ໂດຍ ຊິງຕ່າວ, ເກົາຫຼີໃຕ້

ພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດຊົງກ່າວວ່າ: “ພຣະເຈົ້າລົງມາເພື່ອປະຕິບັດພາລະກິດເທິງແຜ່ນດິນໂລກກໍ່ເພື່ອຊ່ວຍມະນຸດທີ່ເສື່ອມຊາມໃຫ້ລອດພົ້ນ; ສິ່ງນີ້ຄືຄວາມເປັນຈິງ. ຖ້າບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງ, ແນ່ນອນວ່າ ພຣະອົງຈະບໍ່ມາປະຕິບັດພາລະກິດຂອງພຣະອົງດ້ວຍພຣະອົງເອງ. ໃນອະດີດ, ຫົນທາງແຫ່ງການລອດພົ້ນຂອງພຣະອົງປະກອບດ້ວຍການສະແດງເຖິງຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເມດຕາຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ, ເຊັ່ນ: ພຣະອົງມອບທຸກສິ່ງໃຫ້ກັບຊາຕານເພື່ອແລກປ່ຽນກັບມະນຸດຊາດທັງໝົດ. ປັດຈຸບັນແມ່ນບໍ່ຄືອະດີດ: ຄວາມລອດພົ້ນທີ່ໄດ້ປະທານໃຫ້ກັບພວກເຈົ້າໃນປັດຈຸບັນເກີດຂຶ້ນໃນເວລາຍຸກສຸດທ້າຍ ໃນລະຫວ່າງການຈັດແບ່ງຜູ້ຄົນຕາມປະເພດຂອງພວກເຂົາ; ວິທີທາງແຫ່ງການລອດພົ້ນຂອງພວກເຈົ້າບໍ່ແມ່ນຄວາມຮັກ ຫຼື ຄວາມເມດຕາ, ແຕ່ແມ່ນການຂ້ຽນຕີ ແລະ ການພິພາກສາ ເພື່ອວ່າມະນຸດອາດຈະຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນໄດ້ຢ່າງສົມບູນ. ດັ່ງນັ້ນ, ສິ່ງດຽວທີ່ພວກເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບກໍຄືການຕີສອນ, ການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຢ່າງໄຮ້ຄວາມປານີ, ແຕ່ຮູ້ໄວ້ວ່າ ໃນການຂ້ຽນຕີຢ່າງໄຮ້ຄວາມປານີນີ້ ບໍ່ແມ່ນການລົງໂທດແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວເລີຍ. ບໍ່ວ່າພຣະທຳຂອງເຮົາຈະຮຸນແຮງພຽງໃດກໍຕາມ ຫຼື ພຣະທໍາເລັກນ້ອຍທີ່ພວກເຈົ້າໄດ້ຮັບ ປາກົດວ່າຈະໄຮ້ຄວາມເມດຕາທີ່ສຸດສໍາລັບພວກເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ວ່າເຮົາຈະໂກດຮ້າຍພຽງໃດກໍຕາມ, ສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບພວກເຈົ້າກໍ່ຄືພຣະທຳແຫ່ງການສິດສອນ ແລະ ເຮົາບໍ່ໄດ້ຕັ້ງໃຈທີ່ຈະທຳຮ້າຍພວກເຈົ້າ ຫຼື ເຮັດໃຫ້ພວກເຈົ້າເຖິງແກ່ຄວາມຕາຍ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນຂໍ້ເທັດຈິງທັງໝົດບໍ? ຮູ້ໄວ້ວ່າ ທຸກມື້ນີ້, ບໍ່ວ່າຈະເປັນການພິພາກສາຢ່າງຊອບທຳ ຫຼື ການຫຼໍ່ຫຼອມ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຢ່າງໄຮ້ຄວາມປານີ, ທັງໝົດນີ້ແມ່ນເພື່ອຄວາມລອດພົ້ນຂອງມວນມະນຸດ. ບໍ່ວ່າໃນປັດຈຸບັນນີ້ຈະມີການຈັດແບ່ງຄົນຕາມປະເພດຂອງພວກເຂົາແບບໃດ ຫຼື ປະເພດຂອງມະນຸດຈະຖືກຈັດວາງອອກແບບໃດກໍຕາມ, ຈຸດປະສົງຂອງພຣະທໍາ ແລະ ພາລະກິດທັງໝົດຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນເພື່ອຊ່ວຍບັນດາຜູ້ທີ່ຮັກພຣະອົງຢ່າງແທ້ຈິງໃຫ້ລອດພົ້ນ. ການພິພາກສາຢ່າງຊອບທຳກໍ່ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດບໍລິສຸດ, ການຫຼໍ່ຫຼອມຢ່າງໄຮ້ຄວາມເມດຕາກໍ່ເພື່ອຊຳລະລ້າງພວກເຂົາ, ພຣະທຳ ຫຼື ການຂ້ຽນຕີຢ່າງຮຸນແຮງກໍ່ເພື່ອເຮັດໃຫ້ບໍລິສຸດ ແລະ ເພື່ອຄວາມລອດພົ້ນ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຈົ້າຄວນວາງພອນທາງດ້ານສະຖານະໄວ້ທາງຂ້າງ ແລະ ເຂົ້າໃຈຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າເພື່ອນໍາຄວາມລອດພົ້ນມາສູ່ມະນຸດ). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ດົນບັນດານຂ້ານ້ອຍແທ້ໆ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຄິດເຖິງປະສົບການທີ່ລືມບໍ່ໄດ້ທີ່ຂ້ານ້ອຍມີຫຼາຍກວ່າ 20 ປີກ່ອນໃນລະຫວ່າງການທົດລອງແຫ່ງຄວາມຕາຍ. ຂ້ານ້ອຍເລີ່ມເຂົ້າໃຈແທ້ໆວ່າການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມລອດຂອງພຣະອົງສໍາລັບມະນຸດ. ບໍ່ວ່າພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຈະຮຸນແຮງ ຫຼື ບໍ່ພໍໃຈຫຼາຍສໍ່າໃດກໍ່ຕາມ, ພວກມັນກໍ່ພຽງແຕ່ເພື່ອຊຳລະລ້າງ ແລະ ປ່ຽນແປງພວກເຮົາ.

ມັນແມ່ນເດືອນກຸມພາຂອງປີ 1992. ຫຼັງຈາກການທົດລອງຂອງຜູ້ໃຫ້ບໍລິການ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ຍົກພວກເຮົາຂຶ້ນໃຫ້ເປັນປະຊາຊົນໃນຍຸກແຫ່ງລາຊະອານາຈັກ ແລະ ພຣະອົງໄດ້ໃຫ້ຂໍ້ກຳນົດຂອງພຣະອົງແກ່ພວກເຮົາ: ເອົາໃຈໃສ່ໃນການອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ນໍາພຣະທຳເຫຼົ່ານັ້ນໄປປະຕິບັດ, ສະແຫວງຫາທີ່ຈະຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ, ເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າຜ່ານການທົດລອງ ແລະ ບັນລຸມາດຕະຖານຂອງປະຊາຊົນໃນອານາຈັກໃຫ້ໄວເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້. ຍ້ອນກັບໄປໃນເມື່ອກ່ອນ, ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າມັກກ່າວເຖິງຢູ່ເລື້ອຍໆ “ຜູ້ຄົນຂອງຄົວເຮືອນຂອງເຮົາ” ແລະ “ປະຊາຊົນແຫ່ງອານາຈັກຂອງເຮົາ”. ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າພຣະເຈົ້າເບິ່ງພວກເຮົາເປັນຄອບຄົວຂອງພຣະອົງເອງຢູ່ສະເໝີ. ຂ້ານ້ອຍມີຄວາມຮູ້ສຶກອົບອຸ່ນ ແລະ ການໃຫ້ກໍາລັງໃຈຫຼາຍ, ສະນັ້ນຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງພະຍາຍາມເປັນໜຶ່ງໃນປະຊາຊົນຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ານ້ອຍອະທິຖານ ແລະ ອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ໄຕ່ຕອງຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງຈາກພຣະທຳຂອງພຣະອົງ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ານ້ອຍໃຫ້ດີທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ຂ້ານ້ອຍສາມາດເຮັດໄດ້ ແລະ ຕັດສິນໃຈຕິດຕາມພຣະເຈົ້າຕະຫຼອດຊີວິດຂອງຂ້ານ້ອຍ. ຂ້ານ້ອຍອາຍຸ 22 ປີ. ຜູ້ຊາຍທີ່ອາຍຸສໍ່າກັບຂ້ານ້ອຍສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນໄດ້ແຕ່ງງານກັບເດັກນ້ອຍຕອນນັ້ນ. ຄອບຄົວທີ່ບໍ່ເຊື່ອຂອງຂ້ານ້ອຍກໍ່ສືບຕໍ່ພະຍາຍາມຊອກຫາເມຍໃຫ້ຂ້ານ້ອຍ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍກໍ່ປະຕິເສດພວກເຂົາທັງໝົດ.

ຂ້ານ້ອຍເຄີຍມັກຮ້ອງເພງ “ເພງແຫ່ງອານາຈັກ” ແທ້ໆ ໂດຍສະເພາະທ່ອນນີ້: “ທ່າມກາງສຽງໂຮ່ຮ້ອງແຫ່ງການຕ້ອນຮັບອານາຈັກ ອານາຈັກຂອງຊາຕານລົ້ມລະລາຍ ຖືກທໍາລາຍດ້ວຍສຽງເພງແຫ່ງອານາຈັກທີ່ດັງກ້ອງສະນັ່ນ ແລະ ມັນຈະບໍ່ຟື້ນຄືນມາອີກ!” “ມີໃຜຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກກ້າລຸກຂຶ້ນ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານ? ເມື່ອພຣະເຈົ້າສະເດັດລົງມາສູ່ແຜ່ນດິນໂລກ ພຣະອົງນໍາການເຜົາໄໝ້, ນໍາມາຄວາມພິໂລດ ນໍາມາແຫ່ງໄພພິບັດທຸກຢ່າງ. ບັດນີ້ ອານາຈັກຕ່າງໆແຫ່ງແຜ່ນດິນໂລກ ແມ່ນອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ!” (ຈາກບົດເພງ “ເພງແຫ່ງອານາຈັກ (I) ອານາຈັກລົງມາເທິງແຜ່ນດິນໂລກ” ໃນໜັງສືເພງຕິດຕາມລູກແກະ ແລະ ຮ້ອງເພງໃໝ່). ຂ້ານ້ອຍຈະຄິດວ່າອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າຈະສະແດງເທິງແຜ່ນດິນໂລກແນວໃດ ແລະ ເມື່ອວຽກງານຂອງພຣະເຈົ້າສໍາເລັດລົງ, ໄພພິບັດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຈະມາເຖິງ ແລະ ທຸກຄົນທີ່ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າກໍ່ຈະຖືກທໍາລາຍ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ພວກເຮົາທີ່ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າຈະຢູ່ລອດ ແລະ ພຣະເຈົ້າຈະນໍາພາພວກເຮົາເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກເພື່ອຈະໄດ້ຮັບພອນຕະຫຼອດໄປ. ມັນເປັນສິ່ງມະຫັດສະຈັນທີ່ຈະຄິດເຖິງເລື່ອງທັງໝົດນີ້. ຍ້ອນກັບໄປໃນຕອນນັ້ນ, ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າການຍອມຮັບຊື່ຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ ແລະ ການຖືກຍົກຂຶ້ນເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມກັບປະຊາຊົນຂອງອານາຈັກໝາຍຄວາມວ່າ ການເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າໃນຊີວິດນີ້ເປັນຂໍ້ຕົກລົງທີ່ສຳເລັດແລ້ວເຊິ່ງບໍ່ມີໃຜສາມາດເອົາໄປຈາກຂ້ານ້ອຍໄດ້. ຂ້ານ້ອຍຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍ. ວິນຍານຂອງພວກເຮົາໄດ້ຟື້ນຂຶ້ນມາໃໝ່ ແລະ ພວກເຮົາເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມປິຕິຍິນດີ. ພວກເຮົາເສຍສະລະຕົນເອງເພື່ອພຣະເຈົ້າຢ່າງບໍ່ຮູ້ອິດເມື່ອຍ.

ແຕ່ພຣະເຈົ້າຊອບທຳ ແລະ ບໍລິສຸດ, ພຣະອົງເບິ່ງເຂົ້າໄປໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຮົາ ແລະ ພຣະອົງຮູ້ຈັກແນວຄິດ, ຈິນຕະນາການ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາອັນບ້າປ່ວງທີ່ພວກເຮົາມີຢູ່. ພຽງແຕ່ເມື່ອພວກເຮົາເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຫວັງວ່າພວກເຮົາຈະໄດ້ເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກ ແລະ ຊື່ນຊົມກັບພອນຂອງພຣະເຈົ້າ, ໃນທ້າຍເດືອນເມສາ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວພຣະທຳໃໝ່, ນໍາພາພວກເຮົາທຸກຄົນເຂົ້າສູ່ການທົດລອງແຫ່ງຄວາມຕາຍ.

ມື້ໜຶ່ງ, ຜູ້ນໍາຄຣິດຕະຈັກໄດ້ຈັດການເຕົ້າໂຮມ ແລະ ອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ: “ໃນຂະນະທີ່ຜູ້ຄົນກຳລັງຝັນ, ເຮົາໄດ້ເດີນທາງໄປປະເທດຕ່າງໆຂອງໂລກ ໂດຍກະຈາຍ ‘ກິ່ນແຫ່ງຄວາມຕາຍ’ ທີ່ຢູ່ໃນມືຂອງເຮົາທ່າມກາງມະນຸດ. ທຸກຄົນປະຖິ້ມພະລັງໄວ້ເບື້ອງຫຼັງທັນທີ ແລະ ເຂົ້າສູ່ຊັ້ນຕໍ່ໄປຂອງຊີວິດມະນຸດ. ໃນທ່າມກາງມະນຸດຊາດ, ສິ່ງທີ່ມີຊີວິດໃດກໍຕາມແມ່ນບໍ່ສາມາດເຫັນໄດ້ອີກຕໍ່ໄປ, ຊາກສົບແມ່ນກະຈັດກະຈາຍໄປທົ່ວທີບ, ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຊີວິດຊີວາກໍຫາຍໄປທັນທີຢ່າງບໍ່ມີຮ່ອງຮອຍ ແລະ ກິ່ນຂອງຊາກສົບທີ່ເຮັດໃຫ້ຫາຍໃຈບໍ່ອອກກໍແຜ່ຄຸມໄປທົ່ວແຜ່ນດິນ... ມື້ນີ້ ໃນທີ່ນີ້, ຊາກສົບຂອງທຸກຄົນກະຈາຍໄປທົ່ວຢ່າງບໍ່ເປັນລະບຽບ. ໂດຍທີ່ຜູ້ຄົນບໍ່ຮູ້ຕົວ, ເຮົາໄດ້ປ່ອຍໂລກລະບາດທີ່ຢູ່ໃນມືຂອງເຮົາ ແລະ ຮ່າງກາຍຂອງມະນຸດກໍເນົ່າເປື່ອຍ, ບໍ່ເຫຼືອຮ່ອງຮອຍຂອງເນື້ອໜັງຕັ້ງແຕ່ຫົວຈົນຮອດໂປ້ຕີນ ແລະ ເຮົາກໍຈາກມະນຸດໄປໄກ. ເຮົາຈະບໍ່ເຕົ້າໂຮມກັນກັບມະນຸດອີກຈັກເທື່ອ, ເຮົາຈະບໍ່ຢູ່ທ່າມກາງມະນຸດຈັກເທື່ອ, ຍ້ອນຂັ້ນຕອນສຸດທ້າຍຂອງການຄຸ້ມຄອງທັງໝົດຂອງເຮົາໄດ້ມາເຖິງຈຸດສິ້ນສຸດແລ້ວ ແລະ ເຮົາຈະບໍ່ສ້າງມະນຸດຊາດອີກຄັ້ງ, ຈະບໍ່ໃສ່ໃຈມະນຸດອີກຕໍ່ໄປ. ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ອ່ານພຣະທຳຈາກປາກຂອງເຮົາ, ທຸກຄົນກໍສູນເສຍຄວາມຫວັງ, ຍ້ອນພວກເຂົາບໍ່ຕ້ອງການຕາຍ, ແຕ່ຜູ້ໃດຈະບໍ່ ‘ຕາຍ’ ເພື່ອ ‘ກັບມາມີຊີວິດ’ ໃໝ່ແດ່? ເມື່ອເຮົາບອກຜູ້ຄົນວ່າ ເຮົາບໍ່ມີເວດມົນທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາກັບຄືນມາມີຊີວິດ, ພວກເຂົາກໍຮ້ອງໄຫ້ຂຶ້ນດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ; ແນ່ນອນ ເຖິງແມ່ນເຮົາເປັນພຣະຜູ້ສ້າງ, ເຮົາກໍມີພຽງລິດອຳນາດທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຄົນຕາຍ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມສາມາດທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາກັບມາມີຊີວິດ. ໃນສິ່ງນີ້, ເຮົາກໍຂໍໂທດກັບມະນຸດດ້ວຍ. ສະນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງບອກມະນຸດກ່ອນລ່ວງໜ້າວ່າ ‘ເຮົາຕິດໜີ້ເຂົາທີ່ບໍ່ສາມາດໃຊ້ຄືນໄດ້’, ແຕ່ເຂົາກໍຄິດວ່າເຮົາເຮັດເປັນສຸພາບ. ໃນປັດຈຸບັນ, ດ້ວຍການມາເຖິງຂອງຄວາມຈິງ, ເຮົາກໍຍັງເວົ້າເຖິງສິ່ງນີ້. ເຮົາຈະບໍ່ທໍລະຍົດຄວາມຈິງເມື່ອເຮົາກ່າວ. ໃນແນວຄິດຂອງພວກເຂົາ, ຜູ້ຄົນເຊື່ອວ່າມີຫຼາຍວິທີການທີ່ເຮົາກ່າວ ແລະ ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຍຶດຕິດກັບພຣະທຳທີ່ເຮົາມອບໃຫ້ກັບພວກເຂົາຢູ່ສະເໝີ ໃນຂະນະທີ່ຫວັງສິ່ງອື່ນ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ແມ່ນແຮງຜັກດັນທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງຂອງມະນຸດບໍ? ມັນຢູ່ພາຍໃຕ້ສະຖານະການເຫຼົ່ານີ້, ເຮົາຈຶ່ງກ້າເວົ້າ ‘ຢ່າງໝັ້ນໃຈ’ ວ່າມະນຸດບໍ່ຮັກເຮົາຢ່າງແທ້ຈິງ. ເຮົາຈະບໍ່ຫັນຫຼັງຂອງເຮົາໃຫ້ກັບຄວາມສຳນຶກ ແລະ ບິດເບືອນຄວາມຈິງ, ຍ້ອນເຮົາຈະບໍ່ນໍາຜູ້ຄົນໄປສູ່ດິນແດນໃນອຸດົມຄະຕິຂອງພວກເຂົາ; ໃນທີ່ສຸດແລ້ວ ເມື່ອພາລະກິດຂອງເຮົາສຳເລັດລົງ, ເຮົາຈະນໍາພາພວກເຂົາໄປສູ່ດິນແດນແຫ່ງຄວາມຕາຍ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ກັບຈັກກະວານທັງໝົດ, ບົດທີ 40). ເມື່ອຂ້ານ້ອຍອ່ານວ່າ “ເຖິງແມ່ນເຮົາເປັນພຣະຜູ້ສ້າງ, ເຮົາກໍມີພຽງລິດອຳນາດທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຄົນຕາຍ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມສາມາດທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາກັບມາມີຊີວິດ”, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກສັບສົນຫຼາຍ. ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າ “ເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງເວົ້າແບບນັ້ນ? ຊີວິດ ແລະ ຄວາມຕາຍຂອງມະນຸດຢູ່ໃນມືຂອງພຣະເຈົ້າ. ເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງຂາດ ‘ຄວາມສາມາດ’ ທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ມະນຸດມີຊີວິດ? ພວກເຮົາທີ່ເປັນຜູ້ເຊື່ອຍັງຈະບໍ່ຕາຍແທ້ໆໃນທີ່ສຸດບໍ? ພວກເຮົາເປັນປະຊາຊົນແຫ່ງອານາຈັກ, ສະນັ້ນ ພວກເຮົາຈະສາມາດຕາຍໄດ້ແນວໃດ? ມັນບໍ່ສາມາດເປັນໄປໄດ້! ແຕ່ພຣະເຈົ້າຈະບໍ່ເວົ້າຫຼິ້ນກັບພວກເຮົາ. ພຣະທຳຂອງພຣະອົງລະບຸຢ່າງຊັດເຈນວ່າ ‘ເມື່ອພາລະກິດຂອງເຮົາສຳເລັດລົງ, ເຮົາຈະນໍາພາພວກເຂົາໄປສູ່ດິນແດນແຫ່ງຄວາມຕາຍ’. ສິ່ງນັ້ນບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າພວກເຮົາຈະຜະເຊີນໜ້າກັບຄວາມຕາຍບໍ? ທັງໝົດນີ້ແມ່ນກ່ຽວກັບຫຍັງ?” ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈວ່າເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງເວົ້າແບບນັ້ນ. ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຄົນອື່ນທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງຂ້ານ້ອຍກໍ່ເບິ່ງຄືກັບວ່າພວກເຂົາມຶນງົງຄືກັນ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຜູ້ນໍາຄຣິດຕະຈັກກໍ່ໄດ້ໂອ້ລົມກັບພວກເຮົາ: “ເນື້ອໜັງຂອງພວກເຮົາຖືກຊາຕານເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມຢ່າງເລິກເຊິ່ງຫຼາຍ. ມັນເຕັມໄປດ້ວຍອຸປະນິໄສຂອງຊາຕານ. ພວກເຮົາອວດດີ, ຫຼອກລວງ, ເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ໂລບມາກ ແລະ ພວກເຮົາຍັງເວົ້າຕົວະ ແລະ ຫຼອກລວງຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ. ພວກເຮົາອາດຈະເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ສະລະຕົນເອງເພື່ອພຣະອົງ, ແຕ່ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດນໍາເອົາພຣະທຳຂອງພຣະອົງເຂົ້າສູ່ການປະຕິບັດໄດ້. ພວກເຮົາຍັງຕັດສິນ ແລະ ກ່າວໂທດພຣະອົງ ເມື່ອການທົດລອງ ແລະ ຄວາມຍາກລໍາບາກໄດ້ມາເຖິງ. ສິ່ງນີ້ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າເນື້ອໜັງຂອງພວກເຮົາເປັນຂອງຊາຕານ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ. ອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າຄືຄວາມຊອບທຳ, ບໍລິສຸດ ແລະ ບໍ່ສາມາດທ້າທາຍໄດ້. ພຣະອົງຈະປ່ອຍໃຫ້ຜູ້ຄົນທີ່ເປັນຂອງຊາຕານເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກຂອງພຣະອົງໄດ້ແນວໃດ? ສະນັ້ນ ເມື່ອພາລະກິດຂອງພຣະອົງສໍາເລັດລົງ, ໄພພິບັດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກໍ່ຈະມາເຖິງ ແລະ ຖ້າພວກເຮົາໃນຖານະທີ່ເປັນຜູ້ເຊື່ອບໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມຈິງ, ຖ້າຊີວິດ-ອຸປະນິໄສຂອງພວກເຮົາບໍ່ປ່ຽນແປງ, ແລ້ວພວກເຮົາກໍ່ຍັງຈະຕາຍຢູ່”.

ເມື່ອໄດ້ຍິນການໂອ້ລົມນີ້ຈາກຜູ້ນໍາ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ອາລົມແປປວນ ແລະ ບໍ່ຮູ້ວ່າຂ້ານ້ອຍຄວນຈະຮູ້ສຶກແນວໃດ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າສະຫວັນໄດ້ພັງທະລາຍລົງມາຢ່າງກະທັນຫັນ, ຂ້ານ້ອຍຕົກຕະລຶງ. ຄວາມສັບສົນ ແລະ ຄວາມບໍ່ພໍໃຈເຕັມໄປໝົດໃນຄວາມຄິດຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າ, “ໃນຖານະເປັນຄົນຮຸ່ນສຸດທ້າຍ, ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຮັບພອນຫຼາຍທີ່ສຸດບໍ? ພຣະເຈົ້າໄດ້ຍົກພວກເຮົາຂຶ້ນມາໃຫ້ເປັນປະຊາຊົນໃນຍຸກແຫ່ງລາຊະອານາຈັກ. ພວກເຮົາເປັນເສົາແຫ່ງອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນທີ່ສຸດແລ້ວ ພວກເຮົາຈະຕາຍໄດ້ແນວໃດ? ຂ້ານ້ອຍສະລະໄວໜຸ່ມຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຄວາມຫວັງໃນການແຕ່ງງານເພື່ອຕິດຕາມພຣະເຈົ້າ. ຂ້ານ້ອຍແລ່ນໄປມາ, ສະລະຕົນເອງເພື່ອພຣະເຈົ້າ ແລະ ທົນທຸກກັບຄວາມເຈັບປວດຫຼາຍ. ຂ້ານ້ອຍຖືກຈັບກຸມ ແລະ ຖືກຂົ່ມເຫັງໂດຍພັກກອມມູນິດຈີນ, ຖືກເຍາະເຍີ້ຍ ແລະ ຖືກໃສ່ຮ້າຍປ້າຍສີໂດຍຄົນທີ່ບໍ່ເຊື່ອ. ເປັນຫຍັງຂ້ານ້ອຍຍັງຕ້ອງຕາຍໃນທີ່ສຸດ? ຄວາມທົນທຸກທັງໝົດຂອງຂ້ານ້ອຍໄຮ້ປະໂຫຍດບໍ?” ການຄິດແບບນີ້ເຈັບປວດຫຼາຍ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າມີສິ່ງຂອງທີ່ໜັກຫຼາຍໄດ້ຕົກລົງໃສ່ຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍເກືອບຫາຍໃຈບໍ່ໄດ້. ຂ້ານ້ອຍສັງເກດເຫັນທຸກຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງຂ້ານ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກຄືກັນ. ບາງຄົນຮ້ອງໄຫ້ຢ່າງງຽບ, ໃນຂະນະທີ່ຄົນອື່ນເອົາມືກຸມໃບໜ້າຂອງພວກເຂົາໄວ້ ແລະ ຮ້ອງໄຫ້ຄຳ່ຄວນ. ຫຼັງຈາກການເຕົ້າໂຮມ, ແມ່ຂອງຂ້ານ້ອຍກໍ່ເວົ້າດ້ວຍການຖອນຫາຍໃຈວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍອາຍຸຫຼາຍກວ່າ 60 ປີ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຍອມຮັບຄວາມຕາຍ. ແຕ່ເຈົ້າຍັງໜຸ່ມຢູ່, ຊີວິດຂອງເຈົ້າຫາກໍ່ເລີ່ມຕົ້ນ...”. ການໄດ້ຍິນລາວເວົ້າແບບນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍເສຍໃຈຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດກັ້ນນໍ້າຕາໄວ້ໄດ້. ໃນຄືນນັ້ນ, ຂ້ານ້ອຍກິ້ງ ແລະ ຫັນໄປມາຢູ່ເທິງຕຽງ, ບໍ່ສາມາດນອນຫຼັບຕາໄດ້. ຂ້ານ້ອຍຄິດບໍ່ອອກແທ້ໆ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ສະລະຕົນເອງຢ່າງກະຕືລືລົ້ນໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍອມສະລະທຸກສິ່ງເພື່ອຕິດຕາມພຣະອົງ, ສະນັ້ນ ເປັນຫຍັງຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງຕ້ອງຕາຍໃນໄພພິບັດທີ່ໃຫຍ່ຫຼວງ? ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດຍອມຮັບມັນໄດ້ແທ້ໆ, ສະນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງເລີ່ມເປີດໜ້າເຈ້ຍໄປມາໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ໂດຍຫວັງວ່າຈະຊອກຫາຂໍ້ຄິດໄດ້, ເພື່ອເບິ່ງວ່າຜົນຕາມມາຂອງພວກເຮົາຈະສາມາດຖືກປ່ຽນແປງໄດ້ ຫຼື ບໍ່. ແຕ່ຂ້ານ້ອຍກໍ່ບໍ່ພົບຄຳຕອບທີ່ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການ. ດ້ວຍຄວາມມືນງົງ, ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງຄິດວ່າ, “ເບິ່ງຄືກັບວ່າພຣະເຈົ້າໄດ້ຕັດສິນປະນາມພວກເຮົາແທ້ໆ ແລະ ຄວາມຕາຍຂອງພວກເຮົາແມ່ນແນ່ນອນ. ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດປ່ຽນມັນໄດ້. ມັນແມ່ນສິ່ງທີ່ສະຫວັນໄດ້ບັນຍັດ”.

ຕະຫຼອດສອງສາມມື້ຕໍ່ມາ, ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກເສົ້າໃຈແທ້ໆ. ຂ້ານ້ອຍເກືອບຈະບໍ່ໄດ້ຍິນໃນເວລາທີ່ຂ້ານ້ອຍເວົ້າ ແລະ ບໍ່ຢາກເຮັດຫຍັງເລີຍ. ຂ້ານ້ອຍເຄີຍເຮັດວຽກດົນເປັນພິເສດເປັນເວລາຫຼາຍຊົ່ວໂມງເພື່ອຄັດລອກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຈົນມືຂອງຂ້ານ້ອຍເຈັບ, ແຕ່ມັນບໍ່ເຄີຍລົບກວນຂ້ານ້ອຍເລີຍ. ຂ້ານ້ອຍພຽງແຕ່ຕ້ອງການໃຫ້ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງອ່ານຖ້ອຍຄຳໃໝ່ຂອງພຣະເຈົ້າໃຫ້ໄວເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້, ແຕ່ຕອນນີ້ ຄວາມຮູ້ສຶກຮັບຜິດຊອບນັ້ນໄດ້ໝົດໄປແລ້ວ. ຄວາມກະຕືລືລົ້ນທີ່ຮ້ອນຮົນຂອງຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຢັນລົງຢ່າງກະທັນຫັນ. ເມື່ອຂ້ານ້ອຍຄັດລອກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໃນຕອນນີ້, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຈະຄິດວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍຍັງໜຸ່ມ ແລະ ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຮັບພອນຂອງອານາຈັກສະຫວັນເທື່ອ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຢາກຕາຍແບບນີ້ແທ້ໆ!” ຂ້ານ້ອຍເລີ່ມຮ້ອງໄຫ້ເມື່ອຂ້ານ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບສິ່ງນັ້ນ. ຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍໜັກໜ່ວງຢູ່ໃນລະຫວ່າງເວລານັ້ນ ແລະ ເຈັບປວດຄືກັບວ່າມີມີດແທງມັນ. ໂລກໄດ້ສູນເສຍລົດຊາດຂອງມັນສຳລັບຂ້ານ້ອຍ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າໄພພິບັດທີ່ໃຫຍ່ຫຼວງສາມາດເກີດຂຶ້ນໄດ້ທຸກນາທີ ແລະ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຂ້ານ້ອຍຈະຕາຍເມື່ອໃດ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າໂລກໄດ້ສິ້ນສຸດລົງແລ້ວ.

ຕໍ່ມາ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບຕົນເອງ, ແລ້ວຂ້ານ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກເປັນອິດສະຫຼະຢ່າງຊ້າໆຕາມເວລາ. ຂ້ານ້ອຍອ່ານສິ່ງນີ້ໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ: “ໃນປັດຈຸບັນ, ໃນເວລາທີ່ກຳລັງກ້າວໜ້າໄປສູ່ປະຕູແຫ່ງອານາຈັກ, ທຸກຄົນກໍເລີ່ມກ້າວໜ້າໄປຢ່າງໄວ, ແຕ່ເມື່ອພວກເຂົາມາເຖິງຕໍ່ໜ້າປະຕູ, ເຮົາກໍປິດປະຕູ, ເຮົາອັດປະຜູ້ຄົນໄວ້ຢູ່ຂ້າງນອກ ແລະ ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພວກເຂົາສະແດງບັດຜ່ານເຂົ້າປະຕູຂອງພວກເຂົາ. ການກະທຳທີ່ປະຫຼາດດັ່ງກ່າວບໍ່ຄືກັບສິ່ງທີ່ຜູ້ຄົນຄາດຫວັງ ແລະ ພວກເຂົາທຸກຄົນກໍປະຫຼາດໃຈ. ເປັນຫຍັງປະຕູທີ່ເປີດກວ້າງຢູ່ສະເໝີ ມື້ນີ້ຈຶ່ງອັດແຈບຢ່າງທັນທີ? ຜູ້ຄົນກະທືບຕີນຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຍ່າງໄປຍ່າງມາ. ພວກເຂົາຈິນຕະນາການວ່າ ພວກເຂົາສາມາດໃຊ້ອຸບາຍເພື່ອຫາທາງເຂົ້າ, ແຕ່ເມື່ອພວກເຂົາຍື່ນບັດຜ່ານເຂົ້າປະຕູປອມຂອງພວກເຂົາໃຫ້ກັບເຮົາ, ເຮົາກໍໂຍນພວກເຂົາຖິ້ມໃນຂຸມໄຟໃນທີ່ນັ້ນ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ເມື່ອໄດ້ເຫັນເຖິງ ‘ຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງເຈັບປວດ’ ຂອງພວກເຂົາເອງເຜົາໄໝ້, ພວກເຂົາກໍສູນເສຍຄວາມຫວັງ. ພວກເຂົາຈັບຫົວຂອງພວກເຂົາ, ຮ້ອງໄຫ້, ເບິ່ງທິວທັດທີ່ສວຍງາມພາຍໃນອານາຈັກ ແຕ່ບໍ່ສາມາດເຂົ້າໄປໄດ້. ແຕ່ເຮົາບໍ່ຍອມໃຫ້ພວກເຂົາເຂົ້າ ຍ້ອນສະພາບທີ່ເປັນຕາເວດທະນາຂອງພວກເຂົາ ພວກເຂົາຈະລົບກວນແຜນການຂອງເຮົາແນວໃດກໍຕາມໃຈພວກເຂົາ? ພອນຂອງອະນາຄົດທີ່ມອບໃຫ້ນັ້ນແລກປ່ຽນກັບຄວາມກະຕືລືລົ້ນຂອງຜູ້ຄົນໄດ້ບໍ? ຄວາມໝາຍຂອງການເປັນຢູ່ຂອງມະນຸດແມ່ນຢູ່ໃນການເຂົ້າສູ່ສະຫວັນຕາມທີ່ເຂົາພໍໃຈບໍ? ... ເຮົາເສຍຄວາມສັດທາໃນມະນຸດຕັ້ງແຕ່ດົນແລ້ວ, ເຮົາເສຍຄວາມຫວັງໃນຜູ້ຄົນຕັ້ງແຕ່ດົນແລ້ວ, ຍ້ອນພວກເຂົາຂາດຄວາມທະເຍີທະຍານ, ພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍສາມາດທີ່ຈະມອບຫົວໃຈທີ່ຮັກພຣະເຈົ້າໃຫ້ກັບເຮົາ ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ມອບແຮງຈູງໃຈຂອງພວກເຂົາໃຫ້ກັບເຮົາແທນ. ເຮົາໄດ້ເວົ້າຫຼາຍຢ່າງກັບມະນຸດ ແລະ ຍ້ອນທຸກມື້ນີ້ມະນຸດຍັງເມີນເສີຍຕໍ່ຄຳແນະນໍາຂອງເຮົາ, ເຮົາຈຶ່ງບອກພວກເຂົາຈາກມຸມມອງຂອງເຮົາເພື່ອປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ພວກເຂົາເຂົ້າໃຈຜິດກ່ຽວກັບຫົວໃຈຂອງເຮົາໃນອະນາຄົດ; ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະຢູ່ ຫຼື ຕາຍໃນອະນາຄົດ ມັນກໍເປັນເລື່ອງຂອງພວກເຂົາ, ເຮົາບໍ່ໄດ້ຄວບຄຸມເໜືອສິ່ງນີ້. ເຮົາຫວັງວ່າພວກເຂົາຈະຄົ້ນພົບເສັ້ນທາງຂອງພວກເຂົາເອງໃນການຢູ່ລອດ ແລະ ເຮົາບໍ່ມີອຳນາດໃນສິ່ງນີ້” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ກັບຈັກກະວານທັງໝົດ, ບົດທີ 46). “ເມື່ອຜູ້ຄົນພ້ອມທີ່ຈະເສຍສະຫຼະຊີວິດຂອງພວກເຂົາເອງ, ທຸກສິ່ງກໍຈະກາຍເປັນສິ່ງເລັກນ້ອຍ ແລະ ບໍ່ມີໃຜສາມາດເອົາຊະນະພວກເຂົາໄດ້. ແມ່ນຫຍັງຈະສຳຄັນໄປກວ່າຊີວິດ? ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ຊາຕານຈຶ່ງບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ອີກໃນຜູ້ຄົນ, ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ມັນສາມາດເຮັດກັບມະນຸດໄດ້. ເຖິງແມ່ນວ່າ ໃນນິຍາມຂອງ ‘ເນື້ອໜັງ’ ມີການເວົ້າວ່າ ເນື້ອໜັງຖືກຊາຕານເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມ, ຖ້າຜູ້ຄົນຖວາຍຕົນເອງຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຖືກຂັບເຄື່ອນໂດຍຊາຕານ, ແລ້ວກໍຈະບໍ່ມີໃຜສາມາດເອົາຊະນະພວກເຂົາໄດ້ ແລະ ໃນຊ່ວງເວລານີ້, ເນື້ອໜັງຈະປະຕິບັດອີກໜ້າທີ່ໜຶ່ງຂອງມັນ ແລະ ເລີ່ມຮັບການນໍາທາງຂອງພຣະວິນຍານຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງເປັນທາງການ. ນີ້ແມ່ນຂະບວນການທີ່ຈຳເປັນ, ມັນຕ້ອງເກີດຂຶ້ນໄປຕາມຂັ້ນຕອນ; ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ, ພຣະເຈົ້າຈະບໍ່ມີທາງປະຕິບັດພາລະກິດໃນເນື້ອໜັງທີ່ດື້ດ້ານນີ້ໄດ້. ນີ້ແມ່ນສະຕິປັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ການຕີຄວາມໝາຍຄວາມລຶກລັບແຫ່ງ “ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ກັບຈັກກະວານທັງໝົດ”, ບົດທີ 36). ຂ້ານ້ອຍເປັນທຸກໃຈຫຼາຍເມື່ອຂ້ານ້ອຍຕຶກຕອງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ບໍ່ແມ່ນຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກບໍ່ດີ ແລະ ເຈັບປວດເພາະຂ້ານ້ອຍຢ້ານຄວາມຕາຍ ແລະ ຕ້ອງການພອນຫຼາຍເກີນໄປບໍ? ໃນມື້ທຳອິດ, ຂ້ານ້ອຍເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າຍ້ອນພອນ ແລະ ເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກສະຫວັນ. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ານ້ອຍໄດ້ຜ່ານການທົດລອງຂອງຜູ້ໃຫ້ບໍລິການ ແລະ ສາມາດປ່ອຍໃຫ້ຄວາມປາຖະໜາຢາກໄດ້ພອນໜ້ອຍໜຶ່ງຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຕັ້ງໃຈທີ່ຈະໃຫ້ບໍລິການແກ່ພຣະເຈົ້າ, ທຳມະຊາດທີ່ຫຼອກລວງ ແລະ ຊົ່ວຮ້າຍແບບຊາຕານຂອງຂ້ານ້ອຍແມ່ນຖືກຝັ່ງເລິກຫຼາຍ. ຫຼັງຈາກທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາເປັນປະຊາຊົນຂອງພຣະອົງ, ຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍກະໂດດຂຶ້ນດ້ວຍຄວາມຄາດຫວັງອີກຄັ້ງ. ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າ ແນ່ນອນ ຂ້ານ້ອຍຈະສາມາດເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກສະຫວັນໄດ້ໃນຄັ້ງນີ້. ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າໂດຍການຍອມຮັບຊື່ຂອງພຣະເຈົ້າ, ການຖືກຍົກຂຶ້ນໂດຍພຣະເຈົ້າໃຫ້ເປັນໜຶ່ງໃນປະຊາຊົນຂອງອານາຈັກ, ການຍອມສະລະທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ ແລະ ການສະລະຕົນເອງ, ແລ້ວຂ້ານ້ອຍກໍ່ຈະເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກສະຫວັນຢ່າງແນ່ນອນ. ມັນແມ່ນໃບຢັ້ງຢືນການເສຍຊີວິດ. ເມື່ອພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ທໍາລາຍແນວຄິດຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ເອົາຄວາມຫວັງ ແລະ ຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງຂ້ານ້ອຍໄປ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ກາຍເປັນຄົນອ່ອນແອ ແລະ ຄິດລົບ ແລະ ຈົ່ມຕໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າ. ຂ້ານ້ອຍຍັງເສຍໃຈກັບການເສຍສະລະທີ່ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຮັດໃນອະດີດ. ຂ້ານ້ອຍເຫັນວ່າຄວາມພະຍາຍາມທັງໝົດຂອງຂ້ານ້ອຍແມ່ນເພື່ອຮັບພອນຂອງອານາຈັກສະຫວັນເປັນການຕອບແທນ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ຕໍ່ລອງກັບພຣະເຈົ້າ, ສໍ້ໂກງພຣະອົງ ແລະ ໃຊ້ພຣະອົງບໍ? ຂ້ານ້ອຍບໍ່ເປີດເຜີຍຫຍັງ ນອກຈາກຄວາມກະບົດ ແລະ ການຈົ່ມຕໍ່ວ່າເມື່ອຢູ່ຕໍ່ໜ້າການທົດລອງທຸກຄັ້ງ. ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການເຊື່ອຟັງພຣະອົງແຕ່ບໍ່ສາມາດເຮັດໄດ້ ແລະ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດປະຕິບັດຄວາມຈິງທີ່ຂ້ານ້ອຍຮູ້ໄດ້ດີ. ໂດຍທຳມະຊາດ ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ານ້ອຍຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍເປັນຂອງຊາຕານ. ຄົນຄືຂ້ານ້ອຍ ເຊິ່ງເຕັມໄປດ້ວຍອຸປະນິໄສແບບຊາຕານ ຄວນຕາຍ ແລະ ຖືກທໍາລາຍຖິ້ມ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ເໝາະສົມແທ້ໆທີ່ຈະເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້. ສິ່ງນີ້ຖືກກຳນົດໂດຍອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງ. ການມີໂອກາດຕິດຕາມພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຮູ້ຈັກອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທໍາຂອງພຣະອົງນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າຊີວິດຂອງຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ສິ້ນເປືອງ! ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າວ່າ: “ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຕ້ອງການມີຊີວິດຢູ່ເພື່ອເນື້ອໜັງຂອງຂ້ານ້ອຍອີກຕໍ່ໄປ, ແຕ່ປາຖະໜາທີ່ຈະຍອມຕໍ່ການປົກຄອງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະອົງ. ບໍ່ວ່າຈຸດຈົບຂອງຂ້ານ້ອຍຈະກາຍເປັນແນວໃດ, ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ານ້ອຍຈະຕ້ອງຕາຍ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຍັງຈະສັນລະເສີນຄວາມຊອບທໍາຂອງພຣະອົງ”. ເມື່ອຂ້ານ້ອຍຢຸດຄິດກ່ຽວກັບຈຸດຈົບ ແລະ ຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ປາຖະໜາທີ່ຈະເຊື່ອຟັງການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າເຖິງແມ່ນວ່າຈະຕ້ອງເສຍຊີວິດຂອງຂ້ານ້ອຍກໍ່ຕາມ, ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກເປັນອິດສະລະຢ່າງອັດສະຈັນ.

ແຕ່ໃນເວລານັ້ນ, ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຮົາສາມາດເຊື່ອຟັງ ແລະ ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າໂດຍບໍ່ຄໍານຶງເຖິງຜົນໄດ້ຮັບຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາບໍ່ມີເປົ້າໝາຍທີ່ຈະສະແຫວງຫາ. ແຕ່ໃນເດືອນພຶດສະພາຂອງປີ 1992, ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວພຣະທຳຫຼາຍຂຶ້ນ, ບອກໃຫ້ພວກເຮົາສະແຫວງຫາທີ່ຈະຮັກພຣະເຈົ້າໃນຂະນະທີ່ມີຊີວິດຢູ່ ແລະ ດໍາລົງຊີວິດທີ່ມີຄວາມໝາຍ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ນໍາພວກເຮົາເຂົ້າໄປໃນເວລາແຫ່ງການຮັກພຣະເຈົ້າ ແລະ ການທົດລອງແຫ່ງຄວາມຕາຍໄດ້ສິ້ນສຸດລົງ. ຜ່ານການອ່ານພຣະທຳຂອງພະເຈົ້າ, ການເຕົ້າໂຮມ ແລະ ການໂອ້ລົມ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຮູ້ວ່າເຖິງແມ່ນໂຊກຊະຕາຂອງມະນຸດຢູ່ໃນມືຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດຫຼົບໜີຈາກຄວາມຕາຍໄດ້, ແຕ່ຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນເພື່ອໃຫ້ພວກເຮົາຜະເຊີນໜ້າກັບຄວາມຕາຍຢ່າງຄິດລົບ. ພຣະອົງຕ້ອງການໃຫ້ພວກເຮົາສະແຫວງຫາທີ່ຈະຮັກພຣະອົງໃນຂະນະທີ່ພວກເຮົາມີຊີວິດຢູ່, ສາມາດປະຕິບັດຄວາມຈິງ, ປະຖິ້ມອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງພວກເຮົາ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມລອດພົ້ນຢ່າງເຕັມທີ່. ພຽງແຕ່ເມື່ອນັ້ນ, ພວກເຮົາຈຶ່ງເໝາະສົມທີ່ຈະເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກຂອງພຣະອົງ. ໃນທີ່ສຸດ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ເຂົ້າໃຈວ່າ ໂດຍການນໍາພາພວກເຮົາເຂົ້າໄປໃນການທົດລອງແຫ່ງຄວາມຕາຍ, ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ນໍາພາພວກເຮົາໄປສູ່ຄວາມຕາຍຂອງພວກເຮົາ, ແຕ່ເປີດເຜີຍອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທໍາຂອງພຣະອົງໃຫ້ກັບພວກເຮົາ. ພຣະອົງເຮັດແບບນີ້ເພື່ອວ່າພວກເຮົາຈະສາມາດເຂົ້າໃຈວ່າພຣະອົງຊ່ວຍຜູ້ໃດ, ພຣະອົງທໍາລາຍຜູ້ໃດ ແລະ ຜູ້ໃດເໝາະສົມທີ່ຈະເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກຂອງພຣະອົງ. ຂ້ານ້ອຍຍັງເຫັນວ່າຂ້ານ້ອຍຖືກຊາຕານເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມສໍ່າໃດ ແລະ ສາມາດປ່ອຍຖິ້ມແນວຄິດ, ຈິນຕະນາການ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາຂອງຂ້ານ້ອຍໃນການໄດ້ຮັບພອນ. ຂ້ານ້ອຍສາມາດຍອມຕໍ່ການປົກຄອງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເລີ່ມສະແຫວງຫາຄວາມຈິງແທ້ໆ. ນີ້ຄືຄວາມລອດພົ້ນຂອງພຣະເຈົ້າສໍາລັບຂ້ານ້ອຍ! ຂ້ານ້ອຍເຫັນຫຼາຍກວ່ານັ້ນວ່າພຣະເຈົ້າບໍ່ພິພາກສາ ແລະ ລົງໂທດຜູ້ຄົນ ຍ້ອນພຣະອົງກຽດຊັງພວກເຮົາ ຫຼື ຕ້ອງການທໍລະມານພວກເຮົາ, ແຕ່ນໍາພາພວກເຮົາໄປສູ່ເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງໃນການສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແລະ ການໄດ້ຮັບຄວາມລອດພົ້ນ! ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດຢູ່ໃນພວກເຮົາບໍ່ແມ່ນມາຈາກການມາເຖິງຂອງຂໍ້ແທ້ຈິງ. ພຣະອົງໄດ້ຮັບຜົນພຽງແຕ່ໂດຍການກ່າວພຣະທຳທີ່ພິພາກສາ, ຂ້ຽນຕີ, ທົດສອບ ແລະ ຫຼໍ່ຫຼອມພວກເຮົາ. ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າມີສະຕິປັນຍາຫຼາຍ ແລະ ຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມລອດພົ້ນຂອງພຣະອົງສຳລັບມະນຸດນັ້ນກໍ່ເປັນຈິງຫຼາຍ!