ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 83)

ພຣະເຈົ້າໃຊ້ພຣະທຳເພື່ອສ້າງສິ່ງທັງປວງ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

“ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ຈົ່ງມີແສງສະຫວ່າງ ແລ້ວກໍມີແສງສະຫວ່າງ. ພຣະອົງເຫັນແສງສະຫວ່າງ ແລະ ເຫັນວ່າມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ, ແລ້ວພຣະເຈົ້າໄດ້ແຍກແສງສະຫວ່າງອອກຈາກຄວາມມືດ ແລະ ພຣະເຈົ້າເອີ້ນແສງສະຫວ່າງວ່າ ກາງເວັນ ແລະ ພຣະອົງເອີ້ນຄວາມມືດວ່າ ກາງຄືນ. ຕອນແລງກໍຜ່ານໄປ ແລະ ຕອນເຊົ້າກໍມາເຖິງ ນັ້ນຄືມື້ທຳອິດ” (ປະຖົມມະການ 1:3-5).

“ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ຈົ່ງມີທ້ອງຟ້າຢູ່ທາງກາງຂອງນໍ້າ ແລະ ໃຫ້ມັນແຍກນໍ້າອອກຈາກກັນ. ແລ້ວພຣະເຈົ້າກໍສ້າງທ້ອງຟ້າ ແລະ ແຍກນໍ້າທີ່ລຸ່ມທ້ອງຟ້າອອກຈາກນໍ້າທີ່ຢູ່ເທິງທ້ອງຟ້າ ແລ້ວມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ” (ປະຖົມມະການ 1:6-7).

“ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ໃຫ້ນໍ້າທີ່ຢູ່ລຸ່ມທ້ອງຟ້າໂຮມກັນໃນບ່ອນດຽວ ແລະ ໃຫ້ແຜ່ນດິນປາກົດຂຶ້ນ ແລ້ວມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ. ພຣະເຈົ້າເອີ້ນແຜ່ນດິນນັ້ນວ່າ ແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ພຣະອົງເອີ້ນການໂຮມຕົວຂອງນໍ້າວ່າ ທະເລ ແລະ ພຣະເຈົ້າເຫັນວ່າມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ໃຫ້ແຜ່ນດິນໂລກເກີດຫຍ້າ, ພືດຜັກທີ່ມີເມັດ ແລະ ຕົ້ນໄມ້ທີ່ເກີດໝາກ ແລະ ມີເມັດຕາມປະເພດຂອງມັນຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ ແລ້ວມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ” (ປະຖົມມະການ 1:9-11).

“ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ໃຫ້ມີແສງສະຫວ່າງໃນທ້ອງຟ້າແຫ່ງສະຫວັນເພື່ອແຍກກາງເວັນອອກຈາກກາງຄືນ ແລະ ໃຫ້ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນເປັນສັນຍາລັກ ແລະ ເປັນລະດູການຕ່າງໆ ແລະ ສຳລັບມື້ ແລະ ປີ, ແລ້ວໃຫ້ມັນເປັນແສງສະຫວ່າງໃນທ້ອງຟ້າແຫ່ງສະຫວັນເພື່ອມອບແສງສະຫວ່າງໃຫ້ກັບແຜ່ນດິນໂລກ ແລ້ວມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ” (ປະຖົມມະການ 1:14-15).

“ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ໃຫ້ນໍ້າເກີດສິ່ງມີຊີວິດທີ່ເໜັງຕີງ ແລະ ມີຊີວິດຢ່າງອຸດົມສົມບູນ ແລະ ສັດມີປີກທີ່ສາມາດບິນຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກໃນທ້ອງຟ້າແຫ່ງສະຫວັນທີ່ໂລ່ງ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງປາວານໃຫຍ່ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ມີຊີວິດທີ່ເໜັງຕີງຢູ່ໃນນໍ້າຢ່າງອຸດົມສົມບູນຕາມແບບຂອງພວກມັນ ແລະ ສັດມີປີກທຸກໂຕຕາມແບບຂອງມັນ ແລ້ວພຣະເຈົ້າກໍເຫັນວ່າ ມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ” (ປະຖົມມະການ 1:20-21).

“ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ໃຫ້ແຜ່ນດິນໂລກເກີດສິ່ງທີ່ມີຊີວິດຕາມແບບຂອງມັນ, ງົວຄວາຍ ແລະ ສິ່ງເລືອຄານ ແລະ ສັດເທິງແຜ່ນດິນໂລກຕາມແບບຂອງມັນ ແລ້ວມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ. ແລ້ວພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງສັດເທິງແຜ່ນດິນໂລກຕາມແບບຂອງມັນ ແລະ ງົວຄວາຍຕາມແບບຂອງມັນ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ເລືອຄານເທິງແຜ່ນດິນໂລກຕາມແບບຂອງມັນ ແລ້ວພຣະເຈົ້າກໍເຫັນວ່າ ມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ” (ປະຖົມມະການ 1:24-25).

ໃນມື້ທຳອິດ, ກາງເວັນ ແລະ ກາງຄືນຂອງມະນຸດຊາດໄດ້ເກີດຂຶ້ນ ແລະ ໝັ້ນຄົງເນື່ອງຈາກສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ

ໃຫ້ພວກເຮົາມາເບິ່ງຂໍ້ຄວາມທຳອິດ: “ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ຈົ່ງມີແສງສະຫວ່າງ ແລ້ວກໍມີແສງສະຫວ່າງ. ພຣະອົງເຫັນແສງສະຫວ່າງ ແລະ ເຫັນວ່າມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ, ແລ້ວພຣະເຈົ້າໄດ້ແຍກແສງສະຫວ່າງອອກຈາກຄວາມມືດ ແລະ ພຣະເຈົ້າເອີ້ນແສງສະຫວ່າງວ່າ ກາງເວັນ ແລະ ພຣະອົງເອີ້ນຄວາມມືດວ່າ ກາງຄືນ. ຕອນແລງກໍຜ່ານໄປ ແລະ ຕອນເຊົ້າກໍມາເຖິງ ນັ້ນຄືມື້ທຳອິດ” (ປະຖົມມະການ 1:3-5). ຂໍ້ຄວາມນີ້ອະທິບາຍເຖິງການກະທຳຢ່າງທຳອິດຂອງພຣະເຈົ້າໃນເບື້ອງຕົ້ນຂອງການສ້າງ ແລະ ມື້ທຳອິດທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດໃຫ້ເກີດມີກໍຄືຕອນແລງ ແລະ ຕອນເຊົ້າ. ແຕ່ມັນເປັນມື້ພິເສດ: ພຣະເຈົ້າເລີ່ມຈັດແຈງແສງສະຫວ່າງສຳລັບທຸກສິ່ງ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ຍັງໄດ້ແຍກແສງສະຫວ່າງອອກຈາກຄວາມມືດ. ໃນມື້ນີ້ ພຣະເຈົ້າເລີ່ມກ່າວ ແລະ ພຣະທຳ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງກໍເປັນຢູ່ຄຽງຂ້າງກັນ. ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງເລີ່ມຕົ້ນສະແດງອອກທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະອົງແຜ່ຂະຫຍາຍທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງ ເຊິ່ງເປັນຜົນມາຈາກພຣະທຳຂອງພຣະອົງ. ຈາກມື້ນີ້ເປັນຕົ້ນໄປ, ທຸກສິ່ງກໍຖືກເຮັດໃຫ້ເປັນຮູບຮ່າງຂຶ້ນ ແລະ ໝັ້ນຄົງ ຍ້ອນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກມັນກໍເລີ່ມເຮັດໜ້າທີ່ເນື່ອງຈາກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າກ່າວຄຳວ່າ: “ຈົ່ງມີແສງສະຫວ່າງ” ແລ້ວກໍມີແສງສະຫວ່າງ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໂຄງການຂອງພາລະກິດໃດເລີຍ; ແສງສະຫວ່າງປາກົດຂຶ້ນແມ່ນເປັນຜົນມາຈາກພຣະທຳຂອງພຣະອົງ. ນີ້ແມ່ນແສງສະຫວ່າງທີ່ພຣະເຈົ້າເອີ້ນວ່າ ກາງເວັນ ແລະ ມະນຸດຍັງເພິ່ງພາແສງສະຫວ່າງນີ້ສຳລັບການເປັນຢູ່ໃນປັດຈຸບັນ. ຍ້ອນຄໍາສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ, ແກ່ນແທ້ ແລະ ຄຸນຄ່າຂອງມັນແມ່ນບໍ່ເຄີຍປ່ຽນແປງຈັກເທື່ອ ແລະ ມັນບໍ່ເຄີຍຫາຍໄປຈັກເທື່ອ. ການເປັນຢູ່ຂອງມັນສະແດງອອກເຖິງສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ປະກາດເຖິງການມີຢູ່ຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ມັນຢືນຢັນຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າອີກກ່ຽວກັບຕົວຕົນ ແລະ ສະຖານະຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ມັນບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ສຳຜັດບໍ່ໄດ້ ຫຼື ເປັນພາບລວງຕາ, ແຕ່ເປັນແສງສະຫວ່າງແທ້ຈິງທີ່ມະນຸດສາມາດເຫັນໄດ້. ຕັ້ງແຕ່ເວລານັ້ນເປັນຕົ້ນມາ, ໃນໂລກທີ່ວ່າງເປົ່ານີ້ ເຊິ່ງເປັນ “ແຜ່ນດິນໂລກປາສະຈາກຮູບຮ່າງ ແລະ ເປົ່າວ່າງ; ແລະ ຄວາມມືດກໍຢູ່ເທິງໜ້າທະເລເລິກ” ກໍເກີດມີສິ່ງທີ່ເປັນວັດຖຸຢ່າງທຳອິດ. ສິ່ງນີ້ແມ່ນພຣະທຳທີ່ອອກມາຈາກປາກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ປາກົດຂຶ້ນໃນການກະທຳເບື້ອງຕົ້ນຂອງການສ້າງສິ່ງທັງປວງຍ້ອນສິດອຳນາດ ແລະ ພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ຫຼັງຈາກນັ້ນຕໍ່ມາພຣະເຈົ້າກໍສັ່ງໃຫ້ແສງສະຫວ່າງ ແລະ ຄວາມມືດແຍກອອກຈາກກັນ... ທຸກສິ່ງປ່ຽນໄປ ແລະ ຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດຍ້ອນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ... ພຣະເຈົ້າເອີ້ນແສງສະຫວ່າງນີ້ວ່າ “ກາງເວັນ” ແລະ ພຣະອົງເອີ້ນຄວາມມືດວ່າ “ກາງຄືນ”. ໃນເວລານັ້ນ, ຕອນແລງຄັ້ງທຳອິດ ແລະ ຕອນເຊົ້າຄັ້ງທຳອິດໄດ້ເກີດຂຶ້ນເທິງແຜ່ນດິນໂລກທີ່ພຣະເຈົ້າເຈດຕະນາທີ່ຈະສ້າງ ແລະ ພຣະເຈົ້າກ່າວວ່າ ນີ້ແມ່ນມື້ທຳອິດ. ມື້ນີ້ແມ່ນມື້ທຳອິດທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້ສ້າງສິ່ງທັງປວງ ແລະ ເປັນການເລີ່ມຕົ້ນຂອງການສ້າງສິ່ງທັງປວງ ແລະ ເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງຖືກສະແດງອອກໃນໂລກນີ້ທີ່ພຣະອົງໄດ້ສ້າງຂຶ້ນ.

ຜ່ານທາງພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້, ມະນຸດສາມາດເຫັນເຖິງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສິດອໍານາດແຫ່ງພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ ພ້ອມທັງລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເພາະມີພຽງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ມີລິດອຳນາດດັ່ງກ່າວ, ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ຈຶ່ງມີພຽງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ມີສິດອຳນາດດັ່ງກ່າວ; ຍ້ອນພຣະເຈົ້າມີສິດອຳນາດດັ່ງກ່າວ, ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ຈຶ່ງມີພຽງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ມີລິດອຳນາດ. ມະນຸດ ຫຼື ສິ່ງໃດກໍຕາມສາມາດມີສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດແບບນີ້ໄດ້ບໍ? ມີຄຳຕອບໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຈົ້າບໍ? ນອກຈາກພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ສິ່ງທີ່ຖືກສ້າງ ຫຼື ສິ່ງທີ່ບໍ່ໄດ້ຖືກສ້າງມີສິດອຳນາດດັ່ງກ່າວບໍ? ພວກເຈົ້າເຄີຍໄດ້ເຫັນຕົວຢ່າງຂອງສິ່ງດັ່ງກ່າວໃນໜັງສື ຫຼື ສິ່ງຈັດພິມໃດໆບໍ? ມີການບັນທຶກໃດໆທີ່ລະບຸວ່າມີຄົນສ້າງສະຫວັນ ແລະ ແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ສິ່ງທັງປວງບໍ? ມັນບໍ່ປາກົດໃນໜັງສື ຫຼື ການບັນທຶກອື່ນໃດເລີຍ; ແນ່ນອນ, ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນພຣະທຳທີ່ມີສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດກ່ຽວກັບການສ້າງແຜ່ນດິນໂລກຢ່າງສະຫງ່າງາມຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ ເຊິ່ງຖືກບັນທຶກໄວ້ໃນພຣະຄຳພີ; ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ກ່າວແທນສິດອຳນາດ ແລະ ຕົວຕົນໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະເຈົ້າ. ສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າ ສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດດັ່ງກ່າວເປັນສັນຍາລັກໃຫ້ກັບຕົວຕົນໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະເຈົ້າ? ສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າ ພຣະເຈົ້າມີສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະ ມີພຽງແຕ່ພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ມີ? ໂດຍບໍ່ຕ້ອງສົງໄສເລີຍ ມີພຽງແຕ່ພຣະເຈົ້າເອງທີ່ມີສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດດັ່ງກ່າວ! ສິ່ງທີ່ຖືກສ້າງ ຫຼື ສິ່ງທີ່ບໍ່ຖືກສ້າງໃດກໍຕາມ ແມ່ນບໍ່ສາມາດມີ ຫຼື ແທນທີ່ສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດນີ້ໄດ້! ນີ້ແມ່ນໜຶ່ງໃນລັກສະນະຂອງພຣະເຈົ້າໜຶ່ງດຽວບໍ? ພວກເຈົ້າໄດ້ເປັນພະຍານເຖິງສິ່ງນັ້ນບໍ? ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເຂົ້າໃຈຢ່າງໄວວາ ແລະ ຊັດເຈນເຖິງຄວາມຈິງທີ່ວ່າ ພຣະເຈົ້າມີສິດອຳນາດໜຶ່ງດຽວ ແລະ ລິດອຳນາດໜຶ່ງດຽວ ແລະ ພຣະອົງມີຕົວຕົນ ແລະ ສະຖານະສູງສຸດ. ຈາກການສົນທະນາຂ້າງເທິງ, ພວກເຈົ້າສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າ ພຣະເຈົ້າທີ່ພວກເຈົ້າເຊື່ອແມ່ນພຣະເຈົ້າໜຶ່ງດຽວ?

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 84)

ພຣະເຈົ້າໃຊ້ພຣະທຳເພື່ອສ້າງສິ່ງທັງປວງ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ໃນມື້ທີສອງ, ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຈັດແຈງນໍ້າ ແລະ ສ້າງທ້ອງຟ້າ ແລະ ພື້ນທີ່ສຳລັບການຢູ່ລອດຂັ້ນພື້ນຖານສຸດຂອງມະນຸດກໍປະກົດຂຶ້ນ

“ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ຈົ່ງມີທ້ອງຟ້າຢູ່ທາງກາງຂອງນໍ້າ ແລະ ໃຫ້ມັນແຍກນໍ້າອອກຈາກກັນ. ແລ້ວພຣະເຈົ້າກໍສ້າງທ້ອງຟ້າ ແລະ ແຍກນໍ້າທີ່ລຸ່ມທ້ອງຟ້າອອກຈາກນໍ້າທີ່ຢູ່ເທິງທ້ອງຟ້າ ແລ້ວມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ” (ປະຖົມມະການ 1:6-7). ແມ່ນຫຍັງຄືການປ່ຽນແປງທີ່ເກີດຂຶ້ນຫຼັງຈາກທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວວ່າ: “ຈົ່ງມີທ້ອງຟ້າຢູ່ທາງກາງຂອງນໍ້າ ແລະ ໃຫ້ມັນແຍກນໍ້າອອກຈາກກັນ”? ໃນຂໍ້ພຣະຄຳໄດ້ກ່າວວ່າ: “ແລ້ວພຣະເຈົ້າກໍສ້າງທ້ອງຟ້າ ແລະ ແຍກນໍ້າທີ່ລຸ່ມທ້ອງຟ້າອອກຈາກນໍ້າທີ່ຢູ່ເທິງທ້ອງຟ້າ”. ແມ່ນຫຍັງຄືຜົນຕາມມາຫຼັງຈາກທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວ ແລະ ເຮັດສິ່ງນີ້? ຄຳຕອບແມ່ນນອນຢູ່ໃນຂໍ້ຄວາມສຸດທ້າຍທີ່ວ່າ: “ແລ້ວມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ”.

ປະໂຫຍກສັ້ນໆສອງປະໂຫຍກນີ້ບັນທຶກເຫດການທີ່ດີເລີດ ແລະ ບັນລະຍາຍເຖິງສາກພາບທີ່ມະຫັດສະຈັນ ນັ້ນກໍຄື ພາລະໜ້າທີ່ອັນໃຫຍ່ຫຼວງທີ່ພຣະເຈົ້າປົກຄອງນໍ້າ ແລະ ສ້າງພື້ນທີ່ໆມະນຸດສາມາດດຳລົງຊີວິດຢູ່...

ໃນພາບນີ້, ນໍ້າ ແລະ ທ້ອງຟ້າປາກົດຕໍ່ຕາພຣະເຈົ້າທັນທີ ແລະ ພວກມັນຖືກແບ່ງອອກໂດຍສິດອຳນາດແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ແຍກໃຫ້ຢູ່ “ເທິງ” ແລະ ຢູ່ “ລຸ່ມ” ຕາມລັກສະນະທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກຳນົດໃຫ້. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ທ້ອງຟ້າທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງບໍ່ພຽງແຕ່ປົກຄຸມນໍ້າທີ່ຢູ່ລຸ່ມ ແຕ່ຄໍ້າຊູນໍ້າທີ່ຢູ່ຂ້າງເທິງ... ໃນນີ້, ມະນຸດບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ ນອກຈາກຈ້ອງຕາເບິ່ງ, ຕົກສະເງີ້ ແລະ ອ້າປາກຊົມເຊີຍໃນຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງສິດອໍານາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ໃນຄວາມງົດງາມຂອງພາບທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງເຄື່ອນຍ້າຍນໍ້າ, ບັນຊານໍ້າ ແລະ ສ້າງທ້ອງຟ້າ. ຜ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ບັນລຸຄວາມສຳເລັດທີ່ໃຫຍ່ຍິ່ງອີກຄັ້ງ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງບໍ? ໃຫ້ພວກເຮົາໃຊ້ຂໍ້ພຣະຄຳພີເພື່ອອະທິບາຍເຖິງການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ນັ້ນກໍຄື: ພຣະເຈົ້າກ່າວພຣະທຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ຍ້ອນພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຂອງພຣະອົງຈຶ່ງມີທ້ອງຟ້າໃນທ່າມກາງນໍ້າ. ໃນເວລາດຽວກັນ, ການປ່ຽນແປງຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງເກີດຂຶ້ນໃນພື້ນທີ່ນີ້ຍ້ອນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມັນບໍ່ແມ່ນການປ່ຽນແປງໃນລັກສະນະທຳມະດາ, ແຕ່ເປັນຮູບແບບການປ່ຽນແປງທີ່ມີບາງສິ່ງເກີດຈາກສິ່ງວ່າງເປົ່າ. ມັນເກີດຈາກຄວາມຄິດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ກາຍເປັນບາງສິ່ງທີ່ເກີດຈາກສິ່ງວ່າງເປົ່າຍ້ອນພຣະທຳທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງກ່າວ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ຈາກຈຸດນີ້ເປັນຕົ້ນໄປ ມັນຈະເປັນຢູ່ ແລະ ໝັ້ນຄົງເພື່ອເຫັນແກ່ພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ມັນຈະປ່ຽນ, ປ່ຽນແປງ ແລະ ເລີ່ມໃໝ່ຕາມຄວາມຄິດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ຂໍ້ຄວາມນີ້ບັນລະຍາຍເຖິງການກະທຳຄັ້ງທີສອງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງໃນການທີ່ພຣະອົງສ້າງແຜ່ນດິນໂລກທັງໝົດ. ມັນເປັນການສະແດງອອກເຖິງສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດອີກຢ່າງໜຶ່ງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ເປັນກິດຈະການໃໝ່ອີກຢ່າງໜຶ່ງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ມື້ນີ້ແມ່ນມື້ທີສອງທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້ຜ່ານພົ້ນໄປຕັ້ງແຕ່ການກໍ່ສ້າງແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ມັນເປັນມື້ທີ່ມະຫັດສະຈັນອີກມື້ໜຶ່ງສຳລັບພຣະອົງ, ພຣະອົງຍ່າງທ່າມກາງແສງສະຫວ່າງ, ພຣະອົງເຮັດໃຫ້ເກີດທ້ອງຟ້າ, ພຣະອົງຈັດແຈງ ແລະ ປົກຄອງນໍ້າ ແລະ ການກະທຳຂອງພຣະອົງ, ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະອົງຖືກນໍາເຂົ້າສູ່ການເຮັດວຽກໃນມື້ໃໝ່...

ມີທ້ອງຟ້າໃນທ່າມກາງນໍ້າກ່ອນທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວພຣະທຳຂອງພຣະອົງບໍ? ແນ່ນອນວ່າ ບໍ່ມີ! ແລ້ວຫຼັງຈາກທີ່ພຣະເຈົ້າເວົ້າວ່າ: “ຈົ່ງມີທ້ອງຟ້າຢູ່ທາງກາງຂອງນໍ້າ” ເດ? ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຈດຕະນາໄວ້ກໍປາກົດຂຶ້ນ; ມີທ້ອງຟ້າຢູ່ທ່າມກາງນໍ້າ ແລະ ນໍ້າໄດ້ຖືກແຍກອອກຈາກກັນ ຍ້ອນພຣະເຈົ້າເວົ້າວ່າ: “ໃຫ້ມັນແຍກນໍ້າອອກຈາກກັນ”. ໃນວິທີນີ້, ຫຼັງຈາກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ສອງສິ່ງໃໝ່ ເຊິ່ງເປັນສອງສິ່ງທີ່ຫາກໍເກີດຂຶ້ນໃໝ່ ໄດ້ປາກົດຂຶ້ນທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງ ເຊິ່ງເປັນຜົນຕາມມາຈາກສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດກ່ຽວກັບການປາກົດຂຶ້ນຂອງສອງສິ່ງໃໝ່ເຫຼົ່ານີ້? ພວກເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ແຫ່ງລິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງບໍ? ພວກເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງອຳນາດໜຶ່ງດຽວ ແລະ ພິເສດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງບໍ? ຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ແຫ່ງອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດດັ່ງກ່າວແມ່ນເປັນຍ້ອນສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສິດອຳນາດນີ້ກໍເປັນຕົວແທນໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ລັກສະນະໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະອົງເອງ.

ຂໍ້ຄວາມນີ້ໄດ້ມອບຄວາມຮູ້ສຶກຢ່າງເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບຄວາມເປັນໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະເຈົ້າໃຫ້ກັບພວກເຈົ້າອີກບໍ? ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ ສິ່ງນີ້ແມ່ນຍັງບໍ່ພໍ; ສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງສາມາດຂະຫຍາຍໄປໄກກວ່ານີ້. ຄວາມເປັນໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະອົງບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນຍ້ອນວ່າ ພຣະອົງມີທາດແທ້ທີ່ບໍ່ຄືກັບສິ່ງຖືກສ້າງໃດໆ, ແຕ່ຍັງເປັນຍ້ອນສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະອົງພິເສດ, ບໍ່ມີຂີດຈຳກັດ, ປະເສີດເໜືອທຸກສິ່ງ ແລະ ຢືນຢູ່ເໜືອທຸກສິ່ງ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ກໍເປັນຍ້ອນສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະອົງມີ ແລະ ເປັນທີ່ສາມາດສ້າງຊີວິດ ແລະ ກໍ່ໃຫ້ເກີດສິ່ງອັດສະຈັນ ແລະ ສ້າງແຕ່ລະນາທີ ແລະ ວິນາທີໃຫ້ເປັນທີ່ປະທັບໃຈ ແລະ ພິເສດ. ໃນເວລາດຽວກັນ, ພຣະອົງກໍສາມາດປົກຄອງຊີວິດທີ່ພຣະອົງສ້າງຂຶ້ນ ແລະ ປົກຄອງເໜືອສິ່ງອັດສະຈັນຕ່າງໆ ແລະ ທຸກນາທີ ແລະ ວິນາທີທີ່ພຣະອົງໄດ້ສ້າງຂຶ້ນ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 85)

ພຣະເຈົ້າໃຊ້ພຣະທຳເພື່ອສ້າງສິ່ງທັງປວງ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ໃນມື້ທີສາມ, ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໃຫ້ກຳເນີດແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ທະເລ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າເຮັດໃຫ້ແຜ່ນດິນໂລກເຕັມໄປດ້ວຍຊີວິດ

ໃຫ້ພວກເຮົາອ່ານປະໂຫຍກທຳອິດຂອງ ປະຖົມມະການ 1:9-11 “ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ໃຫ້ນໍ້າທີ່ຢູ່ລຸ່ມທ້ອງຟ້າໂຮມກັນໃນບ່ອນດຽວ ແລະ ໃຫ້ແຜ່ນດິນປາກົດຂຶ້ນ”. ແມ່ນຫຍັງຄືການປ່ຽນແປງທີ່ເກີດຂຶ້ນຫຼັງຈາກທີ່ພຣະເຈົ້າພຽງແຕ່ກ່າວວ່າ: “ໃຫ້ນໍ້າທີ່ຢູ່ລຸ່ມທ້ອງຟ້າໂຮມກັນໃນບ່ອນດຽວ ແລະ ໃຫ້ແຜ່ນດິນປາກົດຂຶ້ນ”? ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືສິ່ງທີ່ຢູ່ໃນພື້ນທີ່ນີ້ ນອກຈາກແສງສະຫວ່າງ ແລະ ທ້ອງຟ້າ? ໃນຂໍ້ພຣະຄໍາພີໄດ້ຂຽນໄວ້ວ່າ: “ພຣະເຈົ້າເອີ້ນແຜ່ນດິນນັ້ນວ່າ ແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ພຣະອົງເອີ້ນການໂຮມຕົວຂອງນໍ້າວ່າ ທະເລ ແລະ ພຣະເຈົ້າເຫັນວ່າມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ”. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ບັດນີ້ໄດ້ມີແຜ່ນດິນ ແລະ ທະເລໃນພື້ນທີ່ນີ້ ແລະ ແຜ່ນດິນ ແລະ ທະເລກໍຖືກແຍກອອກຈາກກັນ. ການປາກົດຕົວຂອງສອງສິ່ງໃໝ່ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນເປັນໄປຕາມຄໍາບັນຊາທີ່ອອກຈາກປາກຂອງພຣະເຈົ້າ: “ແລ້ວມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ”. ຂໍ້ພຣະຄຳພີນີ້ໄດ້ບັນລະຍາຍເຖິງຄວາມຟ້າວຟັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າໃນຂະນະທີ່ພຣະອົງກຳລັງເຮັດສິ່ງນີ້ບໍ? ມັນໄດ້ບັນລະຍາຍເຖິງການທີ່ພຣະອົງໃຊ້ແຮງງານທາງຮ່າງກາຍບໍ? ແລ້ວພຣະເຈົ້າເຮັດສິ່ງນີ້ແນວໃດ? ພຣະເຈົ້າເຮັດໃຫ້ສອງສິ່ງໃໝ່ເຫຼົ່ານີ້ເກີດຂຶ້ນໄດ້ແນວໃດ? ເຫັນໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນໃນຕົວມັນເອງແລ້ວວ່າ ພຣະເຈົ້າໃຊ້ພຣະທຳເພື່ອບັນລຸທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້, ເພື່ອສ້າງສິ່ງນີ້ທັງໝົດ.

............

ໃຫ້ພວກເຮົາສືບຕໍ່ອ່ານຈົນເຖິງປະໂຫຍກສຸດທ້າຍຂອງຂໍ້ຄວາມນີ້: “ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ໃຫ້ແຜ່ນດິນໂລກເກີດຫຍ້າ, ພືດຜັກທີ່ມີເມັດ ແລະ ຕົ້ນໄມ້ທີ່ເກີດໝາກ ແລະ ມີເມັດຕາມປະເພດຂອງມັນຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ ແລ້ວມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ”. ໃນຂະນະທີ່ພຣະເຈົ້າກຳລັງກ່າວ, ທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ກໍເກີດຂຶ້ນຕາມຄວາມຄິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ໃນທັນໃດນັ້ນ ຮູບຮ່າງເລັກນ້ອຍຂອງຊີວິດທີ່ສັບຊ້ອນໄດ້ແຍ່ຫົວຂອງພວກມັນອອກຈາກດິນຢ່າງສັ່ນເຊັນ ແລະ ກ່ອນທີ່ພວກມັນຈະສັ່ນໃຫ້ດິນເລັກນ້ອຍອອກຈາກຮ່າງກາຍຂອງພວກມັນ, ພວກມັນກໍໂບກມືໃສ່ກັນເພື່ອທັກທາຍຢ່າງຕື່ນເຕັ້ນ, ງຶກຫົວ ແລະ ຍິ້ມໃຫ້ກັບໂລກ. ພວກມັນຂອບໃຈພຣະຜູ້ສ້າງສຳລັບຊີວິດທີ່ພຣະອົງໄດ້ປະທານໃຫ້ກັບພວກມັນ ແລະ ປະກາດກັບໂລກວ່າ ພວກມັນເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງສິ່ງທັງປວງ ແລະ ພວກມັນແຕ່ລະຢ່າງຈະອຸທິດຊີວິດຂອງພວກມັນເພື່ອສະແດງເຖິງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ເມື່ອພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຖືກກ່າວອອກ, ແຜ່ນດິນກໍປົກຄຸມໄປດ້ວຍພືດພັນ ແລະ ກາຍເປັນສີຂຽວ, ພືດພັນທຸກຊະນິດທີ່ມະນຸດສາມາດກິນໄດ້ກໍງອກຂຶ້ນ ແລະ ແຕກອອກຈາກດິນ ແລະ ພູເຂົາ ແລະ ທົ່ງພຽງກໍຖືກປົກຄຸມໄປດ້ວຍຕົ້ນໄມ້ ແລະ ປ່າໄມ້ຢ່າງໜາແໜ້ນ... ໂລກທີ່ແຫ້ງແລ້ງນີ້ ເຊິ່ງຍັງບໍ່ມີຮ່ອງຮອຍຂອງຊີວິດເລີຍ ໄດ້ຖືກປົກຄຸມໂດຍຄວາມອຸດົມສົມບູນຂອງຫຍ້າ, ພືດພັນ ແລະ ຕົ້ນໄມ້ຢ່າງໄວວາ ແລະ ເຕັມລົ້ນໄປດ້ວຍຄວາມຂຽວງາມ... ກິ່ນຫອມຂອງຫຍ້າ ແລະ ກິ່ນຫອມຫວນຂອງດິນແຜ່ທົ່ວອາກາດ ແລະ ພືດຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍກໍເລີ່ມຫາຍໃຈຕາມລໍາດັບດ້ວຍການໝູນວຽນຂອງອາກາດ ແລະ ເລີ່ມຂະບວນການຂອງການເຕີບໂຕ. ໃນເວລາດຽວກັນ, ເນື່ອງຈາກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼັງຈາກຄວາມຄິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ພືດທຸກຊະນິດກໍເລີ່ມວົງຈອນຊີວິດຕະຫຼອດການໂດຍການເຕີບໂຕ, ອອກດອກ, ອອກໝາກ ແລະ ເພີ່ມທະວີຄູນ. ພວກມັນເລີ່ມຍຶດຖືວິທີທາງຊີວິດຂອງໃຜມັນຢ່າງເຄັ່ງຄັດ ແລະ ເລີ່ມປະຕິບັດບົດບາດໃຜມັນທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງ... ພວກມັນລ້ວນແລ້ວແຕ່ເກີດ ແລະ ມີຊີວິດ ຍ້ອນພຣະທຳຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ພວກມັນໄດ້ຮັບອາຫານ ແລະ ການບໍາລຸງລ້ຽງຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງຈາກພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ຈະເອົາຕົວລອດຢ່າງດີ້ນຮົນໃນທຸກມຸມຂອງແຜ່ນດິນເພື່ອສະແດງເຖິງສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງຕະຫຼອດໄປ ແລະ ພວກມັນຈະສະແດງເຖິງພະລັງຊີວິດທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງປະທານໃຫ້ຕະຫຼອດໄປ...

ຊີວິດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງພິເສດ, ຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງກໍພິເສດ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງພິເສດ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ເມື່ອພຣະທຳຂອງພຣະອົງຖືກກ່າວອອກ, ຜົນສຸດທ້າຍກໍຄື: “ແລ້ວມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ”. ຊັດເຈນແລ້ວວ່າ ພຣະເຈົ້າບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງປະຕິບັດພາລະກິດຂອງພຣະອົງດ້ວຍມືຂອງພຣະອົງ, ເມື່ອພຣະອົງກະທຳ ພຣະອົງພຽງແຕ່ໃຊ້ຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງເພື່ອບັນຊາການ ແລະ ພຣະທຳຂອງພຣະອົງເພື່ອສັ່ງ ແລະ ດ້ວຍວິທີນີ້ ສິ່ງຕ່າງໆກໍຖືກເຮັດໃຫ້ສໍາເລັດ. ໃນມື້ນີ້, ພຣະເຈົ້າຮວບໂຮມນໍ້າໄວ້ຮ່ວມກັນໃນແຫ່ງດຽວ ແລະ ເຮັດໃຫ້ແຜ່ນດິນແຫ້ງປາກົດຂຶ້ນ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພຣະເຈົ້າກໍເຮັດໃຫ້ຫຍ້າແຕກໜໍ່ຈາກດິນ ແລະ ເກີດມີພືດພັນທີ່ມີເມັດ ແລະ ຕົ້ນໄມ້ທີ່ເກີດໝາກ ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ຈັດແບ່ງພວກມັນແຕ່ລະຢ່າງຕາມປະເພດຂອງພວກມັນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ແຕ່ລະຢ່າງມີເມັດຂອງມັນເອງ. ທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຖືກເຮັດໃຫ້ເກີດເປັນຈິງຕາມຄວາມຄິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄຳສັ່ງແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ແຕ່ລະຢ່າງກໍປາກົດຂຶ້ນຕາມໆກັນມາໃນໂລກໃໝ່ແຫ່ງນີ້.

ໃນຕອນທີ່ພຣະອົງຍັງບໍ່ໄດ້ເລີ່ມພາລະກິດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ວາດພາບກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຈດຕະນາຈະບັນລຸໄວ້ໃນຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງແລ້ວ ແລະ ເມື່ອພຣະອົງເລີ່ມຕົ້ນບັນລຸສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ເຊິ່ງກໍເປັນຕອນທີ່ພຣະອົງເປີດປາກຂອງພຣະອົງເພື່ອກ່າວເນື້ອຫາຈາກພາບທີ່ພຣະອົງໄດ້ວາດໄວ້, ການປ່ຽນແປງໃນທຸກສິ່ງກໍເລີ່ມເກີດຂຶ້ນຍ້ອນສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະເຮັດມັນແນວໃດກໍຕາມ ຫຼື ພຣະອົງຈະໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງດ້ວຍວິທີໃດກໍຕາມ, ທຸກສິ່ງຖືກບັນລຸເທື່ອລະບາດກ້າວຕາມແຜນການຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍ້ອນພຣະທຳ ແລະ ສິດອໍານາດຂອງພຣະເຈົ້າ ການປ່ຽນແປງແຕ່ລະບາດກ້າວກໍເກີດຂຶ້ນລະຫວ່າງສະຫວັນ ແລະ ແຜ່ນດິນໂລກ. ທຸກການປ່ຽນແປງ ແລະ ເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນແມ່ນສະແດງເຖິງສິດອຳນາດ, ຄວາມພິເສດ ແລະ ຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ແຫ່ງອຳນາດແຫ່ງຊີວິດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງບໍ່ແມ່ນແນວຄິດທີ່ທຳມະດາ ຫຼື ພາບວ່າງເປົ່າ, ແຕ່ເປັນສິດອຳນາດທີ່ມີຊີວິດຊີວາ ແລະ ພະລັງທີ່ພິເສດ ແລະ ພວກມັນແມ່ນລິດອຳນາດທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ທຸກສິ່ງປ່ຽນແປງ, ຟື້ນຄືນ, ເລີ່ມໃໝ່ ແລະ ດັບສະຫຼາຍໄປ. ຍ້ອນສິ່ງນີ້, ທຸກສິ່ງຈຶ່ງເຮັດໜ້າທີ່ຍ້ອນຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງ ແລະ ໃນເວລາດຽວກັນ ກໍຖືກບັນລຸຍ້ອນພຣະທຳຈາກປາກຂອງພຣະອົງ...

ກ່ອນທຸກສິ່ງຈະປາກົດຂຶ້ນ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ມີແຜນການຢ່າງສົມບູນໃນຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງແຕ່ດົນແລ້ວ ແລະ ໂລກໃໝ່ກໍໄດ້ຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດໃນຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງແຕ່ດົນແລ້ວ. ເຖິງແມ່ນວ່າໃນມື້ທີສາມ ຈະມີພືດຫຼາຍຊະນິດປາກົດຂຶ້ນໃນແຜ່ນດິນ, ພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ມີເຫດຜົນທີ່ຈະຢຸດບາດກ້າວໃນການສ້າງແຜ່ນດິນໂລກນີ້ຂອງພຣະອົງ; ພຣະອົງເຈດຕະນາທີ່ຈະສືບຕໍ່ກ່າວພຣະທຳຂອງພຣະອົງ, ສືບຕໍ່ທີ່ຈະບັນລຸການສ້າງສິ່ງໃໝ່ໆທຸກຢ່າງ. ພຣະອົງຈະກ່າວ, ຈະອອກຄຳສັ່ງຂອງພຣະອົງ ແລະ ຈະໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ສະແດງອອກເຖິງລິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ພຣະອົງຈັດຕຽມທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ວາງແຜນໄວ້ເພື່ອຈັດແຈງກັບທຸກໆສິ່ງ ພ້ອມທັງມະນຸດຊາດທີ່ພຣະອົງເຈດຕະນາຈະສ້າງ...

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 86)

ພຣະເຈົ້າໃຊ້ພຣະທຳເພື່ອສ້າງສິ່ງທັງປວງ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ໃນມື້ທີສີ່, ລະດູການ, ມື້ ແລະ ປີຂອງມະນຸດຊາດໄດ້ກຳເນີດຂຶ້ນເມື່ອພຣະເຈົ້າໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງອີກຄັ້ງ

ພຣະຜູ້ສ້າງໃຊ້ພຣະທຳຂອງພຣະອົງເພື່ອເຮັດໃຫ້ແຜນການຂອງພຣະອົງສຳເລັດ ແລະ ໃນວິທີນີ້ ພຣະອົງໄດ້ຜ່ານພົ້ນແຜນການສາມມື້ທຳອິດຂອງພຣະອົງ. ໃນລະຫວ່າງສາມມື້ເຫຼົ່ານີ້, ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຫັນວ່າຈະຫຍຸ້ງ ຫຼື ເມື່ອຍຕົນເອງ; ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ພຣະອົງສໍາເລັດແຜນການສາມມື້ທຳອິດຂອງພຣະອົງຢ່າງມະຫັດສະຈັນ ແລະ ບັນລຸກິດຈະການທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ແຫ່ງການປ່ຽນແປງພື້ນຖານຂອງໂລກ. ໂລກໃໝ່ປາກົດຂຶ້ນຕໍ່ໜ້າຕໍ່ຕາພຣະອົງ ແລະ ໃນທີ່ສຸດ ພາບສວຍງາມທີ່ຖືກຕີຕາໄວ້ໃນຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງກໍຖືກເປີດເຜີຍໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເທື່ອລະຊິ້ນສ່ວນ. ການປາກົດຂອງສິ່ງໃໝ່ໆແຕ່ລະຢ່າງແມ່ນຄືກັບເດັກນ້ອຍເກີດໃໝ່ ແລະ ພຣະຜູ້ສ້າງກໍມີຄວາມສຸກກັບພາບທີ່ເຄີຍຢູ່ໃນຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງ, ແຕ່ບັດນີ້ໄດ້ເປັນສິ່ງທີ່ຖືກເຮັດໃຫ້ມີຊີວິດແລ້ວ. ໃນເວລານີ້, ຫົວໃຈຂອງພຣະອົງໄດ້ຮັບຄວາມພໍໃຈຢ່າງຍິ່ງ ແຕ່ແຜນການຂອງພຣະອົງພຽງແຕ່ຫາກໍເລີ່ມຕົ້ນ. ພາຍໃນພິບຕາດຽວ, ມື້ໃໝ່ກໍມາເຖິງ ແລະ ແມ່ນຫຍັງຄືໜ້າຕໍ່ໄປໃນແຜນການຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ? ພຣະອົງເວົ້າຫຍັງ? ພຣະອົງໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງແນວໃດ? ໃນຂະນະດຽວກັນ ແມ່ນຫຍັງຄືສິ່ງໃໝ່ໆທີ່ເຂົ້າມາໃນໂລກໃໝ່ແຫ່ງນີ້? ຫຼັງຈາກການນໍາພາຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ, ສາຍຕາຂອງພວກເຮົາກໍຈ້ອງເບິ່ງມື້ທີສີ່ຂອງການສ້າງສິ່ງທັງປວງ, ເປັນມື້ທີ່ຍັງເປັນການເລີ່ມຕົ້ນໃໝ່ອີກຄັ້ງ. ແນ່ນອນ ສຳລັບພຣະຜູ້ສ້າງ, ມັນເປັນມື້ມະຫັດສະຈັນອີກມື້ຢ່າງບໍ່ຕ້ອງສົງໄສ ແລະ ມັນແມ່ນອີກມື້ທີ່ມີຄວາມສຳຄັນຢ່າງຍິ່ງສຳລັບມະນຸດຊາດໃນປັດຈຸບັນ. ແນ່ນອນ ມັນເປັນມື້ທີ່ມີຄຸນຄ່າທີ່ບໍ່ສາມາດປະເມີນໄດ້. ມັນມະຫັດສະຈັນແນວໃດ, ມັນສຳຄັນຫຼາຍແນວໃດ ແລະ ມັນມີຄຸນຄ່າທີ່ບໍ່ສາມາດປະເມີນໄດ້ແນວໃດ? ກ່ອນອື່ນ ໃຫ້ພວກເຮົາມາຟັງພຣະທຳທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງກ່າວ...

“ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ໃຫ້ມີແສງສະຫວ່າງໃນທ້ອງຟ້າແຫ່ງສະຫວັນເພື່ອແຍກກາງເວັນອອກຈາກກາງຄືນ ແລະ ໃຫ້ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນເປັນສັນຍາລັກ ແລະ ເປັນລະດູການຕ່າງໆ ແລະ ສຳລັບມື້ ແລະ ປີ, ແລ້ວໃຫ້ມັນເປັນແສງສະຫວ່າງໃນທ້ອງຟ້າແຫ່ງສະຫວັນເພື່ອມອບແສງສະຫວ່າງໃຫ້ກັບແຜ່ນດິນໂລກ” (ປະຖົມມະການ 1:14-15). ນີ້ແມ່ນໜຶ່ງໃນການໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຖືກສະແດງໂດຍສິ່ງຖືກສ້າງ ຫຼັງຈາກທີ່ພຣະອົງສ້າງແຜ່ນດິນ ແລະ ພືດທີ່ຢູ່ໃນແຜ່ນດິນນັ້ນ. ສຳລັບພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ການກະທຳດັ່ງກ່າວແມ່ນງ່າຍຄືກັບສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ເຮັດມາແລ້ວ, ເພາະວ່າ ພຣະເຈົ້າມີລິດອຳນາດ; ພຣະເຈົ້າຮັກສາຄໍາເວົ້າຂອງພຣະອົງ ແລະ ຄໍາເວົ້າຂອງພຣະອົງຈະຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດ. ພຣະເຈົ້າສັ່ງໃຫ້ແສງສະຫວ່າງປາກົດໃນສະຫວັນ ແລະ ແສງສະຫວ່າງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ສ່ອງແສງໃນທ້ອງຟ້າ ແລະ ສູ່ແຜ່ນດິນໂລກ, ແຕ່ຍັງຮັບໜ້າທີ່ເປັນສັນຍາລັກສໍາລັບກາງເວັນ ແລະ ກາງຄືນ, ສຳລັບລະດູການ, ມື້ ແລະ ປີ. ດ້ວຍວິທີນີ້, ເມື່ອພຣະເຈົ້າກ່າວພຣະທຳຂອງພຣະອົງ, ການກະທຳທຸກຢ່າງທີ່ພຣະເຈົ້າປາຖະໜາທີ່ຈະບັນລຸແມ່ນຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດຕາມຄວາມໝາຍຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ໃນລັກສະນະທີ່ພຣະເຈົ້າກຳນົດ.

ແສງສະຫວ່າງໃນສະຫວັນແມ່ນແສງໃນທ້ອງຟ້າທີ່ສາມາດສ່ອງແສງສະຫວ່າງ; ມັນສາມາດສ່ອງແສງໃຫ້ກັບທ້ອງຟ້າ, ແຜ່ນດິນ ແລະ ທະເລ. ມັນໝູນຮອບຕາມຈັງຫວະ ແລະ ຄວາມຖີ່ທີ່ພຣະເຈົ້າສັ່ງໄວ້ ແລະ ສ່ອງແສງໃນຊ່ວງເວລາທີ່ແຕກຕ່າງກັນເທິງແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ໃນລັກສະນະນີ້ ວົງຈອນການໝູນວຽນຂອງແສງສະຫວ່າງເຮັດໃຫ້ເກີດກາງເວັນ ແລະ ກາງຄືນຂຶ້ນໃນພາກຕະເວັນອອກ ແລະ ຕະເວັນຕົກຂອງແຜ່ນດິນ ແລະ ພວກມັນບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ເປັນສັນຍາລັກສຳລັບກາງຄືນ ແລະ ກາງເວັນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຜ່ານວົງຈອນທີ່ແຕກຕ່າງກັນເຫຼົ່ານີ້ ພວກມັນຍັງບົ່ງບອກເຖິງງານບຸນສະຫຼອງ ແລະ ມື້ພິເສດຫຼາກຫຼາຍມື້ຂອງມະນຸດຊາດ. ພວກມັນແມ່ນເຄື່ອງປະກອບທີ່ສົມບູນ ແລະ ສິ່ງປະກອບໃຫ້ກັບລະດູການທັງສີ່ ນັ້ນກໍຄື ລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ, ລະດູຮ້ອນ, ລະດູໃບໄມ້ຫຼົ່ນ ແລະ ລະດູໜາວ ເຊິ່ງຖືກບັນຍັດໂດຍພຣະເຈົ້າ ພ້ອມກັນນັ້ນແສງສະຫວ່າງກໍເຮັດໜ້າທີ່ຢ່າງສອດຄ່ອງ ເປັນເຄື່ອງໝາຍປະຈຳ ແລະ ຖືກຕ້ອງສຳລັບໄລຍະເວລາຂອງເດືອນ, ມື້ ແລະ ປີຂອງມະນຸດຊາດ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ມັນເປັນພຽງແຕ່ຫຼັງຈາກການມາເຖິງຂອງການເຮັດນາເທົ່ານັ້ນ ມະນຸດຊາດຈຶ່ງເລີ່ມເຂົ້າໃຈ ແລະ ພົບພໍ້ກັບການແບ່ງແຍກໄລຍະເວລາຂອງເດືອນ, ມື້ ແລະ ປີ ທີ່ເກີດຈາກແສງສະຫວ່າງທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງຂຶ້ນ, ຕາມຄວາມຈິງແລ້ວ ໄລຍະເວລາຂອງເດືອນ, ມື້ ແລະ ປີທີ່ມະນຸດເຂົ້າໃຈໃນປັດຈຸບັນແມ່ນເລີ່ມເກີດຂຶ້ນເປັນເວລາດົນນານມາແລ້ວ ໃນມື້ທີສີ່ຂອງການສ້າງສິ່ງທັງປວງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ວົງຈອນການສັບປ່ຽນຂອງລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ, ລະດູຮ້ອນ, ລະດູໃບໄມ້ຫຼົ່ນ ແລະ ລະດູໜາວທີ່ມະນຸດຜະເຊີນແມ່ນໄດ້ມີໃນມື້ທີສີ່ຂອງການສ້າງສິ່ງທັງປວງຂອງພຣະເຈົ້າເຊັ່ນກັນ. ແສງສະຫວ່າງທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງເຮັດໃຫ້ມະນຸດແຍກແຍະລະຫວ່າງກາງຄືນ ແລະ ກາງເວັນໄດ້ຢ່າງເປັນປະຈໍາ, ຢ່າງແນ່ນອນ ແລະ ຊັດເຈນ, ສາມາດນັບມື້ ແລະ ຕິດຕາມໄລຍະເວລາຂອງເດືອນ ແລະ ປີຢ່າງຊັດເຈນ. (ມື້ເດືອນເພັງແມ່ນການຄົບຮອບຂອງເດືອນໜຶ່ງ ແລະ ຈາກນີ້ ມະນຸດຮູ້ຈັກວ່າ ການສ່ອງແສງສະຫວ່າງຈະເລີ່ມຕົ້ນວົງຈອນໃໝ່; ມື້ຂອງເດືອນເຄິ່ງດວງແມ່ນການຄົບຖ້ວນຂອງເຄິ່ງເດືອນ ເຊິ່ງບອກກັບມະນຸດວ່າ ໄລຍະເວລາຂອງເດືອນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຂຶ້ນ, ເຊິ່ງເປັນສິ່ງທີ່ສະຫຼຸບໄດ້ວ່າ ມີກາງເວັນ ແລະ ກາງຄືນເທົ່າໃດມື້ໃນເດືອນໜຶ່ງ, ມີຈັກເດືອນໃນລະດູການໜຶ່ງ ແລະ ມີຈັກລະດູການໃນປີໜຶ່ງ ແລະ ທຸກສິ່ງນີ້ກໍຖືກເປີດເຜີຍອອກຢ່າງປົກກະຕິ). ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ມະນຸດຈຶ່ງສາມາດຕິດຕາມໄລຍະເວລາຂອງເດືອນ, ມື້ ແລະ ປີທີ່ຖືກໝາຍໂດຍການໝູນວຽນຂອງແສງສະຫວ່າງຢ່າງງ່າຍດາຍ. ຈາກຈຸດນີ້ເປັນຕົ້ນມາ, ມະນຸດຊາດ ແລະ ສິ່ງທັງປວງດຳລົງຊີວິດຢ່າງບໍ່ຮູ້ຕົວທ່າມກາງການສັບປ່ຽນທີ່ເປັນລະບົບຂອງກາງຄືນ ແລະ ກາງເວັນ ແລະ ການປ່ຽນແປງຂອງລະດູການທີ່ເກີດຂຶ້ນໂດຍການໝູນວຽນຂອງແສງສະຫວ່າງ. ນີ້ແມ່ນຄວາມສຳຄັນໃນການທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງແສງສະຫວ່າງໃນມື້ທີສີ່. ໃນທຳນອງດຽວກັນ, ເປົ້າໝາຍ ແລະ ຄວາມສຳຄັນຂອງການກະທຳແບບນີ້ຂອງພຣະຜູ້ສ້າງຍັງບໍ່ສາມາດແຍກອອກຈາກສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະອົງໄດ້. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ແສງສະຫວ່າງທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງຂຶ້ນ ແລະ ຄຸນຄ່າທີ່ມັນຈະນໍາມາສູ່ມະນຸດໃນອີກບໍ່ດົນກໍເປັນໜຶ່ງໃນການກະທຳທີ່ຊຳນານຂອງການໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ.

ໃນໂລກໃບໃໝ່ນີ້ ເຊິ່ງມະນຸດຍັງບໍ່ໄດ້ປາກົດຂຶ້ນເທື່ອ, ພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້ຈັດຕຽມຕອນແລງ ແລະ ຕອນເຊົ້າ, ທ້ອງຟ້າ, ດິນແດນ ແລະ ທະເລ, ຫຍ້າ, ພືດພັນ ແລະ ຕົ້ນໄມ້ຫຼາກຫຼາຍປະເພດ ແລະ ແສງສະຫວ່າງ, ລະດູການ, ມື້ ແລະ ປີສຳລັບຊີວິດໃໝ່ທີ່ພຣະເຈົ້າຈະສ້າງໃນໄວໆນີ້. ສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງຖືກສະແດງອອກໃນສິ່ງໃໝ່ແຕ່ລະຢ່າງທີ່ພຣະອົງສ້າງ ແລະ ພຣະທຳ ແລະ ຄວາມສຳເລັດຂອງພຣະອົງເກີດຂຶ້ນພ້ອມໆກັນ ໂດຍບໍ່ມີຄວາມຜິດປົກກະຕິແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ ແລະ ບໍ່ມີຊ່ວງເວລາພັກແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ. ການປາກົດຂຶ້ນ ແລະ ການເກີດຂຶ້ນຂອງສິ່ງໃໝ່ທຸກສິ່ງເປັນເຄື່ອງພິສູດເຖິງສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ນັ້ນກໍຄື ພຣະອົງຮັກສາຄໍາເວົ້າຂອງພຣະອົງ ແລະ ຄໍາເວົ້າຂອງພຣະອົງຈະຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຮັດໃຫ້ສຳເລັດຈະຄົງຢູ່ຕະລອດໄປ. ຄວາມຈິງນີ້ບໍ່ເຄີຍປ່ຽນແປງຈັກເທື່ອ, ມັນເປັນເຊັ່ນນັ້ນໃນອະດີດ, ມັນເປັນເຊັ່ນນັ້ນໃນປັດຈຸບັນ ແລະ ມັນກໍຈະເປັນເຊັ່ນນັ້ນຕະຫຼອດໄປເປັນນິດ. ເມື່ອພວກເຈົ້າເບິ່ງພຣະທຳຈາກຂໍ້ພຣະຄຳພີເຫຼົ່ານີ້ອີກຄັ້ງ, ພຣະທຳເຫຼົ່ານັ້ນຮູ້ສຶກວ່າສົດໃສສຳລັບພວກເຈົ້າບໍ? ພວກເຈົ້າໄດ້ເຫັນເນື້ອຫາໃໝ່ ແລະ ໄດ້ຄົ້ນພົບສິ່ງໃໝ່ແລ້ວບໍ? ນັ້ນກໍຍ້ອນວ່າ ການກະທຳຂອງພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້ປຸກໃຈຂອງພວກເຈົ້າ ແລະ ຊີ້ນໍາທິດທາງຂອງຄວາມຮູ້ຂອງພວກເຈົ້າກ່ຽວກັບສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ເປີດປະຕູໃຫ້ກັບຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ພວກເຈົ້າມີກ່ຽວກັບພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ການກະທຳ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງທີ່ໄດ້ປະທານຊີວິດໂດຍພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ໃນພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ ມະນຸດໄດ້ເຫັນເຖິງການສະແດງອອກທີ່ເປັນຈິງ ແລະ ມີຊີວິດຊີວາແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ໄດ້ເປັນພະຍານເຖິງຄວາມລໍ້າເລີດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ເຫັນເຖິງຄວາມພິເສດແຫ່ງສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ.

ສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງກໍ່ໃຫ້ເກີດສິ່ງອັດສະຈັນຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າອີກ; ພຣະອົງດຶງດູດຄວາມສົນໃຈຂອງມະນຸດ ແລະ ມະນຸດບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ເລີຍ ນອກຈາກຈ້ອງເບິ່ງການກະທໍາຢ່າງຕົກຕະລຶງທີ່ເກີດຈາກການໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ. ລິດອຳນາດທີ່ເປັນຕາອັດສະຈັນຂອງພຣະອົງເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມຍິນດີຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າອີກ. ມະນຸດກໍເຫຼື້ອມໃສ ແລະ ດີໃຈຫຼາຍ, ພາກັນອ້າປາກຊົມເຊີຍ, ຕົກສະເງີ້ ແລະ ຮ້ອງໂຮດີໃຈ; ນອກຈາກນັ້ນແລ້ວ ມະນຸດກໍຖືກດົນໃຈຢ່າງເຫັນໄດ້ຊັດເຈນ ແລະ ເກີດມີຄວາມເຄົາລົບ, ຄວາມຢຳເກງ ແລະ ຄວາມຕິດພັນໃນຕົວເຂົາ. ສິດອຳນາດ ແລະ ການກະທຳຂອງພຣະຜູ້ສ້າງມີຜົນກະທົບ ແລະ ການຊໍາລະລ້າງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກັບວິນຍານຂອງມະນຸດ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ມັນເຮັດໃຫ້ວິນຍານຂອງມະນຸດພໍໃຈຢ່າງເຕັມທີ່. ຄວາມຄິດທຸກຢ່າງຂອງພຣະອົງ, ຖ້ອຍຄຳທຸກຄໍາຂອງພຣະອົງ ແລະ ການເປີດເຜີຍເຖິງສິດອຳນາດທຸກຢ່າງຂອງພຣະອົງ ແມ່ນຜົນງານສຸດຍອດທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງ ແລະ ເປັນກິດຈະການອັນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສົມຄວນທີ່ສຸດແກ່ຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ຄວາມຮູ້ຢ່າງເລິກເຊິ່ງຂອງມະນຸດຊາດທີ່ຖືກສ້າງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 87)

ພຣະເຈົ້າໃຊ້ພຣະທຳເພື່ອສ້າງສິ່ງທັງປວງ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ໃນມື້ທີຫ້າ, ຊີວິດທີ່ມີຮູບຮ່າງຫຼາກຫຼາຍ ແລະ ແຕກຕ່າງ ສະແດງເຖິງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງໃນລັກສະນະທີ່ແຕກຕ່າງກັນ

ພຣະຄຳພີກ່າວວ່າ: “ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ໃຫ້ນໍ້າເກີດສິ່ງມີຊີວິດທີ່ເໜັງຕີງ ແລະ ມີຊີວິດຢ່າງອຸດົມສົມບູນ ແລະ ສັດມີປີກທີ່ສາມາດບິນຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກໃນທ້ອງຟ້າແຫ່ງສະຫວັນທີ່ໂລ່ງ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງປາວານໃຫຍ່ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ມີຊີວິດທີ່ເໜັງຕີງຢູ່ໃນນໍ້າຢ່າງອຸດົມສົມບູນຕາມແບບຂອງພວກມັນ ແລະ ສັດມີປີກທຸກໂຕຕາມແບບຂອງມັນ ແລ້ວພຣະເຈົ້າກໍເຫັນວ່າ ມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ” (ປະຖົມມະການ 1:20-21). ພຣະຄຳພີບອກພວກເຮົາຢ່າງຊັດເຈນວ່າ ໃນມື້ນີ້ ພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງສັດມີຊີວິດຢູ່ໃນນໍ້າ ແລະ ນົກຢູ່ເທິງອາກາດ ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ພຣະອົງສ້າງປາ ແລະ ນົກຫຼາກຫຼາຍຊະນິດ ແລະ ຈັດປະເພດໃຫ້ພວກມັນໂດຍອີງຕາມແບບຂອງພວກມັນ. ໃນວິທີນີ້, ແຜ່ນດິນໂລກ, ທ້ອງຟ້າ ແລະ ນໍ້າຖືກເຮັດໃຫ້ອຸດົມສົມບູນຈາກການສ້າງຂອງພຣະເຈົ້າ...

ເມື່ອພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຖືກກ່າວ, ຊີວິດໃໝ່ແຕ່ລະຢ່າງພ້ອມດ້ວຍຮູບຮ່າງທີ່ແຕກຕ່າງກັນໄດ້ມີຊີວິດຂຶ້ນໃນທັນທີທ່າມກາງພຣະທຳຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ພວກມັນໄດ້ເຂົ້າມາໃນໂລກ ໂດຍຍາດກັນເອົາພື້ນທີ່, ໂດດເຕັ້ນ, ຫຼິ້ນສະໜຸກສະໜານຢ່າງປິຕິຍິນດີ... ປາທຸກຊະນິດ ແລະ ທຸກຂະໜາດພາກັນລອຍຢູ່ໃນນໍ້າ; ສັດມີກາບທຸກຊະນິດໄດ້ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນຈາກດິນຊາຍ; ສິ່ງມີຊີວິດທີ່ມີເກັດ, ມີເປືອກ ແລະ ບໍ່ມີກະດູກສັນຫຼັງກໍພາກັນຮີບເຕີບໂຕໃນຮູບຮ່າງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ບໍ່ວ່າຈະໃຫຍ່ ຫຼື ນ້ອຍ, ຍາວ ຫຼື ສັ້ນ. ເຊັ່ນກັນ ເທົາຫຼາກຫຼາຍປະເພດກໍເລີ່ມເຕີບໂຕຢ່າງໄວວາ, ແກວ່ງໄປມາຕາມການເຄື່ອນໄຫວຂອງສັດນໍ້າຫຼາກຫຼາຍຊະນິດ, ຂຶ້ນໆລົງໆ, ຕົບຕີນໍ້າທີ່ບໍ່ເໜັງຕີງ ຄືກັບເວົ້າກັບພວກມັນວ່າ: “ດີ້ນແມະ! ນໍາໝູ່ຂອງເຈົ້າມາ! ຍ້ອນເຈົ້າຈະບໍ່ຢູ່ຄົນດຽວອີກຕໍ່ໄປ!” ຈາກຊ່ວງເວລາທີ່ສິ່ງມີຊີວິດຕ່າງໆທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງຂຶ້ນໄດ້ປາກົດຕົວໃນນໍ້າ, ຊີວິດທີ່ເກີດໃໝ່ແຕ່ລະຢ່າງກໍນຳເອົາຊີວິດຊີວາມາສູ່ນໍ້າທີ່ງຽບສະຫງົບເປັນເວລາດົນນານ ແລະ ນໍາພາໄປສູ່ຍຸກໃໝ່... ຈາກຈຸດນັ້ນເປັນຕົ້ນໄປ, ພວກມັນຢູ່ໃກ້ກັນ ແລະ ຢູ່ນໍາກັນເປັນຝູງ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມຫ່າງລະຫວ່າງພວກເຂົາ. ນໍ້າມີຢູ່ສຳລັບສິ່ງມີຊີວິດທີ່ຢູ່ພາຍໃນນໍ້າ, ບຳລຸງລ້ຽງແຕ່ລະຊີວິດທີ່ອາໄສຢູ່ພາຍໃນຂອບເຂດຂອງນໍ້າ ແລະ ທຸກຊີວິດທີ່ມີຢູ່ແມ່ນເພື່ອນໍ້າ ນັ້ນກໍຍ້ອນການບຳລຸງລ້ຽງຂອງນໍ້າ. ແຕ່ລະຢ່າງມອບຊີວິດໃຫ້ກັນ ແລະ ກັນ ແລະ ໃນເວລາດຽວກັນນັ້ນ, ແຕ່ລະຢ່າງກໍເປັນພະຍານເຖິງຄວາມອັດສະຈັນ ແລະ ຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ແຫ່ງການສ້າງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງໃນລັກສະນະດຽວກັນ ແລະ ເຖິງລິດອຳນາດທີ່ບໍ່ມີສິ່ງໃດເທົ່າທຽມໄດ້ແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ...

ເມື່ອທະເລບໍ່ໄດ້ມິດງຽບອີກຕໍ່ໄປ, ຊີວິດກໍເລີ່ມເຕັມທ້ອງຟ້າເຊັ່ນກັນ. ນົກທັງໃຫຍ່ ແລະ ນ້ອຍໄດ້ບິນຈາກພື້ນດິນຂຶ້ນສູ່ທ້ອງຟ້າເທື່ອລະໂຕ. ຕ່າງຈາກສິ່ງມີຊີວິດໃນທະເລ, ພວກມັນມີປີກ ແລະ ຂົນທີ່ປົກຫຸ້ມຮ່າງກາຍທີ່ຈ່ອຍບາງ ແລະ ຮູບຮ່າງງາມຂອງພວກມັນ. ພວກມັນໄດ້ຕົບປີກຂອງພວກມັນ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນຂົນປົກຄຸມທີ່ງົດງາມຂອງພວກມັນຢ່າງພາກພູມໃຈ ແລະ ຢ່າງຖືຕົວ ແລະ ໃຫ້ເຫັນເຖິງໜ້າທີ່ພິເສດ ແລະ ທັກສະຂອງພວກມັນທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້ປະທານໃຫ້ກັບພວກມັນ. ພວກມັນບິນຂຶ້ນຢ່າງມີອິດສະຫຼະ ແລະ ຂຶ້ນລົງລະຫວ່າງສະຫວັນ ແລະ ແຜ່ນດິນໂລກຢ່າງຊໍານານ, ບິນໄປທົ່ວທົ່ງຫຍ້າ ແລະ ປ່າໄມ້... ພວກມັນເປັນທີ່ຮັກຂອງອາກາດ, ພວກມັນເປັນທີ່ຮັກຂອງທຸກສິ່ງ. ອີກບໍ່ດົນ ພວກມັນກໍຈະກາຍເປັນຜູ້ສົ່ງຂ່າວລະຫວ່າງສະຫວັນ ແລະ ແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ຈະສົ່ງຂໍ້ຄວາມໄປເຖິງທຸກໆສິ່ງ... ພວກມັນຮ້ອງ, ພວກມັນບິນຂຶ້ນລົງຢ່າງມ່ວນຊື່ນ, ພວກມັນນຳສຽງຮ້ອງໂຮ່, ສຽງຫົວ ແລະ ຄວາມມີຊີວິດຊີວາມາສູ່ໂລກແຫ່ງນີ້ທີ່ເຄີຍວ່າງເປົ່າ... ພວກມັນໃຊ້ສຽງຮ້ອງທີ່ສົດໃສ ແລະ ມ່ວນຊື່ນຂອງພວກມັນ, ໃຊ້ຄໍາເວົ້າທີ່ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງພວກມັນເພື່ອສັນລະເສີນພຣະຜູ້ສ້າງສຳລັບຊີວິດທີ່ໄດ້ປະທານໃຫ້ກັບພວກມັນ. ພວກມັນເຕັ້ນໄປມາຢ່າງເບີກບານມ່ວນຊື່ນເພື່ອສະແດງເຖິງຄວາມສົມບູນແບບ ແລະ ຄວາມອັດສະຈັນແຫ່ງການສ້າງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ຈະອຸທິດຊີວິດທັງໝົດຂອງພວກມັນເພື່ອເປັນພະຍານເຖິງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງຜ່ານຊີວິດອັນພິເສດທີ່ພຣະອົງໄດ້ປະທານໃຫ້ແກ່ພວກມັນ...

ບໍ່ວ່າພວກມັນຈະຢູ່ໃນນໍ້າ ຫຼື ຢູ່ໃນທ້ອງຟ້າ, ດ້ວຍຄໍາສັ່ງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ສິ່ງມີຊີວິດທີ່ອຸດົມສົມບູນນີ້ດໍາລົງຢູ່ໃນໂຄງຮ່າງຊີວິດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ດ້ວຍຄຳສັ່ງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ, ພວກມັນໂຮມກັນຕາມສາຍພັນຂອງໃຜມັນ; ກົດເກນນີ້ ແລະ ກົດລະບຽບນີ້ແມ່ນບໍ່ສາມາດຖືກປ່ຽນແປງໄດ້ໂດຍສິ່ງມີຊີວິດໃດກໍຕາມ. ພວກມັນບໍ່ກ້າທີ່ຈະອອກນອກຂອບເຂດທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງກຳນົດໄວ້ ຫຼື ພວກມັນບໍ່ສາມາດເຮັດໄດ້. ພວກມັນດຳລົງຊີວິດ ແລະ ເພີ່ມທະວີຄູນຕາມທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້ກຳນົດໄວ້ ແລະ ຍຶດໝັ້ນກັບວິທີທາງຂອງຊີວິດ ແລະ ກົດເກນທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງກຳນົດຂຶ້ນຢ່າງເຄັ່ງຄັດ ແລະ ປະຕິບັດຕາມຄຳສັ່ງລຶກລັບຂອງພຣະອົງ ແລະ ຄຳສັ່ງແຫ່ງສະຫວັນ ແລະ ຄຳສັ່ງສອນທີ່ພຣະອົງມອບໃຫ້ກັບພວກມັນຢ່າງມີສະຕິຕະລອດຈົນເຖິງປັດຈຸບັນ. ພວກມັນສົນທະນາກັບພຣະຜູ້ສ້າງໃນວິທີທີ່ພິເສດຂອງພວກມັນເອງ ແລະ ມາຮູ້ຈັກຄຸນຄ່າຄວາມໝາຍຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ເຊື່ອຟັງຄຳສັ່ງຂອງພຣະອົງ. ບໍ່ມີສິ່ງໃດເຄີຍຝ່າຝືນສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ພຣະອົງໃຊ້ການປົກຄອງ ແລະ ຄຳສັ່ງພາຍໃນຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງເພື່ອປົກຄອງພວກມັນ; ບໍ່ມີພຣະທຳຂໍ້ໃດໄດ້ກ່າວອອກ, ແຕ່ສິດອຳນາດໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຄວບຄຸມທຸກສິ່ງຢ່າງງຽບໆໂດຍບໍ່ມີການໃຊ້ພາສາ ເຊິ່ງແຕກຕ່າງຈາກມະນຸດຊາດ. ການໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງໃນລັກສະນະທີ່ພິເສດນີ້ ບັງຄັບໃຫ້ມະນຸດຮັບເອົາຄວາມຮູ້ໃໝ່ ແລະ ຕີຄວາມໝາຍໃໝ່ກ່ຽວກັບສິດອຳນາດໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ໃນນີ້, ເຮົາຕ້ອງບອກພວກເຈົ້າວ່າ ໃນມື້ນີ້ ການໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້ສະແດງເຖິງຄວາມເປັນໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະຜູ້ສ້າງອີກຄັ້ງ.

ຕໍ່ໄປ, ໃຫ້ພວກເຮົາມາເບິ່ງປະໂຫຍກສຸດທ້າຍຂອງຂໍ້ຄວາມໃນພຣະຄຳພີນີ້: “ພຣະເຈົ້າກໍເຫັນວ່າ ມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ”. ພວກເຈົ້າຄິດວ່າສິ່ງນີ້ໝາຍເຖິງຫຍັງ? ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນລວມຢູ່ໃນພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້. ພຣະເຈົ້າເບິ່ງທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງສ້າງຂຶ້ນ ແລະ ຍຶດໝັ້ນຍ້ອນພຣະທຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ເລີ່ມປ່ຽນແປງເທື່ອລະໜ້ອຍ. ໃນເວລານີ້ ພຣະເຈົ້າພໍໃຈກັບສິ່ງຕ່າງໆທີ່ພຣະອົງໄດ້ສ້າງຂຶ້ນດ້ວຍພຣະທຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ການກະທຳຕ່າງໆທີ່ພຣະອົງໄດ້ບັນລຸບໍ? ຄຳຕອບກໍຄື: “ພຣະເຈົ້າກໍເຫັນວ່າ ມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ”. ພວກເຈົ້າເຫັນຫຍັງໃນນີ້? ປະໂຫຍກທີ່ວ່າ “ພຣະເຈົ້າກໍເຫັນວ່າ ມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ” ສື່ເຖິງຫຍັງ? ມັນເປັນສັນຍາລັກໃຫ້ກັບຫຍັງ? ມັນໝາຍຄວາມວ່າພຣະເຈົ້າມີລິດອຳນາດ ແລະ ສະຕິປັນຍາທີ່ຈະສຳເລັດສິ່ງທີ່ພຣະອົງວາງແຜນ ແລະ ກໍານົດໄວ້ ເພື່ອບັນລຸເປົ້າໝາຍທີ່ພຣະອົງຕັ້ງໄວ້. ເມື່ອພຣະເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ໜ້າທີ່ແຕ່ລະຢ່າງສຳເລັດລົງ, ພຣະອົງຮູ້ສຶກເສຍໃຈບໍ? ຄຳຕອບກໍຍັງເປັນ: “ພຣະເຈົ້າກໍເຫັນວ່າ ມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ”. ເວົ້າອີກຢ່າງກໍຄື ພຣະອົງບໍ່ພຽງແຕ່ບໍ່ໄດ້ຮູ້ສຶກເສຍໃຈ ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ພຣະອົງແມ່ນພໍໃຈ. ການທີ່ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ຮູ້ສຶກເສຍໃຈໝາຍເຖິງຫຍັງ? ມັນໝາຍຄວາມວ່າ ແຜນການຂອງພຣະເຈົ້າສົມບູນແບບ, ລິດອຳນາດ ແລະ ສະຕິປັນຍາຂອງພຣະອົງສົມບູນແບບ ແລະ ໂດຍສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງເທົ່ານັ້ນ ຄວາມສົມບູນແບບດັ່ງກ່າວຈຶ່ງສາມາດເຮັດໃຫ້ສຳເລັດໄດ້. ເມື່ອມະນຸດປະຕິບັດໜ້າທີ່, ເຂົາສາມາດເຫັນວ່າ ມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ ຄືກັບພຣະເຈົ້າໄດ້ເຫັນບໍ? ທຸກສິ່ງທີ່ມະນຸດເຮັດສາມາດສຳເລັດຢ່າງສົມບູນແບບໄດ້ບໍ? ມະນຸດສາມາດເຮັດຫຍັງໃຫ້ສຳເລັດຄັ້ງດຽວ ແລະ ຕະຫຼອດໄປບໍ? ຄືດັ່ງມະນຸດເວົ້າວ່າ: “ບໍ່ມີຫຍັງສົມບູນແບບ ມີແຕ່ດີຂຶ້ນ” ບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ມະນຸດເຮັດສາມາດບັນລຸໄດ້ຢ່າງສົມບູນແບບໄດ້. ເມື່ອພຣະເຈົ້າເຫັນວ່າ ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຮັດ ແລະ ບັນລຸເປັນສິ່ງທີ່ດີ, ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງຂຶ້ນກໍຖືກກຳນົດໂດຍພຣະທຳຂອງພຣະອົງ ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າເມື່ອ “ພຣະເຈົ້າກໍເຫັນວ່າ ມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ” ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ສ້າງຂຶ້ນກໍເລີ່ມເປັນຮູບປະທໍາຢ່າງຖາວອນ, ຖືກຈັດແບ່ງຕາມປະເພດຂອງພວກມັນ ແລະ ຖືກມອບຕໍາແໜ່ງ, ຈຸດປະສົງ ແລະ ໜ້າທີ່ຢ່າງໝັ້ນຄົງ ຄັ້ງດຽວ ແລະ ຕະລອດໄປ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ບົດບາດຂອງພວກມັນທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງ ແລະ ການເດີນທາງທີ່ພວກມັນຕ້ອງເດີນໃນລະຫວ່າງການຄຸ້ມຄອງສິ່ງທັງປວງຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຖືກກຳນົດໂດຍພຣະເຈົ້າແລ້ວ ແລະ ບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງໄດ້. ນີ້ແມ່ນກົດເກນແຫ່ງສະຫວັນທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງມອບໃຫ້ກັບທຸກສິ່ງ.

“ພຣະເຈົ້າກໍເຫັນວ່າ ມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ” ຄຳເວົ້າທີ່ທຳມະດາ ແລະ ບໍ່ໃຫ້ຄຸນຄ່າຢ່າງພໍຄວນ ເຊິ່ງມັກຖືກເມີນເສີຍ ແມ່ນພຣະທຳແຫ່ງກົດເກນສະຫວັນ ແລະ ຄຳສັ່ງແຫ່ງສະຫວັນທີ່ພຣະເຈົ້າມອບໃຫ້ກັບສິ່ງມີຊີວິດທັງປວງ. ພວກມັນແມ່ນອີກໜຶ່ງຕົວຢ່າງແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງທີ່ເປັນຈິງ ແລະ ເລິກເຊິ່ງຍິ່ງຂຶ້ນ. ຜ່ານທາງພຣະທຳຂອງພຣະອົງ, ພຣະຜູ້ສ້າງບໍ່ພຽງແຕ່ສາມາດໄດ້ຮັບສິ່ງທີ່ພຣະອົງຕັ້ງໃຈທີ່ຈະຮັບເອົາ ແລະ ບັນລຸທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຕັ້ງໃຈທີ່ຈະບັນລຸ, ແຕ່ຍັງສາມາດຄວບຄຸມທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງສ້າງຂຶ້ນໄວ້ໃນກໍາມືຂອງພຣະອົງ ແລະ ປົກຄອງສິ່ງທັງປວງໃຫ້ຢູ່ພາຍໃຕ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ທຸກສິ່ງແມ່ນເປັນລະບົບລະບຽບ ແລະ ປົກກະຕິ. ທຸກສິ່ງຍັງທະວີຄູນ, ດຳລົງຢູ່ ແລະ ຕາຍໂດຍພຣະທຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ໂດຍສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງແລ້ວ ພວກມັນມີຢູ່ທ່າມກາງກົດເກນທີ່ພຣະອົງໄດ້ກຳນົດຂຶ້ນ ແລະ ບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ຖືກຍົກເວັ້ນ! ກົດເກນນີ້ເລີ່ມຕົ້ນຂຶ້ນທັນທີໃດທີ່ “ພຣະເຈົ້າກໍເຫັນວ່າ ມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ” ແລະ ມັນຈະເປັນຢູ່, ສືບຕໍ່ ແລະ ເຮັດໜ້າທີ່ເພື່ອແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າມາຈົນເຖິງມື້ທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງລົບລ້າງມັນ! ສິດອຳນາດໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະຜູ້ສ້າງຖືກສຳແດງອອກບໍ່ພຽງແຕ່ໃນຄວາມສາມາດຂອງພຣະອົງໃນການສ້າງສິ່ງທັງປວງ ແລະ ບັນຊາທຸກສິ່ງໃຫ້ເກີດຂຶ້ນ, ແຕ່ໃນຄວາມສາມາດຂອງພຣະອົງໃນການປົກຄອງ ແລະ ຖືອຳນາດສູງສຸດໃນການປົກຄອງເໜືອສິ່ງທັງປວງ ແລະ ປະທານຊີວິດ ແລະ ຄວາມມີຊີວິດຊີວາໃຫ້ກັບສິ່ງຕ່າງໆອີກດ້ວຍ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນໃນຄວາມສາມາດຂອງພຣະອົງໃນການເຮັດໃຫ້ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງສ້າງໃນແຜນການຂອງພຣະອົງປາກົດຂຶ້ນ ແລະ ເປັນຢູ່ໃນແຜ່ນດິນໂລກທີ່ພຣະອົງສ້າງຄັ້ງດຽວ ແລະ ຕະຫຼອດໄປ ໃນຮູບຮ່າງທີ່ສົມບູນແບບ ແລະ ໂຄງສ້າງຊີວິດທີ່ສົມບູນແບບ ແລະ ບົດບາດທີ່ສົມບູນແບບ. ພ້ອມນັ້ນມັນຍັງຖືກສະແດງອອກໃນລັກສະນະທີ່ວ່າ ຄວາມຄິດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງບໍ່ໄດ້ຂຶ້ນກັບຂໍ້ຈຳກັດໃດໆອີກດ້ວຍ, ບໍ່ຖືກຈຳກັດໂດຍເວລາ, ອາວະກາດ ຫຼື ພູມສາດ. ຄືກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ, ຕົວຕົນໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະຜູ້ສ້າງຈະຄົງຢູ່ບໍ່ປ່ຽນແປງຊົ່ວນິດນິລັນ. ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງຈະເປັນຕົວແທນ ແລະ ເປັນສັນຍາລັກໃຫ້ກັບຕົວຕົນໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະອົງຢູ່ສະເໝີ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງຈະເປັນຢູ່ຕະລອດໄປຄຽງຂ້າງກັບຕົວຕົນຂອງພຣະອົງ!

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 88)

ພຣະເຈົ້າໃຊ້ພຣະທຳເພື່ອສ້າງສິ່ງທັງປວງ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ໃນມື້ທີຫົກ, ພຣະຜູ້ສ້າງກ່າວ ແລະ ສິ່ງທີ່ມີຊີວິດແຕ່ລະຊະນິດທີ່ຢູ່ໃນຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງກໍປາກົດຂຶ້ນຕາມໆກັນ

ເທື່ອລະເລັກເທື່ອລະໜ້ອຍ, ພາລະກິດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງໃນການສ້າງສິ່ງທັງປວງໄດ້ສືບຕໍ່ເປັນເວລາຫ້າມື້, ທັນທີຫຼັງຈາກທີ່ ພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້ຕ້ອນຮັບມື້ທີຫົກຂອງການທີ່ພຣະອົງສ້າງສິ່ງທັງປວງ. ມື້ນີ້ແມ່ນການເລີ່ມຕົ້ນໃໝ່ອີກມື້ ແລະ ເປັນມື້ທີ່ພິເສດອີກມື້. ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືແຜນການຂອງພຣະຜູ້ສ້າງກ່ອນມື້ໃໝ່ນີ້? ແມ່ນຫຍັງຄືສິ່ງໃໝ່ທີ່ພຣະອົງຈະກໍ່ໃຫ້ເກີດ, ທີ່ພຣະອົງຈະສ້າງຂຶ້ນ? ຈົ່ງຟັງ ນີ້ແມ່ນສຽງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ...

“ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ໃຫ້ແຜ່ນດິນໂລກເກີດສິ່ງທີ່ມີຊີວິດຕາມແບບຂອງມັນ, ງົວຄວາຍ ແລະ ສິ່ງເລືອຄານ ແລະ ສັດເທິງແຜ່ນດິນໂລກຕາມແບບຂອງມັນ ແລ້ວມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ. ແລ້ວພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງສັດເທິງແຜ່ນດິນໂລກຕາມແບບຂອງມັນ ແລະ ງົວຄວາຍຕາມແບບຂອງມັນ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ເລືອຄານເທິງແຜ່ນດິນໂລກຕາມແບບຂອງມັນ ແລ້ວພຣະເຈົ້າກໍເຫັນວ່າ ມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ” (ປະຖົມມະການ 1:24-25). ແມ່ນຫຍັງຄືສິ່ງມີຊີວິດທີ່ຖືກລະບຸໄວ້ໃນພຣະທຳຂໍ້ນີ້? ຂໍ້ພຣະຄຳກ່າວວ່າ ງົວຄວາຍ ແລະ ສິ່ງເລືອຄານ ແລະ ສັດເທິງແຜ່ນດິນໂລກຕາມແບບຂອງມັນ. ໝາຍຄວາມວ່າ ໃນມື້ນີ້ ບໍ່ມີພຽງແຕ່ສິ່ງມີຊີວິດທຸກຊະນິດເທິງແຜ່ນດິນໂລກເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ພວກມັນລ້ວນແລ້ວແຕ່ຖືກຈັດອອກຕາມປະເພດ ແລະ ເຊັ່ນດຽວກັນ “ພຣະເຈົ້າກໍເຫັນວ່າ ມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ”.

ຄືກັບຫ້າມື້ທີ່ຜ່ານມາ ພຣະຜູ້ສ້າງກ່າວດ້ວຍນໍ້າສຽງແບບດຽວກັນ ແລະ ສັ່ງໃຫ້ເກີດມີສິ່ງມີຊີວິດທີ່ພຣະອົງປາຖະໜາ ແລະ ພວກມັນກໍປາກົດຂຶ້ນເທິງແຜ່ນດິນໂລກຕາມປະເພດຂອງພວກມັນ. ເມື່ອພຣະຜູ້ສ້າງໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ, ບໍ່ມີພຣະທຳຂໍ້ໃດເລີຍທີ່ຖືກກ່າວຢ່າງສູນເປົ່າ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ໃນມື້ທີຫົກ ສິ່ງມີຊີວິດແຕ່ລະຢ່າງທີ່ພຣະອົງເຈດຕະນາທີ່ຈະສ້າງກໍໄດ້ປາກົດຂຶ້ນຕາມເວລາທີ່ກຳນົດໄວ້. ເມື່ອພຣະຜູ້ສ້າງກ່າວວ່າ: “ໃຫ້ແຜ່ນດິນໂລກເກີດສິ່ງທີ່ມີຊີວິດຕາມແບບຂອງມັນ”, ແຜ່ນດິນໂລກກໍເຕັມໄປດ້ວຍຊີວິດອີກຄັ້ງ ແລະ ທັນທີທັນໃດ ເທິງແຜ່ນດິນກໍເກີດມີລົມຫາຍໃຈຂອງສິ່ງມີຊີວິດທຸກຊະນິດ... ໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງທີ່ມີຫຍ້າສີຂຽວ, ງົວທີ່ອ້ວນພີຟາດຫາງຂອງພວກມັນໄປມາ, ປາກົດຂຶ້ນເທື່ອລະໂຕ, ແກະທີ່ກຳລັງຮ້ອງກໍໂຮມກັນເປັນຝູງ ແລະ ມ້າທີ່ກຳລັງຮ້ອງກໍເລີ່ມແລ່ນໄປມາ... ທັນທີໃດ ທົ່ງຫຍ້າອັນກວ້ງໃຫຍ່ໄພສານທີ່ມິດງຽບກໍເຕັມໄປດ້ວຍຊີວິດ... ການປາກົດຂຶ້ນຂອງສັດທີ່ຫຼາກຫຼາຍເຫຼົ່ານີ້ເປັນພາບສວຍງາມເທິງທົ່ງຫຍ້າທີ່ງຽບສະຫງົບ ແລະ ເກີດມີຊີວິດຊີວາຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ... ພວກມັນຈະເປັນເພື່ອນຂອງທົ່ງຫຍ້າ ແລະ ເຈົ້ານາຍຂອງທົ່ງຫຍ້າ, ແຕ່ລະໂຕຈະເພິ່ງພາກັນ ແລະ ກັນ; ສະນັ້ນ ພວກມັນກໍຈະກາຍເປັນຜູ້ປົກປັກ ແລະ ຜູ້ຮັກສາແຜ່ນດິນເຫຼົ່ານີ້ ເຊິ່ງຈະກາຍເປັນພູມລຳເນົາອັນຖາວອນຂອງພວກມັນ ແລະ ຈະສະໜອງທຸກສິ່ງທີ່ພວກມັນຕ້ອງການ, ເປັນແຫຼ່ງກຳເນີດຂອງການບໍາລຸງລ້ຽງຊົ່ວນິດນິລັນໃຫ້ກັບການເປັນຢູ່ຂອງພວກມັນ...

ໃນມື້ດຽວກັນກັບສັດຫຼາກຫຼາຍຊະນິດເຫຼົ່ານີ້ເກີດຂຶ້ນ, ໂດຍພຣະທຳຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ, ແມງໄມ້ຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍກໍປາກົດຂຶ້ນຕາມໆກັນມາ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ພວກມັນເປັນສິ່ງມີຊີວິດເລັກນ້ອຍທີ່ສຸດທ່າມກາງສິ່ງມີຊີວິດທັງປວງ, ພະລັງຊີວິດຂອງພວກມັນກໍຍັງເປັນການສ້າງທີ່ອັດສະຈັນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ພວກມັນບໍ່ໄດ້ມາຊ້າເກີນໄປ... ແມງໄມ້ບາງໂຕຕີປີກນ້ອຍໆຂອງມັນ ໃນຂະນະທີ່ໂຕອື່ນຄານຢ່າງຊ້າໆ; ບາງໂຕກໍໂດດ ແລະ ເຕັ້ນ, ບາງໂຕກໍຍ່າງໂຊເຊ; ບາງໂຕໂດດແລ່ນຢ່າງໄວໄປຂ້າງໜ້າ, ໃນຂະນະທີ່ໂຕອື່ນຖອຍຫຼັງຢ່າງຊ້າໆ; ບາງໂຕໄຕ່ໄປທາງຂ້າງ, ບາງໂຕກະໂດດຂຶ້ນລົງ... ທຸກໂຕຫຍຸ້ງກັບການຄົ້ນຫາເຮືອນຮັງສຳລັບພວກມັນເອງ: ບາງໂຕຊອກຫາໃນຫຍ້າ, ບາງໂຕຄວັດຮູໃນດິນ, ບາງໂຕບິນຂຶ້ນເທິງຕົ້ນໄມ້, ລີ້ຢູ່ໃນປ່າໄມ້... ເຖິງແມ່ນຈະເປັນໂຕນ້ອຍໆ, ພວກມັນກໍບໍ່ພໍໃຈທີ່ຈະອົດທົນຕໍ່ຄວາມທໍລະມານຈາກການບໍ່ມີຫຍັງຕົກທ້ອງ ແລະ ຫຼັງຈາກທີ່ພົບຮັງຂອງພວກມັນເອງແລ້ວ, ພວກເຮົາກໍຟ້າວຊອກຫາອາຫານເພື່ອລ້ຽງຕົວພວກມັນເອງ. ບາງໂຕປີນຂຶ້ນຕົ້ນຫຍ້າເພື່ອກິນໃບຫຍ້າອ່ອນ, ບາງໂຕຄວ້າຂີ້ຕົມໄດ້ເຕັມປາກ ແລະ ກືນລົງທ້ອງຂອງພວກມັນ, ກິນດ້ວຍຄວາມມ່ວນຊື່ນຢ່າງສົມໃຈ ແລະ ດ້ວຍຄວາມເບີກບານໃຈ (ສຳລັບພວກມັນແລ້ວ, ແມ່ນແຕ່ຂີ້ຕົມກໍເປັນອາຫານທີ່ແຊບ); ບາງໂຕລີ້ຢູ່ໃນປ່າໄມ້, ແຕ່ພວກມັນບໍ່ໄດ້ຢຸດພັກຜ່ອນ ຍ້ອນຢາງໄມ້ພາຍໃນໃບໄມ້ສີຂຽວໄດ້ໃຫ້ອາຫານທີ່ຫວານນົວຫຼາຍ... ຫຼັງຈາກທີ່ພວກມັນກິນຈົນອີ່ມ, ແມງໄມ້ກໍບໍ່ໄດ້ຢຸດກິດຈະກຳຂອງພວກມັນ; ເຖິງແມ່ນຈະມີຮູບຮ່າງນ້ອຍ, ພວກມັນກໍມີພະລັງຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ແລະ ຄວາມອຸດົມສົມບູນຢ່າງບໍ່ມີຈຳກັດ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ຈາກສິ່ງມີຊີວິດທັງໝົດ, ພວກມັນກະຕືລືລົ້ນທີ່ສຸດ ແລະ ດຸໝັ່ນທີ່ສຸດ. ພວກມັນບໍ່ເຄີຍຂີ້ຄ້ານຈັກເທື່ອ ແລະ ບໍ່ເຄີຍພັກຜ່ອນ. ເມື່ອອີ່ມທ້ອງຂອງພວກມັນແລ້ວ, ພວກມັນກໍຍັງເຮັດວຽກໜັກເພື່ອເຫັນແກ່ອະນາຄົດຂອງພວກມັນ, ຫຍຸ້ງກັບຕົວພວກມັນເອງ ແລະ ຟ້າວເຮັດຫຼາຍສິ່ງເພື່ອມື້ຕໍ່ໄປຂອງພວກມັນ, ເພື່ອການເອົາຕົວລອດຂອງພວກມັນ... ພວກມັນຮ້ອງເປັນສຽງຫຼາກຫຼາຍທຳນອງ ແລະ ຫຼາຍຈັງຫວະເປັນສຽງວື່ໆເພື່ອໃຫ້ກຳລັງໃຈ ແລະ ສົ່ງເສີມໃຫ້ພວກມັນຢູ່ຕໍ່. ພວກມັນຍັງເພີ່ມຄວາມເບີກບານໃຫ້ກັບຫຍ້າ, ຕົ້ນໄມ້ ແລະ ດິນທຸກນິ້ວ, ເຮັດໃຫ້ແຕ່ລະມື້ ແລະ ແຕ່ລະປີມີເອກະລັກ... ດ້ວຍພາສາຂອງພວກມັນເອງ ແລະ ວິທີທາງຂອງພວກມັນເອງ, ພວກມັນສົ່ງຕໍ່ຂໍ້ມູນໃຫ້ກັບສິ່ງມີຊີວິດຕ່າງໆເທິງແຜ່ນດິນໂລກ. ໂດຍໃຊ້ວິທີທາງຊີວິດທີ່ພິເສດຂອງພວກມັນເອງ, ພວກມັນໝາຍທຸກສິ່ງທີ່ພວກມັນປະຖິ້ມຮອຍຮ່ອງໄວ້... ພວກມັນມີຄວາມສຳພັນທີ່ໃກ້ຊິດກັບດິນ, ຫຍ້າ ແລະ ປ່າໄມ້ ແລະ ພວກມັນນໍາຄວາມສົມບູນ ແລະ ຄວາມມີຊີວິດຊີວາມາສູ່ດິນ, ຫຍ້າ ແລະ ປ່າໄມ້. ພວກມັນນໍາຄຳຕັກເຕືອນ ແລະ ຄຳທັກທາຍຂອງພຣະຜູ້ສ້າງມາສູ່ສິ່ງມີຊີວິດທຸກຊະນິດ...

ພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້ກວາດສາຍຕາເບິ່ງທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ສ້າງຂຶ້ນ ແລະ ໃນຊ່ວງເວລານີ້ ສາຍຕາຂອງພຣະອົງກໍໄດ້ຢຸດທີ່ປ່າໄມ້ ແລະ ພູເຂົາດ້ວຍຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງແປຜັນ. ເມື່ອພຣະທຳຂອງພຣະອົງຖືກກ່າວອອກມາ, ໃນປ່າໄມ້ທີ່ໜາແໜ້ນ ແລະ ເທິງພູເຂົາກໍເກີດມີສິ່ງມີຊີວິດຊະນິດໜຶ່ງທີ່ບໍ່ຄືກັບສິ່ງມີຊີວິດໃດໆທີ່ເກີດຂຶ້ນກ່ອນໜ້ານີ້, ພວກມັນເປັນສັດປ່າທີ່ກ່າວຂຶ້ນໂດຍປາກຂອງພຣະເຈົ້າ. ລໍຖ້າມາເປັນເວລາດົນນານ, ພວກມັນແກວ່ງຫົວຂອງພວກມັນ ແລະ ຟາດຫາງຂອງພວກມັນ, ແຕ່ລະໂຕກໍມີໃບໜ້າທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງພວກມັນເອງ. ບາງໂຕມີເນື້ອໜັງທີ່ມີຂົນ, ບາງໂຕມີອອງ, ບາງໂຕມີແຂ້ວຈົກ, ບາງໂຕປາກກວ້າງ, ບາງໂຕຄໍຍາວ, ບາງໂຕຫາງສັ້ນ, ບາງໂຕຕາໃຫຍ່, ບາງໂຕມີສາຍຕາເປັນຕາຢ້ານ, ບາງໂຕກົ່ງໂຕເພື່ອກິນຫຍ້າ, ບາງໂຕມີເລືອດໃນບໍລິເວນປາກຂອງມັນ, ບາງໂຕໂດດເຕັ້ນດ້ວຍສອງຂາ, ບາງໂຕຢ່ອງໄປມາດ້ວຍກີບຕີນສີ່ຕີນ, ບາງໂຕຈ້ອງເບິ່ງຢູ່ເທິງຍອດຕົ້ນໄມ້, ບາງໂຕນອນລໍຖ້າຢູ່ໃນປ່າໄມ້, ບາງໂຕຊອກຫາຖໍ້າເພື່ອພັກຜ່ອນ, ບາງໂຕແລ່ນໄປມາຫຼິ້ນສະໜຸກສະໜານເທິງທົ່ງພຽງ, ບາງໂຕອອກຫາເຫຍື່ອໃນປ່າໄມ້... ບາງໂຕແຜດສຽງ, ບາງໂຕຫອນ, ບາງໂຕເຫົ່າ... ບາງໂຕມີສຽງສູງ, ບາງໂຕມີສຽງທຸ້ມ, ບາງໂຕມີສຽງເຕັມຮູຄໍ, ບາງໂຕມີສຽງແຈ່ມແຈ້ງ ແລະ ເປັນຕາຟັງ... ບາງໂຕເປັນຕາຢ້ານ, ບາງໂຕເປັນຕາຮັກ, ບາງໂຕເປັນຕາຂີ້ດຽດ, ບາງໂຕເປັນຕາຮັກຫຼາຍ, ບາງໂຕເປັນຕາຢ້ານຫຼາຍ, ບາງໂຕໄຮ້ດຽງສາຢ່າງມີສະເໜ່... ພວກມັນທຸກໂຕເກີດມາເທື່ອລະໂຕ. ສັງເກດເບິ່ງພວກມັນສູງ ແລະ ໃຫຍ່ສໍ່າໃດ, ມີວິນຍານທີ່ເປັນອິດສະຫຼະ, ຢູ່ຊື່ໆບໍ່ສົນໃຈກັນ, ບໍ່ສົນໃຈທີ່ຈະເສຍເວລາຫຼຽວເບິ່ງກັນ... ແຕ່ລະໂຕມີຊີວິດພິເສດທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງປະທານໃຫ້ກັບພວກມັນ ແລະ ມີຄວາມດຸຮ້າຍ ແລະ ຄວາມປ່າເຖື່ອນ, ພວກມັນປາກົດໃນປ່າໄມ້ ແລະ ເທິງພູເຂົາ. ໂອ້ອວດທີ່ສຸດ, ຖະນົງຕົວທີ່ສຸດ ເຊິ່ງໃນທີ່ສຸດເຂົາກໍເປັນເຈົ້ານາຍທີ່ແທ້ຈິງຂອງພູເຂົາ ແລະ ປ່າໄມ້. ຕັ້ງແຕ່ຊ່ວງເວລາທີ່ການປາກົດຕົວຂອງພວກມັນຖືກກຳນົດໂດຍພຣະຜູ້ສ້າງ, ພວກມັນ “ອ້າງສິດ” ໃນປ່າໄມ້ ແລະ ໃນພູເຂົາ, ຍ້ອນພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້ກຳນົດເຂດແດນຂອງພວກມັນ ແລະ ກຳນົດຂອບເຂດຂອງການເປັນຢູ່ຂອງພວກມັນ. ມີພຽງແຕ່ພວກມັນເທົ່ານັ້ນທີ່ເປັນເຈົ້າຖິ່ນທີ່ແທ້ຈິງຂອງພູເຂົາ ແລະ ປ່າໄມ້ ແລະ ນັ້ນຈຶ່ງເປັນເຫດຜົນທີ່ວ່າ ເປັນຫຍັງພວກມັນຈຶ່ງດຸຮ້າຍ ແລະ ສະແດງຄວາມໂອ້ອວດຢ່າງຍິ່ງ. ພວກມັນຖືກເອີ້ນວ່າ “ສັດປ່າ” ກໍຍ້ອນວ່າ ຈາກສິ່ງມີຊີວິດທັງໝົດ, ພວກມັນເປັນສັດທີ່ດຸຮ້າຍ, ປ່າເຖື່ອນ ແລະ ຄວບຄຸມບໍ່ໄດ້. ພວກມັນບໍ່ສາມາດຖືກຄວບຄຸມ, ສະນັ້ນ ພວກມັນບໍ່ສາມາດຖືກລ້ຽງ ແລະ ບໍ່ສາມາດດຳລົງຊີວິດຢູ່ຮ່ວມກັບມະນຸດຊາດ ຫຼື ເຮັດວຽກແທນມະນຸດຊາດໄດ້. ຍ້ອນວ່າ ພວກມັນບໍ່ສາມາດຖືກລ້ຽງ, ບໍ່ສາມາດເຮັດວຽກໃຫ້ກັບມະນຸດຊາດ, ພວກມັນຈຶ່ງອາໄສຢູ່ຫ່າງຈາກມະນຸດຊາດ ແລະ ມະນຸດກໍບໍ່ສາມາດເຂົ້າຫາພວກມັນໄດ້. ໃນທາງກັບກັນ ຍ້ອນພວກມັນອາໄສຢູ່ຫ່າງໄກຈາກມະນຸດຊາດ ແລະ ມະນຸດບໍ່ສາມາດເຂົ້າຫາພວກມັນໄດ້, ພວກມັນຈຶ່ງສາມາດປະຕິບັດຄວາມຮັບຜິດຊອບທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງມອບໝາຍໃຫ້ກັບພວກມັນ ນັ້ນກໍຄື ເຝົ້າຮັກສາພູເຂົາ ແລະ ປ່າໄມ້. ຄວາມດຸຮ້າຍຂອງພວກມັນປົກປ້ອງພູເຂົາ ແລະ ເຝົ້າຮັກສາປ່າໄມ້ ແລະ ເປັນການປົກປ້ອງ ແລະ ການຮັບປະກັນທີ່ດີສຸດຂອງການເປັນຢູ່ ແລະ ການແຜ່ພັນຂອງພວກມັນ. ໃນເວລາດຽວກັນ, ຄວາມດຸຮ້າຍຂອງພວກມັນຮັກສາ ແລະ ຮັບປະກັນຄວາມສົມດຸນທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງ. ການມາເຖິງຂອງພວກມັນໄດ້ນໍາການລ້ຽງດູ ແລະ ການຄໍ້າຈຸນໃຫ້ກັບພູເຂົາ ແລະ ປ່າໄມ້; ການມາເຖິງຂອງພວກມັນໄດ້ຕື່ມຄວາມອຸດົມສົມບູນຢ່າງມະຫາສານ ແລະ ຄວາມມີຊີວິດຊີວາໃຫ້ກັບພູເຂົາ ແລະ ປ່າໄມ້ທີ່ສະຫງົບ ແລະ ວ່າງເປົ່າ. ຈາກຈຸດນີ້ເປັນຕົ້ນໄປ, ພູເຂົາ ແລະ ປ່າໄມ້ກາຍມາເປັນພູມລຳເນົາຖາວອນຂອງພວກມັນ ແລະ ພວກມັນຈະບໍ່ສູນເສຍບ່ອນຢູ່ອາໄສຂອງພວກມັນຈັກເທື່ອ, ຍ້ອນພວກເຂົາທີ່ພູເຂົາ ແລະ ປ່າໄມ້ຈຶ່ງປາກົດຂຶ້ນ ແລະ ມີຢູ່; ສັດປ່າຈະປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງພວກມັນ ແລະ ເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ພວກມັນສາມາດເຮັດໄດ້ເພື່ອເຝົ້າປົກປັກຮັກສາພູເຂົາ ແລະ ປ່າໄມ້. ສະນັ້ນ ສັດປ່າຈະປະຕິບັດຕາມການຕັກເຕືອນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງຢ່າງເຄັ່ງຄັດເພື່ອຮັກສາອານາເຂດຂອງພວກມັນ ແລະ ສືບຕໍ່ໃຊ້ທຳມະຊາດສັດຮ້າຍຂອງພວກມັນເພື່ອຮັກສາຄວາມສົມດຸນຂອງສິ່ງຕ່າງໆທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງກຳນົດຂຶ້ນ ແລະ ສະແດງເຖິງສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ!

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 89)

ພາຍໃຕ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ, ທຸກສິ່ງແມ່ນສົມບູນ

ທຸກສິ່ງທີ່ຖືກສ້າງໂດຍພຣະເຈົ້າ ລວມເຖິງສິ່ງທີ່ສາມາດເຄື່ອນໄຫວ ແລະ ສິ່ງທີ່ບໍ່ສາມາດເຄື່ອນໄຫວ ເຊັ່ນນົກ ແລະ ປາ, ເຊັ່ນຕົ້ນໄມ້ ແລະ ດອກໄມ້ ແລະ ລວມເຖິງງົວຄວາຍ, ແມງໄມ້ ແລະ ສັດປ່າທີ່ຖືກສ້າງໃນມື້ທີຫົກ, ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ ທຸກສິ່ງເປັນທີ່ພໍໃຈພຣະອົງ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ, ອີງຕາມແຜນການຂອງພຣະອົງແລ້ວ ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ບັນລຸຈຸດສຸດຍອດຂອງຄວາມສົມບູນທັງໝົດ ແລະ ໄດ້ໄປເຖິງມາດຕະຖານທີ່ພຣະເຈົ້າປາຖະໜາທີ່ຈະບັນລຸ. ພຣະຜູ້ສ້າງປະຕິບັດພາລະກິດທີ່ພຣະອົງເຈດຕະນາຈະປະຕິບັດຕາມແຜນການຂອງພຣະອົງເທື່ອລະບາດກ້າວ. ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ພຣະອົງເຈດຕະນາຈະສ້າງກໍປາກົດຂຶ້ນຕາມໆກັນມາ ແລະ ການປາກົດຂອງແຕ່ລະຢ່າງແມ່ນສະທ້ອນເຖິງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ເປັນແກ້ວຜະລຶກແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ຍ້ອນແກ້ວຜະລຶກເຫຼົ່ານີ້, ສິ່ງມີຊີວິດທັງປວງຈຶ່ງບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງ ນອກຈາກຂອບໃຈຄວາມເມດຕາຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ການຈັດຕຽມຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ດັ່ງທີ່ການກະທຳຢ່າງອັດສະຈັນຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ສະແດງຕົວພວກມັນເອງ, ໂລກໃບນີ້ກໍເຕັມໄປດ້ວຍທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງຂຶ້ນເທື່ອລະຢ່າງ ແລະ ມັນໄດ້ປ່ຽນແປງຈາກຄວາມວຸ້ນວາຍ ແລະ ຄວາມມືດໃຫ້ກາຍເປັນຄວາມຊັດເຈນ ແລະ ຄວາມສະຫວ່າງ, ຈາກຄວາມມິດງຽບແຫ່ງຄວາມຕາຍກໍກາຍເປັນຄວາມມີຊີວິດຊີວາ ແລະ ພະລັງທີ່ບໍ່ມີຂອບເຂດ. ທ່າມກາງທຸກສິ່ງໃນການສ້າງ, ຕັ້ງແຕ່ສິ່ງທີ່ໃຫຍ່ຈົນເຖິງສິ່ງເລັກນ້ອຍ, ຈາກສິ່ງເລັກນ້ອຍຈົນເຖິງສິ່ງເລັກນ້ອຍທີ່ສຸດ, ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງບໍ່ໄດ້ສ້າງຂຶ້ນ ແລະ ພວກມັນມີຄວາມຈຳເປັນ ແລະ ຄຸນຄ່າໜຶ່ງດຽວ ແລະ ຕາມທຳມະຊາດຕໍ່ການເປັນຢູ່ຂອງສິ່ງມີຊີວິດແຕ່ລະຢ່າງ. ບໍ່ວ່າຈະເປັນຄວາມແຕກຕ່າງໃນຮູບຮ່າງ ແລະ ໂຄງສ້າງຂອງພວກມັນ, ພວກມັນຕ້ອງຖືກສ້າງໂດຍພຣະຜູ້ສ້າງເພື່ອໃຫ້ຢູ່ພາຍໃຕ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ. ບາງເທື່ອ ຜູ້ຄົນເຫັນແມງໄມ້ທີ່ຂີ້ຮ້າຍຫຼາຍ ແລະ ພວກເຂົາຈະເວົ້າວ່າ “ແມງໄມ້ນັ້ນເປັນຕາຢ້ານຫຼາຍ, ບໍ່ມີທາງທີ່ສິ່ງຂີ້ຮ້າຍແບບນັ້ນຈະຖືກສ້າງໂດຍພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ມີທາງທີ່ພຣະອົງຈະສ້າງບາງສິ່ງທີ່ຂີ້ຮ້າຍແບບນັ້ນ”. ຊ່າງເປັນມຸມມອງທີ່ໂງ່ຈ້າຫຼາຍ! ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຄວນເວົ້າກໍຄື “ເຖິງແມ່ນວ່າແມງໄມ້ຂີ້ຮ້າຍຫຼາຍ, ມັນກໍຖືກສ້າງໂດຍພຣະເຈົ້າ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ມັນຕ້ອງມີຈຸດປະສົງທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງມັນເອງ”. ໃນຄວາມຄິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ພຣະອົງເຈດຕະນາທີ່ຈະມອບລັກສະນະທຸກຮູບແບບ ແລະ ໜ້າທີ່ ແລະ ການນໍາໃຊ້ທຸກຢ່າງໃຫ້ກັບສິ່ງມີຊີວິດຫຼາກຫຼາຍຊະນິດທີ່ພຣະອົງສ້າງຂຶ້ນ ແລະ ສະນັ້ນ ບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງຂຶ້ນຖືກຕັດມາຈາກຜ້າຜືນດຽວກັນ. ຈາກສ່ວນປະກອບພາຍນອກຂອງພວກມັນຈົນເຖິງສ່ວນປະກອບພາຍໃນ, ຈາກພູມລຳເນົາຂອງພວກມັນຈົນເຖິງສະຖານທີ່ໆພວກມັນຢູ່ອາໄສ, ແຕ່ລະຢ່າງແມ່ນແຕກຕ່າງກັນ. ງົວມີລັກສະນະຂອງງົວ, ລາມີລັກສະນະຂອງລາ, ກວາງມີລັກສະນະຂອງກວາງ ແລະ ຊ້າງກໍມີລັກສະນະຂອງຊ້າງ. ເຈົ້າສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍ່ວ່າ ລັກສະນະໃດງາມທີ່ສຸດ ແລະ ລັກສະນະໃດຂີ້ຮ້າຍທີ່ສຸດ? ເຈົ້າສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍ່ວ່າ ລັກສະນະໃດມີປະໂຫຍດທີ່ສຸດ ແລະ ການມີຢູ່ຂອງລັກສະນະໃດທີ່ບໍ່ຈຳເປັນທີ່ສຸດ? ບາງຄົນມັກລັກສະນະຂອງຊ້າງ, ແຕ່ບໍ່ມີໃຜໃຊ້ຊ້າງເພື່ອປູກພືດໃນທົ່ງນາ; ບາງຄົນມັກລັກສະນະຂອງສິງໂຕ ແລະ ເສືອ ຍ້ອນວ່າ ລັກສະນະຂອງພວກມັນເປັນລັກສະນະທີ່ເປັນຕາປະທັບໃຈທີ່ສຸດທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງ, ແຕ່ເຈົ້າສາມາດຮັກສາພວກມັນໃຫ້ເປັນສັດລ້ຽງໄດ້ບໍ? ສະຫຼຸບກໍຄື ເມື່ອເວົ້າເຖິງຫຼາຍໆສິ່ງຂອງການສ້າງ, ມະນຸດຄວນເຄົາລົບສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ເຄົາລົບຕໍ່ລະບຽບທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້ກຳນົດຂຶ້ນໃຫ້ກັບທຸກສິ່ງ; ນີ້ແມ່ນທ່າທີທີ່ມີສະຕິປັນຍາທີ່ສຸດ. ມີພຽງແຕ່ທ່າທີໃນການສະແຫວງຫາ ແລະ ການເຊື່ອຟັງເຈດຕະນາເດີມຂອງພຣະຜູ້ສ້າງເທົ່ານັ້ນຈຶ່ງເປັນການຍອມຮັບ ແລະ ຄວາມແນ່ໃຈທີ່ແທ້ຈິງຂອງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ມັນເປັນສິ່ງດີໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືເຫດຜົນທີ່ມະນຸດຕ້ອງເຫັນວ່າຜິດ?

ສະນັ້ນ, ທຸກສິ່ງທີ່ຢູ່ພາຍໃຕ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງແມ່ນເພື່ອຫຼິ້ນເພງປະສານສຽງໃໝ່ໃຫ້ກັບການປົກຄອງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ, ເພື່ອຈັດຕຽມການເລີ່ມຕົ້ນພາລະກິດແຫ່ງມື້ໃໝ່ຢ່າງສະຫຼາດຫຼັກແຫຼມ ແລະ ໃນຊ່ວງເວລານີ້ ພຣະຜູ້ສ້າງຈະຍັງເປີດໜ້າໃໝ່ໃນພາລະກິດແຫ່ງການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງອີກດ້ວຍ! ອີງຕາມກົດເກນທີ່ສ້າງຂຶ້ນໂດຍພຣະຜູ້ສ້າງໃນການແຕກໜໍ່ຂອງລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ, ຄວາມເຕີບໃຫຍ່ໃນລະດູຮ້ອນ, ການເກັບກ່ຽວໃນລະດູໃບໄມ້ຫຼົ່ນ ແລະ ການເກັບຮັກສາໄວ້ໃນລະດູໜາວ, ທຸກສິ່ງຈະສະທ້ອນເຖິງແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ພວກມັນຈະຕ້ອນຮັບມື້ໃໝ່, ການເລີ່ມຕົ້ນໃໝ່ ແລະ ວິທີທາງໃນຊີວິດໃໝ່ຂອງພວກມັນເອງ. ພວກມັນຈະດໍາລົງຢູ່ຕໍ່ໄປ ແລະ ແຜ່ພັນຕໍ່ເນື່ອງໂດຍບໍ່ສິ້ນສຸດເພື່ອຕ້ອນຮັບແຕ່ລະມື້ທີ່ຢູ່ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ...

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 90)

ບໍ່ມີສິ່ງຖືກສ້າງ ແລະ ບໍ່ຖືກສ້າງໃດສາມາດແທນຕົວຕົນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້

ຈາກເວລາທີ່ພຣະອົງເລີ່ມສ້າງສິ່ງທັງປວງ, ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າກໍເລີ່ມສະແດງອອກ ແລະ ເລີ່ມເປີດເຜີຍອອກ ຍ້ອນພຣະເຈົ້າໃຊ້ພຣະທຳເພື່ອສ້າງທຸກສິ່ງ. ບໍ່ວ່າພຣະອົງໄດ້ສ້າງພວກມັນໃນລັກສະນະໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງສ້າງພວກມັນ, ທຸກສິ່ງກໍມີຊີວິດ ແລະ ຍຶດໝັ້ນ ແລະ ເປັນຢູ່ຍ້ອນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ; ນີ້ແມ່ນສິດອຳນາດໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ໃນເວລາກ່ອນມະນຸດຊາດປາກົດເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ພຣະຜູ້ສ້າງໃຊ້ລິດອຳນາດ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງເພື່ອສ້າງທຸກສິ່ງໃຫ້ກັບມະນຸດຊາດ ແລະ ໃຊ້ວິທີການໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະອົງເພື່ອຈັດແຈງສະພາບແວດລ້ອມແຫ່ງຊີວິດທີ່ເໝາະສົມສໍາລັບມະນຸດຊາດ. ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງກະທໍາແມ່ນເພື່ອຈັດແຈງສຳລັບມະນຸດຊາດ ຜູ້ເຊິ່ງຈະຮັບເອົາລົມຫາຍໃຈຂອງພຣະອົງໃນອີກບໍ່ດົນ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ໃນເວລາກ່ອນມະນຸດຊາດຈະຖືກສ້າງ, ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າຖືກສະແດງອອກໃນສິ່ງຖືກສ້າງທັງໝົດທີ່ແຕກຕ່າງຈາກມະນຸດຊາດ, ໃນສິ່ງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ສໍ່າກັບສະຫວັນ, ແສງສະຫວ່າງ, ທະເລ, ແຜ່ນດິນ ແລະ ໃນສິ່ງທີ່ເລັກນ້ອຍສໍ່າກັບສັດ ແລະ ນົກ ພ້ອມທັງໃນແມງໄມ້ ແລະ ເຊື້ອຈຸລິນຊີທຸກຊະນິດ ລວມເຖິງເຊື້ອແບັກເທເຣຍຫຼາກຫຼາຍຊະນິດທີ່ບໍ່ສາມາດເບິ່ງເຫັນດ້ວຍຕາເປົ່າ. ແຕ່ລະຢ່າງຖືກມອບຊີວິດໂດຍພຣະທຳຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ແຕ່ລະຢ່າງເພີ່ມທະວີຍ້ອນພຣະທຳຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ແຕ່ລະຢ່າງດຳລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ຍ້ອນພຣະທຳຂອງພຣະອົງ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ພວກມັນບໍ່ໄດ້ຮັບລົມຫາຍໃຈຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ, ພວກມັນກໍຍັງສະແດງອອກເຖິງຄວາມມີພະລັງແຫ່ງຊີວິດທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງປະທານໃຫ້ກັບພວກມັນ ຜ່ານທາງຮູບຮ່າງ ແລະ ໂຄງສ້າງທີ່ແຕກຕ່າງກັນຂອງພວກມັນ; ເຖິງແມ່ນວ່າພວກມັນບໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມສາມາດໃນການເວົ້າດັ່ງທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງມອບໃຫ້ກັບມະນຸດຊາດ, ພວກມັນແຕ່ລະຢ່າງກໍໄດ້ຮັບວິທີແຫ່ງການສຳແດງຊີວິດຂອງພວກມັນ ທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້ປະທານໃຫ້ກັບພວກມັນ ແລະ ທີ່ແຕກຕ່າງຈາກພາສາຂອງມະນຸດ. ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງບໍ່ພຽງແຕ່ມອບພະລັງຊີວິດໃຫ້ກັບວັດຖຸທີ່ເບິ່ງຄືກັບວ່າບໍ່ເໜັງຕີງ ເພື່ອພວກມັນຈະບໍ່ຫາຍໄປຈັກເທື່ອ, ແຕ່ພຣະອົງຍັງໄດ້ມອບສັນຊາດຕະຍານໃນການອອກລູກ ແລະ ການທະວີຄູນໃຫ້ກັບທຸກສິ່ງທີ່ມີຊີວິດ ເພື່ອພວກມັນຈະບໍ່ຫາຍໄປຈັກເທື່ອ ແລະ ເພື່ອພວກມັນຈະສືບທອດກົດເກນ ແລະ ຫຼັກການແຫ່ງການເອົາຕົວລອດທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງມອບໃຫ້ກັບພວກມັນຈາກຮຸ່ນສູ່ຮຸ່ນ. ລັກສະນະທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງບໍ່ໄດ້ຍຶດຕິດຢູ່ກັບມຸມມອງມະຫາພາກ ຫຼື ຈຸລະພາກຢ່າງໜຽວແໜ້ນ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຈຳກັດກັບຮູບຮ່າງໃດໜຶ່ງ; ພຣະອົງສາມາດບັນຊາການກິດຈະການຂອງຈັກກະວານ ແລະ ປົກຄອງເໜືອຊີວິດ ແລະ ຄວາມຕາຍຂອງທຸກສິ່ງ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ພຣະອົງສາມາດກຳນົດທິດທາງໃຫ້ກັບທຸກສິ່ງເພື່ອພວກມັນຈະຮັບໃຊ້ພຣະອົງ; ພຣະອົງສາມາດຄຸ້ມຄອງທຸກການເຮັດວຽກຂອງພູເຂົາ, ແມ່ນໍ້າ ແລະ ທະເລສາບ ແລະ ປົກຄອງທຸກສິ່ງທີ່ຢູ່ພາຍໃນສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະ ນອກເໜືອໄປກວ່ານັ້ນ ພຣະອົງສາມາດສະໜອງສິ່ງທີ່ຈຳເປັນຕໍ່ສິ່ງທັງປວງ. ນີ້ແມ່ນການສະແດງອອກຂອງສິດອຳນາດໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະຜູ້ສ້າງທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງນອກຈາກມະນຸດຊາດ. ການສະແດງອອກດັ່ງກ່າວບໍ່ແມ່ນພຽງສຳລັບຊ່ວງເວລາຊີວິດໃດໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ; ມັນຈະບໍ່ເຊົາຈັກເທື່ອ ຫຼື ພັກ ແລະ ມັນບໍ່ສາມາດຖືກປ່ຽນແປງ ຫຼື ຖືກທຳລາຍໂດຍບຸກຄົນ ຫຼື ສິ່ງໃດໜຶ່ງ ຫຼື ມັນບໍ່ສາມາດຖືກເພີ່ມເຕີມ ຫຼື ລົດລົງໂດຍບຸກຄົນ ຫຼື ສິ່ງໃດໜຶ່ງ, ຍ້ອນບໍ່ມີໃຜສາມາດແທນຕົວຕົນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ສະນັ້ນ ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງຈຶ່ງບໍ່ສາມາດຖືກແທນທີ່ໂດຍສິ່ງຖືກສ້າງໃດໆ; ມັນບໍ່ສາມາດບັນລຸໂດຍສິ່ງທີ່ບໍ່ຖືກສ້າງໃດໆ. ລອງເອົາຜູ້ສົ່ງຂ່າວ ແລະ ທູດສະຫວັນຂອງພຣະເຈົ້າເປັນຕົວຢ່າງ. ພວກມັນບໍ່ມີລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແຮງແລ້ວເລີຍທີ່ຈະມີສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ເຫດຜົນທີ່ວ່າ ເປັນຫຍັງພວກມັນບໍ່ມີລິດອຳນາດ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນ ກໍຍ້ອນພວກມັນບໍ່ມີແກ່ນແທ້ຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ສິ່ງທີ່ບໍ່ຖືກສ້າງ ເຊັ່ນຜູ້ສົ່ງຂ່າວ ແລະ ທູດສະຫວັນຂອງພຣະເຈົ້າ ເຖິງແມ່ນວ່າພວກມັນສາມາດເຮັດບາງສິ່ງແທນພຣະເຈົ້າໄດ້, ພວກມັນກໍບໍ່ສາມາດເປັນຕົວແທນໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າໄດ້. ເຖິງແມ່ນວ່າພວກມັນມີລິດອຳນາດບາງຢ່າງທີ່ມະນຸດບໍ່ມີ, ພວກມັນກໍບໍ່ມີສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າເພື່ອສ້າງສິ່ງທັງປວງ, ເພື່ອບັນຊາການສິ່ງທັງປວງ ແລະ ເພື່ອປົກຄອງເໜືອສິ່ງທັງປວງ. ສະນັ້ນ ຄວາມເປັນໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ສາມາດຖືກແທນໂດຍສິ່ງທີ່ບໍ່ຖືກສ້າງໃດໜຶ່ງ ແລະ ໃນທຳນອງດຽວກັນ ສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ສາມາດຖືກແທນທີ່ໂດຍສິ່ງທີ່ບໍ່ຖືກສ້າງໃດໜຶ່ງ. ໃນພຣະຄຳພີ, ເຈົ້າໄດ້ອ່ານກ່ຽວກັບຜູ້ສົ່ງຂ່າວຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ສ້າງສິ່ງທັງປວງບໍ? ເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ສົ່ງຜູ້ສົ່ງຂ່າວ ຫຼື ທູດສະຫວັນຕົນໃດຕົນໜຶ່ງຂອງພຣະອົງໄປປະຕິບັດໜ້າທີ່ໃນການສ້າງສິ່ງທັງປວງ? ມັນເປັນເພາະວ່າ ພວກມັນບໍ່ມີສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພວກມັນຈຶ່ງບໍ່ມີຄວາມສາມາດທີ່ຈະໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້. ຄືກັບສິ່ງຖືກສ້າງທັງໝົດ, ພວກມັນລ້ວນແລ້ວແຕ່ຢູ່ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ຢູ່ພາຍໃຕ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ໃນລັກສະນະດຽວກັນ ພຣະຜູ້ສ້າງກໍເປັນພຣະເຈົ້າຂອງພວກມັນ ແລະ ຍັງເປັນຜູ້ປົກຄອງຂອງພວກມັນ. ທ່າມກາງພວກມັນແຕ່ລະຢ່າງ ບໍ່ວ່າພວກມັນຈະສູງສົ່ງ ຫຼື ຕໍ່າຕ້ອຍ, ມີລິດອຳນາດຫຼາຍ ຫຼື ໜ້ອຍ, ກໍບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ສາມາດລື່ນສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ທ່າມກາງພວກມັນແລ້ວ ບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ສາມາດແທນທີ່ຕົວຕົນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້. ພວກມັນຈະບໍ່ຖືກເອີ້ນວ່າພຣະເຈົ້າຈັກເທື່ອ ແລະ ຈະບໍ່ສາມາດກາຍເປັນພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຄວາມຈິງ ແລະ ຂໍ້ແທ້ຈິງທີ່ບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງໄດ້!

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 91)

ພຣະເຈົ້າໃຊ້ພຣະທຳຂອງພຣະອົງເພື່ອສ້າງພັນທະສັນຍາກັບມະນຸດ

“ແລະ ເຮົາຈະສ້າງພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາກັບພວກເຈົ້າ ທຸກສິ່ງທີ່ມີຊີວິດຈະບໍ່ຖືກທໍາລາຍດ້ວຍນໍ້າຖ້ວມອີກຕໍ່ໄປ ຫຼື ຈະບໍ່ມີນໍ້າຖ້ວມທຳລາຍແຜ່ນດິນໂລກອີກ. ພຣະເຈົ້າກ່າວວ່າ ສິ່ງນີ້ເປັນສັນຍາລັກຂອງພັນທະສັນຍາທີ່ເຮົາສ້າງລະຫວ່າງເຮົາ ແລະ ພວກເຈົ້າ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ມີຊີວິດທີ່ຢູ່ກັບພວກເຈົ້າ, ເພື່ອຮຸ່ນສູ່ຮຸ່ນ ເຮົາໄດ້ສ້າງຮຸ້ງກິນນໍ້າໄວ້ໃນກ້ອນເມກ ແລະ ມັນຈະເປັນສັນຍາລັກແຫ່ງພັນທະສັນຍາລະຫວ່າງເຮົາ ແລະ ແຜ່ນດິນໂລກ” (ປະຖົມມະການ 9:11-13).

ຫຼັງຈາກທີ່ພຣະອົງສ້າງທຸກສິ່ງ, ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງແມ່ນຖືກຢືນຢັນ ແລະ ສະແດງອອກອີກຄັ້ງໃນພັນທະສັນຍາສາຍຮຸ້ງ

ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງຖືກສະແດງອອກຕະຫຼອດໄປ ແລະ ຖືກໃຊ້ທ່າມກາງສິ່ງຖືກສ້າງທັງປວງ ແລະ ພຣະອົງບໍ່ພຽງແຕ່ປົກຄອງໂຊກຊະຕາຂອງທຸກສິ່ງ, ແຕ່ພຣະອົງຍັງປົກຄອງມະນຸດຊາດອີກດ້ວຍ, ເຊິ່ງເປັນສິ່ງຖືກສ້າງພິເສດທີ່ພຣະອົງສ້າງຂຶ້ນດ້ວຍມືຂອງພຣະອົງເອງ ແລະ ເປັນສິ່ງທີ່ມີໂຄງສ້າງຊີວິດທີ່ແຕກຕ່າງ ແລະ ເປັນຢູ່ໃນຮູບຮ່າງຊີວິດທີ່ແຕກຕ່າງ. ຫຼັງຈາກສ້າງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຂຶ້ນ, ພຣະຜູ້ສ້າງກໍບໍ່ໄດ້ເຊົາສະແດງສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ; ສຳລັບພຣະອົງແລ້ວ, ສິດອຳນາດທີ່ພຣະອົງປົກຄອງເໜືອສິ່ງຕ່າງໆ ແລະ ໂຊກຊະຕາຂອງມະນຸດຊາດທັງປວງເລີ່ມຕົ້ນຂຶ້ນຢ່າງເປັນທາງການຫຼັງຈາກທີ່ມະນຸດຊາດເກີດຈາກມືຂອງພຣະອົງແທ້ໆ. ພຣະອົງເຈດຕະນາທີ່ຈະຄຸ້ມຄອງມະນຸດຊາດ ແລະ ປົກຄອງມະນຸດຊາດ; ພຣະອົງເຈດຕະນາທີ່ຈະຊ່ວຍມະນຸດຊາດໃຫ້ພົ້ນ ແລະ ຮັບເອົາມະນຸດຊາດຢ່າງແທ້ຈິງ, ເພື່ອຮັບເອົາມະນຸດຊາດທີ່ສາມາດປົກຄອງທຸກສິ່ງໄດ້; ພຣະອົງເຈດຕະນາທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ມະນຸດຊາດດັ່ງກ່າວດຳລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃຕ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ຮູ້ຈັກ ແລະ ເຊື່ອຟັງສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ. ສະນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງເລີ່ມຕົ້ນສະແດງສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງຢ່າງເປັນທາງການທ່າມກາງມະນຸດໂດຍໃຊ້ພຣະທຳຂອງພຣະອົງ. ແນ່ນອນ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າຖືກສະແດງອອກຢູ່ທຸກແຫ່ງໃນລະຫວ່າງຂະບວນການນີ້; ເຮົາພຽງເລືອກເອົາຕົວຢ່າງບາງສ່ວນທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີເທົ່ານັ້ນ ເພື່ອວ່າເຈົ້າອາດຈະເຂົ້າໃຈ ແລະ ຮູ້ຈັກເຖິງຄວາມເປັນໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສິດອຳນາດໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະອົງ.

ມີຄວາມຄ້າຍຄືກັນລະຫວ່າງຂໍ້ຄວາມໃນປະຖົມມະການ 9:11-13 ແລະ ຂໍ້ຄວາມຂ້າງເທິງ ທີ່ກ່ຽວກັບການບັນທຶກຂອງການສ້າງແຜ່ນດິນໂລກຂອງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ກໍຍັງມີຄວາມແຕກຕ່າງເຊັ່ນກັນ. ແມ່ນຫຍັງຄືຄວາມຄ້າຍຄືກັນ? ຄວາມຄ້າຍຄືກັນນອນຢູ່ໃນການທີ່ພຣະເຈົ້າໃຊ້ພຣະທຳເພື່ອເຮັດສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຈດຕະນາຈະເຮັດ ແລະ ຄວາມແຕກຕ່າງແມ່ນຂໍ້ຄວາມທີ່ຍົກຂຶ້ນມາເວົ້າໃນນີ້ແມ່ນສະແດງເຖິງການສົນທະນາຂອງພຣະເຈົ້າກັບມະນຸດ ເຊິ່ງພຣະອົງສ້າງພັນທະສັນຍາຂຶ້ນກັບມະນຸດ ແລະ ບອກມະນຸດກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຖືກບັນຍັດໄວ້ໃນພັນທະສັນຍາ. ການໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າແບບນີ້ແມ່ນຖືກບັນລຸຜ່ານບົດສົນທະນາຂອງພຣະອົງກັບມະນຸດ ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ກ່ອນການສ້າງມະນຸດຊາດ ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເປັນຄຳສອນ ແລະ ຄຳສັ່ງເຊິ່ງຖືກບັນຍັດໃຫ້ກັບສິ່ງຖືກສ້າງທີ່ພຣະອົງເຈດຕະນາຈະສ້າງ. ແຕ່ເທື່ອນີ້ ຜູ້ຄົນສາມາດໄດ້ຍິນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພຣະທຳຂອງພຣະອົງຈຶ່ງເປັນທັງບົດສົນທະນາກັບມະນຸດ ແລະ ຍັງເປັນການແນະນຳ ແລະ ການຕັກເຕືອນຕໍ່ມະນຸດ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນພຣະບັນຍັດທີ່ປະກອບດ້ວຍສິດອໍານາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ຖືກມອບໃຫ້ກັບທຸກສິ່ງ.

ການກະທຳໃດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຖືກບັນທຶກໃນຂໍ້ຄວາມນີ້? ຂໍ້ຄວາມນີ້ບັນທຶກພັນທະສັນຍາທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງຕັ້ງໄວ້ກັບມະນຸດ ຫຼັງຈາກທີ່ພຣະອົງທຳລາຍແຜ່ນດິນໂລກດ້ວຍນໍ້າຖ້ວມ; ນັ້ນບອກມະນຸດວ່າ ພຣະເຈົ້າຈະບໍ່ກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມພິນາດດັ່ງກ່າວເທິງແຜ່ນດິນໂລກອີກ ແລະ ເພື່ອບັນລຸຄວາມຕັ້ງໃຈນີ້ ພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງສັນຍາລັກ. ສັນຍາລັກນີ້ແມ່ນຫຍັງ? ໃນພຣະຄຳພີໄດ້ກ່າວໄວ້ວ່າ: “ເຮົາໄດ້ສ້າງຮຸ້ງກິນນໍ້າໄວ້ໃນກ້ອນເມກ ແລະ ມັນຈະເປັນສັນຍາລັກແຫ່ງພັນທະສັນຍາລະຫວ່າງເຮົາ ແລະ ແຜ່ນດິນໂລກ”. ນີ້ແມ່ນພຣະທຳດັ່ງເດີມທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງກ່າວຕໍ່ມະນຸດຊາດ. ໃນຂະນະທີ່ພຣະອົງກ່າວພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້, ສາຍຮຸ້ງກໍປາກົດຂຶ້ນຕໍ່ຕາມະນຸດ ແລະ ມັນກໍຍັງຄົງຢູ່ຈົນເຖິງປັດຈຸບັນ. ທຸກຄົນໄດ້ເຫັນສາຍຮຸ້ງ ແລະ ເມື່ອເຈົ້າເຫັນມັນ, ເຈົ້າຮູ້ຈັກບໍວ່າມັນປາກົດໄດ້ແນວໃດ? ວິທະຍາສາດກໍບໍ່ສາມາດພິສູດມັນໄດ້ ຫຼື ລະບຸບ່ອນທີ່ມັນເກີດຂຶ້ນໄດ້ ຫຼື ບົ່ງບອກທີ່ຢູ່ຂອງມັນໄດ້. ນັ້ນກໍເພາະສາຍຮຸ້ງເປັນສັນຍາລັກຂອງພັນທະສັນຍາທີ່ສ້າງຂຶ້ນລະຫວ່າງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ມະນຸດ; ມັນບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງມີຫຼັກເກນທາງວິທະຍາສາດ, ມັນບໍ່ໄດ້ຖືກສ້າງໂດຍມະນຸດ ຫຼື ມະນຸດກໍບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງມັນໄດ້. ມັນເປັນຄວາມຕໍ່ເນື່ອງຂອງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງຫຼັງຈາກທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວພຣະທຳຂອງພຣະອົງ. ພຣະຜູ້ສ້າງໃຊ້ວິທີການພິເສດຂອງພຣະອົງເອງເພື່ອປະຕິບັດຕາມພັນທະສັນຍາຂອງພຣະອົງກັບມະນຸດ ແລະ ຄຳສັນຍາຂອງພຣະອົງ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ການທີ່ພຣະອົງໃຊ້ສາຍຮຸ້ງເພື່ອເປັນສັນຍາລັກຂອງພັນທະສັນຍາທີ່ພຣະອົງໄດ້ສ້າງຂຶ້ນ ແມ່ນເປັນຄຳສັ່ງແຫ່ງສະຫວັນ ແລະ ກົດເກນທີ່ຕ້ອງຄົງຢູ່ຕະລອດໄປ ແລະ ບໍ່ປ່ຽນແປງ, ບໍ່ວ່າຈະກ່ຽວກັບພຣະຜູ້ສ້າງ ຫຼື ມະນຸດຊາດທີ່ຖືກສ້າງ. ນີ້ເວົ້າໄດ້ວ່າ ກົດເກນທີ່ບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງໄດ້ນີ້ ແມ່ນການສະແດງອອກທີ່ແທ້ຈິງອີກຢ່າງເຖິງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ຫຼັງຈາກການສ້າງທຸກສິ່ງ ແລະ ເວົ້າໄດ້ວ່າ ສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງບໍ່ມີຂໍ້ຈຳກັດ; ການທີ່ພຣະອົງໃຊ້ສາຍຮຸ້ງເພື່ອເປັນສັນຍາລັກແມ່ນຄວາມຕໍ່ເນື່ອງ ແລະ ການຂະຫຍາຍສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ນີ້ແມ່ນການກະທຳອີກຢ່າງທີ່ພຣະເຈົ້າປະຕິບັດໂດຍໃຊ້ພຣະທຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ເປັນສັນຍາລັກແຫ່ງພັນທະສັນຍາທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງຂຶ້ນກັບມະນຸດໂດຍໃຊ້ພຣະທຳ. ພຣະອົງບອກກັບມະນຸດເຖິງສິ່ງທີ່ພຣະອົງຕັ້ງໃຈທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ເກີດຂຶ້ນ ແລະ ລັກສະນະທີ່ມັນຈະຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດ ແລະ ບັນລຸຜົນ. ດ້ວຍວິທີນີ້ ເລື່ອງດັ່ງກ່າວກໍຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດຕາມພຣະທຳທີ່ອອກຈາກປາກຂອງພຣະເຈົ້າ. ມີພຽງແຕ່ພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ມີລິດອຳນາດດັ່ງກ່າວ ແລະ ໃນປັດຈຸບັນ ຫຼາຍພັນປີຫຼັງຈາກທີ່ພຣະອົງກ່າວພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ ມະນຸດກໍຍັງສາມາດເບິ່ງສາຍຮຸ້ງທີ່ກ່າວອອກຈາກປາກຂອງພຣະເຈົ້າ. ເພາະພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຖືກກ່າວໂດຍພຣະເຈົ້າ, ສິ່ງນີ້ກໍຍັງຄົງບໍ່ປ່ຽນແປງ ຫຼື ປ່ຽນໄປຈົນເຖິງປັດຈຸບັນ. ບໍ່ມີໃຜສາມາດລົບສາຍຮຸ້ງນີ້ອອກໄດ້, ບໍ່ມີໃຜສາມາດປ່ຽນແປງກົດເກນນີ້ໄດ້ ແລະ ມັນມີຢູ່ຍ້ອນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ. ນີ້ແມ່ນສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງແນ່ນອນ. “ພຣະເຈົ້າຮັກສາຄໍາເວົ້າຂອງພຣະອົງ ແລະ ຄໍາເວົ້າຂອງພຣະອົງຈະຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດ ແລະ ສິ່ງທີ່ຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດກໍຈະຄົງຢູ່ຕະຫຼອດໄປ”. ພຣະທຳດັ່ງກ່າວຖືກສະແດງອອກຢ່າງຊັດເຈນໃນນີ້ ແລະ ມັນເປັນສັນຍາລັກ ແລະ ລັກສະນະທີ່ຊັດເຈນຂອງສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ສັນຍາລັກ ຫຼື ລັກສະນະດັ່ງກ່າວບໍ່ໄດ້ຖືກຄອບຄອງໂດຍ ຫຼື ເຫັນໃນສິ່ງຖືກສ້າງໃດໆ ຫຼື ມັນບໍ່ສາມາດເຫັນໄດ້ໃນສິ່ງທີ່ບໍ່ຖືກສ້າງ. ມັນເປັນຂອງພຣະເຈົ້າໜຶ່ງດຽວເທົ່ານັ້ນ ແລະ ແຍກແຍະຕົວຕົນ ແລະ ແກ່ນແທ້ທີ່ມີພຽງແຕ່ພຣະຜູ້ສ້າງເທົ່ານັ້ນມີ ຈາກສິ່ງຖືກສ້າງອື່ນໆ. ໃນເວລາດຽວກັນ, ມັນເປັນສັນຍາລັກ ແລະ ລັກສະນະທີ່ນອກຈາກພຣະເຈົ້າແລ້ວ ບໍ່ມີສິ່ງຖືກສ້າງ ຫຼື ບໍ່ຖືຶກສ້າງໃດສາມາດລື່ນໄດ້.

ການທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງພັນທະສັນຍາຂອງພຣະອົງຂຶ້ນກັບມະນຸດແມ່ນການກະທຳທີ່ມີຄວາມສຳຄັນຫຼາຍ, ເປັນການກະທຳທີ່ພຣະອົງເຈດຕະນານໍາໃຊ້ເພື່ອສື່ສານຄວາມຈິງໃຫ້ກັບມະນຸດ ແລະ ເພື່ອບອກໃຫ້ມະນຸດຮູ້ເຖິງຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງ. ເພື່ອບັນລຸຄວາມຕັ້ງໃຈນີ້ ພຣະອົງໄດ້ໃຊ້ວິທີການທີ່ພິເສດ ໂດຍໃຊ້ສັນຍາລັກເພື່ອສ້າງພັນທະສັນຍາຂຶ້ນກັບມະນຸດ, ສັນຍາລັກທີ່ເປັນຄຳສັນຍາຂອງພັນທະສັນຍາທີ່ພຣະອົງໄດ້ສ້າງຂຶ້ນກັບມະນຸດ. ສະນັ້ນ ການສ້າງພັນທະສັນຍານີ້ຂຶ້ນເປັນເຫດການທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ບໍ? ມັນຍິ່ງໃຫຍ່ສໍ່າໃດ? ສິ່ງນີ້ແມ່ນສິ່ງພິເສດແທ້ຈິງກ່ຽວກັບພັນທະສັນຍາ ນັ້ນກໍຄື ມັນບໍ່ແມ່ນພັນທະສັນຍາທີ່ສ້າງຂຶ້ນລະຫວ່າງມະນຸດຄົນໜຶ່ງ ແລະ ອີກຄົນໜຶ່ງ ຫຼື ລະຫວ່າງກຸ່ມໜຶ່ງ ແລະ ກຸ່ມອື່ນ ຫຼື ລະຫວ່າງປະເທດໜຶ່ງ ແລະ ປະເທດອື່ນ, ແຕ່ເປັນພັນທະສັນຍາລະຫວ່າງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ມະນຸດຊາດທັງໝົດ ແລະ ມັນຍັງຄົງມີຜົນຈົນເຖິງມື້ທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງລົບລ້າງທຸກສິ່ງ. ຜູ້ປະຕິບັດພັນທະສັນຍານີ້ແມ່ນພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ຜູ້ຮັກສາພັນທະສັນຍານີ້ກໍຍັງເປັນພຣະຜູ້ສ້າງ. ສະຫຼຸບກໍຄື ຄວາມບໍລິບູນຂອງພັນທະສັນຍາສາຍຮຸ້ງທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນກັບມະນຸດຊາດ ແມ່ນຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດ ແລະ ບັນລຸຕາມການສົນທະນາລະຫວ່າງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ມະນຸດຊາດ ແລະ ຄົງຢູ່ມາຈົນເຖິງປັດຈຸບັນ. ສິ່ງຖືກສ້າງຕ່າງໆສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ແດ່ນອກຈາກຍອມຢູ່ພາຍໃຕ້, ເຊື່ອຟັງ, ເຊື່ອ, ຮູ້ຄຸນຄ່າ, ເປັນພະຍານ ແລະ ສັນລະເສີນສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ? ຍ້ອນບໍ່ມີໃຜນອກຈາກພຣະຜູ້ສ້າງໜຶ່ງດຽວທີ່ມີລິດອຳນາດໃນການສ້າງພັນທະສັນຍາດັ່ງກ່າວຂຶ້ນ. ການປາກົດຂອງສາຍຮຸ້ງຄັ້ງແລ້ວຄັ້ງເລົ່າ ເປັນການປະກາດກັບມະນຸດຊາດ ແລະ ເອີ້ນໃຫ້ມະນຸດໃສ່ໃຈພັນທະສັນຍາລະຫວ່າງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ມະນຸດຊາດ. ໃນການປາກົດຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງຂອງພັນທະສັນຍາລະຫວ່າງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ມະນຸດຊາດ, ສິ່ງທີ່ຖືກສະແດງອອກໃຫ້ກັບມະນຸດຊາດບໍ່ແມ່ນສາຍຮຸ້ງ ຫຼື ພັນທະສັນຍາ, ແຕ່ເປັນສິດອຳນາດທີ່ບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງໄດ້ຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ການປະກົດຂອງສາຍຮຸ້ງຄັ້ງແລ້ວຄັ້ງເລົ່າ ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການກະທຳທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ອັດສະຈັນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງໃນບ່ອນລີ້ລັບ ແລະ ໃນຂະນະດຽວກັນກໍເປັນການສະແດງຢ່າງສໍາຄັນເຖິງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ເຊິ່ງຈະບໍ່ຫາຍໄປຈັກເທື່ອ ແລະ ບໍ່ປ່ຽນແປງຈັກເທື່ອ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນການສະແດງເຖິງອີກດ້ານຂອງສິດອຳນາດໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະຜູ້ສ້າງບໍ?

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 92)

ການອວຍພອນຂອງພຣະເຈົ້າ

“ສຳລັບເຮົາແລ້ວ ເບິ່ງແມ ພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາກໍຢູ່ກັບເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າຈະເປັນບິດາຂອງບັນດາປະຊາຊາດ. ແລ້ວຊື່ຂອງເຈົ້າກໍຈະບໍ່ແມ່ນອັບຣາມອີກຕໍ່ໄປ ແຕ່ຊື່ຂອງເຈົ້າຈະເປັນອັບຣາຮາມ; ຍ້ອນເຮົາໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເປັນບິດາຂອງບັນດາປະຊາຊາດ. ເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າມີລູກຫຼານຫຼາຍຄົນ ແລະ ເຮົາຈະສ້າງປະຊາຊາດທີ່ອອກຈາກເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າ ແລະ ຈະມີກະສັດອອກມາຈາກເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າ” (ປະຖົມມະການ 17:4-6).

“ເຊື້ອສາຍຂອງອັບຣາຮາມຈະກາຍເປັນຊົນຊາດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ເຂັ້ມແຂງຢ່າງແນ່ນອນ ແລະ ບັນດາປະຊາຊາດເທິງແຜ່ນດິນໂລກຈະໄດ້ຮັບການອວຍພອນຜ່ານລາວ. ຍ້ອນເຮົາຮູ້ຈັກລາວ, ລາວຈະສັ່ງລູກໆຂອງລາວ ແລະ ຄົວເຮືອນຂອງລາວຕາມແບບລາວ ແລະ ພວກເຂົາຈະຮັກສາວິທີທາງແຫ່ງພຣະເຢໂຮວາ, ເພື່ອເຮັດສິ່ງທີ່ຍຸຕິທຳ ແລະ ການພິພາກສາ; ເພື່ອພຣະເຢໂຮວາຈະນໍາສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວໄວ້ກັບອັບຣາຮາມນັ້ນມາໃຫ້ລາວ” (ປະຖົມມະການ 18:18-19).

“ເຮົາໄດ້ສາບານດ້ວຍຕົວເຮົາເອງ ພຣະເຢໂຮວາກ່າວ, ຍ້ອນເຈົ້າໄດ້ເຮັດສິ່ງນີ້ ແລະ ບໍ່ໄດ້ກັກລູກຊາຍຂອງເຈົ້າໄວ້ ເຊິ່ງເປັນລູກຊາຍຄົນດຽວຂອງເຈົ້າ: ເຮົາຈະອວຍພອນເຈົ້າດ້ວຍການອວຍພອນນີ້, ໃນການເພີ່ມຄູນທະວີ ເຮົາຈະເພີ່ມຄູນທະວີເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າດັ່ງດາວໃນທ້ອງຟ້າ ດັ່ງເມັດຊາຍຢູ່ເທິງແຄມທະເລ; ເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າຈະຄອບຄອງປະຕູຂອງສັດຕູຂອງເຂົາ ແລະ ບັນດາປະຊາຊາດແຫ່ງແຜ່ນດິນໂລກຈະໄດ້ຮັບພອນຜ່ານເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າ ຍ້ອນເຈົ້າໄດ້ເຊື່ອຟັງເຮົາ” (ປະຖົມມະການ 22:16-18).

“ແລ້ວພຣະເຢໂຮວາໄດ້ອວຍພອນໂຢບໃນຕອນສຸດທ້າຍຂອງໂຢບຫຼາຍກວ່າຕອນເລີ່ມຕົ້ນຂອງລາວ ຍ້ອນລາວມີແກະສິບສີ່ພັນໂຕ ແລະ ອູດຫົກພັນໂຕ ແລະ ງົວຜູ້ໃສ່ແອກໜຶ່ງພັນໂຕ ແລະ ລາໂຕແມ່ໜຶ່ງພັນໂຕ” (ໂຢບ 42:12).

ວິທີການ ແລະ ລັກສະນະທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງພຣະຄຳຂອງພຣະຜູ້ສ້າງເປັນສັນຍາລັກໃຫ້ກັບຕົວຕົນ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ຫຼາຍຄົນປາຖະໜາທີ່ຈະສະແຫວງຫາ ແລະ ຮັບເອົາການອວຍພອນຂອງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ບໍ່ແມ່ນໝົດທຸກຄົນສາມາດຮັບເອົາການອວຍພອນເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ ຍ້ອນພຣະເຈົ້າມີຫຼັກການຂອງພຣະອົງເອງ ແລະ ອວຍພອນມະນຸດດ້ວຍວິທີຂອງພຣະອົງເອງ. ຄຳສັນຍາທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດໄວ້ໃຫ້ມະນຸດ ແລະ ປະລິມານຂອງຄວາມເມດຕາທີ່ພຣະອົງປະທານໃຫ້ກັບມະນຸດ ແມ່ນຖືກຈັດສັນໂດຍອີງຕາມຄວາມຄິດ ແລະ ການກະທຳຂອງມະນຸດ. ແລ້ວການອວຍພອນຂອງພຣະເຈົ້າຖືກສະແດງອອກແນວໃດ? ຜູ້ຄົນສາມາດເຫັນຫຍັງພາຍໃນພວກມັນ? ໃນຕອນນີ້, ໃຫ້ເຮົາປະວາງການສົນທະນາກ່ຽວກັບປະເພດຂອງຜູ້ຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າອວຍພອນ ແລະ ຫຼັກການຂອງການອວຍພອນມະນຸດຂອງພຣະເຈົ້າໄວ້ກ່ອນ. ກົງກັນຂ້າມ, ໃຫ້ພວກເຮົາມາເບິ່ງການອວຍພອນມະນຸດຂອງພຣະເຈົ້າດ້ວຍຈຸດປະສົງໃນການຮູ້ຈັກເຖິງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ດ້ວຍທັດສະນະຂອງການຮູ້ຈັກສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ.

ຂໍ້ພຣະຄຳພີສີ່ຂໍ້ຂ້າງເທິງລ້ວນແລ້ວແຕ່ແມ່ນການບັນທຶກກ່ຽວກັບການທີ່ພຣະເຈົ້າອວຍພອນມະນຸດ. ຂໍ້ພຣະຄຳພີເຫຼົ່ານັ້ນໃຫ້ຄຳອະບາຍຢ່າງລະອຽດກ່ຽວກັບຜູ້ຮັບການອວຍພອນຂອງພຣະເຈົ້າ ເຊັ່ນອັບຣາຮາມ ແລະ ໂຢບ ພ້ອມທັງເຫດຜົນທີ່ວ່າ ເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງປະທານພອນຂອງພຣະອົງ ແລະ ແມ່ນຫຍັງທີ່ລວມຢູ່ໃນພອນເຫຼົ່ານີ້. ນໍ້າສຽງ ແລະ ລັກສະນະຂອງພຣະຄໍາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ທັດສະນະ ແລະ ລັກສະນະທີ່ພຣະອົງກ່າວ ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເຂົ້າໃຈວ່າ ຜູ້ປະທານພອນ ແລະ ຜູ້ຮັບພອນດັ່ງກ່າວແມ່ນມີຕົວຕົນ, ສະຖານະ ແລະ ແກ່ນແທ້ທີ່ແຕກຕ່າງກັນຢ່າງຊັດເຈນ. ນໍ້າສຽງ ແລະ ລັກສະນະຂອງພຣະຄຳເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ລັກສະນະໃນການກ່າວພຣະຄຳເຫຼົ່ານີ້ ແມ່ນເປັນເອກະລັກຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ຜູ້ເຊິ່ງມີຕົວຕົນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ພຣະອົງມີສິດອຳນາດ ແລະ ຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ ພ້ອມທັງກຽດຕິຍົດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ຄວາມສະຫງ່າງາມທີ່ບໍ່ຍອມໃຫ້ມະນຸດຄົນໃດສົງໄສໄດ້.

ກ່ອນອື່ນ ໃຫ້ພວກເຮົາມາເບິ່ງປະຖົມມະການ 17:4-6: “ສຳລັບເຮົາແລ້ວ ເບິ່ງແມ ພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາກໍຢູ່ກັບເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າຈະເປັນບິດາຂອງບັນດາປະຊາຊາດ. ແລ້ວຊື່ຂອງເຈົ້າກໍຈະບໍ່ແມ່ນອັບຣາມອີກຕໍ່ໄປ ແຕ່ຊື່ຂອງເຈົ້າຈະເປັນອັບຣາຮາມ; ຍ້ອນເຮົາໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເປັນບິດາຂອງບັນດາປະຊາຊາດ. ເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າມີລູກຫຼານຫຼາຍຄົນ ແລະ ເຮົາຈະສ້າງປະຊາຊາດທີ່ອອກຈາກເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າ ແລະ ຈະມີກະສັດອອກມາຈາກເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າ”. ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນພັນທະສັນຍາທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງໄວ້ກັບອັບຣາຮາມ ພ້ອມທັງການທີ່ພຣະເຈົ້າອວຍພອນອັບຣາຮາມ ນັ້ນກໍຄື ພຣະເຈົ້າຈະເຮັດໃຫ້ອັບຣາຮາມເປັນບິດາຂອງບັນດາປະຊາຊາດ, ຈະເຮັດໃຫ້ລາວມີລູກຫຼານຫຼາຍເປັນຢ່າງຍິ່ງ ແລະ ຈະສ້າງປະຊາຊາດຈາກລາວ ແລະ ສ້າງກະສັດຈາກລາວ. ເຈົ້າເຫັນເຖິງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າໃນພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ບໍ? ແລ້ວເຈົ້າເຫັນສິດອຳນາດດັ່ງກ່າວແນວໃດ? ເຈົ້າເຫັນລັກສະນະໃດຂອງແກ່ນແທ້ຂອງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ? ຈາກການອ່ານພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຢ່າງໃກ້ຊິດ, ມັນບໍ່ຍາກທີ່ຈະຄົ້ນພົບວ່າ ສິດອຳນາດ ແລະ ຕົວຕົນຂອງພຣະເຈົ້າຖືກເປີດເຜີຍໃນການຈັດລຽງພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງຊັດເຈນ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ເມື່ອພຣະເຈົ້າກ່າວວ່າ: “ພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາກໍຢູ່ກັບເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າຈະ... ເຮົາໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າ... ເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າ...”, ວະລີເຊັ່ນ: “ເຈົ້າຈະ” ແລະ “ເຮົາຈະ” ເຊິ່ງມີການຈັດລຽງຖ້ອຍຄຳທີ່ເປັນການຢືນຢັນຕົວຕົນ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ໃນດ້ານໜຶ່ງ ແມ່ນການບົ່ງບອກເຖິງຄວາມຊື່ສັດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ; ໃນອີກດ້ານ, ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນກໍເປັນພຣະທຳພິເສດທີ່ຖືກໃຊ້ໂດຍພຣະເຈົ້າ ຜູ້ເຊິ່ງມີຕົວຕົນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ພ້ອມທັງເປັນສ່ວນໜຶ່ງໃນຄຳສັບຕາມສະໄໝນິຍົມ. ຖ້າບາງຄົນເວົ້າວ່າ ພວກເຂົາຫວັງໃຫ້ຄົນອື່ນມີລູກຫຼານຫຼາຍເປັນຢ່າງຍິ່ງ, ໃຫ້ບັນດາປະຊາຊາດອອກມາຈາກພວກເຂົາ ແລະ ໃຫ້ກະສັດອອກມາຈາກພວກເຂົາ, ແລ້ວນັ້ນກໍເປັນຄວາມປາຖະໜາຊະນິດໜຶ່ງໂດຍບໍ່ຕ້ອງສົງໄສ ແລະ ບໍ່ແມ່ນຄຳສັນຍາ ຫຼື ການອວຍພອນ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ຜູ້ຄົນບໍ່ກ້າເວົ້າວ່າ “ເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເປັນແບບນັ້ນ ແລະ ແບບນີ້, ເຈົ້າຈະເປັນແບບນັ້ນ ແລະ ແບບນີ້”, ຍ້ອນພວກເຂົາຮູ້ວ່າ ພວກເຂົາບໍ່ມີລິດອຳນາດດັ່ງກ່າວ; ມັນບໍ່ໄດ້ຂຶ້ນກັບພວກເຂົາ ແລະ ເຖິງແມ່ນພວກເຂົາເວົ້າສິ່ງດັ່ງກ່າວ, ຄຳເວົ້າຂອງພວກເຂົາກໍວ່າງເປົ່າ ແລະ ໄຮ້ສາລະ ເຊິ່ງເກີດຈາກຄວາມປາຖະໜາ ແລະ ຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງພວກເຂົາເອງ. ມີໃຜແດ່ທີ່ກ້າເວົ້າໃນນໍ້າສຽງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ແບບນັ້ນ ຖ້າພວກເຂົາຮູ້ສຶກວ່າ ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດເຮັດຄວາມປະສົງຂອງພວກເຂົາໃຫ້ສຳເລັດໄດ້? ທຸກຄົນປາຖະໜາດີກັບເຊື້ອສາຍຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຫວັງວ່າ ພວກເຂົາຈະເກັ່ງ ແລະ ມີຄວາມສຸກກັບຄວາມສຳເລັດ. “ມັນຈະເປັນຄວາມໂຊກດີຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງຂະໜາດໃດ ຖ້າມີຄົນໜຶ່ງໃນພວກເຂົາກາຍມາເປັນຈັກກະພັດ! ຖ້າຄົນໜຶ່ງໄດ້ເປັນເຈົ້າແຂວງ ມັນກໍຈະເປັນສິ່ງທີ່ດີເຊັ່ນກັນ, ພຽງແຕ່ຂໍໃຫ້ພວກເຂົາເປັນຄົນທີ່ມີຄວາມສຳຄັນ!” ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນຄວາມປາຖະໜາຂອງຜູ້ຄົນ, ແຕ່ຜູ້ຄົນພຽງແຕ່ສາມາດປາຖະໜາໃຫ້ພອນແກ່ເຊື້ອສາຍຂອງພວກເຂົາ ແລະ ບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ສຳເລັດໄດ້ ຫຼື ເຮັດໃຫ້ຄຳສັນຍາຂອງພວກເຂົາກາຍເປັນຈິງໄດ້. ໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ, ທຸກຄົນຮູ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າ ພວກເຂົາບໍ່ມີລິດອຳນາດທີ່ຈະບັນລຸສິ່ງດັ່ງກ່າວ ຍ້ອນທຸກສິ່ງທີ່ກ່ຽວກັບພວກເຂົາແມ່ນຢູ່ນອກເໜືອການຄວບຄຸມຂອງພວກເຂົາ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພວກເຂົາຈະມີອຳນາດເໜືອໂຊກຊະຕາຂອງຄົນອື່ນໄດ້ແນວໃດ? ເຫດຜົນທີ່ວ່າ ເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງສາມາດເວົ້າພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ກໍຍ້ອນວ່າພຣະເຈົ້າມີສິດອຳນາດດັ່ງກ່າວ ແລະ ສາມາດເຮັດໃຫ້ສຳເລັດ ແລະ ຮັບຮູ້ຄຳສັນຍາທັງໝົດທີ່ພຣະອົງສັນຍາຕໍ່ມະນຸດ ແລະ ສາມາດເຮັດພອນທີ່ພຣະອົງປະທານໃຫ້ກັບມະນຸດນັ້ນກາຍເປັນຈິງໄດ້. ມະນຸດຖືກພຣະເຈົ້າສ້າງ ແລະ ການທີ່ພຣະເຈົ້າຈະເຮັດໃຫ້ບາງຄົນມີລູກຫຼານຫຼາຍຄົນ ກໍເປັນເລື່ອງທີ່ງ່າຍຫຼາຍ; ການທີ່ເຮັດໃຫ້ເຊື້ອສາຍຂອງບາງຄົນຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງກໍບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງມີຫຍັງຫຼາຍນອກຈາກພຣະທຳໜຶ່ງຂໍ້ຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງປະຕິບັດພາລະກິດດ້ວຍຕົວພຣະອົງເອງຈົນເຫື່ອໄຫຼໄຄຍ້ອຍເພື່ອໃຫ້ເກີດສິ່ງດັ່ງກ່າວ ຫຼື ຄິດຢ່າງໜັກ ຫຼື ຫຍຸ້ງຍາກພຣະອົງເອງກ່ຽວກັບເລື່ອງນັ້ນ; ນີ້ແມ່ນລິດອຳນາດ ແລະ ສິດອຳນາດແທ້ຈິງຂອງພຣະເຈົ້າ.

ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ອ່ານ “ອັບຣາຮາມຈະກາຍເປັນຊົນຊາດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ເຂັ້ມແຂງຢ່າງແນ່ນອນ ແລະ ບັນດາປະຊາຊາດເທິງແຜ່ນດິນໂລກຈະໄດ້ຮັບການອວຍພອນຜ່ານລາວ” ໃນປະຖົມມະການ 18:18, ພວກເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ພວກເຈົ້າສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມພິເສດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງບໍ? ພວກເຈົ້າສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະຜູ້ສ້າງບໍ? ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນສິ່ງທີ່ແນ່ນອນ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກ່າວພຣະທຳດັ່າງກ່າວ ຍ້ອນ ຫຼື ເພື່ອເປັນຕົວແທນໃຫ້ກັບຄວາມໝັ້ນໃຈຂອງພຣະອົງໃນຄວາມສຳເລັດ; ກົງກັນຂ້າມ, ພຣະທຳດັ່ງກ່າວເປັນເຄື່ອງພິສູດເຖິງສິດອຳນາດແຫ່ງພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນພຣະບັນຍັດທີ່ເຮັດໃຫ້ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າສຳເລັດ. ມີສອງຂໍ້ທີ່ພວກເຈົ້າຄວນໃສ່ໃຈໃນນີ້. ເມື່ອພຣະເຈົ້າກ່າວວ່າ: “ອັບຣາຮາມຈະກາຍເປັນຊົນຊາດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ເຂັ້ມແຂງຢ່າງແນ່ນອນ ແລະ ບັນດາປະຊາຊາດເທິງແຜ່ນດິນໂລກຈະໄດ້ຮັບການອວຍພອນຜ່ານລາວ”, ມີອົງປະກອບຂອງຄວາມບໍ່ແຈ່ມແຈ້ງໃນພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ບໍ? ມີອົງປະກອບຂອງຄວາມກັງວົນໃຈບໍ? ມີອົງປະກອບຂອງຄວາມຢ້ານກົວບໍ? ຍ້ອນຄຳວ່າ “ຈະແນ່ນອນ” ແລະ “ຈະກາຍເປັນ” ໃນຖ້ອຍຄຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ອົງປະກອບເຫຼົ່ານີ້ ເຊິ່ງພິເສດສຳລັບມະນຸດ ແລະ ມັກສະແດງອອກໃຫ້ເຫັນໃນເຂົາ ແມ່ນບໍ່ເຄີຍກ່ຽວຂ້ອງກັບພຣະຜູ້ສ້າງຈັກເທື່ອ. ບໍ່ມີໃຜກ້າໃຊ້ຄຳເວົ້າດັ່ງກ່າວ ເມື່ອອວຍພອນໃຫ້ກັບຄົນອື່ນ, ບໍ່ມີໃຜກ້າອວຍພອນຄົນອື່ນຢ່າງໝັ້ນໃຈໃຫ້ມີຊົນຊາດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ເຂັ້ມແຂງ ຫຼື ຄຳສັນຍາທີ່ວ່າ ບັນດາປະຊາຊາດໃນແຜ່ນດິນໂລກຈາກໄດ້ຮັບການອວຍພອນຜ່ານລາວ. ຍິ່ງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າແນ່ນອນຫຼາຍສໍ່າໃດ, ພຣະທຳເຫຼົ່ານັ້ນຍິ່ງພິສູດບາງສິ່ງຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ. ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືບາງສິ່ງນັ້ນ? ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ພິສູດວ່າ ພຣະເຈົ້າມີສິດອຳນາດດັ່ງກ່າວ, ວ່າສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງສາມາດເຮັດສຳເລັດສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ ແລະ ຄວາມສຳເລັດຂອງພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຫຼີກເວັ້ນບໍ່ໄດ້. ພຣະເຈົ້າແນ່ນອນໃນຫົວໃຈຂອງພຣະອົງ ໂດຍບໍ່ລັງເລແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ ກ່ຽວກັບທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງອວຍພອນໃຫ້ກັບອັບຣາຮາມ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ຄວາມສົມບູນຂອງສິ່ງນີ້ຈະຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດຕາມພຣະທຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ບໍ່ມີອຳນາດໃດທີ່ສາມາດປ່ຽນແປງ, ຂັດຂວາງ, ທຳລາຍ ຫຼື ລົບກວນການປະຕິບັດໃຫ້ສຳເລັດດັ່ງກ່າວ. ບໍ່ວ່າແມ່ນຫຍັງເກີດຂຶ້ນກໍຕາມ, ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ສາມາດລົບລ້າງ ຫຼື ມີອິດທິພົນຕໍ່ການປະຕິບັດໃຫ້ສຳເລັດ ແລະ ຄວາມສຳເລັດຂອງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ນີ້ແມ່ນຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງພຣະທຳທີ່ກ່າວອອກມາຈາກປາກຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງທີ່ຍອມອົດກັ້ນຕໍ່ການປະຕິເສດຂອງມະນຸດ! ເມື່ອໄດ້ອ່ານພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້, ເຈົ້າຍັງສົງໄສຢູ່ບໍ? ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຖືກກ່າວອອກຈາກປາກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມີລິດອຳນາດ, ຄວາມສະຫງ່າງາມ ແລະ ສິດອຳນາດໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ສິດອຳນາດດັ່ງກ່າວ ແລະ ຄວາມສຳເລັດຂອງຄວາມຈິງທີ່ແນ່ນອນ ແມ່ນບໍ່ສາມາດບັນລຸໄດ້ໂດຍສິ່ງທີ່ຖືກສ້າງ ຫຼື ບໍ່ຖືກສ້າງໃດໆ ແລະ ບໍ່ມີສິ່ງທີ່ຖືກສ້າງ ຫຼື ບໍ່ຖືກສ້າງໃດກໍຕາມ ສາມາດລື່ນສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນໄດ້. ມີແຕ່ພຣະຜູ້ສ້າງເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດສົນທະນາກັບມະນຸດຊາດດ້ວຍນໍ້າສຽງ ແລະ ສຳນຽງດັ່ງກ່າວ; ຄວາມຈິງໄດ້ພິສູດວ່າ ຄຳສັນຍາຂອງພຣະອົງບໍ່ແມ່ນພຣະທຳທີ່ວ່າງເປົ່າ ຫຼື ການເວົ້າໃຫຍ່ລ້າໆ, ແຕ່ເປັນພຣະຄຳແຫ່ງສິດອຳນາດໜຶ່ງດຽວທີ່ບໍ່ມີບຸກຄົນ, ເຫດການ ຫຼື ວັດຖຸໃດສາມາດຢູ່ເໜືອພຣະຄໍານັ້ນໄດ້.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 93)

ການອວຍພອນຂອງພຣະເຈົ້າ

“ສຳລັບເຮົາແລ້ວ ເບິ່ງແມ ພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາກໍຢູ່ກັບເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າຈະເປັນບິດາຂອງບັນດາປະຊາຊາດ. ແລ້ວຊື່ຂອງເຈົ້າກໍຈະບໍ່ແມ່ນອັບຣາມອີກຕໍ່ໄປ ແຕ່ຊື່ຂອງເຈົ້າຈະເປັນອັບຣາຮາມ; ຍ້ອນເຮົາໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເປັນບິດາຂອງບັນດາປະຊາຊາດ. ເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າມີລູກຫຼານຫຼາຍຄົນ ແລະ ເຮົາຈະສ້າງປະຊາຊາດທີ່ອອກຈາກເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າ ແລະ ຈະມີກະສັດອອກມາຈາກເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າ” (ປະຖົມມະການ 17:4-6).

“ເຊື້ອສາຍຂອງອັບຣາຮາມຈະກາຍເປັນຊົນຊາດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ເຂັ້ມແຂງຢ່າງແນ່ນອນ ແລະ ບັນດາປະຊາຊາດເທິງແຜ່ນດິນໂລກຈະໄດ້ຮັບການອວຍພອນຜ່ານລາວ. ຍ້ອນເຮົາຮູ້ຈັກລາວ, ລາວຈະສັ່ງລູກໆຂອງລາວ ແລະ ຄົວເຮືອນຂອງລາວຕາມແບບລາວ ແລະ ພວກເຂົາຈະຮັກສາວິທີທາງແຫ່ງພຣະເຢໂຮວາ, ເພື່ອເຮັດສິ່ງທີ່ຍຸຕິທຳ ແລະ ການພິພາກສາ; ເພື່ອພຣະເຢໂຮວາຈະນໍາສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວໄວ້ກັບອັບຣາຮາມນັ້ນມາໃຫ້ລາວ” (ປະຖົມມະການ 18:18-19).

“ເຮົາໄດ້ສາບານດ້ວຍຕົວເຮົາເອງ ພຣະເຢໂຮວາກ່າວ, ຍ້ອນເຈົ້າໄດ້ເຮັດສິ່ງນີ້ ແລະ ບໍ່ໄດ້ກັກລູກຊາຍຂອງເຈົ້າໄວ້ ເຊິ່ງເປັນລູກຊາຍຄົນດຽວຂອງເຈົ້າ: ເຮົາຈະອວຍພອນເຈົ້າດ້ວຍການອວຍພອນນີ້, ໃນການເພີ່ມຄູນທະວີ ເຮົາຈະເພີ່ມຄູນທະວີເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າດັ່ງດາວໃນທ້ອງຟ້າ ດັ່ງເມັດຊາຍຢູ່ເທິງແຄມທະເລ; ເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າຈະຄອບຄອງປະຕູຂອງສັດຕູຂອງເຂົາ ແລະ ບັນດາປະຊາຊາດແຫ່ງແຜ່ນດິນໂລກຈະໄດ້ຮັບພອນຜ່ານເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າ ຍ້ອນເຈົ້າໄດ້ເຊື່ອຟັງເຮົາ” (ປະຖົມມະການ 22:16-18).

“ແລ້ວພຣະເຢໂຮວາໄດ້ອວຍພອນໂຢບໃນຕອນສຸດທ້າຍຂອງໂຢບຫຼາຍກວ່າຕອນເລີ່ມຕົ້ນຂອງລາວ ຍ້ອນລາວມີແກະສິບສີ່ພັນໂຕ ແລະ ອູດຫົກພັນໂຕ ແລະ ງົວຜູ້ໃສ່ແອກໜຶ່ງພັນໂຕ ແລະ ລາໂຕແມ່ໜຶ່ງພັນໂຕ” (ໂຢບ 42:12).

ວິທີການ ແລະ ລັກສະນະທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງພຣະຄຳຂອງພຣະຜູ້ສ້າງເປັນສັນຍາລັກໃຫ້ກັບຕົວຕົນ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ແມ່ນຫຍັງຄືຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງພຣະທຳທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວ ແລະ ຄຳເວົ້າທີ່ມະນຸດກ່າວ? ເມື່ອເຈົ້າໄດ້ອ່ານພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວ, ເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດ ເມື່ອເຈົ້າໄດ້ຍິນຜູ້ຄົນກ່າວຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້? ເຈົ້າຄິດວ່າພວກເຂົາອວດດີ ແລະ ໂອ້ອວດຫຼາຍ ແລະ ເປັນຄົນທີ່ກຳລັງອວດກ່ຽວກັບຕົວພວກເຂົາເອງແມ່ນບໍ? ຍ້ອນພວກເຂົາບໍ່ມີລິດອຳນາດນີ້, ພວກເຂົາບໍ່ມີສິດອຳນາດດັ່ງກ່າວ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ສາມາດບັນລຸສິ່ງດັ່ງກ່າວໄດ້ຢ່າງຄົບຖ້ວນ. ການທີ່ພວກເຂົາໝັ້ນໃຈຫຼາຍກ່ຽວກັບຄຳສັນຍາຂອງພວກເຂົາກໍພຽງແຕ່ອວດເຖິງຄວາມປະໝາດໃນຄຳເວົ້າຂອງພວກເຂົາເທົ່ານັ້ນ. ຖ້າບາງຄົນກ່າວຄຳເວົ້າດັ່ງກ່າວ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍອວດດີໂດຍບໍ່ຕ້ອງສົງໄສ ແລະ ໝັ້ນໃຈຫຼາຍເກີນໄປ ແລະ ພວກເຂົາກໍຈະເປີດເຜີຍຕົນເອງບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບອຸປະນິໄສຂອງອັກຄະເທວະດາ. ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ມາຈາກປາກຂອງພຣະເຈົ້າ; ເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງອົງປະກອບຂອງຄວາມອວດດີໃນນີ້ບໍ? ເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າ ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເປັນພຽງເລື່ອງຕະຫຼົກບໍ? ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນສິດອຳນາດ, ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເປັນຄວາມຈິງ ແລະ ກ່ອນທີ່ພຣະທຳເຫຼົ່ານັ້ນຈະຖືກກ່າວອອກຈາກປາກຂອງພຣະອົງ ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ໃນຂະນະທີ່ພຣະອົງກໍາລັງຕັດສິນໃຈທີ່ຈະເຮັດບາງສິ່ງ, ແລ້ວສິ່ງນັ້ນກໍໄດ້ຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດແລ້ວ. ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວກັບອັບຣາຮາມເປັນພັນທະສັນຍາທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງໄວ້ກັບອັບຣາຮາມ ແລະ ເປັນຄຳສັນຍາທີ່ພຣະເຈົ້າມອບໃຫ້ກັບອັບຣາຮາມ. ຄຳສັນຍານີ້ເປັນຄວາມຈິງທີ່ຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດແລ້ວໃນຄວາມຄິດຂອງພຣະເຈົ້າອີງຕາມແຜນການຂອງພຣະເຈົ້າ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ການທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວພຣະທຳດັ່ງກ່າວບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ພຣະອົງມີອຸປະນິໄສທີ່ອວດດີ, ຍ້ອນພຣະເຈົ້າສາມາດບັນລຸສິ່ງດັ່ງກ່າວໄດ້. ພຣະອົງມີລິດອຳນາດນີ້ ແລະ ສິດອຳນາດນີ້ ແລະ ສາມາດບັນລຸການກະທຳເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ແທ້ຈິງ ແລະ ຄວາມສຳເລັດຂອງການກະທຳເຫຼົ່ານີ້ກໍຢູ່ພາຍໃນຂອບເຂດຂອງຄວາມສາມາດຂອງພຣະອົງທັງໝົດ. ເມື່ອພຣະທຳແບບນີ້ຖືກກ່າວອອກຈາກປາກຂອງພຣະເຈົ້າ, ພຣະທຳເຫຼົ່ານັ້ນກໍເປັນການເປີດເຜີຍ ແລະ ການສະແດງອອກເຖິງອຸປະນິໄສທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຈົ້າ, ການເປີດເຜີຍ ແລະ ການເປີດເຜີຍທີ່ສົມບູນແບບກ່ຽວກັບແກ່ນແທ້ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ເໝາະສົມ ແລະ ສົມຄວນກວ່ານີ້ທີ່ຈະເປັນເຄື່ອງພິສູດກ່ຽວກັບຕົວຕົນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ວິທີການ, ນໍ້າສຽງ ແລະ ການຈັດລຽງຖ້ອຍຄຳດັ່ງກ່າວເປັນສັນຍາລັກຂອງຕົວຕົນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງແທ້ຈິງ ແລະ ສອດຄ່ອງຢ່າງສົມບູນແບບກັບການສະແດງອອກຂອງຕົວຕົນຂອງພຣະເຈົ້າເອງ ແລະ ໃນສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນກໍບໍ່ມີການທໍາທ່າ ຫຼື ຄວາມບໍ່ບໍລິສຸດ; ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນການສະແດງອອກທີ່ສົມບູນແບບເຖິງແກ່ນແທ້ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງຢ່າງຄົບຖ້ວນ ແລະ ຢ່າງທີ່ສຸດ. ແຕ່ສຳລັບສິ່ງຖືກສ້າງນັ້ນ, ພວກມັນບໍ່ມີສິດອຳນາດນີ້ ຫຼື ທາດແທ້ນີ້, ແຮງແລ້ວເລີຍທີ່ພວກມັນຈະມີລິດອຳນາດທີ່ພຣະເຈົ້າມອບໃຫ້. ຖ້າມະນຸດສະແດງພຶດຕິກໍາດັ່ງກ່າວ, ແລ້ວມັນກໍຈະເປັນການສະແດງອອກຢ່າງຮຸນແຮງເຖິງອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງເຂົາຢ່າງແນ່ນອນທີ່ສຸດ ແລະ ໃນຕົ້ນຕໍຂອງເລື່ອງນີ້ ມັນກໍຈະກາຍເປັນຜົນແຊກແຊງຕໍ່ຄວາມອວດດີ ແລະ ຄວາມທະເຍີທະຍານທີ່ບ້າປ່ວງຂອງມະນຸດ ແລະ ເປັນການເປີດໂປງເຈດຕະນາຮ້າຍຂອງຜີຮ້າຍ ແລະ ຊາຕານ ຜູ້ເຊິ່ງປາຖະໜາທີ່ຈະຫຼອກລວງ ແລະ ລໍ້ລວງໃຫ້ພວກເຂົາທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າຈະເບິ່ງສິ່ງທີ່ຖືກເປີດເຜີຍໂດຍພາສາດັ່ງກ່າວແນວໃດ? ພຣະເຈົ້າຈະເວົ້າວ່າ ເຈົ້າປາຖະໜາທີ່ຈະຍຶດເອົາບ່ອນຂອງພຣະອົງ ແລະ ເຈົ້າປາຖະໜາທີ່ຈະປອມຕົວ ແລະ ແທນທີ່ພຣະອົງ. ເມື່ອເຈົ້າລອກແບບນໍ້າສຽງຂອງພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຈດຕະນາຂອງເຈົ້າກໍຄືຫວັງເປັນຕົວແທນພຣະເຈົ້າໃນຫົວໃຈຂອງຜູ້ຄົນ, ເພື່ອລັກເອົາມະນຸດຊາດທີ່ເປັນຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງຖືກຕ້ອງ. ນີ້ແມ່ນຊາຕານແທ້ຈິງ; ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນການກະທຳຂອງເຊື້ອສາຍຂອງອັກຄະເທວະດາ ຜູ້ເຊິ່ງເຫຼືອທົນຕໍ່ສະຫວັນ! ໃນທ່າມກາງພວກເຈົ້າ, ມີຄົນທີ່ເຄີຍລອກແບບພຣະເຈົ້າ ດ້ວຍວິທີໃດໜຶ່ງໂດຍກ່າວຄຳເວົ້າສອງສາມຄຳເພື່ອເຈດຕະນາທີ່ຈະນໍາພາ ແລະ ຫຼອກລວງຜູ້ຄົນໃນທາງທີ່ຜິດ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າ ພຣະທຳ ແລະ ການກະທຳຂອງບຸກຄົນນີ້ມີສິດອຳນາດ ແລະ ຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄືກັບວ່າແກ່ນແທ້ ແລະ ຕົວຕົນຂອງບຸກຄົນນີ້ເປັນເອກະລັກ ແລະ ເຖິງຂັ້ນຄືກັບວ່ານໍ້າສຽງຂອງຄຳເວົ້າຂອງບຸກຄົນນີ້ຄ້າຍຄືກັບພຣະເຈົ້າ? ພວກເຈົ້າເຄີຍເຮັດບາງສິ່ງແບບນີ້ບໍ? ພວກເຈົ້າເຄີຍລອກແບບນໍ້າສຽງຂອງພຣະເຈົ້າໃນການເວົ້າຂອງເຈົ້າບໍ ໂດຍສະແດງທ່າທາງທີ່ສື່ເຖິງອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງຕັ້ງໃຈ ພ້ອມກັບສິ່ງທີ່ຄິດວ່າຈະຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ມີສິດອຳນາດ? ພວກເຈົ້າສ່ວນໃຫຍ່ມັກກະທຳ ຫຼື ວາງແຜນທີ່ຈະກະທຳແບບນັ້ນບໍ? ບັດນີ້, ເມື່ອເຈົ້າເຫັນ, ຮັບຮູ້ ແລະ ຮູ້ຈັກຢ່າງຊັດເຈນກ່ຽວກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ຫຼຽວເບິ່ງຄືນໃນສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າເຄີຍເຮັດ ແລະ ສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າເຄີຍເປີດເຜີຍຕົນເອງ, ພວກເຈົ້າຮູ້ສຶກເບື່ອໜ່າຍບໍ? ພວກເຈົ້າຮູ້ຈັກຄວາມຕໍ່າຊ້າ ແລະ ຄວາມບໍ່ມີຢາງອາຍຂອງພວກເຈົ້າບໍ? ເມື່ອໄດ້ວິເຄາະເຖິງອຸປະນິໄສ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງຄົນປະເພດດັ່ງກ່າວ, ສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າ ພວກເຂົາເປັນລູກຫຼານອັບປີແຫ່ງນະຮົກ? ສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍ່ວ່າ ທຸກຄົນທີ່ເຮັດແບບນັ້ນກຳລັງນໍາຄວາມອັບອາຍມາສູ່ພວກເຂົາເອງ? ພວກເຈົ້າຮູ້ຈັກຄວາມຮ້າຍແຮງຂອງທຳມະຊາດນີ້ບໍ? ມັນຮ້າຍແຮງສໍ່າໃດ? ເຈດຕະນາຂອງຜູ້ຄົນທີ່ກະທຳແບບນີ້ກໍເພື່ອລອກແບບພຣະເຈົ້າ. ພວກເຂົາຕ້ອງການເປັນພຣະເຈົ້າ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນນະມັດສະການພວກເຂົາດັ່ງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຂົາຕ້ອງການລົບລ້າງບ່ອນຂອງພຣະເຈົ້າໃນຫົວໃຈຂອງຜູ້ຄົນ ແລະ ກໍາຈັດພຣະເຈົ້າທີ່ປະຕິບັດພາລະກິດທ່າມກາງມະນຸດ ແລະ ພວກເຂົາເຮັດສິ່ງນີ້ກໍເພື່ອບັນລຸເປົ້າໝາຍໃນການຄວບຄຸມຜູ້ຄົນ, ກືນກິນຜູ້ຄົນ ແລະ ຄອບຄອງພວກເຂົາ. ທຸກຄົນມີຄວາມປາຖະໜາ ແລະ ຄວາມທະເຍີທະຍານໃຕ້ສຳນຶກດັ່ງກ່າວ ແລະ ທຸກຄົນດຳລົງຊີວິດໃນແກ່ນແທ້ທີ່ຊົ່ວຮ້າຍເສື່ອມຊາມແບບນີ້ ແລະ ໃນທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ ທີ່ພວກເຂົາເປັນສັດຕູກັບພຣະເຈົ້າ, ຫັກຫຼັງພຣະເຈົ້າ ແລະ ປາຖະໜາທີ່ຈະກາຍມາເປັນພຣະເຈົ້າ. ຫຼັງຈາກການສົນທະນາຂອງເຮົາກ່ຽວກັບຫົວຂໍ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າຍັງປາຖະໜາ ຫຼື ຢາກປອມຕົວເປັນພຣະເຈົ້າ ຫຼື ລອກແບບພຣະເຈົ້າອີກບໍ? ພວກເຈົ້າຍັງປາຖະໜາທີ່ຈະເປັນພຣະເຈົ້າອີກບໍ? ພວກເຈົ້າຍັງປະສົງທີ່ຈະກາຍເປັນພຣະເຈົ້າອີກບໍ? ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ສາມາດຖືກລອກແບບໂດຍມະນຸດໄດ້ ແລະ ຕົວຕົນ ແລະ ສະຖານະຂອງພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ສາມາດຖືກມະນຸດປອມຕົວເປັນ. ເຖິງວ່າເຈົ້າສາມາດລອກແບບນໍ້າສຽງທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວ, ເຈົ້າກໍບໍ່ສາມາດລອກແບບແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຖິງວ່າເຈົ້າສາມາດຢືນຢູ່ໃນບ່ອນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ປອມຕົວເປັນພຣະເຈົ້າ, ເຈົ້າກໍຈະບໍ່ສາມາດເຮັດໃນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຈດຕະນາທີ່ຈະເຮັດໄດ້ຈັກເທື່ອ ແລະ ຈະບໍ່ສາມາດປົກຄອງ ແລະ ມີອຳນາດເໜືອທຸກສິ່ງໄດ້ຈັກເທື່ອ. ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຈົ້າກໍຈະເປັນພຽງສິ່ງຖືກສ້າງທີ່ເລັກນ້ອຍຢູ່ຕະລອດໄປ ແລະ ບໍ່ວ່າທັກສະ ແລະ ຄວາມສາມາດຂອງເຈົ້າຈະມີຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າເຈົ້າມີພອນສະຫວັນຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ເຈົ້າກໍຄື ໃນຄວາມເປັນຕົວຕົນຂອງເຈົ້າທັງໝົດແມ່ນຢູ່ພາຍໃຕ້ອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ເຖິງເຈົ້າສາມາດກ່າວຄຳເວົ້າອວດເກັ່ງບາງຄຳ, ນີ້ກໍບໍ່ສາມາດສະແດງໄດ້ວ່າ ເຈົ້າມີແກ່ນແທ້ຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ຫຼື ບໍ່ສາມາດສື່ໃຫ້ເຫັນວ່າ ເຈົ້າມີສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າເອງ. ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນບໍ່ແມ່ນໄດ້ມາຈາກການຮຽນຮູ້ ຫຼື ເພີ່ມພູນຈາກພາຍນອກ, ແຕ່ເປັນແກ່ນແທ້ໂດຍທຳມະຊາດຂອງພຣະເຈົ້າເອງ. ແລ້ວສະນັ້ນ ຄວາມສຳພັນລະຫວ່າງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ສິ່ງຖືກສ້າງຈຶ່ງບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງໄດ້. ໃນຖານະທີ່ເປັນໜຶ່ງໃນສິ່ງຖືກສ້າງ, ມະນຸດຕ້ອງຮັກສາຕໍາແໜ່ງຂອງເຂົາເອງ ແລະ ປະພຶດຢ່າງຕັ້ງໃຈ. ເຝົ້າຮັກສາສິ່ງທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງມອບໝາຍໃຫ້ກັບເຈົ້າຢ່າງເຊື່ອຟັງ. ບໍ່ປະຕິບັດນອກເສັ້ນ ຫຼື ເຮັດສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຢູ່ນອກເໜືອຂອບເຂດຄວາມສາມາດຂອງເຈົ້າ ຫຼື ເຮັດສິ່ງຕ່າງໆທີ່ເປັນຕາລັງກຽດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ຢ່າພະຍາຍາມເປັນຄົນຍິ່ງໃຫຍ່ ຫຼື ກາຍເປັນຍອດມະນຸດ ຫຼື ຢູ່ເໜືອຄົນອື່ນ ຫຼື ສະແຫວງຫາທີ່ຈະກາຍເປັນພຣະເຈົ້າ. ນີ້ຄືສິ່ງທີ່ຜູ້ຄົນບໍ່ຄວນປາຖະໜາທີ່ຈະເປັນ. ການສະແຫວງຫາເພື່ອຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ເປັນຍອດມະນຸດແມ່ນສິ່ງທີ່ໂງ່ຈ້າ. ການສະແຫວງຫາເພື່ອກາຍເປັນພຣະເຈົ້າຍິ່ງເປັນສິ່ງທີ່ອັບອາຍທີ່ສຸດ; ມັນເປັນສິ່ງທີ່ເປັນຕາໜ່າຍ ແລະ ເປັນຕາລັງກຽດທີ່ສຸດ. ສິ່ງທີ່ເປັນຕາຍົກຍ້ອງ ແລະ ສິ່ງທີ່ສິ່ງຖືກສ້າງຄວນຍຶດຖືເໜືອສິ່ງໃດກໍຄື ການເປັນສິ່ງຖືກສ້າງທີ່ແທ້ຈິງ; ນີ້ແມ່ນເປົ້າໝາຍດຽວທີ່ທຸກຄົນຄວນສະແຫວງຫາ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 94)

ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງບໍ່ໄດ້ຖືກຈຳກັດໂດຍເວລາ, ອາວະກາດ ຫຼື ພູມສາດ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງແມ່ນເໜືອການຄໍານວນ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ໃຫ້ພວກເຮົາມາເບິ່ງປະຖົມມະການ 22:17-18. ນີ້ແມ່ນອີກຂໍ້ຄວາມໜຶ່ງທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວໄວ້ ເຊິ່ງພຣະອົງກ່າວກັບອັບຣາຮາມວ່າ: “ເຮົາຈະອວຍພອນເຈົ້າດ້ວຍການອວຍພອນນີ້, ໃນການເພີ່ມຄູນທະວີ ເຮົາຈະເພີ່ມຄູນທະວີເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າດັ່ງດາວໃນທ້ອງຟ້າ ດັ່ງເມັດຊາຍຢູ່ເທິງແຄມທະເລ; ເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າຈະຄອບຄອງປະຕູຂອງສັດຕູຂອງເຂົາ ແລະ ບັນດາປະຊາຊາດແຫ່ງແຜ່ນດິນໂລກຈະໄດ້ຮັບພອນຜ່ານເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າ ຍ້ອນເຈົ້າໄດ້ເຊື່ອຟັງເຮົາ”. ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ອວຍພອນອັບຣາຮາມຫຼາຍຄັ້ງວ່າ ເຊື້ອສາຍຂອງລາວຈະເພີ່ມທະວີ, ແຕ່ພວກເຂົາຈະເພີ່ມທະວີຮອດຈຸດໃດ? ຮອດຈຸດທີ່ກ່າວໄວ້ໃນຂໍ້ພຣະຄຳພີວ່າ: “ດັ່ງດາວໃນທ້ອງຟ້າ ດັ່ງເມັດຊາຍຢູ່ເທິງແຄມທະເລ”. ນີ້ເວົ້າໄດ້ວ່າ ພຣະເຈົ້າປາຖະໜາທີ່ຈະປະທານລູກຫຼານໃຫ້ກັບອັບຣາຮາມເຊິ່ງມີຫຼາຍສໍ່າດວງດາວທີ່ຢູ່ທ້ອງຟ້າ ແລະ ຫຼາຍສໍ່າເມັດຊາຍທີ່ຢູ່ແຄມທະເລ. ພຣະເຈົ້າກ່າວໂດຍໃຊ້ຄຳບັນຍາຍທີ່ເປັນພາບ ແລະ ຈາກຄຳບັນຍາຍທີ່ເປັນພາບນີ້ ມັນກໍບໍ່ແມ່ນເລື່ອງຍາກທີ່ຈະເຫັນວ່າ ພຣະເຈົ້າຈະບໍ່ພຽງແຕ່ປະທານເຊື້ອສາຍໜຶ່ງຄົນ, ສອງຄົນ ຫຼື ແມ່ນແຕ່ພັນໆຄົນໃຫ້ກັບອັບຣາຮາມ, ແຕ່ໃນຈຳນວນທີ່ບໍ່ສາມາດນັບໄດ້, ພຽງພໍຈົນພວກເຂົາຈະກາຍມາເປັນຝູງຊົນຂອງຊົນຊາດຕ່າງ ຍ້ອນພຣະເຈົ້າສັນຍາກັບອັບຣາຮາມວ່າ ລາວຈະເປັນພໍ່ຂອງຫຼາຍຊົນຊາດ. ບັດນີ້ ຈຳນວນນັ້ນແມ່ນຖືກຕັດສິນໂດຍມະນຸດ ຫຼື ມັນຖືກຕັດສິນໂດຍພຣະເຈົ້າບໍ? ມະນຸດສາມາດຄວບຄຸມຈຳນວນຂອງເຊື້ອສາຍທີ່ເຂົາມີບໍ? ມັນຂຶ້ນກັບເຂົາບໍ? ມັນບໍ່ໄດ້ຂຶ້ນກັບມະນຸດເລີຍວ່າ ເຂົາຈະມີຫຼາຍ ຫຼື ບໍ່, ແຮງໄກທີ່ຈະມີຫຼາຍສໍ່າກັບ “ດາວໃນທ້ອງຟ້າ ດັ່ງເມັດຊາຍຢູ່ເທິງແຄມທະເລ”. ໃຜທີ່ບໍ່ປາຖະໜາຢາກໃຫ້ເຊື້ອສາຍຂອງພວກເຂົາມີຫຼາຍສໍ່າກັບດວງດາວ? ໂຊກບໍ່ດີ, ສິ່ງຕ່າງໆບໍ່ໄດ້ເປັນໄປຕາມທີ່ເຈົ້າຕ້ອງການສະເໝີ. ບໍ່ວ່າມະນຸດຈະມີທັກສະ ຫຼື ມີຄວາມສາມາດຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ມັນກໍບໍ່ໄດ້ຂຶ້ນກັບເຂົາ; ບໍ່ມີໃຜທີ່ສາມາດຢືນຢູ່ນອກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າກໍານົດໄວ້. ບໍ່ວ່າພຣະອົງຈະຍອມໃຫ້ເຈົ້າມີຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ ນັ້ນກໍຄື ເຈົ້າຈະມີຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ຖ້າພຣະເຈົ້າມອບຈຳນວນເລັກນ້ອຍໃຫ້ກັບເຈົ້າ, ແລ້ວເຈົ້າກໍຈະບໍ່ມີຫຼາຍ ແລະ ຖ້າພຣະເຈົ້າມອບໃຫ້ກັບເຈົ້າຫຼາຍ, ມັນກໍຈະບໍ່ມີຜົນຫຍັງທີ່ຈະຕໍ່ຕ້ານໃນຈຳນວນທີ່ເຈົ້າມີ. ມັນບໍ່ໄດ້ເປັນແບບນີ້ບໍ? ທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຂຶ້ນກັບພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ແມ່ນມະນຸດ! ມະນຸດຖືກປົກຄອງໂດຍພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ມີໃຜທີ່ຖືກຍົກເວັ້ນ!

ເມື່ອພຣະເຈົ້າເວົ້າວ່າ: “ເຮົາຈະເພີ່ມຄູນທະວີເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າ” ນີ້ແມ່ນພັນທະສັນຍາທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນກັບອັບຣາຮາມ ແລະ ເໝືອນກັບພັນທະສັນຍາຂອງສາຍຮຸ້ງ ມັນຈະສຳເລັດຕະຫຼອດນິລັນ ແລະ ມັນຍັງເປັນຄຳສັນຍາທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດໄວ້ໃຫ້ກັບອັບຣາຮາມ. ມີພຽງແຕ່ພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ມີຄຸນສົມບັດ ແລະ ສາມາດເຮັດໃຫ້ຄຳສັນຍານີ້ກາຍເປັນຈິງ. ບໍ່ວ່າມະນຸດຈະເຊື່ອມັນ ຫຼື ບໍ່ກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າມະນຸດຈະຍອມຮັບມັນ ຫຼື ບໍ່ກໍຕາມ ແລະ ບໍ່ວ່າມະນຸດຈະພິຈາລະນາແນວໃດກໍຕາມ ແລະ ເບິ່ງມັນແນວໃດກໍຕາມ, ທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຈະສຳເລັດລົງຕາມຕົວອັກສອນ, ຕາມພຣະທຳທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວໄວ້. ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຈະບໍ່ປ່ຽນແປງ ຍ້ອນການປ່ຽນແປງໃນຄວາມປະສົງ ຫຼື ແນວຄວາມຄິດຂອງມະນຸດ ແລະ ມັນຈະບໍ່ປ່ຽນແປງຍ້ອນການປ່ຽນແປງໃນບຸກຄົນ, ເຫດການ ຫຼື ສິ່ງໃດໜຶ່ງ. ທຸກໆສິ່ງອາດຫາຍໄປ, ແຕ່ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຈະຄົງຢູ່ຕະຫຼອດໄປ. ໃນຄວາມຈິງແລ້ວ, ມື້ທີ່ທຸກສິ່ງຫາຍໄປກໍເປັນມື້ທີ່ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດລົງຢ່າງຄົບຖ້ວນ, ຍ້ອນພຣະອົງເປັນພຣະຜູ້ສ້າງ, ພຣະອົງມີສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ, ມີລິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ພຣະອົງຄວບຄຸມທຸກໆສິ່ງ ແລະ ທຸກແຮງຜັກດັນໃນຊີວິດ; ພຣະອົງສາມາດເຮັດໃຫ້ບາງສິ່ງເກີດຂຶ້ນຈາກສິ່ງວ່າງເປົ່າ ຫຼື ເຮັດໃຫ້ບາງສິ່ງກາຍເປັນສິ່ງວ່າງເປົ່າ ແລະ ພຣະອົງຄວບຄຸມການປ່ຽນແປງຂອງທຸກສິ່ງຈາກສິ່ງທີ່ມີຊີວິດຈົນເຖິງສິ່ງທີ່ຕາຍແລ້ວ; ຍ້ອນພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ງ່າຍດາຍກວ່າການເພີ່ມທະວີເຊື້ອສາຍຂອງຄົນບາງຄົນ. ນີ້ຟັງຄືກັບເປັນເລື່ອງເພີ້ຝັນຕໍ່ມະນຸດ ເໝືອນເທບນິຍາຍ, ແຕ່ສຳລັບພຣະເຈົ້າ ສິ່ງທີ່ພຣະອົງຕັດສິນໃຈ ແລະ ສັນຍາທີ່ຈະເຮັດ ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງເພີ້ຝັນ ຫຼື ມັນເປັນເທບນິຍາຍ. ກົງກັນຂ້າມ ມັນແມ່ນຄວາມຈິງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຫັນແລ້ວ ແລະ ຈະຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດຢ່າງແນ່ນອນ. ພວກເຈົ້າບໍ່ເຫັນຄຸນຄ່າໃນສິ່ງນີ້ບໍ? ຄວາມຈິງດັ່ງກ່າວບໍ່ໄດ້ພິສູດວ່າເຊື້ອສາຍຂອງອັບຣາຮາມມີຈຳນວນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍບໍ? ຫຼາຍສໍ່າໃດ? ຫຼາຍສໍ່າກັບ “ດາວໃນທ້ອງຟ້າ ດັ່ງເມັດຊາຍຢູ່ເທິງແຄມທະເລ” ຕາມທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວໄວ້ບໍ? ພວກເຂົາແຜ່ຂະຫຍາຍທົ່ວທຸກຊົນຊາດ ແລະ ທຸກບ່ອນ, ໄປທຸກສະຖານທີ່ໃນແຜ່ນດິນໂລກບໍ? ແມ່ນຫຍັງທີ່ເຮັດໃຫ້ຄວາມຈິງນີ້ສຳເລັດ? ມັນສຳເລັດລົງຍ້ອນສິດອຳນາດແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ເປັນເວລາສອງສາມຮ້ອຍ ຫຼື ຫຼາຍພັນປີຫຼັງຈາກທີ່ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຖືກກ່າວໄວ້, ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າກໍສືບຕໍ່ຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດ ແລະ ກາຍມາເປັນຄວາມຈິງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ; ນີ້ແມ່ນຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນເຄື່ອງພິສູດແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າສ້າງທຸກສິ່ງໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນ, ພຣະເຈົ້າກ່າວວ່າ: “ໃຫ້ມີແສງສະຫວ່າງ” ແລ້ວກໍມີແສງສະຫວ່າງ. ສິ່ງນີ້ເກີດຂຶ້ນຢ່າງໄວວາຫຼາຍ, ຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດໃນເວລາສັ້ນໆ ແລະ ບໍ່ມີການຊັກຊ້າ. ໃນການສຳເລັດ ແລະ ການບັນລຸຂອງມັນ; ຜົນຂອງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນທັນທີເລີຍ. ທັງສອງຢ່າງສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ເມື່ອພຣະເຈົ້າອວຍພອນອັບຣາຮາມ, ພຣະອົງເຮັດໃຫ້ມະນຸດເຫັນອີກດ້ານຂອງແກ່ນແທ້ຂອງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ພ້ອມທັງຄວາມຈິງທີ່ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງເໜືອການຄໍານວນ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນກໍຄື ພຣະອົງຍອມໃຫ້ມະນຸດເຫັນດ້ານທີ່ເປັນຈິງຫຼາຍຍິ່ງຂຶ້ນ ແລະ ພິເສດຫຼາຍຂຶ້ນຂອງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ.

ຫຼັງຈາກທີ່ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຖືກກ່າວອອກ, ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າກໍຄວບຄຸມພາລະກິດນີ້ ແລະ ຄວາມຈິງທີ່ຖືກສັນຍາຈາກປາກຂອງພຣະເຈົ້າກໍເລີ່ມກາຍເປັນຄວາມຈິງເທື່ອລະໜ້ອຍ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ການປ່ຽນແປງກໍເລີ່ມປາກົດຂຶ້ນທ່າມກາງທຸກສິ່ງ ຄືກັນກັບວ່າ ການມາເຖິງຂອງລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ, ຫຍ້າຈະກາຍເປັນສີຂຽວແນວໃດ, ດອກໄມ້ຈະອອກດອກແນວໃດ, ຕາຈະແຕກໜໍ່ອອກຈາກຕົ້ນໄມ້ແນວໃດ, ນົກຈະເລີ່ມຮ້ອງແນວໃດ, ຫ່ານຈະກັບຄືນຖິ່ນແນວໃດ ແລະ ທົ່ງຫຍ້າຈະເຕັມໄປດ້ວຍຜູ້ຄົນແນວໃດ... ດ້ວຍການມາເຖິງຂອງລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ, ທຸກສິ່ງຖືກເຮັດໃຫ້ຟື້ນຄືນ ແລະ ສິ່ງນີ້ກໍເປັນການກະທຳທີ່ອັດສະຈັນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າເຮັດໃຫ້ຄຳສັນຍາຂອງພຣະອົງສຳເລັດ, ທຸກສິ່ງໃນສະຫວັນ ແລະ ເທິງແຜ່ນດິນໂລກກໍເລີ່ມຕົ້ນໃໝ່ ແລະ ປ່ຽນແປງຕາມຄວາມຄິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ຖືກຍົກເວັ້ນເລີຍ. ເມື່ອຄຳໝັ້ນສັນຍາ ຫຼື ຄຳສັນຍາຖືກກ່າວອອກຈາກປາກຂອງພຣະເຈົ້າ, ທຸກສິ່ງກໍຖືກເຮັດໃຫ້ສໍາເລັດ ແລະ ຖືກກຳນົດທິດທາງເພື່ອຄວາມສຳເລັດຂອງມັນ; ສິ່ງຖືກສ້າງທຸກຢ່າງກໍຖືກປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ຈັດແຈງຢູ່ພາຍໃຕ້ອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ, ເຮັດຕາມບົດບາດໃຜມັນ ແລະ ຮັບໃຊ້ໜ້າທີ່ຂອງໃຜມັນ. ນີ້ແມ່ນການສະແດງອອກຂອງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ເຈົ້າເຫັນຫຍັງໃນສິ່ງນີ້ບໍ? ເຈົ້າຮູ້ຈັກສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າແນວໃດ? ມີຂອບເຂດໃນສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ມີເວລາຈຳກັດບໍ? ສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າ ມັນມີຄວາມສູງສະເພາະ ຫຼື ຄວາມຍາວສະເພາະ? ສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າ ມັນມີຂະໜາດ ຫຼື ກຳລັງສຳເພາະ? ສາມາດວັດແທກມັນດ້ວຍຂະໜາດຂອງມະນຸດບໍ? ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ເປີດ ແລະ ປິດ, ບໍ່ໄດ້ມາ ແລະ ໄປ ແລະ ບໍ່ມີໃຜທີ່ສາມາດວັດແທກໄດ້ວ່າ ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງຍິ່ງໃຫຍ່ສໍ່າໃດ. ບໍ່ວ່າເວລາຈະຜ່ານໄປຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ເມື່ອພຣະເຈົ້າອວຍພອນຄົນໆໜຶ່ງ, ການອວຍພອນນີ້ຈະສືບຕໍ່ໄປເລື້ອຍໆ ແລະ ການຕໍ່ເນື່ອງຂອງການອວຍພອນຈະເປັນຄຳພະຍານໃຫ້ກັບສິດອຳນາດທີ່ບໍ່ສາມາດປະເມີນຄ່າໄດ້ຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຈະຍອມໃຫ້ມະນຸດຊາດເຫັນແລ້ວເຫັນອີກເຖິງການປາກົດອີກຄັ້ງຂອງພະລັງຊີວິດທີ່ບໍ່ສາມາດດັບມອດໄດ້ຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ການສະແດງອອກແຕ່ລະຢ່າງຂອງສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງແມ່ນການສະແດງຢ່າງສົມບູນເຖິງພຣະທຳທີ່ມາຈາກປາກຂອງພຣະອົງ ເຊິ່ງຖືກສະແດງໃຫ້ກັບທຸກສິ່ງ ແລະ ໃຫ້ກັບມະນຸດຊາດທັງປວງ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ທຸກສິ່ງທີ່ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງເຮັດໃຫ້ສຳເລັດກໍພິເສດເໜືອການປຽບທຽບ ແລະ ບໍ່ມີຂໍ້ບົກຜ່ອງໃດເລີຍ. ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງ, ພຣະທຳຂອງພຣະອົງ, ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ພາລະກິດທຸກຢ່າງທີ່ພຣະອົງເຮັດໃຫ້ສຳເລັດລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນພາບສວຍງາມທີ່ບໍ່ສາມາດທຽບໄດ້ ແລະ ສຳລັບສິ່ງຖືກສ້າງແລ້ວ, ພາສາຂອງມະນຸດຊາດບໍ່ສາມາດກ່າວເຖິງຄວາມສຳຄັນ ແລະ ຄຸນຄ່າຂອງມັນໄດ້. ເມື່ອພຣະເຈົ້າເຮັດສັນຍາກັບບຸກຄົນໃດໜຶ່ງ, ທຸກສິ່ງທີ່ກ່ຽວກັບພວກເຂົາພຣະເຈົ້າແມ່ນຮູ້ຈັກດີຄືກັບຫຼັງມືຂອງພຣະອົງເອງ ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃສ ຫຼື ພວກເຂົາຈະເຮັດຫຍັງ, ເບື້ອງຫຼັງຂອງພວກເຂົາກ່ອນ ຫຼື ຫຼັງຈາກທີ່ພວກເຂົາຮັບຄຳສັນຍາເປັນແນວໃດ ຫຼື ຄວາມວຸ້ນວາຍໃນສະພາບແວດລ້ອມແຫ່ງການດຳລົງຊີວິດຂອງພວກເຂົາຈະຮ້າຍແຮງຫຼາຍສໍ່າໃດ. ບໍ່ວ່າເວລາຈະຜ່ານໄປຫຼາຍສໍ່າໃດຫຼັງຈາກທີ່ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຖືກກ່າວອອກ, ສຳລັບພຣະອົງແລ້ວ ມັນກໍຄືກັບວ່າພຣະທຳເຫຼົ່ານັ້ນຫາກໍຖືກກ່າວອອກໄປ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ພຣະເຈົ້າມີລິດອຳນາດ ແລະ ມີສິດອຳນາດດັ່ງກ່າວທີ່ພຣະອົງສາມາດຕິດຕາມ, ຄວບຄຸມ ແລະ ສໍາເລັດຄຳສັນຍາທຸກຢ່າງທີ່ພຣະອົງສ້າງໄວ້ກັບມະນຸດຊາດ ແລະ ບໍ່ວ່າຄຳສັນຍາຈະເປັນຫຍັງກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າມັນຈະດົນສໍ່າໃດທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຄຳສັນຍານັ້ນສຳເລັດຢ່າງຄົບຖ້ວນ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນກໍຄື ບໍ່ວ່າຂອບເຂດຂອງຄວາມສຳເລັດຂອງຄຳສັນຍານັ້ນກວ້າງຂວາງຫຼາຍສໍ່າໃດ ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ເວລາ, ພູມສາດ, ຊົນເຜົ່າ ແລະ ອື່ນໆ, ຄຳສັນຍານີ້ກໍຈະຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດ, ເກີດເປັນຈິງ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນກໍຄື ຄວາມສຳເລັດ ແລະ ການເຮັດໃຫ້ເປັນຈິງຂອງມັນຈະບໍ່ຮຽກຮ້ອງຄວາມພະຍາຍາມແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວຈາກພຣະອົງ. ແລ້ວສິ່ງນີ້ພິສູດຫຍັງ? ມັນພິສູດວ່າຂອບເຂດຂອງສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນພຽງພໍທີ່ຈະຄວບຄຸມຈັກກະວານທັງປວງ ແລະ ມະນຸດຊາດທັງໝົດ. ພຣະເຈົ້າສ້າງແສງສະຫວ່າງ, ແຕ່ນັ້ນກໍບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ພຣະເຈົ້າພຽງແຕ່ຄຸ້ມຄອງແສງສະຫວ່າງ ຫຼື ພຣະອົງພຽງແຕ່ຄຸ້ມຄອງນໍ້າ ເພາະພຣະອົງສ້າງນໍ້າ ແລະ ສິ່ງອື່ນໆແມ່ນບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບພຣະເຈົ້າເລີຍ. ນີ້ຈະບໍ່ແມ່ນເປັນການເຂົ້າໃຈຜິດບໍ? ເຖິງແມ່ນການທີ່ພຣະເຈົ້າອວຍພອນອັບຣາຮາມໄດ້ຫາຍຈາກຄວາມຊົງຈຳຂອງມະນຸດເທື່ອລະໜ້ອຍຫຼັງຈາກເວລາຫຼາຍຮ້ອຍປີ, ສຳລັບພຣະເຈົ້າແລ້ວ ຄຳສັນຍານີ້ຍັງຄົງຢູ່ຄືເກົ່າ. ມັນຍັງຢູ່ໃນຂະບວນການເຮັດໃຫ້ສຳເລັດ ແລະ ບໍ່ເຄີຍຢຸດຈັກເທື່ອ. ມະນຸດບໍ່ເຄີຍຮູ້ ຫຼື ໄດ້ຍິນເຖິງວິທີທີ່ພຣະເຈົ້າໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງຈັກເທື່ອ, ວິທີທີ່ທຸກສິ່ງຖືກປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ຈັດແຈງ ແລະ ເລື່ອງລາວຫຼາຍຢ່າງທີ່ເກີດຂຶ້ນທ່າມກາງທຸກສິ່ງໃນການສ້າງຂອງພຣະເຈົ້າໃນລະຫວ່າງເວລານີ້, ແຕ່ທຸກຊິ້ນສ່ວນຢ່າງມະຫັດສະຈັນຂອງການສະແດງອອກເຖິງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການເປີດເຜີຍເຖິງການກະທຳຂອງພຣະອົງແມ່ນຖືກບອກຕໍ່ ແລະ ຍົກຍ້ອງທ່າມກາງທຸກສິ່ງ, ທຸກສິ່ງໄດ້ສະແດງອອກ ແລະ ກ່າວເຖິງການກະທຳທີ່ອັດສະຈັນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ທຸກເລື່ອງລາວທີ່ຖືກເລົ່າເຖິງໃນການປົກຄອງຂອງພຣະເຈົ້າເໜືອທຸກສິ່ງ ແມ່ນຈະຖືກປະກາດໂດຍທຸກສິ່ງສືບໄປຕະຫຼອດ. ສິດອຳນາດທີ່ພຣະເຈົ້າປົກຄອງທຸກສິ່ງ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າສະແດງກັບທຸກສິ່ງວ່າ ພຣະເຈົ້າສະຖິດຢູ່ທຸກແຫ່ງ ແລະ ທຸກເວລາ. ເມື່ອເຈົ້າໄດ້ເຫັນເຖິງການຢູ່ທົ່ວທຸກຫົນທຸກແຫ່ງຂອງສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຈົ້າຈະເຫັນວ່າ ພຣະເຈົ້າສະຖິດຢູ່ທຸກແຫ່ງ ແລະ ທຸກເວລາ. ສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຖືກຈຳກັດດ້ວຍເວລາ, ພູມສາດ, ອາວະກາດ ຫຼື ບຸກຄົນໃດໜຶ່ງ, ເຫດການ ຫຼື ສິ່ງຂອງ. ຂອບເຂດແຫ່ງສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າເໜືອຈິນຕະນາການຂອງມະນຸດ; ມະນຸດບໍ່ສາມາດຢັ່ງເຖິງມັນໄດ້, ມະນຸດບໍ່ສາມາດຈິນຕະນາການໄດ້ ແລະ ມະນຸດຈະບໍ່ສາມາດຮູ້ຢ່າງຄົບຖ້ວນໄດ້ຈັກເທື່ອ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 95)

ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງບໍ່ໄດ້ຖືກຈຳກັດໂດຍເວລາ, ອາວະກາດ ຫຼື ພູມສາດ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງແມ່ນເໜືອການຄໍານວນ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ບາງຄົນມັກຄາດຄະເນ ແລະ ຈິນຕະນາການ, ແຕ່ການຈິນຕະນາການຂອງມະນຸດສາມາດໄປໄກສໍ່າໃດ? ມັນສາມາດໄປກາຍແຜ່ນດິນໂລກນີ້ບໍ? ມະນຸດສາມາດຄາດຄະເນ ແລະ ຈິນຕະນາການເຖິງຄວາມແທ້ຈິງ ແລະ ຄວາມຖືກຕ້ອງແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ບໍ? ການຄາດຄະເນ ແລະ ການຈິນຕະນາການຂອງມະນຸດສາມາດເຮັດໃຫ້ເຂົາບັນລຸຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ບໍ? ພວກມັນສາມາດເຮັດໃຫ້ມະນຸດເຂົ້າໃຈ ແລະ ຍອມຢູ່ພາຍໃຕ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງໄດ້ບໍ? ຄວາມຈິງພິສູດວ່າ ການຄາດຄະເນ ແລະ ການຈິນຕະນາການຂອງມະນຸດເປັນພຽງແຕ່ຜົນຜະລິດຂອງສະຕິປັນຍາຂອງມະນຸດ ແລະ ບໍ່ໄດ້ໃຫ້ການຊ່ວຍເຫຼືອ ຫຼື ຜົນປະໂຫຍດແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວສໍາລັບຄວາມຮູ້ຂອງມະນຸດກ່ຽວກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ອ່ານນິຍາຍວິທະຍາສາດ, ບາງຄົນສາມາດຈິນຕະນາການເຖິງດວງເດືອນ ແລະ ດວງດາວເປັນແນວໃດ. ແຕ່ນີ້ກໍບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ມະນຸດມີຄວາມເຂົ້າໃຈຫຍັງເລີຍກ່ຽວກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ການຈິນຕະນາການຂອງມະນຸດກໍເປັນພຽງແຕ່ການຈິນຕະນາການເທົ່ານັ້ນ. ຈາກຄວາມຈິງກ່ຽວກັບສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ຈາກຄວາມກ່ຽວຂ້ອງຂອງພວກເຂົາກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈຫຍັງເລີຍ. ມັນຈະມີປະໂຫຍດຫຍັງເຖິງວ່າເຈົ້າໄດ້ໄປດວງເດືອນ? ມັນສະແດງວ່າເຈົ້າມີຄວາມເຂົ້າໃຈໃນຫຼາຍມິຕິກ່ຽວກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ມັນສະແດງວ່າເຈົ້າສາມາດຈິນຕະນາການເຖິງຂອບເຂດແຫ່ງສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ຍ້ອນການຄາດຄະເນ ແລະ ການຈິນຕະນາການຂອງມະນຸດບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ມະນຸດຮູ້ຈັກສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້, ມະນຸດຄວນເຮັດຫຍັງ? ທາງເລືອກທີ່ສະຫຼາດສຸດກໍຄືບໍ່ຄາດຄະເນ ຫຼື ຈິນຕະນາການ ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ມະນຸດຕ້ອງບໍ່ເພິ່ງພາຈິນຕະນາການ ແລະ ເຊື່ອຖືການຄາດຄະເນ ເມື່ອເວົ້າເຖິງການຮູ້ຈັກສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ສິ່ງທີ່ເຮົາປາຖະໜາທີ່ຈະເວົ້າກັບພວກເຈົ້າໃນນີ້ແມ່ນຫຍັງ? ຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ຕົວຕົນຂອງພຣະເຈົ້າເອງ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ສາມາດບັນລຸໄດ້ໂດຍເພິ່ງພາຈິນຕະນາການຂອງເຈົ້າ. ຍ້ອນເຈົ້າບໍ່ສາມາດເພິ່ງພາຈິນຕະນາການເພື່ອຮູ້ຈັກສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວເຈົ້າສາມາດບັນລຸຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າດ້ວຍວິທີໃດ? ວິທີທີ່ຈະສາມາດບັນລຸສິ່ງນີ້ແມ່ນຜ່ານທາງການກິນ ແລະ ດື່ມພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຜ່ານທາງການສົນທະນາ ແລະ ຜ່ານການຜະເຊີນກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ, ເຈົ້າຈະມີປະສົບການ ແລະ ການພິສູດເທື່ອລະໜ້ອຍກ່ຽວກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າຈະຮັບເອົາຄວາມເຂົ້າໃຈເທື່ອລະໜ້ອຍ ແລະ ຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບສິດອຳນາດເພີ່ມຂຶ້ນ. ນີ້ແມ່ນວິທີດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ຈະບັນລຸຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ; ບໍ່ມີທາງລັດ. ການຂໍໃຫ້ພວກເຈົ້າບໍ່ຈິນຕະນາການ ບໍ່ຄືກັນກັບການເຮັດໃຫ້ພວກເຈົ້ານັ່ງຢູ່ລ້າໆເພື່ອລໍຖ້າຄວາມພິນາດ ຫຼື ການຫ້າມພວກເຈົ້າບໍ່ໃຫ້ເຮັດຫຍັງເລີຍ. ການບໍ່ໃຊ້ສະໝອງຂອງເຈົ້າເພື່ອຄິດ ແລະ ຈິນຕະນາການໝາຍເຖິງການບໍ່ໃຊ້ເຫດຜົນເພື່ອຄາດຄະເນ, ບໍ່ໃຊ້ຄວາມຮູ້ເພື່ອວິເຄາະ, ບໍ່ໃຊ້ວິທະຍາສາດເປັນພື້ນຖານ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມກໍຄືການເຫັນຄຸນຄ່າ, ການພິສູດ ແລະ ການຢືນຢັນວ່າພຣະເຈົ້າທີ່ເຈົ້າເຊື່ອແມ່ນມີສິດອຳນາດ, ຢືນຢັນວ່າພຣະອົງປົກຄອງເໜືອໂຊກຊະຕາຂອງເຈົ້າ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະອົງກໍພິສູດໃຫ້ພຣະອົງເປັນພຣະເຈົ້າທີ່ແທ້ຈິງຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ, ຜ່ານທາງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຜ່ານຄວາມຈິງ, ຜ່ານທຸກສິ່ງທີ່ປະສົບໃນຊີວິດ. ນີ້ແມ່ນວິທີດຽວທີ່ຜູ້ຄົນຈະສາມາດບັນລຸຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າໄດ້. ບາງຄົນເວົ້າວ່າ ພວກເຂົາປາຖະໜາທີ່ຈະຄົ້ນຫາວິທີງ່າຍໆໃນການບັນລຸຄວາມຕັ້ງໃຈນີ້, ແຕ່ພວກເຈົ້າສາມາດຄິດເຖິງວິທີດັ່ງກ່າວໄດ້ບໍ? ເຮົາຈະບອກກັບເຈົ້າ ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຄິດ ເພາະບໍ່ມີວິທີອື່ນໆອີກແລ້ວ! ວິທີດຽວກໍຄືຮູ້ຈັກ ແລະ ພິສູດສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າມີ ແລະ ເປັນຢ່າງຕັ້ງໃຈ ແລະ ຢ່າງແນວແນ່ ຜ່ານພຣະທຳທຸກຂໍ້ທີ່ພຣະອົງກ່າວອອກ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຮັດ. ນີ້ແມ່ນວິທີດຽວທີ່ຈະຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ຍ້ອນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າມີ ແລະ ເປັນ ແລະ ທຸກສິ່ງກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ບໍ່ມີຄວາມໝາຍ ແລະ ວ່າງເປົ່າ, ແຕ່ເປັນຄວາມຈິງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 96)

ຄວາມຈິງແຫ່ງການຄວບຄຸມ ແລະ ອິດທິພົນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງເໜືອສິ່ງທັງປວງ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ມີຊີວິດບົ່ງບອກເຖິງການມີຢູ່ທີ່ແທ້ຈິງຂອງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ

ການອວຍພອນຂອງພຣະເຢໂຮວາໃຫ້ກັບໂຢບແມ່ນຖືກບັນທຶກໃນໜັງສືໂຢບ. ພຣະເຈົ້າປະທານຫຍັງໃຫ້ກັບໂຢບ? “ແລ້ວພຣະເຢໂຮວາໄດ້ອວຍພອນໂຢບໃນຕອນສຸດທ້າຍຂອງໂຢບຫຼາຍກວ່າຕອນເລີ່ມຕົ້ນຂອງລາວ ຍ້ອນລາວມີແກະສິບສີ່ພັນໂຕ ແລະ ອູດຫົກພັນໂຕ ແລະ ງົວຜູ້ໃສ່ແອກໜຶ່ງພັນໂຕ ແລະ ລາໂຕແມ່ໜຶ່ງພັນໂຕ” (ໂຢບ 42:12). ຈາກທັດສະນະຂອງມະນຸດ, ແມ່ນຫຍັງຄືສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ຖືກມອບໃຫ້ກັບໂຢບ? ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນຊັບສິນຂອງມະນຸດຊາດບໍ? ດ້ວຍຊັບສິນເຫຼົ່ານີ້, ໂຢບຈະບໍ່ໄດ້ເປັນຄົນຮັ່ງມີຫຼາຍໃນລະຫວ່າງຍຸກນັ້ນບໍ? ແລ້ວລາວໄດ້ຮັບຊັບສິນເຫຼົ່ານີ້ແນວໃດ? ແມ່ນຫຍັງກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມຮັ່ງມີຂອງລາວ? ມັນຊັດເຈນໂດຍບໍ່ຕ້ອງອະທິບາຍຢູ່ແລ້ວວ່າ ມັນແມ່ນຍ້ອນການອວຍພອນຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ເຮັດໃຫ້ໂຢບຄອບຄອງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້. ໂຢບພິຈາລະນາເບິ່ງຊັບສິນເຫຼົ່ານີ້ແນວໃດ ແລະ ລາວເບິ່ງແນວໃດກ່ຽວກັບການອວຍພອນຂອງພຣະເຈົ້າ, ນັ້ນບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຈະສົນທະນາໃນທີ່ນີ້. ເມື່ອເວົ້າເຖິງການອວຍພອນຂອງພຣະເຈົ້າ, ທຸກຄົນປາຖະໜາຫາ ກາງເວັນ ແລະ ກາງຄືນ ເພື່ອທີ່ຈະຖືກພຣະເຈົ້າອວຍພອນ, ແຕ່ມະນຸດບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມໄດ້ວ່າ ເຂົາສາມາດຮັບເອົາຊັບສິນຫຼາຍສໍ່າໃດໃນລະຫວ່າງຊີວິດຂອງເຂົາ ຫຼື ວ່າເຂົາຈະສາມາດໄດ້ຮັບການອວຍພອນຈາກພຣະເຈົ້າ ຫຼື ບໍ່ນັ້ນ, ນີ້ແມ່ນຄວາມຈິງທີ່ບໍ່ຕ້ອງສົງໄສ! ພຣະເຈົ້າມີສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດທີ່ຈະປະທານຊັບສິນໃດກໍຕາມໃຫ້ກັບມະນຸດ, ຍອມໃຫ້ມະນຸດຮັບເອົາພອນໃດກໍຕາມ, ແຕ່ກໍມີຫຼັກການໃນການອວຍພອນຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າອວຍພອນຄົນປະເພດໃດ? ແນ່ນອນ ພຣະອົງປະທານພອນໃຫ້ຄົນທີ່ພຣະອົງມັກ! ອັບຣາຮາມ ແລະ ໂຢບຖືກພຣະເຈົ້າອວຍພອນທັງສອງ, ແຕ່ການອວຍພອນທີ່ພວກເຂົາໄດ້ຮັບແມ່ນບໍ່ຄືກັນ. ພຣະເຈົ້າອວຍພອນອັບຣາຮາມດ້ວຍເຊື້ອສາຍທີ່ມີຫຼາຍເທົ່າກັບເມັດຊາຍ ແລະ ດວງດາວ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າອວຍພອນອັບຣາຮາມ, ພຣະອົງເຮັດໃຫ້ເຊື້ອສາຍຂອງຄົນໜຶ່ງ ແລະ ຊົນຊາດໜຶ່ງກາຍມາເປັນຊົນຊາດມະຫາອຳນາດ ແລະ ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ. ໃນນີ້, ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າປົກຄອງເໜືອມະນຸດຊາດ ຜູ້ເຊິ່ງຫາຍໃຈຈາກລົມຫາຍໃຈຂອງພຣະເຈົ້າທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງ ແລະ ສິ່ງທີ່ມີຊີວິດ. ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ມະນຸດຊາດນີ້ເພີ່ມທະວີ ແລະ ເປັນຢູ່ຢ່າງໄວໂດຍການຕັດສິນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພາຍໃນຂອບເຂດທີ່ພຣະເຈົ້າກຳນົດໄວ້. ໂດຍສະເພາະແລ້ວ, ການຢູ່ລອດຂອງຊົນຊາດນີ້, ອັດຕາການຂະຫຍາຍຕົວ ແລະ ກໍານົດອາຍຸຍືນລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນສ່ວນຂອງການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼັກການຂອງທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນອີງຕາມຄຳສັນຍາທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງໄວ້ໃຫ້ອັບຣາຮາມທັງໝົດ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ບໍ່ວ່າຈະເປັນສະຖານະການໃດກໍຕາມ, ຄຳສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າຈະດຳເນີນການຕໍ່ໄປໂດຍບໍ່ມີອຸປະສັກ ແລະ ຖືກເຮັດໃຫ້ເກີດເປັນຈິງພາຍໃຕ້ການຄຸ້ມຄອງແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນຄຳສັນຍາທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງໄວ້ໃຫ້ກັບອັບຣາຮາມນັ້ນ ບໍ່ວ່າຈະມີກາລີຍຸກເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ບໍ່ວ່າຈະໃນຍຸກໃດ, ບໍ່ວ່າຈະມີໄພພິບັດທີ່ມະນຸດຊາດຕ້ອງອົດກັ້ນ, ເຊື້ອສາຍຂອງອັບຣາຮາມຈະບໍ່ປະສົບກັບຄວາມສ່ຽງໃນການຖືກທຳລາຍລ້າງ ແລະ ຊົນຊາດຂອງພວກເຂົາກໍຈະບໍ່ຫາຍສາບສູນໄປ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ການທີ່ພຣະເຈົ້າອວຍພອນໂຢບເຮັດໃຫ້ລາວຮັ່ງມີຢ່າງມະຫາສານ. ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າມອບໃຫ້ກັບລາວກໍຄືສິ່ງທີ່ມີຊີວິດ ແລະ ມີລົມຫາຍໃຈຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍ ເຊິ່ງມີລັກສະນະເຈາະຈົງ ລວມເຖິງຈຳນວນຂອງພວກມັນ, ອັດຕາຄວາມໄວໃນການແຜ່ພັນຂອງພວກມັນ, ອັດຕາການຢູ່ລອດ, ຈຳນວນໄຂມັນທີ່ຢູ່ໃນຮ່າງກາຍຂອງພວກມັນ ແລະ ອື່ນໆອີກ ແມ່ນຖືກຄວບຄຸມໂດຍພຣະເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ສິ່ງທີ່ມີຊີວິດເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ມີຄວາມສາມາດໃນການເວົ້າ, ພວກເຂົາກໍຍັງເປັນສ່ວນໜຶ່ງໃນການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງເຊັ່ນດຽວກັນ ແລະ ຫຼັກການແຫ່ງການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະເຈົ້າສໍາລັບພວກມັນກໍເປັນໄປຕາມພື້ນຖານຂອງການອວຍພອນທີ່ພຣະເຈົ້າສັນຍາໄວ້ກັບໂຢບ. ໃນການອວຍພອນທີ່ພຣະເຈົ້າມອບໃຫ້ກັບອັບຣາຮາມ ແລະ ໂຢບ, ເຖິງແມ່ນວ່າ ສິ່ງທີ່ສັນຍານັ້ນແຕກຕ່າງກັນ, ສິດອຳນາດທີ່ພຣະເຈົ້າໃຊ້ປົກຄອງສິ່ງທັງປວງ ແລະ ສິ່ງທີ່ມີຊີວິດຕ່າງໆກໍເປັນອັນດຽວກັນ. ທຸກລາຍລະອຽດຂອງສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຖືກສະແດງອອກໃນຄຳສັນຍາທີ່ແຕກຕ່າງກັນຂອງພຣະອົງ ແລະ ການອວຍພອນທີ່ໃຫ້ກັບອັບຣາຮາມ ແລະ ໂຢບ ໄດ້ສະແດງໃຫ້ມະນຸດຊາດເຫັນອີກຄັ້ງວ່າ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ນອກເໜືອຈິນຕະນາການຂອງມະນຸດຫຼາຍ. ລາຍລະອຽດເຫຼົ່ານີ້ບອກມະນຸດຊາດອີກຄັ້ງວ່າ ຖ້າເຂົາປາຖະໜາທີ່ຈະຮູ້ຈັກສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວມັນກໍພຽງແຕ່ສາມາດບັນລຸຜ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຜ່ານທາງການຜະເຊີນກັບພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ.

ສິດອຳນາດແຫ່ງການປົກຄອງຂອງພຣະເຈົ້າເໜືອສິ່ງທັງປວງຍອມໃຫ້ມະນຸດເຫັນຄວາມຈິງຢ່າງໜຶ່ງ ນັ້ນກໍຄື ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ສະແດງອອກໃນພຣະທຳທີ່ວ່າ “ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ຈົ່ງມີແສງສະຫວ່າງ ແລ້ວກໍມີແສງສະຫວ່າງ, ຈົ່ງມີທ້ອງຟ້າ ແລ້ວກໍມີທ້ອງຟ້າ ແລະ ຈົ່ງມີແຜ່ນດິນ ແລ້ວກໍມີແຜ່ນດິນ”, ແຕ່ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນກໍຄື ສິດອໍານາດຂອງພຣະອົງຍັງສະແດງອອກຢູ່ໃນວິທີທີ່ພຣະອົງເຮັດໃຫ້ແສງສະຫວ່າງສືບຕໍ່, ຮັກສາທ້ອງຟ້າບໍ່ໃຫ້ຫາຍໄປ ແລະ ເຮັດໃຫ້ແຜ່ນດິນແຍກອອກຈາກນໍ້າຕະຫຼອດໄປ ພ້ອມທັງຢູ່ໃນລາຍລະອຽດຂອງວິທີທີ່ພຣະອົງປົກຄອງ ແລະ ຄຸ້ມຄອງສິ່ງທີ່ພຣະອົງສ້າງຂຶ້ນ ນັ້ນກໍຄື ແສງສະຫວ່າງ, ທ້ອງຟ້າ ແລະ ແຜ່ນດິນ. ພວກເຈົ້າເຫັນຫຍັງອີກແດ່ໃນການທີ່ພຣະເຈົ້າອວຍພອນມະນຸດຊາດ? ເຫັນໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນກໍຄື ຫຼັງຈາກທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ອວຍພອນອັບຣາຮາມ ແລະ ໂຢບ, ບາດກ້າວຂອງພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ຢຸດ ຍ້ອນພຣະອົງຫາກໍເລີ່ມຕົ້ນໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ພຣະອົງເຈດຕະນາທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ພຣະທຳທຸກຂໍ້ຂອງພຣະອົງເປັນຄວາມຈິງ ແລະ ເຮັດໃຫ້ລາຍລະອຽດທຸກປະການທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວໄວ້ເກີດຂຶ້ນຈິງ ແລະ ສະນັ້ນ ໃນຫຼາຍປີທີ່ຈະມາເຖິງນີ້ ພຣະອົງສືບຕໍ່ເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຈດຕະນາໄວ້. ເພາະພຣະເຈົ້າມີສິດອຳນາດ, ບາງເທື່ອ ສຳລັບມະນຸດແລ້ວ ມັນເບິ່ງຄືກັບວ່າ ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການພຽງແຕ່ກ່າວ ແລະ ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຍົກນິ້ວມືຂຶ້ນເພື່ອໃຫ້ທຸກບັນຫາ ແລະ ທຸກສິ່ງສຳເລັດລົງ. ການຈິນຕະນາການດັ່ງກ່າວແມ່ນຂ້ອນຂ້າງເປັນຕາຫົວຂວັນ! ຖ້າເຈົ້າພຽງແຕ່ມີມຸມມອງດ້ານດຽວກ່ຽວກັບການທີ່ພຣະເຈົ້າຈັດຕັ້ງພັນທະສັນຍາກັບມະນຸດໂດຍໃຊ້ພຣະທຳ ແລະ ກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າສຳເລັດທຸກສິ່ງໂດຍໃຊ້ພຣະທຳ ແລະ ເຈົ້າບໍ່ສາມາດເຫັນເຖິງຫຼາກຫຼາຍໝາຍສຳຄັນ ແລະ ຄວາມຈິງທີ່ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າມີອິດທິພົນຢູ່ເໜືອການເປັນຢູ່ຂອງສິ່ງທັງປວງ, ແລ້ວຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງເຈົ້າກ່ຽວກັບສິດອຳນາດກໍບໍ່ມີຄວາມໝາຍ ແລະ ເປັນຕາຢາກຫົວຫຼາຍ! ຖ້າມະນຸດຈິນຕະນາການໃຫ້ພຣະເຈົ້າເປັນແບບນັ້ນ, ຕ້ອງເວົ້າໄດ້ວ່າ ຄວາມຮູ້ຂອງມະນຸດກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າໄດ້ຖືກຂັບໄລ່ຈົນເຖິງດ່ານສຸດທ້າຍ ແລະ ໄດ້ເຖິງທາງຕັນແລ້ວ ຍ້ອນພຣະເຈົ້າທີ່ມະນຸດຈິນຕະນາການແມ່ນເປັນພຽງແຕ່ເຄື່ອງຈັກທີ່ບັນຊາຄຳສັ່ງ ແລະ ບໍ່ແມ່ນພຣະເຈົ້າຜູ້ເຊິ່ງມີສິດອຳນາດ. ເຈົ້າໄດ້ເຫັນຫຍັງແດ່ຜ່ານຕົວຢ່າງຂອງອັບຣາຮາມ ແລະ ໂຢບ? ເຈົ້າໄດ້ເຫັນເຖິງດ້ານທີ່ເປັນຈິງຂອງສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ຫຼັງຈາກທີ່ພຣະເຈົ້າອວຍພອນອັບຣາຮາມ ແລະ ໂຢບ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ຢຸດຢູ່ບ່ອນນັ້ນ ຫຼື ພຣະອົງສົ່ງຜູ້ສົ່ງຂ່າວຂອງພຣະອົງໃຫ້ປະຕິບັດພາລະກິດ ໃນຂະນະທີ່ລໍຖ້າເພື່ອເຫັນສິ່ງທີ່ຈະເປັນຜົນຕາມມາ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ທັນທີທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວພຣະທຳຂອງພຣະອົງ, ພາຍໃຕ້ການນໍາພາຂອງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ທຸກສິ່ງເລີ່ມເຮັດຕາມພາລະກິດທີ່ພຣະເຈົ້າເຈດຕະນາທີ່ຈະປະຕິບັດ ແລະ ມີການຈັດແຈງຜູ້ຄົນ, ສິ່ງຂອງ ແລະ ວັດຖຸທີ່ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ທັນທີທີ່ພຣະທຳຖືກກ່າວອອກຈາກປາກຂອງພຣະເຈົ້າ, ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າເລີ່ມຖືກໃຊ້ທົ່ວແຜ່ນດິນທັງໝົດ ແລະ ພຣະອົງກຳນົດວິທີທາງເພື່ອເຮັດສຳລັບ ແລະ ປະຕິບັດຕາມຄຳສັນຍາທີ່ພຣະອົງໄດ້ເຮັດໄວ້ໃຫ້ອັບຣາຮາມ ແລະ ໂຢບ, ໃນຂະນະທີ່ກຳລັງວາງແຜນ ແລະ ຈັດຕຽມໃຫ້ເໝາະສົມທຸກຢ່າງສຳລັບທຸກສິ່ງທີ່ຈຳເປັນໃນແຕ່ລະບາດກ້າວ ແລະ ແຕ່ລະຂັ້ນຕອນສຳຄັນທີ່ພຣະອົງວາງແຜນຈະປະຕິບັດ. ໃນລະຫວ່າງເວລານີ້, ພຣະເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ກຳນົດທິດທາງຂອງຜູ້ສົ່ງຂ່າວຂອງພຣະອົງ, ແຕ່ຍັງກຳນົດທິດທາງຂອງທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ສ້າງຂຶ້ນ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ຂອບເຂດທີ່ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າຖືກໃຊ້ບໍ່ພຽງແຕ່ລວມເຖິງຜູ້ສົ່ງຂ່າວ ແຕ່ລວມເຖິງທຸກສິ່ງໃນການສ້າງທີ່ຖືກກຳນົດທິດທາງເພື່ອໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບພາລະກິດທີ່ພຣະອົງເຈດຕະນາທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ສຳເລັດ; ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນລັກສະນະສະເພາະໃນການໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນຈິນຕະນາການຂອງພວກເຈົ້າ, ບາງຄົນອາດມີຄວາມເຂົ້າໃຈດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້ກ່ຽວກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ນັ້ນກໍຄື ພຣະເຈົ້າມີສິດອຳນາດ ແລະ ພຣະເຈົ້າມີລິດອຳນາດ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພຣະເຈົ້າພຽງແຕ່ຢູ່ໃນສະຫວັນຊັ້ນສາມ ຫຼື ຢູ່ໃນບ່ອນຄົງທີ່ ແລະ ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງປະຕິບັດພາລະກິດສະເພາະໃດເລີຍ ແລະ ພາລະກິດທັງໝົດຂອງພຣະອົງແມ່ນຖືກເຮັດໃຫ້ສົມບູນພາຍໃນຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງ. ບາງຄົນອາດຍັງເຊື່ອວ່າ ເຖິງແມ່ນພຣະເຈົ້າອວຍພອນອັບຣາຮາມ, ພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເຮັດຫຍັງເລີຍ ແລະ ພຣະອົງພຽງຕ້ອງການກ່າວພຣະທຳຂອງພຣະອົງເທົ່ານັ້ນ. ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນແທ້ບໍ? ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນເລີຍວ່າ ບໍ່ແມ່ນ! ເຖິງແມ່ນພຣະເຈົ້າມີສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດ, ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງເປັນຈິງ ແລະ ແທ້ຈິງ, ບໍ່ໄດ້ວ່າງເປົ່າ. ຄວາມແທ້ຈິງ ແລະ ຄວາມເປັນຈິງຂອງສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຖືກເປີດເຜີຍ ແລະ ສະແດງອອກເທື່ອລະໜ້ອຍໃນການທີ່ພຣະອົງສ້າງທຸກສິ່ງ ແລະ ຄວບຄຸມຢູ່ເໜືອສິ່ງຕ່າງໆ ແລະ ໃນຂະບວນການທີ່ພຣະອົງນໍາພາ ແລະ ຄຸ້ມຄອງມະນຸດຊາດ. ທຸກວິທີການ, ທຸກທັດສະນະ ແລະ ທຸກລາຍລະອຽດຂອງການປົກຄອງຂອງພຣະເຈົ້າເໜືອມະນຸດຊາດ ແລະ ສິ່ງທັງປວງ ແລະ ທຸກພາລະກິດທີ່ພຣະອົງໄດ້ເຮັດໃຫ້ສຳເລັດ ພ້ອມທັງຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງພຣະອົງກ່ຽວກັບທຸກສິ່ງ, ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ລ້ວນແລ້ວແຕ່ພິສູດແທ້ຈິງວ່າ ສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນພຣະທຳທີ່ວ່າງເປົ່າ. ສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະອົງຖືກສະແດງອອກ ແລະ ເປີດເຜີຍຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ແລະ ໃນທຸກໆສິ່ງ. ການສະແດງອອກ ແລະ ການເປີດເຜີຍເຫຼົ່ານີ້ບົ່ງບອກເຖິງການມີຢູ່ທີ່ເປັນຈິງແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ຍ້ອນພຣະອົງໃຊ້ສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະອົງເພື່ອສືບຕໍ່ພາລະກິດຂອງພຣະອົງ ແລະ ເພື່ອບັນຊາການທຸກໆສິ່ງ ແລະ ເພື່ອປົກຄອງທຸກໆສິ່ງໃນທຸກຊ່ວງເວລາ; ທູດສະຫວັນ ແລະ ຜູ້ສົ່ງຂ່າວຂອງພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ສາມາດແທນລິດອຳນາດ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງໄດ້. ພຣະເຈົ້າຕັດສິນໃຈວ່າ ພຣະອົງຈະປະທານການອວຍພອນໃດໃຫ້ກັບອັບຣາຮາມ ແລະ ໂຢບ, ແລ້ວມັນກໍຂຶ້ນກັບການຕັດສິນໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນຜູ້ສົ່ງຂ່າວຂອງພຣະເຈົ້າມາຫາອັບຣາຮາມ ແລະ ໂຢບເປັນການສ່ວນຕົວ, ການກະທຳຂອງພວກເຂົາກໍເປັນໄປຕາມພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການກະທໍາຂອງພວກເຂົາແມ່ນຢູ່ພາຍໃຕ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຊັ່ນດຽວກັນ ຜູ້ສົ່ງຂ່າວກໍຍັງຢູ່ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງພຣະເຈົ້າອີກດ້ວຍ. ເຖິງແມ່ນມະນຸດເຫັນຜູ້ສົ່ງຂ່າວຂອງພຣະເຈົ້າມາຫາອັບຣາຮາມ ແລະ ບໍ່ໄດ້ເຫັນພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາເຮັດຫຍັງດ້ວຍຕົວພຣະອົງເອງທີ່ບັນທຶກໄວ້ໃນພຣະຄຳພີ, ຕາມຄວາມຈິງແລ້ວ ຜູ້ດຽວທີ່ໃຊ້ລິດອຳນາດ ແລະ ສິດອຳນາດແທ້ຈິງກໍແມ່ນພຣະເຈົ້າເອງ ແລະ ສິ່ງນີ້ຈະບໍ່ທົນຕໍ່ຂໍ້ສົງໄສຈາກມະນຸດຄົນໃດ! ເຖິງແມ່ນເຈົ້າໄດ້ເຫັນທູດສະຫວັນ ແລະ ຜູ້ສົ່ງຂ່າວມີລິດອຳນາດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ປະຕິບັດສິ່ງອັດສະຈັນຕ່າງໆ ຫຼື ພວກເຂົາໄດ້ເຮັດບາງສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າມອບໝາຍໃຫ້, ການກະທຳຂອງພວກເຂົາກໍພຽງແຕ່ເພື່ອເຮັດສຳເລັດການມອບໝາຍຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ ແລະ ບໍ່ໄດ້ສະແດງເຖິງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າດ້ວຍວິທີໃດເລີຍ, ຍ້ອນບໍ່ມີມະນຸດ ຫຼື ສິ່ງໃດທີ່ມີ ຫຼື ຄອບຄອງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງໃນການສ້າງສິ່ງທັງປວງ ແລະ ປົກຄອງທຸກສິ່ງ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນຈຶ່ງບໍ່ມີມະນຸດ ຫຼື ສິ່ງໃດທີ່ສາມາດໃຊ້ ຫຼື ສະແດງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 97)

ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງໄດ້ ແລະ ບໍ່ສາມາດລ່ວງເກີນໄດ້

1. ພຣະເຈົ້າໃຊ້ພຣະທຳເພື່ອສ້າງສິ່ງທັງປວງ

“ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ຈົ່ງມີແສງສະຫວ່າງ ແລ້ວກໍມີແສງສະຫວ່າງ. ພຣະອົງເຫັນແສງສະຫວ່າງ ແລະ ເຫັນວ່າມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ, ແລ້ວພຣະເຈົ້າໄດ້ແຍກແສງສະຫວ່າງອອກຈາກຄວາມມືດ ແລະ ພຣະເຈົ້າເອີ້ນແສງສະຫວ່າງວ່າ ກາງເວັນ ແລະ ພຣະອົງເອີ້ນຄວາມມືດວ່າ ກາງຄືນ. ຕອນແລງກໍຜ່ານໄປ ແລະ ຕອນເຊົ້າກໍມາເຖິງ ນັ້ນຄືມື້ທຳອິດ” (ປະຖົມມະການ 1:3-5).

“ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ຈົ່ງມີທ້ອງຟ້າຢູ່ທາງກາງຂອງນໍ້າ ແລະ ໃຫ້ມັນແຍກນໍ້າອອກຈາກກັນ. ແລ້ວພຣະເຈົ້າກໍສ້າງທ້ອງຟ້າ ແລະ ແຍກນໍ້າທີ່ລຸ່ມທ້ອງຟ້າອອກຈາກນໍ້າທີ່ຢູ່ເທິງທ້ອງຟ້າ ແລ້ວມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ” (ປະຖົມມະການ 1:6-7).

“ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ໃຫ້ນໍ້າທີ່ຢູ່ລຸ່ມທ້ອງຟ້າໂຮມກັນໃນບ່ອນດຽວ ແລະ ໃຫ້ແຜ່ນດິນປາກົດຂຶ້ນ ແລ້ວມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ. ພຣະເຈົ້າເອີ້ນແຜ່ນດິນນັ້ນວ່າ ແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ພຣະອົງເອີ້ນການໂຮມຕົວຂອງນໍ້າວ່າ ທະເລ ແລະ ພຣະເຈົ້າເຫັນວ່າມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ໃຫ້ແຜ່ນດິນໂລກເກີດຫຍ້າ, ພືດຜັກທີ່ມີເມັດ ແລະ ຕົ້ນໄມ້ທີ່ເກີດໝາກ ແລະ ມີເມັດຕາມປະເພດຂອງມັນຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ ແລ້ວມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ” (ປະຖົມມະການ 1:9-11).

“ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ໃຫ້ມີແສງສະຫວ່າງໃນທ້ອງຟ້າແຫ່ງສະຫວັນເພື່ອແຍກກາງເວັນອອກຈາກກາງຄືນ ແລະ ໃຫ້ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນເປັນສັນຍາລັກ ແລະ ເປັນລະດູການຕ່າງໆ ແລະ ສຳລັບມື້ ແລະ ປີ, ແລ້ວໃຫ້ມັນເປັນແສງສະຫວ່າງໃນທ້ອງຟ້າແຫ່ງສະຫວັນເພື່ອມອບແສງສະຫວ່າງໃຫ້ກັບແຜ່ນດິນໂລກ ແລ້ວມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ” (ປະຖົມມະການ 1:14-15).

“ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ໃຫ້ນໍ້າເກີດສິ່ງມີຊີວິດທີ່ເໜັງຕີງ ແລະ ມີຊີວິດຢ່າງອຸດົມສົມບູນ ແລະ ສັດມີປີກທີ່ສາມາດບິນຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກໃນທ້ອງຟ້າແຫ່ງສະຫວັນທີ່ໂລ່ງ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງປາວານໃຫຍ່ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ມີຊີວິດທີ່ເໜັງຕີງຢູ່ໃນນໍ້າຢ່າງອຸດົມສົມບູນຕາມແບບຂອງພວກມັນ ແລະ ສັດມີປີກທຸກໂຕຕາມແບບຂອງມັນ ແລ້ວພຣະເຈົ້າກໍເຫັນວ່າ ມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ” (ປະຖົມມະການ 1:20-21).

“ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ໃຫ້ແຜ່ນດິນໂລກເກີດສິ່ງທີ່ມີຊີວິດຕາມແບບຂອງມັນ, ງົວຄວາຍ ແລະ ສິ່ງເລືອຄານ ແລະ ສັດເທິງແຜ່ນດິນໂລກຕາມແບບຂອງມັນ ແລ້ວມັນກໍເປັນດັ່ງນັ້ນ. ແລ້ວພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງສັດເທິງແຜ່ນດິນໂລກຕາມແບບຂອງມັນ ແລະ ງົວຄວາຍຕາມແບບຂອງມັນ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ເລືອຄານເທິງແຜ່ນດິນໂລກຕາມແບບຂອງມັນ ແລ້ວພຣະເຈົ້າກໍເຫັນວ່າ ມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີ” (ປະຖົມມະການ 1:24-25).

2. ພຣະເຈົ້າໃຊ້ພຣະທຳຂອງພຣະອົງເພື່ອສ້າງພັນທະສັນຍາກັບມະນຸດ

“ແລະ ເຮົາຈະສ້າງພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາກັບພວກເຈົ້າ ທຸກສິ່ງທີ່ມີຊີວິດຈະບໍ່ຖືກທໍາລາຍດ້ວຍນໍ້າຖ້ວມອີກຕໍ່ໄປ ຫຼື ຈະບໍ່ມີນໍ້າຖ້ວມທຳລາຍແຜ່ນດິນໂລກອີກ. ພຣະເຈົ້າກ່າວວ່າ ສິ່ງນີ້ເປັນສັນຍາລັກຂອງພັນທະສັນຍາທີ່ເຮົາສ້າງລະຫວ່າງເຮົາ ແລະ ພວກເຈົ້າ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ມີຊີວິດທີ່ຢູ່ກັບພວກເຈົ້າ, ເພື່ອຮຸ່ນສູ່ຮຸ່ນ ເຮົາໄດ້ສ້າງຮຸ້ງກິນນໍ້າໄວ້ໃນກ້ອນເມກ ແລະ ມັນຈະເປັນສັນຍາລັກແຫ່ງພັນທະສັນຍາລະຫວ່າງເຮົາ ແລະ ແຜ່ນດິນໂລກ” (ປະຖົມມະການ 9:11-13).

3. ການອວຍພອນຂອງພຣະເຈົ້າ

“ສຳລັບເຮົາແລ້ວ ເບິ່ງແມ ພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາກໍຢູ່ກັບເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າຈະເປັນບິດາຂອງບັນດາປະຊາຊາດ. ແລ້ວຊື່ຂອງເຈົ້າກໍຈະບໍ່ແມ່ນອັບຣາມອີກຕໍ່ໄປ ແຕ່ຊື່ຂອງເຈົ້າຈະເປັນອັບຣາຮາມ; ຍ້ອນເຮົາໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເປັນບິດາຂອງບັນດາປະຊາຊາດ. ເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າມີລູກຫຼານຫຼາຍຄົນ ແລະ ເຮົາຈະສ້າງປະຊາຊາດທີ່ອອກຈາກເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າ ແລະ ຈະມີກະສັດອອກມາຈາກເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າ” (ປະຖົມມະການ 17:4-6).

“ເຊື້ອສາຍຂອງອັບຣາຮາມຈະກາຍເປັນຊົນຊາດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ເຂັ້ມແຂງຢ່າງແນ່ນອນ ແລະ ບັນດາປະຊາຊາດເທິງແຜ່ນດິນໂລກຈະໄດ້ຮັບການອວຍພອນຜ່ານລາວ. ຍ້ອນເຮົາຮູ້ຈັກລາວ, ລາວຈະສັ່ງລູກໆຂອງລາວ ແລະ ຄົວເຮືອນຂອງລາວຕາມແບບລາວ ແລະ ພວກເຂົາຈະຮັກສາວິທີທາງແຫ່ງພຣະເຢໂຮວາ, ເພື່ອເຮັດສິ່ງທີ່ຍຸຕິທຳ ແລະ ການພິພາກສາ; ເພື່ອພຣະເຢໂຮວາຈະນໍາສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວໄວ້ກັບອັບຣາຮາມນັ້ນມາໃຫ້ລາວ” (ປະຖົມມະການ 18:18-19).

“ເຮົາໄດ້ສາບານດ້ວຍຕົວເຮົາເອງ ພຣະເຢໂຮວາກ່າວ, ຍ້ອນເຈົ້າໄດ້ເຮັດສິ່ງນີ້ ແລະ ບໍ່ໄດ້ກັກລູກຊາຍຂອງເຈົ້າໄວ້ ເຊິ່ງເປັນລູກຊາຍຄົນດຽວຂອງເຈົ້າ: ເຮົາຈະອວຍພອນເຈົ້າດ້ວຍການອວຍພອນນີ້, ໃນການເພີ່ມຄູນທະວີ ເຮົາຈະເພີ່ມຄູນທະວີເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າດັ່ງດາວໃນທ້ອງຟ້າ ດັ່ງເມັດຊາຍຢູ່ເທິງແຄມທະເລ; ເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າຈະຄອບຄອງປະຕູຂອງສັດຕູຂອງເຂົາ ແລະ ບັນດາປະຊາຊາດແຫ່ງແຜ່ນດິນໂລກຈະໄດ້ຮັບພອນຜ່ານເຊື້ອສາຍຂອງເຈົ້າ ຍ້ອນເຈົ້າໄດ້ເຊື່ອຟັງເຮົາ” (ປະຖົມມະການ 22:16-18).

“ແລ້ວພຣະເຢໂຮວາໄດ້ອວຍພອນໂຢບໃນຕອນສຸດທ້າຍຂອງໂຢບຫຼາຍກວ່າຕອນເລີ່ມຕົ້ນຂອງລາວ ຍ້ອນລາວມີແກະສິບສີ່ພັນໂຕ ແລະ ອູດຫົກພັນໂຕ ແລະ ງົວຜູ້ໃສ່ແອກໜຶ່ງພັນໂຕ ແລະ ລາໂຕແມ່ໜຶ່ງພັນໂຕ” (ໂຢບ 42:12).

ພວກເຈົ້າໄດ້ເຫັນຫຍັງໃນສາມພາກສ່ວນຂອງຂໍ້ພຣະຄຳເຫຼົ່ານີ້? ພວກເຈົ້າໄດ້ເຫັນບໍ່ວ່າມີຫຼັກການທີ່ພຣະເຈົ້າໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ? ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ພຣະເຈົ້າໃຊ້ສາຍຮຸ້ງເພື່ອສ້າງພັນທະສັນຍາກັບມະນຸດ ເຊິ່ງພຣະອົງວາງສາຍຮຸ້ງໃນກ້ອນເມກເພື່ອບອກກັບມະນຸດວ່າ ພຣະອົງຈະບໍ່ໃຊ້ນໍ້າຖ້ວມເພື່ອທຳລາຍແຜ່ນດິນໂລກອີກຕໍ່ໄປ. ສາຍຮຸ້ງທີ່ຜູ້ຄົນເຫັນໃນປັດຈຸບັນຍັງເປັນສາຍຮຸ້ງດຽວທີ່ກ່າວອອກຈາກປາກຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ທຳມະຊາດ ແລະ ຄວາມໝາຍຂອງມັນໄດ້ປ່ຽນແປງແລ້ວບໍ? ແນ່ນອນ ມັນບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງ. ພຣະເຈົ້າໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງເພື່ອດໍາເນີນການນີ້ ແລະ ພັນທະສັນຍາທີ່ພຣະອົງສ້າງກັບມະນຸດກໍສືບຕໍ່ຈົນເຖິງປັດຈຸບັນ ແລະ ແນ່ນອນ ເວລາທີ່ພັນທະສັນຍານີ້ຈະປ່ຽນແປງແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບການຕັດສິນໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ. ຫຼັງຈາກທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວວ່າ: “ສ້າງຮຸ້ງກິນນໍ້າໄວ້ໃນກ້ອນເມກ” ພຣະເຈົ້າກໍປະຕິບັດຕາມພັນທະສັນຍານີ້ຢູ່ສະເໝີ ມາຈົນເຖິງປັດຈຸບັນ. ເຈົ້າເຫັນຫຍັງແດ່ໃນສິ່ງນີ້? ເຖິງແມ່ນວ່າ ພຣະເຈົ້າມີສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດ, ພຣະອົງກໍເຂັ້ມງວດ ແລະ ມີຫຼັກການໃນການກະທຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ຄົງຮັກສາຄວາມເປັນຈິງໃນພຣະທຳຂອງພຣະອົງ. ຄວາມເຂັ້ມງວດຂອງພຣະອົງ ແລະ ຫຼັກການໃນການປະຕິບັດຂອງພຣະອົງ ສະແດງເຖິງຄວາມບໍ່ສາມາດລ່ວງເກີນໄດ້ຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ຄວາມບໍ່ສາມາດຢູ່ເໜືອສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້. ເຖິງວ່າພຣະອົງມີສິດອຳນາດສູງສຸດ ແລະ ທຸກໆສິ່ງກໍຢູ່ພາຍໃຕ້ອຳນາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າພຣະອົງມີລິດອຳນາດປົກຄອງທຸກສິ່ງ, ພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ເຄີຍທຳລາຍ ຫຼື ລົບກວນແຜນການຂອງພຣະອົງເອງ ແລະ ໃນແຕ່ລະຄັ້ງທີ່ພຣະອົງໃຊ້ສິດອຳນາດ, ມັນກໍສອດຄ່ອງກັບຫຼັກການຂອງພຣະອົງເອງຢ່າງເຄັ່ງຄັດ ແລະ ປະຕິບັດຕາມສິ່ງທີ່ຖືກກ່າວອອກຈາກປາກຂອງພຣະອົງຢ່າງແນ່ນອນ ແລະ ປະຕິບັດຕາມບາດກ້າວ ແລະ ຈຸດປະສົງຂອງແຜນການຂອງພຣະອົງ. ແນ່ນອນ ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າປົກຄອງຍັງເຊື່ອຟັງຫຼັກການໃນການໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ບໍ່ມີມະນຸດຄົນໃດ ຫຼື ສິ່ງໃດທີ່ຖືກຍົກເວັ້ນຈາກການຈັດແຈງຂອງສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ຫຼື ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງຫຼັກການທີ່ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງນໍາໃຊ້. ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄົນທີ່ໄດ້ຮັບການອວຍພອນກໍໄດ້ຮັບຊັບສິນທີ່ສົມບູນ ເຊິ່ງເກີດຈາກສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ຄົນທີ່ຖືກສາບແຊ່ງກໍໄດ້ຮັບການລົງໂທດຂອງພວກເຂົາ ຍ້ອນສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຈາກສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ມີມະນຸດຄົນໃດ ຫຼື ສິ່ງໃດໄດ້ຮັບການຍົກເວັ້ນຈາກການໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ຫຼື ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງຫຼັກການໃນການໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ. ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງບໍ່ໄດ້ຖືກດັດປ່ຽນໂດຍການປ່ຽນແປງໃນປັດໄຈໃດກໍຕາມ ແລະ ໃນທຳນອງດຽວກັນ ຫຼັກການໃນການໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງກໍບໍ່ປ່ຽນແປງຍ້ອນເຫດຜົນໃດກໍຕາມ. ສະຫວັນ ແລະ ແຜ່ນດິນໂລກອາດປະສົບກັບກາລີຍຸກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ແຕ່ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງຈະບໍ່ປ່ຽນແປງ; ທຸກໆສິ່ງອາດຫາຍໄປ, ແຕ່ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງຈະບໍ່ຫາຍໄປຈັກເທື່ອ. ນີ້ແມ່ນແກ່ນແທ້ຂອງສິດອຳນາດທີ່ບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງ ແລະ ບໍ່ສາມາດລ່ວງເກີນໄດ້ຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ນີ້ແມ່ນຄວາມເປັນໜຶ່ງດຽວທີ່ສຸດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ!

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 98)

ຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ຊາຕານ

“ແລະ ພຣະເຢໂຮວາເວົ້າກັບຊາຕານວ່າ ເບິ່ງແມ ລາວຢູ່ໃນມືຂອງເຈົ້າແລ້ວ; ແຕ່ຈົ່ງໄວ້ຊີວິດຂອງລາວ” (ໂຢບ 2:6).

ຊາຕານບໍ່ເຄີຍກ້າຝ່າຝືນສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ຍ້ອນສິ່ງນີ້, ທຸກສິ່ງຈຶ່ງດຳລົງຊີວິດໃນຄວາມເປັນລະບຽບ

ນີ້ແມ່ນບົດຄັດຕອນຈາກໜັງສືແຫ່ງພຣະທໍາໂຢບ ແລະ ຄຳວ່າ “ລາວ” ໃນພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ໝາຍເຖິງໂຢບ. ເຖິງວ່າຈະສັ້ນ, ປະໂຫຍກນີ້ກໍຊີ້ແຈງຫຼາຍບັນຫາ. ມັນອະທິບາຍເຖິງບົດສົນທະນາໂດຍສະເພາະລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຊາຕານໃນໂລກແຫ່ງວິນຍານ ແລະ ບອກພວກເຮົາວ່າ ເປົ້າໝາຍຂອງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຊາຕານ. ມັນຍັງບັນທຶກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວໂດຍສະເພາະ. ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເປັນຄຳສັ່ງ ແລະ ຄຳບັນຊາໃຫ້ກັບຊາຕານ. ລາຍລະອຽດໂດຍສະເພາະຂອງຄຳສັ່ງນີ້ແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງກັບການໄວ້ຊີວິດຂອງໂຢບ ແລະ ຂອບເຂດທີ່ພຣະເຈົ້າກຳນົດໃຫ້ຊາຕານປະຕິບັດຕໍ່ໂຢບ ນັ້ນກໍຄື ຊາຕານຕ້ອງໄວ້ຊີວິດຂອງໂຢບ. ສິ່ງທຳອິດທີ່ພວກເຮົາຮຽນຮູ້ຈາກປະໂຫຍກນີ້ກໍຄື ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນພຣະທຳທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວກັບຊາຕານ. ອີງຕາມຂໍ້ຄວາມຕົ້ນສະບັບໃນໜັງສືແຫ່ງພຣະທຳໂຢບ, ມັນໄດ້ບອກພວກເຮົາກ່ຽວກັບເບື້ອງຫຼັງຂອງພຣະທໍາດັ່ງນີ້: ຊາຕານປາຖະໜາທີ່ຈະກ່າວຫາໂຢບ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ມັນຈຶ່ງຕ້ອງໄດ້ຮັບການເຫັນດີຈາກພຣະເຈົ້າກ່ອນທີ່ມັນຈະສາມາດລໍ້ລວງລາວ, ເມື່ອເຫັນດີຕໍ່ການຮຽກຮ້ອງຂອງຊາຕານໃນການລໍ້ລວງໂຢບ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ກຳນົດເງື່ອນໄຂດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້ໃຫ້ກັບຊາຕານ: “ໂຢບຢູ່ໃນມືຂອງເຈົ້າແລ້ວ; ແຕ່ໃຫ້ໄວ້ຊີວິດຂອງລາວ”. ແມ່ນຫຍັງຄືແກ່ນແທ້ຂອງພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້? ພວກມັນເປັນຄຳສັ່ງຢ່າງຊັດເຈນ, ເປັນຄຳບັນຊາ. ເມື່ອເຂົ້າໃຈເຖິງແກ່ນແທ້ຂອງພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້, ແນ່ນອນ ເຈົ້າຄວນເຂົ້າໃຈເຊັ່ນກັນວ່າ ຜູ້ທີ່ອອກຄຳສັ່ງນີ້ແມ່ນພຣະເຈົ້າ ແລະ ຜູ້ທີ່ຮັບຄຳສັ່ງນີ້ ແລະ ເຊື່ອຟັງແມ່ນຊາຕານ. ແນ່ນອນຢູ່ແລ້ວ ໃນຄຳສັ່ງນີ້ ຄວາມສຳພັນລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຊາຕານແມ່ນປາຈັກຕໍ່ຜູ້ທີ່ໄດ້ອ່ານພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້. ແນ່ນອນ, ນີ້ຍັງເປັນຄວາມສຳພັນລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຊາຕານໃນໂລກຝ່າຍວິນຍານ ແລະ ຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງຕົວຕົນ ແລະ ສະຖານະຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຊາຕານ ເຊິ່ງລະບຸໄວ້ໃນບົດບັນທຶກຂອງການສົນທະນາລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຊາຕານໃນຂໍ້ພຣະຄຳພີ ແລະ ມັນຄືຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ຊັດເຈນລະຫວ່າງຕົວຕົນ ແລະ ສະຖານະຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຊາຕານທີ່ທຸກມື້ນີ້ມະນຸດຍັງສາມາດຮຽນຮູ້ໃນຕົວຢ່າງສະເພາະ ແລະ ການບັນທຶກໃນຕົ້ນສະບັບນີ້. ໃນຈຸດນີ້, ເຮົາຕ້ອງເວົ້າວ່າ ການບັນທຶກພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ເປັນເອກະສານທີ່ສຳຄັນໃນຄວາມຮູ້ຂອງມະນຸດກ່ຽວກັບຕົວຕົນ ແລະ ສະຖານະຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມັນຍັງສະໜອງຂໍ້ມູນທີ່ສຳຄັນໃຫ້ຄວາມຮູ້ຂອງມະນຸດກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ. ຜ່ານບົດສົນທະນານີ້ລະຫວ່າງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ຊາຕານໃນໂລກຝ່າຍວິນຍານ, ມະນຸດສາມາດເຂົ້າໃຈລັກສະນະສະເພາະອີກຢ່າງໜຶ່ງໃນສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ເປັນຄຳພະຍານອີກຢ່າງໜຶ່ງຕໍ່ສິດອຳນາດໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ.

ດ້ານພາຍນອກແລ້ວ ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາກໍາລັງສົນທະນາກັບຊາຕານ. ໃນດ້ານແກ່ນແທ້ແລ້ວ, ທ່າທີທີ່ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາກ່າວ ແລະ ຕໍາແໜ່ງທີ່ພຣະອົງຢືນ ແມ່ນສູງສົ່ງກວ່າຊາຕານ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາກຳລັງສັ່ງຊາຕານດ້ວຍນໍ້າສຽງຂອງຄຳສັ່ງ ແລະ ກຳລັງບອກຊາຕານເຖິງສິ່ງທີ່ມັນຄວນ ແລະ ບໍ່ຄວນເຮັດ, ໂຢບຢູ່ໃນມືຂອງມັນແລ້ວ ແລະ ມັນມີສິດທີ່ຈະປະຕິບັດຕໍ່ໂຢບຢ່າງໃດກໍຕາມທີ່ມັນປາຖະໜາ, ແຕ່ມັນຈະບໍ່ເອົາຊີວິດຂອງໂຢບ. ໃຈຄວາມທີ່ເຊື່ອງຊ້ອນກໍຄື ເຖິງແມ່ນວ່າໂຢບຖືກມອບໄວ້ຢູ່ໃນມືຂອງຊາຕານ, ຊີວິດຂອງລາວບໍ່ໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ກັບຊາຕານ; ບໍ່ມີໃຜສາມາດເອົາຊີວິດຂອງໂຢບໄປຈາກມືຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ ນອກຈາກພຣະເຈົ້າຈະອະນຸຍາດ. ທ່າທີຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຖືກສະແດງອອກຢ່າງຊັດເຈນໃນຄຳສັ່ງນີ້ທີ່ມີຕໍ່ຊາຕານ ແລະ ຄຳສັ່ງນີ້ຍັງສະແດງ ແລະ ເປີດເຜີຍເຖິງຕໍາແໜ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາສົນທະນາກັບຊາຕານ. ໃນນີ້, ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາບໍ່ພຽງແຕ່ຖືສະຖານະຂອງພຣະເຈົ້າ ຜູ້ທີ່ສ້າງແສງສະຫວ່າງ, ອາກາດ, ທຸກສິ່ງ ແລະ ສິ່ງທີ່ມີຊີວິດຕ່າງໆ, ເປັນພຣະເຈົ້າຜູ້ປົກຄອງຢູ່ເໜືອທຸກສິ່ງ ແລະ ສິ່ງທີ່ມີຊີວິດຕ່າງ, ແຕ່ຍັງເປັນພຣະເຈົ້າຜູ້ທີ່ບັນຊາການມະນຸດຊາດ ແລະ ບັນຊາການແດນມໍລະນາ, ພຣະເຈົ້າຜູ້ທີ່ຄວບຄຸມຊີວິດ ແລະ ຄວາມຕາຍຂອງທຸກສິ່ງທີ່ມີຊີວິດ. ໃນໂລກຝ່າຍວິນຍານ, ແມ່ນໃຜນອກຈາກພຣະເຈົ້າທີ່ກ້າຈະອອກຄຳສັ່ງດັ່ງກ່າວໃຫ້ກັບຊາຕານ? ແລ້ວເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງອອກຄຳສັ່ງຂອງພຣະອົງໃຫ້ກັບຊາຕານດ້ວຍຕົວພຣະອົງເອງ? ຍ້ອນຊີວິດຂອງມະນຸດ ລວມເຖິງຊີວິດຂອງໂຢບ ຖືກຄວບຄຸມໂດຍພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ຊາຕານທຳຮ້າຍ ຫຼື ເອົາຊີວິດຂອງໂຢບ ແລະ ແມ່ນແຕ່ເມື່ອພຣະເຈົ້າອະນຸຍາດໃຫ້ຊາຕານລໍ້ລວງໂຢບ, ພຣະເຈົ້າກໍຍັງຈື່ທີ່ຈະອອກຄຳສັ່ງດັ່ງກ່າວໂດຍສະເພາະ ແລະ ອີກຄັ້ງໄດ້ສັ່ງໃຫ້ຊາຕານບໍ່ເອົາຊີວິດຂອງໂຢບ. ຊາຕານບໍ່ເຄີຍກ້າທີ່ຈະຝ່າຝືນສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ກໍຟັງຢ່າງລະມັດລະວັງ ແລະ ເຊື່ອຟັງຄຳສັ່ງ ແລະ ຄຳບັນຊາສະເພາະຂອງພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ກ້າທີ່ຈະຂັດຂືນສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນຈັກເທື່ອ ແລະ ແນ່ນອນ ບໍ່ກ້າທີ່ຈະປ່ຽນແປງຄຳສັ່ງໃດໆຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງອິດສະຫຼະ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວແມ່ນຂອບເຂດທີ່ພຣະເຈົ້າກຳນົດໄວ້ໃຫ້ກັບຊາຕານ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ຊາຕານຈຶ່ງບໍ່ກ້າທີ່ຈະຂ້າມຂອບເຂດເຫຼົ່ານີ້. ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄຳພະຍານຕໍ່ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ຊາຕານມີຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ຊັດເຈນຫຼາຍກວ່າມະນຸດຊາດກ່ຽວກັບວິທີການປະພຶດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ວິທີການເບິ່ງພຣະເຈົ້າ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ໃນໂລກຝ່າຍວິນຍານ ຊາຕານຈຶ່ງເຫັນສະຖານະ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງຊັດເຈນຫຼາຍ ແລະ ມີຄວາມເຂົ້າໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງເຖິງຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼັກການທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງການໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ. ມັນບໍ່ກ້າທີ່ຈະເບິ່ງຂ້າມສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນເລີຍ ຫຼື ມັນບໍ່ກ້າທີ່ຈະລະເມີດສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໃນລັກສະນະໃດກໍຕາມ ຫຼື ເຮັດຫຍັງທີ່ຝ່າຝືນສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມັນບໍ່ກ້າທ້າທາຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າໃນລັກສະນະໃດກໍຕາມ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ມັນຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ອວດດີໂດຍທຳມະຊາດ, ຊາຕານບໍ່ເຄີຍຂ້າມຂອບເຂດ ແລະ ເຂດຈຳກັດທີ່ພຣະເຈົ້າກຳນົດໃຫ້ມັນຈັກເທື່ອ. ເປັນເວລາຫຼາຍລ້ານປີ, ມັນປະຕິບັດຕາມຂອບເຂດເຫຼົ່ານີ້ຢ່າງເຂັ້ມງວດ, ປະຕິບັດຕາມຄຳບັນຊາ ແລະ ຄຳສັ່ງທຸກຂໍ້ທີ່ພຣະເຈົ້າມອບໃຫ້ກັບມັນ ແລະ ບໍ່ເຄີຍກ້າທີ່ຈະລະເມີດຄໍາສັ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ. ເຖິງມັນປະສົງຮ້າຍ, ຊາຕານກໍມີສະຕິປັນຍາຫຼາຍກວ່າມະນຸດຊາດທີ່ເສື່ອມຊາມ; ມັນຮູ້ຈັກຕົວຕົນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ຮູ້ຈັກຂອບເຂດຂອງມັນເອງ. ຈາກການກະທຳທີ່ “ຍອມອ່ອນນ້ອມ” ຂອງຊາຕານ, ສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າ ສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຄຳສັ່ງແຫ່ງສະຫວັນ ເຊິ່ງຊາຕານບໍ່ສາມາດຝ່າຝືນໄດ້ ແລະ ມັນເປັນຍ້ອນຄວາມເປັນໜຶ່ງດຽວ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ທຸກສິ່ງປ່ຽນແປງ ແລະ ແຜ່ຂະຫຍາຍໄປໃນລັກສະນະທີ່ເປັນລະບົບລະບຽບ, ທີ່ມະນຸດຊາດສາມາດດຳລົງຊີວິດ ແລະ ເພີ່ມທະວີພາຍໃນວິທີທາງທີ່ພຣະເຈົ້າຈັດຕັ້ງຂຶ້ນ ໂດຍບໍ່ມີບຸກຄົນໃດ ຫຼື ສິ່ງໃດສາມາດລົບກວນຄວາມເປັນລະບຽບນີ້ ແລະ ບໍ່ມີບຸກຄົນໃດ ຫຼື ສິ່ງໃດສາມາດປ່ຽນແປງກົດເກນນີ້, ຍ້ອນພວກມັນທັງໝົດມາຈາກມືຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ຈາກຄຳສັ່ງ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 99)

ມີພຽງແຕ່ພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ ຜູ້ເຊິ່ງມີຕົວຕົນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ຈຶ່ງມີສິດອຳນາດໜຶ່ງດຽວ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ຕົວຕົນພິເສດຂອງຊາຕານໄດ້ເຮັດໃຫ້ຫຼາຍຄົນສະແດງອອກເຖິງຄວາມສົນໃຈຢ່າງແຮງກ້າໃນການສະແດງອອກຂອງມັນກ່ຽວກັບດ້ານຕ່າງໆ. ຍັງມີຄົນໂງ່ຫຼາຍຄົນເຖິງກັບເຊື່ອວ່າ ຊາຕານກໍມີສິດອຳນາດຄືກັນກັບພຣະເຈົ້າ, ຍ້ອນວ່າຊາຕານສາມາດສະແດງສິ່ງອັດສະຈັນ ແລະ ສາມາດເຮັດສິ່ງຕ່າງໆທີ່ມະນຸດຊາດບໍ່ສາມາດເຮັດໄດ້. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ນອກຈາກການນະມັດສະການພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ມະນຸດຊາດກໍຍັງສະຫງວນພື້ນທີ່ໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາໄວ້ໃຫ້ກັບຊາຕານ ແລະ ເຖິງກັບນະມັດສະການຊາຕານດັ່ງພຣະເຈົ້າ. ຄົນເຫຼົ່ານີ້ທັງເປັນຕາສົມເພດ ແລະ ເປັນຕາລັງກຽດ. ພວກເຂົາເປັນຕາສົມເພດ ເພາະຄວາມບໍ່ຮູ້ຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເປັນຕາລັງກຽດ ເພາະຄວາມນອກຮີດ ແລະ ທາດແທ້ທີ່ຊົ່ວຮ້າຍໂດຍທຳມະຊາດຂອງພວກເຂົາ. ໃນເວລານີ້, ເຮົາຮູ້ສຶກວ່າ ມັນເປັນສິ່ງຈຳເປັນທີ່ຈະບອກໃຫ້ພວກເຈົ້າຮູ້ວ່າ ສິດອຳນາດແມ່ນຫຍັງ, ມັນສັນຍາລັກເຖິງຫຍັງ ແລະ ມັນເປັນຕົວແທນໃຫ້ກັບຫຍັງ. ເວົ້າລວມແລ້ວກໍຄື ພຣະເຈົ້າເອງແມ່ນສິດອຳນາດ, ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງແມ່ນສັນຍາລັກແຫ່ງອຳນາດສູງສຸດ ແລະ ມັນຄືແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ ພ້ອມນັ້ນ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າກໍຍັງເປັນຕົວແທນໃຫ້ກັບສະຖານະ ແລະ ຕົວຕົນຂອງພຣະເຈົ້າເອງ. ເມື່ອເປັນກໍລະນີແບບນີ້, ຊາຕານກ້າເວົ້າບໍວ່າ ມັນເອງເປັນພຣະເຈົ້າ? ຊາຕານກ້າເວົ້າບໍວ່າ ມັນສ້າງສິ່ງທັງປວງ ແລະ ປົກຄອງຢູ່ເໜືອສິ່ງທັງປວງ? ແນ່ນອນ ມັນບໍ່ກ້າ! ຍ້ອນມັນບໍ່ສາມາດສ້າງສິ່ງທັງປວງ; ຈົນເຖິງປັດຈຸບັນນີ້, ມັນບໍ່ເຄີຍສ້າງຫຍັງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງຈັກເທື່ອ ແລະ ບໍ່ເຄີຍສ້າງຫຍັງທີ່ມີຊີວິດຈັກເທື່ອ. ເພາະວ່າມັນບໍ່ມີສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ມັນຈະບໍ່ສາມາດມີສະຖານະ ແລະ ຕົວຕົນຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຈັກເທື່ອ ແລະ ສິ່ງນີ້ແມ່ນຖືກກຳນົດໂດຍແກ່ນແທ້ຂອງມັນ. ມັນມີລິດອຳນາດຄືກັບພຣະເຈົ້າບໍ? ແນ່ນອນ, ມັນບໍ່ມີ! ແລ້ວຈະໃຫ້ພວກເຮົາເອີ້ນການກະທຳຂອງຊາຕານ ແລະ ສິ່ງອັດສະຈັນທີ່ຊາຕານສະແດງອອກນັ້ນວ່າແມ່ນຫຍັງ? ມັນແມ່ນລິດອຳນາດບໍ? ມັນສາມາດຖືກເອີ້ນວ່າ ສິດອຳນາດບໍ? ແນ່ນອນ ບໍ່ແມ່ນ! ຊາຕານນໍາພາຫົນທາງແຫ່ງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຄວາມເສົ້າເສຍໃຈ, ທຳລາຍ ແລະ ຂັດຂວາງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າທຸກດ້ານ. ໃນໄລຍະສອງສາມພັນປີຜ່ານມາ, ນອກຈາກເຮັດໃຫ້ມະນຸດຊາດເສື່ອມຊາມ ແລະ ຖືກຂົ່ມເຫັງແລ້ວ, ຍັງລໍ້ລວງ ແລະ ຫຼອກລວງມະນຸດໄປສູ່ຄວາມຊົ່ວຊ້າ ແລະ ການປະຕິເສດພຣະເຈົ້າ ເພື່ອວ່າ ມະນຸດຈຶ່ງຍ່າງໄປສູ່ຮ່ອມພູແຫ່ງເງົາຂອງຄວາມຕາຍ, ຊາຕານເຄີຍເຮັດຫຍັງແດ່ທີ່ສົມຄວນໄດ້ຮັບການລະລຶກເຖິງ, ການຍົກຍ້ອງ ຫຼື ການຖະນຸຖະໜອມຈາກມະນຸດແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ? ຖ້າຊາຕານມີສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດ, ມະນຸດຊາດຈະຖືກມັນເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມບໍ? ຖ້າຊາຕານມີສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດ, ມະນຸດຊາດຈະຖືກມັນທຳລາຍບໍ? ຖ້າຊາຕານມີລິດອຳນາດ ແລະ ສິດອຳນາດ, ມະນຸດຊາດຈະປະຖິ້ມພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫັນໄປສູ່ຄວາມຕາຍບໍ? ໃນເມື່ອຊາຕານບໍ່ມີສິດອຳນາດ ຫຼື ລິດອຳນາດ, ພວກເຮົາຄວນສະຫຼຸບກ່ຽວກັບທາດແທ້ຂອງທຸກສິ່ງທີ່ມັນເຮັດນັ້ນວ່າແມ່ນຫຍັງ? ມີຄົນທີ່ໃຫ້ນິຍາມກັບທຸກສິ່ງທີ່ຊາຕານເຮັດນັ້ນວ່າ ເປັນກົນອຸບາຍເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ເຮົາເຊື່ອວ່ານິຍາມດັ່ງກ່າວບໍ່ເໝາະສົມປານໃດ. ການກະທຳຊົ່ວຮ້າຍທີ່ມັນເຮັດໃຫ້ມະນຸດຊາດເສື່ອມຊາມນັ້ນເປັນພຽງກົນອຸບາຍເທົ່ານັ້ນບໍ? ອຳນາດຊົ່ວຮ້າຍທີ່ຊາຕານໃຊ້ຂົ່ມເຫັງໂຢບ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາຢ່າງແຮງຂອງມັນໃນການຂົ່ມເຫັງ ແລະ ກືນກິນໂຢບ ບໍ່ສາມາດເປັນໄປໄດ້ທີ່ຈະບັນລຸໂດຍກົນອຸບາຍເທົ່ານັ້ນ. ຈົ່ງທົບທວນເບິ່ງວ່າ ຝູງແກະ ແລະ ຝູງສັດຂອງໂຢບ ທີ່ກະຈັດກະຈາຍກັນທົ່ວເນີນພູ ແລະ ພູເຂົາທີ່ຫາຍໄປໃນທັນທີທັນໃດ; ຊັບສິນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຂອງໂຢບທີ່ຫາຍໄປໃນທັນທີນັ້ນແມ່ນບັນລຸໂດຍກົນອຸບາຍເທົ່ານັ້ນບໍ? ທຳມະຊາດຂອງທຸກສິ່ງທີ່ຊາຕານເຮັດແມ່ນສອດຄ່ອງ ແລະ ເໝາະສົມກັບຄຳເວົ້າທາງລົບ ເຊັ່ນ: ການເຮັດໃຫ້ອ່ອນແອ, ການຂັດຂວາງ, ການທຳລາຍ, ຄວາມອັນຕະລາຍ, ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ, ການປະສົງຮ້າຍ ແລະ ຄວາມມືດ, ສະນັ້ນ ການເກີດຂຶ້ນຂອງທຸກສິ່ງທີ່ບໍ່ຊອບທຳ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍແມ່ນເຊື່ອມໂຍງກັບການກະທຳຂອງຊາຕານຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນ ແລະ ບໍ່ສາມາດແຍກອອກຈາກທາດແທ້ທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານໄດ້. ບໍ່ວ່າຊາຕານຈະມີ “ລິດອຳນາດ” ຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າມັນຈະເກັ່ງກາດ ແລະ ມັກໃຫຍ່ໃຝ່ສູງສໍ່າໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າມັນຈະສາມາດສ້າງຄວາມເສຍຫາຍຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງສໍ່າໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າເຕັກນິກທີ່ມັນເສື່ອມຊາມ ແລະ ລໍ້ລວງມະນຸດມີຫຼາກຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າອຸບາຍ ແລະ ແຜນການທີ່ມັນຂົ່ມຂູ່ມະນຸດຈະສະຫຼາດຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າຮູບຮ່າງທີ່ມັນມີຢູ່ຈະສາມາດປ່ຽນແປງໄດ້ຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ມັນບໍ່ເຄີຍສາມາດສ້າງສິ່ງທີ່ມີຊີວິດແມ່ນແຕ່ສິ່ງດຽວຈັກເທື່ອ, ບໍ່ເຄີຍສາມາດກຳນົດກົດໝາຍ ຫຼື ກົດລະບຽບສຳລັບການເປັນຢູ່ຂອງທຸກສິ່ງໄດ້ຈັກເທື່ອ ແລະ ບໍ່ເຄີຍສາມາດປົກຄອງ ແລະ ຄວບຄຸມສິ່ງໃດ ບໍ່ວ່າຈະເປັນສິ່ງທີ່ມີຊີວິດ ຫຼື ບໍ່ມີຊີວິດກໍຕາມ. ພາຍໃນຈັກກະວານ ແລະ ທ້ອງຟ້າ, ບໍ່ມີແມ່ນແຕ່ຄົນດຽວ ຫຼື ສິ່ງດຽວທີ່ເກີດຈາກມັນ ຫຼື ດໍາລົງຢູ່ຍ້ອນມັນ; ບໍ່ມີແມ່ນແຕ່ຄົນດຽວ ຫຼື ສິ່ງດຽວທີ່ຖືກມັນປົກຄອງ ຫຼື ຖືກມັນຄວບຄຸມ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ມັນບໍ່ພຽງແຕ່ຕ້ອງອາໄສຢູ່ພາຍໃຕ້ອິດທິພົນຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ມັນຕ້ອງເຊື່ອຟັງຄໍາສັ່ງ ແລະ ການບັງຄັບບັນຊາທຸກຢ່າງຈາກພຣະເຈົ້າ. ຫາກປາສະຈາກການອະນຸຍາດຈາກພຣະເຈົ້າ, ມັນກໍຍາກສຳລັບຊາຕານທີ່ຈະສຳຜັດແມ່ນແຕ່ຢົດນໍ້າ ຫຼື ເມັດດິນຊາຍທີ່ຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນ; ຫາກປາສະຈາກການອະນຸຍາດຈາກພຣະເຈົ້າ, ຊາຕານຍິ່ງບໍ່ມີອິດສະຫຼະທີ່ຈະຍ້າຍມົດໄປມາເທິງແຜ່ນດິນໂລກ ຢ່າວ່າແຕ່ມະນຸດຊາດທີ່ຖືກພຣະເຈົ້າສ້າງຂຶ້ນເລີຍ. ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ, ຊາຕານຕໍ່າກວ່າດອກໄມ້ລິລີ່ຢູ່ເທິງພູເຂົາ, ຕໍ່າກວ່ານົກທີ່ບິນຢູ່ເທິງອາກາດ, ຕໍ່າກວ່າປາທີ່ຢູ່ໃນທະເລ ແລະ ຕໍ່າກວ່າໜອນທີ່ຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ. ບົດບາດຂອງມັນໃນທ່າມກາງທຸກສິ່ງແມ່ນເພື່ອຮັບໃຊ້ທຸກສິ່ງທັງປວງ ແລະ ເຮັດວຽກໃຫ້ກັບມະນຸດຊາດ ແລະ ຮັບໃຊ້ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງ. ບໍ່ວ່າທຳມະຊາດຂອງມັນຈະມີຈຸດປະສົງຮ້າຍສໍ່າໃດ ແລະ ທາດແທ້ຂອງມັນຈະຊົ່ວຮ້າຍຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ສິ່ງດຽວທີ່ມັນສາມາດເຮັດໄດ້ກໍຄືປະຕິບັດຕາມໜ້າທີ່ຂອງມັນຢ່າງເຊື່ອຟັງ ນັ້ນກໍຄື ການຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າ ແລະ ການໃຫ້ການສອດທຳນອງຕໍ່ກັບພຣະເຈົ້າ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວແມ່ນທາດແທ້ ແລະ ຕໍາແໜ່ງຂອງຊາຕານ. ທາດແທ້ຂອງມັນບໍ່ໄດ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບຊີວິດ, ບໍ່ໄດ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບລິດອຳນາດ, ບໍ່ໄດ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບສິດອຳນາດ; ມັນພຽງແຕ່ເປັນເຄື່ອງຫຼິ້ນໃນມືຂອງພຣະເຈົ້າ, ເປັນພຽງເຄື່ອງຈັກເພື່ອຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າ!

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 100)

ມີພຽງແຕ່ພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ ຜູ້ເຊິ່ງມີຕົວຕົນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ຈຶ່ງມີສິດອຳນາດໜຶ່ງດຽວ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ສິດອຳນາດສາມາດອະທິບາຍວ່າເປັນລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ກ່ອນອື່ນ, ສາມາດເວົ້າໄດ້ຢ່າງໝັ້ນໃຈວ່າ ທັງສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດແມ່ນດ້ານບວກ. ພວກມັນບໍ່ມີການພົວພັນກັບສິ່ງທີ່ເປັນດ້ານລົບ ແລະ ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບສິ່ງທີ່ຖືກສ້າງ ຫຼື ສິ່ງທີ່ບໍ່ໄດ້ຖືກສ້າງໃດເລີຍ. ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າສາມາດສ້າງສິ່ງຕ່າງໆໃນຮູບຮ່າງໃດກໍຕາມທີ່ມິຊີວິດ ແລະ ພະລັງ ແລະ ສິ່ງນີ້ແມ່ນຖືກກຳນົດໂດຍຊີວິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເປັນຊີວິດ, ສະນັ້ນ ພຣະອົງຈຶ່ງເປັນແຫຼ່ງກໍາເນີດຂອງທຸກສິ່ງທີ່ມີຊີວິດ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າສາມາດເຮັດໃຫ້ທຸກສິ່ງທີ່ມີຊີວິດເຊື່ອຟັງພຣະທຳທຸກຂໍ້ຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ ນັ້ນກໍຄື ເຮັດໃຫ້ເປັນໄປຕາມພຣະທຳທີ່ອອກມາຈາກປາກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມີຊີວິດ ແລະ ຈະເລີນພັນຕາມຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ ເຊິ່ງເປັນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າປົກຄອງ ແລະ ບັງຄັບບັນຊາທຸກສິ່ງທີ່ມີຊີວິດ ແລະ ຈະບໍ່ມີການອອກນອກເສັ້ນທາງຈັກເທື່ອ ຕັ້ງແຕ່ນີ້ ແລະ ຕະຫຼອດໄປເປັນນິດ. ບໍ່ມີບຸກຄົນໃດ ຫຼື ສິ່ງໃດທີ່ມີສິ່ງເຫຼົ່ານີ້; ມີພຽງແຕ່ພຣະຜູ້ສ້າງເທົ່ານັ້ນທີ່ຄອບຄອງ ແລະ ມີລິດອຳນາດດັ່ງກ່າວ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ມັນຈຶ່ງຖືກເອີ້ນວ່າ ສິດອຳນາດ. ນີ້ແມ່ນຄວາມເປັນໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ. ເມື່ອເປັນດັ່ງນັ້ນ, ບໍ່ວ່າມັນຈະເປັນຄຳວ່າ “ສິດອຳນາດ” ຫຼື ທາດແທ້ຂອງສິດອຳນາດ, ທຸກສິ່ງແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງກັບພຣະຜູ້ສ້າງທັງນັ້ນ, ເພາະມັນເປັນສັນຍາລັກຂອງຕົວຕົນ ແລະ ທາດແທ້ທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ມັນເປັນຕົວແທນໃຫ້ກັບຕົວຕົນ ແລະ ສະຖານະຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ; ນອກຈາກພຣະຜູ້ສ້າງແລ້ວ, ບໍ່ມີບຸກຄົນໃດ ຫຼື ສິ່ງໃດທີ່ສາມາດກ່ຽວຂ້ອງກັບຄຳວ່າ “ສິດອຳນາດ” ໄດ້. ນີ້ແມ່ນການຕີຄວາມໝາຍຂອງສິດອຳນາດໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ.

ເຖິງແມ່ນຊາຕານເບິ່ງໂຢບດ້ວຍສາຍຕາທີ່ໂລບມາກ, ຫາກປາສະຈາກການອະນຸຍາດຂອງພຣະເຈົ້າ ມັນກໍບໍ່ກ້າທີ່ຈະແຕະຕ້ອງແມ່ນແຕ່ຜົມເສັ້ນດຽວເທິງຫົວຂອງໂຢບ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ມັນຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ໂຫດຮ້າຍໂດຍທຳມະຊາດ, ຫຼັງຈາກທີ່ພຣະເຈົ້າໃຊ້ຄຳສັ່ງຂອງພຣະອົງກັບມັນ ມັນກໍບໍ່ມີທາງເລືອກ ນອກຈາກປະຕິບັດຕາມຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ, ເຖິງແມ່ນ ຊາຕານໂວຍວາຍເໝືອນກັບໝາປ່າທ່າມກາງຝູງແກະໃນເວລາທີ່ມັນມາຫາໂຢບ, ມັນກໍບໍ່ກ້າທີ່ຈະລືມຂອບເຂດທີ່ພຣະເຈົ້າກຳນົດໃຫ້ກັບມັນ, ບໍ່ກ້າທີ່ຈະລະເມີດຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ໃນທຸກສິ່ງທີ່ມັນໄດ້ເຮັດ ຊາຕານກໍບໍ່ກ້າທີ່ຈະອອກຈາກຫຼັກການ ແລະ ຂອບເຂດແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງບໍ? ຈາກສິ່ງນີ້ ສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າ ຊາຕານບໍ່ກ້າທີ່ຈະຝ່າຝືນພຣະທຳຂໍ້ໃດຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາເລີຍ. ສຳລັບຊາຕານແລ້ວ, ພຣະທຳທຸກຂໍ້ຈາກປາກຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຄຳສັ່ງ ແລະ ກົດບັນຍັດແຫ່ງສະຫວັນ, ເປັນການສະແດງອອກເຖິງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ນັ້ນກໍຍ້ອນວ່າ ເບື້ອງຫຼັງພຣະທຳທຸກຂໍ້ຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນໝາຍເຖິງການລົງໂທດຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບຄົນທີ່ລະເມີດຄຳສັ່ງຂອງພຣະອົງ ແລະ ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ບໍ່ເຊື່ອຟັງ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານກົດບັນຍັດແຫ່ງສະຫວັນ. ຊາຕານຮູ້ຢ່າງຊັດເຈນແລ້ວວ່າ ຖ້າມັນລະເມີດຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ, ມັນຕ້ອງໄດ້ຮັບຜົນຕາມມາທີ່ມັນຝ່າຝືນສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານກົດບັນຍັດແຫ່ງສະຫວັນ. ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືຜົນຕາມມາເຫຼົ່ານີ້? ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເວົ້າເຖິງເລີຍ ພວກມັນກໍຄືການລົງໂທດໂດຍພຣະເຈົ້າ. ການກະທຳຂອງຊາຕານຕໍ່ໂຢບເປັນພຽງພາບຫຍໍ້ທີ່ມັນເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ ແລະ ເມື່ອຊາຕານດໍາເນີນການກະທຳເຫຼົ່ານີ້, ຂອບເຂດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກຳນົດໄວ້ ແລະ ຄຳສັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ວາງໄວ້ໃຫ້ກັບຊາຕານເປັນພຽງພາບຫຍໍ້ຂອງຫຼັກການທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງທຸກສິ່ງທີ່ມັນເຮັດ. ນອກຈາກນັ້ນ ບົດບາດ ແລະ ຕໍາແໜ່ງຂອງຊາຕານໃນເລື່ອງນີ້ກໍເປັນພຽງພາບຫຍໍ້ຂອງບົດບາດ ແລະ ຕໍາແໜ່ງຂອງມັນໃນພາລະກິດແຫ່ງການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການເຊື່ອຟັງທັງໝົດຂອງຊາຕານຕໍ່ພຣະເຈົ້າໃນການລໍ້ລວງໂຢບກໍເປັນພຽງພາບຫຍໍ້ຂອງວິທີທີ່ຊາຕານບໍ່ກ້າຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າໃນພາລະກິດແຫ່ງການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ. ແມ່ນຫຍັງທີ່ພາກສ່ວນເລັກນ້ອຍເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ເຕືອນພວກເຈົ້າ? ທ່າມກາງສິ່ງຕ່າງໆ ລວມເຖິງຊາຕານ ບໍ່ມີບຸກຄົນໃດ ຫຼື ສິ່ງໃດທີ່ສາມາດຝ່າຝືນກົດບັນຍັດແຫ່ງສະຫວັນ ແລະ ຄຳສັ່ງທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງວາງອອກ ແລະ ບໍ່ມີບຸກຄົນໃດ ຫຼື ສິ່ງໃດທີ່ກ້າລະເມີດກົດບັນຍັດແຫ່ງສະຫວັນ ແລະ ຄຳສັ່ງເຫຼົ່ານີ້, ຍ້ອນບໍ່ມີບຸກຄົນໃດ ຫຼື ສິ່ງໃດສາມາດປ່ຽນແປງ ຫຼື ຫຼົບໜີຈາກການລົງໂທດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງຕໍ່ຜູ້ຄົນທີ່ບໍ່ເຊື່ອຟັງໃນສິ່ງເຫຼົ່ານີ້. ມີພຽງແຕ່ພຣະຜູ້ສ້າງເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດສ້າງຕັ້ງກົດບັນຍັດແຫ່ງສະຫວັນ ແລະ ຄຳສັ່ງ, ມີພຽງແຕ່ພຣະຜູ້ສ້າງເທົ່ານັ້ນທີ່ມີລິດອຳນາດໃນການເຮັດໃຫ້ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເກີດຜົນ ແລະ ມີພຽງແຕ່ລິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງເທົ່ານັ້ນທີ່ບໍ່ມີບຸກຄົນໃດ ຫຼື ສິ່ງໃດສາມາດຝ່າຝືນໄດ້. ນີ້ແມ່ນສິດອຳນາດໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ສິດອຳນາດນີ້ເປັນສິ່ງສູງສຸດທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງ ແລະ ດ້ວຍເຫດນີ້ ມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະເວົ້າວ່າ “ພຣະເຈົ້າຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດ ແລະ ຊາຕານເປັນຜູ້ທີ່ສອງ”. ເພາະວ່າ ນອກຈາກພຣະຜູ້ສ້າງທີ່ມີສິດອຳນາດໜຶ່ງດຽວແລ້ວ ຈະບໍ່ມີພຣະເຈົ້າອື່ນໃດອີກ!

ບັດນີ້ ພວກເຈົ້າມີຄວາມຮູ້ໃໝ່ກ່ຽວກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວບໍ? ກ່ອນອື່ນໝົດ, ໄດ້ມີຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ເຮົາກ່າວເຖິງ ແລະ ອຳນາດຂອງມະນຸດຫຼືບໍ? ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືຄວາມແຕກຕ່າງ? ບາງຄົນເວົ້າວ່າ ສອງຢ່າງນັ້ນແມ່ນປຽບທຽບກັນບໍ່ໄດ້. ຖືກຕ້ອງແລ້ວ! ເຖິງແມ່ນວ່າ ຜູ້ຄົນເວົ້າວ່າສອງຢ່າງນັ້ນແມ່ນປຽບທຽບກັນບໍ່ໄດ້, ໃນຄວາມຄິດ ແລະ ແນວຄິດຂອງມະນຸດມັກຈະສັບສົນລະຫວ່າງອຳນາດຂອງມະນຸດກັບສິດອຳນາດ ໂດຍນໍາເອົາທັງສອງຢ່າງມາປຽບທຽບຄຽງຂ້າງກັນຕະຫຼອດ. ແມ່ນຫຍັງທີ່ກຳລັງເກີດຂຶ້ນໃນນີ້? ຜູ້ຄົນບໍ່ໄດ້ເຮັດຜິດບໍ ທີ່ນໍາເອົາສິ່ງໜຶ່ງມາແທນສິ່ງໜຶ່ງຢ່າງບໍ່ໄດ້ຕັ້ງໃຈ? ທັງສອງຢ່າງບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັນ ແລະ ທັງສອງຢ່າງກໍປຽບທຽບກັນບໍ່ໄດ້, ແຕ່ຜູ້ຄົນກໍຍັງບໍ່ສາມາດຫ້າມຕົນເອງຈາກການປຽບທຽບ. ສິ່ງນີ້ຄວນໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂແນວໃດ? ຖ້າເຈົ້າປາຖະໜາທີ່ຈະຄົ້ນຫາວິທີແກ້ໄຂຢ່າງແທ້ຈິງ, ຫົນທາງດຽວກໍຄື ຕ້ອງເຂົ້າໃຈ ແລະ ຮູ້ຈັກສິດອຳນາດໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະເຈົ້າ. ຫຼັງຈາກທີ່ເຂົ້າໃຈ ແລະ ຮູ້ຈັກສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ, ເຈົ້າຈະບໍ່ເວົ້າເຖິງອຳນາດຂອງມະນຸດ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າໃນປະເດັນດຽວກັນອີກ.

ອຳນາດຂອງມະນຸດໝາຍເຖິງຫຍັງ? ເວົ້າງ່າຍໆກໍຄື ມັນແມ່ນຄວາມສາມາດ ຫຼື ທັກສະທີ່ເຮັດໃຫ້ອຸປະນິໄສ, ຄວາມປາຖະໜາ ແລະ ຄວາມທະເຍີທະຍານທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງມະນຸດສາມາດຂະຫຍາຍ ຫຼື ເຮັດໃຫ້ສຳເລັດຈົນເຖິງຂອບເຂດສູງສຸດ. ສິ່ງນີ້ຖືວ່າເປັນສິດອຳນາດບໍ? ບໍວ່າຄວາມທະເຍີທະຍານ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາຂອງມະນຸດຈະໂອຫັງ ຫຼື ມີຜົນປະໂຫຍດຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ບໍ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ບຸກຄົນນັ້ນມີສິດອຳນາດ; ຢ່າງຫຼາຍທີ່ສຸດ, ຄວາມໂອຫັງ ແລະ ຄວາມສຳເລັດນີ້ກໍເປັນພຽງການສະແດງອອກເຖິງການຫຼິ້ນຕະຫຼົກຂອງຊາຕານທ່າມກາງມະນຸດ, ຢ່າງຫຼາຍທີ່ສຸດ ມັນກໍເປັນລະຄອນຕະຫຼົກທີ່ຊາຕານສະແດງເປັນບັນພະບຸລຸດຂອງມັນເອງເພື່ອສຳເລັດຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງມັນໃນການເປັນພຣະເຈົ້າ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 101)

ມີພຽງແຕ່ພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ ຜູ້ເຊິ່ງມີຕົວຕົນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ຈຶ່ງມີສິດອຳນາດໜຶ່ງດຽວ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າເປັນສັນຍາລັກໃຫ້ກັບຫຍັງ? ມັນເປັນສັນຍາລັກໃຫ້ກັບຕົວຕົນຂອງພຣະເຈົ້າເອງບໍ? ມັນເປັນສັນຍາລັກໃຫ້ກັບລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າເອງບໍ? ມັນເປັນສັນຍາລັກໃຫ້ກັບສະຖານະໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະເຈົ້າເອງບໍ? ໃນທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງ, ເຈົ້າເຫັນສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າໃນສິ່ງໃດແດ່? ເຈົ້າເຫັນມັນໄດ້ແນວໃດ? ເມື່ອເວົ້າເຖິງສີ່ລະດູທີ່ມະນຸດປະສົບ, ມີໃຜທີ່ສາມາດປ່ຽນແປງກົດເກນຂອງການຜັນປ່ຽນຂອງລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ, ລະດູຮ້ອນ, ລະດູໃບໄມ້ຫຼົ່ນ ແລະ ລະດູໜາວບໍ? ໃນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ, ຕົ້ນໄມ້ແຕກໜໍ່ ແລະ ອອກດອກ; ໃນລະດູຮ້ອນ ພວກມັນຖືກປົກຄຸມດ້ວຍໃບໄມ້; ໃນລະດູໃບໄມ້ຫຼົ່ນ ພວກມັນອອກໝາກ ແລະ ໃນລະດູໜາວ ໃບໄມ້ຫຼົ່ນ. ມີໃຜບໍທີ່ສາມາດປ່ຽນແປງກົດເກນນີ້ໄດ້? ສິ່ງນີ້ສະທ້ອນເຖິງດ້ານໃດໜຶ່ງຂອງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ “ຈົ່ງມີແສງສະຫວ່າງ” ແລ້ວກໍມີແສງສະຫວ່າງ. ແສງສະຫວ່າງນີ້ຍັງຢູ່ບໍ? ເປັນຫຍັງມັນຈຶ່ງຍັງມີຢູ່? ແນ່ນອນ ມັນມີຢູ່ກໍເພາະພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍ້ອນສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ອາກາດທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງຂຶ້ນຍັງມີຢູ່ບໍ? ອາກາດທີ່ມະນຸດຫາຍໃຈແມ່ນມາຈາກພຣະເຈົ້າບໍ? ມີໃຜບໍທີ່ສາມາດນໍາເອົາສິ່ງທີ່ມາຈາກພຣະເຈົ້າອອກໄປໄດ້? ມີໃຜບໍທີ່ສາມາດປ່ຽນແປງແກ່ນແທ້ ແລະ ໜ້າທີ່ຂອງພວກມັນໄດ້? ມີໃຜບໍທີ່ສາມາດລົບກວນກາງຄືນ ແລະ ກາງເວັນທີ່ພຣະເຈົ້າຈັດສັນໄວ້ ແລະ ກົດເກນແຫ່ງກາງຄືນ ແລະ ກາງເວັນທີ່ພຣະເຈົ້າບັນຊາ? ຊາຕານສາມາດເຮັດສິ່ງດັ່ງກ່າວໄດ້ບໍ? ເຖິງແມ່ນເຈົ້າຈະບໍ່ນອນໃນຕອນກາງຄືນ ແລະ ຖືເອົາກາງຄືນເປັນກາງເວັນ, ແຕ່ມັນກໍຍັງຄົງເປັນກາງຄືນຄືເກົ່າ; ເຈົ້າອາດປ່ຽນແປງວຽກປະຈຳວັນຂອງເຈົ້າ, ແຕ່ເຈົ້າບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງກົດເກນຂອງການຜັນປ່ຽນລະຫວ່າງກາງຄືນ ແລະ ກາງເວັນ ແລະ ຄວາມຈິງນີ້ກໍບໍ່ມີບຸກຄົນໃດສາມາດປ່ຽນແປງໄດ້, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ມີໃຜບໍທີ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ສິງໂຕໄຖດິນຄືກັບງົວໄດ້? ມີໃຜບໍທີ່ສາມາດປ່ຽນຊ້າງໃຫ້ກາຍເປັນລາໄດ້? ມີໃຜບໍທີ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ໄກ່ບິນຂຶ້ນໃນອາກາດຄືກັບນົກອິນຊີໄດ້? ມີໃຜບໍທີ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ໝາປ່າກິນຫຍ້າຄືກັບແກະ? (ບໍ່ມີ.) ມີໃຜບໍທີ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ປາໃນນໍ້າອາໄສຢູ່ເທິງບົກ? ມະນຸດບໍ່ສາມາດເຮັດສິ່ງນັ້ນໄດ້. ແລ້ວເປັນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ໄດ້? ເພາະວ່າ ພຣະເຈົ້າສັ່ງໃຫ້ປາອາໄສໃນນໍ້າ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພວກມັນຈຶ່ງອາໄສໃນນໍ້າ. ເທິງບົກ ພວກມັນຈະບໍ່ສາມາດຢູ່ລອດໄດ້ ແລະ ຈະຕາຍ; ພວກມັນບໍ່ສາມາດຝ່າຝືນຂອບເຂດແຫ່ງຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້. ທຸກສິ່ງມີກົດເກນ ແລະ ຂອບເຂດໃນການເປັນຢູ່ຂອງພວກມັນ ແລະ ພວກມັນແຕ່ລະຢ່າງກໍມີສັນຊາດຕະຍາດຂອງພວກມັນເອງ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຖືກປັ້ນແຕ່ງໂດຍພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ບໍ່ມີມະນຸດຄົນໃດສາມາດປ່ຽນແປງ ແລະ ເຮັດເກີນສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ສິງໂຕຈະອາໄສຢູ່ໃນປ່າສະເໝີ, ຢູ່ຫາງໄກຈາກຊຸມຊົນມະນຸດ ແລະ ບໍ່ສາມາດຟັງຄວາມ ແລະ ຊື່ສັດຄືກັບງົວທີ່ອາໄສຢູ່ຮ່ວມ ແລະ ເຮັດວຽກເພື່ອມະນຸດໄດ້ຈັກເທື່ອ. ເຖິງແມ່ນວ່າຊ້າງ ແລະ ລາເປັນສັດຄືກັນ ແລະ ທັງສອງມີສີ່ຂາ ແລະ ເປັນສິ່ງມີຊີວິດທີ່ຫາຍໃຈດ້ວຍອາກາດ, ພວກມັນກໍເປັນສາຍພັນທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ຍ້ອນພວກມັນຖືກຈັດແບ່ງອອກເປັນປະເພດທີ່ແຕກຕ່າງກັນໂດຍພຣະເຈົ້າ, ພວກມັນແຕ່ລະຊະນິດມີສັນຊາດຕະຍານຂອງພວກມັນເອງ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພວກມັນກໍບໍ່ສາມາດສັບປ່ຽນກັນໄດ້ຈັກເທື່ອ. ເຖິງແມ່ນວ່າໄກ່ມີສອງຂາ ແລະ ມີປີກຄືກັບນົກອີນຊີ, ມັນຈະບໍ່ສາມາດບິນໃນອາກາດໄດ້ຈັກເທື່ອ; ຢ່າງຫຼາຍທີ່ສຸດ ມັນກໍພຽງແຕ່ສາມາດບິນຂຶ້ນຕົ້ນໄມ້ ແລະ ສິ່ງນີ້ກໍຖືກກຳນົດໂດຍສັນຊາດຕະຍານຂອງມັນ. ແນ່ນອນຢູ່ແລ້ວ ເປັນແບບນີ້ທັງໝົດກໍຍ້ອນຄຳສັ່ງແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ.

ໃນການພັດທະນາຂອງມະນຸດຊາດໃນປັດຈຸບັນ, ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ວິທະຍາສາດຂອງມະນຸດຊາດກຳລັງຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ແລະ ສາມາດອະທິບາຍໄດ້ວ່າ ຄວາມສຳເລັດໃນການຄົ້ນຄວ້າທາງວິທະຍາສາດຂອງມະນຸດເປັນສິ່ງທີ່ປະທັບໃຈ. ເວົ້າໄດ້ວ່າ ຄວາມສາມາດຂອງມະນຸດກຳລັງເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນເລື້ອຍໆ, ແຕ່ມີການຄົ້ນພົບທາງວິທະຍາສາດຢ່າງໜຶ່ງທີ່ມະນຸດຊາດບໍ່ສາມາດຄົ້ນພົບໄດ້ ນັ້ນກໍຄືເຖິງແມ່ນວ່າ ມະນຸດຊາດສາມາດສ້າງເຮືອບິນ, ເຮືອບັນທຸກຍົນ ແລະ ລະເບີດປະລະມານູ, ມະນຸດຊາດໄດ້ໄປເທິງອາວາກາດ, ຍ່າງເທິງດວງເດືອນ, ສ້າງອິນເຕີເນັດ ແລະ ດຳລົງຊີວິດດ້ວຍເຕັກໂນໂລຊີທີ່ທັນສະໄໝ, ແຕ່ມະນຸດກໍບໍ່ສາມາດສ້າງສິ່ງທີ່ມີຊີວິດ ແລະ ຫາຍໃຈໄດ້. ສັນຊາດຕະຍານຂອງທຸກສິ່ງທີ່ມີຊີວິດ ແລະ ກົດເກນທີ່ພວກມັນດຳລົງຊີວິດຢູ່ ແລະ ວົງຈອນຂອງຊີວິດ ແລະ ຄວາມຕາຍຂອງສິ່ງທີ່ມີຊີວິດທຸກຊະນິດ, ທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນນອກເໜືອອໍານາດຂອງວິທະຍາສາດຂອງມະນຸດ ແລະ ກໍບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມໄດ້. ໃນຈຸດນີ້, ເວົ້າໄດ້ວ່າ ບໍ່ວ່າວິທະຍາສາດຂອງມະນຸດຈະບັນລຸຜົນສູງຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ມັນກໍບໍ່ສາມາດປຽບທຽບໄດ້ກັບຄວາມຄິດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້ ແລະ ບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມມະຫັດສະຈັນຂອງການສ້າງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງໄດ້. ມີມະຫາສະໝຸດຫຼາຍແຫ່ງເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ແຕ່ພວກມັນກໍບໍ່ເຄີຍລະເມີດຂອບເຂດຂອງພວກມັນ ແລະ ຫຼັ່ງໄຫຼຖ້ວມແຜ່ນດິນຕາມໃຈມັກຈັກເທື່ອ ແລະ ນັ້ນກໍເພາະວ່າ ພຣະເຈົ້າກຳນົດຂອບເຂດສຳລັບພວກມັນ; ພວກມັນຢູ່ໃນບ່ອນທີ່ພຣະອົງສັ່ງພວກມັນ ແລະ ຫາກປາສະຈາກການອະນຸຍາດຈາກພຣະເຈົ້າ ພວກມັນກໍບໍ່ສາມາດເຄື່ອນຍ້າຍໄດ້ຢ່າງອິດສະຫຼະ. ຫາກປາສະຈາກການອະນຸຍາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກມັນບໍ່ອາດລ່ວງລໍ້າກັນ ແລະ ກັນ ແລະ ພຽງແຕ່ສາມາດເຄື່ອນຍ້າຍໄດ້ເມື່ອພຣະເຈົ້າສັ່ງ ແລະ ບ່ອນທີ່ພວກມັນໄປ ແລະ ຢູ່ກໍຖືກກຳນົດໂດຍສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ.

ເວົ້າໃຫ້ຊັດເຈນກໍຄື “ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ” ໝາຍຄວາມວ່າ ມັນຂຶ້ນກັບພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າມີສິດທີ່ຈະຕັດສິນໃຈໃນການກະທໍາບາງສິ່ງ ແລະ ທຸກສິ່ງກໍດຳເນີນໄປຕາມວິທີທາງທີ່ພຣະອົງປາຖະໜາ. ກົດເກນຂອງທຸກສິ່ງແມ່ນຂຶ້ນກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຂຶ້ນກັບມະນຸດ; ມະນຸດບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງມັນໄດ້. ຄວາມປະສົງຂອງມະນຸດບໍ່ສາມາດເຄື່ອນຍ້າຍມັນໄດ້, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ຄວາມຄິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ສະຕິປັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າສາມາດປ່ຽນແປງມັນໄດ້ ແລະ ນີ້ແມ່ນຄວາມຈິງທີ່ມະນຸດຄົນໃດກໍບໍ່ສາມາດປະຕິເສດໄດ້. ສະຫວັນ ແລະ ແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ທຸກສິ່ງຢ່າງ, ຈັກກະວານ, ທ້ອງຟ້າທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍດວງດາວ, ລະດູການທັງສີ່ຂອງປີ ເຊິ່ງມະນຸດສາມາດເຫັນ ແລະ ບໍ່ສາມາດເຫັນ, ທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນມີຢູ່, ເຮັດໜ້າທີ່ ແລະ ປ່ຽນແປງພາຍໃຕ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ໂດຍບໍ່ມີຄວາມຜິດພາດແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ, ອີງຕາມຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ, ອີງຕາມພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ອີງຕາມກົດເກນແຫ່ງການເລີ່ມຕົ້ນຂອງການຊົງສ້າງ. ບໍ່ມີບຸກຄົນໃດ ຫຼື ສິ່ງໃດກໍຕາມທີ່ສາມາດປ່ຽນແປງກົດເກນຂອງພວກມັນໄດ້ ຫຼື ປ່ຽນແປງໜ້າທີ່ທາງທຳມະຊາດຂອງພວກມັນໄດ້; ພວກມັນເກີດຂຶ້ນກໍເພາະສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສູນສິ້ນໄປກໍເພາະສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ນີ້ແມ່ນສິດອຳນາດແທ້ຈິງຂອງພຣະເຈົ້າ. ບັດນີ້ ຫຼາຍຢ່າງກໍໄດ້ເວົ້າໄປແລ້ວ, ເຈົ້າສາມາດຮູ້ສຶກໄດ້ບໍວ່າ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າເປັນສັນຍາລັກໃຫ້ກັບຕົວຕົນ ແລະ ສະຖານະຂອງພຣະເຈົ້າ? ສິ່ງທີ່ຖືກສ້າງ ຫຼື ບໍ່ຖືກສ້າງກໍຕາມສາມາດມີສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ບໍ? ບຸກຄົນໃດໜຶ່ງ, ສິ່ງໃດໜຶ່ງ ຫຼື ວັດຖຸໃດໜຶ່ງສາມາດລອກແບບ, ປອມແປງ ຫຼື ແທນສິດອຳນາດນັ້ນໄດ້ບໍ?

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 102)

ຕົວຕົນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງແມ່ນໜຶ່ງດຽວ ແລະ ເຈົ້າບໍ່ຄວນປະຕິບັດຕາມແນວຄວາມຄິດແຫ່ງລັດທິພະຫຸເທວະນິຍົມ

ເຖິງແມ່ນວ່າ ທັກສະ ແລະ ຄວາມສາມາດຂອງຊາຕານຈະຍິ່ງໃຫຍ່ຫຼາຍກວ່າມະນຸດ, ເຖິງແມ່ນວ່າ ມັນສາມາດເຮັດສິ່ງຕ່າງໆທີ່ມະນຸດບໍ່ສາມາດເຮັດໄດ້, ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະອິດສາ ຫຼື ຕ້ອງການສິ່ງທີ່ຊາຕານເຮັດ ຫຼື ບໍ່, ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະຊັງ ຫຼື ລັງກຽດສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ຫຼື ບໍ່, ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະສາມາດເຫັນພວກມັນ ຫຼື ບໍ່ ແລະ ບໍ່ວ່າຊາຕານຈະບັນລຸຜົນຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ ຫຼື ບໍ່ວ່າມັນຈະສາມາດຫຼອກລວງຄົນໃຫ້ນະມັດສະການ ແລະ ບູຊາມັນຫຼາຍສໍ່າໃດ ແລະ ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະໃຫ້ນິຍາມມັນວ່າແນວໃດກໍຕາມ, ເຈົ້າບໍ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ມັນມີສິດອຳນາດ ແລະ ລິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຈົ້າຄວນຮູ້ວ່າພຣະເຈົ້າເປັນພຣະເຈົ້າ, ມີພຣະເຈົ້າແຕ່ອົງດຽວເທົ່ານັ້ນ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ເຈົ້າຄວນຮູ້ຈັກວ່າ ມີພຽງແຕ່ພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ມີລິດອຳນາດຄວບຄຸມ ແລະ ປົກຄອງສັບພະສິ່ງທັງປວງ. ຍ້ອນພຽງຊາຕານມີຄວາມສາມາດໃນການຫຼອກລວງຜູ້ຄົນ ແລະ ສາມາດປອມຕົວເປັນພຣະເຈົ້າ, ສາມາດລອກແບບສ້າງໝາຍສຳຄັນ ແລະ ສິ່ງອັດສະຈັນທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງຂຶ້ນ ແລະ ມີສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຄ້າຍຄືກັບພຣະເຈົ້າ, ເຈົ້າກໍເຂົ້າໃຈຜິດວ່າ ພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນໜຶ່ງດຽວ, ແລ້ວເຊື່ອວ່າ ມີພຣະເຈົ້າຫຼາຍອົງ ເຊິ່ງພຣະເຈົ້າທີ່ແຕກຕ່າງເຫຼົ່ານີ້ພຽງແຕ່ມີທັກສະຫຼາຍກວ່າ ຫຼື ໜ້ອຍກວ່າ ແລະ ມີຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງລິດອຳນາດຂອງແຕ່ລະອົງ. ເຈົ້າຈັດຕໍາແໜ່ງຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະເຈົ້າເຫຼົ່ານັ້ນອີງຕາມລຳດັບຂອງການມາເຖິງຂອງພຣະອົງ ແລະ ອີງຕາມອາຍຸຂອງພຣະອົງ ແລະ ເຈົ້າເຊື່ອແບບຜິດໆວ່າ ມີເທບພຣະເຈົ້າອົງອື່ນໆນອກຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄິດວ່າ ລິດອຳນາດ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນໜຶ່ງດຽວ. ຖ້າເຈົ້າມີແນວຄິດດັ່ງກ່າວ, ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຮັບຮູ້ເຖິງຄວາມເປັນໜຶ່ງດຽວຂອງພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ເຊື່ອວ່າພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ມີສິດອຳນາດ ແລະ ຖ້າເຈົ້າພຽງແຕ່ປະຕິບັດຕາມລັດທິພະຫຸເທວະນິຍົມ, ເຮົາຂໍບອກເລີຍວ່າ ເຈົ້າເປັນພຽງເສດຂີ້ເຫຍື້ອຂອງສິ່ງທີ່ຖືກສ້າງທັງປວງ, ເຈົ້າເປັນຕົວຕົນທີ່ແທ້ຈິງຂອງຊາຕານ ແລະ ເຈົ້າເປັນບຸກຄົນຊົ່ວຊ້າທີ່ສຸດ! ພວກເຈົ້າເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ເຮົາກຳລັງພະຍາຍາມສອນພວກເຈົ້າຜ່ານທາງການກ່າວພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ບໍ? ບໍ່ວ່າຈະເປັນເວລາໃດກໍຕາມ, ບ່ອນໃດກໍຕາມ ຫຼື ເບື້ອງຫຼັງຂອງເຈົ້າຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ, ເຈົ້າຕ້ອງບໍ່ສັບສົນພຣະເຈົ້າກັບບຸກຄົນ, ສິ່ງຂອງ ຫຼື ວັດຖຸອື່ນໆ. ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກວ່າ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າເອງແມ່ນບໍ່ສາມາດຮັບຮູ້ໄດ້ ຫຼື ບໍ່ສາມາດເຂົ້າເຖິງຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າການກະທຳ ແລະ ຄຳເວົ້າຂອງຊາຕານຈະເຂົ້າກັນກັບແນວຄວາມຄິດ ແລະ ຈິນຕະນາການຂອງເຈົ້າຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າພໍໃຈຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ຢ່າໂງ່ເລີຍ, ຢ່າສັບສົນກັບແນວຄິດເຫຼົ່ານີ້, ຢ່າປະຕິເສດການມີຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າ, ຢ່າປະຕິເສດຕົວຕົນ ແລະ ສະຖານະຂອງພຣະເຈົ້າ, ຢ່າຍູ້ພຣະເຈົ້າອອກນອກປະຕູ ແລະ ນໍາເອົາຊາຕານເຂົ້າມາແທນພຣະເຈົ້າທີ່ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງເຈົ້າ ແລະ ເປັນພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າ. ເຮົາໝັ້ນໃຈວ່າ ພວກເຈົ້າຈະສາມາດຈິນຕະນາການເຖິງຜົນຕາມມາຂອງການເຮັດແບບນັ້ນ!

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 103)

ເຖິງມະນຸດຊາດໄດ້ຖືກເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມ, ພວກເຂົາກໍຍັງດຳລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງແຫ່ງອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ

ຊາຕານໄດ້ເຮັດໃຫ້ມະນຸດຊາດເສື່ອມຊາມເປັນເວລາຫຼາຍພັນປີ. ມັນໄດ້ສ້າງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຢ່າງນັບບໍ່ຖ້ວນ, ໄດ້ຫຼອກລວງຜູ້ຄົນຍຸກແລ້ວຍຸກເລົ່າ ແລະ ໄດ້ເຮັດຜິດຢ່າງຊົ່ວຮ້າຍໃນແຜ່ນດິນໂລກ. ມັນຂົ່ມເຫັງມະນຸດ, ຫຼອກລວງມະນຸດ, ລໍ້ລວງໃຫ້ມະນຸດຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ເຮັດການກະທຳຊົ່ວຮ້າຍຕ່າງໆທີ່ໄດ້ສັບສົນ ແລະ ທຳລາຍແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າຄັ້ງແລ້ວຄັ້ງເລົ່າ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ພາຍໃຕ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ທຸກສິ່ງ ແລະ ສັດມີຊີວິດທີ່ມີຊີວິດທັງປວງກໍຍັງສືບຕໍ່ປະຕິບັດຕາມກົດລະບຽບ ແລະ ກົດເກນທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກຳນົດໄວ້. ເມື່ອປຽບທຽບກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຄວາມປ່າເຖື່ອນຂອງຊາຕານເປັນສິ່ງທີ່ໜ້າລັງກຽດ, ກຽດຊັງ, ຕໍ່າຊາມ, ເລັກນ້ອຍ ແລະ ອ່ອນແອຫຼາຍ. ເຖິງແມ່ນວ່າຊາຕານຍ່າງທ່າມກາງທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງຂຶ້ນ, ມັນກໍບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ເກີດການປ່ຽນແປງແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວໃນຜູ້ຄົນ, ສິ່ງຂອງ ແລະ ວັດຖຸທີ່ພຣະເຈົ້າບັນຊາການ. ຫຼາຍພັນປີໄດ້ຜ່ານໄປ ແລະ ມະນຸດຊາດກໍຍັງໄດ້ຮັບແສງສະຫວ່າງ ແລະ ອາກາດທີ່ພຣະເຈົ້າປະທານໃຫ້, ຍັງຫາຍໃຈຈາກລົມຫາຍໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ, ຍັງຊື່ນຊົມກັບດອກໄມ້, ນົກ, ປາ ແລະ ແມງໄມ້ທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງຂຶ້ນ ແລະ ມີຄວາມສຸກກັບສິ່ງຕ່າງໆທີ່ພຣະເຈົ້າປະທານໃຫ້; ກາງເວັນ ແລະ ກາງຄືນຍັງຄົງຜັນປ່ຽນໄປມາຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ; ສີ່ລະດູການກໍຜັນປ່ຽນໄປມາຕາມປົກກະຕິ; ຫ່ານກໍບິນຢູ່ເທິງທ້ອງຟ້າໂຍກຍ້າຍຖິ່ນໃນລະດູໜາວ ແລະ ບິນກັບຄືນໃນລະດູໃບໄມ້ຫຼົ່ນທີ່ຈະມາເຖິງ; ປາໃນນໍ້າບໍ່ເຄີຍອອກຈາກແມ່ນໍ້າ ແລະ ທະເລສາບ ເຊິ່ງເປັນບ່ອນອາໄສຂອງພວກເຂົາ; ຈັກກະຈັນເທິງແຜ່ນດິນໂລກຮ້ອງສຸດຫົວໃຈຂອງພວກມັນໃນຍາມລະດູຮ້ອນ; ຈິນາຍໃນກໍຫຍ້າຮ້ອງສຽງຄ່ອຍໆກັບສາຍລົມໃນລະດູໃບໄມ້ຫຼົ່ນ; ຫ່ານເຕົ້າໂຮມກັບເປັນຝູງ ໃນຂະນະທີ່ນົກອິນຊີຍັງຄົງຢູ່ຢ່າງໂດດດ່ຽວ; ຝູງສິງໂຕລ້ຽງດູພວກມັນເອງໂດຍການອອກລ່າ; ກວາງໃຫຍ່ບໍ່ອອກຫ່າງຈາກຫຍ້າ ແລະ ດອກໄມ້... ສິ່ງມີຊີວິດທຸກຊະນິດທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງຈາກໄປ ແລະ ກັບຄືນ ແລະ ກໍຈາກໄປອີກ, ການປ່ຽນແປງຫຼາຍລ້ານຄັ້ງໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນພິບຕາດຽວ, ແຕ່ສິ່ງທີ່ບໍ່ປ່ຽນແປງກໍຄືສັນຊາດຕະຍານ ແລະ ກົດເກນຂອງການເອົາຕົວລອດ. ພວກເຂົາດຳລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃຕ້ການຈັດກຽມ ແລະ ການບໍາລຸງລ້ຽງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ມີໃຜສາມາດປ່ຽນແປງສັນຊາດຕະຍານຂອງພວກເຂົາໄດ້ ແລະ ບໍ່ມີໃຜສາມາດທຳລາຍກົດເກນແຫ່ງການເອົາຕົວລອດຂອງພວກເຂົາໄດ້. ເຖິງແມ່ນ ມະນຸດຊາດ ຜູ້ທີ່ດຳລົງຊີວິດທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງ ໄດ້ຖືກເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມ ແລະ ຫຼອກລວງໂດຍຊາຕານ, ມະນຸດກໍຍັງບໍ່ສາມາດປະຖິ້ມນໍ້າທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງຂຶ້ນ ແລະ ອາກາດທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງຂຶ້ນ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງຂຶ້ນ ແລະ ມະນຸດຍັງດຳລົງຊີວິດ ແລະ ແຜ່ຂະຫຍາຍໃນພື້ນທີ່ນີ້ທີ່ພຣະເຈົ້າສ້າງຂຶ້ນ. ສັນຊາດຕະຍານຂອງມະນຸດຊາດບໍ່ໄດ້ປ່ຽນໄປ. ມະນຸດຍັງອາໄສດວງຕາຂອງພວກເຂົາເພື່ອທີ່ຈະເຫັນ, ຫູຂອງພວກເຂົາເພື່ອໄດ້ຍິນ, ສະໝອງຂອງພວກເຂົາເພື່ອຄິດ, ຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາເພື່ອເຂົ້າໃຈ, ແຄ່ງຂາ ແລະ ຕີນຂອງພວກເຂົາເພື່ອຍ່າງ, ມືຂອງພວກເຂົາເພື່ອໃຊ້ເຮັດວຽກ ແລະ ອື່ນໆ; ສັນຊາດຕະຍານທັງໝົດນີ້ທີ່ພຣະເຈົ້າປະທານໃຫ້ກັບມະນຸດເພື່ອວ່າພວກເຂົາຈະຍອມຮັບເອົາການຈັດກຽມຂອງພຣະເຈົ້າ ກໍຍັງຄົງບໍ່ປ່ຽນແປງ, ຄວາມສາມາດທີ່ມະນຸດຮ່ວມມືກັບພຣະເຈົ້າ ກໍບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງ, ຄວາມສາມາດຂອງມະນຸດຊາດໃນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງສິ່ງຖືກສ້າງກໍບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງ, ຄວາມຕ້ອງການຝ່າຍວິນຍານຂອງມະນຸດຊາດກໍບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງ, ຄວາມຕ້ອງການຂອງມະນຸດຊາດທີ່ຈະຄົ້ນຫາແຫຼ່ງກຳເນີດຂອງພວກເຂົາກໍບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງ, ຄວາມປາຖະໜາຂອງມະນຸດຊາດທີ່ຈະຖືກພຣະຜູ້ສ້າງຊ່ວຍໃຫ້ພົ້ນກໍບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວແມ່ນສະພາບການຂອງມະນຸດຊາດໃນປັດຈຸບັນ ຜູ້ທີ່ດຳລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃຕ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຜູ້ທີ່ໄດ້ອົດທົນກັບຄວາມພິນາດຢ່າງໂຫດຮ້າຍຂອງຊາຕານ. ເຖິງແມ່ນມະນຸດຊາດຕົກຢູ່ໃນການຂົ່ມເຫັງຂອງຊາຕານ ແລະ ບໍ່ໄດ້ເປັນອາດາມ ແລະ ເອວາຕັ້ງແຕ່ການເລີ່ມຕົ້ນສ້າງອີກຕໍ່ໄປ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ກັບເຕັມໄປດ້ວຍສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ ເຊັ່ນ: ຄວາມຮູ້, ການຈິນຕະນາການ, ແນວຄວາມຄິດ ແລະ ອື່ນໆ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍອຸປະນິໄສຊົ່ວຮ້າຍທີ່ເສື່ອມຊາມ, ແຕ່ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ ມະນຸດຊາດກໍຍັງເປັນມະນຸດຊາດທີ່ພຣະອົງສ້າງຂຶ້ນ. ມະນຸດຊາດຍັງຄົງຖືກປົກຄອງ ແລະ ປັ້ນແຕ່ງໂດຍພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍັງດຳລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃນທິດທາງທີ່ພຣະເຈົ້າກຳນົດ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ ມະນຸດຊາດ ຜູ້ເຊິ່ງຖືກຊາຕານເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມ ແມ່ນພຽງແຕ່ຖືກປົກຄຸມດ້ວຍສິ່ງເປິເປື້ອນ, ດ້ວຍຄວາມຫີວກະຫາຍ, ດ້ວຍປະຕິກິລິຍາທີ່ຊ້າໄປໜ້ອຍໜຶ່ງ, ຄວາມຊົງຈຳທີ່ບໍ່ດີຄືແຕ່ກ່ອນ ແລະ ອາຍຸກໍເຖົ້າຂຶ້ນເລັກນ້ອຍ, ແຕ່ໜ້າທີ່ ແລະ ສັນຊາດຕະຍານທັງໝົດຂອງມະນຸດຍັງບໍ່ໄດ້ຖືກທຳລາຍ. ນີ້ແມ່ນມະນຸດຊາດທີ່ພຣະເຈົ້າເຈດຕະນາທີ່ຈະຊ່ວຍໃຫ້ພົ້ນ. ມະນຸດຊາດນີ້ຕ້ອງໄດ້ຍິນການຮຽກເອີ້ນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງເທົ່ານັ້ນ ແລະ ໄດ້ຍິນສຽງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ພວກເຂົາຕ້ອງລຸກຂຶ້ນ ແລະ ຟ້າວໄປຫາແຫຼ່ງກໍາເນີດຂອງສຽງນີ້. ມະນຸດຊາດດັ່ງກ່າວນີ້ຕ້ອງເຫັນແຕ່ຮູບລັກສະນະຂອງພຣະຜູ້ສ້າງເທົ່ານັ້ນ ແລະ ພວກເຂົາຈະເປັນຄົນທີ່ບໍ່ສົນໃຈກັບສິ່ງອື່ນໆ ແລະ ປະຖິ້ມທຸກສິ່ງເພື່ອອຸທິດຕົນເອງໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຖິງກັບຈະຍອມສະຫຼະຊີວິດຂອງພວກເຂົາເພື່ອພຣະອົງ. ເມື່ອຫົວໃຈຂອງມະນຸດຊາດເຂົ້າໃຈພຣະທຳທີ່ຈິງໃຈຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ, ມະນຸດຊາດຈະປະຕິເສດຊາຕານ ແລະ ມາຢູ່ຄຽງຂ້າງພຣະຜູ້ສ້າງ; ເມື່ອມະນຸດຊາດໄດ້ລ້າງຄວາມສົກກະປົກອອກຈາກຮ່າງກາຍຂອງພວກເຂົາ ແລະ ໄດ້ຮັບເອົາການຈັດກຽມ ແລະ ການບໍາລຸງລ້ຽງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງອີກຄັ້ງ, ຄວາມຊົງຈຳຂອງມະນຸດຊາດຈະຖືກຮື້ຟື້ນ ແລະ ໃນເວລານັ້ນ ມະນຸດຊາດຈະໄດ້ກັບຄືນສູ່ການປົກຄອງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງຢ່າງແທ້ຈິງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ I

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 104)

ຍ້ອນການຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າຢ່າງດື້ດ້ານ, ມະນຸດຈຶ່ງຖືກທຳລາຍດ້ວຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

“ແລະ ມີທູດສະຫວັນສອງຕົນມາເຖິງເມືອງໂຊໂດມໃນເວລາຄໍ່າ ແລະ ໂລດກໍນັ່ງທີ່ປະຕູເມືອງໂຊໂດມ ແລະ ໂລດກໍເຫັນພວກເຂົາ ຈຶ່ງລຸກຂຶ້ນເພື່ອທັກທາຍພວກເຂົາ; ແລະ ລາວໄດ້ກົ້ມໜ້າຂອງລາວລົງກັບພື້ນ; ແລະ ລາວກ່າວວ່າ ເບິ່ງແມ ບັດນີ້ ທ່ານຜູ້ສູງສົ່ງຂອງຂ້ານ້ອຍເອີຍ ຂ້ານ້ອຍອ້ອນວອນໃຫ້ທ່ານເຂົ້ານອນໃນເຮືອນຂອງຄົນຮັບໃຊ້ຂອງທ່ານດ້ວຍເທີ້ນ ແລະ ພັກແຮມໝົດຄືນ ແລະ ລ້າງຕີນຂອງທ່ານ ແລ້ວທ່ານຈຶ່ງລຸກຂຶ້ນແຕ່ເຊົ້າ ແລະ ໄປຕາມທາງຂອງທ່ານ. ແລ້ວພວກເຂົາກ່າວວ່າ ບໍ່; ແຕ່ພວກເຮົາຈະພັກອາໄສໃນຖະໜົນໝົດຄືນ. ລາວກໍອ້ອນວອນພວກເຂົາຫຼາຍຄັ້ງ; ແລະ ພວກເຂົາກໍໄປກັບລາວ ແລະ ເຂົ້າໄປໃນເຮືອນຂອງລາວ; ແລະ ລາວກໍເຮັດອາຫານ ອົບເຂົ້າຈີ່ໃຫ້ພວກເຂົາກິນ ແລະ ພວກເຂົາກໍກິນ. ແຕ່ກ່ອນທີ່ພວກເຂົາຈະນອນ ຜູ້ຊາຍພາຍໃນເມືອງ ແມ່ນແຕ່ຜູ້ຊາຍໃນເມືອງໂຊໂດມກໍມາ ພວກເຂົາພາກັນອ້ອມເຮືອນຫຼັງນັ້ນ ທັງຄົນເຖົ້າ ແລະ ຄົນໜຸ່ມ ທຸກຄົນຈາກທຸກບ່ອນ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍເອີ້ນໃສ່ໂລດ ແລະ ເວົ້າກັບລາວວ່າ ພວກຜູ້ຊາຍທີ່ມາຢູ່ກັບເຈົ້າຄືນນີ້ແມ່ນຢູ່ໃສ? ຈົ່ງນໍາພວກເຂົາອອກມາໃຫ້ເຮົາ ເພື່ອພວກເຮົາຈະຮູ້ຈັກກັບພວກເຂົາ. ໂລດກໍອອກໄປຫາພວກເຂົາຢູ່ຂ້າງນອກ ແລະ ຫຼັງຈາກທີ່ອອກໄປແລ້ວກໍອັດປະຕູ ແລະ ເວົ້າວ່າ ເຮົາຂໍຮ້ອງພວກທ່ານແຫຼະ ອ້າຍນ້ອງເອີຍ ຈົ່ງຢ່າເຮັດສິ່ງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍເລີຍ. ເບິ່ງແມ ຕອນນີ້ ເຮົາມີລູກສາວສອງຄົນເຊິ່ງບໍ່ເຄີຍຜ່ານຜູ້ຊາຍມາກ່ອນ; ເຮົາຂໍຮ້ອງພວກທ່ານແຫຼະ ໃຫ້ເຮົານໍາພວກເຂົາອອກມາໃຫ້ກັບພວກທ່ານ ແລະ ເພື່ອພວກທ່ານຈະໄດ້ເຮັດກັບພວກເຂົາຕາມທີ່ພວກທ່ານເຫັນດີ, ຈົ່ງຢ່າເຮັດຫຍັງກັບຊາຍເຫຼົ່ານີ້ເລີຍ; ຍ້ອນພວກເຂົາໄດ້ມາຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄຸ້ມຄອງຂອງເຮົາ. ແລ້ວພວກເຂົາກໍເວົ້າວ່າ ຍັບອອກໄປ ແລະ ພວກເຂົາກໍເວົ້າອີກວ່າ ເຈົ້ານີ້ມາເພື່ອພັກເຊົາຊົ່ວຄາວຊື່ໆ ແລ້ວຍັງຕ້ອງການຢາກເປັນຜູ້ຕັດສິນອີກ ບັດນີ້ ພວກເຮົາຈະຈັດການກັບເຈົ້າໃຫ້ໜັກກວ່າພວກເຂົາ. ພວກເຂົາກໍຍູ້ໂລດອອກ ແລ້ວບຸກເຂົ້າໄປທຸບປະຕູ ແລະ ຈົນເກືອບຈະພັງປະຕູໄດ້ ແຕ່ຊາຍທັງສອງໄດ້ເດ່ມືຂອງພວກເຂົາອອກມາ ແລະ ດຶງເອົາໂລດເຂົ້າໄປໃນເຮືອນກັບພວກເຂົາ ແລະ ອັດປະຕູໄວ້ ແລະ ພວກເຂົາກໍໂຈມຕີພວກຜູ້ຊາຍທີ່ຢູ່ໜ້າປະຕູເຮືອນນັ້ນໂດຍເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຕາບອດ ທັງຜູ້ນ້ອຍ ແລະ ຜູ້ໃຫຍ່ ຈົນພວກເຂົາເມື່ອຍເພຍຊອກຫາປະຕູບໍ່ເຫັນ” (ປະຖົມມະການ 19:1-11).

“ແລ້ວພຣະເຢໂຮວາກໍທໍາລາຍເມືອງໂຊໂດມ ແລະ ເມືອງໂກໂມລາດ້ວຍມາດ ແລະ ໄຟຈາກພຣະເຢໂຮວາຄືດັ່ງຫ່າຝົນຈາກສະຫວັນ. ພຣະອົງທຳລາຍເມືອງເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະ ບັນດາທົ່ງນາ ແລະ ບັນດາຜູ້ທີ່ອາໄສຢູ່ໃນເມືອງເຫຼົ່ານັ້ນທັງໝົດ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ເຕີບໃຫຍ່ເທິງແຜ່ນດິນນັ້ນ” (ປະຖົມມະການ 19:24-25).

ຈາກຂໍ້ຄວາມເຫຼົ່ານີ້, ມັນບໍ່ໄດ້ຍາກທີ່ຈະເຫັນວ່າ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຄວາມເສື່ອມຊາມຂອງເມືອງໂຊໂດມແມ່ນໄດ້ເຖິງຂັ້ນທີ່ມະນຸດ ແລະ ພຣະເຈົ້າກຽດຊັງ, ສະນັ້ນ ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ ເມືອງດັ່ງກ່າວແມ່ນສົມຄວນທີ່ຈະຖືກທຳລາຍ. ແຕ່ແມ່ນຫຍັງໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນເມືອງນັ້ນກ່ອນທີ່ມັນຈະຖືກທຳລາຍ? ແມ່ນຫຍັງຄືແຮງບັນດານໃຈທີ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນສາມາດຖອດຖອນໄດ້ຈາກເຫດການເຫຼົ່ານີ້? ທັດສະນະຄະຕິຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ເຫດການເຫຼົ່ານີ້ສະແດງໃຫ້ຜູ້ຄົນເຫັນຫຍັງກ່ຽວກັບອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງ? ເພື່ອການເຂົ້າໃຈເລື່ອງລາວທັງໝົດ, ໃຫ້ພວກເຮົາອ່ານສິ່ງທີ່ຖືກບັນທຶກໄວ້ໃນພຣະທໍາດັ່ງກ່າວຢ່າງລະອຽດຖີ່ຖ້ວນ...

ຄວາມເສື່ອມຊາມຂອງເມືອງໂຊໂດມ: ເຮັດໃຫ້ມະນຸດໃຈຮ້າຍ, ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າໂກດຮ້າຍ

ໃນຄືນນັ້ນ, ໂລດໄດ້ຮັບຜູ້ສົ່ງຂ່າວຈາກພຣະເຈົ້າສອງຄົນ ແລະ ຈັດກຽມງານລ້ຽງສຳລັບພວກເຂົາ. ຫຼັງຈາກທີ່ກິນເຂົ້າ, ກ່ອນທີ່ພວກເຂົາຈະລົ້ມຫົວລົງນອນ, ຜູ້ຄົນທົ່ວເມືອງກໍອ້ອມລ້ອມເຮືອນຂອງໂລດ ແລະ ຮ້ອງເອີ້ນຫາລາວ. ພຣະຄໍາພີບັນທຶກຄໍາເວົ້າຂອງພວກເຂົາວ່າ “ພວກຜູ້ຊາຍທີ່ມາຢູ່ກັບເຈົ້າຄືນນີ້ແມ່ນຢູ່ໃສ? ຈົ່ງນໍາພວກເຂົາອອກມາໃຫ້ເຮົາ ເພື່ອພວກເຮົາຈະຮູ້ຈັກກັບພວກເຂົາ”. ຜູ້ໃດກ່າວຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້? ພວກເຂົາກ່າວກັບຜູ້ໃດ? ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຄຳເວົ້າຂອງປະຊາຊົນເມືອງໂຊໂດມທີ່ເອີ້ນຢູ່ນອກເຮືອນຂອງໂລດ ແລະ ຕັ້ງໃຈໃຫ້ໂລດໄດ້ຍິນ. ແລ້ວມັນຈະຮູ້ສຶກແນວໃດທີ່ໄດ້ຍິນຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້? ເຈົ້າຈະໃຈຮ້າຍບໍ່? ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເບື່ອໜ່າຍບໍ? ເຈົ້າຈະຮ້ອນຮົນດ້ວຍຄວາມໂກດຮ້າຍບໍ? ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ໄດ້ເໝັນຄາວໄປດ້ວຍຊາຕານບໍ? ຜ່ານຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້, ເຈົ້າສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຄວາມມືດມົນທີ່ຢູ່ໃນເມືອງນີ້ບໍ່? ເຈົ້າສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມໂຫດຮ້າຍ ແລະ ຄວາມປ່າເຖື່ອນຂອງພຶດຕິກຳຂອງຜູ້ຄົນເຫຼົ່ານີ້ຜ່ານຄຳເວົ້າຂອງພວກເຂົາບໍ່? ເຈົ້າສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮຸນແຮງຂອງຄວາມເສື່ອມຊາມຂອງພວກເຂົາຜ່ານທາງພຶດຕິກຳຂອງພວກເຂົາບໍ? ຜ່ານເນື້ອຫາຂອງການເວົ້າຂອງພວກເຂົາ, ມັນບໍ່ໄດ້ຍາກທີ່ຈະເຂົ້າໃຈວ່າ ທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ອຸປະນິໄສທີ່ປ່າເຖື່ອນຂອງພວກເຂົາແມ່ນໄດ້ເຖິງຂັ້ນທີ່ຢູ່ເໜືອການຄວບຄຸມຂອງພວກເຂົາເອງແລ້ວ. ນອກຈາກໂລດ, ທຸກຄົນທີ່ຢູ່ໃນເມືອງນີ້ແມ່ນບໍ່ໄດ້ແຕກຕ່າງຫຍັງຈາກຊາຕານ; ການເຫັນຄົນອື່ນພຽງເທົ່ານັ້ນກໍເຮັດໃຫ້ຄົນເຫຼົ່ານີ້ຕ້ອງການທຳຮ້າຍ ແລະ ກືນກິນພວກເຂົາ... ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ເຮັດໃຫ້ຄົນໜຶ່ງຮູ້ສຶກເຖິງທຳມະຊາດທີ່ໂຫດຮ້າຍ ແລະ ເປັນຕາຢ້ານຂອງເມືອງດັ່ງກ່າວ, ພ້ອມທັງກິ່ນອາຍແຫ່ງຄວາມຕາຍທີ່ອ້ອມລ້ອມມັນ, ແຕ່ພວກເຂົາຍັງໃຫ້ຄວາມຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຄວາມກະຫາຍເລືອດຂອງມັນ.

ເມື່ອລາວພົບວ່າຕົນເອງກໍາລັງຜະເຊີນກັບນັກເລງອັນຕະພານທີ່ໄຮ້ມະນຸດສະທຳ, ເຊິ່ງເປັນຄົນທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມປາຖະໜາທີ່ຈະກືນກິນວິນຍານຂອງມະນຸດຢ່າງປ່າເຖື່ອນ, ໂລດຕອບໂຕ້ພວກເຂົາແນວໃດ? ອີງຕາມພຣະທຳທີ່ວ່າ “ເຮົາຂໍຮ້ອງພວກທ່ານແຫຼະ, ຈົ່ງຢ່າເຮັດສິ່ງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍເລີຍ. ເບິ່ງແມ ຕອນນີ້ ເຮົາມີລູກສາວສອງຄົນເຊິ່ງບໍ່ເຄີຍຜ່ານຜູ້ຊາຍມາກ່ອນ; ເຮົາຂໍຮ້ອງພວກທ່ານແຫຼະ ໃຫ້ເຮົານໍາພວກເຂົາອອກມາໃຫ້ກັບພວກທ່ານ ແລະ ເພື່ອພວກທ່ານຈະໄດ້ເຮັດກັບພວກເຂົາຕາມທີ່ພວກທ່ານເຫັນດີ, ຈົ່ງຢ່າເຮັດຫຍັງກັບຊາຍເຫຼົ່ານີ້ເລີຍ; ຍ້ອນພວກເຂົາໄດ້ມາຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄຸ້ມຄອງຂອງເຮົາ”. ສິ່ງທີ່ໂລດໝາຍເຖິງໃນຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ກໍຄື: ລາວກຳລັງສະຫຼະລູກສາວຂອງລາວສອງຄົນເພື່ອປົກປ້ອງຜູ້ສົ່ງຂ່າວ. ເມື່ອຄຳນວນຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນແລ້ວ, ຄົນເຫຼົ່ານີ້ກໍຄວນຕົກລົງເອົາເງື່ອນໄຂຂອງໂລດ ແລະ ປ່ອຍຜູ້ສົ່ງຂ່າວສອງຄົນນັ້ນໄປ; ຄວາມຈິງແລ້ວ, ຜູ້ສົ່ງຂ່າວເຫຼົ່ານັ້ນກໍເປັນຄົນແປກໜ້າສຳລັບພວກເຂົາ ເຊິ່ງເປັນຄົນທີ່ບໍ່ມີຫຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບພວກເຂົາເລີຍ ແລະ ບໍ່ເຄີຍທຳຮ້າຍຜົນປະໂຫຍດຂອງພວກເຂົາ. ເຖິງຢ່າງນັ້ນກໍຕາມ, ຍ້ອນຖືກຊັກຈູງດ້ວຍທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາກໍບໍ່ຍອມປ່ອຍໃຫ້ເລື່ອງນີ້ຈົບລົງ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ພວກເຂົາພະຍາຍາມຢ່າງຮ້າຍແຮງກວ່າເກົ່າ. ນີ້ຄືອີກການກະທໍາຢ່າງໜຶ່ງຂອງພວກເຂົາທີ່ ແນ່ນອນ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເຂົ້າໃຈເພີ່ມເຕີມກ່ຽວກັບທຳມະຊາດອັນເສື່ອມຊາມຢ່າງແທ້ຈິງຂອງພວກເຂົາ, ໃນຂະນະດຽວກັນ ມັນຍັງເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນສາມາດຢັ່ງເຖິງ ແລະ ເຂົ້າໃຈເຖິງເຫດຜົນທີ່ວ່າ ເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງປາຖະໜາທີ່ຈະທຳລາຍເມືອງນີ້.

ແລ້ວພວກເຂົາໄດ້ເວົ້າແນວໃດຕໍ່ໄປ? ຕາມທີ່ພຣະຄຳພີໄດ້ກ່າວໄວ້ແມ່ນດັ່ງນີ້ “ຫຍັບອອກໄປ ແລະ ພວກເຂົາກໍເວົ້າອີກວ່າ ເຈົ້ານີ້ມາເພື່ອພັກເຊົາຊົ່ວຄາວຊື່ໆ ແລ້ວຍັງຕ້ອງການຢາກເປັນຜູ້ຕັດສິນອີກ ບັດນີ້ ພວກເຮົາຈະຈັດການກັບເຈົ້າໃຫ້ໜັກກວ່າພວກເຂົາ. ພວກເຂົາກໍຍູ້ໂລດອອກ ແລ້ວບຸກເຂົ້າໄປທຸບປະຕູ ແລະ ຈົນເກືອບຈະພັງປະຕູໄດ້”. ເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງຕ້ອງການພັງປະຕູຂອງໂລດ? ເຫດຜົນກໍຄື ພວກເຂົາຕ້ອງການທໍາຮ້າຍຜູ້ສົ່ງຂ່າວສອງຄົນເຫຼົ່ານັ້ນ. ແມ່ນຫຍັງທີ່ນໍາຜູ້ສົ່ງຂ່າວສອງຄົນນີ້ມາເມືອງໂຊໂດມ? ຈຸດປະສົງຂອງພວກເຂົາໃນການມາເມືອງນັ້ນກໍເພື່ອຊ່ວຍໂລດ ແລະ ຄອບຄົວຂອງລາວໃຫ້ລອດພົ້ນ, ແຕ່ປະຊາຊົນໃນເມືອງນັ້ນຄິດຜິດ ແລະ ເຂົ້າໃຈວ່າພວກເຂົາໄດ້ມາເພື່ອຮັບຕໍາແໜ່ງທາງການ. ປະຊາຊົນໃນເມືອງໂຊໂດມບໍ່ຖາມເຖິງຈຸດປະສົງຂອງຜູ້ສົ່ງຂ່າວ ແຕ່ຕ້ອງການທຳຮ້າຍຜູ້ສົ່ງຂ່າວສອງຄົນນີ້ຢ່າງປ່າເຖື່ອນໂດຍອີງໃສ່ການຄາດເດົາທັງສິ້ນ; ພວກເຂົາປາຖະໜາທີ່ຈະທຳຮ້າຍສອງຄົນທີ່ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງຫຍັງກັບພວກເຂົາເລີຍ. ມັນຊັດເຈນແລ້ວວ່າ ປະຊາຊົນໃນເມືອງນີ້ໄດ້ສູນເສຍຄວາມເປັນມະນຸດ ແລະ ເຫດຜົນຂອງພວກເຂົາທັງສິ້ນ. ລະດັບຂອງຄວາມບ້າ ແລະ ຄວາມປ່າເຖື່ອນຂອງພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ແຕກຕ່າງໄປຈາກທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຊ້າຂອງຊາຕານ ທີ່ມັນທຳຮ້າຍ ແລະ ກືນກິນມະນຸດ.

ເມື່ອພວກເຂົາຮຽກຮ້ອງໃຫ້ໂລດມອບຄົນເຫຼົ່ານີ້, ໂລດເຮັດຫຍັງ? ຈາກຂໍ້ຄວາມໃນພຣະຄໍາພີ ພວກເຮົາຮູ້ວ່າ ໂລດບໍ່ໄດ້ມອບພວກເຂົາ. ໂລດເຄີຍຮູ້ຈັກຜູ້ສົ່ງຂ່າວສອງຄົນນີ້ຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່? ແນ່ນອນວ່າ ບໍ່ຮູ້! ແຕ່ເປັນຫຍັງລາວຈຶ່ງຍອມຊ່ວຍສອງຄົນນີ້? ລາວຮູ້ບໍວ່າ ພວກເຂົາໄດ້ມາເພື່ອເຮັດຫຍັງ? ເຖິງແມ່ນວ່າລາວບໍ່ຮູ້ຈັກເຫດຜົນໃນການມາຂອງພວກເຂົາ, ແຕ່ລາວຮູ້ວ່າພວກເຂົາເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ລາວຈຶ່ງນໍາພວກເຂົາເຂົ້າໄປໃນເຮືອນຂອງລາວ. ການທີ່ລາວສາມາດເອີ້ນຜູ້ຮັບໃຊ້ເຫຼົ່ານີ້ຂອງພຣະເຈົ້າດ້ວຍຕໍາແໜ່ງທີ່ວ່າ “ເຈົ້ານາຍ” ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າໂລດເປັນຜູ້ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າຢ່າງໃກ້ຊິດ, ບໍ່ຄືກັບຄົນອື່ນໃນເມືອງໂຊໂດມ. ສະນັ້ນ ເມື່ອຜູ້ສົ່ງຂ່າວຂອງພຣະເຈົ້າມາຫາລາວ, ລາວຈຶ່ງສ່ຽງຊີວິດຂອງລາວເອງເພື່ອນໍາເອົາຜູ້ຮັບໃຊ້ສອງຄົນນັ້ນເຂົ້າໄປໃນເຮືອນຂອງລາວ; ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ລາວຍັງຍອມສະຫຼະລູກສາວສອງຄົນຂອງລາວເພື່ອແລກປ່ຽນກັບຄວາມປອດໄພຂອງຜູ້ຮັບໃຊ້ສອງຄົນນີ້. ນີ້ແມ່ນການກະທຳທີ່ຊອບທຳຂອງໂລດ; ມັນແມ່ນການສະແດງອອກຢ່າງຊັດແຈ້ງກ່ຽວກັບທຳມະຊາດ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງໂລດ ແລະ ມັນຍັງເປັນເຫດຜົນທີ່ພຣະເຈົ້າສົ່ງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງເພື່ອໄປຊ່ວຍໂລດໃຫ້ລອດພົ້ນ. ເມື່ອພົບກັບໄພອັນຕະລາຍ, ໂລດປົກປ້ອງຜູ້ຮັບໃຊ້ສອງຄົນນີ້ໂດຍບໍ່ຄຳນຶງເຖິງສິ່ງອື່ນເລີຍ; ລາວເຖິງກັບພະຍາຍາມແລກປ່ຽນລູກສາວສອງຄົນຂອງລາວກັບຄວາມປອດໄພຂອງຜູ້ຮັບໃຊ້. ນອກຈາກໂລດແລ້ວ, ມີຜູ້ໃດອີກບໍ່ທີ່ຢູ່ໃນເມືອງທີ່ຈະເຮັດແບບນີ້? ດັ່ງທີ່ຄວາມຈິງໄດ້ພິສູດໃຫ້ເຫັນແລ້ວວ່າ ບໍ່ມີ, ບໍ່ມີເລີຍ! ສະນັ້ນ ມັນຈຶ່ງຊັດເຈນແລ້ວວ່າ ທຸກຄົນຢູ່ໃນເມືອງໂຊໂດມ, ນອກຈາກໂລດ, ແມ່ນເປັນເປົ້າໝາຍໃນການທຳລາຍລ້າງ ແລະ ມັນຍຸຕິທຳແລ້ວ, ເພາະພວກເຂົາສົມຄວນໄດ້ຮັບມັນ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ II

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 105)

“ແລະ ມີທູດສະຫວັນສອງຕົນມາເຖິງເມືອງໂຊໂດມໃນເວລາຄໍ່າ ແລະ ໂລດກໍນັ່ງທີ່ປະຕູເມືອງໂຊໂດມ ແລະ ໂລດກໍເຫັນພວກເຂົາ ຈຶ່ງລຸກຂຶ້ນເພື່ອທັກທາຍພວກເຂົາ; ແລະ ລາວໄດ້ກົ້ມໜ້າຂອງລາວລົງກັບພື້ນ; ແລະ ລາວກ່າວວ່າ ເບິ່ງແມ ບັດນີ້ ທ່ານຜູ້ສູງສົ່ງຂອງຂ້ານ້ອຍເອີຍ ຂ້ານ້ອຍອ້ອນວອນໃຫ້ທ່ານເຂົ້ານອນໃນເຮືອນຂອງຄົນຮັບໃຊ້ຂອງທ່ານດ້ວຍເທີ້ນ ແລະ ພັກແຮມໝົດຄືນ ແລະ ລ້າງຕີນຂອງທ່ານ ແລ້ວທ່ານຈຶ່ງລຸກຂຶ້ນແຕ່ເຊົ້າ ແລະ ໄປຕາມທາງຂອງທ່ານ. ແລ້ວພວກເຂົາກ່າວວ່າ ບໍ່; ແຕ່ພວກເຮົາຈະພັກອາໄສໃນຖະໜົນໝົດຄືນ. ລາວກໍອ້ອນວອນພວກເຂົາຫຼາຍຄັ້ງ; ແລະ ພວກເຂົາກໍໄປກັບລາວ ແລະ ເຂົ້າໄປໃນເຮືອນຂອງລາວ; ແລະ ລາວກໍເຮັດອາຫານ ອົບເຂົ້າຈີ່ໃຫ້ພວກເຂົາກິນ ແລະ ພວກເຂົາກໍກິນ. ແຕ່ກ່ອນທີ່ພວກເຂົາຈະນອນ ຜູ້ຊາຍພາຍໃນເມືອງ ແມ່ນແຕ່ຜູ້ຊາຍໃນເມືອງໂຊໂດມກໍມາ ພວກເຂົາພາກັນອ້ອມເຮືອນຫຼັງນັ້ນ ທັງຄົນເຖົ້າ ແລະ ຄົນໜຸ່ມ ທຸກຄົນຈາກທຸກບ່ອນ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍເອີ້ນໃສ່ໂລດ ແລະ ເວົ້າກັບລາວວ່າ ພວກຜູ້ຊາຍທີ່ມາຢູ່ກັບເຈົ້າຄືນນີ້ແມ່ນຢູ່ໃສ? ຈົ່ງນໍາພວກເຂົາອອກມາໃຫ້ເຮົາ ເພື່ອພວກເຮົາຈະຮູ້ຈັກກັບພວກເຂົາ. ໂລດກໍອອກໄປຫາພວກເຂົາຢູ່ຂ້າງນອກ ແລະ ຫຼັງຈາກທີ່ອອກໄປແລ້ວກໍອັດປະຕູ ແລະ ເວົ້າວ່າ ເຮົາຂໍຮ້ອງພວກທ່ານແຫຼະ ອ້າຍນ້ອງເອີຍ ຈົ່ງຢ່າເຮັດສິ່ງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍເລີຍ. ເບິ່ງແມ ຕອນນີ້ ເຮົາມີລູກສາວສອງຄົນເຊິ່ງບໍ່ເຄີຍຜ່ານຜູ້ຊາຍມາກ່ອນ; ເຮົາຂໍຮ້ອງພວກທ່ານແຫຼະ ໃຫ້ເຮົານໍາພວກເຂົາອອກມາໃຫ້ກັບພວກທ່ານ ແລະ ເພື່ອພວກທ່ານຈະໄດ້ເຮັດກັບພວກເຂົາຕາມທີ່ພວກທ່ານເຫັນດີ, ຈົ່ງຢ່າເຮັດຫຍັງກັບຊາຍເຫຼົ່ານີ້ເລີຍ; ຍ້ອນພວກເຂົາໄດ້ມາຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄຸ້ມຄອງຂອງເຮົາ. ແລ້ວພວກເຂົາກໍເວົ້າວ່າ ຍັບອອກໄປ ແລະ ພວກເຂົາກໍເວົ້າອີກວ່າ ເຈົ້ານີ້ມາເພື່ອພັກເຊົາຊົ່ວຄາວຊື່ໆ ແລ້ວຍັງຕ້ອງການຢາກເປັນຜູ້ຕັດສິນອີກ ບັດນີ້ ພວກເຮົາຈະຈັດການກັບເຈົ້າໃຫ້ໜັກກວ່າພວກເຂົາ. ພວກເຂົາກໍຍູ້ໂລດອອກ ແລ້ວບຸກເຂົ້າໄປທຸບປະຕູ ແລະ ຈົນເກືອບຈະພັງປະຕູໄດ້ ແຕ່ຊາຍທັງສອງໄດ້ເດ່ມືຂອງພວກເຂົາອອກມາ ແລະ ດຶງເອົາໂລດເຂົ້າໄປໃນເຮືອນກັບພວກເຂົາ ແລະ ອັດປະຕູໄວ້ ແລະ ພວກເຂົາກໍໂຈມຕີພວກຜູ້ຊາຍທີ່ຢູ່ໜ້າປະຕູເຮືອນນັ້ນໂດຍເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຕາບອດ ທັງຜູ້ນ້ອຍ ແລະ ຜູ້ໃຫຍ່ ຈົນພວກເຂົາເມື່ອຍເພຍຊອກຫາປະຕູບໍ່ເຫັນ” (ປະຖົມມະການ 19:1-11).

“ແລ້ວພຣະເຢໂຮວາກໍທໍາລາຍເມືອງໂຊໂດມ ແລະ ເມືອງໂກໂມລາດ້ວຍມາດ ແລະ ໄຟຈາກພຣະເຢໂຮວາຄືດັ່ງຫ່າຝົນຈາກສະຫວັນ. ພຣະອົງທຳລາຍເມືອງເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະ ບັນດາທົ່ງນາ ແລະ ບັນດາຜູ້ທີ່ອາໄສຢູ່ໃນເມືອງເຫຼົ່ານັ້ນທັງໝົດ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ເຕີບໃຫຍ່ເທິງແຜ່ນດິນນັ້ນ” (ປະຖົມມະການ 19:24-25).

ເມືອງໂຊໂດມຖືກທຳລາຍລ້າງທັງສິ້ນຍ້ອນໄດ້ທ້າທາຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ

ເມື່ອປະຊາຊົນໃນເມືອງໂຊໂດມໄດ້ເຫັນຜູ້ຮັບໃຊ້ສອງຄົນນີ້, ພວກເຂົາກໍບໍ່ໄດ້ຖາມເຫດຜົນສຳລັບການມາ ຫຼື ບໍ່ມີຜູ້ໃດຖາມວ່າພວກເຂົາໄດ້ມາເພື່ອເຜີຍແຜ່ຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ບໍ່. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ ພວກເຂົາກໍ່ການຈະລາຈົນ ແລະ ຫຸ້ມໃສ່ດັ່ງກັບໝາຮ້າຍ ຫຼື ໝາປ່າທີ່ຊົ່ວຊ້າເພື່ອຈັບກຸມເອົາຜູ້ຮັບໃຊ້ສອງຄົນນີ້ ໂດຍບໍ່ລໍຖ້າຄຳອະທິບາຍຫຍັງເລີຍ. ພຣະເຈົ້າເຝົ້າເບິ່ງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໃນຂະນະທີ່ມັນເກີດຂຶ້ນຢູ່ບໍ? ພຣະເຈົ້າຄິດຫຍັງໃນຫົວໃຈຂອງພຣະອົງ ກ່ຽວກັບພຶດຕິກຳແບບນີ້ຂອງມະນຸດ ແລະ ກ່ຽວກັບເຫດການແບບນີ້? ພຣະເຈົ້າຕັດສິນໃຈທຳລາຍເມືອງນີ້; ພຣະອົງຈະບໍ່ຊັກຊ້າ ຫຼື ລໍຖ້າ ຫຼື ພຣະອົງຈະບໍ່ສະແດງຄວາມອົດທົນອີກຕໍ່ໄປ. ມື້ຂອງພຣະອົງໄດ້ມາເຖິງແລ້ວ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພຣະອົງຈຶ່ງເລີ່ມພາລະກິດທີ່ພຣະອົງປາຖະໜາຈະເຮັດ. ສະນັ້ນ ປະຖົມມະການ 19:24-25 ຈຶ່ງກ່າວໄວ້ວ່າ “ແລ້ວພຣະເຢໂຮວາກໍທໍາລາຍເມືອງໂຊໂດມ ແລະ ເມືອງໂກໂມລາດ້ວຍມາດ ແລະ ໄຟຈາກພຣະເຢໂຮວາຄືດັ່ງຫ່າຝົນຈາກສະຫວັນ. ພຣະອົງທຳລາຍເມືອງເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະ ບັນດາທົ່ງນາ ແລະ ບັນດາຜູ້ທີ່ອາໄສຢູ່ໃນເມືອງເຫຼົ່ານັ້ນທັງໝົດ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ເຕີບໃຫຍ່ເທິງແຜ່ນດິນນັ້ນ”. ພຣະທຳສອງຂໍ້ນີ້ບົ່ງບອກເຖິງວິທີການທີ່ພຣະເຈົ້າທຳລາຍເມືອງນີ້ ພ້ອມກັບສິ່ງຕ່າງໆ ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ທຳລາຍ. ກ່ອນອື່ນ ພຣະຄຳພີບັນລະຍາຍວ່າ ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຜົາໄໝ້ເມືອງດັ່ງກ່າວດ້ວຍໄຟ ແລະ ຂະໜາດຂອງໄຟນີ້ແມ່ນພຽງພໍທີ່ຈະທຳລາຍປະຊາຊົນທຸກຄົນ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນພື້ນດິນນັ້ນ. ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າ ໄຟທີ່ຕົກລົງຈາກສະຫວັນ ບໍ່ພຽງແຕ່ທຳລາຍເມືອງ, ມັນຍັງທຳລາຍທຸກຄົນ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ມີຊີວິດຢູ່ໃນນັ້ນ ຈົນວ່າບໍ່ມີຮ່ອງຮອຍຫຍັງຫຼົງເຫຼືອເລີຍ. ຫຼັງຈາກທີ່ເມືອງຖືກທຳລາຍ, ແຜ່ນດິນກໍປາສະຈາກສິ່ງມີຊີວິດ; ບໍ່ມີຊີວິດອີກຕໍ່ໄປ ຫຼື ບໍ່ມີຮ່ອງຮອຍຂອງຊີວິດເລີຍ. ເມືອງໄດ້ກາຍເປັນດິນແດນວ່າງເປົ່າ, ເຊິ່ງເປັນບ່ອນວ່າງເປົ່າທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມງຽບສະງັດ. ມັນຈະບໍ່ມີການກະທຳຊົ່ວຮ້າຍຕໍ່ພຣະເຈົ້າໃນສະຖານທີ່ນີ້ອີກຕໍ່ໄປ ຫຼື ບໍ່ມີການສັງຫານ ຫຼື ຫຼັ່ງເລືອດອີກຕໍ່ໄປ.

ເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງຕ້ອງການເຜົາເມືອງນີ້ຢ່າງສົມບູນ? ຜູ້ຄົນສາມາດເຫັນຫຍັງໃນນີ້? ພຣະເຈົ້າສາມາດທົນເຝົ້າເບິ່ງມະນຸດຊາດ ແລະ ທຳມະຊາດ, ການເນລະມິດສ້າງຂອງພຣະອົງເອງຖືກທຳລາຍແບບນີ້ໄດ້ແທ້ບໍ? ຖ້າເຈົ້າສາມາດແຍກແຍະຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຢໂຮວາອອກຈາກໄຟທີ່ຖືກໂຍນລົງມາຈາກສະຫວັນ ແລະ ຖ້າຕັດສິນຈາກເປົ້າໝາຍຂອງການທຳລາຍຂອງພຣະອົງ ແລະ ລະດັບທີ່ເມືອງນີ້ຖືກທຳລາຍ ແລ້ວມັນກໍບໍ່ຍາກທີ່ຈະເຂົ້າໃຈວ່າ ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງມີຫຼາຍສໍ່າໃດ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າລັງກຽດເມືອງໃດໜຶ່ງ, ພຣະອົງກໍຈະລົງໂທດເມືອງນັ້ນ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າເບື່ອໜ່າຍເມືອງໃດໜຶ່ງ ພຣະອົງກໍຈະແຈ້ງເຕືອນຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າອີກເພື່ອແຈ້ງໃຫ້ຜູ້ຄົນຮູ້ເຖິງຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ເມື່ອພຣະເຈົ້າຕັດສິນໃຈຈະນໍາຈຸດຈົບມາໃຫ້ ແລະ ທຳລາຍເມືອງໃດໜຶ່ງ, ນັ້ນກໍຄື ເມື່ອຄວາມໂກດຮ້າຍ ແລະ ຄວາມສະຫງ່າຜ່າເຜີຍຂອງພຣະອົງຖືກທ້າທາຍ, ພຣະອົງກໍຈະບໍ່ລົງໂທດ ຫຼື ແຈ້ງເຕືອນເພີ່ມເຕີມອີກ. ກົງກັນຂ້າມ ພຣະອົງຈະທຳລາຍມັນໂດຍກົງ. ພຣະອົງຈະເຮັດໃຫ້ມັນຫາຍໄປທັງສິ້ນ. ນີ້ຄືອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ II

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 106)

“ແລະ ມີທູດສະຫວັນສອງຕົນມາເຖິງເມືອງໂຊໂດມໃນເວລາຄໍ່າ ແລະ ໂລດກໍນັ່ງທີ່ປະຕູເມືອງໂຊໂດມ ແລະ ໂລດກໍເຫັນພວກເຂົາ ຈຶ່ງລຸກຂຶ້ນເພື່ອທັກທາຍພວກເຂົາ; ແລະ ລາວໄດ້ກົ້ມໜ້າຂອງລາວລົງກັບພື້ນ; ແລະ ລາວກ່າວວ່າ ເບິ່ງແມ ບັດນີ້ ທ່ານຜູ້ສູງສົ່ງຂອງຂ້ານ້ອຍເອີຍ ຂ້ານ້ອຍອ້ອນວອນໃຫ້ທ່ານເຂົ້ານອນໃນເຮືອນຂອງຄົນຮັບໃຊ້ຂອງທ່ານດ້ວຍເທີ້ນ ແລະ ພັກແຮມໝົດຄືນ ແລະ ລ້າງຕີນຂອງທ່ານ ແລ້ວທ່ານຈຶ່ງລຸກຂຶ້ນແຕ່ເຊົ້າ ແລະ ໄປຕາມທາງຂອງທ່ານ. ແລ້ວພວກເຂົາກ່າວວ່າ ບໍ່; ແຕ່ພວກເຮົາຈະພັກອາໄສໃນຖະໜົນໝົດຄືນ. ລາວກໍອ້ອນວອນພວກເຂົາຫຼາຍຄັ້ງ; ແລະ ພວກເຂົາກໍໄປກັບລາວ ແລະ ເຂົ້າໄປໃນເຮືອນຂອງລາວ; ແລະ ລາວກໍເຮັດອາຫານ ອົບເຂົ້າຈີ່ໃຫ້ພວກເຂົາກິນ ແລະ ພວກເຂົາກໍກິນ. ແຕ່ກ່ອນທີ່ພວກເຂົາຈະນອນ ຜູ້ຊາຍພາຍໃນເມືອງ ແມ່ນແຕ່ຜູ້ຊາຍໃນເມືອງໂຊໂດມກໍມາ ພວກເຂົາພາກັນອ້ອມເຮືອນຫຼັງນັ້ນ ທັງຄົນເຖົ້າ ແລະ ຄົນໜຸ່ມ ທຸກຄົນຈາກທຸກບ່ອນ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍເອີ້ນໃສ່ໂລດ ແລະ ເວົ້າກັບລາວວ່າ ພວກຜູ້ຊາຍທີ່ມາຢູ່ກັບເຈົ້າຄືນນີ້ແມ່ນຢູ່ໃສ? ຈົ່ງນໍາພວກເຂົາອອກມາໃຫ້ເຮົາ ເພື່ອພວກເຮົາຈະຮູ້ຈັກກັບພວກເຂົາ. ໂລດກໍອອກໄປຫາພວກເຂົາຢູ່ຂ້າງນອກ ແລະ ຫຼັງຈາກທີ່ອອກໄປແລ້ວກໍອັດປະຕູ ແລະ ເວົ້າວ່າ ເຮົາຂໍຮ້ອງພວກທ່ານແຫຼະ ອ້າຍນ້ອງເອີຍ ຈົ່ງຢ່າເຮັດສິ່ງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍເລີຍ. ເບິ່ງແມ ຕອນນີ້ ເຮົາມີລູກສາວສອງຄົນເຊິ່ງບໍ່ເຄີຍຜ່ານຜູ້ຊາຍມາກ່ອນ; ເຮົາຂໍຮ້ອງພວກທ່ານແຫຼະ ໃຫ້ເຮົານໍາພວກເຂົາອອກມາໃຫ້ກັບພວກທ່ານ ແລະ ເພື່ອພວກທ່ານຈະໄດ້ເຮັດກັບພວກເຂົາຕາມທີ່ພວກທ່ານເຫັນດີ, ຈົ່ງຢ່າເຮັດຫຍັງກັບຊາຍເຫຼົ່ານີ້ເລີຍ; ຍ້ອນພວກເຂົາໄດ້ມາຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄຸ້ມຄອງຂອງເຮົາ. ແລ້ວພວກເຂົາກໍເວົ້າວ່າ ຍັບອອກໄປ ແລະ ພວກເຂົາກໍເວົ້າອີກວ່າ ເຈົ້ານີ້ມາເພື່ອພັກເຊົາຊົ່ວຄາວຊື່ໆ ແລ້ວຍັງຕ້ອງການຢາກເປັນຜູ້ຕັດສິນອີກ ບັດນີ້ ພວກເຮົາຈະຈັດການກັບເຈົ້າໃຫ້ໜັກກວ່າພວກເຂົາ. ພວກເຂົາກໍຍູ້ໂລດອອກ ແລ້ວບຸກເຂົ້າໄປທຸບປະຕູ ແລະ ຈົນເກືອບຈະພັງປະຕູໄດ້ ແຕ່ຊາຍທັງສອງໄດ້ເດ່ມືຂອງພວກເຂົາອອກມາ ແລະ ດຶງເອົາໂລດເຂົ້າໄປໃນເຮືອນກັບພວກເຂົາ ແລະ ອັດປະຕູໄວ້ ແລະ ພວກເຂົາກໍໂຈມຕີພວກຜູ້ຊາຍທີ່ຢູ່ໜ້າປະຕູເຮືອນນັ້ນໂດຍເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຕາບອດ ທັງຜູ້ນ້ອຍ ແລະ ຜູ້ໃຫຍ່ ຈົນພວກເຂົາເມື່ອຍເພຍຊອກຫາປະຕູບໍ່ເຫັນ” (ປະຖົມມະການ 19:1-11).

“ແລ້ວພຣະເຢໂຮວາກໍທໍາລາຍເມືອງໂຊໂດມ ແລະ ເມືອງໂກໂມລາດ້ວຍມາດ ແລະ ໄຟຈາກພຣະເຢໂຮວາຄືດັ່ງຫ່າຝົນຈາກສະຫວັນ. ພຣະອົງທຳລາຍເມືອງເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະ ບັນດາທົ່ງນາ ແລະ ບັນດາຜູ້ທີ່ອາໄສຢູ່ໃນເມືອງເຫຼົ່ານັ້ນທັງໝົດ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ເຕີບໃຫຍ່ເທິງແຜ່ນດິນນັ້ນ” (ປະຖົມມະການ 19:24-25).

ຫຼັງຈາກເມືອງໂຊໂດມຂັດຂືນ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານພຣະອົງຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າອີກ, ພຣະເຈົ້າກໍກຳຈັດມັນຢ່າງສົມບູນ

ຈາກທັດສະນະຂອງມະນຸດ, ໂຊໂດມເປັນເມືອງທີ່ສາມາດສະໜອງຄວາມປາຖະໜາຂອງມະນຸດ ແລະ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງມະນຸດໄດ້ຢ່າງສົມບູນ. ການລໍ້ໃຈ ແລະ ການໃຊ້ເວດມົນສະກົດ, ພ້ອມກັບດົນຕີ ແລະ ການເຕັ້ນລຳຄືນແລ້ວຄືນເລົ່າ, ຄວາມຈະເລີນຂອງມັນເຮັດໃຫ້ມະນຸດຫຼົງໄຫຼ ແລະ ເປັນບ້າ. ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນກັດເຊາະຫົວໃຈຂອງມະນຸດ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຫຼົງໄຫຼຈົນເສື່ອມໂຊມ. ນີ້ແມ່ນເມືອງຂອງວິນຍານເປິເປື້ອນ ແລະ ຊົ່ວຮ້າຍແລ່ນອາລະວາດ; ມັນເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມບາບ ແລະ ການຄາດຕະກໍາ ແລະ ອາກາດກໍແອອັດໄປດ້ວຍກິ່ນເໝັນຄາວເລືອດ ແລະ ສິ່ງເນົ່າເໝັນ. ມັນເປັນເມືອງທີ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເລືອດເຢັນ, ເປັນເມືອງທີ່ຄົນໆໜຶ່ງຈະສູນຫາຍໄປຢ່າງໜ້າຢ້ານກົວ. ບໍ່ມີຜູ້ໃດໃນເມືອງນີ້, ບໍ່ວ່າຈະເປັນຜູ້ຊາຍ ຫຼື ແມ່ຍິງ, ໜຸ່ມ ຫຼື ເຖົ້າ ຕ້ອງການສະແຫວງຫາຫົນທາງທີ່ແທ້ຈິງ; ບໍ່ມີຜູ້ໃດສະແຫວງຫາແສງສະຫວ່າງ ຫຼື ປາຖະໜາທີ່ຈະຍ່າງອອກຈາກຄວາມບາບ. ພວກເຂົາດຳລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງຊາຕານ, ພາຍໃຕ້ຄວາມເສື່ອມຊາມ ແລະ ການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານ. ພວກເຂົາໄດ້ສູນເສຍຄວາມເປັນມະນຸດຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາໄດ້ສູນເສຍຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພວກເຂົາ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ສູນເສຍເປົ້າໝາຍເດີມແຫ່ງການເປັນຢູ່ຂອງມະນຸດ. ພວກເຂົາໄດ້ເຮັດການກະທຳທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຈົນນັບບໍ່ຖ້ວນໃນການຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ; ພວກເຂົາປະຕິເສດການນໍາພາຂອງພຣະອົງ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງ. ມັນຄືການກະທຳທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາທີ່ແບກຫາບເອົາຄົນເຫຼົ່ານີ້, ເມືອງ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ມີຊີວິດຢູ່ໃນນັ້ນ ລົງສູ່ເສັ້ນທາງແຫ່ງຄວາມພິນາດ ເທື່ອລະບາດກ້າວ.

ເຖິງແມ່ນວ່າ ພຣະຄຳສອງຂໍ້ນີ້ບໍ່ໄດ້ບັນທຶກທຸກລາຍລະອຽດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຂອບເຂດຂອງຄວາມເສື່ອມຊາມຂອງປະຊາຊົນໃນເມືອງໂຊໂດມ, ກົງກັນຂ້າມແມ່ນບັນທຶກຄວາມປະພຶດຂອງພວກເຂົາຕໍ່ຜູ້ຮັບໃຊ້ສອງຄົນຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼັງຈາກການມາເຖິງໃນເມືອງຂອງພວກເຂົາ, ແຕ່ມັນກໍເປັນຄວາມຈິງທີ່ເປີດເຜີຍໃຫ້ເຫັນເຖິງຂອບເຂດທີ່ປະຊາຊົນໃນເມືອງໂຊໂດມເສື່ອມຊາມ, ຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ. ດ້ວຍສິ່ງນີ້, ໃບໜ້າ ແລະ ແກ່ນແທ້ທີ່ແທ້ຈິງຂອງປະຊາຊົນໃນເມືອງຈຶ່ງຖືກເປີດໂປງເຊັ່ນກັນ. ຄົນເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ປະຕິເສດທີ່ຈະຍອມຮັບເອົາການແຈ້ງເຕືອນຂອງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ພວກເຂົາຍັງບໍ່ຢ້ານການລົງໂທດຂອງພຣະອົງ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ພວກເຂົາດູຖູກຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຂົາຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າຢ່າງລັບຫູລັບຕາ. ບໍ່ວ່າພຣະອົງຈະເຮັດຫຍັງ ຫຼື ພຣະອົງເຮັດແນວໃດກໍຕາມ, ທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຊ້າຂອງພວກເຂົາກໍໄດ້ແຕ່ເພີ່ມທະວີຂຶ້ນເລື້ອຍໆ ແລະ ພວກເຂົາກໍຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າອີກ. ປະຊາຊົນໃນເມືອງໂຊໂດມບໍ່ເປັນມິດຕໍ່ການເປັນຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າ, ການມາເຖິງຂອງພຣະອົງ, ການລົງໂທດຂອງພຣະອົງ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນກໍຄືການແຈ້ງເຕືອນຂອງພຣະອົງ. ພວກເຂົາອວດດີເຫຼືອເກີນ. ພວກເຂົາກືນກິນ ແລະ ທຳຮ້າຍທຸກຄົນທີ່ສາມາດຖືກກືນກິນ ແລະ ທຳຮ້າຍໄດ້ ແລະ ພວກເຂົາປະຕິບັດຕໍ່ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງພຣະເຈົ້າແບບນັ້ນເຊັ່ນກັນ. ເມື່ອເວົ້າເຖິງການກະທຳທີ່ຊົ່ວຮ້າຍທຸກຢ່າງທີ່ເຮັດໂດຍປະຊາຊົນໃນເມືອງໂຊໂດມ, ການທຳຮ້າຍຄົນຮັບໃຊ້ຂອງພຣະເຈົ້າເປັນພຽງເສດສ່ວນເລັກນ້ອຍຂອງບັນຫາເທົ່ານັ້ນ ແລະ ທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາທີ່ຖືກເປີດເຜີຍຕໍ່ມາ ແທ້ຈິງແລ້ວ ກໍບໍ່ໄດ້ຍິ່ງໃຫຍ່ໄປກວ່າຢົດນໍ້າໃນທະເລອັນກວ້າງໃຫຍ່. ສະນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງເລືອກທີ່ຈະທຳລາຍພວກເຂົາດ້ວຍໄຟ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໃຊ້ນໍ້າຖ້ວມ ຫຼື ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ໃຊ້ພາຍຸ, ແຜ່ນດິນໄຫວ, ຄື້ນສຶນາມິ ຫຼື ວິທີການອື່ນໆເພື່ອທຳລາຍເມືອງດັ່ງກ່າວ. ການທີ່ພຣະເຈົ້າໃຊ້ໄຟເພື່ອທຳລາຍເມືອງນີ້ຄວາມໝາຍເຖິງຫຍັງ? ມັນໝາຍເຖິງຄວາມພິນາດທັງໝົດຂອງເມືອງ; ມັນໝາຍຄວາມວ່າ ເມືອງດັ່ງກ່າວໄດ້ຫາຍໄປຈາກໂລກທັງສິ້ນ ແລະ ຈາກການມີຢູ່. “ຄວາມພິນາດ” ໃນນີ້ ບໍ່ພຽງແຕ່ໝາຍເຖິງການຫາຍໄປຂອງຮູບຮ່າງ ແລະ ໂຄງສ້າງຂອງເມືອງ ຫຼື ລັກສະນະພາຍນອກ; ມັນຍັງໝາຍຄວາມວ່າ ວິນຍານຂອງຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ໃນເມືອງກໍຖືກທໍາລາຍໝົດສິ້ນ, ຖືກກຳຈັດທັງໝົດ. ສະຫຼຸບງ່າຍໆກໍຄື ທຸກຄົນ, ທຸກເຫດການ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ກ່ຽວພັນກັບເມືອງດັ່ງກ່າວແມ່ນຖືກທຳລາຍ. ຈະບໍ່ມີຊາດໜ້າ ຫຼື ການເກີດໃໝ່ສຳລັບປະຊາຊົນໃນເມືອງນັ້ນ; ພຣະເຈົ້າໄດ້ກຳຈັດພວກເຂົາອອກຈາກມະນຸດຊາດຂອງການເນລະມິດສ້າງຂອງພຣະອົງ ຕະຫຼອດໄປຊົ່ວນິດລັນດອນ. ການໃຊ້ໄຟບົ່ງບອກເຖິງຈຸດຈົບຂອງຄວາມບາບໃນສະຖານທີ່ນີ້ ແລະ ຄວາມບາບນັ້ນກໍຖືກດັບສູນໃນທີ່ນັ້ນ; ຄວາມບາບນີ້ຈະບໍ່ມີ ແລະ ຂະຫຍາຍຕົວອີກຕໍ່ໄປ. ມັນໝາຍຄວາມວ່າ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານໄດ້ສູນເສຍດິນຫຼໍ່ລ້ຽງຂອງມັນ ພ້ອມກັບຂຸມຝັງສົບທີ່ເຮັດໃຫ້ມັນໄດ້ມີບ່ອນອາໄສ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຢູ່. ໃນສົງຄາມລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຊາຕານ, ການທີ່ພຣະເຈົ້າໃຊ້ໄຟແມ່ນເຄື່ອງໝາຍແຫ່ງການເອົາຊະນະຂອງພຣະອົງຕໍ່ຊາຕານ. ຄວາມພິນາດຂອງເມືອງໂຊໂດມແມ່ນຄວາມຜິດພາດອັນໃຫຍ່ຫຼວງຂອງຊາຕານໃນການພະຍາຍາມຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າໂດຍການເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ ແລະ ກືນກິນມະນຸດ. ໃນທຳນອງດຽວກັນ ມັນເປັນເຄື່ອງໝາຍແຫ່ງການອັບອາຍໃນຊ່ວງເວລາພັດທະນາຂອງມະນຸດຊາດ ເມື່ອມະນຸດປະຕິເສດການນໍາພາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ປະຖິ້ມຕົນເອງໃຫ້ກັບຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ມັນເປັນການບັນທຶກການເປີດເຜີຍທີ່ແທ້ຈິງຂອງອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ.

ເມື່ອໄຟທີ່ພຣະເຈົ້າສົ່ງມາຈາກສະຫວັນໄດ້ເຜົາໄໝ້ເມືອງໂຊໂດມລົງຈົນບໍ່ເຫຼືອຫຍັງນອກຈາກຂີ້ເທົ່າ, ມັນໝາຍຄວາມວ່າ ຕັ້ງແຕ່ນີ້ຕໍ່ໄປ ເມືອງທີ່ຊື່ “ໂຊໂດມ” ແລະ ພ້ອມກັບທຸກສິ່ງທີ່ຢູ່ພາຍໃນຕົວເມືອງແມ່ນບໍ່ມີອີກຕໍ່ໄປ. ມັນຖືກທຳລາຍໂດຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ, ຫາຍໄປກັບຄວາມໂກດຮ້າຍ ແລະ ຄວາມສະຫງ່າຜ່າເຜີຍຂອງພຣະເຈົ້າ. ຍ້ອນອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ໂຊໂດມຈຶ່ງໄດ້ຮັບການລົງໂທດຢ່າງຍຸຕິທຳຂອງມັນ ແລະ ຈຸດຈົບທີ່ຊອບທຳຂອງມັນ. ການເປັນຢູ່ຂອງເມືອງໂຊໂດມສິ້ນສຸດລົງກໍຍ້ອນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນ ແລະ ມັນຍັງເປັນຍ້ອນວ່າ ພຣະເຈົ້າບໍ່ປາຖະໜາທີ່ຈະຫຼຽວເບິ່ງເມືອງນີ້ ຫຼື ຜູ້ຄົນທີ່ດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນເມືອງນີ້ ຫຼື ຊີວິດທີ່ເຕີບໂຕພາຍໃນເມືອງນີ້ອີກ. “ຄວາມປາຖະໜາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຈະບໍ່ຫຼຽວເບິ່ງເມືອງນີ້” ແມ່ນຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ ພ້ອມທັງຄວາມສະຫງ່າຜ່າເຜີຍຂອງພຣະອົງ. ພຣະເຈົ້າເຜົາເມືອງດັ່ງກ່າວ ຍ້ອນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຄວາມຜິດບາບຂອງມັນທີ່ເຮັດໃຫ້ພຣະອົງຮູ້ສຶກໃຈຮ້າຍ, ເບື່ອໜ່າຍ ແລະ ກຽດຊັງມັນ ແລະ ປາຖະໜາທີ່ຈະບໍ່ຫຼຽວເບິ່ງມັນ ຫຼື ຜູ້ຄົນ ຫຼື ສິ່ງທີ່ມີຊີວິດຢູ່ໃນເມືອງນັ້ນອີກຕໍ່ໄປ. ຫຼັງຈາກທີ່ເມືອງດັ່ງກ່າວໄດ້ຖືກເຜົາສຳເລັດລົງ, ປ່ອຍໃຫ້ເຫຼືອພຽງແຕ່ຂີ້ເທົ່າ, ມັນຈຶ່ງບໍ່ມີອີກໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ; ແມ່ນແຕ່ຄວາມຊົງຈຳຂອງພຣະອົງກ່ຽວກັບມັນກໍຫາຍໄປ, ຖືກລຶບລ້າງອອກໝົດ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ໄຟທີ່ສົ່ງມາຈາກສະຫວັນບໍ່ພຽງແຕ່ທຳລາຍເມືອງໂຊໂດມທັງໝົດ ຫຼື ມັນບໍ່ພຽງແຕ່ທຳລາຍຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ໃນເມືອງ ເຊິ່ງເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມບາບ ຫຼື ມັນບໍ່ພຽງແຕ່ທຳລາຍທຸກສິ່ງທີ່ຢູ່ພາຍໃນເມືອງອັນເປິເປື້ອນນີ້ຍ້ອນຄວາມຜິດບາບ; ແຕ່ນອກເໜືອໄປກວ່ານີ້ ມັນຍັງທຳລາຍຄວາມຊົງຈຳແຫ່ງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ການຕໍ່ຕ້ານຂອງມະນຸດທີ່ມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ນີ້ແມ່ນຈຸດປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າໃນການເຜົາເມືອງດັ່ງກ່າວລົງ.

ມະນຸດຊາດໄດ້ເລີ່ມເສື່ອມຊາມຢ່າງຮາຍແຮງທີ່ສຸດ. ຜູ້ຄົນເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ຮູ້ຈັກວ່າພຣະເຈົ້າແມ່ນໃຜ ຫຼື ພວກເຂົາເອງມາຈາກໃສ. ຖ້າເຈົ້າກ່າວເຖິງພຣະເຈົ້າໃຫ້ພວກເຂົາຟັງ, ພວກເຂົາກໍຈະໂຈມຕີ, ກ່າວຮ້າຍ ແລະ ໝິ່ນປະໝາດເຈົ້າ. ແມ່ນແຕ່ໃນເວລາຜູ້ທີ່ຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າມາເພື່ອປະກາດການແຈ້ງເຕືອນຂອງພຣະອົງ, ຜູ້ຄົນທີ່ເສື່ອມຊາມເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ບໍ່ໄດ້ສະແດງເຖິງຄວາມກັບໃຈ ແລະ ບໍ່ໄດ້ປະຖິ້ມຄວາມປະພຶດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ, ແຕ່ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ ພວກເຂົາຍັງທຳຮ້າຍຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງໜ້າດ້ານ. ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາສະແດງອອກ ແລະ ເປີດເຜີຍແມ່ນທຳມະຊາດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ແກ່ນແທ້ໃນການຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າຢ່າງຮ້າຍແຮງ. ພວກເຮົາສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າ ການຕໍ່ຕ້ານຂອງຜູ້ຄົນທີ່ເສື່ອມຊາມເຫຼົ່ານີ້ຕໍ່ພຣະເຈົ້າແມ່ນເປັນຫຼາຍກວ່າການເປີດເຜີຍເຖິງອຸປະນິໄສອັນເສື່ອມຊາມຂອງພວກເຂົາ, ມັນບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບກໍລະນີຂອງການກ່າວຮ້າຍ ຫຼື ເຍາະເຍີ້ຍ ທີ່ເກີດຈາກການຂາດຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບຄວາມຈິງ. ບໍ່ແມ່ນຄວາມໂງ່ຈ້າ ຫຼື ຄວາມບໍ່ຮູ້ທີ່ກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມປະພຶດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ; ພວກເຂົາປະພຶດໃນລັກສະນະນີ້ບໍ່ແມ່ນຍ້ອນພວກເຂົາຖືກລໍ້ລວງ ແລະ ມັນບໍ່ແມ່ນຍ້ອນພວກເຂົາຖືກນໍາພາຢ່າງຜິດໆແນ່ນອນ. ຄວາມປະພຶດຂອງພວກເຂົາແມ່ນເຖິງຂັ້ນທີ່ເປັນປໍລະປັກຢ່າງເປີດເຜີຍແບບໜ້າດ້ານໆ, ຕໍ່ຕ້ານ ແລະ ປະນາມພຣະເຈົ້າ. ແນ່ນອນ ພຶດຕິກຳແບບນີ້ຂອງມະນຸດຈະເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າໃຈຮ້າຍ ແລະ ມັນຈະເຮັດໃຫ້ອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງໂກດຮ້າຍ ເຊິ່ງເປັນອຸປະນິໄສທີ່ບໍ່ຄວນທ້າທາຍ. ສະນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ ແລະ ຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະອົງ; ນີ້ແມ່ນການເປີດເຜີຍທີ່ແທ້ຈິງກ່ຽວກັບອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະອົງ. ເມື່ອພົບກັບເມືອງທີ່ເຕັມລົ້ນໄປດ້ວຍຄວາມບາບ, ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງຕ້ອງການທຳລາຍມັນດ້ວຍວິທີທີ່ໄວທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ຈະໄວ້ໄດ້, ເພື່ອກຳຈັດຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ພາຍໃນເມືອງ ແລະ ຄວາມບາບທັງໝົດຂອງພວກເຂົາດ້ວຍວິທີທີ່ສົມບູນທີ່ສຸດ, ເພື່ອເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນໃນເມືອງນີ້ໝົດສິ້ນໄປ ແລະ ເພື່ອຢຸດບໍ່ໃຫ້ຄວາມບາບທີ່ຢູ່ພາຍໃນພື້ນທີ່ແຫ່ງນີ້ເພີ່ມທະວີຂຶ້ນ. ວິທີທີ່ໄວທີ່ສຸດ ແລະ ສົມບູນທີ່ສຸດໃນການເຮັດແບບນີ້ກໍຄືການເຜົາມັນດ້ວຍໄຟ. ທັດສະນະຄະຕິຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ປະຊາຊົນໃນເມືອງໂຊໂດມ ບໍ່ແມ່ນທັດສະນະແຫ່ງການປະຖິ້ມ ຫຼື ການບໍ່ສົນໃຈ. ກົງກັນຂ້າມ, ພຣະອົງໃຊ້ຄວາມໂກດຮ້າຍ, ຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງເພື່ອລົງໂທດ, ໂຈມຕີ ແລະ ທຳລາຍຜູ້ຄົນເຫຼົ່ານີ້ທັງສິ້ນ. ທັດສະນະຄະຕິຂອງພຣະອົງຕໍ່ພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນທັດສະນະແຫ່ງການທຳລາຍທາງກາຍະພາບເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງເປັນການທຳລາຍຈິດວິນຍານ, ເປັນການກຳຈັດຕະຫຼອດໄປຊົ່ວນິດນິລັນ. ນີ້ແມ່ນຄວາມໝາຍທີ່ແທ້ຈິງເມື່ອພຣະເຈົ້າກ່າວວ່າ “ບໍ່ມີອີກ”.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ II

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 107)

ເຖິງແມ່ນຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າຖືກເຊື່ອງຊ້ອນ ແລະ ບໍ່ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກຕໍ່ມະນຸດ, ມັນກໍບໍ່ອົດທົນຕໍ່ການກະທໍາຜິດ

ຍ້ອນມະນຸດໂງ່ ແລະ ບໍ່ຮູ້, ການປະຕິບັດຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ມະນຸດຊາດທັງໝົດຈຶ່ງອີງຕາມຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດທົນເປັນຫຼັກ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ ຄວາມໂກດຮ້າຍ ແລະ ເຫດການສ່ວນໃຫຍ່ຂອງພຣະອົງແມ່ນຖືກປິດບັງໄວ້ ແລະ ມັນບໍ່ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກຕໍ່ມະນຸດ. ຜົນຕາມມາກໍຄື ມັນຍາກທີ່ຈະໃຫ້ມະນຸດເຫັນວ່າພຣະເຈົ້າສະແດງຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງອອກມາ ແລະ ຍາກທີ່ຈະເຂົ້າໃຈຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ. ເມື່ອເປັນດັ່ງນັ້ນ, ມະນຸດຈຶ່ງຖືເບົາຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອມະນຸດຜະເຊີນກັບພາລະກິດ ແລະ ຂັ້ນຕອນສຸດທ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າກ່ຽວກັບຄວາມອົດກັ້ນ ແລະ ການໃຫ້ອະໄພມະນຸດ, ນັ້ນກໍຄື ເມື່ອໂອກາດສຸດທ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າກ່ຽວກັບຄວາມເມດຕາ ແລະ ການແຈ້ງເຕືອນຂອງພຣະອົງໄດ້ມາເຖິງມະນຸດຊາດ, ຖ້າຜູ້ຄົນຍັງໃຊ້ວິທີເກົ່າເພື່ອຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ພະຍາຍາມທີ່ຈະກັບໃຈ, ປັບປຸງວິທີທາງຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຮັບເອົາຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງ, ແລ້ວພຣະເຈົ້າກໍຈະບໍ່ປະທານຄວາມອົດກັ້ນ ແລະ ຄວາມອົດທົນໃຫ້ແກ່ພວກເຂົາອີກຕໍ່ໄປ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ພຣະເຈົ້າຈະຖອນຄືນຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງໃນເວລານີ້. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພຣະເຈົ້າກໍຈະພຽງແຕ່ປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງສາມາດສະແດງຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງໃນທາງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ຄືກັບທີ່ພຣະອົງສາມາດໃຊ້ວິທີການທີ່ແຕກຕ່າງກັນເພື່ອລົງໂທດ ແລະ ທຳລາຍຜູ້ຄົນ.

ການທີ່ພຣະເຈົ້າໃຊ້ໄຟເພື່ອທຳລາຍເມືອງໂຊໂດມກໍແມ່ນວິທີການທີ່ໄວທີ່ສຸດຂອງພຣະອົງໃນການທຳລາຍລ້າງມະນຸດຊາດ ຫຼື ສິ່ງອື່ນໆໂດຍສິ້ນເຊີງ. ການເຜົາປະຊາຊົນໃນເມືອງໂຊໂດມ ນອກຈາກໄດ້ທຳລາຍຮ່າງກາຍພາຍນອກຂອງພວກເຂົາແລ້ວ, ມັນຍັງໄດ້ທຳລາຍຈິດໃຈ, ວິນຍານ ແລະ ຮ່າງກາຍທັງໝົດຂອງພວກເຂົາອີກ, ເພື່ອແນ່ໃຈວ່າຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ໃນເມືອງຈະບໍ່ມີອີກໃນໂລກທາງກາຍ ແລະ ໂລກທີ່ມະນຸດບໍ່ສາມາດເຫັນໄດ້. ນີ້ແມ່ນລັກສະນະໜຶ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເປີດເຜີຍ ແລະ ສະແດງຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ. ການເປີດເຜີຍ ແລະ ການສະແດງອອກໃນລັກສະນະນີ້ແມ່ນລັກສະນະໜຶ່ງຂອງແກ່ນແທ້ ຂອງຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຊິ່ງບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບການເປີດເຜີຍໂດຍທຳມະຊາດເຖິງແກ່ນແທ້ຂອງອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງລົງສູ່ມະນຸດ, ພຣະອົງບໍ່ມີຄວາມກະລຸນາ ຫຼື ຄວາມຮັກຄວາມເມດຕາ ຫຼື ສະແດງຄວາມອົດກັ້ນ ຫຼື ຄວາມອົດທົນຂອງພຣະອົງອີກຕໍ່ໄປ; ບໍ່ມີໃຜ, ສິ່ງໃດ ຫຼື ເຫດຜົນໃດທີ່ຈະສາມາດເຮັດໃຫ້ພຣະອົງສືບຕໍ່ອົດທົນ, ມອບຄວາມກະລຸນາຂອງພຣະອົງ ແລະ ປະທານຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະອົງອີກຕໍ່ໄປ. ໃນທ່າມກາງສິ່ງຕ່າງໆເຫຼົ່ານີ້, ໂດຍບໍ່ລັງເລໃຈແມ່ນແຕ່ຊ່ວງເວລາດຽວ, ພຣະເຈົ້າເຮັດສິ່ງທີ່ພຣະອົງປາຖະໜາ ປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍ ແລະ ລິດອໍານາດຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງຈະເຮັດສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໃນລັກສະນະທີ່ໄວທີ່ສຸດ ແລະ ສະອາດທີ່ສຸດຕາມຄວາມປາຖະໜາຂອງພຣະອົງເອງ. ນີ້ແມ່ນວິທີທີ່ພຣະເຈົ້າປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍ ແລະ ລິດອໍານາດຂອງພຣະອົງ, ເຊິ່ງມະນຸດບໍ່ຄວນທ້າທາຍ ແລະ ມັນຍັງເປັນການສະແດງອອກເຖິງດ້ານໜຶ່ງຂອງອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອຜູ້ຄົນໄດ້ເຫັນວ່າພຣະເຈົ້າສະແດງຄວາມກັງວົນ ແລະ ຄວາມຮັກຕໍ່ມະນຸດ, ພວກເຂົາກໍບໍ່ສາມາດຄົ້ນຫາຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ, ເຫັນລິດອໍານາດຂອງພຣະອົງ ຫຼື ຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມບໍ່ອົດກັ້ນຂອງພຣະອົງຕໍ່ການກະທໍາຜິດ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເຊື່ອຢູ່ສະເໝີວ່າ ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນອຸປະນິໄສແຫ່ງຄວາມເມດຕາ, ຄວາມອົດກັ້ນ ແລະ ຄວາມຮັກເທົ່ານັ້ນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ເມື່ອຜູ້ຄົນໄດ້ເຫັນວ່າ ພຣະເຈົ້າທຳລາຍເມືອງ ຫຼື ກຽດຊັງມະນຸດຊາດ, ຄວາມໂມໂຫຂອງພຣະອົງໃນການທຳລາຍມະນຸດ ແລະ ຄວາມສະຫງ່າຜ່າເຜີຍຂອງພຣະອົງ, ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເຫັນອີກດ້ານໜຶ່ງຂອງອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະອົງ. ນີ້ແມ່ນການບໍ່ອົດທົນຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ການກະທໍາຜິດ. ອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ບໍ່ອົດກັ້ນຕໍ່ການກະທໍາຜິດນັ້ນຢູ່ເໜືອຈິນຕະນາການຂອງສິ່ງຖືກສ້າງ ແລະ ສິ່ງທີ່ບໍ່ໄດ້ຖືກສ້າງ, ບໍ່ມີສິ່ງໃດສາມາດແຊກແຊງມັນ ຫຼື ມີຜົນກະທົບຕໍ່ມັນໄດ້; ແຮງໄກທີ່ມັນຈະສາມາດຖືກຮຽນແບບ ຫຼື ລອກແບບໄດ້. ສະນັ້ນ ດ້ານນີ້ຂອງອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງເປັນອຸປະນິໄສທີ່ມະນຸດຊາດ ຄວນຮູ້ທີ່ສຸດ. ມີພຽງແຕ່ພຣະເຈົ້າເອງເທົ່ານັ້ນທີ່ມີອຸປະນິໄສປະເພດນີ້ ແລະ ມີພຽງແຕ່ພຣະເຈົ້າເອງເທົ່ານັ້ນທີ່ປະກອບມີອຸປະນິໄສປະເພດນີ້. ພຣະເຈົ້າປະກອບມີອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳປະເພດນີ້ ຍ້ອນພຣະອົງກຽດຊັງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ, ຄວາມມືດມົວ, ຄວາມກະບົດ ແລະ ການກະທຳທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ, ການເຮັດໃຫ້ມະນຸດຊາດເສື່ອມຊາມ ແລະ ການກືນກິນມະນຸດຊາດ, ຍ້ອນພຣະອົງກຽດຊັງການກະທຳຄວາມບາບທຸກຢ່າງທີ່ຕໍ່ຕ້ານພຣະອົງ ແລະ ເປັນຍ້ອນແກ່ນແທ້ທີ່ບໍລິສຸດ ແລະ ບໍ່ມີມົນທິນຂອງພຣະອົງ. ມັນເປັນຍ້ອນສິ່ງນີ້ ພຣະອົງຈຶ່ງບໍ່ທົນທຸກຕໍ່ສິ່ງຖືກສ້າງ ຫຼື ບໍ່ຖືກສ້າງໃດໆທີ່ຕໍ່ຕ້ານ ຫຼື ຂັດຂືນພຣະອົງຢ່າງເປີດເຜີຍ. ເຖິງແມ່ນບຸກຄົນທີ່ພຣະອົງໄດ້ສະແດງຄວາມເມດຕາ ຫຼື ຜູ້ຄົນທີ່ພຣະອົງໄດ້ເລືອກໄວ້ແລ້ວກໍຕາມ, ຖ້າພວກເຂົາພຽງແຕ່ລ່ວງເກີນອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງ ແລະ ກະທໍາຜິດຫຼັກການທີ່ເຮັດໃຫ້ພຣະອົງໝົດຄວາມອົດທົນ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນ, ພຣະອົງກໍຈະປ່ອຍ ແລະ ເປີດເຜີຍອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງ ໂດຍບໍ່ອົດກັ້ນຕໍ່ການລ່ວງເກີນ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມເມດຕາ ຫຼື ການລັງເລໃຈແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວເລີຍ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ II

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 108)

ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນສິ່ງຄຸ້ມກັນສຳລັບທຸກກອງກຳລັງແຫ່ງຄວາມຍຸຕິທຳ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ດີ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ການທີ່ພຣະເຈົ້າບໍ່ອົດກັ້ນຕໍ່ການກະທໍາຜິດຄືແກ່ນແທ້ທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງພຣະອົງ; ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນອຸປະນິໄສທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງພຣະອົງ; ຄວາມສະຫງ່າຜ່າເຜີຍຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນແກ່ນແທ້ທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງພຣະອົງ. ຫຼັກການທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າສະແດງອອກເຖິງຕົວຕົນ ແລະ ສະຖານະຂອງພຣະອົງ ເຊິ່ງມີພຽງແຕ່ພຣະອົງເທົ່ານັ້ນທີ່ມີ. ມັນເຫັນໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນແລ້ວວ່າ ຫຼັກການນີ້ຍັງເປັນສັນຍາລັກແຫ່ງແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າເອງທີ່ເປັນເອກະລັກ. ອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງເອງ ເຊິ່ງບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງຕາມການເວລາ ແລະ ບໍ່ໄດ້ປັບປ່ຽນຈາກການປ່ຽນແປງຂອງສະຖານທີ່ທາງພູມສາດ. ອຸປະນິໄສຕາມທຳມະຊາດຂອງພຣະອົງແມ່ນທາດແທ້ທີ່ເປັນແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງ. ບໍ່ວ່າພຣະອົງຈະປະຕິບັດພາລະກິດຂອງພຣະອົງໃນຜູ້ໃດ, ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງກໍ່ບໍ່ປ່ຽນແປງ ແລະ ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງກໍເຊັ່ນກັນ. ເມື່ອຜູ້ຄົນເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າໃຈຮ້າຍ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າປ່ອຍອຸປະນິໄສໂດຍທຳມະຊາດຂອງພຣະອົງອອກມາ; ໃນກໍລະນີນີ້ ຫຼັກການທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງແມ່ນບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງ ຫຼື ຕົວຕົນ ແລະ ສະຖານະຂອງພຣະອົງກໍບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງເຊັ່ນກັນ. ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ໃຈຮ້າຍ ຍ້ອນການປ່ຽນແປງໃນແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງ ຫຼື ຍ້ອນອົງປະກອບແຕກຕ່າງກັນທີ່ເກີດຂຶ້ນຈາກອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງ, ແຕ່ຍ້ອນການຕໍ່ຕ້ານຂອງມະນຸດຕໍ່ພຣະອົງໄດ້ລ່ວງເກີນອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງ. ການທີ່ມະນຸດກະທໍາຜິດຕໍ່ພຣະເຈົ້າຢ່າງເປີດເຜີຍແມ່ນການກະທໍາຜິດຢ່າງຮຸນແຮງຕໍ່ຕົວຕົນ ແລະ ສະຖານະຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນມຸມມອງຂອງພຣະເຈົ້າ, ເມື່ອມະນຸດລ່ວງເກີນພຣະອົງ, ມະນຸດກຳລັງຕໍ່ສູ້ກັບພຣະອົງ ແລະ ທົດສອບຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງ. ເມື່ອມະນຸດຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ, ເມື່ອມະນຸດຕໍ່ສູ້ພຣະເຈົ້າ, ເມື່ອມະນຸດທົບສອບຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ແລະ ນັ້ນຄືເວລາແຫ່ງການແຜ່ຂະຫຍາຍຂອງຄວາມບາບ, ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າກໍຈະເປີດເຜີຍໂດຍທຳມະຊາດ ແລະ ສະແດງຕົວຕົນຂອງມັນເອງ. ສະນັ້ນ ການສະແດງອອກເຖິງຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ ຄືສັນຍາລັກບົ່ງບອກວ່າ ກອງກຳລັງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍທັງໝົດຈະບໍ່ມີຢູ່ອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ມັນເປັນສັນຍາລັກບອກວ່າ ກອງກຳລັງທີ່ຕໍ່ຕ້ານທັງໝົດຈະຖືກທຳລາຍ. ນີ້ແມ່ນຄວາມເປັນເອກະລັກຂອງອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳ ແລະ ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອສັກສີ ແລະ ຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າຖືກທ້າທາຍ, ເມື່ອກຳລັງແຫ່ງຄວາມຍຸຕິທຳຖືກຂັດຂວາງ ແລະ ບໍ່ເບິ່ງເຫັນໂດຍມະນຸດ, ແລ້ວພຣະເຈົ້າກໍຈະປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ. ຍ້ອນແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ, ບັນດາກອງກຳລັງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກທີ່ຕໍ່ສູ້ພຣະເຈົ້າ, ຕໍ່ຕ້ານພຣະອົງ ແລະ ຂັດຂືນພຣະອົງ ຈຶ່ງຊົ່ວຮ້າຍ, ເສື່ອມຊາມ ແລະ ບໍ່ຍຸຕິທຳ; ພວກມັນມາຈາກຊາຕານ ແລະ ເປັນຂອງຊາຕານ. ຍ້ອນພຣະເຈົ້າຍຸຕິທຳ ແລະ ມີແສງສະຫວ່າງ ແລະ ບໍລິສຸດຢ່າງໄຮ້ມົນທິນ, ສະນັ້ນ ທຸກສິ່ງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ, ເສື່ອມຊາມ ແລະ ເປັນຂອງຊາຕານກໍຈະຫາຍໄປ ເມື່ອຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າຖືກປ່ອຍອອກ.

ເຖິງແມ່ນ ການຖອກເທຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນດ້ານໜຶ່ງຂອງການສະແດງອອກເຖິງອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ມີທາງທີ່ຈະບໍ່ຍຸຕິທໍາຕໍ່ເປົ້າໝາຍຂອງພຣະອົງ ແລະ ພຣະອົງແມ່ນບໍ່ໄດ້ຂາດຫຼັກການ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໃຈຮ້າຍໄວປານນັ້ນເລີຍ ແລະ ພຣະອົງກໍບໍ່ໄດ້ເປີດເຜີຍຄວາມໂກດຮ້າຍ ແລະ ລິດອໍານາດຂອງພຣະອົງຢ່າງງ່າຍດາຍ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຂ້ອນຂ້າງຖືກຄວບຄຸມ ແລະ ກຳນົດໄວ້ຢ່າງດີ; ມັນບໍ່ສາມາດປຽບທຽບກັບວິທີທີ່ມະນຸດໃຈຮ້າຍ ຫຼື ລະບາຍຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ. ການສົນທະນາຫຼາຍບົດລະຫວ່າງມະນຸດ ແລະ ພຣະເຈົ້າແມ່ນຖືກບັນທຶກໄວ້ໃນພຣະຄຳພີ. ຄຳເວົ້າຂອງບາງຄົນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບບົດສົນທະນາແມ່ນຕື້ນຫຼາຍ, ບໍ່ມີຄວາມຮູ້ ແລະ ຄືເດັກນ້ອຍ, ແຕ່ພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ໂຈມຕີພວກເຂົາ ແລະ ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ກ່າວໂທດພວກເຂົາ. ໂດຍສະເພາະແລ້ວ, ໃນລະຫວ່າງການທົດລອງຂອງໂຢບ, ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາປະຕິບັດຕໍ່ໝູ່ທັງສາມຄົນຂອງໂຢບ ແລະ ຄົນອື່ນໆແນວໃດ ຫຼັງຈາກທີ່ພຣະອົງໄດ້ຍິນຄຳເວົ້າທີ່ພວກເຂົາເວົ້າຕໍ່ໂຢບ? ພຣະອົງກ່າວໂທດພວກເຂົາບໍ? ພຣະອົງໃຈຮ້າຍໃສ່ພວກເຂົາບໍ? ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ເຮັດໃນສິ່ງນັ້ນເລີຍ! ກົງກັນຂ້າມ ພຣະອົງບອກໃຫ້ໂຢບອ້ອນວອນເພື່ອພວກເຂົາ ແລະ ອະທິຖານສຳລັບພວກເຂົາ ແລະ ພຣະເຈົ້າເອງກໍບໍ່ໄດ້ໃສ່ໃຈກັບຂໍ້ຜິດພາດຂອງພວກເຂົາ. ກໍລະນີເຫຼົ່ານີ້ລ້ວນແລ້ວແຕ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງທັດສະນະຄະຕິຫຼັກໆທີ່ພຣະເຈົ້າປະຕິບັດຕໍ່ມະນຸດຊາດ ເຖິງແມ່ນພວກເຂົາຈະເສື່ອມຊາມ ແລະ ຂາດຄວາມຮູ້ພຽງໃດກໍຕາມ. ສະນັ້ນ ການປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນການສະແດງອອກເຖິງອາລົມຂອງພຣະອົງ ຫຼື ເປັນວິທີທີ່ພຣະອົງລະບາຍຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພຣະອົງອອກມາ. ກົງກັນຂ້າມກັບຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດຂອງມະນຸດ, ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນການລະເບີດອາລົມໃຈຮ້າຍຢ່າງສົມບູນ. ພຣະເຈົ້າປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ ບໍ່ແມ່ນຍ້ອນພຣະອົງບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມອາລົມຂອງພຣະອົງເອງໄດ້ ຫຼື ຍ້ອນຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງໄດ້ເຖິງຈຸດຮ້ອນຮົນ ແລະ ຕ້ອງຖືກລະບາຍອອກ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງແມ່ນການສະແດງ ແລະ ການສະແດງອອກທີ່ແທ້ຈິງກ່ຽວກັບອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ມັນຄືການເປີດເຜີຍສັນຍາລັກແຫ່ງແກ່ນແທ້ທີ່ບໍລິສຸດຂອງພຣະອົງ. ພຣະເຈົ້າແມ່ນຄວາມໂກດຮ້າຍ ແລະ ພຣະອົງບໍ່ອົດກັ້ນຕໍ່ການຖືກລ່ວງເກີນ, ແຕ່ນີ້ບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ຈຳແນກສາຍເຫດ ຫຼື ບໍ່ມີຫຼັກການ; ມັນແມ່ນມະນຸດຊາດເສື່ອມຊາມທີ່ມີສິດພິເສດໃນການໃຈຮ້າຍຢ່າງບໍ່ມີຫຼັກການ, ໃຈຮ້າຍແບບບໍ່ມີເຫດຜົນ ແລະ ຄວາມໃຈຮ້າຍແບບບໍ່ຈຳແນກສາຍເຫດ. ຫຼັງຈາກທີ່ມະນຸດມີສະຖານະ, ເຂົາມັກຈະພົບວ່າມັນຍາກທີ່ຈະຄວບຄຸມອາລົມຂອງເຂົາ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ເຂົາຈຶ່ງມັກສວຍເອົາໂອກາດຕ່າງໆເພື່ອສະແດງຄວາມບໍ່ພໍໃຈຂອງເຂົາ ແລະ ລະບາຍຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຂົາ; ເຂົາຈະໃຈຮ້າຍຂຶ້ນແບບບໍ່ມີເຫດຜົນ ເພື່ອເປີດເຜີຍຄວາມສາມາດຂອງເຂົາ ແລະ ໃຫ້ຄົນອື່ນຮູ້ວ່າສະຖານະ ແລະ ຕົວຕົນຂອງເຂົາແຕກຕ່າງຈາກຂອງຄົນປົກກະຕິ. ແນ່ນອນ, ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມທີ່ປາສະຈາກສະຖານະຍັງມັກຈະເສຍສະຕິຢູ່ເລື້ອຍໆ. ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພວກເຂົາແມ່ນເກີດຂຶ້ນຍ້ອນຄວາມເສຍຫາຍຕໍ່ຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວຂອງພວກເຂົາຢູ່ສະເໝີ. ເພື່ອທີ່ຈະປົກປ້ອງສະຖານະ ແລະ ສັກສີຂອງພວກເຂົາເອງ, ພວກເຂົາຈະລະບາຍຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພວກເຂົາອອກມາສະເໝີ ແລະ ເປີດເຜີຍທຳມະຊາດແຫ່ງການອວດດີຂອງພວກເຂົາ. ມະນຸດຈະໃຈຮ້າຍຂຶ້ນ ແລະ ລະບາຍຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຂົາເພື່ອປ້ອງກັນ ແລະ ສົ່ງເສີມການມີຢູ່ຂອງຄວາມບາບ ແລະ ການກະທຳເຫຼົ່ານີ້ກໍເປັນວິທີໜຶ່ງທີ່ມະນຸດສະແດງຄວາມບໍ່ພໍໃຈຂອງເຂົາ; ພວກເຂົາເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມບໍ່ບໍລິສຸດ, ດ້ວຍກົນອຸບາຍ ແລະ ການລໍ້ລວງ, ດ້ວຍຄວາມເສື່ອມຊາມ ແລະ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງມະນຸດ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ພວກເຂົາເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມທະເຍີທະຍານ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາຢ່າງປ່າເຖື່ອນຂອງມະນຸດ. ເມື່ອຄວາມຍຸຕິທຳປະທະກັບຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ, ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງມະນຸດຈະບໍ່ລຸກໄໝ້ຂຶ້ນເພື່ອປ້ອງກັນການມີຢູ່ຂອງຄວາມຍຸຕິທຳ ຫຼື ເພື່ອສົ່ງເສີມມັນ; ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ເມື່ອກຳລັງແຫ່ງຄວາມຍຸຕິທຳຖືກຂົ່ມຂູ່, ຂົ່ມເຫັງ ແລະ ໂຈມຕີ, ທ່າທີຂອງມະນຸດຕໍ່ສິ່ງນີ້ຄືການເບິ່ງຂ້າມ, ການຫຼົບຫຼີກ ຫຼື ການຖອຍໜີ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ເມື່ອຜະເຊີນກັບກຳລັງແຫ່ງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ, ທ່າທີຂອງມະນຸດຄືການຕອບສະໜອງ, ການກົ້ມຫົວລົງສະແດງຄວາມຄາລາວະ. ສະນັ້ນ ການລະບາຍຂອງມະນຸດຈຶ່ງເປັນການຫຼົບໜີຈາກກຳລັງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ, ເປັນການສະແດງອອກເຖິງຄວາມປະພຶດຢ່າງຮຸນແຮງທີ່ບໍ່ອາດຈະຄວບຄຸມໄດ້ ແລະ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍທີ່ມະນຸດບໍ່ສາມາດຢັບຢັ້ງໄດ້. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ເມື່ອພຣະເຈົ້າປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ, ກຳລັງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍທັງໝົດກໍຈະຢຸດ, ຄວາມບາບທັງໝົດທີ່ທຳຮ້າຍມະນຸດກໍຈະຖືກຢັບຢັ້ງ, ກຳລັງທີ່ໂຫດຮ້າຍທັງໝົດທີ່ຂັດຂວາງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າກໍຈະຖືກເປີດເຜີຍ, ແບ່ງອອກ ແລະ ສາບແຊ່ງ, ພ້ອມດຽວກັນນັ້ນ ຜູ້ສົມຮູ້ຮ່ວມຄິດທັງໝົດຂອງຊາຕານທີ່ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າກໍຈະຖືກລົງໂທດ ແລະ ກວດລ້າງໃຫ້ໝົດສິ້ນ. ໃນພື້ນທີ່ຂອງພວກເຂົາ, ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າຈະດຳເນີນຕໍ່ໄປໂດຍປາສະຈາກສິ່ງຂັດຂວາງ, ແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າກໍຈະສືບຕໍ່ພັດທະນາເທື່ອລະກ້າວຕາມຕາຕະລາງ ແລະ ຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກໄວ້ກໍຈະປາສະຈາກການລົບກວນ ແລະ ການຫຼອກລວງຂອງຊາຕານ ແລະ ຄົນທີ່ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າກໍຈະໄດ້ຮັບການນໍາພາ ແລະ ການເບິ່ງແຍງຂອງພຣະເຈົ້າໃນທ່າມກາງສະພາບແວດລ້ອມທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສັນຕິສຸກ ແລະ ສະຫງົບສຸກ. ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າເປັນສິ່ງຄຸ້ມກັນ ທີ່ປ້ອງກັນກຳລັງຊົ່ວຮ້າຍທັງໝົດບໍ່ໃຫ້ແຜ່ຂະຫຍາຍ ແລະ ຮ້າຍແຮງຈົນບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມໄດ້ ແລະ ມັນຍັງເປັນສິ່ງຄຸ້ມກັນທີ່ປົກປ້ອງການມີຢູ່ ແລະ ການແຜ່ກະຈາຍຂອງທຸກສິ່ງທີ່ຍຸຕິທຳ ແລະ ດີ ແລະ ປົກປ້ອງພວກເຂົາຈາກການຂົ່ມເຫັງ ແລະ ການໂຄ່ນລົ້ມຊົ່ວນິດນິລັນ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ II

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 109)

ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນສິ່ງຄຸ້ມກັນສຳລັບທຸກກອງກຳລັງແຫ່ງຄວາມຍຸຕິທຳ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ດີ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ພວກເຈົ້າສາມາດເຫັນເຖິງແກ່ນແທ້ແຫ່ງຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຢູ່ໃນການທຳລາຍເມືອງໂຊໂດມຂອງພຣະອົງບໍ? ມີຫຍັງອີກທີ່ປະກອບເຂົ້າໃນຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງບໍ? ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ມີສິ່ງເຈືອປົນບໍ? ຂໍໃຊ້ຄຳເວົ້າຂອງມະນຸດ, ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າສົກກະປົກບໍ? ມີການຫຼອກລວງຫຍັງຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງບໍ? ມີແຜນລັບຫຍັງບໍ? ມີຄວາມລັບທີ່ບໍ່ສາມາດກ່າວເຖິງໄດ້ບໍ? ເຮົາສາມາດບອກພວກເຈົ້າຢ່າງແນ່ນອນ ແລະ ຢ່າງຈິງຈັງວ່າ: ບໍ່ມີສ່ວນໃດໃນຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ເຮັດໃຫ້ຄົນໃດໜຶ່ງມີຄວາມສົງໄສ. ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງບໍລິສຸດ, ເປັນຄວາມໃຈຮ້າຍທີ່ບໍ່ມີມົນທິນ ເຊິ່ງບໍ່ໄດ້ເຊື່ອງຊ້ອນເຈດຕະນາ ຫຼື ເປົ້າໝາຍອື່ນ. ເຫດຜົນທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງແມ່ນບໍລິສຸດ, ບໍ່ມີຄວາມຜິດ ແລະ ຢູ່ເໜືອການວິຈານ. ມັນເປັນການເປີດເຜີຍຢ່າງທຳມະຊາດ ແລະ ການສະແດງອອກເຖິງແກ່ນແທ້ທີ່ບໍລິສຸດຂອງພຣະອົງ; ມັນແມ່ນສິ່ງທີ່ບໍ່ມີສິ່ງໃດໃນການສ້າງທັງໝົດມີ. ນີ້ແມ່ນສ່ວນໜຶ່ງຂອງອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມັນຍັງເປັນຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ເດັ່ນຊັດລະຫວ່າງແກ່ນແທ້ຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ການເນລະມິດສ້າງຂອງພຣະອົງ.

ບໍ່ວ່າຜູ້ຄົນຈະໃຈຮ້າຍໃນສາຍຕາຂອງຄົນອື່ນ ຫຼື ຢູ່ລັບຫຼັງພວກເຂົາກໍຕາມ, ທຸກຄົນມີເຈດຕະນາ ແລະ ເປົ້າໝາຍທີ່ແຕກຕ່າງກັນໃນຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ. ບາງເທື່ອ ພວກເຂົາກຳລັງສ້າງກຽດຊື່ສຽງຂອງພວກເຂົາ ຫຼື ບາງເທື່ອ ພວກເຂົາກຳລັງປົກປ້ອງຜົນປະໂຫຍດຂອງພວກເຂົາເອງ, ຮັກສາພາບລັກຂອງພວກເຂົາ ຫຼື ຮັກສາໜ້າ. ບາງຄົນຄວບຄຸມຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ, ໃນຂະນະທີ່ຄົນອື່ນໃຈຮ້ອນກວ່າ ແລະ ຍອມໃຫ້ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພວກເຂົາລຸກໄໝ້ຂຶ້ນ ຍາມໃດກໍຕາມທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການ ໂດຍບໍ່ມີການຄວບຄຸມແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ. ເວົ້າສັ້ນໆກໍຄື ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງມະນຸດສືບມາຈາກອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງເຂົາ. ບໍ່ວ່າຈຸດປະສົງຂອງມັນຈະແມ່ນຫຍັງກໍຕາມ, ມັນກໍມາຈາກເນື້ອໜັງ ແລະ ມາຈາກທຳມະຊາດ; ມັນບໍ່ກ່ຽວຫຍັງກັບຄວາມຍຸຕິທຳ ຫຼື ຄວາມບໍ່ຍຸຕິທຳ ຍ້ອນບໍ່ມີຫຍັງໃນທຳມະຊາດ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງມະນຸດທີ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມຈິງ. ສະນັ້ນ ອາລົມຮ້າຍມະນຸດຊາດທີ່ເສື່ອມຊາມ ແລະ ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ຄວນຖືກກ່າວເຖິງໃນລັກສະນະດຽວກັນ. ໂດຍບໍ່ມີການລະເວັ້ນ, ພຶດຕິກຳຂອງມະນຸດທີ່ຊາຕານໄດ້ເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍຄວາມປາຖະໜາທີ່ຈະປົກປ້ອງຄວາມເສື່ອມຊາມ ແລະ ແນ່ນອນ ມັນແມ່ນອີງໃສ່ຄວາມເສື່ອມຊາມ; ນີ້ຄືເຫດຜົນທີ່ວ່າເປັນຫຍັງຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງມະນຸດຈຶ່ງບໍ່ສາມາດຖືກກ່າວເຖິງໃນລັກສະນະດຽວກັນກັບຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້, ບໍ່ວ່າຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງມະນຸດອາດເບິ່ງຄືເໝາະສົມສໍ່າໃດກໍຕາມໃນທາງທິດສະດີ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ, ກຳລັງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍກໍຖືກກວດສອບ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຊົ່ວຮ້າຍກໍຖືກທຳລາຍ, ໃນຂະນະທີ່ສິ່ງທີ່ຍຸຕິທຳ ແລະ ສິ່ງດີໆແມ່ນຈະໄດ້ຮັບການດູແລ ແລະ ການປົກປ້ອງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຖືກອະນຸຍາດໃຫ້ຢູ່ສືບຕໍ່ໄປ. ພຣະເຈົ້າປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ ຍ້ອນສິ່ງທີ່ບໍ່ຍຸຕິທຳ, ບໍ່ດີ ແລະ ຊົ່ວຮ້າຍທີ່ໄດ້ຂັດຂວາງ, ລົບກວນ ຫຼື ທຳລາຍກິດຈະກຳ ແລະ ການພັດທະນາປົກກະຕິຂອງສິ່ງທີ່ຍຸຕິທຳ ແລະ ດີ. ເປົ້າໝາຍຂອງຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນເພື່ອປົກປ້ອງສະຖານະ ແລະ ຕົວຕົນຂອງພຣະອົງເອງ, ແຕ່ເພື່ອປົກປ້ອງການເປັນຢູ່ຂອງສິ່ງທີ່ຍຸຕິທຳ, ເປັນບວກ, ສວຍງາມ ແລະ ດີ, ເພື່ອປົກປ້ອງກົດເກນ ແລະ ລະບຽບຂອງການຢູ່ລອດປົກກະຕິຂອງມະນຸດຊາດ. ນີ້ແມ່ນສາຍເຫດຕົ້ນຕໍຂອງຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າຄືການເປີດເຜີຍອຸປະໄສຂອງພຣະອົງຢ່າງເໝາະສົມ, ເປັນທຳມະຊາດ ແລະ ແທ້ຈິງຫຼາຍ. ບໍ່ມີແຮງຈູງໃຈທີ່ແຝງຢູ່ໃນຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ ແລະ ບໍ່ມີການຫຼອກລວງ ຫຼື ການວາງແຜນຮ້າຍ, ແລ້ວແຮງໄກທີ່ຈະມີຄວາມປາຖະໜາ, ຄວາມມີເລ່ລ່ຽມ, ຄວາມຄິດຮ້າຍ, ຄວາມຮຸນແຮງ, ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ຫຼື ຮູບແບບອື່ນໆຂອງມະນຸດຊາດທີ່ເສື່ອມຊາມ. ກ່ອນພຣະເຈົ້າຈະປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ, ພຣະອົງໄດ້ຮັບຮູ້ເຖິງແກ່ນແທ້ຂອງທຸກເລື່ອງຢ່າງຊັດເຈນ ແລະ ຄົບຖ້ວນແລ້ວ ແລະ ພຣະອົງໄດ້ກຳນົດນິຍາມ ແລະ ຂໍ້ສະຫຼຸບທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ຊັດເຈນແລ້ວ. ສະນັ້ນ, ຈຸດປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າໃນທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຮັດຈຶ່ງຊັດເຈນຫຼາຍ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບທັດສະນະຄະຕິຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ໂງ່, ຕາບອດ, ໃຈຮ້ອນ ຫຼື ປະໝາດ ແລະ ພຣະອົງບໍ່ແມ່ນວ່າ ບໍ່ມີຫຼັກການຢ່າງແນ່ນອນ. ນີ້ແມ່ນລັກສະນະຕົວຈິງກ່ຽວກັບຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມັນເປັນຍ້ອນລັກສະນະຕົວຈິງທີ່ກ່ຽວກັບຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້ານີ້, ມະນຸດຈຶ່ງບັນລຸການເປັນຢູ່ທີ່ປົກກະຕິ. ຫາກປາສະຈາກຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ, ມະນຸດຊາດກໍຈະລົງສູ່ສະພາບການດຳລົງຊີວິດຢູ່ແບບບໍ່ປົກກະຕິ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ຍຸຕິທຳ, ສວຍງາມ ແລະ ດີກໍຈະຖືກທຳລາຍ ແລະ ບໍ່ມີອີກຕໍ່ໄປ. ຫາກປາສະຈາກຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ, ກົດເກນ ແລະ ລະບຽບຂອງການເປັນຢູ່ສຳລັບສິ່ງຖືກສ້າງກໍຈະຖືກທຳລາຍ ຫຼື ແມ່ນແຕ່ຖືກລົບລ້າງໂດຍສິ້ນເຊີງ. ຕັ້ງແຕ່ການເນລະມິດສ້າງມະນຸດ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງເພື່ອປົກປ້ອງ ແລະ ສະໜັບສະໜູນການເປັນຢູ່ປົກກະຕິຂອງມະນຸດຊາດ. ຍ້ອນອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງມີຄວາມໂກດຮ້າຍ ແລະ ລິດອໍານາດ, ບັນດາຄົນ, ສິ່ງຕ່າງໆ ແລະ ວັດຖຸສິ່ງຂອງ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ລົບກວນ ແລະ ທຳລາຍການເປັນຢູ່ທີ່ປົກກະຕິຂອງມະນຸດຊາດ ແມ່ນຈະຖືກລົງໂທດ, ຄວບຄຸມ ແລະ ທຳລາຍຕາມຜົນຂອງຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ. ຕະຫຼອດເວລາສອງສາມພັນປີຜ່ານມາ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງເພື່ອໂຈມຕີ ແລະ ທຳລາຍວິນຍານທີ່ບໍ່ສະອາດ ແລະ ຊົ່ວຮ້າຍທຸກຮູບແບບ ທີ່ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຮັດໜ້າທີ່ເປັນຜູ້ສົມຮູ້ຮ່ວມຄິດ ແລະ ລູກສະໝຸນຂອງຊາຕານ ໃນພາລະກິດແຫ່ງການຄຸ້ມຄອງມະນຸດຊາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ສະນັ້ນ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າກ່ຽວກັບຄວາມລອດພົ້ນຂອງມະນຸດຈຶ່ງໄດ້ຄືບໜ້າໄປຕາມແຜນການຂອງພຣະອົງຢູ່ສະເໝີ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ຍ້ອນມີຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຫດຜົນອັນຊອບທຳທີ່ສຸດຂອງມະນຸດຈຶ່ງບໍ່ຖືກທຳລາຍຈັກເທື່ອ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ II

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 110)

ເຖິງແມ່ນຊາຕານອາດເບິ່ງຄືມີມະນຸດສະທຳ, ຍຸຕິທຳ ແລະ ມີສິນທຳ, ແກ່ນແທ້ຂອງຊາຕານແມ່ນໂຫດຮ້າຍ ແລະ ຄວາມຊົ່ວຊ້າ

ຊາຕານສ້າງຊື່ສຽງຂອງມັນຈາກການຫຼອກລວງຜູ້ຄົນ ແລະ ຕັ້ງມັນເອງໃຫ້ເປັນແນວໜ້າ ແລະ ແບບຢ່າງແຫ່ງຄວາມຊອບທຳຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ. ພາຍໃຕ້ການທຳທ່າປົກປັກຮັກສາຄວາມຊອບທຳ, ມັນທຳຮ້າຍຜູ້ຄົນ, ກືນກິນວິນຍານຂອງພວກເຂົາ ແລະ ໃຊ້ທຸກວິທີການເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເຢັນຊາ, ຫຼອກລວງ ແລະ ຍຸແຍ່ມະນຸດ. ເປົ້າໝາຍຂອງມັນກໍເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເຫັນດີ ແລະ ເຮັດຕາມຄວາມປະພຶດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນ, ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເຂົ້າຮ່ວມກັບມັນໃນການຕໍ່ຕ້ານສິດອຳນາດ ແລະ ອຳນາດໃນການປົກຄອງຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເມື່ອຜູ້ຄົນເຫັນກົນອຸບາຍ ແລະ ແຜນການຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນ ແລະ ເຫັນລັກສະນະທີ່ຊົ່ວຊ້າຂອງມັນ ແລະ ເມື່ອຜູ້ຄົນບໍ່ປາຖະໜາທີ່ຈະຖືກມັນຢຽບຢໍ່າ ແລະ ຫຼອກລວງ ຫຼື ສືບຕໍ່ເປັນທາດຂອງມັນ ຫຼື ຖືກລົງໂທດ ແລະ ທຳລາຍໄປພ້ອມກັບມັນ, ຊາຕານກໍປ່ຽນຮູບລັກສະນະທີ່ມີຄວາມເມດຕາຂອງມັນ ແລະ ຈີກໜ້າກາກຈອມປອມຂອງມັນນັ້ນອອກເພື່ອເປີດເຜີຍໃບໜ້າທີ່ແທ້ຈິງຂອງມັນ ເຊິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ, ໂຫດຮ້າຍ, ຂີ້ຮ້າຍ ແລະ ປ່າເຖື່ອນ. ມັນບໍ່ໄດ້ຮັກຫຍັງຫຼາຍໄປກວ່າການທຳລາຍລ້າງທຸກຄົນທີ່ປະຕິເສດທີ່ຈະຕິດຕາມມັນ ແລະ ຜູ້ທີ່ຕໍ່ຕ້ານກອງກຳລັງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນ. ໃນຈຸດນີ້ ຊາຕານບໍ່ສາມາດມີລັກສະນະທີ່ເຊື່ອຖືໄດ້ ແລະ ບໍ່ແມ່ນສຸພາບບຸລຸດອີກຕໍ່ໄປ; ກົງກັນຂ້າມ ຮູບລັກສະນະທີ່ຂີ້ຮ້າຍ ແລະ ມານຮ້າຍຢ່າງແທ້ຈິງຂອງມັນຖືກເປີດເຜີຍພາຍໃຕ້ເຄື່ອງນຸ່ງແກະຂອງມັນ. ຫຼັງຈາກທີ່ກົນອຸບາຍຂອງຊາຕານຖືກນໍາມາສູ່ແສງສະຫວ່າງ ແລະ ລັກສະນະທີ່ແທ້ຈິງຂອງມັນຖືກເປີດເຜີຍອອກ, ມັນກໍຈະໃຈຮ້າຍຂຶ້ນທັນທີທັນໃດ ແລະ ເປີດເຜີຍຄວາມໂຫດຮ້າຍປ່າເຖື່ອນຂອງມັນ. ຫຼັງຈາກນີ້, ຄວາມປາຖະໜາຂອງມັນທີ່ຈະທຳຮ້າຍ ແລະ ກືນກິນຜູ້ຄົນກໍຈະເພີ່ມທະວີຂຶ້ນ. ມັນໃຈຮ້າຍກໍຍ້ອນວ່າ ມະນຸດຕື່ນຂຶ້ນມາສູ່ຄວາມຈິງ ແລະ ມັນສ້າງຄວາມອາຄາດຢ່າງຮຸນແຮງຕໍ່ມະນຸດ ເພາະວ່າມະນຸດຕ້ອງການຄວາມເປັນອິດສະຫຼະພາບ, ຕ້ອງການ ແສງສະຫວ່າງ ແລະ ປົດປ່ອຍອອກຈາການຄຸມຂັງຂອງມັນ. ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງມັນແມ່ນມີເຈດຕະນາເພື່ອປ້ອງກັນ ແລະ ສົ່ງເສີມຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນ ແລະ ມັນຍັງເປັນການເປີດເຜີຍເຖິງທຳມະຊາດທີ່ປ່າເຖື່ອນຂອງມັນຢ່າງແທ້ຈິງ.

ໃນທຸກໆເລື່ອງ, ພຶດຕິກຳຂອງຊາຕານເປີດເຜີຍເຖິງທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນ. ຈາກບັນດາການກະທຳທີ່ຊົ່ວຮ້າຍທັງໝົດທີ່ຊາຕານໄດ້ປະຕິບັດໃນມະນຸດ, ຈາກຄວາມພະຍາຍາມຄັ້ງທຳອິດຂອງມັນທີ່ຫຼອກລວງໃຫ້ມະນຸດຕິດຕາມມັນ ຈົນເຖິງການທີ່ມັນຂູດຮີດມະນຸດ, ເຊິ່ງມັນໄດ້ລາກມະນຸດເຂົ້າສູ່ການກະທຳທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນ, ສູ່ຄວາມອາຄາດຂອງມັນຕໍ່ມະນຸດຫຼັງຈາກທີ່ລັກສະນະທີ່ແທ້ຈິງຂອງມັນຖືກເປີດເຜີຍ ແລະ ມະນຸດໄດ້ຮູ້ຈັກ ແລະ ປະຖິ້ມມັນ, ໃນບັນດາການກະທຳເຫຼົ່ານີ້ ບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ບໍ່ສາມາດເປີດເຜີຍແກ່ນແທ້ອັນຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານໄດ້ ແລະ ບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ບໍ່ສາມາດພິສູດຄວາມຈິງທີ່ວ່າຊາຕານບໍ່ມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງກັບສິ່ງດີໆ ແລະ ຊາຕານເປັນແຫຼ່ງກຳເນີດຂອງທຸກສິ່ງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ. ທຸກການກະທຳຂອງມັນປົກປ້ອງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ, ຮັກສາຄວາມຕໍ່ເນື່ອງຂອງການກະທຳທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນ, ຕໍ່ຕ້ານສິ່ງທີ່ຍຸຕິທຳ ແລະ ດີ ແລະ ທຳລາຍກົດເກນ ແລະ ລະບຽບຂອງການເປັນຢູ່ປົກກະຕິຂອງມະນຸດຊາດ. ການກະທຳເຫຼົ່ານີ້ຂອງຊາຕານມີເຈດຕະນາຮ້າຍຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກມັນຈະຖືກທຳລາຍໂດຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນຊາຕານມີຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງມັນເອງ, ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງມັນເປັນພຽງວິທີການລະບາຍທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນ. ເຫດຜົນທີ່ວ່າ ເປັນຫຍັງຊາຕານຈຶ່ງໃຈຮ້າຍຫຼາຍ ແລະ ໂຫດຮ້າຍກໍຄື: ກົນອຸບາຍຂອງມັນຖືກເປີດໂປງອອກ; ແຜນການຮ້າຍຂອງມັນແມ່ນບໍ່ໄດ້ຖືກປ່ອຍປະແບບງ່າຍດາຍອີກຕໍ່ໄປ; ຄວາມທະເຍີທະຍານ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາທີ່ປ່າເຖື່ອນຂອງມັນໃນການຈະມາແທນທີ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຮັດໜ້າທີ່ຄືກັບພຣະເຈົ້າກໍຖືກໂຈມຕີ ແລະ ກີດຂວາງ; ແລະ ບັດນີ້ ເປົ້າໝາຍຂອງມັນໃນການຄວບຄຸມມະນຸດຊາດທັງໝົດແມ່ນບໍ່ໄດ້ປະໂຫຍດຫຍັງ ແລະ ບໍ່ສາມາດບັນລຸໄດ້ຈັກເທື່ອ. ສິ່ງທີ່ຢຸດແຜນການຮ້າຍຂອງຊາຕານບໍ່ໃຫ້ເກີດດອກອອກຜົນ ແລະ ກີດກັ້ນການແຜ່ຂະຫຍາຍ ແລະ ການເຜີຍແຜ່ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ ກໍຄືການປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າອີກ. ຍ້ອນເຫດຜົນນີ້, ຊາຕານຈຶ່ງທັງຊັງ ແລະ ຢ້ານຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນແຕ່ລະຄັ້ງທີ່ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າຖືກປ່ອຍລົງມາ, ມັນບໍ່ພຽງແຕ່ເປີດໂປງລັກສະນະທີ່ຊົ່ວຊ້າແທ້ຈິງຂອງຊາຕານ, ແຕ່ມັນຍັງເປີດເຜີຍຄວາມປາຖະໜາຂອງຊາຕານໃນແສງສະຫວ່າງ ແລະ ໃນຂະນະດຽວກັນ ເຫດຜົນທີ່ຊາຕານໃຈຮ້າຍຕໍ່ມະນຸດຊາດກໍຖືກເປີດເຜີຍອອກເຊັ່ນກັນ. ຄວາມໂມໂຫຂອງຊາຕານຄືການເປີດເຜີຍທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ຍັງເປັນການເປີດໂປງກົນອຸບາຍຂອງມັນອີກດ້ວຍ. ແນ່ນອນ ແຕ່ລະຄັ້ງທີ່ຊາຕານໃຈຮ້າຍແມ່ນເຕືອນໃຫ້ຮູ້ວ່າ ມີການທຳລາຍສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ມີການປົກປ້ອງ ແລະ ການສືບຕໍ່ເນື່ອງສິ່ງດີໆ; ມັນປະກາດໃຫ້ຮູ້ວ່າ ແທ້ຈິງແລ້ວ ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນບໍ່ສາມາດຖືກລ່ວງເກີນໄດ້!

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ II

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 111)

ຜູ້ຄົນຕ້ອງບໍ່ເພິ່ງປະສົບການ ແລະ ຈິນຕະນາການເພື່ອຮູ້ຈັກອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ

ເມື່ອເຈົ້າພົບວ່າຕົນເອງກຳລັງຜະເຊີນກັບການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຈົ້າຈະເວົ້າບໍວ່າ ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າມີມົນທິນ? ເຈົ້າຈະເວົ້າບໍວ່າ ມີເລື່ອງລາວຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຂອງຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມໃຈຮ້າຍນັ້ນແມ່ນມີມົນທິນ? ເຈົ້າຈະກ່າວຮ້າຍພຣະເຈົ້າ ໂດຍເວົ້າວ່າອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຊອບທຳທັງໝົດບໍ? ເມື່ອປະຕິບັດຕໍ່ການກະທຳແຕ່ລະຢ່າງຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຈົ້າຕ້ອງແນ່ໃຈກ່ອນວ່າ ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າປາສະຈາກສິ່ງອື່ນໆ ນັ້ນກໍຄື ອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງຕ້ອງບໍລິສຸດ ແລະ ບໍ່ມີຂໍ້ບົກຜ່ອງ. ການກະທຳເຫຼົ່ານີ້ຮວມເຖິງການໂຈມຕີ, ການລົງໂທດ ແລະ ການທຳລາຍມະນຸດຊາດຂອງພຣະອົງ. ໂດຍບໍ່ມີຂໍ້ຍົກເວັ້ນ, ການກະທຳທຸກຢ່າງຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນເກີດຂຶ້ນອີງຕາມອຸປະນິໄສໂດຍທຳມະຊາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ແຜນການຂອງພຣະອົງ ແລະ ບໍ່ມີສ່ວນປະກອບໃດໆຈາກຄວາມຮູ້, ປະເພນີ ແລະ ປັດຊະຍາຂອງມະນຸດຊາດ. ການກະທຳທຸກຢ່າງຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນການສະແດງອອກເຖິງອຸປະນິໄສ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງ ໂດຍ ບໍ່ໄດ້ກ່ຽວຂ້ອງຫຍັງກັບສິ່ງທີ່ກ່ຽວພັນກັບມະນຸດຊາດຜູ້ທີ່ເສື່ອມຊາມ. ມະນຸດຊາດມີແນວຄິດວ່າ ມີພຽງຄວາມຮັກ, ຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ມະນຸດຊາດເທົ່ານັ້ນທີ່ບໍ່ມີຂໍ້ບົກຜ່ອງ, ບໍ່ມີມົນທິນ ແລະ ບໍລິສຸດ ແລະ ບໍ່ມີຜູ້ໃດຮູ້ຈັກວ່າ ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງກໍບໍ່ມີມົນທິນເຊັ່ນກັນ; ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ບໍ່ມີຜູ້ໃດຕຶກຕອງໃນຄຳຖາມ ເຊັ່ນ ເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ອົດກັ້ນຕໍ່ການກະທໍາຜິດ ຫຼື ເປັນຫຍັງຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງຈຶ່ງຮ້າຍແຮງ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ບາງຄົນເຂົ້າໃຈຜິດວ່າ ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າຄືອາລົມຮ້າຍຂອງພຣະອົງ, ເຊັ່ນດຽວກັບອາລົມຮ້າຍຂອງມະນຸດຊາດທີ່ເສື່ອມຊາມ ແລະ ເຂົ້າໃຈຜິດວ່າ ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າຄືຄວາມໂມໂຫແບບດຽວກັນກັບມະນຸດຊາດທີ່ເສື່ອມຊາມ. ພວກເຂົາເຖິງກັບສັນນິຖານວ່າ ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າເປັນຄືກັບການເປີດເຜີຍຕາມທໍາມະຊາດຂອງອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງມະນຸດຊາດເທົ່ານັ້ນ ແລະ ການປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າເປັນຄືກັບຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງຜູ້ຄົນທີ່ເສື່ອມຊາມໃນເວລາທີ່ພວກເຂົາພົບກັບສະພາບການທີ່ບໍ່ພໍໃຈເທົ່ານັ້ນ ແລະ ເຊື່ອວ່າການປ່ອຍຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນການສະແດງອອກເຖິງອາລົມຂອງພຣະອົງ. ຫຼັງຈາກການສົນທະນານີ້ແລ້ວ, ເຮົາຫວັງວ່າພວກເຈົ້າທຸກຄົນຈະບໍ່ມີແນວຄິດ, ຈິນຕະນາການ ຫຼື ການຄາດຄະເນແບບຜິດໆກ່ຽວກັບອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າອີກຕໍ່ໄປ. ເຮົາຫວັງວ່າ ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຍິນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ເຈົ້າຈະສາມາດຮັບຮູ້ ໃນຫົວໃຈຂອງເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງກ່ຽວກັບຄວາມໂກດຮ້າຍແຫ່ງອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຈົ້າຈະສາມາດປ່ອຍວາງຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດຕ່າງໆຜ່ານມາກ່ຽວກັບຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າຈະສາມາດປ່ຽນແປງຄວາມເຊື່ອ ແລະ ມຸມມອງທີ່ຜິດໆຂອງເຈົ້າເອງກ່ຽວກັບແກ່ນແທ້ແຫ່ງຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ເຮົາຫວັງວ່າ ພວກເຈົ້າຈະສາມາດມີນິຍາມທີ່ຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າຈະບໍ່ມີຂໍ້ສົງໄສກ່ຽວກັບອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ພວກເຈົ້າຈະບໍ່ກຳນົດເຫດຜົນ ຫຼື ຈິນຕະນາການຂອງມະນຸດໃສ່ໃນອຸປະນິໄສທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຈົ້າ. ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນແກ່ນແທ້ທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຈົ້າເອງ. ມັນບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ຖືກຂຽນຂຶ້ນ ຫຼື ຫຼໍ່ຫຼອມໂດຍມະນຸດ. ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງແມ່ນອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງ ຫຼື ກ່ຽວພັນຫຍັງເລີຍກັບການເນລະມິດສ້າງ. ພຣະເຈົ້າເປັນພຣະເຈົ້າເອງ. ພຣະອົງຈະບໍ່ກາຍມາເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງການເນລະມິດສ້າງຈັກເທື່ອ ແລະ ເຖິງແມ່ນພຣະອົງຈະກາຍມາເປັນສະມາຊິກຂອງສິ່ງຖືກສ້າງ, ອຸປະນິໄສ ແລະ ແກ່ນແທ້ຕາມທຳມະຊາດຂອງພຣະອົງກໍຈະບໍ່ປ່ຽນແປງ. ສະນັ້ນ ການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນສິ່ງດຽວກັບການຮູ້ຈັກວັດຖຸສິ່ງຂອງ; ການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນການວິໄຈບາງສິ່ງບາງຢ່າງ ຫຼື ມັນບໍ່ແມ່ນສິ່ງດຽວກັນກັບການເຂົ້າໃຈບຸກຄົນໃດໜຶ່ງ. ຖ້າມະນຸດໃຊ້ແນວຄິດຂອງເຂົາ ຫຼື ໃຊ້ວິທີການຮູ້ຈັກວັດຖຸສິ່ງຂອງ ຫຼື ການເຂົ້າໃຈບຸກຄົນໃດໜຶ່ງເພື່ອຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວເຈົ້າຈະບໍ່ສາມາດບັນລຸຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າໄດ້. ການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ອີງຕາມປະສົບການ ຫຼື ຈິນຕະນາການ ແລະ ສະນັ້ນ ເຈົ້າຕ້ອງບໍ່ກຳນົດປະສົບການ ຫຼື ຈິນຕະນາການຂອງເຈົ້າໃສ່ພຣະເຈົ້າ; ບໍ່ວ່າປະສົບການ ແລະ ຈິນຕະນາການຂອງເຈົ້າຈະມີຫຼາຍສໍ່າໃດ, ພວກມັນກໍຍັງມີຂໍ້ຈຳກັດ. ອີກຢ່າງ, ຈິນຕະນາການຂອງເຈົ້າກໍບໍ່ສອດຄ່ອງກັບຂໍ້ແທ້ຈິງ ແລະ ແຮງໄກທີ່ຈະສອດຄ່ອງກັບຄວາມຈິງ ແລະ ມັນບໍ່ເຂົ້າກັນກັບອຸປະນິໄສ ແລະ ແກ່ນແທ້ທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຈົ້າຈະບໍ່ສຳເລັດຈັກເທື່ອ ຖ້າເຈົ້າເພິ່ງຈິນຕະນາການຂອງເຈົ້າເພື່ອເຂົ້າໃຈແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ. ເສັ້ນທາງດຽວກໍຄື: ໃຫ້ຍອມຮັບທຸກຢ່າງທີ່ມາຈາກພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວໃຫ້ຜະເຊີນ ແລະ ເຂົ້າໃຈສິ່ງນັ້ນເທື່ອລະໜ້ອຍ. ມີມື້ໜຶ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຈະໃຫ້ແສງສະຫວ່າງແກ່ເຈົ້າເພື່ອເຈົ້າຈະໄດ້ເຂົ້າໃຈ ແລະ ຮູ້ຈັກພຣະອົງຢ່າງແທ້ຈິງຫຼັງຈາກທີ່ເຈົ້າໄດ້ຮ່ວມມືກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ມີຄວາມຫິວ ແລະ ຄວາມກະຫາຍຫາຄວາມຈິງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ II

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 112)

ມະນຸດຊາດເອົາຊະນະຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະເຈົ້າຜ່ານການກັບໃຈຢ່າງຈິງໃຈ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ການຕັກເຕືອນຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາໄດ້ໄປເຖິງຊາວນີນາເວ

ໃຫ້ພວກເຮົາອ່ານຕໍ່ຂໍ້ຄວາມທີສອງ, ບົດທີສາມຂອງໜັງສືໂຢນາລະບຸວ່າ: “ແລະ ໂຢນາກໍເລີ່ມເຂົ້າໄປໃນເມືອງນັ້ນໂດຍເດີນທາງມື້ດຽວ ແລະ ລາວຮ້ອງໄຫ້ຂຶ້ນ ແລະ ເວົ້າວ່າ ໃນເວລາສີ່ສິບມື້ນີນາເວຈະຖືກໂຄ່ນລົ້ມ”. ນີ້ແມ່ນຂໍ້ຄວາມທີ່ພຣະເຈົ້າສົ່ງໃຫ້ກັບໂຢນາໂດຍກົງເພື່ອບອກຊາວນີນາເວ, ສະນັ້ນ ແນ່ນອນ ພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ຈຶ່ງເປັນພຣະທໍາທີ່ພຣະເຈົ້າປາຖະໜາຢາກຈະກ່າວຕໍ່ຊາວນີນາເວ. ພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ບອກຜູ້ຄົນວ່າ ພຣະເຈົ້າເລີ່ມກຽດຊັງ ແລະ ຊັງປະຊາຊົນໃນເມືອງນີນາເວ ຍ້ອນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາໄດ້ມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າຂອງພຣະອົງແລ້ວ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພຣະອົງຈຶ່ງປາຖະໜາທີ່ຈະທຳລາຍເມືອງນີ້. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ກ່ອນພຣະເຈົ້າຈະທຳລາຍເມືອງດັ່ງກ່າວ, ພຣະອົງຈະຕັກເຕືອນຕໍ່ຊາວນີນາເວກ່ອນ ແລະ ໃນເວລາດຽວກັນ ພຣະອົງກໍໃຫ້ໂອກາດພວກເຂົາໄດ້ກັບໃຈຈາກຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເລີ່ມຕົ້ນໃໝ່. ພຣະອົງໄດ້ໃຫ້ໂອກາດນີ້ແກ່ພວກເຂົາເປັນເວລາສີ່ສິບມື້ ແລະ ບໍ່ມີອີກຕໍ່ໄປ. ເວົ້າອີກຢ່າງກໍຄື ຖ້າຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ໃນເມືອງບໍ່ກັບໃຈ, ຍອມຮັບຄວາມຜິດບາບຂອງພວກເຂົາ ແລະ ກົ້ມລົງຂາບຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາພາຍໃນເວລາສີ່ສິບມື້, ພຣະເຈົ້າຈະທຳລາຍເມືອງນັ້ນດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ທຳລາຍເມືອງໂຊໂດມ. ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາປາຖະໜາທີ່ຈະບອກປະຊາຊົນໃນເມືອງນີນາເວ. ແນ່ນອນ ນີ້ບໍ່ແມ່ນການປະກາດທີ່ງ່າຍດາຍ. ມັນບໍ່ພຽງແຕ່ສື່ເຖິງຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ມັນຍັງສື່ໃຫ້ເຫັນທ່າທີຂອງພຣະອົງຕໍ່ຊາວນີນາເວ ແລະ ໃນຂະນະດຽວກັນ ມັນກໍຍັງເຮັດໜ້າທີ່ຕັກເຕືອນຕໍ່ປະຊາຊົນທີ່ດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນເມືອງອີກດ້ວຍ. ການຕັກເຕືອນນີ້ບອກໃຫ້ພວກເຂົາຮູ້ວ່າ ການກະທຳທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາໄດ້ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາກຽດຊັງພວກເຂົາ ແລະ ໃນທີ່ສຸດກໍຈະນໍາພວກເຂົາເຂົ້າໄປໃກ້ກັບການທຳລາຍລ້າງພວກເຂົາເອງໃນອີກບໍ່ດົນ. ສະນັ້ນ ຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນທີ່ອາໄສຢູ່ໃນເມືອງນີນາເວຈຶ່ງໃກ້ເຖິງອັນຕະລາຍທີ່ສຸດ.

ຄວາມແຕກຕ່າງໂດຍສິ້ນເຊີງລະຫວ່າງປະຕິກິລິຍາຂອງເມືອງນີນາເວ ແລະ ເມືອງໂຊໂດມຕໍ່ການຕັກເຕືອນຂອງພຣະເຈົ້າ

ການຖືກໂຄ່ນລົ້ມໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ? ໃນຄວາມໝາຍຂອງພາສາເວົ້າ, ມັນໝາຍເຖິງບໍ່ມີຢູ່ອີກຕໍ່ໄປ. ແຕ່ໃນລັກສະນະໃດ? ຜູ້ໃດສາມາດໂຄ່ນລົ້ມເມືອງທັງໝົດບໍ່? ແນ່ນອນ ມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະໃຫ້ມະນຸດປະຕິບັດກິດຈະການດັ່ງກ່າວ. ປະຊາຊົນເມືອງນີນາເວບໍ່ໄດ້ເປັນຄົນໂງ່; ທັນທີທີ່ພວກເຂົາໄດ້ຍິນການຕັກເຕືອນນີ້ ພວກເຂົາກໍຄິດອອກແລ້ວ. ພວກເຂົາຮູ້ຈັກວ່າ ການຕັກເຕືອນດັ່ງກ່າວແມ່ນມາຈາກພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາຮູ້ວ່າ ພຣະເຈົ້າຈະປະຕິບັດພາລະກິດຂອງພຣະອົງເອງ ແລະ ພວກເຂົາຮູ້ວ່າຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາໄດ້ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາໃຈຮ້າຍ ແລະ ນໍາຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງມາສູ່ພວກເຂົາ ເພື່ອວ່າ ພວກເຂົາຈະຖືກທຳລາຍໃນອີກບໍ່ດົນພ້ອມກັບເມືອງຂອງພວກເຂົາ. ປະຊາຊົນໃນເມືອງຈະປະພຶດແນວໃດຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຍິນການຕັກເຕືອນຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ? ພຣະຄຳພີອະທິບາຍຢ່າງລາຍລະອຽດວ່າ ປະຊາຊົນມີປະຕິກິລິຍາແນວໃດ, ນັບຕັ້ງແຕ່ກະສັດລົງມາຈົນເຖິງສາມັນຊົນ. ຂໍ້ຄວາມພຣະທຳດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້ແມ່ນບັນທຶກໄວ້ໃນພຣະຄຳພີ: “ແລ້ວປະຊາຊົນໃນນີນາເວກໍເຊື່ອພຣະເຈົ້າ ແລະ ປະກາດໃຫ້ຜູ້ຄົນບໍ່ວ່າໃຫຍ່ ແລະ ນ້ອຍອົດອາຫານ ແລະ ນຸ່ງຜ້າກະສອບ. ເມື່ອຖ້ອຍຄໍາໄດ້ມາເຖິງກະສັດແຫ່ງນີນາເວ ແລ້ວເພິ່ນກໍລຸກຂຶ້ນຈາກບັນລັງຂອງເພິ່ນ ແລະ ເພິ່ນແກ້ເຄື່ອງນຸ່ງອອກຈາກໂຕເພິ່ນ ແລະ ນຸ່ງຜ້າກະຊອບ ແລະ ໄດ້ນັ່ງໃນກອງຂີ້ເຖົ່າ. ແລ້ວເພິ່ນກໍສັ່ງໃຫ້ປະກາດ ແລະ ຕີແຜ່ທົ່ວທັງນີນາເວດ້ວຍກົດບັນຍັດຂອງກະສັດ ແລະ ຜູ້ຄົນຊັ້ນສູງ ໂດຍກ່າວວ່າ ບໍ່ໃຫ້ຄົນໃດ ຫຼື ສັດ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນຝູງມ້າ ຫຼື ຝູງລໍ, ກິນຫຍັງກໍຕາມ ນັ້ນກໍຄືບໍ່ໃຫ້ພວກມັນກິນ ຫຼື ດື່ມນໍ້າ, ແຕ່ໃຫ້ທັງຄົນ ແລະ ສັດນຸ່ງຜ້າກະສອບ ແລະ ຮ້ອງໄຫ້ຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງກຶກກ້ອງ, ແມ່ນແລ້ວ ໃຫ້ພວກເຂົາທຸກຄົນກັບໃຈຈາກຫົນທາງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງເຂົາ ແລະ ຈາກຄວາມວຸ້ນວາຍທີ່ເກີດຂຶ້ນດ້ວຍມືຂອງພວກເຂົາ...” (ໂຢນາ 3:5-9).

ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຍິນການປະກາດຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ, ປະຊາຊົນແຫ່ງເມືອງນີນາເວກໍສະແດງເຖິງທ່າທີທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບທ່າທີຂອງປະຊາຊົນແຫ່ງເມືອງໂຊໂດມຢ່າງສິ້ນເຊີງ, ໃນຂະນະທີ່ປະຊາຊົນແຫ່ງເມືອງໂຊໂດມຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າຢ່າງເປີດເຜີຍ, ເຮັດຊົ່ວຄັ້ງແລ້ວຄັ້ງເລົ່າ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຍິນພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ ຊາວນີນາເວບໍ່ໄດ້ເມີນເສີຍຕໍ່ເລື່ອງດັ່ງກ່າວ ແລະ ພວກເຂົາກໍບໍ່ໄດ້ຕໍ່ຕ້ານ. ພວກເຂົາເຊື່ອພຣະເຈົ້າ ແລະ ປະກາດການອົດອາຫານ. ຄຳວ່າ “ເຊື່ອ” ໃນນີ້ໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ? ຄວາມໝາຍຂອງຄຳດັ່ງກ່າວໝາຍເຖິງຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມອ່ອນນ້ອມ. ຖ້າພວກເຮົາໃຊ້ພຶດຕິກຳຕົວຈິງຂອງຊາວນີນາເວເພື່ອອະທິບາຍຄຳສັບນີ້, ມັນໝາຍຄວາມວ່າ ພວກເຂົາເຊື່ອວ່າ ພຣະເຈົ້າສາມາດເຮັດໄດ້ ແລະ ຈະເຮັດດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວໄວ້ ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງເຕັມໃຈທີ່ຈະກັບໃຈ. ແລ້ວປະຊາຊົນແຫ່ງເມືອງນີນາເວຮູ້ສຶກຢ້ານເມື່ອຢູ່ຕໍ່ໜ້າໄພພິບັດທີ່ກຳລັງຈະເກີດຂຶ້ນບໍ່? ມັນຄືຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາທີ່ສ້າງຄວາມຢໍາເກງໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ. ສະນັ້ນ ພວກເຮົາສາມາດໃຊ້ຫຍັງເພື່ອພິສູດຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມຢຳເກງຂອງຊາວນີນາເວ? ມັນເປັນດັ່ງທີ່ພຣະຄຳພີໄດ້ກ່າວໄວ້ວ່າ: “... ປະກາດໃຫ້ຜູ້ຄົນບໍ່ວ່າໃຫຍ່ ແລະ ນ້ອຍອົດອາຫານ ແລະ ນຸ່ງຜ້າກະສອບ”. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ຊາວນີນາເວເຊື່ອຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ຈາກຄວາມເຊື່ອນີ້ກໍເກີດມີຄວາມຢຳເກງ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາອົດອາຫານ ແລະ ນຸ່ງຜ້າກະສອບຕໍ່ມາ. ນີ້ແມ່ນວິທີທີ່ພວກເຂົາສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ພວກເຂົາເລີ່ມກັບໃຈ. ກົງກັນຂ້າມກັບປະຊາຊົນແຫ່ງເມືອງໂຊໂດມໂດຍສິ້ນເຊີງ, ບໍ່ພຽງແຕ່ຊາວນີນາເວບໍ່ໄດ້ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ພວກເຂົາຍັງສະແດງເຖິງການກັບໃຈຂອງພວກເຂົາຢ່າງຊັດເຈນໂດຍຜ່ານພຶດຕິກຳ ແລະ ການກະທຳຂອງພວກເຂົາ. ແນ່ນອນ ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ປະຊາຊົນທຸກຄົນໃນເມືອງນີນາເວເຮັດ, ບໍ່ແມ່ນພຽງສາມັນຊົນເທົ່ານັ້ນ, ກະສັດກໍບໍ່ຖືກຍົກເວັ້ນ.

ການກັບໃຈຂອງກະສັດແຫ່ງເມືອງນີນາເວໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງຈາກພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ

ເມື່ອກະສັດນີນາເວໄດ້ຍິນເຖິງຂ່າວນີ້, ເພິ່ນຈຶ່ງລຸກຂຶ້ນຈາກບັນລັງຂອງເພິ່ນ, ແກ້ເສື້ອຄຸມຂອງເພິ່ນອອກ, ນຸ່ງຜ້າກະສອບ ແລະ ນັ່ງເທິງຂີ້ເຖົ່າ. ແລ້ວເພິ່ນກໍປະກາດວ່າ ບໍ່ມີຜູ້ໃດໃນເມືອງຈະໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ຊີມຫຍັງກໍຕາມ ແລະ ບໍ່ໃຫ້ແກະ, ງົວ ຫຼື ສັດລ້ຽງອື່ນໆໄດ້ກິນຫຍ້າ ຫຼື ດື່ມນໍ້າ. ມະນຸດ ແລະ ສັດລ້ຽງຕ້ອງນຸ່ງຜ້າກະສອບເຊັ່ນກັນ ແລະ ຜູ້ຄົນຕ້ອງອ້ອນວອນຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງຈິງຈັງ. ກະສັດຍັງປະກາດວ່າ ພວກເຂົາທຸກຄົນຈະຫັນຈາກວິທີທາງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ ແລະ ປະຖິ້ມຄວາມວຸ້ນວາຍທີ່ຢູ່ໃນມືຂອງພວກເຂົາ. ເມື່ອຕັດສິນຈາກການກະທຳເຫຼົ່ານີ້, ກະສັດແຫ່ງເມືອງນີນາເວໄດ້ກັບໃຈຢ່າງແທ້ຈິງໃນຫົວໃຈຂອງເພິ່ນ. ການກະທຳເຫຼົ່ານີ້ທີ່ເພິ່ນໄດ້ເຮັດ ເຊັ່ນ: ການລຸກຂຶ້ນຈາກບັນລັງຂອງເພິ່ນ, ການແກ້ເຄື່ອງກະສັດຂອງເພິ່ນອອກ, ການນຸ່ງຜ້າກະສອບ ແລະ ການນັ່ງເທິງຂີ້ເຖົ່າ, ໄດ້ບອກຜູ້ຄົນວ່າ ກະສັດແຫ່ງເມືອງນີນາເວກຳລັງປະວາງສະຖານະກະສັດຂອງເພິ່ນ ແລະ ນຸ່ງຜ້າກະສອບຄຽງຂ້າງປະຊາຊົນສາມັນ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ກະສັດແຫ່ງເມືອງນີນາເວບໍ່ໄດ້ດຳລົງຕໍາແໜ່ງກະສັດຂອງເພິ່ນເພື່ອສືບຕໍ່ເຮັດສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ ຫຼື ສ້າງຄວາມວຸ້ນວາຍໃນມືຂອງເພິ່ນອີກຕໍ່ໄປ ເມື່ອໄດ້ຍິນການຕັກເຕືອນຈາກພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ; ກົງກັນຂ້າມ, ເພິ່ນປະວາງສິດອຳນາດທີ່ເພິ່ນມີ ແລະ ກັບໃຈຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ. ໃນຊ່ວງເວລານີ້ ກະສັດແຫ່ງເມືອງນີນາເວບໍ່ໄດ້ກັບໃຈໃນຖານະກະສັດ; ເພິ່ນໄດ້ມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າເພື່ອກັບໃຈ ແລະ ສາລະພາບຄວາມບາບຂອງເພິ່ນໃນຖານະເປັນປະຊາຊົນທໍາມະດາຂອງພຣະເຈົ້າ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ເພິ່ນຍັງບອກເມືອງທັງໝົດໃຫ້ກັບໃຈ ແລະ ສາລະພາບຄວາມບາບຂອງພວກເຂົາຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາໃນລັກສະນະດຽວກັນກັບເພິ່ນໄດ້ເຮັດ; ອີກຢ່າງ, ເພິ່ນຍັງມີແຜນການໂດຍສະເພາະໃນການເຮັດແບບນັ້ນ, ດັ່ງທີ່ເຫັນໃນພຣະຄຳພີວ່າ: “ບໍ່ໃຫ້ຄົນໃດ ຫຼື ສັດ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນຝູງມ້າ ຫຼື ຝູງລໍ, ກິນຫຍັງກໍຕາມ ນັ້ນກໍຄືບໍ່ໃຫ້ພວກມັນກິນ ຫຼື ດື່ມນໍ້າ... ແລະ ຮ້ອງໄຫ້ຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງກຶກກ້ອງ, ແມ່ນແລ້ວ ໃຫ້ພວກເຂົາທຸກຄົນກັບໃຈຈາກຫົນທາງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງເຂົາ ແລະ ຈາກຄວາມວຸ້ນວາຍທີ່ເກີດຂຶ້ນດ້ວຍມືຂອງພວກເຂົາ”. ໃນຖານະຜູ້ປົກຄອງຂອງເມືອງ, ກະສັດແຫ່ງເມືອງນີນາເວມີສະຖານະ ແລະ ລິດອຳນາດສູງສຸດ ແລະ ສາມາດເຮັດຫຍັງກໍຕາມທີ່ເພິ່ນປາຖະໜາ. ເມື່ອພົບກັບການຕັກເຕືອນຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ, ເພິ່ນສາມາດເມີນເສີຍຕໍ່ເລື່ອງດັ່ງກ່າວ ຫຼື ພຽງແຕ່ກັບໃຈ ແລະ ສາລະພາບຄວາມບາບຂອງເພິ່ນພຽງຄົນດຽວ; ແຕ່ສຳລັບເລື່ອງທີ່ປະຊາຊົນໃນເມືອງເລືອກທີ່ຈະກັບໃຈ ຫຼື ບໍ່ນັ້ນ, ເພິ່ນສາມາດເມີນເສີຍຕໍ່ເລື່ອງດັ່ງກ່າວທັງໝົດ. ເຖິງຢ່າງນັ້ນກໍຕາມ, ກະສັດແຫ່ງເມືອງນີນາເວແມ່ນບໍ່ໄດ້ເຮັດແບບນີ້ເລີຍ. ບໍ່ພຽງແຕ່ເພິ່ນລຸກຂຶ້ນຈາກບັນລັງຂອງເພິ່ນ, ນຸ່ງຜ້າກະສອບ ແລະ ຂີ້ເຖົ່າ ແລະ ກັບໃຈ ແລະ ສາລະພາບຄວາມບາບຂອງເພິ່ນຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ເພິ່ນຍັງສັ່ງໃຫ້ທຸກຄົນ ແລະ ສັດລ້ຽງທີ່ຢູ່ພາຍໃນເມືອງເຮັດແບບດຽວກັນ. ເພິ່ນເຖິງກັບສັ່ງປະຊາຊົນໃຫ້ “ຮ້ອງໄຫ້ຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງກຶກກ້ອງ”. ຜ່ານການກະທຳເຫຼົ່ານີ້, ກະສັດແຫ່ງເມືອງນີນາເວໄດ້ສຳເລັດຕາມສິ່ງທີ່ຜູ້ປົກຄອງຄວນເຮັດຢ່າງແທ້ຈິງ. ການກະທຳຂອງເພິ່ນແມ່ນສິ່ງທີ່ຍາກທີ່ຈະໃຫ້ກະສັດຄົນໃດໜຶ່ງໃນປະຫວັດສາດມະນຸດບັນລຸໄດ້ ແລະ ແນ່ນອນ ບໍ່ມີກະສັດຄົນໃດທີ່ບັນລຸສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້. ການກະທຳເຫຼົ່ານີ້ສາມາດເອີ້ນໄດ້ວ່າ ບໍ່ເຄີຍມີມາກ່ອນໃນປະຫວັດສາດມະນຸດ ແລະ ພວກມັນກໍສົມຄວນຈາລຶກເປັນທັງອະນຸສອນ ແລະ ເປັນແບບຢ່າງແກ່ມະນຸດຊາດ. ຕັ້ງແຕ່ຈຸດເລີ່ມຕົ້ນຂອງມະນຸດ, ກະສັດທຸກຄົນໄດ້ນໍາພາລາຊະດອນຂອງເພິ່ນເພື່ອຕໍ່ຕ້ານ ແລະ ຄັດຄ້ານພຣະເຈົ້າ. ບໍ່ມີຜູ້ໃດເຄີຍນໍາລາຊະດອນຂອງເພິ່ນອ້ອນວອນຫາພຣະເຈົ້າເພື່ອສະແຫວງຫາການໄຖ່ບາບກັບຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ, ເພື່ອຮັບເອົາການອະໄພຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນການລົງໂທດທີ່ກຳລັງຈະເກີດຂຶ້ນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ກະສັດແຫ່ງເມືອງນີນາເວສາມາດນໍາພາລາຊະດອນຂອງເພິ່ນຫັນມາຫາພຣະເຈົ້າ, ປະຖິ້ມວິທີການຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາໄວ້ເບື້ອງຫຼັງ ແລະ ປະຖິ້ມຄວາມວຸ້ນວາຍທີ່ຢູ່ໃນມືຂອງພວກເຂົາ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ເພິ່ນຍັງສາມາດປະຖິ້ມບັນລັງຂອງເພິ່ນ ແລະ ເພື່ອຕອບແທນການກະທໍາຂອງເພິ່ນ ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາຈຶ່ງໄດ້ປ່ຽນໃຈ ແລະ ຮູ້ສຶກເສຍໃຈ, ພຣະອົງຖອນຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ ແລະ ອະນຸຍາດໃຫ້ປະຊາຊົນໃນເມືອງມີຊີວິດຢູ່ ແລະ ຮັກສາພວກເຂົາຈາກການຖືກທຳລາຍ. ການກະທຳຂອງກະສັດສາມາດເອີ້ນໄດ້ວ່າເປັນສິ່ງມະຫັດສະຈັນທີ່ຫາໄດ້ຍາກໃນປະຫວັດສາດຂອງມະນຸດ ແລະ ເຖິງກັບເປັນແບບຢ່າງຂອງມະນຸດຊາດທີ່ເສື່ອມຊາມທີ່ກັບໃຈ ແລະ ສາລະພາບຄວາມບາບຂອງພວກເຂົາຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ II

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 113)

“ແລະ ຖ້ອຍຄໍາຂອງພຣະເຢໂຮວາໄດ້ມາເຖິງໂຢນາເປັນຄັ້ງທີສອງ ໂດຍກ່າວວ່າ ຈົ່ງລຸກຂຶ້ນ, ຈົ່ງໄປເມືອງນີນາເວ ເຊິ່ງເປັນເມືອງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ນັ້ນ ແລະ ຈົ່ງເທດສະໜາຕາມຄໍາເທດສະໜາທີ່ເຮົາໄດ້ບອກໃຫ້ກັບເຈົ້າ. ແລ້ວໂຢນາກໍລຸກຂຶ້ນ ແລະ ໄປເມືອງນີນາເວຕາມຖ້ອຍຄໍາຂອງພຣະເຢໂຮວາ. ບັດນີ້ ນີນາເວເປັນເມືອງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຫຼາຍ ເຊິ່ງຕ້ອງໃຊ້ເວລາເດີນທາງສາມມື້ ແລະ ໂຢນາກໍເລີ່ມເຂົ້າໄປໃນເມືອງນັ້ນໂດຍເດີນທາງມື້ດຽວ ແລະ ລາວຮ້ອງໄຫ້ຂຶ້ນ ແລະ ເວົ້າວ່າ ໃນເວລາສີ່ສິບມື້ນີນາເວຈະຖືກໂຄ່ນລົ້ມ. ແລ້ວປະຊາຊົນໃນນີນາເວກໍເຊື່ອພຣະເຈົ້າ ແລະ ປະກາດໃຫ້ຜູ້ຄົນບໍ່ວ່າໃຫຍ່ ແລະ ນ້ອຍອົດອາຫານ ແລະ ນຸ່ງຜ້າກະສອບ. ເມື່ອຖ້ອຍຄໍາໄດ້ມາເຖິງກະສັດແຫ່ງນີນາເວ ແລ້ວເພິ່ນກໍລຸກຂຶ້ນຈາກບັນລັງຂອງເພິ່ນ ແລະ ເພິ່ນແກ້ເຄື່ອງນຸ່ງອອກຈາກໂຕເພິ່ນ ແລະ ນຸ່ງຜ້າກະຊອບ ແລະ ໄດ້ນັ່ງໃນກອງຂີ້ເຖົ່າ. ແລ້ວເພິ່ນກໍສັ່ງໃຫ້ປະກາດ ແລະ ຕີແຜ່ທົ່ວທັງນີນາເວດ້ວຍກົດບັນຍັດຂອງກະສັດ ແລະ ຜູ້ຄົນຊັ້ນສູງ ໂດຍກ່າວວ່າ ບໍ່ໃຫ້ຄົນໃດ ຫຼື ສັດ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນຝູງມ້າ ຫຼື ຝູງລໍ, ກິນຫຍັງກໍຕາມ ນັ້ນກໍຄືບໍ່ໃຫ້ພວກມັນກິນ ຫຼື ດື່ມນໍ້າ, ແຕ່ໃຫ້ທັງຄົນ ແລະ ສັດນຸ່ງຜ້າກະສອບ ແລະ ຮ້ອງໄຫ້ຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງກຶກກ້ອງ, ແມ່ນແລ້ວ ໃຫ້ພວກເຂົາທຸກຄົນກັບໃຈຈາກຫົນທາງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງເຂົາ ແລະ ປະຖິ້ມຄວາມວຸ້ນວາຍທີ່ເກີດຂຶ້ນດ້ວຍມືຂອງພວກເຂົາ. ມີໃຜແດ່ທີ່ສາມາດຮູ້ໄດ້ວ່າ ບາງເທື່ອພຣະເຈົ້າອາດຈະປ່ຽນໃຈ ແລະ ຫັນໜີຈາກຄວາມໂກດຮ້າຍທີ່ຮຸນແຮງຂອງພຣະອົງເພື່ອພວກເຂົາຈະບໍ່ຈິບຫາຍ? ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຫັນການກະທໍາຂອງພວກເຂົາ ກໍເຫັນວ່າພວກເຂົາໄດ້ປະຖິ້ມຫົນທາງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍແລ້ວ ແລະ ພຣະເຈົ້າກໍປ່ຽນໃຈຈາກການທໍາຮ້າຍທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວໄວ້ວ່າ ພຣະອົງຈະກະທໍາຕໍ່ພວກເຂົາ, ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນເກີດຂຶ້ນເລີຍ” (ໂຢນາ 3).

ພຣະເຈົ້າເຫັນການກັບໃຈຢ່າງຈິງໃຈໃນສ່ວນເລິກຂອງຫົວໃຈຂອງຊາວນີນາເວ

ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຍິນການປະກາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ກະສັດແຫ່ງເມືອງນີນາເວ ແລະ ລາຊະດອນຂອງເພິ່ນກໍດຳເນີນການປະຕິບັດຫຼາຍຢ່າງ. ແມ່ນຫຍັງຄືທຳມະຊາດຂອງການກະທຳເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ທໍາມະຊາດຂອງພຶດຕິກຳຂອງພວກເຂົາ? ເວົ້າອີກຢ່າງກໍຄື ແມ່ນຫຍັງຄືແກ່ນແທ້ຂອງການປະພຶດຂອງພວກເຂົາທັງໝົດ? ເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງເຮັດໃນສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເຮັດ? ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາໄດ້ກັບໃຈຢ່າງຈິງໃຈ, ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ຍ້ອນພວກເຂົາອ້ອນວອນຢ່າງຈິງຈັງຫາພຣະເຈົ້າ ແລະ ສາລະພາບຄວາມບາບຂອງພວກເຂົາຕໍ່ໜ້າພຣະອົງ, ແຕ່ຍັງເປັນຍ້ອນພວກເຂົາໄດ້ປະຖິ້ມຄວາມປະພຶດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາອີກດ້ວຍ. ພວກເຂົາປະພຶດໃນລັກສະນະນີ້ກໍຍ້ອນ ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຍິນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາພາກັນຕົກໃຈຢ້ານຢ່າງບໍ່ເປັນຕາເຊື່ອ ແລະ ເຊື່ອວ່າ ພຣະອົງຈະເຮັດໃນສິ່ງທີ່ພຣະອົງເວົ້າ. ການອົດອາຫານ, ການນຸ່ງຜ້າກະສອບ ແລະ ນັ່ງເທິງຂີ້ເຖົ່າ, ພວກເຂົາປາຖະໜາທີ່ຈະສະແດງຄວາມເຕັມໃຈຂອງພວກເຂົາເພື່ອປະຕິຮູບວິທີທາງຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເພື່ອລະເວັ້ນຈາກຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ; ພວກເຂົາອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາເພື່ອລົບຫຼີກຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ, ອ້ອນວອນພຣະອົງໃຫ້ຖອນການຕັດສິນໃຈຂອງພຣະອົງ ແລະ ເພື່ອລະເວັ້ນໄພພິບັດທີ່ຈະເກີດກັບພວກເຂົາ. ຖ້າພວກເຮົາກວດສອບຄວາມປະພຶດຂອງພວກເຂົາທັງໝົດ, ພວກເຮົາກໍຈະສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າ ພວກເຂົາເຂົ້າໃຈແລ້ວວ່າການກະທຳຊົ່ວຮ້າຍຜ່ານມາຂອງພວກເຂົາເປັນທີ່ລັງກຽດຕໍ່ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ ແລະ ພວກເຮົາຍັງສາມາດເຫັນໄດ້ ເຊັ່ນກັນວ່າ ພວກເຂົາເຂົ້າໃຈເຫດຜົນວ່າເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງຈະທຳລາຍພວກເຂົາໃນອີກບໍ່ດົນ. ນີ້ຄືເຫດຜົນທີ່ວ່າ ເປັນຫຍັງພວກເຂົາທຸກຄົນຈຶ່ງປາຖະໜາທີ່ຈະກັບໃຈທັງໝົດ, ຫັນຈາກວິທີທາງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ ແລະ ປະຖິ້ມຄວາມວຸ້ນວາຍທີ່ຢູ່ໃນມືຂອງພວກເຂົາ. ເວົ້າອີກຢ່າງກໍຄື ຫຼັງຈາກທີ່ພວກເຂົາຮູ້ຈັກເຖິງການຕັກເຕືອນຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ, ພວກເຂົາແຕ່ລະຄົນກໍຮູ້ສຶກຢ້ານໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ; ພວກເຂົາບໍ່ສືບຕໍ່ກັບຄວາມປະພຶດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ ແລະ ບໍ່ເຮັດການກະທຳເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ເປັນຕາລັງກຽດຕໍ່ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາອີກຕໍ່ໄປ. ນອກຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາຍັງໄດ້ອ້ອນວອນພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາໃຫ້ອະໄພບາບໃນອະດີດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ບໍ່ປະຕິບັດຕໍ່ພວກເຂົາຕາມການກະທຳທີ່ຢູ່ໃນອະດີດຂອງພວກເຂົາ. ພວກເຂົາເຕັມໃຈທີ່ຈະບໍ່ເຮັດໃນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ພ້ອມທີ່ຈະປະຕິບັດຕາມຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ, ເພື່ອວ່າ ມັນອາດຈະບໍ່ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາໂກດຮ້າຍອີກ. ການກັບໃຈຂອງພວກເຂົາແມ່ນຈິງໃຈ ແລະ ສົມບູນ. ມັນມາຈາກສ່ວນເລິກທີ່ຢູ່ພາຍໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ ທີ່ຈິງໃຈ ແລະ ຖາວອນ.

ຫຼັງຈາກທີ່ປະຊາຊົນແຫ່ງເມືອງນີນາເວ, ນັບຕັ້ງແຕ່ກະສັດຈົນເຖິງສາມັນຊົນ ຮຽນຮູ້ວ່າພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາໃຈຮ້າຍກັບພວກເຂົາ, ພຣະເຈົ້າສາມາດເຫັນໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນ ແລະ ຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງເຖິງການກະທຳຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຄວາມປະພຶດຂອງພວກເຂົາທັງໝົດ, ພ້ອມກັບການຕັດສິນໃຈ ແລະ ທາງເລືອກທຸກຢ່າງທີ່ພວກເຂົາໄດ້ເລືອກ. ຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າປ່ຽນແປງຕາມພຶດຕິກຳຂອງພວກເຂົາ. ແມ່ນຫຍັງຄືສະພາບຈິດໃຈຂອງພຣະເຈົ້າໃນຊ່ວງເວລານັ້ນ? ພຣະຄຳພີສາມາດຕອບຄຳຖາມນີ້ໃຫ້ກັບເຈົ້າ. ຂໍ້ພຣະທຳດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້ໄດ້ຖືກບັນທຶກໄວ້ໃນພຣະຄຳພີ: “ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຫັນການກະທໍາຂອງພວກເຂົາ ກໍເຫັນວ່າພວກເຂົາໄດ້ປະຖິ້ມຫົນທາງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍແລ້ວ ແລະ ພຣະເຈົ້າກໍປ່ຽນໃຈຈາກການທໍາຮ້າຍທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວໄວ້ວ່າ ພຣະອົງຈະກະທໍາຕໍ່ພວກເຂົາ, ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນເກີດຂຶ້ນເລີຍ” (ໂຢນາ 3:10). ເຖິງແມ່ນພຣະເຈົ້າໄດ້ປ່ຽນຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງແລ້ວ, ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ຊັບຊ້ອນກ່ຽວກັບສະພາບຈິດໃຈຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງພຽງແຕ່ປ່ຽນຈາກການສະແດງຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງມາເປັນການສະຫງົບຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍຕັດສິນໃຈທີ່ຈະບໍ່ນໍາໄພພິບັດມາສູ່ເມືອງນີນາເວອີກ. ເຫດຜົນທີ່ວ່າເປັນຫຍັງການຕັດສິນໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ລະເວັ້ນຊາວນີນາເວຈາກໄພພິບັດຢ່າງໄວວ່າ ກໍຄື ພຣະເຈົ້າໄດ້ສັງເກດເຫັນຫົວໃຈຂອງແຕ່ລະຄົນໃນເມືອງນີນາເວ. ພຣະອົງເຫັນວ່າ ພວກເຂົາມີສິ່ງທີ່ຢູ່ໃນສ່ວນເລິກຂອງຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ ເຊັ່ນ: ການກັບໃຈທີ່ຈິງໃຈຂອງພວກເຂົາ, ການສາລະພາບຄວາມບາບຂອງພວກເຂົາ, ຄວາມເຊື່ອຢ່າງຈິງໃຈທີ່ພວກເຂົາມີໃນພຣະອົງ, ຄວາມຮູ້ສຶກຢ່າງເລິກເຊິ່ງຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບວິທີກະທຳຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາໄດ້ເຮັດໃຫ້ອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງນັ້ນໂກດຮ້າຍ ແລະ ຄວາມຢຳເກງເຊິ່ງເປັນຜົນມາຈາກການລົງໂທດທີ່ກຳລັງຈະມາຮອດຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ. ໃນເວລາດຽວກັນ, ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາຍັງໄດ້ຍິນຄຳອະທິຖານຂອງພວກເຂົາ, ເຊິ່ງມາຈາກສ່ວນເລິກພາຍໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ, ອ້ອນວອນພຣະອົງບໍ່ໃຫ້ໃຈຮ້າຍກັບພວກເຂົາອີກຕໍ່ໄປ, ເພື່ອວ່າພວກເຂົາອາດຫຼີກເວັ້ນຈາກໄພພິບັດນີ້. ເມື່ອພຣະເຈົ້າສັງເກດຄວາມຈິງທັງໝົດເຫຼົ່ານີ້, ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງກໍຫາຍໄປເທື່ອລະໜ້ອຍ. ໂດຍບໍ່ຄຳນຶງເຖິງວ່າ ກ່ອນໜ້ານີ້ ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງມີຫຼາຍສໍ່າໃດ, ຫົວໃຈຂອງພຣະອົງຖືກສຳຜັດ ເມື່ອພຣະອົງເຫັນການກັບໃຈຢ່າງຈິງໃຈ ທີ່ມາຈາກສ່ວນເລິກຂອງຫົວໃຈຂອງຜູ້ຄົນເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ສະນັ້ນ ພຣະອົງຈຶ່ງບໍ່ສາມາດທົນໄດ້ທີ່ຈະນໍາໄພພິບັດມາສູ່ພວກເຂົາ ແລະ ໃນທີ່ສຸດ ພຣະອົງກໍເຊົາໃຈຮ້າຍໃສ່ພວກເຂົາ. ກົງກັນຂ້າມ ພຣະອົງສືບຕໍ່ຂະຫຍາຍຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະອົງທີ່ມີຕໍ່ພວກເຂົາ ແລະ ສືບຕໍ່ນໍາພາ ແລະ ສະໜອງໃຫ້ກັບພວກເຂົາ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ II

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 114)

“ແລະ ຖ້ອຍຄໍາຂອງພຣະເຢໂຮວາໄດ້ມາເຖິງໂຢນາເປັນຄັ້ງທີສອງ ໂດຍກ່າວວ່າ ຈົ່ງລຸກຂຶ້ນ, ຈົ່ງໄປເມືອງນີນາເວ ເຊິ່ງເປັນເມືອງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ນັ້ນ ແລະ ຈົ່ງເທດສະໜາຕາມຄໍາເທດສະໜາທີ່ເຮົາໄດ້ບອກໃຫ້ກັບເຈົ້າ. ແລ້ວໂຢນາກໍລຸກຂຶ້ນ ແລະ ໄປເມືອງນີນາເວຕາມຖ້ອຍຄໍາຂອງພຣະເຢໂຮວາ. ບັດນີ້ ນີນາເວເປັນເມືອງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຫຼາຍ ເຊິ່ງຕ້ອງໃຊ້ເວລາເດີນທາງສາມມື້ ແລະ ໂຢນາກໍເລີ່ມເຂົ້າໄປໃນເມືອງນັ້ນໂດຍເດີນທາງມື້ດຽວ ແລະ ລາວຮ້ອງໄຫ້ຂຶ້ນ ແລະ ເວົ້າວ່າ ໃນເວລາສີ່ສິບມື້ນີນາເວຈະຖືກໂຄ່ນລົ້ມ. ແລ້ວປະຊາຊົນໃນນີນາເວກໍເຊື່ອພຣະເຈົ້າ ແລະ ປະກາດໃຫ້ຜູ້ຄົນບໍ່ວ່າໃຫຍ່ ແລະ ນ້ອຍອົດອາຫານ ແລະ ນຸ່ງຜ້າກະສອບ. ເມື່ອຖ້ອຍຄໍາໄດ້ມາເຖິງກະສັດແຫ່ງນີນາເວ ແລ້ວເພິ່ນກໍລຸກຂຶ້ນຈາກບັນລັງຂອງເພິ່ນ ແລະ ເພິ່ນແກ້ເຄື່ອງນຸ່ງອອກຈາກໂຕເພິ່ນ ແລະ ນຸ່ງຜ້າກະຊອບ ແລະ ໄດ້ນັ່ງໃນກອງຂີ້ເຖົ່າ. ແລ້ວເພິ່ນກໍສັ່ງໃຫ້ປະກາດ ແລະ ຕີແຜ່ທົ່ວທັງນີນາເວດ້ວຍກົດບັນຍັດຂອງກະສັດ ແລະ ຜູ້ຄົນຊັ້ນສູງ ໂດຍກ່າວວ່າ ບໍ່ໃຫ້ຄົນໃດ ຫຼື ສັດ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນຝູງມ້າ ຫຼື ຝູງລໍ, ກິນຫຍັງກໍຕາມ ນັ້ນກໍຄືບໍ່ໃຫ້ພວກມັນກິນ ຫຼື ດື່ມນໍ້າ, ແຕ່ໃຫ້ທັງຄົນ ແລະ ສັດນຸ່ງຜ້າກະສອບ ແລະ ຮ້ອງໄຫ້ຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງກຶກກ້ອງ, ແມ່ນແລ້ວ ໃຫ້ພວກເຂົາທຸກຄົນກັບໃຈຈາກຫົນທາງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງເຂົາ ແລະ ປະຖິ້ມຄວາມວຸ້ນວາຍທີ່ເກີດຂຶ້ນດ້ວຍມືຂອງພວກເຂົາ. ມີໃຜແດ່ທີ່ສາມາດຮູ້ໄດ້ວ່າ ບາງເທື່ອພຣະເຈົ້າອາດຈະປ່ຽນໃຈ ແລະ ຫັນໜີຈາກຄວາມໂກດຮ້າຍທີ່ຮຸນແຮງຂອງພຣະອົງເພື່ອພວກເຂົາຈະບໍ່ຈິບຫາຍ? ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຫັນການກະທໍາຂອງພວກເຂົາ ກໍເຫັນວ່າພວກເຂົາໄດ້ປະຖິ້ມຫົນທາງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍແລ້ວ ແລະ ພຣະເຈົ້າກໍປ່ຽນໃຈຈາກການທໍາຮ້າຍທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວໄວ້ວ່າ ພຣະອົງຈະກະທໍາຕໍ່ພວກເຂົາ, ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນເກີດຂຶ້ນເລີຍ” (ໂຢນາ 3).

ຖ້າຄວາມເຊື່ອທີ່ເຈົ້າມີໃນພຣະເຈົ້າເປັນຄວາມຈິງ, ເຈົ້າກໍຈະໄດ້ຮັບການດູແລຂອງພຣະອົງເລື້ອຍໆ

ການທີ່ພຣະເຈົ້າປ່ຽນແປງເຈດຕະນາຂອງພຣະອົງຕໍ່ປະຊາຊົນແຫ່ງເມືອງນີນາເວນັ້ນບໍ່ໄດ້ມີຄວາມລັງເລໃຈ ຫຼື ສິ່ງໃດໜຶ່ງທີ່ຄຸມເຄືອ ຫຼື ບໍ່ຊັດເຈນ. ກົງກັນຂ້າມ ມັນຄືການປ່ຽນແປງຈາກຄວາມໃຈຮ້າຍທີ່ບໍລິສຸດມາເປັນຄວາມອົດກັ້ນທີ່ບໍລິສຸດ. ນີ້ແມ່ນການເປີດເຜີຍທີ່ແທ້ຈິງກ່ຽວກັບແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍລັງເລ ຫຼື ບໍ່ແນ່ໃຈໃນການກະທຳຂອງພຣະອົງ; ຫຼັກການ ແລະ ຈຸດປະສົງທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງການກະທຳຂອງພຣະອົງລ້ວນແລ້ວແຕ່ຊັດເຈນ ແລະ ໂປ່ງໃສ, ບໍລິສຸດ ແລະ ບໍ່ມີຂໍ້ບົກຜ່ອງ, ບໍ່ມີກົນອຸບາຍ ຫຼື ເລ່ກົນປະສົມຢູ່ຂ້າງໃນຢ່າງແນ່ນອນ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ມີຄວາມມືດມົນ ຫຼື ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ. ພຣະເຈົ້າໃຈຮ້າຍກັບຊາວນີນາເວກໍຍ້ອນວ່າ ການກະທຳທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາໄດ້ມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າຂອງພຣະອົງ; ໃນເວລານັ້ນ ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງແມ່ນສືບມາຈາກແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ເມື່ອຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງໄດ້ສະຫຼາຍໄປ ແລະ ພຣະອົງປະທານຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະອົງໃຫ້ກັບປະຊາຊົນແຫ່ງເມືອງນີນາເວອີກຄັ້ງ, ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງເປີດເຜີຍກໍຍັງເປັນແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງເອງ. ການປ່ຽນແປງທັງໝົດນີ້ກໍເນື່ອງຈາກການປ່ຽນແປງໃນທັດສະນະຄະຕິຂອງມະນຸດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ໃນລະຫວ່າງໄລຍະເວລານີ້, ອຸປະນິໄສທີ່ບໍ່ສາມາດຖືກທ້າທາຍໄດ້ຂອງພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ປ່ຽນ, ແກ່ນແທ້ທີ່ອົດກັ້ນຂອງພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ປ່ຽນ ແລະ ແກ່ນແທ້ແຫ່ງຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ປ່ຽນ. ເມື່ອຜູ້ຄົນເຮັດສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ທ້າທາຍພຣະເຈົ້າ, ພຣະອົງກໍຈະນໍາຄວາມໃຈຮ້າຍມາສູ່ພວກເຂົາ. ເມື່ອຜູ້ຄົນກັບໃຈຢ່າງແທ້ຈິງ, ຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າກໍຈະປ່ຽນແປງ ແລະ ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງກໍຈະເຊົາ. ເມື່ອຜູ້ຄົນສືບຕໍ່ໆຕ້ານພຣະເຈົ້າຢ່າງດື້ດ້ານ, ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງກໍຈະບໍ່ເຊົາ ແລະ ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງກໍຈະບີບພວກເຂົາເທື່ອລະໜ້ອຍຈົນພວກເຂົາຖືກທຳລາຍ. ນີ້ແມ່ນແກ່ນແທ້ຂອງອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ. ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະສະແດງຄວາມໂກດຮ້າຍ ຫຼື ຄວາມກະລຸນາ ແລະ ຄວາມຮັກຄວາມເມດຕາແບບໃດກໍຕາມ, ມັນຄືຄວາມປະພຶດຂອງມະນຸດ, ພຶດຕິກຳ ແລະ ທັດສະນະຄະຕິທີ່ຢູ່ໃນສ່ວນເລິກຂອງຫົວໃຈມະນຸດທີ່ພວກເຂົາມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າທີ່ເຮັດໃຫ້ພຣະອົງເປີດເຜີຍອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງ. ຖ້າພຣະເຈົ້ານໍາບຸກຄົນໃດໜຶ່ງມາຢູ່ພາຍໃຕ້ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ, ຫົວໃຈຂອງບຸກຄົນນັ້ນກໍຈະຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າໂດຍບໍ່ຕ້ອງສົງໄສ. ຍ້ອນບຸກຄົນດັ່ງກ່າວບໍ່ເຄີຍກັບໃຈຢ່າງແທ້ຈິງ, ບໍ່ເຄີຍກົ້ມຫົວຂອງພວກເຂົາລົງຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ ຫຼື ມີຄວາມເຊື່ອແທ້ຈິງໃນພຣະເຈົ້າຈັກເທື່ອ, ພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍໄດ້ຮັບເອົາຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະເຈົ້າຈັກເທື່ອ. ຖ້າບາງຄົນຮັບເອົາການດູແລຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະອົງຢູ່ເລື້ອຍໆ, ແລ້ວແນ່ນອນ ບຸກຄົນນັ້ນກໍຈະມີຄວາມເຊື່ອຢ່າງແທ້ຈິງໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາກໍຈະບໍ່ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ. ບຸກຄົນນີ້ມັກຈະກັບໃຈຢ່າງແທ້ຈິງຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ; ສະນັ້ນ ເຖິງແມ່ນວ່າ ການລົງວິໄນຂອງພຣະເຈົ້າມັກລົງມາໃສ່ບຸກຄົນນີ້, ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງແມ່ນບໍ່ໄດ້ລົງໃສ່.

ເລື່ອງລາວສັ້ນໆນີ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເຫັນຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຫັນເຖິງຄວາມເປັນຈິງແຫ່ງແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງ, ເຫັນວ່າຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການປ່ຽນແປງທີ່ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງພຣະອົງບໍ່ແມ່ນບໍ່ມີເຫດຜົນ. ນອກຈາກຄວາມແຕກຕ່າງໂດຍສິ້ນເຊີງທີ່ພຣະເຈົ້າສະແດງອອກເມື່ອພຣະອົງໂກດຮ້າຍ ແລະ ເມື່ອພຣະອົງປ່ຽນແປງຫົວໃຈຂອງພຣະອົງ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເຊື່ອວ່າ ມີການບໍ່ເຊື່ອມໂຍງ ຫຼື ຄວາມແຕກຕ່າງຢ່າງຫຼາຍລະຫວ່າງສອງດ້ານນີ້ຂອງແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະອົງ, ທ່າທີຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ການກັບໃຈຂອງຊາວນີນາເວແມ່ນເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເຫັນອີກດ້ານໜຶ່ງຂອງອຸປະນິໄສທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຈົ້າອີກຄັ້ງ. ການທີ່ພຣະເຈົ້າປ່ຽນແປງຫົວໃຈກໍເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດຊາດໄດ້ເຫັນຢ່າງແທ້ຈິງເຖິງຄວາມຈິງແຫ່ງຄວາມກະລຸນາ ແລະ ຄວາມຮັກຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າອີກຄັ້ງ ແລະ ເຫັນເຖິງການເປີດເຜີຍທີ່ແທ້ຈິງກ່ຽວກັບແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ. ມະນຸດຊາດມີພຽງແຕ່ຕ້ອງຮັບຮູ້ວ່າ ຄວາມກະລຸນາ ແລະ ຄວາມຮັກຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນເລື່ອງເລົ່າຂານທີ່ບໍ່ມີຄວາມຈິງ ຫຼື ພວກມັນບໍ່ແມ່ນເລື່ອງລາວທີ່ຖືກປັ້ນແຕ່ງຂຶ້ນມາ. ນີ້ກໍຍ້ອນວ່າ ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພຣະເຈົ້າໃນຊ່ວງເວລານັ້ນເປັນຄວາມຈິງ ແລະ ການທີ່ພຣະເຈົ້າປ່ຽນແປງຫົວໃຈກໍເປັນຈິງ, ແນ່ນອນ ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະທານຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະອົງມາສູ່ມະນຸດຊາດອີກຄັ້ງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ II

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 115)

“ແລະ ຖ້ອຍຄໍາຂອງພຣະເຢໂຮວາໄດ້ມາເຖິງໂຢນາເປັນຄັ້ງທີສອງ ໂດຍກ່າວວ່າ ຈົ່ງລຸກຂຶ້ນ, ຈົ່ງໄປເມືອງນີນາເວ ເຊິ່ງເປັນເມືອງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ນັ້ນ ແລະ ຈົ່ງເທດສະໜາຕາມຄໍາເທດສະໜາທີ່ເຮົາໄດ້ບອກໃຫ້ກັບເຈົ້າ. ແລ້ວໂຢນາກໍລຸກຂຶ້ນ ແລະ ໄປເມືອງນີນາເວຕາມຖ້ອຍຄໍາຂອງພຣະເຢໂຮວາ. ບັດນີ້ ນີນາເວເປັນເມືອງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຫຼາຍ ເຊິ່ງຕ້ອງໃຊ້ເວລາເດີນທາງສາມມື້ ແລະ ໂຢນາກໍເລີ່ມເຂົ້າໄປໃນເມືອງນັ້ນໂດຍເດີນທາງມື້ດຽວ ແລະ ລາວຮ້ອງໄຫ້ຂຶ້ນ ແລະ ເວົ້າວ່າ ໃນເວລາສີ່ສິບມື້ນີນາເວຈະຖືກໂຄ່ນລົ້ມ. ແລ້ວປະຊາຊົນໃນນີນາເວກໍເຊື່ອພຣະເຈົ້າ ແລະ ປະກາດໃຫ້ຜູ້ຄົນບໍ່ວ່າໃຫຍ່ ແລະ ນ້ອຍອົດອາຫານ ແລະ ນຸ່ງຜ້າກະສອບ. ເມື່ອຖ້ອຍຄໍາໄດ້ມາເຖິງກະສັດແຫ່ງນີນາເວ ແລ້ວເພິ່ນກໍລຸກຂຶ້ນຈາກບັນລັງຂອງເພິ່ນ ແລະ ເພິ່ນແກ້ເຄື່ອງນຸ່ງອອກຈາກໂຕເພິ່ນ ແລະ ນຸ່ງຜ້າກະຊອບ ແລະ ໄດ້ນັ່ງໃນກອງຂີ້ເຖົ່າ. ແລ້ວເພິ່ນກໍສັ່ງໃຫ້ປະກາດ ແລະ ຕີແຜ່ທົ່ວທັງນີນາເວດ້ວຍກົດບັນຍັດຂອງກະສັດ ແລະ ຜູ້ຄົນຊັ້ນສູງ ໂດຍກ່າວວ່າ ບໍ່ໃຫ້ຄົນໃດ ຫຼື ສັດ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນຝູງມ້າ ຫຼື ຝູງລໍ, ກິນຫຍັງກໍຕາມ ນັ້ນກໍຄືບໍ່ໃຫ້ພວກມັນກິນ ຫຼື ດື່ມນໍ້າ, ແຕ່ໃຫ້ທັງຄົນ ແລະ ສັດນຸ່ງຜ້າກະສອບ ແລະ ຮ້ອງໄຫ້ຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງກຶກກ້ອງ, ແມ່ນແລ້ວ ໃຫ້ພວກເຂົາທຸກຄົນກັບໃຈຈາກຫົນທາງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງເຂົາ ແລະ ປະຖິ້ມຄວາມວຸ້ນວາຍທີ່ເກີດຂຶ້ນດ້ວຍມືຂອງພວກເຂົາ. ມີໃຜແດ່ທີ່ສາມາດຮູ້ໄດ້ວ່າ ບາງເທື່ອພຣະເຈົ້າອາດຈະປ່ຽນໃຈ ແລະ ຫັນໜີຈາກຄວາມໂກດຮ້າຍທີ່ຮຸນແຮງຂອງພຣະອົງເພື່ອພວກເຂົາຈະບໍ່ຈິບຫາຍ? ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຫັນການກະທໍາຂອງພວກເຂົາ ກໍເຫັນວ່າພວກເຂົາໄດ້ປະຖິ້ມຫົນທາງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍແລ້ວ ແລະ ພຣະເຈົ້າກໍປ່ຽນໃຈຈາກການທໍາຮ້າຍທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວໄວ້ວ່າ ພຣະອົງຈະກະທໍາຕໍ່ພວກເຂົາ, ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນເກີດຂຶ້ນເລີຍ” (ໂຢນາ 3).

ການກັບໃຈທີ່ແທ້ຈິງໃນຫົວໃຈຂອງຊາວນີນາເວທີ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາໄດ້ຮັບຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ປ່ຽນຜົນຮັບຂອງພວກເຂົາເອງ

ມີຂໍ້ຂັດແຍ້ງໃດບໍລະຫວ່າງການປ່ຽນໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ? ແນ່ນອນວ່າບໍ່ມີ! ນີ້ກໍຍ້ອນວ່າຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະເຈົ້າໃນເວລານັ້ນແມ່ນມີເຫດຜົນຂອງມັນ. ແມ່ນຫຍັງຄືເຫດຜົນດັ່ງກ່າວ? ມັນຄືເຫດຜົນທີ່ກ່າວໄວ້ໃນພຣະຄຳພີ: “ທຸກຄົນກັບໃຈຈາກຫົນທາງທີ່ຊົ່ວຊ້າຂອງພວກເຂົາ” ແລະ “ປະຖິ້ມຄວາມວຸ້ນວາຍທີ່ເກີດຂຶ້ນດ້ວຍມືຂອງພວກເຂົາ”.

“ຫົນທາງທີ່ຊົ່ວຊ້າ” ນີ້ບໍ່ໄດ້ໝາຍເຖິງການກະທຳຊົ່ວຮ້າຍເລັກນ້ອຍ, ແຕ່ໝາຍເຖິງແຫຼ່ງທີ່ມາຂອງພຶດຕິກຳຊົ່ວຮ້າຍຂອງຜູ້ຄົນ. “ກັບໃຈຈາກຫົນທາງທີ່ຊົ່ວຊ້າຂອງຕົນເອງ” ໝາຍຄວາມວ່າ ບຸກຄົນດັ່ງກ່າວຈະບໍ່ເຮັດການກະທຳເຫຼົ່ານີ້ອີກ. ເວົ້າອີກຢ່າງກໍຄື ພວກເຂົາຈະບໍ່ປະພຶດໃນວິທີທີ່ຊົ່ວຮ້າຍແບບນີ້ອີກຕໍ່ໄປ; ວິທີການ, ແຫຼ່ງທີ່ມາ, ຈຸດປະສົງ, ເຈດຕະນາ ແລະ ຫຼັກການແຫ່ງການກະທຳຂອງພວກເຂົາໄດ້ປ່ຽນແປງໝົດແລ້ວ; ພວກເຂົາຈະບໍ່ໃຊ້ວິທີການ ແລະ ຫຼັກການເຫຼົ່ານັ້ນເພື່ອນໍາຄວາມປິຕິຍິນດີ ແລະ ຄວາມສຸກມາສູ່ຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາອີກຕໍ່ໄປ. “ການປະຖິ້ມ” ໃນ “ການປະຖິ້ມຄວາມວຸ້ນວາຍທີ່ເກີດຂຶ້ນດ້ວຍມືຂອງຕົນເອງ” ໝາຍຄວາມວ່າ ການປ່ອຍວາງ ຫຼື ການປ່ອຍປະ ເພື່ອໜີອອກຈາກອະດີດຢ່າງສົມບູນ ແລະ ບໍ່ຫັນຫຼັງກັບຄືນຕະຫຼອດໄປ. ເມື່ອປະຊາຊົນແຫ່ງເມືອງນີນາເວປະຖິ້ມຄວາມວຸ້ນວາຍໃນມືຂອງພວກເຂົາ, ສິ່ງນີ້ໄດ້ພິສູດ ແລະ ເປັນຕົວແທນໃຫ້ກັບການກັບໃຈທີ່ແທ້ຈິງຂອງພວກເຂົາ. ພຣະເຈົ້າສັງເກດລັກສະນະພາຍນອກຂອງຜູ້ຄົນ ພ້ອມທັງຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າສັງເກດເຫັນການກັບໃຈຢ່າງແທ້ຈິງໃນຫົວໃຈຂອງຊາວນີນາເວໂດຍບໍ່ມີການຕັ້ງຄຳຖາມ ແລະ ຍັງສັງເກດເຫັນວ່າ ພວກເຂົາໄດ້ປະຖິ້ມຫົນທາງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ ແລະ ປະຖິ້ມຄວາມວຸ້ນວາຍທີ່ຢູ່ໃນມືຂອງພວກເຂົາ, ພຣະອົງກໍປ່ຽນໃຈຂອງພຣະອົງ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ຄວາມປະພຶດ ແລະ ພຶດຕິກຳຂອງຜູ້ຄົນ ແລະ ຫຼາກຫຼາຍວິທີໃນການເຮັດສິ່ງຕ່າງໆ ພ້ອມທັງການສາລະພາບບາບທີ່ແທ້ຈິງຂອງພວກເຂົາ ແລະ ການກັບໃຈຈາກຄວາມຜິດບາບທີ່ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າປ່ຽນໃຈ, ປ່ຽນເຈດຕະນາ, ປ່ຽນແປງການຕັດສິນໃຈຂອງພຣະອົງ ແລະ ບໍ່ລົງໂທດ ຫຼື ທຳລາຍພວກເຂົາອີກ. ສະນັ້ນ ປະຊາຊົນແຫ່ງເມືອງນີນາເວຈຶ່ງໄດ້ຮັບຜົນຕາມມາທີ່ແຕກຕ່າງສຳລັບພວກເຂົາເອງ. ພວກເຂົາໄຖ່ຊີວິດຂອງພວກເຂົາເອງ ແລະ ໃນເວລາດຽວກັນກໍໄດ້ຮັບຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຊິ່ງຍັງເປັນຈຸດທີ່ພຣະເຈົ້າຖອນຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ.

ຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນບໍ່ແປກ, ແຕ່ການກັບໃຈທີ່ແທ້ຈິງຂອງມະນຸດແມ່ນແປກ

ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະໃຈຮ້າຍຫຼາຍສໍ່າໃດກັບຊາວນີນາເວກໍຕາມ, ທັນທີທີ່ພວກເຂົາປະກາດການອົດອາຫານ ແລະ ນຸ່ງຜ້າກະສອບ ແລະ ນັ່ງເທິງຂີ້ເຖົ່າ, ຫົວໃຈຂອງພຣະອົງກໍເລີ່ມອ່ອນລົງ ແລະ ພຣະອົງກໍເລີ່ມປ່ຽນຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງ. ເມື່ອພຣະອົງປະກາດຕໍ່ພວກເຂົາວ່າ ພຣະອົງຈະທຳລາຍເມືອງຂອງພວກເຂົາ, ພຣະອົງແມ່ນຍັງໃຈຮ້າຍກັບພວກເຂົາຢູ່ ເຊິ່ງເປັນຊ່ວງເວລາກ່ອນການສາລະພາບ ແລະ ການກັບໃຈຈາກຄວາມຜິດບາບຂອງພວກເຂົາ. ຫຼັງຈາກທີ່ພວກເຂົາໄດ້ກັບໃຈ, ຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບປະຊາຊົນແຫ່ງເມືອງນີນາເວກໍປ່ຽນແປງເປັນຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຕໍ່ພວກເຂົາເທື່ອລະໜ້ອຍ. ບໍ່ມີສິ່ງໃດຂັດແຍ້ງກ່ຽວກັບການເປີດເຜີຍທັງສອງດ້ານຂອງອຸປະນິໄສເຫຼົ່ານີ້ຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ເກີດຂຶ້ນຈາກເຫດການດຽວກັນ. ແລ້ວຜູ້ຄົນຈະເຂົ້າໃຈ ແລະ ຮູ້ຈັກການຂາດຂໍ້ຂັດແຍ້ງນີ້ໄດ້ແນວໃດ? ພຣະເຈົ້າສະແດງ ແລະ ເປີດເຜີຍແກ່ນແທ້ທັງສອງດ້ານທີ່ກົງກັນຂ້າມກັນຕາມລຳດັບ ໃນຂະນະທີ່ປະຊາຊົນແຫ່ງເມືອງນີນາເວກັບໃຈ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເຫັນເຖິງຄວາມເປັນຈິງ ແລະ ຄວາມບໍ່ສາມາດລ່ວງເກີນໄດ້ຂອງແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າໃຊ້ທັດສະນະຄະຕິຂອງພຣະອົງເພື່ອບອກຜູ້ຄົນກັບສິ່ງດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: ມັນບໍ່ແມ່ນພຣະເຈົ້າທີ່ບໍ່ອົດກັ້ນຕໍ່ຜູ້ຄົນ ຫຼື ບໍ່ແມ່ນວ່າ ພຣະອົງບໍ່ຕ້ອງການສະແດງຄວາມເມດຕາກັບພວກເຂົາ; ກົງກັນຂ້າມ ມັນແມ່ນພວກເຂົາທີ່ບໍ່ຄ່ອຍກັບໃຈຕໍ່ພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ມັນຍາກສໍາລັບຜູ້ຄົນທີ່ຈະຫັນຫຼັງຈາກຫົນທາງອັນຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ປະຖິ້ມຄວາມວຸ້ນວາຍທີ່ຢູ່ໃນມືຂອງພວກເຂົາ. ເວົ້າອີກຢ່າງກໍຄື ເມື່ອພຣະເຈົ້າໃຈຮ້າຍກັບມະນຸດ, ພຣະອົງຫວັງວ່າມະນຸດຈະສາມາດກັບໃຈຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ແນ່ນອນ ພຣະອົງຫວັງຢ່າງຍິ່ງທີ່ຈະເຫັນການກັບໃຈຢ່າງແທ້ຈິງຂອງມະນຸດ ເຊິ່ງໃນກໍລະນີນີ້ ພຣະອົງກໍຈະສືບຕໍ່ປະທານຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະອົງໃຫ້ແກ່ມະນຸດຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ຄວາມປະພຶດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງມະນຸດກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ, ໃນຂະນະທີ່ຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະເຈົ້າຖືກປະທານໃຫ້ແກ່ຄົນທີ່ເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າ ແລະ ກັບໃຈຕໍ່ໜ້າພຣະອົງຢ່າງແທ້ຈິງ, ປະທານໃຫ້ແກ່ຄົນທີ່ສາມາດຫັນອອກຈາກຫົນທາງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ ແລະ ປະຖິ້ມຄວາມວຸ້ນວາຍທີ່ຢູ່ໃນມືຂອງພວກເຂົາ. ທ່າທີຂອງພຣະເຈົ້າຖືກເປີດເຜີຍຢ່າງຊັດເຈນຫຼາຍໃນການປະຕິບັດຂອງພຣະອົງຕໍ່ຊາວນີນາເວ: ຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຍາກເລີຍທີ່ຈະຮັບເອົາ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະອົງຮຽກຮ້ອງກໍຄືການກັບໃຈຂອງຜູ້ຄົນ. ຕາບໃດທີ່ຜູ້ຄົນປະຖິ້ມຫົນທາງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ ແລະ ປະຖິ້ມຄວາມໂຫດຮ້າຍທີ່ຢູ່ໃນໃຈຂອງພວກເຂົາ, ພຣະເຈົ້າກໍຈະປ່ຽນໃຈ ແລະ ທັດສະນະຄະຕິຂອງພຣະອົງຕໍ່ພວກເຂົາ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ II

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 116)

ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະຜູ້ສ້າງເປັນຈິງ ແລະ ແຈ່ມແຈ້ງ

ເມື່ອພຣະເຈົ້າປ່ຽນໃຈຕໍ່ປະຊາຊົນແຫ່ງເມືອງນີນາເວ, ຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະອົງເປັນລັກສະນະທີ່ຈອມປອມບໍ? ແນ່ນອນວ່າບໍ່ແມ່ນ! ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືສິ່ງທີ່ຖືກສະແດງອອກຈາກການປ່ຽນແປງລະຫວ່າງສອງລັກສະນະຂອງອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າໃນລະຫວ່າງທີ່ພຣະເຈົ້າຈັດການກັບສະຖານະການດັ່ງກ່າວນີ້? ອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນສົມບູນທັງໝົດ, ມັນບໍ່ໄດ້ຖືກແບ່ງແຍກເລີຍ. ບໍ່ວ່າພຣະອົງຈະສະແດງຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງພຣະອົງ ຫຼື ຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຕໍ່ຜູ້ຄົນ, ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ກໍລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນການສະແດງອອກເຖິງອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງ. ອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນມີຊີວິດຊີວາ ແລະ ມີຮູບຮ່າງຢ່າງຊັດເຈນ ແລະ ພຣະອົງປ່ຽນຄວາມຄິດ ແລະ ທັດສະນະຄະຕິຂອງພຣະອົງອີງຕາມການປ່ຽນແປງຂອງສິ່ງຕ່າງໆ. ການປ່ຽນແປງທັດສະນະຄະຕິຂອງພຣະອົງຕໍ່ຊາວນີນາເວບອກໃຫ້ມະນຸດຊາດຮູ້ວ່າ ພຣະອົງມີຄວາມຄິດ ແລະ ແນວຄິດຂອງພຣະອົງເອງ; ພຣະອົງບໍ່ແມ່ນຫຸ່ນຍົນ ຫຼື ຮູບປັ້ນດິນດາກ, ແຕ່ເປັນພຣະເຈົ້າທີ່ມີຊີວິດ. ພຣະອົງສາມາດໃຈຮ້າຍກັບປະຊາຊົນແຫ່ງເມືອງນີນາເວ, ເຊັ່ນດຽວກັບທີ່ພຣະອົງສາມາດຍົກໂທດອະດີດຂອງພວກເຂົາ ຍ້ອນທ່າທີຂອງພວກເຂົາ. ພຣະອົງສາມາດຕັດສິນໃຈທີ່ຈະນໍາຄວາມໂຊກຮ້າຍມາສູ່ຊາວນີນາເວ ແລະ ພຣະອົງຍັງສາມາດປ່ຽນການຕັດສິນໃຈຂອງພຣະອົງ ຍ້ອນການກັບໃຈຂອງພວກເຂົາ. ຜູ້ຄົນມັກນໍາໃຊ້ກົດລະບຽບຢ່າງຕາຍຕົວ ແລະ ໃຊ້ກົດລະບຽບດັ່ງກ່າວເພື່ອກຳນົດຂອບເຂດ ແລະ ຈຳກັດພຣະເຈົ້າ ເໝືອນດັ່ງທີ່ພວກເຂົາມັກໃຊ້ສູດຕໍາລາເພື່ອພະຍາຍາມເຂົ້າໃຈອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ. ສະນັ້ນ ສໍາລັບຂອບເຂດຂອງຄວາມຄິດມະນຸດແລ້ວ, ພຣະເຈົ້າບໍ່ຄິດ ຫຼື ພຣະອົງບໍ່ມີແນວຄິດທີ່ເປັນແກ່ນແທ້. ແຕ່ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ຄວາມຄິດຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຢູ່ໃນສະພາບທີ່ປ່ຽນແປງຕະຫຼອດເວລາອີງຕາມການປ່ຽນແປງໃນສິ່ງຕ່າງໆ ແລະ ໃນສະພາບແວດລ້ອມຕ່າງໆ. ໃນຂະນະທີ່ຄວາມຄິດເຫຼົ່ານີ້ປ່ຽນແປງ, ລັກສະນະທີ່ແຕກຕ່າງກັນຂອງແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າກໍຖືກເປີດເຜີຍ. ໃນລະຫວ່າງຂະບວນການປ່ຽນແປງນີ້ ຄືຊ່ວງເວລາທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ມີການປ່ຽນໃຈ; ສິ່ງທີ່ພຣະອົງສະແດງຕໍ່ມະນຸດຊາດແມ່ນການເປັນຢູ່ທີ່ແທ້ຈິງຂອງຊີວິດຂອງພຣະອົງ ແລະ ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງກໍເຕັມໄປດ້ວຍຊີວິດຊີວາ ແລະ ພະລັງ. ໃນເວລາດຽວກັນ, ພຣະເຈົ້າໃຊ້ການເປີດເຜີຍທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະອົງເອງເພື່ອພິສູດຕໍ່ມະນຸດຊາດເຖິງຄວາມຈິງແຫ່ງການມີຢູ່ຂອງຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ, ຄວາມກະລຸນາຂອງພຣະອົງ, ຄວາມຮັກຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະອົງ. ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງຈະຖືກເປີດເຜີຍໃນເວລາໃດກໍໄດ້ ແລະ ສະຖານທີ່ໃດກໍໄດ້ຕາມການປ່ຽນແປງຂອງສິ່ງຕ່າງໆ. ພຣະອົງມີຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງສິງໂຕ ແລະ ຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດທົນຂອງແມ່. ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງບໍ່ຍອມໃຫ້ຄົນໃດໜຶ່ງຕັ້ງຄຳຖາມ, ລະເມີດ, ປ່ຽນແປງ ຫຼື ບິດເບືອນ. ໃນທ່າມກາງເລື່ອງທັງໝົດ ແລະ ສິ່ງທັງປວງ, ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ນັ້ນກໍຄື ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າ ສາມາດຖືກເປີດເຜີຍໃນເວລາໃດກໍໄດ້ ແລະ ສະຖານທີ່ໃດກໍໄດ້. ພຣະອົງສະແດງເຖິງສໍາຄັນຕໍ່ລັກສະນະເຫຼົ່ານີ້ໃນທຸກມຸມຂອງການເນລະມິດສ້າງທັງປວງ ແລະ ພຣະອົງນໍາໃຊ້ພວກມັນຢ່າງມີຊີວິດຊີວາໃນທຸກຊ່ວງເວລາທີ່ຜ່ານໄປ. ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຖືກຈຳກັດໂດຍເວລາ ຫຼື ອາກາດ; ເວົ້າອີກຢ່າງກໍຄື ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຖືກສະແດງອອກ ຫຼື ຖືກເປີດເຜີຍຕາມຂໍ້ຈຳກັດຂອງເວລາ ຫຼື ອາກາດແບບເຄື່ອງຈັກ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ຖືກເປີດເຜີຍຢ່າງງ່າຍດາຍ ໃນທຸກເວລາ ແລະ ທຸກສະຖານທີ່. ເມື່ອເຈົ້າໄດ້ເຫັນວ່າພຣະເຈົ້າປ່ຽນໃຈ ແລະ ເຊົາສະແດງຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງ ແລະ ລະເວັ້ນຈາກການທຳລາຍເມືອງນີນາເວ, ເຈົ້າສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າພຣະເຈົ້າພຽງແຕ່ເມດຕາ ແລະ ຮັກໄຄ່? ເຈົ້າສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າ ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າປະກອບດ້ວຍຖ້ອຍຄໍາທີ່ວ່າງເປົ່າ? ເມື່ອພຣະເຈົ້າໃຈຮ້າຍດ້ວຍຄວາມໂກດທີ່ຮ້າຍແຮງ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມເມດຕາ, ເຈົ້າສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າພຣະອົງບໍ່ມີຄວາມຮັກທີ່ແທ້ຈິງຕໍ່ມະນຸດຊາດ? ຄວາມໂກດຮ້າຍທີ່ຮ້າຍແຮງນີ້ຖືກສະແດງອອກໂດຍພຣະເຈົ້າເພື່ອຕອບໂຕ້ກັບການກະທຳທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງຜູ້ຄົນ; ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະອົງບໍ່ແມ່ນຂໍ້ບົກຜ່ອງ. ຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າຖືກສຳຜັດເພື່ອຕອບໂຕ້ກັບການກັບໃຈຂອງຜູ້ຄົນ ແລະ ມັນແມ່ນການກັບໃຈນີ້ທີ່ນໍາໄປສູ່ການປ່ຽນໃຈຂອງພຣະອົງ. ເມື່ອພຣະອົງຮູ້ສຶກດົນໃຈ, ເມື່ອພຣະອົງປ່ຽນໃຈ ແລະ ເມື່ອພຣະອົງສະແດງຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະອົງຕໍ່ມະນຸດ, ທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນບໍ່ມີຂໍ້ບົກຜ່ອງທັງສິ້ນ; ພວກມັນສະອາດ, ບໍລິສຸດ, ບໍ່ມີມົນທິນ ແລະ ບໍ່ມີສິ່ງເຈືອປົນ. ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະເຈົ້າເປັນແບບນັ້ນແທ້ຈິງ: ຄວາມອົດກັ້ນ ແມ່ນບໍ່ຕ່າງຈາກຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງ. ອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງສະແດງເຖິງຄວາມໂກດຮ້າຍ ຫຼື ຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນອີງຕາມການກັບໃຈຂອງມະນຸດ ແລະ ອີງຕາມຄວາມປ່ຽນແປງໃນຄວາມປະພຶດຂອງມະນຸດ. ບໍ່ວ່າພຣະອົງຈະເປີດເຜີຍ ແລະ ສະແດງຫຍັງກໍຕາມ, ມັນກໍລ້ວນແລ້ວແຕ່ບໍລິສຸດ ແລະ ກົງໄປກົງມາ; ແກ່ນແທ້ຂອງມັນແມ່ນແຕກຕ່າງຈາກທາດແທ້ຂອງສິ່ງໃດໆໃນການເນລະມິດສ້າງ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າສະແດງຫຼັກການທີ່ເປັນພື້ນຖານໃນການກະທຳຂອງພຣະອົງ, ພວກມັນ ພ້ອມທັງຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງ, ແນວຄິດຂອງພຣະອົງ, ທຸກການຕັດສິນໃຈ ແລະ ທຸກການກະທໍາທີ່ພຣະອົງໄດ້ເຮັດແມ່ນປາສະຈາກຂໍ້ບົກຜ່ອງ ຫຼື ມົນທິນໃດໆ. ຍ້ອນພຣະເຈົ້າໄດ້ຕັດສິນໃຈແບບນັ້ນ ແລະ ຍ້ອນພຣະອົງໄດ້ກະທຳແບບນັ້ນ, ພຣະອົງຈຶ່ງໄດ້ສຳເລັດກິດຈະການຂອງພຣະອົງ. ຜົນຮັບໃນການກະທໍາຂອງພຣະອົງແມ່ນຖືກຕ້ອງ ແລະ ບໍ່ມີຂໍ້ບົກຜ່ອງ ນັ້ນກໍຍ້ອນວ່າ ແຫຼ່ງທີ່ມາຂອງພວກເຂົາແມ່ນບໍ່ມີຂໍ້ບົກຜ່ອງ ແລະ ບໍ່ມີມົນທິນ. ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ມີຂໍ້ບົກຜ່ອງ. ໃນທຳນອງດຽວກັນ, ຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະເຈົ້າ ເຊິ່ງບໍ່ມີໃນທ່າມກາງເນລະມິດສ້າງທັງໝົດ ກໍບໍລິສຸດ ແລະ ບໍ່ມີຂໍ້ບົກຜ່ອງ ແລະ ສາມາດທົນຕໍ່ການຕຶກຕອງທີ່ຮອບຄອບ ແລະ ປະສົບການຕ່າງໆ.

ຜ່ານການເຂົ້າໃຈຂອງເຈົ້າກ່ຽວກັບເລື່ອງລາວຂອງເມືອງນີນາເວ, ບັດນີ້ ພວກເຈົ້າໄດ້ເຫັນອີກດ້ານໜຶ່ງຂອງແກ່ນແທ້ຂອງອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວບໍ? ເຈົ້າໄດ້ເຫັນອີກດ້ານຂອງອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວບໍ? ມີຜູ້ໃດທ່າມກາງມະນຸດຊາດມີອຸປະນິໄສແບບນີ້ບໍ? ມີຜູ້ໃດທີ່ມີຄວາມໂກດຮ້າຍແບບນີ້ ທີ່ເປັນຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ມີຜູ້ໃດມີຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນດັ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າມີບໍ? ຜູ້ໃດທ່າມກາງການເນລະມິດສ້າງສາມາດເອີ້ນຄວາມໂກດຮ້າຍທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ແບບນັ້ນ ແລະ ຕັດສິນໃຈທຳລາຍ ຫຼື ນໍາໄພພິບັດມາສູ່ມະນຸດຊາດໄດ້ແດ່? ແລ້ວຜູ້ໃດມີຄຸນສົມບັດທີ່ຈະປະທານຄວາມເມດຕາໃຫ້ກັບມະນຸດ, ມີຄວາມອົດກັ້ນ ແລະ ໃຫ້ອະໄພ ແລະ ປ່ຽນການຕັດສິນໃຈກ່ອນທຳລາຍມະນຸດບໍ? ພຣະຜູ້ສ້າງສະແດງອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງຜ່ານວິທີການ ແລະ ຫຼັກການທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງພຣະອົງເອງ ແລະ ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ຂຶ້ນກັບການຄວບຄຸມ ຫຼື ຂໍ້ຈຳກັດທີ່ຜູ້ຄົນ, ເຫດການ ຫຼື ສິ່ງໃດກຳນົດຂຶ້ນມາ. ດ້ວຍອຸປະນິໄສທີ່ເປັນເອກະລັກນີ້, ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດປ່ຽນຄວາມຄິດ ແລະ ແນວຄິດຂອງພຣະອົງໄດ້ ຫຼື ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດຊັກຈູງພຣະອົງ ແລະ ປ່ຽນແປງການຕັດສິນໃຈຂອງພຣະອົງໄດ້. ພຶດຕິກຳ ແລະ ຄວາມຄິດທັງໝົດທີ່ມີຢູ່ໃນການສ້າງທັງໝົດແມ່ນຢູ່ພາຍໃຕ້ການພິພາກສາຂອງອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະອົງ. ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດຄວບຄຸມຄວາມໂກດຮ້າຍ ຫຼື ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງໄດ້; ມີພຽງແຕ່ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະຜູ້ສ້າງເທົ່ານັ້ນ ຫຼື ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະຜູ້ສ້າງເທົ່ານັ້ນ ທີ່ສາມາດຕັດສິນໃຈກ່ຽວກັບສິ່ງນີ້ໄດ້. ສິ່ງດັ່ງກ່າວແມ່ນທຳມະຊາດທີ່ເປັນເອກະລັກແຫ່ງອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ!

ຜ່ານການວິເຄາະ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈໃນການປ່ຽນແປງທັດສະນະຄະຕິຂອງພຣະອົງຕໍ່ປະຊາຊົນແຫ່ງເມືອງນີນາເວ, ພວກເຈົ້າສາມາດໃຊ້ຄຳວ່າ “ເປັນເອກະລັກ” ເພື່ອບັນລະຍາຍເຖິງຄວາມເມດຕາທີ່ຄົ້ນພົບໃນອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະອົງບໍ? ພວກເຮົາເວົ້າກ່ອນໜ້ານີ້ແລ້ວວ່າ ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນດ້ານໜຶ່ງຂອງແກ່ນແທ້ຂອງອຸປະນິໄສຊອບທຳທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງພຣະອົງ. ບັດນີ້ ເຮົາຈະອະທິບາຍສອງລັກສະນະນີ້, ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າ ແມ່ນອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງ. ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າບໍລິສຸດ; ບໍ່ອົດທົນເມື່ອຖືກທ້າທາຍ ຫຼື ເມື່ອຖືກສອບຖາມ; ມັນແມ່ນສິ່ງທີ່ບໍ່ມີຜູ້ໃດທ່າມກາງສິ່ງຖືກສ້າງ ຫຼື ບໍ່ຖືກສ້າງຄອບຄອງໄດ້. ມັນທັງເປັນເອກະລັກ ແລະ ພິເສດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າບໍລິສຸດ ແລະ ບໍ່ສາມາດລ່ວງເກີນໄດ້. ໃນລັກສະນະດຽວກັນ, ອີກດ້ານໜຶ່ງຂອງອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ກໍຄືຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ບໍລິສຸດ ແລະ ບໍ່ສາມາດລ່ວງເກີນໄດ້. ບໍ່ມີຜູ້ໃດໃນບັນດາສິ່ງຖືກສ້າງ ຫຼື ບໍ່ຖືກສ້າງ ສາມາດແທນທີ່ ຫຼື ເປັນຕົວແທນໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າໃນການກະທຳຂອງພຣະອົງ ຫຼື ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດແທນທີ່ ຫຼື ເປັນຕົວແທນໃຫ້ກັບພຣະອົງໃນການທຳລາຍເມືອງໂຊໂດມ ຫຼື ການຊ່ວຍເມືອງນີນາເວໃຫ້ລອດພົ້ນ. ນີ້ແມ່ນການສະແດງອອກເຖິງອຸປະນິໄສຊອບທຳທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ II

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 117)

ຄວາມຮູ້ສຶກຢ່າງຈິງໃຈຂອງພຣະຜູ້ສ້າງຕໍ່ມະນຸດຊາດ

ຜູ້ຄົນມັກເວົ້າວ່າ ມັນບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍທີ່ຈະຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ແຕ່, ເຮົາເວົ້າວ່າ ການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນເລື່ອງຍາກເລີຍ ເພາະວ່າ ພຣະອົງສະແດງການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໃຫ້ມະນຸດເຫັນຢູ່ເລື້ອຍໆ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍເຊົາສົນທະນາກັບມະນຸດ ແລະ ພຣະອົງບໍ່ເຄີຍປິດບັງພຣະອົງເອງຈາກມະນຸດຈັກເທື່ອ ແລະ ພຣະອົງບໍ່ເຄີຍເຊື່ອງຊ້ອນພຣະອົງເອງ. ຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງ, ແນວຄິດຂອງພຣະອົງ ແລະ ການກະທຳຂອງພຣະອົງລ້ວນແລ້ວແຕ່ຖືກເປີດເຜີຍໃຫ້ແກ່ມະນຸດຊາດ. ສະນັ້ນ ຕາບໃດທີ່ມະນຸດປາຖະໜາທີ່ຈະຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ, ເຂົາສາມາດມາເຂົ້າໃຈ ແລະ ຮູ້ຈັກກັບພຣະອົງຜ່ານຫຼາຍຫົນທາງ ແລະ ວິທີການຕ່າງໆ. ເຫດຜົນທີ່ວ່າ ເປັນຫຍັງມະນຸດຈຶ່ງຄິດຢ່າງຕາບອດວ່າ ພຣະເຈົ້າຕັ້ງໃຈຫຼີກເວັ້ນພວກເຂົາ, ພຣະເຈົ້າຕັ້ງໃຈເຊື່ອງຊ້ອນພຣະອົງເອງຈາກມະນຸດຊາດ, ພຣະເຈົ້າບໍ່ມີເຈດຕະນາທີ່ຈະຍອມໃຫ້ມະນຸດເຂົ້າໃຈ ແລະ ຮູ້ຈັກກັບພຣະອົງ ແມ່ນຍ້ອນພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ປາຖະໜາທີ່ຈະເຂົ້າໃຈພຣະເຈົ້າ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ມະນຸດບໍ່ໃສ່ໃຈກັບການພົວພັນກັບຄວາມຄິດ, ພຣະທຳ ຫຼື ການກະທຳຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ... ເວົ້າຢ່າງແທ້ຈິງກໍຄື ຖ້າຜູ້ຄົນໃຊ້ເວລາວ່າງຂອງພວກເຂົາເພື່ອໃສ່ໃຈ ແລະ ເຂົ້າໃຈພຣະທຳ ຫຼື ການກະທຳຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ຖ້າພວກເຂົາໃສ່ໃຈພຽງເລັກນ້ອຍຕໍ່ຄວາມຄິດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ສຽງຫົວໃຈຂອງພຣະອົງ, ມັນກໍຈະບໍ່ຍາກສຳລັບຜູ້ຄົນທີ່ຈະເຂົ້າໃຈວ່າ ຄວາມຄິດ, ພຣະທຳ ແລະ ການກະທຳຂອງພຣະຜູ້ສ້າງແມ່ນສາມາດເບິ່ງເຫັນໄດ້ ແລະ ໂປ່ງໃສ. ໃນທຳນອງດຽວກັນ, ມັນພຽງໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມເລັກນ້ອຍທີ່ຈະເຂົ້າໃຈວ່າ ພຣະຜູ້ສ້າງຢູ່ທ່າມກາງມະນຸດຕະຫຼອດເວລາ, ພຣະອົງສົນທະນາກັບມະນຸດ ແລະ ການເນລະມິດສ້າງທັງໝົດຢູ່ສະເໝີ ແລະ ພຣະອົງກຳລັງປະຕິບັດກິດຈະການໃໝ່ໃນແຕ່ລະມື້. ແກ່ນແທ້ ແລະ ອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງແມ່ນຖືກສະແດງອອກໃນບົດສົນທະນາຂອງພຣະອົງກັບມະນຸດ; ຄວາມຄິດ ແລະ ແນວຄິດຂອງພຣະອົງຖືກເປີດເຜີຍອອກໃນການກະທຳຂອງພຣະອົງຢ່າງສົມບູນ; ພຣະອົງຕິດຕາມ ແລະ ສັງເກດເບິ່ງມະນຸດຊາດຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ. ພຣະອົງເວົ້າຢ່າງງຽບໆຕໍ່ມະນຸດຊາດ ແລະ ການເນລະມິດສ້າງທັງໝົດດ້ວຍພຣະທຳຂອງພຣະອົງ: “ເຮົາຢູ່ໃນສະຫວັນ ແລະ ເຮົາຢູ່ທ່າມກາງການເນລະມິດສ້າງຂອງເຮົາ. ເຮົາກຳລັງສືບຕໍ່ເຝົ້າເບິ່ງ; ເຮົາກຳລັງລໍຖ້າ; ເຮົາຢູ່ຄຽງຂ້າງເຈົ້າ...”. ມືຂອງພຣະອົງອົບອຸ່ນ ແລະ ໜັກແໜ້ນ; ບາດກ້າວຂອງພຣະອົງເບົາ; ສຽງຂອງພຣະອົງອ່ອນໂຍນ ແລະ ມີຄວາມເມດຕາ; ຮູບຮ່າງຂອງພຣະອົງຜ່ານໄປ ແລະ ຫັນມາ ໂອບກອດເອົາມະນຸດຊາດທັງໝົດ; ໃບໜ້າຂອງພຣະອົງງົດງາມ ແລະ ອ່ອນໂຍນ. ພຣະອົງບໍ່ເຄີຍຈາກໄປ, ບໍ່ເຄີຍຫາຍໄປ. ທັງກາງເວັນ ແລະ ກາງຄືນ ພຣະອົງເປັນເພື່ອນຂອງມະນຸດຊາດຢ່າງສະໝໍ່າສະເໝີ, ບໍ່ເຄີຍຫ່າງຈາກຂ້າງຂອງພວກເຂົາໄປຈັກເທື່ອ. ການດູແລຢ່າງເອົາໃຈໃສ່ ແລະ ຄວາມຮັກໄຄ່ເປັນພິເສດທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດຊາດ, ພ້ອມທັງຄວາມຫ່ວງໃຍ ແລະ ຄວາມຮັກທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະອົງທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດ ແມ່ນຖືກສະແດງອອກເທື່ອລະໜ້ອຍ ໃນຂະນະທີ່ພຣະອົງຊ່ວຍເມືອງນີນາເວໃຫ້ລອດພົ້ນ. ໂດຍສະເພາະແລ້ວ, ການສົນທະນາລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ ແລະ ໂຢນາໄດ້ເປີດເຜີຍຢ່າງສົມບູນເຖິງຄວາມອ່ອນໂຍນຂອງພຣະເຢໂຮວາທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດຊາດ ທີ່ພຣະອົງສ້າງຂຶ້ນດ້ວຍພຣະອົງເອງ. ຜ່ານທາງພຣະທຳເຫຼົ່ານັ້ນ, ເຈົ້າຈະສາມາດຮັບເອົາຄວາມເຂົ້າໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບຄວາມຮູ້ສຶກແທ້ຈິງຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດຊາດ...

ຂໍ້ຄວາມດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້ຖືກບັນທຶກໄວ້ໃນໜັງສືໂຢນາ 4:10-11: “ແລ້ວພຣະເຢໂຮວາກໍກ່າວວ່າ ເຈົ້າສົງສານຕົ້ນໝາກນໍ້າເຕົ້າ ເຊິ່ງເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເສຍແຮງ ຫຼື ເຮັດໃຫ້ມັນເຕີບໃຫຍ່ເລີຍ; ເຊິ່ງມັນກໍເກີດຂຶ້ນໃນຄືນດຽວ ແລະ ຕາຍໄປໃນຄືນດຽວ ແລ້ວເຮົາບໍ່ຄວນສົງສານເມືອງນີນາເວບໍ ເຊິ່ງເປັນເມືອງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ໂດຍມີປະຊາກອນຫຼາຍກວ່າໜຶ່ງແສນສອງໝື່ນຄົນທີ່ບໍ່ສາມາດຈໍາແນກລະຫວ່າງມືເບື້ອງຂວາຂອງພວກເຂົາ ແລະ ມືເບື້ອງຊ້າຍຂອງພວກເຂົາ; ແລ້ວກໍຍັງມີງົວຄວາຍອີກຫຼາຍໂຕ?” ຖ້ອຍຄຳເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນພຣະທຳທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຢໂຮວາ, ເຊິ່ງບັນທຶກຈາກການສົນທະນາລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າ ແລະ ໂຢນາ. ເຖິງແມ່ນການສົນທະນານີ້ຈະສັ້ນ, ມັນກໍເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຫ່ວງໃຍຂອງພຣະເຢໂຮວາທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດຊາດ ແລະ ຄວາມບໍ່ເຕັມໃຈຂອງພຣະອົງທີ່ຈະປະຖິ້ມມະນຸດ. ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ສະແດງເຖິງທ່າທີ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແທ້ຈິງທີ່ພຣະເຈົ້າມີຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງພຣະອົງສຳລັບການເນລະມິດສ້າງຂອງພຣະອົງ. ຜ່ານທາງພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ ທີ່ຊັດເຈນ ແລະ ແນ່ຊັດ ເຊິ່ງບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ຍິນໂດຍມະນຸດ, ພຣະເຈົ້າກ່າວເຖິງເຈດຕະນາທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະອົງທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດຊາດ. ການສົນທະນານີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງທັດສະນະຄະຕິທີ່ພຣະເຈົ້າມີຕໍ່ປະຊາຊົນແຫ່ງເມືອງນີນາເວ, ແຕ່ມັນແມ່ນທັດສະນະຄະຕິແບບໃດ? ມັນແມ່ນທັດສະນະຄະຕິທີ່ພຣະເຈົ້າມີຕໍ່ປະຊາຊົນແຫ່ງເມືອງນີນາເວກ່ອນ ແລະ ຫຼັງຈາກການກັບໃຈຂອງພວກເຂົາ ແລະ ທັດສະນະຄະຕິທີ່ພຣະອົງປະຕິບັດຕໍ່ມະນຸດຊາດ. ພາຍໃນພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຄືຄວາມຄິດ ແລະ ອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງ.

ຄວາມຄິດໃດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຖືກເປີດເຜີຍໃນພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້? ຖ້າເຈົ້າໃສ່ໃຈກັບລາຍລະອຽດໃນຂະນະທີ່ເຈົ້າອ່ານ, ມັນກໍບໍ່ຍາກທີ່ເຈົ້າຈະສັງເກດເຫັນວ່າ ພຣະອົງໃຊ້ຄຳວ່າ “ສົງສານ”; ການໃຊ້ຄຳສັບນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງທັດສະນະຄະຕິຢ່າງແທ້ຈິງຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດຊາດ.

ໃນລະດັບຂອງຄວາມໝາຍຕາມຄໍາສັບ, ຜູ້ຄົນສາມາດຕີຄວາມໝາຍຂອງຄຳວ່າ “ສົງສານ” ໃນຫຼາຍຮູບແບບທີ່ແຕກຕ່າງກັນ: ຮູບແບບທຳອິດ, ມັນໝາຍເຖິງ “ການຮັກ ແລະ ການປົກປ້ອງ, ການຮູ້ສຶກສົງສານບາງຢ່າງ”; ຮູບແບບທີສອງ, ມັນໝາຍເຖິງ “ການຮັກຫຼາຍທີ່ສຸດ”; ແລະ ຮູບແບບສຸດທ້າຍ ມັນໝາຍເຖິງ “ການບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະທຳຮ້າຍບາງສິ່ງ ແລະ ບໍ່ສາມາດທົນຕໍ່ການເຮັດແບບນັ້ນໄດ້”. ສະຫຼຸບກໍຄື, ຄຳສັບນີ້ໝາຍເຖິງຄວາມຮັກໄຄ່ ແລະ ຄວາມຮັກທີ່ອ່ອນຫວານ, ພ້ອມທັງຄວາມບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະປະຖິ້ມບາງຄົນ ຫຼື ບາງສິ່ງ; ມັນໝາຍເຖິງຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດທົນຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ມະນຸດ. ພຣະເຈົ້າໃຊ້ຄຳສັບນີ້, ເຊິ່ງເປັນຄຳເວົ້າທີ່ມະນຸດເວົ້າໂດຍທົ່ວໄປ ແລະ ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ມັນຍັງສາມາດເປີດເຜີຍເຖິງສຽງແຫ່ງຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ທັດສະນະຄະຕິຂອງພຣະອົງທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດຊາດ.

ເຖິງແມ່ນເມືອງນີນາເວຈະເຕັມໄປດ້ວຍຜູ້ຄົນທີ່ເສື່ອມຊາມ, ຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ໂຫດຮ້າຍຄືກັນກັບຄົນໃນເມືອງໂຊໂດມ, ການກັບໃຈຂອງພວກເຂົາແມ່ນເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າປ່ຽນໃຈ ແລະ ຕັດສິນໃຈບໍ່ທຳລາຍພວກເຂົາ. ຍ້ອນວິທີທີ່ພວກເຂົາປະຕິບັດຕໍ່ພຣະທຳ ແລະ ຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ສະແດງເຖິງທ່າທີ ເຊິ່ງແຕກຕ່າງຈາກປະຊາຊົນແຫ່ງເມືອງໂຊໂດມໂດຍສິ້ນເຊີງ ແລະ ຍ້ອນຄວາມອ່ອນນ້ອມຂອງພວກເຂົາທີ່ມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າຢ່າງຈິງໃຈ ແລະ ການກັບໃຈຈາກຄວາມຜິດບາບຂອງພວກເຂົາຢ່າງຈິງໃຈ, ພ້ອມທັງພຶດຕິກຳທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ຈິງໃຈຂອງພວກເຂົາໃນທຸກຢ່າງ, ພຣະເຈົ້າຈິ່ງສະແດງຄວາມສົງສານຢ່າງຈິງໃຈຂອງພຣະອົງເອງ ແລະ ມອບຄວາມສົງສານນັ້ນໃຫ້ກັບພວກເຂົາ. ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າປະທານໃຫ້ກັບມະນຸດຊາດ ແລະ ຄວາມສົງສານຂອງພຣະອົງທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດແມ່ນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ສໍາລັບຄົນໃດໜຶ່ງຈະເຮັດໄດ້ ແລະ ມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ສໍາລັບຄົນໃດໜຶ່ງຈະມີຄວາມເມດຕາ, ຄວາມອົດກັ້ນ ຫຼື ຄວາມຮູ້ສຶກຢ່າງຈິງໃຈຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດຊາດ. ມີຜູ້ໃດທີ່ເຈົ້າຖືວ່າເປັນຜູ້ຊາຍ ຫຼື ແມ່ຍິງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ຫຼື ແມ່ນແຕ່ສຸດຍອດມະນຸດ ຜູ້ທີ່ຈະກ່າວໃນຖານະເປັນຜູ້ຊາຍ ຫຼື ແມ່ຍິງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຈາກຈຸດສູງ ຫຼື ຜູ້ທີ່ຈະກ່າວຄຳຢືນຢັນແບບນີ້ຕໍ່ມະນຸດຊາດ ຫຼື ຕໍ່ການເນລະມິດສ້າງຈາກຈຸດທີ່ສູງທີ່ສຸດບໍ່? ຜູ້ໃດທ່າມກາງມະນຸດຊາດສາມາດຮູ້ຈັກສະພາວະຂອງຊີວິດມະນຸດຄືກັບຝາມືຂອງພວກເຂົາບໍ່? ຜູ້ໃດສາມາດແບກພາລະ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບສຳລັບການເປັນຢູ່ຂອງມະນຸດຊາດບໍ່? ຜູ້ໃດມີຄຸນສົມບັດທີ່ຈະປະກາດການທຳລາຍເມືອງໃດໜຶ່ງບໍ່? ແລ້ວຜູ້ໃດມີຄຸນສົມບັດທີ່ຈະໃຫ້ອະໄພເມືອງໃດໜຶ່ງບໍ່? ຜູ້ໃດສາມາດເວົ້າວ່າ ພວກເຂົາສົງສານໃນການເນລະມິດສ້າງຂອງພວກເຂົາເອງບໍ? ມີພຽງແຕ່ພຣະຜູ້ສ້າງເທົ່ານັ້ນ! ມີພຽງແຕ່ພຣະຜູ້ສ້າງເທົ່ານັ້ນທີ່ມີຄວາມສົງສານຕໍ່ມະນຸດຊາດນີ້. ມີພຽງແຕ່ພຣະຜູ້ສ້າງເທົ່ານັ້ນທີ່ສະແດງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແລະ ຄວາມຮັກໄຄ່ຕໍ່ມະນຸດຊາດນີ້. ມີພຽງແຕ່ພຣະຜູ້ສ້າງເທົ່ານັ້ນທີ່ມີຄວາມຮັກທີ່ແທ້ຈິງສໍາລັບມະນຸດຊາດນີ້ ເຊິ່ງເປັນຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ສາມາດທຳລາຍໄດ້. ໃນທຳນອງດຽວກັນ, ມີພຽງແຕ່ພຣະຜູ້ສ້າງເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດປະທານຄວາມເມດຕາຕໍ່ມະນຸດຊາດນີ້ ແລະ ສົງສານການເນລະມິດສ້າງທັງໝົດຂອງພຣະອົງ. ຫົວໃຈຂອງພຣະອົງເຕັ້ນ ແລະ ເຈັບປວດໃນທຸກການກະທຳຂອງມະນຸດ; ພຣະອົງໃຈຮ້າຍ, ໂສກເສົ້າ ແລະ ເສຍໃຈໃນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຄວາມເສື່ອມຊາມຂອງມະນຸດ; ພຣະອົງພໍໃຈ, ປິຕິຍິນດີ, ໃຫ້ອະໄພ ແລະ ດີອົກດີໃຈກັບການກັບໃຈ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຂອງມະນຸດ; ທຸກຄວາມຄິດ ແລະ ແນວຄິດຂອງພຣະອົງມີຢູ່ ແລະ ກ່ຽວພັນກັບມະນຸດຊາດ; ສິ່ງທີ່ພຣະອົງເປັນ ແລະ ມີແມ່ນຖືກສະແດງເພື່ອເຫັນແກ່ມະນຸດຊາດທັງສິ້ນ; ຄວາມຮູ້ສຶກທັງໝົດຂອງພຣະອົງກ່ຽວພັນກັບການເປັນຢູ່ຂອງມະນຸດຊາດ. ເພື່ອເຫັນແກ່ມະນຸດຊາດ, ພຣະອົງເດີນທາງ ແລະ ພະຍາຍາມເຮັດຫຼາຍຢ່າງໃນເວລາສັ້ນໆ; ພຣະອົງມອບທຸກສ່ວນຂອງຊີວິດຂອງພຣະອົງຢ່າງງຽບໆ; ພຣະອົງອຸທິດທຸກນາທີ ແລະ ວິນາທີຂອງຊີວິດຂອງພຣະອົງ... ພຣະອົງບໍ່ເຄີຍຮູ້ຈັກຊື່ນຊົມຊີວິດຂອງພຣະອົງເອງ, ແຕ່ພຣະອົງສົງສານມະນຸດຊາດທີ່ພຣະອົງເອງໄດ້ສ້າງຂຶ້ນຢູ່ສະເໝີ... ພຣະອົງມອບທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງມີໃຫ້ກັບມະນຸດຊາດນີ້... ພຣະອົງມອບຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະອົງໂດຍບໍ່ມີເງື່ອນໄຂ ແລະ ບໍ່ຄາດຫວັງຄ່າຕອບແທນ. ພຣະອົງເຮັດແບບນີ້ກໍເພື່ອໃຫ້ມະນຸດຊາດສາມາດມີຊີວິດລອດຢູ່ໜ້າພຣະອົງຕໍ່ໄປ ເພື່ອຮັບເອົາການສະໜອງແຫ່ງຊີວິດຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງເຮັດສິ່ງນີ້ກໍເພື່ອວ່າ ມື້ໜຶ່ງມະນຸດຊາດອາດຍອມຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະອົງ ແລະ ຮັບຮູ້ວ່າ ພຣະອົງເປັນຜູ້ດູແລການເປັນຢູ່ຂອງມະນຸດ ແລະ ສະໜອງຊີວິດໃຫ້ກັບການເນລະມິດສ້າງທັງປວງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ II

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 118)

“ແຕ່ສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ໂຢນາບໍ່ພໍໃຈເປັນຢ່າງຍິ່ງ ແລະ ເພິ່ນກໍໃຈຮ້າຍຫຼາຍ. ເພິ່ນອະທິຖານຫາພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ເວົ້າວ່າ ຂ້ານ້ອຍອະທິຖານຫາພຣະອົງ ໂອ ພຣະເຢໂຮວາ ສິ່ງນີ້ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ຂ້ານ້ອຍໄດ້ກ່າວໄວ້ໃນຕອນທີ່ຂ້ານ້ອຍຢູ່ໃນປະເທດຂອງຂ້ານ້ອຍນັ້ນບໍ? ສະນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງໜີໄປເມືອງຕາຊິດ ຍ້ອນຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າ ພຣະອົງເປັນພຣະເຈົ້າທີ່ມີເມດຕາ ແລະ ກະລຸນາ, ລັງເລທີ່ຈະໃຈຮ້າຍ ແລະ ມີຄວາມເມດຕາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ພຣະອົງປ່ຽນໃຈຈາກການລົງໂທດຄົນທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ບັດນີ້ ໂອ ພຣະເຢໂຮວາເອີຍ ຂ້ານ້ອຍອ້ອນວອນໃຫ້ພຣະອົງເອົາຊີວິດຂອງຂ້ານ້ອຍໄປຈາກຂ້ານ້ອຍດ້ວຍເທີ້ນ; ຍ້ອນມັນຈະດີກວ່າຖ້າຂ້ານ້ອຍຕາຍໄປແທນທີ່ຈະມີຊີວິດຢູ່. ແລ້ວພຣະເຢໂຮວາກໍກ່າວວ່າ ສິ່ງທີ່ເຈົ້າໃຈຮ້າຍນັ້ນຖືກຕ້ອງແລ້ວບໍ? ສະນັ້ນ ໂຢນາຈຶ່ງອອກໄປຈາກເມືອງ ແລະ ນັ່ງຢູ່ທາງທິດຕະເວັນອອກຂອງເມືອງ ແລະ ຢູ່ທີ່ນັ້ນເພິ່ນໄດ້ປຸກຕູບນ້ອຍໆຂຶ້ນ ແລະ ນັ່ງຢູ່ໃນກ້ອງຮົ່ມຂອງຕູບນັ້ນ ຈົນກວ່າເພິ່ນຈະເຫັນໃນສິ່ງທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນກັບເມືອງນັ້ນ. ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາກໍບັນດານຕົ້ນໝາກນໍ້າເຕົ້າ ແລະ ເຮັດໃຫ້ມັນເກີດຂຶ້ນຢູ່ໃກ້ກັບໂຢນາເພື່ອມັນຈະເປັນຮົ່ມຢູ່ເທິງຫົວຂອງເພິ່ນ, ເພື່ອຊ່ວຍເພິ່ນໃຫ້ເຊົາຈາກຄວາມໂສກເສົ້າຂອງເພິ່ນ. ແລ້ວໂຢນາກໍຍິນດີເປັນຢ່າງຍິ່ງກັບຕົ້ນໝາກນໍ້າເຕົ້ານັ້ນ. ແຕ່ເມື່ອຮອດຕອນເຊົ້າຂອງມື້ຕໍ່ມາ ພຣະເຈົ້າກໍໄດ້ບັນດານໃຫ້ມີໜອນໃນຕົ້ນໝາກນໍ້າເຕົ້ານັ້ນ ແລະ ມັນກໍກັດກິນຕົ້ນໝາກນໍ້າເຕົ້າຈົນຫ່ຽວແຫ້ງ. ເວລາຜ່ານໄປເມື່ອຕາເວັນຂຶ້ນ ພຣະອົງກໍໄດ້ບັນດານລົມແຮງກ້າຈາກທິດຕາເວັນອອກ ແລະ ແສງຕາເວັນກໍເຜົາໄໝ້ຫົວຂອງໂຢນາຈົນເພິ່ນເປັນລົມໄປ ແລະ ປາຖະໜາຢາກຕາຍ ແລະ ກ່າວວ່າ ມັນຄືຈະດີກວ່າຖ້າຂ້ານ້ອຍຕາຍໄປແທນທີ່ຈະມີຊີວິດຢູ່. ແລ້ວພຣະເຈົ້າກໍກ່າວກັບໂຢນາວ່າ ສິ່ງທີ່ເຈົ້າໃຈຮ້າຍຍ້ອນຕົ້ນໝາກນໍ້າເຕົ້ານັ້ນຖືກຕ້ອງແລ້ວບໍ? ແລະ ໂຢນາກ່າວວ່າ ຂ້ານ້ອຍໃຈຮ້າຍນັ້ນຖືກແລ້ວ ແມ່ນແຕ່ເຖິງຕາຍກໍຕາມ. ແລ້ວພຣະເຢໂຮວາກໍກ່າວວ່າ ເຈົ້າສົງສານຕົ້ນໝາກນໍ້າເຕົ້າ ເຊິ່ງເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເສຍແຮງ ຫຼື ເຮັດໃຫ້ມັນເຕີບໃຫຍ່ເລີຍ; ເຊິ່ງມັນກໍເກີດຂຶ້ນໃນຄືນດຽວ ແລະ ຕາຍໄປໃນຄືນດຽວ: ແລ້ວເຮົາບໍ່ຄວນສົງສານເມືອງນີນາເວບໍ ເຊິ່ງເປັນເມືອງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ໂດຍມີປະຊາກອນຫຼາຍກວ່າໜຶ່ງແສນສອງໝື່ນຄົນທີ່ບໍ່ສາມາດຈໍາແນກລະຫວ່າງມືເບື້ອງຂວາຂອງພວກເຂົາ ແລະ ມືເບື້ອງຊ້າຍຂອງພວກເຂົາ; ແລ້ວກໍຍັງມີງົວຄວາຍອີກຫຼາຍໂຕ?” (ໂຢນາ 4).

ພຣະຜູ້ສ້າງສະແດງຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະອົງສຳລັບມະນຸດຊາດ

ແນ່ນອນ ການສົນທະນານີ້ລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ ແລະ ໂຢນາແມ່ນການສະແດງເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດຊາດ. ໃນດ້ານໜຶ່ງ, ມັນແຈ້ງໃຫ້ຜູ້ຄົນຮູ້ກ່ຽວກັບການເຂົ້າໃຈຂອງພຣະຜູ້ສ້າງກ່ຽວກັບການເນລະມິດສ້າງທັງປວງພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງພຣະອົງ; ດັ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາກ່າວວ່າ, “ແລ້ວເຮົາບໍ່ຄວນສົງສານເມືອງນີນາເວບໍ ເຊິ່ງເປັນເມືອງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ໂດຍມີປະຊາກອນຫຼາຍກວ່າໜຶ່ງແສນສອງໝື່ນຄົນທີ່ບໍ່ສາມາດຈໍາແນກລະຫວ່າງມືເບື້ອງຂວາຂອງພວກເຂົາ ແລະ ມືເບື້ອງຊ້າຍຂອງພວກເຂົາ; ແລ້ວກໍຍັງມີງົວຄວາຍອີກຫຼາຍໂຕ?” ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງພຣະເຈົ້າກ່ຽວກັບເມືອງນີນາເວບໍ່ແມ່ນແບບຜິວເຜີນ. ພຣະອົງບໍ່ພຽງແຕ່ຮູ້ຈັກຈຳນວນສິ່ງມີຊີວິດທີ່ຢູ່ພາຍໃນເມືອງເທົ່ານັ້ນ (ລວມເຖິງຜູ້ຄົນ ແລະ ສັດລ້ຽງ), ແຕ່ພຣະອົງຍັງຮູ້ຈັກວ່າ ມີເທົ່າໃດຄົນທີ່ບໍ່ສາມາດແຍກແຍະລະຫວ່າງມືຂວາ ແລະ ມືຊ້າຍຂອງພວກເຂົາ, ນັ້ນກໍຄື ມີເດັກນ້ອຍ ແລະ ຊາວໜຸ່ມເທົ່າໃດຄົນຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ນີ້ແມ່ນຫຼັກຖານຢ່າງຊັດເຈນສຳລັບຄວາມເຂົ້າໃຈຢ່າງກວ້າງຂວາງຂອງພຣະເຈົ້າກ່ຽວກັບມະນຸດຊາດ. ໃນອີກດ້ານໜຶ່ງ, ການສົນທະນານີ້ໄດ້ແຈ້ງໃຫ້ຜູ້ຄົນຮູ້ຈັກກ່ຽວກັບທັດສະນະຄະຕິຂອງພຣະຜູ້ສ້າງທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດຊາດ ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ຄວາມສຳຄັນຂອງມະນຸດຊາດແມ່ນຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງພຣະຜູ້ສ້າງສະເໝີ. ດັ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາກ່າວວ່າ: “ເຈົ້າສົງສານຕົ້ນໝາກນໍ້າເຕົ້າ ເຊິ່ງເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເສຍແຮງ ຫຼື ເຮັດໃຫ້ມັນເຕີບໃຫຍ່ເລີຍ; ເຊິ່ງມັນກໍເກີດຂຶ້ນໃນຄືນດຽວ ແລະ ຕາຍໄປໃນຄືນດຽວ ແລ້ວເຮົາບໍ່ຄວນສົງສານເມືອງນີນາເວບໍ ເຊິ່ງເປັນເມືອງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່...?” ຖ້ອຍຄຳເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນພຣະທຳແຫ່ງການຕໍານິຕິເຕືອນຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ໂຢນາ ແລະ ພຣະທຳທຸກຂໍ້ເຫຼົ່ານີ້ລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນຄວາມຈິງ.

ເຖິງແມ່ນໂຢນາຖືກມອບໝາຍໃຫ້ປະກາດພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາຕໍ່ປະຊາຊົນແຫ່ງເມືອງນີນາເວ, ເພິ່ນກໍບໍ່ເຂົ້າໃຈຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ ຫຼື ເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມເປັນຫ່ວງ ແລະ ຄວາມຄາດຫວັງຂອງພຣະອົງສຳລັບປະຊາຊົນຂອງເມືອງດັ່ງກ່າວ. ດ້ວຍຄໍາຕັກເຕືອນນີ້, ພຣະເຈົ້າຕັ້ງໃຈທີ່ຈະບອກແກ່ເພິ່ນວ່າ ມະນຸດຊາດເປັນຜົນຜະລິດຈາກມືຂອງພຣະເຈົ້າເອງ ແລະ ພຣະອົງໄດ້ໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງເຈັບປວດກັບແຕ່ລະຄົນ, ແຕ່ລະຄົນແບກຄວາມຄາດຫວັງຂອງພຣະເຈົ້າເທິງບ່າໄຫຼ່ຂອງພວກເຂົາ ແລະ ແຕ່ລະຄົນໄດ້ຮັບການສະໜອງແຫ່ງຊີວິດຈາກພຣະເຈົ້າ; ສຳລັບແຕ່ລະຄົນ ພຣະເຈົ້າໄດ້ຈ່າຍລາຄາແຫ່ງຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງເຈັບປວດ. ການຕັກເຕືອນນີ້ຍັງບອກແກ່ໂຢນາວ່າ ພຣະເຈົ້າສົງສານມະນຸດຊາດ ເຊິ່ງເປັນຜົນງານທີ່ເຮັດດ້ວຍມືຂອງພຣະອົງເອງ, ດັ່ງກັບໂຢນາເອງທີ່ໄດ້ສົງສານໝາກນໍ້າເຕົ້າ. ພຣະເຈົ້າຈະບໍ່ມີທາງປະຖິ້ມມະນຸດຊາດຢ່າງງ່າຍດາຍ ຫຼື ຈົນກວ່າຊ່ວງເວລາສຸດທ້າຍ, ເພາະຍ້ອນວ່າ ມີລູກຫຼານ ແລະ ສັດລ້ຽງທີ່ໄຮ້ດຽງສາຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃນເມືອງນັ້ນ. ເມື່ອຈັດການກັບຄົນໜຸ່ມ ແລະ ໄຮ້ດຽງສາ ທີ່ເປັນຜົນຜະລິດໃນການເນລະມິດສ້າງຂອງພຣະເຈົ້າ ຜູ້ເຊິ່ງບໍ່ສາມາດແມ່ນແຕ່ແຍກແຍະມືຂວາຂອງພວກເຂົາຈາກມືຊ້າຍຂອງພວກເຂົາ, ມັນແຮງເປັນໄປໄດ້ຍາກທີ່ພຣະເຈົ້າຈະສິ້ນສຸດຊີວິດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ກຳນົດຜົນຕາມມາຂອງພວກເຂົາໃນລັກສະນະທີ່ຮີບດ່ວນແບບນັ້ນ. ພຣະເຈົ້າຫວັງທີ່ຈະໄດ້ເຫັນພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່; ພຣະອົງຫວັງວ່າ ພວກເຂົາຈະບໍ່ຍ່າງໃນເສັ້ນທາງດຽວກັນກັບບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາຈະບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງໄດ້ຍິນການຕັກເຕືອນຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາອີກ ແລະ ພວກເຂົາຈະເປັນພະຍານເຖິງອະດີດຂອງເມືອງນີນາເວ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ພຣະເຈົ້າຫວັງທີ່ຈະເຫັນເມືອງນີນາເວຫຼັງຈາກທີ່ມັນໄດ້ກັບໃຈ, ເຫັນອະນາຄົດຂອງເມືອງນີນາເວຫຼັງຈາກການກັບໃຈຂອງມັນ ແລະ ສຳຄັນໄປກວ່ານັ້ນກໍຄື ໄດ້ເຫັນເມືອງນີນາເວດຳລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃຕ້ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າອີກຄັ້ງ. ສະນັ້ນ ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ສິ່ງຕ່າງໆແຫ່ງການເນລະມິດສ້າງເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ບໍ່ສາມາດແຍກແຍະລະຫວ່າງມືຂວາ ແລະ ມືຊ້າຂອງພວກເຂົາ ຄືອະນາຄົດຂອງເມືອງນີນາເວ. ພວກເຂົາຈະແບກຫາບອະດີດທີ່ໜ້າລັງກຽດຂອງເມືອງນີນາເວ ດັ່ງທີ່ພວກເຂົາຈະແບກໜ້າທີ່ໆສຳຄັນໃນການເປັນພະຍານໃຫ້ກັບອະດີດຂອງເມືອງນີນາເວ ແລະ ອະນາຄົດຂອງມັນພາຍໃຕ້ການນໍາພາຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ. ການປະກາດກ່ຽວກັບຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະອົງນີ້, ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາສະແດງຄວາມເມດຕາຂອງພຣະຜູ້ສ້າງໃຫ້ກັບມະນຸດຊາດທັງປວງ. ມັນສະແດງໃຫ້ມະນຸດຊາດເຫັນວ່າ “ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ” ບໍ່ແມ່ນວະລີທີ່ວ່າງເປົ່າ ຫຼື ມັນບໍ່ແມ່ນຄຳສັນຍາທີ່ວ່າງເປົ່າ; ມັນມີຫຼັກການ, ວິທີການ ແລະ ຈຸດປະສົງທີ່ເປັນຮູບປະທໍາ. ພຣະເຈົ້າແທ້ ແລະ ເປັນຈິງ ແລະ ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ໃຊ້ຄວາມບໍ່ເປັນຈິງ ຫຼື ການປິດບັງ ແລະ ໃນລັກສະນະດຽວກັນນີ້ ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງກໍຖືກປະທານໃຫ້ແກ່ມະນຸດຊາດຢ່າງບໍ່ຮູ້ຈັກໝົດໃນທຸກເວລາ ແລະ ທຸກຍຸກ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ຈົນເຖິງປັດຈຸບັນນີ້, ການສົນທະນາຂອງພຣະຜູ້ສ້າງກັບໂຢນາກໍຍັງເປັນການຢືນຢັນດ້ວຍຄຳເວົ້າພຽງຢ່າງດຽວຂອງພຣະອົງກ່ຽວກັບຄຳຖາມທີ່ວ່າ ເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງສະແດງຄວາມເມດຕາຕໍ່ມະນຸດຊາດ, ພຣະອົງສະແດງຄວາມເມດຕາຕໍ່ມະນຸດຊາດແນວໃດ, ພຣະອົງອົດກັ້ນຕໍ່ມະນຸດຊາດຫຼາຍສໍ່າໃດ ແລະ ພຣະອົງມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແທ້ຈິງຕໍ່ມະນຸດຊາດຫຼາຍສໍ່າໃດ. ພຣະທຳທີ່ສັ້ນ ແລະ ແຈ່ມແຈ້ງຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາໃນລະຫວ່າງການສົນທະນານີ້ ສະແດງເຖິງຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງຕໍ່ມະນຸດຊາດທັງໝົດ; ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນການສະແດງອອກຢ່າງແທ້ຈິງເຖິງທ່າທີໃນຫົວໃຈຂອງພຣະອົງຕໍ່ມະນຸດຊາດ ແລະ ພວກມັນຍັງເປັນຫຼັກຖານທີ່ຊັດເຈນເຖິງການມອບຄວາມເມດຕາຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຂອງພຣະອົງໃຫ້ກັບມະນຸດຊາດ. ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ຖືກປະທານໃຫ້ກັບຄົນຮຸ່ນກ່ອນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງຖືກມອບໃຫ້ກັບຄົນຮຸ່ນຫຼັງອີກດ້ວຍ ດັ່ງທີ່ເຄີຍເປັນຢູ່ສະເໝີ, ຈາກຮຸ່ນສູ່ຮຸ່ນ. ເຖິງແມ່ນຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າຈະຖືກປ່ອຍລົງໃສ່ບາງມຸມ ແລະ ບາງຍຸກໃດໜຶ່ງຂອງມະນຸດຊາດຢູ່ເລື້ອຍໆ, ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ເຄີຍຢຸດເຊົາ. ດ້ວຍຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງ, ພຣະອົງນໍາພາ ແລະ ຊີ້ນໍາການເນລະມິດສ້າງຂອງພຣະອົງຈາກຮຸ່ນສູ່ຮຸ່ນ ນັ້ນກໍຍ້ອນວ່າ ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະອົງຕໍ່ມະນຸດຊາດບໍ່ເຄີຍປ່ຽນແປງຈັກເທື່ອ. ດັ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາໄດ້ກ່າວໄວ້ວ່າ: “ແລ້ວເຮົາບໍ່ຄວນສົງສານບໍ...?” ພຣະອົງຖະນຸຖະໜອມການເນລະມິດສ້າງຂອງພຣະອົງເອງຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ. ນີ້ແມ່ນຄວາມເມດຕາແຫ່ງອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ມັນຍັງເປັນເອກະລັກທີ່ສົມບູນຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ!

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ II

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 119)

ຄົນຫ້າປະເພດ

ເຮົາຈະຈັດແບ່ງຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະເຈົ້າອອກເປັນຫຼາຍປະເພດຕາມຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ປະສົບການຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງ, ເພື່ອວ່າ ພວກເຈົ້າອາດຈະຮູ້ຈັກຂັ້ນຕອນທີ່ພວກເຈົ້າກຳລັງຢູ່ໃນຕອນນີ້, ພ້ອມທັງວຸດທິພາວະໃນປັດຈຸບັນຂອງພວກເຈົ້າ. ໃນເລື່ອງຄວາມຮູ້ຂອງຜູ້ຄົນກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງ, ກ່ຽວກັບຂັ້ນຕອນ ແລະ ວຸດທິພາວະແຕກຕ່າງກັນທີ່ຜູ້ຄົນມີ ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ ແມ່ນສາມາດຖືກແຍກອອກເປັນຫ້າປະເພດ. ຫົວຂໍ້ນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງພື້ນຖານຂອງການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າທີ່ເປັນເອກະລັກ ແລະ ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງ. ສະນັ້ນ ໃນຂະນະທີ່ພວກເຈົ້າອ່ານເນື້ອຫາດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້, ພວກເຈົ້າກໍຄວນພະຍາຍາມຄິດຄຳນວນຢ່າງລະມັດລະວັງວ່າ ຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ຄວາມຮູ້ທີ່ພວກເຈົ້າມີກ່ຽວກັບຄວາມເປັນເອກະລັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງມີຫຼາຍສໍ່າໃດ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພວກເຈົ້າກໍຄວນໃຊ້ຜົນດັ່ງກ່າວເພື່ອຕັດສິນວ່າພວກເຈົ້າຈັດຢູ່ໃນຂັ້ນຕອນໃດກັນແທ້, ວຸດທິພາວະຂອງພວກເຈົ້າສູງສໍ່າໃດ ແລະ ພວກເຈົ້າເປັນຄົນປະເພດໃດກັນແທ້.

ປະເພດທີໜຶ່ງ: ຂັ້ນຕອນຂອງເດັກທາລົກທີ່ພັນດ້ວຍຜ້າອ້ອມ

“ເດັກທາລົກທີ່ພັນດ້ວຍຜ້າອ້ອມ” ໝາຍຄວາມວ່າຫຍັງ? ເດັກທາລົກທີ່ພັນດ້ວຍຜ້າອ້ອມແມ່ນເດັກທີ່ຫາກໍ່ເກີດມາໃນໂລກນີ້ ນັ້ນກໍຄື ເປັນເດັກນ້ອຍເກີດໃໝ່. ມັນແມ່ນຊ່ວງເວລາທີ່ຜູ້ຄົນຍັງເປັນເດັກນ້ອຍທີ່ສຸດ.

ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ, ຜູ້ຄົນໃນຂັ້ນຕອນນີ້ບໍ່ມີສະຕິ ຫຼື ຄວາມສຳນຶກກ່ຽວກັບເລື່ອງຄວາມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ. ພວກເຂົາສັບສົນ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບສິ່ງຕ່າງໆ. ຄົນເຫຼົ່ານີ້ອາດເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າເປັນເວລາດົນນານ ຫຼື ບາງເທື່ອກໍພຽງບຶດດຽວ, ແຕ່ສະພາວະທີ່ສັບສົນ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມຮູ້ຂອງພວກເຂົາ ແລະ ວຸດທິພາວະທີ່ແທ້ຈິງຂອງພວກເຂົາຈັດໃຫ້ພວກເຂົາຢູ່ພາຍໃນຂັ້ນຕອນຂອງເດັກທາລົກທີ່ພັນດ້ວຍຜ້າອ້ອມ. ນິຍາມແທ້ຈິງກ່ຽວກັບສະພາບຂອງເດັກທາລົກທີ່ພັນດ້ວຍຜ້າອ້ອມຄື: ບໍ່ວ່າບຸກຄົນປະເພດນີ້ຈະເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າດົນສໍ່າໃດກໍຕາມ, ພວກເຂົາກໍຈະໂງ່, ສັບສົນ ແລະ ດ້ອຍປັນຍາຢູ່ສະເໝີ; ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ຈັກວ່າເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ຫຼື ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ຈັກວ່າພຣະເຈົ້າແມ່ນໃຜ ຫຼື ຜູ້ໃດແມ່ນພຣະເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນພວກເຂົາຈະຕິດຕາມພຣະເຈົ້າ, ມັນກໍບໍ່ມີຄວາມໝາຍທີ່ແທ້ຈິງກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດເບິ່ງອອກວ່າຜູ້ທີ່ພວກເຂົາຕິດຕາມແມ່ນພຣະເຈົ້າ ຫຼື ບໍ່, ແລ້ວແຮງທີ່ພວກເຂົາຈະເຊື່ອຢ່າງແທ້ຈິງໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕິດຕາມພຣະອົງ. ນີ້ແມ່ນສະພາວະທີ່ແທ້ຈິງຂອງຄົນປະເພດນີ້. ຄວາມຄິດຂອງຜູ້ຄົນເຫຼົ່ານີ້ມືດມົວ ແລະ ເວົ້າງ່າຍໆກໍຄື ຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາແມ່ນສັບສົນ. ພວກເຂົາຢູ່ໃນສະພາວະທີ່ສັບສົນ ແລະ ວ່າງເປົ່າຢູ່ສະເໝີ; “ຄວາມໂງ່ຈ້າ”, “ຄວາມສັບສົນ” ແລະ “ຄວາມດ້ອຍປັນຍາ” ສະຫຼຸບເຖິງສະພາວະຂອງພວກເຂົາ. ພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍເຫັນ ຫຼື ຮູ້ສຶກເຖິງການເປັນຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສະນັ້ນ ການລົມກັບພວກເຂົາກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າຈຶ່ງມີປະໂຫຍດສໍ່າກັບບັງຄັບພວກເຂົາອ່ານໜັງສືທີ່ຂຽນດ້ວຍອັກສອນລຶກລັບ, ພວກເຂົາຈະບໍ່ເຂົ້າໃຈ ຫຼື ຍອມຮັບເອົາມັນ. ສຳລັບພວກເຂົາແລ້ວ, ການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າຈຶ່ງເປັນແບບດຽວກັບການໄດ້ຍິນນິທານແປກປະຫຼາດ. ໃນຂະນະທີ່ຄວາມຄິດຂອງພວກເຂົາອາດຈະມືດມົວ, ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ ພວກເຂົາເຊື່ອຢ່າງໝັ້ນຄົງວ່າ ການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າເປັນການເສຍເວລາ ແລະ ຄວາມພະຍາຍາມທັງສິ້ນ. ນີ້ແມ່ນຄົນປະເພດທຳອິດ: ເດັກທາລົກທີ່ພັນດ້ວຍຜ້າອ້ອມ.

ປະເພດທີສອງ: ຂັ້ນຕອນຂອງເດັກທາລົກທີ່ດູດນົມ

ເມື່ອປຽບທຽບກັບເດັກທາລົກທີ່ພັນດ້ວຍຜ້າອ້ອມ, ຄົນປະເພດນີ້ໄດ້ມີການພັດທະນາບາງຢ່າງ. ແຕ່ໜ້າເສຍໃຈ, ພວກເຂົາຍັງບໍ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າເລີຍ. ພວກເຂົາຍັງຂາດຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ຊັດເຈນກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຮູ້ໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ຊັດເຈນຫຼາຍກ່ຽວກັບວ່າເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງຄວນເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົານັ້ນ ພວກເຂົາມີຈຸດປະສົງ ແລະ ແນວຄິດທີ່ຊັດເຈນຂອງພວກເຂົາເອງ. ພວກເຂົາບໍ່ເຮັດໃຫ້ຕົນເອງກັງວົນກັບຄຳຖາມທີ່ວ່າ ມັນຖືກຕ້ອງ ຫຼື ບໍ່ ທີ່ຈະເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ. ຈຸດປະສົງ ແລະ ເປົ້າໝາຍທີ່ພວກເຂົາສະແຫວງຫາຜ່ານຄວາມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າແມ່ນເພື່ອຮັບເອົາຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງ, ເພື່ອມີຄວາມສຸກ ແລະ ສັນຕິສຸກ, ເພື່ອດຳລົງຊີວິດຢູ່ຢ່າງສະດວກສະບາຍ, ເພື່ອຮັບເອົາການດູແລ ແລະ ການປົກປ້ອງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເພື່ອດຳລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃຕ້ພອນຂອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຂົາບໍ່ກັງວົນກັບລະດັບທີ່ພວກເຂົາຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ; ພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມຕ້ອງການທີ່ຈະສະແຫວງຫາຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ກັງວົນວ່າ ພຣະເຈົ້າກຳລັງເຮັດຫຍັງ ຫຼື ພຣະອົງປາຖະໜາທີ່ຈະເຮັດຫຍັງ. ພວກເຂົາພຽງແຕ່ສະແຫວງຫາຢ່າງລັບຫູລັບຕາເພື່ອຮັບເອົາຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງ ແລະ ຮັບເອົາພອນຂອງພຣະອົງຫຼາຍຂຶ້ນ; ພວກເຂົາສະແຫວງຫາເພື່ອຮັບເອົາຮ້ອຍເທົ່າໃນຍຸກປັດຈຸບັນ ແລະ ຊີວິດນິລັນດອນໃນຍຸກໜ້າ. ຄວາມຄິດຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາໄດ້ເສຍສະຫຼະຫຼາຍສໍ່າໃດ, ຄວາມອຸທິດຂອງພວກເຂົາ, ພ້ອມກັບການທົນທຸກຂອງພວກເຂົາ, ກໍລ້ວນແລ້ວແຕ່ມີຈຸດປະສົງດຽວກັນ: ເພື່ອຮັບເອົາຄວາມເມດຕາ ແລະ ພອນຂອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຂົາບໍ່ກັງວົນສິ່ງອື່ນໃດເລີຍ. ຄົນປະເພດນີ້ຮູ້ແຕ່ວ່າພຣະເຈົ້າສາມາດຮັກສາຜູ້ຄົນໃຫ້ປອດໄພ ແລະ ປະທານຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງໃຫ້ແກ່ພວກເຂົາ. ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ພວກເຂົາບໍ່ສົນໃຈ ຫຼື ບໍ່ຊັດເຈນຫຼາຍກ່ຽວກັບວ່າ ເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງປາຖະໜາທີ່ຈະຊ່ວຍມະນຸດໃຫ້ລອດພົ້ນ ຫຼື ກ່ຽວກັບຜົນທີ່ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການບັນລຸດ້ວຍພຣະທຳ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະອົງ. ພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍພະຍາຍາມທີ່ຈະຮູ້ຈັກແກ່ນແທ້ ແລະ ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ພວກເຂົາສາມາດເກັບກໍາຄວາມສົນໃຈທີ່ຈະເຮັດແບບນັ້ນ. ພວກເຂົາຂາດຄວາມສະໝັກໃຈທີ່ຈະໃສ່ໃຈກັບສິ່ງຕ່າງໆເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ປາຖະໜາທີ່ຈະຮູ້ຈັກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້. ພວກເຂົາບໍ່ປາຖະໜາທີ່ຈະຖາມກ່ຽວກັບພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຮຽກຮ້ອງຈາກມະນຸດ, ຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ສິ່ງອື່ນໆອີກທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກເຂົາກໍຍັງຂາດຄວາມສົນໃຈທີ່ຈະຖາມກ່ຽວກັບສິ່ງຕ່າງໆເຫຼົ່ານີ້ອີກດ້ວຍ. ນີ້ກໍຍ້ອນ ພວກເຂົາເຊື່ອວ່າເລື່ອງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການທີ່ພວກເຂົາໄດ້ຮັບຄວາມເມດຕາຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກເຂົາພຽງແຕ່ສົນໃຈກັບພຣະເຈົ້າທີ່ມີຢູ່ເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງພວກເຂົາເອງໂດຍກົງ ແລະ ຜູ້ທີ່ສາມາດປະທານຄວາມເມດຕາໃຫ້ແກ່ມະນຸດ. ພວກເຂົາບໍ່ສົນໃຈຫຍັງເລີຍກັບສິ່ງອື່ນໆ ແລະ ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ສາມາດເຂົ້າສູ່ຄວາມເປັນຈິງແຫ່ງຄວາມຈິງໄດ້, ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າເທົ່າໃດປີກໍຕາມ. ຫາກບໍ່ມີຜູ້ໃດຫົດນໍ້າ ຫຼື ລ້ຽງພວກເຂົາຢູ່ເລື້ອຍໆ, ມັນກໍຍາກສຳລັບພວກເຂົາທີ່ຈະສືບຕໍ່ໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງຄວາມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ. ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ສາມາດໄດ້ຮັບຄວາມສຸກທີ່ຜ່ານມາ ຫຼື ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍອາດຈະຍ່າງໜີ. ນີ້ແມ່ນຄົນປະເພດທີສອງ: ເປັນຄົນທີ່ຢູ່ໃນຂັ້ນຕອນຂອງເດັກທາລົກທີ່ດູດນົມ.

ປະເພດທີສາມ: ຂັ້ນຕອນຂອງເດັກທາລົກທີ່ເຊົານົມ ຫຼື ຂັ້ນຕອນຂອງເດັກນ້ອຍ

ຄົນກຸ່ມນີ້ມີລະດັບຄວາມຮູ້ໃດໜຶ່ງຢ່າງຊັດເຈນ. ພວກເຂົາຮູ້ວ່າ ການຮັບຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ພວກເຂົາເອງຈະມີປະສົບການທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ພວກເຂົາກໍຮູ້ຈັກວ່າ ເຖິງແມ່ນພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍເມື່ອຍທີ່ຈະສະແຫວງຫາຄວາມສຸກ ແລະ ສັນຕິສຸກ, ຄວາມເມດຕາ ຫຼື ຖ້າພວກເຂົາສາມາດເປັນພະຍານໂດຍການແບ່ງປັນປະສົບການຂອງພວກເຂົາໃນການຮັບຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ໂດຍການສັນລະເສີນພຣະເຈົ້າສຳລັບພອນຕ່າງໆທີ່ພຣະອົງໄດ້ປະທານໃຫ້ແກ່ພວກເຂົາ, ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າພວກເຂົາມີຊີວິດ ຫຼື ພວກມັນບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ພວກເຂົາມີຄວາມເປັນຈິງຢ່າງແທ້ຈິງ. ເລີ່ມຕົ້ນຈາກສະຕິຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາເຊົາມີຄວາມຫວັງບ້າໆທີ່ພວກເຂົາຄິດວ່າ ພວກເຂົາພຽງຕ້ອງການແຕ່ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ; ກົງກັນຂ້າມ ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາໄດ້ຮັບຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາກໍປາຖະໜາທີ່ຈະເຮັດບາງສິ່ງສຳລັບພຣະເຈົ້າໃນເວລາດຽວກັນ. ພວກເຂົາເຕັມໃຈທີ່ຈະປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງພວກເຂົາ, ອົດກັ້ນກັບຄວາມລຳບາກ ແລະ ຄວາມອ່ອນເພຍເລັກນ້ອຍ, ເຂົ້າຮ່ວມມືກັບພຣະເຈົ້າໃນບາງສ່ວນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຍ້ອນການສະແຫວງຫາໃນຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາທີ່ມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າເສື່ອມຊາມເກີນໄປ, ຍ້ອນເຈດຕະນາ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາສ່ວນຕົວທີ່ພວກເຂົາມີນັ້ນຮຸນແຮງເກີນໄປ, ຍ້ອນອຸປະນິໄສຂອງພວກເຂົາອວດດີຢ່າງໃຫຍ່ເກີນໄປ, ມັນຈຶ່ງຍາກຫຼາຍສຳລັບພວກເຂົາທີ່ຈະສະໜອງຄວາມປາຖະໜາຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ຊື່ສັດກັບພຣະເຈົ້າ. ສະນັ້ນ, ພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ສາມາດຮູ້ຈັກຄວາມປາຖະໜາສ່ວນຕົວຂອງພວກເຂົາຕະຫຼອດເວລາ ຫຼື ໃຫ້ກຽດກັບສັນຍາທີ່ພວກເຂົາມີໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ. ພວກເຂົາມັກຄົ້ນພົບຕົນເອງໃນສະພາວະທີ່ຂັດແຍ້ງກັນ: ພວກເຂົາປາຖະໜາຫຼາຍທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈຈົນເຖິງລະດັບສູງທີ່ສຸດ, ແຕ່ພວກເຂົາກໍໃຊ້ກຳລັງຂອງພວກເຂົາເພື່ອຕໍ່ຕ້ານພຣະອົງ ແລະ ພວກເຂົາມັກສາບານຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍຜິດຄຳສາບານຂອງພວກເຂົາຢ່າງໄວວາ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ພວກເຂົາເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າຢ່າງຈິງໃຈ, ແຕ່ພວກເຂົາປະຕິເສດພຣະອົງ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ມາຈາກພຣະອົງ; ພວກເຂົາຫວັງຢ່າງຍິ່ງວ່າ ພຣະເຈົ້າຈະປະທານແສງສະຫວ່າງໃຫ້ແກ່ພວກເຂົາ, ນໍາພາພວກເຂົາ, ຈັດຫາໃຫ້ພວກເຂົາ ແລະ ຊ່ວຍເຫຼືອພວກເຂົາ, ແຕ່ເຖິງພວກເຂົາຈະຫວັງແບບນັ້ນ ພວກເຂົາກໍຍັງສະແຫວງຫາທາງອອກດ້ວຍຕົວພວກເຂົາເອງ. ພວກເຂົາປາຖະໜາທີ່ຈະເຂົ້າໃຈ ແລະ ຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ພວກເຂົາກໍບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະຫຍັບເຂົ້າໃກ້ພຣະອົງ. ກົງກັນຂ້າມ, ພວກເຂົາຫຼີກເວັ້ນພຣະເຈົ້າຢູ່ສະເໝີ ແລະ ຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາກໍປິດຕໍ່ພຣະອົງ. ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາມີຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ປະສົບການຢ່າງຜິວເຜີນກ່ຽວກັບຄວາມໝາຍຕາມຕົວຂອງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ກ່ຽວກັບຄວາມຈິງ ແລະ ແນວຄິດຜິວເຜີນກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຈິງ, ໃນຈິດໃຕ້ສຳນຶກແລ້ວ ພວກເຂົາຍັງບໍ່ສາມາດຢືນຢັນ ຫຼື ກຳນົດວ່າພຣະເຈົ້າເປັນຄວາມຈິງ ຫຼື ບໍ່ ຫຼື ສາມາດຢືນຢັນວ່າພຣະເຈົ້າຊອບທຳຢ່າງແທ້ຈິງ ຫຼື ບໍ່. ພວກເຂົາຍັງບໍ່ສາມາດກຳນົດຄວາມເປັນຈິງແຫ່ງອຸປະນິໄສ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວແຮງໄກທີ່ພວກເຂົາຈະສາມາດກໍານົດການມີຢູ່ທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະອົງ. ຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາໃນພຣະເຈົ້າເຕັມໄປດ້ວຍຂໍ້ສົງໄສ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດຢູ່ສະເໝີ ແລະ ນອກນັ້ນກໍຍັງມີຈິນຕະນາການ ແລະ ແນວຄິດອີກດ້ວຍ. ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາໄດ້ຮັບຄວາມເມດຕາຈາກພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາຍັງບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະຜະເຊີນ ຫຼື ປະຕິບັດຄວາມຈິງບາງຢ່າງທີ່ພວກເຂົາຄິດວ່າສາມາດເຮັດໄດ້ ເພື່ອເພີ່ມພູນຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາ, ເພື່ອເພີ່ມຂະຫຍາຍປະສົບການຂອງພວກເຂົາໃນການເຊື່ອພຣະເຈົ້າ, ເພື່ອພິສູດຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງພວກເຂົາ ໃນການເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ເພື່ອສະໜອງຄວາມທະນົງຕົວຂອງພວກເຂົາໂດຍການຍ່າງບົນເສັ້ນທາງຊີວິດທີ່ພວກເຂົາເອງໄດ້ສ້າງຂຶ້ນ ແລະ ສຳເລັດກິດຈະການທີ່ຊອບທຳເພື່ອມະນຸດຊາດ. ໃນເວລາດຽວກັນ, ພວກເຂົາຍັງເຮັດສິ່ງຕ່າງໆເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອສະໜອງຄວາມປາຖະໜາຂອງພວກເຂົາເອງໃນການຮັບເອົາພອນ, ເຊິ່ງເປັນສ່ວນໜຶ່ງໃນການເດີມພັນທີ່ພວກເຂົາສ້າງຂຶ້ນໂດຍຫວັງທີ່ຈະໄດ້ຮັບເອົາພອນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ສຳລັບມະນຸດຊາດ ແລະ ເພື່ອສຳເລັດຄວາມປະສົງຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາທັງຊີວິດຂອງພວກເຂົາຈົນກວ່າພວກເຂົາຈະໄດ້ຮັບເອົາພຣະເຈົ້າ. ຄົນເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ຄ່ອຍຈະສາມາດຮັບເອົາແສງສະຫວ່າງຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້, ຍ້ອນຄວາມປາຖະໜາຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເຈດຕະນາຂອງພວກເຂົາເພື່ອຮັບເອົາພອນແມ່ນສຳຄັນເກີນໄປສຳລັບພວກເຂົາ. ພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມປາຖະໜາທີ່ຈະສະຫຼະສິ່ງນີ້ ແລະ ແນ່ນອນ ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດທົນເຮັດແບບນັ້ນໄດ້. ພວກເຂົາຢ້ານວ່າ ຫາກປາສະຈາກຄວາມປາຖະໜາທີ່ຈະຮັບເອົາພອນແລ້ວ, ປາສະຈາກຄວາມທະເຍີທະຍານທີ່ໄດ້ຖະນຸຖະໜອມເປັນເວລາດົນນານ ເຊິ່ງຈະບໍ່ຢຸດພັກຈົນກວ່າພວກເຂົາໄດ້ຮັບເອົາພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາກໍຈະສູນເສຍແຮງຜັກດັນທີ່ຈະເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ. ສະນັ້ນ, ພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ປາຖະໜາທີ່ຈະຜະເຊີນກັບຄວາມເປັນຈິງ. ພວກເຂົາບໍ່ປາຖະໜາທີ່ຈະຜະເຊີນກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຂົາບໍ່ປາຖະໜາທີ່ຈະຜະເຊີນກັບອຸປະນິໄສ ຫຼື ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວແຮງໄກທີ່ຈະເວົ້າເຖິງເລື່ອງການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ນີ້ກໍຍ້ອນວ່າ ຫຼັງຈາກທີ່ພຣະເຈົ້າ, ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງ ແລະ ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງໄດ້ແທນທີ່ຈິນຕະນາການຂອງພວກເຂົາ, ຄວາມຝັນຂອງພວກເຂົາກໍຈະຫາຍໄປກັບຄວັນ ແລະ ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເອີ້ນກັນວ່າຄວາມເຊື່ອທີ່ບໍລິສຸດ ແລະ “ຄຸນງາມຄວາມດີ” ເຊິ່ງໄດ້ສະສົມຕະຫຼອດເວລາຫຼາຍປີແຫ່ງການເຮັດວຽກຢ່າງພາກພຽນກໍຈະຫາຍໄປ ແລະ ບໍ່ມີຫຍັງເລີຍ. ໃນທຳນອງດຽວກັນ, “ອະນາເຂດ” ຂອງພວກເຂົາທີ່ພວກເຂົາໄດ້ເອົາຊະນະດ້ວຍເຫື່ອ ແລະ ເລືອດຂອງພວກເຂົາຕະຫຼອດເວລາຫຼາຍປີກໍຈະຜະເຊີນກັບການລົ້ມສະຫຼາຍ. ທຸກສິ່ງນີ້ຈະໝາຍຄວາມວ່າ ເວລາຫຼາຍປີແຫ່ງການເຮັດວຽກໜັກ ແລະ ຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງໜັກຂອງພວກເຂົາກໍຈະບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງ ແລະ ພວກເຂົາຕ້ອງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃໝ່ຈາກຈຸດທີ່ບໍ່ມີຫຍັງອີກຄັ້ງ. ນີ້ແມ່ນຄວາມເຈັບປວດທີ່ຮຸນແຮງທີ່ສຸດສຳລັບພວກເຂົາທີ່ຕ້ອງທົນໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເປັນຜົນຮັບທີ່ພວກເຂົາປາຖະໜາຢາກເຫັນໜ້ອຍທີ່ສຸດ ເຊິ່ງເປັນເຫດຜົນທີ່ວ່າ ເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງຕິດໃນສະພາບການແບບນີ້ຢູ່ສະເໝີ, ປະຕິເສດທີ່ຈະຫັນຫຼັງກັບ. ນີ້ແມ່ນຄົນປະເພດທີ່ສາມ: ຄົນທີ່ຢູ່ໃນຂັ້ນຕອນຂອງເດັກທີ່ເຊົານົມ.

ຄົນສາມປະເພດທີ່ບັນລະຍາຍຂ້າງເທິງນັ້ນ ໝາຍເຖິງຄົນທີ່ມີຢູ່ໃນສາມຂັ້ນຕອນເຫຼົ່ານີ້ ແມ່ນບໍ່ມີ ຄວາມເຊື່ອຢ່າງແທ້ຈິງໃນຕົວຕົນ ແລະ ສະຖານະຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ໃນອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ມີການຮັບຮູ້ ຫຼື ການຢືນຢັນທີ່ຊັດເຈນ ແລະ ຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບສິ່ງຕ່າງໆເຫຼົ່ານີ້. ສະນັ້ນ ມັນຈຶ່ງຍາກຫຼາຍສຳລັບຄົນສາມປະເພດນີ້ທີ່ຈະເຂົ້າສູ່ຄວາມເປັນຈິງແຫ່ງຄວາມຈິງ ແລະ ມັນຍັງຍາກສຳລັບພວກເຂົາທີ່ຈະຮັບເອົາຄວາມເມດຕາ, ແສງສະຫວ່າງ ຫຼື ແສງເຍືອງທາງຂອງພຣະເຈົ້າ ຍ້ອນຮູບລັກສະນະທີ່ພວກເຂົາເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ທັດສະນະຄະຕິແບບຜິດໆຂອງພວກເຂົາຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ເຮັດໃຫ້ມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະໃຫ້ພຣະອົງປະຕິບັດພາລະກິດພາຍໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາໄດ້. ການສົງໄສ, ແນວຄິດຜິດ ຫຼື ຈິນຕະນາການຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າແມ່ນເໜືອຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມຮູ້ຂອງພວກເຂົາທີ່ກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ. ນີ້ແມ່ນຄົນສາມປະເພດທີ່ຢູ່ໃນຄວາມສ່ຽງຫຼາຍ ແລະ ນີ້ກໍເປັນສາມຂັ້ນຕອນທີ່ອັນຕະລາຍທີ່ສຸດ. ເມື່ອຜູ້ຄົນມີທ່າທີສົງໄສກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ, ກ່ຽວກັບແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ, ຕົວຕົນຂອງພຣະເຈົ້າ, ເລື່ອງທີ່ວ່າພຣະເຈົ້າເປັນຄວາມຈິງ ແລະ ຄວາມເປັນຈິງຂອງການມີຢູ່ຂອງພຣະອົງ ແລະ ເມື່ອຜູ້ຄົນບໍ່ສາມາດໝັ້ນໃຈກ່ຽວກັບສິ່ງເຫຼົ່ານີ້, ແລ້ວພວກເຂົາຈະສາມາດຍອມຮັບທຸກສິ່ງທີ່ມາຈາກພຣະເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ? ຜູ້ຄົນຈະສາມາດຍອມຮັບຂໍ້ເທັດຈິງທີ່ວ່າພຣະເຈົ້າເປັນຄວາມຈິງ, ຫົນທາງ ແລະ ຊີວິດໄດ້ແນວໃດ? ຜູ້ຄົນຈະສາມາດຍອມຮັບເອົາການຂ້ຽນຕີ ແລະ ການພິພາກສາຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ? ຜູ້ຄົນຈະສາມາດຍອມຮັບເອົາຄວາມລອດພົ້ນຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ? ຄົນປະເພດນີ້ຈະສາມາດຮັບເອົາການນໍາພາ ແລະ ການສະໜອງທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ? ຄົນທີ່ຢູ່ໃນສາມຂັ້ນຕອນນີ້ສາມາດຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ, ຕັດສິນພຣະເຈົ້າ, ໝິ່ນປະໝາດພຣະເຈົ້າ ຫຼື ຫັກຫຼັງພຣະເຈົ້າໄດ້ທຸກເວລາ. ພວກເຂົາສາມາດປະຖິ້ມຫົນທາງທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ປະຖິ້ມພຣະເຈົ້າໄດ້ທຸກເມື່ອ. ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ໃນສາມຂັ້ນຕອນເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຢູ່ໃນໄລຍະທີ່ອັນຕະລາຍ, ຍ້ອນວ່າ ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເຂົ້າສູ່ເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງໃນການເຊື່ອໃນ ພຣະເຈົ້າ.

ປະເພດທີສີ່: ຂັ້ນຕອນຂອງເດັກນ້ອຍທີ່ກຳລັງເຕີບໃຫຍ່ ຫຼື ໄວເດັກ

ຫຼັງຈາກທີ່ບຸກຄົນໜຶ່ງໄດ້ເຊົານົມແລ້ວ ນັ້ນກໍຄື ຫຼັງຈາກທີ່ພວກເຂົາໄດ້ຮັບເອົາຄວາມເມດຕາຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍ, ພວກເຂົາກໍເລີ່ມຄົ້ນຫາວ່າການເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າໝາຍຄວາມວ່າຫຍັງ, ພວກເຂົາເລີ່ມປາຖະໜາທີ່ຈະເຂົ້າໃຈຄຳຖາມຕ່າງໆ ເຊັ່ນ: ເປັນຫຍັງມະນຸດຈຶ່ງມີຊີວິດຢູ່, ວິທີທີ່ມະນຸດຄວນດຳລົງຊີວິດຢູ່ ແລະ ເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງປະຕິບັດພາລະກິດຂອງພຣະອົງໃນມະນຸດ. ເມື່ອຄວາມຄິດທີ່ບໍ່ຊັດເຈນ ແລະ ແບບແຜນຄວາມຄິດທີ່ສັບສົນເຫຼົ່ານີ້ປາກົດຂຶ້ນຢູ່ພາຍໃນພວກເຂົາ ແລະ ມີຢູ່ພາຍໃນພວກເຂົາ, ພວກເຂົາກໍຮັບເອົາການຫົດນໍ້າຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ແລະ ພວກເຂົາຍັງສາມາດປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງພວກເຂົາ. ໃນລະຫວ່າງຊ່ວງເວລານີ້, ພວກເຂົາກໍບໍ່ມີຂໍ້ສົງໄສຕໍ່ຄວາມຈິງແຫ່ງການເປັນຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ພວກເຂົາມີຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບຄວາມໝາຍຂອງການເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ. ບົນພື້ນຖານນີ້ ພວກເຂົາໄດ້ຮັບເອົາຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າເທື່ອລະໜ້ອຍ ແລະ ພວກເຂົາກໍເລີ່ມໄດ້ຮັບຄຳຕອບຕໍ່ຄວາມຄິດທີ່ບໍ່ຊັດເຈນ ແລະ ແບບແຜນຄວາມຄິດທີ່ສັບສົນຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບອຸປະນິໄສ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າເທື່ອລະໜ້ອຍ. ເມື່ອເວົ້າເຖິງການປ່ຽນແປງໃນອຸປະນິໄສຂອງພວກເຂົາ ພ້ອມທັງຄວາມຮູ້ຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ, ຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ໃນຂັ້ນຕອນນີ້ແມ່ນເລີ່ມຕົ້ນໃນເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ພວກເຂົາເຂົ້າສູ່ຊ່ວງເວລາແຫ່ງການປ່ຽນແປງ. ມັນຢູ່ພາຍໃນຂັ້ນຕອນນີ້ທີ່ຜູ້ຄົນເລີ່ມມີຊີວິດ. ການສະແດງອອກທີ່ຊັດເຈນເຖິງການມີຊີວິດກໍເປັນການຕອບຄຳຖາມຕ່າງໆທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າທີ່ຜູ້ຄົນມີໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາເທື່ອລະໜ້ອຍ ເຊັ່ນຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດ, ຈິນຕະນາການ, ແນວຄິດ ແລະ ນິຍາມທີ່ບໍ່ແຈ່ມແຈ້ງກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ພຽງແຕ່ມາເຊື່ອ ແລະ ເຂົ້າໃຈຄວາມເປັນຈິງແຫ່ງການເປັນຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ, ແຕ່ພວກເຂົາຍັງເລີ່ມມີນິຍາມທີ່ຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ມີພື້ນທີ່ໆເໝາະສົມສຳລັບພຣະເຈົ້າໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ ແລະ ການຕິດຕາມພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ ໂດຍທົດແທນຄວາມເຊື່ອທີ່ບໍ່ແຈ່ມແຈ້ງຂອງພວກເຂົາ. ໃນລະຫວ່າງຂັ້ນຕອນນີ້, ຜູ້ຄົນເລີ່ມມາຮູ້ຈັກແນວຄິດຜິດໆຂອງພວກເຂົາຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ການສະແຫວງຫາ ແລະ ຫົນທາງແຫ່ງຄວາມເຊື່ອທີ່ຜິດຂອງພວກເຂົາ. ພວກເຂົາເລີ່ມຕ້ອງການຄວາມຈິງ, ຕ້ອງການທີ່ຈະຜະເຊີນກັບການພິພາກສາ, ການຂ້ຽນຕີ ແລະ ການລົງວິໄນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕ້ອງການໆປ່ຽນແປງໃນອຸປະນິໄສຂອງພວກເຂົາ. ພວກເຂົາປະຖິ້ມແນວຄິດ ແລະ ຈິນຕະນາການທຸກປະເພດທີ່ກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າໃນລະຫວ່າງຂັ້ນຕອນນີ້ໄວ້ເບື້ອງຫຼັງ ແລະ ໃນເວລາດຽວກັນ ພວກເຂົາກໍປ່ຽນແປງ ແລະ ແກ້ໄຂຄວາມຮູ້ທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮັບເອົາຄວາມຮູ້ພື້ນຖານທີ່ຖືກຕ້ອງບາງຢ່າງກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄວາມຮູ້ທີ່ຜູ້ຄົນມີໃນຂັ້ນຕອນນີ້ບໍ່ໄດ້ເຈາະຈົງ ຫຼື ຖືກຕ້ອງພໍສໍ່າໃດ, ຢ່າງໜ້ອຍທີ່ສຸດ ພວກເຂົາກໍເລີ່ມປະຖິ້ມແນວຄິດຂອງພວກເຂົາ, ປະປ່ອຍຄວາມຮູ້ທີ່ຜິດໆ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ; ພວກເຂົາບໍ່ເກັບກໍາແນວຄິດ ແລະ ຈິນຕະນາການຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າອີກຕໍ່ໄປ. ພວກເຂົາເລີ່ມຮຽນຮູ້ທີ່ຈະປະຖິ້ມ, ປະຖິ້ມສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຄົ້ນພົບໃນທ່າມກາງແນວຄິດຂອງພວກເຂົາເອງ, ສິ່ງຕ່າງໆຈາກຄວາມຮູ້ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆຈາກຊາຕານ; ພວກເຂົາເລີ່ມເຕັມໃຈທີ່ຈະຍອມຮັບເອົາສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ເປັນບວກ, ແມ່ນແຕ່ຍອມຮັບເອົາສິ່ງຕ່າງໆທີ່ມາຈາກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມຈິງ. ພວກເຂົາຍັງເລີ່ມພະຍາຍາມທີ່ຈະຜະເຊີນກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຮູ້ຈັກ ແລະ ປະຕິບັດຕໍ່ພຣະທຳຂອງພຣະອົງເປັນການສ່ວນຕົວ, ຍອມຮັບເອົາພຣະທຳຂອງພຣະອົງເພື່ອເປັນຫຼັກການສຳລັບການປະຕິບັດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເປັນພື້ນຖານສຳລັບການປ່ຽນແປງອຸປະນິໄສຂອງພວກເຂົາ. ໃນລະຫວ່າງຊ່ວງເວລານີ້, ຜູ້ຄົນຍອມຮັບເອົາການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຂອງພຣະອົງຢ່າງບໍ່ຮູ້ຕົວ ແລະ ຍອມຮັບເອົາພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໃຫ້ເປັນຊີວິດຂອງພວກເຂົາຢ່າງບໍ່ຮູ້ຕົວ. ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາຍອມຮັບເອົາການພິພາກສາ, ການຂ້ຽນຕີ ແລະ ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາແມ່ນມີຄວາມຮູ້ຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ສາມາດຮູ້ວ່າ ພຣະເຈົ້າທີ່ພວກເຂົາເຊື່ອໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົານັ້ນມີຢູ່ຢ່າງແທ້ຈິງ. ໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ໃນປະສົບການຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຊີວິດຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາຍິ່ງຮູ້ສຶກຂຶ້ນເລື້ອຍໆວ່າ ພຣະເຈົ້າປົກຄອງເໜືອໂຊກຊະຕາຂອງມະນຸດ ແລະ ນໍາພາ ແລະ ສະໜອງໃຫ້ແກ່ມະນຸດຢູ່ສະເໝີ. ຜ່ານຄວາມສຳພັນຂອງພວກເຂົາກັບພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາຢືນຢັນເຖິງການເປັນຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າເທື່ອລະໜ້ອຍ. ສະນັ້ນ ໃນໃຕ້ຈິດສຳນຶກແລ້ວ ກ່ອນທີ່ພວກເຂົາຈະຮູ້ຕົວ ພວກເຂົາກໍໄດ້ຍິນຍອມ ແລະ ເລີ່ມເຊື່ອໃນພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງໜັກແໜ້ນ ແລະ ພວກເຂົາແມ່ນໄດ້ຍິນຍອມກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ. ຫຼັງຈາກທີ່ຜູ້ຄົນຍິນຍອນກັບພຣະທຳ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາກໍປະຕິເສດຕົນເອງຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ, ປະຕິເສດແນວຄິດຂອງພວກເຂົາເອງ, ປະຕິເສດຄວາມຮູ້ຂອງພວກເຂົາເອງ, ປະຕິເສດຈິນຕະນາການຂອງພວກເຂົາເອງ ແລະ ໃນເວລາດຽວກັນ ພວກເຂົາກໍຍັງສະແຫວງຫາຢ່າງບໍ່ຢຸດເຊົາ ວ່າຄວາມຈິງແມ່ນຫຍັງ ແລະ ຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຫຍັງ. ໃນລະຫວ່າງຊ່ວງເວລາກັນພັດທະນານີ້ ຄວາມຮູ້ຂອງຜູ້ຄົນທີ່ກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າແມ່ນຍັງຂ້ອນຂ້າງເປັນພຽງຜິວເຜີນຢູ່. ພວກເຂົາເຖິງກັບບໍ່ສາມາດບັນຍາຍຄວາມຮູ້ນີ້ເປັນຄຳເວົ້າຢ່າງຊັດເຈນ ຫຼື ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດສະແດງມັນອອກເປັນລາຍລະອຽດສະເພາະເຈາະຈົງ ແລະ ພວກເຂົາມີພຽງແຕ່ຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ອີງຕາມຄວາມຄິດ; ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ເມື່ອປຽບທຽບກັບສາມຂັ້ນຕອນກ່ອນໜ້ານີ້, ຊີວິດຄືເດັກນ້ອຍຂອງຄົນໃນຊ່ວງເວລານີ້ແມ່ນໄດ້ຮັບການຫົດນໍ້າ ແລະ ການສະໜອງຈາກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ ແລະ ສະນັ້ນພວກເຂົາຈຶ່ງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນແຕກໜໍ່ແລ້ວ. ຊີວິດຂອງພວກເຂົາເປັນຄືກັບເມັດພືດທີ່ຝັງຢູ່ໃນພື້ນດິນ; ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຮັບເອົາຄວາມຊຸ່ມເຢັນ ແລະ ທາດອາຫານ, ມັນກໍຈະປົ່ງອອກຈາກດິນ ແລະ ການແຕກໜໍ່ຂອງມັນກໍຈະເປັນຕົວແທນໃຫ້ກັບການເກີດຊີວິດໃໝ່. ການເກີດນີ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເຫັນສັນຍານຂອງຊີວິດເລັກນ້ອຍ. ເມື່ອຜູ້ຄົນມີຊີວິດ, ພວກເຂົາກໍເຕີບໂຕ. ສະນັ້ນ ບົນພື້ນຖານເຫຼົ່ານີ້, ການສ້າງຫົນທາງຂອງພວກເຂົາສູ່ເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງໃນການເຊື່ອພຣະເຈົ້າເທື່ອລະໜ້ອຍ, ການປະຖິ້ມແນວຄິດຂອງພວກເຂົາເອງ, ການຮັບເອົາການນໍາພາຂອງພຣະເຈົ້າ, ຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນກໍຈະເຕີບໃຫຍ່ເທື່ອລະໜ້ອຍຢ່າງຫຼີກເວັ້ນບໍ່ໄດ້. ການເຕີບໂຕນີ້ແມ່ນຖືກວັດແທກບົນພື້ນຖານຫຍັງ? ມັນຖືກວັດແທກຕາມປະສົບການຂອງບຸກຄົນກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ແທ້ຈິງຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນພວກເຂົາພົບວ່າມັນຍາກຫຼາຍທີ່ຈະໃຊ້ຄຳເວົ້າຂອງພວກເຂົາເອງເພື່ອບັນຍາຍເຖິງຄວາມຮູ້ຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງໃນລະຫວ່າງການເຕີບໂຕນີ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງ, ໂດຍສ່ວນຕົວແລ້ວ ຄົນກຸ່ມນີ້ບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະສະແຫວງຫາຄວາມສຸກຜ່ານການໄດ້ຮັບຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າເພື່ອສະແຫວງຫາເປົ້າໝາຍຂອງພວກເຂົາເອງໃນການຮັບເອົາຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າ. ກົງກັນຂ້າມ, ພວກເຂົາເຕັມໃຈທີ່ຈະສະແຫວງຫາຊີວິດທີ່ດໍາລົງຢູ່ຕາມພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ກາຍມາເປັນຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມລອດພົ້ນຂອງພຣະເຈົ້າ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ພວກເຂົາໝັ້ນໃຈ ແລະ ພ້ອມທີ່ຈະຮັບເອົາການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຂອງພຣະເຈົ້າ. ນີ້ແມ່ນ ສັນຍາລັກຂອງບຸກຄົນທີ່ຢູ່ໃນຂັ້ນຕອນແຫ່ງການເຕີບໂຕ.

ເຖິງແມ່ນຜູ້ຄົນໃນຂັ້ນຕອນນີ້ມີຄວາມຮູ້ບາງຢ່າງກ່ຽບກັບອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄວາມຮູ້ນີ້ກໍມືດມົວ ແລະ ບໍ່ຈະແຈ້ງ. ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດບັນຍາຍກ່ຽວກັບສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນ, ພວກເຂົາກໍຮູ້ສຶກວ່າ ພວກເຂົາໄດ້ຮັບເອົາບາງສິ່ງຢູ່ພາຍໃນແລ້ວ, ຍ້ອນພວກເຂົາໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້ບາງຢ່າງ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າຜ່ານການຂ້ຽນຕີ ແລະ ການພິພາກສາຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ທັງໝົດແມ່ນເປັນພຽງເປືອກນອກເທົ່ານັ້ນ ແລະ ມັນຍັງຢູ່ໃນຂັ້ນຕອນພື້ນຖານ. ຄົນກຸ່ມນີ້ມີມຸມມອງໂດຍສະເພາະທີ່ພວກເຂົາປະຕິບັດຕໍ່ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຊິ່ງຖືກສະແດງອອກໃນການປ່ຽນແປງຈຸດປະສົງທີ່ພວກເຂົາສະແຫວງຫາ ແລະ ວິທີທາງທີ່ພວກເຂົາສະແຫວງຫາພວກມັນ. ພວກເຂົາໄດ້ເຫັນໃນພຣະທຳ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຫັນໃນເງື່ອນໄຂທຸກປະເພດທີ່ພຣະອົງຮຽກຮ້ອງຈາກມະນຸດ ແລະ ໃນການທີ່ພຣະອົງເປີດເຜີຍມະນຸດ, ຖ້າພວກເຂົາຍັງບໍ່ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ, ຖ້າພວກເຂົາຍັງບໍ່ສະແຫວງຫາເພື່ອເຂົ້າສູ່ຄວາມເປັນຈິງ, ຖ້າພວກເຂົາຍັງບໍ່ສະແຫວງຫາເພື່ອສະໜອງ ແລະ ຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາຜະເຊີນກັບພຣະທຳຂອງພຣະອົງ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍຈະສູນເສຍຄວາມໝາຍຂອງການເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ. ພວກເຂົາເຫັນວ່າ ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະໄດ້ຮັບເອົາຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ພວກເຂົາກໍບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງອຸປະນິໄສຂອງພວກເຂົາ, ສາມາດເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈ ຫຼື ຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າໄດ້ ແລະ ຖ້າຜູ້ຄົນດຳລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃຕ້ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ແລ້ວພວກເຂົາກໍຈະບໍ່ບັນລຸການເຕີບໂຕ, ບໍ່ໄດ້ຮັບເອົາຊີວິດ ຫຼື ສາມາດຮັບເອົາຄວາມລອດພົ້ນຈັກເທື່ອ. ສະຫຼຸບກໍຄື ຖ້າບຸກຄົນໃດບໍ່ສາມາດຜະເຊີນກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ບໍ່ສາມາດຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າຜ່ານທາງພຣະທຳຂອງພຣະອົງ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍຈະຍັງຄົງຢູ່ໃນຂັ້ນຕອນຂອງເດັກທາລົກຊົ່ວນິດນິລັນ ແລະ ບໍ່ສາມາດກ້າວໄປຂ້າງໜ້າແມ່ນແຕ່ກ້າວດຽວໃນການເຕີບໃຫຍ່ຂອງຊີວິດຂອງພວກເຂົາ. ຖ້າເຈົ້າຢູ່ໃນຂັ້ນຕອນຂອງເດັກທາລົກຕະຫຼອດໄປ, ຖ້າເຈົ້າບໍ່ເຂົ້າສູ່ຄວາມເປັນຈິງແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຈັກເທື່ອ, ຖ້າເຈົ້າບໍ່ມີພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເປັນຊີວິດຂອງເຈົ້າ, ຖ້າເຈົ້າບໍ່ມີຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມຮູ້ທີ່ແທ້ຈິງກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວມີຄວາມເປັນໄປໄດ້ບໍສຳລັບເຈົ້າທີ່ຈະຖືກເຮັດໃຫ້ສົມບູນໂດຍພຣະເຈົ້າ? ສະນັ້ນ, ຜູ້ໃດກໍຕາມທີ່ເຂົ້າສູ່ຄວາມເປັນຈິງແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຜູ້ໃດກໍຕາມທີ່ຍອມຮັບເອົາພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າດັ່ງຊີວິດຂອງພວກເຂົາ, ຜູ້ໃດກໍຕາມທີ່ເລີ່ມຕົ້ນຮັບເອົາການຂ້ຽນຕີ ແລະ ການພິພາກສາຂອງພຣະເຈົ້າ, ຜູ້ໃດກໍຕາມທີ່ເລີ່ມມີການປ່ຽນແປງໃນອຸປະນິໄສຂອງເຂົາ ແລະ ຜູ້ໃດກໍຕາມທີ່ຕ້ອງການຄວາມຈິງ, ທີ່ມີຄວາມປາຖະໜາຢາກຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາຢາກຮັບເອົາຄວາມລອດພົ້ນຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄົນເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຄົນທີ່ມີຊີວິດຢ່າງແທ້ຈິງ. ນີ້ແມ່ນຄົນປະເພດທີສີ່ຢ່າງແທ້ຈິງ, ເປັນເດັກນ້ອຍທີ່ເຕີບໃຫຍ່ ແລະ ເປັນບຸກຄົນທີ່ຢູ່ໃນຂັ້ນຕອນຂອງໄວເດັກ.

ປະເພດທີຫ້າ: ຂັ້ນຕອນຂອງການເຕີບໃຫຍ່ຂອງຊີວິດ ຫຼື ຂັ້ນຕອນເປັນຜູ້ໃຫຍ່

ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຜະເຊີນ ແລະ ຍ່າງໂຊເຊຕະຫຼອດຂັ້ນຕອນຂອງໄວເດັກ, ຂັ້ນຕອນຂອງການເຕີບໃຫຍ່ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍເຫດການຂຶ້ນໆລົງໆຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າເລົ່າ, ຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນກໍເລີ່ມໝັ້ນຄົງ, ບາດກ້າວໄປຂ້າງໜ້າຂອງພວກເຂົາກໍບໍ່ຢຸດໜີ້ງອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດຂັດຂວາງພວກເຂົາໄດ້. ເຖິງແມ່ນເສັ້ນທາງຢູ່ເບື້ອງໜ້າຍັງບໍ່ລຽບ ແລະ ບໍ່ພຽງ, ພວກເຂົາກໍບໍ່ອ່ອນແອ ຫຼື ຢ້ານອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ງົມຫາທາງ ຫຼື ສູນເສຍທິດທາງຂອງພວກເຂົາອີກຕໍ່ໄປ. ພື້ນຖານຂອງພວກເຂົາຖືກຝັງເລິກຢູ່ພາຍໃນປະສົບການທີ່ແທ້ຈິງແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາກໍຖືກດຶງດູດໂດຍກຽດສັກສີ ແລະ ຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຂົາຕ້ອງການຕິດຕາມບາດກ້າວຂອງພຣະເຈົ້າ, ຮູ້ຈັກແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮູ້ຈັກທຸກສິ່ງກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ.

ຜູ້ຄົນໃນຂັ້ນຕອນນີ້ຮູ້ຢ່າງຊັດເຈນແລ້ວວ່າ ຜູ້ໃດທີ່ພວກເຂົາເຊື່ອ ແລະ ພວກເຂົາຮູ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງຄວນເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມໝາຍຂອງຊີວິດຂອງພວກເຂົາເອງ ແລະ ພວກເຂົາຮູ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າສະແດງອອກແມ່ນຄວາມຈິງ. ໃນເວລາຫຼາຍປີແຫ່ງປະສົບການຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາຮູ້ຈັກວ່າ ຫາກປາສະຈາກການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຂອງພຣະເຈົ້າ, ບຸກຄົນຈະບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈ ຫຼື ຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າຈັກເທື່ອ ແລະ ຈະບໍ່ສາມາດມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງຈັກເທື່ອ. ຢູ່ພາຍໃນຫົວໃຈຂອງຜູ້ຄົນເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຄວາມປາຖະໜາອັນແຮງກ້າທີ່ຈະຖືກທົດລອງໂດຍພຣະເຈົ້າ, ເພື່ອວ່າພວກເຂົາຈະໄດ້ເຫັນອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າໃນຂະນະທີ່ກຳລັງຖືກທົດລອງ ແລະ ບັນລຸຄວາມຮັກທີ່ບໍລິສຸດຍິ່ງຂຶ້ນ ແລະ ໃນເວລາດຽວກັນກໍສາມາດເຂົ້າໃຈ ແລະ ຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງຕື່ມອີກ. ຜູ້ຄົນໃນຂັ້ນຕອນນີ້ແມ່ນຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກຂັ້ນຕອນເດັກທາລົກ ແລະ ຂັ້ນຕອນການຮັບເອົາຄວາມເມດຕາ ແລະ ການກິນເຂົ້າຈີ່ຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ພວກເຂົາບໍ່ວາງຄວາມຫວັງທີ່ສິ້ນເປືອງເພື່ອເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າອົດກັ້ນ ແລະ ສະແດງຄວາມເມດຕາຕໍ່ພວກເຂົາອີກຕໍ່ໄປ; ກົງກັນຂ້າມ ພວກເຂົາໝັ້ນໃຈທີ່ຈະຮັບ ແລະ ຫວັງເພື່ອການຂ້ຽນຕີ ແລະ ການພິພາກສາທີ່ບໍ່ສິ້ນສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ເພື່ອແຍກພວກເຂົາເອງອອກຈາກອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈ. ຄວາມຮູ້ຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ການສະແຫວງຫາຂອງພວກເຂົາ ຫຼື ເປົ້າໝາຍສຸດທ້າຍໃນການສະແຫວງຫາຂອງພວກເຂົາ ກໍລ້ວນແລ້ວແຕ່ຊັດເຈນຫຼາຍໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ. ສະນັ້ນ ຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ໃນຂັ້ນຕອນຜູ້ໃຫຍ່ຈຶ່ງໄດ້ຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກຂັ້ນຕອນຂອງຄວາມເຊື່ອທີ່ບໍ່ຊັດເຈນຢ່າງສົມບູນ, ໄດ້ອອກຈາກ ຂັ້ນຕອນທີ່ພວກເຂົາເພິ່ງພາຄວາມເມດຕາສຳລັບຄວາມລອດພົ້ນ, ຂັ້ນຕອນແຫ່ງຊີວິດຄືເດັກນ້ອຍທີ່ບໍ່ສາມາດທົນຕໍ່ການທົດລອງ, ຂັ້ນຕອນແຫ່ງຄວາມບໍ່ແຈ່ມແຈ້ງ, ຂັ້ນຕອນແຫ່ງການງົມທາວ, ຂັ້ນຕອນຂອງການບໍ່ມີເສັ້ນທາງໃຫ້ຍ່າງຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ, ອອກຈາກຊ່ວງເວລາທີ່ບໍ່ໝັ້ນຄົງໂດຍປ່ຽນແປງຕະຫຼອດເວລາ ບຶດຮ້ອນບຶດໜາວ ແລະ ຂັ້ນຕອນທີ່ຜູ້ຄົນຕິດຕາມພຣະເຈົ້າຢ່າງຫຼັບຫູຫຼັບຕາ. ຄົນປະເພດນີ້ຮັບເອົາແສງສະຫວ່າງ ແລະ ແສງເຍືອງທາງຂອງພຣະເຈົ້າສະເໝີ ແລະ ມີສ່ວນຮ່ວມໃນການພົວພັນ ແລະ ການສື່ສານກັບພຣະເຈົ້າຢູ່ຕະຫຼອດ. ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າຄົນທີ່ດຳລົງຊີວິດໃນຂັ້ນຕອນນີ້ໄດ້ເຂົ້າໃຈສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ພວກເຂົາສາມາດຄົ້ນພົບຫຼັກການແຫ່ງຄວາມຈິງໃນທຸກສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເຮັດ ແລະ ພວກເຂົາຮູ້ວິທີການຕອບສະໜອງຄວາມປາຖະໜາຂອງພຣະເຈົ້າ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ພວກເຂົາຍັງໄດ້ຄົ້ນພົບເສັ້ນທາງໃນການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ ແລະ ເລີ່ມຕົ້ນເປັນພະຍານເຖິງຄວາມຮູ້ຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ. ໃນລະຫວ່າງຂະບວນການເຕີບໂຕເທື່ອລະໜ້ອຍນີ້, ພວກເຂົາໄດ້ຮັບເອົາຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ຄວາມຮູ້ເທື່ອລະໜ້ອຍກ່ຽວກັບຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ: ຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າໃນການສ້າງມະນຸດຊາດ ແລະ ຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າໃນການຄຸ້ມຄອງມະນຸດຊາດ. ພວກເຂົາຍັງໄດ້ຮັບຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າໃນເລື່ອງແກ່ນແທ້ເທື່ອລະໜ້ອຍ. ບໍ່ມີແນວຄິດ ຫຼື ຈິນຕະນາການຂອງມະນຸດສາມາດແທນທີ່ຄວາມຮູ້ນີ້ໄດ້. ໃນຂະນະທີ່ຄົນໜຶ່ງບໍ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ໃນຂັ້ນຕອນທີຫ້ານີ້ ຊີວິດຂອງຄົນໃດໜຶ່ງຈະເປັນຜູ້ໃຫຍ່ຢ່າງສົມບູນ ຫຼື ບຸກຄົນນີ້ຈະຊອບທຳ ຫຼື ຄົບຖ້ວນກໍຕາມ, ແຕ່ຄົນປະເພດນີ້ໄດ້ກ້າວເຂົ້າສູ່ຂັ້ນຕອນແຫ່ງການເປັນຜູ້ໃຫຍ່ໃນຊີວິດ ແລະ ສາມາດມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ, ເພື່ອຢືນເຊິ່ງໜ້າກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ກັບພຣະເຈົ້າ. ຍ້ອນຄົນປະເພດນີ້ໄດ້ຜະເຊີນກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ໄດ້ຜະເຊີນກັບການທົດລອງຢ່າງນັບບໍ່ຖ້ວນ ແລະ ຜະເຊີນກັບການຖືກລົງວິໄນ, ການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຈາກພຣະເຈົ້າຢ່າງນັບບໍ່ຖ້ວນ, ການທີ່ພວກເຂົາຍອມຕໍ່ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ແມ່ນພຽງເປືອກນອກແຕ່ສົມບູນແບບທັງໝົດ. ຄວາມຮູ້ຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າໄດ້ປ່ຽນແປງຈາກຈິດໃຕ້ສຳນຶກເປັນຄວາມຮູ້ທີ່ຊັດເຈນ ແລະ ຖືກຕ້ອງ, ຈາກຜິວເຜີນສູ່ເລິກເຊິ່ງ, ຈາກມືດມົວ ແລະ ບໍ່ແຈ່ມແຈ້ງສູ່ລະອຽດຖີ່ຖ້ວນ ແລະ ສາມາດຈັບຕ້ອງໄດ້. ພວກເຂົາໄດ້ຍ້າຍຈາກການເຮັດຜິດພາດຢ່າງໜັກ ແລະ ການສະແຫວງຫາຢ່າງຂີ້ຄ້ານໄປສູ່ຄວາມຮູ້ທີ່ໄດ້ຮັບມາໂດຍບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງພະຍາຍາມຄົ້ນຫາ ແລະ ການເປັນພະຍານຢ່າງຫ້າວຫັນ. ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ຜູ້ຄົນໃນຂັ້ນຕອນນີ້ມີຄວາມເປັນຈິງແຫ່ງຄວາມຈິງຂອງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາໄດ້ກ້າວເຂົ້າໃນເສັ້ນທາງສູ່ຄວາມສົມບູນຄືກັບເສັ້ນທາງທີ່ເປໂຕໄດ້ຍ່າງ. ນີ້ແມ່ນຄົນປະເພດທີຫ້າ, ຄົນທີ່ດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນສະພາວະແຫ່ງການເປັນຜູ້ໃຫຍ່ ແລະ ນີ້ຄືຂັ້ນຕອນຂອງຜູ້ໃຫຍ່.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ II