າໃຈຢ່າງຖີ່ຖ້ວນເຖິງຄວາມຂີ້ຮ້າຍຂອງພັກກອມມູນິດຈີນ. ມັນທຳທ່າວ່າເປັນຄົນຊອບທຳຢູ່ພາຍນອກ, ເວົ້າລອຍໆກ່ຽວກັບ “ອິດສະຫຼະພາບໃນການເຊື່ອສາສະໜາ”, “ການຮັກສາກົດໝາຍ ແລະ ຄວາມເປັນລະບົບລະບຽບສຳລັບຜູ້ຄົນ” ແລະ “ການດູແລປະຊາຊົນ”. ມັນເວົ້າເຖິງທຸກສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບຄຸນນະທໍາ ແລະ ສິນທໍາ, ແຕ່ໃນທີ່ລັບ ມັນໃຊ້ທຸກວິທີທາງທີ່ມັນສາມາດເຮັດໄດ້ເພື່ອຈັບກຸມ ແລະ ຂົ່ມເຫັງຜູ້ເຊື່ອ ແລະ ເຜີຍແຜ່ຂ່າວລື, ແລ້ວສົ່ງຜົນໃຫ້ຄຣິດຕຽນທີ່ນັບບໍ່ຖ້ວນຖືກໂຍນເຂົ້າຄຸກ, ບໍ່ສາມາດກັບຄືນເຮືອນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຄອບຄົວຂອງພວກເຂົາແຕກແຍກກັນ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ເຄີຍເຫັນພັກກອມມູນິດຈີນເປັນສິ່ງທີ່ມັນເປັນມາກ່ອນແທ້ໆ ແລະ ຂ້ານ້ອຍເຄີຍເຄົາລົບບູຊາມັນ. ແຕ່ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ານ້ອຍທົນທຸກກັບການຂົ່ມເຫັງຂອງມັນ, ໃນທີ່ສຸດ ຂ້ານ້ອຍກໍ່ເຫັນວ່າພັກກອມມູນິດຈີນເປັນຫົວໜ້າມານຮ້າຍທີ່ທໍາຮ້າຍປະຊາຊົນ. ໃນແກ່ນແທ້ແລ້ວ, ມັນເປັນສັດຕູຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂອງຄວາມຈິງ ແລະ ມັນເປັນກຸ່ມມານຮ້າຍທີ່ຊົ່ວຮ້າຍທີ່ສຸດ ແລະ ເປັນປໍລະປັກຫຼາຍທີ່ສຸດ.

ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ານ້ອຍອອກຈາກຄຸກ, ຕຳຫຼວດບໍ່ເຄີຍຍອມແພ້ໃນການເຝົ້າຕິດຕາມຂ້ານ້ອຍ. ຕຳຫຼວດໃນສະຖານີທ້ອງຖິ່ນຂອງພວກເຮົາກໍ່ຖາມຢູ່ສະເໝີວ່າຂ້ານ້ອຍຍັງເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າຢູ່ ຫຼື ບໍ່ ແລະ ເມື່ອຂ້ານ້ອຍອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ເຮືອນ, ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງໄດ້ປິດປະຕູໜ້າເຮືອນໃຫ້ແໜ້ນ. ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງເກັບເຊື່ອງໜັງສືພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄວ້ໃນບ່ອນລັບທີ່ສຸດ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງລະມັດລະວັງ ແລະ ຮອບຄອບຫຼາຍ ເມື່ອໄປການເຕົ້າໂຮມ ຫຼື ເທດສະໜາຂ່າວປະເສີດ. ມື້ໜຶ່ງໃນເດືອນມີນາຂອງປີ 2013, ຜູ້ນຳຄົນໜຶ່ງ ແລະ ສິດຍາພິການສອງຄົນຈາກຄຣິດຕະຈັກທີ່ຂ້ານ້ອຍຮັບຜິດຊອບໄດ້ຖືກຈັບກຸມ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງໄດ້ຈັດແຈງໃຫ້ຍ້າຍສິ່ງຂອງໃນຄຣິດຕະຈັກໂດຍໄວ ແລະ ແຈ້ງໃຫ້ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງບາງຄົນເຝົ້າລະວັງ. ໃນຂະນະທີ່ຂ້ານ້ອຍກໍາລັງແກ້ໄຂບັນຫາທັງໝົດນີ້, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຍິນເອື້ອຍຄົນໜຶ່ງເວົ້າວ່າ, “ຜູ້ນໍາທີ່ຖືກຈັບກຸມມີລາຍຊື່ຂອງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຢູ່ກັບລາວ, ສະນັ້ນ ຕໍາຫຼວດຈຶ່ງມີລາຍຊື່ໃນຕອນນີ້”. ລາວເວົ້າວ່າຕຳຫຼວດໄດ້ເປີດເຜີຍເອົາວິດີໂອສັງເກດການທັງໝົດ, ຊອກຫາຄົນແປກໜ້າ ແລະ ພວກເຂົາກຳລັງກຽມການເພື່ອຊອກຫາຜູ້ເຊື່ອຈາກປະຕູສູ່ປະຕູ. ພວກເຂົາຍັງໄດ້ຂົ່ມຂູ່ແບບນີ້ອີກວ່າ: “ການຈັບກຸມພັນຄົນຢ່າງຜິດໆກໍ່ດີກວ່າທີ່ຈະປ່ອຍໃຫ້ແມ່ນແຕ່ຄົນດຽວຫຼຸດໄປຜ່ານດາງແຫ!” ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກກັງວົນ ແລະ ຢ້ານຫຼາຍເມື່ອຂ້ານ້ອຍໄດ້ຍິນເລື່ອງນີ້. ເພາະຂ້ານ້ອຍເຄີຍຖືກຈັບກຸມຍ້ອນຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ານ້ອຍມາກ່ອນ, ພວກເຂົາມີເອກະສານກ່ຽວກັບຂ້ານ້ອຍ. ຖ້າຕຳຫຼວດໃຊ້ການສັງເກດການໂດຍກວດຈັບໃບໜ້າ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຈະຖືກຈັບກຸມຢ່າງແນ່ນອນ. ຖ້າຂ້ານ້ອຍຖືກຈັບກຸມອີກ, ແລ້ວບໍ່ມີທາງທີ່ຂ້ານ້ອຍຈະຢູ່ລອດໄດ້ ນັ້ນກໍ່ຄື ພວກເຂົາຈະເຮັດໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າເປັນແນວນັ້ນ. ເມື່ອຄິດແບບນີ້, ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ານ້ອຍຕ້ອງໜີໄປໃຫ້ໄວເທົ່າທີ່ຂ້ານ້ອຍສາມາດເຮັດໄດ້. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ເມື່ອຂ້ານ້ອຍໄປຄຣິດຕະຈັກອື່ນ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ຈິດໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍສະຫງົບລົງ ແລະ ຖືກໂຈມຕີໃສ່ຄວາມສຳນຶກ. ມີວຽກຫຼາຍໃນຄຣິດຕະຈັກນັ້ນທີ່ຕ້ອງການການຈັດແຈງຢ່າງຮີບດ່ວນ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍໄດ້ປະຖິ້ມການຝາກຝັງຂອງຂ້ານ້ອຍເພື່ອປົກປ້ອງຊີວິດຂອງຂ້ານ້ອຍເອງ. ຖ້າຂ້ານ້ອຍຈາກໄປໃນຕອນນີ້, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຈະບໍ່ປົກປ້ອງຜົນປະໂຫຍດໃນເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ! ຄວາມສຳນຶກ ແລະ ຄວາມເປັນມະນຸດຂອງຂ້ານ້ອຍຢູ່ໃສ? ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຮັດຄືກັບຄົນຕາຂາວ ແລະ ຄົນຂີ້ຢ້ານບໍ? ຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີຄວາມເຊື່ອທີ່ແທ້ຈິງໃນພຣະເຈົ້າ ນັ້ນກໍ່ຄື ຄຳພະຍານຂອງຂ້ານ້ອຍຢູ່ໃສ? ເມື່ອຂ້ານ້ອຍຄິດຫາສິ່ງເຫຼົ່ານີ້, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຟ້າວມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າເພື່ອອະທິຖານ, ຂໍໃຫ້ພຣະອົງມອບຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍ ແລະ ປົກປ້ອງຂ້ານ້ອຍເພື່ອວ່າຂ້ານ້ອຍຈະສາມາດຢືນເປັນພະຍານໄດ້.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ອ່ານຂໍ້ຄວາມໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ: “ເມື່ອຜູ້ຄົນພ້ອມທີ່ຈະເສຍສະຫຼະຊີວິດຂອງພວກເຂົາເອງ, ທຸກສິ່ງກໍຈະກາຍເປັນສິ່ງເລັກນ້ອຍ ແລະ ບໍ່ມີໃຜສາມາດເອົາຊະນະພວກເຂົາໄດ້. ແມ່ນຫຍັງຈະສຳຄັນໄປກວ່າຊີວິດ? ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ຊາຕານຈຶ່ງບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ອີກໃນຜູ້ຄົນ, ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ມັນສາມາດເຮັດກັບມະນຸດໄດ້. ເຖິງແມ່ນວ່າ ໃນນິຍາມຂອງ ‘ເນື້ອໜັງ’ ມີການເວົ້າວ່າ ເນື້ອໜັງຖືກຊາຕານເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມ, ຖ້າຜູ້ຄົນຖວາຍຕົນເອງຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຖືກຂັບເຄື່ອນໂດຍຊາຕານ, ແລ້ວກໍຈະບໍ່ມີໃຜສາມາດເອົາຊະນະພວກເຂົາໄດ້” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ການຕີຄວາມໝາຍຄວາມລຶກລັບແຫ່ງ “ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ກັບຈັກກະວານທັງໝົດ”, ບົດທີ 36). ໂດຍໄຕ່ຕອງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງເຂົ້າໃຈວ່າສະຖານະການນີ້ຄືບົດທົດສອບຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ສົງຄາມກຳລັງຮ້ອນຂຶ້ນໃນໂລກຝ່າຍວິນຍານ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ານ້ອຍຕ້ອງຢືນກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຖວາຍຊີວິດຂອງຂ້ານ້ອຍເພື່ອເຮັດໃຫ້ຊາຕານອັບອາຍ ແລະ ເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ; ບໍ່ມີທາງທີ່ຂ້ານ້ອຍສາມາດຫັນຫຼັງ ແລະ ແລ່ນໜີຍ້ອນຄວາມຢ້ານໃນຊ່ວງເວລາທີ່ສຳຄັນແບບນັ້ນ; ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງປົກປ້ອງພາລະກິດໃນເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ, ນັ້ນຄືສິ່ງທີ່ຄົນທີ່ມີຄວາມສຳນຶກ ແລະ ຄວາມເປັນມະນຸດຄວນເຮັດຢ່າງແນ່ນອນ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ທົນທຸກກັບການຂົ່ມເຫັງຍ້ອນເຫັນແກ່ຄວາມຊອບທຳ ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າຖ້າຂ້ານ້ອຍຕາຍ, ມັນກໍ່ຍັງຄຸ້ມຄ່າ. ຖ້າຂ້ານ້ອຍດຳລົງຊີວິດຢ່າງຊົ່ວຊ້າ ແລະ ຍອມຈຳນົນຕໍ່ຊາຕານ, ແລ້ວເຖິງແມ່ນຮ່າງກາຍຂອງຂ້ານ້ອຍຈະຢູ່ລອດ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຈະເປັນໜຶ່ງໃນຄົນຕາຍທີ່ຍ່າງໄດ້. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກເປັນອິດສະຫຼະດ້ວຍຄວາມຄິດນີ້, ສະນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງຟ້າວກັບຄືນໄປຫາຄຣິດຕະຈັກນັ້ນ ແລະ ຈັດແຈງໃຫ້ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງເຄື່ອນຍ້າຍໜັງສືພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າທັງໝົດ ແລະ ບອກໃຫ້ພວກເຂົາທຸກຄົນພະຍາຍາມບໍ່ໃຫ້ຖືກສັງເກດ. ວຽກງານທັງໝົດໃນຄຣິດຕະຈັກຖືກຈັດແຈງຢ່າງໄວພໍສົມຄວນ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຂອບໃຈພຣະເຈົ້າສຳລັບການຊີ້ນໍາຂອງພຣະອົງ!

ເມື່ອໄດ້ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າ 20 ປີ ແລະ ທົນທຸກກັບການຂົ່ມເຫັງ ແລະ ການກົດຂີ່ຈາກພັກກອມມູນິດຈີນຢູ່ສະເໝີ, ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ານ້ອຍອາດທົນທຸກກັບຄວາມເຈັບປວດບາງຢ່າງ, ພາຍໃຕ້ການຊີ້ນໍາຈາກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍເລີ່ມເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງບາງຢ່າງ ແລະ ໄດ້ຮຽນຮູ້ທີ່ຈະແຍກແຍະລະຫວ່າງສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ບໍ່ຖືກຕ້ອງ, ລະຫວ່າງຄວາມຊອບທຳ ແລະ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ. ຂ້ານ້ອຍຍັງຮຽນຮູ້ທີ່ຈະເພິ່ງພາພຣະເຈົ້າຜ່ານສະຖານະການທີ່ພິເສດດັ່ງກ່າວ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກເຖິງສິດອໍານາດໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ານ້ອຍໃນພຣະເຈົ້າໄດ້ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ. ທັງໝົດນີ້ແມ່ນເກີດຂຶ້ນຍ້ອນຄວາມກະລຸນາຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂອບໃຈພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ!