ໂດຍ ຢົງຊຸ່ຍ, ເກົາຫຼີໃຕ້

ພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດຊົງກ່າວວ່າ, “ເພື່ອເຂົ້າສູ່ຄວາມເປັນຈິງ, ຜູ້ຄົນຕ້ອງຫັນທຸກສິ່ງມາທາງຊີວິດທີ່ເປັນຈິງ. ຖ້າການເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ຜູ້ຄົນບໍ່ສາມາດມາຮູ້ຈັກຕົວເອງຜ່ານຫົນທາງເຂົ້າສູ່ຊີວິດທີ່ເປັນຈິງ ແລະ ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ສາມາດດຳລົງຊີວິດຕາມຄວາມເປັນມະນຸດປົກກະຕິໃນຊີວິດຈິງ, ພວກເຂົາກໍຈະກາຍເປັນຄົນລົ້ມເຫຼວ. ຄົນທີ່ບໍ່ເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນຄົນທີ່ບໍ່ສາມາດເຂົ້າສູ່ຊີວິດທີ່ເປັນຈິງ. ພວກເຂົາລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນຄົນທີ່ເວົ້າເຖິງຄວາມເປັນມະນຸດ ແຕ່ດຳລົງຊີວິດຕາມທຳມະຊາດຂອງຜີຮ້າຍ. ພວກເຂົາລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນຄົນທີ່ເວົ້າເຖິງຄວາມຈິງ ແຕ່ດຳລົງຊີວິດຕາມທິດສະດີແທນ. ຄົນທີ່ບໍ່ສາມາດຳລົງຊີວິດໃນຊີວິດທີ່ເປັນຈິງດ້ວຍຄວາມຈິງ ແມ່ນຄົນທີ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແຕ່ຖືກພຣະອົງກຽດຊັງ ແລະ ປະຕິເສດ. ເຈົ້າຕ້ອງປະຕິບັດການເຂົ້າສູ່ຊີວິດທີ່ເປັນຈິງ, ຮູ້ຈັກຂໍ້ບົກຜ່ອງ, ຄວາມບໍ່ເຊື່ອຟັງ ແລະ ຄວາມໂງ່ຈ້າຂອງເຈົ້າເອງ ແລະ ຮູ້ຈັກຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ບໍ່ປົກກະຕິ ແລະ ຄວາມອ່ອນແອຂອງເຈົ້າ. ດ້ວຍວິທີນັ້ນ, ຄວາມຮູ້ທັງໝົດຂອງເຈົ້າຈະໄດ້ນໍາໃຊ້ເຂົ້າສູ່ສະຖານະການ ແລະ ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທີ່ແທ້ຈິງຂອງເຈົ້າ. ມີແຕ່ຄວາມຮູ້ປະເພດນີ້ເທົ່ານັ້ນ ທີ່ເປັນຈິງ ແລະ ສາມາດເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເຂົ້າໃຈສະພາບຂອງເຈົ້າເອງຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ບັນລຸການປ່ຽນແປງໃນອຸປະນິໄສຂອງເຈົ້າ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ການສົນທະນາກ່ຽວກັບຊີວິດຄຣິສຕະຈັກ ແລະ ຊີວິດທີ່ເປັນຈິງ). “ໃນການສະແຫວງຫາການເຂົ້າສູ່ຊີວິດ, ຄົນໆໜຶ່ງຕ້ອງກວດສອບຄຳເວົ້າ ແລະ ການກະທຳ, ຄວາມຄິດ ແລະ ແນວຄິດຂອງຕົນເອງກັບທຸກເລື່ອງທີ່ພົບໃນຊີວິດປະຈຳວັນຂອງຕົນ ແລະ ເຂົ້າໃຈສະພາວະຂອງຕົນເອງ; ຕໍ່ຈາກນັ້ນ, ຄົນໆໜຶ່ງຕ້ອງກວດສອບພວກມັນກັບຄວາມຈິງ, ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແລະ ເຂົ້າສູ່ຄວາມຈິງ-ຄວາມເປັນຈິງຂອງຄວາມຈິງທີ່ຄົນໆໜຶ່ງເຂົ້າໃຈ. ໃນລະຫວ່າງການກ້າວເຂົ້າສູ່ຄວາມຈິງ-ຄວາມເປັນຈິງ, ຄົນໆໜຶ່ງຕ້ອງເຂົ້າໃຈສະພາວະຂອງຕົນ ແລະ ມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າເພື່ອອະທິຖານຫາພຣະອົງ ແລະ ຮ້ອງຫາພຣະອົງເລື້ອຍໆ. ຄົນໆໜຶ່ງຍັງຕ້ອງໂອ້ລົມກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງເລື້ອຍໆດ້ວຍຫົວໃຈທີ່ເປີດກວ້າງ, ຊອກຫາເສັ້ນທາງຂອງການເຂົ້າສູ່ຄວາມຈິງ-ຄວາມເປັນຈິງ ແລະ ສະແຫວງຫາຫຼັກການຄວາມຈິງ. ໃນທີ່ສຸດແລ້ວ, ຄົນໆໜຶ່ງຈະຮູ້ວ່າອຸປະນິໄສໃດທີ່ຄົນເຮົາເປີດເຜີຍໃນຊີວິດປະຈຳວັນ, ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະມີຄວາມສຸກກັບພວກມັນ ຫຼື ບໍ່, ບໍ່ວ່າເສັ້ນທາງທີ່ຄົນໆໜຶ່ງປະຕິບັດນັ້ນຈະຖືກຕ້ອງ ຫຼື ບໍ່, ບໍ່ວ່າຄົນໆໜຶ່ງໄດ້ກວດກາສະພາວະທີ່ພົບໃນຕົນເອງຜ່ານການກວດສອບຕົນເອງກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ບໍ່, ບໍ່ວ່າພວກເຂົາໄດ້ກວດສອບພວກມັນຢ່າງຖືກຕ້ອງ ຫຼື ບໍ່, ບໍ່ວ່າພວກມັນສອດຄ່ອງກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ບໍ່ ແລະ ບໍ່ວ່າຈະມີໃຜປະສົບຜົນສຳເລັດຢ່າງແທ້ຈິງ ຫຼື ບໍ່ ແລະ ໄດ້ສ້າງທາງເຂົ້າໃນທາງບວກກ່ຽວກັບສະພາວະຕ່າງໆທີ່ສອດຄ່ອງກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອເຈົ້າຢູ່ໃນສະພາວະເຫຼົ່ານີ້ເລື້ອຍໆ, ຢູ່ພາຍໃນເງື່ອນໄຂເຫຼົ່ານີ້, ເຈົ້າຈະຄ່ອຍໆມີຄວາມເຂົ້າໃຈຂັ້ນພື້ນຖານຕໍ່ຄວາມຈິງບາງຢ່າງ ແລະ ຕໍ່ສະພາວະຕົວຈິງຂອງເຈົ້າ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 3. ບົດບັນທຶກການສົນທະນາຂອງພຣະຄຣິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍ. ການຮູ້ຈັກອຸປະນິໄສຂອງຄົນໆໜຶ່ງ ແມ່ນຮາກຖານຂອງການປ່ຽນແປງມັນ). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າສະແດງໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນເຖິງເສັ້ນທາງແຫ່ງທາງເຂົ້າສູ່ຊີວິດ ເຊິ່ງເປັນການກວດສອບເບິ່ງທຸກຄວາມຄິດ ແລະ ການກະທໍາຂອງພວກເຮົາໃນທຸກສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຊີວິດຈິງ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍປຽບທຽບພວກມັນໃສ່ກັບການເປີດເຜີຍພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ໄຕ່ຕອງ ແລະ ຮູ້ຈັກອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງພວກເຮົາ ແລະ ພະຍາຍາມນໍາໃຊ້ຄວາມຈິງເພື່ອແກ້ໄຂພວກມັນ. ສິ່ງນີ້ເປັນວິທີດຽວທີ່ຈະຮູ້ຈັກຕົວເຮົາເອງແທ້ໆ ແລະ ເຂົ້າໄປສູ່ຄວາມເປັນຈິງແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ.

ອ້າຍເຊິນໄດ້ແບ່ງປັນໜຶ່ງໃນປະສົບການຂອງລາວຢູ່ທີ່ການເຕົ້າໂຮມຫົກເດືອນກ່ອນ. ເມື່ອລາວເວົ້າແລ້ວ, ຂ້ອຍກໍ່ຄິດວ່າລາວຫົວດື້ໃນໜ້າທີ່ຂອງລາວ ແລະ ໄດ້ຂັດກັບຫຼັກການ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ລາວຈຶ່ງໄດ້ຖືກລິຮານ ແລະ ຈັດການ. ລາວພຽງແຕ່ສາມາດຄວບຄຸມຕົນເອງໄດ້ໃນບາງລະດັບ ໂດຍບໍ່ມີຂໍ້ແກ້ຕົວ ແລະ ມັນປາກົດຄືກັບວ່າລາວຍອມອ່ອນນ້ອມ. ແຕ່ສຳລັບເຫດຜົນທີ່ລາວຫົວດື້ໃນວຽກງານຂອງລາວນັ້ນ, ອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມທີ່ກຳລັງຄວບຄຸມລາວ ຫຼື ສາຍເຫດຂອງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້, ລາວບໍ່ໄດ້ໄຕ່ຕອງ ຫຼື ພະຍາຍາມເຂົ້າໃຈສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແທ້ໆ ຫຼື ລາວບໍ່ໄດ້ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາເຫຼົ່ານັ້ນ. ຄວາມເຊື່ອຟັງຂອງລາວເປັນພຽງແຕ່ການທີ່ລາວຍຶດໝັ້ນກັບກົດລະບຽບ. ມັນບໍ່ສາມາດເອີ້ນວ່າເປັນການຍອມອ່ອນນ້ອມຢ່າງແທ້ຈິງ. ຂ້ອຍສົງໄສວ່າ, “ຂ້ອຍຄວນກ່າວເຖິງຂໍ້ບົກຜ່ອງນີ້ກັບລາວບໍ? “ ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍ່ຄິດວ່າ “ອ້າຍເຊິນເປັນຜູ້ມີຄວາມເຊື່ອເປັນເວລາດົນກວ່າຂ້ອຍ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ປະສົບການຂອງລາວກໍ່ມີຫຼາຍກວ່າຂ້ອຍ. ຖ້າຂ້ອຍສະເໜີຂໍ້ແນະນໍາໃຫ້ກັບລາວ, ຂ້ອຍຈະເປັນຄືກັບເດັກນ້ອຍທີ່ກຳລັງພະຍາຍາມເວົ້າໃຫຍ່? ມັນຈະເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເບິ່ງອວດດີບໍ? ຂ້ອຍຈະບໍ່ເວົ້າຫຍັງດີກວ່າ”. ເມື່ອລາວໂອ້ລົມແລ້ວ, ລາວກໍ່ໄດ້ຂໍໃຫ້ພວກເຮົາກ່າວເຖິງຂໍ້ບົກຜ່ອງຕ່າງໆທີ່ພວກເຮົາສັງເກດເຫັນກັບລາວ. ຂ້ອຍຕ້ອງການຊີ້ໃຫ້ເຫັນບັນຫາຂອງລາວ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດໄດ້. ຂ້ອຍຄິດວ່າ, “ລາວມີອາຍຸຫຼາຍກວ່າຂ້ອຍຫຼາຍ. ຖ້າຂ້ອຍເວົ້າວ່າລາວບໍ່ໄດ້ຍອມອ່ອນນ້ອມແທ້ໆ ແລະ ລາວພຽງແຕ່ປະຕິບັດຕາມກົດລະບຽບ, ລາວຈະເສຍໜ້າຫຼາຍ ແລະ ຂ້ອຍຈະເຮັດໃຫ້ລາວຕົກຢູ່ໃນສະຖານະການທີ່ລຳບາກ. ຖ້າລາວບໍ່ຍອມຮັບມັນ ແລະ ເວົ້າວ່າຂ້ອຍອວດດີເກີນໄປ ແລະ ບໍ່ມີປະສົບການ, ຂ້ອຍກໍ່ຈະອັບອາຍຫຼາຍ. ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ຈັກລາວແທ້ໆ ແລະ ມັນບໍ່ຄຸ້ມທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ລາວມີຄວາມປະທັບໃຈທີ່ບໍ່ດີກ່ຽວກັບຂ້ອຍ”. ຂ້ອຍລັງເລຢູ່ຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍເວົ້າວ່າ “ເຈົ້າມີປະສົບການຫຼາຍຢ່າງ ແລະ ມີຄວາມເຂົ້າໃຈຕົວຈິງບາງຢ່າງ”.

ຂ້ອຍຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍໃຈຫຼັງຈາກທີ່ເວົ້າແບບນີ້. ຂ້ອຍສາມາດເຫັນເຖິງບັນຫາຂອງລາວຢ່າງຊັດເຈນ ແຕ່ເວົ້າກ່ຽວກັບພວກມັນບໍ່ໄດ້ຈັກຄຳ. ກົງກັນຂ້າມ, ຂ້ອຍພຽງແຕ່ເວົ້າບາງສິ່ງທີ່ດີເຊິ່ງຂັດກັບຄວາມສຳນຶກຂອງຂ້ອຍ. ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ຈິງໃຈ ຫຼື ຊື່ສັດກ່ຽວກັບສິ່ງນັ້ນ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍ່ຄິດກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ພວກເຮົາເວົ້າເປັນປົກກະຕິໃນລະຫວ່າງການເຕົ້າໂຮມຂອງພວກເຮົາຕະຫຼອດຊ່ວງເວລານັ້ນ: ພວກເຮົາຄວນຈະໄຕ່ຕອງ ແລະ ຮູ້ຈັກຕົນເອງທຸກໆມື້ ເພື່ອເບິ່ງວ່າພວກເຮົາເວົ້າຄຳຂີ້ຕົວະ ຫຼື ຄວາມຈິງທີ່ບໍ່ມີປະສິດທິພາບຫຼາຍສໍ່າໃດ, ແມ່ນຈັກສິ່ງທີ່ພວກເຮົາເວົ້າເຊິ່ງຖືກກະຕຸ້ນໂດຍຈຸດປະສົງສ່ວນຕົວ ແລະ ພວກເຮົາເວົ້າຫຍັງ ຫຼື ເຮັດຫຍັງທີ່ຂັດກັບຄວາມຈິງ. ຂ້ອຍສຳນຶກໄດ້ວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງເລີຍ ນອກຈາກເວົ້າຕົວະອ້າຍເຊິນ. ຂ້ອຍຮູ້ວ່າ ພຣະເຈົ້າຕັກເຕືອນພວກເຮົາຄັ້ງແລ້ວຄັ້ງເລົ່າ ເພື່ອໃຫ້ມີຄວາມຊື່ສັດ, ເພື່ອເວົ້າກົງໆໂດຍບໍ່ຢ້ານທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ອັບອາຍ, ເພື່ອເວົ້າມັນດັ່ງທີ່ມັນເປັນ. ແລ້ວເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດປະຕິບັດຂໍ້ກຳນົດພື້ນຖານທີ່ສຸດນີ້. ໃນຈຸດນີ້, ຂ້ອຍເລີ່ມຮູ້ສຶກບໍ່ພໍໃຈ. ຂ້ອຍຟ້າວມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າດ້ວຍຄຳອະທິຖານ ເພື່ອຂໍໃຫ້ພຣະອົງຊີ້ນໍາໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ຈັກຕົນເອງ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍໄດ້ອ່ານພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ວ່າ: “ພວກເຈົ້າທຸກຄົນລ້ວນໄດ້ຮັບການສຶກສາທີ່ດີ. ພວກເຈົ້າທຸກຄົນເອົາໃຈໃສ່ກັບການຖືກເຮັດໃຫ້ບໍລິສຸດ ແລະ ເວົ້າໜ້ອຍເກີນໄປໃນຄຳປາໄສຂອງພວກເຈົ້າ, ພ້ອມທັງລັກສະນະທີ່ພວກເຈົ້າເວົ້າວ່າ: ເຈົ້າເປັນຄົນມີເລ່ຫຼ່ຽມ ແລະ ໄດ້ຮຽນຮູ້ທີ່ຈະບໍ່ສ້າງຄວາມເສຍຫາຍຕໍ່ຄວາມເຄົາລົບຕົນເອງ ແລະ ກຽດສັກສີຂອງຄົນອື່ນ. ໃນຄຳເວົ້າ ແລະ ການກະທຳຂອງເຈົ້າ, ເຈົ້າປ່ອຍໃຫ້ຜູ້ຄົນມີບ່ອນຫວ່າງໃນການຊ້ອມຮົບ. ເຈົ້າເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ເຈົ້າເຮັດໄດ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນສະບາຍໃຈ. ເຈົ້າບໍ່ເປີດເຜີຍຮອຍແປ້ວ ຫຼື ຂໍ້ບົກຜ່ອງຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເຈົ້າພະຍາຍາມບໍ່ທຳຮ້າຍພວກເຂົາ ຫຼື ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາອັບອາຍ. ນັ້ນແມ່ນຫຼັກການທີ່ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ກະທຳ. ແລ້ວນີ້ແມ່ນຫຼັກການແບບໃດ? ມັນຊ່າງປະຈົບປະແຈງ, ມື່ນ, ທໍລະຍົດ ແລະ ເປັນອັນຕະລາຍ. ສິ່ງທີ່ຊຸກເຊື່ອງຢູ່ເບື້ອງຫຼັງໃບໜ້າທີ່ຍິ້ມແຍ້ມຂອງຜູ້ຄົນແມ່ນມີຫຼາຍສິ່ງທີ່ມຸ້ງຮ້າຍ, ເປັນອັນຕະລາຍ ແລະ ໜ້າລັງກຽດ. ຍົກຕົວຢ່າງ: ເມື່ອມີການປະຕິສຳພັນກັບຄົນອື່ນ, ທັນທີທີ່ພວກເຂົາເຫັນວ່າຄົນອື່ນມີສະຖານະເລັກນ້ອຍ, ບາງຄົນຈະເລີ່ມເວົ້າໃນລັກສະນະທີ່ນິ້ມນວນ, ເປັນຕາຟັງ ແລະ ປະຈົບປະແຈງ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນຮູ້ສຶກສະບາຍໃຈ. ແຕ່ແທ້ຈິງແລ້ວ ນັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ພວກເຂົາກຳລັງຄິດຢູ່ບໍ? ແນ່ນອນວ່າພວກເຂົາປິດບັງເຈດຕະນາ ແລະ ແຮງຈູງໃຈທີ່ລີ້ລັບທີ່ສຸດໄວ້... ຄົນເຊັ່ນນີ້ມີຄວາມມືດມົນຢູ່ໃນໃຈຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເປັນຄົນເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ໜ້າກຽດຊັງ. ວິທີທີ່ຄົນເຊັ່ນນີ້ປະພຶດຕົນໃນຊີວິດເປັນສິ່ງທີ່ເປັນຕາໜ່າຍ ແລະ ໜ້າລັງກຽດ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 3. ບົດບັນທຶກການສົນທະນາຂອງພຣະຄຣິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍ. ຕົວບົ່ງຊີ້ຫົກຢ່າງຂອງການເຕີບໂຕໃນຊີວິດ). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ເປີດເຜີຍສະພາວະທີ່ຂ້ອຍຕົກຢູ່ແທ້ໆ. ຂ້ອຍບໍ່ມີຄວາມຊື່ສັດໃນຄຳເວົ້າຂອງຂ້ອຍແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ, ແຕ່ບໍ່ມີຄວາມຈິງໃຈຢ່າງບໍ່ເປັນຕາເຊື່ອ. ຂ້ອຍເວົ້າໃນລັກສະນະທີ່ອ້ອມໄປອ້ອມມາ ເພື່ອວ່າຂ້ອຍຈະບໍ່ທໍາຮ້າຍຜູ້ຄົນ ແລະ ຂ້ອຍເວົ້າສິ່ງທີ່ດີຢູ່ສະເໝີ. ຈາກພາຍນອກ, ມັນຄືກັບວ່າຂ້ອຍກຳລັງຄິດຫາຄົນອື່ນ, ແຕ່ແຮງຈູງໃຈທີ່ແທ້ຈິງຂອງຂ້ອຍຄືການເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນເວົ້າດີກ່ຽວກັບຕົວຂ້ອຍ ແລະ ເພື່ອປົກປັກກຽດຕິຍົດ ແລະ ສະຖານະຂອງຂ້ອຍເອງ. ຈາກການຟັງປະສົບການຂອງລາວ, ຂ້ອຍຮູ້ດີວ່າອ້າຍເຊິນກຳລັງຍຶດໝັ້ນກັບກົດລະບຽບຫຼາຍເກີນໄປ ແລະ ຂ້ອຍຮູ້ວ່າສິ່ງນີ້ບໍ່ເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ທາງເຂົ້າສູ່ຊີວິດຂອງລາວ. ແຕ່ຂ້ອຍຄິດວ່າການກ່າວເຖິງເລື່ອງນີ້ຈະເຮັດໃຫ້ລາວອັບອາຍ ແລະ ເຮັດໃຫ້ລາວມີຄວາມປະທັບໃຈທີ່ບໍ່ດີກ່ຽວກັບຕົວຂ້ອຍ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງປິດປາກ. ແມ່ນແຕ່ເມື່ອລາວຂໍຄຳແນະນໍາຈາກພວກເຮົາ, ຂ້ອຍຍັງບໍ່ໄດ້ເວົ້າຢ່າງກົງໄປກົງມາ. ກົງກັນຂ້າມ, ຂ້ອຍພຽງແຕ່ປະຈົບປະແຈງ ແລະ ຫຼອກລວງລາວ. ຂ້ອຍຊ່າງເປັນຄົນມີເລ່ຫຼ່ຽມ ແລະ ຫຼອກລວງຫຼາຍ! ອ້າຍເຊິນໄດ້ຂໍໃຫ້ພວກເຮົາຊີ້ໃຫ້ເຫັນຂໍ້ຜິດພາດຂອງລາວ ຍ້ອນວ່າລາວຕ້ອງການແກ້ໄຂຂໍ້ບົກຜ່ອງ ແລະ ຂໍ້ຜິດພາດຂອງລາວ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ພຽງແຕ່ລົ້ມເຫຼວໃນຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຂ້ອຍທີ່ຈະຊ່ວຍລາວ, ຂ້ອຍຍັງຍ້ອງຍໍລາວເພື່ອຫຼອກລວງແທ້ໆ. ພຽງແຕ່ເມື່ອນັ້ນ, ຂ້ອຍຈຶ່ງສໍານຶກໄດ້ວ່າ ຂ້ອຍຟັງເບິ່ງຄືດີ ແລະ ຊ່ຽວຊານ ແລະ ບໍ່ມີຜູ້ໃດບໍ່ພໍໃຈ, ແຕ່ເມື່ອຜະເຊີນກັບບັນຫາ ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດຄວາມຈິງ. ນັ້ນບໍ່ແມ່ນການເປັນຄົນດີເລີຍແທ້ໆ, ແຕ່ເປັນການມີເລ່ຫຼ່ຽມ ແລະ ຫຼອກລວງ. ຂ້ອຍເຄີຍຄິດວ່າຂ້ອຍຍັງໜຸ່ມ ແລະ ບໍ່ມີປະສົບການ, ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ຈັກວິທີທາງຂອງໂລກ. ມີແຕ່ເມື່ອຂ້ອຍຖືກເປີດເຜີຍໂດຍຂໍ້ແທ້ຈິງເທົ່ານັ້ນ, ຂ້ອຍຈຶ່ງເຫັນວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນທີ່ມີເລ່ຫຼ່ຽມຫຼາຍ ແລະ ຂ້ອຍເລີ່ມກຽດຊັງຕົນເອງ. ຂ້ອຍບໍ່ຕ້ອງການເປັນຄົນຫຼອກລວງ ແລະ ບໍ່ຊື່ສັດອີກຕໍ່ໄປ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ, ເຕັມໃຈທີ່ຈະກັບໃຈ, ເວົ້າຄວາມຈິງ ແລະ ເປັນຄົນຊື່ສັດຕາມທີ່ພຣະອົງຕ້ອງການ.

ຂ້ອຍວາງແຜນທີ່ຈະຂຽນບັນຫາຕ່າງໆທີ່ຂ້ອຍຄົ້ນພົບໃນອ້າຍເຊິນອອກມາ ແລະ ສົ່ງພວກມັນໃຫ້ລາວ, ແຕ່ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍຂຽນ ຂ້ອຍກໍ່ລັງເລໃຈອີກຄັ້ງ. ຂ້ອຍກັງວົນວ່າຂ້ອຍຈະບໍ່ຈັດລຽນຄຳເວົ້າໄດ້ຢ່າງເໝາະສົມ, ລາວຈະບໍ່ຮັບຮູ້ໄດ້ເປັນຢ່າງດີ ແລະ ລາວຈະຄິດວ່າຂ້ອຍກຳລັງວິພາກວິຈານໂດຍໃຊ້ອາລົມ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ຍ້ອນຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ກ່າວເຖິງມັນໃນເວລານັ້ນ, ຖ້າຂ້ອຍກ່າວເຖິງມັນໃນຕອນນີ້, ລາວຈະຄິດວ່າຂ້ອຍກຳລັງກັງວົນກັບສິ່ງທີ່ບໍ່ສຳຄັນບໍ? ຂ້ອຍຄິດວ່າ, “ບາງເທື່ອ ຂ້ອຍບໍ່ຄວນເຮັດຫຍັງໃນເວລານີ້, ແຕ່ເວົ້າໃນຄັ້ງຕໍ່ໄປ”. ແຕ່ຄວາມຄິດນັ້ນກໍ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍໃຈອີກ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຈັດແຈງສະຖານະການນີ້ພຽງແຕ່ເພື່ອໃຫ້ຂ້ອຍໄດ້ເຂົ້າໃຈຕົນເອງ ແລະ ບໍ່ມີຫຍັງອີກ. ພຣະອົງກຳລັງຫວັງວ່າຂ້ອຍຈະຍອມຮັບພຣະທຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ນຳພວກມັນເຂົ້າສູ່ການປະຕິບັດ. ຖ້າຂ້ອຍພຽງແຕ່ຍອມຮັບ ແລະ ບໍ່ເຮັດຫຍັງເລີຍ, ນັ້ນຈະບໍ່ແມ່ນການຫຼອກລວງພຣະເຈົ້າບໍ? ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າອີກເທື່ອໜຶ່ງ ໂດຍເວົ້າວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຕ້ອງການກັງວົນກ່ຽວກັບຄວາມອວດດີຂອງຂອງອ້າຍເຊິນອີກຕໍ່ໄປ ຫຼື ພິຈາລະນາວ່າຄົນອື່ນອາດຈະຄິດແນວໃດກ່ຽວກັບຂ້ານ້ອຍ. ພຣະເຈົ້າເອີຍ, ກະລຸນາຊີ້ນໍາຂ້ານ້ອຍປະຕິບັດຄວາມຈິງ”. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ອຍໄດ້ຕຶກຕອງກ່ຽວກັບປະສົບການຂອງອ້າຍເຊິນ ແລະ ພົບພຣະທຳບາງຂໍ້ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍໄດ້ຂຽນບັນຫາທີ່ຂ້ອຍສັງເກດເຫັນອອກ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງຂ້ອຍເອງໜ້ອຍໜຶ່ງ ແລະ ສົ່ງມັນໄປໃຫ້ອ້າຍເຊິນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກສະບາຍໃຈຫຼາຍຂຶ້ນ ເມື່ອຂ້ອຍປະຕິບັດໃນລັກສະນະນັ້ນ. ຂ້ອຍໄດ້ຮັບຄຳຕອບຈາກອ້າຍເຊິນໃນມື້ຕໍ່ມາ. ລາວເວົ້າວ່າ ລາວຮູ້ສຶກໄດ້ຮັບການດົນບັນດານຫຼາຍ ເມື່ອລາວອ່ານຈົດໝາຍຂອງຂ້ອຍ ແລະ ການຂຽນຈົດໝາຍຫາລາວກ່ຽວກັບບັນຫາຂອງລາວແມ່ນມາຈາກຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ. ລາວຮູ້ວ່າລາວບໍ່ໄດ້ໃສ່ໃຈໃນການສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ເມື່ອມີບັນຫາເກີດຂຶ້ນ ແລະ ເມື່ອລາວຖືກລິຮານ ແລະ ຖືກຈັດການ, ລາວພຽງແຕ່ທຳທ່າເຮັດດ້ວຍວິທີການຂອງລາວ. ລາວຂຽນວ່າລາວພ້ອມທີ່ຈະແກ້ໄຂຂໍ້ຜິດພາດໃນລັກສະນະທີ່ລາວໄດ້ປະສົບກັບສິ່ງຕ່າງໆ. ເມື່ອຂ້ອຍອ່ານຄຳຕອບຂອງລາວຈົບ, ຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ຮັບການດົນບັນດານຫຼາຍ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍບໍ່ຕ້ອງກັງວົນຫຼາຍໃນການພົວພັນຂອງຂ້ອຍກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ. ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຕ້ອງມີແຮງຈູງໃຈທີ່ຖືກຕ້ອງຢູ່ເບື້ອງຫຼັງການຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງບັນຫາ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາກໍ່ຈະເຕັມໃຈທີ່ຈະຍອມຮັບມັນ. ຄວາມກັງວົນທັງໝົດຂອງຂ້ອຍຄືຈິນຕະນາການຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຍັງເລີ່ມເຂົ້າໃຈວ່າຄວາມສໍາພັນໃນຄຣິດຕະຈັກບໍ່ໄດ້ອີງໃສ່ປັດຊະຍາສໍາລັບການດໍາລົງຊີວິດ ຫຼື ກົນອຸບາຍທີ່ຫຼອກລວງ, ແຕ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນໃນການນໍາເອົາພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄປປະຕິບັດ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຮ່ວມກັນ.

ແຕ່ຂ້ອຍຖືກຊາຕານເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມຢ່າງໜັກຫຼາຍ ແລະ ອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງຂ້ອຍກໍ່ຝັງຮາກລົງເລິກຫຼາຍຈົນເມື່ອກຽດຕິຍົດ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດຂອງຂ້ອຍຕົກຢູ່ໃນອັນຕະລາຍ, ຂ້ອຍກໍ່ພົບວ່າມັນຍາກທີ່ຈະປະຕິບັດຄວາມຈິງໄດ້.

ໃນຊ່ວງບາງເວລາຕໍ່ມາ, ຂ້ອຍພົບວ່ານ້ອງສາວຄົນໜຶ່ງມັກອ່ານນິຍາຍໃນອອນລາຍ. ຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍກໍ່ເລີ່ມເຕັ້ນແຮງ ແລະ ຂ້ອຍຄິດວ່າ, “ສ່ວນໃຫຍ່ຂອງນິຍາຍອອນລາຍເຫຼົ່ານີ້ເປັນພຽງນິຍາຍທີ່ມະນຸດສ້າງຂຶ້ນ. ຖ້າຫົວຂອງລາວເຕັມໄປດ້ວຍສິ່ງເຫຼົ່ານີ້, ລາວຈະບໍ່ຕ້ອງການອ່ານພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງລາວ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ລາວຈະສູນເສຍພາລະກິດຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ແລະ ນັ້ນຈະເປັນການສູນເສຍອັນໃຫຍ່ຫຼວງໃນຊີວິດຂອງລາວ. ຂ້ອຍຕ້ອງຍົກບັນຫານີ້ມາລົມກັບລາວ”. ແຕ່ເມື່ອຂ້ອຍກຳລັງຈະອ້າປາກເວົ້າ, ຂ້ອຍກໍ່ລັງເລໃຈ: “ລາວຈະອອກຫ່າງ ແລະ ຄິດວ່າຂ້ອຍກຳລັງສອດຮູ້ໃນເລື່ອງທີ່ບໍ່ຄວນບໍ? ຖ້າລາວບໍ່ຍອມຮັບໃນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເວົ້າ, ແລ້ວມັນຈະອຶດອັດທີ່ຈະເຫັນກັນໃນທຸກໆມື້. ບາງເທື່ອ ຂ້ອຍຄວນລາຍງານເລື່ອງນີ້ໃຫ້ຜູ້ນໍາຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ໃຫ້ຜູ້ນໍາໂອ້ລົມກ່ຽວກັບເລື່ອງນັ້ນກັບລາວ”. ແຕ່ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຄວາມຄິດນີ້ບໍ່ຖືກຕ້ອງ. ຂ້ອຍມີຄວາມຮັບຜິດຊອບໃນການໂອ້ລົມກັບລາວກ່ຽວກັບເລື່ອງນັ້ນ ເພາະຂ້ອຍເປັນຜູ້ພົບມັນ. ຂ້ອຍບໍ່ຄວນໂຍນຄວາມຮັບຜິດຊອບໃຫ້ອີກຄົນແທ້ໆ. ຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບການຍົກບັນຫາດັ່ງກ່າວຂຶ້ນມາລົມກັບລາວຫຼາຍຄັ້ງຫຼັງຈາກນັ້ນ, ແຕ່ໃນແຕ່ລະຄັ້ງ ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ສາມາດເວົ້າອອກມາໄດ້ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຈະເລີ່ມຕົ້ນບ່ອນໃດ. ສິ່ງນີ້ສືບຕໍ່ເປັນແບບນີ້ມື້ແລ້ວມື້ເລົ່າ ຈົນຮອດມື້ໜຶ່ງ ຜູ້ນໍາຄຣິດຕະຈັກໄດ້ຖາມຂ້ອຍກ່ຽວກັບສະພາວະນ້ອງສາວ. ພຽງແຕ່ຕອນນັ້ນ, ຂ້ອຍຈຶ່ງໄດ້ບອກຜູ້ນຳກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້. ດ້ວຍຄວາມປະຫຼາດຂອງຂ້ອຍ, ຜູ້ນຳເວົ້າວ່າລາວຫຍຸ້ງຢູ່ກັບສິ່ງອື່ນ ແລະ ຂໍໃຫ້ຂ້ອຍໂອ້ລົມກັບນ້ອງສາວຄົນດັ່ງກ່າວ. ຂ້ອຍສຳນຶກໄດ້ວ່າພຣະເຈົ້າກຳລັງຈັດແຈງສະຖານະການນີ້ໃຫ້ຂ້ອຍ ເພື່ອເບິ່ງວ່າຂ້ອຍຈະປະຖິ້ມເນື້ອໜັງຂອງຂ້ອຍ ແລະ ປະຕິບັດຄວາມຈິງໄດ້ ຫຼື ບໍ່. ຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບວ່າຂ້ອຍຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍໃຈມາຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງແນວໃດ. ໂດຍສະເພາະເມື່ອຂ້ອຍເຫັນນ້ອງສາວຄົນນັ້ນ, ຂ້ອຍຖືກຫຼອກຫຼອນໂດຍການທີ່ບໍ່ໄດ້ເວົ້າກັບລາວ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ສະແດງຄວາມຮັກ ຫຼື ຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ລາວ ແລະ ຄວາມສຳນຶກຂອງຂ້ອຍກໍ່ກຳລັງທົນທຸກ. ຂ້ອຍຮູ້ເຖິງອັນຕະລາຍໃນການຖືກຄອບງໍາໂດຍນິຍາຍອອນລາຍເປັນຢ່າງດີຫຼາຍ. ຊາຕານທີ່ຊົ່ວຮ້າຍໄດ້ນໍາໃຊ້ຄວາມນິຍົມທີ່ຊົ່ວຮ້າຍເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອຫຼອກລວງ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມ, ເພື່ອຄວບຄຸມຄວາມຄິດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຫຼີກເວັ້ນພຣະເຈົ້າ, ເພື່ອວ່າພວກເຂົາຈະຊຸດໂຊມ ແລະ ທໍ້ໃຈຫຼາຍຂຶ້ນ, ຈົນໃນທີ່ສຸດແລ້ວ ມັນຈະກືນກິນພວກເຂົາ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຄຳນຶງແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວກ່ຽວກັບວ່າ ຊີວິດຂອງນ້ອງສາວຄົນນັ້ນຈະສາມາດໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍແນວໃດ ຫຼື ກ່ຽວກັບວ່າການທີ່ລາວຖືກລົບກວນໃນໜ້າທີ່ຂອງລາວສາມາດກໍ່ໃຫ້ເກີດອັນຕະລາຍຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງຕໍ່ວຽກງານຂອງຄຣິດຕະຈັກໄດ້ແນວໃດ. ຂ້ອຍຢ້ານທີ່ຈະຍົກມັນຂຶ້ນມາເວົ້າ ແລະ ເຮັດໃຫ້ລາວບໍ່ພໍໃຈ ແລະ ໄດ້ຈັດການເລື່ອງນັ້ນຢ່າງລະມັດລະວັງເພື່ອຮັກສາຄວາມສໍາພັນຂອງພວກເຮົາ. ຂ້ອຍຊ່າງເປັນຄົນເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ເປັນຕາກຽດຊັງຫຼາຍ!

ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍ່ອ່ານພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ວ່າ: “ຫຼາຍຄົນເຊື່ອວ່າການເປັນຄົນດີນັ້ນເປັນເລື່ອງງ່າຍແທ້ໆ ແລະ ພຽງແຕ່ຕ້ອງເວົ້າໃຫ້ໜ້ອຍລົງ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຫຼາຍຂຶ້ນ, ມີຈິດໃຈດີ ແລະ ບໍ່ມີເຈດຕະນາທີ່ບໍ່ດີໃດໆ. ພວກເຂົາເຊື່ອວ່າສິ່ງນີ້ຈະຮັບປະກັນວ່າພວກເຂົາຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງບໍ່ວ່າພວກເຂົາເຈົ້າຈະໄປໃສກໍຕາມ, ວ່າຜູ້ຄົນຈະມັກພວກເຂົາ ແລະ ມັນດີພໍແລ້ວທີ່ຈະເປັນພຽງຄົນແບບນັ້ນ. ພວກເຂົາຍັງໄປໄກເຖິງຂັ້ນບໍ່ຕ້ອງການສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ; ພວກເຂົາພໍໃຈພຽງແຕ່ກັບການເປັນຄົນດີ. ພວກເຂົາຄິດວ່າບັນຫາຂອງການສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແລະ ການຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້ານັ້ນຊັບຊ້ອນເກີນໄປ; ພວກເຂົາຄິດວ່າມັນຕ້ອງການຄວາມເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງຫຼາຍຢ່າງ ແລະ ໃຜສາມາດເຮັດສິ່ງນັ້ນໃຫ້ສຳເລັດໄດ້? ພວກເຂົາພຽງແຕ່ຕ້ອງການເດີນຕາມເສັ້ນທາງທີ່ງ່າຍກວ່າ ເຊິ່ງນັ້ນກໍຄື ການເປັນຄົນດີ ແລະ ການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຕົນ ແລະ ຄິດວ່າເທົ່ານັ້ນກໍຈະພຽງພໍແລ້ວ. ຕຳແໜ່ງນີ້ເໝາະສົມບໍ? ການເປັນຄົນດີແມ່ນງ່າຍແທ້ບໍ? ພວກເຈົ້າຈະພົບເຫັນຄົນດີຫຼາຍຢູ່ໃນສັງຄົມທີ່ເວົ້າໃນລັກສະນະທີ່ສູງສົ່ງຫຼາຍ ແລະ ເຖິງວ່າຕາມພາຍນອກແລ້ວ ພວກເຂົາເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ໄດ້ເຮັດຄວາມຊົ່ວທີ່ໃຫຍ່ຫຼວງ, ແຕ່ເລິກລົງໄປແລ້ວ ພວກເຂົາຫຼອກລວງ ແລະ ເຈົ້າເລ່. ໂດຍສະເພາະແລ້ວ, ພວກເຂົາສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າລົມພັດໄປທາງໃດ ແລະ ພວກເຂົາມີຄວາມນຸ້ມນວນ ແລະ ເປັນສາກົນໃນຄາລົມຂອງພວກເຂົາ. ຕາມທີ່ຂ້ອຍເຫັນ, ‘ຄົນດີ’ ເຊັ່ນນັ້ນເປັນຄົນຈອມປອມ, ເປັນຄົນໜ້າຊື່ໃຈຄົດ; ຄົນເຊັ່ນນັ້ນພຽງແຕ່ທຳທ່າເປັນຄົນດີ. ທຸກຄົນທີ່ຍຶດຕິດຢູ່ກັບສື່ກາງທີ່ມີຄວາມສຸກລ້ວນແຕ່ເປັນບາບທີ່ສຸດ. ພວກເຂົາພະຍາຍາມບໍ່ລ່ວງເກີນຜູ້ໃດ, ພວກເຂົາເປັນຄົນທີ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນພໍໃຈ, ພວກເຂົາເຂົ້າກັບສິ່ງຕ່າງໆ ແລະ ບໍ່ມີໃຜສາມາດເບິ່ງຜ່ານພວກເຂົາໄດ້. ຄົນແບບນັ້ນຄືຊາຕານທີ່ມີຊີວິດຢູ່!” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 3. ບົດບັນທຶກການສົນທະນາຂອງພຣະຄຣິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍ. ໂດຍການປະຕິບັດຄວາມຈິງເທົ່ານັ້ນ, ຄົນໆໜຶ່ງຈິ່ງສາມາດປະຖິ້ມໂສ້ລ່າມຂອງອຸປະນິໄສອັນເສື່ອມຊາມໄດ້). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າແທງທະລຸຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນ “ເຫັນດີ” ທີ່ເດີນຕາມທາງສາຍກາງຢູ່ສະເໝີ, ບໍ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ໃດບໍ່ພໍໃຈ ແລະ ບໍ່ຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງບັນຫາຂອງຄົນອື່ນ, ຕາມສິ່ງທີ່ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ເປີດເຜີຍແທ້ໆ. ຖ້າຂ້ອຍເວົ້າສິ່ງໃດໜຶ່ງ, ຂ້ອຍຕ້ອງພິຈາລະນາວ່າຂ້ອຍກຳລັງເວົ້າກັບຜູ້ໃດ ແລະ ສະຖານະການ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດທຳຮ້າຍມິດຕະພາບ ຫຼື ປ່ອຍໃຫ້ຜູ້ໃດຜູ້ ໜຶ່ງຄົ້ນພົບຂໍ້ຜິດພາດໃນຕົວຂ້ອຍໄດ້. ຂ້ອຍເຫັນວ່ານ້ອງສາວຄົນນີ້ມີບັນຫາ ແລະ ຂ້ອຍຕ້ອງການບອກລາວກ່ຽວກັບບັນຫານັ້ນ, ແຕ່ທັນທີທີ່ຂ້ອຍຄິດວ່າມັນອາດຈະເຮັດໃຫ້ລາວບໍ່ພໍໃຈ, ຂ້ອຍກໍ່ຫຼົບຫຼີກທີ່ຈະເວົ້າມັນຄັ້ງແລ້ວຄັ້ງເລົ່າ, ໂຍນຄວາມຮັບຜິດຊອບໃຫ້ກັບຜູ້ນໍາຄຣິດຕະຈັກແທນ. ຂ້ອຍສຳນຶກໄດ້ວ່າຂ້ອຍຄິດພຽງແຕ່ຄິດຫາຕົນຂ້ອຍເອງວ່າ, ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍເຮັດແມ່ນຫຍັງກໍ່ຕາມທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຜູ້ໃດບໍ່ພໍໃຈ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ຜົນປະໂຫຍດຂອງຂ້ອຍເອງເສຍຫາຍໃນລັກສະນະໃດໜຶ່ງ. ນັ້ນແມ່ນວິທີການທີ່ຂ້ອຍກຳລັງປະພຶດຕົວກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍ. ບາງຄັ້ງ ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນວ່າມີຄົນໃດໜຶ່ງຕົກຢູ່ໃນສະພາວະທີ່ບໍ່ດີ ຫຼື ກຳລັງເປີດເຜີຍຄວາມເສື່ອມຊາມ, ຂ້ອຍຈະປິດຕາຂອງຂ້ອຍ, ບໍ່ກ່າວເຖິງມັນ ຫຼື ໂອ້ລົມກ່ຽວກັບມັນ. ໃນທາງຜິວເຜີນແລ້ວ, ຂ້ອຍປາກົດຄືກັບວ່າເຂົ້າກັນໄດ້ດີກັບທຸກຄົນ. ຂ້ອຍເບິ່ງຄືວ່າຄຳນຶງເຖິງຄົນອື່ນແທ້ໆ. ແຕ່ມັນລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນສິ່ງທີ່ປອມ, ເປັນການທຳທ່າທັງໝົດ. ຂ້ອຍໄດ້ເຊື່ອງຄຳເວົ້າທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ຈິງໃຈຂອງຂ້ອຍ, ພຽງແຕ່ຈັດສາກໜ້າ. ຂ້ອຍຊ່າງເປັນຄົນໜ້າຊື່ໃຈຄົດ! ຂ້ອຍໄດ້ຫຼອກລວງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍຢ່າງເປີດເຜີຍ ແຕ່ຍັງຕ້ອງການໃຫ້ພວກເຂົາຄິດດີກ່ຽວກັບຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຊ່າງໄຮ້ຢາງອາຍຫຼາຍ! ຂ້ອຍເຫັນວ່າຂ້ອຍບໍ່ມີຫຍັງດີ ນອກຈາກເປັນຄົນຕາມທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຫຼອກລວງ ແລະ ເປັນຄົນມັກເວົ້າຕົວະ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍໄດ້ອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເພີ່ມອີກ: “ຈົນກວ່າຜູ້ຄົນໄດ້ປະສົບກັບພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮັບເອົາຄວາມຈິງ, ມັນຄືທຳມະຊາດຂອງຊາຕານທີ່ເຂົ້າຄວບຄຸມ ແລະ ມີອຳນາດເໜືອພວກເຂົາຈາກພາຍໃນ. ໂດຍສະເພາະແລ້ວ ທຳມະຊາດນັ້ນນໍາໄປສູ່ຫຍັງ? ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງເຫັນແກ່ຕົວ? ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງປົກປ້ອງຕໍາແໜ່ງຂອງເຈົ້າເອງ? ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈິ່ງມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແຮງກ້າເຊັ່ນນັ້ນ? ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງເພີດເພີນກັບສິ່ງທີ່ບໍ່ຊອບທຳເຫຼົ່ານັ້ນ? ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງມັກຄົນທີ່ຊົ່ວຮ້າຍເຫຼົ່ານັ້ນ? ແມ່ນຫຍັງຄືພື້ນຖານທີ່ເຈົ້າມັກສິ່ງດັ່ງກ່າວ? ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ມາຈາກໃສ? ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງມີຄວາມສຸກທີ່ຈະຍອມຮັບເອົາພວກມັນ? ຮອດຕອນນີ້, ພວກເຈົ້າກໍໄດ້ມາເຂົ້າໃຈທັງໝົດວ່າ ເຫດຜົນຫຼັກໆທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ກໍຄືມີພິດຂອງຊາຕານຢຸ່ພາຍໃນຕົວພວກເຈົ້າ. ແຕ່ສຳລັບພິດຂອງຊາຕານແມ່ນຫຍັງນັ້ນ, ມັນສາມາດຖືກສະແດງອອກດ້ວຍຄຳເວົ້າຢ່າງສົມບູນ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ຖ້າເຈົ້າຖາມວ່າ ‘ຜູ້ຄົນຄວນດໍາລົງຊີວິດແບບໃດ? ຜູ້ຄົນຄວນດໍາລົງຊີວິເພື່ອຫຍັງ’ ຜູ້ຄົນຈະຕອບວ່າ ‘ມະນຸດທຸກຄົນເຮັດເພື່ອຕົນເອງ ແລະ ເຫັນແກ່ຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ’. ວະລີໜຶ່ງຢ່າງນີ້ສຳແດງເຖິງຮາກແທ້ຂອງບັນຫາ. ປັດຊະຍາຂອງຊາຕານໄດ້ກາຍມາເປັນຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນ. ບໍ່ວ່າຜູ້ຄົນຈະສະແຫວງຫາຫຍັງກໍ່ຕາມ, ພວກເຂົາກໍ່ເຮັດມັນເພື່ອຕົນເອງ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງດໍາລົງຊີວິດເພື່ອຕົນເອງເທົ່ານັ້ນ. ‘ມະນຸດທຸກຄົນເຮັດເພື່ອຕົນເອງ ແລະ ເຫັນແກ່ຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ’, ນີ້ແມ່ນຊີວິດ ແລະ ປັດຊະຍາຂອງມະນຸດ ແລະ ມັນຍັງເປັນຕົວແທນໃຫ້ແກ່ທຳມະຊາດຂອງມະນຸດ. ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ຂອງຊາຕານແມ່ນພິດຂອງຊາຕານແທ້ໆ ແລະ ເມື່ອຜູ້ຄົນໄດ້ຊຶມຊັບມັນ, ມັນກໍກາຍມາເປັນທຳມະຊາດຂອງພວກເຂົາ. ທຳມະຊາດຂອງຊາຕານແມ່ນຖືກເປີດໂປງຜ່ານຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້; ພວກມັນເປັນຕົວແທນໃຫ້ກັບທຳມະຊາດນັ້ນຢ່າງສົມບູນ. ພິດນີ້ໄດ້ກາຍມາເປັນຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນ ພ້ອມທັງເປັນພື້ນຖານການເປັນຢູ່ຂອງພວກເຂົາ ແລະ ມະນຸດຊາດທີ່ເສື່ອມຊາມໄດ້ຖືກຄອບງວໍາໂດຍພິດນີ້ຢ່າງສະໝໍ່າສະເໝີເປັນເວລາຫຼາຍພັນປີ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 3. ບົດບັນທຶກການສົນທະນາຂອງພຣະຄຣິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍ. ວິທີຍ່າງໃນເສັ້ນທາງຂອງເປໂຕ). ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມເຂົ້າໃຈບາງຢ່າງກ່ຽວກັບສາຍເຫດຕົ້ນຕໍຂອງການເປັນຄົນຕາມ ເຊິ່ງສ່ວນໃຫຍ່ເປັນຍ້ອນວ່າປັດຊະຍາ ແລະ ພິດຂອງຊາຕານໄດ້ຝັ່ງເລິກຢູ່ພາຍໃນຕົວຂ້ອຍ. ການໄດ້ຮັບພິດຈາກສິ່ງຕ່າງໆ ເຊັ່ນ: “ມະນຸດທຸກຄົນເຮັດເພື່ອຕົນເອງ ແລະ ເຫັນແກ່ຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ”, “ການຢູ່ງຽບໆບົນຂໍ້ຜິດພາດຂອງເພື່ອນທີ່ດີເຮັດໃຫ້ມິດຕະພາບຍາວນານ ແລະ ດີ” ແລະ “ກ່າວຄຳເວົ້າທີ່ດີໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບຄວາມຮູ້ສຶກ ແລະ ເຫດຜົນຂອງຄົນອື່ນ ຍ້ອນການເວົ້າກົງເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນລຳຄານ”, ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຄິດກ່ຽວກັບກຽດຕິຍົດ ແລະ ສະຖານະຂອງຂ້ອຍເອງຢູ່ສະເໝີ. ຂ້ອຍຕ້ອງການໃຫ້ຄົນອື່ນເວົ້າດີກ່ຽວກັບຂ້ອຍໃນທຸກສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເຮັດ ແລະ ຂ້ອຍກາຍເປັນຄົນເຫັນແກ່ຕົວ, ມີເລ່ຫຼ່ຽມ ແລະ ຫຼອກລວງຫຼາຍ. ນັບຕັ້ງແຕ່ຂ້ອຍຍັງນ້ອຍ, ແມ່ ແລະ ພໍ່ຂອງຂ້ອຍບອກຂ້ອຍຢູ່ສະເໝີວ່າໃຫ້ຟັງຫຼາຍກວ່າທີ່ຂ້ອຍເວົ້າ ແລະ ຍິ່ງເວົ້າໜ້ອຍກໍ່ຍິ່ງດີກວ່າ. ພວກເຂົາບອກຂ້ອຍວ່າບໍ່ຄວນເວົ້າຢ່າງກົງໄປກົງມາກັບຄົນອື່ນຫຼາຍເກີນໄປ ເພາະພວກເຂົາຈະບໍ່ມັກມັນ. ຂ້ອຍໄດ້ດຳລົງຊີວິດຕາມປັດຊະຍາຂອງຊາຕານ ແລະ ບໍ່ຄ່ອຍຈະເປີດເຜີຍ ແລະ ຊື່ສັດຫຼາຍກັບຄົນອື່ນ. ເຖິງແມ່ນກັບໝູ່ທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ຄ່ອຍເປີດໃຈເພື່ອຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງຂໍ້ຜິດພາດຂອງພວກເຂົາ, ຢ້ານເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາບໍ່ພໍໃຈ ແລະ ທໍາລາຍພາບລັກຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບຂ້ອຍ. ກົງກັນຂ້າມ, ຂ້ອຍມັກໄປເຫັນດີພ້ອມກັບສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຮູ້ສຶກ ແລະ ປະຈົບປະແຈງພວກເຂົາ, ແຕ່ມັນລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນການເວົ້າຕົວະ, ລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນການຫຼອກລວງ! ຂ້ອຍຮັບຮູ້ວ່າການດໍາລົງຊີວິດຕາມປັດຊະຍາເຫຼົ່ານີ້ຂອງຊາຕານສຳລັບຊີວິດພຽງແຕ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍປອມ, ມີເລ່ຫຼ່ຽມ, ເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ຊົ່ວຮ້າຍຢ່າງບໍ່ເປັນຕາເຊື່ອ. ຂ້ອຍຄິດຫາພຽງແຕ່ຜົນປະໂຫຍດຂອງຂ້ອຍເອງ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຄຳນຶງເຖິງຄົນອື່ນເລີຍ. ຂ້ອຍບໍ່ຈິງໃຈກັບຜູ້ຄົນ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມຮັກສຳລັບພວກເຂົາ. ຄົນຄືຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຊ່ວຍ ຫຼື ໃຫ້ຜົນປະໂຫຍດແກ່ຜູ້ໃດໃນລັກສະນະໃດໜຶ່ງເລີຍ ແລະ ບໍ່ສົມຄວນທີ່ຈະເຂົ້າໃກ້. ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນວ່າປັດຊະຍາເຫຼົ່ານີ້ຂອງຊາຕານເປັນສິ່ງທີ່ໂງ່ແທ້ໆ ແລະ ພວກມັນບໍ່ຄວນເປັນຫຼັກການປະພຶດ. ຂ້ອຍເຫັນວ່າການດໍາລົງຊີວິດຕາມປັດຊະຍາເຫຼົ່ານີ້ຂອງຊາຕານສໍາລັບຊີວິດພຽງແຕ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາເສື່ອມຊາມຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ຂາດຄວາມເປັນມະນຸດຫຼາຍຂຶ້ນ. ຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບວ່າທຸກຄັ້ງທີ່ຂ້ອຍສັງເກດເຫັນບັນຫາ ແລະ ບໍ່ໄດ້ເວົ້າຫຍັງ, ຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກຜິດໃນພາຍຫຼັງ ແລະ ຄືກັບວ່າມີກ້ອນຫີນຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍເຊິ່ງຂ້ອຍບໍ່ສາມາດກໍາຈັດມັນໄດ້. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ອຍຮູ້ຄວາມຈິງແຕ່ບໍ່ສາມາດປະຕິບັດມັນໄດ້. ຂ້ອຍເປັນຄົນຂີ້ຢ້ານຫຼາຍ, ບໍ່ມີກຽດສັກສີ ຫຼື ຄວາມຊື່ສັດໃດເລີຍ. ຕະຫຼອດອາຍຸຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຍັງບໍ່ສາມາດເປັນຄົນທີ່ມີກຽດ ແລະ ບໍ່ຮູ້ຈັກຫຼັກການສໍາລັບການພົວພັນຂອງມະນຸດ. ກົງກັນຂ້າມ, ຂ້ອຍກຳລັງປະຕິບັດຕາມປັດຊະຍາສຳລັບການດຳລົງຊີວິດທີ່ຖືກສອນ ແລະ ເຜີຍແຜ່ໂດຍຊາຕານ. ຂ້ອຍກຽດຊັງຕົນເອງແທ້ໆໃນຊ່ວງເວລານັ້ນ. ຂ້ອຍບໍ່ຕ້ອງການດຳລົງຊີວິດຕາມປັດຊະຍາເຫຼົ່ານີ້ຂອງຊາຕານອີກຕໍ່ໄປ. ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຕ້ອງການປະຕິບັດ ແລະ ປະພຶດຕົນເອງໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍໄດ້ອ່ານພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ວ່າ: “ແມ່ນຫຍັງຄືການປະຕິບັດທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງການເປັນຄົນຊື່ສັດ? ມັນກໍຄື ຫົວໃຈຂອງເຈົ້າຕ້ອງເປີດເຜີຍກັບພຣະເຈົ້າ. ເຮົາໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດຈາກຄຳວ່າ ‘ເປີດເຜີຍ’? ມັນໝາຍເຖິງການໃຫ້ພຣະເຈົ້າມີທັດສະນະທີ່ຊັດເຈນກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເຈົ້າຄິດ, ແມ່ນຫຍັງຄືເຈດຕະນາຂອງເຈົ້າ ແລະ ແມ່ນຫຍັງຄວບຄຸມເຈົ້າ. ສິ່ງທີ່ເຈົ້າເວົ້າແມ່ນສິ່ງທີ່ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງເຈົ້າ ໂດຍບໍ່ມີຄວາມແຕກຕ່າງ ແລະ ບໍ່ມີຫຍັງປົກປິດແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍເລີຍ, ເວົ້າໂດຍບໍ່ມີດ້ານມືດ, ໂດຍບໍ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ອື່ນຕ້ອງເດົາ ຫຼື ເຈາະເລິກໂດຍການຖາມຄໍາຖາມ ແລະ ໂດຍທີ່ເຈົ້າບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຫຼີກລ່ຽງທີ່ຈະໃຫ້ຄຳຕອບທີ່ແນ່ນອນ; ກົງກັນຂ້າມ, ເຈົ້າພຽງແຕ່ເວົ້າສິ່ງທີ່ເຈົ້າຄິດ ໂດຍບໍ່ມີເຈດຕະນາໃດອື່ນ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າຫົວໃຈຂອງເຈົ້າເປີດຢູ່. ບາງເທື່ອ ຄວາມກົງໄປກົງມາຂອງເຈົ້າອາດເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນເຈັບປວດ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາບໍ່ພໍໃຈ. ແນວໃດກໍຕາມ, ຈະມີໃຜເວົ້າບໍວ່າ ‘ເຈົ້າເວົ້າໃນລັກສະນະທີ່ກົງໄປກົງມາ ແລະ ເຈົ້າໄດ້ທຳຮ້າຍຂ້ອຍແທ້ໆ; ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຍອມຮັບຄວາມກົງໄປກົງມາຂອງເຈົ້າໄດ້’? ບໍ່ມີ; ຈະບໍ່ມີໃຜເວົ້າ. ເຖິງແມ່ນວ່າເຈົ້າອາດທຳຮ້າຍພວກເຂົາເປັນບາງຄັ້ງຄາວ, ຖ້າເຈົ້າສາມາດເປີດໃຈກັບພວກເຂົາ ແລະ ຂໍອະໄພ, ຍອມຮັບວ່າເຈົ້າໄດ້ເວົ້າໂດຍໄຮ້ສະຕິປັນຍາ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຄຳນຶງເຖິງຄວາມອ່ອນແອຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາຈະເຫັນວ່າເຈົ້າບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກແບບຂຸ່ນເຄື່ອງ, ເຫັນວ່າເຈົ້າເປັນຄົນກົງໄປກົງມາ ແລະ ເຫັນວ່າເຈົ້າພຽງແຕ່ບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ຫຼາຍຕໍ່ວິທີທີ່ເຈົ້າເວົ້າ ແລະ ເວົ້າກົງໄປກົງມາຫຼາຍ; ບໍ່ມີໃຜຈະຖືຊາເລື່ອງນີ້ຕໍ່ກັບເຈົ້າ... ສ່ວນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງການເປັນຄົນທີ່ຊື່ສັດກໍ່ຄືຫົວໃຈຂອງເຈົ້າຕ້ອງຖືກເປີດອອກໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ເຈົ້າກໍ່ສາມາດຮຽນຮູ້ທີ່ຈະເປີດໃຈໃຫ້ແກ່ຄົນອື່ນ, ເວົ້າຢ່າງຊື່ສັດ ແລະ ຢ່າງເປັນຈິງ, ເວົ້າສິ່ງທີ່ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງເຈົ້າ, ເປັນຄົນທີ່ມີສັກສີ, ມີຄຸນນະທຳ ແລະ ມີຄຸນລັກສະນະ ແລະ ບໍ່ເວົ້າຢ່າງໂອ້ອວດ ຫຼື ຢ່າງຜິດໆ ຫຼື ໃຊ້ຄໍາເວົ້າເພື່ອປົກປິດຕົນເອງ ຫຼື ຫຼອກລວງຄົນອື່ນ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 3. ບົດບັນທຶກການສົນທະນາຂອງພຣະຄຣິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍ. ໂດຍການເປັນຄົນຊື່ສັດເທົ່ານັ້ນ ຄົນໆໜຶ່ງຈຶ່ງສາມາດດຳລົງຊີວິດຕາມລັກສະນະມະນຸດທີ່ແທ້ຈິງ). ເມື່ອຂ້ອຍໄຕ່ຕອງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ຮັບການດົນບັນດານຢ່າງບໍ່ເປັນຕາເຊື່ອ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າພຣະເຈົ້າໄດ້ຈັບມືຂ້ອຍເພື່ອສອນຂ້ອຍກ່ຽວກັບວິທີການປະພຶດຕົນເອງໃນຖານະມະນຸດ. ການເປັນຄົນຊື່ສັດ, ການເວົ້າ ແລະ ປະຕິບັດດ້ວຍຄວາມຊື່ສັດ, ການເປີດໃຈຂ້ອຍໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າຢ່າງເຕັມທີ່, ການເປີດໃຈກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ບໍ່ໃຊ້ກົນລະຍຸດ ຫຼື ຫຼິ້ນກົນອຸບາຍ, ການດໍາລົງຊີວິດແບບນີ້ບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເມື່ອຍ. ຂ້ອຍຍົກບັນຫາຂອງນ້ອງສາວຄົນນັ້ນມາເວົ້າລາວໃນພາຍຫຼັງ ແລະ ໂອ້ລົມກັບລາວກ່ຽວກັບອັນຕະລາຍຂອງການຖືກຄອບງໍາໃນນິຍາຍອອນລາຍ. ໃນຕອນທຳອິດ, ເບິ່ງຄືວ່າລາວຂ້ອນຂ້າງບໍ່ມີຄວາມສຸກ ແລະ ມັນກໍອຶດອັດໜ້ອຍໜຶ່ງ. ແຕ່ໂດຍການເປີດໃຈ ແລະ ໂອ້ລົມກັບລາວ, ລາວໄດ້ເຂົ້າໃຈວ່າລາວຕົກຢູ່ໃນສະພາວະທີ່ອັນຕະລາຍ. ລາວເວົ້າວ່າລາວຈະບໍ່ອ່ານນິຍາຍອອນລາຍອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ຈະເອົາໃຈໃສ່ໃນໜ້າທີ່ຂອງລາວ. ເມື່ອໄດ້ຍິນລາວເວົ້າແບບນີ້, ໃນທີ່ສຸດ ຂ້ອຍກໍ່ສາມາດຫາຍໃຈໂລ່ງ, ແຕ່ຂ້ອຍຍັງຕໍານິຕົວເອງ. ຖ້າຂ້ອຍເວົ້າອອກມາໄວກວ່ານັ້ນ ແລ້ວບາງເທື່ອ ສະພາວະຂອງລາວອາດຈະຖືກແກ້ໄຂໄວກວ່ານີ້. ມັນເປັນພຽງແຕ່ຍ້ອນຂ້ອຍຕ້ອງການຍິນດີເຮັດຕາມຢູ່ສະເໝີ, ຂ້ອຍຈຶ່ງຍອມຕໍ່ຕົນເອງ ແລະ ບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດຄວາມຈິງ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆຈຶ່ງສືບຕໍ່ມາເລື້ອຍໆ. ການເປັນຄົນຍິນດີເຮັດຕາມເປັນສິ່ງທີ່ອັນຕະລາຍແທ້ໆ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນບັນຫາໃນໜ້າທີ່ຂອງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ, ບາງຄັ້ງ ຂ້ອຍຍັງກັງວົນກ່ຽວກັບການເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາບໍ່ພໍໃຈ, ແຕ່ໂດຍການອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ, ຕັ້ງໃຈປະຕິບັດຄວາມຈິງ ແລະ ເປັນຄົນຊື່ສັດ, ຂ້ອຍກໍ່ສາມາດຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງບັນຫາຢ່າງຊື່ສັດໃນພາຍຫຼັງ. ໂດຍການຊີ້ນຳຈາກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ, ຂ້ອຍຈຶ່ງສາມາດຮຽນຮູ້ທີ່ຈະປະພຶດຕົນເອງ ແລະ ພົວພັນກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ. ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈວ່າພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າມີຄ່າສໍ່າໃດ. ພວກມັນເປັນຫຼັກການສໍາລັບການປະພຶດ ແລະ ການກະທໍາຂອງພວກເຮົາ. ບໍ່ວ່າຈະຢູ່ໃນໜ້າທີ່ຂອງພວກເຮົາ ຫຼື ການປະພຶດຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງໃຫ້ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຊີ້ນໍາພວກເຮົາ. ຕາບໃດທີ່ພວກເຮົາສະແຫວງຫາຄວາມຈິງເມື່ອມີບັນຫາເກີດຂຶ້ນ, ແລ້ວພວກເຮົາຈະມີເສັ້ນທາງໃຫ້ປະຕິບັດຕາມ.

ເມ່ອຫວນຄິດຄືນຫຼັງ, ຂ້ອຍເຄີຍເຫັນດີກັບທິດສະດີວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນຫຼອກລວງ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍປຽບທຽບຕົນເອງໃສ່ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງຈິງຈັງ ເພື່ອກວດກາ ແລະ ໄຈ້ແຍກອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຍັງບໍ່ຄ່ອຍຊອກຫາເສັ້ນທາງແຫ່ງການປະຕິບັດ ຫຼື ຫຼັກການຈາກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ສະນັ້ນ ອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງຂ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງເລີຍ. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍໄດ້ປະສົບກັບບັນຫາເລັກນ້ອຍໃນຊີວິດ, ແຕ່ເມື່ອຂ້ອຍໃສ່ໃຈກັບການກວດກາຕົນເອງ ແລະ ການຊອກຫາຄວາມຈິງໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍໄດ້ເກັບກ່ຽວ ແລະ ເລີ່ມເຂົ້າໃຈບາງຢ່າງ. ຂ້ອຍຍັງຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມສະຫງົບສຸກພາຍໃນທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ໄດ້ຮັບເສັ້ນທາງແຫ່ງການເຂົ້າສູ່ຊີວິດເລັກນ້ອຍ. ການເລີ່ມເຂົ້າໃຈ ແລະ ການເກັບກ່ຽວນີ້ແມ່ນລ້ວນແລ້ວແຕ່ຍ້ອນການຊີ້ນໍາຈາກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ! ຂອບພຣະຄຸນພຣະເຈົ້າ!