ໂດຍ ເຊີນຊິນ, ຈີນ

ທຸກຄົນເວົ້າວ່າຊ່ວງຕົ້ນຂອງໄວໜຸ່ມເປັນເວລາທີ່ວິເສດທີ່ສຸດ ແລະ ບໍລິສຸດທີ່ສຸດຂອງຊີວິດ. ບາງທີສໍາລັບຫຼາຍຄົນ, ປີເຫຼົ່ານັ້ນເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຊົງຈໍາທີ່ສວຍງາມ, ແຕ່ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຄາດຄິດກໍ່ຄືການທີ່ຂ້ອຍໃຊ້ຊ່ວງຕົ້ນຂອງໄວໜຸ່ມຂອງຂ້ອຍເອງໃນຄ້າຍແຮງງານ. ເຈົ້າອາດຄິດວ່າຂ້ອຍແປກສຳລັບເລື່ອງນີ້, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເສຍໃຈກັບມັນເລີຍ. ເຖິງແມ່ນວ່າເວລາທີ່ຢູ່ຂ້າງຫຼັງກົງແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຂົມຂື່ນ ແລະ ນໍ້າຕາ, ມັນກໍ່ເປັນຂອງຂວັນທີ່ມີຄ່າທີ່ສຸດໃນຊີວິດຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍໄດ້ຮັບຈາກມັນຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ.

ມື້ໜຶ່ງ ໃນເດືອນເມສາຂອງປີ 2002, ຂ້ອຍກຳລັງພັກຢູ່ເຮືອນຂອງເອື້ອຍຄົນໜຶ່ງ ເມື່ອການຈັບກຸມເກີດຂຶ້ນ. ໃນເວລາ 1 ໂມງຂອງຕອນເຊົ້າ, ພວກເຮົາຖືກປຸກໃຫ້ຕື່ນໂດຍການເຄາະປະຕູທີ່ສຽງດັງ ແລະ ຢ່າງຮີບດ່ວນ. ພວກເຮົາໄດ້ຍິນບາງຄົນຢູ່ຂ້າງນອກຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ເປີດປະຕູ! ເປີດປະຕູ!” ຕໍ່ມາບໍ່ດົນ, ເອື້ອຍຄົນດັ່ງກ່າວເປີດປະຕູ ແລ້ວເຈົ້າໜ້າທີ່ຕຳຫຼວດຫຼາຍຄົນໄດ້ຍູ້ປະຕູເປີດອອກໃນທັນທີ ແລະ ບຸກເຂົ້າມາຂ້າງໃນ, ໂດຍເວົ້າຢ່າງຮຸນແຮງວ່າ, “ພວກເຮົາມາຈາກກົມປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບ”. ເມື່ອໄດ້ຍິນຄຳເວົ້າຫົກຄຳນີ້ “ກົມປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບ” ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກກະວົນກະວາຍໃນທັນທີ. ພວກເຂົາຢູ່ທີ່ນີ້ເພື່ອຈັບກຸມພວກເຮົາຍ້ອນພວກເຮົາເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າບໍ? ຂ້ອຍເຄີຍໄດ້ຍິນກ່ຽວກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງບາງຄົນທີ່ຖືກຈັບກຸມ ແລະ ຖືກຂົ່ມເຫັງຍ້ອນຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາ; ມັນເປັນໄປໄດ້ບໍວ່າສິ່ງນີ້ກຳລັງເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ອຍໃນຕອນນີ້? ໃນເວລານັ້ນເອງ ຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍເລີ່ມເຕັ້ນແຮງຫຼາຍ ແລະ ດ້ວຍຄວາມວິຕົກກັງວົນຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຈະເຮັດແນວໃດ. ເພາະສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຟ້າວອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ: “ພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍຂໍຮ້ອງໃຫ້ພຣະອົງຢູ່ກັບຂ້ານ້ອຍ. ຂໍໃຫ້ມອບຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມກ້າຫານໃຫ້ແກ່ຂ້ານ້ອຍ. ບໍ່ວ່າແມ່ນຫຍັງຈະເກີດຂຶ້ນກໍ່ຕາມ, ຂ້ານ້ອຍຈະເຕັມໃຈຢູ່ສະເໝີທີ່ຈະຢືນເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະອົງ. ຂ້ານ້ອຍຍັງຂໍຮ້ອງໃຫ້ພຣະອົງມອບສະຕິປັນຍາຂອງພຣະອົງໃຫ້ແກ່ຂ້ານ້ອຍ ແລະ ມອບຄຳເວົ້າທີ່ຂ້ານ້ອຍຄວນເວົ້າໃຫ້ແກ່ຂ້ານ້ອຍ ແລະ ໄດ້ໂປດຮັກສາຂ້ານ້ອຍບໍ່ໃຫ້ທໍລະຍົດພຣະອົງ ແລະ ບໍ່ໃຫ້ຂາຍອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ານ້ອຍ”. ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ອະທິຖານ, ຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍຄ່ອຍໆສະຫງົບລົງ. ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນຕໍາຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍສີ່ ຫຼື ຫ້າຄົນກໍາລັງຮື້ຄົ້ນສະຖານທີ່ດັ່ງກ່າວຄືກັບພວກໂຈນ, ຄົ້ນຫາໃນຜ້າປູບ່ອນນອນ, ຕູ້ ແລະ ກ່ອງແຕ່ລະໜ່ວຍ ແລະ ແມ່ນແຕ່ສິ່ງທີ່ຢູ່ກ້ອງຕຽງ ຈົນໃນທີ່ສຸດ ພວກເຂົາກໍ່ຄົ້ນພົບໜັງສືບາງເຫຼັ້ມຂອງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າພ້ອມກັບຊີດີເພງສັນລະເສີນຈໍານວນໜຶ່ງ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາກໍ່ພາພວກເຮົາໄປທີ່ສະຖານີຕຳຫຼວດ. ເມື່ອພວກເຮົາໄປຮອດຫ້ອງການ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ທີ່ໂຕໃຫຍ່ຫຼາຍຄົນໄດ້ເຂົ້າມາຕາມຫຼັງພວກເຮົາ ແລະ ຢືນຢູ່ເບື້ອງຊ້າຍ ແລະ ເບື້ອງຂວາຂອງຂ້ອຍ. ຫົວໜ້າຂອງກຸ່ມຕຳຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍໄດ້ຮ້ອງຂຶ້ນໃສ່ຂ້ອຍວ່າ, “ພວກເຈົ້າຊື່ຫຍັງ? ພວກເຈົ້າມາແຕ່ໃສ? ພວກເຈົ້າຢູ່ຮ່ວມກັນທັງໝົດຈັກຄົນໃນທີ່ນັ້ນ?” ຂ້ອຍກຳລັງຈະອ້າປາກຂອງຂ້ອຍ ແລະ ກຳລັງຈະຕອບ ເມື່ອລາວພຸ່ງມາໃສ່ຂ້ອຍ ແລະ ຕົບໜ້າຂ້ອຍສອງເທື່ອ. ຂ້ອຍຕົກສະເງີ້ແລ້ວງຽບ. ຂ້ອຍສົງໄສກັບຕົນເອງວ່າ, “ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງຕີຂ້ອຍ? ຂ້ອຍຍັງບໍ່ທັນຕອບແລ້ວເທື່ອ. ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງເປັນຄົນຫຍາບຄາຍ ແລະ ປ່າເຖື່ອນ, ແຕກຕ່າງຈາກສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຈິນຕະນາການວ່າຕໍາຫຼວດຂອງປະຊາຊົນຈະເປັນ?” ຕໍ່ມາ, ລາວສືບຕໍ່ຖາມຂ້ອຍວ່າຂ້ອຍອາຍຸເທົ່າໃດ ແລະ ເມື່ອຂ້ອຍຕອບຢ່າງຊື່ສັດວ່າຂ້ອຍອາຍຸສິບເຈັດປີ, ລາວກໍ່ຕົບໜ້າຂ້ອຍອີກສອງເທື່ອ ແລະ ຮ້າຍດ່າຂ້ອຍສຳລັບເວົ້າຄຳຂີ້ຕົວະ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ບໍ່ວ່າຂ້ອຍຈະເວົ້າຫຍັງກໍ່ຕາມ, ລາວຈະຕົບໜ້າຂອງຂ້ອຍຊໍ້າໄປຊໍ້າມາໂດຍບໍ່ຈຳແນກ ຈົນຖິງຈຸດທີ່ໃບໜ້າຂອງຂ້ອຍຮ້ອນດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ. ຂ້ອຍຈື່ວ່າເຄີຍໄດ້ຍິນອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍເວົ້າວ່າການພະຍາຍາມເວົ້າດ້ວຍເຫດຜົນກັບຕໍາຫຼວດທີ່ໂຫດຮ້າຍເຫຼົ່ານີ້ຈະບໍ່ເກີດຜົນຫຍັງ. ເມື່ອໄດ້ຜະເຊີນສິ່ງນີ້ດ້ວຍຕົວຂ້ອຍເອງ, ນັບຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ ຂ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ເວົ້າຈັກຄຳ ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະຖາມຫຍັງກໍ່ຕາມ. ເມື່ອພວກເຂົາເຫັນວ່າຂ້ອຍບໍ່ເວົ້າ, ພວກເຂົາໄດ້ຮ້ອງໃສ່ຂ້ອຍວ່າ “ອີ່ຫ່າມຶງເອີຍ! ກູຈະໃຫ້ມຶງຄິດກ່ຽວກັບບາງຢ່າງ, ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ ມຶງກໍ່ຈະບໍ່ເລົ່າເລື່ອງຈິງໃຫ້ພວກກູ!” ເມື່ອເວົ້າແນວນີ້ແລ້ວ, ໜຶ່ງໃນພວກເຂົາໄດ້ຊົກໄປທີ່ໜ້າເອິກຂ້ອຍຢ່າງຮຸນແຮງສອງຄັ້ງ, ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍໂຊເຊ ແລະ ລົ້ມລົງກັບພື້ນຢ່າງແຮງ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວກໍ່ໄດ້ເຕະຂ້ອຍຢ່າງໜັກສອງສາມເທື່ອ, ດຶງຂ້ອຍໃຫ້ລຸກຂຶ້ນຈາກພື້ນ ແລະ ຮ້ອງໃສ່ຂ້ອຍວ່າໃຫ້ຄຸເຂົ່າລົງ. ຂ້ອຍບໍ່ເຊື່ອຟັງ, ດັ່ງນັ້ນ ລາວຈຶ່ງເຕະຂ້ອຍສອງສາມເທື່ອຢູ່ບໍລິເວນຫົວເຂົ່າ. ຄື້ນຄວາມເຈັບປວດທີ່ແຮງກ້າທີ່ເກີດຂຶ້ນທົ່ວຮ່າງກາຍຂອງຂ້ອຍໄດ້ບັງຄັບໃຫ້ຂ້ອຍລົ້ມຄຸເຂົ່າລົງກັບພື້ນໂດຍທີ່ຫົວໃຈເຕັ້ນຮ່າງ. ລາວຈັບຜົມຂອງຂ້ອຍ ແລະ ດຶງລົງຢ່າງແຮງ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ກະຊາກຫົວຂອງຂ້ອຍໄປຂ້າງຫຼັງໃນທັນທີ, ບັງຄັບໃຫ້ຂ້ອຍແຫງນໜ້າຂຶ້ນ. ລາວໄດ້ສາບແຊ່ງຂ້ອຍໃນຂະນະທີ່ຕົບໜ້າຂອງຂ້ອຍອີກສອງສາມເທື່ອ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກດຽວຂອງຂ້ອຍກໍ່ຄືໂລກກຳລັງໝຸນ. ໃນປັດຈຸບັນ, ຂ້ອຍລົ້ມລົງເທິງພື້ນ. ໃນເວລານັ້ນເອງ, ຫົວໜ້າຕຳຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍກໍ່ເຫັນໂມງໃນຂໍ້ມືຂອງຂ້ອຍໃນທັນທີ. ໂດຍທີ່ຫຼຽວເບິ່ງມັນດ້ວຍຄວາມໂລບມາກ, ລາວຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ເຈົ້າກຳລັງໃສ່ຫຍັງຢູ່ນັ້ນ?” ໃນທັນໃດນັ້ນ, ໜຶ່ງໃນຕຳຫຼວດໄດ້ຈັບຂໍ້ມືຂອງຂ້ອຍ ແລະ ດຶງໂມງອອກຢ່າງແຮງ ແລ້ວມອບມັນໃຫ້ກັບ “ເຈົ້ານາຍ” ຂອງລາວ. ໜຶ່ງໃນຕຳຫຼວດທີ່ໂຫດຮ້າຍໄດ້ຈັບຄໍເສື້ອຂອງຂ້ອຍຄືກັບວ່າລາວກຳລັງຈັບລູກໄກ່ໂຕນ້ອຍໆ ແລະ ຍົກຂ້ອຍຂຶ້ນຈາກພື້ນເພື່ອຮ້ອງໃສ່ຂ້ອຍວ່າ, “ໂອ, ເຈົ້າແຂງແຮງຫຼາຍ, ແມ່ນບໍ? ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບສໍາລັບການຢູ່ງຽບໆ!” ເມື່ອລາວເວົ້າແນວນີ້, ລາວໄດ້ຕີຂ້ອຍຢ່າງຮຸນແຮງອີກສອງສາມເທື່ອ ແລະ ຂ້ອຍກໍ່ຖືກທຸບຕີໃຫ້ລົ້ມລົງເທິງພື້ນອີກຄັ້ງ. ໃນຕອນນັ້ນ, ທົ່ວຮ່າງກາຍຂອງຂ້ອຍເຈັບປວດຈົນບໍ່ສາມາດທົນໄດ້ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ມີກຳລັງທີ່ຈະດີ້ນລົນອີກຕໍ່ໄປ. ຂ້ອຍພຽງແຕ່ນອນເທິງພື້ນໂດຍທີ່ຕາຂອງຂ້ອຍໄດ້ປິດລົງ, ບໍ່ເໜັງຕີງເລີຍ. ໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍໄດ້ອ້ອນວອນຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງຮີບດ່ວນວ່າ: “ໂອ ພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າກຸ່ມຕໍາຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍນີ້ຈະເຮັດການທີ່ປ່າເຖື່ອນຫຍັງອີກກັບຂ້ານ້ອຍ. ພຣະອົງຮູ້ວ່າຂ້ານ້ອຍມີວຸດທິພາວະໜ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍອ່ອນແອທາງຮ່າງກາຍ. ຂ້ານ້ອຍຂໍຮ້ອງໃຫ້ພຣະອົງປົກປ້ອງຂ້ານ້ອຍ. ຂ້ານ້ອຍຈະຕາຍດີກວ່າທີ່ຈະເປັນຢູດາ ແລະ ທໍລະຍົດພຣະອົງ”. ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ມອບຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ຂ້ອຍ. ອີກບໍ່ດົນ, ຂ້ອຍຈະຕາຍດີກວ່າທີ່ຈະເປັນຢູດາໂດຍການທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຂາຍອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຈະຢືນເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າຢ່າງເດັດດ່ຽວ. ໃນເວລານັ້ນເອງ, ຂ້ອຍໄດ້ຍິນຄົນຂ້າງຫ້ອງເວົ້າວ່າ, “ເປັນຫຍັງລາວຈຶ່ງບໍ່ເໜັງຕົວ? ລາວຕາຍແລ້ວບໍ?” ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ມີຄົນຈົງໃຈຢຽບມືຂອງຂ້ອຍ ແລະ ກົດມັນລົງຢ່າງໜັກດ້ວຍຕີນຂອງລາວ ໃນຂະນະທີ່ຮ້ອງຢ່າງໂຫດຮ້າຍວ່າ, “ລຸກຂຶ້ນ! ພວກເຮົາຈະພາເຈົ້າໄປບ່ອນອື່ນ”.

ຕໍ່ມາ, ຂ້ອຍຖືກຄຸ້ມກັນໄປທີ່ກົມປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບປະຈຳເຂດປົກຄອງ. ເມື່ອພວກເຮົາໄປຮອດຫ້ອງສອບສວນ, ຫົວໜ້າຂອງຕຳຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະ ອີກສອງຄົນໄດ້ຫຸ້ມຂ້ອຍ ແລະ ຕັ້ງຄຳຖາມກັບຂ້ອຍຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າອີກ, ຍ່າງກັບໄປກັບມາຕໍ່ໜ້າຂ້ອຍ ແລະ ພະຍາຍາມບັງຄັບໃຫ້ຂ້ອຍຂາຍຜູ້ນຳໃນຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍ. ເມື່ອພວກເຂົາເຫັນວ່າຂ້ອຍຍັງບໍ່ໄດ້ຕອບຄໍາຕອບທີ່ພວກເຂົາຢາກໄດ້ຍິນ, ສາມຄົນໃນພວກເຂົາກໍ່ປ່ຽນກັນຕົບໜ້າຂ້ອຍຄັ້ງແລ້ວຄັ້ງເລົ່າ. ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຂ້ອຍຖືກຕີຈັກເທື່ອ; ສິ່ງດຽວທີ່ຂ້ອຍສາມາດໄດ້ຍິນແມ່ນສຽງຕົບຕີໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາຕີໜ້າຂອງຂ້ອຍ, ສຽງທີ່ເບິ່ງຄືກັບວ່າດັງກ້ອງມາຕໍ່ກັບຄວາມງຽບຂອງຄົນຕາຍໃນຄໍ່າຄືນ. ຕອນນີ້, ມືຂອງພວກເຂົາເຈັບ, ຕຳຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍກໍ່ເລີ່ມຕີຂ້ອຍດ້ວຍໜັງສື. ພວກເຂົາຕີຂ້ອຍຈົນໃນທີ່ສຸດ ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ສາມາດຮູ້ສຶກເຈັບອີກຕໍ່ໄປ; ໜ້າຂອງຂ້ອຍພຽງແຕ່ຮູ້ສຶກບວມ ແລະ ມຶນ. ໃນທີ່ສຸດ, ເມື່ອເຫັນວ່າພວກເຂົາຈະບໍ່ໄດ້ຮັບຂໍ້ມູນທີ່ມີຄ່າຫຍັງຈາກຂ້ອຍ, ຕໍາຫຼວດທີ່ໂຫດຮ້າຍໄດ້ເອົາໜັງສືຕິດຕໍ່ອອກມາ ແລະ ເວົ້າດ້ວຍຄວາມພໍໃຈກັບຕົວເອງວ່າ, “ພວກເຮົາພົບສິ່ງນີ້ໃນກະເປົ໋າຂອງເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນວ່າເຈົ້າຈະບໍ່ບອກຫຍັງກັບພວກເຮົາ, ພວກເຮົາຍັງມີກົນອຸບາຍລັບອີກຢ່າງໜຶ່ງ!” ໃນທັນໃດນັ້ນ, ຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກກັງວົນຫຼາຍທີ່ສຸດ: ຖ້າອ້າຍ ຫຼື ເອື້ອຍຄົນໃດຂອງຂ້ອຍຮັບໂທລະສັບ, ມັນອາດສາມາດເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຖືກຈັບກຸມໄດ້. ມັນຍັງສາມາດພາດພິງເຖິງຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ຜົນຕາມມາສາມາດຮ້າຍແຮງໄດ້. ໃນເວລານັ້ນເອງ, ຂ້ອຍຈື່ຂໍ້ຄວາມໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ: “ຈາກທຸກສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຈັກກະວານ ແມ່ນບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ຈະບໍ່ມີຄໍາຕັດສິນສຸດທ້າຍຂອງເຮົາ. ມີສິ່ງໃດແດ່ທີ່ບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນກໍາມືຂອງເຮົາ?” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ກັບຈັກກະວານທັງໝົດ, ບົດທີ 1). ຂ້ອຍຄິດກັບຕົວເອງວ່າ “ຖືກຕ້ອງ”. “ທຸກສິ່ງ ແລະ ທຸກເຫດການທັງໝົດແມ່ນຖືກປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ຈັດແຈງໄວ້ໃນມືຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນວ່າຈະຮັບໂທລະສັບ ຫຼື ບໍ່ກໍ່ລ້ວນແລ້ວແຕ່ຂຶ້ນກັບການຕັດສິນໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍເຕັມໃຈທີ່ຈະເຄົາລົບ ແລະ ເພິ່ງພາພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍອມຢູ່ໃຕ້ການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະອົງ”. ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າອີກ, ຂໍໃຫ້ພຣະອົງປົກປ້ອງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງເຫຼົ່ານີ້. ຜົນຕາມມາກໍ່ຄື ພວກເຂົາໂທຫາເບີໂທລະສັບເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະ ບາງສາຍກໍ່ດັງໂດຍບໍ່ມີຜູ້ໃດຕອບໂທລະສັບ ໃນຂະນະທີ່ສາຍອື່ນໆບໍ່ສາມາດດຳເນີນການໂທໄດ້ເລີຍ. ໃນທີ່ສຸດ, ໂດຍການກ່າວຄຳສາບແຊ່ງດ້ວຍຄວາມບໍ່ພໍໃຈ, ຕຳຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍໄດ້ໂຍນໜັງສືຕິດຕໍ່ເທິງໂຕະ ແລະ ຢຸດພະຍາຍາມ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ ນອກຈາກສະແດງການຂອບໃຈ ແລະ ການສັນລະເສີນຂອງຂ້ອຍຕໍ່ພຣະເຈົ້າ.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຍອມແພ້ ແລະ ສືບຕໍ່ສອບສວນຂ້ອຍກ່ຽວກັບເລື່ອງຂອງຄຣິດຕະຈັກ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຕອບ. ດ້ວຍຄວາມມີຄວາມປັ່ນປ່ວນ ແລະ ໃຈຮ້າຍ, ພວກເຂົາມີວິທີການທີ່ເປັນຕາລັງກຽດຍິ່ງຂຶ້ນທີ່ຈະພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍທົນທຸກ: ໜຶ່ງໃນຕຳຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍໄດ້ບັງຄັບໃຫ້ຂ້ອຍຢູ່ໃນທ່ານັ່ງເຄິ່ງໂຕ ແລະ ຂ້ອຍຕ້ອງຄືງແຂນຂອງຂ້ອຍອອກໃຫ້ຢູ່ໃນລະດັບດຽວກັບບ່າໄຫຼ່ ແລະ ບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ເໜັງຕີງເລີຍ. ອີກບໍ່ດົນ, ຂາຂອງຂ້ອຍກໍ່ເລີ່ມສັ່ນ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຄືງແຂນຂອງຂ້ອຍໃຫ້ຊື່ໄດ້ອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ຮ່າງກາຍຂອງຂ້ອຍກໍ່ເລີ່ມດີດກັບໂດຍບໍ່ຕັ້ງໃຈ. ຕຳຫຼວດໄດ້ເອົາຮາວເຫຼັກ ແລະ ຈ້ອງເບິ່ງຂ້ອຍຄືກັບເສືອທີ່ກຳລັງແນມເຫຍື່ອຂອງມັນ. ຕໍ່ມາບໍ່ດົນ ເມື່ອຂ້ອຍລຸກຢືນຂຶ້ນ, ລາວກໍ່ທຸບຕີຂ້ອຍທີ່ຂາຢ່າງໂຫດຮ້າຍ, ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມເຈັບປວດຫຼາຍຈົນຂ້ອຍເກືອບຈະລົ້ມລົງຄຸເຂົ່າ. ຕະຫຼອດເວລາເຄິ່ງຊົ່ວໂມງຖັດໄປ, ເມື່ອໃດກໍ່ຕາມທີ່ຂາ ຫຼື ແຂນຂອງຂ້ອຍຍັບແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ, ລາວກໍ່ຈະຕີຂ້ອຍດ້ວຍຮາວດັ່ງກ່າວໃນທັນທີ. ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າລາວຕີຂ້ອຍຈັກເທື່ອ. ເນື່ອງຈາກຈຳເປັນຕ້ອງຢູ່ໃນທ່ານັ່ງເຄິ່ງໂຕນີ້ເປັນເວລາດົນນານ, ຂາທັງສອງເບື້ອງຂອງຂ້ອຍຈຶ່ງເລີ່ມບວມຫຼາຍແທ້ໆ ແລະ ພວກມັນກໍ່ເຈັບຈົນທົນບໍ່ໄດ້ຄືກັບວ່າພວກມັນໄດ້ແຕກຫັກ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ຂາຂອງຂ້ອຍກໍ່ເຖິງກັບສັ່ນໜັກຂຶ້ນ ແລະ ແຂ້ວຂອງຂ້ອຍກໍ່ກັດກັນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ໃນເວລານັ້ນເອງ, ມັນຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າກຳລັງຂອງຂ້ອຍກຳລັງຈະໝົດໄປ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຕຳຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍໄດ້ພຽງແຕ່ຫົວຂວັນ ແລະ ເຍາະເຍີ້ຍຂ້ອຍ, ເວົ້າດູຖູກຢ່າງສະໝໍ່າສະເໝີ ແລະ ຫົວເຍາະເຍີ້ຍຂ້ອຍຢ່າງເປັນຕາຂີ້ດຽດ, ຄືກັບຄົນທີ່ພະຍາຍາມຢ່າງໂຫດຮ້າຍເພື່ອໃຫ້ລີງເຮັດກາຍະສິນ. ຍິ່ງຂ້ອຍຫຼຽວເບິ່ງໃບໜ້າທີ່ຂີ້ຮ້າຍ ແລະ ເປັນຕາລັງກຽດຂອງພວກເຂົາຫຼາຍສໍ່າໃດ, ຂ້ອຍກໍ່ຍິ່ງຮູ້ສຶກກຽດຊັງຕຳຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍເຫຼົ່ານີ້ຫຼາຍຂຶ້ນສ່ຳນັ້ນ. ຂ້ອຍເຈົ້າຈື່ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, “ເມື່ອຜູ້ຄົນພ້ອມທີ່ຈະເສຍສະຫຼະຊີວິດຂອງພວກເຂົາເອງ, ທຸກສິ່ງກໍຈະກາຍເປັນສິ່ງເລັກນ້ອຍ ແລະ ບໍ່ມີໃຜສາມາດເອົາຊະນະພວກເຂົາໄດ້. ແມ່ນຫຍັງຈະສຳຄັນໄປກວ່າຊີວິດ? ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ຊາຕານຈຶ່ງບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ອີກໃນຜູ້ຄົນ, ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ມັນສາມາດເຮັດກັບມະນຸດໄດ້” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ການຕີຄວາມໝາຍຄວາມລຶກລັບແຫ່ງ “ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ກັບຈັກກະວານທັງໝົດ”, ບົດທີ 36). ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຢືນຂຶ້ນໃນທັນທີ ແລະ ເວົ້າກັບພວກເຂົາດ້ວຍສຽງທີ່ດັງວ່າ, “ຂ້ອຍຈະບໍ່ນັ່ງອີກຕໍ່ໄປ. ເຮັດເລີຍແມະ ແລະ ຕັດສິນປະຫານຊີວິດຂ້ອຍເລີຍ! ມື້ນີ້ ຂ້ອຍບໍ່ມີຫຍັງໃຫ້ເສຍ! ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຢ້ານທີ່ຈະຕາຍເລີຍ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈະຢ້ານພວກເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ? ພວກເຈົ້າເປັນຜູ້ຊາຍທີ່ໂຕໃຫຍ່, ແຕ່ເບິ່ງຄືວ່າພວກເຈົ້າທຸກຄົນຮູ້ຈັກວິທີຂົ່ມເຫັງເດັກຍິງໂຕນ້ອຍໆຄືຂ້ອຍ!” ດ້ວຍຄວາມປະຫຼາດໃຈຂອງຂ້ອຍ ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍເວົ້າສິ່ງນີ້, ກຸ່ມຕໍາຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍກໍ່ໄດ້ຮ້ອງຄໍາສາບແຊ່ງຕື່ມອີກສອງສາມຄໍາ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ເຊົາສອບສວນຂ້ອຍ.

ກຸ່ມຕຳຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍນີ້ໄດ້ທໍລະມານຂ້ອຍເກືອບໝົດຄືນ; ໃນເວລາທີ່ພວກເຂົາເຊົາ, ມັນກໍ່ເປັນກາງເວັນ. ພວກເຂົາໃຫ້ຂ້ອຍເຊັນຊື່ຂອງຂ້ອຍ ແລະ ເວົ້າວ່າພວກເຂົາຈະກັກຂັງຂ້ອຍ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຕຳຫຼວດທີ່ສູງອາຍຸຜູ້ໜຶ່ງ ເຊິ່ງທຳທ່າໃຈດີ ກໍ່ໄດ້ເວົ້າກັບຂ້ອຍວ່າ, “ນາງເອີຍ, ເບິ່ງແມະ, ເຈົ້າຍັງໜຸ່ມນ້ອຍ, ເປັນດອກໄມ້ໃນຊ່ວງໄວໜຸ່ມຂອງເຈົ້າ; ສະນັ້ນ ມັນຈະດີທີ່ສຸດ ຖ້າເຈົ້າຮີບຟ້າວ ແລະ ບອກພວກເຮົາກ່ຽວກັບທຸກຢ່າງທີ່ເຈົ້າຮູ້. ຂ້ອຍຮັບປະກັນວ່າຂ້ອຍຈະໃຫ້ພວກເຂົາປ່ອຍເຈົ້າ. ຖ້າເຈົ້າມີບັນຫາໃດໜຶ່ງ, ຢ່າລັງເລທີ່ຈະບອກຂ້ອຍ. ເບິ່ງແມະ, ໃບໜ້າຂອງເຈົ້າບວມຂຶ້ນຄືກັບກ້ອນເຂົ້າຈີ່. ເຈົ້າຍັງທົນທຸກບໍ່ພໍບໍ?” ເມື່ອໄດ້ຍິນລາວເວົ້າແບບນີ້, ຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ວ່າລາວພຽງແຕ່ພະຍາຍາມລໍ້ລວງຂ້ອຍໃຫ້ສາລະພາບບາງຢ່າງ. ຂ້ອຍຍັງຈື່ບາງສິ່ງທີ່ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍໄດ້ເວົ້າໃນລະຫວ່າງການປະຊຸມ: ເພື່ອໃຫ້ໄດ້ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການ, ຕໍາຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຈະໃຊ້ທັງຫົວກາຣົດ ແລະ ໄມ້ຄ້ອນ ແລະ ໃຊ້ກົນອຸບາຍທຸກວິທີເພື່ອຫຼອກລວງຜູ້ຄົນ. ເມື່ອຄິດເຖິງສິ່ງນີ້, ຂ້ອຍໄດ້ຕອບກັບຕຳຫຼວດທີ່ສູງອາຍຸວ່າ, “ຢ່າເຮັດຄືກັບວ່າເຈົ້າເປັນຄົນດີ; ພວກເຈົ້າທຸກຄົນເປັນສ່ວນໜຶ່ງໃນກຸ່ມດຽວກັນ. ເຈົ້າຕ້ອງການໃຫ້ຂ້ອຍສາລະພາບຫຍັງ? ສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າກໍາລັງເຮັດຢູ່ແມ່ນເອີ້ນວ່າການຂົ່ມເຫັງເພື່ອໃຫ້ສາລະພາບ. ນີ້ຄືການລົງໂທດທີ່ຜິດກົດໝາຍ!” ເມື່ອໄດ້ຍິນແນວນີ້, ລາວກໍ່ເຮັດສີໜ້າທີ່ໄຮ້ດຽງສາ ແລະ ຖຽງມາວ່າ, “ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຕີເຈົ້າຈັກຄັ້ງ. ພວກເຂົາຄືຄົນທີ່ຕີເຈົ້າ”. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຂອບໃຈສໍາລັບການຊີ້ນໍາ ແລະ ການປົກປ້ອງຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍສາມາດເອົາຊະນະການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານໄດ້ອີກຄັ້ງ.

ຫຼັງຈາກອອກຈາກກົມປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບປະຈຳເຂດປົກຄອງ, ພວກເຂົາກໍ່ໄດ້ຂັງຂ້ອຍໄວ້ໃນເຮືອນກັກຂັງທັນທີ. ທັນທີທີ່ພວກເຮົາຍ່າງເຂົ້າໃນປະຕູໜ້າ, ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນວ່າສະຖານທີ່ດັ່ງກ່າວຖືກລ້ອມຮອບດ້ວຍກຳແພງທີ່ສູງຫຼາຍ ໂດຍມີສາຍໄຟຟ້າທີ່ຊັບຊ້ອນກັນຢູ່ເທິງກຳແພງເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະ ໃນແຕ່ລະມຸມຂອງສີ່ດ້ານກໍ່ມີສິ່ງທີ່ມີລັກສະນະຄືກັບຫໍຄອຍ ເຊິ່ງພາຍໃນນັ້ນມີຕຳຫຼວດຕິດອາວຸດຢືນເຝົ້າຢູ່. ມັນລ້ວນຮູ້ສຶກຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ສະຫຍອງຂວັນຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ຫຼັງຈາກທີ່ຜ່ານປະຕູເຫຼັກຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າອີກ, ຂ້ອຍກໍ່ມາຮອດຫ້ອງຂັງ. ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນຜ້າປູທີ່ນອນທີ່ເສື່ອມໂຊມ ແລະ ຄຸມດ້ວຍຜ້າລາຍນິນຢູ່ເທິງຕຽງນອນນັກໂທດທີ່ເຢືອກເຢັນ ແລະ ເຢັນຊາ ເຊິ່ງທັງດຳ ແລະ ສົກກະປົກ ແລະ ມີກິ່ນເໝັນ ແລະ ເປັນຕາຂີ້ດຽດອອກຈາກພວກມັນ, ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ ນອກຈາກຮູ້ສຶກຄື້ນແຫ່ງຄວາມກຽດຊັງພັດຜ່ານຂ້ອຍໄປ. ໃນເວລາກິນເຂົ້າ, ນັກໂທດແຕ່ລະຄົນກໍ່ໄດ້ຮັບສາລະເປົານ້ອຍໆທີ່ສົ້ມ ແລະ ເຄິ່ງດິບ. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍຖືກຕໍາຫຼວດທໍລະມານເປັນເວລາເຄິ່ງຄືນ ແລະ ບໍ່ໄດ້ກິນຫຍັງເລີຍ, ການທີ່ໄດ້ເຫັນອາຫານນີ້ກໍ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍສູນເສຍຄວາມຢາກອາຫານແທ້ໆ. ນອກຈາກນັ້ນແລ້ວ, ໃບໜ້າຂອງຂ້ອຍກໍ່ບວມຫຼາຍຈາກການຖືກຕຳຫຼວດທຸບຕີ ແລະ ມັນຮູ້ສຶກເຄັ່ງຕຶງຄືກັບວ່າຖືກຫໍ່ດ້ວຍຢາງມັດ. ມັນເຈັບປວດແມ່ນແຕ່ຈະອ້າປາກຂອງຂ້ອຍເພື່ອເວົ້າ, ແຮງໄກທີ່ຈະກິນໄດ້. ພາຍໃຕ້ສະຖານະການເຫຼົ່ານີ້, ຂ້ອຍຢູ່ໃນອາລົມທີ່ເສົ້າໝອງຫຼາຍ ແລະ ຮູ້ສຶກຜິດຫຼາຍ. ຄວາມຄິດທີ່ວ່າຂ້ອຍຈະຕ້ອງຢູ່ທີ່ນີ້ແທ້ໆ ແລະ ອົດທົນກັບການມີຊີວິດທີ່ບໍ່ມີມະນຸດສະທໍາດັ່ງກ່າວໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍສະເທືອນອາລົມຫຼາຍຈົນຂ້ອຍຫຼັ່ງນໍ້າຕາອອກມາໂດຍບໍ່ໄດ້ຕັ້ງໃຈ. ເອື້ອຍຜູ້ທີ່ຖືກຈັບພ້ອມກັນກໍ່ໂອ້ລົມພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າກັບຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈວ່າພຣະເຈົ້າໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ສະພາບແວດລ້ອມນີ້ເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ອຍ ແລະ ນີ້ຄືການທີ່ພຣະອົງທົດລອງ ແລະ ທົດສອບຂ້ອຍເພື່ອເບິ່ງວ່າຂ້ອຍຈະສາມາດຢືນເປັນພະຍານໄດ້ ຫຼື ບໍ່. ພຣະອົງຍັງໃຊ້ໂອກາດນີ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍສົມບູນ. ເມື່ອຮູ້ແບບນີ້, ຂ້ອຍຈຶ່ງຢຸດຮູ້ສຶກຜິດ ແລະ ພາຍໃນຕົວຂ້ອຍ, ຂ້ອຍກໍ່ເລີ່ມຕັ້ງໃຈທີ່ຈະອົດທົນກັບຄວາມລຳບາກຂອງຂ້ອຍ.

ສອງອາທິດຜ່ານໄປ ແລະ ຫົວໜ້າຕຳຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍເຫຼົ່ານັ້ນກໍ່ມາສອບສວນຂ້ອຍອີກ. ເມື່ອເຫັນວ່າຂ້ອຍຍັງສະຫງົບ ແລະ ເຄັ່ງຂຶມ ໂດຍບໍ່ຢ້ານກົວຫຍັງເລີຍ, ລາວກໍ່ໄດ້ຮ້ອງຊື່ຂ້ອຍ ແລະ ຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ບອກຂ້ອຍຕາມຄວາມຈິງເບິ່ງ: ກ່ອນໜ້ານີ້ ເຈົ້າເຄີຍຖືກຈັບກຸມຢູ່ໃສອີກ? ຄັ້ງນີ້ບໍ່ແມ່ນຄັ້ງທໍາອິດຂອງເຈົ້າທີ່ຢູ່ຂ້າງໃນຢ່າງແນ່ນອນ; ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ, ເຈົ້າຈະສາມາດປະພຶດຢ່າງສະຫງົບ ແລະ ມີປະສົບການແນວນັ້ນໄດ້ແນວໃດ, ຄືກັບວ່າເຈົ້າບໍ່ຢ້ານແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ?” ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຍິນລາວເວົ້າແບບນີ້, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ ນອກຈາກຂອບໃຈ ແລະ ສັນລະເສີນພຣະເຈົ້າໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ປົກປ້ອງຂ້ອຍ ແລະ ມອບຄວາມກ້າຫານໃຫ້ກ່ຂ້ອຍ, ແລ້ວປ່ອຍໃຫ້ຂ້ອຍຜະເຊີນໜ້າກັບຕຳຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍເຫຼົ່ານີ້ດ້ວຍຄວາມບໍ່ຢ້ານຢ່າງສົມບູນ. ໃນເວລານັ້ນເອງ, ຄວາມໃຈຮ້າຍກໍ່ພຸ່ງຂຶ້ນຈາກພາຍໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ: ເຈົ້າກໍາລັງສວຍໃຊ້ອໍານາດຂອງເຈົ້າໂດຍການຂົ່ມເຫັງປະຊາຊົນຍ້ອນຄວາມເຊື່ອທາງສາສະໜາຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເຈົ້າຈັບກຸມ, ຂົ່ມເຫັງ ແລະ ທຳຮ້າຍຄົນເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າໂດຍບໍ່ມີເຫດຜົນ. ເຈົ້າບໍ່ປະຕິບັດຕາມກົດໝາຍ, ທັງຢູ່ເທິງໂລກ ຫຼື ໃນສະຫວັນ. ຂ້ອຍເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂ້ອຍຍ່າງໃນເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ລະເມີດກົດໝາຍ. ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງຄວນຢ້ານເຈົ້າ? ຂ້ອຍຈະບໍ່ຍອມຜ່າຍແພ້ຕໍ່ກອງກຳລັງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງກຸ່ມພວກເຈົ້າ! ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍໄດ້ໂຕ້ຕອບວ່າ, “ເຈົ້າຄິດວ່າບ່ອນອື່ນເປັນຕາເບື່ອຫຼາຍຈົນຂ້ອຍຕ້ອງການເຂົ້າມາໃນທີ່ນີ້ແທ້ໆບໍ? ເຈົ້າເຮັດຜິດຕໍ່ຂ້ອຍ ແລະ ຍູ້ຂ້ອຍໄປມາ! ຄວາມພະຍາຍາມເພີ່ມເຕີມຂອງເຈົ້າທີ່ຈະບີບບັງຄັບໃຫ້ສາລະພາບ ຫຼື ກ່າວໂທດຂ້ອຍຈະໄຮ້ປະໂຫຍດ!” ເມື່ອໄດ້ຍິນແບບນີ້, ລາວກໍ່ໃຈຮ້າຍຫຼາຍຈົນເບິ່ງຄືວ່າຄວັນກຳລັງຈະອອກມາຈາກຫູຂອງລາວ. ລາວໄດ້ຮ້ອງອອກມາວ່າ, “ມຶງໂຄດດື້ດ້ານເກີນໄປທີ່ຈະບອກຫຍັງໃຫ້ກັບພວກກູ. ມຶງຈະບໍ່ເວົ້າ, ແມ່ນບໍ? ກູຈະຕັດສິນມຶງສາມປີ, ແລ້ວພວກກູຈະເບິ່ງວ່າມຶງຈະເລີ່ມປະພຶດຕົວ ຫຼື ບໍ່. ກູທ້າໃຫ້ມຶງສືບຕໍ່ຫົວດື້ແບບນີ້ເດີ!” ໃນຕອນນັ້ນ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກບໍ່ພໍໃຈຫຼາຍ. ຂ້ອຍຕອບໄປດ້ວຍສຽງທີ່ດັງວ່າ, “ຂ້ອຍຍັງໜຸ່ມຢູ່, ສະນັ້ນ ສາມປີຈະມີຄວາມໝາຍຫຍັງສຳລັບຂ້ອຍ? ຂ້ອຍຈະອອກຈາກຄຸກໃນພິບຕາດຽວ”. ດ້ວຍຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງລາວ, ຕຳຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍໄດ້ຢືນຂຶ້ນຢ່າງກະທັນຫັນ ແລະ ຮ້ອງໃສ່ລູກນ້ອງຂອງລາວວ່າ, “ກູຍອມ. ພວກມຶງເຮັດເລີຍ ແລະ ສອບສວນມັນ”. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວກໍ່ຈາກໄປ ແລ້ວອັດປະຕູໄວ້ທາງຫຼັງລາວ. ເມື່ອເຫັນສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນ, ຕຳຫຼວດສອງຄົນບໍ່ໄດ້ຖາມຂ້ອຍຕື່ມອີກ; ພວກເຂົາຫາກໍ່ຂຽນຄຳຖະແຫຼງໃຫ້ຂ້ອຍເພື່ອເຊັນຊື່ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ຈາກໄປ. ການທີ່ໄດ້ເຫັນວ່າຕໍາຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍເຫຼົ່ານັ້ນມີສີໜ້າທີ່ຜ່າຍແຜ້ແນວໃດໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍ ແລະ ໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍໄດ້ສັນລະເສີນໄຊຊະນະຂອງພຣະເຈົ້າເໜືອຊາຕານ. ໃນລະຫວ່າງການສອບສວນຮອບທີສອງ, ພວກເຂົາໄດ້ປ່ຽນກົນລະຍຸດ. ທັນທີທີ່ພວກເຂົາຍ່າງເຂົ້າມາໃນປະຕູ, ພວກເຂົາກໍ່ທໍາທ່າເປັນຫ່ວງຂ້ອຍ: “ເຈົ້າຢູ່ທີ່ນີ້ດົນແລ້ວ. ເປັນໄປໄດ້ແນວໃດທີ່ບໍ່ມີສະມາຊິກຄົນໃດໃນຄອບຄົວຂອງເຈົ້າມາຢ້ຽມຢາມເຈົ້າ? ພວກເຂົາຕ້ອງປະຖິ້ມເຈົ້າ. ລອງໂທລະສັບຫາພວກເຂົາດ້ວຍຕົວເຈົ້າເອງ ແລະ ຂໍໃຫ້ພວກເຂົາມາຢ້ຽມຢາມເຈົ້າບໍ?” ການໄດ້ຍິນແບບນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍໃຈ ແລະ ບໍ່ພໍໃຈ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກໂດດດ່ຽວ ແລະ ສິ້ນຫວັງ. ຂ້ອຍຄິດຮອດບ້ານ ແລະ ຄິດຮອດພໍ່ແມ່ຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາຂອງຂ້ອຍເພື່ອອິດສະຫຼະພາບກໍ່ເລີ່ມຮຸນແຮງຂຶ້ນເລື້ອຍໆ. ໂດຍບໍ່ຕັ້ງໃຈ, ຕາຂອງຂ້ອຍເຕັມລົ້ນໄປດ້ວຍນໍ້າຕາ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ຢາກຮ້ອງໄຫ້ຢູ່ຕໍ່ໜ້າກຸ່ມຕໍາຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍນີ້. ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງງຽບວ່າ: “ໂອ ພຣະເຈົ້າ, ຕອນນີ້ ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຫົດຫູ່ ແລະ ເຈັບປວດຫຼາຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກສິ້ນຫວັງຫຼາຍ. ໄດ້ໂປດຊ່ວຍຂ້ານ້ອຍແດ່. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຢາກປ່ອຍໃຫ້ຊາຕານເຫັນຄວາມອ່ອນແອຂອງຂ້ານ້ອຍ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຕອນນີ້ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງ. ຂ້ານ້ອຍຂໍໃຫ້ພຣະອົງສ່ອງແສງ ແລະ ຊີ້ນຳຂ້ານ້ອຍ”. ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ອະທິຖານ, ຄວາມຄິດໜຶ່ງໄດ້ປາກົດຂຶ້ນໃນຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍຢ່າງກະທັນຫັນ: ນີ້ແມ່ນແຜນອຸບາຍທີ່ມີເລ່ຫຼ່ຽມຂອງຊາຕານ; ການທີ່ພວກເຂົາພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕິດຕໍ່ຫາຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍອາດຈະເປັນກົນອຸບາຍທີ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຮຽກເງິນຄ່າໄຖ່, ສະນັ້ນກໍ່ບັນລຸເປົ້າໝາຍຂອງພວກເຂົາໃນການຄວ້າເອົາເງິນ; ຫຼື ບາງທີພວກເຂົາອາດຮູ້ວ່າສະມາຊິກໃນຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍທຸກຄົນເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ຢາກໃຊ້ໂອກາດນີ້ເພື່ອຈັບກຸມພວກເຂົາ. ຕຳຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍເຫຼົ່ານີ້ເຕັມໄປດ້ວຍແຜນອຸບາຍທັງໝົດແທ້ໆ. ຖ້າມັນບໍ່ແມ່ນຍ້ອນແສງສະຫວ່າງຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍອາດຈະໂທລະສັບກັບບ້ານ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍຈະບໍ່ເປັນຢູດາໂດຍທາງອ້ອມບໍ? ສະນັ້ນ, ຂ້ອຍຈຶ່ງປະກາດກັບຊາຕານຢ່າງລັບໆວ່າ: “ມານຮ້າຍທີ່ຊົ່ວຊ້າ, ກູຈະບໍ່ຍອມໃຫ້ມຶງສໍາເລັດໃນການຫຼອກລວງຂອງມຶງ”. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ອຍກໍ່ເວົ້າຢ່າງເມີນເສີຍວ່າ, “ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າເປັນຫຍັງສະມາຊິກໃນຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ມາຫາຂ້ອຍ. ຂ້ອຍບໍ່ສົນໃຈ ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະເຮັດຫຍັງກັບຂ້ອຍກໍ່ຕາມ!” ຕຳຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍເຫຼົ່ານັ້ນບໍ່ມີໄພ້ໃຫ້ຫຼິ້ນອີກແລ້ວ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ພວກເຂົາກໍ່ບໍ່ສອບສວນຂ້ອຍອີກ.

ໜຶ່ງເດືອນຜ່ານໄປ. ມື້ໜຶ່ງ, ລຸງຂອງຂ້ອຍໄດ້ມາຢ້ຽມຢາມຂ້ອຍຢ່າງກະທັນຫັນ ໂດຍເວົ້າວ່າລາວກຳລັງພະຍາຍາມເອົາຂ້ອຍອອກຈາກບ່ອນນັ້ນ ແລະ ຂ້ອຍຄວນຈະຖືກປ່ອຍຕົວໃນອີກສອງສາມມື້ຕໍ່ມາ. ເມື່ອຂ້ອຍຍ່າງອອກຈາກຫ້ອງຢ້ຽມຢາມ, ຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກມີຄວາມສຸກທີ່ສຸດ. ຂ້ອຍຄິດວ່າໃນທີ່ສຸດ ຂ້ອຍຈະສາມາດເຫັນແສງສະຫວ່າງຂອງມື້ອີກຄັ້ງ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຄົນທີ່ຂ້ອຍຮັກ. ສະນັ້ນ, ຂ້ອຍຈຶ່ງເລີ່ມຝັນຫວານ ແລະ ລໍຄອຍໃຫ້ລຸງຂອງຂ້ອຍກັບມາຮັບຂ້ອຍ. ທຸກໆມື້, ຂ້ອຍໄດ້ເປີດຫູຂອງຂ້ອຍເພື່ອຟັງສຽງຂອງຜູ້ຄຸມເອີ້ນຫາຂ້ອຍວ່າ ມັນຮອດເວລາທີ່ຈະອອກໄປແລ້ວ. ແນ່ນອນພໍສົມຄວນ, ໜຶ່ງອາທິດຕໍ່ມາ ຜູ້ຄຸມມາເອີ້ນ ແລະ ຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຈະເຕັ້ນອອກຈາກໜ້າເອິກຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍມາຮອດຫ້ອງຢ້ຽມຢາມດ້ວຍຄວາມປິຕິຍິນດີ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນລຸງຂອງຂ້ອຍ ລາວກໍ່ຄໍຕົກ. ມັນເປັນເວລາດົນນານກ່ອນທີ່ລາວຈະເວົ້າດ້ວຍນໍ້າສຽງທີ່ສິ້ນຫວັງວ່າ, “ພວກເຂົາໄດ້ສະຫຼຸບຄະດີຂອງເຈົ້າແລ້ວ. ເຈົ້າໄດ້ຖືກຕັດສິນລົງໂທດໃຫ້ຕິດຄຸກສາມປີ”. ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຍິນແບບນີ້, ຂ້ອຍກໍ່ຕົກສະເງີ້ ແລະ ຄວາມຄິິດຂອງຂ້ອຍກໍ່ວ່າງເປົ່າຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ຂ້ອຍກັ້ນນໍ້າຕາ ແລະ ສາມາດຫ້າມບໍ່ໃຫ້ນ້ຳຕາໄຫຼອອກມາ. ມັນເປັນຄືກັບວ່າຂ້ອຍບໍ່ສາມາດໄດ້ຍິນຫຍັງທີ່ລຸງຂອງຂ້ອຍເວົ້າຫຼັງຈາກນັ້ນ. ຂ້ອຍຍ່າງອອກຈາກຫ້ອງຢ້ຽມຢາມດ້ວຍອາການພະວັງ, ຕີນຂອງຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າພວກມັນເຕັມໄປດ້ວຍສານກົວ, ແຕ່ລະບາດກ້າວໜັກກວ່າບາດກ້າວກ່ອນໜ້າ. ຂ້ອຍບໍ່ຈື່ວ່າຂ້ອຍຍ່າງກັບສູ່ຫ້ອງຂັງຂອງຂ້ອຍໄດ້ແນວໃດ. ເມື່ອຂ້ອຍໄປຮອດ, ຂ້ອຍກໍ່ລົ້ມລົງພື້ນ. ຂ້ອຍຄິດກັບຕົວເອງວ່າ, “ແຕ່ລະມື້ຂອງເດືອນທີ່ຜ່ານມາ ຫຼື ປະມານນັ້ນຂອງການດໍາລົງຢູ່ໂດຍບໍ່ມີມະນຸດສະທຳນີ້ຮູ້ສຶກຄືກັບໜຶ່ງປີ; ຂ້ອຍຈະສາມາດຜ່ານພົ້ນເວລາສາມປີທີ່ຍາວນານນີ້ໄດ້ແນວໃດ?” ຍິ່ງຂ້ອຍຢູ່ກັບມັນຫຼາຍສໍ່າໃດ, ຄວາມເຈັບປວດຂອງຂ້ອຍກໍ່ເພີ່ມຂຶ້ນສໍ່ານັ້ນ ແລະ ອະນາຄົດຂອງຂ້ອຍກໍ່ເລີ່ມເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ຊັດເຈນ ແລະ ບໍ່ສາມາດຢັ່ງເຖິງໄດ້ຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ. ໂດຍທີ່ບໍ່ສາມາດກັ້ນນໍ້າຕາຂອງຂ້ອຍໄດ້ອີກຕໍ່ໄປ, ຂ້ອຍໄດ້ຮ້ອງໄຫ້ອອກມາ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ ໃນຖານະທີ່ເປັນເຍົາວະຊົນ ຂ້ອຍຈະບໍ່ເຄີຍຖືກຕັດສິນລົງໂທດຈັກເທື່ອ ຫຼື ຢ່າງຫຼາຍທີ່ສຸດກໍ່ຈະຖືກຂັງເປັນເວລາສອງສາມເດືອນ. ຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍພຽງແຕ່ຕ້ອງອົດທົນກັບຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຄວາມລໍາບາກອີກໜ້ອຍໜຶ່ງ ແລະ ອົດກັ້ນກັບມັນດົນອີກໜ້ອຍໜຶ່ງ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ມັນກໍ່ຈະຈົບລົງ; ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍແມ່ນແຕ່ຈະຄິດວ່າຂ້ອຍອາດຈຳເປັນຕ້ອງໃຊ້ເວລາສາມປີໃນຄຸກແທ້ໆ. ດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍໄດ້ມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າອີກຄັ້ງ. ຂ້ອຍໄດ້ເປີດໃຈກັບພຣະອົງ ໂດຍເວົ້າວ່າ, “ໂອ ພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າທຸກສິ່ງ ແລະ ທຸກເຫດການຢູ່ໃນມືຂອງພຣະອົງ, ແຕ່ຕອນນີ້ ຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າມັນວ່າງເປົ່າຢ່າງສົມບູນແລ້ວ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ານ້ອຍກໍາລັງຈະແຕກອອກເປັນສ່ວນໆ; ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າມັນຈະຍາກຫຼາຍສຳ ລັບຂ້ານ້ອຍທີ່ຈະຕ້ອງອົດທົນກັບການທົນທຸກເປັນເວລາສາມປີຢູ່ໃນຄຸກ. ໂອ ພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍຂໍຮ້ອງໃຫ້ພຣະອົງເປີດເຜີຍຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງຕໍ່ຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຂໍໃຫ້ພຣະອົງປະທານຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ຂ້ານ້ອຍ ເພື່ອວ່າຂ້ານ້ອຍຈະສາມາດຍອມອ່ອນນ້ອມຕໍ່ພຣະອົງໄດ້ຢ່າງສົມບູນ ແລະ ຍອມຮັບສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ອຍຢ່າງກ້າຫານ”. ຫຼັງຈາກຄຳອະທິຖານນີ້, ຂ້ອຍກໍ່ຄິດເຖິງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ: “ໃນລະຫວ່າງຍຸກສຸດທ້າຍນີ້ ພວກເຈົ້າຕ້ອງເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ. ບໍ່ວ່າການທົນທຸກຂອງພວກເຈົ້າຈະຍິ່ງໃຫຍ່ສໍ່າໃດກໍຕາມ, ພວກເຈົ້າຄວນດຳເນີນຕໍ່ໄປຈົນເຖິງເວລາສຸດທ້າຍແທ້ໆ ແລະ ແມ່ນແຕ່ໃນລົມຫາຍໃຈສຸດທ້າຍຂອງເຈົ້າເອງ, ເຈົ້າຍັງຕ້ອງຊື່ສັດກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍອມຢູ່ພາຍໃຕ້ການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ; ມີພຽງສິ່ງນີ້ເທົ່ານັ້ນທີ່ເປັນການຮັກພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ມີພຽງສິ່ງນີ້ເທົ່ານັ້ນທີ່ເປັນຄຳພະຍານທີ່ໝັ້ນຄົງ ແລະ ກຶກກ້ອງ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອເຈົ້າປະສົບກັບການທົດລອງທີ່ເຈັບປວດເທົ່ານັ້ນ ເຈົ້າຈຶ່ງສາມາດຮູ້ຈັກຄວາມເປັນຕາຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ມອບຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍກໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະຍອມອ່ອນນ້ອມ. ບໍ່ວ່າແມ່ນຫຍັງກໍ່ຕາມອາດເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ອຍ ຫຼື ຂ້ອຍອາດຜະເຊີນກັບຄວາມທົນທຸກຫຼາຍສໍ່າໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍຈະບໍ່ໂທດພຣະເຈົ້າເລີຍ; ຂ້ອຍຈະຢືນເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະອົງ. ສອງເດືອນຕໍ່ມາ, ຂ້ອຍໄດ້ຖືກຂົນສົ່ງເຂົ້າໄປໃນຄ້າຍແຮງງານ. ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຮັບເອກະສານຄຳຕັດສິນຂອງຂ້ອຍ ແລະ ເຊັນຊື່ໃສ່ພວກມັນ, ຂ້ອຍກໍ່ພົບວ່າຄຳຕັດສິນສາມປີໄດ້ຫຼຸດໂທດລົງເປັນໜຶ່ງປີ. ໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຂອບໃຈ ແລະ ສັນລະເສີນພຣະເຈົ້າກັບໄປກັບມາ. ພຣະເຈົ້າກຳລັງປັ້ນແຕ່ງທຸກສິ່ງນີ້ ແລະ ພາຍໃນນັ້ນ ຂ້ອຍກໍ່ສາມາດເຫັນເຖິງຄວາມຮັກທີ່ໃຫຍ່ຫຼວງ ແລະ ການປົກປ້ອງທີ່ພຣະອົງມີຕໍ່ຂ້ອຍ.

ໃນຄ້າຍແຮງງານ, ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນເຖິງດ້ານທີ່ຄັບແຄບຍິ່ງຂຶ້ນ ແລະ ໂຫດຮ້າຍຍິ່ງຂຶ້ນຂອງຕໍາຫຼວດ. ໃນຕອນເຊົ້າມືດ, ພວກເຮົາຈະລຸກຂຶ້ນ ແລະ ໄປເຮັດວຽກ ແລະ ພວກເຮົາໜັກໜ່ວງໄປດ້ວຍໜ້າທີ່ໃຫ້ເຮັດໃນແຕ່ລະມື້ຢ່າງໂຫດຮ້າຍ. ພວກເຮົາຕ້ອງອອກແຮງງານເປັນເວລາຫຼາຍຊົ່ວໂມງໃນທຸກໆມື້ ແລະ ບາງຄັ້ງກໍ່ຈະເຮັດວຽກໝົດມື້ໝົດຄືນເປັນເວລາຫຼາຍມື້ຕິດຕໍ່ກັນ. ນັກໂທດບາງຄົນເຈັບປ່ວຍ ແລະ ຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ສົ່ງນ້ຳທະເລ ແລະ ອັດຕາການໃຫ້ນໍ້າກໍ່ຖືກເປີດໃຫ້ຢູ່ລະດັບທີ່ສູງສຸດທີ່ສຸດ ເພື່ອວ່າທັນທີທີ່ມັນສຳເລັດແລ້ວ ພວກເຂົາຈະສາມາດກັບຄືນເຂົ້າໄປບ່ອນເຮັດວຽກ ແລະ ກັບໄປເຮັດວຽກ. ສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຖືກຕັດສິນສ່ວນໃຫຍ່ມີອາການເຈັບປ່ວຍບາງຢ່າງໃນພາຍຫຼັງ ເຊິ່ງຍາກຫຼາຍທີ່ຈະປິ່ນປົວ. ເພາະພວກເຂົາເຮັດວຽກຊ້າ, ບາງຄົນກໍ່ຖືກຂົ່ມເຫັງທາງຄຳເວົ້າຈາກຜູ້ຄຸມຢູ່ເລື້ອຍໆ, ພາສາທີ່ຫຍາບຄາຍຂອງພວກເຂົາແມ່ນບໍ່ສາມາດທົນຟັງໄດ້ແທ້ໆ. ບາງຄົນລະເມີດກົດລະບຽບໃນຂະນະທີ່ເຮັດວຽກ, ສະນັ້ນຈຶ່ງຖືກລົງໂທດ. ຍົກຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ພວກເຂົາ “ຖືກມັດເຊືອກ” ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າພວກເຂົາຕ້ອງຄຸເຂົ່າລົງກັບພື້ນ ແລະ ໄດ້ມັດມືຂອງພວກເຂົາຫຼັງໂຕຂອງພວກເຂົາ, ແຂນຂອງພວກເຂົາຖືກຍົກຂຶ້ນຢ່າງເຈັບປວດໃຫ້ຢູ່ໃນລະດັບຄໍ. ຄົນອື່ນໄດ້ຖືກມັດກັບຕົ້ນໄມ້ທີ່ມີໂສ້ເຫຼັກຄືກັບໝາ ແລະ ຖືກຂ້ຽນຕີຢ່າງໄຮ້ຄວາມປານີດ້ວຍແສ້. ເມື່ອບໍ່ສາມາດທົນກັບການທໍລະມານທີ່ໄຮ້ມະນຸດສະທຳນີ້, ບາງຄົນກໍ່ຈະພະຍາຍາມອົດອາຫານຈົນຕາຍ, ພຽງແຕ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄຸມທີ່ຊົ່ວຮ້າຍມັດກະແຈມືໃສ່ທັງຂໍ້ຕີນ ແລະ ຂໍ້ມືຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ຮັດຮ່າງກາຍຂອງພວກເຂົາລົງໃຫ້ແໜ້ນ, ບັງຄັບໃຫ້ເອົາທໍ່ອາຫານ ແລະ ນໍ້າເຂົ້າໄປໃນພວກເຂົາ. ພວກເຂົາຢ້ານວ່ານັກໂທດເຫຼົ່ານີ້ອາດຈະຕາຍ, ບໍ່ແມ່ນຍ້ອນພວກເຂົາເຊີດຊູຊີວິດ ແຕ່ຍ້ອນພວກເຂົາກັງວົນທີ່ຈະສູນເສຍແຮງງານຖືກໆທີ່ນັກໂທດເຫຼົ່ານີ້ສະໜອງໃຫ້. ການກະທຳທີ່ຊົ່ວຮ້າຍທີ່ຜູ້ຄຸມເຮັດມີຫຼາຍເກີນໄປທີ່ຈະນັບໄດ້, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບເຫດການຮຸນແຮງ ແລະ ນອງເລືອດທີ່ເປັນຕາຢ້ານທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນ. ທຸກສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຫັນໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນຫຼາຍວ່າລັດຖະບານຂອງພັກຄອມມູນິດຈີນເປັນຮູບຮ່າງຂອງຊາຕານເທິງແຜ່ນດິນໂລກທີ່ອາໄສຢູ່ໃນໂລກວິນຍານ; ມັນເປັນມານຮ້າຍທີ່ຊົ່ວຮ້າຍທີ່ສຸດ ແລະ ຄຸກທີ່ຢູ່ພາຍໃຕ້ລະບອບຂອງມັນກໍ່ເປັນນະຮົກເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ໃນນາມ, ແຕ່ໃນຄວາມເປັນຈິງ. ຂ້ອຍຈື່ຄຳເວົ້າຢູ່ເທິງກຳແພງຂອງຫ້ອງການທີ່ຂ້ອຍຖືກສອບສວນ: “ຫ້າມບໍ່ໃຫ້ຕີຜູ້ຄົນຕາມອຳເພີໃຈ ຫຼື ໃຊ້ການລົງໂທດທີ່ຜິດກົດໝາຍກັບພວກເຂົາ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນແມ່ນຫ້າມບໍ່ໃຫ້ຮັບເອົາຄຳສາລະພາບຜ່ານການທໍລະມານ”. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ ການກະທຳຂອງພວກເຂົາໄດ້ຂັດກັບກົດລະບຽບເຫຼົ່ານີ້ຢ່າງເປີດເຜີຍ. ພວກເຂົາໄດ້ທຸບຕີຂ້ອຍຕາມອຳເພີໃຈ ເຊິ່ງເປັນເດັກຍິງທີ່ຍັງບໍ່ທັນເປັນຜູ້ໃຫຍ່ເທື່ອ ແລະ ໃຊ້ການລົງໂທດທີ່ຜິດກົດໝາຍກັບຂ້ອຍ; ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ພວກເຂົາໄດ້ຕັດສິນລົງໂທດຂ້ອຍພຽງແຕ່ຍ້ອນຂ້ອຍເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ. ທຸກສິ່ງນີ້ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍສາມາດເຫັນໄດ້ຢ່າງຈະແຈ້ງເຖິງກົນອຸບາຍທີ່ລັດຖະບານຂອງພັກກອມມູນິດຈີນໄດ້ນໍາໃຊ້ເພື່ອຫຼອກລວງຜູ້ຄົນ ໃນຂະນະທີ່ກຳລັງນໍາສະເໜີພາບລັກປອມໆຂອງສັນຕິພາບ ແລະ ຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ. ມັນເປັນດັ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ: “ຜີຮ້າຍໄດ້ມັດຮ່າງກາຍຂອງມະນຸດທຸກຄົນຢ່າງຫັດແໜ້ນ, ມັນປິດຕາທັງສອງຂອງເຂົາ ແລະ ປິດປາກຂອງເຂົາຢ່າງແໜ້ນ. ກະສັດຂອງພວກຜີຮ້າຍໄດ້ອາລະວາດເປັນເວລາຫຼາຍພັນປີ ຈົນຮອດປັດຈຸບັນ ໃນເວລາທີ່ມັນຍັງເຝົ້າເບິ່ງເມືອງຮ້າງ ດັ່ງກັບວ່າ ມັນເປັນພະລາຊະວັງຂອງພວກຜີຮ້າຍທີ່ບໍ່ສາມາດບຸກລຸກເຂົ້າໄດ້; ໃນຂະນະດຽວກັນ ຝູງໝາເຝົ້າຍາມນີ້ກໍຈ້ອງເບິ່ງດ້ວຍສາຍຕາວາດລະແວງ, ມີຄວາມຢ້ານກົວວ່າ ພຣະເຈົ້າຈະຈັບພວກມັນໂດຍທີ່ບໍ່ຮູ້ສຶກຕົວ ແລະ ຈະກວາດລ້າງພວກມັນທັງໝົດ ເຮັດໃຫ້ພວກມັນບໍ່ມີບ່ອນຢູສະຫງົບ ແລະ ມີຄວາມສຸກ. ຜູ້ຄົນຂອງເມືອງຮ້າງແບບນີ້ຈະເຄີຍເຫັນພຣະເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ? ພວກເຂົາເຄີຍມີຄວາມສຸກກັບຄວາມເປັນທີ່ຮັກ ແລະ ຄວາມໜ້າຮັກຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ພວກເຂົາສໍານຶກບຸນຄຸນຫຍັງແນ່ ຕໍ່ເລື່ອງຕ່າງໆຂອງໂລກມະນຸດ? ຜູ້ໃດໃນບັນດາພວກເຂົາທີ່ສາມາດເຂົ້າໃຈຄວາມປະສົງອັນແຮງກ້າຂອງພຣະເຈົ້າ? ສະນັ້ນ, ໜ້ອຍຄົນຈິງສົງໄສວ່າ ພຣະເຈົ້າທີ່ບັງເກີດເປັນມະນຸດຍັງຖືກເຊື່ອງຊ້ອນໄວ້ຢ່າງມິດຊິດ: ໃນສັງຄົມມືດແບບນີ້ ເຊິ່ງເປັນບ່ອນທີ່ພວກຜີສາດມີຄວາມໂຫດຮ້າຍ ແລະ ປ່າເຖື່ອນ, ກະສັດຂອງພວກຜີສາດ ທີ່ໄດ້ຂ້າຄົນໂດຍບໍ່ໄດ້ພິບຕາ ຈະທົນຕໍ່ການມີຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າ ຜູ້ທີ່ໜ້າຮັກ, ໃຈດີ ແລະ ຍັງບໍລິສຸດໄດ້ແນວໃດ? ມັນຈະຕົບມື ແລະ ຮ້ອງເຊຍການສະເດັດມາເຖິງຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ? ພວກຂີ້ຂ້າເຫຼົ່ານີ້ເອີຍ! ພວກເຂົາຕອບແທນຄວາມໃຈດີດ້ວຍຄວາມກຽດຊັງ, ພວກເຂົາໄດ້ດູຖູກພຣະເຈົ້າແຕ່ດົນນານ, ພວກເຂົາຂົ່ມເຫັງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາປ່າເຖື່ອນທີ່ສຸດ, ພວກເຂົາບໍ່ນັບຖືພຣະເຈົ້າແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ, ພວກເຂົາລັກ ແລະ ປຸ້ນ, ພວກເຂົາໄດ້ສູນເສຍສາມັນສໍານຶກທັງໝົດ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ຕໍ່ຕ້ານສາມັນສໍານຶກທັງໝົດ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ລໍ້ລວງໃຫ້ຄົນບໍລິສຸດຂາດສະຕິ. ນີ້ແມ່ນບັນພະບຸລຸດຂອງຄົນສະໄໝບູຮານບໍ? ຜູ້ນໍາທີ່ເປັນທີ່ຮັກບໍ? ພວກເຂົາທຸກຄົນຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ! ການກ້າວກ່າຍຂອງພວກເຂົາໄດ້ເຮັດໃຫ້ທຸກຄົນທີ່ຢູ່ກ້ອງສະຫວັນຕ້ອງຕົກຢູ່ໃນສະພາບແຫ່ງຄວາມມືດ ແລະ ຄວາມສົນລະວົນ! ນີ້ແມ່ນອິດສະຫຼະທາງສາສະໜາບໍ? ນີ້ແມ່ນສິດທີ່ຖືກຕ້ອງຕາມກົດໝາຍ ແລະ ສິດຜົນປະໂຫຍດຂອງປະຊາຊົນບໍ? ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນກົນລວງເພື່ອປົກປິດບາບ!” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພາລະກິດ ແລະ ທາງເຂົ້າ (8)).

ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຜະເຊີນກັບການຂົ່ມເຫັງຂອງຕຳຫຼວດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ, ຂ້ອຍກໍ່ເຊື່ອໝັ້ນຢ່າງທີ່ສຸດເຖິງຂໍ້ຄວາມນີ້ໃນພຣະທຳທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວໄວ້ ແລະ ດຽວນີ້ກໍ່ມີຄວາມຮູ້ ແລະ ປະສົບການບາງຢ່າງທີ່ແທ້ຈິງກ່ຽວກັບມັນ: ລັດຖະບານຂອງພັກກອມມູນິດຈີນເປັນກອງທັບມານຮ້າຍທີ່ກຽດຊັງ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າແທ້ໆ ແລະ ສະໜັບສະໜູນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຄວາມຮຸນແຮງ ແລະ ການດໍາລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃຕ້ການກົດຂີ່ຂອງລະບອບຊາຕານກໍ່ບໍ່ຕ່າງຫຍັງຈາກການດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນນະຮົກຂອງມະນຸດ. ໃນເວລາດຽວກັນ, ໃນຄ້າຍແຮງງານ ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນດ້ວຍຕາຂອງຂ້ອຍເອງເຖິງຄວາມຂີ້ຮ້າຍຂອງຜູ້ຄົນທຸກປະເພດ: ໃບໜ້າທີ່ເປັນຕາຂີ້ດຽດຂອງງູທີ່ເປັນນັກສວຍໂອກາດທີ່ເວົ້າມ່ວນ ຜູ້ເຊິ່ງປະຈົບປະແຈງຫົວໜ້າຜູ້ຄຸມ, ໃບໜ້າທີ່ອຳມະຫິດຂອງຜູ້ຄົນທີ່ໃຊ້ຄວາມຮຸນແຮງຢ່າງປ່າເຖື່ອນ ຜູ້ເຊິ່ງຂົ່ມເຫັງຄົນທີ່ອ່ອນແອຢ່າງບ້າປ່ວງ ແລະ ອື່ນໆອີກ. ສຳລັບຂ້ອຍ ຜູ້ທີ່ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຊີວິດການເປັນຜູ້ໃຫຍ່, ໃນລະຫວ່າງປີນີ້ທີ່ມີຊີວິດຢູ່ໃນຄຸກ, ໃນທີ່ສຸດ ຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ເຫັນເຖິງຄວາມເສື່ອມຊາມຂອງມະນຸດຢ່າງຊັດເຈນ. ຂ້ອຍໄດ້ເປັນພະຍານເຖິງການທໍລະຍົດທີ່ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງຜູ້ຄົນ ແລະ ຮັບຮູ້ວ່າໂລກມະນຸດສາມາດຊົ່ວຮ້າຍສໍ່າໃດ. ຂ້ອຍຍັງໄດ້ຮຽນຮູ້ທີ່ຈະໄຈ້ແຍກລະຫວ່າງສິ່ງທີ່ດີ ແລະ ສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ, ສີດໍາ ແລະ ສີຂາວ, ຖືກ ແລະ ຜິດ, ດີ ແລະ ຊົ່ວ ແລະ ລະຫວ່າງສິ່ງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ສິ່ງທີ່ເປັນຕາກຽດຊັງ; ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນຢ່າງຊັດເຈນວ່າຊາຕານຂີ້ຮ້າຍ, ຊົ່ວຮ້າຍ, ໂຫດຮ້າຍ ແລະ ມີພຽງແຕ່ພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ເປັນສັນຍາລັກຂອງຄວາມບໍລິສຸດ ແລະ ຄວາມຊອບທໍາ. ມີພຽງແຕ່ພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ເປັນສັນຍະລັກໃຫ້ກັບຄວາມງາມ ແລະ ຄວາມດີ; ມີພຽງແຕ່ພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ເປັນຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມລອດພົ້ນ. ໂດຍໄດ້ຮັບການເຝົ້າເບິ່ງ ແລະ ປົກປ້ອງໂດຍພຣະເຈົ້າ, ປີທີ່ລືມບໍ່ໄດ້ນັ້ນໄດ້ຜ່ານໄປໄວຫຼາຍສໍາລັບຂ້ອຍ. ດຽວນີ້, ເມື່ອຫຼຽວເບິ່ງຄືນຫຼັງ ຂ້ອຍກໍ່ເຫັນວ່າເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍໄດ້ຜະເຊີນກັບການທົນທຸກບາງຢ່າງທາງຮ່າງກາຍໃນລະຫວ່າງປີທີ່ຕ້ອງໃຊ້ຊີວິດໃນຄຸກ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ພຣະທຳຂອງພຣະອົງເພື່ອນຳພາ ແລະ ຊີ້ນຳຂ້ອຍ, ສະນັ້ນຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງຂ້ອຍສາມາດເປັນຜູ້ໃຫຍ່ຂຶ້ນ. ການທົນທຸກ ແລະ ການທົດລອງນີ້ເປັນພອນທີ່ພິເສດຂອງພຣະເຈົ້າສໍາລັບຂ້ອຍ. ຂອບພຣະຄຸນພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ!